Aνήθικη αυτοηθογραφία ενός τρολ παράσιτου, στην οποία ενδιαφέρον βρήκα μόνο στη δηλητηριώδη προσωπικότητα της πεθεράς Νο1, σε κάποια κομμάτια απομυθοποίησης και σε μία μικρής διάρκειας και έκτασης έκλαμψη αυτογνωσίας. Το διάβασα ολόκληρο γιατί η γραφή είναι διασκεδαστική και γιατί ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα περνούσαμε στο "Αστυνομικό θρίλερ" - πλασάρεται ως τέτοιο, αλλά είναι... σαπουνόπερα, με πολύ τσιγάρο και μπόλικη "λιγουριά" για τα δικά μου δεδομένα. Αναμφίβολα πρόκειται για έργο που μπορεί να το αγαπήσει μεγάλο κοινό, δυστυχώς όμως νιώθω ότι το κοινό στο οποίο απευθύνεται, δεν διαβάζει.