το κορίτσι με το σαλιγκάρι

«Το κορίτσι με το σαλιγκάρι» Π.Κουρτζή Εκδόσεις Ψυχογιός 2021 σελ.360 The girl with the snail , Το κορίτσι με το σαλιγκάρι. Πρωταγωνιστές στο μυθιστόρημα αυτό είναι ένα μικρό, πληγωμένο σαλιγκάρι, με σπασμένο κέλυφος , ένα κορίτσι και τα Μάταλα ,η μαγευτική παραλία της Κρήτης. Άλλοι ήρωες επίσης είναι ένα κορίτσι-γιατρός , η Υπατία-Πάτυ, ένα αγόρι-γιατρός , ο Χάρι ο chief, η Καλάμιτι , η Τζέιν, ο Σόλων, ο Τσάρλι, ο Πιτ, ο Γιώργος, ο Μάικ, η Λέμον, ο Λιος, η Άλμα, η Μάμα ,o Στιβ, η Νατάλια, ο Δημητρός, ο Τζόνι, ο Στεφ ,οι βετεράνοι του πολέμου του Βιετνάμ. Ένα κορίτσι, η Υπατία, με το προστατευτικό της καβούκι ,που είχαν δημιουργήσει οι αστοί γονείς της τόσα χρόνια και που φιλοξενούσε τον εσωτερικό κόσμο της ,άρχισε να σπάει και το ροζ παραμύθι στο οποίο μεγάλωσε να την εγκαταλείπει μια και καλή. Η Υπατία τελικά είχε γίνει σαν το μικρό σαλιγκάρι που κουβαλούσε στη χούφτα της. Ένα μικρό, αθώο πλάσμα με σπασμένο καβούκι που έμπαζε από παντού και την εμπόδιζε να κάνει τις μεγάλες δρασκελιές που ονειρευόταν. Λίγο καιρό μετά , το καβούκι αυτό έσπασε σε πολλά σημεία και την άφησε εκτεθειμένη σε πληγές που δεν έκλεισαν ..ίσα ίσα …έμειναν εκεί ανοιχτές χωρίς να τις περιποιηθεί κανείς , να κακοφορμίζουν σμιλεύοντας την προσωπικότητα της Υπατίας με ανασφάλειες, φόβους , αναστολές και ελλείμματα… Μιας ιστορία αγάπης που συνέβη στα Μάταλα. Στα Μάταλα. Στην Κρήτη. Στην παραλία. Στις σπηλιές (ήταν τάφοι τα ρωμαϊκά χρόνια) . Όπως ο Αδάμ και η Εύα. Ατέλειωτο καλοκαίρι .Το καλοκαίρι της αγάπης . Τα Μάταλα ,ένα μικρό παραλιακό χωριό ήταν. Ένα ψαροχώρι με μια μεγάλη, έρημη παραλία, που το λάτρεψαν οι λάτρεις της φύσης. Ένα παραμύθι που συνέβη. Make love not war, this what Hippies are looking for, Κάνε έρωτα και όχι πόλεμο , αυτό ψάχνουν οι χίπηδες… Είναι η ιστορία των χίπηδων ,τα παιδιά των λουλουδιών, που είχαν από το 1965-1969 ,μια κοινωνία δική τους .Μια ξέγνοιαστη παραλία. Μια παραλία σαν σεληνιακό τοπίο , μια άμμο φιλόξενη, , ένας ορίζοντας θάλασσας με ένα φεγγάρι να στέκει ολόγιομο και γιγάντιο , ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα. Δίπλα σπηλιές στο ημίφως και κάπου στο βάθος κιθάρες. Το κύμα και νύχτες που δε θες να ξημερώσουν. Εκεί ήταν ο παράδεισος. Οι χιλιάδες χίπηδες που τότε έζησαν εκεί είχαν δίκιο να καταφθάνουν από όλα τα μέρη του κόσμου .Ποιος άνθρωπος βρίσκει τον παράδεισο και δε μένει; Για χρόνια αυτή η παραλία συνδέθηκε με τους την αθωότητα, την αγνότητα ,την αγάπη , την ανεμελιά , την ελευθερία, τον έρωτα, την μαριχουάνα, το χόρτο, το χασίς, τα χάδια , τα φιλιά, τον χορό, το τραγούδι ,τον αέρα του Λιβυκού Πελάγους ,τον άνεμο που έρχεται από την Αφρική και δεν έχει όμοιο του στην πλάση, το μοβ χρώμα της θάλασσας. Μάταλα, εκεί όπου έρωτες γεννήθηκαν ,ίντριγκες δημιουργήθηκαν και οι διάσημες σπηλιές όπου διέμενα οι χίπηδες γέμισαν αναμνήσεις. Εκεί όπου οι Κρητικοί αγκάλιασαν αυτά τα παιδιά ,τα γνώρισαν , έζησαν μαζί τους για χρόνια , έμπλεξαν τη μοίρα τους μαζί τους . Εκεί που ο Μπομπ Ντύλαν και η Τζόνι Μίτσελ μέτρησαν τα αστέρια και έγραψαν τραγούδια. Εκεί όπου η νύχτα είναι έναστρος θόλος και παίζουν αυτό το ροκ εν ρολ υπό το φως του φεγγαριού των Ματάλων. Αυτό ήταν τα Μάταλα , η παραλία και τα παιδιά των λουλουδιών, το άντρο της ελευθεριότητας. Όσα μέρη και αν είχε δει κάποιος, τέτοια εικόνα δεν είχε ξαναδεί . Μοβ. Το χρώμα της ευτυχίας και του χτύπου της καρδιάς ήταν μοβ. Ένα μοβ που δεν είχε όμοιό του, καμία παλέτα χρωμάτων , γιατί τα χρώματα δημιουργούνται από την ύλη ενώ αυτό των Ματάλων είχε δημιουργηθεί από έναν συνδυασμό του ήλιου , των αναπνοών των ανθρώπων εκεί ,των γέλιων και των φωνών που διαπερνούσε την ψυχή της Υπατίας και όχι μόνο. Και μοβ παντού .Στον ορίζοντα .Μέχρι τον ήλιο και πιο πέρα. Και ξανά μοβ. Και μοβ ήχοι κιθάρας. Μοβ , χρυσές πινελιές , χέρια υψωμένα στον ορίζοντα και νότες. Λαοθάλασσα στην παραλία και χρώματα ρούχων, διάφορα. Μαλλιά όλων των χρωμάτων , αλατισμένα από ημέρες, μπερδεμένα όπως ο άνεμος του δειλινού , άλλα κοντά , άλλα μακριά , άλλα σε κοτσίδες , άλλα μαζεμένα σε μπαντάνες λινές , δήλωναν ευθαρσώς την ελευθερία του να ανήκεις στη θάλασσα και να είσαι ένα από τα πλάσματά της… Γλώσσες που αντάλλαζαν στίχους και λαιμοί που υψώνονταν για να βρουν ταίρι να τραγουδήσουν , λουλούδια που άλλαζαν αγκαλιές και ποτήρια που έκαναν προπόσεις στον ήλιο, που όδευε ταχέως για ύπνο και κοχύλια άσπρα , περασμένα σε καρπούς και αστραγάλους, τούφες και αυτιά , μυρωδιές σαν λιβάνι και αρωματικά βότανα, που καίγονταν και καπνός από τσιγάρα … Εδώ οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να χαρούν τη φύση τους .Που είναι πολυγαμική. Το κίνημα των χίπηδων είναι μια απλή ιδεολογία αγάπης ,διαλογισμού και κοινοκτημοσύνης. Έχουν μια αθωότητα και ένα αλτρουϊσμό. Μια ουτοπική συνύπαρξη. Ζουν για το σήμερα ,δεν τους ενδιαφέρει το αύριο. Live for today as if tomorrow never comes. Που δεν κάνουν διακοπές. Ζουν εκεί. Και προσφέρουν, όπως μπορούν στην τοπική κοινωνία .Κυρίως προσφέρουν. Το κάνουν από εθελοντισμό και αγάπη προς τον άνθρωπο. Αυτά ήταν τα Μάταλα… Τα Μάταλα είναι μαγικά .Γεννάνε τον έρωτα. Ο βράχος των Ματάλων και το μοβ του έρωτα. Είναι η παραλία της αγάπης. Είναι χρόνος ο Παράδεισος δεν είναι τόπος… Sex , drugs and rock and roll, baby!!! Μπορείς να αναχωρήσεις όποια στιγμή θέλεις , αλλά δεν μπορείς να φύγεις … Το καλοκαίρι της αγάπης δεν τελειώνει ποτέ στα Μάταλα .Σε αυτή την παραλία… Θα μεταμορφωθεί τελικά το σαλιγκάρι ; Θα ερωτευτεί η Υπατία και θα μοιραστεί τον αγαπημένο της με άλλη ; Θα νικήσει η αγάπη ; Η μεγαλύτερη ελευθερία που μπορεί να έχει μια καρδιά , είναι να μπορεί να ανήκει ; Θα υπάρξει τέλος στο ατέλειωτο καλοκαίρι των Ματάλων ; Θα γίνει έγκλημα στα Μάταλα ; Ποια είναι η φόνισσα ή μήπως είναι φονιάς ; Ρεαλιστική ,στιβαρή γραφή. Ένα ερωτικό μυθιστόρημα, ένα εσωτερικό ταξίδι , μια σαρκική επιθυμία, μια ενηλικίωση και μια ουτοπική κοινωνία , αδρά χρωματισμένη τοιχογραφία μιας ανήσυχης και ελευθεριακής εποχής. Ένας ύμνος στον έρωτα , στη ζωή , στη φύση , στο κίνημα των χίπηδων και στα Μάταλα ,την Κρητική παραλία της αγάπης. Αληθινό και συγκινητικό. Απόλαυση ανάγνωσης. Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΚΟΥΡΤΖΗ γεννήθηκε στην Άρτα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Βιοτεχνολογία και εργάστηκε επί σειρά ετών στον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα δραστηριοποιείται στον επιχειρηματικό χώρο και παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή, που αποτελεί και τη μεγάλη αγάπη της. Έχει ταξιδέψει αρκετά, μιλάει τέσσερις γλώσσες και ερασιτεχνικά ασχολείται με το αργεντίνικο τάνγκο. Είναι παντρεμένη και έχει έναν γιο. Έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς ποίησης και έχει γράψει θεατρικά έργα. Άλλα έργα της είναι : «Κουμκουάτ-Εκεί όπου ρίζωσε η αγάπη», «Δεκατρία μπαλώματα», «Το πριγκιπότο» και «Η ερωμένη των φάρων». Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

μαι νύχτα του Αυγούστου

«Μια νύχτα του Αυγούστου» Β.Χίσλοπ Εκδόσεις Ψυχογιός 2021 σελ.275 Το μυθιστόρημα αυτό είναι συνέχεια του πρώτου μυθιστορήματος της Βικτόρια Χίσλοπ , «Το Nησί», το οποίο κυκλοφόρησε το 2007 . «Το Νησί» είναι το βιβλίο που ασχολήθηκε με τη ζωή των λεπρών ασθενών της Σπιναλόγκα . Προς το τέλος του «Νησιού» συμβαίνει ένα πολύ σημαντικό γεγονός .Συγκεκριμένα , συμβαίνει στις 25 Αυγούστου 1957 , όταν έχει βρεθεί η θεραπεία για τη λέπρα και οι ασθενείς μπορούν επιτέλους να φύγουν από τη Σπιναλόγκα .Έπειτα από πολλά χρόνια απομόνωσης σε εκείνο το μικρό νησί , εκατοντάδες άνθρωποι παίρνουν το δρόμο της επιστροφής. Εκείνο το βράδυ γίνεται ένα μεγάλο γλέντι για την περίσταση, στην Πλάκα το χωριό που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη Σπιναλόγκα .Οι υγιείς ανακατεύονται με τους πρόσφατα θεραπευμένους και όλοι μαζί τρώνε, χορεύουν και γιορτάζουν αυτή τη σπουδαία στιγμή απελευθέρωσης από τον φόβο και την αρρώστια. Όταν η γιορτή βρίσκεται στην κορύφωσή της, τον αέρα σκίζει ο ήχος δύο πυροβολισμών . Μια γυναίκα έχει δολοφονηθεί .Είναι η Άννα Βανδουλάκη , η αδελφή της Μαρίας , κεντρικής πρωταγωνίστριας του νέου μυθιστορήματος , η οποία έχει μόλις επιστρέψει από το νησί , επιτέλους θεραπευμένη και ερωτευμένη με τον γιατρό Νίκο Κυρίτση .Εκείνη τη νύχτα του Αυγούστου η χαρά μετατρέπεται σε τραγωδία και μέσα σε μια στιγμή οι ζωές των πρωταγωνιστών του Νησιού ανατρέπονται ολοσχερώς. Για τους τρεις άντρες που αγαπούν την Άννα τίποτα δε θα είναι ξανά όπως πριν. Για τον Αντρέα, τον σύζυγό της και δολοφόνο της .Τον Αντρέα τον συλλαμβάνουν ,τον δικάζουν και τον κλείνουν στις φυλακές του Νεαπόλεως, του Αγίου Νικολάου, όπου και θα πεθάνει φυλακισμένος και μισότρελος. Για τον Μανόλη , τον εραστή της , που πιστεύει πως εκείνος στάθηκε η αιτία για τον φόνο της .Ο Μανόλης φεύγει για τον Πειραιά και αργότερα για την Αυστραλία και δεν ξαναεπιστρέφει στην Πλάκα. Και για τον Αντώνη , που αγαπούσε την Άννα απ΄ όταν ήταν μικρά παιδιά .Ο Αντώνης είναι ο μόνος που θα συνεχίσει να ζει στην Πλάκα, θα μείνει ανύπαντρος και θα θυμάται για πάντα την Άννα. Στο Νησί η νύχτα της 25 Αυγούστου σηματοδοτεί λίγο πολύ το τέλος της ιστορίας καθενός από αυτούς τους άντρες. Για την Μαρία ο θάνατος της Άννας είναι καταστροφή .Νωρίτερα την ίδια μέρα έχει απελευθερωθεί από τη «φυλακή» του νησιού και λίγες στιγμές πριν από το φονικό έχει δεχτεί πρόταση γάμου από τον άντρα που αγαπάει ,τον γιατρό Νίκο Κυρίτση. Μέσα σε λίγες ώρες η ζωή της έχει μεταμορφωθεί τόσο απρόσμενα προς το καλύτερο, αλλά ελάχιστες ώρες μετά αλλάζει ξανά αιφνίδια προς το χειρότερο. Επειδή κανένας δεν θα επισκεφτεί στις φυλακές τον Αντρέα ( ούτε οι γονείς του για την προσβολή και το στίγμα του δολοφόνου ), η Μαρία είναι η μόνη που μια φορά τον μήνα τον επισκέπτεται και του φέρνει τα νέα για την μικρή του κόρη ,την Σοφία, την οποία μεγαλώνει πια η Μαρία με τον Νίκο. Η Μαρία θα είναι αυτή που επισκέπτεται τον δολοφόνο της αδελφής της. Η Μαρία θα είναι αυτή που θα γίνει η μάνα της Σοφίας . Η Μαρία θα είναι αυτή που θα ξανασυνδέσει τον Ανδρέα με τον πατέρα του, Αλέξανδρο Βανδουλάκη… Ένα σπαρακτικό, αληθινό, συγκινητικό, βαθύ βιβλίο. Ένα βιβλίο υποβλητικό, δοσμένο με τρόπο απρόβλεπτο, απέριττο και ποιητικό. Διαβάστε το. H ΒΙΚΤΟΡΙΑ ΧΙΣΛΟΠ γεννήθηκε στο Λονδίνο. Σπούδασε αγγλική φιλολογία στην Οξφόρδη και έχει εργαστεί στον εκδοτικό χώρο αλλά και ως δημοσιογράφος, προτού στραφεί στη συγγραφή. Αντλώντας έμπνευση από μια επίσκεψη στη Σπιναλόγκα, την εγκαταλειμμένη αποικία των λεπρών στα ανοιχτά της Κρήτης, έγραψε Το Νησί το 2005. Το βιβλίο έχει πουλήσει πάνω από 5 εκατομμύρια αντίτυπα και έχει μεταφραστεί σε 35 γλώσσες, ενώ έγινε σειρά στην ελληνική τηλεόραση το 2010. Η Βικτόρια αναδείχθηκε κορυφαία Πρωτοεμφανιζόμενη Συγγραφέας στα British Book Awards και απέσπασε πολλές διακρίσεις στη Γαλλία. Επίσης, το μυθιστόρημά της Το Νήμα μπήκε στη βραχεία λίστα των British Book Awards. Τα επόμενα βιβλία της έφτασαν στο Νο 1 της λίστας της Sunday Times. Το ΟΣΟΙ ΑΓΑΠΙΟΥΝΤΑΙ κατέλαβε κατευθείαν την πρώτη θέση στα μπεστ σέλερ της Sunday Times με το που εκδόθηκε, τον Ιούνιο του 2019. Η Βικτόρια μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στην Αγγλία και την Ελλάδα. Μιλάει άψογα γαλλικά και ελπίζει να φτάσει στο ίδιο επίπεδο και στα ελληνικά. Πρόσφατα αναγορεύτηκε Επίτιμη Διδάκτωρ των Γραμμάτων από το Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ στη Θεσσαλονίκη. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

τα τεμάχια

«Τα τεμάχια» Χ.Μαστροδήμου Εκδόσεις Βακχικόν 2021 σελ.285 «Τεμάχια» ονόμαζαν οι Γερμανοί τους Έλληνες μετανάστες που πήγαιναν για εργασία στη χώρα τους τις δεκαετίες ΄60-΄70. Η μετανάστευση απλώς αλλάζει τόπους και εποχές. Και συνήθως-αν όχι πάντα -δεν αποτελεί επιλογή , αλλά βίαιη επιβολή. Ο άνθρωπος είναι και ο τόπος του .Πάντα εκεί θα γυρίζει στα δύσκολα. Οκτώβριος 2015. «Μάνα ,πατέρα , θα φύγουμε για Γερμανία τελικά , είναι οριστικό» ανακοινώνει επίσημα και κάπως διστακτικά ο γιος της, ο Μίλτος, στο εδώ και χρόνια καθιερωμένο κυριακάτικο τραπέζι της οικογένειας. «Μάνα ,ξέρω τι πέρασες και καταλαβαίνω ότι δεν θέλεις να φύγουμε αλλά θα είναι πολύ καλύτερα για μας .Εδώ δεν υπάρχει μέλλον, σε αυτή την χώρα δεν γίνονται δίκαια πράγματα …». Για ποιον λόγο να ξενιτεύονται τα παιδιά της ; Πρώτα ο ένας ,ο Δημήτρης , ο μικρότερος στην Αγγλία, τώρα ο άλλος , ο Μίλτος της στην Γερμανία … Λες και τους είχαν καταραστεί να μη στεριώνουν ποτέ στον τόπο τους , να μην προκόβουν ποτέ στα δικά τους χώματα ,που είχαν ποτιστεί με τόσο δάκρυ , αίμα θυσίες και αγωνίες. Ένιωσε ,η ογδοντάχρονη Κατερίνα, όπως τότε που είχε αναγκαστεί να αφήσει το βλαστάρι της , το αγοράκι της, τον πρωτότοκο Μίλτο της , για να πάρει κι εκείνη τον πικρό δρόμο της ξενιτιάς , δήθεν για ένα καλύτερο μέλλον. Σαν να της ξερίζωναν τα ζωτικά της όργανα είχε νιώσει τότε. Το ίδιο αισθανόταν και τώρα. Τόσος πόνος, τόσος κόπος , τόσα βάσανα και πίκρες για να ξαναγυρίσουν όλοι πάλι στον δρόμο του ξενιτεμού , υπηρέτες στη διαολεμένη χώρα που τους είχε διαλύσει τις ζωές. Τόσοι κόποι , τόσες θυσίες και πάλι τους καταραμένους κατακτητές να προσκυνάμε. Δεν μπορούσε να καταλάβει. Ίσως να έφταιγε που δεν ήξερε πολλά γράμματα. Μόλις άκουσε τη λέξη Γερμανία , η σκέψη της γύρισε πίσω στην πικρή εποχή της μεταπολεμικής Ελλάδας, της φτώχειας, της αναγκαστικής μετανάστευσης και των αναγκαστικών εκπατρισμών λόγω των πολιτικών πρακτικών που είχαν ερημώσει όλα τα χωριά τους. Στο μυαλό της ξεπήδησε μια υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό της πριν χρόνια : «Τα παιδιά μου θα ζήσουν καλύτερα ,δεν θα αναγκαστούν να ξενιτευτούν όπως εγώ για ένα κομμάτι ψωμί». Δυστυχώς , όπως αποδείχτηκε , δεν μπόρεσε να κρατήσει αυτή την υπόσχεση. Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούσε και άκουγε διαρκώς στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο ρεπορτάζ για νέους ,ταλαντούχους επιστήμονες που έφευγαν αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον , με αξιοπρέπεια και σεβασμό , που δεν εισέπρατταν από την ταλαιπωρημένη Ελλάδα, την Ελλάδα της Οικονομικής Κρίσης .Μια τυπική ,απρόσωπη ανακοίνωση από έναν ψυχρό και απόμακρο εκφωνητή , ο οποίος αδιαφορούσε για τον γκρεμό που έφερνε μ΄ αυτήν στις ζωές των «απλών και ασήμαντων » ανθρώπων, αυτών που , ωστόσο, κάθε φορά θα καλούνταν να γράψουν ιστορία , υπογράφοντας με το αίμα τους κάθε συμφωνία ,την ίδια στιγμή που οι «μεγάλοι» υπέγραφαν με τις περίτεχνες πένες τους και τα ακριβά στιλό τους . Λες και όλα ήταν ένας φαύλος κύκλος επαναλήψεων. Ήθελε να ουρλιάξει όπως οι λύκοι που φρένιαζαν πλησιάζοντας το χωριό κάποια κρύα απογεύματα. Έτσι ένιωθε ότι ήθελε να ουρλιάξει και τούτη τη μικρή αδιάφορη στιγμή στην ιστορία του κόσμου. Όπως τότε. Έβλεπε συνειρμικά μπροστά της πάλι την ίδια ταινία να επαναλαμβάνεται , με πολύ καλύτερο σενάριο βέβαια, αλλά δεν έπαυε πίσω από αυτή την απόφαση των παιδιών της να κρύβεται εκείνη η βίαιη και πιεστική δύναμη , η οποία ωθούσε ανέκαθεν τους ανθρώπους να φεύγουν από τη χώρα τους , μακριά από τους αγαπημένους τους ανθρώπους , για άγνωστους τόπους , ξένες παράταιρες συνήθειες και ανήλιαγους ,ομιχλώδεις δρόμους με παράξενα , βαριά , σχεδόν αποκρουστικά ονόματα .Αυτό ήταν κάτι που το είχε ζήσει εκείνη και ο άντρας της για κάμποσο καιρό στη Γερμανία καθώς και η οικογένεια της μητέρας της . Τι σου είναι οι μνήμες ; Θεριά ανήμερα. Εκεί που θαρρείς πως είχε ξεμπερδέψει μαζί τους και τις είχε θάψει για πάντα, βάζοντας πάνω τους μάλιστα μαρμάρινη ταφόπλακα , να σου , μπροστά σου, να στέκονται άγριες σαν ύαινες , έτοιμες να σε κατασπαράξουν. Να η ίδια , πρωταγωνίστρια , μαζί με άλλους μετανάστες-«τεμάχια». Και το παιδί της , μωρό σχεδόν, παρατημένο στη δική της μάνα .Ο πρωτότοκος της, ο οποίος τώρα -τραγική ειρωνεία-φεύγει κι αυτός. Οι γιαγιάδες είχαν γίνει μανάδες εκείνα τα σκληρά χρόνια και οι μανάδες εργάτριες σε μια αφιλόξενη , κρύα, ανήλιαγη και αδιάφορη χώρα , πλένοντας ατέλειωτα κουζινικά , λάντζα στη Γερμανία. Ένας αριθμός ήταν η ζωή της, οι ζωές τους, οι μέρες ,οι νύχτες , τα δάκρυα, οι αναπνοές τους. Αριθμός εισιτηρίου, αριθμός τρένου, αριθμός κάρτας, αριθμός «τεμαχίου». Τόσοι πολλοί αριθμοί και δεν έλεγαν να τελειώσουν ποτέ. Ω ναι, μισούσε τους αριθμούς , τους μισούσε πολύ , και εκείνο το απόγευμα ακόμα περισσότερο. Η οικονομία που κατέρρεε, ο αριθμός των ανέργων , ο αριθμός των ανθρώπων που είχαν αυτοκτονήσει για οικονομικούς και ψυχολογικούς λόγους. Απλοί αριθμοί χωρίς κανένα συναίσθημα και , όμως , έκρυβαν ανθρώπινες ζωές , κόπους, θυσίες, ματαιωμένα όνειρα και ελπίδες , για τα οποία δεν θα πλήρωνε ποτέ κανένας ούτε θα λογοδοτούσε ,παρά μόνο στο δικαστήριο της προσωπικής του συνείδησης… Κρρ, κρρ…Κάποια αποδημητικά πουλιά έκρωξαν και πέταξαν από πάνω της , γνέφοντάς της. «Φεύγουμε» της είπαν «δεν μπορείς να μας σταματήσεις .Είμαστε ελεύθερα , ενώ εσύ εκεί, κολλημένη με το παρελθόν σου. Δεν μπορείς να φύγεις , δεν μπορείς». Της φάνηκε ή πράγματι την περιγέλασαν ; «Είμαστε πάντα μετανάστες και δεν φοβόμαστε σαν κι εσένα. Μας αρέσει το άγνωστο .Μας αρέσει το ταξίδι, οι ξένες πολιτείες μας μαγεύουν και μας προκαλούν, σε αντίθεση μ΄ εσένα που τις φοβάσαι»…. Η Κατερίνα ένιωθε όπως τότε που είχε αφήσει μωρό τον Μίλτο για να πάει στη Γερμανία. Τώρα την άφηνε αυτός … Τι τραγική ειρωνεία …Ένιωθε ότι προδόθηκε η Κατερίνα , προδόθηκε από τη χώρα της για άλλη μια φορά .Τα παιδιά της ήταν η ζωή της και τώρα θα βρισκόταν πάλι μόνη της. Πνιγόταν πάλι. Το μυαλό της δεν είναι εδώ πια , είναι πάλι πίσω στην Ελλάδα που διαρκώς την προδίδει… Η Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της και τους γέρους της… Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα, σπάνιας αρτιότητας, που ζωντανεύει στις σελίδες του τις τραγικές μνήμες μιας τυραννισμένης Ελλάδας, μιας χώρας που υπέφερε αρκετά, θρήνησε, θυσίασε, έδιωξε τα παιδιά της ,αλλά ποτέ δεν έμαθε από τα λάθη της. Πικρό , αληθινό , συγκινητικό , σπαρακτικό , βαθύ. Διαβάστε το. Η Χρύσα Μαστοροδήμου γεννήθηκε στην Κρανέα Ελασσόνας και μεγάλωσε στη Λάρισα. Σπούδασε Παιδαγωγικά και οι μεταπτυχιακές της σπουδές αφορούν στην Ειδική Αγωγή, τη Γλώσσα και τη Λογοτεχνία. Γράφει από τα εφηβικά της χρόνια και πολύ νωρίς διακρίθηκε με επαίνους και βραβεία. Το 2008 κέρδισε το Α' Βραβείο Ποίησης από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το ποίημά της Διερμηνείς, και το 2018 έλαβε έπαινο για το μυθιστόρημά της Τα Τεμάχια. Το 2020 το διήγημά της Όχθη επιλέχθηκε από τις εκδόσεις Πηγή για τη συλλογή Μείνε κοντά μου από μακριά, ενώ κι άλλα ποιήματα και διηγήματά της περιλαμβάνονται σε ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός και είναι αρχισυντάκτρια του περιοδικού Λεξωτεχνίες, που εκδίδεται από το Πολιτιστικό Κέντρο Εκπαιδευτικών Λάρισας. Διατηρεί το μπλοκ logotexnikesanafores.blogspot.com και αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά έντυπα. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

1

το ναυάγιο των πολιτισμών

«Το ναυάγιο των πολιτισμών» Α.Μααλούφ Εκδόσεις Ενάλιος 2020 σελ. 407 (Ειδικό Βραβείο Γεωπολιτικής 2019) Ο διάσημος δημοσιογράφος και συγγραφέας Αμίν Μααλούφ ανέκαθεν ένιωθε μεγάλο δέσιμο με τον πολιτισμό των προγόνων του (Αραβικό) και ήλπιζε να τον δει να ξαναγεννιέται, να ευημερεί , να εξαπλώνεται , να ξαναβρίσκει την ακτινοβολία του ,το μεγαλείο ,τη γενναιοδωρία και την εφευρετικότητά του ,για να θαμπώσει ξανά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεν πίστευε ποτέ ότι στο λυκόφως της ζωής του θα κατέληγε να περιγράφει την πορεία του με λόγια γεμάτα θλίψη ,απογοήτευση, οπισθοχώρηση, και μια αίσθηση κατακλυσμού, ναυαγίου, απώλειας… Η κεντρική ιδέα αυτού του βιβλίου είναι ότι αν είχαν επιτύχει οι λεβαντίνικες (Αλεξάνδρεια, Βηρυτός, Τρίπολη, Χαλέπι ,Βαγδάτη, Μοσούλη ,Βαβυλώνα, Νινευή, Παλμύρα, Κυρηναϊκή) εμπειρίες, αν είχαν καταφέρει να εμφανίσουν βιώσιμα πρότυπα , οι αραβικές και μουσουλμανικές κοινωνίες θα είχαν ίσως εξελιχθεί διαφορετικά .Με λιγότερο σκοταδισμό, λιγότερο φανατισμό , λιγότερες θλίψεις ,λιγότερη απελπισία.. Ίσως , μάλιστα , ολόκληρη η ανθρωπότητα να είχε ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο από τον σημερινό ,που μας οδηγεί κατευθείαν στο ναυάγιο… Αν τα διαφορετικά έθνη και οι οπαδοί των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών είχαν εξακολουθήσει να ζουν μαζί στην περιοχή του Λεβάντε και είχαν καταφέρει να συνταιριάξουν τις μοίρες τους , η ανθρωπότητα ολόκληρη θα είχε μπροστά της για να την εμπνέει και να φωτίζει το δρόμο της , ένα ευφραδέστατο μοντέλο αρμονικής συμβίωσης και ευημερίας. Δυστυχώς συνέβη το αντίθετο , επικράτησαν τα μίση κι αποστροφή , κι η ανικανότητα συμβίωσης έγινε κανόνας. Τα φώτα του Λεβάντε έσβησαν. Και το σκότος επικράτησε σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτό που έχει βουλιάξει είναι το πιλοτήριο του πλοίου μιας βουλιαγμένης ανθρωπότητας -η ανθρωπότητα ολόκληρη έχει ναυαγήσει... Στο βιβλίο «Το ναυάγιο των πολιτισμών» ασχολείται ο Αμίν Μααλούφ, με το ζήτημα της αραβικής ενοποίησης, με τον ξεπεσμό του αραβικού κόσμου λόγω της αραβο-ισραηλινού πολέμου του Ιουνίου του 1967 , το ότι οι Άραβες παρέμειναν 60 χρόνια προσκολλημένοι σε εκείνη την ήττα και δεν ξαναβρήκαν ποτέ την αυτοπεποίθησή τους, με την αραβική απελπισία που γεννήθηκε την Δευτέρα 5 Ιουνίου 1967, αναφέρει και αναλύει δύο μεγάλες προσωπικότητες τον Νάσερ και τον Τσώρτσιλ , μας ενημερώνει ότι την κάθοδο στην κόλαση του αραβικού κόσμου που προηγήθηκε της ήττας του 1967 ήταν η γέννηση του κράτους του Ισραήλ το 1948 , τονίζει την χρονιά της μεγάλης ανατροπής ,την χρονιά της μεγάλης στροφής, το 1979, με την ισλαμική επανάσταση του Αγιοταλάχ Χομεϊνί στο Ιράν και την συντηρητική επανάσταση της Μάργκαρετ Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο, την οδυνηρή ήττα των Ρώσων στο Αφγανιστάν , την πετρελαϊκή κρίση, που οδήγησε από τον αραβικό κόσμο σε ολόκληρο τον πλανήτη ,ένα βαρύ σύννεφο σκοταδισμού και οπισθοδρόμησης ,την δολοφονία του Άλντο Μόρο το 1978 , τότε που μια πολλά υποσχόμενη ουτοπία πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων της Ιστορίας ,τον εμφύλιο στον Λίβανο, την σφαγή στη Σάντρα και Σατήλα ,την επιβολή της οικονομίας της αγοράς, που ξεκίνησε από το Λονδίνο και την Ουάσινγκτον και διαδόθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο, την δημιουργία της Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους, με την πρωτοφανή βία και τις δημόσιες σφαγές, που έφεραν τον αραβικό κόσμο στις πιο σκοτεινές εποχές του παρελθόντος του, την «Υπόθεση Ιράν-Κόντρα» ή «Ιρανγκέϊτ» ,την ανικανότητα των διαδοχικών ηγετών της Ευρώπης και της Αμερικής, την ευρωπαϊκή Ένωση με το έλλειμμα δημοκρατίας που έχει , με την επιλογή της ανάθεσης της εξουσίας των Βρυξελών σε επιτρόπους , αντί σε μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση εκλεγμένη απευθείας από τους πολίτες της Ένωσης, την 11η Σεπτεμβρίου 2001 που παρέσυρε σε δίνη ολόκληρο τον πλανήτη ,με αποτέλεσμα την «οργουελιανή παρεκτροπή» των ΗΠΑ, με τον Μεγάλο Αδελφό, που γνωρίζει ο κόσμος στις ημέρες μας και που βάζει σε κίνδυνο το μέλλον της Δημοκρατίας , του κράτους δικαίου και το σύνολο των αξιών, που δίνουν κάποια έννοια στην περιπέτεια του ανθρώπου ,την κούρσα των εξοπλισμών των μεγάλων δυνάμεων, την κλιματική απειλή, τις «βρόμικες βόμβες», που είναι ικανές να διασπείρουν γύρω τους ραδιενεργές ουσίες και να μολύνουν για χρόνια επαρχίες και κράτη ολόκληρα, την αντικατάσταση των ανθρώπων από μηχανές, την ανεργία εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων λόγω της προόδου της τεχνολογίας , την μετανάστευση και πολλούς άλλους κινδύνους, που θα αντιμετωπίσει ο κόσμος μας τον 21ος αιώνα. Ο συγγραφές είναι πεπεισμένος ότι ο κόσμος οδηγείται σε ναυάγιο ,κι όχι μόνο ο δικός του κόσμος -η Αίγυπτος της μητέρας του , ο Λίβανος του πατέρα του, ο αραβικός πολιτισμός , η θετή του πατρίδα η Ευρώπη και τα οικουμενικά του ιδανικά .Αν το πολυποίκιλο Λεβάντε επιζούσε, ευημερούσε και άνθιζε , η ανθρωπότητα ολόκληρη , όλοι οι συνταρασσόμενοι πολιτισμοί, θα είχαν αποφύγει τις παρεκτροπές που βλέπουμε σήμερα. Από τον τόπο που γεννήθηκε (τον Λίβανο) ξεκίνησαν τα κύματα που κατακλύζουν σήμερα ολόκληρο τον κόσμο. Οι σπασμοί που συνταράζουν τον πλανήτη συνδέονται ευθέως με εκείνους που ταρακούνησαν τον αραβικό κόσμο κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Οι φλόγες που τύλιξαν το Κάϊρο τον Γενάρη του 1952 και εκείνες που τύλιξαν τους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης μισόν αιώνα μετά, ίσως οφείλονται στον ίδιο εμπρησμό , επίσης η αραβική απελπισία γεννήθηκε στις 5 Ιουνίου του 1967 και ότι η χρονιά που ο κόσμος πήρε τη μεγάλη στροφή ήταν το 1979. Υπάρχει ένας δεσμός αιτίας και αποτελέσματος ανάμεσα στο ναυάγιο του δικού «του» Λεβάντε και εκείνου των άλλων πολιτισμών. Ο Αμιν Μααλούφ ελπίζει ότι η δυστυχία δεν θα χτυπήσει τον κόσμο κατακέφαλα και ότι θα ξαναβρούμε τον δρόμο μας πριν να είναι πολύ αργά. Διότι θα είναι θλιβερό αν το σκάφος των ανθρώπων συνεχίσει να πλέει προς τον χαμό, αναίσθητο προς τον κίνδυνο , με τη σιγουριά πως είναι άφθαρτο, σαν ένας καινούργιος «Τιτανικός», λίγο πριν πέσει πάνω στο μοιραίο παγόβουνο , με την ορχήστρα του να παίζει κεφάτα και την σαμπάνια να ρέει άφθονη... Γραφή μεγάλης έντασης από ένα σπουδαίο συγγραφέα. Ένα κείμενο ιδιοφυές ,διαυγές, πλούσιο και πικρό, που φωτίζει με νηφαλιότητα και γνώση το πολιτικοκοινωνικό υπόβαθρο της εποχής μας. Εκπληκτική ιστορική έρευνα , πολιτική ανάλυση και επινόηση. Καλή και… ευφορική ανάγνωση!! Ο Aμίν Mααλούφ γεννήθηκε το 1949 στο Λίβανο. Είναι καθολικός και μαθήτευσε σε σχολή Iησουιτών, όπου διδάχτηκε τα γαλλικά, τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά. Εγκαταστάθηκε στη Γαλλία και εργάστηκε δώδεκα χρόνια ως δημοσιογράφος (διετέλεσε διευθυντής του περιοδικού «Aλ-Nαχάρ» και αρχισυντάκτης του περιοδικού «Νέα Αφρική», στο οποίο εξακολουθεί να γράφει το κύριο άρθρο). Από το 1983, μετά τη μεγάλη επιτυχία του πρώτου του βιβλίου, «Oι Σταυροφορίες από τη μεριά των Αράβων», έχει αφοσιωθεί στο συγγραφικό του έργο. Όλα τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

ο χορός των τρελών γυναικών

«Ο χορός των τρελών γυναικών» Β.Μας Εκδόσεις Ωκεανός 2020 σελ.262 (Βραβείο Renaudot des Lycéens 2019 Επιλογή ως ένα από τα 30 καλύτερα βιβλία του 2019 από το περιοδικό Le Point Επιλογή ως ένα από τα 100 καλύτερα βιβλία του 2019 του λογοτεχνικού περιοδικού Lire) 3 Μαρτίου 1885. Νοσοκομείο Σαλπερτιέρ του Παρισιού. Διευθυντής και Καθηγητής στο διάσημο αυτό νοσοκομείο, είναι ο νευρολόγος γιατρός Ζαν Μαρτέν Σαρκό , γνωστός για τις έρευνές του για την υστερία και την ύπνωση. Στο νοσοκομείο αυτό νοσηλεύονται γυναίκες τρελές , υστερικές και φρενοπαθείς ,που τις έχει απορρίψει η οικογένειά τους και η κοινωνία .Δεν είναι πλέον σύζυγοι, μητέρες ή έφηβες , δεν είναι γυναίκες που τις κοιτάζουν ή τις εκτιμούν , δεν θα είναι ποτέ γυναίκες που τις επιθυμούν ή τις αγαπούν : είναι άρρωστες .Τρελές .Αποτυχημένες. Το νοσοκομείο ήταν μια χωματερή για όλες αυτές που ενοχλούν τη δημόσια τάξη .Ένα άσυλο για όλες αυτές που η ευαισθησία τους δεν συμβάδιζε με τις προσδοκίες. Μια φυλακή για όλες αυτές που η ενοχή τους ήταν να έχουν γνώμη. 20 Φεβρουαρίου 1885. Η πενταμελής οικογένεια του φημισμένου συμβολαιογράφου Φρανσουά Κλερύ ζει μια ήσυχη και συντηρητική ζωή. Η δεκαεννιάχρονη Ευγενία δεν θέλει να παντρευτεί, όπως επιθυμεί ο πατριαρχικός πατέρας της .Η απόφασή της έχει παρθεί εδώ και καιρό. Μακριά από αυτήν ,μια ζωή σαν τη μητέρα της , μια ζωή περιορισμένη στους τοίχους ενός αστικού διαμερίσματος , μια ζωή υποταγμένη στα ωράρια και στις αποφάσεις ενός άντρα , μια ζωή χωρίς φιλοδοξίες ή πάθος , μια ζωή χωρίς άλλο σκοπό εκτός από το να κάνει παιδιά, μια ζωή με αποκλειστικό μέλημα την επιλογή της τουαλέτας της κάθε ημέρας. Η Ευγενία είναι ένα ελεύθερο άτομο. Η Ευγενία αγαπάει υπερβολικά την γιαγιά της ,αλλά πολλές φορές όταν κάθεται κοντά της προσηλώνεται σ΄ ένα αθέατο σημείο. Από δώδεκα χρονών η Ευγενία έχει πει στη γιαγιά της ότι βλέπει κάτι -κάποιον μάλλον, που οι άλλοι δεν τον βλέπουν. Έβλεπε τον παππού της ,ο οποίος είχε πεθάνει, να κάθεται στην πολυθρόνα !! Υπήρξαν και κάποιοι άλλοι που της εμφανίζονταν , εντελώς άγνωστοι, άντρες ή γυναίκες κάθε ηλικίας. Της γινόταν ορατοί. Τους έβλεπε όρθιους στο σαλόνι , καθιστούς στο κρεβάτι, δίπλα στο τραπέζι της τραπεζαρίας ,τους έβλεπε να δειπνούν. Όταν ήταν πιο μικρή αυτές οι οπτασίες την τρόμαζαν. Και την απομόνωναν σε μια επώδυνη σιωπή. Είχε όμως μια βεβαιότητα : δεν επρόκειτο για παραισθήσεις .Οι άνθρωποι αυτοί ήταν νεκροί , και έρχονταν να τη δουν… Μια μέρα ο παππούς της επανήλθε και της μίλησε , για την ακρίβεια άκουσε τη φωνή του μέσα στο κεφάλι της. Της είπε να μην φοβάται , πως δεν ήθελε το κακό της, πως τους ζωντανούς θα έπρεπε να φοβάται κανείς περισσότερο παρά τους πεθαμένους. Επιπλέον της είπες πως αυτή είχε ένα χάρισμα , κι οι πεθαμένοι είχαν κάποιον λόγο που έρχονταν να τη βρουν. Γι΄ αυτήν ήταν μάλλον ψυχική δυσλειτουργία παρά χάρισμα. Προς το παρόν σιωπούσε ,δεν ανέφερε ξανά τέτοιο γεγονός στην οικογένειά της , διότι ήξερε ότι θα την έστελναν στη Σαλπερτιέρ. Η Ευγενία έμαθε ότι υπήρχε ένα βιβλίο «Το βιβλίο των Πνευμάτων» του Αλλάν Καρντέκ, που υποστήριζε αυτούς και αυτές ,που επικοινωνούσαν με τους νεκρούς και τα πνεύματα .Το αγόρασε κρυφά από τους δικούς της και είδε τον εαυτό της μέσα σε αυτές τις σελίδες .Η ψυχή, έγραφε το βιβλίο, επιζεί μετά τον θάνατο του σώματος , δεν υπήρχε ούτε παράδεισος ούτε το τίποτα , οι άυλοι οδηγούν τους ανθρώπους κι αγρυπνούν για αυτούς και τους προσέχουν , όπως ο παππούς της προσέχει αυτήν την ίδια. Άρα το να βλέπει νεκρούς , όπως και τόσοι άλλοι, η Ευγενία κατάλαβε ,ότι δεν είναι σημάδι τρέλας. Μια μέρα, που καθόταν η Ευγενία παρέα , με την ξαπλωμένη γιαγιά της , βλέπει όρθιο τον παππού της , ενώ της μιλάει η γιαγιά της, αυτή ακούει τον παππού της να της λέει: «Δεν έχει κλαπεί το μενταγιόν. Είναι στον κομό. Κάτω από το τελευταίο συρτάρι δεξιά. Πες της το!!». «Τι έχεις παιδί μου ; », της λέει η γιαγιά της. «Θα΄ λεγε κανείς πώς σου μιλάει ο Θεός ». «Το μενταγιόν σας , γιαγιά» ,απαντάει η Ευγενία. Αμέσως η Ευγενία ψάχνει και βρίσκει, όπως της είπε ο παππούς της, το χαμένο εδώ και πολλά χρόνια κατακόκκινο μενταγιόν σε σχήμα οβάλ , στολισμένο με μαργαριτάρια. Εξηγεί στη γιαγιά της ότι ο παππούς της την καθοδήγησε να βρει το μενταγιόν .Η ηλικιωμένη γυναίκα ζαλίζεται με αυτά που ακούει , αλλά και βλέπει με τα μάτια της το χαμένο μενταγιόν. Η Ευγενία λέει στη γιαγιά της ότι δεν είναι άρρωστη , γιατί δεν είναι η μόνη που βλέπει νεκρούς, φαντάσματα και πνεύματα .Η ύπαρξη των Πνευμάτων και η ύπαρξη αυτών, που δρουν ως διάμεσοι ,το διάβασε σε ένα βιβλίο. Η γιαγιά της δεν μπορεί να βγάλει συμπέρασμα με αυτά που της λέει η εγγονή της. Δυστυχώς για την Ευγενία, η γιαγιά ενημερώνει τον πατέρα της Ευγενίας και τον αδελφό της Θεόφιλο. Οπότε αυτοί οι δύο ,χωρίς να πούνε τίποτα στην Ευγενία ,την πηγαίνουν με την άμαξα και την κλείνουν βιαίως ,παρά τη θέλησή της και χωρίς να είναι τρελή, στο νοσοκομείο Σαλπερτιέρ. Η Ευγενία εξαπατημένη απ΄ την ίδια της την οικογένεια , ξεριζωμένη απ΄ το σπίτι θα καταλήξει σε αυτόν τον καταραμένο τόπο, την κόλαση για γυναίκες στην ίδια την καρδιά του Παρισιού. Αυτό της δίνει κατάβαθα ένα πλήγμα που παρόμοιο δεν είχε ποτέ νιώσει μέχρι τότε. Προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είναι τρελή , δεν έχει κρίσεις πυρετού, λιποθυμίες σπασμούς, αλλά ούτε οι γιατροί ούτε η προϊσταμένη Ζενεβιέβ θα την πιστέψουν. Όλοι αυτοί γνωρίζουν ότι οι αποκρυφιστικές ιδέες δεν θεραπεύονται. Εκεί μέσα η Ευγενία θα γνωρίσει εκτός από την προϊσταμένη Ζενεβιέβ και τις τρόφιμες Λουίζ και Τερέζ. Η Ζενεβιέβ καταλαβαίνει ότι η Ευγενία διέθετε ένα πνεύμα επιδέξιο και κυνικό και ότι δεν ήταν σαν τις άλλες τρελές και σαλεμένες του νοσοκομείου, αλλά δεν ήταν προετοιμασμένη να δει τι σήμαινε «να μιλάς στους νεκρούς» .Όπως παράδειγμα ,να είναι ο ενδιάμεσος η Ευγενία ,σε αυτήν την Ζενεβιέβ και στη νεκρή αδελφή της Μπλαντίν!!! Σε 15 ημέρες στο νοσοκομείο Σαλπερτιέρ θα γίνει ο χορός της μεσοσαρακοστής ,ο γνωστός ως «χορός των τρελών γυναικών» . Θα ερχόταν να δουν τις φρενοπαθείς, όλη η παριζιάνικη ελίτ και μπουρζουαζία . Ήταν το γεγονός του Μαρτίου , το γεγονός της χρονιάς .Οι καλεσμένοι θα είχαν την ευκαιρία να δούνε από κοντά τις τρελές . Ολόκληρο το αριστοκρατικό Παρίσι συγκεντρώνεται στην μεγάλη σάλα του νοσοκομείου, για να δει τις αλλόκοτες, τις επιληπτικές, τις φρενοβλαβείς αυτές γυναίκες, μεταμφιεσμένες σε κολομπίνες και τσιγγάνες, να χορεύουν βαλς… Είναι όμως πραγματικά τρελές; Οι γυναίκες της Σαλπερτιέρ δεν ήταν πλέον από δω και πέρα πανουκλιασμένες των οποίων προσπαθούσαν να κρύψουν την ύπαρξη , αλλά υποκείμενα ψυχαγωγίας που τα εξέθεταν στο άπλετο φως χωρίς τύψεις… Στο διάστημα που οι φρενοπαθείς γυναίκες ετοιμάζονται για τον χορό ,ήταν αρκετά ήσυχες . Η προοπτική αυτού του χορού ηρεμεί τα σώματα και γαληνεύει τα πρόσωπα. Υπάρχει κάτι για να ελπίζουν και να ευχαριστηθούν ,αυτές οι βασανισμένες ψυχές. Φτωχά γυναικεία πλάσματα ,που η αυστηρή ανδροκρατούμενη κοινωνία ,τα πέταξε στο περιθώριο… Ψυχές πληγωμένες, αντικείμενα έρευνας του περίφημου Σαρκό, σε μια εποχή που η γυναίκα είναι ακόμη ταμπού, ένα πλάσμα ανεξιχνίαστο, ικανό μόνο για οικογένεια και τεκνοποίηση… Το Σαλπερτιέρ είναι ένα μέρος γεμάτο στοιχειά ,ουρλιαχτά και μωλωπισμένα κορμιά. Ένα νοσοκομείο που μόνο οι τοίχοι του μπορούν να σε κάνουν να γίνεις τρελή ,αν δεν ήσουν όταν έφτασες… Η ελευθερία βρίσκεται έξω απ΄ αυτούς τους τοίχους ; Η Ευγενία κλείνει τα μάτια και εισπνέει βαθιά: οφείλει να φύγει από εκεί… Θα υπάρξει σωτηρία για την Ευγενία ; Θα την καταλάβει και θα την βοηθήσει κάποιος ; Ένα συγκινητικό και συγκλονιστικό βιβλίο για την τρέλα και την λογική ,την πίστη και την αμφιβολία , το ορατό και το αθέατο, το πραγματικό και το υπερφυσικό, τους ζωντανούς και τους νεκρούς , τη θέση και τον ρόλο της γυναίκας μέσα στην κοινωνία. Πρόκειται για Αριστούργημα. Η Βικτώρια Μας είναι Γαλλίδα συγγραφέας, κόρη της διάσημης τραγουδίστριας Ζαν Μας. Εργάζεται στον κινηματογράφο ως βοηθός παραγωγής, σκριπτ και φωτογράφος. Σπούδασε σινεμά και Αγγλοαμερικανική λογοτεχνία στις ΗΠΑ, όπου έζησε οκτώ χρόνια. Το 2014 εξέδωσε ένα βιβλίο αφιερωμένο στην γαλλική κουζίνα, έναν οδηγό γκουρμέ, για όσους επιθυμούν να γνωρίσουν την γνήσια γαλλική γαστρονομία με τον αγγλικό τίτλο: "The Farm to Table, French Phrasebook: Master the Culture, Language and Savoir Faire of French Cuisine". Επιστρέφοντας από τις ΗΠΑ στην Γαλλία, πήρε μάστερ στη Λογοτεχνία, από το πανεπιστήμιο της Σορβόνης. Ο «Χορός των Τρελών Γυναικών» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

οι αθάνατοι

«Οι Αθάνατοι» Κ.Μπέντζαμιν Εκδόσεις Ωκεανός 2020 σελ. 455 «Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα . Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί, πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων. Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα αντιλαμβάνονται. Η ακοή αυτών που κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών ταράσσεται. Η μυστική βοή τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων. Και την προσέχουν ευλαβείς…» Κ.Καβάφης 1969. Τα τέσσερα παιδιά των Σαούλ και της Γκέρτη Γκολντ ,η Βάργια δεκατριών ετών, ο Ντάνιελ ένδεκα ετών, η Κλάρα εννέα ετών και ο Σάιμον επτά ετών , αποφασίζουν να πάνε σε μια γυναίκα στην Οδό Χέστερ του Λόουερ Ιστ Σάιντ της Νέας Υόρκης .Αυτή η γυναίκα είναι μία ρισίκα ,μια μάντισσα και μπορεί να τους πει τη μοίρα τους .Μπορεί να τους πει πότε θα πεθάνουν!!! Αυτή η γυναίκα γνωρίζει πράγματα ,αλλά δεν μπορεί να τα εμποδίσει .Κοιτάζει το αριστερό χέρι των παιδιών και τους λέει πότε θα πεθάνουν. Στην Βάργια λέει ότι έχει πολύ χρόνο, θα πεθάνει ογδόντα οκτώ χρονών, το 2044, στο Σάιμον λέει ότι θα πεθάνει νέος ,στη Κλάρα ότι θα πεθάνει στα 31 χρόνια της και στον Ντάνιελ το 2006 , στα σαράντα οκτώ του χρόνια. Η Βάργια αργότερα σπουδάζει Βιολογία , ο Ντάνιελ ελπίζει να γίνει στρατιωτικός γιατρός , αλλά η Κλάρα δεν θέλει να πάει στο κολέγιο, θέλει να κάνει μαγικά και να γίνει ταχυδακτυλουργός. Η Κλάρα μαζί με τον Σάιμον φεύγουν μόλις γίνονται ενήλικες και πηγαίνουν στην Καλιφόρνια. Η Κλάρα κάνει διάφορες δουλειές για να επιβιώσουν : σε οδοντιατρείο, ως ρεσεψιονίστ , σε εστιατόριο . Αργότερα θα δουλέψει σε βαριετέ, σε κέντρα διασκεδάσεως, σε λούνα παρκ, σε τσίρκο. Το δρώμενο που κάνει το λέει «Η Αθάνατη». Ο Σάιμον ψάχνει για δουλειά και τελικά βρίσκει στο μπαρ Περπ της οδού Κάστρο του Λος Άντζελες ,στο οποίο θα χορεύει με άλλους πέντε άντρες . Πάει σε μια σχολή χορού ,για να μάθει μπαλέτο και να μπορέσει να βελτιωθεί στη δουλειά του . Γδύνεται κάθε βράδυ και χορεύει στο αντρικό μπαλέτο, σε αυτό το μπαρ, που συχνάζουν γκέι. Του Σάιμον αρχίζουν να του αρέσουν οι άντρες , εκεί στο μπαρ θα γνωρίσει τον Ρόμπερτ ,οπότε θα γίνουν ζευγάρι. Ο Σάιμον νιώθει φανταστικά με τη ζωή που κάνει στο Σαν Φρανσίσκο. Επειδή ήξερε ότι θα πεθάνει νέος, έκανε άστατη ζωή και δεν έπαιρνε καμία προφύλαξη, με τους άντρες που συναντούσε. Ώσπου κάποια μέρα το 1980 οι εφημερίδες αρχίζουν να γράφουν για μια νέα μορφή καρκίνου, που εμφανίζεται στους ομοφυλόφιλους .Κάποια σκούρα σημάδια άρχισαν να εμφανίζονται στο σώμα του Σάιμον .Ο γιατρός που τον εξετάζει του λέει ότι προσβλήθηκε από τον καρκίνο των γκέι. Τώρα ο Σάιμον θυμάται τη γυναίκα της οδού Χέστερ ,που του είπε να τραβήξει από την τράπουλα τέσσερα χαρτιά και ήταν όλα τέσσερα μπαστούνια , όλα μαύρα και το τρομερό σοκ που ένιωσε ,όταν του είπε ότι θα πεθάνει 21 Ιουνίου ,όταν θα είναι τριάντα ένα χρονών . Έτσι ακριβώς έγινε ,πέθανε από AIDS το 1982. Η Κλάρα Γκολντ μπορεί και μετατρέπει ένα μαύρο μαντήλι σε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και έναν άσο σε ντάμα, παράγει κέρματα απ΄ το τίποτα ,κάνει οφθαλμαπάτες, ταχυδακτυλουργικά, παρουσιάζει τα Σαγόνια της Ζωής, ένα δύσκολο και επικίνδυνο νούμερο ,το ντουλάπι του Πρωτέα ,την Δεύτερη Ματιά και την Απόδραση, σε διάφορα καμπαρέ. Η Εβραία Κλάρα θα γνωρίσει τον Ινδουιστή Ρατζ (Ρατζανικάντ Τσαπάλ),που κάνει και αυτός νούμερα φακιρικά , όπως το Κόλπο της Βελόνας και το Κλουβί που Εξαφανίζεται . Θα συνεργαστούνε και οι δυο στα καμπαρέ και στα τσίρκο που εμφανίζονται και τελικά θα παντρευτούν. Θα γεννηθεί μια μικρή χαριτωμένη κόρη ,που την ονομάσανε Ρούμπη. Θα μετακομίσουν στο Λας Βέγκας, όπου θα κάνουν τις παραστάσεις τους. Η Κλάρα άρχισε να προβληματίζεται για την άγνωστη μάντισσα γυναίκα ,που είχε δίκιο για τον Σάιμον. Ήταν άραγε η γυναίκα τόσο ισχυρή φαινόταν ή μήπως έκανε η Κλάρα τα αναγκαία βήματα που έκαναν την προφητεία να εκπληρωθεί ; Η Κλάρα ξέρει ότι πλέον δεν έχει πολύ χρόνο .Αν η γυναίκα της οδού Χέστερ έχει δίκιο θα πεθάνει σε δύο μήνες… Δεν το λέει στον Ρατζ γιατί θα την περάσει για τρελή … Η Κλάρα άρχισε τα βράδια να ακούει παράξενους χτύπους , που δεν μπορούσε να ακούσει ο Ρατζ . Χρονομετρώντας τον χρόνο ανάμεσα στους χτύπους αντιλαμβάνεται ότι αντιστοιχούν σε γράμματα και τελικά βγαίνει η λέξη « Meet!!», Συνάντηση. Η Κλάρα τώρα αρχίζει να πιστεύει ότι επικοινωνεί μαζί της ο Σάιμον πέρα από το χείλος του θανάτου. Αν ο Σάιμον και ο Σαούλ επικοινωνούν με την Κλάρα τότε η συνείδηση επιβιώνει του θανάτου του σώματος. Αν η συνείδηση επιβιώνει του θανάτου του σώματος ,τότε όσα της έχουν πει για τον θάνατο δεν είναι αληθινά .Κι αν όσα της έχουν πει για τον θάνατο δεν είναι αληθινά ,τότε ίσως ο ίδιος ο θάνατος να μην είναι θάνατος .Αν η γυναίκα έχει δίκαιο και μπόρεσε να δει τον θάνατο του Σάιμον το 1969 , τότε υπάρχει μαγεία στον κόσμο : κάποια περίεργη γνώση που αχνοφέγγει στην καρδιά του αγνώστου. Δεν έχει σημασία αν ή πότε θα πεθάνει η Κλάρα .Μπορεί να επικοινωνήσει με τη Ρούμπη, όπως επικοινωνεί τώρα εκείνη με τον Σάιμον. Μπορεί να ξεπεράσει τους περιορισμούς όπως ήθελε πάντα. Μπορεί να γίνει γέφυρα… Άλλη μέρα η Κλάρα ακούει πάλι χτύπους ,την μια φορά βγαίνει Meet me ,Συνάντησέ με και την άλλη Meet us ,Συνάντησε Εμάς, δηλαδή τον νεκρό Σάιμον και τον νεκρό πατέρα της Σαούλ . Είναι 28 Δεκεμβρίου 1990 .Αν η γυναίκα έχει δίκιο , η Κλάρα έχει ακόμη τέσσερεις ημέρες ζωή. Αν η γυναίκα έχει δίκαιο θα πεθάνει τη νύχτα που έχουν πρεμιέρα με τον Ρατζ. Περίμενε η Κλάρα κάτι να αποδείξει ότι η προφητεία της γυναίκας ήταν αληθινή .Αυτό , όμως , είναι το κόλπο : πρέπει να την αποδείξει μόνη της η Κλάρα .Εκείνη είναι η απάντηση στον γρίφο, το δεύτερο μισό του κύκλου. Τώρα δουλεύουν συγχρονισμένες-διαδοχικά , σώμα με σώμα . 1η Ιανουαρίου 1991 ,η Κλάρα θα πεθάνει, όπως υποσχέθηκε η γυναίκα .Η Κλάρα κατρακυλά στο σκοτεινό ουρανό, στο απέραντο σύμπαν ,γίνεται αστέρι. Θα αυτοκτονήσει!!! Ο Ντάνιελ θα γίνει στρατιωτικός γιατρός και θα δουλέψει σε νοσοκομείο. Ο θάνατος του Σάιμον ήταν αρκετά οδυνηρός .Πώς είναι ήταν δυνατόν να χάσει τώρα και την Κλάρα ; Πώς θα το άντεχε η οικογένεια ; Όλα ξεκίνησαν με τη γυναίκα της οδού Χέστερ .Ο Ντάνιελ ήταν άθεος και είχε νιώσει ντροπή με τον παγανισμό του , για την επιθυμία του να μάθει το άγνωστο. Κανείς ,δεν θα μπορούσε να έχει τέτοια δύναμη πάνω του : ούτε άνθρωπος ούτε θεός. Ίσως ,όμως , ο Θεός να μην είχε καμία σχέση με το τρομερό, έντονο ενδιαφέρον που τον οδήγησε στη μάντισσα , καμία σχέση με τους εξωφρενικούς ισχυρισμούς της. Θα πετύχει η μάντισσα την ημερομηνία θανάτου του ; Η Βάργια στα είκοσι επτά θα μετακομίσει σε δικό της διαμέρισμα ,θα φύγει από την μητέρα της. Θα ξεκινήσει σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και θα σπουδάσει Μοριακή Βιολογία. Ειδίκευσή της ήταν η γονιδιακή έκφραση. Καταπιάνεται με έρευνες για τη μακροβιότητα , δοκιμάζοντας τα όρια μεταξύ επιστήμης και αθανασίας… Η μάντισσα θα πετύχει την ημερομηνία θανάτου της; Ένα λυρικό αριστούργημα για την οικογενειακή αγάπη, την πίστη και την αμφιβολία, την μαγεία και την πραγματικότητα ,την γοητεία της αυταπάτης και το απρόβλεπτο της ανθρώπινης φύσης σε μια αφήγηση πάνω από την οποία βαραίνει αδιάκοπα ο θάνατος. Μεταφράστηκε σε 28 γλώσσες. Bestseller στην λίστα των NewYorkTimes. Διαβάστε το. Η Κλόϊ Μπέντζαμιν έχει συγγράψει επίσης το μυθιστόρημα Anatomy of Dreams που κατέκτησε βραβείο μυθοπλασίας Έντνα Φέρμπερ και ήταν υποψήφιο για ντο πρώτο βραβείο μυθιστορήματος του Cener for Fiction. Η Μπέντζαμιν κατάγεται από το Σαν Φρανσίσκο και έχει αποφοιτήσει από το Κολέγιο Βασάρ και το Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν, όπου πήρε μεταπτυχιακό στη Μυθιστοριογραφία. Ζει στο Μάντισον του Ουισκόνσιν. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

με ανοιχτά χαρτιά

«Με ανοιχτά χαρτιά» Α.Κρίστι Εκδόσεις Ψυχογιός 2021 σελ. 256 Η δουλειά της Άγκαθα Κρίστι στα μυθιστορήματα μυστηρίου, είναι αυτή που την κατέστησε θρύλο στην αστυνομική λογοτεχνία και της χάρισε τον τίτλο της «Βασίλισσας του Εγκλήματος». Εκτιμάται ότι τα βιβλία της έχουν πουλήσει πάνω 1 δις αντίτυπα στα αγγλικά κι ένα ακόμη δις σε πάνω από 100 άλλες γλώσσες. Τα έργα της τα έχουν ξεπεράσει σε πωλήσεις μόνο η Αγία Γραφή και τα έργα του Σαίξπηρ! Πολλά από τα έργα της έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο, την τηλεόραση μα και στο θέατρο, σημειώνοντας πάντα τεράστια νούμερα θεαματικότητας. Μάλιστα, η θρυλική «Ποντικοπαγίδα» θεωρείται το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου, καθώς εξακολουθεί και παίζεται στο West End (Λονδίνο) από το 1952 έως και σήμερα. Τέλος, αρκετές από τις ιστορίες της προσφιλούς μας συγγραφέα έχουν εμπνεύσει κόμικς, επιτραπέζια παιχνίδια μα και video games. Στο έργο της «Ανοιχτά χαρτιά» υπάρχει ένα πτώμα, τέσσερις ύποπτοι , τέσσερις ντετέκτιβ. Η Άγκαθα Κρίστι συνθέτει ένα πανέξυπνο μυστήριο γύρω από ένα παιχνίδι μπριτζ, όπου και οι τέσσερις παίκτες θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ο δολοφόνος .Οι τέσσερις ντετέκτιβ είναι ο Βέλγος Ηρακλής Πουαρό , ο επιθεωρητής της Σκότλαντ Γιαρντ,Μπατλ, ο συνταγματάρχης Ρέις και η Αριάδνη Όλιβερ διάσημη συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων ,το άλτερ έγκο της Κρίστι. Υπάρχουν μόνο τέσσερις ύποπτοι ,οποιοσδήποτε από αυτούς θα μπορούσε να έχει διαπράξει το έγκλημα .Και οι τέσσερις αυτοί ήρωες αξίζουν εξίσου το ενδιαφέρον του αναγνώστη , καθώς όλοι τους έχουν σκοτώσει στο παρελθόν και είναι ικανοί να το ξανακάνουν στο μέλλον. Πρόκειται για τέσσερις εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες καθένας από τους οποίους έχει το δικό του, ιδιαίτερο κίνητρο για να κάνει φόνο και θα χρησιμοποιούσε διαφορετική μέθοδο για να το διαπράξει. Επομένως , η λύση του μυστηρίου πρέπει να γίνει με καθαρά ψυχολογικούς όρους , όμως αυτό δεν την κάνει λιγότερο συναρπαστική, αφού, το…μυαλό του δολοφόνου παρουσιάζει πάντα το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο μαυριδερός κύριος Σαϊτάνα ,ζούσε μέσα στην πολυτέλεια , σε ένα υπέροχο διαμέρισμα στην Πάρκ Λέιν. Οργάνωνε εξαίσια πάρτι -σε ευρύ ή στενό κύκλο, μακάβρια ή καθωσπρέπει, μα πάντα …αλλόκοτα .Σχεδόν όλοι ένιωθαν κάποιον φόβο απέναντί του. Το χιούμορ του ήταν κάπως ιδιόρρυθμο. Η έκφρασή του θύμιζε τον Μεφιστοφελή. Ο Σαϊτάνα έπαιζε τον ρόλο του διαβόλου με υπερβολικά μεγάλη επιτυχία .Αλλά δεν ήταν ο διάβολος .Κατά βάθος ήταν απλώς ένας ανόητος άνθρωπος .Κι έτσι…πέθανε. Δολοφονείται παρουσία των καλεσμένων του εν μέσω μιας παρτίδας μπριτζ!!! Ο δολοφόνος δρα ακαριαία. Μπροστά σε δημόσια θέα, δηλαδή μπροστά στους τρεις συμπαίκτες του ,που είναι απασχολημένοι στο μπριτζ ,θα μαχαιρώσει με μία λαβίδα τον Σαϊτάνα, που καθόταν δίπλα στο τζάκι. Κάθε αντίδρασή του ήταν μια τεράστια, θρασύτατη μπλόφα , όπως ακριβώς έκανε όταν έπαιζε χαρτιά .Όπως στο μπριτζ έτσι και στη δολοφονία του Σαϊτάνα ανέλαβε ένα πελώριο ρίσκο και έπαιξε καλά. Το χτύπημα ήταν αριστοτεχνικό και έγινε την πιο κατάλληλη στιγμή, τότε που η προσοχή των υπόλοιπων παιχτών ήταν εστιασμένη στο παιχνίδι .Στη διάρκεια μιας συναρπαστικής παρτίδας, δηλαδή με την επίτευξη γκραν σλεμ στο παιχνίδι, τότε που γίνεται διπλασιασμός. Οι τέσσερις ντετέκτιβ συμφωνούν ότι για να βρουν τον δολοφόνο θα πρέπει να ψάξουν το παρελθόν των τεσσάρων υπόπτων. Δεν υπήρχε κανένα στοιχείο στο οποίο να βασιστούνε. Είχανε τέσσερις ανθρώπους εκ των οποίων ο ένας ήταν βέβαιο πως είχε διαπράξει τον φόνο .Όμως ποιος από τους τέσσερις ; Υπήρχαν ενδείξεις που να υποδηλώνουν κάποιον ; Με την τυπική έννοια του όρου ,όχι. Δεν υπήρχαν απτά στοιχεία, όπως αποτυπώματα ή ενοχοποιητικά έγγραφα. Είχανε μονάχα …τους ίδιους τους ανθρώπους. Και μόνο ένα χειροπιαστό στοιχείο: τις σελίδες με τους πόντους του μπριτζ. Παρότι δεν κύλησαν όλα όπως τα είχε σχεδιάσει ο δολοφόνος, έρχεται το πλήγμα…Ο Ηρακλής Πουαρό επιτίθεται! Και κάπως έτσι ο χαρτοπαίκτης δεν πρόκειται να κάνει άλλη μπάζα. Πέταξε τα χαρτιά του στο τραπέζι. C΄est fini. Τελικά ο Ηρακλής Πουαρό θα βρει τον δολοφόνο με τα μάτια του μυαλού ,διότι τότε θα δει περισσότερα πράγματα απ΄ ό,τι με τα μάτια του σώματος… Διαβάστε το, πρόκειται για συναρπαστική και συγκλονιστική αστυνομική ιστορία. Μια ιστορία που εξίταρε για τα καλά τα μικρά φαιά κύτταρα του Ηρακλή Πουαρό. Η Άγκαθα Κρίστι γεννήθηκε στην Αγγλία, στο Τορκί, το 1890. Είναι γνωστή κυρίως για τα αστυνομικά έργα της –εξήντα έξι μυθιστορήματα και δεκατέσσερις συλλογές διηγημάτων–, πολλά από τα οποία έχουν κεντρικό χαρακτήρα τον θρυλικό ντετέκτιβ Πουαρό ή την απαράμιλλη μις Μαρπλ. Έγραψε επίσης δύο αυτοβιογραφικά έργα, αισθηματικά μυθιστορήματα αλλά και θεατρικά, μεταξύ των οποίων το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του σύγχρονου θεάτρου, την Ποντικοπαγίδα. Η Άγκαθα Κρίστι, που έχει τιμηθεί από τη Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου με τον τίτλο της Dame για τη συνεισφορά της στη λογοτεχνία, ανήκει στους δημιουργούς που διαμόρφωσαν καταλυτικά την εξέλιξη του αστυνομικού μυθιστορήματος. Παράλληλα, είναι η δημοφιλέστερη συγγραφέας όλων των εποχών, καθώς οι πωλήσεις των έργων της έχουν ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο αντίτυπα στην αγγλική γλώσσα και άλλο ένα δισεκατομμύριο σε μεταφράσεις. Πέθανε το 1976. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν σε νέα μετάφραση όλα τα αστυνομικά έργα της συγγραφέως. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

ο θάνατος του λόρδου Έτζγουερ

«Ο θάνατος του λόρδου Έτζγουερ» Α.Κρίστι Εκδόσεις Ψυχογιός 2021 σελ.272 Η Άγκαθα Κρίστι θεωρείται ακόμη και σήμερα ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς στην εξέλιξη του λογοτεχνικού -αστυνομικού ρεύματος. Διαφοροποιημένη πλήρως από τους υπόλοιπους συγγραφείς αστυνομικών της εποχής της, αποκτά το δικό της στυλ, το οποίο την βοηθά να ξεχωρίσει μέσα από τις μάζες. Αστυνομική λογοτεχνία έχουμε και πριν και μετά την Άγκαθα Κρίστι. Η ίδια όμως είναι σταθμός. Τα βιβλία της είναι μια κατηγορία από μόνα τους. Η πολυμορφική της προσωπικότητα αναδύεται μέσα από τις ιστορίες της. Πάντα έχει κάτι νέο να πει και κάτι διαφορετικό να προσφέρει. Δεν την βλέπουμε ποτέ να επαναλαμβάνεται. Η μανία της να παρατηρεί τις ανθρώπινες συμπεριφορές και να διακρίνει το «δάσος πίσω από το δέντρο», ήταν ίσως το πιο δυνατό της «εργαλείο». Τα βιβλία της είναι η ίδια η Άγκαθα. Ο Ηρακλής Πουαρό ήταν ένας κοντούλης, στρογγυλός άντρας, πολύ σικ, με το καπέλο, το μπαστούνι και το all time classic, τσιγκελωτό μουστάκι του. Ο ντετέκτιβ της Α.Κρίστι έπρεπε να διαθέτει πολύ κοφτερό μυαλό, να είναι ιδιόρρυθμος και μονομανής. Λάτρης της τάξης, δεν αντέχει οτιδήποτε δεν είναι καθαρό και τακτοποιημένο. Ο διάσημος Βέλγος ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό αναλαμβάνει να βοηθήσει την όμορφη Αμερικανίδα ηθοποιό ,την Τζέιν Γουίλκινσον ,να απαλλαγεί από τον σύζυγό της ζητώντας το διαζύγιο το οποίο εκείνος αρνείται να της δώσει. Ο σύζυγός της Τζέιν Γουίλκινσον , ο λόρδος Έτζγουερ είναι πλούσιος ευγενής, δύσκολος χαρακτήρας στις απόψεις του και βαθιά συντηρητικός. Ο Λοχαγός Άρθουρ Χέιστινγκς είναι φίλος του Πουαρό ,που τον βοηθά στην υπόθεση. Είναι ο αφηγητής της ιστορίας. Ο φίλος του Λοχαγού, ο Πουαρό επέμενε πως το τυχαίο σχόλιο ενός αγνώστου στον δρόμο τον έβαλε στο σωστό μονοπάτι στη συγκεκριμένη υπόθεση .Σε κάθε περίπτωση , ήταν η μεγαλοφυΐα του αυτή που αποκάλυψε την αλήθεια. Χωρίς τον Ηρακλή Πουαρό αμφιβάλλει ο Λοχαγός αν το έγκλημα θα είχε αποδοθεί στον αυτουργό του . Όταν ο Πουαρό θα συναντήσει για να πείσει ,για το διαζύγιο ,τον λόρδο Έτζγουερ, μένει έκπληκτος όταν μαθαίνει ότι ο λόρδος ήταν πρόθυμος να δώσει το διαζύγιο και μάλιστα της είχε στείλει πριν έξι μήνες ένα γράμμα ,όπου της έγραφε ότι θα της δώσει διαζύγιο, διότι είχε αλλάξει γνώμη .Από τα λεγόμενα της λαίδης Ετζγουερ ,ο Πουαρό κατάλαβε ότι τον είχε πλησιάσει επανειλημμένα μέσω δικηγόρων , αλλά ο λόρδος ήταν ανένδοτος , ούτε μίλησε η λαίδη στον Πουαρό ,για κάποιο γράμμα. Γράμμα η λαίδη στο Χόλιγουντ δεν έλαβε . Για ποιον λόγο λοιπόν τον έστειλε στον σύζυγό της ; Μήπως ήθελε να τον χρησιμοποιήσει σε κάτι ; Ποιος λέει ψέματα από τους δύο ή ποιός υπεξαίρεσε το γράμμα και τι επιδίωκε; Άρα η λαίδη είναι πλέον ελεύθερη να παντρευτεί τον δούκα του Μέρτον . Την επόμενη ημέρα από την οποία ο Ηρακλής Πουαρό επισκέφτηκε τον λόρδο Έτζγουερ ο λόρδος βρέθηκε από μια υπηρέτρια δολοφονημένος στο σπίτι του ,στο Ρίτζεντ Γκέιτ. Με μια μαχαιριά στον σβέρκο ,ακριβώς στις ρίζες των μαλλιών .Δεν υπήρξε κραυγή ,δεν ακούστηκε τίποτα .Ο δολοφόνος γνώριζε που να χτυπήσει ,σαν να είχε γνώσεις ιατρικής. Όταν μαχαιρώνεται κάποιος με τέτοιο τρόπο , ο θάνατος επέρχεται απίστευτα γρήγορα, σκοτώνεις άνθρωπο ακαριαία. Ο επιθεωρητής της Σκότλαντ Γιαρντ ,Τζαπ ,ζητάει βοήθεια από τον Ηρακλή Πουαρό, για να διαλευκάνουν την δολοφονία .Όλες οι υποψίες πέφτουν στην λαίδη Έτζγουερ ,όμως η λαίδη την ώρα της δολοφονίας είχε άλλοθι ,διότι βρισκόταν σε δείπνο του σερ Μ.Κόρνερ, στο οποίο παρευρίσκονταν 14 άτομα. Μια νεαρή γυναίκα θέλει να απαλλαγεί από τον σύζυγό της .Πολλές φορές ,ενώπιον μαρτύρων, δηλώνει ότι σκέφτεται να τον σκοτώσει, γιατί δεν της δίνει διαζύγιο. Μαθαίνει από τον Πουαρό ,ότι ο λόρδος της δίνει επιτέλους το πολυπόθητο διαζύγιο. Έπειτα την άλλη βραδιά βγαίνει έξω , πηγαίνει στο σπίτι του λόρδου ,βάζει τον μπάτλερ να την αναγγείλει , μαχαιρώνει τον λόρδο και φεύγει .Όμως την ίδια ώρα η λαίδη βρίσκεται σε γεύμα. Έχει αυτό κοινή λογική ; Δεν είναι λίγο ανόητο και ηλιθιότητα ; Ποιο ήταν πλέον το κίνητρό της λαίδης να σκοτώσει τον λόρδο; Τι συμβαίνει λοιπόν ; Ποιος άλλος είχε συμφέρον να σκοτώσει τον λόρδο Έτζγουερ; Θα την πληρώσει κάποιος αθώος ή ο ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό θα βρει τον πραγματικό δολοφόνο; Ο Πουαρό είναι ένας έξυπνος και ευρηματικός χαρακτήρας ,που μελετά και δίνει λύσεις, στα πιο σύνθετα και περίπλοκα ζητήματα. Διαβάστε το ,θα σας συναρπάσει. Η Άγκαθα Κρίστι γεννήθηκε στην Αγγλία, στο Τορκί, το 1890. Είναι γνωστή κυρίως για τα αστυνομικά έργα της –εξήντα έξι μυθιστορήματα και δεκατέσσερις συλλογές διηγημάτων–, πολλά από τα οποία έχουν κεντρικό χαρακτήρα τον θρυλικό ντετέκτιβ Πουαρό ή την απαράμιλλη μις Μαρπλ. Έγραψε επίσης δύο αυτοβιογραφικά έργα, αισθηματικά μυθιστορήματα αλλά και θεατρικά, μεταξύ των οποίων το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του σύγχρονου θεάτρου, την Ποντικοπαγίδα. Η Άγκαθα Κρίστι, που έχει τιμηθεί από τη Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου με τον τίτλο της Dame για τη συνεισφορά της στη λογοτεχνία, ανήκει στους δημιουργούς που διαμόρφωσαν καταλυτικά την εξέλιξη του αστυνομικού μυθιστορήματος. Παράλληλα, είναι η δημοφιλέστερη συγγραφέας όλων των εποχών, καθώς οι πωλήσεις των έργων της έχουν ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο αντίτυπα στην αγγλική γλώσσα και άλλο ένα δισεκατομμύριο σε μεταφράσεις. Πέθανε το 1976. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν σε νέα μετάφραση όλα τα αστυνομικά έργα της συγγραφέως. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

μι αθάλασσα δύο πατρίδες

«Μία θάλασσα ,δύο πατρίδες» Χ.Σεμέργελης Εκδόσεις Κέδρος 2020 σελ. 375 Μία θάλασσα : το Αιγαίο Πέλαγος , για τους Έλληνες, Λευκή θάλασσα για τους Οθωμανούς, δύο πατρίδες : η Σμύρνη και ο Βόλος. Σμύρνη 1877. Ο Γουίλιαμ Χατζηστεργίου ,αν και προέρχεται από πλούσια οικογένεια ,συλλέγει και διακινεί αρχαία αντικείμενα ,ένα πολύ επικίνδυνο επάγγελμα. Συνεργάζεται με τον ωρολογοποιό Έντουαρντ Φίλιπ Μπόρελ ο οποίος και αυτός παράλληλα συλλέγει νομίσματα και ελληνικές αρχαιότητες, τα οποία στέλνει στο Βρετανικό Μουσείο. Αρχές του 1878 ,ο Έντουαρντ αναθέτει στον Γουίλιαμ μια αποστολή στο Βόλο ,της σκλαβωμένης στους Οθωμανούς ,Θεσσαλία. Να πάει να βρει τον αδελφό του τον Κάρολ Μπόρελ , που εκτελούσε χρέη πρόξενου για λογαριασμό της Γαλλίας ,της Ιταλίας και του βρετανικού στέμματος. Ο Κάρολ είχε αγόρασε ένα κτήμα στο Βόλο και εκεί μέσα είχε βρει ένα σπάνιο αρχαιολογικό θησαυρό ,έναν ασύλητο τάφο , ενός μυκηναίου πολεμιστή. Τα ευρήματα ήταν χρυσά δαχτυλίδια και κύπελλα εκπληκτικής αισθητικής , πανοπλία και κράνος ,μια στρογγυλή και μπρούτζινη ασπίδα , δύο χάλκινα σπαθιά με επιχρυσωμένες λαβές ,πολύτιμοι λίθοι , δύο ασημένιοι αμφορείς , χρυσά και αργυρά νομίσματα ,μια χρυσή αλυσίδα μοναδικής τεχνοτροπίας .Η αξία του θησαυρού ήταν μεγάλη ,έπρεπε να κρυφτεί να μην πέσει στα χέρια των Οθωμανών και ο Γουίλιαμ να τα μεταφέρει με ασφάλεια στη Σμύρνη και από εκεί να σταλούν αμέσως στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου. Ο Γουίλιαμ είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούν να εμπιστευτούν τα δύο αδέλφια για να φέρει σε πέρας αυτή την υπόθεση. Ο Γουίλιαμ φθάνει αρχές Ιανουαρίου του 1878 στον Βόλο και βρίσκει τον Πρόξενο Κάρολ Μπόρελ. Οι καιροί όμως ήταν δύσκολοι. Ο Βόλος βρισκόταν στα σύνορα Ελλάδας και Τουρκίας .Οι ακτές του Παγασητικού και οι κορυφές της Όθρυος ,ήταν από εκεί άρχιζε η μεθοριακή γραμμή Ελλάδας -Τουρκίας και χώριζε τα σύνορα των δύο κρατών μέχρι την Άρτα. Από τη μία γινόταν πόλεμος Ρωσίας και Τουρκίας, ενώ από την άλλη η Ελλάδα εντείνει τις πολεμικές προετοιμασίες της ενάντια στους Οθωμανούς .Ο ελληνικός στρατός ήταν έτοιμος να περάσει τα σύνορα. Ήταν ζήτημα χρόνου να ξεσπάσει από ώρα σε ώρα επανάσταση στο Πήλιο και στη Θεσσαλία. Οι επαναστάτες θα χτυπούσαν τους Τούρκους διεκδικώντας τη λευτεριά τους. Επικρατούσε μεγάλος αναβρασμός .Υπήρχε φόβος για την τύχη του θησαυρού. Η καλύτερη ιδέα ,μέχρι να περάσει η μπόρα της επανάστασης εναντίον των Οθωμανών, ήταν να κρυφτεί ο θησαυρός σε κάποιο μοναστήρι έξω από τον Βόλο. Το μοναστήρι βρέθηκε και ήταν η μονή της Αγίας Τριάδας στη Σουρβιά ,που βρισκόταν στο Βόρειο Πήλιο και ο ηγούμενος του μοναστηριού ο γέροντας Καλλίνικος , ήταν φίλος με τον Πρόξενο Κάρολ Μπόρελ. Έτσι ο Γουίλιαμ με ένα οδηγό ξεκινά για το μοναστήρι μαζί με τον θησαυρό, που ήταν φορτωμένος πάνω σε άλογα. Όλα πήγαν κατ΄ ευχήν και ο θησαυρός κρύφτηκε σε μια σπηλιά πιο μακριά από το μοναστήρι. Ο θησαυρός θα ήταν ασφαλής , μέχρι τη μέρα που θα έπρεπε να τον ξαναπάρει ο Γουίλιαμ και να τον πάει με ασφάλεια στη Σμύρνη. Όμως το ταξίδι ήταν μεγάλο και δύσκολο και έτσι ο Γουίλιαμ θα διανυκτερεύσει στο μοναστήρι της Σουρβιάς .Το ίδιο βράδυ φθάνουν στο μοναστήρι και εβδομήντα έξι άντρες, που είχαν επικεφαλής τον καπετάν Ναούμ Κωνσταντινίδη. Δεν πρόλαβε να ξημερώσει 11 Ιανουαρίου 1878 ,όταν ακούστηκαν οι κραυγές : «Έρχονται οι Τούρκοι ,καπετάνιε». Οπότε οι δέκα καλόγεροι ,ο Γουίλιαμ και ο βοηθός του και οι 76 επαναστάτες του Πηλίου ,έπρεπε να αντιμετωπίσουν περίπου ένα σώμα χιλίων Αλβανών Γκέγκηδων ,με επικεφαλής τον Αμούς αγά. Η μάχη προμηνυόταν άνιση . Τελικά αφού αντιστάθηκαν οι πολιορκημένοι στο μοναστήρι όλη την ημέρα ,το βράδυ χωρίς πολεμοφόδια , φύγανε κρυφά ,αφήνοντας πίσω τους πέντε νεκρούς. Ο βοηθός του Γουίλιαμ σκοτώθηκε στη μάχη ,που έλαβε μέρος με τον Γουίλιαμ και τους επαναστάτες. Εκατοντάδες ήταν οι Οθωμανοί νεκροί .Οι Οθωμανοί αφηνιασμένοι τελικά κατέσφαξαν τον ηγούμενο , ένα καλόγερο και δύο τραυματίες και πυρπόλησαν το μοναστήρι. Αυτή ήταν η πρώτη μάχη της πηλιορείτικης επανάστασης κατά των Οθωμανών τυράννων. Ο Γουίλιαμ ,το ξέσπασμα της επανάστασης ήταν κάτι που δεν το είχε υπολογίσει .Όμως στην πρώτη μάχη ήταν τυχερός ,σώθηκε και δεν λαβώθηκε. Ο Γουίλιαμ έλαβε μέρος και σε άλλες μεγάλες μάχες στα πηλιορείτικα χωριά και συγκεκριμένα στον Σαρακηνό και στην Μακρινίτσα, εκεί που ήταν το στρατηγείο των επαναστατών , εκεί όπου θα γνωρίσει τον Κάρολο Ογλ , πολεμικό ανταποκριτή των Τάιμς του Λονδίνου και εκεί όπου ερωτεύτηκε την πανέμορφη Δήμητρα Κερασιώτη . Μέσα στις πιο σκοτεινές μέρες της Θεσσαλικής Επανάστασης του 1878 θα άνθιζε ένας έρωτας μοναδικός και παράφορος. Ο Γουίλιαμ είχε ξεκινήσει να πάει στον Βόλο ,για λίγες μέρες για το θησαυρό και τώρα είχε μείνει στη Θεσσαλία και πολεμούσε περίπου δύο μήνες και υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας σε πολλά γεγονότα… Η δίψα αυτών των επαναστατών των χωριών του Πηλίου για ελευθερία αποτελούσε το μεγαλύτερο φόβητρο των Τούρκων. Νίκη ή θάνατος ήταν το σύνθημα. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν χορτάσει από σκλαβιά, δεν άντεχαν άλλο… Ο έρωτας και η επανάσταση είναι αλληλένδετα, διότι αμφότερα ξεκινούν από μία σπίθα ; Οι επαναστατημένοι Πηλιορείτες ήταν καταδικασμένοι ; Η Μακρινίτσα θα γινόταν ένα απέραντο σφαγείο ; Θα σωθεί τελικά ο θησαυρός ; Ήταν τελικά καταραμένος ο θησαυρός ; Θα επιζήσει ο Γουίλιαμ και η Δήμητρα της πολιορκίας της Μακρινίτσας ; Θα πετύχει η θεσσαλική επανάσταση ; Πότε θα σπάσουν τα δεσμά της Τουρκικής δουλείας στην Θεσσαλία και στην Άρτα ; Το βιβλίο βασισμένο σε αληθινή ιστορία , έχει καλή αφήγηση, γραμμένη σε απαράμιλλο ύφος. Έχει μυθοπλαστική δύναμη, γραφή καταιγιστική και μια ρέουσα γλώσσα .Είναι ένας ύμνος στον έρωτα, στην ελευθερία , στην περιπέτεια ,στην πίστη και στη ζωή. Έργο καθαρό και λιτό, βίαιο και τρυφερό. Διαβάστε το. Ο Χριστόφορος Σεμέργελης γεννήθηκε το 1979 και μεγάλωσε στον Βόλο. Είναι παντρεμένος με τη Χρύσα Σιγανού κι έχουν έναν γιο. Από το 2000 εργάζεται ως υπάλληλος στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, ενώ συνεργάζεται σε σταθερή βάση με τη Θεσσαλία, καθημερινή εφημερίδα της Μαγνησίας. Το Μία θάλασσα, δύο πατρίδες είναι το πρώτο του μυθιστόρημα. Έχει γράψει επίσης τρία διηγήματα, με τα οποία έλαβε μέρος σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς των εκδόσεων iWrite.gr, με τον γενικό τίτλο Ιστορίες του τόπου μας, και απέσπασε ισάριθμα βραβεία σε Διδυμότειχο (2017), Νάουσα (2018) και Δράμα (2019) αντίστοιχα. Γράφει : Ο Κώστας Α. Τραχανάς

0

Σκοτεινό κράτος

«Σκοτεινό κράτος» Ν.Γιούνγκ Εκδόσεις Κέδρος 202 σελ.362 1976. Ανατολικό Βερολίνο. Η Υπαστυνόμος Α της Αστυνομίας του Λαού της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας , Κάτιν Μίλερ, μαζί με τον βοηθό της Βέρνερ Τίλσνερ, λαμβάνουν την διαταγή ,από τον προϊστάμενό τους ,αστυνομικό Διευθυντή Ράινιγκερ, να επανδρώσουν μια νέα υπηρεσία, το Τμήμα Σοβαρών Εγκλημάτων ,το οποίο θα ερευνά σοβαρές υποθέσεις δολοφονιών. Επειδή πολλές έρευνες στο παρελθόν έχουν αφαιρεθεί από τα χέρια της Αστυνομίας του Λαού, από τις Ειδικές Επιτροπές της Στάζι, τις MfS και τον επιθεωρητή της Στάζι, Γιέγκερ ,θα πρέπει να συνεργαστούν με τη Στάζι και άλλες κρατικές υπηρεσίες . Οι δύο αστυνομικοί αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν την υπόθεση του πτώματος, ενός νεαρού άνδρα , που βρέθηκε νεκρός σε μια τεχνητή λίμνη στη μέση της βιομηχανικής ζώνης παραγωγής άνθρακα του Λάουζιτς, στην περιφέρεια Κότμπους, κοντά στα Πολωνικά σύνορα. Ενώ του είχαν βάλει βαρίδι για να μην βρεθεί το πτώμα , τελικά το βαρίδι βγήκε και το πτώμα ανέβηκε στην επιφάνεια του νερού. Η παθολόγος Δρ Γκούντρουν Φενστερμάχερ ,πεπειραμένη ιατρός της αστυνομίας ,υπολόγισε ότι το πτώμα ήταν περίπου δύο εβδομάδες μέσα στο νερό, βρήκε σημάδια στους καρπούς από δεσμά , στην ωμοπλάτη βρήκε ένα τατουάζ και πιστεύει ότι ο θάνατος του θύματος προήλθε από ασφυξία. Εκείνο που εκπλήσσει την Κάτιν Μίλερ είναι ότι ο ιατροδικαστής βρήκε μια κάλτσα σφηνωμένη στην τραχεία του θύματος , ένας φοβερός τρόπος να πεθάνει κανείς. Αυτό το αγόρι τελικά δολοφονήθηκε και δολοφονήθηκε με ένα ιδιαίτερο σαδιστικό τρόπο. Ανακαλύπτουν οι δύο αστυνομικοί, ότι το σύμβολο του τατουάζ, ταίριαζε με ένα ποδοσφαιρικό λογότυπο της ομάδας της Αϊζενχούτενστατ ,την BSG Stahl , ομάδα της πόλης που έπαιζε στην Oberliga. Η Αϊζενχούτενστατ ήταν η Πόλη των Χυτηρίων Σιδήρου. Επίσης βρήκαν ότι ο νεαρός δούλευε στα χυτήρια χάλυβος και ότι έπαιζε ποδόσφαιρο στην ομάδα νέων της BSG Stahl και ήταν ένας ταλαντούχος ποδοσφαιριστής. Το «αγόρι της λίμνης» ήταν ο δεκαοχτάχρονος Ντόμινικ Νάντελ . Η Μίλερ μαθαίνει από τους γονείς του Ντόμινικ ότι ο νεαρός είχε σταματήσει το ποδόσφαιρο, ότι είχε κάποια σχέση με το σκάνδαλο των παράνομων πληρωμών στην ομάδα BSG Stahl, γι΄αυτό και είχε υποβιβαστεί δύο κατηγορίες παρακάτω και ότι πήγαινε σε μια λέσχη μοτοσυκλετιστών κάθε Σαββατοκύριακο .Μαθαίνουν επίσης από συναδέλφους του θύματος στα χυτήρια ότι πολλοί στην δουλειά και στην ομάδα , δεν τον συμπαθούσαν και ότι ήταν αδελφή, ομοφυλόφιλος. Η παρέα με τις μοτοσικλέτες και άλλοι ομοφυλόφιλοι συναντιόταν σε ένα κλάμπ στα περίχωρα της Φρανκφούρτης. Εκεί μέσα έκαναν χρήση χόρτο μαριχουάνας και κάνναβης και σκληρών ναρκωτικών . Η Στάζι είχε τους λόγους της να αφήνει αυτό το κλαμπ να λειτουργεί…. Στη Μίλερ φάνηκε ότι όλοι έκρυβαν κάτι .Γιατί τόση μυστικότητα ; Κανένας δεν παραδεχόταν ότι ήξερε γιατί ο Ντόμινικ Νάντελ είχε πάψει να είναι αγαπητός στην ομάδα, ή γιατί κάποιος θα ήθελε να τον σκοτώσει. Η Μίλερ και ο Τσίλνερ δεν είχαν μόνο να ψάχνουν στοιχεία για τον Ντόμινικ Νάντελ ,αλλά τους προέκυψε και η εξαφάνιση του Μάρκους Σμιτ , γιος του συναδέλφου τους ιατροδικαστή, Γιόνας Σμιτ. Τελικά σύχναζε και αυτός στο ίδιο κλαμπ, που πήγαινε ο Ντόμινικ ,ήταν και αυτός ομοφυλόφιλος και έκανε παρέα με τον Γιαν Βίνκλερ ,γιο ενός υψηλόβαθμου του Κόμματος και της Στάζι. Όλα τα στοιχεία άρχισαν να ανατρέπονται όταν η Μίλερ και ο Τσίλνερ μαθαίνουν από την δόκτωρ Γκούντρουν Φενστερμάχερ ότι βρέθηκαν στον οργανισμό του Ντόμινικ Νάντελ ασυνήθιστες χημικές ενώσεις ,υπερβολική ποσότητα τεστοστερόνης, και σημάδια από ενέσεις στον σημείο κάτω από τον ώμο. Ο νεαρός πρέπει να ήταν ακινητοποιημένος και με κάποιο τρόπο οι ενέσεις έγιναν με τη βία .Πολλές φορές. Τώρα με αυτές τις αποκαλύψεις η Αστυνομία του Λαού άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Το Γραφείο της Στάζι στη Φρανκφούρτη (ο Ντίντεριχ και ο Μπάουμ) ζητάει, μέσω του αστυνομικού διευθυντή Ράινιγκερ ,να σταματήσουν οι έρευνες της Μίλερ και του Τσίλνερ, για το θάνατο του Ντόμινικ Νάντελ. Η Στάζι δέχεται ότι ο Ντόμινικ Νάντελ πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών ,ενώ το Τμήμα Σοβαρών Εγκλημάτων είχε ανακαλύψει ότι ο θάνατος ήταν καθαρή δολοφονία. Γιατί η Στάζι θεωρεί ότι δεν υπήρξε δολοφονία ; Θα σταματήσει η Κάτιν Μίλερ τις έρευνες για τον Ντόμινικ Νάντελ ; Θα βρεθεί ο Μάρκους Σμιτ ; Γιατί υπήρχε τόσο ενδιαφέρον της Στάζι για αυτή την υπόθεση ; Τι κρυβόταν από πίσω ; Τι συνέβαινε στο κλαμπ με τις αδελφές λίγο έξω από την Φρανκφούρτη ; Τι κρυβόταν πίσω από τις ενέσεις τεστοστερόνης ; Τι παίζεται πίσω από τις πλάτες της Αστυνομίας του Λαού ; Ποιες ανώτερες σκοτεινές δυνάμεις της Λαϊκής Δημοκρατία της Γερμανίας ενεργούσαν και γιατί ; Πόσο απαίσια ,και σάπια είχε γίνει η χώρα ; Υπήρξε ποτέ πιο βρώμικο ,πιο σκοτεινό ,πιο αηδιαστικό κράτος , που να το κυβερνούν ψεύτες και εγκληματίες ; Scheisse = Σκατά Ένα συναρπαστικό και καθηλωτικό αστυνομικό θρίλερ, με ασυνήθιστες ανατροπές και μυστήριο. Οι περισσότεροι ήρωες του βιβλίου ζουν στο σκοτάδι των μυστικών τους και στα σκοτάδια του Υπουργείου της Κρατικής Ασφάλειας ,δηλαδή της διαβόητης Στάζι. Ένας συνδυασμός σκοταδιού και ψύχους της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας ,στα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του΄70, με γρίφους, που περιέχει η αστυνομική λογοτεχνία. Όλα βρίσκονται σε μια γκρίζα ζώνη. Υπάρχει σκοτάδι ακόμη και στον πιο λαμπερό ήλιο του μεσονυχτίου. Και μια αχτίδα λάμψης κάπου μέσα στη σκοτεινιά… Ο David Young κατάγεται από το Χαλ της Αγγλίας. Σπούδασε ανθρωπιστικές επιστήμες στο Πολυτεχνείο του Μπρίστολ. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε τοπικές εφημερίδες, σε πρακτορείο ειδήσεων του Λονδίνου και σε διάφορα άλλα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά μέσα. Μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο σπίτι του στο Λονδίνο και στο συγγραφικό καταφύγιο που απέκτησε πρόσφατα στη Σύρο. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Το παιδί της Στάζι, τιμήθηκε με το Βραβείο Dagger της Βρετανικής Ένωσης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας για το καλύτερο ιστορικό μυθιστόρημα και περιλαμβανόταν για πολλές εβδομάδες στις λίστες με τα ευπώλητα βιβλία στην Αγγλία. Ακολούθησαν Ο λύκος της Στάζι και το Σκοτεινό κράτος, όλα με πρωταγωνίστρια την ντετέκτιβ Κάριν Μίλερ. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

ξαφνικός θάνατος

«Ξαφνικός Θάνατος» Α.Ενρίγκε Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2020 σελ.310 Στο τένις το 2020 στο Αμερικανικό Οπεν επικράτησε ο Ντόμινικ Τίιμ, στο Ρολάν Γκαρός έγραψε ιστορία ο Ράφα Ναδάλ , με το 13ο τρόπαιό του και 20ο Γκραν Σλαμ, ο 33χρονος Σέρβος Νόβακ Τζόκοβιτς ήταν στο Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης και ο εικοσιδιάχρονος Έλληνας Στέφανος Τσιτσιπάς πήγε πολύ καλά. Το τένις είναι παλιό άθλημα. Η πρώτη γνωστή αναφορά της λέξης «τένις» (άθλημα μαζί με την ξιφομαχία -την πρώτη του ξαδέλφη) αναφέρεται το 1451 από τον Έντμουντ Λέισι, επίσκοπο του Έξετερ στην Αγγλία. Δεν ξέρουμε τι θέλει να πει το βιβλίο «Ξαφνικός θάνατος». Τι αφηγείται ; Δεν μιλάει απλώς για έναν αγώνα τένις .Ούτε είναι ένα βιβλίο περί της αργής και μυστηριώδους ενσωμάτωσης της αμερικανικής ηπείρου σ΄ αυτό που αποκαλούμε «Δυτικό κόσμο» -για τους κατοίκους της αμερικανικής ηπείρου , η Ευρώπη είναι η Ανατολή. Ίσως είναι ένα βιβλίο περί του πώς γράφεται αυτό το βιβλίο , ίσως όλα τα βιβλία να κάνουν ακριβώς αυτό το πράγμα .Ένα βιβλίο με συνεχή πέρα δώθε , όπως το μπαλάκι σε ένα παιχνίδι τένις. Δεν είναι ένα βιβλίο για τον λάγνο μπαρόκ ζωγράφο Μικελάντζελο Μερίζι ,απλώς Καραβάτζο ή τον ισπανό ποιητή Φρανθίσκο δε Κεβέδο ,που είχε φίλο και προστάτη τον Πέδρο Τέγεθ Χιρόν δούκα της Οσούνα και μελλοντικό αντιβασιλέα της Νάπολης και των Δύο Σικελιών , αν και είναι ένα βιβλίο με τον Καραβάτζο και τον Κεβέδο. Ο Καραβάτζο ήταν για τη ζωγραφική ότι ο Γαλιλαίος για τη φυσική. Ο Καραβάτζο είχε δύο πάτρωνες τον καρδινάλιο δελ Μόντε και τον τραπεζίτη Τζουστινιάνι ,ο τραπεζίτης μαγεμένος από τους πίνακες , ο καρδινάλιος από τον άντρα. Αυτούς τους δύο , τον Καραβάτζο και τον Κεβέδο ,αλλά και τον κονκισταδόρ και τυχοδιώκτη Ερνάν Κορτές και τον αυτοκράτορα των Αζτέκων Κουαουτέμοκ, τον Γαλιλαίο και τον Πάπα τον Πίο Ε΄. Γιγάντιες προσωπικότητες που συγκρούονται , γαμάνε, μεθάνε , στοιχηματίζουν στο απόλυτο κενό .Τα μυθιστορήματα συντρίβουν τα μνημεία ακριβώς γιατί όλα, ακόμα και τα πιο σεμνά , είναι κατά κάποιο τρόπο πορνογραφικά . Είναι ένα βιβλίο για την πτώση και ισοπέδωση της Τενοτστιτλάν πρωτεύουσας των Αζτέκων ,το 1521, από τον Ερνάν Κορτές, οι συνέπειες αυτής της πτώσης σε όλο τον πλανήτη ίσως να ήταν μεγαλύτερες από τις συνέπειες των εξίσου μνημειωδών πτώσεων της Ιερουσαλήμ και της Κωνσταντινούπολης, παρότι και στις τρεις περιπτώσεις κατέρρευσαν κόσμοι ολόκληροι που βυθίστηκαν στη λίμνη αίματος και σκατών που αφήνει η Ιστορία όταν τρελαίνεται … Δεν πρόκειται, βέβαια, ούτε για ένα βιβλίο περί της γέννησης του τένις ως λαϊκό αθλήματος, αν και βασίζεται φυσικά σε μια μακροχρόνια έρευνα που έκανε ο συγγραφέας επί του θέματος με υποτροφία της Δημοτικής Βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης. Την ξεκίνησε ύστερα από την ανακάλυψη ενός σαγηνευτικού στοιχείου : ο πρώτος μοντέρνος, με όλη τη σημασία της λέξης ζωγράφος της ιστορίας υπήρξε επίσης μεγάλος παίκτης του τένις και δολοφόνος. Αδελφός μας. Δεν είναι επίσης ένα βιβλίο για την Αντιμεταρρύθμιση , αλλά λαμβάνει χώρα σε μια εποχή που τώρα καλούμε μ΄ αυτό το όνομα , και γι΄ αυτό είναι ένα βιβλίο στο οποίο εμφανίζονται διεστραμμένοι ιερείς που διψάνε για αίμα, σεξομανείς ιερείς που γαμούσαν παιδιά από χόμπι , ιερείς απατεώνες που αύξησαν κατά τρόπο αισχρό την προσωπική τους περιουσία χάρη στις δεκάτες και τις ελεημοσύνες των φτωχών όλου του κόσμου. Ιερείς που ήταν γουρούνια. Ο Βάσκο δε Κιρόγα ήταν ένας καλό ιερέας. Ένας κοσμοπολίτης , που ,όταν το απαίτησαν οι περιστάσεις , έγινε άνθρωπος του Θεού-όχι βέβαια του Θεού στο όνομα του οποίου έκλεβαν και σκότωναν στη Ρώμη , στην Ισπανία και σε όλη την αμερικανική ήπειρο , αλλά ενός Θεού καλύτερου, που δυστυχώς ούτε αυτός υπάρχει. Ο Κάρολος Μπορομέο ισοπέδωσε την Αναγέννηση μετατρέποντας τα βασανιστήρια στον μοναδικό τρόπο άσκησης του χριστιανισμού. Ανακηρύχτηκε άγιος αμέσως μετά το θάνατό του. Ο Βάσκο δε Κιρόγα έσωσε σχεδόν μόνος του έναν ολόκληρο κόσμο, πέθανε το 1565 και δεν έχει αρχίσει ακόμα η διαδικασία αγιοποίησής του. Δεν ξέρει ο συγγραφέας για τι πράγμα μιλάει αυτό το βιβλίο .Ξέρει ότι το έγραψε πολύ θυμωμένος γιατί πάντα κερδίζουν οι κακοί. Ίσως όλα τα βιβλία να γράφονται απλώς και μόνο γιατί οι κακοί παίζουν πάντα με πλεονέκτημα, και αυτό δεν υποφέρεται. Ένα παιχνίδι τένις το 16ο αιώνα ,μόλις άρχιζε και ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Ο Κεβέδο αν και χωλός, το δεξί του πόδι ήταν κοντύτερο κατά 7 εκατοστά , έπρεπε να υπερασπιστεί την τιμή του και την τιμή της Ισπανίας. Πέταξε ο Κεβέδο το μπαλάκι στον αέρα και φώναξε Tenez (επιφώνημα που φώναζαν οι Γάλλοι παίκτες πριν σερβίρουν , το οποίο έδωσε στο άθλημα στο σημερινό του όνομα) . Έκανε το σωστό σέρβις : δυνατό ,ψηλά στη γωνία .Παραδόξως ,ο Λομβαρδός καλλιτέχνης ,ο ιταλός ζωγράφος Καραβάτζο, το πρόφτασε και απάντησε με ένα ντράιβ που κατευθυνόταν ξεκάθαρα προς την οπή. Απελπισμένος και μην έχοντας τίποτε άλλο να κάνει , ο αιρετικός ισπανός ποιητής Κεβέδο, έβαλε το κεφάλι του για να αποκρούσει. Το μπαλάκι τον βρήκε στο μέτωπο. Το μπαλάκι ήταν φτιαγμένο από τα μαλλιά της Αν Μπαλέυν, της αποκεφαλισμένης Βασίλισσας της Αγγλίας, το 1536 . Την στιγμή που έχανε τις αισθήσεις του ο ποιητής άκουσε την αμείλικτη φωνή του μαθηματικού : Tre a tre. Τώρα έχουμε τάι μπρέικ ,ξαφνικό θάνατο (Muerte subita)… Ο Álvaro Enrigue Soler γεννήθηκε στη Γουαδαλαχάρα της Πολιτείας Χαλίσκο του Μεξικού το 1969. Είναι συγγραφέας και πανεπιστημιακός. Σπούδασε δημοσιογραφία στην Universidad Iberoamericana και στη συνέχεια εργάστηκε ως αρθρογράφος σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά, όπως το Vuelta που είχε ιδρύσει και διηύθυνε ο Οκτάβιο Πας. Το πρώτο του μυθιστόρημα, La muerte de un instalador, εκδόθηκε το 1996. Ακολούθησαν μέχρι τις μέρες μας τρεις συλλογές διηγημάτων, τέσσερα μυθιστορήματα και το δοκίμιο Valiente clase media (2013). Ταυτόχρονα με τη συγγραφική του δραστηριότητα, εργάζεται ως καθηγητής Δημιουργικής Γραφής σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ (Columbia, Princeton και Maryland). Έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γερμανικά, τα γαλλικά και τα τσέχικα. Είναι παντρεμένος με τη Μεξικανή δοκιμιογράφο και πεζογράφο Βαλέρια Λουισέλι. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Πως να είσαι άνθρωπος

«Πώς να είσαι άνθρωπος (Το εγχειρίδιο) -Ένας μοναχός ένας νευροεπιστήμονας κι η συγγραφέας» Ρ.Ουάξ Εκδόσεις Opera 2020 σελ. 317 Οι προσπάθειες επικοινωνίας μεταξύ τριών τόσο διαφορετικών ειδικοτήτων και προσωπικοτήτων (μία αυστριακο-αμερικανο-εβραία ψυχολόγος και πρώην ηθοποιός, ένας ινδο-άγγλος βουδιστής μοναχός κι ένας ινδο-αμερικανός νευροεπιστήμονας) ενεργοποιούν τη χιουμοριστική διάθεση του αναγνώστη της Ρούμπι Ουάξ. Ο μοναχός εξηγεί πώς λειτουργεί το μυαλό μας και ο νευροεπιστήμονας μας λέει πού ακριβώς στον εγκέφαλο πηγαίνουν όλα αυτά. Ο Γκελόνγκ Τούμπτεν έγινε μοναχός στα είκοσι ένα του, στο Βουδιστικό Μοναστήρι του Θιβέτ Κάγκιου Σάμε Λινγκ, στη Σκοτία. Ο Τούμπεν είναι σήμερα σαράντα έξι ετών και διδάσκει ενσυνειδητότητα σε εταιρείες όπως η Google ,η Linkedin , η Siemens , και σε πολλούς άλλους οργανισμούς ανά τον κόσμο .Εκπαιδεύει επίσης μαθητές σχολείου και φοιτητές Ιατρικής στην ενσυνειδητότητα . Ο Ασίς (Ας )Ρανπούρα είναι κλινικός νευρολόγος και νευροεπιστήμονας .Πήρε το πτυχίο του στη μοριακή νευρολογία από το Γέιλ , το μάστερ του στην κλινική ιατρική από την Ιατρική Σχολή του Οχάιο και εντρύφησε στην αντιληπτική νευροεπιστήμη για το Ντοκτορά του , στο University College London, όπου δίδαξε στατιστική και μεθόδους έρευνας σε μεταπτυχιακούς φοιτητές. Τα Κεφάλαια του βιβλίου είναι : Εξέλιξη-Σκέψεις( στην εποχή μας οι σκέψεις που κάνουμε είναι αρνητικές σε ποσοστό 80%. Γιατί ; )-Συναισθήματα ( τα συναισθήματα είναι η σωματική πλευρά των σκέψεων. Τα συναισθήματα μας κρατάνε ζωντανούς .Αυτά είναι ο φόβος, η οργή, το άγχος, η αηδία, η ντροπή, η ενοχή, η θλίψη, η αγάπη)-Σώμα (το μυαλό και το σώμα βρίσκονται σε διαρκή επικοινωνία , με το ένα να επηρεάζει το άλλο)-Ενσυναίσθηση ( πάει να πει συμπάσχουμε, αισθανόμαστε τον πόνο του άλλου και να βρούμε κίνητρο για να του προσφέρουμε ανακούφιση. Με την ενσυναίσθηση θα αισθανθούμε καλά. Αντιδρώντας στον πόνο τον δικό μας ή κάποιου άλλου , μπαίνουμε αυτομάτως σε λειτουργία φροντίδας , κι αυτό απελευθερώνει οπιούχες ουσίες στον εγκέφαλο, όπως η ωκυτοκίνη )-Σχέσεις (τις σχέσεις μας τις καθορίζει η βιολογία. Τρία είναι τα συστήματα του εγκεφάλου που μας καθορίζουν .Το πρώτο σύστημα είναι ο πόθος και καθοδηγείται από την αδρεναλίνη. Το δεύτερο σύστημα έχει σχέση με τη ρομαντική αγάπη και το χημικό στοιχείο που κυριαρχεί εδώ είναι η ντοπαμίνη .Το τρίτο σύστημα είναι η αφοσίωση , ή το δέσιμο το ζευγαριού .Κύριο συστατικό εδώ είναι η ωκυτοκίνη. Η αδρεναλίνη ενεργεί για λεπτά , η ντοπαμίνη για εβδομάδες ή μήνες , και η ωκυτοκίνη από μήνες μέχρι χρόνια) -Σεξ-Εθισμός-Μέλλον- Ενσυνειδητότητα ( είναι μια ολοκληρωμένη πνευματική διεργασία. Με το σθένος και την αποφασιστικότητα ενός υπερήρωα , η ενσυνειδητότητα μπορεί να γυμνάσει τους πνευματικούς μας μυς και να ελέγξουμε αυτό το ατίθασο και μπερδεμένο μυαλό που μα έχει καταρρακώσει. Μερικά από το οφέλη: Κόβει τις κακές συνήθειες, μειώνει το στρες, χαρίζει μακροζωία, εκπαιδεύει τη σκέψη στο παρόν , βοηθάει τη μνήμη και τη συγκέντρωση της προσοχής-Συγχώρεση (Η συγχώρεση είναι η δυσκολότερη απ΄ όλες τις ανθρώπινες προσπάθειες .Η συγχώρεση ,σαν διαλυτικό λιώνει την κόλλα που κρατάει ακλόνητη την αλαζονεία μας, και αμβλύνει το συναίσθημα που μας κάνει να λέμε «εγώ έχω δίκαιο ενώ εσύ έχεις άδικο». Όταν συγχωρώ αναγνωρίζω την ανθρωπιά του άλλου. Το θέμα της συγχώρεσης είναι πολύ δύσκολο, καθώς έρχεται σε σύγκρουση με την αρχέγονη φύση μας) Κάθε σκέψη ,συναίσθημα και πράξη είναι μια αμφίδρομη επικοινωνία μεταξύ μυαλού και σώματος. Το μυαλό είναι το μόνο που χρειάζεται για να διαθέτουμε ενσυνειδητότητα και ενσυναίσθηση προς τον πλησίον. Πέρα από το χιούμορ που διατρέχει τις σελίδες τού «Πώς να είσαι άνθρωπος (Το εγχειρίδιο)», κρατάμε στα χέρια μας ένα από τα πιο γοητευτικά, ενδιαφέροντα και ενημερωτικά βιβλία γύρω από τη σχέση πνεύματος και σώματος, υπό το φως αυτής της νέας επιστήμης που ονομάστηκε «ενσυνειδητότητα». Ευκολοδιάβαστο, ενημερωτικό, διορατικό και απροσδόκητα σοφό. Διαβάστε το. Η Ρούμπι Ουάξ (Ruby Wax) γεννήθηκε το 1953 στο Ιλινόι των Η.Π.Α. από Αυστριακούς εβραίους γονείς, φυγάδες του ναζιστικού καθεστώτος, και σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ (Καλιφόρνια). Το 1977 μετακόμισε στο Ηνωμένο Βασίλειο όπου σπούδασε Υποκριτική στη «Βασιλική Ακαδημία Δραματικών και Μουσικών Τεχνών» της Γλασκώβης. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, με ένα μεταπτυχιακό στη «Γνωσιακή Θεραπεία βασισμένη στην Ενσυνειδητότητα». Εργάστηκε ως ηθοποιός (Royal Shakespeare Company, μεταξύ άλλων), συγγραφέας, σκηνοθέτης, παραγωγός και παρουσιάστρια τηλεοπτικών εκπομπών (BBC). Μητέρα τριών παιδιών, δεν δίστασε να μιλήσει δημοσίως για τη μάχη της με την κατάθλιψη και να εκθέσει το οικογενειακό της ιστορικό σχετικά με τις ψυχικές νόσους. Για την προσφορά της τιμήθηκε το 2015 με το Μετάλλιο του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (ΟΒΕ). Το βιβλίο της, Υγιής καινούργιος κόσμος έγινε παγκόσμιο μπεστ σέλερ αμέσως μετά την έκδοσή του. Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς

0

Το βέλος του Απόλλωνος

«Το βέλος του Απόλλωνα» Ν.Χρηστάκης Εκδόσεις Κάκτος 2020 σελ.366 Η νόσος Covid-19 επιτέθηκε το 2020 στον πλανήτη χτυπώντας πρώτα στην Ασία και κατόπιν στην Ευρώπη και την Αμερική και σηκώνοντας ένα φαινομενικά ατελείωτο παλιρροϊκό κύμα πόνου. Ο πληθυσμός της γης είναι 7,7 δισ. άνθρωποι , η πανδημία σκότωσε αποδεδειγμένα πάνω από 1,7 εκατομμύρια ανθρώπους (στην Ελλάδα πάνω από 4.000) προσέβαλε αποδεδειγμένα 70 εκατομμύρια (και ενδεχομένως 500 εκατομμύρια ακόμη ,που δεν παρουσίασαν συμπτώματα) , γονάτισε την παγκόσμια οικονομία , σταμάτησε τα ταξίδια , ανέτρεψε την καθημερινότητά μας. Τι περίεργο όμως! Για να την αντιμετωπίσουμε κλειστήκαμε στα σπίτια μας , πλένουμε τα χέρια μας , φοράμε μάσκες και περιμένουμε να παρασκευάσουν οι επιστήμονες τα εμβόλια που χρειάζονται… Ο θεός Απόλλων ήταν θεραπευτής και ταυτόχρονα φορέας ασθενειών. Κατά τον Τρωικό Πόλεμο , με το ασημένιο τόξο και τα βέλη του σκόρπισε στους Έλληνες επιδημία , για να τους τιμωρήσει επειδή απήγαγαν και έκαναν σκλάβα τη Χρυσηίδα ,την κόρη ενός από τους αγαπημένους του ιερείς… Η πανδημία της νόσου Covid-19,είναι μια απειλή εντελώς πρωτόγνωρη και ταυτόχρονα παμπάλαια. Η καταστροφή αυτή θα μας προκαλούσε να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό μας με σύγχρονο τρόπο ,βασιζόμενοι στη σοφία του παρελθόντος. Παρά τους προόδους μας στην ιατρική ,την υγιεινή ,την επικοινωνία ,την τεχνολογία και τις επιστήμες ,η συγκεκριμένη πανδημία είναι το ίδιο καταστροφική με εκείνες του περασμένου αιώνα. Μοναχικοί θάνατοι. Οικογένειες ανήμπορες να αποχαιρετήσουν τους αγαπημένους τους , να πραγματοποιήσουν πρέπουσες κηδείες και να θρηνήσουν σωστά τους νεκρούς τους. Κατεστραμμένα ,μέσα διαβίωσης και ελλιπής εκπαίδευση. Κόσμος στα όρια της φτώχειας. Άρνηση. Φόβος και θλίψη. Και πόνος. Για να συλλάβει κανείς την πανδημία της νόσου Covid-19, απαιτείται ευρεία και βαθιά γνώση .Κανείς δεν είναι πιο βαθύς από τον δρ. Νικόλαο Χρηστάκη , που διαθέτει όλη την απαιτούμενη εξειδικευμένη γνώση: ιατρική, επιδημιολογική , κοινωνική , ψυχολογική , οικονομική , ιστορική .Ο Νικόλαος Χρηστάκης επιτυγχάνει κάτι που λίγοι άλλοι θα μπορούσαν , να ερμηνεύσει την πανδημία με σαφήνεια και μια ατέλειωτη σειρά αναπάντεχων διορατικών διαπιστώσεων. Αντλώντας στοιχεία από κοσμοϊστορικές επιδημίες (οι οποίες , ωστόσο, έχουν μείνει αμυδρά στη μνήμης μας) , από σύγχρονες αναλύσεις και από πρωτοποριακές έρευνες από ένα ευρύ φάσμα επιστημών , ο δημοφιλής συγγραφέας, ιατρός, κοινωνιολόγος και ειδικός στη δημόσια υγεία, διερευνά τι σημαίνει να ζεις σε μια εποχή πανδημίας. Το βιβλίο «Το βέλος του Απόλλωνα» θα βοηθήσει κάποιους να κατανοήσουν τι είναι αυτό που αντιμετωπίζουνε , τόσο από βιολογική όσο και από κοινωνιολογικής πλευράς , περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασαν οι άνθρωποι στο παρελθόν μπροστά σε παρόμοιες απειλές και εξηγεί πώς θα βγούμε από τη δοκιμασία , από την οποία θα βγούμε, έστω και μέσα από τεράστια θλίψη. Η ικανότητα του συγγραφέα να κατανοεί μια μεταδοτική και θανατηφόρα νόσο βασίζεται άμεσα στην πολυετή διδασκαλία του για τη δημόσια υγεία , εφαρμόζοντας παρεμβάσεις παγκοσμίου επιπέδου στον υγειονομικό τομέα, υπηρετώντας ως γιατρός σε κέντρα φροντίδας ετοιμοθάνατων και πενθούντων και μελετώντας κοινωνικά φαινόμενα ως ακαδημαϊκός κοινωνιολόγος. Ο ίδιος εξηγεί στο βιβλίο του, τις βαθιές και μακροχρόνιες επιπτώσεις της πρόσφατης πανδημίας στον τρόπο που ζούμε. Ο περισσότερος κόσμος δεν έχει προσωπική εμπειρία από θανατηφόρες επιδημίες. Ωστόσο , οι λοιμοί έπλητταν ανέκαθεν το ανθρώπινο είδος , τουλάχιστον από τότε που αρχίσαμε να ζούμε ομαδικά σε πόλεις , περίπου 3.000 χρόνια πριν. Ο λοιμός των Αθηνών το 430 π.Χ.. Η πανώλη του Ιουστινιανού το 541 .Ο Μαύρος Θάνατος το 1347. Η Ισπανική Γρίπη το 1918. Στην αρχαιότητα υπήρχαν θεοί των λοιμών -όχι μόνο ο ελληνικός θεός Απόλλων , αλλά και ο βεδικός Ρούντρα ή η κινέζικη θεότητα Σι Ουένυε. Η επιδημία είναι ένας παλιός , οικείος εχθρός. Και έτσι, το 2020 , εμφανίστηκε ξανά. Οι επιδημίες αναδιαρθρώνουν τη γνώριμη κοινωνική μας τάξη , μας υποχρεώνουν να διασκορπιστούμε και να ζήσουμε μοναχικά , καταστρέφουν οικονομίες, αντικαθιστούν την εμπιστοσύνη με καχυποψία και φόβο, μας φτάνουν στο σημείο να κατηγορούμε για τη δυσάρεστη κατάστασή μας, ενθαρρύνουν τα ψέματα και σκορπίζουν θλίψη. Όμως οι επιδημίες πυροδοτούν επίσης την καλοσύνη , την συνεργασία, την προσφορά και την επινοητικότητα. Εξελιχθήκαμε να ζούμε σε ομάδες , να έχουμε φίλους , να αγγίζουμε και να αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλο , να θάβουμε και να θρηνούμε τους νεκρούς μας .Αν ζούσαμε σαν ερημίτες ,δεν θα κινδυνεύαμε από μεταδοτική ασθένεια. .Όμως τα μικρόβια, που μας σκοτώνουν κατά τη διάρκεια μια επιδημίας , συχνά εξαπλώνονται ακριβώς επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε .Κι έτσι , η επί αιώνες αντίδρασή μας σε μια επιδημία ήταν να ανακαλύπτουμε ξανά το πόσο αναγκαίο είναι να εγκαταλείπουμε για λίγο αυτές τις ανθρώπινες πτυχές μας. Σήμερα στο 2020 οι επιστήμονες μπορούν να αναλύσουν γρήγορα το γονιδίωμα του ιού , γεγονός που τους επιτρέπει να αναγνωρίσουν καινούργιες μεταλλάξεις του και να παρακολουθήσουν την εξάπλωσή του. Έχουμε τη δυνατότητα να εφεύρουμε και να χρησιμοποιήσουμε γενετικές εξετάσεις για ταχεία και ακριβή διάγνωση της λοίμωξης. Μπορούμε να ιχνηλατήσουμε τη μετακίνηση ανθρώπων σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιώντας δεδομένα κινητής τηλεφωνίας. Έχουμε ΜΕΘ και αυτοματοποιημένους αναπνευστήρες .Διαθέτουμε εντελώς νέα είδη αντιβιοτικών και βαθιά γνώση της βιολογίας και φαρμακολογίας των ιών. Και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το Ίντερνετ για να μοιραστούμε άμεσα και εκτεταμένα πληροφορίες .Όμως πόσο μας βοήθησαν όλα αυτά ; Με την απαγόρευση των δημόσιων συγκεντρώσεων και με τη χρήση μάσκας , μοιάζει σαν να επιστρέφουμε στα πρωτόγονα μέσα μιας παλαιολιθικής επιδημιολογικής εποχής . Κι ΄ όμως : οι γνώριμες απειλές απαιτούν γνώριμα μέτρα . Υπάρχουν δύο γενικότεροι τρόποι για να αντιμετώπιση μιας επιδημίας .Ο πρώτος είναι οι φαρμακευτικές παρεμβάσεις , όπως τα φάρμακα και τα εμβόλια .Σε αυτόν τον τομέα , σίγουρα είμαστε σε καλύτερη θέση από ό,τι οι πρόγονοί μας. Ο δεύτερος τρόπος είναι οι μη φαρμακευτικές παρεμβάσεις .Αυτές έχουν δύο ευρείες κατηγορίες: την ατομική και συλλογική .Σε ατομικό επίπεδο ,φροντίζουμε να πλένουμε τα χέρια μας, να φοράμε μάσκες , να αυτοαπομονωνόμαστε και να αποφεύγουμε τις χειραψίες. Από την άλλη πλευρά , οι συλλογικές ενέργειες συντονίζονται από τις κυβερνήσεις ,με την βοήθεια των λοιμωξιολόγων και περιλαμβάνουν : κλείσιμο συνόρων, κλείσιμο σχολείων , απαγόρευση συγκεντρώσεων, απολύμανση δημόσιων χώρων, διεξαγωγή τεστ ,ιχνηλάτιση επαφών, παρακολούθηση ατόμων σε καραντίνα , παροχή δημόσιας εκπαίδευσης και εντολές για «παραμονή στο σπίτι». Επειδή αυτές οι συλλογικές ενέργειες συχνά δυσκολεύουν του πολίτες που δεν έχουν προσβληθεί , αυτές οι ενέργειες μπορούν να προκαλέσουν δυσαρέσκεια , ακόμη και αντίσταση. Υπάρχουν και οι παρεμβάσεις «μείωσης επαφής», που βασίζονται στην «κοινωνική απόσταση» , για την οποία μιλούν όλοι εν έτη 2020. Για να είμαστε σαφείς, η απομάκρυνση μας πρέπει να είναι σωματική , όχι κοινωνική. Υπάρχει επίσης και το «εθνικό λοκντάουν». Με το λόκντάουν και την παραμονή στο σπίτι ,μειώνουμε τους θανάτους από τη μετάδοση των SARS-2 και COVID-19, όμως η κοινωνική απομόνωση κάνει πολύ κακό στην ψυχική υγεία , που μπορεί να εκδηλώνεται με αυξημένα ποσοστά κατάθλιψης , αυτοκτονίες, ή ενδοοικογενειακή βία. Επίσης μπορεί να αυξήσει τους θανάτους από σοβαρές ασθένειες όπως είναι το άσθμα ή τα εγκεφαλικά επεισόδια , οι οποίες μένουν χωρίς θεραπευτική αγωγή. Σκοπός των μη φαρμακευτικών παρεμβάσεων είναι η «οριζοντιοποίηση της καμπύλης» .Τι σημαίνει αυτό ; Ας υποθέσουμε πώς εκατό χιλιάδες Έλληνες πρόκειται να προσβληθούν από λοίμωξη μέσα στους πρώτους δέκα μήνες μετά την εμφάνιση κάποιας επιδημίας. Έχει τεράστια διαφορά το αν θα αρρωστήσουν όλοι μέσα στον πρώτο μήνα , με το αν αρρωσταίνουν δέκα χιλιάδες άνθρωποι κάθε μήνα επί δέκα μήνες .Αν προσβληθούν όλοι μαζί τον πρώτο μήνα ,το εθνικό σύστημα υγείας θα καταρρεύσει. Οριζοντιοποίηση της καμπύλης σημαίνει καθυστέρηση της εξάπλωσης του ιού, όχι εξάλειψή του. Με επικοινωνία, συνεργασία, εθελοντισμό και μάθηση μπορούμε να οργανωθούμε για να ξεπεράσουμε τις προβλέψεις και να περιορίσουμε τις ζημιές που προκαλεί ο θανατηφόρος κορωνοιός. Ένας εμβολιασμός του 75% του παγκόσμιου πληθυσμού θα νικήσει πολύ νωρίτερα τον κορωνοϊό απ’ ό,τι αν τον αφήναμε να ακολουθήσει τη φυσική του πορεία. Είμαστε η πρώτη γενιά ανθρώπων που αντιμετωπίζει μια τέτοια απειλή και μπορεί να την αντιμετωπίσει σε πραγματικό χρόνο με αποτελεσματικά φάρμακα. Αυτό είναι ένα θαύμα. Πώς θα διαμορφωθεί η κοινωνία τα επόμενα χρόνια ; Είναι ξεκάθαρο ότι ο κόσμος θα αλλάξει. Κάνοντας τα εμβόλια μέσα στο 2021 ,γύρω στα 2024 θα ξεκινήσει η μεταπανδημική περίοδος. Προβλέπει ο εξέχων ερευνητής του Γέιλ, δρ Νικόλας Χρηστάκης, ότι σίγουρα θα υπάρχει ψυχαναγκασμός με το πλύσιμο των χεριών και θα μπει τέλος στην ανταλλαγή χειραψιών (η χειραψία είναι μια ενέργεια αρχαία, τουλάχιστον 3.000 ετών), με την ιχνηλάτιση επαφών σίγουρα οι άνθρωποι θα θυσιάσουν ανάλογα κομμάτια της προσωπικής τους ζωής ( η διάβρωση της ελευθερίας όμως αποδυναμώνει τη δημοκρατία), ο κόσμος θα αναβιώσει την περίοδο της γρίπης του 1918 και τη μετέπειτα οικονομική ανάκαμψη της δεκαετίας του 20. Αναστροφή των κοινωνικών τάσεων, όταν παρέλθει ο εφιάλτης της πανδημίας του κορωνοϊού, με περισσότερες κοινωνικές συναναστροφές ,θα κάνουμε σεξουαλικές τρέλες, υπερβολικές δαπάνες, θα γυρίσουμε την πλάτη στον θρησκεία. Θα παρέχεται ιατρική φροντίδα μέσω διαδικτύου ή τηλεφώνου , θα υπάρξει τηλεϊατρική, θα αυξηθούν οι υπηρεσίες κούριερ, και κατ΄ οίκον διανομές, πολλοί χώροι εστίασης θα κλείσουν και ο ξενοδοχειακός κλάδος θα υποφέρει, η εργασία από το σπίτι θα παραταθεί και θα αυξηθούν οι ανέπαφοι τρόποι πληρωμής, μετά το τέλος της πανδημίας « Οι άνθρωποι θα αναζητούν συνεχώς κοινωνικές αλληλεπιδράσεις», θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια επιδημία διαταραχής μετατραυματικού στρες, οι τέχνες και ο πολιτισμός θα διαποτιστούν με συμβολισμούς σχετικούς με την πανδημία ,η εμπιστοσύνη στους πολιτικούς θεσμούς θα καταρρεύσει και θα αυξηθεί ο σεβασμός για την επιστήμη και τους ειδικούς κ.α. Η παγκοσμιοποίηση , οι μαζικές μεταναστεύσεις , οι ταχείες αεροπορικές συνδέσεις ,το ολοένα αυξανόμενο μέγεθος του ανθρώπινου πληθυσμού ,μαζί με την αυξανόμενη τάση να εγκαθίστανται σε τεράστιες και πυκνοκατοικημένες μεγαλουπόλεις και η κλιματική αλλαγή ,πρέπει να ξέρουμε ,θα συμβάλλουν στην επιμονή των θανατηφόρων λοιμωδών νόσων. Όπως συμπεραίνει, ο Νικόλαος Χρηστάκης ,το βασικότερο «πλεονέκτημά» του κορωνοϊού είναι η υψηλή μεταδοτικότητα ενώ η θνητότητά του αποδεικνύεται αρκετά χαμηλότερη από αυτήν που πιστεύαμε αρχικά αλλά και το γεγονός ότι μεταδίδεται και από ασυμπτωματικούς φορείς. Το χρονοδιάγραμμα του Χρηστάκη για την οικονομική ανάκαμψη εξαρτάται από τη διάθεση εμβολίων του κορωνοϊού, δύο εκ των οποίων έχουν αρχίσει ήδη να διανέμονται για τους πολίτες: του εμβολίου των Pfizer Inc και BioNTech, όπως και της Moderna. Η ταχεία εισαγωγή εμβολίων δείχνει πώς οι άνθρωποι είναι πολύ πιο εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσουν την κρίση υγείας από ό,τι στο παρελθόν. «Είμαστε η πρώτη γενιά ανθρώπων που αντιμετώπισαν ποτέ αυτήν την απειλή που τους επιτρέπει να ανταποκρίνονται σε πραγματικό χρόνο με αποτελεσματικά φάρμακα». «Είναι θαυμαστό», γράφει στο βιβλίο του. Αναγνωρίζει επίσης ότι έχουν γίνει λάθη στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντέδρασαν στον ιό στο σύνολό τους, συμπεριλαμβανομένου του να πέφτουν θύματα παραπληροφόρησης και να αγνοούν τα βασικά περιοριστικά μέτρα για την πρόληψη της μετάδοσης του ιού, όπως μάσκες και κοινωνικές αποστάσεις. «Ως κοινωνία είμαστε πολύ ανώριμη, . Θα μπορούσαμε να τα έχουμε πάει καλύτερα», σημειώνει .Ωστόσο, πολλές από τις δυσκολίες που προκλήθηκαν από την πανδημία ήταν αναπόφευκτες, με βάση τις μελέτες του για παρόμοιες κρίσεις στην ιστορία. Πρέπει να θυμόμαστε ,τα μικρόβια υπάρχουν πολύ περισσότερο από όσο οι άνθρωποι, εκατομμύρια χρόνια πριν, είναι πιο πολυάριθμα ,δεν τα νοιάζει αν πεθάνουν και μπορούν να μεταλλάσσονται ταχύτατα, ώστε να αποφεύγουν τον αμυντικό εξοπλισμό μας. Πως στ΄ αλήθεια θα μπορούσαμε να επιφέρουμε το τέλους τους ; Οι μολυσματικές ασθένειες αποτελούν μέρος της εξελικτικής ιστορίας μας για τόσο πολύ χρόνο , που έχουν σημαδέψει τα γονίδια μας. Το COVID-19 είναι σοβαρό , δεν είναι τόσο θανατηφόρο όσο οι μείζονες ασθένειες των προηγούμενων αιώνων.,η γρίπη του 1918 και η πανώλη του 1347. Είναι ένας κακός ιός. Τα μικρόβια έχουν καθορίσει την εξελικτική μας πορεία από την αρχή του είδους μας. Οι επιδημίες το κάνουν αυτό εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια. Όπως και στον μύθο με τα βέλη του Απόλλωνα , υπήρξαν κομμάτι της ιστορίας μας (η επιδημία που εξαπέλυσε ο Απόλλων στην Τροία προοδευτικά τελείωσε , με την παρέμβαση του Αχιλλέα και της Ήρας, της βασίλισσας των θεών. Έπειτα από δέκα μέρες και πάμπολλους θανάτους ,ο Απόλλων έπαψε να ρίχνει τα τρομερά βέλη του και χαμήλωσε το τόξο του .Οι αρρώστιες σταμάτησαν).Τις επιδημίες τις έχουμε αντιμετωπίσει και στο παρελθόν, χρησιμοποιώντας τα βιολογικά και κοινωνικά όπλα που έχουμε στη διάθεσή μας .Η ζωή θα επιστρέψει στους κανονικούς της ρυθμούς. Οι επιδημίες πάντα τελειώνουν. Και, όπως αυτές, η ελπίδα αποτελεί πάντα κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. «Το βέλος του Απόλλωνος» είναι ένα συναρπαστικό και διαφωτιστικό βιβλίο . Πρόκειται για Αριστούργημα. Διαβάστε το και κυρίως να το διαβάσουν αυτοί που μας κυβερνάνε. Ο Νίκολας Α. Χρηστάκης (Nicholas A. Christakis) είναι γιατρός και κοινωνιολόγος που διερευνά τις αρχαίες καταβολές και τις σύγχρονες επιπτώσεις της ανθρώπινης φύσης. Είναι διευθυντής του Εργαστηρίου Ανθρώπινης Φύσης (Human Nature Lab) στο Πανεπιστήμιο Γέιλ, όπου είναι κορυφαίος καθηγητής Κοινωνικών και Φυσικών Επιστημών στα Τμήματα Κοινωνιολογίας, Ιατρικής, Οικολογίας και Εξελικτικής Βιολογίας, Στατιστικής και Επιστήμης Δεδομένων, και Βιοϊατρικής Μηχανικής. Είναι συνδιευθυντής του Ινστιτούτου του Γέιλ για την Επιστήμη Δικτύων, συνσυγγραφέας του βιβλίου Συνδεδεμένοι, και του βιβλίου Προσχέδιο. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Στοιχειωμένη Ήπειρος

«Στοιχειωμένη Ήπειρος» Κ.Σχισμένου 2020 Εκδόσεις Πηγή σελ. 80 «Έστι δίκης οφθαλμός , ος τα πανθ΄ ορά» έλεγε ο Μένανδρος . Προσεκτικά επιλεγμένο λεξιλόγιο και κοφτή ρυθμική διατύπωση γεμάτη αποσιωπήσεις στα δεκαοκτώ διηγήματα μικρής έκτασης αλλά μεγάλης εσωτερικής έντασης, της πρώτης εμφάνισης της συμπατριώτισσας μας Κατερίνας Σχισμένου. Το βιβλίο αυτό ακροπατά στα σημαντικότερα ανθρώπινα συναισθήματα, την αγάπη, την προδοσία, την απώλεια ,την απόγνωση, την μοναξιά, την αγωνία, τη συντριβή ,την ανέχεια, την παρανομία, την εκδίκηση, τον φθόνο, την πίστη, τη ζωή και τον θάνατο , αξιοποιώντας το εξωτικό ηπειρώτικο τοπίο , το πορτρέτο μιας εποχής ,μιας κοινωνικής τοιχογραφίας ,της κλειστής και καθυστερημένης Ηπείρου. Η συγγραφέας περιγράφει τον αγώνα του κοινού ανθρώπου , του «ανθρωπάκου» , να επιβιώσει σε ένα κόσμο ανισοτήτων ,άδικον και χρεοκοπίας όλων των ηθικών αξιών , μέσα στο πανδαιμόνιο και το χάος ενός κόσμου μεταπολεμικού και μεταεμφυλιακού και σε μια εποχή που δεν μπορεί να προσφέρει καμία ελπίδα , καμία δικαιοσύνη και καμία προοπτική. Η συγγραφέας στήνει ένα παιχνίδι διηγηματικής μαθητείας ,παραθέτοντας μια σειρά μικρά κείμενα αφηγηματικού χαρακτήρα ,προσκαλώντας σε μια καλειδοσκοπική αναδίφηση σε θέματα όπως η μνήμη ,η λήθη, μια μαγική ματιά στην παλιά Ήπειρο ,μια κλειστή κοινωνία που θέλει να ξεχάσει, μια σκληρή κοινωνία γεμάτη υποκρισία και ψέμα ,που προσθέτει στην ευθύνη για τα εγκλήματα του παρελθόντος εκείνη της απόκρυψης και της αποσιώπησής τους, σωματικά και ψυχικά τραύματα για τα οποία δεν συζητάει η κοινωνία, τα τραύματα του πολέμου και του εμφυλίου , τον λύκο ανάμεσα σε λύκους, την σκληρότητα , την δυστυχία ,την φιλία, την αιμομιξία, τον Άλλο, την επιθετικότητα προς και από απάντηση στο ερώτημα της ταυτότητας , στο ύφος ενός Ηπειρώτικου μαγικού ρεαλισμού, μια πληθώρα ψηφίδων, που συνθέτουν μια αναλυτική, συγκινητική και πολύπλοκης απλότητας , ακραίας τρυφερότητας αφηγήματα, ιδίως όταν καταφεύγει στο ιδίωμα του κυνισμού, της μελαγχολίας, της απελπισίας, της οργής, της κάθαρσης, τις τρεις μοίρες (Κλωθώ ,Λάχεσις και Άτροπος), τις θεές της τύχης, της Ύβρις (αλαζονικός και προσβλητικός τρόπος απέναντι στους φυσικούς και ηθικούς κανόνες -άγραφοι ηθικοί νόμοι ,οι οποίοι επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση) ,της Άτις (τύφλωση του νου),της Νέμεσης (εκδίκησης) και της Τίσις (τιμωρίας) . Στις σελίδες του βιβλίου ,η συμπατριώτισσα Κατερίνα Σχισμένου ,καταφέρνει να φτιάξει, μέσα από τις αμέτρητες μικρές και μεγάλες συνδέσεις ανάμεσα στα κείμενα του βιβλίου ,τα όνειρα, τους θρύλους, τις μαγικές ιστορίες και λαϊκές δοξασίες ,το ψηφιδωτό αξέχαστων λογοτεχνικών περσόνων στο πλαίσιο μια μικρής, κλειστής κοινωνίας , ακριβώς επειδή είναι μικρή , λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός της ανθρώπινης συνθήκης. Υπνοβατώντας στα όρια της κατάρρευσης ,γυναίκες με τις σπαταλημένες ζωές , σέρνουν τα δύσθυμα βήματά τους μηρυκάζοντας τις αναμνήσεις τους πορεύοντας μόνες ξαναζώντας τα τραύματά τους , άλλοτε η διεργασία του πένθους για την απώλεια αγαπημένων προσώπων ,συνεχίζεται βασανιστικά στο τώρα της αφήγησης , άλλοτε οι απογοητεύσεις και οι σκληρές δοκιμασίες φαντάζουν αξεπέραστοι, με το παρελθόν να ρίχνει το κίτρινο αρρωστημένο φως του στο παρόν , καθώς μουχλιασμένοι ψίθυροι τρυπώνουν αίφνης στ΄ αυτιά τους, στοιχειωμένες ιστορίες κατρακυλούν στον νεροχύτη τους και μπερδεμένες σκέψεις , όνειρα θολά και αδιευκρίνιστα συνοδεύουν την καθημερινότητα τους. Υπερευαίσθητοι οι αφηγητές σε χρώματα , εικόνες και μυρωδιές που αναδεύουν τη μνήμη τους , αδυνατούν να γευτούν την ίδια τη ζωή και να διασχίσουν την απόσταση που τους χωρίζει από τον Άλλο, ακόμα και αν παρεμβάλλεται μόνο ένα τζάμι ή καθρέφτης. Όμορφες γυναίκες που προσδοκούν πολύ περισσότερα από την περιορισμένη ζωή τους και γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο φλερτάρουν συνεχώς με την απογοήτευση ,τη ματαίωση. Γυναίκες που δεν επιτρεπόταν να είναι οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό που η κοινότητα θεωρούσε ότι έπρεπε να είναι. Γυναίκες με ήσυχη απελπισία ζουν την ταπεινωτική ατεκνία τους. Γυναίκες σε σιωπηλή απόγνωση. Γυναίκες με άδειες ζωές. Γυναίκες που κοιτούν την παράξενη πατρίδα τους που αγαπά μέσα από μάτια που βλέπουν μόνον όσα εκείνη τους επιτρέπει. Γυναίκες και κοριτσάκια που εισπράττουν απάνθρωπη συμπεριφορά από γονείς , γείτονες, συγχωριανούς , μέχρις ότου οι ψυχοσωματικές-τηλεπαθητικές ικανότητες τις βοηθούν να πάρουν εκδίκηση. Γυναίκες εξοργιστικά σκληρές ,άλλοτε με εκπληκτική ενσυναίσθηση ,είναι γυναίκες με ελάχιστες λείες επιφάνειες και πάμπολλες αιχμηρές γωνίες , που προσπαθούν να χωρέσουν όλες τις αντιφάσεις και τα πάθη τους ,την αγωνία της ζωής και του θανάτου. Γυναίκες που αναζητούν το όνομά τους, την ταυτότητά τους, το δίκιο τους. Το κυριότερο : τη φωνή τους. Γιατί οι ιστορίες που αφηγείται η συγγραφέας είναι η ιστορία όχι ενός απλά ,αλλά πολλών εγκλημάτων .Εγκλημάτων ιδιωτικών, όπως ο βιασμός, ο ξυλοδαρμός, ο φόνος , η αυτοκτονία .Και εγκλημάτων δημόσιων όπως η συγκάλυψη της βίας , η παρανομία του νόμου, το έγκλημα, η αδικία, η θεία δίκη. Δομημένος λόγος , απολαυστική πένα, γραφή στοχαστική και στιβαρή , άμεση και τρυφερή ,γλωσσική αρτιότητα , γλώσσα πλούσια και γλαφυρή με ηπειρώτικη ντοπιολαλιά, διεισδυτική ματιά στα γεγονότα, ονειρικής υφής κείμενα, ρευστότητα ενός Ηπειρώτικου τοπίου μεταφυσικού και στοιχειωμένου , λυρική συνομιλία με τις σκιές στις εντός μας σπηλιές και τα σκοτεινά μας μονοπάτια , σωριάζει στο χαρτί η συγγραφέας επίμονα ερωτήματα και κατεπείγοντα διλήμματα : γιατί η ψυχή νυχτώνει , ποια είναι τα κινήματα της ψυχής, ποια είναι η ροή της συνείδησης, η μνήμη είναι ένα διαρκές μαρτύριο, γιατί φοβούνται εντός μας τα παιδιά, τι προσδοκούν οι απολελυμένοι, θα λυτρωθούν οι ηρωίδες από τις τύψεις, το αδιανόητο κράμα της ανθρώπινης ύπαρξης , ποιο είναι το νόημα της ζωής , την ύπαρξη του (άφαντου) Θεού, υπάρχει εκδίκηση, υπάρχει θεία δίκη, υπάρχει αυτοδικία, υπάρχει ανθρώπινη δικαιοσύνη, πιάνουν οι κατάρες των αδικημένων αυτής της γης, παρηγοριέται η ανθρώπινη ψυχή, το έγκλημα θα τιμωρηθεί ,υπάρχουν χθόνιες και σκοτεινές δυνάμεις, υπάρχει Νέμεσις και Τίσις, υπάρχουν ψυχεδελικά όνειρα, μπορούμε να δούμε εν ζωή τον εαυτό μας έξω από το σώμα, είναι το σκοτάδι το μόνο μας καταφύγιο, το κακό πάντα νικάει στο τέλος ,είναι η ζωή χίλιες φορές πιο δύσκολη από κάθε θάνατο, έχουν όλα τα μέρη την ίδια απόσταση από τον Παράδεισο και είναι παντοδύναμος ο θάνατος… Το βιβλίο «Στοιχειωμένη Ήπειρος» σε ταξιδεύει , σε αιχμαλωτίζει , σε κάνει να αισθάνεσαι αυτή την παρηγορητική συντροφιά που μόνο ένα καλό βιβλίο μπορεί να σου προσφέρει. Κείμενα γραμμένα με τόση συγγραφική τέχνη και ωριμότητα , που παρά το θέμα τους δεν προκαλεί θλίψη ,παρά μόνο μια ζεστασιά και μια γλυκιά μελαγχολία. Κείμενα με ανατροπές σε δεδομένες παραδοχές , βαθιές τομές που αιμορραγούν πάνω σε συναισθήματα ,που άλλοτε παρηγορούν κι άλλοτε απελπίζουν ,με φράσεις συχνά μη αναμενόμενες , με χαρακτήρες που αποφεύγουν το άπλετο φωτισμό, με ελάχιστα στοιχεία που θα κατέγραφαν κάτι το οδυνηρό και στοιχειωμένο , η συγγραφέας ισχυρίζεται πως ο κύκλος του αίματος αιμορροεί και αποδίδει δικαιοσύνη . Και μας πείθει. Μέσα από τα 18 διηγήματα ιδιόμορφα , ιδιαίτερα ,ασυνήθιστα , σπάνιας δύναμης και ομορφιάς ,παρακολουθούμε κάτι να εκτυλίσσεται που είναι τόσο απίστευτο , τόσο αποτρόπαιο, τόσο παράλογο και οδυνηρό , όσο μόνο η Ιστορία ξέρει να υφαίνει... Δεν είναι η αφήγηση της πραγματικότητας , είναι η ίδια η πραγματικότητα… Η Κατερίνα Σχισμένου έδωσε φωνή σε όλες τις γυναίκες της Ηπείρου, έριξε φως στα σκοτεινότερα σημεία των οικογενειακών δεσμών και τα ανθρώπινα δράματα ,τα άδικα και ανόσια, που εκτυλίχτηκαν και έμειναν πολλά χρόνια κρυφά . Γιατί, αν έστω και μία ή ένας σωθεί επειδή ένας αναγνώστης δε θα αποστρέψει το βλέμμα του κάνοντας ότι δε βλέπει , τότε όλη της η λογοτεχνική της πορεία θα αξίζει τον κόπο. Ένα από τα δυνατότερα σημεία του συγγραφικού ταλέντου της Κατερίνας Σχισμένου είναι ότι αφήνει χώρο για να αναπτύξεις τη δική σου φαντασία. Αξίζει ωστόσο να μοχθήσει κανείς για να μπει στον Κήπο των Εσπερίδων της… Η Κατερίνα Σχισµένου γεννήθηκε στην Άρτα το 1970 και µεγάλωσε στο Βερολίνο, την εποχή που το τείχος χώριζε την πόλη. Συνέχισε τις σπουδές της στην ψυχολογία, τη φιλοσοφία, την προσχολική αγωγή, τη γερµανική γλώσσα, καθώς και στην ειδική αγωγή. Για πολλά χρόνια ασχολείται µε τη µετάφραση, την αρθρογραφία στον Τύπο και τα περιοδικά, και τα πολιτιστικά δρώµενα. Η Ήπειρος, που είναι και η πατρίδα της την οποία υπεραγαπά, δίνει πάντοτε πλούσιο υλικό για την καλλιτεχνική ενασχόληση και έκφραση. Ταξιδεύει πολύ, βλέπει και ακούει ακόµα περισσότερο και προσπαθεί να κατανοήσει πολλές φορές αυτό που προσπερνάται ή ακόµα δεν εντοπίζεται µέσω της ρωγµής και της ανίχνευσης. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Στόουνχεντζ

«Στόουνχεντζ» Ρ.Χελθ Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2010 σελ.58 To Στόουνχεντζ είναι ο εθνικός ναός της Βρετανίας. Προσελκύοντας σχεδόν ένα εκατομμύριο επισκέπτες τον χρόνο. Το Στόουνχεντζ είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια εντυπωσιακή έκθεση γιγάντιων λίθων. Το Στόουνχεντζ ,το προϊστορικό αυτό μνημείο, παραμένει τυλιγμένο στο μυστήριο και εξακολουθεί να θέτει πολλά ερωτήματα τόσο στον κοινό άνθρωπο όσο και στον ειδικό -ποιος το έκτισε , πότε και για ποιο σκοπό ; Γιατί οι τεράστιοι αυτοί λίθοι μετακινήθηκαν σε τόσο αδιανόητα μεγάλες αποστάσεις και έπειτα τοποθετήθηκαν με τόση ακρίβεια; Τα μεγαλειώδη λίθινα ερείπια του Στόουνχετζ βρίσκονταν στην περιοχή του Άσμπερυ, στο Ουιλτσάιρ, της Αγγλίας. Υπήρχαν διάφορες θεωρίες που προσπαθούσαν να εξηγήσουν την προέλευση του μυστηρίου του Στόουνχετζ. Η παλαιότερη ήταν ένας μεσαιωνικός θρύλος που το συνέδεε με τα ξόρκια του Μάγου Μέρλιν. Οι κατοπινοί «ειδικοί» απέδιδαν το Στόουνχεντζ σε στρατεύματα των εισβολέων , συνήθως στους Ρωμαίους ή τους Δανούς. Η πιο διαδεδομένη δοξασία ήθελε το Στόουνχεντζ ναό των Δρυΐδων ( στον οποίο έκαναν και ιερές ανθρωποθυσίες στο θυσιαστήριο λίθο ) των ξακουστών έως σήμερα ιερέων της αρχαίας Βρετανίας. Το Στόουνχεντζ εμφανιζόταν , όπως είχε αρχικά ανεγερθεί , ως ένα σύνολο τεσσάρων ομόκεντρων λίθινων κύκλων που περιστοιχίζονταν από ένα πρόχωμα , ένα ρηχό κυκλικό χαντάκι ή τάφρο. Ο εξωτερικός λίθινος κύκλος σχηματιζόταν από μεγάλιθους που ονομάζονται «σάρσεν» και προέρχονται από κατακερματισμένα από τους παγετώνες πετρώματα ψαμμόλιθου( μεταφέρθηκαν από απόσταση 20 μιλίων , όπου βρισκόταν το λατομείο, μια κοιλάδα σπαρμένη με βράχους στο Φάιφιλντ Ντάουν , κοντά στο Έιβμπερι). Οι λίθοι σάρσεν έφταναν σε ύψος 7.30 μέτρα και είχαν βάρος περίπου 40 τόνους. Λίγο πιο μέσα σχηματίζονταν ένας κύκλος από σημαντικά μικρότερες «γαλαζόπετρες» ύψους 1.80 μέτρα και βάρους 4-5 τόνους (αυτές οι γαλαζόπετρες μεταφέρθηκαν από την Ουαλία, πάνω από …200 χιλιόμετρα μακριά). Ακόμη πιο κοντά στο κέντρο του μνημείου ορθωνόταν η πιο χαρακτηριστική διάταξη , ένας δακτύλιος σχετικώς απομακρυσμένων μεταξύ τους λίθων σάρσεν που σχημάτιζαν πέταλο: πέντε πελώρια τρίλιθα , πέντε δηλαδή ανεξάρτητες κατασκευές από τρεις λίθους με μορφή πύλης. Τέλος, μια αντίστοιχη σειρά από μικρότερες γαλαζόπετρες σχημάτιζε τον εσώτερο , χαμηλότερο , κύκλο από πέταλα. Πολλοί από τους λίθους του μνημείου ήταν πλέον πεσμένοι , θαμμένοι στο έδαφος ή απλώς εξαφανισμένοι. Υπήρχε ακόμη ένας τσακισμένος Λίθος του Βωμού στο κέντρο ακριβώς των ερειπίων, επίσης ο επονομαζόμενος Λίθος της Σφαγής ή θυσιαστήριο και μακρύτερα από όλους ο Λίθος της Φτέρνας με ύψος 4.90 μέτρα και δύο λίθοι επονομαζόμενοι Λίθοι-σταθμοί που ορθώνονταν κοντά στην παρυφή της περιφέρειας του προχώματος. Υπήρχαν επίσης ο κύκλος των 56 τρυπών Όμπρεϋ, που υποδεικνύει ένα αρχαίο ημερολόγιο 13 μηνών , με 28 ημέρες έκαστος , δηλαδή ένα έτος 364 ημερών. Σε ένα ηλιακό έτος αντιστοιχούν 12,368 πανσέληνοι. Οι Έλληνες , κατά τον 4ο π.Χ. αιώνα , δίδασκαν ότι ο αριθμός 56 ήταν συνδεδεμένος με τις εκλείψεις και τους δράκοντες. Οι μεγάλοι λίθοι λαξεύτηκαν επί τόπου και κυλίστηκαν ή σύρθηκαν σε έτοιμες τρύπες, για την ανόρθωσή τους. Το 1960 , ο Αμερικανός χημικός Ουίλαρντ Λίμπυ απέσπασε το Βραβείο Νόμπελ Χημείας ,για την μέθοδο χρονολόγησης με χρήση άνθρακα -14 στην αρχαιολογία, τη γεωλογία , τη γεωφυσική κ.α. Αργότερα με τη χρονολόγηση με ραδιοάνθρακα έδειξαν ότι το Στόουνχεντζ χτίστηκε σε τρεις βασικές φάσεις .Στην πρώτη φάση γύρω στο 2.920 π.Χ. ,την δεύτερη γύρω στο 2.400 π.Χ. και την τρίτη το 1.700 π.Χ. Το 1966 ο Άγγλος αστρονόμος Τζέραλντ Χόκινς με την βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή υπολόγισε ότι το Στόουνχεντζ έπαιζε ρόλο ναού-αστεροσκοπείου .Η συγκεκριμένη γεωμετρική τοποθέτηση ορισμένων τουλάχιστον από τους λίθους στο Στόουνχεντζ επιτρέπει την ενδελεχή παρατήρηση σπουδαίων ηλιακών και σεληνιακών φαινομένων και ,φυσικά, τον εορτασμό του θερινού και χειμερινού ηλιοστασίου . Η νέα τεκμηρίωση και οι νέες θεωρίες σήμερα απαντούν στο γιατί χτίστηκε το Στόουνχεντζ ή ποιο σκοπό εξυπηρετούσε κάποτε, προτείνοντας χρήσεις του Στόουνχεντζ ως ναού , ως νεολιθικού υπολογιστή ,που προέβλεπε εκλείψεις και άλλα ουράνια φαινόμενα , ως πρωτόγονου καθεδρικού ναού, ως τόπου θεραπείας, ως ηχοτοπίου, ως ηλιακού και σεληνιακού αστεροσκοπείου , ως μορφής ημερολογίου και ως τόπου ανάπαυσης των νεκρών. Με μια σειρά από δοκιμές και πειράματα , μελετήθηκε η μεταφορά , η διαμόρφωση και η ανόρθωση των λίθων. Όσο όμως και αν αυξήθηκαν οι γνώσεις μας , η αβεβαιότητα παραμένει και τα θεμελιώδη μυστικά του Στόουνχεντζ διαιωνίζονται. Το Στόουνχεντζ είναι μοναδικό , έχει επιβιώσει πέντε χιλιετίες και πολλαπλές πολιτισμικές αλλαγές , και αποτελεί έναν καθεδρικό ναό της Λίθινης Εποχής , το κέντρο μιας άλλοτε ευημερούσας και ευρυμαθούς κοινότητας .Η εκπληκτική πέτρινη κληρονομιά τους, μας καλεί να διαβάσουμε το μήνυμά της... Το κομψό αυτό βιβλίο, γραμμένο από τον μαθηματικό και μηχανικό Ρόμπιν Χήθ και εικονογραφημένο με δικά του σχέδια και με γκραβούρες από σπάνιες πηγές, δίνει τις πιο πρόσφατες απαντήσεις στα περίφημα μυστικά του μεγαλιθικού συνόλου: ποιοι το έχτισαν και για ποιους σκοπούς, πώς προβλέπονταν οι εκλείψεις, γιατί κάποιοι λίθοι μεταφέρθηκαν από την Ουαλία, και πολλές άλλες συναρπαστικές λεπτομέρειες. Διαβάστε το. Ο Robin Heath είναι μαθηματικός και μηχανικός και ερασιτέχνης ερευνητής στις μεγαλιθικές και αρχαίες επιστήμες. Έργα του είναι: Sun, Moon and Stonehenge. Proof of High Culture in Ancient Britain (1998) και Stonehenge (2002). Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

ο τρελοφάκελος

«Ο τρελοφάκελος» Χ.Καρλίνσκυ Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2018 σελ.262 Ο συγγραφέας Χάρυ Καρλίνσκυ , ψυχίατρος και ερασιτέχνης ιστορικός, προσπάθησε να μάθει , αφού αποτάθηκε στο Ίδρυμα Νόμπελ στη Στοκχόλμη , το 2013 , γιατί ο Ζίγκμουντ Φρόυντ (1856-1939) δεν τιμήθηκε ποτέ με το Βραβείο Νόμπελ. Προτάθηκε για το Βραβείο Νόμπελ 33 φορές ανάμεσα στα έτη 1915 και 1938 , το γεγονός ότι παραγνωρίστηκε τόσο πολλές φορές ,ήταν εντελώς εξωφρενικό. Οπότε άρχισε την έρευνα στα Αρχεία Νόμπελ και τότε έπεσε πάνω στον Τρελοφάκελο , που στάθηκε η πηγή της εκπληκτικής ιστορίας που αναφέρεται σε αυτό το βιβλίο. Οι Επιτροπές Βραβείων Νόμπελ λαμβάνουν πάντα ένα σημαντικό αριθμό αυτόκλητων εισηγήσεων, πολλές εκ των οποίων από άτομα που προτείνουν τον εαυτό τους για αμφισβητήσιμα επιτεύγματα . Αυτές οι αιτήσεις καταχωρούνται αμέσως στο φάκελο Β ή Τρελοφάκελο , όπως τα μέλη των επιτροπών τον αποκαλούν χαϊδευτικά , καθώς βρίθουν από καλοπροαίρετους αλλά ανεδαφικούς ισχυρισμούς για σωτήριες καρκινοθεραπείες και προβληματικά σχέδια για αεικίνητες μηχανές. Ήταν αμέσως σαφές , σε ένα ψυχίατρο ,όπως ο Καρλίνσκυ , πως ένα σημαντικό ποσοστό των αυτό-προτεινόμενων εμφάνιζε σοβαρή ψυχική νόσο. Τα άτομα αυτά είχαν διογκωμένη αυτοεκτίμηση και ασυγκράτητη αυτοπεποίθηση. Ένα έγγραφο τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή του συγγραφέα. Ήταν γραμμένο στο χέρι στα ρωσικά και συνοδευόταν από τρεις εικονογραφήσεις ,οι δύο εκ των οποίων αφορούσαν κάποιο είδος σκουληκιού. Η Τρίτη ήταν ένα σκίτσο που απεικόνιζε έναν από τους πεσμένους δρυϊκούς λίθους στο Στόουνχετζ. Το κεντρικό επιχείρημα του κειμένου ήταν ότι υπάρχει μια αιτιώδης σχέση μεταξύ των πεπτικών συνηθειών των σκουληκιών και της σταδιακής καθίζησης στο έδαφος των πελώριων ογκολίθων του Στόουνχεντζ. Παρά το ασυνήθιστο της άποψης , η αναφορά ήταν σοβαρή και φαινόταν να έχει γραφτεί ως απάντηση στο ερώτημα που είχε θέσει κάποιος κ.Σόλμαν. Ο Σόλμαν ήταν ο βασικός εκτελεστής της διαθήκης του Άλφρεντ Νόμπελ και επί πολλά χρόνια εκτελεστικός διευθυντής του Ιδρύματος Νόμπελ. Προς μεγάλη του έκπληξη , αναγνώρισε επίσης το όνομα του υποψηφίου : Ιβάν Παβλόφ , κάτοχος Βραβείου Νόμπελ Ιατρικής το έτος 1904. Ψάχνοντας ο Καρλίσκυ ,τον Τρελοφάκελο, ανακάλυψε πέντε ακόμη επιστολές σχετικές με το Στόουνχεντζ που απευθύνονταν στον κ.Ράγκναρ Σόλμαν. Όλες εκτός από μία υπογράφονταν από Νομπελίστες .Και ήταν ακόμη πιο αξιοσημείωτο πως όλες αναφέρονταν στην επίλυση του « μυστηρίου» του Στόουνχεντζ. Οι πέντε επιστολές ήταν από τον Ιβάν Παβλόφ , τον Θίοντορ Ρούζβελτ ,τον Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, τη Μαρί Κιουρί , τον Άλμπερτ Αϊστάιν και τον Νόρμαν Λόκιερ. Άρα υπήρχε ένα απροσδόκητο και άγνωστο Βραβείο Νόμπελ με το σεβαστό ποσό των 60.000 σουηδικών κορόνων , για την επίλυση του μυστηρίου του Στόουνχεντζ ,που απευθυνόταν μόνο σε Νομπελίστες... Τα μεγαλειώδη λίθινα ερείπια του Στόουνχετζ βρίσκονταν στην περιοχή του Άσμπερυ, στο Ουιλτσάιρ, της Αγγλίας. Υπήρχαν διάφορες θεωρίες που προσπαθούσαν να εξηγήσουν την προέλευση του μυστηρίου του Στόουνχετζ. Η παλαιότερη ήταν ένας μεσαιωνικός θρύλος που το συνέδεε με τα ξόρκια του Μάγου Μέρλιν. Οι κατοπινοί «ειδικοί» απέδιδαν το Στόουνχεντζ σε στρατεύματα των εισβολέων , συνήθως στους Ρωμαίους ή τους Δανούς. Η πιο διαδεδομένη δοξασία ήθελε το Στόουνχεντζ ναό των Δρυΐδων ( στον οποίο έκαναν και ιερές ανθρωποθυσίες στο θυσιαστήριο λίθο ) των ξακουστών έως σήμερα ιερέων της αρχαίας Βρετανίας. Το Στόουνχεντζ εμφανιζόταν , όπως είχε αρχικά ανεγερθεί , ως ένα σύνολο τεσσάρων ομόκεντρων λίθινων κύκλων που περιστοιχίζονταν από ένα πρόχωμα , ένα ρηχό κυκλικό χαντάκι ή τάφρο. Ο εξωτερικός λίθινος κύκλος σχηματιζόταν από μεγάλιθους που ονομάζονται «σάρσεν» και προέρχονται από κατακερματισμένα από τους παγετώνες πετρώματα ψαμμόλιθου. Οι λίθοι σάρσεν έφταναν σε ύψος 7.30 μέτρα και είχαν βάρος περίπου 40 τόνους. Λίγο πιο μέσα σχηματίζονταν ένας κύκλος από σημαντικά μικρότερες «γαλαζόπετρες» ύψους 1.80 μέτρα και βάρους 4-5 τόνους. Ακόμη πιο κοντά στο κέντρο του μνημείου ορθωνόταν η πιο χαρακτηριστική διάταξη , ένας δακτύλιος σχετικώς απομακρυσμένων μεταξύ τους λίθων σάρσεν που σχημάτιζαν πέταλο: πέντε πελώρια τρίλιθα , πέντε δηλαδή ανεξάρτητες κατασκευές από τρεις λίθους με μορφή πύλης. Τέλος, μια αντίστοιχη σειρά από μικρότερες γαλαζόπετρες σχημάτιζε τον εσώτερο , χαμηλότερο , κύκλο από πέταλα. Πολλοί από τους λίθους του μνημείου ήταν πλέον πεσμένοι , θαμμένοι στο έδαφος ή απλώς εξαφανισμένοι. Υπήρχε ακόμη ένας τσακισμένος Λίθος του Βωμού στο κέντρο ακριβώς των ερειπίων, επίσης ο επονομαζόμενος Λίθος της Σφαγής ή θυσιαστήριο και μακρύτερα από όλους ο Λίθος της Φτέρνας με ύψος 4.90 μέτρα και δύο λίθοι επονομαζόμενοι Λίθοι-σταθμοί που ορθώνονταν κοντά στην παρυφή της περιφέρειας του προχώματος. Όλοι αυτοί και οι πέντε Νομπελίστες προτείναν διάφορες θεωρίες για το μυστήριο του Στόουνχεντζ και οι πέντε προτάσεις καταχωρήθηκαν στον παραμελημένο και αδιάβαστο Τρελοφάκελο .Το Νόμπελ για το μυστήριο του Στόουνχεντζ δεν δόθηκε ποτέ σε κανένα. Η καλύτερη πρόταση φαινόταν του Νόρμαν Λόκιερ που θεωρούσε ότι το Στόουνχεντζ ήταν ένας ναός του Ήλιου, που χτίστηκε για να γίνεται η παρατήρηση της ανατολής της μακρύτερη ημέρα του χρόνου , γνωστή σε όλους θερινό ηλιοστάσιο .Τα αρχαία χρόνια ήταν σημαντικό για τους καλλιεργητές της γης να γνωρίζουν τον κατάλληλο χρόνο εκτέλεσης των διάφορων γεωργικών εργασιών. Γνώστες αυτών των ζητημάτων ήταν οι ιερείς οι οποίοι έχτιζαν ναούς (αστεροσκοπεία) ειδικά για την παρατήρηση των ηλιοστασίων και των ισημεριών , ημερομηνίες που σήμαιναν το πέρασμα από τη μια εποχή στην άλλη. Σίγουρα στο Στόουνχετζ που γινόταν η λατρεία του Ήλιου, γινόταν και τελετές, προσευχές και θυσίες. Η θεωρία του Λόκιερ , αν και άξιζε πολύ μεγαλύτερο σεβασμό ,τοποθετήθηκε στον Τρελοφάκελο, διότι επικαλούνταν μια ψευδοεπιστήμη που συνδύαζε τους λίθινους κύκλους με εντυπωσιακούς αλλά δίχως αντίκρισμα αστρονομικούς υπολογισμούς. Το 1960 , ο Αμερικανός χημικός Ουίλαρντ Λίμπυ απέσπασε το Βραβείο Νόμπελ Χημείας ,για την μέθοδο χρονολόγησης με χρήση άνθρακα -14 στην αρχαιολογία, τη γεωλογία , τη γεωφυσική κ.α. Αργότερα με τη χρονολόγηση με ραδιοάνθρακα έδειξαν ότι το Στόουνχεντζ χτίστηκε σε τρεις βασικές φάσεις .Στην πρώτη φάση γύρω στο 2.920 π.Χ. ,την δεύτερη γύρω στο 2.400 π.Χ. και την τρίτη το 1.700 π.Χ. Το 1966 ο Άγγλος αστρονόμος Τζέραλντ Χόκινς με την βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή υπολόγισε ότι το Στόουνχεντζ έπαιζε ρόλο ναού-αστεροσκοπείου .Η συγκεκριμένη γεωμετρική τοποθέτηση ορισμένων τουλάχιστον από τους λίθους στο Στόουνχεντζ επιτρέπει την ενδελεχή παρατήρηση σπουδαίων ηλιακών και σεληνιακών φαινομένων και ,φυσικά, τον εορτασμό του θερινού και χειμερινού ηλιοστασίου . Η νέα τεκμηρίωση και οι νέες θεωρίες σήμερα απαντούν στο γιατί χτίστηκε το Στόουνχεντζ ή ποιο σκοπό εξυπηρετούσε κάποτε, προτείνοντας χρήσεις του Στόουνχεντζ ως ναού , ως νεολιθικού υπολογιστή ,που προέβλεπε εκλείψεις και άλλα ουράνια φαινόμενα , ως πρωτόγονου καθεδρικού ναού, ως τόπου θεραπείας, ως ηχοτοπίου, ως ηλιακού και σεληνιακού αστεροσκοπείου , ως μορφής ημερολογίου και ως τόπου ανάπαυσης των νεκρών. Με μια σειρά από δοκιμές και πειράματα , μελετήθηκε η μεταφορά , η διαμόρφωση και η ανόρθωση των λίθων. Όσο όμως και αν αυξήθηκαν οι γνώσεις μας , η αβεβαιότητα παραμένει και τα θεμελιώδη μυστικά του Στόουνχεντζ διαιωνίζονται. Με ποια λογική να αποκλείονται οι εφάμιλλοι του Νόρμαν Λόκιερ ή άλλοι που απορρίφτηκαν στον Τρελοφάκελο , από το διαγωνισμό για το Βραβείο Στόουνχντζ ; Πράγματι , σήμερα έχει εξακριβωθεί πως δεν ήταν όλες οι παρατηρήσεις του Λόκιερ σωστές .Υπήρχε όμως και ιδιοφυΐα στην τρέλα του Λόκιερ. Τρέλα και ιδιοφυΐα. Το ερώτημα γιατί ο Φρόυντ δεν έλαβε ποτέ το Βραβείο Νόμπελ μπορεί να υποθέσουμε πως μάλλον ήταν πολύ προχωρημένο το έργο του για την παραδοσιακή επιστημονική αξιολόγηση ή για τις επιστημονικές μεθόδους της εποχής του. Ο Φρόυντ προχωρούσε με βήμα ταχύτερο από την εποχή του … Μια συναρπαστική ιστορία μυστηρίου . Μια συναρπαστική αφήγηση. Ένα απολαυστικό ανάγνωσμα. Διαβάστε το. Ο Χάρυ Καρλίνσκυ είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Μανιτόμπα. Ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο και πήρε το μεταπτυχιακό του δίπλωμα στις νευροεπιστήμες από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Μέλος του Σπουδαστηρίου Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Σάιμον Φρέιζερ, είναι σήμερα καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας. Έργα του είναι: The Evolution of Inanimate Objects. The Life and Collected Works of Thomas Darwin, 1857-1879 (2010), The Stonehenge Letters (2014). Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

το καφενείο των τρελών

«Το καφενείο των Τρελών-Μια κωμωδία χαρακτήρων» Φ.Αλφάου Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2020 σελ. 275 «Το καφενείο των Τρελών» κυκλοφόρησε το 1936 σε μια Ισπανία που ήταν ακόμη δημοκρατική και η οποία τρεις εβδομάδες αργότερα θα βυθιζόταν σε έναν εμφύλιο πόλεμο (1936-1939) ,που κατέληξε στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Φράνκο για σχεδόν τέσσερες δεκαετίες. Αυτό το μυθιστόρημα είναι γραμμένο υπό μορφή οκτώ διηγημάτων με σκοπό να διευκολύνει το έργο του αναγνώστη. Ο αναγνώστης δεν είναι αναγκασμένος να ξεκινήσει αυτό το βιβλίο από την αρχή και να τελειώσει στο τέλος. Μπορεί να το αρχίσει από το τέλος και να τελειώσει στην αρχή, ή μπορεί να το αρχίσει και να το τελειώσει στη μέση, ανάλογα με τη διάθεσή του . Οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος ανεξαρτητοποιούνται , επαναστατούν ενάντια στη θέληση και τις προσταγές του δημιουργού τους , χλευάζουν τον συγγραφέα παίζουν μαζί του , τον σέρνουν σε δικά τους αλλόκοτα μονοπάτια!!! Το επαναστατικό αυτό πνεύμα γεννιέται από την έντονη επιθυμία που έχουν οι άνθρωποι αυτοί να γίνουν αληθινοί. Οι χαρακτήρες του έργου έχουν οράματα αληθινής ζωής , ονειρεύονται την πραγματικότητα κι ύστερα χάνονται. Και ο συγγραφέας χάνεται… Μια κωμωδία τρελών χαρακτήρων. Οι «τρελοί» του Αλφάου δεν είναι τρελοί, αντιθέτως ορισμένοι εξ αυτών είναι εξαιρετικά διαυγείς. Ο συγγραφέας διαμαρτύρεται κάθε λίγο πως αδυνατεί να φέρει στα συγκαλά του αυτό το αλισβερίσι , το οποίο παρεμβαίνει , διακόπτει τη ροή της αφήγησης , λέει ό,τι θέλει και αντιμάχεται τον δημιουργό του γράφοντας αντ΄ αυτού και πλάθοντας έναν κόσμο , του οποίου ο συγγραφέας είναι ο τρελαμένος υπηρέτης. Ο συγγραφέας κάποτε βρέθηκε στην τρελή , και φανταστική πόλη του Τολέδο και πήγε μια μέρα με το φίλο του τον Δρ. Χοσέ δε λος Ρίος στο Καφενείο των Τρελών , όπου έγινε μάρτυρας πραγμάτων και είδε ανθρώπους που μέσα στην παιχνιδιάρικη φαντασία του πήραν τη μορφή αυτού του βιβλίου . Ένα σωρό αντιφατικών χαρακτήρων συγκεντρώνονται σε αυτό το έργο, ασυνεπών κι αδέξιων στις εκδηλώσεις τους. Οι χαρακτήρες αυτοί είναι ο Δρ. δε λος Ρίος , ο θεράπων ιατρός των περισσότερων ανθρωπίνων ναυαγίων που ξεβράστηκαν σ΄ εκείνα τα τραπέζια του Café de Locoς, ο Γκαστόν Μπεχαράνο , ένας μαστροπός γνωστός σαν Κογότε, ο Δον Λαουρεάνο Μπάεθ, ένας εύπορος επαγγελματίας ζητιάνος, η υπηρέτρια /κόρη του, Λουναρίτιο, η Αδελφή Καρμέλα, που είναι το ίδιο πρόσωπο με την Κάρμεν, μια καλόγρια που το΄ σκασε από το μοναστήρι, ο Γκαρθία , ένας ποιητής που γίνεται ειδικός στα δακτυλικά αποτυπώματα , ο πάτερ Ιννοκέντιος , ένας Σαλεσιανός καλόγερος , ο Δον Μπενίτο , ο Διευθυντής της Αστυνομίας , ο Φελίπε Αλφάου, ο Δον Χιλ Μπεχαράνο ένας παλιατζής , θείος του Κογότε, ο Πέπε Μπεχαράνο , ένας όμορφος νεαρός , αδελφός του Κογότε, η Δόνια Μικαέλα Βαλβέρδε, τρεις φορές χήρα και νεκρόφιλη και ο Σενιόρ Ολόθαγα , άλλοτε γνωστός και ως Μαύρος Μανδαρίνος, ένας γίγαντας , πρώην σκλάβος στις γαλέρες , βαπτισμένος και αναθρεμμένος από Ισπανούς καλόγερους στην Κίνα , πρώην γόης πεταλούδων σε τσίρκο . Δεν είναι μόνο οι χαρακτήρες του Locos που έχουν την παράξενη ανταύγεια, ή ιριδισμό. Τον έχουν και ο τόπος και ο χρόνος. Υπάρχει μια αντίφαση ανάμεσα στο μέρος που βρίσκεται το Café de Locoς-το Τολέδο- όπου έχουν συγκεντρωθεί οι «χαρακτήρες» προς επιθεώρηση και τον πραγματικό τόπο κατοικίας τους-τη Μαδρίτη. Τι κάνουν αυτοί οι Μαδριλένιοι στο Τολέδο ; Υποθέτουμε ότι αυτό πρέπει να συμβαίνει εξαιτίας της φήμης του Τολέδου ως τρελής , φανταστικής πόλης, ένας μύθος , μια πόλη που, όπως λέει ο Αλφάου , «πέθανε στην Αναγέννηση». Η πόλη αυτή που πέθανε στην Αναγέννηση και συνεχίζει να ζει πετρωμένη , μπορεί φυσικά να θεωρηθεί αντιπροσωπευτική της Ισπανίας. Η Μαδρίτη του Αλφάου είναι μια πρωτεύουσα που έχει χάσει την αυτοκρατορική της λάμψη , μια πόλη με σκοτεινές γωνιές, με πολλούς ζητιάνους, με κλέφτες , με γυρολόγους , πόρνες και πολλούς φτωχούς. Με το χιούμορ του ο συγγραφέας αποδομεί τους θεσμούς, την ιστορία της Ισπανίας , την αστυνομία και την Καθολική Εκκλησία. Είναι ένα όμορφα δομημένο και γεμάτο εκπλήξεις βιβλίο. Ιδιόρρυθμο και μοναδικό βιβλίο. Ίσως η δράση της αστυνομίας και η εγκληματικότητα , παράλληλα με την τρελή, φανταστική Ισπανία , να είναι το θέμα του Locos. Το βιβλίο περιέχει και αναφορές στον Σέρλοκ Χολμς και στο Σκυλί των Μπάσκερβιλ. Αλλά στο Locos ο Σέρλοκ Χολμς είναι ήδη παρών : υποτίθεται ότι ο Πέπε Μπαχαράνο μαθήτευσε κοντά του όταν ήταν στην Αγγλία . Κάποιοι ίσως να ταξινομούσαν το Locos ως μυθιστόρημα «φωτός». Αλλά πρέπει να αφήσουμε και λίγη δουλειά και για τον αναγνώστη. Ο αναγνώστης θα πρέπει να επιστρατεύσει όλη του την αυτοκυριαρχία και σε καμιά περίπτωση να μη δείξει το παραμικρό ίχνος έκπληξης για οτιδήποτε συμβεί .Πρέπει να έχει στο νου του πως οι άνθρωποι αυτοί , δημιουργούν τη δική τους ζωή και τους δικούς τους κανόνες .Πρέπει ο αναγνώστης να κάτσει να παρακολουθήσει αυτή την παρέλαση περίεργων ανθρώπων και διαστρεβλωμένων φαινομένων χωρίς καμία κριτική διάθεση. Δεν πρέπει να ψάξει για οτιδήποτε άλλο ή να πάρει στα σοβαρά αυτόν τον σωρό των ανεύθυνων χαρακτήρων και την ασυνέπεια του συγγραφέως γιατί αν το κάνει αυτό, και φανταστεί πράγματα που μπορεί να παρερμηνευτούν, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να αποκαλύψει κάτω από μια λίγο-πολύ διασκεδαστική κωμωδία χαρακτήρων χωρίς νόημα τις χυδαίες απόψεις μιας κοινής τραγωδίας. Σήμερα ο Φελίπε Αλφάου θεωρείται πρόδρομος του παράλογου και του « μαγικού ρεαλισμού». Ο Φελίπε Αλφάου γεννήθηκε το 1902 στην Γκερνίκα της Ισπανίας. Το 1918 μετανάστευσε στην Αμερική για να σπουδάσει μουσική και να εργαστεί ως μουσικοκριτικός σε ισπανόφωνη εφημερίδα της Νέας Υόρκης. Θεωρώντας αδύνατη πλέον την πρόσβαση στο ισπανικό αναγνωστικό κοινό, αποφάσισε να γράψει στην αγγλική γλώσσα. Το Locos γράφτηκε το 1928 και δεν κατόρθωσε να εκδοθεί παρά το 1936 με έξοδα του συγγραφέα, για να βυθιστεί σύντομα στη λήθη. Το 1987 το βιβλίο γνώρισε μια θριαμβευτική επανέκδοση στην Αμερική και παράλληλα άρχισε να μεταφράζεται σε πολλές γλώσσες, ενώ το 1989 εκδόθηκε για πρώτη φορά το δεύτερο έργο του, Chromos, που το 1948 είχε απορριφθεί από όλους σχεδόν τους εκδότες. Στα πολλά χρόνια που μεσολάβησαν, ο Αλφάου, απογοητευμένος, εγκατέλειψε το γράψιμο για να εργαστεί ως μεταφραστής σε μια ασφαλιστική εταιρεία. Πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1999. Έργα του είναι: Old Tales from Spain (1929), Locos. A Comedy of Gestures (1936), Chromos (1990), Sentimental Songs. La poesía cursi (1992). Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Ψίθυροι της πόλης

«Ψίθυροι της πόλης» Ρ. Ο’ Κόννορ Εκδόσεις Κέδρος 2020 σελ. 436 Η Θεσσαλονίκη το 1913 είχε απελευθερωθεί από τους Τούρκους και είναι μια πολυπολιτισμική πόλη που κατοικείται από Έλληνες, Σεφαραδίτες Εβραίους, Τούρκους και Βούλγαρους. Σε αυτή την πόλη , που είναι και η πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος «Ψίθυροι της πόλης» ,ζούνε τρεις κοπέλες που τολμούν να χαράξουν την πορεία της ζωής τους σύμφωνα με τις προσωπικές τους επιθυμίες ,αψηφώντας τα εμπόδια, που δημιουργεί η κοινωνία και οι αλλεπάλληλες πολεμικές συγκρούσεις. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη : Primavera en Salonico (ψυχαγωγικό τραγούδι των Σαφαρδιτών Εβραίων)-Θεσσαλονίκη(Παραδοσιακό ιρλανδέζικο τραγούδι του δρόμου)-Όμορφη Θεσσαλονίκη(Ελληνικό ρεμπέτικο τραγούδι). Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται κυρίως στην Θεσσαλονίκη από την Άνοιξη του 1913 μέχρι το Φθινόπωρο του 1917. Τον Ιούλιο του 1913 γίνεται η τελευταία επιτυχής προέλαση του ελληνικού στρατού στα στενά της Κρέσνας στα βουλγαρικά εδάφη . Τον Αύγουστο του 1914 αρχίζει ο Μεγάλος Πόλεμος ,η Ελλάδα παραμένει ουδέτερη. Ο βασιλιάς δημιουργεί τον Εθνικό Διχασμό. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος θέλει να συμμετέχει η Ελλάδα στην Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία) ενώ ο βασιλιάς επειδή είναι συγγενής του Κάιζερ ,θέλει να συμμαχήσει με τους Γερμανούς. Οι τρεις κοπέλες που ζούνε αυτά τα πολεμικά γεγονότα είναι : Η Ελληνίδα Μελίνα, η Εβραία Γιάελ και η Ιρλανδή Μπρίτζιντ. Η Μελίνα ζει σε ένα χωριό της βόρειας Ελλάδας , κοντά στα σύνορα με την Βουλγαρία. Εκεί η νεαρή Ελληνίδα αγαπάει τον νεαρό Βούλγαρο Ντράγκαν. Επειδή η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο με την Βουλγαρία, οι γονείς της όταν αντιλαμβάνονται αυτόν τον δεσμό , θέλουν να τον διακόψουν και την στέλνουν στον αδελφό της τον Τίτο ,στη Θεσσαλονίκη. Όμως ο Ντράγκαν που την αγαπάει υπερβολικά ,την ακολουθεί στη Θεσσαλονίκη , κατορθώνει να κρυφτεί , συναντιέται με την Μελίνα και τελικά βγάζει ιταλικό διαβατήριο ,για να μην τον απελάσουν. Η Μελίνα ενώ στο χωριό φύλαγε τις γίδες ,στη Θεσσαλονίκη αλλάζει, προσαρμόζεται γρήγορα, σιγά σιγά βρίσκει τα πατήματά της και αρχίζει να τραγουδάει επαγγελματικά σε νυχτερινά κέντρα , ενώ ο Ντράγκαν για να ζήσει μεταφέρει τσουβάλια με αλεύρι. Η αγάπη τους δυναμώνει και τους δυο, παρά τις ταλαιπωρίες . Η Γιάελ, μια νεαρή Σεφαραδίτισσα, παντρεύεται τον Βιδάλ ντα Σίλβα , γιο επιφανούς βιομήχανου της πόλης. Η Γιάελ διψά να μορφωθεί, να εργαστεί και να γνωρίσει τον κόσμο. Για να τα καταφέρει, ζητά κρυφά τη βοήθεια του δημοσιογράφου Τίτου , παλιού συμμαθητή του άντρα της και αδελφό της Μελίνας. Ο Βιδάλ δεν δίνει και πολύ σημασία στις επιχειρήσεις του πατέρα του , γιατί ασχολείται πολύ με το θέατρο ,κρυφά από τον πατέρα του και την Γιάελ. Η Μπρίτζιντ Ράιαν ζει στο Δουβλίνο και σπουδάζει νοσοκόμα . Το αγόρι το οποίο αγαπάει είναι ο Ντάνιελ Ο’ Χάλοραν, ένας επαναστάτης, ο οποίος αγωνίζεται να απελευθερώσει την Ιρλανδία από την μπότα των Βρετανών . Όταν αρχίζει ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος η Μπρίτζιντ ακολουθεί τα Αγγλικά στρατεύματα ,στην στρατιωτική Νοσηλευτική Υπηρεσία ,πρώτα στη Λήμνο , στο νοσοκομείο στο οποίο δέχονται τραυματίες από την εκστρατεία στην Καλλίπολη και μετά πηγαίνει με τα αγγλικά στρατεύματα στην Θεσσαλονίκη. Στην Θεσσαλονίκη μαθαίνει ότι ο Ντάνιελ σκοτώθηκε στις οδομαχίες με τους Βρετανούς. Η Μπρίτζιντ στη Θεσσαλονίκη γνωρίζει τον αδελφό της Μελίνας και τον ερωτεύεται. Όταν το 1917 αρχίζει να καίγεται η πόλη της Θεσσαλονίκης ,όλα αλλάζουν για τις τρεις πρωταγωνίστριες του μυθιστορήματος, Μελίνα, Γιάελ και Μπρίτζιντ … Ένα έξοχο μυθιστόρημα χτισμένο με τα «μπερδεμένα» , πονεμένα ,ανθρώπινα υλικά, θεμελιωμένο ,ωστόσο ,σε στέρεη γνώση και νηφάλια προσέγγιση της ιστορικής πραγματικότητας. Με γλώσσα αφοπλιστικά καθημερινή η συγγραφέας περιγράφει την πόλη της Θεσσαλονίκης, με τα μάτια των τριών κοριτσιών , στις δύσκολες πολεμικές συνθήκες του 1913 έως το 1917. Διαβάστε το. H Rachel O’Connor γεννήθηκε στο Κράιστσερτς της Νέας Ζηλανδίας. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Καντέρμπερι. Ταξίδεψε στην Ευρώπη, όπου έζησε πάνω από είκοσι χρόνια. Το μεγαλύτερο διάστημα έμεινε στη Θεσσαλονίκη, όπου εργάστηκε ως καθηγήτρια Αγγλικών στο Κολέγιο Ανατόλια. Το 2013 επέστρεψε στη Νέα Ζηλανδία με την οικογένειά της. Το Ψίθυροι της πόλης είναι το πρώτο μυθιστόρημά της. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

μια μητέρα

«Μια μητέρα» Α. Παλόμας Εκδόσεις Opera 2020 σελ.318 «Τους κουβαλάμε τους νεκρούς μας Σαν πολύτιμες πέτρες Σαν θηλιές Ή σαν ζώα νεκρά…» «Αφήστε τους νεκρούς μας στη γαλήνη τους». «Νύχτες με γκρίζο φεγγάρι και αύρες που συναντιούνται, μενεξεδιά ξημερώματα». Όλη η ιστορία είναι πολύ απλή , τόσο απλή , που αν την αφηγηθεί κανείς έτσι, σχεδόν μοιάζει σαν μια από εκείνες τις ιστορίες που ακούμε κατά τύχη σε μια άσχετη συζήτηση ή σαν ένα οποιαδήποτε τίτλο εφημερίδας που, ελλείψει περισσοτέρων πληροφοριών, περνάει γρήγορα στη λήθη , καθώς επικαλύπτεται από τον επόμενο. Είναι απλή , όπως είναι τα πράγματα που συμβαίνουν δίχως προθεσμίες και διαδικασίες ,ή όπως πέφτει η πέτρα στο νερό της λίμνης : πτώση ,κρούση , κυματισμός , ηρεμία. Δράση, αντίδραση. Φυσική. Η ζωή και ο θάνατος. Και μερικές φορές συμβαίνουν πράγματα που έχουν τέτοιο αντίτυπο πάνω μας που έχουν σημασία αυτά καθαυτά , επειδή έχουν τόσο βάρος και τόσο ανθρώπινη διάσταση , που ο εγκέφαλος είναι ικανός να τα αντιληφθεί μόνον ως ένα κλειστό σύνολο. Έπειτα ο χρόνος αναλαμβάνει να μας δείξει πως, παρά τη σφοδρότητα της πρόσκρουσης, αυτό που πραγματικά έχει σημασία δεν είναι τόσο το χτύπημα όσο το ωστικό κύμα , αυτό που επανατοποθετεί τα πιόνια πάνω στη σκακιέρα της ζωής και αλλάζει το τοπίο που μέχρι τότε θεωρούσαμε αμετάβλητο… Οι δυσκολίες στην επικοινωνία και οι τραυματικές οικογενειακές σχέσεις αποτελούν το βασικό θεματικό άξονα του βιβλίου. Μια οικογενειακή συνάντηση ,παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2014, στην Βαρκελώνη. Μια βραδιά ήσυχη με το φαγητό της , μια βραδιά με χαλαρή κουβέντα και ήρεμο χρόνο , με τις δώδεκα ρώγες σταφύλια, τα τέσσερα τέταρτα, τις προπόσεις ,τα φιλιά, τις αγκαλιές. Μια οικογένεια σύγχρονη και πολύ ανοιχτή. Μια οικογένεια τόσο ζωηρή, τόσο απρόβλεπτη κι αλλοπαρμένη. Μια οικογένεια με λίγα φώτα και πολλές σκιές. Μια οικογένεια που θα γίνει αυτή τη βραδιά μια μικρή ακτή όπου θα ξεβραστούν τα συντρίμμια διαφόρων ναυαγίων , μπαούλα φορτωμένα μυστικά , βρεγμένα ρούχα και μπουκάλια γεμάτα μηνύματα… Και με όλους τους επιζώντες τους… Η νύχτα θα είναι ζωηρή… Μα σαν ξεσπάσει η μπόρα , με τη βροχή των αποκαλύψεων , όλα στροβιλίζονταν στου ποταμού τις δίνες και τέλος παρασύρθηκαν απ΄ τη μεγάλη κατεβασιά… Μια οικογένεια με λίγη σοβαρότητα , μια τόσο ..τόσο … τόσο αποδομημένη οικογένεια ,που η νύχτα της Πρωτοχρονιάς τους φέρει όλα όσα τους περιμένουν ακόμα κι αν αδειάσει το σάκο με τις εκπλήξεις της πάνω στη μεγάλη οθόνη του ραντάρ, που είναι το τραπέζι του φαγητού, της μαμάς. Μια οικογένεια, κοινή ιστορία , κοινότητα. Όλα αυτά : αυτό το τραπέζι , η μαμά, ο θείος, αυτή η μεγάλη αδελφή, αυτή η μεσαία αδελφή με τη σύντροφό της, το πορτρέτο της γιαγιάς πάνω από τον καναπέ, τα πιάτα με τις κόκκινες χαρτοπετσέτες σαν σημαδούρες σε γυάλινη θάλασσα, τα ποτήρια του νερού και του κρασιού…Όλα αυτά είναι η ασημένια κλωστή που κρατά τον πιο μικρό αδελφό, τον Φερ , τον αφηγητή του μυθιστορήματος, δεμένο σε μια πραγματικότητα που κινείται παράλληλα με εκείνη που πριν μερικά χρόνια αποφάσισε να παραμερίσει για να πάψει να τον πονάει, η απώλεια του Αντρές. Μια μητέρα ,η Αμάλια, ο αδελφός της Εντουάρντο, τα τρία παιδιά της Αμάλια : η Σύλβια, η Έμμα και ο (Φερ)νάντο , η ερωτική φίλη της Έμμα , η Όλγα και μία θέση κενή , μια πετσέτα και ένα σερβίτσιο επί πλέον , στο γιορτινό τραπέζι ,την «Καρέκλα των Απουσιών», για αυτούς που λείπουν, που απουσιάζουν (την Σάρα, την γιαγιά Εστέρ)… Η μητέρα , η Αμάλια, έζησε μια ζωή , περίπου πενήντα χρόνια , με τον άντρα της , ο οποίος την χώρισε και τώρα η μητέρα χωρίς φόβο, νιώθει άνετα ,ανεξάρτητα και ελεύθερα ,που μπορεί να κάνει ερωτήσεις , να συμπεριφέρεται κοριτσίστικα, να συνωμοτεί κρυφά , να κάνει σκανδαλιές με τη φίλη της την Ίνγκριντ, να κάνουν μαζί γιόγκα, μασάζ, διαλογισμό , ταξίδια, που φλυαρεί ανόητα, που είναι αφελής αλλά πρόσχαρη, που κάνει τρέλες, που παραληρεί, που μπερδεύεται από μόνη της και βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σ΄ εκείνα τα σουρεαλιστικά της τέλματα, με αρειανή λογική, που μαγειρεύει, που πλέκει μια κουβέρτα , για τον Φερ, με τις βελόνες συνεχώς στα χέρια, που ζει τη μοναξιά της ,σε ένα μικρό σπίτι, με τον σκύλο της , τη Σίρλεϊ. Ο πρασινομάτης Φερ , που τα μάτια του μοιάζουν με γερμανικά δάση , γεμάτα κενά που δεν τα βλέπει ποτέ ο ήλιος, που ασχολείται με τον υποτιτλισμό ταινιών, τη μετάφραση σεναρίων , τη μεταγλώττιση και εκφώνηση διαφημίσεων, που είναι γκέϊ , που χώρισε πριν τέσσερα χρόνια με τον Αντρές, που ζούσαν σαν ζευγάρι και μετά τον χωρισμό ο Φερ αποφεύγει τη ζωή , δεν μπορεί να βρει την γαλήνη, που κρύβεται επειδή φοβάται τόσο πολύ ότι θα πονέσει για την απώλεια, που δεν κάνει ερωτήσεις και δεν κατεβαίνει από τον φάρο του στη γη, που πρέπει να φωτίσει λίγο περισσότερο τα κενά των ματιών του , που ζει με τον σκύλο του Μαξ, ένα γερμανικό μολοσσό, που αποτελεί τον τοίχο των δακρύων όπου οι γυναίκες αυτής της οικογένειας προσέρχονται για να βγάλουν τα εσώψυχά τους όποτε το έχουν ανάγκη , το εξασκημένο αυτί που ξέρει να τις ακούει, που του μένει πολύς δρόμος ακόμα να περπατήσει, που η ζωή δεν τελείωσε για αυτόν, που τώρα γράφει μια λίστα με τα «γιατί», που έχει την μητέρα του και τις αδελφές του και όλες τις απουσίες. Η μεγάλη αδελφή , η Σύλβια , η ατσαλένια, η αυταρχική, που παίζει το ρόλο του άφαντου πατέρα και της αφελούς μητέρας, που παίζει τον ρόλο της μητέρας της μητέρας της, που μετατράπηκε σε ένα είδος λύκαινας, που υπερασπιζόταν και ασκούσε έλεγχο στους δικούς της μέχρι ασφυξίας, που αλλάζει εταιρείες , που ανελίσσεται , που διευθύνει και δίνει εντολές, που η απουσία παιδιού την έχει μετατρέψει με τον καιρό σε μια μηχανή εργασίας και επίτευξη στόχων και βρήκε στον Πίτερ τον καθρέφτη του εαυτού της : έναν άντρα που αρκούνταν στο να υπάρχει και που , όπως κι εκείνη , ζούσε περισσότερο με το κεφάλι παρά με την καρδιά ,που κρύβει η Σύλβια, εδώ και πολύ καιρό, ένα ναρκοπέδιο, που δεν μπορεί κανείς να ανιχνεύσει… Η λεσβία Έμμα και η νέα ερωτική της φίλη , η Όλγα , η πληγή της Έμμα λέγεται Σάρα , η Έμμα που δεν μπορεί να ενώσει τα κομμάτια της μετά τον θάνατο της Σάρας, που δεν μπορεί να βάλει τάξη στην αταξία της, τώρα με την εγκυμοσύνη της … Έμμα και της Όλγα , που χαμογελούν η Έμμα και η Όλγα σαν κοριτσάκια κι ανταλλάσσουν κλεφτές ματιές ,που τα μάτια της Έμμας λάμπουν και η Όλγα είναι περιχαρής… Ο θείος Εντουάρντο με το μεταδοτικό του γέλιο , που είναι έξυπνος, καλοσυνάτος ,που ξέρει να απολαμβάνει τη ζωή ως θριαμβευτής, που ξελογιάζεται με τις γυναίκες και έχει ένα σωρό ερωμένες , αγαπητικές, φιλενάδες, που ανοίγει ένα σωρό εταιρείες και είναι μπερδεμένος σε ένα σωρό επιχειρήσεις .Ένας γητευτής φιδιών… Η προσωπική βίωση των θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται, ο Αλεξάντρο Παλόμας και ο καθένας από τους ήρωές του με τις ιστορίες που τον έχουν σημαδέψει, κάνει το βιβλίο να διαβάζεται σαν μυθιστόρημα, γεμάτο ζωντανούς χαρακτήρες που πασχίζουν να επικοινωνήσουν, έστω κι αν δεν το καταφέρνουν πάντοτε. Όμως είναι ακριβώς η πάλη με τις αντιξοότητες βαριών απωλειών , που κάνει το βιβλίο αυτό τόσο φωτεινό και αισιόδοξο: "Ό,τι κι αν έρθει, δέξου το με ευγνωμοσύνη: / Είναι ένας οδηγός που έχει έρθει από μακριά", λέει ο ποιητής Ρουμί, και δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε έχοντας διαβάσει την ιστορία της απίστευτης θέλησης με την οποία η Έμμα έστησε πάλι τη ζωή της, μετά το ατύχημα της Σάρας. Αυτό το τρυφερό, γλυκό, συγκινητικό αφοπλιστικό βιβλίο προσφέρει μια μοναδική και συγχρόνως πανανθρώπινη ματιά στο ερώτημα τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και μέλος μιας ειλικρινούς και αγαπημένης οικογένειας. Το μυθιστόρημα είναι μια σπουδή πάνω στον πόνο της απώλειας ,τις απουσίες και την φίλη-μνήμη ,που ενεργεί ιαματικά και πειστικά. Ένα βιβλίο για την οικογένεια, την μητέρα που σέβεται τους απόντες της (τον άντρα της, τον Αντρέ, την Σάρα ,την γιαγιά Εστέρ) και τους βρίσκει μια θέση στην πραγματικότητα , το πιο τρομερό πράγμα που είναι οι απουσίες, τα μυστικά της οικογένειας, τις οικογενειακές ιστορίες, τις ζωές γεμάτες σιωπές, τις σχέσεις γεμάτες κενά, τα αισθήματα τόσο βαθιά καταχωνιασμένα που καταλήγουν οιονεί ανύπαρκτα, ο πόνος που γίνεται απόγνωση, σχεδόν τρέλα, τα «γιατί» της γιαγιάς Εστέρ ,την γιαγιά με το αβίαστο , μεταδοτικό της γέλιο, την Σάρα που δεν θα τηλεφωνήσει, που όλοι στην οικογένεια έχουνε την καρέκλα τους για τις απουσίες, τα μάτια που μιλούν περισσότερο από τα χείλη, που δεν μπορείς να βρεις γαλήνη όσο αποφεύγεις τη ζωή, ο πόνος του χωρισμού, το παρελθόν που απλώνει την σκιά του, τις αφόρητες αποκαλύψεις, τις ανατροπές, τις εξομολογήσεις ,τις απορίες, τις ερωτήσεις , τις απαντήσεις, τις απουσίες και απώλειες ,τις σιωπές, τα κενά, την μοναξιά, την συντροφικότητα, την νοσταλγία, τον χρόνο, την φίλη-μνήμη, την αγάπη, την διαφορετικότητα, τον Άλλο, την ομοφυλοφιλία, την…. Το έργο «Μία Μητέρα» αποτελεί ένα συγκινητικό χρονικό μίας οικογενειακής συμφιλίωσης και την αναγνώριση και αποδοχή των απωλειών ,που επιφέρουν την καταλλαγή και την κατάλυση των δεσμών του χρόνου και του πόνου . « Δεν υπάρχουν μενεξεδιά ξημερώματα δίχως μάτια που να τα καθρεφτίζουν, ούτε μακριοί δρόμοι δίχως πόδια που να τους περπατούν.» Πρόκειται για Αριστούργημα. Ο Alejandro Palomas (Βαρκελώνη, 1967), με πατέρα ισπανό και μητέρα χιλιανή, έλαβε το πτυχίο του στην Αγγλική Φιλολογία από το Universidad de Barcelona και το μεταπτυχιακό του στην Ποίηση από το New College στο San Francisco. Διδάσκει δημιουργική γραφή, έχει μεταφράσει στα ισπανικά σημαντικούς ξένους λογοτέχνες και συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά μέσα επικοινωνίας. Έχουν εκδοθεί, έως σήμερα, δεκαοκτώ μυθιστορήματα τα οποία έχουν μεταφραστεί σε οκτώ γλώσσες. Έλαβε, ανάμεσα σε άλλα, τρία βραβεία για το έργο νεανικής λογοτεχνίας «Un hijo» («Ένας γιος», 2014, συνέχεια του οποίου αποτελεί το βιβλίο «Un secreto», 2019) και το Premio Nadal για το έργο του «Un amor» («Μία αγάπη», 2018, τελευταίο έργο της τριλογίας «Una madre», «Un perro», «Un amor»). Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

ο γιός μας

«Ο γιός μας» Β.Μπέκας Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 425 Το χωριό Αϊ- Γιώργης είναι δύο βήματα απ΄ τα σύνορα με την Τουρκία. Κρατιέται το χωριό δεν ερήμωσε .Το διέσωσε από τη λήθη ο πρόεδρός του .Ίσως γιατί είναι κοντά στα σύνορα και έχει λιβάδια απέραντα που τρέφουν τα κοπάδια .Έχει μηλιές , καστανιές, αμπέλια και καλά νερά. Χωρίσανε το δάσος με συρματόπλεγμα .Οι κάτοικοί του είναι ακρίτες . Ήρωες του μυθιστορήματος είναι : Ο Νίκος Ντούσκας, ο εφτάχρονος γιός του , ο Γιωργάκης, ο αδελφός του Νίκου, ο Δημήτρης, η Μάγδα η γυναίκα του Νίκου, η Άρτεμη η γυναίκα του Δημήτρη, ο Πρόεδρος ,ο Ράμπο εργάτης στα χωράφια του προέδρου και το πρωτοπαλίκαρο για τις βρόμικες δουλειές, ο Σταύρος , επιστάτης στα χωράφια του προέδρου, ο έμπορος ναρκωτικών Στάκος,ο βοσκός ο Μανόλης, ο τρελό -Πάνος , οι Τούρκοι Ισμαήλ, Ερίμ και η Σιμπέλ, κ.α. Ο Νίκος Ντούσκας ξεκινάει με τον εφτάχρονο γιό του να πάνε για κυνήγι κοντά στα σύνορα. Μπαίνουν στο δάσος. Λάσπες και πέτρες στο μονοπάτι , γλιστρούσε. Πιο κάτω ήταν γκρεμός . Βάλτωσε ο τόπος από την χθεσινή βροχή , δύσκολα προχωρούσαν .Οπότε γλιστράει ο Νίκος και πέφτει σε ένα βούρκο. Ζαλίζεται αλλά γρήγορα συνέρχεται. Το παγούρι όμως με το νερό έχει σπάσει. Ο μικρός κατάλαβε .Δεν είχανε νερό. «Να πάω να φέρω το άλλο παγούρι; Θα γυρίσω γρήγορα…». «Σε μισή ώρα να είσαι πίσω» του λέει ο πατέρας του. Κόντευε έντεκα κι ο μικρός Γιώργος δεν είχε φανεί. Φορτώθηκε το σάκο και την καραμπίνα ο Νίκος κι έφυγε τρέχοντας να πάει να τον βρει. Άφησε πίσω του δάση και γκρεμούς , διέσχισε μηλιές, πλαγιές , αμπέλια , έφτασε στο χωριό με μια ανάσα. «Γιωργάκη!», φώναξε .Τίποτα . «Μάγδα!». Πάλι τίποτα. Μπαίνει στο σπίτι κανείς. Ανοίγει το ψυγείο και βλέπει ότι το παγούρι που έστειλε τον γιο του να πάρει ,λείπει. Άρα ήρθε, το πήρε , και μετά ; Τι έγινε το παιδί ; Που πήγε ; Γιατί δεν επέστρεψε ; Κάτι του είχε συμβεί. Ο μικρός είναι άφαντος. Αν χάσει το παιδί θα χαθεί και ο ίδιος. Μπήκε ο Νίκος πάλι στο δάσος με τα μαύρα πεύκα , πήγε να ψάξει στη χαράδρα. Υπάρχουν γκρεμοί στην περιοχή και φίδια και λύκοι και κυνηγοί που έρχονται να σκοτώσουν αγριογούρουνα. Φτάνει στη στάνη του Μανόλη, ενός αγριανθρώπου, τον ρωτάει .Ούτε και αυτός είδε τον μικρό καθόλου. Πρέπει να τον βρει πριν νυχτώσει. Στο δάσος τα σύννεφα πύκνωσαν κι ένιωσε τις ψιχάλες στο πρόσωπο. Μόνος στο δάσος με την καραμπίνα στο χέρι περικυκλωμένος από χιλιάδες κορμούς ψηλούς σαν κατάρτια κι ο αέρας δυναμώνει επικίνδυνα, κρύος αέρας . «Γιωργάκη!» φωνάζει. Αλλά δεν ακούγεται τίποτα. Ο Νίκος έψαξε παντού στις στάνες και στα χωράφια .Ρώτησε παντού .Πουθενά το παιδί. Η Μάγδα ήταν στη Θεσσαλονίκη, όσο λείπανε και αυτή δεν ήξερε τίποτα για το παιδί. Επιστρέφει στο χωριό και ζητάει βοήθεια. Χωριστήκανε. Ο πρόεδρος και οι δικοί του πιάσανε όλα τα μονοπάτια προς τα σύνορα , ο Ράμπο πήγε για τον χείμαρρο κι ο Νίκος απ΄ την άλλη πλευρά ,προς την κορφή του βουνού .Ο Δημήτρης ήρθε και αυτός με το όπλο στο χέρι για τον φόβο των λύκων. Τα σκυλιά τους γαύγιζαν και η βροχή δυνάμωνε διαρκώς. Η βροχή δυναμώνει, τα κοράκια κρώζουν , φτερούγες πετούν κάτω από τα δέντρα. Τα ιδρωμένα χέρια κολλημένα στις σκανδάλες των όπλων. Αρχίζει να σκοτεινιάζει. Μια παράξενη ομίχλη πέφτει. Ομίχλη πολέμου. Ομίχλη στο μυαλό. Η ομίχλη φέρνει παιδομάζωμα. Στέκονται βαθιά μέσα στο δάσος , μπροστά στα σύνορα. Το σκοτάδι τους κυκλώνει . Η ομίχλη έχει πέσει σαν λοιμός στο χωριό και στριφογύριζε γύρω τους. Παράξενο πράγμα. Δεν μπορούσες να δεις στα δύο μέτρα . Είχανε τυφλωθεί. Η φύση τους είχε αποκόψει από τον έξω κόσμο , τους είχε εγκλωβίσει στον φόβο και στο άγνωστο. Ομίχλη , καταιγίδα και αστραπές. Ο Γιωργάκης τόσες μέρες χαμένος , κανένα ίχνος. Τι έγινε το παιδί; Άνοιξε η γη και το κατάπιε ; Ενημερώνεται η αστυνομία και καταφθάνει ο αστυνόμος Ζήκας , επίσης έρχονται και άνθρωποι της ΕΜΑΚ. Ο Νίκος τους κάλεσε αν και έχει προηγούμενα με τους μπάτσους ,γιατί έχει κάνει φυλακή. Η αστυνομία βρίσκει ένα ματωμένο σκούφο. Ήταν ο σκούφος που φορούσε ο Γιωργάκης τη μέρα που χάθηκε .Οι ελπίδες να τον βρούνε ζωντανό λιγοστεύουν. Ο Γιωργάκης πουθενά ούτε την άλλη μέρα ούτε την επόμενη. Ο Νίκος γυρίζει στο χωριό μούσκεμα μέχρι τα κόκαλα .Στη σκέψη του ο μικρός τουρτουρίζει μόνος κι αβοήθητος. Χτυπημένος ; Νεκρός ; Υποπτεύεται πολλούς ο Νίκος, τον Ράμπο και τον πρόεδρο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κουμάσι στο χωριό τους από τον πρόεδρο. Υποπτεύεται τον αγριάνθρωπο Μανόλη, υποπτεύεται τους απέναντι των συνόρων, διότι κάποιος μουλάς στρατολογεί νέους για την Συρία . Υποπτεύεται τους κυνηγούς αγριογούρουνων, υποπτεύεται τον Στάκο, ένα διεφθαρμένο άτομο , που έχει μπλεξίματα με ναρκωτικά ( κοκαΐνη) , με τον αδελφό του . Ο καφετζής του χωριού κρύβει κάποιο μυστικό και αυτόν τον υποπτεύεται. Στα σύνορα γίνονται πολλά νταραβέρια με πρόβατα και χασίσι. Μα σαν ξεσπάσει η μπόρα , με τη βροχή των αποκαλύψεων , όλα στροβιλίζονται στου ποταμού τις δίνες και τέλος παρασύρονται απ΄ τη μεγάλη κατεβασιά… Ο Βαγγέλης Μπέκας , σαν ψηφιδογράφος , ανασκάπτοντας το πίσω μέρος του χρόνου , ανακαλύπτει τις ψηφίδες και με κόπο καλύπτει τα κενά και τα μυστικά στο διάτρητο μωσαϊκό , δείχνοντας με εκφραστικό τρόπο κι αποκαλυπτική γραφή τη μεγάλη εικόνα της ιστορίας του έργου του. Τον συναισθηματικό κόσμο , παλιούς έρωτες, την υπαρξιακή οδύνη , την απώλεια, την θλίψη, την οργή, την βία, τις απειλές, μια αναμέτρηση με ένα παρελθόν που στοιχειώνει, τα άγρια ένστικτα, τα προσωπικά αδιέξοδα , τις τεκτονικές αλλαγές και τις επιπτώσεις σε εκείνους που , εκόντες άκοντες , μετείχαν ως παίγνια στου κύκλου τα γυρίσματα. Η Ύβρις προκαλεί την Μήνιν, όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και των θεών. Και η Νέμεσις θα σταθεί κάποια στιγμή στη δική τους αυλόπορτα και ζητήσει δικαίωση… Το μυθιστόρημα διαθέτει υποδειγματικό ρυθμό, ισορροπώντας με μαεστρία ανάμεσα στον εσωτερικό μονόλογο, τον εξωτερικό χώρο που μοιάζει να έχει μεταμορφωθεί εντελώς , σκεπασμένος από το λευκό στρώμα της ομίχλης , αντικατοπτρίζοντας έτσι τη θλίψη του Νίκου, τη ρημαγμένη του ψυχή πάνω στην οποία αγωνίζεται να φυτρώσει ξανά το ταπεινό γρασίδι της αγάπης … Ένα μυθιστόρημα που μιλά για την αγάπη, την απώλεια, την μνήμη, την ενοχή και την εξιλέωση, για τη σχέση πατέρα και γιού , για μυστικά που χωρίζουν και για δεσμούς που παραμένουν άρρηκτοι. Ένα έξοχο μυθιστόρημα , εξαιρετικά τολμηρό, καθηλωτικό, δυστοπικό . Ένα βιβλίο μυστηρίου και αγωνίας , με απροσδόκητο τέλος. Ρεαλιστική στιβαρή γραφή ,ιδιότυπη κινηματογραφική γραφή. Ιδιαίτερη οξυμένη ματιά πάνω στην ετερότητα ,στον Άλλον, στο οικείο. Εσωτερικό ταξίδι και μαζί περιπλάνηση και αναζήτηση, στην άγρια και δύσκολη πλευρά των συνόρων… Διαβάστε το. Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ γεννήθηκε στην Πρέβεζα. Έχουν εκδοθεί ακόμα τρία μυθιστορήματά του: « Το 13ο υπόγειο», «Φετίχ» και «Οι αισιόδοξοι», ενώ ασχολείται και με το σενάριο. Το 2015 έλαβε το πρώτο βραβείο για σενάριο μεγάλου μήκους από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος («Η χύτρα»). Διηγήματα και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Zει στην Αθήνα, όπου συντονίζει εργαστήρια δημιουργικής γραφής. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Η μοναξιά ως πάθηση και ικανότητα

«Η μοναξιά ως πάθηση και ως ικανότητα» Συλλογικό έργο , Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2020 σελ. 167 Φανταστικέ μου φίλε της Αρετής Καμπίτση Αλλά τι σημασία έχει η μοναξιά του κόσμου, σου λέω… Είμαστε εμείς. Χειμώνες αλησμόνητους στα δύο μας χέρια. Θυμάσαι; Κι ύστερα της φαντασίας μας στολίδια γέμιζαν τις λέξεις, λόγια κουρασμένα, λόγια ανθισμένα υπό σκιά. Θυμάσαι; Μου έκλεινες τα μάτια και παίζαμε κρυφτό. Πίσω από μια πόρτα κρυβόμουν και δε μ’ έβλεπες. Πόνεσες; Πόνεσα. Στα δυο σου χέρια σαν μαργαρίτα ηλιοστόλουστη έπεφτα. Πόνεσα, έλεγα, πόνεσα. Χέρια μεγαλώσαμε μαζί, δύο ψυχές, δύο κραυγές. Μαζί. Τις νύχτες ντυνόμουν παιδί και πίσω από μια πόρτα σε έψαχνα. Πόνεσα, έλεγα, πόνεσα. Θυμάσαι; Κι έτσι που δεν ένοιωσα στιγμή τη μοναξιά του κόσμου. Θυμάσαι; Είμαστε εμείς. Βαδίζουμε στους δρόμους της ζωής μονάχοι .Ποιος από εμάς δεν παραμένει για πάντα ξένος και μόνος ; Οι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο να νιώσουν μοναξιά απ΄ ό,τι να πεινάσουν ή να στερηθούν τον ύπνο ή να μείνουν ανικανοποίητες οι σεξουαλικές τους ανάγκες. Γεννιόμαστε μόνοι, ζούμε μόνοι , πεθαίνουμε μόνοι. Μόνο μέσω της αγάπης και της φιλίας μπορούμε να δημιουργήσουμε την ψευδαίσθηση, προς στιγμήν, ότι δεν είμαστε μόνοι. Το ανθρώπινο ον γεννιέται με την ανάγκη για επαφή και τρυφερότητα . Τι πήγε στραβά στο ιστορικό των ανθρώπων που νιώθουν μοναξιά ; Δηλαδή ,τι πήγε στραβά στο ιστορικό των ανθρώπων εκείνων που υποφέρουν από την αποτυχία τους να αντλήσουν ικανοποίηση από την καθολική ανθρώπινη ανάγκη για οικειότητα ; Ο φόβος για την μοναξιά είναι η κοινή μοίρα των ανθρώπων του δυτικού πολιτισμού , είτε των ψυχικά υγιών είτε των διαταραγμένων. Υπάρχει μια σημαντική αλληλοσυσχέτιση μεταξύ μοναξιάς και άγχους. Τα παρανοϊκά και καταθλιπτικά άγχη δεν ξεπερνιούνται εντελώς ποτέ, ακόμη και σε ανθρώπους που δεν είναι άρρωστοι, και θεμελιώνουν έναν κάποιο βαθμό μοναξιάς. Όσο πιο δριμύ το υπερεγώ τόσο πιο μεγάλη η μοναξιά , επειδή οι αυστηρές απαιτήσεις του αυξάνουν τα καταθλιπτικά και παρανοϊκά άγχη. Ο φιλόσοφος Μπινσβάνγκερ είναι εκείνος που φτάνει πιο κοντά σε ένα φιλοσοφικό και ψυχιατρικό ορισμό της μοναξιάς , όταν μιλά γι΄ αυτήν ως «γυμνή ύπαρξη» , «απλή ύπαρξη» και «γυμνή φρίκη» κι όταν χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που νιώθουν μοναξιά ως «στερημένους από κάθε ενδιαφέρον και σκοπό». Σύμφωνα με τον Τόμας Γουλφ ,τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης ( ειδικά το βιβλίο του Ιώβ και το κήρυγμα του Εκκλησιαστή) , παρέχουν την πλέον οριστική και βαθιά λογοτεχνική αναφορά για την ανθρώπινη μοναξιά που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Η μοναξιά είναι ένα θέμα για το οποίο έχουν γράψει πολλοί ποιητές ,ο Φρίντιχ Χαίλντερλιν ,ο Τ.Σ.Έλιοτ ,ο Ουώλτ Ουίτμαν ,ο Τόμας Γουλφ κ.α. Υπάρχουν όμως και θετικές πλευρές της ικανότητας να μένουμε μόνοι. Η ικανότητα να μένουμε μόνοι είναι ένα εξαιρετικά εξεζητημένο φαινόμενο και είναι πολλοί οι παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτό. Συνδέεται στενά με τη συναισθηματική ωριμότητα. Η βάση της ικανότητας να μένει κανείς μόνος είναι η εμπειρία του να μένουμε μόνοι παρουσία κάποιου. Κατ΄ αυτό τον τρόπο, ένα βρέφος με αδύνατη οργάνωση του εγώ μπορεί να μένει μόνο λόγω μιας αξιόπιστης στήριξης. Το πλήθος είναι ο τόπος συνάντησης των αδυνάμων. Η αληθινή δημιουργία αποτελεί μοναχική πράξη. Στην αυτοβιογραφία της, η γαλλίδα συγγραφέας Κολέτ έγραφε : « Είναι μέρες που η μοναχικότητα είναι μεθυστικό κρασί, που σε ζαλίζει , κι άλλες που είναι τόνικ που πικρίζει κι ακόμη άλλες που είναι δηλητήριο που σε κάνει να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο». Όπως υποστηρίζει η παρατήρησή της , η μοναχικότητα μπορεί να βιωθεί ως θετική ή ως αρνητική .Συχνά , οι αρνητικές μοναχικές εμπειρίες χαρακτηρίζονται από μοναξιά που έχει γίνει αντικείμενο πολλών ψυχολογικών ερευνών. Αντιθέτως , οι θετικές εμπειρίες μοναχικότητας είναι σχετικά παραμελημένες από τους θεωρητικούς των κοινωνικών επιστημών , ειδικά από τους ψυχολόγους. Πολλοί άνθρωποι εννοούν την μοναχικότητα , δίνοντας έμφαση στα οφέλη του να περνά κανείς χρόνο μόνος του .Σε αντίθεση με τη μοναχικότητα , η μοναξιά θεωρείται , γενικά, μια αρνητική συναισθηματική κατάσταση , την οποία οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να αποφύγουν. Η οδυνηρή φύση της μοναξιάς , αλλά και η σχέση μεταξύ μοναξιάς και ψυχολογικών διαταραχών , όπως η σχιζοφρένεια και η κατάθλιψη , ενδέχεται να εξηγούν τη σχετική πρωτοκαθεδρία της ψυχολογικής έρευνας ,που είναι αφιερωμένη στη μοναξιά εν αντιθέσει με τη μοναχικότητα . Μοναξιά και μοναχικότητα είναι διαφορετικές καταστάσεις. Υπάρχει το εξής παράδοξο : οι άνθρωποι έχουν βιολογικές ανάγκες ,για προσκόλληση, δεσμούς και κοινωνικότητα , κι όμως επιδιώκουν διαρκώς να περάσουν χρόνο μοναχικά. Σε όλη την Ιστορία, πολλοί φιλόσοφοι , πνευματικοί ταγοί και καλλιτέχνες συνηγόρησαν για τα οφέλη της μοναχικότητας .Ο Μωυσής , ο Ιησούς, ο Μωάμεθ και ο Βούδας , όλοι τους αναζήτησαν τη μοναχικότητα κι έπειτα επέστρεψαν για να μοιραστούν με τους άλλους αυτό που ανακάλυψαν .Ομοίως ,πολλοί συγγραφείς , όπως ο Θορώ, η Ντίκινσον, ο Κίπλινγκ και ο Κάφκα , έχουν ξεχωρίσει για το ρόλο που έπαιξε η μοναχικότητα στη δημιουργική τους διαδικασία. Νατουραλιστικές μελέτες έχουν δείξει ό,τι οι ενήλικες άνθρωποι, περνούν περίπου το 29% του χρόνου τους , όσο είναι ξύπνιοι , μόνοι τους. Τι κερδίζουν οι άνθρωποι περνώντας χρόνο μοναχικά ; Η ελευθερία είναι ένα όφελος της μοναχικότητας ,η μοναχικότητα διευκολύνει τη δημιουργικότητα (ο επιστήμονας μόνος στο εργαστήριο, ο συγγραφέας στην καλύβα στο δάσος ή ο ζωγράφος στο γυμνό από έπιπλα ατελιέ), η οικειότητα είναι όφελος της μοναχικότητας, η έντονη πνευματικότητα είναι ένα από τα πιο δημοφιλή οφέλη που συνδέονται με τη μοναχικότητα (τελετές μύησης στην εφηβεία, μοναχικοί περιηγητές, μοναχικός διαλογισμός, καλόγεροι, Ταοϊστές, χριστιανοί ερημίτες κ.α.). Η ικανότητα να ωφελούμαστε από τη μοναχικότητα αυξάνεται με την ηλικία. Στα γηρατειά, οι άνθρωποι περνούν ακόμη περισσότερο χρόνο μόνοι απ΄ ό,τι στην εφηβεία και ως μεσήλικες. Η μοναχικότητα προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα στο άτομο και έχει παίξει ένα ζωτικό ρόλο στην ιστορία των κοινωνιών. Στο στοχασμό του περί μοναχικότητας , ο Θορώ έγραψε ότι είχε τρεις καρέκλες στο σπιτάκι του στη λίμνη Ουόλντεν : « μια για τη μοναχικότητα , δυο για τη φιλία και τρεις για την παρέα». Ο N.Berdyaev έλεγε ότι : « Στη μοναξιά βιώνεται η μοναδικότητα και η αυθεντικότητα του ανθρώπινου Εγώ , γι΄ αυτό και ο ελεύθερος άνθρωπος επιζητεί τη μοναξιά .Η μοναξιά είναι αντίφαση. Η μοναξιά είναι τραγική. Κι ωστόσο , μέσα από τη μοναξιά γεννιέται ένα πρόσωπο». Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν έλεγε: «Να είστε μοναχικοί .Αυτό σας προσφέρει χρόνο για να διερωτάσθε , να ψάχνετε για την αλήθεια. Να διαθέτετε την ιερά περιέργεια. Να κάνετε τη ζωή σας αξιοβίωτη». Σε αυτό το βιβλίο παρουσιάζονται τρεις σημαντικότατες κλασσικές ,πλέον , ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις για την μοναξιά ( από την Φρίντα Φρομ-Ράιχμαν, την Μέλανι Κλάιν και τον Ντόναλντ Γουίνικοτ), οι οποίες συμπληρώνονται από δύο νεότερες μελέτες ( από τον Κρίστοφερ Λονγκ -Τζέιμς Άβεριλ και Τζέραλντ Γκαρτζιούλο) που διερευνούν τα πιθανά οφέλη της μοναχικότητας από τη σκοπιά της ψυχανάλυσης , της πνευματικότητας και της κοινωνικής ψυχολογίας. Διαβάστε το. Φρίντα Φρομ-Ράιχμαν, Γερμανίδα νευρολόγος-ψυχίατρος Μελάνια Κλάιν, Αγγλίδα πρωτοπόρος ψυχαναλύτρια Ντόναλντ Γουίνικοτ, Άγγλος παιδίατρος, παιδοψυχολόγος ,ψυχαναλυτής Κρίστοφερ Λονγκ, Αμερικανός Διδάκτωρ Κοινωνικής Ψυχολογίας και Ψυχιατρικής Τζέραλντ Γκαρτζιούλο, έχει πολύχρονη κλινική εμπειρία στην ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία Τζέιμς Άβεριλ, Αμερικανός Διδάκτωρ Ψυχολογίας και Ψυχολογίας Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Μοιρολόϊ

«Μοιρολόι» Κ.Κέλερ Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ.502 Ο θάνατος αγαπημένου μας προσώπου είναι για τον άνθρωπο το πιο πικρό πράγμα .Η εξωτερίκευση του πόνου και η αντίδραση κατά της συμφοράς ,δημιούργησε τα μοιρολόγια .Τα μοιρολόγια είναι νεκρώσιμα τραγούδια και μεταθανάτιοι ύμνοι για τη ζωή και τα έργα των νεκρών. Ο θρήνος , πρόδρομος του μοιρολογιού , είναι αρχαιότατο ελληνικό έθιμο. Ο Όμηρος αναφέρει ότι τον νεκρό Έκτορα θρηνούσαν «αοιδοί θρήνων έξαρχοι». Τα μοιρολόγια δημιουργήθηκαν κυρίως από μαυροφορεμένες γυναίκες στην Ήπειρο ,στην Κρήτη και στη Μάνη . Μοιρολογίστρες είναι οι γερόντισσες, ,που φορούν τον πόνο των άλλων σαν ένδυμα ραμμένο ακριβώς στα μέτρα τους. Είναι αυτές που κλαίνε σκυμμένες πάνω από τις σορούς, που λύνουν τις κοτσίδες τους και τραβούν τα μαλλιά τους .Είναι αυτές που διαφυλάσσουν τις ιστορίες της ζωής των νεκρών , αυτές που μετά το θάνατο μας τραγουδούν τη ζωή μας όλη. Είναι οι μανάδες, οι γιαγιάδες και οι προγιαγιάδες του χωριού , λυγισμένες από τους κανόνες , παραμορφωμένες από τη δυστυχία, ζαρωμένες από τα γηρατειά, εξαντλημένες από τη δουλειά και τη βρόμα… Το βιβλίο «Μοιρολόι» της Κάρεν Κέλερ έχει τη μορφή μοιρολογιού και για αυτό και αποτελείται από 128 στροφές. Είναι το Κορίτσι ,χωρίς κανονικό όνομα, που διηγείται στο ύφος του μοιρολογιού την ζωή της. Μέσα της είναι όλα δυνατά , είναι πλέον ξεκάθαρο. Το δικό της μοιρολόι πρέπει να το τραγουδήσει αυτή η ίδια στον εαυτό της .Δεν μπορεί να περιμένει ώσπου να πεθάνει -μιας και, αλλιώς, δε θα έχει υπάρξει στη ζωή. Το Κορίτσι ζει σε ένα απομονωμένο χωριό, Το Όμορφο Χωριό. Το χωριό είναι μικρό κι έχει παντού μάτια. Τούτο το χωριό έχει χίλια μάτια και πεντακόσιες-μείον -τρεις νεκρές καρδιές. Τούτο το χωριό δεν είναι η πύλη της Κόλασης , είναι η ίδια η Κόλαση. Το Κορίτσι βρέθηκε μωρό, μέσα σε ένα κουτί από μπανάνες και τυλιγμένο σε εφημερίδες ,μια θυελλώδη χειμωνιάτικη νύχτα με βροχή και αέρα, μπροστά στο ιερό του χωριού και ο ιεροπατέρας, ο Ευρετής, ο Πράχαν , έγινε ο πατέρας και η μάνα του κοριτσιού. Ο ιεροπατέρας και αυτή. Μένουνε στο ιερό και φυλάνε τον χρόνο, την καρδιά , τη συνείδηση του χωριού .Σε αυτούς τους δυο συναντιούνται τα πάντα : οι θεοί, οι άνθρωποι , το παλιό , το νέο. Η θυσία και η εξιλέωση. Όλοι στο χωριό το κοροϊδεύουν αυτό το ορφανό από αντίκρυ , αυτό το έκθετο, αυτό το αποπαίδι , αυτό το γρουσούζικο κορίτσι, αυτό το σακάτικο, αυτό το έκτρωμα της φύσης, αυτό το μούλικο, αυτό το γαϊδουρόσπερμα ,αυτό το γαϊδουροπούτανο, αυτό το κουτσάλογο, αυτή την κατσικοπόδαρη , αυτό το γέννημα της Κόλασης. Την φτύνουν και την σπρώχνουν. Ο ιεροπατέρας ,που την αποκαλεί : το Κορίτσι μου ,την συμβουλεύει : «Κι αν σε χτυπούν ακόμα και σε απειλούν με πόλεμο , εσύ τον ορθό δρόμο να διαλέξεις». Και το μικρό ορφανό τα υπομένει όλα αγόγγυστα. Είναι η ιστορία ενός Κοριτσιού που αναμετρήθηκε με το πεπρωμένο του . Αυτό το Κορίτσι αφηγείται και αφήνεται στις επιθυμίες του, νιώθει ότι πρέπει να τιθασεύσει τις ανάγκες του και να παραχωρήσει έδαφος στους 30 νόμους (που είχαν οριστεί από το Συμβούλιο των Πρεσβύτερων και είναι πανάρχαιοι) του απομονωμένου χωριού και του καταραμένου φονιαδοχώρι. Έζησε και μεγάλωσε στο χωριό και βοηθούσε σε όλες τις δουλειές (κόβει ξύλα, φτιάχνει μελίσσια, προετοιμάζει αγρούς, φτιάχνει τον κήπο, τινάζει χαλιά, μαγειρεύει, πλένει, ράβει , κεντάει ,υφαίνει ) για τον Ευρετή της και όποιο χωριανό ζητούσε βοήθεια , χωρίς να εναντιώνεται σε κανέναν , υποτασσόμενη στα κοινωνικά προστάγματα και στα έθιμα της εποχής .Βρίσκει το χαμόγελο στα μικρά πράγματα… Η σιωπηλή της εικόνα ,το ότι δεν μιλά , δεν έχει λέξεις , δεν εξηγεί ,δεν αναλύει, σωπαίνει, είναι ένα είδος αντίστασης του κοριτσιού. Δεν της άρεσε να αντιτάσσεται , να εναντιώνεται, όλη της τη ζωή τρέχει να κρυφτεί από το χωριό , όλη της τη ζωή ρίχνει κάτω το κεφάλι ,ώστε να γίνεται αόρατη για το χωριό .Αλλά έτσι ήταν η κοινωνία τότε, στα απομακρυσμένα ορεινά χωριά, ειδικά απέναντι στη γυναίκα και στα έκθετα . Οι απελπισμένοι μιλάνε με τη σιωπή. Έβλεπε το ψέμα, την προσποίηση ,τις ψεύτικες αντιλήψεις, την υπεροχή των παραδοσιακών νόμων και κανόνων, την αλλοπρόσαλλη ηγεσία ,την Φοβέρα, τον πάσσαλο, το Ευχόδεντρο, την Κοραβέλ-ιερό βιβλίο , το αναχωρητήριο ,το βιβλιόσπιτο, το ψεύτικο χρονικό, τους Πρεσβύτερους, ενώ αυτή ήταν ένα αυθεντικό, σιωπηλό κορίτσι, εργατική και ταπεινή , χωρίς υποκρισίες και εγωισμούς ,που υπέμενε τη μοχθηρία των γυναικών του χωριού με στωικότητα . Έγινε θύτης και θύμα μαζί , αυτής της σκληρής κοινωνίας, που συνθλίβει χωρίς έλεος. Η κοινωνία την αντιμετωπίζει πολύ σκληρά ,γιατί είναι διαφορετική από τα πρότυπα της κοινότητας ,την εκδικείται και την λοιδορεί . Και όμως, όταν ήρθε η στιγμή να αντικρίσει τα ακρότατα όρια της ύπαρξής της , θα εκραγεί και δεν θα διστάσει να αποφασίσει την υπέρβαση των νόμων και των κανόνων και να φτάσει στη ρήξη και στη σύγκρουση με την καθυστερημένη κοινότητα . Αν υπάρχει κάτι που επαληθεύει την αυθεντικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν είναι άλλο από τα βάσανα και τις κακουχίες. Κι αν υπάρχει κάτι που ακυρώνει την ανθρώπινη ζωή, δεν είναι άλλο από τα βάσανα, που οι άνθρωποι προκαλούν σε συνανθρώπους τους. Όλοι οι χωριανοί την αποφεύγουν και τα παιδιά την πετροβολούν, της πετάνε βρομιές και την βρίζουν ότι : έχει το σημάδι του Φοβέρα στο πόδι , έχει τον πάσσαλο στη συνείδησή της , έχει την αμαρτία στο αίμα της ,πούλησε τα μαλλιά της στον Διάβολο, είναι μάγισσας γέννημα ,είναι φόνισσα μωρών ,είναι τσούλα. Τι συμβαίνει όμως όταν κάποιος βασανίζεται όντας εντελώς αθώος ; Όταν βρεθεί στη δίνη συμπτώσεων και γεγονότων που τον καθιστούν έκτρωμα της φύσης, περιθωριοποιημένη ,έρμαιο της μοίρας ; Πώς μπορείς να ζεις σε αυτό το χωριό-Κόλαση, πώς μπορείς να είσαι εκεί και να είσαι άνθρωπος καλοπροαίρετος, πώς μπορείς να ζεις σε τούτο το χωριό και να μην γίνεις μοχθηρός ; Μετά την βροχή δεν ξαναβγαίνει ο ήλιος ; Σε αυτή την περίκλειστη και μοχθηρή κοινωνία ,μέσα στη μέγγενη της αυστηρότητας και των κοινωνικών στερεοτύπων ,το κορίτσι θα συναντήσει την αγάπη. Θα μπορέσει να περάσει μια αχτίδα φως της ανεπιτήδευτης αγάπης. Υπάρχει πάντα η χαραμάδα της αληθινής αγάπης στη ζωή , αλλιώς ο κόσμος του κοριτσιού θα ήταν σκέτη κόλαση. Όμως αυτή η παράνομη και ανεπίτρεπτη, για το χωριό, αγάπη ,αναγγέλλει τα σκοτεινά γεγονότα που έρχονταν. Η αγάπη του κοριτσιού και του ιεροσπουδαστή Γιαέλ είναι φτιαγμένη από το φως της σελήνης ,αλλά αυτή η αγάπη είναι καταδικασμένη να έχει πολύ σκοτάδι ,όταν οι περιστάσεις δεν τις αφήνουν να ανθήσουν… Το Κορίτσι -Αλίνα, που βρίσκεται σε μια απόσταση από τους ανθρώπους και από την κοινωνία, η οποία κοινωνία της απαγορεύει να διαβάζει , να μιλάει ,να χορεύει , να τραγουδάει ,που της σακάτεψαν το ποδάρι, θα την αναγκάσουν να γίνει αντικοινωνική, ενώ αυτή δε θέλει πια να έχει σκυφτή πλάτη , να μην σέρνει το πόδι, θέλει να στέκεται ολόρθη, να μην χρειάζεται πια να εξαφανίζει τον εαυτό της , θέλει να λέει αυτό που σκέπτεται , θέλει να είναι ακριβώς αυτό που είναι, θέλει να είναι ξεχωριστή , θέλει να ζήσει , να αγαπήσει , να γράφει , να διαβάζει, να κάνει τέσσερα παιδιά, να έχει κανονικό όνομα (όπως την είπε Αλίνα, ο Γιαέλ), να μην είναι η ψυχή της μαύρη, να μάθει να καπνίζει, να φοράει παντελόνια, να απελευθερωθεί, να έχει ελεύθερο πνεύμα, να μην έχει δικό της θεό, να ανοίξει τα φτερά της για νέους τόπους… Ένα βιβλίο-μοιρολόι για τον ρατσισμό , για τον Άλλο, για το ξέσπασμά μας σε όποιον δείχνει πιο αδύνατος ,για τον αποκλεισμό των γυναικών από τη γνώση και την μόρφωση , για την αρσενική αρχή που υπερτερεί της θηλυκής, για τις περίκλειστες και οπισθοδρομικές ορεινές κοινωνίες, για αυτούς που αποκτηνώνονται, για τα βάσανα των ανθρώπων, για τις μοιρολογίστρες, για την υποκρισία, για την ειλικρίνεια, για το ψέμα, για την αλήθεια, για τον φόβο, για το φως , για το σκοτάδι ,για το κακό, για το άδικο, για το οδυνηρό, για την αγάπη ,για την ελευθερία ,για τις ανθρώπινες αξίες, για την θυσία και την εξιλέωση. Το συστήνω ανεπιφύλακτα για τις σκληρές νύχτες της καραντίνας . Η Κάρεν Κέλερ σπούδασε θέατρο και εργάστηκε στον χώρο αυτό 12 χρόνια. Σήμερα ζει στο Αμβούργο και γράφει θεατρικά έργα , σενάρια και μυθιστορήματα .Το 2018 κέρδισε την υποτροφία εργασίας του German Literature Fund για το «Μοιρολόι », το οποίο βρέθηκε στη μακρά λίστα των υποψηφιοτήτων για το German Book Prize 2019.Η Κάρεν επισκέπτεται πολύ συχνά την Ελλάδα, την οποία υπεραγαπά. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Η ράφτρα

«Η ράφτρα» Α.Μαργαρίτη Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ.415 Ξάνθη. 1895. Η Κεραστώ οχτώ χρονών μένει ορφανή, γιατί οι Βούλγαροι κάψανε το χωριό της , σκοτώνοντας τους γονείς της . Ζει πλέον στο παλιό ,χιλιόχρονο μοναστήρι της Κυράς , της Παναγιάς. Εκεί κάνει όλες τις δουλειές, που τις αναθέτει η ηγουμένη και οι αδελφές. Μια μέρα θα φέρουν στο μοναστήρι μια αρχοντοπούλα την Μελπομένη και πολλά δώρα , κυρίως προμήθειες και φαγώσιμα ,για το μοναστήρι. Ο πατέρας της Μελπομένης ήταν ξακουστός φραγκοράφτης της Ξάνθης και σε αυτόν μαθαίνανε ραπτική πολλά κορίτσια των καλών οικογενειών. Από τις καλόγριες Βιολάνθη και Αχλάδω ,η Κεραστώ μαθαίνει, ότι η Μελπομένη Χαρτζόγλου ήρθε να μείνει στο μοναστήρι, γιατί είναι γκαστρωμένη και την φέραν εκεί οι γονείς της, για να κρύψουν τις πομπές της. Για την Κεραστώ ,η ηγουμένη είχε όνειρα , δεν ήθελε το ορφανό να φορέσει ράσο ,αλλά να μάθει γράμματα και να γίνει δασκάλα .Ήτανε όμως διαβολόπαιδο και αγρίμι .Πολλές φορές το έσκαγε από το μοναστήρι και κρυβόταν για μια – δυο μέρες σε μια κρυφή σπηλιά . Η Μελπομένη για να μην γίνει βάρος στις καλόγριες μέχρι να γεννήσει έπρεπε με κάτι να απασχοληθεί. Έφερε από το αρχοντικό της τόπια μαύρο ύφασμα, δυο τόπια λευκή βατίστα, φανέλες και μια ραπτομηχανή ,για να ράψει για όλες τις καλόγριες μαύρα φαρδιά ρασοφούστανα και ζεστά νυχτικά. Η Κεραστώ δίπλα στην Μελπομένη περνούσε τις περισσότερες ώρες της .Ήθελε να μάθει να ράβει . «Το να ράβεις ένα φόρεμα »,της έλεγε η Μελπομένη , «είναι πάρα πολύ δύσκολο .Δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας. Θέλει τέχνη ». Τα δαχτυλάκια της μικρής Κεραστώς είχαν γίνει σουρωτήρι από τα τρυπήματα , το κάμποτο κατακόκκινο , η γλώσσα της χιλιοδαγκωμένη. Η καλόγρια Θεοχαρίστη δεν ήθελε η μικρή να μάθει να ράβει , αλλά η Κεραστώ την απείλησε, ότι αν δεν την άφηνε κοντά στην Μελπομένη, θα έφευγε από το μοναστήρι. Η Κεραστώ έδειξε στην Μελπομένη ένα κομμάτι πανί που ήταν ραμμένο πάνω στο κατασάρκι της ,ήταν η κεντημένη της ταυτότητα , έτσι την βρήκαν οι καλόγριες πλακωμένη από το νεκρό κορμί της μάνας της. Πάνω σε αυτό το πανάκι ήταν κεντημένες με ριζοβελονιά λέξεις που μαρτυρούσαν τη ρίζα της Κεραστώς : «Κεραστώ ,1887, θυγατέρα του Στέργιου Οδρυσούδη και της Αννέτας .Αδελφός ,1881,Σαράντης». Έτσι στο μοναστήρι ,αφού γέννησε ένα κοριτσάκι η Μελπομένη , το οποίο όμως της το πήραν οι γονείς της και φύγαν από την Ξάνθη , στήθηκε ένα μοδιστράδικο .Η Μελπομένη εκτός από τα ρούχα των καλογριών , έφτιαχνε ποδιές, κουζινόπανα και κεφαλομάντιλα .Οι αδελφές , με το που τελείωναν τις βαριές δουλειές του μοναστηριού , πιάνανε τη βελόνα , να κεντάνε , να κάνουν μπιμπίλες και νταντέλες .Τα πουλούσαν μαζί με τις κουρελούδες στο παζάρι, για έχει έσοδα το μοναστήρι. Μαζί τους δούλευε και η Κεραστώ , ενώ η Μελπομένη για να ξεχνάει την πίκρα της που έχασε το κοριτσάκι της ,δεν έφυγε από το μοναστήρι και τις μάθαινε όλες να ράβουν .Τους έλεγε ότι η βελόνα, το ψαλίδι , το πανί και η κλωστή είναι τα μαγικά μιας ράφτρας… Τέσσερα χρόνια κράτησε αυτή η δουλειά .Η Κεραστώ έγινε μαστόρισσα .Η Μελπομένη καμάρωνε .Της μαθήτριάς της της τόνιζε συνέχεια : « Το να ράψεις ένα ρούχο δεν είναι καθόλου δύσκολο .Το να κάνεις την κυρά που θα το φορέσει να νιώσει όμορφη ,αυτό μονάχα οι άξιες και ευλογημένες ράφτρες το καταφέρνουνε. Ένα ρούχο δεν είναι μόνο να καλύπτει το κορμί , να γλιτώνεις από το κρύο , να κρύβεις την γύμνια .Ένα φουστάνι αλλάζει τη διάθεση της κυράς που το φοράει , ντύνει πρώτα την ψυχή ,την πάει ταξίδι ,τη μεταμορφώνει. Την κάνει να νιώθει όμορφη ,ξεχωριστή .Δεν αρκεί η μοδίστρα να ξέρει να ράβει καλά , αλλά να καταλαβαίνει τι ιστορία , τι παραμύθι θέλει να ζήσει η κυρά που της εμπιστεύεται το ύφασμα. Να γίνει το πανί ένα με το πετσί της ». Ήξερε η Μελπομένη το μυστικό της καλής ράφτρας και από την αρχή αποφάσισε να μυήσει το μικρό κορίτσι στη μαγική τελετουργία για τη δημιουργία ενός ρούχου .Κακή μοίρα της έκλεψε το παιδί , καλή μοίρα έστειλε ένα ορφανό , να ενωθούν η μία με την άλλη , να σκεπάσουν πληγές χαίνουσες... Κοίτα να δεις που ένα μεγάλο κακό , το ξερίζωμα ενός παιδιού από την αγκάλη της μάνας , μια καλομαθημένη αρχοντοπούλα που ξαφνικά ορφάνεψε διπλά, κοίτα να δεις που ετούτο το μολυσμένο σπυρί έ4πασε και μετατράπηκε με άγγιγμα θεϊκό σε μια γλυκιά ευτυχία .Τέσσερα χρόνια κράτησε αυτό το μαγικό σχολείο. Το 1900 η Κεραστώ ,που είχε κλείσει πια τα δεκατρία έλαβε εντολή από την Μελπομένη και την ηγουμένη ,να πάει μαθητευόμενη σε μια μοδίστρα στην Ξάνθη , στην καλύτερη, την Ζαφειρία. Η Μελπομένη θα πήγαινε στην Πόλη να ψάξει για το παιδί της και θα πήγαινε καιστην Αθήνα να βρει τον Γκόφριντ ,τον ακόλουθο του πρίγκιπα , για να δει αν την αγαπούσε ακόμη και να του πει για το παιδί τους, που γεννήθηκε στο μοναστήρι. Η Κεραστώ άρχισε να δουλεύει στην Ξάνθη στο μοδιστράδικο της Ζαφειρίας .Μια μέρα γνώρισε μια σπουδαία πελάτισσα ,την δεκαοχτάχρονη Ποινιώ που θα παντρευόταν τον χήρο και πλούσιο καπνέμπορα Στάμο Γιαβάσογλου. Ο 58 χρονος Γιαβάσογλου παντρεύτηκε την Ποινιώ, αλλά δεν νοιάστηκε για τον μεγάλο του τον γιο τον Μήτσο που είχε κλείσει τα τριάντα, μήτε τον Βλάση τον μικρότερο και την κόρη του που ήταν μεγαλύτερη από τη γυναίκα του πατέρα της. Η Κεραστώ τον πρώτο καιρό που βρισκόταν στο ραφτάδικο της έλειπε το μοναστήρι , οι αδελφές, η σπηλιά , η Μελπομένη . Σιγά σιγά συνήθισε και έγινε μετά από τρία χρόνια, άριστη ράφτρα κοντά στην Ζαφειρία .Όταν όμως επέστρεψε η Μελπομένη και ανταμωθήκανε ,έμαθε ότι δεν είχε βρει το παιδί της και ο όμορφος Γερμανός στην Αθήνα είχε παντρευτεί μια πλούσια κυρία της Αυλής .Μετά από όλα αυτά η Μελπομένη κρεμάστηκε στο εγκαταλελειμμένο αρχοντικό της .Τότε η Κεραστώ αποφάσισε να εγκαταλείψει το μοδιστράδικο και να επιτρέψει στο βουνό ,στο μοναστήρι και στην σπηλιά. Έκοψε τα μαλλιά της, έτριψε μπόλικη κάπνα στα μούτρα της και έμοιαζε σαν αγόρι ,πήρε μια βαλίτσα και κίνησε για το βουνό. Η ζωή της Κεραστώ άλλαξε όταν πέθανε ο Στάμος Γιαβάσογλου και γνώρισε τον γιο του ,τον καπνέμπορα Μήτσο Γιαβάσογλου, που δε ανεχόταν να βλέπει την γη του να λεηλατείται , τις εικόνες της εκκλησίας να μαγαρίζονται και έτσι παίρνει το όπλο του και γίνεται αντάρτης. Μαζί με την Κεραστώ στήσανε τις ζωές τους στην Ξάνθη , στο Γενί Κιοΐ, στο Ντεντέαγατς και στην Ανδριανούπολη. Ράφτρες και μοδίστρες της Ξάνθης, ασημένιες δαχτυλήθρες, φιγουρίνια, ψαλίδια, σίδερα, καρφίτσες, κλωστές, πελότες, μεζούρες, μετάξι, φουστάνια, παζάρια, καπνοχώραφα με το χρυσόφυλλο φυτό , θρακιώτικα παραμύθια ,θρύλοι και τραγούδια , ντόπια ήθη και έθιμα, αρχοντοπούλες, κυράδες, αρχοντικά με ζωγραφισμένα ταβάνια ,ταπεινά σπίτια πετρόχτιστα, ασήμια, χρυσαφικά, κοινωνίες σκληρές, φτώχεια, δυστυχία, φόβος, πάθη , μυστικά, προδοσίες, ενοχές, αθωότητα, αυτοκτονίες, βιασμοί, σφαγές, έρωτες, χωριά να καίγονται , εκκλησίες ρημαγμένες , μοναστήρια καμένα, αντάρτες να πολεμούν τους κομιτατζήδες, όλα αυτά ραμμένα με γερές βελονιές στην Ιστορία της Ξάνθης . Ένα μυθιστόρημα επιστροφή στις ρίζες των νοημάτων, πικρές μνήμες κι αλήθειες από αλλοτινές εποχές, ξεγύμνωμα των ψυχών, εσωτερικές αναζητήσεις, ιστορίες που κινούνται στο ημίφως, η ανάγκη συνομιλίας με όσα κρύβονται πίσω από τα πρόσωπα ,τα πράγματα και τις λέξεις , ο έρανος του ξεχασμένου πλούτου των θρακιώτικων λέξεων. Μια συναρπαστική αφήγηση καταστροφής και αναγέννησης σε απαράμιλλο ύφος από μία μεγάλη συγγραφέα. Ένα βιβλίο βαθιά ανθρώπινο. Διαβάστε το. Η ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία. Μεγάλωσε σε μια προσφυγική γειτονιά, τότε που το παιχνίδι στους δρόμους ήταν τρόπος ζωής. Σπούδασε γαλλική και ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έκανε μεταπτυχιακό στη Σορβόννη, παρακολούθησε μαθήματα γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μπεσανσόν, ιστορία της τέχνης στο Γαλλικό Ινστιτούτο και συμμετείχε για δύο χρόνια στα διεθνή προγράμματα Lingua. Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στο Πειραματικό Λύκειο Αναβρύτων και τα τρία τελευταία χρόνια στο Ελληνικό Σχολείο των Βρυξελλών. Έχει εκδώσει πέντε βιβλία, έχει επιμεληθεί δύο ντοκιμαντέρ και έχει γράψει τηλεοπτικά σενάρια. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορεί επίσης το μυθιστόρημά της VINSANTO. ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΗΣ ΛΑΒΑΣ. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Δεν ξέρω

«Δεν ξέρω» Μ.Αμπέλ Εκδόσεις Λιβάνης 2020 σελ. 383 Τα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ ,που διαβάσαμε τα τελευταία χρόνια ήταν του Σ.Φίτζεκ, τώρα προστίθεται και το αξιόλογο μυθιστόρημα της Μπαρμπαρά Αμπέλ «Δεν ξέρω». Η δασκάλα Μιλέν Ζιλμόν εξαφανίστηκε στο τέλος της ημέρας , στη διάρκεια μιας σχολικής εκδρομής. Η μαθήτρια της τάξης της, η Έμα Βερντιέ , ξεμάκρυνε στο δάσος Κατρ Σεν και η Μιλέν πήγε να την αναζητήσει. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη της. Την Έμα Βερντιέ εντοπίζει η αστυνομία μέσα στο δάσος. Είναι λερωμένη ,φοβισμένη και έχει ένα μικρό χτύπημα στο χέρι, το οποίο είναι δεμένο με το μαντίλι της δασκάλα της… Η δασκάλα Μιλέν Ζιλμόν είχε πέσει σε μια τρύπα μέσα στο δάσος από όπου δεν μπορούσε να βγει. Μέσα στην τρύπα βρήκε την Έμα να κλαίει και μπαίνοντας και αυτή στην τρύπα για να βοηθήσει την Έμα ,μπόρεσε να βγάλει την πεντάχρονη έξω ,αλλά η μικρή την εγκατέλειψε και δεν βοήθησε την δασκάλα της να βγει ή να τηλεφωνήσει ,όπως της είπε η Μιλέν. Η Μιλέν ήταν τώρα εγκλωβισμένη μέσα σε ένα λαγούμι δύο μέτρα μέσα στη γη, για αυτό δεν μπορούσαν να την βρουν οι αστυνομικοί και η θερμική κάμερα του ελικοπτέρου. Βρέθηκε αιχμάλωτη στα έγκατα της γης , για να βοηθήσει να βγει η πεντάχρονη Έμα Βερντιέ. Η Έμα Βερντιέ ,όταν την ρωτάνε αν είδε την δασκάλα της στο δάσος και πως βρέθηκε το μαντήλι της δασκάλας της δεμένο στο χτυπημένο χέρι της ,λέει στην μητέρα της Καμίλ και στον επιθεωρητή αστυνομίας Ντιπουί , ένα ξερό : «Δεν ξέρω» … Στα πέντε του χρόνια , ο άνθρωπος είναι αθώος… Η ύπαρξη του μαντηλιού γύρω από το χέρι της Έμα προσδίδει μυστήριο στην εξαφάνιση της δασκάλας… Ποιοι οι λόγοι σιωπής της Έμα; Ήταν εσκεμμένη επιλογή της Έμα να σωπάσει ; Επίμονη άρνηση της Έμα να σώσει τη δασκάλα της . Δεν ήθελε να την βοηθήσει να βγει. Η σαφής πρόθεσή της ήταν να της κάνει κακό. Γιατί ; Μήπως έφταιγε για όλα αυτά η Καμίλ Βερντιέ ; Η Μιλέν Ζιλμόν ήταν κόρη του ερωμένου της!!! Η Καμίλ Βερντιέ έχει απατήσει εδώ και πέντε εβδομάδες τον σύζυγό της Πάτρικ , με τον Ετιέν Ζιλμόν .Η Καμίλ Βερντιέ είναι παγιδευμένη σε ένα είδος καθαρτηρίου , ανάμεσα στην κόλαση της προδοσίας και στον παράδεισο του έρωτα … Όταν μια μέρα ,επισκέφτηκε την Καμίλ ,ξαφνικά ο Ετιέν ,στο σπίτι της και πριν φύγει την φίλησε, η μικρή Έμα είδε όλη αυτή την σκηνή. Δεν είπε τίποτα σε κανένα . Ούτε στην μητέρα της ,ούτε στον πατέρα της. Ίσως δεν κατάλαβε τίποτα η μικρή .Ίσως έχει ξεχάσει το συμβάν ή προτιμάει να σωπάσει ; Η Καμίλ Βερντιέ δυσπιστεί απέναντι σε όλους. Δεν έχει εμπιστοσύνη στον Πατρίκ, στον Ετιέν και στην μικρή Έμα. Δεν ξέρει τίποτα για τον Ετιέν. Δεν ξέρει τι είναι ικανός να κάνει. Δεν ξέρει σε τι κίνδυνο είχε θέσει την οικογένειά της αφήνοντάς τον να μπει στη ζωή της , όπως ο λύκος στον οποίο άνοιξαν την πόρτα του μαντριού. Δεν ξέρει. Βλέπει στον εαυτό της μια ξεμυαλισμένη που δεν νοιάστηκε για τίποτα πέρα από την ηδονή της. Ποδοπάτησε την ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη που της έδειχναν ο Πατρίκ και η Έμα. Για τον Ετιέν είχε αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να διαλύσει την οικογένειά της. Η αμφιβολία κατατρώει την Καμίλ ,ο φόβος την παραλύει , η αναποφασιστικότητα της δημιουργεί εκνευρισμό. Η Καμίλ δεν εμπιστεύεται ούτε την κόρη της . Η Έμα είναι ένα δύστροπο πεντάχρονο κορίτσι, είχε ένα σύμπλεγμα ανωτερότητας ,αισθάνεται προικισμένη με μια αξία μεγαλύτερη από το κανονικό, είναι υπερήφανη, υπερόπτης, ματαιόδοξη, είναι από τα αυτάρκη άτομα, που τοποθετούν τον πήχη πολύ ψηλά ,όταν πρόκειται να χαρίσουν την αγάπη τους, είναι από τα άτομα, που οι άλλοι απεχθάνονται .Η Έμα δίνει την εντύπωση ότι ανήκει σε έναν άλλον κόσμο. Η πεντάχρονη Έμα είναι ένα δύστροπο κακομαθημένο παιδί .Ένας κακός μπελάς. Η μητέρα της πιστεύει ότι είναι εσκεμμένα μοχθηρή… Το χειρότερο σε όλη αυτή την ιστορία δεν είναι τόσο να μάθει η Καμίλ ,αν το κοριτσάκι απέκρυψε επίτηδες πληροφορίες σχετικά με την τοποθεσία όπου βρισκόταν η δασκάλα του. Όχι, το χειρότερο είναι πως η Καμίλ δεν μπορεί να μη σκέφτεται ότι η μικρή Έμα είναι ΙΚΑΝΗ να το κάνει… Η Μιλέν Ζιλμόν αν και ήταν είκοσι έξι ετών εξακολουθούσε να μένει στο σπίτι του πατέρα της Ετιέν Ζιλμόν. Η μητέρα της ,τους έχει εγκαταλείψει και τον Ετιέν και την Μιλέν, από χρόνια. Το παράξενο σε όλη αυτή την ιστορία είναι το πόσο μοιάζουν οι απόψεις πολλών ανθρώπων για την Έμα Βερντιέ και τη Μιλέν Ζιλμόν. Η μία πέντε χρονών η άλλη είκοσι έξι. Προκαλούν και οι δύο αρνητικά συναισθήματα. Δεν τις συμπαθούν πολύ, τις περιφρονούν .Τις απορρίπτουν. Έχουν λιγοστούς φίλους ή και καθόλου. Προκαλούν και οι δύο αντιπάθεια. Λες και τις έπλασαν στο ίδιο καλούπι… Η Καμίλ Βερντιέ συνειδητοποιεί ότι τα γεγονότα και η τραγική τους εξέλιξη, τους φέρνουν αντιμέτωπους με τον Ετιέν , με την ίδια την ουσία αυτού που είναι και οι δυο τους : γονείς πριν από εραστές… Πολλές γυναίκες εγκαταλείπουν τους άντρες τους , τι είδους μητέρα είναι ικανή να εγκαταλείψει το παιδί της ; Τι μπορεί να ωθήσει μια γυναίκα να εγκαταλείψει τον σύζυγο και την κόρη της ; Ποια ήταν η πεταλουδίτσα ; Τι συνέβη στο δάσος ; Για ποιο λόγο δεν επέστρεψε η Μιλέν μαζί με τη μικρή ; Ποια μυστικά και ψέματα κρύβει η Έμα ; Μπορεί μια αγγελική ψυχή να κρύβει μια δαιμόνια καρδιά ; Γνωρίζουμε στα αλήθεια τους ανθρώπους ; Μερικές φορές μήπως είναι καλύτερα να μην ξέρει κανείς ; Ένα βιβλίο γεμάτο φρίκη , πανικό, φόβο, εξαπάτηση, αποστροφή ,ενοχή, απειλή, απέχθεια, θυμό, εκδίκηση, αρρωστημένα μυαλά, τρομερό μακιαβελισμό , επικίνδυνους ψυχοπαθείς, κακία, ψέματα, μοιχεία, προδοσία, μίσος, πικρία, πρωτοφανή βία, ψυχολογικό μαρτύριο, κυριολεκτικά κόλαση… Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που ακροπατά στα σημαντικότερα συναισθήματα ,την αγάπη για τα παιδιά, την απιστία, την προδοσία, την πίστη , τη ζωή και το θάνατο ,αξιοποιώντας έναν λεπτό μίτο μυστηρίου και, κυρίως, τη συναισθηματική ένταση μιας γυναίκας σε σιωπηλή απόγνωση. Η Μπαρμπαρά Αμπέλ χτίζει ένα αιχμηρό , επίκαιρο, συγκινητικό και καθηλωτικό βιβλίο. Ένα ψυχολογικό θρίλερ που καθηλώνει τους αναγνώστες. Πρόκειται για Αριστούργημα. Η Μπαρµπαρά Αµπέλ γεννήθηκε στο Βέλγιο. Παρακολούθησε µαθήµατα θεάτρου στην Etterbeek Academy και σπούδασε στο Πανεπιστήµιο Libre de Bruxelles ρωµαϊκή φιλολογία. Φοίτησε στη Σχολή Διερµηνείας του Passage de Paris. Εργάστηκε ως ηθοποιός και συµµετείχε σε παραστάσεις δρόµου. Στα 23 έγραψε το πρώτο της έργο, το θεατρικό L’Esquimau qui jardinait, το οποίο παίχτηκε µε επιτυχία σε σκηνές στις Βρυξέλλες και στο Φεστιβάλ Θεάτρου του Σπα. Δηµοσίευσε κείµενα σε διάφορα περιοδικά. Το 2002, εξέδωσε το πρώτο µυθιστόρηµά της, L’Instinct maternel, που κέρδισε το Βραβείο Αστυνοµικού Μυθιστορήµατος στο φεστιβάλ του Κονιάκ. Τα έργα της γνώρισαν µεγάλη επιτυχία, µεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και κάποια µεταφέρθηκαν στην τηλεόραση και στον κινηµατογράφο. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Η συμμορία της Τήλας

«Η συμμορία της Τήλας» Μ.Σούμπερτ Εκδόσεις Πάπυρος 2010 σελ.327 Έξι ηλικιωμένες γυναίκες μαζεύονταν κάθε Τετάρτη στο σπίτι της Μόρφω .Τα έξι αυτά κορίτσια είχαν περάσει πολέμους, εμφυλίους ,δικτατορίες. Πέρασαν κούραση , χαμούς, θανάτους και χαρές, κλεισμένες οι περισσότερες στα σπίτια τους. Άλλες με καλούς συζύγους , άλλες με ρεμάλια .Όλες ήταν βασανισμένες γυναίκες. Αυτές οι συναντήσεις για καφέ , χαρτιά, συζήτηση, κουτσομπολιό ,ήταν μια όαση μέσα στην γεροντική μοναξιά τους. Γριές με τις παραξενιές τους, αλλά δεν σκεφτόταν καμιά τους τον θάνατο… Η Μαρί ήταν εξήντα έξι χρονών , με τα μελί μαλλιά, που μέσα σε μια μέρα έχασε τον άντρα της και την κόρη της, την κοινωνική της θέση , τον κύκλο της , τις ακριβές της συνήθειες , τα λούσα , τα ταξίδια , μόνο η οικιακή βοηθός η Σοφίκα της έμεινε , η άκληρη Μαρίτσα ,ογδόντα τεσσάρων χρονών, με τα βαμβακένια μαλλιά και τα τεράστια γυαλιά , που λόγω άνοιας την φωνάζανε οι φίλες της «Βασίλισσα της άνοιας», η ξανθιά εβδομηντάχρονη Μόρφω ,με τα όμορφα μάτια, η Ελένη με τα παντελόνια, η Παναγιώτα που έχασε πρόσφατα το γιό της, η ενενηντάχρονη Φωφώ, που μάθαινε αγγλικά αν και είχε ένα εγκεφαλικό και περπατούσε με το πι και η ογδοντάχρονη Τήλα, όλες αυτές μαζί οι ηλικιωμένες γυναίκες ήταν μια μεγάλη αγαπημένη παρέα. Καλύτερα από αδελφές .Καλύτερα από συγγενείς. Η Τήλα και η Μόρφω είχαν υπάρξει οι μεγάλες αγάπες της Μαρίτσας .Η Τήλα σαν γυναίκα και η Μόρφω σαν αδελφή… Από τότε που έπαθε εγκεφαλικό η Φωφώ, η Μόρφω ήταν δίπλα της κάθε μέρα .Καλύτερη και από νοσοκόμα. Τη φρόντιζε ,την άλλαζε , της έδινε τα φάρμακα ,της έκανε μπάνιο. Η Μόρφω τις κινητοποίησε όλες ,για να σώσουν την Τήλα. Τις είχε λήψει πολύ η Τήλα .Όταν με τον άλφα ή βήτα τρόπο είσαι με κάποιον για τριάντα χρόνια και σου τον πάρουν μακριά , η ζωή σου αδειάζει. Δεν έχεις λόγο να συνεχίσεις. Ήταν αυτή η σιωπηλή παραδοχή ,η σιωπηλή ενοχή που ένιωθαν για τη φίλη τους Τήλα ,να την πετάξουν τα δυο παιδιά της, οι δικηγόροι, για να εκμεταλλευτούν την περιουσία της. Ήθελαν να την βάλουν σε γηροκομείο. Φαντάστηκαν την Τήλα δεμένη σε ένα κρεβάτι, ναρκωμένη για να μην κάνει φασαρία, με λερωμένη πάνα, βρόμικη, άπλυτη, ολομόναχη. Οι πέντε φίλες ήταν αποφασισμένες να εμποδίσουν να γίνει αυτό το έγκλημα, ο αναγκαστικός εγκλεισμός της φίλης τους, της Τήλας. Ήταν αποφασισμένες να οργανώσουνε επιχείρηση διάσωσης .Έπρεπε να βρούνε μια λύση σωτηρίας για την Τήλα. Τι θα μπορούσαν να κάνουν πέντε ηλικιωμένες γυναίκες ,έστω κι αν δεν ένιωθαν ηλικιωμένες ; Πώς μπορούσανε να εμποδίσουνε τα δύο αδέλφια, να βάλουν την φίλη τους ,στο γηροκομείο ; Ήταν κακό και άδικο αυτό που της έκαναν. Μετά από όσα πέρασε στη ζωή της, δεν της άξιζε αυτή η μεταχείριση. Οι πέντε φίλες δεν μπορούσαν να δούνε καθόλου την Τήλα εδώ και ένα χρόνο ,γιατί την είχαν κλείσει τα παιδιά της στο σπίτι. Της βάλανε μια οικιακή βοηθό κέρβερο ,την Ταμάρα ,που δεν την άφηνε ούτε στο τηλέφωνο να βγει. Κι όταν τόλμησαν να καλέσουν τους γιούς της, για να μάθουν νέα της , ο ένας από αυτούς τους έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα και τις είπε να μην τολμήσουν άλλη φορά να τηλεφωνήσουν. Τώρα στις συγκεντρώσεις τους στο σπίτι της Μόρφω μηχανεύονταν σχέδια διάσωσης για την Τήλα. Με την κουβέντα ζωντάνευαν , θύμωναν ,συζητούσαν , διαφωνούσαν ,θυμώνανε ενθουσιάζονταν ,παθιάζονταν . Οι ίδιες γυναίκες που πριν λίγη ώρα συζητούσαν για το που θα πάνε εκδρομή το Πάσχα και ποια έχει υψηλότερη πίεση ,τώρα οργάνωναν τη μεγάλη απόδραση. Η Τήλα δεν είχε προβλήματα υγεία , δεν ήταν βάρος σε κανέναν. Ζούσε από τη σύνταξή της. Δεν έπρεπε να μπει σε γηροκομείο. Η Τήλα ήταν φίλη τους ,ήταν αδελφή τους και δεν θα αφήνανε να την πετάξουν στα αζήτητα . Όμως τέτοιο ήταν το πείσμα και η αγάπη τους για την Τήλα ,που αποφασίζουν να διοργανώσουν ένα παζάρι, για να συγκεντρώσουν χρήματα για να μην μπορεί κανείς να την μετακινήσει από το σπίτι της , ακόμα κι αν πουν πως κοστίζει επειδή είναι γριά , να μην έχει ανάγκη. Στην προσπάθειά τους αυτή θα βοηθούσε και η κόρη της Μόρφω ,η Λίζα ,που είχε έρθει για λίγες μέρες από τη Γερμανία. Είχαν ένα μήνα μπροστά τους να σώσουν την Τήλα και θα τον εξαντλούσαν .Άρχισαν να μαζεύουν στο σπίτι της Μαρί ,όλα όσα ήθελαν να δώσουν. Ετοίμασαν προσκλήσεις και κονκάρδες για τους γείτονες, τους φίλους , τις φίλες και η Λίζα τους έφτιαξε και ένα πανό με το εξής σύνθημα : «Σώστε την Τήλα»… Όσα είχαν ζήσει τον τελευταίο μήνα ,από τότε που ξεκίνησε η επονομαζόμενη περίοδο «διάσωσης της Τήλας» πόσο είχαν αλλάξει οι ρυθμοί τους !! Οι στόχοι και οι προσδοκίες τους… Μέχρι να προκύψει το πρόβλημα εγκλεισμού της Τήλας , ήταν όλες τους σε μια κατάσταση νάρκωσης .Περνούσαν τις ζωές τους χωρίς κανένα πάθος , καμία ένταση , κανένα ενδιαφέρον. Οι τελευταίες εβδομάδες όμως τα ανέτρεψαν όλα .Ανατράπηκε η ζωή τους . Τα δυο παιδιά της Τήλα ,τις είχαν απειλήσει πως αν συνεχίζανε αυτά τα παζάρια, θα τις κατήγγειλαν για σύσταση… συμμορίας και τις αποκαλούσαν διεστραμμένες τρελόγριες. Τι μπορούσαν να κάνουν ; Πώς μπορούσαν να υπερασπιστούν τη φίλη τους ,την επιλογή τους , την προσπάθειά τους ,τη θέληση για ζωή ,το δικαίωμα για ζωή ,όταν απέναντί τους είχαν τον ίδιο τον νόμο και τα δυο παιδιά της Τήλας, που ήταν δικηγόροι ; Θα συνεχίσουν τον αγώνα ή θα σταματήσουν ; Μια τραγικωμωδία… Κωμωδία από την πλευρά των κοριτσιών ,τραγωδία από την πλευρά της Τήλα. Ένα βιβλίο για τα γεράματα, τις γιαγιάδες, τους παππούδες, τις αναμνήσεις, την μνήμη ένα διαρκές μαρτύριο, την μελαγχολία του τέλους της ζωής, την ζωή και τον θάνατο, την εγκατάλειψη των ηλικιωμένων από τους συγγενείς τους, τις εύθραυστες οικογενειακές σχέσεις, τα άθλια γηροκομεία, τον εγκλεισμό, τα ιδρύματα-μπουντρούμια, τα σπίτια -φυλακές, την φιλία των γυναικών, τον κόσμο των γυναικών, την σκλαβιά στον άντρα, την μοναξιά, την απομόνωση, την κουβέντα με τα τείχη των σπιτιών, την δυστυχία, την πίκρα, την θλίψη, την απώλεια, το πένθος, τον πόνο, την αδικία, την κακία, την τιμωρία, την απόγνωση, την ευτυχία, τις επιθυμίες, τα θέλω, τον δυναμισμό, τον έρωτα, την αγάπη, τη δύναμη για ζωή ,την ζωή που είναι ωραία, την χαρά της ζωής, τον Άλλο, την καλοσύνη των ξένων… Παλαιότερα , οι άνθρωποι πέθαιναν ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους , κι ένα παιδί μπορούσε να είναι θεατής στον θάνατο ,τον μάθαινε ,έτσι τον φοβόταν λιγότερο. Μα έπειτα ο θάνατος εξορίστηκε σε απρόσωπα δωμάτια νοσοκομείων και γηροκομείων ή οι ηλικιωμένοι πεθαίνουν εγκαταλελειμμένοι , έτσι έγινε ο θάνατος, ο μεγάλος άγνωστος. Το τρομερό δεν είναι ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν, αυτό είναι αναπόδραστο. Τρομερό είναι το πόσο τρομερό το θεωρούμε , γιατί είναι πλέον ο θάνατος τόσο μακριά μας κι ας είναι ο πιο πιστός μας σύντροφος… Ένα ανάλαφρο ,γλυκόπικρο, αιχμηρό , επίκαιρο, καθηλωτικό, συγκινητικό αλλά και απολαυστικό μυθιστόρημα, που αφήνει τον αναγνώστη με ένα χαμόγελο κατανόησης και γνώσης. Και η δική μας ζωή -και ολωνών οι ζωές- είναι τίγκα στο μαύρο χιούμορ… Το «γυναικείο » βλέμμα γραφής της Μαρία Σούμπερτ, παρεμβατικό και ανατρεπτικό, υπονομεύει , χλευάζει και καταγγέλλει στερεότυπα. Αξίζει να διαβαστεί. Η Μαρία Σούμπερτ γεννήθηκε στο Μόναχο της Γερμανίας το 1979. Εργάζεται στο χώρο της επικοινωνίας πολιτιστικών γεγονότων και ως δραματοθεραπεύτρια. Είναι συγγραφέας των βιβλίων Η συμμορία της Τήλας (εκδ. Πάπυρος), Invitation to a party, not Another Fairytale (θεατρικό, εκδ. Μπαρτζουλιάνος), Η Ρόζα στη μέση (εκδ. Μελάνι), Club κυλικείο (εκδ. Κέδρος), Τα πράσινα, τα καστανά και τα μαύρα μάτια (εκδ. Πόλις). Το 2012 εκδόθηκε το πρώτο της παραμύθι, Του φεγγαριού η κόρη (εκδόσεις Διάπλαση). Γράφει και μεταφράζει παραμύθια από τα γερμανικά. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Από την τέφρα μου ίχνος να μην

«Από την τέφρα μου ίχνος να μη φυλαχτεί» - Διαθήκες Σ.Σακελλαρίου, Ποίηση, Εκδόσεις Άγρα, σελ. 110 Διαθήκη Μαρίας Φ. Βασιλείου «Την αγάπη μου σου αφήνω , παιδί μου./ Το φιλί μου το τελευταίο./Πάντα ήσουν ο κόσμος μου./Ο μόνος πραγματικός κόσμος./Κι αυτόν τον κόσμο σου αφήνω ./Την αγάπη μου./ Κι υποσχέσεις μου ,ποτέ μην αφήσεις τη λύπη/ να πάρει ύψος , να φτάσει το μπόι σου./Κράτα την κάτω./Με νύχια και δόντια./Γιατί είναι άδεια η λύπη ,αγάπη μου,/σε χούφτα χάρτινη μικρές νιφάδες , κομφετί./Μην την αφήσεις στην Ψυχή σου να ριζώσει./Ψηλά στο μπόι σου/πάντοτε να φωλιάζουνε τ΄ αηδόνια». Η ποίηση συντελεί στην αισθητική διαμόρφωση του ανθρώπου, στην ψυχική και πνευματική του ανάταση, στη λείανση των εσωτερικών μας αντιθέσεων, οδηγώντας μας στο φως και στην αλήθεια, που μπορούν να προσδιορίζουν και, γιατί όχι, να καθορίζουν τη ζωή του καθενός. Η ποίηση δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Οι πράξεις μπορούν. Αλλά η ποίηση μπορεί ν΄ αλλάξει τις συνειδήσεις των ανθρώπων , που αυτοί με τις πράξεις τους μπορούν ν΄ αλλάξουν τον κόσμο. Η ποιήτρια Σοφία Σακελλαρίου έχει κατακτήσει δικαιωματικά ένα σοβαρότατο εκτόπισμα στο πεδίο των δραστήριων σύγχρονων συγγραφέων. Έχει εκδώσει τρείς ποιητικές συλλογές από το 2015, και στην τέταρτη, που εκδόθηκε αυτές τις μέρες, «φύονται» 67 μικρές ποιητικές ιστορίες, παραμυθένιες μαργαρίτες , οι οποίες συνθέτουν ένα χάρτινο μπουκέτο εκατό δέκα σελίδων, θέτοντας ερωτήματα για τη ζωή μας που βγαίνουν μέσα από τις διαθήκες μας. Η ποιήτρια αγγίζει το θέμα της ζωής και του θανάτου μέσα από τις παλιές και σύγχρονες διαθήκες επώνυμων και ανώνυμων προσώπων. Ενδεικτικά αναφέρω λέξεις, φράσεις και τίτλους που συγκροτούν το βιβλίο της και αποτελούν, όπως καταγράφονται στο μυαλό του αναγνώστη, τον πυρήνα του: οι διαθήκες κυβερνούν τον κόσμο απ΄ όταν νίκησε η ατομική ιδιοκτησία, διαθήκες για σπίτια, για τα βρομοχώραφα, την ελιά, το δαχτυλίδι, για τα λεφτά, ο χαρακτήρας είναι κληρονομικός, η μοναξιά , ο θάνατος κληρονομείται ,το χούι το αρχαίο να γράφουμε διαθήκες και αυτό, κληρονομικό, μεταθανάτιες συμβουλές, τελευταίες παρακλήσεις, τελευταίες επιθυμίες, κληρονομικά ζητήματα, πατρική κληρονομιά, ληξιαρχικές πράξεις θανάτου, πιστοποιητικά εγγύτερων συγγενών, συμβόλαια, το πρωτόκολλο της θλίψης, τέκνα , αδελφοί και ανιψιοί αλληλοκατασπαράσσονται για τις κληρονομιές, λυσσασμένα αρπακτικά μάχονται για δυο ταπέτα υφαντά δύο κάδρα σκαλιστά και δύο τσαγιέρες, γίνεται το μεγάλο πλιάτσικο για τις κληρονομιές, οι αιώνες μυρίζουν καμένα αδέλφια, πρωτοξάδελφα σφαγμένα για τις διαθήκες, γρήγορα συνηθίζεις το επάγγελμα κληρονόμου, ιδού το δίλημμα: θα σας το γράψω -δεν θα σας το γράψω, αν καταπέσω ; ποιος θα με κοιτάξει ; σε αυτόν που θα με κοιτάξει θα το αφήσω, τριάντα χρόνια λύπη, την λύπη που είναι κενή περιεχομένου, την λύπη που είναι άδεια, τους λυγμούς, τα δάκρυα, μπήκαν στο μνήμα μας πουλιά γιατί είδανε τα βροχόνερα ,τα κλάματα και τα πέρασαν για θάλασσα, τα μοιρολόγια, ο θρήνος, το πένθος, την πίκρα, την αντοχή, την λήθη , την λησμονιά , τις ματαιώσεις, ανεμώνες και ασφόδελοι, σκόνη και τέφρα, τίποτα δεν αφήνει όρθιο ο καιρός, πελεκάει το σώμα μας ο χρόνος ,σκλήθρες και κοσκινίδια μας κληροδοτεί στο ερχόμενο ανήξερο γένος, ο παραμορφωμένος χρόνος, ο χρόνος που μετριέται με τα Ψυχοσάββατα, να μην ξεχάσουμε να ανάψουμε το καντήλι στο μνήμα των δικών μας, ο τόπος είμαι του χρόνου, πώς ο νεκρός κυριεύει τον ζωντανό ,δηλαδή πώς θα υπάρχει κληρονομιά και διαδοχή, λίμνες λείψανα, οι πνιγμένοι που σέρνονται σε μεταθανάτιους περιπάτους, τα θρύμματα της μνήμης, η μνήμη μετά τη μνήμη, η περιφρόνηση των πραγμάτων που κληρονομήσαμε, τις λέξεις που επιζήσανε απ΄ τη ζωή , τις τελευταίες μετρημένες λέξεις, τις χίλιες σελίδες τετραδίου που κληρονομήσαμε, λέξεις μην τρίζετε, μην πέφτετε νεκρές, μη γίνεστε διαθήκες, τη μεγάλη φυλακή της γλώσσας, τα αγέλαστα ποιήματα, τις άρρητες ακουστικές έννοιες, της θανατερής σιωπής τους ψίθυρους, την πέτρινη σιωπή ,το δέντρο της λησμονιάς, το αναπαλλοτρίωτο κτήμα, το τότε τίποτα το μετά τίποτα, τους δοξαστές του τίποτα, την κηλίδα κίτρινου καπνού διαθήκη άγραφη ηττημένη, το απολιθωμένο ρόδι συγκομιδή της λύπης και κληρονομιά, μια πέτρα που αφήνει διαθήκη η μάνα στο παιδί της, την αγάπη της μάνας για τα παιδιά της που αφήνει πίσω, την διαθήκη της μάνας : ποτέ να μην αφήσει τη λύπη να πάρει το ύψος του παιδιού της, τις διαθήκες που δεν μπορεί να γράψει μόνο ο θάνατος, που δεν υπάρχει διάλογος με τον θάνατο, από το πιάτο του θανάτου τα συμπαθητικά ποσοστά μας, πρέπει να τους τρέμουμε τους νεκρούς , τα βλέπουν όλα , πετούν παντού, παρίστανται και φρίττουν, τ΄ αχόρταγα χαροπούλια , τα έξοδα ταφής του Σπινόζα, την διαθήκη του Νεχρού, την διαθήκη του Φραντς Κάφκα , την διαθήκη του Σαίξπηρ , την διαθήκη του Πλάτωνα, τον Ώλντριν που πάτησε στο Φεγγάρι και δεν μπόρεσε να δει τη ζωή αλλιώς, για το φεγγάρι πλάστηκαν οι τάφοι,- και φέγγει για τους τάφους το φεγγάρι, τον Παράδεισο και την Κόλαση εκεί, που δεν παίρνουν και δεν στέλνουν γράμματα ,στον Άδη αυτόν Του απάνω κόσμου, την τέφρα μου σκορπίστε στον αέρα, οι αιματηρότεροι σφαγείς είναι οι συνηθισμένοι άνθρωποι ( όχι τα τέρατα) κι η λήθη, όταν θα φύγουμε θα κουβαλάμε και τα πλούτη στο φέρετρο ; Κι αν όντως αναστηθούν οι νεκροί και μας ζητήσουν λογαριασμό ; Αν επιστρέψουν οι κεκοιμημένοι κι αναζητήσουν τα κληροδοτηθέντα ; Αν τα ζητήσουν όλα πίσω ; Τι θα γίνει; Να μια από τις χαρακτηριστικές διαθήκες που μας κομίζει το βιβλίο: « Στον πρώτο γιο μου, τον Ανέστη, αφήνω την αυλή στο Καραβοστάσι… Στον μικρό μου γιο, τον Λευτέρη, αφήνω την ελιά που ‘ναι στη μέση της αυλής, με τον ίσκιο της μαζί. Την ευχή μου στον πιο δυνατό ». Η γλώσσα απλή, στρωτή, ακαριαία και ποιητική και δαιδαλώδης. Η ποιητική εκφορά ομαλή. Απουσία επιτήδευσης. Προσεκτικά επιλεγμένο λεξιλόγιο και κοφτή ρυθμική διατύπωση γεμάτη παρασιωπήσεις, με ποιήματα μικρής έκτασης αλλά μεγάλης εσωτερικής έντασης. Εξαιρετικής ποιότητας στοχασμοί γύρω από τον θάνατο και τις διαθήκες, σκληρές και θλιβερές διαπιστώσεις που εδραιώνονται στον αναγνώστη υποδόρια. Η ποιήτρια με το δικό της ψυχικό ηχόχρωμα επιτρέπει στη γλώσσα να ενεργοποιήσει τα κρυφά της αισιόδοξα αποθέματα, με ψυχογραφηματικά περιστατικά, διαθήκες γεμάτες δάκρυα αλλά και γεμάτες πικρό χιούμορ, με βιτριολικά σχόλια και δηκτικούς χαρακτηρισμούς. Εντέλει σαρκάζει τον τρόπο με τον οποίο η ιδιοκτησία καθορίζει τη ζωή και το θάνατο. Όσο και αν εδώ το έργο κυριαρχείται από το μοτίβο του θανάτου, υπερισχύει το χιούμορ και ένα μήνυμα για την ανάγκη ριζικών αλλαγών και αναγέννησης της ζωής μας. Ένα βιβλίο με μια ψυχική ανάταση ικανή να αντικρούσει το θλιβερό κεντρικό θέμα, πάνω από το οποίο βαραίνει αδιάκοπα ο θάνατος. Μια ποιητική ειρωνική σκαλωσιά που οδηγεί στο νόημα της ζωής που κρύβουν οι διαθήκες. Σε πολλά ποιήματα θα νιώσετε τις βεβαιότητές σας να κλονίζονται. Έργο καθαρό και λιτό, για μια πλούσια αναγνωστική απόλαυση. Στο τέλος της ποιητικής συλλογής υπάρχουν 8 σελίδες με επεξηγηματικές σημειώσεις. Οφείλουμε να διαβάσουμε προσεκτικά αυτή την άριστη ποιητική φωνή. Η ΣΟΦΙΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είκοσι χρόνια εργάστηκε στη σύνταξη ειδήσεων και στο ρεπορτάζ, σε εφημερίδες και ραδιόφωνα της Αθήνας ( μέλος της ΕΣΗΕΑ). Από το 2005 ασχολείται αποκλειστικά με τη διόρθωση και την επιμέλεια βιβλίων. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Φωτογραφίες (2015), Ζωογραφίες ( 2016, υποψήφια για το Βραβείο του Κύκλου των Ποιητών) και «Υπάρχει γράμμα για μένα;» (2018), και τις τρεις στις εκδόσεις Μελάνι. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Ίκλι Αβρικ

«Ίκλι Αβρίκ» Μ.Νταφούλη Εκδόσεις Ο μωβ σκίουρος 2020 σελ. 206 Η Εύα, η Λίλιθ, τ΄ Αϊ Γιάννη του Κλείδωνα, ο κάμπος, το σπίτι, οι καλαμιές, το κανάλι, η συκιά , το Τσιγγανάκι, η ταβέρνα «Πάμε για άλλα», το ξεχαρβαλωμένο ποδήλατο, η τσουλήθρα, το κρυφτό, οι σχεδίες με καλάμια στα χαντάκια , τα κούγκια, ο πετροπόλεμος, ο λαβύρινθος που΄ ταν παιχνίδι κι έγινε φυλακή, οι πρόσφυγες, οι νταβατζήδες, οι νταήδες, οι μάγκες, οι αγαπητικοί, τα χασίσια στους τεκέδες, τα μαχαιρώματα, τα βλέμματα, τα αγγίγματα, τα μάτια, τα χείλη, τα χέρια, τα ιδρωμένα κορμιά, οι ψίθυροι στο σκοτάδι χωρίς ήχο, μουχλιασμένοι ψίθυροι, σκληροί χωρισμοί, άνδρες με σπαταλημένες ζωές, δυο τραυματισμένοι άνθρωποι που τους συνδέουν πολλά, τα δίπολα πατέρας γιος - πατέρας κόρη, το τσιγγάνικο το αίμα, η ταυτότητα με το όνομα του Τάκη, η Δραπετσώνα, η πλατεία Αμερικής, οι Γύφτοι, η Κρεμμυδαρού, το Καστράκι, τα Βούρλα, βούρλα και βράχια , άγονος τόπος, η απόδραση των είκοσι επτά, «η μάχη της παράγκας», η απεργία στα Λιπάσματα, τα μπουρδέλα, ο Μπεζεντάκος, τα κελιά και οι μπούκες, οι σκοτεινοί δρόμοι του μυαλού, η σκοτεινή πλευρά της Εύας, οι δαίμονες του μυαλού, η αρρώστια της ψυχής, οι κρίσεις, η επιληψία, οι καραμπόλες της ζωής, οι ακανόνιστες γραμμές της, η ζωή που είναι λίγη, η ζωή που δεν είναι παραμύθι, η φρίκη, η ελευθερία, φτου ξελευτερία, ο φόβος που είναι προστασία, ο φόβος που είναι καραμέλα, ο φόβος της αλήθειας, ο πόνος που στερεύει, η μπίρα που ήπιανε, όνειρα θολά και αδιευκρίνιστα, μπερδεμένες σκέψεις, σκέψεις που βρίσκουν μια ρωγμή και βγαίνουν ανάθεμά τες, που βγαίνουν στα μουλωχτά, κανόνες με ρωγμές, το παρελθόν να ρίχνει πάντα το κίτρινο αρρωστημένο φως του στο παρόν, η Εύα που το σκαλίζει σαν επίμονος κηπουρός, όπως το έχει παραχαράξει η μνήμη, η μνήμη ένα διαρκές μαρτύριο, η αλήθεια που δεν ειπώθηκε ολόκληρη, η μισή αλήθεια, η αλήθεια που είναι μια κλωτσιά στ΄ αρχίδια, η αλήθεια που πονάει αλλά αποτελεί το κλειδί της απόδρασης , η αγωνία για τη συναρμολόγηση των ψηφίδων, για τη συναρμολόγηση του παζλ του κατακερματισμένου εαυτού της, η Εύα , ο Αδάμ-Γιώργος, ο Γιάννης, ο Τάκης, ο πατέρας που γέρασε, ο γιος που αντρώθηκε, το κορίτσι που έγινε γυναίκα, μια σωσμένη ζωή, μια ξοδεμένη ζωή. Πότε είναι η σωστή η ώρα, δεν το ξέρεις αυτό, μια στιγμή είναι που πηδάς στο κενό, δεν είσαι έτοιμος, μια στιγμή τρέλας είναι, μια στιγμή που λες «Θα σπάσω το τσιμέντο» , που κάτω απ΄ τη συκιά, λες «θα πάω στα τσαντίρια», που λες «θα γίνω πουτάνα στα Βούρλα» , μια στιγμή που το πιστόλι σκάει πάνω σ΄ έναν μπασκίνα ή πηδάς απ΄ το κελί σου στο κενό , για να φύγεις, για που ; Έξω. Χρειάζεται να πας πίσω για να πας μπροστά. Ο παράδεισος δεν είναι εκεί μέσα , είναι έξω, η έρημος, εκεί που οι αλήθειες λέγονται ολόκληρες. Βγες έξω, πέτα μακριά, φύγε, ζήσε, φύγε, έξω , Ίκλι Αβρίκ, βγες έξω…. Ένα αξιανάγνωστο μυθιστόρημα . Απόλαυση ανάγνωσης. Αληθινό, συγκινητικό , βαθύ. Η αφήγηση θέτει ως μοναδικό σκοπό της την κάθαρση , όντας ασθματική, άστικτη, ταυτισμένη με τον ανάστατο εσωτερικό κόσμο της πρωταγωνίστριας. Προσεκτικά επιλεγμένο λεξιλόγιο και κοφτή διατύπωση γεμάτο αποσιωπήσεις το μυθιστόρημα αυτό μικρής έκτασης , αλλά μεγάλης εσωτερικής έντασης ,τεχνική αρτιότητα, πηγαία ιδέα, ώριμη και στοχαστική ματιά ,οξυδερκή παρατήρηση του ανθρώπινου ψυχισμού , πολυτροπική , έκκεντρη αφήγηση γεμάτη εναλλαγές αφηγητών και οπτικής γωνίας , της πρώτης εμφάνισης της Μαριάνθης Νταφούλη. Οδυνηρό και ανθρώπινο , ένα σύντομο συναρπαστικό αριστούργημα που σφύζει , σαν ανοιχτή πληγή. Γεννήθηκε ένα νέο ταλέντο στην ελληνική λογοτεχνία . Η Μαριάνθη Νταφούλη γεννήθηκε το 1976 kaiάρισακαι πέρασε τα παιδικά της χρόνια στην Κρανιά Ελασσόνας και στον Πλατύκαμπο Νομού Λάρισας, απ’ όπου και κατάγεται. Η μητέρα της Ευτυχία Πουρναρά είναι από την Κυψέλη Άρτας. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Δημόσιο Δίκαιο στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1999 ζει και εργάζεται ως δικηγόρος στην Αθήνα. Το «Ίκλι Αβρίκ» είναι το πρώτο της βιβλίο. Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς

0

γυναίκες της αναμονής

«Γυναίκες της αναμονής» Μ.Βαμβουνάκη Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 300 Η Μάρω Βαμβουνάκη είναι μια σπουδαία συγγραφέας και μας παρουσιάζει στις «Γυναίκες της αναμονής» ένα εξαίρετο βιβλίο. Τα ειδοποιά γνωρίσματα του βιβλίου της είναι : η ατμόσφαιρα, ταλέντο άφθονο , βίωμα βαθύ, εικονοπλαστική δεινότητα, κείμενα που αποπνέουν φρεσκάδα απίστευτη, έχουν μια απλότητα ανεπιτήδευτη, έχουν κάτι το αγέραστο, το ανθεκτικό , το διαχρονικό, η λαμπερή ματιά της διαπερνά τις σκοτεινές γωνιές της συνείδησης ή του αισθήματος, προσωπικές μνήμες, συναισθήματα, οι ελλιπείς και ελλειμματικοί χαρακτήρες , τα τόσα σωρευμένα πάθη και παθήματα των ηρώων, οικονομία του λόγου , η προσοχή στις λεπτομέρειες ,η ένωση λογοτεχνίας και ψυχοθεραπείας και η φυσικότητα των ψυχολογικών απόψεων της συγγραφέως για τον σπαραχτικό και τον παράνομο έρωτα , την αγάπη, το θέλω, τον υπέρμετρο εγωισμό, το φόβο, τη ζήλεια, το μίσος, την ανασφάλεια, τη μοναξιά, το άγχος, τη ζωή , την τέχνη, το Εγώ ,τις εγωπαθείς επιθυμίες και την ψυχική ισορροπία . Η Μάρω Βαμβουνάκη στο νέο της βιβλίο «Γυναίκες της αναμονής» αναφέρεται σε ψυχολογικά περιστατικά καθοριστικά, περιστατικά από την ψυχαναλυτική της εμπειρία με εμμονικά ή ανίατα ερωτευμένους, την ασφάλεια της αποτυχίας, απαντάει στα ερωτήματα : Χρειάζεται προσπάθεια η αγάπη ; Γιατί κάποιοι που λαχταρούν πολύ να αγαπηθούν δε φροντίζουν να γίνουν αξιοαγάπητοι ; Βλέπει ο τυφλός έρωτας ; Ποιος ερωτευμένος τρελά προσέχει το τέλος του ; Γιατί προτιμούμε τις κακές ειδήσεις ; Γιατί μας αρέσουν πιο πολύ τα δράματα των άλλων ; Με ποιο δικαίωμα να πεις σε κάποιον «Μου λείπεις…Δεν αντέχω την απουσία σου…» όταν αυτός ο κάποιος έφυγε επειδή δεν άντεχε εδώ; Γιατί δεν βοηθάει ο Θεός; Το να ασκείται πίεση από αγάπη , είναι περίπου κατάσταση κόλασης ,όποιος είναι φίλος δεν πιέζει , δε σε πρήζει, δεν ευτυχείς ούτε δυστυχείς από τις εξωτερικές συνθήκες , ότι είναι αγάπη του εαυτού το «θέλω», κάθε έξυπνος χαρακτήρας πρέπει να μελετά τις ανάγκες του και να αφαιρεί, ο καθένας πρέπει να μάθει ποιος όντως είναι ,τι πράγματα υπηρετεί ,τι μπορεί, τι θέλει να κάνει ,το θέλω και ο φόβος είναι τα δυο πράγματα που έχουμε τεράστια ανάγκη να ξέρουμε, προκειμένου να ξέρουμε τον εαυτό μας, αναφέρει η συγγραφέας τις βασικές ανθρώπινες αγωνίες: τον φόβο του θανάτου και τον έρωτα, η ζωή και ο θάνατος είναι υπέρλογα γεγονότα, αναλύει τι είναι αυτογνωσία και αυτολατρεία, τονίζει ότι η τέχνη σε θεραπεύει από θλίψη και κατάθλιψη, ότι η ζωή είναι λεπτή , η επιστήμη χοντρή , κι ανάμεσα σε επιστήμη και ζωή στέκεται η τέχνη , θυμάται τα μπαλκόνια και τους δρόμους που χάραξαν τη δική της διαδρομή ,ότι έχουν και οι τόποι ,έχουν και οι δρόμοι ψυχές ή ασχολείται με εκείνα τα τραγικά παιδιά που υπήρξαν «η μανούλα της μάνας τους» , τους άθεους ζηλωτές, την υπέροχη άνοιξη όπου είναι από τις πιο ζόρικες εποχές για την ψυχολογία πολλών υγιών χαρακτήρων ,τους Ωκεανούς και απόνερα ή την μελαγχολία των υποκατάστατων, το προνόμιο της λησμονιάς, την ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο, ότι υπάρχουν γυναίκες με βαρύ οιδιπόδειο σύμπλεγμα ή το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας και τέλος η μέγιστη ανασφάλεια των ερωτευμένων είναι ο τρόμος του χωρισμού , της προδοσίας , της απιστίας, της εγκατάλειψης... «Γιατί δυστυχώς», όπως μας λέει η Μάρω Βαμβουνάκη , « συμβαίνει να είμαστε πλάσματα γεμάτα φόβους και ψιλοδουλεμένες άμυνες. Φοβόμαστε ακόμα και την αληθινή χαρά, την ευτυχία και, ίσως περισσότερο, τη βαθιά αγάπη. Για διάφορους λόγους τις αποφεύγουμε και βάζουμε στη θέση τους στόχους και επιλογές που νιώθουμε ότι ελέγχουμε καλύτερα. Κρύβει όμως μεγάλη θλίψη και κατάθλιψη η αποφυγή της αυθεντικής, της ζωντανής ζωής.» «Μπορεί η ζωή να είναι εντέλει μια αναμονή. Από τη φύση της, από τον προορισμό της. Ζεις για να περιμένεις»… Οι χαρακτήρες του βιβλίου ξεγυμνώνουν την ψυχή τους σε διαλογικά ταξίδια στη σκέψη , σε προσωπικούς κόσμους, σε οδυνηρές ενδοσκοπήσεις , σε δαιδαλώδεις ψυχολογικές και νοητικές ερωτικές διαδρομές. Με ματιά λοξή και διεστραμμένη , κάποτε με ιδιόρρυθμες διατυπώσεις και φράσεις , οι ήρωες χάνονται σε επιθυμίες και σε ερωτικές φαντασιώσεις και σε σκέψεις καταπνιγμένες και καταχωνιασμένες στα βάθη της ψυχής τους , που ξεπηδάνε , ξεχύνονται , πολλές φορές στρεβλές και παραμορφωμένες , δημιουργώντας καταστάσεις όπου το έκκεντρο αιφνιδιαστικά ενώνεται με το «κανονικό» για να το υπονομεύσει και να το αποσυνθέσει. Η Μάρω Βαμβουνάκη μας έμαθε πως μπορείς να διαβάζεις κάτι βαθιά ανθρώπινο και ψυχολογικό και μαζί μπορεί να κλαις και να γελάς , πως το αστείο δεν είναι το αντίθετο του σκληρού , του ακραίου , του απάνθρωπου , αλλά συχνά είναι ο μόνος τρόπος που έχεις για να τα μιλήσεις… Εύγλωττο, ελκυστικό κι όσο πρέπει συναισθηματικό βιβλίο… Η ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ γεννήθηκε στα Χανιά, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια. Από δέκα χρόνων ήρθε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και ψυχολογία. Από το 1972 και για έντεκα χρόνια έζησε στη Ρόδο, όπου εργάστηκε ως συμβολαιογράφος. Σήμερα ζει στην Αθήνα. Έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία. Κάποια από τα έργα της είναι : «Ο παλιάτσος και η άνιμα» το 2006 «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» το 2008 «Χορός μεταμφιεσμένων» το 2009 «Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα» το 2010 «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» το 2014 «Σιωπάς για να ακούγεσαι» το 2014 «Η μπαλάντα της ζήλειας» το 2016 Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

τα κορίτσια των λουλουδιών

«Τα κορίτσια των λουλουδιών» Α.Κλαρκ-Πλατς Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 343 Κανένας δεν έρχεται να σε βοηθήσει επειδή είσαι μόνος σου σε όλη σου την ζωή .Από τη γέννηση ως τον θάνατο και ξανά… Ο νόμος δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια … 15 Ιουλίου 1997. Δυο μικρά κορίτσια η Λόρελ Μπόουμαν 10 ετών και η Ρόζι Μπόουμαν 6 ετών βρίσκονται σε καλοκαιρινές διακοπές και συνέχεια έχουν το μυαλό τους στο παιχνίδι .Είναι πολύ ευτυχισμένες .Είναι πολύ δεμένες οι δυο τους. Πηγαίνουνε στην παιδική χαρά. Τους αρέσει ο περιστρεφόμενος μύλος , οι κούνιες και το αλογάκι. Εκείνη την ημέρα η μικρή Κίρστι Σουάν έπαιζε στο αλογάκι .Τα δυο κορίτσια αρχίσανε να της μιλάνε .Να παίζουνε μαζί της. Η μητέρα της έπινε καφέ και μιλούσε με φίλες της. Παρασύρανε την μικρή Κίρστι στο παλιό κανάλι ,διότι ήταν μέσα στο δάσος και εκεί η Λόρελ και η Ρόζι παίζανε συχνά κρυφτό, κυνηγητό και παιχνίδια ρόλων .Οι ιτιές για τα δύο κορίτσια ήταν νεραϊδένια βασίλεια. Πηγαίνανε σε ένα ξέφωτο, όπου είχανε τα δικά τους «σπίτια» .Παίζανε σπιτάκια , αλλά το δίχρονο μωρό ήταν άτακτο , έτσι δέχτηκε ένα τρομερό χτύπημα από τα κορίτσια .Η Κίρστι έπεσε και άρχισε να τρέχει αίμα από το κεφάλι της. Τα δυο κορίτσια φοβηθήκανε , θέλανε τη μαμά τους και τρέξανε για το σπίτι τους. Η δίχρονη Κίρστι Σουάν βρέθηκε νεκρή και γεμάτη γρατσουνιές και κοψίματα. Ήταν μια πράξη πρωτόφαντου κακού και βαρβαρότητας .Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει το κίνητρο πίσω από τη βίαιη και φρικαλέα επίθεση στη μικρή Κίρστι. Την Κίρστι δεν την απήγαγε ένας θλιβερός γέρος. Την απήγαγε ένα παιδί. Ένα παιδί. Και τι ωθεί ένα παιδί να κάνει κάτι τέτοιο; Να δελεάσει ένα νήπιο ώστε να το απομακρύνει από τη μητέρα του , να το κρατήσει κρυμμένο για ώρες και μετά να το υποβάλλει σε συστηματικό ξύλο, κοψίματα , βασανισμό, φόνο. Τι κάνει ένα δεκάχρονο να κάνει κάτι τέτοιο ; Το κακό. Το απόλυτο κακό... Η αστυνομία θα ανακαλύψει τα δυο κορίτσια, που είχαν απαγάγει την μικρή από την παιδική χαρά. Οι εφημερίδες ( ο κίτρινος τύπος) θα αποκαλέσουνε τα δυο κορίτσια, την Λόρελ και την Ρόζι, «Τα κορίτσια των λουλουδιών», τα κορίτσια που κάνανε αυτό το φοβερό έγκλημα, που απαγάγανε και δολοφονήσανε την Κίρστι . Επειδή η Ρόζι ήταν μόνο έξι ετών απαλλάχτηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση επ΄ αόριστον μόνο η δεκάχρονη Λόρελ. Καμιά από τις δύο δεν μίλησε ποτέ για το έγκλημα… Πώς έγινε και ένα ψυχικά φυσιολογικό κορίτσι δέκα ετών , μέσης ευφυΐας, διέπραξε αυτό το έγκλημα ; Η ανατροφή των δύο κοριτσιών από τους γονείς τους ήταν φυσιολογική .Τι συνέβη και δυο παιδιά διαπράξανε αυτό το στυγερό έγκλημα ; Θα μπορέσουν τα δύο κορίτσια να ζήσουν μια απλή ζωή , χωρίς το μίσος και την αηδία του κόσμου και της κοινωνίας ; Η Λόρελ Μπόουμαν ήταν γενετικά προγραμματισμένη να είναι κακή; Το βλέμμα των δύο κοριτσιών έδειχνε ότι δεν ήταν άνθρωποι. Ήταν κάτι σατανικό .Ήταν το κακό… Η οικογένεια Μπόουμαν άλλαξε όνομα και διαμονή, κατόπιν υπόδειξη της αστυνομίας, λόγω προπηλακισμών της τοπικής κοινωνίας . Φύγανε από το Λονδίνο και το Γιόρκσερ και όλα τα μέρη όπου οι άνθρωποι μπορεί να θυμούνται τα πρόσωπά τους, ονομάστηκαν Άρτσερ. Διάλεξαν μια πόλη ανάμεσα στο Νιούκαστλ και το Μπέργουικ ,για να γίνει ο καινούργιος τους τόπος. Η Ρόζι Μπόουμαν λεγόταν πλέον Χέιζελ Άρτσερ. Αυτό που συνέβη στο παρελθόν -με την Κίρστι και τη Λόρελ- ζει μέσα στη Χέιζελ. Δεν φεύγει ποτέ, σαν τους δαίμονες ,εκείνες τις σκιές ,που ακολουθούν τους ανθρώπους , κάθονται στους ώμους της , πάντα παρούσες. Μέχρι που ήρθε στη ζωή της ο Τζόνι. Η Χέιζελ Άρτσερ θα μεγαλώσει και θα έχει μια ερωτική σχέση με τον Τζόνι , ο οποίος έχει μια κόρη Ίβι, από την γυναίκα του ,με την οποία έχει χωρίσει. Παραμονή Πρωτοχρονιάς 2017. Ξενοδοχείο Μπάλκομπ Κορτ ,απομονωμένο ,σαν να ισορροπεί στον αέρα πάνω από τη θάλασσα, στο Ντέβον. Ο αέρας του Ντέβον είναι τσουχτερός από τον παγετό. Στο ξενοδοχείο αυτό εξαφανίζεται η πεντάχρονη Τζόρτζι , με μαύρα μαλλιά, σαν της χιονάτης και ένα στόμα σαν μπουμπούκι. Οι κραυγές της μητέρας της Τζόρτζι Γκρίνστριτ σκίζουν την ησυχία του ξενοδοχείου σαν καταιγίδα… Στο ίδιο ξενοδοχείο βρίσκεται τυχαία η Χέιζελ , ο Τζόνι και η Ίβι. Μετά από αρκετές ώρες η αστυφύλακας Λόρνα Χίλιερ ανακαλύπτει παγωμένη , αλλά ζωντανή την μικρή Τζόρτζι. Η αστυνομία δεν μπόρεσαν να ανακρίνουν τη μικρή Τζόρτζι , να δούνε ποιος την πήρε έξω στην παγωνιά και κρύφτηκε μέσα σε μια σπηλιά , με τρία γατάκια. Οι υποψίες της ανακρίτρια αστυφύλακα Λόρνα Χίλιερ πέφτουν στον πολωνό Μάρεκ Κάζκα, που εργάζεται στο μαγειρεία του ξενοδοχείου και έχει κατηγορηθεί παλιότερα για παιδεραστία και στην Χέιζελ Άρτσερ. Η Χέιζελ Άρτσερ αποτελούσε κίνδυνο για τα παιδιά .Υπήρχε το προηγούμενο επεισόδιο με την δολοφονία της μικρής Κίρστι Σουάν. Η Χέιζελ-Ρόζι ζούσε κρυμμένη σχεδόν είκοσι χρόνια .Γιατί να θέλει τώρα αυτή τη φασαρία; Γιατί να θέλει την αστυνομία να κάνει φύλλο και φτερό το σπίτι της , να ξετινάξει τη ζωή της , να σκαλίσει το παρελθόν της; Γιατί η μικρή Τζόρτζι δεν είπε τίποτα; Γιατί δεν άφηνε την Τζόρτζι να μιλήσει η μητέρα της, η Τζέιν Γκρίνστριτ ; Τι έκρυβε η Τζέιν Γκρίνστριτ ; Για ποιον λόγο αρέσει στην Χέιζελ ένας πίνακας της μητέρας της ,που αποπνέει πανικό και φόβο; Γιατί η Λόρελ δεν είπε την αλήθεια, για το τι συνέβη στην Κίρστι Σουάν; Τι θυσίασε η Λόρελ ; Ποιος έκλεψε την ζωή της Λόρελ ; Γιατί οι γονείς Μπόουμαν και η Ρόζι Μπόουμαν ,δεκαεννιά χρόνια ,δεν επισκέφτηκαν ποτέ στην φυλακή την Λόρελ ; Ποιος την πλήρωσε άδικα ; Μετά από δεκαεννιά χρόνια η μητέρα της Κίρστι, η Ντέμπορα και η αδελφή της, Τζοάνα Ντέντον ,θα συγχωρήσουν την Λόρελ ,για αυτό που έκανε όταν ήταν δέκα χρονών παιδί ; Θα επανενταχθεί και θα αποφυλακιστεί η Λόρελ ,μετά από δέκα εννιά χρόνια ; Θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας ; Ποιος ή ποια έκανε το κακό στην Κίρστι Σουάν και στην Τζόρτζι Γκρίνστριτ ; Η αθωότητα και η ενοχή διαποτίζει το κάθε μέρος του βιβλίου αυτού. Κανείς μας δεν είναι αθώος. Ίσως τα παιδιά είναι αθώα έως ότου δεν έχουν αναπτύξει ακόμα το δυναμικό τους , την κοινωνικότητά τους. Να προκαλέσεις πόνο μικρό ή μεγαλύτερο, να κάνεις κακό σε κάποιον , είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση. Μια οικογένεια μπορεί να είναι δυσλειτουργική χωρίς αυτό να οφείλεται στην τύχη ή σε συγκυρίες .Μια μάνα μπορεί να μην μπορεί να αγαπήσει σωστά το πιο προβληματικό από τα παιδιά της. Βίαιο και τρυφερό, έξυπνο και απρόβλεπτο , τρομακτικά συναρπαστικό μυθιστόρημα. Ένα σκοτεινό ψυχολογικό θρίλερ. Μια αιχμηρή διερεύνηση των ηθικών , κοινωνικών και νομικών ζητημάτων, που σχετίζονται με τα εγκλήματα που διαπράττουν παιδιά. Διαβάστε το. Η Άλις Κλαρκ-Πλατς σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Ντάραμ της Αγγλίας και είναι πρώην δικηγόρος ανθρώπινων δικαιωμάτων .Έχει εργαστεί στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο στην υπόθεση της Γενοκτονίας στη Ρουάντα καθώς και στις υποθέσεις που αφορούσαν τη Γουίνι Μαντέλα και τον ράπερ Σνούπι Ντογκ .Το βιβλίο της Warchild ήταν υποψήφιο για το Impress Prize το 2013 , ενώ με το The Taken ήταν υποψήφια για το Βραβείο Dead Good Reader το 2017.Έχει επίσης δημοσιεύσει πολλά διηγήματα , ένα από τα οποία συμπεριλήφθηκε στο Deadlier, μια ανθολογία εκατό αστυνομικών διηγημάτων από σημαντικότατες και πολυβραβευμένες γυναίκες συγγραφείς , όπως η Άγκαθα Κρίστι και η Μάργκαρετ Άτγουντ, που επιμελήθηκε η Σόφι Χάνα. Ζει στη Σιγκαπούρη με την οικογένειά της. Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς

0

Αλλγαή φρουράς

«Αλλαγή φρουράς» Π.Βλάχος Εκδόσεις Κέδρος 2020 σελ. 452 2018. Ο καθηγητής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Δημήτρης Ιακώβου ,ετών εξήντα επτά, βρίσκεται δολοφονημένος στο γραφείο του. Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτοκτόνησε. Ο Ιακώβου δεχόταν απειλητικά μηνύματα από μια ομάδα με το όνομα Vita Nova (Νέα ζωή). Ο καθηγητής Κοινωνιολογίας Φίλιππος Ρογώσης βρέθηκε με σπασμένα πλευρά κοντά στο σπίτι του. Ο επιστήμονας Αλέξανδρος Πυλαρινός (ο άνθρωπος με τα πολλά ονόματα Σιωπηλός, Σιλανσιέ που κατηγορήθηκε, τον Μάη ΄68 στο Παρίσι, ως χαφιές ) βρίσκεται δολοφονημένος . Η αστυνομία και ο αστυνόμος Αλεξάτος προσπαθούν να εξιχνιάσουν όλες αυτές τις περιπτώσεις. Κάποιοι γαλλοσπούδαχτοι αστοί ήρθαν στην Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση σε αυτή τη χώρα του ραγιαδισμού , της αμορφωσιάς και του καφενείου, να διδάξουν ελευθερία του ανθρώπου και την ελευθερία της επιλογής και τελικά δημιούργησαν τέρατα, ένας τραυματίας με σπασμένα πλευρά που ισχυριζόταν πως ο νεκρός Ιακώβου είπε το μεγάλο «ναι» , για να φάει μια σφαίρα στο κεφάλι , η Πατ -Μιράντα Ιωακειμίδου , μια όμορφη γυναίκα που κρεμόσουν από το στόμα της όταν μιλούσε, ένας τύπος που ψαχνόταν με νεκρές πρωτοπορίες, προκηρύξεις με ρητά και αποφθέγματα , ένας Μάης του ΄68 , μια προσωπική εμμονή για μια Κοινωνία των Μεταφραστών ,που έσβησε πριν ακόμη γίνει κοινωνία ,πριν προλάβει να αλλάξει τα μυαλά των ανθρώπων ,κάποιος που στέλνει ιστορίες και πληροφορίες στον αστυνόμο, μια γυναίκα που αγαπούσε, μια δική του δυσμένεια στο σώμα ,όλα αυτά προβλημάτιζαν τον αστυνόμο Αλεξάτο. Ο Δημήτρης Ιακώβου ήταν ιδρυτής μιας λογοτεχνικής ομάδας που ξεκίνησε τη δραστηριότητά της τη δεκαετία του ΄80 με το όνομα «Κοινωνία των Μεταφραστών». Τον Ιούνιο του 2018 εισηγήθηκε τη διάλυσή της. Ο Δημήτρης Ιακώβου ήταν σπουδαίος άνθρωπος, ένα πραγματικό δημιούργημα όλων των αναζητήσεων της γενιάς του Μάη του΄68. Σπούδασε στο Παρίσι και υπήρξε με τον τρόπο του ενεργός στα γεγονότα του Μάη ,αν και ποτέ δεν ήταν μαχητής του δρόμου .Εργάστηκε στα banlieues. Ο Δημήτρης Ιακώβου είχε μπορέσει να απεμπολήσει την αυθεντία του ,τη βεβαιότητα της γνώσης του. Μπορούσε να ανακαλύπτει ξανά και ξανά την άγνοιά του, να βάζει στο παιχνίδι διαρκώς το νέο ερώτημα , να λέει εντέλει ένα πραγματικό «δεν γνωρίζω». Και για αυτό πολλοί τον μισούσαν. Ο Δημήτρης Ιακώβου συνδιαλεγόταν με τη θεσμική γνώση .Να την αμφισβητήσει ή να την επικυρώσει. Ύστερα , με την εξουσία που την ορίζει και τις νομοθετήσεις της εξουσίας. Με την κατακερματισμένη γνώση , που θέλει να παράγει ειδικούς .Με τους φοιτητές που αδιαφορούν για το μάθημα , τους φοιτητές που διαρκώς αμφισβητούν .Με τον ίδιο του τον εαυτό. Με την ανέλιξή του στον ακαδημαϊκό χώρο , με εκλέκτορες, δημοσιεύσεις ,συνέδρια .Με την αμφιβολία για την επάρκειά του .Με τον ίδιο τον τρόπο που λειτουργεί το πανεπιστήμιο. Τις συντεχνιακές αντιλήψεις , τον νεποτισμό, τους κομματικούς εγκάθετους, τον προσπορισμό ερευνητικών κονδυλίων, τα αμειβόμενα μεταπτυχιακά , την υποταγμένη γνώση για παραγωγή πτυχίων, την ιδιοκτησιακή σχέση σχολών και τμημάτων ,την αγωνία της κατάταξης του πανεπιστημίου στην παγκόσμια κλίμακα. Τι σχέση έχουν τα banlieues ,τα υποβαθμισμένα παρισινά προάστια ; Τι σχέση έχει η Vita Nova με την Κοινωνία των Μεταφραστών ; Εκβίαζε ο Ιακώβου τον Πρύτανη ; Ποιος ο ρόλος του Πυλαρινού ; Ποιος σκότωσε τον Δημήτρη Ιακώβου ; Ποιος σκότωσε τον Πυλαρινό ; Τα πρεζόνια των Εξαρχείων ; Τι ρόλο έπαιξε η Γιολάντα Ξένου ; Τι σημαίνει το Bejahung ; Τι ήταν η αρποκράτειος σιγή ; Γιατί δήλωσε ο Λεωνίδας Ράγκος ότι ήταν ο δολοφόνος του Ιακώβου ; Κι αν ο πρύτανης είναι ένας βρικόλακας , που χαίρει κύρους και σεβασμού ,τι τύπος ήταν ο Ιακώβου ; Βρέθηκε ο τρόπος κάποιοι να βγουν λιγότερο τραυματισμένοι από αυτή την ιστορία ; Νεκροί και ζωντανοί ; Θα βρεθεί ο δολοφόνος ; Το βιβλίο αυτό είναι ένα ταξίδι ,μια περιπλάνηση. Ένα μυθιστόρημα για τις επιλογές με αποδοχή της ευθύνης. Της αναζήτησης ελεύθερων ανθρώπων με αμοιβαία δέσμευση. Ένα μυθιστόρημα για την γνώση και την ελευθερία, την εξουσία και τον ακαδημαϊκό χώρο, την πίστη και την αμφιβολία, τη δράση και το στοχασμό ,τη γοητεία της αυταπάτης , το απρόβλεπτο της ανθρώπινης φύσης, τους νέους ανθρωποφύλακες που θέλουν να δημιουργήσουν τον άνθρωπο με την ευφυΐα της μέδουσας. Γραφή μεγάλης έντασης , φρόνημα σχεδόν νιτσεϊκό. Ποιητικό , ενδοσκοπικό ,νουάρ και φιλοσοφικό. Διαβάστε το. Ο Παναγιώτης Βλάχος γεννήθηκε στη Μεσσηνία. Μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου και ζει. Σπούδασε οικονομικά και έκανε μεταπτυχιακά στην Περιφερειακή Ανάπτυξη. Εργάζεται ως ειδικός επιστήμονας σε μελέτες και έρευνες που άπτονται περιβαλλοντικού, χωροταξικού και οικονομικού σχεδιασμού. Εργάστηκε για σχεδόν είκοσι χρόνια στον εκδοτικό χώρο. Ασχολείται συστηματικά με την ψυχανάλυση. Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του: • Ανά δύο και ένας μόνος του (2002) • Καλή σας νύχτα, κύριε Φρόιντ (2006) • Οι ανόητοι (2011) • Το blues της ανεργίας (2016) Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς •

0

το νεφέλωμα της χίμαιρας

«Το νεφέλωμα της Χίμαιρας» Α.Ρίζου Εκδόσεις Πάπυρος 2017 σελ.262 Σαμοθράκη. Το νησί των Καβείρων. Καλοκαίρι. Ο Αυγερινός έλαμπε στον νυχτερινό θόλο και δέσποζε στο στερέωμα με το επιβλητικό του φως. Εκείνη την ώρα , ο νησιώτικος όγκος που στο χάρτη μοιάζει με μεγάλη αχιβάδα στα κύματα , χρωματιζόταν απαλά από τις πρώτες δειλές ακτίνες του ηλίου. Ξαφνικά, ένας τρομακτικός θόρυβος τάραξε την απόκοσμη γαλήνη του αρχιπελάγους και έκανε ένα σμήνος πουλιών να πετάξουν πάνω από τα δέντρα , προς το νότο. Από ένα μικρό απόμερο σπίτι βγήκε τρέχοντας μια ανθρώπινη φιγούρα , που λίγες στιγμές μετά , χάθηκε ανάμεσα στις πυκνόφυτες φυλλωσιές. Κι ύστερα πάλι σιωπή… Μια παρέα νέων πέρασε μπροστά από το παραλιακό σπίτι όπου είχε ακουστεί ο ήχος. Πρόσεξαν την ανοιχτή πόρτα και διέκριναν στο πάτωμα κάποιες κόκκινες κηλίδες. Άναψαν το φως και εμβρόντητοι αντίκρισαν μια γυναίκα που κείτονταν αιμόφυρτη. Η ανοιχτή πληγή στο λαιμό από σφαίρα , που σχημάτιζε πορφυρά ρυάκια , φανέρωνε πως είχε πυροβοληθεί λίγη ώρα πριν. Ειδοποιήσανε την αστυνομία. Ο αστυνόμος Αχιλλέας Αλιφέρης άρχισε την έρευνα να εξιχνιάσει αυτό το έγκλημα. Η κοπέλα που δολοφονήθηκε ανακάλυψε ο αστυνόμος ότι ήταν η αρχαιολόγος Μυρτώ Βρεττού. Στο νεκροταφείο που θα γινόταν η ταφή, τον πλησίασε μια νεαρή κοπέλα ,ψηλή, γύρω στα είκοσι οκτώ , με καλοσμιλεμένο κορμί και πρόσωπο υπέροχο, σχεδόν αγγελικό. Του συστήθηκε ότι ήταν προσωπική φίλη της Μυρτώς ,ήταν και αυτή αρχαιολόγος και το όνομά της ήταν Άλκηστη Μενδρινού. Οι πληροφορίες που έδωσε η Άλκηστη στον αστυνόμο Αλιφέρη ήταν πολύ λίγες. Δεν τον βοήθησαν καθόλου στο έργο του. Δεν υπήρχαν ύποπτοι .Η κοινωνία της Σαμοθράκης ήταν μικρή και η Μυρτώ ήταν αρκετά εσωστρεφής . Η Άλκηστη γνώρισε στην Σαμοθράκη, τον αστρονόμο Μάρκο Συνοδινό και τον αδελφό του Ορφέα. Εκείνες τις ημέρες έφθασε στο νησί με το πολυτελές ιστιοφόρο του Vellerofonte (ο Βελλεροφόντης στην αρχαιότητα ήταν ήρωας ,που πάνω στον φτερωτό Πήγασο , σκότωσε το φοβερό θηρίο τη Χίμαιρα) και ο Ολλανδός Φίλιπ βαν ντερ Φόρτε ,που ίσως έκανε κάποιες επενδύσεις στο νησί. Σύντομα ο Φόρτε γνωρίστηκε με τον Μάρκο και την Άλκηστη. Η Άλκηστη με την παρέα του Μάρκου επισκέφτηκε το Ιερό , όπου γινόταν οι Καβείριες τελετές και ανέβηκε στις Βάθρες και έφτασαν ως τον καταρράκτη του Φονιά Ο αστυνόμος Αλιφέρης συνέχιζε την έρευνά του για τον δολοφόνο . Δεν δολοφονείται έτσι απλά ένας άνθρωπος σε μια κοινότητα τριών χιλιάδων ατόμων. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Ούτε πρόκειται για ληστεία. Άρα κάτι άλλο συμβαίνει. Ένας ύποπτος ήταν ο Ορφέας ο οποίος στο παρελθόν είχε σχέση με την Μυρτώ. Ανακάλυψε ο αστυνόμος επίσης ότι η Μυρτώ είχε και κάποια σχέση με ένα άγνωστο ,που γνώρισε στην Αλεξανδρούπολη. Λίγους μήνες προτού δολοφονηθεί πολλοί είχαν παρατηρήσει κάποια μεταστροφή στη συμπεριφορά και τη διάθεσή της. Άρχισε να χάνεται , ταξίδευε συχνά εκτός Σαμοθράκης, φαινόταν δύσθυμη και απόμακρη. Ο αστυνόμος μαζί με την Άλκηστη ανακαλύπτουν και ένα παλιό σημειωματάριο της Μυρτώς , στο οποίο αναφέρει ότι ήταν μοναχική , απρόσιτη , ένιωθε εσωτερική μοναξιά και ήταν δυστυχισμένη. Έγραφε ότι συνδέθηκε ερωτικά με κάποιον Αλγερινό .Κάτι την βασάνιζε , κάτι την πίεζε ,αλλά δεν το ανέφερε. Ο Αχιλλέας προβληματιζόταν περισσότερο από ποτέ για τα στοιχεία που είχε στη διάθεσή του. Στεκόταν αδύνατο να εξακριβώσει την ταυτότητα του μυστηριώδους άνδρα. Επίσης έμαθε ότι η Μυρτώ τον τελευταίο καιρό κυκλοφορούσε μοναχή της ,νυχτιάτικα στο Ιερό και την είχαν δει κατάκοπη και με λασπωμένα ρούχα, στον Πύργο του Φονιά. Τριγυρνούσε αλαφιασμένη σαν κάτι να έψαχνε. Τι ήταν αυτό ; Για να ανακαλύψει τον δολοφόνο της Μυρτώ Βρεττού, προσπαθούσε με δικές της έρευνες η δημοσιογράφος Ανδρομάχη Θεοτοκά ,από την Ξάνθη. Τα δραματικά γεγονότα στιγμάτισαν ολοκληρωτικά τόσες ζωές .Όλους τους ήρωες του μυθιστορήματος θα αλλάξει αυτό το Καλοκαίρι στη Σαμοθράκη. Οι μεγάλες απουσίες είναι βαθιές πληγές, που αλλάζουν τις ανθρώπινες συντεταγμένες. Ο καθένας θα χαράξει μια καινούργια πορεία. Η πορεία προς τη λύση του μυστηρίου είναι συνάμα για τους πρωταγωνιστές και ένα ταξίδι αυτογνωσίας… Ποιοι λόγοι οδήγησαν τον δολοφόνο να σκοτώσει την Μυρτώ Βρεττού ; Θα βρεθεί ο δολοφόνος ; Τελικά τα όνειρα ήταν χιμαιρικά και οι χίμαιρες δεν πιάνονται ποτέ. Όσο κι αν δίνουν την εντύπωση μιας κατάβασης προς τα ανθρώπινα , εντέλει απομακρύνονται , σκορπίζουν και χάνονται .Ανεξάρτητες και περήφανες συνεχίζουν το ταξίδι τους στο άπειρο του κόσμου… Ένα βιβλίο για την μοναξιά, τις αναμνήσεις , τα οράματα, τους εφιάλτες, τα παθιασμένα όνειρα, τις ενοχές, τον έρωτα, την φιλία, τον θάνατο, τις ύπουλες χίμαιρες, τα Καβείρια μυστήρια, το Νεφέλωμα της Χίμαιρας. Ιδιόμορφο , ιδιαίτερο ,σίγουρα ασυνήθιστο μυθιστόρημα. Με ανατροπές σε δεδομένες παραδοχές , βαθιές τομές που αιμορραγούν πάνω σε συναισθήματα, που άλλοτε παρηγορούν κι άλλοτε απελπίζουν, με χαρακτήρες που αποφεύγουν τον άπλετο φωτισμό. Μια λυρική και ευαίσθητη ματιά πάνω στο θέμα της απώλειας. Μια αστυνομική ιστορία ,που συνδυάζεται με την εμβάθυνση στους χαρακτήρες ,με την εικονοπλαστική δεινότητα της Αναστασίας Ρίζου ,που θα ανάψει όλα τα φώτα των αναγνωστικών σας προσδοκιών!! Η Αναστασία Ρίζου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη του τμήματος Κοινωνιολογίας και του ΠΜΣ Πολιτιστικής Διαχείρισης του Παντείου Πανεπιστημίου. Εργάζεται στον πολιτιστικό κλάδο και κατά περιόδους έχει συνεργαστεί με οργανισμούς όπως το Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο .Το 2016 έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε την ταινία μικρού μήκους «Η Άλλη». Ασχολείται με τη συγγραφή, τον κινηματογράφο και τη μουσική. «Το Νεφέλωμα της Χίμαιρας» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

το κορίτσι στο δέντρο

«Το κορίτσι στο δέντρο» Γ.Άντλερ-Όλσεν Εκδόσεις Λιβάνης 2020 σελ.715 Ο Δανός Καρλ Μερκ είναι προϊστάμενος του νεοσύστατου τομέα Q , με ασποστολή τη διερεύνηση ανεξιχνίαστων αστυνομικών υποθέσεων .Αναλαμβάνει υποθέσεις που ξεπερνούν κάθε φαντασία!! Την Τρίτη 29 Απριλίου 2014 ,ο Καρλ Μερκ δέχεται ένα τηλεφώνημα από τον αρχιφύλακα Κρίστιαν Χάμπερσοτ ,που υπηρετεί στην Αστυνοιμία του Μπόρνχολμ και ο οποίος την επόμενη μέρα βγαίνει σε σύνταξη. Ο Κρίστιαν του ζητάει βοήθεια για μια υπόθεση του 1997 ,που τον απασχολεί ακόμα.Ο Κρίστιαν θεωρεί τελευταία του ελπίδα για την υπόθεση τον νεοσύστατο τομέα Q. Δεν αντέχει άλλο. Οι συνεργάτες του Καρλ , η Ρόζε και ο Άσαντ ,του συνιστούν , να ασχοληθούν με αυτό το θέμα ,για το οποίο ο Κρίστιαν χαράμισε τη ζωή του κυνηγώντας μια υπόθεση δίχως προοπτική, μια υπόθεση που τελικά διέλυσε την οικογένειά του, τις φιλίες του και την ευτυχία του, με ανεπαρκή υποστήριξη από τους συναδέλφους του αστυνομικούς. Ο Καρλ Μερκ δεν δείχνει μεγάλη διάθεση και δεν ήταν ιδιαίτερα δεκτικός ,να ασχοληθεί με αυτή την παλιά υπόθεση του Κρίστιαν. Την ημέρα της εκδήλωσης ,για την συνταξιοδότησή του ,ο αρχιφύλακας Κρίστιαν Χάμπερσοτ, αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι…. Ο Μαρκ και οι συνεργάτες του τώρα αναρωτιούνται γιατί το έκανε αυτό ο Κρίστιαν ; Οπότε αποφασίζουν να πάνε και οι τρεις στο Μπόρνχολμ ,το μικρό αυτό νησάκι της Δανίας , να δούνε τι συμβαίνει. Ο Κρίστινα Χάμπερσοτ ήταν διαζευγμένος , έμενε μόνος και ήταν εξαιρετικά χολωμένος με μια παλιά υπόθεση που είχε βάλει σκοπό της ζωής του να διελευκάνει , παρότι δεν εργαζόταν στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών .Ήταν μια υπόθεση τελείως ασήμαντη , θα έλεγε κανείς , εγκατάλειψη θύματος τροχαίου , επειδή όμως το θύμα ήταν , μια νεαρή κοπέλα , η Αλμπέρτε Γκόλντσμιντ ,κατέληξε , τελικά ότι δεν ήταν και τόσο ασήμαντη. Ο οδηγός εκείνου του ατυχήματος δεν εντοπίστηκε ποτέ. Η Αλμπέρτε ήταν μια καλοσυνάτη, όμορφη και δημοφιλέστερη κοπέλα, που φοιτούσε στη Δημόσια Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών του Μπόρνχολμ .Πέρασε κάτι περισσότερο από ένα εικοσιτετετράωρο μέχρι να εντοπιστεί το πτώμα της , εκσφενδονισμένο σε ένα δέντρο , δίπλα στο δρόμο, τόσο ψηλά ώστε ήταν σχεδόν αδύνατον να τη δει κανείς. Και ο άντρας που έτυχε να στρέψει το βλέμμα του προς τα πάνω ακριβώς τη στιγμή που το αυτοκίνητό του περνούσε δίπλα από το δέντρο, προς μεγάλη του ατυχία , ήταν ένας ένστολος αστυνομικός απ΄π το Νέξο, ονόματι Κρίστιαν Χάμπερσοτ. Η ατυχή κοπέλα βρέθηκε κρεμασμένη στο δέντρο εξαιτίας του σοβαρού τροχαίου. Δεν εντοπίστηκαν ίχνη από φρενάρισμα ελαστικών και το δυστύχημα φαινόταν περίεργο. Το ποδήλατο της κοπέλας βρέθηκε σε αρκετή απόσταση από την ίδια , μέσα στους θάμνους , τόσο στραπατσαρισμένο ,που ήταν σχεδόν αγνώριστο. Αποκλείεται να συνέβη κάτι άλλο; Οι τρείς αστυνομικοί θα καταφέρουν να εντοπίσουν κάτι που κανονικά θα έπρπε να είχαν βρει εδώ και δεκαεπτά χρόνια οι συνάδελφοί τους ; Κάτι που ίσως θα μπορούσε να φωτίσει το μυστήριο του κοριτσιού στο δέντρο ; Ο Κρίστιαν Χάμπερσοτ ήταν ο μόνος που θεωρούσε ότι ο θάνατος της Αλμπέρτε δεν ήταν μια απλή ανθρωποκτονία , αποτέλεσμα εγκατάλειψης θύματος τροχαίου. Επρόκειτο για δολοφονία… Και ο Χάμπερσοτ προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις όχι απλώς να στηρίξει αυτή τη θεωρία , αλλά και να εντοπίσει τον δράστη. Όταν βρίσκει ο Καρλ ,τον γιο του Κρίστιαν ,τον Μπιάρκερ , να έχει κόψει τις φλέβες του και να πεθαίνει, την ίδια μέρα της αυτοκτονίας του πατέρα του ,αλλά και όταν βρήκε ένα σημείωμα του γιού προς τον πατέρα «Συγγνώμη μπαμπά»,τότε αποφασίζει να ψάξει να βρει τη γυναίκα του Κρίστιαν ,την Γιούνε Χάμπερσοτ και να την ρωτήσουν και να τους εξηγήσει , τις δύο αυτές αυτοκτονίες. Όταν οι αστυνομικοί από την Στοκχόλμη ενημερώνουν την Γιούνε, πως ο γιος και ο πρώην άντρας της είχαν πεθάνει την ίδια μέρα ,χωρίς να παραφρονήσει τελείως και το μόνο που είπε όταν άνοιξε το στόμα της ήταν : « Αχ, μακάρι να είχα ένα ποτάμι , να βάλω παγοπέδιλα και να φύγω μακριά.Όμως δε χιονίζει εδώ πέρα , ο τόπος παραμένει πράσινος …» σχεδόν τραγουδιστά ,οι αστυνομικοί μένουν έκπληκτοι .Τι σημαίνουν όλα αυτά; Θα μπορέσει να διελευκάνει αυτή την παλιά υπθεση ο Καρλ Μπεξ; Θα βρει τον ένοχο; Γιατί έμπλεξε τόσο πολύ στην υπόθεση του κοριτσιού στο δέντρο ο Κρίστιαν; Γιατί ο Κρίστιαν Χάμπερσοτ αναπτύσσει τέτοια εμμονή με μια διέξοδη υπόθεση, την οποία δεν είχε καν χρεωθεί ο ίδιος ; Η σύζυγός του Κρίστιαν τον εγκαταλείπει , παίρνοντας μαζί της τον γιο, και η τοπική κοινωνία δεν του προσφέρει καμία στήριξη .Ένα οδηγός που παρασέρνει και εγκαταλείπει το θύμα και ο θάνατος μιας κοπέλας αλλάζουν τα πάντα στη ζωή του αρχιφύλακα Χάμπερσοτ , γιατί έκανε αυτό που έκανε; Γιατί τόση εμμονή με τη συγκεκριμένη υπόθεση ; Κυνήγησε τον στόχο του χωρίς να βγάλει άκρη , οπότε αυτοκτόνησε , για να αποδείξει πόσο σοβαρά έβλεπε την υπόθεση .Ο Χάμπερσοτ αυτοκτόνησε επειδή ήθελε να κάνει ό,τι μπορούσε, ώστε να εξασφαλίσει το ότι η ομάδα Q ,θα επιμένανε να διελευκάνουνε αυτή την υπόθεσε του 1997.Μήπως ήξερε ποιος είχε σκοτώσει την Αλμπέρτε αλλά δεν μπορούσε να το αποδείξει ή δεν μπορούσε να τον εντοπίσει ; Ή και τα δύο ; Πράγμα που τον ώθησε στα άκρα. Ενδέχεται επίσης, να μην γνώριζε ο ίδιος την απάντηση ,αλλά να συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν κάτω από τη μύτη του και αυτός δεν μπορούσε να την εντοπίσει. Οπότε χρειαζόταν βοήθεια , μια φρέσκια ματιά. Ίσως γι΄αυτό επέλεξε να ειδοποιήσει την διάσημα ομάδα Q, του Καρλ Μερκ ,για να έρθουν στο Μπόρνχολμ , για να ψηλαφήσουν την υπόθεση . Η θυσία του έπρεπε να γίνει προκειμένου να τους ωθήσει να ανοίξουν πάλι τον φάκελο της παλιάς αυτής υπόθεσης !! Πρόκειται για ένα συναρπαστικό, αστυνομικό θρίλερ.Διαβάστε το. Ο Γιούσι Άντλερ-Όλσεν είναι ο κορυφαίος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων στη Δανία. Γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη και σπούδασε πολιτικές επιστήμες και κινηματογράφο. Εργάστηκε ως συντάκτης και εκδότης περιοδικού προτού ασχοληθεί με τη συγγραφή. Έχει τιμηθεί με το βραβείο σκανδιναβικής αστυνομικής λογοτεχνίας Glass Key, το οποίο έχει απονεμηθεί επίσης στους Χένινγκ Μάνκελ, Τζο Νέσμπο, Στιγκ Λάρσον και Πέτερ Χεγκ, καθώς και με το Golden Laurels, την ύψιστη λογοτεχνική διάκριση στη Δανία. Τα βιβλία του έχουν σημειώσει διεθνή επιτυχία, περιλαμβάνονται σταθερά στις λίστες των best sellers και έχουν ξεπεράσει σε πωλήσεις τα 16 εκατομμύρια παγκοσμίως.Από τις Εκδόσεις Λιβάνη κυκλοφορούν επίσης τα αστυνομικά μυθιστορήματά του Ο Φύλακας των Χαμένων Υποθέσεων, Ματωμένο Μήνυμα, Βεβήλωση, Ενοχή και Αναμονή. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

1

Το τανγκό της Ηλέκτρας

«Το τανγκό της Ηλέκτρας» Α.Ζωγράφου Εκδόσεις Χάρτινη Πόλη 2020 σελ. 478 Το βιβλίο αυτό είναι ένας ύμνος στην απόκλιση, που συνιστά η μοιχεία. Ένα βιβλίο που κατεδαφίζει το ρομάντζο της μονογαμίας. Η μοιχεία είναι η λοιδορία των συμβάσεων , δυναμιτάκια κατά του θεσμού του γάμου , κοινωνικό σαμποτάζ μικρής κλίμακας , ο αναρχοσυνδικαλισμός της ιδιωτικής ζωής. Αλλά τι θα ήταν η μοιχεία άλλωστε χωρίς το γάμο ; Τον έχει απόλυτη ανάγκη!! Τι είναι ο έρωτας; Καμία απάντηση δεν μοιάζει επαρκής , αλλά και πάλι πρέπει να ρωτάμε και να ξαναρωτάμε .Ο έρωτας είναι μια μυστηριώδη δύναμη πλήρους ελέγχου με τεράστια επιρροή πάνω στις σκέψεις και τις αποφάσεις μας για τη ζωή. Ο έρωτας είναι η ουσία της ζωής. Ο έρωτας είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα. Ο έρωτας είναι μεθυστικός και παραισθησιογόνος , αλλά στο τέλος τοξικός. Ο έρωτας θα μπορούσε να είναι τόπος πειραματισμών για ευχές και δυνατότητες , ακόμη και για ουτοπικές φαντασιώσεις περί ικανοποίησης και αφθονίας .Και μετά η μοιχεία που έρχεται και αναστατώνει τα πάντα. Η μοιχεία που αποτελεί την αρχή ενός αδίσταχτου και ολέθριου σχεδίου , το οποίο θα έχει δραματικά αποτελέσματα για όλους θύτες και θύματα. Ο παράφορος και παράνομος έρωτας θα καταστρέψει ολοκληρωτικά και θα βάλει φωτιά στο σπιτικό μιας αρχοντικής και ευυπόληπτης Κερκυραϊκής οικογένειας. Η πανέμορφη , αλλά φτωχιά Αντζολίνα, θα παντρευτεί το 1978 , με προξενιά ,τον Λορέντζο Μελιτινό , ένα γνωστό και σπουδαίο Κερκυραίο δικηγόρο, γόνο μιας αρχοντικής και πάμπλουτης οικογένειας .Βρέθηκε η Αντζολίνα νύφη από συμφωνία και όχι από θέληση. Δεν ήταν γάμος από έρωτα. Η πίεση της οικογένειάς της να παντρευτεί τον πλούσιο Λορέντζο, θα την βασανίζει σε όλη τη διάρκεια της συζυγική της ζωής. Δεν ερωτεύτηκε η Αντζολίνα , απλώς πουλήθηκε σαν σκλάβα, για να ξεφύγει την δύσκολη ζωή, που της πρόσφερε ο φτωχός ψαράς, πατέρας της. Ο πλούτος της οικογένειας Μελιτινού δεν την κάνει ευτυχισμένη. Η νεαρή Αντζολίνα που ως κορίτσι, μέσα στα καντούνια της Κέρκυρας, ονειροπολούσε ότι θα έλθει ο Πρίγκιπας πάνω στο άσπρο άτι του για να την παντρευτεί , μπορεί πιθανώς να πλέει σε πελάγη εκστατικής ευτυχίας, όταν ο Λορέντζο θα της κάνει πρόταση γάμου .Ελάχιστα χρειάζεται για να γίνουν οι άνθρωποι ευτυχισμένοι !! Η ευτυχία περιορίζεται σε ώρες, αν όχι σε λεπτά και μερικές φορές είναι εύκολο να την επιτύχουμε, η ικανοποίηση , όμως που αντέχει στο χρόνο είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Το να σε αγαπούν χωρίς να αγαπάς δεν είναι ευλογία αλλά συγκαλυμμένη κατάρα. Δεν γνώρισε η Αντζολίνα τον πραγματικό έρωτα με τον Λορέντζο . Η έλλειψη της αγάπης κάνει την Αντζολίνα δυστυχισμένη ,αν και ο άντρας της δεν της στερεί τίποτα. Η Αντζολίνα είναι σαν να ζει σε μια χρυσή φυλακή, σε ένα κατ΄ οίκον περιορισμό. Ζει σε μια συζυγική φρίκη. Ζει με έναν ξένο. Μέσα στη δυσφορία των οικιακών και συζυγικών σχέσεων του ζευγαριού, θα γεννηθεί η κόρη τους, Ηλέκτρα . Δεκαεπτάχρονη πλέον η Ηλέκτρα και η αρκετά μεγαλύτερη μητέρα της ,θα βρεθούν μπλεγμένες σε ένα ερωτικό παιχνίδι με τον ίδιο άντρα!!! Θα έχουν τον ίδιο εραστή, τον δικηγόρο, Σίμο Ζέπο , γιό της ιταλίδας Λούνας Σαρτόνι. Μια παράνομη σχέση της Αντζολίνας και του Σίμου ,που στηρίζεται στο παράφορο πάθος και στην ηδονή της σάρκας. Ο σφοδρός έρωτας της Αντζολίνας Μελιτινού για τον Σίμο Ζέπο καταντά μια λέξη δίσημη , μια λέξη που σημαίνει αυτό που λένε και το αντίθετό του ταυτόχρονα . Φλερτάρει με το παράδοξο. (Όπως , ίσως και όλοι οι ερωτευμένοι.) Το φάρμακο είναι το ίαμα το γιατρικό , αλλά μπορεί να είναι και το φαρμάκι , το δηλητήριο . Έρωτας και εκδίκηση. Έρωτας και μίσος. Έρωτας και μοιχεία. Έρωτας και ατίμωση . Η μοιχεία , το πάθος και η παράνομη σχέση της Αντζολίνας μπορεί να βιώνεται ως μια ολοκληρωτική αλλαγή της ζωής της και ένα άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας (ψυχική αναστάτωση, πολλά ψέματα , άγχος και κοινωνική κατακραυγή, σκέφτεται μόνο τον εαυτό της, ηθική καταισχύνη, διασυρμός, κουτσομπολιά, ο κόσμος να την λέει πόρνη και γαρμπόζα, πόρνη που πληρώνει και δεν πληρώνεται για τις υπηρεσίες της) . Έχει την ευκαιρία η Αντζολίνα να παραδοθεί σε συναισθήματα που είχε ξεχάσει πως διαθέτει : να επιθυμεί και να την επιθυμούν. Η παραστρατημένη κάνει έρωτα με τον εραστή με ευχαρίστηση, αλλά και μερικές φορές με το φόβο της έλλειψης οικειότητας , καταγράφοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές σε κάθε βήμα. Ανακαλύπτει ξανά τις ξεχασμένες της ικανότητες (και πράξεις και επιθυμίες) , αλλά την ίδια στιγμή συγκρίνει και μετρά και, αναμφίβολα , καταγράφει την απούσα παρουσία εκείνου του τόσο οικείου σώματος, που μοιράζεται το κρεβάτι της όταν επιστρέφει τελικά στη συζυγική κλίνη για να κοιμηθεί σαν μη τι άλλο. Ίσως μερικές φορές και για κάτι άλλο ; Τι παράξενο , να επιστρέφει σπίτι η Αντζολίνα, από το κρεβάτι της μοιχείας και να βρίσκει έναν απρόσμενο ερωτικό σύντροφο ,τον Λορέντζο, να την περιμένει . Αλλά και καθησυχαστικό. Φτάνουμε λοιπόν στη βρόμικη πραγματικότητα της τριγωνοποίησης ή τετραγωνοποίησης τελικά; Ο Σίμος θα κουρσέψει την ζωή της Αντζελίνας και θα βαρύνει την ψυχή της Ηλέκτρας; Υπάρχουν τα ίδια αισθήματα και από την πλευρά του Σίμου ; Ή μήπως η παράνομη, ερωτική σχέση με την Αντζολίνα δεν είναι αληθινή, αλλά είναι μέρος ενός εκδικητικού σχεδίου ; Ένα τανγκό θα σταθεί η λύτρωση για την Ηλέκτρα ; Υπάρχουν τύψεις ; Μετά το έγκλημα και την δίψα για εκδίκηση ,θα υπάρξει συγχώρεση ; Η πραγματική μνήμη ,δεν έχει καμία σχέση με τη μηχανική καταγραφή κάθε κόκκου της σκόνης που ανεμίζει γύρω μας ούτε με την έμμονη και εκδικητική μνήμη , που ανακινεί όλες τις αδικίες που έχουμε υποστεί εδώ και χρόνια , για να μπορέσει να τις ανταποδώσει μνησίκακα. Η αυθεντική μνήμη δεν κοιτά πίσω , επειδή το να κοιτάμε προς τα πίσω είναι θανατηφόρο… Τέτοια εκδικητική και θανατηφόρα ήταν η μνήμη του ήρωα του βιβλίου… Ένα έγκλημα και μια τιμωρία. Είναι ένα τρομερά έξυπνο , απολαυστικά γραμμένο βιβλίο. Μια ξέφρενη , πνευματώδη και στοχαστική ματιά και ένα επιδέξιο κατηγορώ του συζυγικού ιδεώδους και ένα βιβλίο γεμάτο έρωτα ,πάθος, μνήμες, ερινύες, θυμό και δίψα για εκδίκηση. Διαβάστε το. Η Αλέκα Ζωγράφου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Ορχομενό Βοιωτίας .Σήμερα κατοικεί στα Μελίσσια. Σπούδασε γαλλική φιλολογία ,αλλά πολύ γρήγορα , η αγάπη της για τον συναρπαστικό κόσμο της δημοσιογραφίας της άλλαξε τα σχέδια και έτσι, ασκεί το επάγγελμα της δημοσιογραφίας .Εργάστηκε στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Άλλα έργα της είναι τα παιδικά : «Ο Ζώζι και η ποντικο-Μόνα Λίζα», «Μ, όπως Μελίτα, όπως μέλι», «Ο Μανώλης , ο κύριος μη με μαλώνεις » και «Μυστικά , νότια του χάρτη» ,έχει γράψει επίσης και δύο μυθιστορήματα : «Αγάπη όπως …αλμύρα» και «Άνεργη με Louis Vuitton». Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς

0

Η γη του πάγου

«Η γη του πάγου» Κ.Φάμπερ-Γ.Πέδερσον Εκδόσεις Λιβάνης 2020 σελ. 557 Η γη του πάγου .Η Δανία. Στη Δανία με τέτοιο πολικό κρύο, η γη παγώνει μέχρι ένα μέτρο κάτω από το χώμα . Αυτό λέγεται βάθος διείσδυσης παγετού … 27 Δεκεμβρίου 2017 στη μικρή πόλη Σάντστεδ της Σελανδίας ,γίνεται μια στιγνή και ψυχρή δολοφονία, του Μπεντ και της Ανέτε Λάρσεν.Τους τσακίζουν τα κεφάλια με μια σιδεροσωλήνα!! Η δολοφονία γίνεται σε ένα σπίτι απόμερο , πλάι στο δάσος . Ο αστυνόμος Γιούνκερ Γιούνκερσεν με τους δύο νέους βοηθούς του ,πρέπει να εξιχνιάσει τους φόνους. Ποιός σκότωσε με τέτοια αγριότητα το ζευγάρι; Γιατί τους σκότωσε ; Ποιο ήταν το κίνητρο; Ίχνη δεν βρίσκονται καθόλου .Το μόνο που βρίσκει ο Γιούνκερ είναι ότι λείπουν τα κομπιούτερ και τα κινητά του ζευγαριού ,από το σπίτι. Επίσης στο Σάντστεδ ,πέφτει μία μολότωφ και γίνεται μια απόπειρα εμπρησμού σε ένα κέντρο υποδοχής ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων . Με τη φωτιά που άρπαξε κάηκε ένας Τυνήσιος .Πριν δύο μήνες στο ίδιο μέρος ,έγινε ένας βιασμός, μιας νεαρής ντόπιας κοπέλας ,από δύο πρόσφυγες. Η απόπειρα εμπρησμού ήταν για εκδίκηση του βιασμού ή επειδή οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού δεν θέλουν τους πρόσφυγες στην περιοχή τους ; 23 Δεκεμβρίου γίνεται μια τρομοκρατική επίθεση στη Νίτορβ στο κέντρο της Κοπεγχάγης. Παραμονές Χριστουγέννων. Στην αγορά χιλιάδες κόσμος ψωνίζει. Δεκαεννιά νεκροί ( μεταξύ αυτών έξι παιδιά), πενήντα οκτώ στο νοσοκομείο και εβδομήντα νοσηλεύονται για μικροτραυματισμούς . Μακελειό. Οι τεχνικοί της αστυνομίας υπολογίσανε ότι τα εκρηκτικά ήταν περίπου είκοσι κιλά TNT … Οι κάμερες ασφαλείας δεν μπόρεσαν να διακρίνουν τα χαρακτηριστικά του μεγαλόσωμου άντρα ,που κατέβηκε από ένα αυτοκίνητο κι άφησε τα εκρηκτικά . Αρχίζει ανθρωποκυνηγητό. Ποιος ή ποιοί προκάλεσαν τέτοιο τρομακτικό κτύπημα ; Γιατί καμία τρομοκρατική οργάνωση δεν αναλαμβάνει τη ευθύνη ; Ο Μάρτιν ( Γιούνκερ) Γιούνκερσεν, αξιόλογος ερευνητής φόνων από το Τμήμα Επικίνδυνων Εγκλημάτων Κατά της Προσωπικής Ασφάλειας ,ανήκει στην αφρόκρεμα της δανέζικης αστυνομίας, όμως υποβιβάστηκε βαθμολογικά και παίρνει μετάθεση ,για να επανδρώσει το τοπικό αστυνομικό τμήμα του Σάντστεδ στη Νότια Σελανδία ,με δύο ακόμα συναδέλφους του.Ο Γιούνκερ υποβιβάστηκε και μεταθέτηκε από τη Κοπεγχάγη , για ένα ερωτικό παράπτωμα . Εκεί που πάει ο Γιούνκερ είναι το πατρικό του σπίτι ,όπου ζει ο πατέρας του ,Μόουνς Γιούνκερσεν ,με γεροντική άνοια .Αφήνει στην Κοπεγχάγη ,την γυναίκα του Σαρλότε και τα δύο του παιδιά. Ο Γιούνκερ θεωρείται από τους καλύτερους Δανούς ερευνητές εξιχνίασης φόνων, είναι έξυπνος και πεισματάρης. Θα μπορέσει να βρει τους δολοφόνους του ζευγαριού και τον εμπρηστή ; Η Σίνε Κριστιάνσεν αστυνόμος, έμπειρη ερευνήτρια φόνων του Τμήματος Επικίνδυνων Εγκλημάτων της Αστυνομίας της Κοπεγχάγης ,είναι επικεφαλής των ερευνών ,για το τρομοκρατικό χτύπημα στην Κοπεγχάγη , με απόφαση του Αρχηγού, του αναπληρωτή επιθεωρητή της Αστυνομίας, Έρικ Μέρλιν.Η δανέζικη Αστυνομία βρίσκεται αντιμέτωπη με την μεγαλύτερη πρόκληση στην ιστορία της.Την εξιχνίαση δεκαεννιά φόνων.Ίσως πρόκειται για διεθνή τρομοκρατία. Μια κάμερα σφαλείας στην Κοπεγχάγη ανακαλύπτει ένα Δανό σκληροπυρηνικό ισλαμιστή, τον Σίμον Σπάνγκστρουπ , ο οποίος πολεμούσε στη Συρία με το Ισλαμικό Κράτος και θεωρούνταν νεκρός ,από το 2013 .Έχει αυτός κάποια σχέση με το τρομοκρατικό κτύπημα στη Νίτορβ ; Τώρα αρχίζει ένα κυνηγητό να ανακαλύψουν έναν άνθρωπο,που για χρόνια η Αστυνομία, νόμιζε πεθαμένο. Άνθρωποι, άνθρωποι, άνθρωποι… Άνθρωποι που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν, αν κάποιος πλησιάσει την αλήθεια. Άνθρωποι των μυστικών τπηρεσιών ,που παίζουν διπλούς ρόλους . Άνθρωποι ψυχροί δολοφόνοι. Άνθρωποι φονικές μηχανές. Άνθρωποι με λυκίσιο χαμόγελο. Άνθρωποι τέλειοι τρομοκράτες. Άνθρωποι αδίσταχτοι. Άνθρωποι σαδιστές. Άνθρωποι του Ισλαμικού Κράτους (ISIS). Άνθρωποι της θρησκευτικής αστυνομίας , της Χίσμπα. Άνθρωποι βομβιστές αυτοκτονίας. Άνθρωποι σύνδεσμοι ή χάντλερ. Άνθρωποι πληροροφοριοδότες. Άνθρωποι Χ. Άνθρωποι χαφιέδες της Αστυνομίας. Προδοσίες και αμέλειες υπηρεσιών ,που στοίχισαν τόσες ζωές. Τι ήταν η TEX ; Τι ήταν το κίνημα Νορδικής Αντίστασης ; Τι σχέση έχει η Υπηρεσία Πληροφοριών των Ενόπλων Δυνάμεων της Δανίας ; Θα κουκουλωθούν όλα ; Αν και υπάρχουν δεκαεννιά νεκροί ; Υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στη δολοφονία του Μπεντ και της Ανέτε Λάρσεν στην πόλη Σάντστεδ και του τρομακτικού κτυπήματος στη Νίτορβ της Κοπεγχάγης ; Ισχύει η παροιμία «Ο εχθρός του εχθρού μου είναι ο καλύτερος φίλος μου» ; Ένα σενάριο θρίλερ ,για την τρομοκρατία του μέλλοντος … Ένα σενάριο που ξεπερνά κάθε φαντασία. Ένα ζοφερό σκηνικό γεμάτο χιονοθύελλες, πάγο και ομίχλες, μια εφιαλτική εικόνα μιας χωρίς σύνορα φρίκης , που προκαλούν πράξεις που ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη αντοχή. Ένα συγκλονιστικό αστυνομικό μυθιστόρημα για την τρομοκρατία , τη βία ,τη μοναξιά σε μια ψυχρή Δανία. Διαβάζεται χωρίς ανάσα. Tο ζευγάρι των δημοσιογράφων Γένι Πέδερσεν και Κιμ Φάμπερ κάνει το ντεμπούτο του στη λογοτεχνία με ένα δυνατό αστυνομικό μυθιστόρημα. Η Γένι Πέδερσεν γεννήθηκε το 1968. Είναι παρουσιάστρια και συντάκτρια αστυνομικού ρεπορτάζ στο κανάλι TV2. Το 2018 κέρδισε το βραβείο της Τηλεπαρουσιάστριας της Χρονιάς. Ο Κιμ Φάμπερ γεννήθηκε το 1955. Είναι αρχιτέκτονας και δημοσιογράφος στην εφημερίδα Politiken. Έχει γράψει τα βιβλία Η Καταραμένη Άνοιξη, με θέμα τον πόλεμο στο Κόσοβο, και Το Βιβλίο της Έστερ, με θέμα την επιβίωση από το AIDS. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

nothing less

«Nothing less-Τίποτα λιγότερο » Α.Τοντ Εκδόσεις Λιβάνης 2020 σελ.321 Ο νεαρός Λάντον Γκίμπσον φεύγει από το Μίτσιγκαν και πάει να σπουδάσει στη Νέα Υόρκ, στο NYU . Ζει στο Μπρούκλιν, σε ένα μικρό διαμέρισμα μαζί με την φίλη του Τέσα .Σιγά σιγά εγκλιματίζεται στην μεγαλούπολη , βρίσκει δουλειά σε μια καφετέρια, η οποία καλύπτει κάποια από τα έξοδά του , απολαμβάνει τη φοίτηση στη σχολή του και μόνο μερικές φορές έχει συναντήσει τυχαία την πρώτη , παιδική του αγάπη , την Ντακότα. Συγκάτοικος με την Ντακότα είναι η Νόρα Ράχαλ , η οποία κατάγεται από μια πλούσια οικογένεια και είναι όμοργη,έξυπνη , μυστηριώδης και μία από τις καλύτερες σεφ ζαχαροπλαστικής.Τώρα έχει πλέον χωρίσει με την Ντακότα και ζει μόνη της. Η Ντακότα την πέταξε έξω από το διαμέρισμα ,επειδή αισθάνθηκε να απειλείται από τη Νόρα,ως αναφορά τον παιδικό της φίλο ,τον Λάντον. Η Νόρα όταν γνωρίζει τον Λάντον τον ερωτεύεται αμέσως, αν και είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερή του. Λατρεύει την ευγένειά του , την αγνότητα της ψυχής του, την ομορφιά του, τα νιάτα του. Ο Λάντον επίσης ερωτεύεται τρελά τη Νόρα και θέλει να την γνωρίσει καλά , να μάθει τα πάντα για αυτήν, όμως η Νόρα τον αποτρέπει να μάθει για τη ζωή της, γιατί αν συνεχίσει να σκαλίζει το παρελθόν της, δε θα του αρέσουν αυτά που θα ανακαλύψει. Ο Λάντον θέλει να μάθει ποια είναι η Νόρα , δεν ξέρει ποια είναι και τι είναι αυτό που κρύβει. Είναι πολλά τα μυστικά που κρύβει η Νόρα . Πού διάολο έχει μπλέξει με αυτή τη γυναίκα ; Είναι ένα χάος ,πώς θα το αντιμετωπίσει; H Ντακότα έχει χάσει τον αδελφό της τον Κάρτερ, η μητέρα της την εγκατέλειψε και τώρα ο πατέρας της βρίσκεται στα τελευταία του, από το πολύ ποτό.Σε όλες αυτές τις άσχημες καταστάσεις ο Λάντον συμπαραστέκεται στην παιδική του φίλη.Τώρα η Ντακότα του ζητάει να πάνε μαζί στο Μίτσιγκαν ,για να δούνε για τελευταία φορά τον πατέρα της. Ο Λάντον όμως έχει πολλούς ανθρώπους να απασχοληθεί. Την Τέσα , την μητέρα του , που περιμένει σε λίγες εβδομάδες ένα νέο παιδί, τον αδελφό του ,τον Χάρντιν, την Ντακότα , που είναι πολύ κολλημένος μαζί της και τώρα την αγαπημένη του Νόρα. Η Ντακότα επιτίθεται στη Ντόρα ,γιατί της πήρε τον Λάντον , γιατί μπήκε στη ζωή του σαν κλέφτης, όμως δεν φταίει η Ντόρα,η Ντακότα παράτησε τον Λάντον, για τον Έιντεν . Η Ντακότα πιστεύει ότι ο Λάντον είναι ακόμα δικός της , γιατί τον ήξερε από παιδί και θα την συγχωρούσε, για ότι έκανε.Ο Λάντον ήταν πάντα δίπλα της.Όμως ο Λάντον αγαπάει εδώ και έξι μήνες τη Νόρα. Η Νόρα λέει της Ντακότα , ότι ο Λάντον είναι πια αρκετά μεγάλος, ώστε να κάνει τις δικές του επιλογές,όσον αφορά τη ζωή του και την αγάπη. Άφησέ τον , την παρακαλάει η Νόρα , να είναι ευτυχισμένος .Μην μπαίνεις εμπόδιο στη ζωή του. Η Ντακότα ήταν το παρελθόν ,που μοιράζεται εκείνη μαζί του , ενώ η Νόρα μπορεί να δημιουργήσει ένα ωραίο μέλλον , αν της δοθεί η ευκαιρία . Η Ντακότα και ο Λάντον είναι απλώς δύο γείτονες ,από την παιδική ηλικία ,που μεγαλώνουν μαζί και η φιλία τους γίνεται αγάπη . Ενώ η Νόρα μιλάει για κάτι πολύ βαθύ. Η Ντακότα της λέει ότι είναι ο ανθρωπός της , είναι το άλλο της μισό , ενώ για τη Νόρα είναι απλώς ένα ερωτικό παιχνίδι , περνάει καλά μαζί της και τίποτε δεν την συνδέει με τον Λάντον. Η Ντακότα έχασε τον αδελφό της (αυτοκτόνησε) ,η μητέρα της την εγκατέλιψε και ο πατέρας της πεθαίνει όπου νάναι , τον μόνο που έχει ,είναι ο Λάντον .Δεν μπορεί να χάσει και τον Λάντον. Τι αιωρείται μεταξύ τους, ανέγγιχτο κι αγιάτρευτο, να αιμορραγεί σαν ανοιχτή πληγή ; Θα φανεί η Νόρα αρκετά δυνατή ,ώστε να πιέσει αυτό το τραύμα και να βρει τα κότσια να το ράψει ; Η Νόρα όμως δε θα τον αφήσει ποτέ. Ποιά είναι όμως η Νόρα που μπήκε στη ζωή τους και τους χώρισε ; Τώρα που η Ντακότα κλαίει και οδύρεται και εκλειπαρεί να αφήσει τον Λάντον , η Νόρα ,δεν την μισεί ,απλώς καταλαβαίνει ότι δεν της αξίζει ο Λάντον .Η Ντακότα μοιάζει να θέλει να τον κρατήσει εγκλωβισμένο σε ένα παιδικό έρωτα ,που φοβάται υπερβολικά να αφήσει πίσω της. Αν ήξερε τι υπάρχει μεταξύ της Νόρα και του Λάντον ,δεν θα προσπαθούσε καθόλου. Και η Νόρα τον αγαπάει πάρα πολύ .Δεν θα τον εγκατελείψει τόσο εύκολα. Από την άλλη υπάρχει και η Ντακότα ,η οποία συνέχεια τηλεφωνεί στον Λάντον.Έχει το κουράγιο η Νόρα γι΄αυτό το γυμνασικό ερωτικό τρίγωνο ; Παρά είναι μεγάλη γι΄αυτά. Η Νόρα δεν έχει νιώσει ποτέ τόσο πλήρης δίπλα σε ένα άντρα και σίγουρα δεν έχει γνωρίσει άλλο άντρα, που να του έχει παραχωρήσει τον πλήρη έλεγχο του κορμιού της κι εκείνος να λιώνει από ηδονή .Η Νόρα πιστεύει ότι ο Λάντον μπορεί να γίνει η κατευναστική πνοή ζωής ,για οποιαδήποτε ψυχή συναντήσει … Ο Λάντον φαίνεται να αμφιταλαντεύεται μεταξύ δύο ωραίων γυναικών, που νοιάζονται γι΄αυτόν και φαίνεται, πως δεν μπορεί να αποφασίσει τι να κάνει .Θα βρει ο Λάντον ,απαντήσεις στα ερωτήματα, που τον βασανίζουν ,για την Νόρα; Πρόκειται για μια μεγάλη ,μυστική και σημαντική ιστορία, που δεν μοιράστηκε στο ερωτευμένο ζευγάρι,την Νόρα και τον Λάντον. Η Ντακότα και ο Λάντον είναι απλώς φίλοι, φίλοι για πάντα, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο… Ένα βιβλίο για τον βαθύ έρωτα , την αγνή ,παιδική αγάπη, την απώλεια, τον χωρισμό, τον πόνο, την φιλία, το παρελθόν , την συγγνώμη, τις μνήμες,τις αλήθειες , την ειλικρίνεια, τα ψέματα, τα μυστικά, τις αλήθειες,τις ερωτήσεις,τις απαντήσεις, την υπέροχη και αληθινή ζωή . Ένα εξαιρετικό, ερεθιστικό και προκλητικό , ερωτικό βιβλίο . Μια αναγνωστική απόλαυση. Διαβάστε το. H Anna Todd είναι η συγγραφέας της best seller σειράς με τίτλο After των New York Times, του βιβλίου The Spring Girls και του πιο πρόσφατου Τhe Brightest Stars. Λάτρης του διαβάσματος, η Todd άρχισε να γράφει από το τηλέφωνό της ιστορίες στο Wattpad, τη διαδικτυακή πλατφόρμα ανάγνωσης και συγγραφής πρωτότυπων ιστοριών, με το After (Μετά) να γίνεται η πιο πολυδιαβασμένη σειρά της, ξεπερνώντας το 1,5 δισ. αναγνώσεις. Η έντυπη έκδοση του After κυκλοφόρησε το 2014 και από τότε έχει εκδοθεί σε περισσότερες από 35 γλώσσες, με τις πωλήσεις να ξεπερνούν τα 11 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, ενώ έγινε best seller σε ολόκληρο τον πλανήτη. Μετά από αυτό, η Todd έγραψε άλλα οχτώ μυθιστορήματα. Επίσης, είναι παραγωγός και σεναριογράφος της αναμενόμενης μεταφοράς σε ταινία του After We Collided (Μετά τη Σύγκρουση), σίκουελ του After. Η Todd έχει αναγνωριστεί από το Cosmopolitan ως «το μεγαλύτερο λογοτεχνικό φαινόμενο της γενιάς της». Γεννημένη στο Οχάιο, η Anna ζει σήμερα μαζί με τον σύζυγό της και τον γιο τους στο Λος Άντζελες. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Ακοή

«ΑΚΟΗ» Β.Κλις-Σ.Φίτσεκ Εκδόσεις Λιβάνης 2020 σελ. 350 Ο καθηγητής δρ Ματίας Χέγκελ , ο επονομαζόμενος Auris , ο άνθρωπος με την ακοή νυχτερίδας , είχε καταδικαστεί πριν ένα χρόνο, σε ισόβια κάθειρξη ,για φόνο.Το γεγονός και μόνο ότι όλη η συνεδρίαση του δικαστηρίου είχε διεξαχθεί κεκλεισμένων των θυρών είχε κεντρίσει την περιέργεια της νεαρής δημοσιογράφου ,σε ραδιοφωνικό σταθμό ,Γιούλα Άνζοργκε.Οπωσδήποτε ο Χέγκελ ως σημαντικός σύμβουλος της αστυνομίας , απολάμβανε μια θέση υψηλής ασφάλειας ,που θα μπορούσε να εξηγήσει τον αποκλεισμό του κοινού από τη δίκη.Οι ελάχιστες πληροφορίες που τελικά είχαν βρει τον δρόμο τους προς τα έξω ήταν, παρ΄όλα αυτά , κάτι περισσότερο από μυστηριώδεις. Ο Χέγκελ αναγνωρισμένος ειδικός της δικανικής γλωσσολογίας και πραγματικός θρύλος της αστυνομίας , σαν ερμηνευτής των φωνών, είχε ομολογήσει τη βάναυση δολοφονία μιας άστεγης.Είχε οδηγήσει τους αστυνομικούς στη σορό και είχε καταθέσει πράγματα που μπορούσε να γνωρίζει μόνο ο δράστης. Και παρότι δεν είχε προσπαθήσει καν να αποφύγει την μέγιστη των ποινών, στη συνέχεια διατήρησε μια επίμονη σιωπή ως προς το κίνητρο και τον τόπο διάπραξης του εγκλήματος.Το υπόγειο του σπιτιού του, στο οποίο είχε βρεθεί το φρικτά παραμορφωμένο πτώμα, είχε αποκλειστεί ως τόπος του εγκλήματος από κάθε ιατροδικαστική έρευνα. Παρά την ομολογία και το συντριπτικό βάρος των αποδείξεων προέκυπτε αναπόφευκτα το ερώτημα πώς ήταν δυνατόν ένα από τα κορυφαία μυαλά του Βερολίνου , υπερβολικά έξυπνος και ταυτόχρονα έμπειρος σύμβουλος της αστυνομίας, να δολοφονήσει μια άγνωστη αλήτισσα , με την οποία, απ΄ό, τι φαινόταν , δεν είχε ομολογήσει πώς υπήρχε κάποια σύνδεση; Και μάλιστα να τη δολοφονήσει με τόση ατζαμοσύνη, χωρίς να μπορεί να κρυφτεί. Όλα αυτά δεν φαίνονταν διόλου λογικά ,στη Γιούλα Άνζοργκε. Ο Ματίας Χέγκελ ήταν από τα ελάχιστα άτομα σε όλη τη Γερμανία που είχαν ειδικευτεί στην παροχή ακουστικών αποδείξεων.Οι περισότεροι συνάδελφοί του στη Δίωξη Εγκλήματος πάσχιζαν να συνθέσουν το παζλ των εγκλημάτων με βάση δαχτυλικά αποτυπώματα, δείγματα σιέλου , καταθέσεις μαρτύρων και υπολείμματα από ύφασμα ή τρίχες ,που είχαν ξεμείνει στον τόπο του εγκλήματος. Ο Χέγκελ , είχε εξειδικευτεί στη φωνητική –δικανική εγκληματολογία (αναγνωρισμένος κλάδος της Εγκληματολογίας), ήταν αναλυτής φωνής. Στο φωνητικό DNA που χαρακτήριζε κάθε δράση: διάλεκτοι, αποχρώσεις του τόνου, συχνότητες της φωνής , λάθη στην ομιλία. Άκουγε απλώς τον βήχα ενός υπόπτου και καταλάβαινε το φύλο, την ηλικία, την καταγωγή και το μορφωτικό επίπεδο. Η τέλεια και απόλυτη ακοή του Χέγκελ , που θύμιζε νυχτερίδα σχεδόν, είχε κάνει τους συναδέλφους του να του κολλήσουν το παρατσούκλι Auris, το οποίο προερχότασν από τη λατινική λέξη για το αυτί… Ο Χέγκελ όταν έμαθε, κλεισμένος στη φυλακή ,το ενδιαφέρον της Γιούλα να ξανανοίξει την υπόθεση , δεν τον ενδιέφερε καθόλου και δεν ήθελε να την βοηθήσει. Γιατί να αποδεχτεί ο Χέγκελ αδιαμαρτύρητα την ισόβια κάθειρξη , από τη στιγμή που ίσως η Γιούλα μπορούσε να αποδείξει την αθωότητά του ; Τι είχε να χάσει ; Δεν θα τα παρατήσω τόσο γρήγορα, σκέφτηκε η Γιούλα , η οποία άρχισε να δέχεται και απειλητικά τηλεφωνήματα , για να μην ασχοληθεί στον ραδιοφωνικό σταθμό ,για την υπόθεση Ματίας Χέγκελ.Μήπως η ζωή της θα μετατρεπόταν σε κόλαση ; Η Γιούλα Άνζοργκε σε μια εκδρομή στο Μπουένος Άιρες ,είχε υποστεί βιασμό και ο αδελφός της, Μόριτς ,βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του ,στην φυλακή.Ήταν κόρη χωρισμένων γονιών και είχε και ένα ετεροθαλή αδελφό, τον Ελίας (αραβογερμανό), άτομο με πολύ παραβατική συμπεριφορά. Η Γιούλα διψά για επιτυχία , έχει το δικό της ψυχικό τραύμα , αναζητά τόσο απεγνωσμένα τη γιατρειά από τα δικά της προβλήματα , ώστε τελικά ανακαλύπτει μια συνωμοσία δολοφονίας τόσο περίπλοκη, που δεν υπάρχει καν…Η Γιούλα θα ζητήσει βοήθεια , για να βρει στοιχεία και το κίνητρο του φόνου,από τον άγνωστό της, αλλά φανατικό ακροατή ,του podcast της περί αληθινών εγκλημάτων, τον καλύτερο χάκερ της Γερμανίας . Η Γιούλα προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις δικαστικές πλάνες και μία από αυτές θεωρεί ακράδαντα ότι είναι και του Χέγκελ. Τι κρύβεται όμως πίσω από την υπόθεση Χέγκελ ; Ποιο ήταν το εκρηκτικό στοιχείο ,που δεν της αποκάλυπτε ο Χέγκελ ; Η παρατήρηση του Χέγκελ για τα παιδιά ,έκρυβε μήπως το κλειδί ενός μυστικού; Ήταν η Γιοχάνα Κόνραντι ( το θύμα) ,πραγματικά άστεγη ή όχι ; Ο Χέγκελ ήταν ο λάθος άνθρωπος, που καταδικάστηκε ,για τον φόνο της Γιοχάνα ; Ακολουθούσε η Γιούλα το σωστό ίχνος; Είναι τα παιδιά ένα μέσο πίεσης με το οποίο μπορεί κανείς να υποχρεώσει τους ανθρώπους να κάνουν σχεδόν τα πάντα ; Να διαπράξουν αξιόποινες πράξεις ; Μέχρι και δολοφονία ; Που εξαφανίσθηκε ο ετεροθαλής αδελφός της , Ελίας ; Ποιος τον απήγαγε ; Γιατί σκότωσε ο Χέγκελ ; Που σκότωσε ; Γιατί δεν μιλά για το κίνητρο και τον τόπο του εγκλήματος ; Ποιά σκότωσε ; Ποιός είναι ο Ματίας Χέγκελ ; Ποιος ήταν αυτός που την απειλούσε να μην ασχοληθεί με την υπόθεση Χέγκελ και γιατί ; Γιατί αλλοίωνε την φωνή του στο τηλέφωνο ; Ήταν γνωστός της ; Ήταν παράφρων ο εκβιαστής ; Γιατί της είπε ότι θέλει να της χαρίσει τη θανάσιμη ιστορία ενός αληθινού εγκλήματος ; Μήπως αθελά της ,την πανέξυπνη Γιούλα ,την εκμεταλλευόταν και την χρησιμοποιούσε κάποιος ; H Γιούλα θα ξετυλίξει το νήμα της υπόθεσης ; Πλησιάζει στη λύση του αινίγματος ; Η αλήθεια θα αποκαλυφθεί; Ποιά αλήθεια ; Θα κερδίσει ή θα χάσει στο τέλος η Γιούλα; Γρήγορος ρυθμός και ασυνήθιστη πλοκή σε ένα καταιγιστικό θρίλλερ .Μεγάλη ανατροπή στο τέλος. Θα σας συναρπάσει. Διαβάστε το. Ο Βίνσεντ Κλις γεννήθηκε στο Βερολίνο, όπου ζει μέχρι σήμερα. Αρχικά εργάστηκε στον χώρο της εστίασης. Στη συνέχεια, το 2003, ασχολήθηκε με το stand-up comedy και εμφανίστηκε στις εκπομπές Sat.1 Star Search, Quatsch Comedy Club και Nightwash. Αργότερα έγινε συντονιστής δράσεων στον χώρο αναψυχής Babelsberg Film Park στο Πότσνταμ, όπου εργάστηκε τακτικά μέχρι το 2018. Το 2010 ξεκίνησε την πρώτη του επι¬τυχημένη σειρά θρίλερ με το best seller The Purity of Death και στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλα. Ο Σεμπάστιαν Φίτσεκ γεννήθηκε το 1971 στο Βερολίνο και είναι πτυχιούχος της Νομικής. Θεωρείται ο πιο επιτυχημένος συγγραφέας ψυχολογικών θρίλερ στη Γερμανία. Τα έργα του έχουν γίνει best sellers και έχουν μεταφραστεί σε είκοσι τέσσερις γλώσσες, ενώ κάποια από αυτά έχουν διασκευα¬στεί για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Ζει με την οικογένειά του στο Βερολίνο. Γράφει : Ο Κώστας Α. Τραχανάς

0

Κατά του έρωτα

«Κατά του Έρωτα» Λ.Κίπνις Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2020 σελ. 231 Όλοι έχουμε διαβάσει το εξωφρενικά ειλικρινές , απροκάλυπτο μυθιστόρημα , τον «Εραστή της λάιδης Τσάτερλι» του Λόρενς , με θέμα τον έρωτα ανάμεσα στα μέλη δύο πολύ διαφορετικών κοινωνικών τάξεων, ανάμεσα στη σύζυγο ενός αριστοκράτη και στον θηροφύλακα του συζύγου . Πολλές φορές ο Άλλος αντιπροσωπεύει τόσο τον απαγορευμένο καρπό , που είναι πάντα δελεαστικός, όσο και τη διέξοδο από τον ολέθριο γάμο. Σκοπός μας είναι η αυτοέκφραση ή η προσπάθεια να πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας. Όμως καραδοκούν οι περιορισμοί, που επιβάλλουν το σύγχρονο κράτος, η άκρατη λογοκρισία και μια συντηρητική , καταπιεσμένη , θρησκευόμενη κοινωνία. Ίσως κανείς να μην μπορεί να είναι κατά του έρωτα , αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να φλερτάρουμε με την ιδέα. Το «κατά» είναι μόνο μία λέξη από τις τόσες –όπως η λέξη «φάρμακο» , για παράδειγμα-που σημαίνουν αυτό που λένε και το αντίθετό του ταυτόχρονα. Φλερτάρει με το παράδοξο. (Όπως , ίσως, και όλοι οι ερωτευμένοι.) Το φάρμακο είναι το ίαμα, το γιατρικό, αλλά μπορεί να είναι και το φαρμάκι, το δηλητήριο.Έτσι και το «κατά». Σημαίνει να είσαι αντιμέτωπος : την επίθεση ή την εναντίωση.Σημαίνει επίσης και προς: την κατεύθυνση ή την προσέγγιση.Πράγμα που δημιουργεί πρόβλημα με μια φράση όπως «κατά πρόσωπο» , που μπορεί να είναι αδιευκρίνιστη, δίσημη-μπορεί να παίξει και στα δύο τερέν. «Κατά πρόσωπο με τον έρωτα»: θα πρέπει να γνωρίζεις τα συμφραζόμενα για να καταλάβεις τι σημαίνει… Ποιος θα μπορούσε να είναι εναντίον του έρωτα; Κανείς. Όμως όλοι ξέρουν , ο έρωτας είναι μια μυστηριώδης και ακαταμάχητη δύναμη, με απέραντη εξουσία πάνω στις σκέψεις και τις αποφάσεις της ζωής μας. Μήπως όμως υπάρχει κάτι λίγο ανησυχητικό σ΄αυτή την απόλυτη ομοιομορφία της γνώσης ; Κάθε ιδεολογία έχει τους αποστάτες της.Μόνο τον έρωτα δεν τον έχει αμφισβητήσει κανείς, πειστικά τουλάχιστον.Ανέλαβε να το κάνει η Λάρα Κίπνις στο βιβλίο της «Κατά του έρωτα» . Μια πολεμική αναπόφευκτά ακραία .Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι μόνο να ταρακουνήσει τα πράγματα και να υπονονομεύσει και να κλονίσει μερικές βεβαιότητες. Ο σύγχρονος έρωτας έχει αναπτυχθεί με τρόπο που μεγιστοποιεί την υποταγή και ελαχιστοποιεί την ελευθερία , χωρίς καμιά αντίρρηση. Ο Έρωτας τείνει να εξασθενεί όταν η επιθυμία εκπληρώνεται. Η σκληρή δουλειά θεωρείται πανάκεια για την καταπόνηση της επιθυμίας. Μήπως ζούμε με ένα ξένο ; Αλήθεια τι χρειάζονται σήμερα τόσα βιβλία αυτοβήθειας στις σχέσεις , το βιάγκρα και οι τσόντες ,για τα ζευγάρια ; Το ερώτημα είναι τι κάνει η κοινωνία με όλη αυτή την καταπίεση και όλη αυτή την προσδοκία.Σκεφτείτε τις πιθανότητες! Ο έρωτας θα μπορούσε να είναι τόπος πειρασματισμών για ευχές και δυνατότητες , ακόμη και για ουτοπικές φαντασιώσεις περί ικανοποίησης και αφθονίας .Ή θα μπορούσε να χαλιναγωγηθεί στο πλαίσιο της κοινωνικής χρησιμότητας και να διαλαλήσει την απονεκρωτική γλώσσα του εργοστασίου , που έχει κατακλύσει το οικιακό καθεστώς και κάθε καταπιεσμένη επιθυμία .Μπορεί να προσδεθεί στην υποχρεωτική μονογαμία-όχι πια ως επιθυμία αλλά ως επιβεβλημένο σύστημα συμμόρφωσης. Και μετά η μοιχεία που έρχεται και αναστατώνει τα πάντα. Η μοιχεία για τον έρωτα είναι ότι ο δοκιμαστικός σωλήνας για την επιστήμη : ένα σκεύος για πειραματισμούς. Η συζυγική εξαπάτηση στην προσωπική ζωή δεν είναι απλώς διαδεδομένη , στάζει από το ταβάνι… Οι λέξεις «αλυσίδα» ή «θηλειά» έχουν γίνει συνώνυμα των συζύγων.Το σημερινό ζευγάρι είναι ίσον φυλακή και ο ένας δεσμοφύλακας του άλλου και ο κατ΄οίκον περιορισμός είναι η βασική συνθήκη του σημερινού έρωτα. Ο έρωτας είναι μεθυστικός και παραισθησιογόνος , αλλά στο τέλος τοξικός… Η συζυγική ζωή είναι ένα άγονο τοπίο είτε ένα φορτισμένο πεδίο μάχης είτε μια εφιαλτική επανάληψη που χαρακτηρίζεται από μονοτονία , καυγάδες , σιωπή ή παράλογες εγωιστικές απαιτήσεις. Αλλά , αν η σχέση είναι, για την κοινωνία, ο πιστοποιημένος αποθηκευτικός χώρος οικειότητας, περιουσίας, παιδιών και ερωτικής επιθυμίας , τότε η μοιχεία είναι ο δημοτικός κάδος του γάμου ,για απόβλητα τοξικής δυστυχίας και προβλημάτων!! Η μοιχεία, η οπτασία της αλλαγής είναι τόσο ελκυστική όσο και τρομακτική.Αλλά, πριν σου μπουν βιαστικές ιδέες να αποκαλύψεις την αλήθεια ή να σκάψεις κάποιο τούνελ απόδρασης και να το βάλεις στα πόδια , θυμήσου πως οι ένοπλοι φρουροί-παιδιά, κοινή γνώμη, υπερεγώ- περιπολούν στα σύνορα και τα σκυλιά τους είναι ξελιγωμένα για σκάνδαλα. Ο γάμος είναι η θεμελιώδης δομή μας –« το πλήρους υποταγής , πλήρους οργάνωσης, πλήρους συγκράτησης συμβόλαιο»-που η μοιχεία νοθεύει. Σαφώς , ο φόβος είναι πώς η μοιχεία δεν θα συναινέσει να περιορίσει τη νοθευτική της δράση σε ένα μόνο σπιτικό, ο φόβος είναι πως θα βάλλει κατά κάθε μορφής σταθερότητας ,που στηρίζεται στην υπακοή στους κανόνες του γάμου και το άγχος πάλλεται μέσα στην ίδια τη σημασιολογία του εγχειρήματος. Μοιχεία: λάβετε υπόψη τα απομεινάρια των κινημάτων κοινωνικής καθαρότητας και των νόμων κατά των φυλετικών προσμείξεων, την αύρα της εμμονής με την καθαρότητα που πλανάται πάνω απ΄όλο τον κόσμο. Ας το παραδεχτούμε : η αγνότητα πάντα φλερτάρει με τη βεβήλωση. Εφόσον η μοιχεία αντιπροσωπεύει τη δυσαρέσκεια , εφόσον λειτουργεί βάσει της δυσαρέσκειας αυτής –ακόμη και με ατελείς αδιαμόρφωτους και συχνά εφήμερους τρόπους -, εφόσοιν περιέχει ένα, εν τη γενέσει του, αίτημα για « κάτι άλλο»,μήπως διαμορφώνει όπως φοβούνται , τη δυνατότητα διαφυγής και σε άλλους τομείς ; Αν η πιο απαγορευμένη πρόταση , τόσο για το σύγχρονο έρωτα όσο και για τη σύγχρονη πολιτική ζωή , είναι «Ίσως τα πράγματα μπορούσε να είναι αλλιώς», μήπως αυτό θέτει σε κίνδυνο και άλλους όρκους πίστης; Την ηθική της Σκληρής Εργασίας στα οικογενεικά μας εργοστάσια για παράδειγμα; Δούλεψε λιγότερο-διεκδίκησε περισσότερα! Να ένα έθνικό σύνθημα στο οποίο αξίζει κανείς να δηλώσει υποταγή… «Γάμα τη δουλειά»: αν οι μοιχοί υιοθετούσαν ποτέ ένα σλόγκαν μάλλον θα ήταν αυτό!! Δεν ξέρω άλλο βιβλίο που να μας μεταδίδει με τόση ζωντάνια και στοχαστική ματιά τη δυσφορία των οικιακών και ερωτικών σχέσεων. Ένα επιδέξιο κατηγορώ του συζυγικού ιδεώδους, και μαζί ένας ύμνος στην απόκλιση ,που συνιστά η μοιχεία, δοσμένα με τις κοφτερές μαχαιριές της πρόζας. Το έργο είναι ταυτοχρόνως βατό και πλούσιο σε γνώσεις .Η συγγραφέας αντλεί και διευρύνει ιδέες περί κοινωνικού ελέγχου από Ένγκελς,Μαρξ, Νίτσε, Φρόυντ, Βέμπερ, Ρέυμοντ Γουίλιαμ, Φουκώ και Άνταμ Φίλιπς. Ένα βιβλίο που κάνει τη δική μας αναγνωστική εμπειρία πιο πλούσια , ικανοποιητική και διασκεδαστική. Ένα αριστοτεχνικό βιβλίο. Πρόκειται για Αριστούργημα. Η Laura Kipnis είναι καθηγήτρια σπουδών επικοινωνίας στο Northwestern University. Ξεκίνησε κάνοντας κινηματογράφο και βίντεο αρτ, για να εξελιχθεί σε κριτικό του πολιτισμού, με αξιοσημείωτα δοκίμια για την αισθητική, τη σεξουαλική πολιτική και τα ζητήματα φύλου, δημοσιευμένα στα Slate, Harper‘s, The Nation, Bookforum, Playboy, The New York Times κ.α. Το «Sexual Paranoia Strikes Academe» συμπεριλήφθηκε στα Καλύτερα Αμερικανικά Δοκίμια του 2016 (επιμ. Jonathan Franzen). Βιβλία της είναι: Ecstasy Unlimited: On Sex, Capital, Gender, and Aesthetics (1993), Bound and Gagged: Pornography and the Politics of Fantasy in America (1996), Against Love: A Polemic (2003), The Female Thing: Dirt, Sex, Envy, Vulnerability (2006), How to Become a Scandal: Adventures in Bad Behavior (2010), Men: Notes from an Ongoing Investigation (2014), Unwanted Advances: Sexual Paranoia Comes to Campus (2017). Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Η ανάγκη να μας αγαπούν

« Η ανάγκη να μας αγαπούν» Τ.Ράικ Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2020 σελ.104 Ο Βιεννέζος ψυχαναλυτής Τίοντορ Ράικ υπήρξε αγαπημένος μαθητής, συνεργάτης και δια βίου φίλος του Σίγκμουντ Φρόυντ. Σε αυτό το έργο του, κάνοντας μια σαφή διάκριση ανάμεσα στην επιθυμία να αγαπούμε και στην ανάγκη μας να μας αγαπούν, πραγματεύεται τα θεμελιώδη ζητήματα που προκύπτουν από αυτή την ανάγκη. Ο συγγραφέας, χρησιμοποιώντας χαρακτηριστικά παραδείγματα από τις τέχνες, τα γράμματα αλλά και την καθημερινή ζωή απαντά (για την λαχτάρα για αγάπη, την ανάγκη να μας αγαπούν), κυρίως στα εξής ερωτήματα: Πρόκειται για μια ανάγκη «φυσιολογική»; Η ερωτομανία είναι μια παθολογική μορφή εκείνης της πρωταρχικής ανάγκης να μας αγαπούν; Γιατί οι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, θέλουν πολύ να τους αγαπούν; Το ίδιο είναι και στις γυναίκες και στους άντρες να τους αγαπούν ή υπάρχει διαφοροποίηση; Υπάρχει ελάχιστη και μέγιστη ικανοποίηση της οικουμενικής αγάπης να μας αγαπούν; Γιατί οι Εβραίοι έχουν την πεποίθηση ότι είναι ο «περιούσιος λαός»; Πότε αυτή η ανάγκη να μας αγαπούν, προσλαμβάνει παθολογικά χαρακτηριστικά νεύρωσης ή και ψύχωσης; Τι σχέση έχει με τον ναρκισσισμό, τον μαζοχισμό και την ερωτομανία; Πώς εκφράζεται στα παιδιά, στους άνδρες, στις γυναίκες και στους ηλικιωμένους; Με τι μορφές εμφανίζεται και πώς σχετίζεται με τις ενοχές, το άγχος, το σεξ ή τον έρωτα; Το να σε αγαπούν και να μην αγαπάς είναι ευλογία; Η διαρκής και αφύσικη λαχτάρα μας είναι να μας αγαπούν; Μήπως μαθαίνουμε πώς να αγαπάμε μόνο όταν μας αγαπούν; Η απαίτηση να μας αγαπούν είναι μεγαλύτερη από όλες τις αλαζονικές διεκδικήσεις; Ένα παιδί που δεν το έχουν φιλήσει ποτέ, δεν θα φιλήσει κανέναν ποτέ; Το παιδί που δεν παίρνει αγάπη πεθαίνει και αν δεν πεθάνει ίσως θα ήταν καλύτερα για εκείνο να πέθαινε; Η προσμονή του επικείμενου θανάτου μετριάζεται από την αγάπη; Αυτό δεν σημαίνει πως ο θάνατος γίνεται πιο εύκολος για τους ασθενείς, σημαίνει όμως πως τον φοβούνται λιγότερο. Ο μαζοχιστικός χαρακτήρας προσπαθεί να πάρει αγάπη «με κάθε κόστος»; Υπάρχει Νίκη μέσω της Ήττας; Υπάρχει μαζοχισμός στους μεγάλους άντρες ; Υπάρχει νευρωτική επιθυμία για αγάπη ; Οι γυναίκες έχουν μικρότερη προδιάθεση και ικανότητα να διαπράξουν βίαιες πράξεις σε σύγκριση με τους άντρες ; Με το να αρνείται την αληθινή του φύση ο άνθρωπος έχει γίνει ένας χρόνιος ηθικός αναρριχητής; Ο Παράδεισος είναι στόχος εφικτός ; Ο Τίοντορ Ράικ ήταν ένας από τους τιτάνες της ψυχανάλυσης, ένας πραγματικός δάσκαλος τόσο της θεωρίας όσο και της θεραπευτικής πρακτικής, με κορυφαία συμβολή στην ανάπτυξη και των δύο. Ο Tίοντορ Ράικ σπούδασε Ψυχολογία και Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, όπου και εκπόνησε την πρώτη αμιγώς ψυχαναλυτική διδακτορική διατριβή με αντικείμενο το έργο του Φλωμπέρ Οι πειρασμοί του Αγίου Αντωνίου. Αγαπημένος μαθητής, συνεργάτης και φίλος του Σίγκμουντ Φρόυντ, υπήρξε αναλυόμενος του Καρλ Άμπραxαμ και διαδέχθηκε τον Όττο Ρανκ στη θέση του Γραμματέα της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας της Βιέννης. Μετά από πολυετή παραμονή στο Βερολίνο και στη Χάγη, εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου ίδρυσε, το 1948, τη National Psychological Association for Psychoanalysis, η οποία είναι σήμερα ένα από τα πιο γνωστά ψυχαναλυτικά κέντρα έρευνας και εκπαίδευσης. Το ψυχαναλυτικό συγγραφικό του έργο καλύπτει μια ευρεία θεματολογία, από την εγκληματολογία και τη λογοτεχνία μέχρι τη σεξουαλικότητα και τη θρησκεία. Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς

0

ο φόνος της Έλινορ Πόουπ

«Ο φόνος της Έλινορ Πόουπ»Χ.Κάτνερ Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2020 σελ.211 Μι ασκοτεινή βραδυά ,σε ένα δρόμο την Μάρκετ Στριτ ,του Σαν Φρανσίσκο ,κοντά ε ένα πάρκο, που είχε σκεπάσει η ομίχλη, δολοφονείται η Έλινορ Πόουπ ,με ένα δυνατό χτύπημα το κεφάλι. Αυτός που της έσπασε το κεφάλι με μια πέτρα, της πήρε την τσάντα και τα κοσμήματα .Το κίνητρο σύμφωνα με την αστυνομία είναι η ληστεία. Ήταν όμως έτσι ή ήταν μια δολοφονία για άλλους άγνωστους λόγους ; Ο Μάικλ Γκρέι δεν είναι εκπαιδευμένος σε αστυνομική δουλειά .Είναι ψυχίατρος , όχι ντέτεκτιβ.Η δουλειά του ήταν να θεραπεύει. Δεν μπορούσε να δικάζει. Επιχειρεί να εξιχνιάσει μυστηριώδεις φόνους περισσότερο με ψυχολογικές και λιγότερο με αστυνομικές μεθόδους. Μπορούσε όμως να βοηθάει τους ασθενείς του να ανακαλύπτουν την αλήθεια. Ο Μάικλ Γκρέι αναλαμβάνει να ψυχαναλύσει τον τριαντατετράχρονο διαφημιστή Χάουαρντ Ντιουν , ο οποίος θποστηρίζει ότι έφταιγε για το θάνατο της νύφης του, Έλινορ Πόουπ , γιατί εκείνο τον βράδυ δεν την συνόδευσε στο σπίτι της .Ο Χάουαρντ είναι ψυχωσικός ,όχι ψυχοπαθής ,για να κλειστεί σε ψυχολογική-νευρολογική κλινική, όπως τον απειλούσε η σύζυγός του Μάιρη Ντιουν και ο αδελφός της Σαμ Πόουπ . Με την ψυχανάλυση η κατάστασή του καλυτερεύει. Ο Γκρέι προσπαθεί να του αποσπάσει λεπτομέρειες ,που θα τον οδηγήσει πολύ γρήγορα στις πληροφορίες ,που θα χρειαζόταν ,όταν ο Ντιουν θα αντιμετώπιζε τελικά τα δαιμόνια ,που ήταν θαμμένα μέσα του. Υπήρχε ένα βασικό μυστικό στον Ντιουν ,που δεν μπορούσε να ανακαλύψει ο Γκρέι. Εκείνο που περιέπλεκε την κατάσταση , ήταν το γεγονός ότι ο Χάουαρντ Ντιουν ήθελε να τιμωρηθεί. Ξανά και ξανά προσπαθούσε να εξιλεωθεί για κάποια κρυμμένη ενοχή από την οποία υπέφερε… Όταν οι δολοφονίες γίνονται τρεις ,ο αστυνόμος Χάρι Ζούκερ ζητάει την βοήθεια του ψυχιάτρου Γκρέι. Διαφωνούν όμως ως προς το ποιος είναι ο δολοφόνος.Όλη η υπόθεση βασίζεται σε ψυχολογικά πρότυπα, σύμφωνα με τον Γκρέι. Όλοι σχεδόν οι εμπλεκόμενοι (Μόρις Χόιλ –οικονομικός διευθυντής στην επιχείρησητων εστιατορίων, του Σαμ Πόουπ, Σαμ Πόουπ, Μαίρη Ντιουν, Άρνολντ Φάραγκουτ, Χάουαρντ Ντιουν, Μπρους Όλιβερ-παιδί για τα θελήματα και δολοφόνος , Κάρολ Γουέμπστερ-ιδιοκτήτρια του καζίνου Λα Νότσε, μια θηλυκή γκάνγκστερ) είχαν κίνητρο να σκοτώσουν την Έλινορ Πόουπ .Η Έλινορ ήταν ένα τυπικό θύμα. Το αρχέτυπο της femme fatale , που οδηγεί τους άντρες στην καταστροφή .Η Έλινορ είχε σχέσεις με άλλους άντρες και επίσης έπαιζε πολλά χρήματα στο καζίνο Λα Νότσε. Ήταν θεοκόμματος , ξενοκοιμόταν και ήταν είκοσι χρόνια μικρότερη από τον άντρα της. Της άρεσε η διασκέδαση και ο τζόγος. Ο σύζυγος της Έλινορ , Σαμ Πόουπ ,γνώριζε για τις παράνομες ερωτικές σχέσεις της γυναίκας του , αλλά όλα τα υπέμενε, γιατί την αγαπούσε.Επίσης ο Σαμ Πόουπ πρόσεχε την αδελφή του την Μάιρη Ντιουν ,που ήταν παντρεμένη με τον Χάουαρντ Ντιουν , αλλά η Μαίρη ,είχε ερωτική σχέση με τον Άρνολντ Φάραγκουτ. Ο Χάουαρντ Ντιουν είχε και αυτός ερωτικές σχέσεις με την Έλινορ Πόουπ την γυναίκα του κουνιάδου του .Αλλά η Έλινορ τον εκβίαζε ότι θα το έλεγε στη σύζυγό του την Μαίρη Ντιουν και του ζητούσε συνεχώς χρήματα ,για να τα παίξει στον τζόγο. Ποιός ήταν ο Τζέκιλ και Χάιντ ; Ποιός έπασχε από το οιδιπόδειο σύμπλεγμα ; Ήταν πολλοί οι δολοφόνοι ή ένας ; Τι κίνητρα είχε ο δολοφόνος ή οι δολοφόνοι ; Θα βρει ο ψυχαναλυτής Μάικλ Γκρέι το κλειδί της αλήθειας ; Ομολογία και τιμωρία . Έγκλημα και τιμωρία. Ενοχή και τιμωρία. Αμαρτία και εξιλέωση. Πλούσια αστυνομική δράση και μυστήριο .Ψυχολογικές πληγές που έχουν μείνει ανοιχτές και κακοφορμίζουν θα καυτηριαστούν αναγκαστικά. Πλούσια ψυχολογική ενδοσκόπηση όλων των υποψήφιων δολοφόνων από τον ψυχίατρο Μάικλ Γκρέι. Θα σκαλίσει τα θαμμένα μυστικά, για να βρεθεί ο ένοχος και να επέλθει η τιμωρία και η εξιλέωση. Διαβάστε το. Ο Χένρι Κάτνερ γεννήθηκε στο Λος Άντζελες το 1915. Συμμετείχε με άλλους συγγραφείς της γοτθικής λογοτεχνίας του φανταστικού στον «Κύκλο Λάβκραφτ», όπου και γνωρίστηκε με τη συγγραφέα και μετέπειτα σύζυγό του C. L. Moore. Μαζί συνέγραψαν δεκάδες διηγήματα, νουβέλες και σενάρια για το Χόλυγουντ, χρησιμοποιώντας, εκτός από τα πραγματικά τους ονόματα, δεκαεπτά λογοτεχνικά ψευδώνυμα. Μετά από ένα πανεπιστημιακό πτυχίο ψυχολογίας, ο Κάτνερ ξεκίνησε μεταπτυχιακή ειδίκευση για κλινικός ψυχολόγος, όταν ένα αιφνίδιο καρδιακό επεισόδιο απέβη μοιραίο γι’ αυτόν το 1958. Το τεράστιο έργο που άφησε πίσω του επηρέασε σημαντικούς μεταγενέστερους συγγραφείς όπως ο Roger Zelazny, ο Ray Bradbury και ο William S. Burroughs, ενώ έξι ιστορίες του έγιναν ταινίες (πιο πρόσφατη: The Last Mimzy, New Line Cinema, 2007). Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

μια σύντομη ιστορία της Ευρώπης

«Μια σύντομη ιστορία της Ευρώπης -Από τον Περικλή στον Πούτιν» Σ. Τζένκινς Εκδόσεις Ψυχογιός 2019 σελ. 392 Η Ευρώπη είναι μια ταπεινή χερσόνησος που προεξέχει από την βορειοδυτική γωνία της Ασίας. Εκτείνεται από τις πορτογαλικές ακτές βόρεια έως τον Αρκτικό, νότια έως τη Μεσόγειο , και ανατολικά έως τον Καύκασο και τα Ουράλια .Αυτή η ήπειρος δεν έχει ερήμους , και έχει μία αξιοσημείωτη οροσειρά, τις Άλπεις. Έχει πληθυσμό 750 εκατομμύρια ανθρώπους, υπερδιπλάσιο πληθυσμό από τις ΗΠΑ. Η λέξη «Ευρώπη» ανέκυψε τον 6ο αιώνα π.Χ. ως αναφορά στην ηπειρωτική μάζα βόρεια της Ελλάδας. Η Ευρώπη υπήρξε για δύο χιλιετίες για μια εξαιρετικά επιτυχημένη ήπειρος. Σε αυτό το εκπληκτικό νέο του βιβλίο, ο Σάιμον Τζένκινς αφηγείται την ιστορία της εξέλιξής της από ένα πεδίο μάχης πολεμοχαρών φυλών σε έναν χώρο ειρήνης, πλούτου και ελευθερίας – μια ιστορία που ξεκινάει από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη, περνάει από τον Μεσαίωνα, την Αναγέννηση και τη Γαλλική Επανάσταση, φτάνει στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και καταλήγει στο σήμερα. Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια ιστορία της Ευρώπης , όχι των εθνών της Ευρώπης. Είναι μια απόπειρα να περιγράψει ο συγγραφέας πώς μία ομάδα κρατών, αλληλεπιδρώντας το ένα με το άλλο με την πάροδο του χρόνου , ανέπτυξαν μία συλλογική, ηπειρωτική συνείδηση. Το βιβλίο δεν είναι μία οικονομική ιστορία ,ούτε πολιτισμική .Αναφέρει τον πλούσιο κατάλογο των καλλιτεχνών , συγγραφέων και μουσικών , καθώς και των κυριότερων διανοούμενων .Έτσι συναντάμε στο βιβλίο τον Σωκράτη , τον Αριστοτέλη , τον Γρηγόριο τον Μέγα , τον Σαίξπηρ, τον Γκαίτε , τον Μπετόβεν, τον Χέγκελ και τον Μαρξ. Επικεντρώνεται επίσης σε εκείνα τα άτομα των οποίων οι δραστηριότητες έχουν αποτελέσει μέρος της ιστορίας της Ευρώπης και η επιρροή τους ξεπέρασε τα εθνικά όρια , δηλαδή ηγέτες όπως ο Αύγουστος, ο Καρλομάγνος , ο Ιννοκέντιος Γ΄, ο Κάρολος Ε΄, η Μεγάλη Αικατερίνη , ο Ναπολέων , ο Χίτλερ και ο Γκορμπατσώφ. Στην πορεία της αφήγησης , διάφορα μοτίβα αναδύονται για να συνθέσουν τελικά μια συνολική εικόνα. Ένα από αυτά είναι ο εξαιρετικός ρόλος της βίας , και η τεχνολογία της βίας. Ένα άλλο είναι ο δυϊσμός της ελληνιστικής και της ρωμαϊκής κουλτούρας από τη μία μεριά , και των χριστιανικών ηθών και πεποιθήσεων από την άλλη. Δύο άλλα θέματα είναι η δημιουργική ενέργεια του εμπορίου και του κεφαλαίου που έδωσαν ώθηση στην εμφάνιση των εθνικών κρατών. Ένα τελευταίο θέμα είναι το πώς αυτές οι δυνάμεις έφεραν την ήπειρο κοντά στην αυτοκαταστροφή στον 20ο αιώνα. Από εκείνη την κρίση σφυρηλατήθηκε η πιο ευγενική κληρονομιά της Ευρώπης στον σύγχρονο κόσμο , η ιδέα μιας κοινωνικής οικονομίας της αγοράς κάτω από ένα δημοκρατικό καθεστώς. Το πορτρέτο της Ευρώπης ,που σκιαγραφεί ο Τζένκινς δε θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο – ή πιο αριστουργηματικό. Ο Σερ ΣΑΪΜΟΝ ΤΖΕΝΚΙΝΣ γεννήθηκε το 1943 στο Μπέρμιγχαμ και θεωρείται ένας από τους πλέον έγκριτους δημοσιογράφους του Ηνωμένου Βασιλείου. Έχει σπουδάσει φιλοσοφία, πολιτικές επιστήμες και οικονομία και διετέλεσε για αρκετά χρόνια Πρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού Προστασίας Αρχαιοτήτων. Εκτός από το ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, έχει γράψει κι άλλα ευπώλητα βιβλία όπως τα A Short History of England, Britain’s Hundred Best Railway Stations, England’s Thousand Best Churches και England’s Thousand Best Houses. Είναι πρώην επιμελητής της Evening Standard και των Times, και αρθρογραφεί στον Guardian. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

το κορίτσι που έζησε δύο φορές

«Το κορίτσι που έζησε δυο φορές» Σειρά Millennium Ν.Λαγκερκράντζ Εκδόσεις Ψυχιογιός 2019 σελ. 387 Τα αστυνομικά βιβλία αναμφισβήτητα αποτελούν αγαπημένο ανάγνωσμα από εκατομμύρια αναγνώστες Τα βιβλία αυτά έχουν ενδιαφέρουσα πλοκή , αναζητούν λύσεις σε σκοτεινά εγκλήματα και σε υποθέσεις γεμάτες ίντριγκες και καλά κρυμμένα μυστικά. Κάπως έτσι ο Ηρακλής Πουαρό και η γηραιά Μις Μαρπλ της Άγκαθα Κρίστι , ο μοναχικός , αλκοολικός ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου του Ρείμοντ Τσάντλερ, ο επιθεωρητής Μονταλμπάνο του Αντρέα Καμιλιέρι , ο κοντός και χοντρός αστυνόμος Μπέκας του Γιάννη Μαρή , ο αλκοολικός και αυτοκαταστροφικός επιθεωρητής Χάρι Χόλε του Τζο Νέσμπο και η ιδιοφυής στους υπολογιστές Λίσμπετ Σαλάντερ και ο δημοσιογράφος Μίκαελ Μπλόμκβιστ των δημοσιογράφων Στιγκ Λάρσον και Νταβίντ Λαγκερκράντζ, έρχονται και κάθονται δίπλα μας στο τζάκι και μας κρατούν συντροφιά στις χειμωνιάτικες βραδιές. Η σειρά MILLENΝIUM αποτέλεσε παγκόσμιο εκδοτικό φαινόμενο, αφού οι συνολικές πωλήσεις έχουν ξεπεράσει τα 100 εκατομμύρια αντίτυπα σε περισσότερες από 50 χώρες, ενώ έχουν γυριστεί και αντίστοιχες κινηματογραφικές ταινίες. Την σειρά αυτή ξεκίνησε ο συγγραφέας-δημοσιογράφος Στιγκ Λάρσον , ο οποίος πέθανε το 2004 και μετά την συνέχισε ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Νταβίντ Λαγκερκράντζ. Στην τριλογία αυτή οι ήρωες τους είναι αντισυμβατικοί , η ιδιοφυής στους υπολογιστές Λίσμπετ Σαλάντερ και ο δημοσιογράφος Μίκαελ Μπλόμκβιστ, είναι δυσλειτουργικοί χαρακτήρες στο περιθώριο μιας κοινωνίας ,της σουηδικής, η οποία έχει πολύ περισσότερους σκελετούς στην ντουλάπα από όσους επιδεικνύει… Είναι νύχτα Σαββάτου στις 15 Αυγούστου και ένας ζητιάνος περιφέρεται μεθυσμένος στην πλατεία Νόρα Μπαντόργετ της Στοκχόλμης .Γράφει ένα κείμενο πάνω σε ένα χαρτί Α4, που το κόλλησε πίσω του, σαν εφημερίδα τοίχου ,στην στάση των λεωφορείων. Το κείμενο ήταν μια ασυνάρτητη αφήγηση κάποιας τρομερής καταιγίδας. Αν αποκωδικοποιούσε κάποιος ,κάποια κομμάτια του, θα έβλεπε ότι αναφερόταν σε ένα μέλος της κυβέρνησης. Το ίδιο βράδυ ο ζητιάνος βρέθηκε νεκρός. Πολλοί νεκροί δεν έχουν όνομα και μερικοί ούτε καν τάφο… Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να δηλώνει την ταυτότητά του .Η ιατροδικαστής Φρεντρίκα Νίμαν ανακάλυψε μερικούς τηλεφωνικούς αριθμούς ,που ήταν γραμμένοι σε ένα τσαλακωμένο χαρτί ,το οποίο βρήκε στην τσέπη του παντελονιού του άντρα. Ένας από τους αριθμούς ανήκε στον δημοσιογράφο Μίκαελ Μπλούμκβιστ από το περιοδικό MILLENΝIUM. Η ιατροδικαστής τηλεφώνησε στον Μίκαελ και του ανέφερε για κάποιον άστεγο, που είχε στην τσέπη του το τηλέφωνό του και έπρεπε να τον ταυτοποιήσουν . Ο ζητιάνος ,όπως τον περιέγραψε η ιατροδικαστής ,ήταν φοβερά καταπονημένος είχε κρυοπαγήματα στο σώμα, του έλειπαν αρκετά δάχτυλα στα χέρια και στα πόδια , είχε ένα τατουάζ ενός βουδιστικού τροχού στον αριστερό καρπό του, έμοιαζε με Ασιάτη και φορούσε ένα πουπουλένιο μπουφάν. Η αιτία θανάτου ανέφερε ότι ήταν η δηλητηρίαση, ίσως από το πολύ αλκοόλ. Τελικά με τις αναλύσεις αίματος που έκανε η ιατροδικαστής Νίμαν βρήκε ότι ο ζητιάνος είχε πιει ένα υπνωτικό ταχείας δράσης σε μεγάλη δόση ,οπότε μαζί με το αλκοόλ, αυτός ο συνδυασμός τον σκότωσε .Υπήρχε στο στομάχι του ένα θανατηφόρο κοκτέιλ στον ζητιάνο .Τελικά ανακάλυψε ότι δεν ήταν ναρκομανής. Τότε άρχισε η ιατροδικαστής Νίμαν να πιστεύει, ότι ο ζητιάνος και άγνωστος άστεγος, δεν αυτοκτόνησε ,αλλά κάποιος του στέρησε τη ζωή.Τον δηλητηριάσανε . Δολοφονήθηκε. Αυτό εκπλήσσει τον Μίκαελ, που ζητάει αμέσως βοήθεια από την Λίσμπετ Σαλάντερ, αλλά δεν μπορεί να την βρει .Έχει εξαφανιστεί... Η Λίσμπετ Σαλάντερ δεν βρισκόταν πουθενά, είχε φύγει από το σπίτι της στη Στοκχόλμη και βρισκόταν στη Μόσχα. Η Λίσμπετ Σαλάντερ, το άγριο, ασταμάτητο κορίτσι με το τατουάζ, έχει εξαφανιστεί. Και κανένας δεν ξέρει ότι η Σάλαντερ , επιτέλους, βρίσκεται τόσο κοντά στον μεγαλύτερο εχθρό της, τη δίδυμη αδερφή της, Καμίλα ή Κίρα . Είχε αποφασίσει η Λίσμπετ Σαλάντερ να χτυπήσει πρώτη και να μην περιμένει σαν θήραμα σε κάποια γωνία. Θα είμαι η γάτα ,είπε και όχι το ποντίκι. Γι ΄αυτό βρισκόταν στη Μόσχα. Ο εχθρός κρυβόταν πίσω από παραπετάσματα και απίθανες κρυπτογραφήσεις , κι αυτή καθόταν με τις ώρες ,για να εξαφανίσει τα ίχνη της .Ζούσε σαν δραπέτισσα και είχε πάντα μαζί της για παρέα την ημιαυτόματη Beretta Cheetah . Παρακολουθούσε τον Βλαντίμιρ Κουζνέτσοφ ,που ήταν πλούσιος και ισχυρός και είχε ισχυρούς προστάτες και είχε κάνει τεράστια εγκλήματα δίχως τύψεις συνείδησης ,σκότωνε τον κόσμο με ψέματα και είχε γραφεία παραπληροφόρησης. Επίσης η Λίσμπετ Σαλάντερ παρακολουθούσε και την πανέμορφη απαίσια δίδυμη αδελφή της ,την Καμίλα ή Κίρα, που είχε δίπλα της τρεις σωματοφύλακες να την φυλάνε. Η Καμίλα ήθελε να σκοτώσει την αδελφή της , να την εκδικηθεί. Και οι δύο αδελφές ήταν εχθροί ,είχαν όμως ένα κοινό πράγμα: το μίσος για τον πατέρα τους ,Αλεξάντερ Ζαλατσένκο και τον φόβο πως θα ερχόταν και θα σκότωνε τη μητέρα τους ,Αγκνέτα. Η Καμίλα από μικρή ήθελε να φύγει μακριά από το οικογενειακό της περιβάλλον , ήθελε να φύγει από την φτώχεια και την καταπίεση. Της άξιζε κάτι καλύτερο. Χακάροντας η Λίσμπετ Σαλάντερ ήθελε να προκαλέσει χάος στον Κουζνέτσοφ και στην Καμίλα και να στείλει ένα μήνυμα με το τραγούδι Killing the World with Lies , που αναφερόταν στον άνθρωπο ,ο οποίος είχε ενορχηστρώσει την καμπάνια μίσους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που είχε προηγηθεί των δολοφονιών στην Τσετσενία. Δηλαδή ήθελε να στείλει ένα σκληρό μήνυμα στον Κουζνέτσοφ… Κάνοντας η ιατροδικαστής Νίμαν, ραδιοχρονολόγηση με άνθρακα -14 στα δόντια του ζητιάνου και ραδιοχρονολόγηση με άνθρακα -13 , ανακάλυψε ότι ο ζητιάνος καταγόταν από τις νότιες περιοχές της Κεντρικής Ασίας. Ο Μίκαελ ανακάλυψε, ότι όταν φώναζε ο άστεγος στην πλατεία ασυνάρτητες κουβέντες, μεταξύ αυτών, κατηγορούσε ότι ξέρει κάτι φρικτό για τον Υπουργό Άμυνας Γιοχάνες Φορσέλ. Τι σχέση μπορεί να είχε ο άστεγος με τον Φορσέλ ; Επίσης ανέφερε ένα άλλο όνομα Ματς Σαμπιν, ο οποίος είχε υπάρξει πλωτάρχης στο ναυτικό, που είχε σχέση με τον υπουργό Άμυνας. Ο Ματς Σαμπιν είχε πεθάνει μια βραδιά με παγετό .Οι συνθήκες θανάτου του δεν θεωρήθηκαν ύποπτες και δεν υπήρχαν ίχνη βίας. Η Λίσμπετ Σαλάντερ με την βοήθεια της ιατροδικαστικής έκθεσης, που της έστειλε ο Μίκαελ και την ακολουθία του γενώματος του ζητιάνου, που πήρε από το κέντρο Γονιδιώματος της Ουψάλα και ελέγχοντας το γονίδιο EPAS1 ,που ρυθμίζει την παραγωγή αιμογλομπίνης του σώματος, ενημέρωσε την ιατροδικαστή Νίμαν με μήνυμα και με κωδικό όνομα «Σφήγκα» , ότι ο άστεγος λεγόταν Σαρντάρ - Νίμα Ρίτα και ήταν οδηγός σέρπα σε αναβάσεις μεγάλου υψομέτρου. Οι σέρπα ήταν μια εθνοτική ομάδα στα Ιμαλάια του Νεπάλ. Και ο Γιοχάνες Φορσέλ είχε ανεβεί το 2008 στο όρος Έβερεστ , άρα υπήρχε περίπτωση να είχε συναντήσει κάπου εκεί, τον ζητιάνο σέρπα… Μαζί με τον Φορσέλ στο Έβερεστ είχε ανεβεί γυναίκα του Ρεμπέκα Φορσέλ , η πανέμορφη Κλάρα Ένγκελμαν και ο φίλος του υπουργού Σβάντε Λίντμπεργ ,που τώρα ήταν υφυπουργός του. Στο ταξίδι αυτό η Κλάρα Ένγκελμαν και ο οδηγός της ,Βίκτορ Γκράνκιν πέθαναν πάνω στον παγετώνα . Τι σχέση έχει με αυτή την τραγωδία ο ζητιάνος και ο Φορσέλ ; Μήπως ο ζητιάνος ήταν ένας από τους σέρπα, που τους καθοδήγησε στο Έβερεστ και ήξερε κάποιο μυστικό , γι΄αυτό έπρεπε να του κλείσουν το στόμα ; Ο Νίμα Ρίτα ήταν πολύ πιστός άνθρωπος και τρομερά προληπτικός κι έβλεπε το Έβερεστ σαν ζωντανό ον ,που τιμωρεί τους ορειβάτες για τις αμαρτίες τους. Τι αμαρτίες είχε η Κλάρα Ένγκελμαν και ο Γιοχάνες Φόρσέλ ; Ποιον είχε ερωτευτεί η παντρεμένη Κλάρα ; Τι ήταν αυτό που είχε κάνει τα βουνά να θυμώσουν πολύ ; Η σουηδική ΕΥΠ, η Must είχε αναφέρει ότι ο σέρπα Νίμα Ρίτα είχε εξαφανιστεί από το Κατμαντού και είχε θεωρηθεί νεκρός και μετά εμφανίστηκε στη Στοκχόλμη ύστερα από τρία χρόνια και πέθανε πάλι . Ποιοι κηλίδωσαν την φήμη του Νίμα Ρίτα; Ποιοι τον μισούσαν ; Τι μυστικό κρατούσε ο Νίμα Ρίτα ; Τι συνέβη τελικά στο Έβερεστ ; Στο «ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ», το έκτο μέρος της σειράς «MILLENNIUM», η Σαλάντερ και ο Μπλούμκβιστ θα βοηθήσουν ξανά ο ένας τον άλλο, αναζητώντας καθένας τη δική του αλήθεια. Και στο τέλος, ο Μπλούμκβιστ –σε μια στιγμή απίστευτης αυτοθυσίας– θα προσφέρει στη Λίσμπετ τη δυνατότητα να δώσει τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής της. Και να αφήσει οριστικά πίσω της το παρελθόν. Ο ΝΤΑΒΙΝΤ ΛΑΓΚΕΡΚΡΑΝΤΖ σπούδασε φιλοσοφία και θεολογία, καθώς και δημοσιογραφία στο Γκέτεμποργκ. Εργάστηκε στην εφημερίδα Expressen καλύπτοντας το αστυνομικό ρεπορτάζ. Το 1997 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο Ultimate High, που αφηγείται την ιστορία του Σουηδού ορειβάτη Γκέραν Κροπ και σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Ακολούθησαν ακόμα τρία βιβλία μέχρι το 2011. Την ίδια χρονιά έγραψε, σε συνεργασία με τον διάσημο αστέρα του ποδοσφαίρου Ιμπραΐμοβιτς, τη βιογραφία του, I am Zlatan Ibrahimović, που πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Τον Δεκέμβριο του 2013 ανέλαβε να συνεχίσει τη σειρά-φαινόμενο MILLENNIUM του Στιγκ Λάρσον. Τα βιβλία που υπέγραψε ο ίδιος, ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟΝ ΙΣΤΟ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ, ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΔΙΨΟΥΣΕ ΓΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ και ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ, γνώρισαν εξίσου μεγάλη επιτυχία και το πρώτο μεταφέρθηκε επίσης στον κινηματογράφο. Η σειρά MILLENNUM έχει μεταφραστεί σε 50 γλώσσες κι έχει πουλήσει, συνολικά, περισσότερα από 100 εκατομμύρια αντίτυπα Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς

0

όσοι αγαπιούνται

«Όσοι αγαπιούνται» Β.Χίσλοπ Εκδόσεις Ψυχογιός 2019 σελ. 538 Η δεκαπεντάχρονη Θέμις ζει την γερμανική Κατοχή , εντάσσεται στον Δημοκρατικό στρατό , βιώνει τον Εμφύλιο , το μίσος , τον παραλογισμό αλλά και τον έρωτα. Αυτό που σπρώχνει την Θέμιδα να αγωνιστεί είναι ο πόθος της για δικαιοσύνη και ισότητα , για το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να έχει ψωμί να φάει και ελευθερία να εκφράζει τις πολιτικές απόψεις του. Ύστερα, θα έρθει η εξορία, στη Μακρόνησο και στο Τρίκερι. Μια άλλη κρατούμενη θα σταθεί στο πλευρό της στις κακουχίες, και οι ζωές τους θα δεθούν με τρόπο απρόβλεπτο. Ώσπου, κάποια στιγμή, η Θέμις θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στα πιστεύω της και στη λαχτάρα της να ζήσει… Χρόνια μετά, καθώς αναστοχάζεται το παρελθόν της, η Θέμις συνειδητοποιεί ότι το προσωπικό και το πολιτικό, η δική της περιπέτεια και η περιπέτεια της πατρίδας της είναι άρρηκτα δεμένα. Η Βικτόρια Χίσλοπ υπογράφει ένα νέο συγκλονιστικό μυθιστόρημα, το οποίο διατρέχει τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας μέσα από την επική ιστορία μιας συνηθισμένης γυναίκας που αναγκάστηκε να ζήσει μια ασυνήθιστη ζωή. H ΒΙΚΤΟΡΙΑ ΧΙΣΛΟΠ γεννήθηκε στο Λονδίνο. Σπούδασε αγγλική φιλολογία στην Οξφόρδη και έχει εργαστεί στον εκδοτικό χώρο αλλά και ως δημοσιογράφος, προτού στραφεί στη συγγραφή. Αντλώντας έμπνευση από μια επίσκεψη στη Σπιναλόγκα, την εγκαταλειμμένη αποικία των λεπρών στα ανοιχτά της Κρήτης, έγραψε Το Νησί το 2005. Το βιβλίο έχει πουλήσει πάνω από 5 εκατομμύρια αντίτυπα και έχει μεταφραστεί σε 35 γλώσσες, ενώ έγινε σειρά στην ελληνική τηλεόραση το 2010. Η Βικτόρια αναδείχθηκε κορυφαία Πρωτοεμφανιζόμενη Συγγραφέας στα British Book Awards και απέσπασε πολλές διακρίσεις στη Γαλλία. Επίσης, το μυθιστόρημά της Το Νήμα μπήκε στη βραχεία λίστα των British Book Awards. Τα επόμενα βιβλία της έφτασαν στο Νο 1 της λίστας της Sunday Times. Το ΟΣΟΙ ΑΓΑΠΙΟΥΝΤΑΙ κατέλαβε κατευθείαν την πρώτη θέση στα μπεστ σέλερ της Sunday Times με το που εκδόθηκε, τον Ιούνιο του 2019. Η Βικτόρια μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στην Αγγλία και την Ελλάδα. Μιλάει άψογα γαλλικά και ελπίζει να φτάσει στο ίδιο επίπεδο και στα ελληνικά. Πρόσφατα αναγορεύτηκε Επίτιμη Διδάκτωρ των Γραμμάτων από το Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ στη Θεσσαλονίκη. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

σίκαλη στην τσέπη

«Σίκαλη στην τσέπη» Α.Κρίστι Εκδόσεις Ψυχογιός 2019 σελ. 244 Η αστυνομική λογοτεχνία γνωρίζει τα τελευταία χρόνια πρωτοφανή άνθηση και όλο και περισσότεροι συγγραφείς στρέφονται προς αυτήν για να αφηγηθούν τις ιστορίες τους. Οι κλασικές αξίες όμως, όπως τα έργα της Άγκαθα Κρίστι , παραμένουν αμετάβλητες στον χρόνο… H Άγκαθα Κρίστι αποτελεί συγγραφικό φαινόμενο! Τα βιβλία της έχουν πουλήσει πάνω από 2 δισεκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, κατατάσσοντάς τη στην πρώτη τριάδα μετά τη Βίβλο και τον Σαίξπηρ, ενώ μέχρι στιγμής έχει μεταφραστεί σε 103 γλώσσες. Οι παράξενες ιστορίες της εξακολουθούν να γοητεύουν χάρη στις πολλαπλές εκδοχές που επινοεί, στις ανατροπές, στο παιχνίδι γάτας και ποντικού που παίζει με τον αναγνώστη, αλλά και στο αδιόρατο χιούμορ της. Το «Σίκαλη στην τσέπη» πρωτοδημοσιεύτηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1953. Η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά ήταν ρωσική , το 1983. Βασικοί χαρακτήρες των ιστοριών της Κρίστι είναι ο Πουαρό και η Μις Μαρπλ, ο πρώτος έχει την ιδιότητα του ιδιωτικού ντετέκτιβ και είναι προικισμένος με εξαιρετική ευφυΐα, ενώ η δεύτερη είναι μια απλή γυναίκα που ειδικεύεται στην επίλυση γρίφων. Ο Πουαρό πρωταγωνιστεί σε τριάντα τρία μυθιστορήματα και η Μις Μαρπλ σε δώδεκα μυθιστορήματα. Η Μις Μαρπλ είναι ο θηλυκός Πουαρό. Παρότι η Κρίστι είναι γέννημα- θρέμμα της βικτοριανής Αγγλίας ,η Μις Μαρπλ από πολλούς μελετητές της αστυνομικής λογοτεχνίας θεωρείται ως «προφεμινιστικό σύμβολο». Η Μις Μαρπλ η ηλικιωμένη κάτοικος του Σεντ Μέρι Μιντ που δεν παντρεύτηκε ποτέ, είναι ιδιαίτερα οξυδερκής και με ισχυρή συνδυαστική ικανότητα , γνωρίζει σε βάθος την ανθρώπινη φύση και φημίζεται για τους παραλληλισμούς που κάνει μεταξύ των γεγονότων των εγκληματικών υποθέσεων και των συμβάντων του χωριού. Και όπως πάντα , στις υποθέσεις που αναλαμβάνει η Μις Μαρπλ τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα απ΄ ότι φαίνονται και οι ύποπτοι αρκετοί. Ρεξ Φόρτεσκιου .Μεσήλικας επιχειρηματίας, παντρεμένος σε δεύτερο γάμο με μια πολύ μικρότερή του γυναίκα. Το επιχειρηματικό του παρελθόν δεν είναι ακηλίδωτο. Αντελ Φόρτεσκιου .Δεύτερη και κατά πολύ νεότερη σύζυγος του Ρεξ Φόρτεσκιου , μια εκθαμβωτική , σέξι γυναίκα αμφιβόλου ηθικής, στην οποία δε θα αργήσουν να πέσουν οι υποψίες για τη δολοφονία του συζύγου της. Και την ίδια , ωστόσο, περιμένει μια άσχημη εξέλιξη. Πέρσιβαλ Φόρτεσκιου .Πρωτότοκος γιος του Ρεξ Φόρτεσκιου και συνεργάτης στην εταιρεία. Λάνσελοτ Φόρτεσκιου. Δεύτερος γιος του Ρεξ Φόρτεσκιου , το μαύρο πρόβατο της οικογένειας που αποπέμφθηκε μετά από μια υπόθεση πλαστογραφίας. Επιστρέφει στο σπίτι μετά τη δολοφονία του πατέρα του. Γκλάντις Μάρτιν . Πρώην υπηρέτρια της μις Μαρπλ, αποτελεί αφορμή με την οποία η δαιμόνια ηλικιωμένη μεταβαίνει στο Γιούτρι Λοτζ. Ο Ρεξ Φόρτεσκιου, επικεφαλής μιας οικονομικής αυτοκρατορίας, απολάμβανε το πρωινό του τσάι, στο γραφείο του στο Λονδίνο , όταν έπεσε ξαφνικά νεκρός μέσα σε φρικτούς πόνους. Ο Ρεξ Φόρτεσκιου πέθανε δηλητηριασμένος, που προκλήθηκε από ταξίνη, η οποία προέρχεται από τα φύλλα του πουρναριού . Στο μεταξύ, στην τσέπη του Ρεξ εντοπίζονται σπόροι από σίκαλη, που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πώς βρέθηκαν εκεί... Η Αντελ Φόρτεσκιου ήπιε τσάι με την οικογένεια στη βιβλιοθήκη και μετά βρέθηκε νεκρή στον καναπέ. Μέσα στο τσάι βρέθηκε κυανιούχο κάλιο, που χρησιμοποιείται για να καταστρέφουν τις σφηκοφωλιές. Μαζί με το τσάι είχε φάει και γλυκά ψωμάκια με μέλι. Η υπηρέτρια Γκάλντις Μάρτιν θυμήθηκε ξαφνικά ότι δεν είχε μαζέψει μια μπουγάδα που στέγνωνε έξω στο σχοινί, βγήκε τρέχοντας να φέρει μέσα τα ρούχα και τότε κάποιος τη αιφνιδίασε τυλίγοντας μια κάλτσα γύρω από τον λαιμό της . Την στραγγάλισε και έβαλε στη μύτη της ένα μανταλάκι. Αυτή ήταν το τρίτο θύμα. Στην έπαυλη των Φόρτεσκιου φτάνει η ερασιτέχνις ντετέκτιβ μις Μαρπλ. Η πανέξυπνη γηραιά κυρία έχει προσωπικούς λόγους να αναμειχθεί στην υπόθεση. Και καταφέρνει μεμιάς αυτό που ο επιθεωρητής Νιλ, αδυνατεί να κάνει ως εκείνη τη στιγμή: να μπει στο μυαλό του δολοφόνου, να συλλάβει το σχέδιό του. Και να προβλέψει την επόμενή του κίνηση… Η ερώτηση της Μις Μαρπλ που εκπλήσσει τον επιθεωρητή Νιλ είναι : -Έχει σκεφτεί τα κοτσύφια ; -Ποια κοτσύφια ; ρώτησε ο Νιλ. -Θα σας πω ένα παιδικό σκοπό ,του λέει η μις Μαρπλ κι αμέσως άρχισε να απαγγέλλει: «Τσέπη γεμάτη σίκαλη , πες ένα τραγουδάκι /Είκοσι κοτσύφια ψημένα στο ταψάκι./Σου έκοψαν την πίτα, λαλούσαν τα πουλιά,/ Δεν ήταν ωραίο πιάτο αυτό για βασιλιά./Ο βασιλιάς στην τράπεζα μετρούσε τα λεφτά ,/Η βασίλισσα στη σάλα έτρωγε μέλι και ψωμιά,/Τα ρούχα η υπηρέτρια άπλωνε στο σχοινί,/Την τσίμπησε στη μύτη ένα μικρό πουλί» -Δεν ταιριάζουν όλα αυτά ; είπε η μις Μαρπλ. Σίκαλη δεν είχε στην τσέπη του ο Φόρτεσκιου ; Ρεξ Φόρτεσκιου . Ρεξ σημαίνει βασιλιάς. Στη τράπεζά του. Και η κυρία Φόρτεσκιου , η βασίλισσα , στη σάλα , έτρωγε μέλι και ψωμιά. Κι έτσι , ο δολοφόνος έπρεπε να βάλει εκείνο το μανταλάκι στη μύτη της άμοιρης της Γκλάντις. Όλο αυτό το σκηνικό έμοιαζε με μια τρέλα. Ήταν πολύ αλλόκοτα όλα αυτά. Όμως όλοι οι φόνοι έγιναν από έναν λογικό δολοφόνο, με έναν λογικό σκοπό. Ο δολοφόνος είχε σώας τας φρένας, ήταν πανέξυπνος , άκαρδος και δεν είχε ενδοιασμούς. Και όλα αυτά τα έκανε για τα λεφτά!! Τώρα έπρεπε να ερευνήσουν σχετικά με τα κοτσύφια. Θα υπήρχαν σίγουρα κοτσύφια! Ποιος είχε βάλει στη μαρμελάδα πορτοκάλι ,που έτρωγε ο Ρεξ Φόρτεσκιου ,την ταξίνι ; Μήπως η ανόητη Γκλάντις πέθανε άδικα ; Ποιος έπαιξε τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου ; Υπήρχαν λόγοι εκδίκησης ; Θα ανακαλύψει η μις Μαρπλ τον ή την δολοφόνο ; Η Άγκαθα Κρίστι βάζει τον αναγνώστη να λύσει αινιγματικά τραγουδάκια , δηλαδή εγκλήματα-σταυρόλεξα ,για να τον σπαζοκεφαλιάσει. Μπορεί να πρόσφερε ,και εξακολουθεί να προσφέρει , ψυχαγωγία στους αναγνώστες της μέσα από δολοφονίες κάθε είδους , αλλά στις ιστορίες της πάντα το έγκλημα εξιχνιάζεται και ο δολοφόνος τιμωρείται , είτε συλλαμβάνεται είτε αυτοκτονεί. Η Άγκαθα Κρίστι γεννήθηκε στην Αγγλία, στο Τορκί, το 1890. Είναι γνωστή κυρίως για τα αστυνομικά έργα της –εξήντα έξι μυθιστορήματα και δεκατέσσερις συλλογές διηγημάτων–, πολλά από τα οποία έχουν κεντρικό χαρακτήρα τον θρυλικό ντετέκτιβ Πουαρό ή την απαράμιλλη μις Μαρπλ. Έγραψε επίσης δύο αυτοβιογραφικά έργα, αισθηματικά μυθιστορήματα αλλά και θεατρικά, μεταξύ των οποίων το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του σύγχρονου θεάτρου, την Ποντικοπαγίδα. Η Άγκαθα Κρίστι, που έχει τιμηθεί από τη Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου με τον τίτλο της Dame για τη συνεισφορά της στη λογοτεχνία, ανήκει στους δημιουργούς που διαμόρφωσαν καταλυτικά την εξέλιξη του αστυνομικού μυθιστορήματος. Παράλληλα, είναι η δημοφιλέστερη συγγραφέας όλων των εποχών, καθώς οι πωλήσεις των έργων της έχουν ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο αντίτυπα στην αγγλική γλώσσα και άλλο ένα δισεκατομμύριο σε μεταφράσεις. Πέθανε το 1976. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

ο καθρέφτης ράγισε

«Ο καθρέφτης ράγισε» Α.Κρίστι Εκδόσεις Ψυχογιός 2019 σελ. 270 H Άγκαθα Κρίστι αποτελεί συγγραφικό φαινόμενο! Τα βιβλία της έχουν πουλήσει πάνω από 2 δισεκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, κατατάσσοντάς τη στην πρώτη τριάδα μετά τη Βίβλο και τον Σαίξπηρ, ενώ μέχρι στιγμής έχει μεταφραστεί σε 103 γλώσσες. Οι παράξενες ιστορίες της εξακολουθούν να γοητεύουν χάρη στις πολλαπλές εκδοχές που επινοεί, στις ανατροπές, στο παιχνίδι γάτας και ποντικού που παίζει με τον αναγνώστη, αλλά και στο αδιόρατο χιούμορ της. Το «Ο καθρέφτης ράγισε» κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1962.Είναι το τελευταίο από τα κλασσικά έργα της Άγκαθα Κρίστι που τοποθετείται στην αγγλική επαρχία. Η συγγραφέας κατά κάποιον τρόπο αποχαιρετά στο βιβλίο αυτό μια εποχή που δεν υπάρχει πια. Όλα στο Σεντ Μέρι Μιντ έχουν αλλάξει , η Μις Μαρπλ παρατηρεί τις αλλαγές με ανάμεικτη θλίψη και μακροθυμία. Μεγάλο μέρος των παρατηρήσεών της αφορά στον νεόδμητο Οικισμό. Τα νέα αυτά συγκροτήματα κατοικιών χτίζονταν στα εδάφη των παλαιών μεγάλων κτημάτων , μεταξύ και γύρω από το σπίτι της Κρίστι στο Γουόλινφορντ του Όξφορντσιρ, και η συγγραφέας στο βιβλίο αυτό βρίσκει την ευκαιρία να αναπτύξει τις απόψεις της για τους οικισμούς και τους κατοίκους τους και τα « νέα ήθη» που φέρνουν μαζί τους. Η υπόθεση του βιβλίου βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην πραγματική ιστορία της ηθοποιού Τζιν Τίρνεϊ και της πρωτότοκης κόρης της, που έπασχε από σοβαρή σωματική και νοητική αναπηρία. Το βιβλίο μεταφέρθηκε το 1980 στον κινηματογράφο με ένα εκπληκτικό καστ. Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ ενσάρκωνε τη Μαρίνα, η Άντζελα Λάνσμπερτ της Μις Μαρπλ , ενώ έπαιζαν ακόμη η Κιμ Νόβακ , ο Ροκ Χάτσον και ο Τόνι Κέρτις. Η Μις Μαρπλ η ηλικιωμένη κάτοικος του Σεντ Μέρι Μιντ που δεν παντρεύτηκε ποτέ, είναι ιδιαίτερα οξυδερκής και με ισχυρή συνδυαστική ικανότητα , γνωρίζει σε βάθος την ανθρώπινη φύση και φημίζεται για τους παραλληλισμούς που κάνει μεταξύ των γεγονότων των εγκληματικών υποθέσεων και των συμβάντων του χωριού. Και όπως πάντα , στις υποθέσεις που αναλαμβάνει η Μις Μαρπλ τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα απ΄ ότι φαίνονται και οι ύποπτοι αρκετοί. Η Μαρίνα Γκρεγκ είναι λαμπερή αστέρας του κινηματογράφου με ταραχώδη και όχι ιδιαίτερα ευτυχή βίο. Έρχεται να μείνει στο Γκόσινγκτον Χολ με τον σύζυγό της Τζέισον Ραντ αναζητώντας γαλήνη και ασφάλεια , ωστόσο σύντομα θα διαπιστώσει ότι ένα γεγονός από το παρελθόν της την κατατρέχει ως κι εκεί. Τη μια στιγμή, η ελαφρόμυαλη Χέδερ Μπάντοκ , γραμματέας του Συνδέσμου Κινητού Νοσοκομείου του Σεντ Τζον, φλυαρούσε με το είδωλό της, τη σταρ του σινεμά Μαρίνα Κρεγκ, στη δεξίωση που δινόταν προς τιμήν της. Την επόμενη, έπεφτε νεκρή μπροστά στα έντρομα μάτια των άλλων προσκεκλημένων. Έπεσε δηλητηριασμένη. Η καταδίκη -κατάρα θα έβρισκε τη Χέδερ. Η Χέδερ ήταν καταδικασμένη από την πρώτη στιγμή που άρχισε να μιλά και να κομπάζει για ένα συμβάν στο παρελθόν. Η Χέδερ Μπάντοκ είπε στην Μαρίνα Γκρεγκ πως είχε ερυθρά και πως σηκώθηκε από το κρεβάτι για να πάει να τη γνωρίσει. Η παγωμένη έκφραση της Μαρίνα Κρεγκ φαίνεται να οφείλεται στο σοκ αυτού που μόλις άκουσε. Όμως η ερυθρά είναι ιδιαίτερα μεταδοτική ασθένεια .Ο κόσμος κολλάει πολύ εύκολα. Αν μια γυναίκα προσβληθεί στους …. Η Μις Μαρπλ έχει άλλη γνώμη για την υπόθεση . Κι ενώ όλοι ψάχνουν για στοιχεία και ίχνη για να εξηγήσουν ποιος και γιατί σκότωσε τη Χέδερ, η μις Μαρπλ αποφασίζει να στρέψει αλλού την έρευνά της: στην ίδια την ανθρώπινη ψυχή και τα μυστικά της... Ήταν τελικά ο τέλειος φόνος ; Τι ρόλο έπαιξε στη δολοφονία , η ασθένεια ερυθρά ; Τι σχέση έχει με την υπόθεση ,το ποίημα του Τέννυσον «Η δεσποσύνη του Σαλότ» «Ράγισε ο καθρέφτης πέρα ως πέρα Βγάζει κραυγή “έπεσε πάνω μου η κατάρα” Η δεσποσύνη του Σαλότ» ; Η Άγκαθα Κρίστι γεννήθηκε στην Αγγλία, στο Τορκί, το 1890. Είναι γνωστή κυρίως για τα αστυνομικά έργα της –εξήντα έξι μυθιστορήματα και δεκατέσσερις συλλογές διηγημάτων–, πολλά από τα οποία έχουν κεντρικό χαρακτήρα τον θρυλικό ντετέκτιβ Πουαρό ή την απαράμιλλη μις Μαρπλ. Έγραψε επίσης δύο αυτοβιογραφικά έργα, αισθηματικά μυθιστορήματα αλλά και θεατρικά, μεταξύ των οποίων το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του σύγχρονου θεάτρου, την Ποντικοπαγίδα. Η Άγκαθα Κρίστι, που έχει τιμηθεί από τη Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου με τον τίτλο της Dame για τη συνεισφορά της στη λογοτεχνία, ανήκει στους δημιουργούς που διαμόρφωσαν καταλυτικά την εξέλιξη του αστυνομικού μυθιστορήματος. Παράλληλα, είναι η δημοφιλέστερη συγγραφέας όλων των εποχών, καθώς οι πωλήσεις των έργων της έχουν ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο αντίτυπα στην αγγλική γλώσσα και άλλο ένα δισεκατομμύριο σε μεταφράσεις. Πέθανε το 1976. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

ο ερωτισμός του κρασιού

«Ο ερωτισμός του κρασιού» Ζ-Λ.Χέννιγκ Εκδόσεις Κασταλία 2008 σελ. 190 Αν μένει κάτι αλώβητο , γνήσιο , αληθινό και αιώνιο, αν κάτι νικάει τον χρόνο , αν κάτι κερδίζει την αθανασία , αυτό είναι η γραφή , ο λόγος, η Λογοτεχνία. Στον «Ερωτισμό του κρασιού» έχουμε την τέχνη της γραφής , της γνήσιας γραφής και της διακειμενικότητας. Το βιβλίο αυτό είναι ένας ύμνος στο κρασί, μέσα από κείμενα πολλών συγγραφέων και ποιητών . Όπως σε όλα τα πράγματα , υπάρχει και στο κρασί ένα μυστικό , ωστόσο , το κρασί δεν το κρατάει αυτό το μυστικό .Μπορούμε να το κάνουμε να μας το πει: αρκεί να το αγαπάμε , να το πίνουμε, να το ρίχνουμε μέσα μας .Τότε , μιλάει. Μιλάει , γεμάτο εμπιστοσύνη. Το βιβλίο αυτό μιλάει για την αποχή από το κρασί, το κρασί και τα πικραμύγδαλα, τα αρώματα του κρασιού, το μπάνιο μέσα στο κρασί, τον χορό του πατητηρίου, τον φελλό του κρασιού, το μπουκάλι του κρασιού, τις φυσαλίδες της αφρώδους σαμπάνιας, το σπίτι του κρασιού, δηλαδή την κάβα, το κρασί με την έντονη προσωπικότητα, το αρχαίο παιχνίδι του κρασιού τον κότταβο, την τύφλα στο μεθύσι, την τεθλασμένη γραμμή της μέθης, τις δύο μεγάλες γιορτές του κρασιού, το πρόσωπο του οινοχόου, το κρασί και τον έρωτα, το κρύο κρασί, τη σημασία του λαρυγγιού για τον πότη, το πράσινο κρασί, τη μέθη του γάλακτος, το δικαίωμα του φιλιού, το λικέρ (ηδύποτο), τη μύτη του πότη, τον αφαλό ,δηλαδή τον «κρατήρα» σχήματος μισοφέγγαρου στο Άσμα Ασμάτων, το ροδάκινο που έχει τη μεγαλύτερη οικειότητα με το κρασί, το κρασί και οι ψύλλοι, τον Διόνυσος ,τους σάτυρους και τις μαινάδες, τον οινογεύστης δηλαδή τον δοκιμαστή του κρασιού και τέλος το τσούγκρισμα των ποτηριών του κρασιού. Η πρόποση του κρασιού παλιότερα γινόταν στην υγεία κάποιου προσώπου. Αυτός που δεν πίνει θεωρούνταν ευνουχισμένος άντρας. Το κρασί είναι το αίμα της γης. Το κρασί είναι ένα κράμα χυμού και ήλιου. Η ψυχή του έρωτα και του κρασιού. Ο ερωτισμός του κρασιού. Το κρασί κλαίει. Το κρασί , που γεννήθηκε από τα δάκρυα του θεού Διόνυσου. Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν πίνανε άκρατον οίνον (ανέρωτο κρασί). Το ροδάκινο με το κρασί θεραπεύει την ερωτική απογοήτευση. Η κόκκινη μύτη του πότη. Ο Αριστοφάνης αποκαλεί το κρασί γάλα της Αφροδίτης. Τα πράσινα σταφύλια ζενγκέ. Με το πολύ κρασί τα βλέπουμε όλα διπλά , το κεφάλι μας γυρίζει , γελάμε, χειρονομούμε , γδυνόμαστε. Για τον ατρόμητο πότη , το λαρύγγι έχει απείρως μεγαλύτερη σημασία απ΄ ό,τι η γλώσσα ή ο ουρανίσκος. Το κόκκινο κρασί πίνεται ευχάριστα σε θερμοκρασία 14ο βαθμούς C . Το κρασί συγκινεί τη σάρκα. Ο έρωτας μοιάζει με τη μέθη. Οι δυο μεγάλες γιορτές του κρασιού είναι : 11 Νοεμβρίου του αγίου Μαρτίνου και 22 Ιανουαρίου του αγίου Βικεντίου. Όποιος καλό κρασί πίνει ,τον Θεό βλέπει. Όσο περισσότερο ρέει το κρασί , τόσο περισσότερο ο άνθρωπος στριφογυρίζει. Το αρμονικό κρασί είναι κατά κύριο λόγο αρρενωπό κρασί. Ένα νευρώδες κρασί εντυπωσιάζει έντονα τον ουρανίσκο , γιατί διαθέτει ταυτόχρονα οινόπνευμα και οξύτητα. Η ιδανική μορφή του κρασιού είναι η σφαίρα. Στο βάθος του κρασιού κρύβεται μια ψυχή. Η κάβα του κρασιού είναι το δωμάτιο του υπογείου. Σιωπηλή, βαθιά, σκοτεινή .Εκτεθειμένη στο βορρά. Ούτε υπερβολικά δροσερή ούτε υπερβολικά υγρή. Χωρίς οσμές μήλου, ξιδιού ή χλωρού ξύλου. Το κελάρι είναι ένας τόπος λατρείας μυστηρίων. Εκεί τα μπουκάλια αναπαύονται οριζοντίως ,πλαγιασμένα στις θήκες των ραφιών. Το κρασί πρέπει οπωσδήποτε να μένει σε επαφή με το φελλό, έτσι ώστε αυτός να μην ξεραθεί, χάσει την ελαστικότητα του και μαζέψει. Όταν ο φελλός μαζέψει, εισχωρεί στο μπουκάλι αέρας και το κρασί οξειδώνεται… Οι γυναίκες εκτιμούν ιδιαίτερα αυτό το «κατσάρωμα» ,που προκαλεί η σαμπάνια ,στη γλώσσα. Τον Σεπτέμβριο όλος ο κόσμος ετοιμάζεται για τον τρύγο. Τον 17ο αιώνα το κρασί τοκάϊ έγινε κρασί των βασιλιάδων και των τσάρων , ενώ εξυμνείται ακόμα και στους στίχους του ουγγρικού εθνικού ύμνου. Αυγά μιας ώρας, ψωμί μιας μέρας, κρασί ενός χρόνου. Το κρασί δεν υγραίνει τις ξερές καρδιές. Οι κακοί πίνουν νερό. Όποιος πίνει μόνοι νερό έχει μυστικά να κρύψει. Το κρασί μας κάνει να φλυαρούμε. Το κρασί παρηγορεί τους λυπημένους, αναζωογονεί τους γέροντες , εμπνέει τους νέους , κάνει τον κουρασμένο να ξεχνάει το μόχθο του. Το κρασί πρώτα είναι φίλος και μετά γίνεται εχθρός. Το άρωμα είναι πρώτη μυρωδιά του κρασιού. Το κρασί κάνει να βγουν από μέσα μας κρυμμένες αλήθειες, ασαφείς, καμιά φορά τρομερές. Άντε στην υγειά μας! Cheers! (Αγγλικά) Prost!( Γερμανικά) Skal! (Δανέζικα) Salute! (Ιταλικά) Proost! (Ολλανδικά). Ένα έξοχο δοκίμιο χτισμένο με τα υλικά και τα συστατικά του εύγεστου κρασιού. Μια θερμή, ρεαλιστική στιβαρή γραφή , μια ιδιαίτερη οξυμμένη ματιά. Διαβάστε το. Ο Ζαν Λακ Χέννιγκ γεννήθηκε το 1945 στη Σαρειτέ-συρ-Λουάρ. Γερμανικής καταγωγής. Φιλόλογος, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου και σε διάφορα γαλλικά λύκεια. Δημοσιογράφος στη “Liberation” την περίοδο 1974-1981, υπήρξε μάλιστα , διευθυντής του πολιτιστικού τμήματος .Συνεργάστηκε με πολλές άλλες εφημερίδες και ραδιόφωνα. Έχει δημοσιεύσει τριάντα έργα κυρίως δοκίμια για τον έρωτα και τον θάνατο. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

το παραμύθι με την κοντέσα Αντρέα

«Το παραμύθι με την κοντέσα Αντρέα και τη γιαγιά της Τζουστινιάνα» Μ.Δ. Απαραΐν Εκδόσεις Opera 2020 σελ.80 Συνέβη ένα βράδυ, ενώ καθάριζε πατάτες για να συνοδέψει το ασάδο των αστέγων , η κοντέσα Αντρέα έκοψε με το ασημένιο της μαχαίρι ένα δάχτυλο του αριστερού της χεριού , κι από την πληγή άρχισε να τρέχει πολύ, γαλάζιο αίμα!! Μια γριά πολύ γριά και η εγγονή της , μια πολύ νεαρή ιταλίδα κοντέσα ονόματι Αντρέα Κιαραμόντε , είχαν καταπλεύσει στο αντιβασίλειο του Ρίο ντε λα Πλάτα , στις αρχές του 17ου αιώνα , μ΄ ένα γαλλικό μπριγκαντίνο, το «San Francisco». Σύμφωνα με τον θρύλο το έτος 1717, ο Γάλλος πειρατής Ετιέν Μορό, συνοδευόμενος απ΄ τα πρωτοπαλίκαρά του, οπλισμένα με μουσκέτα και γιαταγάνια , άρπαξε την κοντέσα Αντρέα Κιαραμόντε απ΄ την πλατεία του σιτσιλιάνικου χωριού Τσεφαλού, θαμπωμένος από τόση ομορφιά και εργατικότητα , βλέποντάς τη να γυαλίζει τις μπότες των στρατιωτών του βασιλιά για να βγάλει το ψωμί της. Δίπλα στη μικρή , μια γριά με σχιστά μάτια, που οι χωρικοί τη φώναζαν Τζουσινιάνα η Μάγισσα, κεντούσε χρωματιστά ανθάκια σ΄ ένα μαντίλι της χήρας, ενώ σιγομουρμούριζε για όποιον ήθελε να ακούσει τα ποιήματά της για τα έντεκα μυστήρια της ζωής. Κάποια από τα ποιήματα, αυτά που μιλούσαν για τον κάμπο και έρωτες βουκολικούς, ήταν χαρωπά και ευφρόσυνα, όλα τ ΄άλλα , τα περισσότερα , ήταν τραγικά και προφητικά , γιατί είχαν να κάνουν με τη θάλασσα και με τους ναυτικούς που τους είχε καταπιεί ο ορίζοντας… Στο κεντρικό αμπάρι του πλοίου βρίσκονταν Αφρικανοί άνδρες όλο υγεία και σφρίγος , και νεαρές νέγρες με μεγάλα στήθη , επιλεγμένες για αναπαραγωγή , ταξίδευαν αλυσοδεμένοι και στοιβαγμένοι πάνω στην ξύλινη εξέδρα των αμπαριών , χωρίς να μπορούν να σηκωθούν, πατικωμένοι , σαν νεκροί στο φέρετρό τους ,για να πουληθούν στους δουλέμπορους της Αμερικής. Μετά από πολλές περιπέτειες στην Ουρουγουάη της Νότιας Αμερικής , η γριά και η εγγονή της επελευθερώθηκαν και επέστρεψαν στο παλιό λιμάνι του Τσεφαλού. Στο ταξίδι της επιστροφής η κοντέσα Αντρέα αναρωτιόταν ποιον θα συναντούσε και πόσο θα΄ χε αλλάξει το χωριό της από τότε που την είχαν αρπάξει με τη βία οι πειρατές. Στην πραγματικότητα , όλα είχαν αλλάξει στον κόσμο και, βέβαια, στις επτά θάλασσες. Στο καράβι « Chiaramonte» , δεν άκουσε ποτέ κανέναν να μιλάει για θαλάσσια ερπετά ή για τέρατα των βυθών , μήτε γνώριζε κανείς για την ύπαρξη του κράκεν που σκότωνε γαλιόνια. Τώρα , οι θαλάσσιες τραγωδίες ήταν άλλες. Στη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής , βάρκες φορτωμένες με νεαρούς Αφρικανούς, μισόγυμνους και με τα μάτια πεταμένα έξω από την πείνα και το φόβο , που έφευγαν απ ΄τις ακτές της Αφρικής για να περάσουν στην Ευρώπη. «Ψάχνουν τη σωτηρία τους. Δε φτάνει η φτώχεια που τους εξοντώνει, τους ληστεύουν κι από πάνω. Είναι χιλιάδες αυτοί που χάνονται στη θάλασσα πριν φθάσουν στην Ευρώπη» είπε με θλίψη ο πλοίαρχος Αλμπάνο Σέτσι . Η γιαγιά Τζουσινιάνα τον κοίταξε επιτιμητικά και μεταμόρφωσε το χάρτη των ρυτίδων της σ΄ ένα σπαραχτικό μοιρολόι που καθήλωσε το ναυτικό στη θέση του. «Όχι, καπετάνιε. Σήμερα , τα θαλάσσια τέρατα είναι οι άνθρωποι. Πάντα ήταν. Αιώνες τώρα καταλύουν θρησκείες και κλέβουν αφρικάνικες ψυχές. Οι Ευρωπαίοι σκοτώνουν με την ίδια αδιαφορία που σκοτώνει η θάλασσα». « Να γίνει κάτι ; Όχι, κόρη μου…μόνο φριχτές προφητείες γι΄ αυτούς που δεν μπορούν να αντισταθούν. Αυτές τις αθλιότητες της ανθρώπινης ψυχής κανένα μαγικό δεν τις γιατρεύει. Μόνο οι άνθρωποι μπορούν. Ζήσε , λοιπόν γοργόνα μου. Τελείωσαν τα ποιήματα»… Πρόκειται για το πιο σύντομο μυθιστόρημα του κόσμου με την πιο μεγάλη χωρητικότητα σε ιδέες, ευρήματα, χιούμορ , περιπέτειες και συγκίνηση. Διαβάστε το. Ο Μάριο Δελγάδο Απαραΐν γεννήθηκε το 1949 στην Ουρουγουάη. Δημοσίευσε τα πρώτα του αφηγήματα το 1976 (Οι νεότεροι αφηγούνται) και το 1982 την πρώτη του συλλογή κειμένων με τίτλο: «Ωραίος λόγος να πεθάνεις». «Η μπαλάντα τον Τζόνι Σόσα» τον καθιέρωσε ως έναν από τους πλέον σημαντικούς συγγραφείς του νέου ισπανόφωνου μυθιστορήματος και τον έκανε γνωστό έξω από τα σύνορα της χώρας του. Έχει ήδη μεταφραστεί στα γαλλικά, στα ιταλικά στα ολλανδικά και στα γερμανικά. Γράφει: Ο Κώστας Α. Τραχανάς

0

γράμματα στον Σαμ

«Γράμματα στον Σαμ » Ν.Γκότλιμπ Εκδόσεις Κασταλία 2017 σελ. 198 Το βιβλίο αυτό αποτελείται από τριάντα δύο , γεμάτες θέρμη και κατανόηση, επιστολές που ο Νταν («παππούς») Γκότλιμπ έγραψε προς τον Σαμ ,τον έγγονό του. Όταν γεννήθηκε ο Σαμ , ο Νταν ήταν πενήντα τριών χρονών , και τα είκοσι τα είχε ζήσει ως τετραπληγικός (ο Νταν έμεινε παράλυτος από τον λαιμό και κάτω , έπειτα από ένα σχεδόν θανατηφόρο αυτοκινητικό ατύχημα που του συνέβη).Αρρώστησε πολλές φορές και , τα δύο τελευταία χρόνια, πολύ σοβαρά . Έτσι δεν ήξερε αν θα είχε τον χρόνο να πει στον Σαμ όλα όσα είχε παρατηρήσει από μια ειδική οπτική γωνία : το καροτσάκι του. Η οπτική του γωνία είναι όμως ασυνήθιστη και για ένα άλλο λόγο: ασκεί το επάγγελμα του ψυχολόγου τριάντα πέντε χρόνια . Έχει δει πολλούς ανθρώπους να υποφέρουν, αλλά τελικά να προχωρούν και να ωριμάζουν με βάσει τις εμπειρίες τους, όπως και άλλους που έζησαν όλη τους τη ζωή καθηλωμένοι σε κάποιο προσωπικό τους πρόβλημα. Έχει δει ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τους δαίμονές τους .Τον έμαθαν πολλά για τη λαχτάρα και για το τι σημαίνει εντέλει να είσαι άνθρωπος . Είχε την τύχη να δει τα πράγματα και από άλλες οπτικές γωνίες. Τα τελευταία είκοσι χρόνια ήταν οικοδεσπότης σε μια ραδιοφωνική ψυχολογική εκπομπή που δέχεται τηλεφωνήματα ακροατών, τις «Φωνές της οικογένειας», σε έναν σταθμό του Εθνικού Δημόσιου Ραδιοφώνου της Φιλαδέλφειας .Έχει ακούσει δεκάδες χιλιάδες φωνές να του περιγράφουν αυτό που επιθυμούν, αυτό με το οποίο παλεύουν, και αυτό που έχουν πλέον καταφέρει. Επίσης τα τελευταία δέκα χρόνια , γράφει στη στήλη στον «Ερευνητή της Φιλαδέλφειας». Τα βιβλία όλο και κάτι του δίδαξαν για την ψυχολογία .Αλλά η παράλυση του έμαθε να κάθεται ακίνητος και να ανοίγει τα αυτιά και την καρδιά του για ακούσει τον άλλον. Αφότου γεννήθηκε ο Σαμ , ένιωθε πως ήθελε να του μιλήσει για τη ζωή και την αγάπη και να του πει τι σημαίνει να έχεις για γονείς δύο ευάλωτα ανθρώπινα πλάσματα. Ήθελε να του μιλήσει για το σχολείο, να τον κάνει να καταλάβει πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι, αλλά και πόσο σκληροί μπορούν να γίνουν κάποιες φορές. Ήθελε να του πει ακόμη για τα ναρκωτικά , το σεξ , τα αισθήματα , την δουλειά , το χρήμα. Και γενικά για το κάθε τι. Ήθελε επίσης να τον γνωρίσει. Κάπως έτσι , λοιπόν, ξεκίνησαν αυτά τα γράμματα , για να μιλήσει στον Σαμ για όλα αυτά , και για πολλά ακόμη. Όταν ξεκινούσε αυτά τα γράμματα ο Νταν , ήταν σίγουρος πως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάποια μέρα ο Σαμ θα τα διάβαζε. Τώρα πια δεν έχει την ίδια προσδοκία. Ο Σαμ , όταν ήταν δεκατεσσάρων μηνών , διαγνώσθηκε ότι πάσχει από Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές, μια σοβαρή μορφή αυτισμού .Ο Νταν έκλαψε για την κόρη του, που γέννησε τον Σαμ , έκλαψε και για τον Σαμ. Αλλά συνειδητοποίησε ότι τώρα είχε ακόμη περισσότερα να του πει. Ήθελε πια να καταλάβει τι σημαίνει να είσαι «διαφορετικός» από όλους τους άλλους. Ήθελε να του μάθει όσα τον είχε διδάξει η πάλη απέναντι σε μια αντιξοότητα σαν κι αυτή που αντιμετωπίζει σχεδόν κάθε μέρα και που θα αντιμετωπίσει και κείνος στη ζωή του. Και ήθελε να του πει τη γαλήνη την κατακτάμε όταν απλά σταματάμε να παλεύουμε. Περισσότερο από όλα, ήθελε να μιλήσει στον Σαμ για την αγάπη .Ήθελε να αγαπηθεί βαθιά και να γνωρίσει κάθε αίσθηση που πηγάζει από την αγάπη. Και ήθελε να καταλάβει ότι όσο μεγαλώνει , τόσο η αγάπη που θα προσφέρει στους άλλους θα γίνεται πιο σημαντική κι από την αγάπη που θα του προσφέρουν. Αναρωτιόταν ο Νταν ,αν θα μπορέσει ο Σαμ ,να διαβάσει τα γράμματα του. Ωστόσο δεν εγκατέλειψε το γράψιμο. Ανεξάρτητα από την έκταση της αναπηρίας του Σαμ , έπρεπε να αφηγηθεί την ιστορία του και να εκφράσει την αγάπη και την αφοσίωσή του σ΄ αυτό το παιδί. Έτσι, με ακούραστη σύντροφο την ελπίδα , θεώρησε πρακτικά δεδομένο ότι τελικά η αγάπη του και τα διδάγματα που ήθελε να του μεταδώσει θα έβρισκαν τον παραλήπτη τους. Ωστόσο δεν βρίσκει κανείς μεμψιμοιρία ή θλίψη σ΄ αυτές τις επιστολές. Είναι τα τραγούδια που λέει ένας παππούς στον έγγονό του με την αγνότητα της αγάπης , της κατανόησης , της ανησυχίας και της σοφίας του, και μας δίνουν ένα πανανθρώπινο μάθημα ,για ζητήματα όπως οι σχέσεις με τους γονείς , τα προβλήματα στο σχολείο , ο έρωτας, οι απογοητεύσεις με τις οποίες πρέπει να συμβιβαστούμε , η χαρά που μας συνεπαίρνει και η κατάκτηση της προσωπικής ευτυχίας. Κάθε κεφάλαιο αυτού του βιβλίου είναι ένα γράμμα για τον Σαμ. Κάποια αφηγούνται ιστορίες απ΄ τη ζωή του Νταν .Τα περισσότερα είναι ιστορίες σχετικά με όσα αυτός είχε μάθει. Και όλα λένε ιστορίες που δείχνουν τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. «Τι άλλο είναι ο άνθρωπος παρά ένα πανδοχείο / Κάθε πρωινό και μια άφιξη καινούργια»: με αυτούς τους στίχους του Τζελαλαντίν Ρουμί κλείνει το βιβλίο του «Γράμματα στον Σαμ» ο Ντάνιελ Γκότλιμπ, φημισμένος αμερικανός ψυχολόγος και θεραπευτής οικογένειας. Δεν θα μπορούσε ίσως να βρεθεί πιο ταιριαστός επίλογος γι’ αυτό το θαυμαστό βιβλίο. Το υπέροχο αυτό ανάγνωσμα του Ντάνιελ Γκόλμπιτ μας αγγίζει βαθιά , με τρόπο που μπορεί να βοηθήσει να ζήσουμε μια ζωή πιο πλούσια και πιο ικανοποιητική. «Τα γράμματα στον Σαμ» είναι το απόσταγμα ενός φωτεινού μυαλού μέσα σε μια μεγάλη καρδιά. Ο Ντάνιελ μιλά με την αυθεντία κάποιου που έχει ζήσει σε ακραίο βαθμό τον πόνο και την απώλεια , και αποθησαυρίζει σ΄ αυτό το βιβλίο τη σοφία που έχει αποκτήσει . Είναι ένα βιβλίο που θέλουμε να χαρίσουμε σε όλους όσους αγαπούμε. Ο Ντάνιελ Γκότλιμπ , ψυχολόγος και θεραπευτής οικογένειας , έχει γράψει δύο βιβλία. Έχει δύο κόρες και ένα εγγονό, τον Σαμ. Τα συγγραφικά του δικαιώματα αποδίδονται στην οργάνωση «Να θεραπεύσουμε τον Αυτισμό Τώρα» και σε άλλες οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στον τομέα της υγείας των παιδιών. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

ιστορία δύο πόλεων

«Ιστορία δύο πόλεων» Τ. Ντίκενς Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ.544 «Ήταν τα καλύτερα χρόνια, μα συνάμα και τα χειρότερα, ήταν η εποχή της σοφίας, ήταν η εποχή της απερισκεψίας, ήταν η περίοδος της πίστης, ήταν η περίοδος της δυσπιστίας, ήταν η εποχή της Φωτιάς, ήταν η εποχή του Σκότους, ήταν η άνοιξη της ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας, είχαμε τα πάντα μπροστά μας, δεν είχαμε τίποτα μπροστά μας, πηγαίναμε όλοι κατευθείαν προς τον Παράδεισο, πηγαίναμε όλοι προς την αντίθετη κατεύθυνση –κοντολογίς η περίοδος εκείνη είχε τόσες ομοιότητες με τη σημερινή, που ορισμένες από τις πιο εντυπωσιακές γραπτές μαρτυρίες επιμένουν να την περιγράφουν αποκλειστικά με επίθετα υπερθετικού βαθμού, προκειμένου να περιγράψουν είτε την καλή είτε την κακή της πλευρά…». Η πλοκή της "Ιστορίας δύο πόλεων" διαδραματίζεται ανάμεσα στο Λονδίνο και το Παρίσι μεταξύ 1775 και 1793, και περιστρέφεται γύρω από τις περιπέτειες μιας σειράς ανθρώπων, στιγματισμένων από ένοχα οικογενειακά μυστικά κι από άδικες κατηγορίες κατασκοπίας ή προδοσίας. Στις σελίδες του αριστουργήματος “Ιστορία δύο πόλεων”, στην ουσία, δεν ανακαλύπτεις την ιστορία δύο πόλεων, αλλά το δράμα μιας αγάπης και την αυτοθυσία ενός έντιμου ανθρώπου, στο όνομα της αγάπης. Στην εποχή των μεγάλων αλλαγών, όταν η ζωή του ανθρώπου δεν έχει καμιά αξία, αναδεικνύονται και ανθρώπινες αρετές όπως αυτή της αγάπης και της αυτοθυσίας, καθώς πυροδοτούνται γεγονότα μεγάλης κοινωνικής αναταραχής. Ο Τσαρλς Ντίκενς γράφει την ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης και δεν την κάνει να είναι διόλου μια τραγωδία. Βασικός και Κεντρικός ήρωας του ιστορικού αυτού μυθιστορήματος είναι η Γκιλοτίνα. Η κοφτερή γυναικεία φιγούρα της Γκιλοτίνας. Ματωμένες λεπίδες, κεφάλια που κατρακυλούν στα καλάθια ,μαζικές σφαγές, κραυγές για εκδίκηση, τρόμος, άδικοι σκοτωμοί, αιμοδιψής όχλος, το πλήθος να χορεύει οργιαστικά την Καρμανιόλα, το δημοφιλές τραγούδι της Επανάστασης. Η Αγία Γκιλοτίνα!!! Η Γκιλοτίνα είχε αγιοποιηθεί από τον λαό. Ήταν το σημάδι της αναγέννησης της ανθρώπινης φυλής. Αντικατέστησε τον Σταυρό. Το Εθνικό Ξυράφι για βαθύ ξύρισμα .Ήταν αυτή η Γκιλοτίνα , που εξολόθρευε τους εχθρούς της Δημοκρατίας, τους τυράννους, τους καταπιεστές του λαού, νέους και γέρους, κοπέλες και γυναίκες, τους ευγενείς και τους βασιλιάδες, όλοι κόκκινο κρασί για την Γκιλοτίνα… Ο όχλος βάφει το στόμα του με κρασί κόκκινο σαν αίμα, η Γκιλοτίνα κόβει, μύγες βουίζουν γύρω από τα πλήθη διψασμένα για καταδίκες σε θάνατο. Απέκοβε η Γκιλοτίνα τόσα πολλά κεφάλια , που η ίδια και η γη που μόλυνε είχαν ένα κόκκινο χρώμα σήψης. Ο κύριος δήμιος που τη χειριζόταν λεγόταν Σαμψών. Ελευθερία, ισότητα ,αδελφότητα ή θάνατος -ο τελευταίος , ο ευκολότερος για να δοθεί ,ω, Γκιλοτίνα!! Μαζί με την Γκιλοτίνα και η ακονόπετρα που τροχίζανε τσεκούρια , μαχαίρια, σπαθιά , ξιφολόγχες οι κάτοχοι αυτών των όπλων ,με το κόκκινο χρώμα που είχαν τα φρενιασμένα τους μάτια , όταν δολοφονούσαν τους φυλακισμένους. Η μαύρη σημαία κυμάτιζε νύχτα μέρα στους μεγάλους πύργους της Παναγίας των Παρισίων. Τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι, καλεσμένοι σε εξέγερση ενάντια στους τυράννους της γης , υψώθηκε απ΄ τα χώματα όλης της Γαλλίας .Η Γκιλοτίνα δεν είναι η συμφορά , αλλά μάλλον η απάντηση στη συμφορά… «Τα κάρα του θανάτου διασχίζουν με θόρυβο , υπόκωφο και τραχύ, τους δρόμους του Παρισιού. Έξι κάρα κουβαλάνε στην Γκιλοτίνα το κρασί της ημέρας. Όλα τα αδηφάγα , αχόρταγα τέρατα που έχει συλλάβει η φαντασία απ΄τις απαρχές της ενώνονται σε τούτη τη μία ενσάρκωσή τους, την Γκιλοτίνα...» Πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος είναι : η νεαρή, πανέμορφη, μεγαλωμένη ως ορφανή στο Λονδίνο, Λούσι Μανέτ, ο γιατρός Αλεξάντρ Μανέτ ,πατέρας της Λούσι ,που εμφανίζεται ξαφνικά στη ζωή της λίγο πριν συμπληρώσει τα 18 της χρόνια (όλα αυτά τα χρόνια ο Μανέτ ήταν κλεισμένος σε ένα στενάχωρο κελί γνωστό ως Εκατόν Πέντε, Βόρειος Πύργος, στις φυλακές της Βαστίλης, για ένα έγκλημα που δεν είχε διαπράξει), ο φίλος της οικογένειας τραπεζικός υπάλληλος Τζάρβις Λόρι, που εργάζεται στον μεγάλο τραπεζικό οίκο της Τέλσονς με καταστήματα στο Λονδίνο και στο Παρίσι, ο σύζυγός της Λούσι, μαρκήσιος Σεντ Εβρεμόντ αποκαλούμενος Τσαρλς Ντάρνεϊ , Γάλλος αριστοκρατικής καταγωγής, αποστάτης της τάξης του και αυτοεξόριστος στην Αγγλία (όπου κάνει μαθήματα Γαλλικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας ,για να ζήσει), ο οποίος όταν επέστρεψε στο Παρίσι, συνελήφθη και δικάζεται αδίκως για προδοσία και κλείνεται στη φυλακή Λα Φορς, ( επειδή ήταν Γάλλος εμιγκρές και εχθρός της Δημοκρατίας) , ο συνεπής και έντιμος Τσάρλς Ντάρνι, αφήνει την κόρη του και τη σύζυγό του στην προστασία του πατέρα της στο Λονδίνο και, σπρωγμένος από το αίσθημα του καθήκοντος, αναχωρεί ένα βράδυ κρυφά για να περάσει στη Γαλλία, να βοηθήσει τον φίλο του Τερφίλ Γκαμπέλ , που δικαζόταν με νόμο της Ενιαίας και Αδιαίρετης Δημοκρατίας της Ελευθερίας , της Ισότητας, της Αδελφότητας , ή του Θανάτου , η δεσποινίς Προς αφοσιωμένη φίλη της οικογένειας Μανέτ, ο συνήγορος του Τσαρλς κύριος Στράιβερ ,ο έκλυτος δικηγόρος Σίντνεϊ Κάρτον, βοηθός του Στράιβερ , alter ego και σκοτεινός σωσίας του Τσαρλς Ντάρνεϊ , μάταια ερωτευμένος με την Λούσι. Άλλοι δευτερεύοντες ήρωες είναι: ο κάπελας -Πολίτης Ερνεστ Ντεφάρτζ, που είχε καπηλειό στο προάστιο του Σεντ Αντουάν του Παρισιού, που όταν ήταν νεότερος ήταν στην υπηρεσία του γιατρού Μανέτ και ο οποίος Ντεφάρτζ είχε μεγάλη συμβολή στην άλωση της Βαστίλης, η σκληρή ,μνησίκακη και αδίστακτη Πολίτισσα Τερέζ Ντεφάρζ , ο Κατάσκοπος και προδότης -το πρόβατο των φυλακών Μπάρσαντ , η Εκδίκηση , ο Ζακ τρία του Επαναστατικού Σώματος των Ενόρκων, ο Κλάι και ο Τζέρι Κράντσερ. Δύο πόλεις, το Λονδίνο και το Παρίσι, στη δίνη της φαύλης κι ανεξέλεγκτης Γαλλικής Επανάστασης, διατρέχουν με τους ανθρώπους τους την επική, γεμάτη αγωνία αυτή αφήγηση, αναδεικνύοντας με έναν μοναδικό τρόπο πώς η Ιστορία μπορεί να διαλύσει τον ανθρώπινο βίο, τα ανθρώπινα πάθη, τις επιθυμίες και τα όνειρα κάθε ατόμου. Θα καταφέρουν οι ήρωες να επιβιώσουν κάτω από τη φονική σκιά της γκιλοτίνας; Ένα συγκλονιστικό βιβλίο για την βία που προκλήθηκε από την τυραννία, την οργή, τη θηριωδία και τον πεινασμένο κανιβαλισμό του όχλου, που χαιρόταν με τους αποκεφαλισμούς και το αίμα . Ένα βιβλίο για τον έρωτα , τον ηρωισμό, την ελπίδα, την εκδίκηση, την φρίκη, την αγριότητα, την αυτοθυσία, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία, την επανάσταση, την κοινωνική διάκριση , τις δικαστικές αδικοπραξίες και την κοινωνική δικαιοσύνη . Ένα διαχρονικό βιβλίο που ρουφιέται μονοκοπανιά ,από τον σπουδαιότερο συγγραφέα της Βικτωριανής Εποχής. Η «Ιστορία δύο πόλεων» παραμένει έως σήμερα ένα από τα πλέον αγαπημένα έργα του Ντίκενς, που έχει μεταφερθεί πολλές φορές στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Ο Τσαρλς Ντίκενς γεννήθηκε στο Πόρτσμουθ της Αγγλίας στις 8 Φεβρουαρίου 1812, και ήταν το δεύτερο από τα οχτώ παιδιά της οικογένειάς του. Όταν ο Κάρολος ήταν 12 χρονών, ο πατέρας του μπήκε στη φυλακή για χρέη και ο μικρός αναγκάστηκε να πιάσει δουλειά. Οι παιδικές του εργασίες είναι παρόμοιες μ' αυτές που περιγράφει στο βιβλίο του "Δαβίδ Κόππερφιλντ”. Η επίσημη εκπαίδευσή του ήταν περιορισμένη, αλλά, καθώς είχε γνώσεις στενογραφίας, πολύ νέος έπιασε δουλειά ως ρεπόρτερ στη "Morning Chronicle". Από τη θέση αυτή παραιτήθηκε ύστερα από μερικά χρόνια, όταν πια είχε αρχίσει τη συγγραφική του σταδιοδρομία. Αργότερα έγινε πρακτικογράφος στη Βουλή. Το 1836 δημοσίευσε τον πρώτο τόμο με άρθρα του για την καθημερινή ζωή στο Λονδίνο, με τίτλο "Σκίτσα του Μποζ". Το 1837 ακολούθησε ο δεύτερος τόμος. Το μυθιστόρημά του "Όλιβερ Τουίστ" (1838) θα τον κάνει ευρύτερα γνωστό. Το πρώτο του ταξίδι στην Αμερική (1841) του ενέπνευσε δύο έργα το "Αμερικάνικα σημειώματα" (1842) και το μυθιστόρημα "Μάρτιν Τσασλουάιτ" (1844). Εγκλήματα, αθλιότητα, κτηνωδία και θάνατος συνυπάρχουν με κωμική εφευρετικότητα και απέραντη τρυφερότητα στο έργο του Τσαρλς Ντίκενς. Άλλα σημαντικά έργα του είναι: "Δαβίδ Κόπερφηλντ" (1850), "Τα δύσκολα χρόνια" (1854), "Ιστορία δύο πόλεων" (1859), "Μεγάλες προσδοκίες" (1861)και η Νουβέλα “Χριστουγεννιάτικη νύχτα”. Ο Ντίκενς δεν έπαψε ποτέ να γράφει βιβλία, μυθιστορήματα και διηγήματα, να δημοσιογραφεί και να αρθρογραφεί. Επίσης, ήταν και δεινός επιστολογράφος, καθώς και ταξιδιωτικός συγγραφέας. Πέθανε στο Λονδίνο στις 9 Ιουνίου 1870, στη χώρα κηρύχθηκε πένθος και τον έθαψαν στη γωνία των ποιητών, στο Γουεστμίνστερ Άμπεϋ. Η δημοτικότητά του ήταν εξαιρετική όσο ζούσε και, όπως είπε και ο Walter Allen, "η επιρροή του εξακολουθεί να είναι αισθητή και το έργο του μέρος του λογοτεχνικού κλίματος μέσα στο οποίο ζει ο δυτικός άνθρωπος". Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

το τέλος του τέλους; της γης

«Το τέλος του τέλους της Γης» Τ.Φράνζεν Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 295 Η συλλογή αυτή περιέχει 17 μικρά , έξοχα δοκίμια. Τα δοκίμια είναι μια προσωπική και υποκειμενική μικροαφήγηση. Το προσωπικό δοκίμιο είναι το ουσιαστικό σύστημα έντιμης αυτοεξέτασης και η επίμονη ενασχόληση με ιδέες. Το να γράφεις ή να διαβάζεις ένα δοκίμιο δεν αποτελεί τον μοναδικό τρόπο να σταθείς και να αναρωτηθείς ποιος είσαι αληθινά και τι μπορεί να σημαίνει η ζωή σου , πάντως είναι ένας τρόπος. Τα βαθυστόχαστα αυτά δοκίμια του διάσημου Αμερικανού μυθιστοριογράφου Τζόναθαν Φράνζεν, περιλαμβάνουν διάφορα θέματα , τα κεντρικά θέματα όμως είναι η λογοτεχνία και τα πουλιά και το βιβλίο αυτό είναι ένα παθιασμένο μανιφέστο και για τα δύο. Αναρωτιέται ο συγγραφέας : «Γιατί είναι σημαντικά τα πουλιά;», «Είναι εγωιστικό που ο συγγραφέας είναι πτηνοδίφης και παρατηρητής πουλιών , που ενδιαφέρεται πιο πολύ για τα πουλιά στο παρόν παρά για τους ανθρώπους στο μέλλον; », «Τι ήταν οι αετοί και οι κόνδορες που σκοτώνονταν από τις ανεμογεννήτριες συγκρινόμενοι με τις επιπτώσεις της ανόδου της στάθμης των θαλασσών στα φτωχά έθνη; ». Άλλα θέματα του βιβλίου «Το τέλος του τέλους της Γης» είναι η κλιματική αλλαγή και η υπερθέρμανση του πλανήτη, που είναι απειλή όχι μόνο για τον άνθρωπο αλλά και για τα πουλιά, τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα, την αποδάσωση, την εντατική γεωργία, την εξάντληση των αλιευτικών πεδίων και των υδροφορέων, την μόλυνση που επιφέρουν τα παρασιτοκτόνα και τα πλαστικά, τα εκατοντάδες εκατομμύρια ωδικά πτηνά και μεγάλα αποδημητικά πουλιά που σκοτώνονται στη Μεσόγειο και τις χιλιάδες χήνες που ξεχειμωνιάζουν και εξοντώνονται στις πεδιάδες της Αλβανίας, οι στοχασμοί του συγγραφέα για τα θαλασσοπούλια της Νέας Ζηλανδίας μέχρι τους αθέατους σκοτωμούς των τεράστιων άλμπατρος από τις τράτες , την National Audubon Society μια ακτιβιστική οργάνωση που μάχεται ενάντια στο αναίτιο μακέλεμα των πουλιών και στην θανάτωση των ερωδιών για το φτέρωμά τους, ένα σαφάρι και μια παρατήρηση αφρικανικών πουλιών στην Ανατολική Αφρική, ένα ταξίδι στην Ανταρτική και η παρατήρηση του σπουδαιότερου πουλιού στον κόσμο ενός Αυτοκρατορικού Πιγκουίνου, το οικολογικό βιβλίο «Σιωπηλή Άνοιξη» της Ρέιτσελ Κάρσον, το βιβλίο «Ολομόναχοι μαζί» της Σέρι Τερκλ, που είναι μια καταδικαστική έκθεση σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις στην ψηφιακή εποχή και τον θάνατο της συνομιλίας μέσα στην οικογένεια, την φιλία του Φράνζεν με τον συγγραφέα του διάσημου βιβλίου «Κεντρική Ευρώπη» Μπιλ Βόλμαν, την βαθιά εκτίμηση του Φράνζεν για τη συγγραφέα Ίντιθ Γουόρτον, γνωστή από το γενναιόδωρο μυθιστόρημά της «Τα χρόνια της αθωότητας», το βιβλίο «Καθημερινοί» της μπαργούμαν Σάρα Στόλφα ,που περιέχει σαράντα φωτογραφίες καθημερινών ανθρώπων της Φιλαδέλφειας, τον Αμερικανικό εφιάλτη της 13/9/2001 και τέλος την κλιματική αποκάλυψη που έρχεται και που πρέπει να σταματήσουμε να προσποιούμαστε . Ο Τζόναθαν Φράνζεν διατυπώνει στα προκλητικά του δοκίμια βαθιές αλήθειες με λεπτότητα και χάρη. Θέτει ο συγγραφέας ένα βασικό ερώτημα : «Πώς μπορούμε να βρούμε νόημα στις πράξεις μας, όταν ο κόσμος δείχνει να οδεύει προς το τέλος του ; … Σύντομα μικρά διαμαντάκια σπάνιας αρτιότητας ,που σφύζουν, σαν ανοιχτή πληγή. Τρυφερό, αληθινό, συγκινητικό, διαυγές, ιδιοφυές και τεκμηριωμένο , το «Τέλος του τέλους της Γης» είναι μια ευπρόσδεκτη ανάσα αισιοδοξίας και λογικής. Ο ΤΖΟΝΑΘΑΝ ΦΡΑΝΖΕΝ γεννήθηκε στο Ιλινόι το 1959 και μεγάλωσε στα προάστια του Σεντ Λούις. Αποφοίτησε από το Κολέγιο Σουάρθμορ το 1981, σπούδασε με υποτροφία στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και κατόπιν εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, σε σεισμολογικό εργαστήριο. Σήμερα ζει στη Νέα Υόρκη. Η συγγραφική ιδιοφυΐα του αναγνωρίστηκε από την πρώτη κιόλας εμφάνισή του στα αμερικανικά γράμματα, αλλά η καθιέρωση και η μεγάλη επιτυχία ήρθε με το τρίτο του μυθιστόρημα, «ΟΙ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ». Στη συνέχεια, ο Φράνζεν απέσπασε ποικίλες διακρίσεις και, τελικά, τιμήθηκε με το σπουδαιότερο λογοτεχνικό βραβείο της Αμερικής, το National Book Award. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

το προξενιό της Ιουλίας

«Το προξενιό της Ιουλίας» Γ.Πολίτης Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 403 Χρόνος: Αρχές της δεκαετίας του ‘ 50 Τόπος: Φυλακές Αβέρωφ Αθήνας-Λάρισα και Ραφταναίοι , ένα χωριό των Τζουμέρκων. Κεντρικοί ήρωες : Ιουλία Βένιου-Προβιού , Γεωργίκης Προβιός , Αλεξάνδρα Γκίκα και Δημητρός Ατζαλίνας. Δευτερεύοντες πρωταγωνιστές : Βγενιώ, Αγαμέμνων Στεργίου, μοίραρχος Δήμος, Χρήστος Προβιός, Λεοντίου, Ευγενία Προβιού, Χάδω, Κωστής Στασινόπουλος, Γρηγόρης Ραζίνης, Στεφανία, Κίτσος και Χριστόδουλος Βαλντάς, Ρήγας και Φιλιώ Σκούταρη, Νικόλαος και Στάσα Βένιου, Σωτηράκης, Κερασίνα… Το συγκλονιστικό αυτό έργο είναι γεμάτο απιστίες, ατιμίες, χηρείες, μαύρους γάμους, διαλυμένες οικογένειες, βιασμούς, ενδοοικογενειακή βία, γλειμμένες, απύτιαγες , τσούλες, προξενήτρες, περιφρονημένοι, καταδικασμένοι, μούλικα, μανιτάρια, μαχαίρια, φατούρα=συμβόλαια, καρφιά της αστυνομίας, χασίσια, συμφέροντα, χρήματα, μεγαλεία, δόξες, ματαιότητες, υποκρισίες, αγνωμοσύνες, προδοσίες, πολλές αλήθειες, κοινές αξίες, δίκαια αγώνων, τύψεις, σατανάδες, μισάδια, κερατάδες, πόνοι, μετάνοια, συγχώρηση, εξιλέωση, ταπείνωση, δικαιοσύνη ,εκδίκηση, απελπισία, αμαρτία ,τρέλα, οργή, μίση, ζήλιες, φόβοι, κακιώματα, αδικίες ,πικράδες, δυστυχίες, μοναξιές, μητρότητα, αξιοπρέπεια, ψυχικός κλονισμός, άνθρωποι διεστραμμένοι, αιτίες και αποτελέσματα, χρέη και συχώρια, φόβος και εξουσία, αγάπες και έρωτες, αθώοι και ένοχοι, εγκλήματα και τιμωρία, υποθέσεις και εικασίες, συνειρμοί και αποφάσεις, όνειρα και πραγματικότητα, ελπίδες και απογοητεύσεις, ευγνωμοσύνες και ευτυχία, ελευθερία και δίκαιο, ζωή και θάνατος. Η υπόθεση του έργου: 15 Οκτωβρίου 1954 ,η νεαρή δημοσιογράφος Αλεξάνδρα Γκίκα με την βοήθεια του δικηγόρου Δημητρό Ατζαλίνα, προσπαθεί να πάρει μια άδεια, για ολιγόωρη συνάντηση , με την μελλοθάνατη Ιουλία Βένιου-Προβιού ,που βρίσκεται στις φυλακές Αβέρωφ. Αν κατορθώσει να κάνει την Ιουλία να μιλήσει με τον τρόπο που έχει σκεφτεί η δημοσιογράφος, ο κόσμος θα μάθει και τη δική της θέση, για το διπλό έγκλημα. Σε έξι ημέρες η συζυγοκτόνος και παιδοκτόνος Ιουλία Προβιού ,που έχει καταδικαστεί ομοφώνως, χωρίς να έχει ομολογήσει τα εγκλήματά της, θα τουφεκιστεί. Έχοντας καταδικαστεί σε θάνατο, παραμένει αμίλητη, αποδεχόμενη τη μοίρα και, συνεκδοχικά, την ενοχή της. Η Ιουλία Βένιου από τους Ραφταναίους της Ηπείρου ,είχε παντρευτεί με προξενιό τον μεγαλύτερό της, χήρο και πλούσιο Λαρισαίο Γεωργίκη Προβιό. Έπειτα από μερικά χρόνια, ο επίλογος του γάμου της σφραγίζεται με τη δολοφονία του συζύγου και της τρίχρονης κόρης της, Βγενιώ. Η Αλεξάνδρα Γκίκα ζούσε αυτή την τραγική υπόθεση, την έθλιβε και την στενοχωρούσε. Αν μιλούσε και αφηγούνταν η Ιουλία, μπορούσε να δώσει μια δεύτερη εξήγηση των γεγονότων, που ίσως, πολύ δύσκολα όμως, μπορούσε να την αθωώσει. Μιλώντας η Αλεξάνδρα με την Ιουλίτσα προσπαθούσε να την ξυπνήσει από τον λήθαργο, προσπαθεί να την κάνει να μιλήσει. Θέλει να την κάνει να μιλήσει. Διότι θα της κάνει καλό. Θα ξαναζήσει τη ζωή της. Το να μιλάει τη μαλακώνει, την ευεργετεί , και καθετί που ευεργετεί την ψυχή είναι καλό. Η Ιουλίτσα είναι βουβή, φαινόταν κουρασμένη, βασανισμένη, ψυχικό ράκος . Ένιωθε παραιτημένη. Η σελίδα μάλλον δεν γυρνούσε. Βρισκόταν σε ένα μη τόπο. Δείχνει τόσο ήρεμη , τόσο συμφιλιωμένη με τον θάνατο... Κάποια από αυτά που αρχίζει δειλά δειλά να αφηγείται η Ιουλίτσα ίσως να είναι σκέψεις δικές της, απλές επιθυμίες της, εικασίες, πράγματα που φαντάζεται ότι συνέβησαν στ’ αλήθεια και τα θεωρεί πραγματικότητα. Σίγουρα υπήρχαν πολλά κρυμμένα μέσα της, γνωστά και ανομολόγητα. Υπάρχουν πράγματα που φανερώνονται μονάχα με το βλέμμα , με τη στάση του σώματος, με τη μυρωδιά των συναισθημάτων. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το μυαλό που εγκυμονεί και δε λέει. Η γνώση κρύβει πόνο. Φαρμάκι η γκαστριά. Κρατούσε τα χείλη της σφικτά κλεισμένα , θαρρείς δεμένα με κλωστή. Τα χέρια της έτρεμαν. Έπεφτε η Ιουλίτσα συχνά σ’ εκείνο το αργόσυρτο , σιωπηλό καημό της , που καλό μέσα του δεν είχε. Φαινόταν πως νανούριζε κάποιο αόρατο μωρό. Υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα στο μυαλό της Το μυαλό της κόλλησε, της σάλεψε, τρελάθηκε, παραλογιζόταν, δεν είχε επαφή με το περιβάλλον ούτε και συναίσθηση. Η κοπέλα χανόταν στον λαβύρινθο του νου της. Τα μάτια της διηγούνταν κάτι φρικτό κάτι γεμάτο αποτροπιασμό μεγάλο , τα λόγια δάγκωναν τις σάρκες της στην πάλη τους πάνω να ακολουθήσουν τις σκέψεις της. Τι θα συμβεί , μέσα σε αυτές τις έξι ημέρες; Τι θα εξομολογηθεί η Ιουλίτσα στην Αλεξάνδρα; Ποια είναι η αλήθεια ; Κάθε άνθρωπος έχει μια ιστορία; Οι άνθρωποι που μπορούν και ζουν χωρίς όνειρα είναι πιο δυνατοί ;Τα όνειρα είναι για τους δειλούς, για εκείνους που αρνούνται την πραγματικότητα ; Πάντα τη διαφορά την έκαναν οι λίγοι ; Νιώθουν τρόμο οι παραιτημένοι, εκείνοι που έχουν αποδεχτεί το αναπόφευκτο ; Είναι ο κόσμος δίκαιος ; Ήταν ποτέ ; Η ζωή είναι μία , καλή , κακή , μία είναι , μακριά από τις επιθυμίες μας ; Η ζωή είναι ανηφόρα ; Όποιος ζει με το παρελθόν δεν έχει μέλλον ; Ζούμε για μας ή για την κοινωνία ; Οι νόμοι είναι στο βάθος ηθικοί ; Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία ; Ο έρωτας είναι μια μάχη ; Οι έρωτες κρύβουν θύελλες ; Γιατρεύουν οι έρωτες ; Εχθρούς συναντάει κανείς περισσότερους στους πολιτισμούς που κηρύττουν αγάπες , που προσκυνούν τις συχώριες που δεν τις βρίσκουν για κανέναν ; Τα βλέμματα πονάνε περισσότερο και από τα λόγια ; Τι είναι η απελπισία ; Φόβος χωρίς ελπίδα ; Η απιστία, ακόμα κι αν καταπιωθεί, δε χωνεύεται ; Τι είναι μια μάνα με νεκρό παιδί ; Νεκρή μάνα ; Υπάρχει άραγε ζωή χωρίς δυσκολίες ; Λες να υπάρχει Θεός ; Από πότε είναι έγκλημα να υπακούς; Γίνεται κάποτε ο θάνατος το ακριβότερο δώρο ; Χίλιες φορές πεθαμένος κανείς παρά ζωντανός χωρίς μοίρα ; Οι πεθαμένοι πάντα την γλιτώνουν ; Έχουν οι αλήθειες περισσότερες από μία όψεις ; Η γραφή του Γιώργου Πολίτη είναι πολύ στρωτή , λιτή, δυναμική, καλογραμμένη, τρομερά οξυδερκής και γεμάτη αιχμές. Αυτό γίνεται γιατί σταδιακά ,μας θέτει μπροστά στη μετατόπιση μιας κοινωνίας προς το ψέμα , την υποκρισία, τον πολιτισμό του τίποτα ,τους στενούς ορίζοντες, τον αποκλεισμό, τον ρατσισμό, την κακοποίηση των γυναικών ,τις περισσότερες μορφές βίας που λαμβάνουν χώρα σε ένα πλαίσιο ιδιωτικότητας ,την σιωπή, την ανοχή και συγκάλυψη αυτής της ενδοοικογενειακής βίας ,την ευαισθησία που μοιάζει εξόριστη , συνώνυμη της αδυναμίας και την αποκάλυψη του τέρατος που ζει μέσα μας . Μας παραθέτει τη σταδιακή μετατροπή ενός οικείου περιβάλλοντος σε απειλητικό. Δυσλειτουργικές οικογένειες , αυτή η μάστιγα που διαλύει παιδικές ψυχές. Η κοινωνία δεν είναι σύμμαχος , υπονομεύει την επούλωση των τραυμάτων. Η ηρωΐδα δεν θέλει να είναι μόνη αλλά νιώθει μόνη. Η ηρωΐδα του βιβλίου αγγίζει μια κορυφογραμμή. Πάνω της απλώνεται ο ουρανός και κάτω τα Χαρώνεια βάραθρα… Το μυθιστόρημα «Το προξενιό της Ιουλίας» είναι γραμμένο με πίκρα και ειλικρίνεια , χωρίς συναισθηματισμούς ,φτηνούς εντυπωσιασμούς και χωρίς αφηγηματικά τερτίπια . Το βιβλίο αυτό είναι ένας ελεγειακός ύμνος στην ελληνίδα γυναίκα και μάνα τα πέτρινα εκείνα χρόνια , ένας ύμνος στην ομορφιά της ζωής και μια βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Διαβάζεται απνευστί και παρασύρει δημιουργικά τον αναγνώστη του. Πρόκειται για Αριστούργημα. Διαβάστε το. Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΠΟΛΙΤΗΣ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Σπούδασε αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και ζωγραφική, και αργότερα παρακολούθησε επί δύο χρόνια σειρά σεμιναρίων φιλοσοφίας, ψυχολογίας και πολιτικής οικονομίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή μυθιστορηματικών και θεατρικών έργων, ενώ συγχρόνως αρθρογραφεί στον περιοδικό Τύπο και στο Διαδίκτυο. Παράλληλα διδάσκει δημιουργική γραφή (μυθιστορηματική και θεατρική) στο εργαστήρι θεατρικών σπουδών της AnasaArt. Μυθιστορήματα του ιδίου: Ήφαες, Αδελαή; (2011), 24 στιγμές ακραίου πάθους (2017), Το γράμμα που δεν διαβάστηκε ποτέ (2018). Θεατρικά έργα που ανέβηκαν σε θεατρικές σκηνές των Αθηνών: Κορίτσι Διαμάντι, Το Λαχείο. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

χειμερινό ηλιοστάσιο

«Χειμερινό ηλιοστάσιο» Ρ.Πίλτσερ Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 595 Η εξηντάχρονη Ελφρίντα Φιπς εγκαταλείπει οριστικά το Λονδίνο και την ηθοποιία και μετακομίζει στην εξοχή , στο Ντίμπτον του Χάμσερ, ξεκινώντας μια καινούργια ζωή . Εκεί θα γνωρίσει τον Όσκαρ Μπλάντερ ,οργανίστα , που παίζει εκκλησιαστικό όργανο και την σύζυγό του Γκλόρια. Οι Μπλάντερ είναι ένα ενδιαφέρον και συναρπαστικό ζευγάρι ηλικιωμένων. Η Ελφρίντα έχει παντρευτεί δύο φορές και έχει χωρίσει, χωρίς να έχει παιδιά.Ο Όσκαρ παντρεύτηκε σε μεγάλη ηλικία την Γκλόρια και απέκτησαν απρόσμενα μία κόρη , την Φραντσέσκα. Την ήσυχη και ήρεμη ζωή στο Ντίμπτον έρχεται να αναστατώσει ένα φρικτό και τραγικό τροχαίο ατύχημα , στο οποίο σκοτώνεται η Γκλόρια και η Φραντσέσκα. Ο Όσκαρ είναι απαρηγόρητος. Δεν μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός και ειδικά τον θάνατο της μικρής του κόρης. Πέρα από το τραγικό γεγονός ο Όσκαρ πρέπει επίσης να μετακομίσει από το σπίτι της γυναίκας του που μένει .Η μόνη λύση είναι ένα σπίτι που έχει δικό του , από μισό με τον ξαδελφό του τον Χιούι ΜακΛίλαν, στο Σάντερλαντ, στο μικρό χωριό Κρίγκαν της Σκωτίας . Είναι ένα μεγάλο, τετραγωνισμένο , βικτοριανό οίκημα με κήπο , το Εστέϊτ Χάουζ , αλλά πολύ μεγάλο για να ζήσει ένα μόνο άτομο. Ο Όσκαρ κάνει την πρόταση στη αγαπητή φίλη του την Ελφρίντρα , να τον ακολουθήσει για παρέα ,να μην είναι μόνος του, μετά τον θάνατο της γυναίκας του και της κόρης του , σε ένα τεράστιο άδειο σπίτι , στην άλλη άκρη της χώρας, που είχε να πατήσει πενήντα χρόνια. Ζητάει από την Ελφρίντα να εγκατασταθούν εκεί και να περάσουν μαζί τουλάχιστον τον χειμώνα και τα Χριστούγεννα. Η Ελφρίντα δέχεται ,γιατί καταλαβαίνει ότι ο Όσκαρ την ζητάει να φύγει μαζί του , την ήθελε , την είχε ανάγκη, σαν μια αγαπημένη , αστεία ,ηλικιωμένη φίλη. Την ζήτησε να μείνει μαζί του για να έχει συντροφιά και παρηγοριά,να τον βοηθήσει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα .Να κάνει υποφερτή και χαρούμενη μια εποχή σκοτεινή και επώδυνη για αυτόν. Η τριαντάχρονη Κάρι ζούσε και εργαζόταν σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο στην Αυστρία .Ήταν μια όμορφη , έξυπνη και επιθυμητή κοπέλα .Επειδή η σχέση της με τον παντρεμένο Αντρέας έχει τελειώσει , αποφασίζει να εγκαταλείψει τη δουλειά της και να γυρίσει πίσω στο Λονδίνο. Εκεί θα ζήσει προσωρινά με την μητέρα της Ντόντι , την αδελφή της Νίκολα και την δεκατετράχρονη ανιψιά της Λούσι, μέχρι να βρει καινούργια δουλειά και σπίτι για να μείνει. Ο πατέρας της Κάρι, ο Τζέφρι Σάτον , είχε χωρίσει τη μητέρα της ,είχε φύγει από το σπίτι και συζούσε με μια νέα γυναίκα, τη Σερίνα. Η Ντόντι γνώρισε ένα απόστρατο σμήναρχο και χήρο και έβγαινε με αυτόν . Η αδελφή της Νίκολα είχε χωρίσει και αυτή και εν τω μεταξύ είχε γνωρίσει ένα Αμερικανό επιχειρηματία .Και η Ντόντι και η Νίκολα με τους νέους άντρες τους κανονίζουν να περάσουν δεκαπέντε ημέρες τα Χριστούγεννα , εκτός Λονδίνου. Η μικρή Λούσι δεν θέλει να ακολουθήσει τη μητέρα της στην Αμερική, για να γιορτάσει τα Χριστούγεννα. Ο πατέρας της Λούσι, ο Μάιλς δεν μπορεί να την πάρει για τις ημέρες των Χριστουγέννων ,γιατί και αυτός έχει κανονίσει να πάει στο Σεντ Μόριτς, με τη νέα του γυναίκα. Δεν έχουν τι να κάνουν την Λούσι. , οπότε η αιφνίδια επιστροφή της Κάρι ,δίνει λύση στο πρόβλημα. Θα την κρατήσει η Κάρι, θα τους απαλλάξει από την Λούσι. Δεν θα αφήσει η Κάρι ολομόναχη τη μικρή Λούσι. Η Κάρι λυπάται αφάνταστα το παιδί, που είχε παγιδευτεί ανάμεσα σε δύο άπονους γονείς ,οι οποίοι βρίσκονται στα μαχαίρια. Τι θα κάνει όμως ; Η Κάρι αποφασίζει να ζητήσει να τις φιλοξενήσει για δυο εβδομάδες, αυτή και την Λούσι, η Ελφρίντα Φιπς , ξαδέλφη του μπαμπά της Τζέφρι. Όμως η Ελφρίντα δεν βρίσκεται στο σπίτι της στο Ντίμπτον , αλλά στο Κρίγκαν του Σάντερλαντ .Ψηλά στο Βορρά. Η Ελφρίντα ζητάει την άδεια του Όσκαρ αν μπορεί να φιλοξενήσει την Κάτι και την Λούσι και εκείνος μετά χαράς δέχεται. Έτσι το μοναχικό ζευγάρι των δύο ηλικιωμένων ,θα έχει παρέα για λίγες ημέρες τα Χριστούγεννα ,τα δύο νέα κορίτσια. Ο σαραντάχρονος Σαμ Χάουαρντ επιστρέφει στο Λονδίνο από τη Νέα Υόρκη , μετά από έξι χρόνια .Η εταιρεία του Sturrock & Swinfield , ένας τεράστιος κλωστοϋφαντουργικός όμιλος , του ζητάει να διευθύνει και να ανασυγκροτήσει μια εταιρεία , το διάσημο κλωστήριο του McTaggart του Μπάκλι του Σάντερλαντ της Σκωτίας, που είχε εξαγοράσει ,αφού είχε πτωχεύσει. Επίσης ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του Σαμ έχει τελειώσει στη Νέα Υόρκη, δηλαδή ο γάμος του με την Ντέμπορα, έχει διαλυθεί. Στο Λονδίνο ο Σαμ θα γνωρίσει τον Χιούι ΜακΛίλαν, ο οποίος θα προθυμοποιηθεί να του πουλήσει το παλιό , θεόρατο , βικτοριανό σπίτι που έχει με τον ξαδελφό του ,τον Όσκαρ Μπλάντερ ,στο χωριό Κρίγκαν ,κοντά στο Μπάκλι ,που θα εργαστεί. Επειδή ο Χιούι πιστεύει ότι το σπίτι είναι άδειο , δεν ξέρει ότι ήδη εκεί πάει να ζήσει ο Όσκαρ, δίνει στον Σαμ μάλιστα και το κλειδί του σπιτιού ,να περάσει να το δει, όταν θα φθάσει για να αναλάβει το κλωστήριο του McTaggart και αν του αρέσει να το αγοράσει. Η Ελφρίντα και ο Όσκαρ με το σκύλο τους τον Χόρα, περνάνε πολύ ωραία με την Κάτι και την Λούσι .Όμως μια ημέρα που έχει ρίξει πολύ χιόνι και έχουν κλείσει όλοι οι δρόμοι στο Κρίγκαν, αναγκάζονται να φιλοξενήσουν τον εγκλωβισμένο και αποκλεισμένο Σαμ Χάουαρντ , που πήγε να δει το άδειο σπίτι ,το Εστέϊτ Χάουζ ,που του είχε δώσει το κλειδί ο Χιούι και βρήκε μέσα να ζούνε τέσσερα άτομα!!! Το Εστέϊτ Χάουζ το μοναδικό σπίτι, έστω και μισό, που έχουν ο Όσκαρ και η Ελφρίντα και όπου μπορούν να περάσουν ευχάριστα το δείλι της ζωής τους μοιάζει τώρα με κρουαζερόπλοιο με πέντε , που ελάχιστα γνωρίζονται μεταξύ τους, συνεπιβάτες . Το σπίτι τώρα γέμισε . Δεν έχει μείνει ούτε ένα δωμάτιο άδειο. Σπίτι για οικογένεια. Ακριβώς όπως έπρεπε να είναι. Τώρα που είχε γεμίσει με φίλους , είχε γίνει σπιτικό. Το σπιτικό του Όσκαρ. Πρόκειται για μια ασυνήθιστη αλυσίδα από συμπτώσεις. Μοιάζει τόσο συναρπαστικό . Θα μπορέσουν όλοι αυτοί οι πέντε διαφορετικοί άνθρωποι , καθένας με τις ιδέες του και τις δικές του απόψεις ,να συνοικήσουν ; Θα είναι φιλόξενοι και γενναιόδωροι οι δυο ηλικιωμένοι άνθρωποι ; Οι καρδιές αυτών των πέντε ανθρώπων θα ζεσταθούν δίπλα στο τζάκι του βικτοριανού αρχοντικού ή θα είναι παγωμένες σαν το χειμωνιάτικο τοπίο ολόγυρά τους ; Θα γιορτάσουν ευχάριστα και αληθινά Χριστούγεννα όλοι μαζί ; Θα είναι ή όχι μελαγχολικό το χειμερινό ηλιοστάσιο ; Ένα βιβλίο για τα γηρατειά , τη μοναξιά , την θλίψη, την απώλεια, την αγάπη ,την φιλία ,την έγνοια, την αλληλεγγύη και την συνύπαρξη. Μια ιδιαίτερη οξυμένη ματιά πάνω στην ετερότητα και τη δύναμη να ξεκινάς από την αρχή. Ένα μυθιστόρημα σπάνιας αρτιότητας , ανθρώπινο ,αληθινό, συγκινητικό , βαθύ. Η ΡΟΖΑΜΟΥΝΤ ΠΙΛΤΣΕΡ (1924-2019) γεννήθηκε στην Κορνουάλη. Στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε στο Bρετανικό Nαυτικό και λίγο αργότερα δημοσίευσε το πρώτο της έργο, με το ψευδώνυμο Τζέιν Φρέιζερ, το οποίο διατήρησε για αρκετά χρόνια. Το μυθιστόρημα που της χάρισε παγκόσμια αναγνώριση ήταν το ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΣ ΚΟΧΥΛΙΑ, που έγινε αμέσως μπεστ σέλερ και ξεπέρασε τα πέντε εκατομμύρια αντίτυπα διεθνώς. Με είκοσι οχτώ μυθιστορήματα στο ενεργητικό της, η Πίλτσερ ανήκει στις δημοφιλέστερες συγγραφείς της εποχής μας. Τα έργα της έχουν βραβευτεί, έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση και έχουν διαβαστεί από εκατομμύρια αναγνώστες. Το 2002 χρίστηκε αξιωματικός του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

σε βαθιά νερά

«Σε βαθιά νερά» Γ.Πολυράκης Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 415 1950. Η δεκαοκτάχρονη Μαρίνα Αγγελάκη ζούσε με την οικογένειά της στα Σφακιά της Κρήτης. Ήταν μια ψηλή , πανέμορφη κοπέλα , με ίσια μαλλιά , μελαχρινή και με μάτια μεγάλα και καταγάλανα , σαν τη θάλασσα που απλωνόταν κάτω από το χωριό της. Όταν ο μεγαλύτερος αδελφός της, ο Μανούσος ,που έχει μεταναστεύσει στην Αυστραλία, την προσκαλεί κοντά του, διότι της βρήκε γαμπρό, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αφήσει πίσω την πατρίδα της ξεκινώντας ένα ταξίδι στο άγνωστο. Ένα ταξίδι που θα εξελιχθεί όμως σε γολγοθά, σημαδεύοντάς τη για πάντα… Η Μαρίνα είχε την ατυχία να βιαστεί από τον ασυρματιστή του υπερωκεανίου ,που την πήγαινε στην Αυστραλία και ξανά βιάστηκε από ένα κτήνος γιατρό ,που την ξεγεννούσε στο νοσοκομείο της Μελβούρνης . Και να ήθελε ήτανε καταδικασμένη να μην ξεχάσει ,αυτές τις άσχημες στιγμές που πέρασε. Ήταν ολομόναχη στην άκρη του κόσμου… Ο αδελφός της ο Μανούσος την είχε διώξει από το σπίτι του, στο Σίδνεϊ , αφού έμαθε για τον πρώτο βιασμό της και διέλυσε τον αρραβώνα με τον άνθρωπο, που της είχε προτείνει. Η Μαρίνα αποφάσισε να πάει στην Μελβούρνη να γεννήσει εκεί το παιδί της και να εργαστεί. Το παιδί της , μόλις το γέννησε, το αγόρασαν ο κύριος και η κυρία Σέφιλντ .Η Μαρίνα έμαθε μόνο, ότι το παιδί είχε βαριά αρρώστια και πέθανε. Της στέρησαν το παιδί της. Η Μαρίνα δεν το είδε ποτέ. Η Μαρίνα ήταν βιρτουόζα του βιολιού. Για να ζήσει ,έπαιζε βιολί σε μια ορχήστρα , κάθε Σαββατόβραδο στις εκδηλώσεις του συλλόγου κυριών της Μελβούρνης. Εκεί της συμπαραστάθηκαν ο λαουτιέρης της ορχήστρας, κύριος Αρχέλαος και η γυναίκα του . Η Μαρίνα παντρεύτηκε τον προϊστάμενο του εργοστασίου υφαντουργίας της , τον Χαρίλαο Τουμαζάτο, ο οποίος ήταν σκληρός, ανάλγητος και απάνθρωπος και την κακομεταχειριζόταν και αφού τον χώρισε, παντρεύτηκε τον Νεοζηλανδό λογιστή μιας άλλης εταιρείας, που δούλευε, τον Ματ Φέρκιουσον. Με τόσα όνειρα έφυγε από τη φτώχεια του χωριού της και που είχε καταλήξει…Αλλά και τι της επιφύλασσε ακόμα η ζωή , που δεν είχε κουραστεί να παίζει αλύπητα μαζί της…Ένα μπουμπούκι δεκαοκτώ χρόνων ήταν όταν έφευγε από το χωριό της , ένα ολόδροσο μπουμπούκι που δεν είχαν ανοίξει ακόμα τα πέταλά του…Και τώρα … Από το 1950-1970 στο Σίδνεϊ και την Μελβούρνη ,σχεδόν 150.000 νεογέννητα εκλάπησαν από τις μητέρες τους και πουλήθηκαν σε ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να πληρώσουν για να τα αγοράσουν. Ένα από αυτά ήταν και το παιδί της Μαρίνας. Άραγε όταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο στην Αυστραλία , την δεκαετία του ’ 80 , βρήκε το παιδί της η Μαρίνα ; Στη ζωή κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα εξαγοράσεις. Ένα από αυτά είναι η αγάπη μιας μάνας για το παιδί της . Αυτή η αγάπη δεν αγοράζεται ούτε με όλο το χρυσάφι του κόσμου… Ένα βίαιο και τρυφερό συνάμα μυθιστόρημα . Ένα βιβλίο για τη θέση της γυναίκας στη δουλοκτητική κοινωνία , για την έννοια της μητρότητας ,της αγάπης ,της πίστης, της οδύνης, της μετανάστευσης ,της δύναμης να ξεκινάς από την αρχή και την ιδιοφυία στο βιολί. Απόλαυση ανάγνωσης. Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΛΥΡΑΚΗΣ γεννήθηκε στα Σφακιά της Κρήτης. Τέλειωσε τη Στρατιωτική Ιατρική και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, του οποίου είναι διδάκτωρ. Πήρε την ειδικότητα του χειρουργού και στη συνέχεια εξειδικεύτηκε στη χειρουργική των αγγείων στο νοσοκομείο Hammersmith του Λονδίνου. Σήμερα εργάζεται ως χειρουργός στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Έχει δημοσιεύσει ογδόντα τρεις επιστημονικές εργασίες σε ελληνικά και ξένα ιατρικά περιοδικά, έχει κάνει δεκάδες ανακοινώσεις σε ιατρικά συνέδρια και έχει πάρει μέρος στη διοργάνωση πολλών συνεδρίων. Είναι μέλος της Ελληνικής Χειρουργικής Εταιρείας, της Χειρουργικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος, της Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, της Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών και της Εταιρείας Συγγραφέων Βορείου Ελλάδος, ενώ έχει διατελέσει μέλος του Διεθνούς Κολεγίου των Χειρουργών. Στα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη δημοσιογραφία στα Χανιά και είχε γράψει δύο θεατρικά έργα που παίχτηκαν σε μαθητικές παραστάσεις. Ακόμη ένα θεατρικό έργο έγραψε όταν ήταν φοιτητής, το οποίο παίχτηκε από φοιτητές κατά τη διάρκεια της φοιτητικής εβδομάδας. Από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν 20 βιβλία του. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

εράν

«Εράν-Βυζαντινά αμαρτήματα» Γ.Καλπούζος Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 593 Εκ του οράν το εράν. Από το να βλέπεις το να ερωτεύεσαι. Φιλόστρατος. Το ιστορικό αυτό μυθιστόρημα διαδραματίζεται στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα από το 766- 798 μ.Χ. Είναι η εποχή της Εικονομαχίας, των εικονολατρών και των εικονομάχων. Με τη Σύνοδο της Ιέρειας το 754 μ.Χ. αποφασίστηκε να απαγορευτεί αυστηρά η λατρεία των εικόνων και να τις αφανίσουν στο σύνολό τους (Η εκκλησία μας εορτάζει την Κυριακή της Ορθοδοξίας , την παγίωση δηλαδή της λατρείας των εικόνων ,που έγινε το 843 μ.Χ. από την αυτοκράτειρα Θεοδώρα). Η μοναχή Λυγινή και ο μοναχός Υάκινθος και άλλοι τετρακόσιοι μοναχοί και μοναχές, που τους εκδίωξαν από τις μονές τους, σύρονται στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης ,ενώ ο λαός τους διαπομπεύει και τους χλευάζει .Στρατιώτες τους υποχρεώνουν να ποδοπατήσουν μια σειρά εικόνες στρωμένες στο έδαφος και στο τέλος τους… παντρεύουν μεταξύ τους με γάμο πολιτικό. Μετά από αυτό ο Υάκινθος και η Λυγινή φεύγουν για την Αθήνα. Ο Υάκινθος ξεκαθαρίζει στη Λυγινή ότι μπορεί να παντρεύτηκαν δια της βίας , αλλά επειδή αυτός είναι αφιερωμένος στον Θεό, θα ζήσουν σαν συνείσακτοι (θα συνοικούν αλλά δεν θα συνάπτουν καμία αμαρτωλή σχέση μεταξύ τους). Ο Υάκινθος το εφήρμοσε και σύντομα ,για να αποστασιοποιηθεί από τα γήινα και κοσμικά και να τιμωρήσει το αμαρτωλό σώμα του και να το υποβάλει σε δοκιμασίες, θα γίνει πυλίτης (θα ζήσει σε μια υποτυπώδη καλύβα στην κορυφή της Πύλης του Αδριανού) και στυλίτης (θα ζήσει πάνω σε κολόνα του Ολυμπιείου) για είκοσι οκτώ ολόκληρα χρόνια. Ο πατρίκιος Φωκάς αναθέτει στους εννέα Λέοντες (μεταξύ αυτών και τον Ροδανό) μια αποστολή υψίστης σημασίας, για την Αυτοκρατορία, ,με την κωδική ονομασία : Ιερόν Στιχάριον. Αφού πρώτα αποδείξουν την αφοσίωσή τους οι Λέοντες , στον βωμό του θανάτου , θα γίνουν και αδελφοποιτοί. Ο Ροδανός είναι ένας αγγελοπρόσωπος στρατιωτικός ,αφοσιωμένος στον βασιλιά και στον πατρίκιο Φωκά. Σε μια αποστολή του πατρίκιου Φωκά, ο Ροδανός θα βρεθεί στην Αθήνα .Εκεί θα δει την Λυγινή και θα την ερωτευτεί παράφορα. Παρά τις αναστολές της η Λυγινή ,που ήταν μοναχή και παρθένα και επειδή είναι ήδη παντρεμένη με τον Υάκινθο, τελικά θα ερωτευτεί και αυτή παράφορα, τον πανέμορφο Ροδανό. Ο Ροδανός σαν τον ήλιο την τύφλωσε. Ανεμοστρόβιλος ερωτικός την τίναξε ψηλά κι ένιωθε να αιωρείται η Λυγινή. Την μάγεψε το κύμα του έρωτα, την πήρε ο αέρας, ,τη σαγήνευσε η ζωή.Εκείνος ήταν η ανάσα της. Για τον Ροδανό η Λυγινή ήταν η ηλιογέννητή του. Η ερωτική συνεύρεση με το Ροδανό θα έχει σαν αποτέλεσμα να μείνει έγκυος η Λυγινή και τελικά να γεννήσει τον γιο τους Μιχαήλ , που θα τον εγκαταλείψει στην Αθήνα , για να ακολουθήσει στην Κωνσταντινούπολη, τον εραστή της, τον Ροδανό. Απαρνήθηκε το παιδί της, για τον Ροδανό. Η Λυγινή ήταν δοσμένη στον απόλυτο έρωτα για τον Ροδανό. Το πάθος της ήταν ακραίο. Ήταν όμως η παλλακίδα του Ροδανού , διότι η γυναίκα του, ήταν η Κύνθια. Ο Ροδανός θα υποστεί βασανιστήρια ,από τον Ερμάς και θα του αλλοιωθεί το πρόσωπο. Ο Ροδανός δεν άντεχε τη φοβερή αλλοίωση της εικόνας του και το παραμορφωμένο του πρόσωπο και γινόταν σιγά σιγά φθονερός και κακότροπος. Η ασχήμια του συνδαύλιζε την καχυποψία του για την Λυγινή. Της έκαμε τον βίο αβίωτο. Οι λαβωματιές στο πρόσωπό του χαράκωσαν και μάτωσαν τον ίδιο τον έρωτα, για την Λυγινή. Το ερωτικό τους πάθος δέχτηκε καίριο πλήγμα. Τελικά η Λυγινή καταλήγει να γίνει… Άλλοι ήρωες και αντιήρωες του μυθιστορήματος , εκτός από την Λυγινή , τον Υάκινθο και τον Ρομανό είναι : οι Αυτοκράτορες Κωνσταντίνος Ε και ΣΤ , Λέων Δ και Ειρήνη, οι Λέοντες Νικήτας, Ευστάθιος ,Λεύκιος και Δαδόης, ο μαύρος ευνούχος Αράν, , ο Πομπλίωνας, ο Βάρδας ο «Μυστικός», η Πολύμνια , ο Αγαθίας, η δούλα Κομιτώ, ο Κιτίν, η Κομιτώ, ο Ερμάς, η Κύνθια, ο Παγάνης, η Μαξίμα, ο Αρκάδιος, ο Λάμπος, η θεατρίνα Γοργονία, ο Μελίας, η Λήδα, η μικρή Αγγελίνα και ο Αέτιος. Εκβιασμοί, αφορισμοί, μοιχεία, πορνείο, ρινοκόπηση, τύφλωση, αλχημεία, φιλοσοφική λίθος, μαγικά φίλτρα, εικόνες, αγιογραφίες, διαπόμπευση, ζήλια, φθόνος , πίκρα, ταπείνωση, εξευτελισμοί, οδύνες, ασέβεια, σκάνδαλα, ανομήματα, αμαρτήματα, μετάνοια, κακό, καλό, αγάπη, ηδονή, έρωτας-σφαγή, φροντίδα, αλληλοκατανόηση, κάλλος, εράν-να ερωτεύεσαι… Ποια ήταν η δοκιμασία Προμηθέας Δεσμώτης ; Ποιος ήταν ο προδότης μεταξύ των Λεόντων ; Τι ήταν το Ιερόν Στιχάριον ; Ποια ήταν η μαγική λαμπάδα ; Ποιος ήταν ο άνδρας με το χρυσαφένιο πρόσωπο ; Καμμιά φορά λαβαίνεις πιότερη χαρά απ΄ τη δέσμευση ; Μέσα απ΄τον έρωτα ο άνθρωπος αγγίζει τη μέθη της ζωής και την αγιοσύνη ; Αγάπη σημαίνει να δίνεις ; Ποια αμαρτήματα και κακουργήματα βάραιναν τον Ροδανό ; Κάνει η ομορφιά τον άνθρωπο ; Θα ξαναγεννηθεί ο έρωτας του παραμορφωμένου Ροδανού για την Λυγινή ; Το έξω του ανθρώπου καθορίζει το μέσα του ή όχι ; Το εράν περιορίζεται κατ΄ ανάγκην στην εξωτερική εικόνα ; Εράν δια του οράν της ψυχής και ουχί δια των ομμάτων… Δεν είναι πρώτη φορά που συγγραφείς δίνουν φωνή σε ημιφωτισμένους ήρωες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας , σε θύματα της επίσημης Ιστορίας ή σε ατραγούδιστους αντιήρωες της καθημερινής ζωής. Ο συμπατριώτης μας Γιάννης Καλπούζος ξαναζωντανεύει από καιρό ξεχασμένα και φαινομενικά ασήμαντα και αξιοπερίεργα επεισόδια της ιστορίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μια υπέροχη αφήγηση. Το βιβλίο αποτελεί εξαίσιο ανάγνωσμα , γεμάτο εντυπωσιακές εικόνες. Όπως σε όλες τις συναρπαστικές ιστορίες , οι κεντρικοί χαρακτήρες ,χαράσσονται στη μνήμη μας, ο συγγραφέας φιλοτεχνεί το πορτραίτο τους έπειτα από ενδελεχή έρευνα και λεπτή σχολαστικότητα. Πρόκειται για Αριστούργημα. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ γεννήθηκε στο χωριό Μελάτες της Άρτας το 1960. Έχει γράψει ποιητικές συλλογές, στίχους σε 80 τραγούδια, διηγήματα και μυθιστορήματα. Με την ποιητική συλλογή « Έρωτας νυν και αεί » ήταν υποψήφιος στη βραχεία λίστα για το Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2008, ενώ το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (Ε.ΚΕ.ΒΙ.) για το μυθιστόρημά του « ΙΜΑΡΕΤ». Η παραλογή «Ο λύκος», που εμπεριέχεται στη συλλογή διηγημάτων «ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΟΤΕ», βραβεύτηκε στον Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος «Γιώργος Σεφέρης» του Πανεπιστημίου του Παλέρμο. Άλλα έργα του είναι : «Σάος», «Άγιοι και δαίμονες», «Ουρανόπετρα» , « Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου» και «Σέρρα» . Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς

0

φλόγα και άνεμος

«Φλόγα και άνεμος» Σ.Δάνδολος Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 571 Ο συγγραφέας Στέφανος Δάνδολος φέρνει στο φως ,στο βιβλίο του αυτό, την ταραχώδη ερωτική σχέση της θρυλικής ηθοποιού Κυβέλης και του πολιτικού Γεώργιου Παπανδρέου. Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται σε τέσσερις ημέρες -Κεφάλαια : Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 1968, μια καρδιά σταμάτησε να χτυπάει -Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 1968 - Σάββατο 2 Νοεμβρίου 1968 - Κυριακή 3 Νοεμβρίου 16968 , η κηδεία. Το καλοκαίρι του 1920 καταφτάνει στη Χίο η Κυβέλη Αδριανού, η μεγάλη δόξα του ελληνικού θεάτρου. Γενικός Διοικητής του νησιού είναι ένας γοητευτικός νεαρός, ονόματι Γεώργιος Παπανδρέου( ο πολιτικός που πρώτα από όλα ήταν ποιητής). Εκείνη είναι παντρεμένη (δυο φορές-Μήτσος Μυράτ και Κώστας Θεοδωρίδης ) . Το ίδιο κι αυτός (Σοφία Μινέικο) . Η εμβληματική πρωταγωνίστρια και ο πολιτικός που θα αναδειχθεί τρεις φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας, ζουν για χρόνια έναν θυελλώδη παράνομο έρωτα, ώσπου ενώνονται με τα δεσμά του γάμου και γίνονται ένα από τα μυθικά ζευγάρια του εικοστού αιώνα. Ο νους του Γιώργη ήταν διαρκώς σε αυτή τη γυναίκα που τον στοίχειωνε. Όμως οι παράφορες αγάπες είναι πάντα σπαρμένες με αγκάθια. Αρχίζουν ομηρικοί καβγάδες. Θύμωναν και μετά φίλιωναν. Τσακώνονταν κι έπειτα έκαναν έρωτα σαν να μην υπήρχε αύριο. Και έρχονται τα δεκαεπτά χρόνια του τέλους. Είναι πια ο καιρός της ομίχλης. Συντροφεύει όλο αυτό τον δύσκολο καιρό (από το 1951-1968) την Κυβέλη, την προγιαγιά της (έχει ήδη χωρίσει με τον Γιώργο Παπανδρέου , πριν από δεκαεπτά χρόνια ) ,η Βαλεντίνη Ποταμιάνου, που θα διεκδικήσει και αυτή , το δικό της μερίδιο στον έρωτα . Το φθινόπωρο του 1968, η Κυβέλη , η θρυλική gtande dame του θεάτρου, είναι μια ραγισμένη και τσακισμένη ύπαρξη, ο «Γέρος της Δημοκρατίας», κείτεται στο φέρετρό του και η Ελλάδα ασφυκτιά μέσα στο σκοτάδι της δικτατορίας. Η θρυλική Κυβέλη είναι τώρα ένα πλάσμα κυρτωμένο μπροστά στο τζάκι του σπιτιού της .Ούτε ηθοποιός , ούτε αγαπημένη του Γιώργη. Πέρυσι κήδεψε την καριέρα της , σήμερα εκείνον. Η μόνη της ιδιότητα πλέον είναι τα γηρατειά και η μοναξιά που σκοτώνει και τους πιο δυνατούς. Θα ήθελε λίγη πραγματική ζωή ακόμη , να τον έχει κοντά της , να τον λατρεύει. Κι ας τσακώνονταν. Θα ήθελε και λίγο ακόμη απ΄ το παραμύθι της σκηνής αν γινόταν. Χορταίνει κανείς από ζωή ; Εκείνος κι εκείνη. Γεώργιος Παπανδρέου κι Κυβέλη Ανδριανού. Η μοναδική μας πατρίδα είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε. Πώς πρέπει να αποφασίζουμε τελικά ; Με την καρδιά ή με το μυαλό ; Η καρδιά και το μυαλό. Ο αιώνιος πόλεμος. Ο έρωτας είναι σφαγή. Μας τσακίζει .Μας αφήνει μισούς. Το πάθος είναι πόλεμος. Σε ρημάζει. Οι θυελλώδεις σχέσεις -αυτές που περνάνε από χίλια κύματα και φαντάζουν αδάμαστες για χρόνια- σβήνουν συνήθως άδοξα , όπως φυσάς ένα κερί. Η απελπισμένη ποίηση του έρωτα. Ένας μεγάλος έρωτας. Οι καταραμένοι έρωτες αφήνουν ερημιά στο πέρασμά τους. Η φλόγα θεριεύει με τον άνεμο. Η φλόγα ήταν η Κυβέλη και ο άνεμος ήταν ο Γιώργης. Η Κυβέλη ήταν η φλόγα. Μακριά της ο Γιώργης πάγωνε και κοντά της καιγόταν. Μόνο ο άνεμος μπορεί να δυναμώσει μια φλόγα και να την κρατήσει για πάντα φουντωμένη. Εκείνος ήταν άνεμος. Πώς ήταν η κάθε μέρα πλάι σε κάτι άπιαστο ; Μπορείς να χωρέσεις τον άνεμο σε ένα καλούπι ; Η Κυβέλη ήταν η Ανθή, στις φλογερές επιστολές του Γιώργη. Τι σημαίνει ένα φιλί ; Τα μικρά πάθη φουντώνουν στις πνιγερές νύχτες της μοναξιάς. Μπορεί τα πρέπει να είναι πιο σημαντικά από τα θέλω ; Ποια είναι η επιχείρηση Μαύρο στάχυ; Τι θα ήταν η ζωή χωρίς την αγάπη ; Τίποτα δεν τελειώνει όταν δύο άνθρωποι αγαπιούνται. Ηθοποιός σημαίνει φως. Και εγένετο φως!! Αναφωνούσε το κοινό την εποχή εκείνη, εξυμνώντας τη σκηνική παρουσίαση της Κυβέλης. «Γέρο της Δημοκρατίας» αποκαλούσε ο λαός τον Γιώργη. Το «Φλόγα και άνεμος» είναι η τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής. Είναι η ιστορία ενός φλογερού έρωτα. Ποιητικό και ενδοσκοπικό, έρωτες και πάθη, οδυνηρό και ανθρώπινο , ένα λυρικό, ρομαντικό μυθιστόρημα, που σφύζει σαν ανοιχτή πληγή. Ένα επικό μυθιστόρημα για τον έρωτα, την ζωή, τα όνειρα, την τρυφερότητα , την αμφιβολία, την ζήλεια, τα γηρατειά , την μοναξιά, τον θάνατο ,την πολιτική , την τέχνη, το θέατρο και την ελευθερία. Ένα ολικό ιστορικό μυθιστόρημα σπάνιας αρτιότητας. Απόλαυση ανάγνωσης. Πρόκειται για Αριστούργημα . Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΝΔΟΛΟΣ γεννήθηκε το 1970. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία το 1996. Για το σύνολο του έργου του τιμήθηκε το 2009 με το Βραβείο Μπότση, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Μεταξύ των βιβλίων που έχει γράψει είναι τα μυθιστορήματα Νέρων – Εγώ, ένας θεός, που εκδόθηκε με επιτυχία στην Ιταλία και Η ΧΟΡΕΥΤΡΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ και μεταφράστηκε στα τουρκικά. Το 2008 ο Στέφανος Δάνδολος συμπεριλήφθηκε στην Παγκόσμια Ανθολογία Νέων Συγγραφέων, με αφορμή το Young Writers World Festival, που πραγματοποιήθηκε στη Νότια Κορέα. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορεί επίσης το μυθιστόρημά του ΟΤΑΝ ΘΑ ΔΕΙΣ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, καθώς και το πολυβραβευμένο μπεστ σέλερ ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ, που τιμήθηκε με το Βραβείο Κοινού Public 2018 για το Καλύτερο Ελληνικό Μυθιστόρημα, το Ειδικό Βραβείο Ενηλίκων Βιβλιοπωλείων Public 2018 και το Βραβείο Κοινού Athens Voice Choice 2017, ενώ μεταφέρθηκε στο θέατρο τη σεζόν 2019-20 με πρωταγωνιστές τον Τάσο Νούσια και τη Μπέτυ Λιβανού. Το ΦΛΟΓΑ ΚΑΙ ΑΝΕΜΟΣ είναι το δωδέκατο βιβλίο του. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

σου χρωστάω χάρη

«Σου χρωστάω χάρη»Σ.Κινσέλα Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ.441 H εικοσιεφτάχρονη Φίξι Φαρ έχει ένα πρόβλημα , δεν μπορεί να αφήνει τα πράγματα στην ησυχία τους. Τρώγεται με τα ρούχα της .Βλέπει προβλήματα και θέλει να τα διορθώσει , εδώ και τώρα. Δεν είναι τυχαία που έχει το παρατσούκλι Φίξι (fix= διορθώνω) .Επίσης άκουγε τον πατέρα της , όσο ζούσε , να της λέει συνέχεια : «Η οικογένεια ,Φίξι .Η οικογένεια είναι αυτό που μας δίνει δύναμη.Η οικογένεια είναι το παν. Πάνω απ΄όλα η οικογένεια .Προστάτευσε την οικογένεια δημοσίως».Και αυτό εφαρμόζει συνέχεια η Φίξι. Μαζί με την μητέρα της και τα αδέλφια της ,Τζέικ και Νικόλ, εργάζονται στο μαγαζί ,που άφησε ο πατέρας της στο Λονδίνο και το οποίο τώρα διοικεί η μητέρα της. Βασικά στο μαγαζί , που λέγεται Φαρς ,δουλεύει αυτή και η μητέρα της , ο αδελφός της ο Τζέικ έχει και μια άλλη επιχείρηση και κάνει ένα ΜΒΑ εξ αποστάσεως, ενώ η Νικόλ κάνει μαθήματα διδασκαλίας γιόγκα ,οπότε περνάει περιστασιακά από το μαγαζί ,όπως και ο Τζέικ. Η μαμά διευθύνει την οικογένεια , το σπίτι , την επιχέιρηση…βασικά τα πάντα. Είναι η διευθύνουσα σύμβουλός τους. Η άγκυρά τους. Η καρδιά της Φίξι είχε ραγίσει , είχε γίνει κομμάτια από τον Ράιαν Τσόκερ, φίλο και συμμαθητή του αδελφού της Τζέικ. Ήταν ερωτευμένη μαζί του από δέκα χρονών και αυτός ήταν δεκαπέντε . Ο Ράιαν πλέον ζει στο Λος Άντζελες , εργάζεται ως κινηματογραφικός παραγωγός και έχει χρόνια η Φίξι να τον δει. Μια μέρα η Φίξι βρίσκεται σε ένα λονδρέζικο καφέ , το Καφέ Αλέγκρο, όταν ένας κύριος που κάθεται δίπλα της και μιλάει συνέχεια στο τηλέφωνο ,της ζητάει να ρίξει μια ματιά στο λάπτοπ του , γιατί ήθελε να βγεί έξω και να μιλήσει στο τηλέφωνο. Πράγματι η Φίξι κοιτάζει το κομπιούτερ του άγνωστου και τους γυαλιστερούς φακέλους, που βρίσκονται πάνω στο τραπέζι και γράφουν «Επενδυτικές Ευκαιρίες προσανατολισμένες στο Μέλλον» . Άρα καταλαβαίνει ότι ο τύπος ασχολείται με τα επενδυτικά κεφάλαια. Ξαφνικά χωρίς να σκεφτεί ,διαισθητικά, ορμάει πάνω στο διπλανό τραπέζι και αρπάζει το λάπτοπ του τύπου , ένα κλάσμα του δευτερολέπτου αργότερα , ένα ολόκληρο τμήμα της οροφής του καφέ καταρρέει πάνω της , με ένα καταιγισμό σοβάδων και νερών. Είχε προσέξει ότι έσταζε η οροφή από την πολύ βροχή και αντέδρασε ακαριαία σώζοντας το λάπτοπ .Όταν ξαναμπαίνει ο τύπος στο μαγαζί και βλέπει την Φίξι μούσκεμα και γεμάτη σοβάδες , ακούει την Φίξι να του λέει: « Ορίστε το λάπτοπ σας , ελπίζω να μην βράχηκε ,διότι συνέβη ένα ατύχημα στο ταβάνι». Σαν χορός σε ελληνική τραγωδία , όλοι οι πελάτες αρχίζουν να τον ενημερώνουν με ζέση ,ότι το ταβάνι κατέρρευσε και σαν αστραπή το κορίτσι όρμησε στο τραπέζι του και διέσωσε το κομπιούτερ του.Τότε αυτός λέει της Φίξι : «Δεν ξέρω πως να σας ευχαριστήσω .Μου σώσατε τη ζωή». «Όχι και τη ζωή» , λέει η Φίξι. «Εντάξει, με σώσατε από σίγουρη καταστροφή . Δεν είναι ο υπολογιστής , αλλά αυτά που είχε μέσα ο υπολογιστής. Πράγματα μεγάλης αξίας και δεν είχα κάνει αντίγραφα ασφαλείας». Σε μια χάρτινη θήκη για τον καφέ γράφει με ένα στιλό κάτι. «Πάντα εξοφλώ τα χρέη μου» της λέει . «Πάντα». Τείνει τη θήκη και η Φίξι βλέπει ότι έχει γράψει πάνω : «Σου χρωστάω χάρη. Εξοφλητέα στο διηνεκές». «Αν θελήσεις ποτέ κάποια χάρη , κάτι που να μπορώ να κάνω για σένα ,θα το κάνω. Οτιδήποτε». Της δίνει επίσης μια επαγγελματική κάρτα και της συστήνεται .Είναι ο Σεμπάστιαν Μάρλοου.Εγώ είμαι η Φίξι Φαρ, του λέει. «Σε παρακαλώ ότι θελήσεις να μου ζητήσεις χάρη».Η Φίξι για να του κάνει την χάρη , και να μην τον στενοχωρέσει ,βάζει τη θήκη ,μέσα στην τσάντα της και τον αποχαιρετάει. Εκείνες τις ημέρες επιστρέφει στο Λονδίνο ,ο παλιός φίλος της Φίξι , ο Ράιαν Τσόκερ ,κατεστραμμένος από τις επενδύσεις ,που έκανε στον κινηματογραφικό τομέα στην Αμερική.Η Φίξι είναι διατεθειμένη να τον βοηθήσει όσο μπορεί , γιατί ακόμα τον αγαπάει. Όταν ο Ράιαν ζητάει δουλειά , οποιαδήποτε δουλειά , η Φίξι θυμάται την υπόσχεση του Σεμπάστιαν Μάρλοου , οπότε πηγαίνει και τον βρίσκει και του ζητάει χάρη ,όχι για τον εαυτό της ,αλλά για τον παλιό της, αγαπημένο φίλο ,Ράιαν.Μια δουλειά στην επιχείρηση του Σεμπάστιαν .Η Φίξι θα του βρει δουλειά , ο Ράιαν θα την λατρέψει , ο αδελφός της ο Τζέικ θα ενθουσιαστεί ,για τον φίλο του .Και όλοι θα είναι χαρούμενοι! Τελικά ο Ράιαν προσλαμβάνεται και ξεκινά από την αρχή . Άρα η Φίξι ζήτησε την υπόσχεση πληρωμής και ο Σεμπάστιαν πράγματι δέχεται . Της ανταποδίδει την χάρη .Παίρνει ο Σεμπάστιαν ένα στυλό και γράφει στην χάρτινη θάκη του καφέ ,που του έδωσε η Φίξι : «Εξοφλήθη » και μετά την ημερομηνία .Η χαρά της Φίξι είναι πολύ μεγάλη ,που βοήθησε τον Ράιαν και θα βρίσκονται πλέον μαζί αρκετά συχνά και μπορεί να ξανασυνδεθούν. Θα γίνει όμως όπως ονειρεύεται η Φίξι ; Τώρα, λοιπόν, η Φίξι είναι πάτσι,με τον Σεμπάστιαν , αλλά σε λίγο πάλι κάτι συμβαίνει κι ο ένας χρωστάει χάρη στον άλλο, και πάει λέγοντας. Πώς θα τελειώσει, άραγε, όλο αυτό; Ένα αστείο μυθιστόρημα με ξεκαρδιστικούς διαλόγους. Μια περιπέτεια της πρωταγωνίστριας του μυθιστορήματος,της Φίξι, που αγωνίζεται να βρει την αγάπη, την επαγγελματική ολοκλήρωση και την οικογενειακή ισορροπία. Μια απίστευτα απολαυστική ιστορία για μια περίπλοκη οικογένεια, για έναν άντρα που ίσως να είναι ο ιδανικός και για ένα κορίτσι που έχει μανία να διορθώνει τα πάντα ,να σκέφτεται τι χρωστά στους άλλους ,αλλά… δυσκολεύεται να διορθώσει τη δική της ζωή και τι χρωστά στον εαυτό της. Διαβάστε το. Η ΣΟΦΙ ΚΙΝΣΕΛΑ γεννήθηκε στο Λονδίνο και σπούδασε πολιτικές επιστήμες, φιλοσοφία και οικονομικά στο Νιου Κόλετζ του Πανεπιστήμιου της Οξφόρδης. Έχει εργαστεί ως δασκάλα και δημοσιογράφος με ειδίκευση σε οικονομικά θέματα. Το πρώτο της μυθιστόρημα, το οποίο έγραψε στην ηλικία των 24 ετών και εκδόθηκε με το πραγματικό της όνομα, Μάντλεν Ουίκαμ, αγκαλιάστηκε από αναγνώστες και κριτικούς και μπήκε στη λίστα των μπεστ σέλερ. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες και έχουν πουλήσει 45 εκατομμύρια αντίτυπα σε πάνω από 60 χώρες. Ανάμεσά τους και η πασίγνωστη σειρά «Ψωνίζω, άρα υπάρχω», η οποία έχει γυριστεί κινηματογραφική ταινία. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

ελέφαντες με τιράντες

«Ελέφαντες με τιράντες» Γ.Λεμπέσης Εικονογράφηση Μ.Χωλ Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 40 (για παιδιά από 4 ετών) Στους πρόποδες του όρους Πινέλο, στο μακρινό Χρωματιστάν ,απλώνεται σαν πολύχρωμη θάλασσα η πεδιάδα των χρωμάτων! Μικρές και μεγάλες ροζοκόκκινες λιμνούλες , ψηλά και χαμηλά πρασινοκίτρινα λοφάκια , πελώρια και τοσοδούλικα χρωματιστά λουλούδια , στρουμπουλά και λεπτά πορτοκαλομόβ θαμνάκια είναι μερικά από τα όμορφα στοιχεία αυτής της πεδιάδας. Το πιο αξιοθαύμαστο , όμως, είναι ότι εκεί ζουν οι μοναδικοί ελέφαντες με τιράντες ! Οι προστάτες των χρωμάτων ολόκληρου του κόσμου! Ο Μπάμπου με τη δύναμη του μπλε , η Μούμου με την ταχύτητα του κόκκινου και ο Κίνγκο με τα φτερά του κίτρινου είναι πάντα έτοιμοι να σώσουν τα χρώματα από κάθε απειλή και να τα διατηρήσουν όμορφα και λαμπερά. Ώσπου μια μέρα έρχεται ένα μήνυμα για τους ελέφαντες με τις τιράντες : «Ελάτε γρήγορα στους κήπους του Μπογιάτι. Τα λουλούδια άρχισαν να χάνουν το χρώμα τους και η παραγωγή μπογιάς έχει σταματήσει. Τα χρώματα κινδυνεύουν». Αν οι ελέφαντες με τις τιράντες ,δεν σώσουν τα λουλούδια και τις μπογιές ,οι άνθρωποι θα μείνουν χωρίς μπογιές και τα πάντα θα γίνουν άχρωμα. Θα μπορέσουν οι ελέφαντες με τις τιράντες να βρούνε τον χρωματοφάγο ; Πώς θα μπορέσουν να φτιάξουν καινούργια χρώματα ; Είναι τελικά οι ελέφαντες με τις τιράντες προστάτες και φύλακες των χρωμάτων ; Το βιβλίο αυτό είναι ένα παραμύθι γεμάτο χρώμα , χιούμορ και μηνύματα για την υπεράσπιση του καλού και τη δύναμη της συνεργασίας .Ένα καταπληκτικό παραμύθι που θα χαρίσει σε μικρούς και μεγάλους χρωματιστά χαμόγελα. Χαρούμενες χρωματοδιακοπές και καλό καλοκαίρι!!! Ο Γιώργος Δ. Λεμπέσης γεννήθηκε το 1981 κάτω από μια τεράστια αμυγδαλιά. Μεγάλωσε σε μια πολύχρωμη πόλη με χωματένιους δρόμους και γιγάντιες χελώνες. Σε ηλικία 8 ετών μπήκε σ’ ένα μυστήριο ρέμα κι από τότε χάθηκαν τα ίχνη του. Στέλνει τις ιστορίες του μέσω ταχυδρομικών αερόστατων, ενώ υπάρχουν φήμες ότι ζει στη Χώρα των Περασμένων Περαστικών (εκεί όπου πάνε όλα τα χαμένα πράγματα) και ότι επισκέπτεται τα παιδιά με το όνομα «Φανταστικός Lebee».Έχει αποσπάσει Βραβείο Πρωτότυπης Ιστορίας και Βραβείο Κοινού για τα διηγήματά του «4 σελίδες» και «Πρώτη πτήση», ενώ έχει ψηφιστεί δυο φορές στις «Πένες της χρονιάς» μέσα στους δέκα καλύτερους συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας όλων των εποχών.Θεωρείται ένας από τους πιο αγαπημένους συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας, έχοντας στο ενεργητικό του 7 μπεστ σέλερ, 12 διηγήματα για ενηλίκους και μεταφράσεις σε αγγλικά και αραβικά. Το δημοφιλές παραμύθι του Ψαρόσουπα έχει ανέβει 4 φορές σε κεντρικά θέατρα της Αθήνας, ενώ μια φορά ανέβηκε το έργο του Βρασίδας εναντίον Μπακαλιαράκου. Επιπλέον, έχει συνυπογράψει με τον αδελφό του τη μουσικοθεατρική παράσταση Όσα λέν’ οι τοίχοι, στην οποία συμμετείχαν το Τρίφωνο, η Λιάνα Κανέλλη, η Ελένη Γερασιμίδου κ.ά. (2011).Έχει κάνει τη θεατρική διασκευή του παραμυθιού της Κατερίνας Μαρκαδάκη Το σπάταλο τερατάκι, σε σκηνοθεσία Χρήστου Χατζηπαναγιώτη, ενώ έγραψε για λογαριασμό του Υπουργείου Παιδείας Κύπρου και των Public Cyprus το παραμύθι Το κομμάτι για το project «Το βιβλίο των σχολείων», όπου συμμετείχαν 1.200 μαθητές.Έχει υπάρξει καλλιτεχνικός διευθυντής του πρώτου παιδικού φεστιβάλ στην Ελλάδα, Town For Kids (2008-2009), και του The Christmas Factory της Star Kid (2014), με προσέλευση που ξεπέρασε συνολικά τους 250.000 θεατές. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα βιβλία του: ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΜΟΛΥΒΙ, ΟΙ ΑΝΩΗΡΩΕΣ ΚΑΙ Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΩΝ ΠΕΡΑΣΤΙΚΩΝ, ΠΑΣΧΑΛΟΣΟΥΠΙΤΣΑ, ΟΙ ΑΝΩΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟ ΣΑΧΛΑΜΑΡΙ, ΨΑΡΟΣΟΥΠΑ 3: ΒΡΑΣΙΔΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΑΚΟΥ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΒΥΘΟΣΧΟΛΕΙΟ, ΒΥΘΟΥΓΕΝΝΑ, ΨΑΡΟΣΟΥΠΙΤΣΑ 1 & ΨΑΡΟΣΟΥΠΙΤΣΑ 2, ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΛΦΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΘΟΥΜΕΝΑ, ΨΑΡΟΣΟΥΠΑ 2: ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ «ΤΑΠΑ», Θ’ ΑΥΓΟ και ΨΑΡΟΣΟΥΠΑ. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

τα μάτια του σκότους

«Τα μάτια του σκότους «Ν.Κουντζ Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 391 Το βιβλίο αυτό είναι ένα θρίλερ, που προκαλεί στους αναγνώστες ανατριχίλα . Συνδυάζει δράση , αγωνία και έρωτα με μια νότα παραφυσικών φαινομένων. Το εφεύρημα του χαμένου παιδιού και η αφοσιωμένη μητέρα ,που θα κάνει τα πάντα προκειμένου να ανακαλύψει τι συνέβη στο αγοράκι της , είναι κάτι που αγγίζει μια αρχέγονη χορδή μας… Η Τίνα Έβανς έχει περάσει έναν χρόνο προσπαθώντας να αποδεχτεί τον θάνατο του γιου της, Ντάνι. Ο Ντάνι σκοτώθηκε σε μια εκδρομή ,στα χιονισμένα βουνά της Σιέρα Νεβάδα. Η πληγή δε θα κλείσει ποτέ, αλλά πρέπει να προχωρήσει παρακάτω. Καθώς πλησιάζει η πρεμιέρα της παράστασης ,που σκηνοθετεί στο Λας Βέγκας, νιώθει έτοιμη για μια καινούργια αρχή. Τον τελευταίο μήνα όμως αρχίζει και βλέπει εφιάλτες. Ώσπου ένα βράδυ, κάνει ένα παράξενο κρύο και βλέπει δυο λέξεις γραμμένες στον μαυροπίνακα ,στο άδειο δωμάτιο του Ντάνι: ΟΧΙ ΝΕΚΡΟΣ. Μετά από δύο μέρες βρίσκει το δωμάτιο του Ντάνι άνω κάτω , τα φύλλα της ντουλάπας ανοιχτά κι όλα τα ρούχα από το εσωτερικό της σκορπισμένα ανάκατα στο πάτωμα. Ο μαυροπίνακας να γράφει πάλι : ΟΧΙ ΝΕΚΡΟΣ ,ενώ η Τίνα τον είχε σβήσει την προηγούμενη φορά . Γαμώτο , λέει, ποιος τα γράφει αυτά ; Δεν είναι κάποιος φαρσέρ , δεν είναι κάποιος άγνωστος , πρέπει να είναι γνωστός, σκέφτεται η Τίνα . Τελικά καταλήγει ότι οι κραυγές βοήθειας και τα μηνύματα έρχονται από τον Ντάνι. Αλλά ο Ντάνι είναι νεκρός !!! Αυτό είναι παράλογο… Η Τίνα αισθάνεται μια παρουσία , σαν να στέκεται κάποιος δίπλα της ,που δεν μπορεί να τον δει. Νιώθει να την παρακολουθούν αόρατα μάτια. Κάτι …αφύσικο , αλλόκοτο , όχι ανθρώπινο. Κάτι που είναι και ταυτόχρονα δεν είναι ανθρώπινο. Αισθάνεται το βάρος του, μια πίεση στον αέρα …σαν κάτι να καραδοκεί. Ένα κρύο ρεύμα. Είναι λες…και την παρακολουθεί η ίδια η νύχτα … Η νύχτα , οι σκιές , τα μάτια του σκοταδιού. Τα μάτια του σκότους!! Ο Ντάνι ξαναπροσπαθεί να επικοινωνήσει με τη μητέρα του στην δουλειά της , την βρήκε στο γραφείο. Αρχίζει να κάνει πολύ κρύο ,να νιώθει , η Τίνα ,μια άυλη παρουσία δίπλα της και ο υπολογιστής λειτουργεί …με δική του βούληση και στέλνει νέο μήνυμα : ΟΧΙ…ΝΕΚΡΟΣ…ΟΧΙ…ΝΕΚΡΟΣ…ΚΡΥΩΝΩ ΚΑΙ ΠΟΝΑΩ…ΜΑΜΑ ; ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ; ΒΓΑΛΕ ΜΕ ΑΠΟ ΔΩ …ΟΧΙ ΝΕΚΡΟΣ… Ξαναστέλνει στην Τίνα ,φωνητικό μήνυμα σε ένα τζουκ μποξ , αφού πρώτα η θερμοκρασία άρχισε πάλι να πέφτει : ΟΧΙ…ΝΕΚΡΟΣ…ΟΧΙ…ΝΕΚΡΟΣ… ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ … Μια εικόνα αστράφτει στο μυαλό της Τίνα - το σάπιο πρόσωπο του Θανάτου… Μέσα από τους εφιάλτες της Τίνα και μέσα από τα μηνύματα ,ο Ντάνι προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί της. Ίσως ο Ντάνι να είναι ζωντανός και να μην σκοτώθηκε. Με την βοήθεια του δικηγόρου Έλιοτ, η Τίνα αποφασίζει να ζητήσει την εκταφή του γιού της. Αμφισβητεί την επίσημη εκδοχή για τον θάνατο του γιου της. Αν το αγόρι ήταν ζωντανό, γιατί έπρεπε να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος ώσπου να της σταλεί αυτά τα οράματα από το υπερπέραν ; Γιατί τα μηνύματα του Ντάνι είναι τόσο ασαφή και έμμεσα ; Γιατί δεν στέλνει ένα περιεκτικό νοερό μήνυμα , κάτι σαν τηλεπαθητικό μέιλ από τη Ζώνη του Λυκόφωτος ; Κι αν τα πράγματα δεν είναι όπως νομίζει ; Αν το παιδί της δε σκοτώθηκε πραγματικά μαζί με τους άλλους προσκόπους σ’ εκείνο το φρικτό δυστύχημα ; Η ανάγκη να ανακαλύψει την αλήθεια θα οδηγήσει την Τίνα από τα φώτα του Λας Βέγκας στις σκιές της Νεβάδα. Και σ’ έναν εφιάλτη που η αρχή του βρίσκεται ακόμα πιο μακριά, σ’ ένα εργαστήριο στην Ουχάν της Κίνας. Ποιο είναι το Σχέδιο Πανδώρα ; Το θρίλερ του Dean Koontz που συζητήθηκε όσο κανένα άλλο το 2020, καθώς αναφέρεται, αν και γραμμένο χρόνια πριν, στην πόλη από την οποία ξεκίνησε η πανδημία… Ο ΝΤΙΝ ΚΟΥΝΤΖ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ. Είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους συγγραφείς παγκοσμίως. Έχει μεταφραστεί σε 38 γλώσσες, και οι συνολικές πωλήσεις των έργων του ξεπερνούν τα 450.000.000 αντίτυπα. Δεκατέσσερα από τα έργα του έφτασαν στην πρώτη θέση στη λίστα των μπεστ σέλερ των New York Times. Μερικά από τα γνωστότερα μυθιστορήματά του είναι τα εξής: Φαντάσματα, Ο εφιάλτης παραφυλάει, Νύχτες τρόμου, Το κρησφύγετο. Το περιοδικό Rolling Stone τον έχει χαρακτηρίσει «τον πιο δημοφιλή συγγραφέα έργων αγωνίας της Αμερικής». Ζει στη Νότια Καλιφόρνια με τη σύζυγό του Γκέρντα. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

ο μυστικός κήπος

«Ο μυστικός κήπος» Λ.Τσάπμαν Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ.220 (για παιδιά από 9 ετών) Ο μυστικός κήπος είναι η ιστορία της κινηματογραφικής ταινίας. Το κλασικό μυθιστόρημα της Φράνσις Χόντγκσον Μπερνέτ μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη από τους παραγωγούς του Χάρι Πότερ και του Πάντινγκτον για να μαγέψει μικρούς και μεγάλους. Η μικρή Μέρι Λένοξ περιπλανιέται μόνη στα τεράστια κτήματα στο Γιόκσαϊρ ,του θείου της Άρστιμπαλντ Κρέιβιν . Η Μέρι ,στο σπίτι του θείου της ,δεν έχει κανένα φίλο ή φίλη, για να παίξει . Ώσπου κάνει φίλο ένα σκύλο , που τον ονομάζει Έκτορα . Η Μέρι είναι περίεργη και εξερευνά τα μυστηριώδη περίχωρα της έπαυλης Μισελθγουέιτ, όπου μια μέρα ανακαλύπτει ένα μέρος μυστικό .Καθώς σκαρφαλώνει σε έναν τοίχο με αναρριχητικά φυτά, ανακαλύπτει έναν μαγικό κήπο . Που βρίσκεται ; Από παντού την περικυκλώνουν πλήθος δέντρων. Ένας κοκκινολαίμης οδηγεί τη Μέρι σ΄ ένα κρυμμένο κλειδί ,που ανοίγει την πύλη του μαγικού κήπου. Αυτός ο κήπος είναι ένας τόπος βγαλμένος από παραμύθι .Γεμάτος δέντρα πανάρχαια , πελώρια πράσινα φυτά , γιγάντιες φτέρες , τεράστια παρτέρια , μονοπάτια στρωμένα με χαλίκι και πέτρινα αγάλματα καλυμμένα από κισσό, ένας πανέμορφος ναός , μια μικρή λιμνούλα και ένα ρυάκι .Όταν θα έρθει η Άνοιξη η Μέρι είναι σίγουρη ότι ο τόπος μέσα στον κήπο θα γεμίσει κουνέλια , σκίουρους, σκαντζόχοιρους, ερμίνες ,αρουραίους και πολλά πουλιά. Γιατί ήταν κρυμμένος αυτός ο κήπος ,πίσω από τον πανύψηλο τοίχο ; Ο Κόλιν είναι ξάδελφος της Μέρι , αλλά βρίσκεται μόνιμα ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι ,διότι είναι άρρωστος ,σε ένα από τα πολλά δωμάτια της έπαυλης. Εκεί τον βλέπει κάθε μέρα η Μέρι να κάθεται θλιμμένος . Η Μέρι γνωρίζεται επίσης με τον Ντίκον ,τον αδελφό της Μάρθας της καμαριέρας και μαζί τα δύο παιδιά εξερευνούν τον μαγικό κήπο. Ένα ρυάκι που υπάρχει στον μαγικό κήπο θα θεραπεύσει με το νερό του, τον πληγωμένο Έκτορα. Τότε η Μέρι και ο Ντίκον αποφασίζουν να οδηγήσουν και τον άρρωστο Κόλιν στο ρυάκι μήπως θεραπευτεί και αυτός .Η μαγεία του κήπου γιατρεύει τον Κόλιν! Περπατώντας χωρίς βοήθεια , ο Κόλιν, ζητά να δει τον πατέρα του .Ο Άρστιμπαλντ εκπλήσσεται όταν βλέπει τον μαγικό κήπο και τον γιό του θεραπευμένο. Πατέρας και γιος συναντιούνται έπειτα από χρόνια δυστυχίας. Με την αγάπη γεννήθηκε μια οικογένεια .Ο Κόλιν, η Μέρι , ο Ντίκον και ο Έκτορας . Ο κήπος έκρυβε φιλικά πουλιά και ζώα , ένα ρυάκι που είχε την ιδιότητα να θεραπεύει πληγές και φαντάσματα που τον πρόσεχαν. Οι άνθρωποι που ζούσαν εκεί δεν το ήξεραν στην αρχή, όμως ο κήπος ήταν μαγικός και όσο τον επισκέπτονταν , τόσο πιο δυνατοί και υγιείς γίνονταν . Οι άνθρωποι έσωσαν τον κήπο και ο κήπος έσωσε τους ανθρώπους , επειδή πίστευαν στη μαγεία του. Ο κήπος δίδαξε πολλά στα παιδιά. Ο κήπος έδειξε στα παιδιά ότι έχουν την δύναμη ν΄ αλλάξουν τη ζωή τους και να βρίσκουν την ευτυχία… Χαρίστε το στα παιδιά σας. Η ΛΙΝΤΑ ΤΣΑΠΜΑΝ είναι συγγραφέας διαφόρων σειρών εμπορικών βιβλίων για παιδιά. Φέρνει έναν πλούτο γνώσης και εμπειρίας στη μυθιστορηματική μεταφορά της κινηματογραφικής ταινίας Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

μακρύ πέταλο από θάλασσα

«Μακρύ πέταλο από θάλασσα» Ι.Αλλιέντε Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ.390 Δεκέμβριος 1945 .Με το πλοίο Ματαρόα φεύγουν από την Ελλάδα 200 κυνηγημένοι Έλληνες , νέοι επιστήμονες και καλλιτέχνες .Πολλοί από αυτούς τους Έλληνες διέπρεψαν στη Γαλλία , στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, αλλάζοντας με τα έργα τους την πορεία της σκέψης, των γραμμάτων , των τεχνών και των επιστημών. Ψυχή και κινητήριος μοχλός αυτής της παράτολμης πρωτοβουλίας ήταν ο διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Αθήνα και ένθερμος φιλέλληνας, Οκτάβ Μερλιέ. Αυτός έδωσε την ευκαιρία σε αριστερούς , αντιστασιακούς και προοδευτικούς Έλληνες να σπουδάσουν στην Γαλλία και να σωθούν. Αναφέρουμε κάποια ονόματα εξ αυτών : Κώστας Αξελός, Κορνήλιος Καστοριάδης, Κώστας Παπαϊωάννου, Νίκος Σβορώνος, Αριστομένης Προβελέγγιος, Μιμίκα Κρανάκη, Πολύνα Κοσμαδάκη, Έλλη Αλεξίου, Μάτση Χατζηλαζάρου, Παναγιώτης Τουρνικιώτης, Ευγένιος Ματθιόπουλος , Νέλλη Ανδρικοπούλου , Σταμάτιος Καρατζάς, Ανδρέας Καμπάς, Εμμανουήλ Κριαράς, Νικόλαος Χατζημιχάλης, Γιώργος Κανδύλης, Τάκης Ζενέτος, Μάνος Ζαχαρίας, Μέμος Μακρής ,Δημήτρης Χωραφάς, Άγγελος Προκοπίου, Ανδρέας Γληνός κ.α. Αύγουστος 1939. Με το πλοίο “Winnipeg” φεύγουν από το Μπορντό της Γαλλίας 2.000 σοσιαλιστές, κομμουνιστές , αναρχικοί και φιλελεύθεροι νέοι Ισπανοί επιστήμονες, πολιτικοί, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, που βρίσκονταν κλεισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γαλλίας ,κοντά στα σύνορα με την Ισπανία. Όταν ο Φράνκο επικρατεί, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν τον δρόμο της αυτοεξορίας, περνώντας από τα Πυρηναία, στη Γαλλία. Από τους 500.000 Ισπανούς Δημοκρατικούς πρόσφυγες , που είχαν φύγει από την Ισπανία (Απόσυρση) , και πέρασαν τα χιονισμένα και παγωμένα Πυρηναία , μόνο αυτοί οι 2.000 μπόρεσαν να φύγουν πρόσφυγες για την Χιλή, για να σωθούν. Αργότερα κάποιοι άλλοι από τους υπόλοιπους θα πολεμήσουν μαζί με τους Γάλλους τους Γερμανούς στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο , άλλοι θα φθάσουν στην Ρωσία και πολλοί θα πεθάνουν στα κρεματόρια του Άουσβιτς, αφού τους είχαν παραδώσει οι Γάλλοι (όπως οι Έλληνες κομμουνιστές που ήταν στις φυλακές και τα ξερονήσια του Μεταξά τους παρέδωσαν στους Γερμανούς) … Ψυχή αυτής της πρωτοβουλίας ήταν ο 34χρονος διάσημος ποιητής και πρόξενος Πάμπλο Νερούδα ,που αγαπούσε την Ισπανία με πάθος και αγωνιούσε για την τύχη των ηττημένων Δημοκρατικών, που είχε καταφέρει να πείσει τον καινούργιο Πρόεδρο Πέδρο Αγκίρε Σέρδα , να δεχτεί έναν συγκεκριμένο αριθμό προσφύγων στη Χιλή. Ανάμεσα στους 2.000 αυτούς Ισπανούς πρόσφυγες ήταν η Ροσέρ Μπρουγκέρα , σολίστ και δασκάλα μουσικής και πιάνου ,το μικρό μωρό της και ο αδελφός του αρραβωνιαστικού της, ιατρός Βίκτορ Νταλμάου (η σενιόρα Κάρμε Νταλμάου , μητέρα του Βίκτορ και του Γκιλιέμ , ενώ πέρασε τα σύνορα προς την Γαλλία , χάθηκε στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως).Η Ροσέρ σώθηκε από το στρατόπεδο συγκέντρωσης ,χάρη στην Γαλλίδα φίλη του Βίκτορ, Ελίζαμπεθ Άιντεμπεντς, νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού , που την έστειλε με το μωρό της, να φιλοξενηθεί σε μια οικογένεια Κουάκερων στο Περπινιάν .Από τους τελευταίους μαχητές του Δημοκρατικού στρατού ο Βίκτορ Νταλμάου , είχε περάσει τα σύνορα προς την Γαλλία , αφού αναγκαστήκανε να κλείσουνε το πρόχειρο νοσοκομείο ,που περιποιούνταν τους τραυματίες. Ο Βίκτορ είχε τελειώσει δύο χρόνια Ιατρική και ήταν πολιτοφύλακας στον Εμφύλιο Πόλεμο , μαχητής νοσοκόμος-ιατρός στα νοσοκομεία των Δημοκρατικών .Ο Γκιλιέμ , ο αρραβωνιαστικός της Ροσέρ και πατέρας του μικρού Μαρσέλ , είχε σκοτωθεί στη μεγάλη μάχη του ποταμού Έβρου , αλλά η Ροσέρ δεν το γνώριζε. Τον θάνατο του Γκιλιέμ ,της το ανακοίνωσε ο Βίκτορ , όταν έπρεπε εικονικά να παντρευτεί τον …Βίκτορ ,για να τους επιλέξει ο Πάμπλο Νερούδα , για να φύγουν για την γη της ελευθερίας, την φιλόξενη Χιλή. Και έτσι πριν να φύγουν με το καράβι Winnipeg, το πλοίο της ελπίδας, σε ένα παγκάκι μιας πλατείας του Μπορντό , πήραν την απόφαση ,που θα σημάδευε το υπόλοιπο της ζωής τους ,καθώς και τη ζωή του παιδιού. Τις 4 Αυγούστου 1939 , στο Μπορντό , θα έμενε χαραγμένη για πάντα στη μνήμη του Βίκτορ Νταλμάου, της Ροσέρ Μπρουγκέρα κι άλλων περίπου δύο χιλιάδων Ισπανών που έφευγαν για εκείνη τη στενόμακρη χώρα της Λατινικής Αμερικής , που ήταν γαντζωμένη στα βουνά προκειμένου να μην πέσει στη θάλασσα , και για την οποία δεν ήξεραν τίποτα. Ήταν μια άγνωστη χώρα ,που τους περίμενε στην άκρη του κόσμου, αλλά δεν ήξεραν αν θα γυρνούσαν ποτέ στην πατρίδα τους την Ισπανία. Η χώρα αυτή ήταν η φτωχή και φιλόξενη Χιλή , που ήταν στενή και μακρινή, που η οικονομία της βασιζόταν στον χαλκό και είχε μεγάλες εκτάσεις γόνιμης γης , ακτές χιλιάδων χιλιομέτρων για ψάρεμα και ατέλειωτα δάση. Την Χιλή που η φύση της ήταν υπέροχη , από τη σεληνιακή έρημο του βορρά , μέχρι τους παγετώνες του νότου. Ο Πάμπλο Νερούδα θα την περιέγραφε ως ένα «μακρύ πέταλο από θάλασσα και κρασί και χιόνι…» με « μια κορδέλα από άσπρο και μαύρο αφρό». Εκεί ο Βίκτορ και η Ροσέρ θα φτιάξουν μια καινούργια ζωή, εξόριστοι αλλά ελεύθεροι. Ώσπου μια χούντα θα ανατρέψει τον Πρόεδρο της χώρας, Σαλβαδόρ Αλιέντε… Πρόκειται για Αριστούργημα. Η ΙΖΑΜΠΕΛ ΑΛΙΕΝΤΕ γεννήθηκε το 1942 στο Περού και μεγάλωσε στη Χιλή. Είναι ανιψιά του Σαλβαδόρ Αλιέντε, προέδρου της Χιλής την περίοδο 1970-1973. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 35 γλώσσες και έχουν πουλήσει σχεδόν 70 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Μέσα από αυτά έχει στόχο να ψυχαγωγεί αλλά και να επιμορφώνει τους αναγνώστες της, συνδέοντας τις ιστορίες της με σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Η ίδια χαρακτηρίζει το έργο της «ρεαλιστική λογοτεχνία», επηρεασμένη τόσο από την απίστευτη παιδική της ηλικία, όσο κι από τους μαγικούς ανθρώπους και τα γεγονότα που πυροδότησαν τη φαντασία της. Εκτός από το συγγραφικό της έργο, ασχολείται ενεργά με την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μετά τον θάνατο της κόρης της το 1992, ίδρυσε στη μνήμη της ένα ίδρυμα αφιερωμένο στην προστασία και χειραφέτηση των γυναικών και των παιδιών σε όλο τον κόσμο. Από το 1987 ζει μαζί με τον δεύτερο σύζυγό της και την οικογένειά τους στην Καλιφόρνια, αλλά, όπως δηλώνει, βρίσκεται πάντα με το ένα πόδι στην Καλιφόρνια και με το άλλο στη Χιλή. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

1

η ξεχασμένη δολοφονία

«Η ξεχασμένη δολοφονία» Α.Κρίστι Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 238 Η εικοσάχρονη Γκουέντα Ριντ κατάγεται από τη Νέα Ζηλανδία και φθάνει στην Αγγλία , χώρα καταγωγής του νεκρού πατέρα της ,ταγματάρχη Κέλβιν Χάλιντεϊ. Έχει παντρευτεί πριν τρεις μήνες στην Ινδία τον Ζιλ Ριντ και τώρα η Γκουέντα ήρθε για να αναζητήσει και να αγοράσει ένα δικό τους σπίτι. Αποφασίζει να πάει στο Ντίλμουθ ένα γοητευτικό παραθαλάσσιο θέρετρο. Βρίσκει τελικά μια παλιά, μικρή , λευκή βικτωριανή βίλα , με έξι κρεβατοκάμαρες. Της άρεσε τόσο πολύ, που αμέσως το αγοράζει και αρχίζει να κάνει κάποιες επιδιορθώσεις και ανακαινίσεις. Κατεβαίνοντας τις σκάλες του σπιτιού η Γκουέντα ένιωσε να τη λούζει ένα κύμα παράλογου τρόμου .Μια αίσθηση αποτρόπαια. Δεν μπορεί να καταλάβει τι της συμβαίνει. Μήπως η βίλα έχει φαντάσματα και είναι στοιχειωμένη ; Με τις εργασίες του σπιτιού , το Χίλσαϊντ, ξεχνιέται και έτσι περνάει ο πρώτος μήνας. Όμως κατά την διάρκεια των εργασιών ανακαίνισης βρίσκουν μια κτισμένη πόρτα σε ένα τοίχο του σπιτιού ,την οποία είχε μαντέψει η Γκουέντα. Επίσης ανακαλύπτει ,σαν να είναι ενορατική, ένα μονοπάτι έξω , που κατέβαινε από τη βεράντα στο γρασίδι μέσα από τους θάμνους . Επίσης ανοίγει ένα κολλημένο ντουλάπι αλλά από πριν ξέρει τι ταπετσαρία έχει μέσα!!! Βρισκόταν σε ένα σπίτι στο οποίο δεν είχε ξαναμπεί ποτέ, σε μια χώρα που πρώτη φορά επισκεπτόταν , και μόλις πριν από δυο μέρες ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και φανταζόταν την ταπετσαρία ακριβώς αυτού του δωματίου και του ντουλαπιού , και η ταπετσαρία που είχε φανταστεί ήταν ίδια και απαράλλακτη με εκείνη που κάλυπτε κάποτε τους τοίχους. Το μονοπάτι στον κήπο και την πόρτα που συνέδεε τα δυο δωμάτια μπορούσε να τα εξηγήσει ως σύμπτωση , εδώ όμως με την ταπετσαρία δεν υπήρχε καμία σύμπτωση. Υπήρχε κάποια εξήγηση που της διέφευγε και…ναι, την τρόμαζε. Κάπου κάπου δεν έβλεπε εμπρός , αλλά πίσω -πίσω σε κάποια αλλοτινή κατάσταση του σπιτιού. Από στιγμή σε στιγμή θα μπορούσε να δει κάτι περισσότερο-κάτι που δεν ήθελε να δει…Το σπίτι την τρόμαζε …Μα ήταν το σπίτι , ή η ίδια; Στο Ντίλμουθ φθάνει και η μις Μαρπλ , μια γλυκύτατη , ηλικιωμένη, ψηλόλιγνη , με ροδαλά μάγουλα και γαλάζια μάτια , για να ξεκουραστεί .Γνωρίζεται με την Γκουέντα , όταν ο Ρέιμοντ Γουέστ, ανιψιός της μις Μαρπλ και φίλος του Ζιλ Ριντ , βάζει τα δυνατά του να περάσει καλά και να είναι ευπρόσδεκτη, η κυρία Γκουέντα Ριντ. Πηγαίνουν όλοι μαζί στο θέατρο .Προς το τέλος της παράστασης του θεάτρου ,όταν η φωνή του ηθοποιού λέει τα εξής λόγια : « Σκέπασε το πρόσωπό της. Θάμπωσε τα μάτια μου , πέθανε τόσοι νέα…», η Γκουάντα ουρλιάζει, πετάγεται από το κάθισμα και φεύγει τροχάδην, για το σπίτι που την φιλοξενεί. Και ο Ρέιμοντ και η μις Μπαρπλ δεν μπορούν να καταλάβουν τι τρόμαξε αυτή τη νέα κοπέλα. Η Γκουέντα αρχίζει πλέον να πιστεύει ότι τρελαίνεται. Αναφέρει στον οικοδεσπότη και στην μις Μαρπλ ,ότι την ώρα που είπε αυτά τα λόγια ο ηθοποιός, αυτή βρέθηκε νοερά στο σπίτι που αγόρασε , εκεί στα σκαλιά , κοιτούσε το χολ πιο κάτω ,πίσω από τα κάγκελα της σκάλας και είδε να κείτεται εκεί. Σωριασμένη, νεκρή. Είχε ολόχρυσα μαλλιά και το πρόσωπό της ήταν …μπλαβό! Ήταν νεκρή, την είχαν στραγγαλίσει και κάποιος έλεγε εκείνα τα λόγια με τον ίδιο φρικτό , χαιρέκακο τρόπο. Είδε τα χέρια του, γκρίζα , ρυτιδιασμένα , δεν ήταν ανθρώπινα , ήταν πιθηκίσια , ...ήταν φρικτό . Ήταν νεκρή… Η μις Μαρπλ ρώτησε μαλακά : «Ποια ήταν η νεκρή; » -Η Έλεν… Τότε η Γκουέντα αναρωτιέται : «Γιατί το είπα αυτό ;» , «Γιατί είπα «Έλεν»; «Δεν ξέρω καμία Έλεν!», «Είδατε; » είπε ,«Είμαι τρελή !Φαντάζομαι πράγματα! Βλέπω συνεχώς πράγματα που δεν υπάρχουν .Στην αρχή ήταν η ταπετσαρία , τώρα βλέπω πτώματα. Άρα χειροτερεύω.». «Έλα καλή μου, μη βγάζεις βεβιασμένα συμπεράσματα», της είπε η Μις Μαρπλ. «Τότε είναι το σπίτι. Είναι στοιχειωμένο, μαγεμένο» λέει η Γκουέντα, «Βλέπω πράγματα που έχουν συμβεί εκεί, εκτός κι αν βλέπω πράγματα που πρόκειται να συμβούν εκεί . Καλά θα κάνω να πάω σε ψυχίατρο». Η Μις Μαρπλ της απαντάει: «Έχουμε τρία συγκεκριμένα συμβάντα που σε τάραξαν , η πιο φυσική εξήγηση θα ήταν πως τα έχεις ξαναδεί. Ίσως είναι αναμνήσεις». «Μα δεν έχω ξαναέρθει στην Αγγλία » λέει η Γκουέντα. «Εμένα μου φαίνεται πιθανόν » είπε η μις Μαρπλ, « να σε έφερε ο πατέρας σου πρώτα στην Αγγλία όταν πέθανε η μητέρα σου , και να έζησες πραγματικά σε αυτό το σπίτι , το Χίλσαϊντ. Μου είπες ότι ένιωσες οικεία αμέσως μόλις μπήκες στο σπίτι. Και διάλεξες να κοιμηθείς στο δωμάτιο που μάλλον ήταν το παιδικό σου δωμάτιο…» «Μα δεν είναι παράξενο να έρθω στην Αγγλία και να αγόρασα το ίδιο σπίτι στο οποίο είχα ζήσει με τον πατέρα μου τον Κέλβιν Χάλιντεϊ και την μητριά μου την Έλεν Χάλιντεϊ ( που πριν δεκαοκτώ χρόνια είχε εξαφανιστεί ξαφνικά) πριν από τόσα χρόνια ;» «Σίγουρα πέρασες από ένα σπίτι που σου ξύπνησε μνήμες. Οι αναμνήσεις είναι ακόμα εκεί , βαθιά μέσα. Δεν πρόκειται για κάτι υπερφυσικό. Ίσως σε αυτό το σπίτι έγινε μία δολοφονία» . Όταν επιστρέφει ο σύζυγός της Γκουέντα, του αναφέρει όλα τα συμβάντα .Ψάχνουν και οι δύο να ανακαλύψουν, αν πριν δεκαοκτώ χρόνια η Γκουέντα ,βρισκόταν σε αυτή την πόλη και σε αυτό το σπίτι με τον πατέρα της και την μητριά της. Η μις Μαρπλ τους συμβουλεύει ότι αν υποθέσουμε ότι σε αυτό το σπίτι έζησε τριών χρονών η Γκουέντα και εκεί έγινε μία δολοφονία ,να αφήσουν τα πράγματα όπως έχουν και να μην τα σκαλίζουν. Μπορεί να πρόκειται για ένα φόνο από το παρελθόν. Μια ξεχασμένη δολοφονία. Είναι επικίνδυνο να ανακατεύεται κανείς με τους φόνους … Ο Ζιλ Ριντ δεν ακούει τίποτα .Είναι ένας θαρραλέος και ευθύς άντρας , παρά τις συμβουλές της μις Μαρπλ αποφασίζει να διερευνήσει το θέμα των αναμνήσεων της γυναίκας του και το μυστήριο στο οικογενειακό της περιβάλλον. Θα βρεθούν όμως και η Γκουέντα και ο Ζιλ αναπόφευκτα αντιμέτωποι σε δυσάρεστε αλήθειες… Το μυθιστόρημα αυτό συνδυάζει τον αστυνομικό γρίφο με την ένταση του ψυχολογικού θρίλερ. Ένα βιβλίο ύμνο στη δύναμη της ανάγνωσης. Ένα καθηλωτικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Ίσως ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι. Η Άγκαθα Κρίστι γεννήθηκε στην Αγγλία, στο Τορκί, το 1890. Είναι γνωστή κυρίως για τα αστυνομικά έργα της –εξήντα έξι μυθιστορήματα και δεκατέσσερις συλλογές διηγημάτων–, πολλά από τα οποία έχουν κεντρικό χαρακτήρα τον θρυλικό ντετέκτιβ Πουαρό ή την απαράμιλλη μις Μαρπλ. Έγραψε επίσης δύο αυτοβιογραφικά έργα, αισθηματικά μυθιστορήματα αλλά και θεατρικά, μεταξύ των οποίων το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του σύγχρονου θεάτρου, την Ποντικοπαγίδα. Η Άγκαθα Κρίστι, που έχει τιμηθεί από τη Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου με τον τίτλο της Dame για τη συνεισφορά της στη λογοτεχνία, ανήκει στους δημιουργούς που διαμόρφωσαν καταλυτικά την εξέλιξη του αστυνομικού μυθιστορήματος. Παράλληλα, είναι η δημοφιλέστερη συγγραφέας όλων των εποχών, καθώς οι πωλήσεις των έργων της έχουν ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο αντίτυπα στην αγγλική γλώσσα και άλλο ένα δισεκατομμύριο σε μεταφράσεις. Πέθανε το 1976. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Το Αγκμαράλο

«Το Αγκμαράλο-Οι 4 ξεχωριστοί ντέτεκτιβ » Δ.Μαμαλούκας -Εικονογράφηση Γ.Σγουρός Εκδόσεις Κέδρος 2020 σελ. 152 (για παιδιά από 11 ετών) Ο Δημήτρης Μαμαλούκας στα βιβλία του ,μυθιστορήματα και παιδικά βιβλία, είναι λακωνικός, αφαιρετικός, λιτός, ουσιαστικός. Ειλικρινής και σφαιρική η ματιά του . Πλάθει ένα περιβάλλον με αληθοφάνεια .Η αληθοφάνεια υπάρχει στα μικρά πράγματα. Η φαντασία του είναι οπτική και μάλιστα ζωηρή. Το μυθικό , υπερφυσικό στοιχείο , τα όνειρα, οι εφιάλτες, όλες οι δυνατές χορογραφίες της φαντασίας ενσωματώνουν τη διαυγή ματιά , τη στέρεη τοποθέτηση των μικρών ηρώων-ντετέκτιβ μέσα στον κοινωνικό περίγυρό τους καθώς και την ανάδειξη των ανθρωπιστικών αξιών και αγώνων, την τρυφερότητα απέναντι στους Άλλους , τους αδύναμους, τους ξένους, τους διαφορετικούς. Ο συγγραφέας δεν εκβιάζει το συναίσθημα , είναι ο ίδιος , όλος (το γραπτό του) συναίσθημα. Το βιβλίο «Το Αγκμαράλο» είναι εξαιρετικό, διότι έχει κοινωνικά , ηθικά και φιλοσοφικά υποστρώματα. Μέσα στο βιβλίο του «Το Αγκμαράλο» ο Δημήτρης Μαμαλούκας έχει σαν οπλοστάσιο την παιδική του ηλικία , αυτή θεμελιώνει όχι μόνο την τέχνη του , αλλά και τη ζωή του ,αφήνει το παιδί -αναγνώστη να ξεχωρίσει το καλό και το κακό, να γνωρίσει τον Άλλο, την καθαρότητα του αλλόκοτου που είναι ξένος ,που αφήνεται σε μια ώσμωση , είσαι «εσύ και οι Άλλοι» , κι όσο περισσότερο είσαι «εσύ και οι άλλοι» , τόσο λιγότερο είσαι εσύ , από μερικές απόψεις, η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στο τέρας και τον άνθρωπο-παιδί είναι στενή, θερμή, ειλικρινής, αμοιβαία. Συναντήθηκαν όχι μόνο οι διάνοιες και οι σκέψεις τους , αλλά μοιράστηκαν συναισθήματα .Βίωσαν από κοινού την έννοια της φιλίας , του σεβασμού , της ανταπόκρισης , της ανταπόδοσης. Σταδιακά , ανοίχτηκαν ό ένας στον άλλο, μοιράστηκαν δύσκολες καταστάσεις , στιγμές αμηχανίας, επιφυλακτικότητας, φόβου και αγωνίας , αλλά και στιγμές ανείπωτης τρυφερότητας , αγγίγματος, χαιρετισμού και αμοιβαίας ψυχικής ένωσης. Εντυπωσιάζει ο συγγραφέας ,με την ποιητική του ευχέρεια να μπαινοβγαίνει στον χρόνο και στο όνειρο , στην πραγματικότητα και το υπερφυσικό , με τιθασευμένο τον θυμό του και μάλιστα με μακροθυμία , να υποστηρίζει το θαύμα της ανθρώπινης ύπαρξης αναδεικνύοντας παράλληλα το κακό και μοχθηρό , το οποίο οι κοινωνίες δεν μπορούν να εξορίσουν και να εξαλείψουν . Ο Ντιν Κόνραντ , τελειώνει το δημοτικό κι είναι ερασιτέχνης ντετέκτιβ. Μαζί με την ομάδα του την αδελφή του την Μαίρη, τον Τζέι και την Σάλι λύνουνε κάθε είδους μυστήρια. Ζούνε σε μια παράξενη πόλη που λέγεται Χαμένος Παράδεισος και είναι παράξενη ,διότι συμβαίνουν ανεξήγητα φαινόμενα .Τον Ιούλιο όλη η ομάδα ξεκινάει ,για την κατασκήνωση στη Λίμνη Που Ψιθυρίζει , ένα μέρος στοιχειωμένο .Σε αυτό το μέρος πολλοί κυνηγοί και ορειβάτες έχουν δει ένα παράξενο μαλλιαρό τέρας , τρία μέτρα ψηλό, με μεγάλα κοφτερά δόντια και τεράστια χέρια , τον Μεγαλοπόδαρο. Οι 4 μικροί φίλοι-ντετέκτιβ είναι αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουν όλες τους τις δυνάμεις , φυσικές και υπερφυσικές ,να λύσουν το μυστήριο της στοιχειωμένης λίμνης και να βρούνε τι είναι αυτός ο Μεγαλοπόδαρος. Μια νύχτα κάποιος με τρομερή δύναμη διέλυσε το λεμβοστάσιο της κατασκήνωσης και άλλη μια νύχτα γκρέμισε μια καλύβα της κατασκήνωσης ,που μέσα κοιμούνταν 14 παιδιά. Όλοι πιστεύουν τρομοκρατημένοι και φοβισμένοι , ότι όλα αυτά είναι δουλειά του Μακροπόδαρου. Όταν λοιπόν εκείνο το βράδι εξαφανίζεται η Σάλι Κόνραντ ,τότε οι υπόλοιποι τρεις ντετέκτιβ ,με την βοήθεια της μαγικής σφαίρας, θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, θα προσπαθήσουν να βρουν την Σάλι και να λύσουν τα μυστηριώδη νυχτερινά χτυπήματα. Τελικά κάποια ίχνη τους οδηγούν στο βουνό , το Μπούφαλο Κρικ. Τι είχε συμβεί στη Σάλι ; Τι είχε συμβεί στον κοιτώνα όπου έμενε ; Είχε εξαφανιστεί μόνη της ή μήπως κάποιος ή κάτι την είχε αρπάξει ; Υπάρχει κάποιο υπερφυσικό στοιχείο ; Υπάρχουν φαντάσματα; Θα βρούνε το αποτρόπαιο τέρας ; Τι ήταν αυτό το Αγκμαράλο ; Ποιος ήταν τελικά ο κακός , μήπως είναι οι άνθρωποι κακοί; Το βιβλίο αυτό θα προβληματίσει τους μικρούς αναγνώστες , για τη θέση των μη ανθρώπινων πλασμάτων στον κόσμο που ζούμε. Όχι μόνο θεωρητικά, φιλοσοφικά δηλαδή, αλλά και βιωματικά. Χρειάζεται οι άνθρωποι να αλλάξουν συμπεριφορές. Χρειάζεται αγωγή και παιδεία. Ένα κάποιο νομικό πλαίσιο υπάρχει, αλλά με πολλές ασάφειες και ακόμα περισσότερα κενά. Το όλο ζήτημα τελικά είναι ηθικό. Επιτέλους, ο άνθρωπος θα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως δεν είναι η ανώτερη μορφή ζωής, δεν τού ανήκει το περιβάλλον, η φύση δεν είναι φτιαγμένη για να τον εξυπηρετεί, για να την εκμεταλλεύεται και να την κακοποιεί. Ο άνθρωπος θα πρέπει να αντιληφθεί σε ηθικό επίπεδο την αξία των άλλων έμβιων όντων . Τα ζώα και τα Άλλα όντα , είναι πρόσωπα. Πρόσωπα με βασικά δικαιώματα, της ζωής, του σεβασμού, της ισότητας, της ελευθερίας, και της κατοίκησης σε αυτόν τον πλανήτη. Η αλαζονία του ανθρώπινου είδους απέναντι στα πλάσματα με τα οποία συγκατοικεί στον πλανήτη και στους άλλους πλανήτες , απέναντι στην ίδια τη φύση, είναι ειδολογικός σωβινισμός. Ρατσιστικός αντικατοπτρισμός… Οι μικροί αναγνώστες θα ανυπομονούνε ,για την επόμενη περιπέτεια ,των 4 ξεχωριστών ντετέκτιβ! Εξαιρετική ποιότητα του βιβλίου , τόσο γνωστική όσο και εικαστική. Χάρη στην σχεδόν ανάγλυφη (τόσο «ζωντανή» είναι) εικονογράφηση , θα νομίσετε πως αγγίζετε τα πρόσωπα και τα τοπία του βιβλίου . Πρόκειται πράγματι για απόκτημα. Ο Δημήτρης Μαμαλούκας γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα όπου και κατοικεί. Έχει γράψει τα αστυνομικά μυθιστορήματα Ο Μεγάλος Θάνατος του Βοτανικού, Η απαγωγή του εκδότη, Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα (υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών ΕΚΕΒΙ - ΕΡΤ 2007), Η μοναξιά της ασφάλτου, καθώς και τα μυθιστορήματα Κοπέλα που σε λένε Φίνι (μεταφράστηκε στα τουρκικά) και Κράτα μου το χέρι. Το πρώτο του βιβλίο, Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη ενώ διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές ανθολογίες. Έχει γράψει επίσης το τετράτομο έργο παιδικής λογοτεχνίας Κρις Πινόκιο – Νοεμί Αστράκη, Τα Παιδιά του Χρόνου. Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορούν το αστυνομικό μυθιστόρημα για ενήλικες Ο κρυφός πυρήνας των Ερυθρών Ταξιαρχιών (2016), [Βραβείο μυθιστορήματος του λογοτεχνικού περιοδικού Ο Αναγνώστης] και τα τέσσερα πρώτα βιβλία της αστυνομικής σειράς για παιδιά ΟΙ 4 ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΙ ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ: Η μεγάλη ληστεία της χρηματαποστολής (2016) [στη μικρή λίστα για το βραβείο παιδικού βιβλίου του λογοτεχνικού περιοδικού Ο Αναγνώστης], Η απαγωγή του τραπεζίτη Ο’Μπράιαν (2017), Τα πλαστά χαρτονομίσματα (2018) και Το Αγκμαράλο (2020). Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Περιπέτειες της έρευνας στην Ελλάδα

«Περιπέτειες της έρευνας στην Ελλάδα» Ι.Βασάλος Εκδόσεις Κέδρος 2020 σελ. 168 Τον Μάρτιο του 2020 συμπληρώθηκαν 35 χρόνια από την ίδρυση του Ερευνητικού Ινστιτούτου Τεχνικής Χημικών Διεργασιών (ΕΙΤΧΗΔ) στη Θεσσαλονίκη. Το 1999 δημιουργείται το Εθνικό Κέντρο Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης (ΕΚΕΤΑ) , το οποίο απασχολεί πάνω από 700 εργαζόμενους , πολλοί εκ των οποίων είναι εξειδικευμένοι επιστήμονες . Σκοπός του ΕΙΤΧΗΔ και του ΕΚΕΤΑ ήταν να συμβάλουν στην πρόοδο της έρευνας και της τεχνολογίας και να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα στον τομέα αυτό. Κατευθυντήρια αρχή είναι ότι η έρευνα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες της ελληνικής και της παγκόσμιας αγοράς. Η επίτευξη αυτού του στόχου έγινε εφικτή με τη συνεργασία εξειδικευμένων επιχειρήσεων στη χάραξη της στρατηγικής της έρευνας. Πολλοί οργανισμοί και μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις , όπως τα Ελληνικά πετρέλαια και οι Motor Oil ΔΕΗ ,Amoco BP, Solvay , συμπαραστάθηκαν στο έργο αυτών των κέντρων. Σήμερα το ΕΚΕΤΕΑ βρίσκεται μεταξύ των πρώτων είκοσι ερευνητικών κέντρων της Ευρώπης ως προς την έγκριση χρηματοδότησης από προγράμματα έρευνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό το «οδοιπορικό» στη συγκρότηση του ΕΚΕΤΑ καταγράφεται κυρίως για τους νέους ανθρώπους , για να συνειδητοποιήσουν από τη μεριά τους ότι πολλά μπορούν να επιτύχουν αν πιστέψουν και εστιάσουν τις προσπάθειές τους σε έναν σκοπό, χρειάζεται να γίνει κατανοητό ότι μόνο με ομαδική προσπάθεια τα οράματα γίνονται πραγματικότητα .Η ύπαρξη σκοπού στη ζωή είναι βασική επιδίωξη για τους ανθρώπους που επιθυμούν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Πώς όμως υπηρετείται ένα τέτοιο απώτερος σκοπός ; Προκειμένου να φτάσει στον τελικό στόχο , το άτομο χρειάζεται να ενεργεί με απερίσπαστη προσοχή και να καταβάλει συνεπή και συνεχή προσπάθεια . Στο βιβλίο «Περιπέτειες της έρευνας στην Ελλάδα» παρουσιάζονται γεγονότα που έλαβαν χώρα κυρίως στη Θεσσαλονίκη κατά την περίοδο 1985-2005. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στο κείμενο για όσους πίστεψαν στο όραμα και βοήθησαν , ο καθένας με το δικό του πόστο, στην πραγμάτωση ενός έργου που θεωρήθηκε αρχικά μη ρεαλιστικό για τα ελληνικά δεδομένα. Αυτή ακριβώς η άρνηση ορισμένων να πιστέψουν και να συμβάλουν στην προσπάθεια όλων αυτών που εργάστηκαν στην έρευνα ήταν που τους χαλύβδωσε τη θέλησή τους και τους έδωσε τη δύναμη να προχωρήσουν . Η συμβολή πολιτικών ανδρών , δημόσιων λειτουργών , εκπροσώπων του ιδιωτικού τομέα , καθώς και ο καθοριστικός ρόλος του Ιάκωβου Βασάλου στον συντονισμό μιας πολυπληθούς ομάδας άξιων συνεργατών οδήγησαν το ΕΚΕΤΑ στην επιτυχία. Πώς μπορεί να αναβαθμιστούν η έρευνα και η καινοτομία στη χώρα μας ; Η μελέτη αυτή δίνει την απάντηση στο ερώτημα καθώς παρουσιάζει πώς ενσωματώθηκαν στην ελληνική πραγματικότητα οι πρακτικές που εφαρμόζονταν στο ερευνητικό κέντρο μιας πολυεθνικής εταιρείας στις ΗΠΑ. Το όραμα που είχε ο Ιάκωβος Α. Βασάλος τον οδήγησε το 1979 στην απόφαση να εγκαταλείψει μια λαμπρή καριέρα στις ΗΠΑ και να επιστρέψει στην Ελλάδα. Μεγάλο επίτευγμα αυτού του ταξιδιού ήταν η δημιουργία του Ερευνητικού Κέντρου Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης στη Θεσσαλονίκη. Μια μαρτυρία, μια πραγματική ιστορία που αποδεικνύει ότι τα οράματα των ανθρώπων γίνονται πραγματικότητα όταν υπάρχει θέληση, ανιδιοτέλεια και πίστη στην αξία της συνεργασίας. Ρεαλιστική στιβαρή γραφή ,ιδιαίτερη οξυμμένη ματιά, πάνω στην έρευνα στην Ελλάδα. Ένα εξαιρετικό βιβλίο .Αληθινό , επιστημονικό , βαθύ. Διαβάστε το. Ο Ιάκωβος Α. Βασάλος γεννήθηκε στη Σίφνο το 1938. Σπούδασε χημικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στον Καναδά και στις ΗΠΑ, όπου το 1969 έλαβε το διδακτορικό του από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ). Το 1976 πήρε το Master in Management από το Northwestern University. Εργάστηκε για δέκα χρόνια σε ερευνητικό κέντρο των ΗΠΑ και υπηρέτησε ως καθηγητής στο ΑΠΘ από το 1979 μέχρι το 2005. Υπήρξε πρωτεργάτης στη δημιουργία του Ινστιτούτου Τεχνικής Χημικών Διεργασιών (ΙΤΧΗΔ), του Τεχνολογικού Πάρκου Θεσσαλονίκης και του Εθνικού Κέντρου Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης (ΕΚΕΤΑ), ενώ διετέλεσε πρώτος πρόεδρος του Κέντρου. Το έργο του στην εφαρμοσμένη κατάλυση βρήκε διεθνή αναγνώριση. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

φύλλα χλόης

«Φύλλα Χλόης» Γ.Γουίτμαν Εκδόσεις Κέδρος Ποίηση 2019 σελ. 350 Γουόλ Γουίτμαν (1819-1892) 200 χρόνια από τη γέννησή του. Ο Γουόλτ Γουίτμαν ήταν κορυφαίος Αμερικάνος ποιητής του 19ου αιώνα, υποστηρικτής του δημοκρατικού πολιτεύματος και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το έργο του Γουόλτ Γουίτμαν επηρέασε όχι μόνο την αγγλόφωνη αλλά και την παγκόσμια λογοτεχνία. «Γουόλτ Γουίτμαν, ένας κόσμος, γιος του Μανχάταν, Απείθαρχος, σαρκικός, αισθησιακός, τρώει, πίνει και ζευγαρώνει, Χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς να στέκεται πάνω από άντρες και γυναίκες, ούτε μακριά τους, Εξίσου σεμνός όσο και αλαζόνας». Έτσι, αιρετικά, αντισυμβατικά, αντισυστημικά, συστήθηκε στον κόσμο με την ποιητική συλλογή « Φύλλα Χλόης» το 1855 ο Αμερικανός ποιητής, νεαρός τότε δημοσιογράφος, Γουόλτ Γουίτμαν. Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια εκτεταμένη ανθολογία από το σύνολο του έργου του κορυφαίου Αμερικανού ποιητή, καθώς περιέχει τα σημαντικότερα ποιήματα που έγραψε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του και έρχεται να καλύψει ένα κενό στην ελληνική βιβλιογραφία. Ο τίτλος της ποιητικής συλλογής, ιδιοφυής στην απλότητά του, είναι το έμβλημα και η αφετηρία της ποίησής του, το ταπεινό γρασίδι μέσα από το οποίο φτάνει να παρατηρήσει το σύμπαν αλλά, επίσης , και οι σελίδες του βιβλίου του. Η ποιητική συλλογή «Φύλλα χλόης» είναι αυτοβιογραφική , αλλά δεν αποτελεί αυτοβιογραφία, αλλά το πορτρέτο ενός υποκειμένου αλλά και μιας εποχής. Ο Γουίτμαν ζωντάνεψε μια ολόκληρη ήπειρο. Ολόκληρο το έργο του Γουίτμαν , είναι μια διακήρυξη πίστης στην ίδια την ποίηση , ως μια φυσική δύναμη και μια μοναδική μορφή γνώσης. Μέσω της ποίησης καταστρώνει και προτείνει ένα πνευματικό σχέδιο προσβάσιμο στον καθένα , το οποίο οδηγεί τη συνείδηση στην αυτογνωσία, διευρύνει την αντίληψη και αποτελεί βαθύτατη σωματική και πνευματική εμπειρία. Στο ποιητικό του έργο έχουμε έναν χείμαρρο μουσικότητας που απλώνεται συχνά σε εκτενέστατες προτάσεις , οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους με κόμματα και σπάνε σε δεκάδες δευτερεύουσες προτάσεις , που τρέχουν ασυγκράτητες χωρίς να χάνεται το νόημα και η σύνδεση. Ο κατακλυσμιαίος ρυθμός αναγκάζει τον αναγνώστη να λαχανιάζει , να ανεβάζει ταχύτητα, πού και πού να κοντοστέκεται με απορία ή θαυμασμό , και πάλι να παρασύρεται σε αυτό το ποτάμι του λόγου. Η ποίησή του Γουίτμαν είναι διάφανη, κρυστάλλινη και διαυγής, δίχως μακρινούς συμβολισμούς, αλληγορίες και κρυμμένες σημάνσεις, αιρετική και αντισυμβατική, συνεπής και ταυτόχρονα αντιφατική, ευαίσθητη και ελευθεριακή, ακανόνιστη και σαρωτική, ειλικρινής και ανατρεπτική, αυτοπροσδιοριστική και αταξινόμητη, προκλητική και αισθαντική, ένα σύμπαν αναρχικό σε λέξεις, διατάξεις, σημεία στίξης, σκέψεις άτακτες, στα όρια της νοητικής σύγχυσης που σταδιακά προσλαμβάνουν σταθερές και σημαίνουν πολλαπλά νοήματα, μια φιλοσοφία των λίγων, εκείνων που δεν θέλουν να συμπεριλαμβάνονται στο σωρηδόν και το κοπάδι, στον όχλο και το μαζικό. Εντύπωση προκαλούν οι μακροπερίοδοι στίχοι και οι διασκελισμοί , οι ανισοσύλλαβοι στίχοι, η παρατακτική σύνδεση, η υιοθέτηση του καθημερινού λόγου, η ακανόνιστη στίξη, η απουσία μέτρου και ομοιοκαταληξίας έρχονται σε αντίθεση με την παραδοσιακή ποιητική φόρμα. Πέραν της μορφολογικής ρήξης με την παράδοση , οι απροκάλυπτες αναφορές στο γυναικείο και στο αντρικό σώμα και οι σαφείς υπαινιγμοί στον έρωτα σκανδαλίζουν τον αμερικανό αναγνώστη του 1855. Ο ποιητής εξυμνεί το ανθρώπινο σώμα (το γυναικείο και το αντρικό) και την ερωτική ζωή απαλλαγμένη από αναστολές. Τα «Φύλλα χλόης» βασίζονται στην συντροφικότητα και στην αγάπη, στην αναγνώριση των διαπροσωπικών αντιθέσεων και στην ανοχή των εθνικών διαφορών. Υμνούν το σώμα -ατομικό και εθνικό- πάνω στο οποίο θεμελιώνεται η αμερικανική Δημοκρατία. Αποθεώνει τις αισθήσεις. Ο θάνατος και τα τύμπανα πολέμου (λόγω του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου) παίζει σημαντικό στην εικονογραφία της ποιητικής αυτής συλλογής. Ο Γουίτμαν ήταν ένας Επικούρειος ποιητής στην ήπειρο που ήδη από τότε είχε θέσει τις βάσεις του βαθέος υλικού ανθρώπου. Η ισχύς του είναι οι λέξεις του, η μαγεία του είναι όσα φανερώνει μέσα από αυτές. «Δεν ρωτάω ποιος είσαι, ούτε με ενδιαφέρει, Δεν μπορείς ούτε να κάνεις ούτε να είσαι τίποτε άλλο από αυτό που μέσα σου εγώ θα κλείσω». Εσωτερικός, με μεγάλη πίστη στην δύναμη του εαυτού, της δικής του σκέψης, της δικής του νοητικής τάξης πραγμάτων η οποία νοηματοδοτεί τα πάντα. «Είμαι το απόγειο των εκπληρωμένων πραγμάτων, είμαι ο φορέας των μελλούμενων». Κυνικά λυρικός, ρεαλιστής, ανυπότακτος σε νοητικές κατασκευές που εγκλωβίζουν την σκέψη και εμποδίζουν την ελευθερία. Ένας ονειροπόλος που βλέπει το μέλλον της Αμερικής στον αυτοπροσδιορισμό και την ελευθερία της σκέψης και όχι στις έτοιμες απαντήσεις πνευματικών ταγών. «Κι εσύ μου κάνεις ερωτήσεις και σε ακούω, Σου απαντώ ότι δεν μπορώ να απαντήσω, πρέπει μόνος σου να βρεις τις απαντήσεις». Ο Γουόλτ Γουίτμαν μοιάζει σαν ένα ποιητικό χάος που την στιγμή ακριβώς που αισθάνεσαι ένα τέλμα στις λέξεις του, εκεί ακριβώς σε πυροβολεί ακανόνιστα με τη γοητεία μερικών από τις ξεχωριστές σκέψεις που ξεφύτρωσαν ποτέ σε σελίδες ποιητών. Και αυτή η αιφνιδιαστική οπλοφορία ιδεών του τροφοδότησε δεκάδες καλλιτέχνες, λογοτέχνες και είναι ορατό πολλούς κινηματογραφιστές. Στον Γουίτμαν ο κόσμος, ο υπαρκτός κόσμος, ο υλικός, ο ανθρώπινος, ο ζωικός, ο οργανικός και ο ανόργανος, αποτελεί το μέγα μυστήριο και τη μαγεία, δεν υπάρχει συμβολισμός ούτε αλληγορία, όλα είναι φανερά, όλα είναι κυριολεκτικά. Το ποιητικό εγώ εμφανίζεται πανίσχυρο, πολλαπλό, αντιφατικό, επικυρώνοντας όλες τις πλευρές του μέσα στο ποίημα ̶ διευρύνεται ώστε να περιλαμβάνει όλους και όλα. «Κληροδοτώ τον εαυτό μου στο χώμα για να γεννηθεί μέσα από τη χλόη που αγαπώ, Αν με επιθυμήσεις, ψάξε με κάτω από τις σόλες των παπουτσιών σου. Δεν θα ξέρεις ποιος είμαι ή τι σημαίνω, Ωστόσο εγώ θα σε γεμίζω με υγεία, Το αίμα σου θα κρατώ καθαρό και θα το δυναμώνω. Κι αν με την πρώτη δεν με βρεις μη χάσεις το κουράγιο σου, Άμα δεν είμαι σε ένα μέρος, ψάξε σε κάποιο άλλο, Κάπου έχω σταθεί και σε περιμένω». Η ανθολόγηση των ποιημάτων σε αυτόν τον τόμο ,πραγματοποιήθηκε από το συνολικό έργο «Φύλλα Χλόης». Περιέχει ποιήματα από τα κεφάλαια: • ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ • ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΔΑΜ • ΚΑΛΑΜΟΣ • ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ • ΟΣΑ ΞΕΒΡΑΣΕ ΤΟ ΚΥΜΑ • ΣΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΤΗΝ ΑΚΡΗ • ΤΥΜΠΑΝΟΚΡΟΥΣΙΕΣ • ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΛΙΝΚΟΛΝ • ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΡΥΑΚΙΑ • ΨΙΘΥΡΟΙ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ • ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΗΝ ΕΝΑΣΤΡΗ ΝΥΧΤΑ • ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ • ΣΤΙΣ ΑΜΜΟΥΔΙΕΣ ΤΩΝ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ (Παράρτημα) • ΑΝΤΙΟ, ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ (Δεύτερο Παράρτημα) • • Ο Γουόλτ Γουίτμαν (1819-1892) θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς ποιητές και ιδρυτής της μοντέρνας Αμερικάνικης ποίησης. Γεννήθηκε στο Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης, δεύτερος γιος μιας οικογένειας με συνολικά εννέα παιδιά. Αφού εργάστηκε σε μια σειρά από επαγγέλματα το 1855 εξέδωσε με δικά του έξοδα την πρώτη μορφή του έργου του «Φύλλα Χλόης» (Leaves of Grass), μία ποιητική συλλογή δώδεκα ποιημάτων, ανάμεσά τους και το εμβληματικό του κρέντο, «Το τραγούδι του εαυτού μου μου». Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, δούλεψε ως εθελοντής νοσοκόμος στην Ουάσινγκτον στην οποία έζησε για 11 χρόνια και έγραψε την συλλογή ποιημάτων «Τύμπανα του πολέμου» , η οποία αργότερα συμπεριλήφθηκε στο συνολικό έργο του. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ο Γουίτμαν συνέχισε να εμπλουτίζει και να επανεκδίδει το βιβλίο του, το οποίο στην τελική όγδοη έκδοση το 1891, ένα χρόνο πριν το θάνατό του, περιλαμβάνει τετρακόσια ποιήματα. • Γράφει : Κώστας Τραχανάς

0

Nyos

Nyos-Η τελετή της αθωότητας» Β.Δρόλιας Εκδόσεις Κέδρος 2016 σελ. 247 Ο Ρότζερ Μπέικον αποφασίζει να φύγει από το Λονδίνο και να πάει να ζήσει στη λίμνη Nyos της του Καμερούν. Έψαχνε να βρει ένα τρόπο να φύγει από την οικογένειάς του την γυναίκα του την Άννα και τα δυο του παιδιά τον Στίβεν και την Άντζελα και την καλλιτέχνιδα ερωμένη του την Τζέσικα Σουάν. Έψαχνε να βρει μια διέξοδο. Ήθελε μια ευκαιρία να αλλάξει τη ζωή του. Το Καμερούν γι΄ αυτόν ήταν μια μη λύση. Μια δυνατότητα να επεκτείνει τη σχέση του μαζί με την Τζέσικα , να κρατήσει σταθερή την κατάσταση της ζωής του χωρίς να χρειαστεί να επιλέξει. Ή, από την άλλη πλευρά, ίσως να ήταν και η περίοδος που θα του επέτρεπε να μπορέσει να βρει το θάρρος να διαλέξει την οικογένειά του ή την Τζέσικα. Είχε τώρα ο Ρότζερ στο νου του μόνο τη λίμνη . Ήταν σίγουρος πως θα τους έλειπε. Θα έλειπαν και σ΄ αυτόν. Και αυτή η αποστολή που του ανάθεσε η εταιρεία του, η Γκλόμπαλ Μπαϊόνικς, για έξι μήνες ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν. Εγκατέλειψε στην ουσία την οικογένειά του και την παντρεμένη φίλη του. Αν δεν έφευγε προσωρινά στο Καμερούν , η μόνη άλλη εναλλακτική θα ήταν να έφευγε για πάντα. Μα πριν αποφασίσει , θα έπρεπε να φύγει από κοντά τους προσωρινά… Υπήρξε δειλός που τους άφησε όλους, την Άννα , τα παιδιά, την Τζέσικα και περιπλανιότανε στη λίμνη Nyos και στα βουνά του Καμερούν χωρίς ουσιαστικό σκοπό και χωρίς κανέναν άλλο λόγο πέρα από το να αποφύγει όλα όσα εκείνοι, όλοι τους , σήμαιναν γι΄ αυτόν. Τι τραγική ζωή… Σκοπός αυτού του ταξιδιού του Ρότζερ ήταν να βοηθήσει το Καμερούν, να βοηθήσει την Αφρική , να προσφέρει τις υπηρεσίες του , τις γνώσεις του και την εμπειρία του . Ήρθε στο Καμερούν ως βιολόγος. Ήρθε να στήσει το μοναδικό εργαστήριο μελέτης και επεξεργασίας πλαγκτόν στη λίμνη Nyos και να αποκτήσει εμπειρία και τεχνογνωσία για την κατασκευή ενός εργαστηρίου ,το οποίο θα επέτρεπε την καταπολέμηση του φαινομένου του θερμοκηπίου με τη διοχέτευση του πλεονάσματος του διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα στα νερά των ωκεανών. Η λίμνη Nyos ήταν ο μεγαλύτερος δολοφόνος της περιοχής , ο μεγαλύτερος δολοφόνος της Αφρικής. Ο πιο ύπουλος και πιο τρομακτικός δολοφόνος που είχε ακούσει ποτέ. Το 1986 μέσα σε λίγες ώρες δυο χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν , δεκάδες χιλιάδες ζώα είχαν την ίδια τύχη , μια περιοχή ερήμωσε και τίποτα για τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί δε θα ήταν ίδιο με πριν. Πώς χάθηκαν τόσες ζωές μέσα σε ένα βράδυ; Χρειάστηκαν χρόνια και αρκετές μελέτες δυτικών ερευνητών μέχρι να προταθεί μια υπόθεση με την οποία τελικά συμφώνησαν οι περισσότεροι. Ο δολοφόνος ήταν η λίμνη Nyos . Η λίμνη Nyos βρίσκεται μέσα στον κρατήρα ενός ηφαιστείου, το οποίο ήταν ενεργό. Δεκάδες , εκατοντάδες σχισμές στον πάτο της τροφοδοτούν τη λίμνη με αέριο ηφαιστειακής προέλευσης, με κυριότερο το διοξείδιο του άνθρακα. .Εκείνο τον Αύγουστο του 1986 κάτι συνέβη , κάποια κατολίσθηση, κάποια αναταραχή στο εσωτερικό της λίμνης , με αποτέλεσμα να βγει από τον βυθό στην επιφάνεια της λίμνης και να απελευθερωθεί στην ατμόσφαιρα, όλο το παγιδευμένο διοξείδιο του άνθρακα , το οποίο εξαπλώθηκε στη γύρω περιοχή , πνίγοντας κάθε ζωντανό οργανισμό .Χρειάζεται μόλις 1% περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα στον αέρα, για να αρχίσει να γίνεται επικίνδυνο και δολοφονικό (Η ιστορία της λίμνη Nyos , στην οποία βασίζεται το βιβλίο, είναι πραγματική). Όταν πήγε ο Ρότζερ στη λίμνη λειτουργούσε ένα πρόγραμμα από ομάδες τεχνικών και επιστημόνων από τη Γαλλία , οι οποίοι θα προσπαθούσαν μέσα σε δέκα χρόνια να αφαιρέσουν τεχνικά το διοξείδιο του άνθρακα από τη λίμνη. Κατασκευάσανε στο κέντρο της λίμνης ένα πίδακα που αντλούσε το διοξείδιο του άνθρακα από το βυθό της. Ο Ρότζερ θα μελετούσε την υδρόβια ζωή , το πλαγκτόν ανάλογα το βάθος και τη συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα, καθώς και την ανάπτυξε ψαριών ,που η εταιρεία είχε ξεκινήσει ως πείραμα λίγα χρόνια πριν. Η λίμνη δεν είχε ποτέ ψάρια, κι αυτό ήταν ένα μυστήριο. Ένα μυστήριο ήταν και η Τζέσικα από την πρώτη ημέρα. Ήταν μυστήριο για εκείνον που κατάλαβε ότι τον αγαπάει. Προσπάθησε πολλές φορές να το αναλύσει ,να αντιληφθεί γιατί η Τζέσικα ερωτεύτηκε αυτόν , έναν άνθρωπο τόσο διαφορετικό από εκείνην, έναν βαρετό επιστήμονα και όχι έναν άνθρωπο της τέχνης. Ο Ρότζερ δεν θα μπορούσε να μιλήσει για πολιτισμό. Για εκείνον ο πολιτισμός ήταν άρρηκτα δεμένος με την επιστήμη και την τεχνολογία και όχι με την τέχνη. Ο πολιτισμένος άνθρωπος για εκείνον δεν ήταν αυτός που δημιουργούσε έργα σαν τον Δαβίδ ή τις αφρικανικές τελετουργικές μάσκες. Για την Τζέσικα , η τέχνη είχε από μόνη της μια συνείδηση πολιτισμού που λίγο είχε να κάνει με τις τεχνολογικές και επιστημονικές απόψεις της κοινωνίας ή με την αντιμετώπιση της φύσης , μα είχε να κάνει περισσότερο με την εξέλιξη του ανθρώπινου συλλογικού νου που ήταν ικανός να δημιουργήσει έργα τα οποία πολλές φορές έφταναν να είναι εκτός ορίων της εποχής ή της κοινωνίας τους . Ο Ρότζερ τώρα βρισκόταν πολύ μακριά από το Λονδίνο. Ήξερε καλά η Τζέσικα πως η ίδια ήταν ο λόγος αυτής της απουσίας, μα δεν ήξερε πώς θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αυτό το γεγονός. Τι περίμενε ο Ρότζερ να κάνει ; Και πριν μα και τώρα ; Να τα παρατήσει όλα και να τρέξει πίσω της ; Ποιο μέλλον είχε ο έρωτάς τους μέσα σ΄ εκείνες τις συνθήκες ;Τι τον έκανε παραπάνω από μια ερωτική ψύχωση , έναν πόθο για κάτι που τελικά κανένας από τους δύο δε θα μπορούσε να αποκτήσει ; Τελικά ο Ρότζερ θα μείνει τρία χρόνια ,αλλά αυτή η χώρα το Καμερούν θα τον αλλάξει ,θα τον αναγκάσει να αναθεωρήσει την προηγούμενη ζωή του. Θα τον απορροφήσουν αυτοί οι μαύροι άνθρωποι με τα καλοσυνάτα πρόσωπα και την απλή ψυχή. Με τις κραυγές τους, τη μουσική τους, τα τύμπανά τους. Θα τον μαγέψει αυτή η κόκκινη γη… Ο Βασίλειος Δρόλιας μας δίνει μια ιστορία την οποία αναπτύσσει σε δύο παράλληλες αφηγήσεις, που διασταυρώνονται και επεκτείνονται με μια σειρά από γράμματα μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών. Πρόκειται για ένα βιβλίο για την επιστήμη και την τέχνη, την τέχνη και τη ζωή, την υπερθέρμανση του πλανήτη , το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την αλλαγή του κλίματος . Στον πυρήνα της αφήγησης τίθενται ερωτήματα για το ρόλο της επιστήμης, για τη φιλοσοφία της τέχνης και τη φύση του έρωτα και της πραγματικής αγάπης. Μυθιστόρημα στοχαστικό, βαθιά ποιητικό και οικολογικό, ζωντανό και βαθύ , υφασμένο με τα υλικά μια απλής ζωής. Διαβάστε το. Ο Βασίλειος Φ. Δρόλιας είναι συγγραφέας και αστροφυσικός. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1969, ενώ τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, στην Αθήνα και στο Σαν Φρανσίσκο. Το πρώτο του μυθιστόρημα, «Τυχαία είσοδος», εκδόθηκε το 2008. Κριτικές του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού. Από το 2010 είναι εκδότης και αρχισυντάκτης του λογοτεχνικού περιοδικού The Zone. Το «Nyos – Η τελετή της αθωότητας » είναι το δεύτερο μυθιστόρημά του. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

το λιοντάρι που κοιμάται

Το λιοντάρι που κοιμάται» Ρ.Πίλτσερ Εκδόσεις Ψυχογιός 2019 σελ. 235 Κάθε φορά που η Σελίνα Μπρους ρωτούσε για τον νεκρό πατέρα της, η γιαγιά της, που τη μεγάλωσε, άλλαζε θέμα συζήτησης. Όταν, όμως, η Σελίνα ανακαλύπτει κατά τύχη μια φωτογραφία του πατέρα της , αποφασίζει να ψάξει να τον βρει. Έχει μια μεγάλη επιθυμία να βρει τον πατέρα της. Έχει μια εμμονή ,να γνωρίσει τον πατέρα της, αν ζει. Η Σελίνα ανακαλύπτει ότι το όνομά του πατέρα της είναι Τζέρι Ντόσον , άρα και αυτή λέγεται Σελίνα Ντόσον και όχι Μπρους ,που είναι το επίθετο της μητέρας της, Χάριετ Μπρους και που πέθανε αμέσως μετά αφού αυτή γεννήθηκε. Όταν ο αρραβωνιαστικός της Ρόντνι Άκλαντ ,της χαρίζει ένα βιβλίο το Fiesta at Cala Fuerte, αυτή βλέπει στο οπισθόφυλλο τη φωτογραφία του συγγραφέα Τζορτζ Ντάιερ, και νομίζει ότι μοιάζει καταπληκτικά με τον πατέρα της ,που δεν γνώρισε ποτέ. Έμοιαζε να είναι το ίδιο πρόσωπο με το πρόσωπο της φωτογραφίας που είχε βρει. Οπότε, για να συναντήσει τον ίδιο τον συγγραφέα, που πιστεύει ότι είναι ο πατέρας της , η Σελίνα Μπρους ,αφήνει πίσω στο Λονδίνο τον αρραβωνιαστικό της και ταξιδεύει σ’ ένα μικρό ισπανικό νησί , το Κάλα Φουέρτε του Σαν Αντόνιο στην οικία Κάζα Μπάρκο ,όπου ζει ο συγγραφέας . Φυσικά ο συγγραφέας δεν είναι ο πατέρας της. Ο Τζέρι Ντόσον ήταν ένας μακρινός ξάδελφος του συγγραφέα Τζορτζ Ντάιερ. Κατά τύχη τα αρχικά των δύο ονομάτων είναι ακριβώς ίδια. Σ’ αυτό τον παράδεισο , το μαγευτικό ισπανικό νησί Κάλα Φουέρτε, η Σελίνα θα ανακαλύψει μια απρόσμενη αλήθεια για τον εαυτό της. Η συνάντησή της όμως με τον Τζορτζ Ντάιερ, τον μυστηριώδη συγγραφέα, που φαίνεται να κρατάει το κλειδί για να λύσει το μυστήριο του παρελθόντος της, θα αλλάξει το μέλλον της για πάντα. Τι θα γίνει στο τέλος ; Θα γράψει νέο βιβλίο ο Τζορτζ Ντάιερ ; Μήπως δεν πρέπει να ξυπνάς ένα λιοντάρι που κοιμάται ; Ένας κόσμο με χαρές και λύπες, ερωτικές απογοητεύσεις και παρεξηγήσεις, αλλά και ευτυχισμένες, τέλειες στιγμές, όταν βρισκόμαστε σε πραγματική αρμονία με τον εαυτό μας. Μια ρομαντική και τρυφερή ιστορία. Ένα ποιητικό και ενδοσκοπικό μυθιστόρημα. Η ΡΟΖΑΜΟΥΝΤ ΠΙΛΤΣΕΡ (1924-2019) γεννήθηκε στην Κορνουάλη. Στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε στο Bρετανικό Nαυτικό και λίγο αργότερα δημοσίευσε το πρώτο της έργο, με το ψευδώνυμο Τζέιν Φρέιζερ, το οποίο διατήρησε για αρκετά χρόνια. Το μυθιστόρημα που της χάρισε παγκόσμια αναγνώριση ήταν το ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΣ ΚΟΧΥΛΙΑ, που έγινε αμέσως μπεστ σέλερ και ξεπέρασε τα πέντε εκατομμύρια αντίτυπα διεθνώς. Με είκοσι οχτώ μυθιστορήματα στο ενεργητικό της, η Πίλτσερ ανήκει στις δημοφιλέστερες συγγραφείς της εποχής μας. Τα έργα της έχουν βραβευτεί, έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση και έχουν διαβαστεί από εκατομμύρια αναγνώστες. Το 2002 χρίστηκε αξιωματικός του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς

0

το άδειο σπίτι

Το άδειο σπίτι» Ρ.Πίλτσερ Εκδόσεις Ψυχογιός 2019 σελ. 217 Η εικοσιεπτάχρονη Βιρτζίνια Πάρσον-Κιλ και ο Γιούστας Φίλιπς είχαν ήδη χάσει δέκα χρόνια , και δεν υπήρχε ούτε ένα ακόμη λεπτό να χαθεί… Η Δεκαεπτάχρονη δεσποινίδα Βιρτζίνια Πάρσον γνωρίζει, στην γη της Πένφολντα της Κορνουάλης , κοντά στην πόλη Πόρθκερις, τον ψηλό, αρρενωπό αγρότη Γιούστας Φίλιπς. Τον γνώρισε κι όμως τον έχασε εκείνο το καλοκαίρι , αφού η Βιρτζίνια επιστρέφει σύντομα στο Λονδίνο. Ο Γιούστας τηλεφωνεί συνέχεια στο σπίτι της Βιρτζίνια ,για να ξανασυναντηθούν , αλλά η μητέρα της ,η Ροβίνα Πάρσον ,δεν τις αναφέρει καθόλου για τα τηλεφωνήματα αυτά , όπως επίσης της αποκρύβει και μια επιστολή του Γιούστας, που ήταν για αυτήν. Λέει ψέματα στην κόρη της, διότι ήταν αντίθετη σε αυτή τη σχέση, και γιατί είχε πάντα μεγάλες φιλοδοξίες για αυτήν. Ο Γιούστας πιστεύει ότι η μητέρα της Βιρτζίνια τις άλλαξε τα μυαλά, διότι ανήκουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους , σε δυο διαφορετικές τάξεις , ενώ η Βιρτζίνια πιστεύει ότι ο Γιούστας την ξέχασε. Ποτέ δεν ξαναειδωθήκανε , οπότε κανείς τους δεν γνώριζε τι κάνει ο άλλος. Ο Γιούστας συνεχίζει τις αγροτικές του εργασίες στην Πένφολντα της Κορνουάλης . Δεν παντρεύεται. Η Βιρτζίνια παντρεύεται τον Άντονι Κιλ και πηγαίνουν να ζήσουν στην Σκοτία στο μαγευτικό μεγάλο κτήμα το Κέρκτον . Είχε τα πάντα η Βιρτζίνια .Ένα πανέμορφο σπίτι , ένα πολύ όμορφο άντρα και τα δυο παιδιά της, την Κάρα και τον Νικόλα . Όλοι πιστεύουν ότι πρόκειται για έναν ειδυλλιακό κι ευτυχισμένο γάμο. Ο Άντονι όμως έχει εξωσυζυγική σχέση με τη Λιζ. Ο Άντονι δεν την αγαπούσε την Βιρτζίνια , ποτέ δεν την αγάπησε .Αλλά ούτε κι η Βιρτζίνια τον είχε ποτέ αγαπήσει. Σκέφθηκε η Βιρτζίνια να πάρει διαζύγιο , αλλά ήξερε πως δε θα χώριζε ποτέ τον Άντονι , όχι μόνο εξαιτίας των παιδιών , αλλά επειδή ήταν η Βιρτζίνια , και δεν μπορούσε πια να ξεκινήσει εθελούσια μια τέτοια πορεία που θα έμοιαζε με ταξίδι στο φεγγάρι… Ο Άντονι σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αργά ένα βράδυ με βροχή. Ο αιφνίδιος θάνατος του συζύγου της και ο αυταρχισμός της πεθεράς της και της νταντάς των παιδιών της έχουν αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στην ψυχή της Βιρτζίνια. Ώσπου αποφασίζει να πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Για να ξεχάσει τον θάνατο του συζύγου της και να ξεπεράσει τις κρυφές ερωτικές του σχέσεις , η Βιρτζίνια αφήνει τα παιδιά της στην πεθερά της και στη νταντά της στο Λονδίνο και αυτή φιλοξενείται για καλοκαιρινές διακοπές στο Πόρθκερις της Κορνουάλης, στην Άλις Λίνγκαρντ . Είναι τόσο πολύ όμορφα στην Κορνουάλη , οπότε η Βιρτζίνια ψάχνει να νοικιάσει ένα άδειο σπίτι, κοντά στην θάλασσα ,για να φέρει και τα παιδιά της από το Λονδίνο, να κάνουν διακοπές. Μια μέρα, ξανασυναντά τυχαία ,μετά από δέκα χρόνια, τον Γιούστας. Θα επιστρέψουν από εκεί όπου είχανε αρχίσει οι δυο τους ; Θα κάνουν μια καινούργια αρχή ; Θα ανακαλύψει η Βιρτζίνια αν αυτή τη φορά μπορεί να γεμίσει ένα άδειο σπίτι με αγάπη ; Έρωτες , πάθη, κοινωνικές συγκρούσεις, ο θάνατος έρχεται να σαρώσει κάθε βεβαιότητα και να οδηγήσει τα πρόσωπα σε μια οδυνηρή αναμέτρηση με τον εαυτό τους. Ένα βιβλίο για τη θέση της γυναίκας της δεκαετίας του ΄70 στην Αγγλία , για τις ταξικές διακρίσεις , για την πραγματική αγάπη και την προδοσία. Ένα αληθινό, συγκινητικό ,βαθύ μυθιστόρημα, με την αφηγηματική δεινότητα της Πίλτσερ. Η ΡΟΖΑΜΟΥΝΤ ΠΙΛΤΣΕΡ (1924-2019) γεννήθηκε στην Κορνουάλη. Στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε στο Bρετανικό Nαυτικό και λίγο αργότερα δημοσίευσε το πρώτο της έργο, με το ψευδώνυμο Τζέιν Φρέιζερ, το οποίο διατήρησε για αρκετά χρόνια. Το μυθιστόρημα που της χάρισε παγκόσμια αναγνώριση ήταν το ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΣ ΚΟΧΥΛΙΑ, που έγινε αμέσως μπεστ σέλερ και ξεπέρασε τα πέντε εκατομμύρια αντίτυπα διεθνώς. Με είκοσι οχτώ μυθιστορήματα στο ενεργητικό της, η Πίλτσερ ανήκει στις δημοφιλέστερες συγγραφείς της εποχής μας. Τα έργα της έχουν βραβευτεί, έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση και έχουν διαβαστεί από εκατομμύρια αναγνώστες. Το 2002 χρίστηκε αξιωματικός του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς

0

πικρό γάλα

Πικρό γάλα» Μ.Σακελλαρόπουλος Εκδόσεις Ψυχογιός 2019 σελ.480 Ένας πρώην φούρναρης , ο Φώτης Ραπακούσης, δημιούργησε το Μουσείο του Αλή Πασά στο Νησάκι της Παμβώτιδας λίμνης, ξοδεύοντας την περιουσία του, για να αγοράσει σε δημοπρασίες τα πολύτιμα αντικείμενα εκείνης της περιόδου .Ο Φώτης Ραπακούσης ήταν εκείνος που οραματίστηκε αυτό το Μουσείο για τους Γιαννιώτες, τους Ηπειρώτες και όλους τους Έλληνες .Εκείνος ανέλαβε να φωτίσει την Ελληνική Ιστορία. Το βιβλίο «Πικρό γάλα» είναι μια ιστορία από καρδιάς. Είναι μια αληθινή ιστορία. Είναι η ιστορία του Φώτη Ραπακούση. Πρόκειται για μνήμες των παιδικών του χρόνων, που δεν έσβησαν ποτέ. Πρόκειται για μια ιστορία ή μάλλον πολλές ιστορίες ,τα πέτρινα εκείνα χρόνια, στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης. Ο Φώτης Ραπακούσης ,από το Αηδονοχώρι της Κόνιτσας Ιωαννίνων ,ήταν ένα παιδί ορφανό από πατέρα ,που βρέθηκε από έξι χρονών στα ιδρύματα της Φρειδερίκης (πέρασε σε τέσσερα ορφανοτροφεία).Το πρώτο που τον πήγαν ,επειδή η μάνα του η Σοφία και η γιαγιά του η Φωτεινή ,δεν είχαν να θρέψουν αυτόν και τον αδελφό του Σπύρο , ήταν το ορφανοτροφείο Ζηρού Φιλιππιάδος (τον αδελφό του τον στείλανε στις Φιλιάτες) . Όταν δεν έχεις ούτε ένα πιάτο φαΐ , όταν βλέπεις τα παιδιά σου να υποφέρουν , κοιτάς να τα σώσεις .Όποιος κι αν είναι ο σωτήρας. Ας γνώριζαν οι μεγαλύτεροι ,ότι στις παιδουπόλεις της βασίλισσας θα αποκόβονταν τα παιδιά από τους γονείς, θα είχαν παραπληροφόρηση και προπαγάνδα , σκληρή πειθαρχία και πολλά θα στέλνονταν για υιοθεσία στην Αμερική… Έμεινε ο Φώτης στον Ζηρό ,έξι ολόκληρα χρόνια, από τα έξι έως τα δώδεκα χρόνια του, όλα του τα παιδικά του χρόνια. Αυτό το ταξίδι από το χωριό του στη Ζηρόπολη , θα ήταν καθοριστικό για όλη του τη ζωή. Είναι εκείνα τα χρόνια που στην παιδική ηλικία , τα γεγονότα συνοδεύουν ανεξίτηλα την ψυχή και το μυαλό ενός παιδιού, και το ακολουθούν για πάντα σε όλη του τη ζωή. Πολλές φορές αργότερα δεν ήθελε να θυμάται τίποτα , και προσπαθούσε να κλείσει τις πληγές της ψυχής του από την πολύ πικρή και τραυματική αυτή εμπειρία. Το μόνο που ήθελε να θυμάται ο Φώτης ήταν το σκυλάκι του την Κανέλα και τον Νιόνιο τον παιδικό του φίλο, που ήταν αχώριστοι, που ήταν σαν αδέλφια ( με το σημάδι από το σταυραδέλφωμα) , που παίζανε μαζί , που περνάγανε μαζί ατέλειωτες ώρες , που μοιραζότανε τα πάντα, όλα αυτά τα μαύρα χρόνια της παιδούπολης του Ζηρού , τις αγωνίες τους αν έρθει κάποιος να τους επισκεφτεί, αν λάβανε κανένα γράμμα και ίσως κάποιο δέμα με λίγες καραμέλες , αν θα τους πιάνανε να κάνουνε αταξίες («αγρίμι» αποκαλούσαν τον Φώτη, που ήταν απείθαρχος) και πόσο πολύ ξύλο θα τρώγανε (μέχρι και στο νοσοκομείο της Άρτας τον στείλανε τον Φώτη ,για αιματουρία από το πολύ ξύλο) και ποιες θα ήταν οι συνέπειες αν την κοπανούσαν για την ελευθερία!! Δεν ήθελαν να θυμούνται τίποτα και ο Φώτης και ο Διονύσης ,γιατί είχαν περάσει πολύ άσχημα στο ίδρυμα του Ζηρού .Κάθε μέρα τρώγανε πολύ ξύλο. Λυσσαλέο ξυλοδαρμό. Τους πονούσε όλο το σώμα αλλά και η ψυχή , από το πολύ ξύλο. Κάθε μέρα και νέες τιμωρίες για σωφρονισμό. Δέσιμο σε δέντρο και φτύσιμο από όλα τα άλλα παιδιά .Υπερβολική πειθαρχία και μίσος για τα παιδιά από την Προκοπία ( που θεωρούσε τον εαυτό της βασίλισσα του Ζηρού) ,την Αυγουστία και τον Μουστάκα-Μπαγάσα. Αδιανόητες στερήσεις, ατέλειωτες αγγαρείες, ασφυκτικό περιβάλλον, κρύο στους θαλάμους, προσευχές, επιθεωρήσεις, τραγούδια για τη μητέρα-βασίλισσα, προδοσίες του Ιούδα, βλακείες του Ποντικού, του Ψείρα και του Κατουρημένου… Ο Φώτης κι ο Διονύσης περνάνε μαζί με την Ελλάδα τον δικό τους Γολγοθά. Δυο τρομοκρατημένες παιδικές ψυχές γνωρίζουν σκληρούς επιτηρητές και ομαδάρχες, μακριά από την αγκαλιά και την ασφάλεια της μάνας. Νιώθανε και οι δυο μεγάλη απέχθεια για το προσωπικό του ιδρύματος και το ορφανοτροφείο Ζηρού. Αναρωτιόντουσαν πώς γίνεται να αγαπάς τον Θεό όταν δεν αγαπάς τους ανθρώπους ; Όταν τους σιχαίνεσαι ; Γιατί τόσο μίσος προς τα παιδιά ; Εκεί στου Ζηρού ,ο Φώτης ήπιε σταγόνα σταγόνα το πικρό γάλα , έγινε αγρίμι της Ηπείρου , υπέφερε, φτύστηκε ,λοιδορήθηκε , έκλαψε πικρά, αντέδρασε έντονα και τιμωρήθηκε πολύ σκληρά. Έχανε πάντα ότι αγαπούσε. Και ό,τι ήταν δίπλα του έφευγε. Ένιωθε μεγάλη μοναξιά. Θυμόταν με πίκρα τη μάνα του, τη γιαγιά του, τον αδελφό του και το χωριό του. Με τέτοια αγκάθια στην ψυχή δεν ησύχαζε ποτέ , είτε ξύπνιος είτε στον ύπνο του… Πενήντα ολόκληρα χρόνια έψαχνε ο Φώτης να βρει τον φίλο του τον Διονύση Αναστόπουλο, που ήταν από τον Πύργο Ηλείας και τελικά τον βρήκε ηλικιωμένο πια ,να ζει στην Αθήνα. Με τον Διονύση ζήσανε τα έξι χρόνια στην παιδούπολη του Ζηρού. Με τον Διονύση χωρίσανε οι δρόμοι τους μετά το δημοτικό , αυτόν τον έστειλαν για το ορφανοτροφείο του Βόλου για γυμνάσιο ( τα έπαιρνε τα γράμματα) και τον Φώτη στο Ληξούρι Κεφαλλονιάς για να μάθει την τέχνη του ξυλουργού, αλλά τελικά ο Φώτης έγινε φούρναρης. Το βιβλίο «Πικρό γάλα» είναι η πολύπαθη ζωή ενός παιδιού που ανδρώθηκε παράλληλα με την ενηλικίωση της βασανισμένης Ελλάδας. Κι αυτό το πέρασμα -βασιλεία, ταραχές, δικτατορία, Μεταπολίτευση-είχε τεράστιο ενδιαφέρον .Μια άλλη εποχή , η τρομερή δύναμη του παρελθόντος .Σάμπως δεν είχε κατάληξη ; Ένα χιλιοταλαιπωρημένο παιδί έμεινε όρθιο και δυνατό , ζυμωμένο στα σκληρά καζάνια της ζωής. Ένα χαμίνι που δεν είχε ούτε τρόπο να φάει ούτε μέρος να κοιμηθεί , ένα αγρίμι της Ηπείρου, ένα παιδί των ορφανοτροφείων, των ξυλουργείων, του κρύου, του αέρα, του φόβου, έβλεπε για πρώτη φορά ,τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να τον χαιρετάει για τον συλλεκτισμό του. Ένας ταλαιπωρημένος φτωχοδιάβολος νίκησε την μοίρα του κι είδε δύο Προέδρους Δημοκρατίας να στέκονται προσοχή μπροστά του, για το Μουσείο του Αλή Πασά ,που έφτιαξε μόνος του. Διαβάζεις αυτό το βιβλίο και λες πως ακούς παιδικά κλάματα, ξυλοδαρμούς, λυγμούς , μοιρολόγια Ηπειρώτικα, τραγούδια Ηπειρώτικα «…καίγομαι και σιγολιώνω, τι καημός…» Ο συγγραφέας Μένιος Σακελλαρόπουλος καταφεύγει στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας , μια στιγμή που η ζωή και η επιβίωση παραμένουν αβέβαιες, καταδεικνύοντας τον θεραπευτικό χαρακτήρα της μνήμης. Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία είναι λυρικό αριστούργημα , όπου ο ωμός ρεαλισμός και η αποτύπωση της παιδικής οδύνης ,γίνονται ένας ύμνος προς την ελευθερία. Μια σπαρακτική ιστορία, μέσα από τα μάτια ενός αγριμιού της Ηπείρου, που συγκλονίζει και τον πιο ψυχρό αναγνώστη. Μια συναρπαστική αφήγηση ,γραμμένη από έναν μεγάλο συγγραφέα. Ο ΜΕΝΙΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ δεν ασχολήθηκε με αποτρόπαια εγκλήματα, μετά τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θράκης, παρά μόνο πολύ αργότερα, στα μυθιστορήματά του. Τον είχε κερδίσει ήδη η δημοσιογραφία, την οποία ταλαιπωρεί επί σαράντα συναπτά έτη. Ξεκίνησε μαθητής λυκείου ακόμα από το Φως, μύρισε το μελάνι στις εφημερίδες Βραδυνή, Έθνος, Ελεύθερος Τύπος, Αθλητική, Sportime, Derby, στα περιοδικά Εικόνες, Nitro, Active, Επίκαιρα, βούτηξε στα ερτζιανά (ΕΡΑ, Sport FM, Sentra FM, SPORT 24) κι από το 1992 ως το 2017 ήταν στο Mega Channel. Έκανε τρεις φορές τον γύρο της Ευρώπης, φτάνοντας ως τη Νότια Αφρική, με εκατοντάδες ρεπορτάζ και χιλιάδες βίντεο, όλα με ένα δικό του χρώμα. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και του ΠΣΑΤ, από τον οποίο έχει βραβευτεί τέσσερες φορές για τηλεοπτικά θέματα. Άλλα έργα του είναι : «Το σημάδι», «Δεκατρία κεριά στο σκοτάδι», «Ο χορός των συμβόλων», «Η πυραμίδα της οργής» κ.α. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

ο χρυσός οίκος

«Ο χρυσός Οίκος» Σ.Ρούσντι Εκδόσεις Ψυχογιός 2019 σελ. 496 Η ζωή έχει πολλή περισσότερη φαντασία από μας… Την ημέρα της ορκωμοσίας του νέου προέδρου των ΗΠΑ, του Ιανουαρίου του 2009 , έφτασε και εγκαθίσταται στους «Κήπους», μια παραμυθένια, προστατευμένη γειτονιά στο Γκρίνουιτς Βίλατζ ,της Νέας Υόρκης ,από κάποια μακρινή χώρα ,με μια λιμουζίνα Daimler ,ένας μη εστεμμένος βασιλιάς ,ένας δισεκατομμυριούχος ,ηλικίας εβδομήντα περίπου χρονών , μαζί με τους τρεις ορφανούς από μητέρα γιους του, για να παραλάβει το ανάκτορο της εξορίας του . Τα επόμενα οκτώ χρόνια του ανθρώπου αυτού που αποκαλούσε τον εαυτό του Νέρωνα Γκόλντεν (Χρυσός) και που δεν ήταν πραγματικά βασιλιάς, αλλά στο τέλος της βασιλείας του υπήρξε μια μεγάλη -και μεταφορικά μιλώντας , αποκαλυπτική-φωτιά… Όλοι όσοι ήταν γείτονές του τον φοβόντουσαν. Οι κάτοικοί της γειτονιάς τον αντιμετωπίζουν με περιέργεια αυτόν τον εκκεντρικό νεοφερμένο και την οικογένειά του. Μαζί με το αλλόκοτο όνομα, τον πλούτο, την περίεργη προφορά και μια αναμφισβήτητη αύρα απειλής. Θα έπρεπε να έχουν μαντέψει όλοι οι γείτονες, πως ένας άνθρωπος που έφερε το όνομα του τελευταίου της Ιουλιο-Κλαυδιανής Αυτοκρατορικής Δυναστείας της Ρώμης , κατοικούσε σε ένα domus aurea (Χρυσό Οίκο-Τεράστιο παλάτι που έχτισε ο αυτοκράτορας Νέρων στην καρδιά της αρχαίας Ρώμης) ,παραδεχόταν δημόσια την ίδια του την τρέλα , τα αδικήματά του, τη μεγαλομανία και την επερχόμενη καταδίκη του , ένας τέτοιος άνθρωπος πετούσε το γάντι στα πόδια της μοίρας και κροταλίζοντας τα δάχτυλά του κάτω από τη μύτη του Θανάτου που ζύγωνε , φώναζε: «Ναι! Συγκρινέ με , αν θέλεις με εκείνο το τέρας που περιέλουζε τους χριστιανούς με λάδι και τους πυρπολούσε για να φωτίσει τον κήπο του τη νύχτα , που έπαιζε λύρα ενώ η Ρώμη καιγόταν ! Ναι, βαφτίζω τον εαυτό μου Νέρωνα , από τη γενιά του Καίσαρα , από τον τελευταίο αυτού του αιμοσταγούς γενεολογικού κλάδου , και βγάλε ό,τι συμπέρασμα θέλεις . Εμένα απλώς μου αρέσει το όνομα. Στο αμερικανικό σπίτι μου ,η ηθική θα μετριέται με βάση τον χρυσό!!» Ήρθε λοιπόν στην πόλη σαν εκείνους τους έκπτωτους Ευρωπαίους μονάρχες , αρχηγούς έκπτωτων οίκων, που χρησιμοποιούσαν ακόμα για επίθετα τους μεγαλοπρεπείς τίτλους : της Ελλάδος, της Γιουγκοσλαβίας ή της Ιταλίας και αντιμετώπιζαν τον πένθιμο προσδιορισμό τέως σαν να μην υπήρχε. Αυτός δεν ήταν τίποτα τέως ,έλεγε η όλη συμπεριφοράς του. Ήταν μεγαλοπρεπής στα πάντα, αγαπούσε τα τραπέζια του τζόγου, το ουίσκι ,είχε προτίμηση στις πόρνες ,αρνιόταν να επιτρέψει σε δημοσιογράφους ή φωτογράφους να μπουν στο σπίτι του και τόσα άλλα. Οι γείτονες δεν ασχολήθηκαν άλλο , καθώς στην πραγματικότητα τους απασχολούσαν περισσότερο τα δικά τους πράγματα. Φυσικά , οι δουλειές του Ν.Τ.Γκόλνετεν τους ενδιέφεραν , αλλά μόνο μέχρις ενός σημείου. Κοιτάξανε αλλού και συνεχίσανε τη ζωή τους. Το ίδιο έκανε και ο γείτονας , ο νεαρός Ρενέ Άντερλιντεν. Ο Ρενέ Άντερλιντεν ,είναι ο αφηγητής και εισηγητής της ιστορίας , ένας νεαρός κινηματογραφιστής ,ο οποίος συλλέγει υλικό για μια ταινία που αφορά στην οικογένεια Γκόλντεν. Υποκύπτοντας στη γοητεία τους, ο Ρενέ, μπλέκεται μοιραία στους καβγάδες, στις απιστίες και, ναι, στα εγκλήματά τους. Πόσο λάθος κάνανε όλοι … Τελικά τα πράγματα άρχισαν να ξηλώνονται .Ιδού οι αιτίες της πτώσης της οικογένειας του Νέρωνα Γκόλντεν: η ορκωμοσία του Ομπάμα, ένας αδελφικός καβγάς, μια απροσδόκητη μεταμόρφωση , η άφιξη στη ζωή του γέρου μιας όμορφης και αποφασισμένης νεαρής γυναίκας, της ρωσίδας Βασιλίσας (μια βασίλισσα που χρειάζεται διάδοχο), ένας φόνος (παραπάνω από ένας φόνος), μια φωτιά, το σύμπαν του Μπιζάρο (η «κακή» , αρνητική εκδοχή του Σούπερμαν), η Γκόθαμ Σίτι του Μπάτμαν, το τραγούδι του Λέοναρντ Κοέν «Σαν πουλί πάνω στο σύρμα …», η κινηματογραφική ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ «Εξολοθρευτής άγγελος» ,το τραγούδι του Γουόλτ Γουίτμαν «Το τραγούδι του εαυτού μου», μια πλύστρα (O dhobi , τον αποκαλούσαν στην Βομβάη), η τέχνη του σινεμά, ένας κακός που μοιάζει να βγήκε από κόμικ και τέλος ένας Κακός Τζόκερ -ο Νέρωνα Γκόλντεν ,που είχε γίνει βασιλιάς και ζούσε σε έναν Χρυσό Οίκο στον ουρανό και που φαίνεται σαν σατιρική εκδοχή του Τραμπ … Με φόντο την κουλτούρα και την πολιτική της σημερινής Αμερικής, « Ο Χρυσός Οίκος» σηματοδοτεί τη θριαμβευτική και συναρπαστική επάνοδο του Σαλμάν Ρούσντι στον ρεαλισμό. Ο Σαλμάν Ρούσντι εξακολουθεί να προκαλεί κατά μέτωπο κάθε μορφή εξουσίας και κάθε μικρόθωρη αντίληψη. O Σαλμάν Ρούσντι ακριβοπλήρωσε την «αυθάδεια» να σκέφτεται ελεύθερα με την απειλή του θανάτου να τον ακολουθεί για εννέα χρόνια και να τον αναγκάζει σε μια λαθραία ζωή που κρυβόταν από σπίτι σε σπίτι , μετά την επιβολή του φετφά εναντίον του από τον Αγιοταλάχ Χομεϊνί, στις 14 Φεβρουαρίου 1989, για το βιβλίο του «Σατανικοί Στίχοι». Μια ιστορία έμφυλης ταυτότητας, επανεφεύρεσης του εαυτού και της ταυτότητας , αλήθειας (και ψεμάτων) και τρόμου, «Ο Χρυσός Οίκος» του Σαλμάν Ρούσντι, συλλαμβάνει το κλίμα της αμερικανικής πολιτικής και κουλτούρας από την εποχή του Ομπάμα ως το σήμερα Μια μαύρη κωμωδία σε σκοτεινούς καιρούς , έξυπνη, βαθιά πολιτική, με ανελέητη σάτιρα… Ο ΣΑΛΜΑΝ ΡΟΥΣΝΤΙ γεννήθηκε στη Βομβάη το 1947, μετανάστευσε στην Αγγλία το 1961 και σήμερα ζει στην Αμερική. Τα βιβλία του έχουν τιμηθεί με εξόχως σημαντικά βραβεία, όπως το Booker των Booker και το The Best of the Booker, που του απονεμήθηκαν για το μυθιστόρημα ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ, ενώ ο ίδιος, το 2007, χρίστηκε ιππότης από τη βασίλισσα της Αγγλίας για την προσφορά του στη λογοτεχνία. Τα έργα του Ρούσντι πάντα ξεσηκώνουν θύελλα κριτικών και συζητιούνται από εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν: ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ, Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΕΝΑΓΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΙΤΑΝΟΥ, που βραβεύτηκε το 1995 με το Whitbread Prize και το 1996 με το Ευρωπαϊκό Αριστείον Λογοτεχνίας, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ, που αποτέλεσε το εκδοτικό γεγονός του 1999, ΑΝΑΤΟΛΗ-ΔΥΣΗ, Ο ΧΑΡΟΥΝ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ, ΣΑΤΑΝΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ, που έχει τιμηθεί με τα βραβεία Whitbread και Premio Pedrocchi, ΠΑΡΑΦΟΡΑ, ΣΑΛΙΜΑΡ Ο ΚΛΟΟΥΝ, που ήταν υποψήφιο για το βραβείο Booker 2005, ΟΝΕΙΔΟΣ, που τιμήθηκε με το γαλλικό βραβείο Meilleur Livre Etranger, Η ΓΗΤΕΥΤΡΑ ΤΗΣ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ, Ο ΛΟΥΚΑ ΚΑΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ, ΟΧΤΩ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΣΙ ΟΧΤΩ ΝΥΧΤΕΣ, το αυτοβιογραφικό ΤΖΟΖΕΦ ΑΝΤΟΝ και το Ο ΧΡΥΣΟΣ ΟΙΚΟΣ. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

η σιωπή της λευκής πόλης

Η σιωπή της λευκής Πόλης» Εύα Γκαρθία Σάενθ ντε Ουρτούρι Εκδόσεις Ψυχογιός 2019 σελ. 488 Όλα πρωταγωνιστούν μέσα σε αυτό το μυθιστόρημα της Εύα Γκαρθία Σάενθ ντε Ουρτούρι : η αρχιτεκτονική, τα μνημεία, το παρελθόν, οι μύθοι και οι δοξασίες της πόλης Βιτόρια πρωτεύουσας της Χώρας των Βάσκων. Η Χώρα των Βάσκων, τόσο κοντά μας και συγχρόνως τόσο μακρινή κι άγνωστη, παράγει τα τελευταία χρόνια πολλά καλογραμμένα αστυνομικά μυθιστορήματα. Οι θρύλοι και τα αρχαιολογικά μνημεία του παρελθόντος πρωταγωνιστούν στη «Σιωπή της Λευκής Πόλης», αλλά η συγγραφέας κάνει ένα βήμα παραπάνω: χτίζει το ψυχολογικό προφίλ των ηρώων, καλών και κακών, μας μυεί στη μέθοδο εργασίας του αστυνομικού προφάιλερ Ουνάι , για να εξηγήσει με αληθοφανή και εμπεριστατωμένο τρόπο το πώς το παρελθόν ενίοτε στοιχειώνει το παρόν. Ο αρχαιολόγος Τάσιο Ορτίθ ντε Θάρατε ο κατά συρροή δολοφόνος , πριν είκοσι χρόνια είχε διαπράξει τέσσερες δολοφονίες , σε συγκεκριμένα αρχαιολογικά μνημεία ,στη Βιτόρια της επαρχίας Άλαβα ,της Χώρας των Βάσκων, και τώρα βρίσκεται στις φυλακές Θαμπάγια. Και οι φόνοι σταματάνε μόλις ο Τάσιο μπαίνει στη φυλακή, για να ξαναρχίσουν λίγο πριν βγει … Δύο εικοσάχρονοι νέοι ,ένας άντρας και μία γυναίκα , χωρίς να γνωρίζονται μεταξύ τους, βρέθηκαν στις 24 Ιουλίου, δολοφονημένοι και γυμνοί ,με τον καθένα να ακουμπά στοργικά την παλάμη του χεριού του στο μάγουλο του άλλου, στολισμένοι με τ’ άνθη που διώχνουν το κακό (καρλίνες), στον Παλαιό Καθεδρικό της Βιτόρια . Η πιο πιθανή αιτία της δολοφονίας τους ήταν η ασφυξία , η οποία προκλήθηκε από τσιμπήματα μελισσών στον λάρυγγα των θυμάτων .Ο δολοφόνος έβαλε με το ζόρι μέλισσες στο στόματά τους και ύστερα το σφράγισε με ταινία .Επιπλέον , γύρω από τα πρόσωπα τους μύριζε βενζίνη. Αυτό το είδος της μυρωδιάς εξαγριώνει τις μέλισσες , οπότε ο σκοπός του δολοφόνου ήταν να τους τσιμπήσουν οι μέλισσες στον λάρυγγα και από το πρήξιμο που θα προκληθεί στη βλεννογόνο να κλείσει η αναπνευστική οδός , επιφέροντας τον θάνατο. Ένα πολύ επώδυνο θάνατο. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο δολοφόνος σκότωσε τους δύο νέους την παραμονή της Ημέρας της Μπλούζας, ένα πραγματικό ξεφάντωμα των νέων , προμήνυμα των επερχόμενων εορτασμών του Αυγούστου. Σίγουρα το συγκεκριμένο έγκλημα παραπέμπει σαφώς στα εγκλήματα που συνέβησαν πριν από είκοσι χρόνια ,τότε που τα θύματα ήταν μωρά πεντάχονα, δεκάχρονα και δεκαπεντάχρονα παιδιά .Απλώς τα εγκλήματα ξανάρχισαν. Και θα συνεχιστούν… Ο στόχος τώρα της αστυνομίας είναι να προσπαθήσει να αποτρέψει την επόμενη παραπάνω από πιθανή δολοφονία ενός εικοσιπεντάχρονου αγοριού και κοριτσιού . Ο νεαρός αστυνομικός Ουνάι Λόπεθ ντε Αγιάλα, ο «Κράκεν», όπως τον φωνάζουν όλοι, ειδικευμένος προφάιλερ, θέλει πάση θυσία να σταματήσει τους φόνους. Ο Ουνάι δέχεται από τις φυλακές ένα μήνυμα , από τον δολοφόνο Τάσιο ,ο οποίος του λέει να συνεργαστούν και να κυνηγήσουν μαζί τον δολοφόνο, τώρα που αυτός θα βγει με άδεια, από την φυλακή Θαμπάγια . Ο Ουνάι θα προσπαθήσει να βρει το κρησφύγετο του κτήνους , το μέρος που πήγαινε τα ζευγάρια των νεαρών, που τους σκότωνε και τους προετοίμαζε για τα μακάβρια σκηνικά του. Γρήγορα η αστυνομία ανακαλύπτει στην Κάσα ντελ Κορντόν ,ένα νέο ζευγάρι τριάντα ετών ,με τον ίδιο τρόπο δολοφονημένους. Και στο μεταξύ, ο χρόνος τρέχει εναντίον τους και η απειλή παραμονεύει σε κάθε γωνιά της πόλης. Ποια θα είναι τα επόμενα θύματα; Τα τουφέκια σκοτώνουν τις λέξεις ; Ένα καθηλωτικό, σκοτεινό θρίλερ, όπου θρύλοι, αρχαιολογία και οικογενειακά μυστικά συνθέτουν ένα πυκνό μυστήριο. Κι όπου ο μεγαλύτερος πρωταγωνιστής είναι η ίδια η Βιτόρια, η γοητευτική πρωτεύουσα της Χώρας των Βάσκων. Ένα βιβλίο με τόσα επίπεδα όσα κι οι αναγνώστες του: Αστυνομικό, αρχαιολογικό, αρχιτεκτονικό, φιλοσοφικό, υπαρξιακό, ψυχαναλυτικό, όπως είναι η αυθεντική μορφή ζωής για εκείνον που γνωρίζει να την διαβάζει και να τα ξεχωρίζει. Υπέροχο συγγραφικό εύρημα, τα κεφάλαια που παίρνουν τον τίτλο τους από τα μνημεία της πόλης. Η ΕΥΑ ΓΚΑΡΘΙΑ ΣΑΕΝΘ ΝΤΕ ΟΥΡΤΟΥΡΙ γεννήθηκε στη Βιτόρια της Ισπανίας. Πήρε πτυχίο οπτικής και οπτομετρίας και εργάστηκε αρκετά χρόνια στον τομέα αυτόν, ώσπου πρόσφατα έγινε καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Αλικάντε. Είναι παντρεμένη κι έχει δύο παιδιά. Το 2012 το βιβλίο της La saga de los longevos χαρακτηρίστηκε εκδοτικό φαινόμενο, και μεταφράστηκε στα αγγλικά με μεγάλη επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ακολούθησαν τα Los hijos de Adán και Pasaje a Tahití το 2014, και το 2016 ξεκίνησε η θρυλική τριλογία της Λευκής Πόλης. Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΠΟΛΗΣ είναι το πρώτο μέρος της σειράς, που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, σε σκηνοθεσία του πολύ γνωστού διεθνώς Ισπανού σκηνοθέτη Daniel Calparsoro (Ποιος κλέβει ποιον; και Το μυστικό της πεταλούδας). Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

ο πωλητής παρελθόντων

Ο πωλητής παρελθόντων» Ζ.Ε.Αγκουαλούζα Εκδόσεις Opera 2019 σελ. 142 (Βραβεία: Fernando namora 2013-English Pen Award 2014-International Dublin literary Award 2017- Premi Libreter 2018-Φιναλίστ Man Booker 2016 ) «Η λογοτεχνία είναι το μέσο που διαθέτει ένας αληθινός ψεύτης για να γίνει κοινωνικά αποδεκτός…» «Ο Θεός μας έδωσε τα όνειρα για να μπορούμε να κρυφοκοιτάμε στην άλλη πλευρά…» «Η πραγματικότητα είναι οδυνηρή και ατελής και γι΄αυτό τη διακρίνουμε απ΄τα όνειρα…» « Η ευτυχία ποτέ δεν είναι μεγαλειώδης…» «-Πείτε μου, όμως, αγαπητέ μου, ποιοι είναι οι πελάτες σας; Ο Φέλιξ Βεντούρα εξήγησε: είναι επιχειρηματίες, υπουργοί, κτηματίες, διαμαντέμποροι, στρατηγοί, άνθρωποι τελοσπάντων με σίγουρο μέλλον που, όμως, τους λείπει ένα καλό παρελθόν, επιφανείς πρόγονοι, περγαμηνές — με λίγα λόγια: ένα όνομα που να αντηχεί ευγενή καταγωγή και καλλιέργεια. Εκείνος τους πουλάει ένα καινούργιο παρελθόν σε χαρτιά. Σχεδιάζει το γενεαλογικό τους δέντρο. Τους δίνει φωτογραφίες παππούδων και προπάππων — κυρίους με λαμπρό παράστημα, κυρίες αλλοτινών καιρών. […] ‘‘ Έξοχα, έξοχα. Αυτό μου ’χαν πει. Χρειάζομαι τις υπηρεσίες σας. Φοβάμαι, όμως, ότι θα σας βάλω πολλή δουλειά’’.». Ο Φέλιξ Βεντούρα είναι ένας αλμπίνος που ειδικεύεται στη δημιουργία παρελθόντων για τη νέα αστική τάξη της Ανγκόλας. Οι πελάτες του, μετά από περίπου δύο δεκαετίες συγκρούσεων για την απελευθέρωση από την πορτογαλική αποικιοκρατία, έχουν ανάγκη από ένα βελτιωμένο παρελθόν, με «πολυτελές» γενεαλογικό δέντρο, νέα προσωπική ιστορία και φωτογραφίες ένδοξων προγόνων για να εξασφαλίσουν ένα μέλλον με καλές προοπτικές. Ο πωλητής παρελθόντων είναι ένα στοχαστικό μυθιστόρημα για τη μνήμη και τις επιλεκτικές διαδρομές που ακολουθεί όταν ανασύρει ανύπαρκτα συμβάντα, ξεχνώντας γεγονότα αδιαμφισβήτητα, όπως το χρώμα του δέρματος. «Υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στο να δεις ένα όνειρο και να κάνεις ένα όνειρο.Εγώ έκανα ένα όνειρο.» Ο Ζοζέ Εντουάρντο Αγκουαλούζα (José Eduardo Agualusa) γεννήθηκε το 1960 στο Ουάμπο της Ανγκόλας από πορτογάλους αποίκους γονείς. Πολυβραβευμένος συγγραφέας, έχει δει έργα του να μεταφράζονται σε είκοσι έξι γλώσσες και έχει τιμηθεί με πολύ σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία. Έχει συγγράψει έντεκα μυθιστορήματα, πέντε θεατρικά έργα, καθώς και συλλογές διηγημάτων και βιβλία για παιδιά. Εργάζεται ως δημοσιογράφος και συγγραφέας, μοιράζοντας το χρόνο του μεταξύ Πορτογαλίας, Ανγκόλας και Μοζαμβίκης. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

το δάκρυ της Ανατολής

«Το δάκρυ της Ανατολής» Α.Κιραλόγλου Εκδόσεις Ψυχογιός 2019 σελ.391 «Αμερικανικό χαστούκι στην Τουρκία με … 104 χρόνια καθυστέρηση!! Η Αμερικανική Γερουσία υπερψήφισε το ψήφισμα για την επίσημη αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων ».Οι εφημερίδες. Το βιβλίο «Το δάκρυ της Ανατολής» είναι μια γοητευτική, συναρπαστική ιστορία που καλύπτει μια χρονική περίοδο περίπου 120 ετών, με συχνές αναφορές, ιστορικές και μη, στο απώτερο παρελθόν. Χωριό Τσατ του Ακ Νταγ , Αραβησσός της Καππαδοκίας 1895 – Όμπαρ (Αραβησσός) Γιαννιτσών και Φιλώτεια Αλμωπίας του Νομού Πέλλης 2015. Γενική επιστράτευση 1914-Αρμενική Γενοκτονία 1915- Μικρασιατική Καταστροφή 1922- Ανταλλαγή πληθυσμών-Μετανάστευση Ρωμιών και Αρμενίων στην Ελλάδα-Προσφυγιά-Η Διανομή του 1927- Γερμανική Κατοχή-Εμφύλιος -Ανταρτόπληκτοι- Επαναπατρισμός-Σκατοογλούδες- Τουρκόσποροι-Θετά και βιολογικά παιδιά – Φρίκη-Αγριότητες-Θηριωδίες- Σφαγές- απάρνηση της πίστης- φόβος- σκοτάδι- απογοήτευση- πόνος- οι άγιοι- τα Χώματα της Μικρασιατικής Ανατολής- το Αστείρευτο δάκρυ της Ανατολής. Πέταγμα του αετού-το πτηνό Γερανός (μετανάστευση) - βουνό Ακ Νταγ- Άλυ ποταμός- δασκάλα -γιάτρισσα-μαύρη ραπτομηχανή- αντικριστός χορός Κόνιαλη-ισλι-μπακλαβάς-φοινίκια-ρετσέλια-πετιμέζια-ταχίνι-τουρσιά-σάμαλι πολίτικο-λίρες χρυσές-μνήστρα- δεύτερός του γιός που είναι ο τέταρτος-πράσινος νεφρίτης- Βάι καντερίμ (Αχ , μοίρα μου),τα βασιλικά χώματα της Σεβάστειας. «Όλο φεύγουμε. Γιατί φεύγουμε ; Ποιος να δώσει την απάντηση ; Φεύγουν από κίνδυνο , φεύγουν από ανάγκη, φεύγουν από φόβο…Φεύγουν για να ζήσουν ! Γι΄ αυτό φεύγουν.» «Το δάκρυ της Ανατολής έσβησε το όνομά μου! Το πραγματικό μου όνομα δεν είναι γραμμένο επίσημα πουθενά. Δεν έλειψα σε κανέναν, γιατί δε μου έμεινε κανένας. Ακούτε; Με ξεκληρίσανε! Άρα, είμαι ένας από το ενάμισι εκατομμύριο της Αρμενικής Γενοκτονίας και η ψυχή μου δεν μπορεί να ησυχάσει. Κινείται ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση και ψάχνει να βρει το κατάλληλο μέρος για να ξαποστάσει. Ποιος θα μου πει που πρέπει να αναπαυτώ ; Πού ανήκω; Που είναι το σπίτι μου , να πάω να το βρω ; Κουράστηκα να χάνω τους δικούς μου ανθρώπους, να αλλάζω σπίτια. Κουράστηκα να χτίζω τη ζωή μου κάθε φορά από την αρχή. Γιατί ; Ποιος είναι ο φταίχτης; Εγώ χάθηκα σε ξένους τόπους. Ας μου δείξει κάποιος τον τόπο μου…» Οι ήρωες του μυθιστορήματος είναι : Ο Μιχάλης-Πασχάλης , η Αναστασία, η Κάλλη, ο Σταύρος , ο Γιάννης, ο Γιώργος ,η Έμμα, ο Σέτο ,η Μυροφόρα, ο Νικηφόρος, ο Σταύρος-εφέντης, ο Κώτσος του Θολού, η Μαρία, κ.α. Ο εύθραυστος και τραγικός κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος, Πασχάλης-Μιχάλης, φορτωμένος με πάθη, λύπες, ξεριζωμούς, σφαγές, φόβους, διωγμούς, κατατρεγμούς, πίκρες, καημούς, εφιάλτες, συναισθηματικές συγκρούσεις, χαμένα όνειρα και ελπίδες, λογιών λογιών σκιές, που δε διατυμπανίζουν την αλήθεια τους, συνοδοιπόρος με τα σημαντικά και ανεξίτηλα πρόσωπα και γεγονότα, που καθόρισαν την πορεία ενός λαού. Του αρμενικού. Ο Μιχάλης, θύμα της Γενοκτονίας των Αρμενίων, ζει στην Ελλάδα, με τις αναμνήσεις να τον τρελαίνουν. Οι εικόνες από όσα έζησε ξεδιπλώνονται μπροστά του και το μυαλό του καλπάζει και φεύγει στην Ανατολή, στα βασιλικά χώματα της πατρίδας του, για να βρεθεί ανάμεσα στην οικογένειά του, για να δει ξανά τη σφαγή των δικών του προσώπων, για να δει τον άνθρωπο να γίνεται αγρίμι και να καταφέρεται ενάντια σε αθώους. Δεν μπορεί να ξεχάσει τη μέρα που κοίταζε ανήμπορος το φαράγγι του θανάτου και έβλεπε τους αγαπημένους του να κείτονται άψυχοι στο έδαφος. Θυμάται πώς πήρε τον δρόμο, με καμένη την ψυχή, για μια άλλη πολιτεία, στα νότια του Άλυ ποταμού, αναζητώντας μια αχτίδα νέας ζωής που θα γλύκαινε την ύπαρξή του. Και τη βρήκε στο πρόσωπο εκείνης. Ρωμιά, δασκάλα στον τόπο της, ζούσε σε περιβάλλον άκρως θρησκευτικό και σε σπίτι με πατριαρχικές συνήθειες. Αντέδρασε όταν επιχείρησαν να βάλουν στο πλευρό της άνδρα διαφορετικής καταγωγής και πίστεως. Μα πόσο λάθος έκανε! Γιατί, παρόλο που η καρδιά του Μιχάλη ήταν ραγισμένη, εκείνος της χάρισε την άδολη αγάπη του και φύτρωσαν κυκλάμινα μέσα στα δυο τους χέρια. «Εκεί που έσταζε το δάκρυ του πόνου , εκεί που το χώμα βάφτηκε κόκκινο , εκεί που η ανάσα σίγασε στον τελευταίο παλμό της καρδιάς, εκεί φυτρώνουν κυκλάμινα κατάκαρδα στην πέτρα. Αργοσαλεύουν με τον άνεμο-ψυχές και βλέμματα τα πέταλά τους- και μας ψιθυρίζουν πως τίποτα δε χάθηκε και τίποτε δεν τελείωσε ακόμη.» Η συγγραφική πένα της Αναστασία Κιραλόγλου, περιγράφει με ευαισθησία και σεβασμό τα ιστορικά γεγονότα, που διαμόρφωσαν τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και στην Καππαδοκία. Λυρικές εικόνες διάχυτες από φως και ποίηση σε καθηλώνουν και καλύπτουν απόλυτα και αποστομωτικά κάθε κενό. Η Κιραλόγλου χειρίζεται τον χρωστήρα της γλώσσας με ακρίβειας και ευαισθησία, στήνοντας πάνω στον καμβά της σελίδας εικόνες σπάνιας δύναμης και φαντασίας. Με ρεαλισμό, αληθοφάνεια, πιστότητα το συγγραφικό χέρι χειρίζεται με δεξιοτεχνία τον πρωταγωνιστή και τους δευτεραγωνιστές, που επηρέασαν τις επιλογές και τις αποφάσεις του. Ένα μεστό, ολοκληρωμένο, συναρπαστικό και βαθιά συγκινητικό μυθιστοριματικό οδοιπορικό στην ιστορία και τις ρίζες των Αρμενίων. Ένα βιβλίο που δείχνει τις τρομερές συνέπειες στους Ρωμιούς και Αρμενίους από τη συστηματική χρήση της βίας από τους Οθωμανούς, σε πολύ όμορφες περιοχές της Ανατολής, στην περιοχή της Καππαδοκίας , της Σεβάστειας , της Μικράς Ασίας κ.α. Μια συγκλονιστική «θεραπευτική» αφήγηση που αγωνίζεται να ξεδιαλύνει σκοτεινές ζώνες του παρελθόντος και μας προτρέπει να μην ξεχάσουμε ποτέ… Ένα επικό μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί, γιατί κρατάει ζωντανή τη θύμηση των χαμένων πατρίδων και λέει την αλήθεια. Διαβάστε το και διαδώστε το. Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΙΛΑΡΟΓΛΟΥ γεννήθηκε στο χωριό Φιλώτεια Αλμωπίας του Νομού Πέλλας. Σπούδασε με υποτροφία στην Ανωτέρα Σχολή Στελεχών Επιχειρήσεων, τμήμα Λογιστών, του ΚΑΤΕΕ Λάρισας και εργάστηκε ως λογίστρια. Στα γυμνασιακά της χρόνια δημοσίευσε ποιήματα στην τοπική εφημερίδα Ηχώ της Αλμωπίας. Από τις εκδόσεις Πέλλα κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΓΗ. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

το βιβλίο των μικρών θαυμάτων

Το βιβλίο των μικρών θαυμάτων» Χ.Χ.Μ.Ρένχελ Εκδόσεις Opera 2019 σελ.133 «Πήγε να δαγκώσει τη ρώγα, μα στα ούλα του δεν υπήρχαν δόντια». « Τότε , όλη η ενέργεια συγκεντρώθηκε σε ένα μόνο σημείο. Και ο χρόνος, σαν κάλτσα, γύρισε το μέσα έξω». Το βιβλίο αυτό περιέχει 100 μικροδιηγήματα μεταφρασμένα, μέσα σε δύο χρόνια, από 11 μεταφράστριες και μεταφραστές . Τα χαμηλόφωνα και πολυεπίπεδα μικροδιηγήματα με την πλοκή τους, τους πρωταγωνιστές τους και το περιβάλλον τους , τα κρυμμένα νοήματα και τις αναφορές σε ιστορικά γεγονότα , μέσα στο ανελαστικό πλαίσιο μιας σελίδας , αποτελούν ένα δισεπίλυτο γρίφο. «Το βιβλίο των μικρών θαυμάτων» και των αγνώστων πλανητών, που περιέχει τις λεπτομερείς και πολύ ειλικρινείς (μικρο)αφηγήσεις των μεγάλων υπερφυσικών και παράξενων γεγονότων αυτού του κόσμου , καθώς και τις (μινι)εποποιίες άλλων τόσων εξωγήινων άθλων, και μια συλλογή από τις πιο διαφορετικές και αξιομνημόνευτες ερωτικές πρακτικές , εκδικήσεις και βασανιστήρια, θανάτους, μετενσαρκώσεις, πνεύματα και φαντάσματα, ερπετά, τέρατα, ανέφικτες αρχιτεκτονικές , τα χρονικά της κατάκτησης του διαστήματος και την αναζήτηση του Θεού. «Το βιβλίο των μικρών θαυμάτων» είναι ένα δειγματολόγιο από μεγαλειώδη αλλά και μικροσκοπικά συμβάντα. Είναι ένας λεπτομερής κατάλογος από θαυμαστά γεγονότα. Είναι μια διαδρομή που ξεκινάει από το βάθος των συρταριών μας, κάτω από τα κρεβάτια μας, μέσα από την ψευδοροφή του υπνοδωματίου μας και φτάνει μέχρι τους πιο μακρινούς γαλαξίες. Είναι ένα τερατολόγιο ή ένα εγχειρίδιο Θεολογίας. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, μια πραγματεία περί μικροεπιστημονικής φαντασίας. Ή, ίσως, να μην είναι απολύτως τίποτα από όλα αυτά. Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι σίγουρο, δεν είναι το βιβλίο που περιμένατε. Είναι όμως το βιβλίο που ονειρευόσασταν… «Ανάμεσα στις βραχώδεις σχισμές με φλέβες από νεφρίτη στην έρημο του Τακλαμακάν, ζει ένας σκαραβαίος της οικογένειας των Τενεβριονίδων που όταν λέει πλιτς-πλιτς θέλει να πει πλατσπλάτς, και όταν λέει πλατσπλάτς θέλει να πει πλιτς-πλιτς. Εμείς περνάμε πάνω από αυτά τα μικρά έντομα αγνοώντας τα εντελώς, χωρίς καν να αντιληφθούμε ότι αυτή η ένδειξη ευφυΐας του σκαραβαίου του Τακλαμακάν εμπεριέχει στην ουσία της την πιο γνήσια ανθρώπινη πράξη, πιο χαρακτηριστική για το είδος μας ακόμα και από το γέλιο, τη συνθήκη στην οποία βασίζονται οι επιστημονικές εικασίες, η τέχνη και η κοινωνική ζωή: την ικανότητα του ψεύδεσθαι.» Ο Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρένχελ, γεννημένος στη Μάλαγα το 1974, είναι ένας από τους πιο διακεκριμένους ισπανούς συγγραφείς διηγημάτων και μικρών κειμένων, με περισσότερα από πενήντα εθνικά και διεθνή βραβεία στο ενεργητικό του. Έχει ήδη αναγνωριστεί από τον διεθνή Τύπο και την κριτική ως ένας από τους αξιότερους συνεχιστές της συγγραφικής παράδοσης του Καλβίνο και του Μπόρχες, ενώ μερικά από τα διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί στις σημαντικότερες ανθολογίες της Ισπανίας. Μεγάλο μέρος του έργου του έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά, στα Γαλλικά, στα Ιταλικά, στα Ρωσικά και στα Τουρκικά, και έχει εκδοθεί σε δώδεκα χώρες. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Ιδού εγώ

Ιδού εγώ» Τ.Σ.Φόερ Εκδόσεις Κέδρος 2020 σελ.608 «…Ο Θεός ζητά από τον Αβραάμ να θυσιάσει τον γιό , τον Ισαάκ. Ο Αβραάμ δεν λέει « Τι θέλεις;». Δεν είπε « Ναι;» .Απάντησε με μια δήλωση : «Ιδού εγώ». Για οτιδήποτε χρειάζεται ή θέλει ο Θεός , ο Αβραάμ είναι ολοκληρωτικά παρών για χάρη Του, χωρίς προϋποθέσεις ή επιφυλάξεις ή ανάγκη για εξηγήσεις. Αυτή η λέξη , hineni-Ιδού εγώ- εμφανίζεται δύο ακόμη φορές σε αυτό το κεφάλαιο. Όταν ο Αβραάμ πηγαίνει τον Ισαάκ στο όρος Μοριά, ο Ισαάκ αντιλαμβάνεται τι πάνε να κάνουν και τότε ελάλησεν ο Ισαάκ προς Αβραάμ τον πατέρα αυτού, και είπε Πάτερ μου. Ο δε είπεν, « Ιδού εγώ», τέκνον μου. Και είπεν ο Ισαάκ, Ιδού το πυρ και τα ξύλα , αλλά πού το πρόβατον δια την ολοκαύτωσιν ; Και ο Αβραάμ δεν ρωτάει «Τι θέλεις;» λέει «Ιδού εγώ» .Όταν ο Θεός καλεί τον Αβραάμ , ο Αβραάμ είναι ολοκληρωτικά παρών για τον Θεό. Όταν ο Ισαάκ καλεί τον Αβραάμ , ο Αβραάμ είναι ολοκληρωτικά παρών για τον γιο του. Πώς όμως είναι δυνατόν αυτό ; O Θεός ζητά από τον Αβραάμ να σκοτώσει τον Ισαάκ , και ο Ισαάκ ζητά από τον πατέρα του να τον προστατεύσει . Πώς μπορεί ο Αβραάμ να βρίσκεται σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες καταστάσεις την ίδια στιγμή ; Η λέξη hineni χρησιμοποιείται άλλη μία φορά στην ιστορία , στην πιο δραματική στιγμή… Και εκτείνας ο Αβραάμ την χείρα αυτού , έλαβε την μάχαιραν δια να σφάξει τον υιόν αυτού . Άγγελος Κυρίου εφώνησε προς αυτόν εκ του ουρανού και είπεν, Αβραάμ, Αβραάμ. Ο δε είπον , «Ιδού εγώ». Και είπε, Μη επιβάλεις την χείραν σου επί το παιδάριον, και μη πράξης εις αυτό μηδέν διότι τώρα εγνώρισα ότι συ φοβείσαι τον Θεόν , επειδή δεν ελυπήθης τον υιόν σου τον μονογενή δι΄εμέ. Ο Αβραάμ δεν ρωτάει «Τι θέλεις; », λέει «Ιδού εγώ». Το κείμενο νομίζω ότι κυρίως αφορά το «για ποιον είμαστε ολοκληρωτικά παρόντες » και πως αυτό, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, καθορίζει την ταυτότητά μας… » Ο Αβραάμ προσφέρει στον Θεό και στον γιο του αυτό που δεν μπορούσε να προσφέρει και στους δύο : «Ιδού εγώ»… Μια τυπική οικογένεια αμερικανοεβραίων ζει στην Ουάσινγκτον .Ο Τζέϊκομπ και η Τζούλια Μπλοχ και τα τρία υπέροχα παιδιά τους : ο Σαμ, ο Μπένζι και ο Μαξ. Έχουν ωραίο σπίτι , καλή δουλειά , ακολουθούνε τις εβραϊκές παραδόσεις και πρακτικές και ζούνε ευτυχισμένοι είκοσι χρόνια μαζί, με τα μικροπροβλήματα ,που προκύπτουν σε κάθε οικογένεια. Ο Τζέϊκομπ έγραφε βιβλία και σενάρια για την τηλεόραση ,έβγαζε αρκετά λεφτά, ήταν ταλαντούχος, βαθιά ευαίσθητος , εξαιρετικά έξυπνος άνθρωπος , ενώ η σαραντατριάχρονη Τζούλια ήταν αρχιτέκτονας , αλλά δεν είχε εξασκήσει το επάγγελμα, εξαιρετικά ταλαντούχα και αυτή , αδιάκοπα υποτιμημένη, περιστασιακά αισιόδοξη . Ο Μαξ ήταν ο καλλιτέχνης και το εξυπνοπούλι της οικογένειας ( έγινε δεκτός στο Χάρβαρντ πριν καν τελειώσει το Λύκειο ), ο Μπένζι ο εσαεί αξιολάτρευτος και ο Σαμ αυτός που δημιούργησε ένα μεγάλο πρόβλημα στην οικογένεια. Ο πατέρας της οικογένειας, ο Τζέϊκομπ, είχε εμμονή με τις επιδείξεις αισιοδοξίας, τις σκέψεις για απόκτηση ιδιοκτησίας και τα αστεία , η μητέρα η Τζούλια είχε εμμονή με τη σωματική επαφή πριν τους αποχαιρετισμούς των παιδιών για το σχολείο , το μουρουνέλαιο, τα πανωφόρια και το « σωστό» , ο Μαξ είχε εμμονή με την υπερβολική ενσυναίσθηση και την αυτόβουλη αποξένωση και ο Μπέντζι με τη μεταφυσική και τους κανόνες ασφαλείας και τέλος ο Σαμ , ο μεγαλύτερος από τα αδέλφια ,που περνάει τις περισσότερες ώρες της ζωής του στον εικονικό κόσμο της Άλλης Ζωής, πάντοτε κάτι επιθυμούσε , που είχε σχέση με τη μοναξιά ( τη δική του και των άλλων), με τον πόνο (τον δικό του και των άλλων) , με τον φόβο ( τον δικό του και των άλλων) , αλλά και κάποια σχέση με την πίστη , με την αξιοπρέπεια , με τη χαρά χωρίς συμβιβασμούς. Ήταν και το αίσθημά του να είναι εβραίος . Αλλά τι ήταν αυτό το αίσθημα ; Όλη η οικογένεια ασχολείται με τον Σαμ , όταν βρέθηκαν πάνω στο γραφείο του, στο εβραϊκό σχολείο του ,ένα χαρτί με άσχημες και κακές λέξεις .Όλα αυτά τα ανέφερε ο ραβίνος Σίνγκερ στους γονείς του Σαμ και ότι έπρεπε να του επιβληθεί ποινή. Όλα γύρω από τους γονείς άρχισαν να καταρρέουν . Ο Σαμ μπήκε τώρα σε μπελάδες. Ο Σαμ δεν παραδέχεται ότι τα έγραψε αυτός. Δεν φταίει αυτός .Λέει την αλήθεια όμως ; Οι γονείς του θέλουν να τον βοηθήσουν να ξεφύγει από αυτή την κατάσταση. Οπότε οι γονείς ζητούσαν από τον δεκατριάχρονο Σαμ να ζητήσει συγγνώμη και να απολογηθεί στην εβραϊκή κοινότητα, στο μπαρ μιτσβά του ( τελετή μετάβασης). Η λέξη συγγνώμη ήταν εντελώς απαραίτητη. Για να βρει η οικογένεια πάλι την ευτυχία της. Έπρεπε επίσης ο Σαμ να μάθει την Αφταρά, για πάει να την ψάλει στο μπαρ μιτσβά του. Είχαν στην οικογένεια και ένα γερασμένο σκύλο τον Άργο , που έπρεπε ο Τζέϊκομπ να τον πάει στον κτηνίατρο να του κάνει ευθανασία, επίσης είχαν και τον προσπάππου τους, τον Ισαάκ Μπλοχ , που θέλανε να τον βάλουνε σε Εβραϊκό Οίκο Ευγηρίας. Αλλά εκείνος αρνιόταν, προτιμούσε να πεθάνει παρά να πάει εκεί . Ο Ισαάκ Μπλοχ είχε σχέδια για το μέλλον .Να ζήσει για να δει το μπαρ μιτσβά του Σαμ .Και απολαμβάνει τις αναμνήσεις τους. Ο Τζέϊκομπ και η Τζούλια ζήσανε τόσα χρόνια μαζί, αλλά τώρα ο γάμος τους περνάει κρίση. Η Τζούλια ανακάλυψε ένα κρυφό κινητό του άντρα της , όπου διάβασε ερωτικά μηνύματα από μία άλλα γυναίκα. Η Τζούλια ένιωσε σαν να βρισκόταν σε ένα συναισθηματικό ναρκοπέδιο. Είχε ο άντρας της ερωμένη ; Το ζευγάρι άρχισε να διαπληκτίζεται , υπήρχε αδιέξοδο στην οικογενειακή ζωή , οπότε αποφασίζουν να χωρίσουν . Μαλώνανε. Ο γάμος τους κλονίζεται. Οι άνθρωποι δεν είναι πέτρες , έχουν αισθήματα , και μερικές φορές περνάνε δύσκολα. Δεν το ανακοινώνουν ακόμα στα παιδιά. Τα παιδιά θα είναι τα χαμένα της υπόθεσης . Ξέρουν και οι γονείς ,ότι έτσι καταστρέφουν την αγαπημένη τους οικογένεια .Όταν τα παιδιά το μαθαίνουν και τα τρία αποφασίσανε να μείνουν με την μητέρα τους. Μια μέρα συμβαίνει μεγάλος σεισμός μεγέθους 7,6 της κλίμακας Ρίχτερ στο Ισραήλ , και ισοπεδώνονται τρεις πόλεις, πέφτει ο Πανάγιος Τάφος και το Τείχος των Δακρύων, αλλά υπέστη και άλλη συμφορά το Ισραήλ , διότι οι Άραβες ετοιμάζονται να τους επιτεθούν ,επειδή κάποιοι φανατικοί εβραίοι , κάψανε τον Θόλο του Βράχου. Τώρα ο Τζέϊκομπ βρίσκει ευκαιρία να φύγει από την οικογένεια , και τον γάμο του , για να πάει να βοηθήσει πολεμώντας στο Ισραήλ . Υπακούει στο κάλεσμα του πρωθυπουργού του Ισραήλ ,να γυρίσουν όλοι οι Εβραίοι στην πατρίδα τους και να την βοηθήσουν , όπως μπορεί ο καθένας. Ξεκινάει λοιπόν μια μετανάστευση των Εβραίων από τη διασπορά στη Γη του Ισραήλ (αυτό λέγεται Αλιγιά). Η Τζούλια αντιλαμβάνεται ότι η Μέση Ανατολή καταρρέει και ολόκληρος ο κόσμος θα ρουφηχτεί από τη δίνη της , αλλά το δικό της θέμα , το διαζύγιο με τον άντρα της , είναι πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή… Πίστευε ο Τζέϊκομπ ότι για να πετύχει ολοκληρωτική αλλαγή της ζωής του έπρεπε να πετύχει μια ολοσχερή αλλαγή του εαυτού του. Ήθελε μια αλλαγή στη ζωή του. Διότι δεν ζούσε τη ζωή του. Γι΄ αυτό ήθελε να φύγει για το Ισραήλ. Το να ζεις τη λάθος ζωή είναι πολύ χειρότερο από το να πεθαίνεις τον λάθος θάνατο. Τώρα που άλλα μεγάλα γεγονότα έχουν τραβήξει την προσοχή όλων των μελών της οικογένειας ( σεισμός στο Ισραήλ , επικείμενη επίθεση των Αράβων, χωρισμός των γονέων του), τώρα που κανείς πια δεν ενδιαφέρονταν για την περίπτωση του Σαμ , θα ήθελε ο ίδιος να δώσει μια εξήγηση και να ζητήσει συγγνώμη… Ήρθε η ώρα να καταστραφεί το Ισραήλ και οι Εβραίοι ; Θα γίνει πόλεμος με του Άραβες ; Πώς μαραίνεται ένας γάμος ; Θα χωρίσει το ζευγάρι ή θα ζητήσει συγγνώμη ο Τζέικομπ ; Ποια λέξη αρχίζει από άλφα ; Θα γίνει το μπαρ μιτσβά του Σαμ ; Θα πάει ο παππούς στον οίκο ευγηρίας ; Θα κάνουν στον σκύλο ευθανασία ; Τελικά το να μην έχεις επιλογή είναι κι αυτό μια επιλογή ; Ένα βιβλίο κοινωνικού ρεαλισμού. Ένα βιβλίο για την εβραϊκή ταυτότητα. Ένα βιβλίο για μια σύγχρονη αμερικανική οικογένεια και τα προβλήματά της , ένα βιβλίο για την Ιστορία του Ισραήλ ,του εβραϊκού λαού και την θρησκεία τους. Ένα βιβλίο ογκώδες, ευφυές και απολαυστικό . Ένα σπουδαίο και διασκεδαστικό μυθιστόρημα. Ιδιοφυές ,αληθινό, συγκινητικό , βαθύ μυθιστόρημα από ένα σπουδαίο Αμερικανό συγγραφέα. O Tζόναθαν Σάφραν Φόερ γεννήθηκε το 1977 στην Ουάσινγκτον. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα Όλα έρχονται στο φως (Κρατικό Βραβείο Εβραϊκής Λογοτεχνίας και Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα της εφημερίδας Guardian), Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά και Ιδού εγώ. Eπίσης, έχει εκδώσει το μυθοπλαστικό κολάζ Tree of Codes, βασισμένος στη συλλογή διηγημάτων Οδός κροκοδείλων του Μπρούνο Σουλτς. Το 2001 επιμελήθηκε το Α Convergence of Birds: Original Fiction and Poetry Inspired by the Work of Joseph Cornell, έναν φόρο τιμής στο έργο του Αμερικανού αβάν γκαρντ καλλιτέχνη και γλύπτη Τζόζεφ Κορνέλ (1903-1972). Το 2007 συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο με τους καλύτερους νέους Αμερικανούς συγγραφείς του περιοδικού Granta. Έχει κερδίσει πολυάριθμα βραβεία, ενώ τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε τριάντα έξι γλώσσες σε ολόκληρο τον κόσμο. Ζει στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Από τις εκδόσεις Kέδρος κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά και Ιδού εγώ και θα κυκλοφορήσουν σε επανέκδοση το μυθιστόρημά του Όλα έρχονται στο φως και το δοκίμιο Τρώγοντας ζώα. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

ο χορός της μέλισσας

Ο χορός της μέλισσας» Π.Ιωαννίδης Εκδόσεις Κέδρος 2019 σελ. 349 20 Αυγούστου 2014 . Το γλέντι βρίσκεται στο αποκορύφωμά του , αλλά αυτός απομακρύνεται περπατώντας προς τα αγαπημένα του λιόδεντρα. Έχει ανάγκη από μερικές ανάσες. Ο Αλέξανδρος Χρηστίδης, πλησιάζει προς την άκρη του κτήματός του , όταν ξαφνικά βλέπει έναν γεροδεμένο άντρα , ντυμένο με στολή μελισσοκόμου, να τον πλησιάζει απειλητικά. Η μάσκα κρύβει τα χαρακτηριστικά του. Στο ένα του χέρι κρατάει ένα ξύλινο κλομπ και στο άλλο μια μικρή κυψέλη μελισσών. Ο Αλέξανδρος μένει μετέωρος για λίγο. Δεν προλαβαίνει να τρέξει πίσω στους οικείους του, που διασκεδάζουν, διότι ένα σμάρι μέλισσες απελευθερώνεται από την κυψέλη και ο άγνωστος του ορμάει. Τα τσιμπήματα είναι απανωτά και τον ζαλίζουν. Έπειτα ο άντρας τον χτυπάει.. Τα πάντα θολώνουν γύρω του πριν πέσει κάτω. Τα χτυπήματα πλέον σφυροκοπούν ολόκληρο το κορμί του. Από την κυψέλη ξεπετιούνται μέλισσες και τον τσιμπάνε συνεχώς. Ανοίγει τα μάτια του και καταφέρνει να αντικρίσει έκπληκτος τον άντρα που έχει βγάλει τη μάσκα του… Η Δέσποινα Καμπαξή ,σύζυγος του δολοφονημένου πολιτικού μηχανικού Αλέξανδρου Χρηστίδη , ζητάει βοήθεια , από τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Πέτρο Ριβέρη, για να εξιχνιάσει την υπόθεση. Του εξηγεί ότι ο άντρας της δέχτηκε την επίθεση στο κτήμα τους , στο Ποσείδι Χαλκιδικής , από κάποιον άγνωστο, ο οποίος παραβίασε τον φράχτη και μπήκε στην πίσω αυλή, ενώ λίγοι στενοί φίλου γιορτάζανε το εφάπαξ, που είχε πάρει ο Αλέξανδρος. Ο Αλέξανδρος Χρηστίδης , που ζούσε στη Θεσσαλονίκη, είχε αντιστασιακή δράση στα φοιτητικά του χρόνια τον καιρό της δικτατορίας, ήταν δημοτικός σύμβουλος στη μεταπολίτευση με πρωτοποριακή παρουσία στην τοπική αυτοδιοίκηση, και υποστήριξε με τόλμη και ρομαντισμό, στη δύση της καριέρας του, τις δομές της κοινωνικής οικονομίας, που δημιουργήθηκαν λόγω της οικονομικής κρίσης. Ήταν διευθυντής της Κιστέρνας , μιας πρωτοποριακής δημοτικής αναπτυξιακής εταιρίας με σπουδαίο κοινωνικό έργο και συμμετείχε και στην Ατλαντίδα , ένα εναλλακτικό δίκτυο αλληλέγγυας και κοινωνικής οικονομίας (μια τράπεζα χρόνου, για την ακρίβεια). Ο πολιτισμός ήταν η μεγάλη του αδυναμία. Εχθρούς δεν είχε . Ο Πέτρος Ριβέρης δέχεται να αναλάβει την υπόθεση της δολοφονίας του Χρηστίδη. Όταν όμως επιστρέφει στο διαμέρισμά του βρίσκει ένα φάκελο με το εξής κείμενο: «Μέσα στον κήπο της πόλης ένα μελίσσι πίνει από το νέκταρ των ονείρων μας. Ακολούθησε τις γωνίες των δρόμων που κάνουν το κέντρο να σχηματίζει κυψέλη για να μπεις μέσα στο χορό της μέλισσας. Πρώτη στάση το πάρκο που ενώνει την πολιούχοι οδό με τον πρώτο πρόσφυγα Διοικητή Βορείου Ελλάδος .Εκεί θα σε περιμένει απόψε, το πρώτο από τα οκτώ κεφάλαια που συνθέτουν τον χορό της μέλισσας». Αμέσως ο Πέτρος Ριβέρης αφήνει το μυαλό του να περιπλανηθεί και να ανακαλύψει τι εννοούσε με το κείμενο αυτό, ο άγνωστος αποστολέας. Καταλαβαίνει από αυτό το κείμενο, που μιλάει για μέλισσες ,ότι έχει σχέση με τον δολοφόνο. Τι παιχνίδι θέλει να του παίξει ο δολοφόνος και γιατί του έστειλε αυτό το κείμενο ; Ο Ριβέρης ήξερε ότι στη δολοφονία του Χρηστίδη οι μέλισσες είχαν ενεργό ρόλο. Ο Χρηστίδης είχε χάσει τη ζωή του από επίθεση ενός σμήνους μελισσών. Ποια ήταν όμως η κυψέλη που υπήρχε μέσα στο κέντρο της πόλης , που έλεγε το κείμενο; Και ποιο μελίσσι έτρωγε τα όνειρά μας ; Σύμφωνα με το μήνυμα ,αυτό το κείμενο θα ήταν το πρώτο «κεφάλαιο» από τα οκτώ συνολικά που, κατά τον άγνωστο συντάκτη , συνέθεταν τον χορό της μέλισσας. Σπάζοντας το κεφάλι του να λύσει το γρίφο ,ανοίγει το google earth στην αναζήτηση «Κέντρο Θεσσαλονίκης». Κοιτάζοντας τον ηλεκτρονικό χάρτη , ανακαλύπτει την κυψέλη του μηνύματος, καθώς ο ντετέκτιβ προχωράει στις κορυφές μιας ιδιόμορφης πολεοδομικής κυψέλης, που σχηματίζεται στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, και τότε αντιλαμβάνεται τον γρίφο και τη σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στα πρόσωπα και στα γεγονότα. Ένα εξάγωνο σχήμα σχηματιζόταν από την Ιασωνίδη, την Αγίου Δημητρίου, την Καραολή και Δημητρίου , την Τσιμισκή και την Παλαιών Πατρών Γερμανού. Η κυψέλη είχε έξι κορυφές, ενώ όπως έγραφε στον γρίφο που πήρε, υπήρχαν και δύο εικονικές. Συνεπώς θα έπαιρνε οκτώ γράμματα , αν όλα αυτά ίσχυαν. Και, όπως αποδείχθηκε, το επόμενο κείμενο τον περίμενε , στην γωνία της Αγίου Δημητρίου με την Καραολή και Δημητρίου… Έτσι αρχίζει ένα κυνηγητό του δολοφόνου, μέσα από οκτώ παράξενους γρίφους και μηνύματα . Θα βρει την λύση στα αινίγματα και στους γρίφους ,που περιπλέκουν την έρευνα, ο Πέτρος Ριβέρης ; Το νουάρ μυθιστόρημα του Πάνο Ιωαννίδη ,δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στη Θεσσαλονίκη φέροντας την πόλη ως συνδετικό κρίκο με τα τεκταινόμενα στην κοινωνία της. Περιγράφει εξαιρετικά το σύγχρονο αστικό τοπίο της Θεσσαλονίκης. Οι δε πρωταγωνιστές του έργου βιώνουν την κρίση της χώρας και οι συνέπειές της πολλές φορές αποτελούν τον οδηγό των πράξεών τους. Ο συγγραφέας δημιουργεί ένα πρωτότυπο νουάρ μυθιστόρημα ακολουθώντας την κατεύθυνση του ήλιου, όπως κάνουν οι μέλισσες με χορευτικές φιγούρες για να βρουν και να κυκλώσουν την κυψέλη που έχει τη γύρη, παρασύροντας αβίαστα και τον αναγνώστη να μπει μαζί του στον χορό. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που διαβάζεται πολύ ευχάριστα από την πλειοψηφία των αναγνωστών. Ένα αξιοπρόσεκτο και απαιτητικό βιβλίο, ιδιαίτερα ωφέλιμο σήμερα , εάν επιθυμούμε να σκεφθούμε εις βάθος την οικονομική , κοινωνική και ηθική κατάσταση στην οποία ζούμε. Διαβάστε το. Ο Πάνος Ιωαννίδης γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1978. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με το διήγημα «Η γυναίκα από τη Ζυρίχη», το οποίο διακρίθηκε στον πρώτο διαγωνισμό της Ελληνικής Λέσχης Αστυνομικής Λογοτεχνίας. Έχει εκδώσει το αστυνομικό μυθιστόρημα «Τα μωρά της Αθηνάς» (εκδόσεις Πηγή, 2016) και τις ποιητικές συλλογές Ποιήματα της Στιγμής και άλλες Ουτοπικές Ιστορίες (ηλεκτρονική αυτοέκδοση, 2014) και Λοκομοτίβα (εκδόσεις Το Δόντι, 2017). Είναι διδάκτωρ οικονομικών επιστημών. Ζει στη Δράμα με τη σύντροφό του και τον γιο τους. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Λευκό χρυσάνθεμο

«Λευκό χρυσάνθεμο» Μ.Λ.Μπρακτ Εκδόσεις Λιβάνης 2019 σελ. 399 Το 1910 η Ιαπωνία προσαρτά την Κορέα. Το 1931 η Ιαπωνία εισβάλλει και κατακτά τη Μαντζουρία. Το 1941 η Ιαπωνία επιτίθεται στο Περλ Χάρμπορ. Κάποιοι ιστορικοί πιστεύουν ότι 50.000-200.000 Κορεάτισσες , γυναίκες και κορίτσια , απήχθησαν, εξαπατήθηκαν ή πουλήθηκαν ως σκλάβες του σεξ από και για τους Ιάπωνες στρατιώτες κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής κατοχής της Κορέας. Οι γυναίκες αυτές μεταφέρθηκαν στην Μαντζουρία από τους Ιάπωνες κατακτητές ως «γυναίκες ανακούφισης», για τους άντρες του ιαπωνικού στρατού. Νησί Τζέτζου , καλοκαίρι 1943 . Η Χάνα δεκαέξι χρονών , βοηθάει την μητέρα της ,στο νησί Τζέτζου της Κορέας ,για να ζήσουν. Είναι και οι δυο χενιό, «γυναίκες της θάλασσας» , δηλαδή κάνουν καταδύσεις σε ένα μικρό όρμο κρυμμένο από τον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην πόλη. Ο πατέρας της Χάνα είναι ψαράς. Οργώνει τη Νότια Θάλασσα μαζί με συγχωριανούς του , αποφεύγοντας τα ιαπωνικά αλιευτικά που λεηλατούν τα παράλια της Κορέας για αγαθά τα οποία παίρνουν μαζί τους στην Ιαπωνία. Στο νησί της Χάνα οι καταδύσεις είναι δουλειά των γυναικών. Το κορμί τους αντέχει τα παγωμένα βάθη του ωκεανού καλύτερα απ΄ ό,τι των αντρών. Μπορούν να κρατάνε την αναπνοή τους για περισσότερη ώρα , να καταδύονται πιο βαθιά και να διατηρούν πιο ψηλή θερμοκρασία του σώματός στους , κι έτσι οι γυναίκες του Τζέτζου απολαμβάνουν για αιώνες μια σπάνια ανεξαρτησία σε μια πατριαρχική κοινωνία, όπως είναι η Κορέα. Έτσι αυτές οι γυναίκες βγάζουνε το ψωμί τους από τις καταδύσεις στη θάλασσα και από τις πωλήσεις μετά στην αγορά. Η Χάνα από μικρή ηλικία έμαθε να αποσπά από τα βαθιά νερά του ωκεανού τις αλιώτιδες , ένα «αφτί της θάλασσας», από τους βράχους του βυθού. Η μάνα της μόνο μια εντολή της έχει δώσει όταν κάνουν τις καταδύσεις : Να κοιτάζεις πάντα προς την παραλία όταν βγαίνεις στην επιφάνεια να πάρεις ανάσα και να ψάχνεις την μικρή αδελφή σου, την Έμι .Μην το ξεχάσεις ποτέ .Όσο τη βλέπεις είσαι ασφαλής. Η μικρή αδελφή της Χάνα καθόταν στην ακτή και φύλαγε τους κουβάδες που περιείχαν την ψαριά της ημέρας. Η μικρή αδελφή ήταν πολύ μικρή για να βουτάει μαζί τους. Τώρα αυτή η Χάνα ήταν η προστάτιδα της Έμι. Η Χάνα είναι αυτή πλέον που φροντίζει να είναι η αδελφή της πάντα ασφαλής. Το μικρό κοριτσάκι έγινε η άγκυρα της Χάνα , η άγκυρα της στην ακτή και στη ζωή. Η Χάνα ξέρει ότι το να προστατεύει την αδελφή της σημαίνει να την κρατάει μακριά από τους Γιαπωνέζους στρατιώτες. Είναι ένα μάθημα που η μητέρα της της είχε δώσει σε όλους τους τόνους : Μην τους αφήσεις ποτέ να σε δουν ! Και, το κυριότερο , μην κάνεις ποτέ το λάθος να βρεθείς μόνη με κάποιον από αυτούς ! Τα προειδοποιητικά λόγια της μητέρας είναι εμποτισμένα από έναν δυσοίωνο φόβο, και στα δεκαέξι της χρόνια η Χάνα νιώθει τυχερή που δεν έχει συμβεί ποτέ αυτό. Κάτι που έμελλε να αλλάξει μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα… Είναι αργά το απόγευμα , όταν η Χάνα βλέπει για πρώτη φορά τον δεκανέα Μοριμότο. Η Χάνα βγαίνει στην επιφάνεια του νερού για να αναπνεύσει και κοιτάζει στην παραλία. Η αδελφή της η Έμι, κάθεται οκλαδόν στην άμμο, σκιάζοντας τα μάτια της καθώς κοιτάζει πέρα στη θάλασσα , προς τη Χάνα και τη μητέρα τους. Η Χάνα μόλις έχει βρει μια μεγάλη αχιβάδα και είναι έτοιμη να φωνάξει στην εννιάχρονη αδελφή της για να εκφράσει τον ενθουσιασμό της, όταν παρατηρεί ένα Γιαπωνέζο στρατιώτη να κατευθύνεται προς το μέρος της αδελφής της στην παραλία. Μια κορυφογραμμή από βράχους κρύβει την αδελφή της από το οπτικό πεδίο του Γιαπωνέζου, αλλά σε λίγο θα πέσει πάνω της , και τότε σίγουρα θα την αρπάξει….Είναι δουλειά της Χάνα να προστατεύσει τη μικρή της αδελφή .Έχει δώσει μια υπόσχεση στη μητέρα της και σκοπεύει να την τηρήσει. Η Χάνα βουτάει κάτω από τα κύματα και κολυμπάει με όλη της τη δύναμη προς την παραλία. Το μόνο που μπορεί να ελπίζει είναι ότι θα φτάσει στην αδελφή της πριν από τον στρατιώτη. Αν καταφέρει να του αποσπάσει την προσοχή για όσο χρειαστεί, ίσως η αδελφή της μπορέσει να ξεγλιστρήσει και να κρυφτεί στο διπλανό κολπίσκο, και μετά η Χάνα μπορεί να του ξεφύγει βουτώντας πάλι στον ωκεανό. Ο στρατιώτης δεν θα μπορούσε να την ακολουθήσει μέσα στο νερό… Τα βράχια κρύβουν ακόμα την Έμι και η Χάνα προλαβαίνει να βγει στην παραλία, ρίχνεται πάνω της και τη σωριάζει κάτω, την σπρώχνει μέσα στην άμμο, για να την κρύψει από τα μάτια του στρατιώτη, καλύπτει το στόμα της αδελφής της με το χέρι της ,για να πνίξει την κραυγή της. Θα πρέπει να δραπετεύσουν και οι δυο προς τον ωκεανό , αλλά η αδελφή της δεν μπορεί να κολυμπήσει για πολύ. Τώρα η Χάνα βλέπει ότι δεν έχει σχέδιο διαφυγής. Δεν έχει ελπίδα σωτηρίας. Τώρα ο στρατιώτης την βλέπει. Το βλέμμα του άντρα είναι κοφτερό κι εκείνη νιώθει να τη σκίζει όπως διατρέχει το κορμί της .Το βλέμμα του κατεβαίνει στο στήθος της. Το λευκό βαμβακερό πουκάμισό της για τις καταδύσεις είναι λεπτό, και σπεύδει να καλύψει τα στήθη με τα μαλλιά της . -Τι μου κρύβεις ; ρωτάει ο στρατιώτης. -Τίποτα, αποκρίνεται βιαστικά η Χάνα. Αυτή και η αδελφή της είναι ολομόναχες με τούτο τον στρατιώτη .Καθώς στρέφεται ξανά προς αυτόν , βλέπει άλλους δύο στρατιώτες .Έρχονται προς το μέρος της. Τα λόγια της μητέρας της ηχούν στο μυαλό της : Το κυριότερο, μην κάνεις ποτέ το λάθος να βρεθείς μόνη με κάποιον από αυτούς. Η Χάνα δεν θα σωθεί, ό,τι κι αν απαντήσει τώρα. Δεν έχει καμία δύναμη ούτε δικαίωνα αντίστασης στους στρατιώτες του αυτοκράτορα .Μπορούν να της κάνουν ό,τι θέλουν. Οι στρατιώτες αρπάζουν τη Χάνα απ΄ τα μπράτσα και τη σέρνουν πίσω από το δεκανέα Μοριμότο .Εκείνη δεν ουρλιάζει για να μην εμφανιστεί η αδελφή της και την πάρουν και αυτή. Και η Χάνα δεν σκοπεύει να αθετήσει την υπόσχεσή της να την κρατήσει ασφαλή… Νησί Τζέτζου, Δεκέμβριος 2011 , η εβδομηνταεφτάχρονη Έμι κάνει κατάδυση στον βαθύ ωκεανό. Δεν σκέφτεται τίποτα. Μη θυμάσαι, λέει. Είναι πολύ επώδυνο να θυμάται το παρελθόν, για αυτό απωθεί την ανάμνηση … «Η μητέρα της άναψε μια λάμπα πετρελαίου, άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα λουλούδι. Ήταν ένα λευκό χρυσάνθεμο, σύμβολο πένθους για τους Κορεάτες. Ο πατέρας της σήκωσε τη λάμπα και την κράτησε ψηλά, φωτίζοντας το λευκό άνθος κόντρα στον ομιχλώδη αστροφώτιστο ουρανό». Μια συγκλονιστική και συγκινητική ιστορία , γραμμένη με λυρισμό και ρεαλισμό, τόσο δυνατή που καθηλώνει. Διαβάστε τη. Η Μέρι Λιν Μπρακτ είναι Αμερικανίδα συγγραφέας κορεατικής καταγωγής, που ζει στο Λονδίνο. Έχει λάβει πτυχίο Δημιουργικής Γραφής από το Κολέγιο Μπέρκμπεκ του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Μεγάλωσε στους κόλπους μιας μεγάλης κοινότητας εκπατρισμένων γυναικών που ενηλικιώθηκαν στη μεταπολεμική Νότια Κορέα. Το 2002 επισκέφθηκε το χωριό στο οποίο γεννήθηκε η μητέρα της και στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού έμαθε για πρώτη φορά για τις «γυναίκες ανακούφισης», οι οποίες αρπάχτηκαν διά της βίας και εγκλωβίστηκαν σε οίκους ανοχής για τους άντρες του ιαπωνικού στρατού. Το Λευκό Χρυσάνθεμο είναι το πρώτο της μυθιστόρημα και τιμήθηκε με τα βραβεία Writers’ Guild της Μεγάλης Βρετανίας και Prix Coup de Cœur Saint-Maur en Poche 2018. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

1

7 Άστρα -Η ιστορία μου

«7 Άστρα-Η ιστορία μου» Η.Παυλιδάκης Εκδόσεις Λιβάνης 2019 σελ. 141 Ο νεαρός Νίκος διαβάζει το ημερολόγιο που του άφησε ο παππούς του. Εκεί μέσα έμαθε διάφορους τρόπους ,για να γίνει καλύτερος άνθρωπος . Του δίδαξε ο παππούς του ,επτά τρόπους για να μπορέσει να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, και τους ονόμασε «7 άστρα» : να προσέχει την υγεία του, να έχει πίστη, να κάνει πράγματα που αγαπά, να επιμένει, να είναι έντιμος, να προσφέρει και τέλος να διασκεδάζει. Υγεία, πίστη, αγάπη, επιμονή, εντιμότητα , προσφορά. Απίστευτες πνευματικές δυνάμεις! Με αυτές μπορεί να επιτύχει στους στόχους του αλλά και σαν άνθρωπος. Όλα αυτά θα τον κάνουν επιτυχημένο και σπουδαίο, αλλά όχι ευτυχισμένο. Είναι περίεργο πράγμα η πραγματική ευτυχία! Μετά από όλα αυτά τα μαθήματα , ο Νίκος ανακοινώνει στους γονείς του, ότι θα πάει στην Ινδία να συναντήσει κάποιους φωτισμένους δασκάλους. Ο Νίκος πάει στην Ινδία, για να ενδυναμώσει την πίστη του και να γίνει κυρίαρχος του πνεύματός του. Εκεί θα βρει δύο από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της ζωής, την αγάπη και τον θάνατο. Επειδή ο Νίκος δε διακατέχεται από πάθη θα ζητήσει , από τον δάσκαλό του και σοφό καθοδηγητή του, ό,τι πιο απλό υπάρχει. Μόνο να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Δεν ζητάει ούτε χρήμα, ούτε δόξα ,ούτε αθανασία. Τότε ο δάσκαλος που τον μυεί στα μυστικά της ζωής θα σηκώσει μια πέτρα και θα χτυπήσει ένα πέτρινο βιβλίο. Το βιβλίο θρυμματίστηκε και αποκαλύφθηκε ένα χρυσό βιβλίο με σκαλισμένο ένα άστρο. -Ο θρύλος, λέει ο δάσκαλος, μας αναφέρει ότι ο Θεός το έκανε το βιβλίο από πέτρα και ζήτησε από τον πρώτο δάσκαλο του ναού να μην ανοιχτεί μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα έρθει ο εκλεκτός για να ζητήσει το πιο απλό πράγμα: να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Ο δάσκαλος γονάτισε μπροστά στον Νίκο και του είπε : -Εγώ δεν μπορώ να σε διδάξω τίποτα, μόνο ο ίδιος ο Θεός, αυτός θα σε καθοδηγήσει. Πήρε το βιβλίο και του το έδωσε. Το αγόρι του είπε : -Δάσκαλε, δεν είμαι αυτός που ψάχνετε , σηκωθείτε επάνω , εγώ είμαι απλώς ένα παιδί ! Δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο ! Πάρτε πίσω το βιβλίο σας! -Οι γραφές δεν κάνουν λάθος , έχε πίστη. Με μια κίνηση ο δάσκαλος άνοιξε το βιβλίο, το οποίο είχε μία μόνο χρυσή σελίδα με σκαλισμένα γράμματα. -Τώρα ,Νίκο, είπε ο δάσκαλος , θα σου διαβάσω τι λέει: Να με αγαπάτε με όλη την ψυχή, το πνεύμα και το σώμα σας. Η ευτυχία βρίσκεται μέσα σας, μην την αναζητάτε σε χίλια μέρη γύρω σας… …να δώσετε φως στο μέλλον, πρώτα στην καρδιά σας και μετά στους άλλους ανθρώπους. Όσες ιστορίες κι αν γράφτηκαν , γράφονταν ή θα γραφούν, καμία δε θα έχει μεγαλύτερη αξία για εσένα από τη δική σου. Χρησιμοποιώντας τα 7 άστρα και τη γνώση του παρελθόντος σου θα φωτίσει το μέλλον. Με αυτόν τον τρόπο απλές ιστορίες ανθρώπων θα λάμψουν. Γράφοντας κι εμείς με τη σειρά μας τη δική μας ιστορία , θα απελευθερωθούμε και θα φωτίσουμε τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού μας. Ποια είναι η δική σου ιστορία ; Το βιβλίο «7 Άστρα -Η ιστορία μου» από τις 141 σελίδες έχει 123 λευκές σελίδες και περιμένει τη δική σου ιστορία. Ας γράψουμε όλοι εμείς οι αναγνώστες μια ιστορία , με πλούσιο περιεχόμενο , πολλά νοήματα και δυνατές σκέψεις, για μια καλύτερη και ευτυχισμένη ζωή ,για έναν καλύτερο κόσμο και ας στείλουμε αυτό το βιβλίο, με τη χειρόγραφη ιστορία του καθενός μας , στον συγγραφέα Ηλία Παυλιδάκη. Λένε ότι το πιο δύσκολο στον αναστοχασμό είναι να περιγράψεις με λέξεις το συναίσθημα. Γι΄αυτό και το κείμενο της ιστορίας σου θα διατηρεί ελεγχόμενο την εσωτερική θερμοκρασία του. Το συναίσθημα ορίζεται από το αυτοβιογραφικό περίσσευμα που παραμονεύει. Ελευθερωθείτε και φωτίστε τις σκοτεινές πλευρές του εαυτούς σας. Δεχτείτε τη σαρωτική αίσθηση ότι η ζωή σε κατακλύζει από παντού. Αυτοαναλυθείτε. Αναθεωρείστε. Εξιστορείστε. Ξεσπάστε. Λύστε τους παλιούς λογαριασμούς σας, μέσω της γραφής. Εκτονώστε την ευαισθησία σας. Χαιρετήστε το φως που υπάρχει μέσα σας . Δώστε φως στο μέλλον σας. Εισέλθετε στην αφηγηματική χρονοκάψουλα . Η σκουληκότρυπα προς το παρελθόν σας, κρύβει το «μυθολογικό» υλικό, που πρέπει να αναδιαταχθεί. Θυμηθείτε ότι μόνο οι ιδέες μας μπορούν να ταξιδέψουν στον χρόνο. Μίλησε, μνήμη (Ναμπόκωφ). Ανακαλύψτε το ερμηνευτικό κλειδί για να πορευτείτε με αγάπη, πίστη και ελπίδα. Απομακρυνθείτε από τον φόβο, τις τύψεις και τη θλίψη. Τραγουδήστε ένα πολυφωνικό τραγούδι για την ζωή, την υγεία, την ευτυχία, την ομορφιά, την εντιμότητα, την προσφορά . Αναδείξτε τον τρόπο που βλέπετε τη ζωή. Δεν πρέπει στην ιστορία σας να κάνετε διδασκαλία ή καταγγελία. Προσπαθήστε να ακούσετε ήχους από τις λέξεις και φωνές από τα γεγονότα της ζωής σας. Θυμηθείτε ότι είμαστε όσα έχουμε ξεχάσει. Αλλά ορισμένες φορές είμαστε και όσα καταφέρνει να μας θυμίσει ότι ξεχάσαμε, η αφήγηση των άλλων… Θυμηθείτε ότι ο μέσος και απλός άνθρωπος , κάτω από ορισμένες συνθήκες και συγκυρίες , είναι αυτός που ανυψώνεται, αυτός που καταφέρνει να υπερβεί την κοινοτοπία του για έναν καλύτερο κόσμο. Ο απλός άνθρωπος συμπυκνώνει όλα τα αρχέτυπα που στοιχειώνουν τη ζωή μας και έχει μέσα του ένα ωραίο ,δυνατό και μεγάλο, που τον διαπνέει. Η δική σας ιστορία, η απλή σας ιστορία, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο!! Όλα αυτά που θα γράψετε ,πρέπει να τα χαρίσετε ατόφια και ανέγγιχτα ,στον συγγραφέα-παρατηρητή Ηλία Παυλιδάκη . O Ηλίας Παυλιδάκης γεννήθηκε στην Κρήτη το 1983 και ζει στο Κάτω Βαρσαμόνερο του νομού Ρεθύμνου. Δε γνωρίζει καλή γραμματική και ορθογραφία λόγω της δυσλεξίας του. Έχει εργαστεί ως αυτοκινητιστής, ναυαγοσώστης, πωλητής κοσμημάτων, αλλά δεν μπορεί να ξεχωρίσει κανένα από αυτά τα επαγγέλματα, γιατί όλα τα έκανε με αγάπη και το καθένα τού δίδαξε κάτι διαφορετικό. Άλλα βιβλία του είναι: « 7 Άστρα – Ο Μαθητής» και « 7 Άστρα-Το ημερολόγιο». Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

το τσιπάκι της γνώσης

«Το τσιπάκι της γνώσης» Β.Καλιόσης Εκδόσεις Κάκτος 2020 σελ. 419 Ένα βιβλίο ύμνος στην άμεση Δημοκρατία, την Δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας και ένας ύμνος στον έρωτα. Έτος 2100. Μια πόλη. Ο Πολίτης Α ερωτεύεται την κόρη του Κυβερνήτη της πόλης .Για να πλησιάσει το Ξωτικό (έτσι την αποκαλεί) , πιάνει δουλειά στο Πύργο Ελέγχου του Κυβερνείου, του πατέρα της .Εργάζεται στα συστήματα ηλεκτρονικής και τηλεπικοινωνιών του Κυβερνήτη. Ο Κυβερνήτης είχε στήσει ένα εκτεταμένο, κρυφό ,ιδιωτικό δίκτυο παρακολούθησης όλων των πολιτών. Ανατριχιαστικά επικίνδυνο αυτό που συνέβαινε ,τόσο για την ίδια την πόλη όσο και τους πολίτες της. Η τεχνολογική αυτή βάση λεγόταν Μάτι του Θεού. Ο οφθαλμός ος τα πάνθ΄ ορά . Ένας Μεγάλος Αδελφός ,του Όργουελ… Ο Κυβερνήτης παρακολουθούσε ακόμη και την ίδια του την κόρη. Η γυναίκα του είχε εξαφανιστεί περίεργα πριν δεκαοκτώ χρόνια . Ο Κυβερνήτης χρησιμοποιώντας την ελίτ των Ενθρονιστών-Εξουσιαστών, τον φόβο , την τάξη και την παρακολούθηση, κυβερνούσε και εκμεταλλευόταν την πόλη 25 χρόνια. Είχε επίσης εμφυτέψει στο εγκέφαλο της κόρης του ένα τσιπάκι «Το τσιπάκι της γνώσης» ( ένα Εμφυτεύσιμο Γνωστικό Λογισμικό, ένα μέσο χειραφέτησης), για να έχει πάρα πολλές γνώσεις και να μπορέσει να κυβερνήσει και να ηγεμονεύσει την πόλη μετά από αυτόν. Ο Πολίτης Α δίνει αναφορά στον Κυβερνήτη, για ότι βλέπει και ακούει στην πόλη, αρκεί να βρίσκεται κοντά στο αντικείμενο του πόθου του . Γρήγορα γνωρίζεται με το ξωτικό . Στην ίδια πόλη ζει και ο Πολίτης Β , ο οποίος έχει ένα ανεξάρτητο και δυναμικό ραδιοφωνικό σταθμό τον Citizen Radio ,με τον οποίο αποκαλύπτει όλα τα κακώς κείμενα κυρίως της εξουσίας του Κυβερνήτη. Ο Πολίτης Α μαζί με το ξωτικό γνωρίζονται με τον Πολίτη Β και την Ομάδα των Ουρανιστών. Ο σκοπός του Πολίτη Β και των Ουρανιστών είναι να μπορέσουν να έχουν πρόσβαση στο τσιπάκι της Γνώσης ,όσο δυνατόν περισσότεροι πολίτες. Πιστεύουν ότι από τότε που η σκέψη των πολιτών θα εμπλουτιστεί με όλη αυτή τη γνώση , θα φοβούνται λιγότερο την κάθε εξουσία, θα έπαυαν να έχουν αυταπάτες και ο κόσμος θα γινόταν καλύτερος και πιο δημοκρατικός . Αν τον πετύχαιναν αυτό θα ήταν η πιο επιτυχημένη παρασκηνιακά ειρηνική τεχνοεπιστημονική και κοινωνικοανατρεπτική ενέργεια που έλαβε ποτέ χώρα στην ανθρώπινη Ιστορία!!! Θα μπορέσουν να το πετύχουν ; Θα συνεργαστούν οι Ουρανιστές με την Αρετή της Εχεμύθειας ; Θα γίνουν οι πολίτες παντογνώστες, θα δούνε την πραγματικότητα , έχουν τη θέληση ; Η ομορφιά , ο έρωτας, η εντιμότητα και το δίκαιο θα νικήσουν την φαυλότητα ; Θα νικήσει η πραγματική Δημοκρατία την Ολιγαρχία και τον δεσποτισμό ; Στην πραγματική Δημοκρατία κάθε εξουσία πηγάζει , ελέγχεται και ανακαλείται από τους πολίτες ; Είναι η Δημοκρατία μια τεράστια εστία εκρήξεων χαράς, έμπνευσης και δημιουργίας, που πυροδοτούνται αενάως από τη συμμετοχή, την ευθύνη και το αυτεξούσιο ; Είναι δυνατόν η εξουσία στη φαντασία ; Τα όπλα τους θα γίνουν οι λέξεις ; Μπορεί η πόλη να ανήκει στους πολίτες της ; Μήπως όλα τα παραπάνω είναι μια Ουτοπία ; Μια συναρπαστική αφήγηση γραμμένη σε απαράμιλλο ύφος. Ό,τι πιο διαυγές ,αληθινό και πλούσιο μπορεί να διαβάσει κανείς για την πραγματική Δημοκρατία. Διαδώστε αυτό το εξαιρετικό και διδακτικό βιβλίο. Ο Βαγγέλης Κάλιοσης είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Γερμανία τον Μάρτη του 1968, μεγάλωσε στην Πρέβεζα και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και έκανε μεταπτυχιακό με θέμα την Εκπαιδευτική Ηγεσία και Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας. Εργάζεται ως φιλόλογος στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Από το 2014 έχει διατελέσει διευθυντής του Δημόσιου Ινστιτούτου Επαγγελματικής Κατάρτισης των Φυλακών Κορυδαλλού, του Δ.Ι.Ε.Κ. Αχαρνών και του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Μεγάρων. Η ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία ξεκινάει με την πρωτόλεια ποιητική συλλογή Ακροβασίες, που δημοσιεύτηκε από τις Εκδόσεις Έψιλον το 1991. Το 1997 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Καστανιώτη η συλλογή διηγημάτων του Όμηρος εταίρας. Ακολούθησε το 2006 από τον ίδιο οίκο το μυθιστόρημά του Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς τρομοκράτες;, το οποίο απέσπασε πολύ θετικές κριτικές. Το 2011 εκδόθηκε το πολιτικό του δοκίμιο Η κρίση του κοινοβουλευτισμού και το αίτημα της άμεσης δημοκρατίας από τις Εκδόσεις Χρ. Δαρδανός. Η ποιητική του σύνθεση Συνάντηση με τον Γιάννη Ρίτσο υπό τη Σονάτα του Σεληνόφωτος είναι αναρτημένη από τον Μάρτιο του 2015 στην επίσημη ιστοσελίδα (www.yannisritsos.gr) για τον μεγάλο ποιητή. Έχει συγγράψει επίσης πολλά σχολικά βοηθήματα πάνω στα διδακτικά αντικείμενα της Ιστορίας και της Φιλοσοφίας, τα οποία έχουν κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Χρ. Δαρδανός και Πατάκη. Το 2009 πραγματοποίησε την προσαρμογή στην ελληνική έκδοση του βιβλίου Εγχειρίδιο γενικής παιδείας των Jean-FrancoisBraunstein & BernardPhan για λογαριασμό των Εκδόσεων Πατάκη, ενώ το 2012 πήρε μέρος στη συγγραφή λημμάτων του Μεγάλου Λεξικού της νέας ελληνικής γλώσσας των ίδιων Εκδόσεων. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

το κορίτσι του καιρού

«Το κορίτσι του καιρού» Κ.Τσεμπερλίδου Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 264 Το βιβλίο αυτό είναι ένα μυθιστόρημα για την ανθρωπολογία της οικογένειας. Πόσο διαφορετικές είναι οι σχέσεις και η προσωπική ταυτότητα των μελών κάθε οικογένειας , πράγμα που αναδεικνύεται όταν διασταυρώνονται στη ζωή. Αλλά και πόσο έτοιμα ή όχι είναι τα μέλη της για τις αλλαγές των ρόλων στο ζευγάρι-πυρήνα της οικογένειας , αλλαγές που προκαλούνται από καταιγιστικά τσουνάμι στον επαγγελματικό χώρο. Μέσα σε μια θύελλα αλλαγών, υπάρχει αγάπη που μπορεί να μείνει όρθια ; Την ημέρα που η Στεφανία επαναπροσλαμβάνεται, για ένα καλοκαίρι, στην παλιά της δουλειά στην τηλεόραση ως εκφωνήτρια του καιρού ( το κορίτσι του καιρού), ο άντρας της ο Θοδωρής χάνει τη δική του. Τώρα οι ρόλοι αντιστρέφονται. Εκείνη φέρνει τα λεφτά στο σπίτι, ενώ εκείνος σιδερώνει, μαγειρεύει μπιφτέκια και πηγαίνει τα παιδιά στη στάση για να περάσει το σχολικό να τα πάρει. Οι πειρασμοί, οι δυσκολίες και τα μυστικά εμφανίζονται από παντού. Η αντιστροφή των ρόλων κινδυνεύει να διαλύσει τον γάμο του ζευγαριού. Πόσο ευάλωτοι είναι στις αλλαγές; Άραγε, θα επαναλάβουν τα λάθη των γονιών τους ή θα προχωρήσουν στη ζωή τους μέσα από ισχυρούς δεσμούς αγάπης ; Ένα μυθιστόρημα με όλα τα συστατικά της καλής λογοτεχνίας : μυθοπλαστική δύναμη, με την εύθραυστη ισορροπία των οικογενειακών σχέσεων να πρωταγωνιστεί και επιπλέον μια ρέουσα γλώσσα. Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΕΜΠΕΡΛΙΔΟΥ είναι συγγραφέας, happiness blogger, inspirational speaker και πιστεύει στη θετική σκέψη. Είναι δημιουργός δύο ιστότοπων, του tsemperlidou.gr, με θέμα του την ευτυχία, και του vivlio.gr, όπου παρουσιάζει τα βιβλία που διαβάζει. Ταυτόχρονα, είναι ομιλήτρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με θέματα την ευτυχία, τις γυναίκες, την ηγεσία και την επικοινωνία. Λατρεύει τα βιβλία και τα ταξίδια. Η Κατερίνα Τσεμπερλίδου σπούδαζε νομικά, αλλά από μια σύμπτωση βρέθηκε στον χώρο της διαφήμισης. Εργάστηκε σε μία από τις μεγαλύτερες διαφημιστικές εταιρείες της Ελλάδας ως κειμενογράφος, διευθύντρια δημιουργικού και πρόεδρος. Δημιούργησε πάνω από 500 διαφημιστικές καμπάνιες και τα σλόγκαν της έχουν γράψει ιστορία. Έχει κερδίσει, μαζί με την ομάδα της, 324 διαφημιστικά βραβεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει γράψει 12 βιβλία (μυθιστορήματα, διηγήματα, βιβλία αυτογνωσίας), πολλά από τα οποία έχουν γίνει μπεστ σέλερ. Το πρώτο της μπεστ σέλερ, η συλλογή διηγημάτων ΟΧΙ ΠΙΑ SEX, ΜΟΝΟ ΦΙΛΟΙ, προκάλεσε αίσθηση, ταράζοντας τα νερά στους λογοτεχνικούς κύκλους. Το βιβλίο Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ δημιούργησε μια νέα τάση στην Ελλάδα για τον θετικό τρόπο ζωής. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Σε πρώτο πρόσωπο

«Σε πρώτο πρόσωπο» Ρ.Φλάνγκαν Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 458 Ο Κιφ Κέλμαν , ένας νεαρός, άνεργος συγγραφέας ,δέχεται να γράψει με αμοιβή, μία αποκαλυπτική αυτοβιογραφία του απατεώνα Ζίγκφριντ Χάιντλ, κοινώς «Τζίγκι», ξέροντας πως έπρεπε να καλύψει μόνο τη λογική ενός βιβλίου , όχι την τρέλα του υποτιθέμενου δημιουργού της. Ο Τασμανός Κιφ Κέλμαν , ο νεαρός συγγραφέας με φανερή προοπτική , θα έγραφε για λογαριασμό άλλου και με αμοιβή δέκα χιλιάδες δολάρια. Τους συγγραφείς που γράφουν για λογαριασμό άλλων στη Γαλλία τους λένε Νέγρους και Σκλάβους. Ο Κιφ Κέλμαν θα ήταν ένας συγγραφέας-φάντασμα. Η οικονομική ανάγκη τον έκανε να δεχτεί. Και έτσι ο Κιφ Κέλμαν άρχισε να γράφει την αληθινή ιστορία του Ζίγκφριντ Χάιντλ, του πιο διαβόητου απατεώνα της Αυστραλίας. Η δουλειά δείχνει εύκολη, αλλά ο Τζίγκι αποδεικνύεται πολύ δύσκολος στη συνεργασία. Ο Ζίγκφριντ Χάιντλ υπεκφεύγει διαρκώς πέφτει σε αντιφάσεις, μιλά με αοριστίες και ασυνάρτητα φιλοσοφικά τσιτάτα , ενώ ο χρόνος περνά και η καταληκτική προθεσμία ,των πεντέμισι εβδομάδων, πλησιάζει. Η αλήθεια για τον Τζίγκι, που σε λίγες εβδομάδες επρόκειτο να δικαστεί για τραπεζικές απάτες 700 εκατομμυρίων δολαρίων, ήταν κάτι άγνωστο. Νομίζεις πως τον ξέρεις κι έπειτα ανακαλύπτεις πως δεν ξέρεις τίποτα. Νομίζεις πως λέει την αλήθεια και αποδεικνύεται πως είναι όλα ψέματα. Νομίζεις πως λέει τις πιο εξωφρενικές μπούρδες και αποδεικνύεται πως είναι όλα αλήθεια. Έπρεπε να επαληθεύσει ο Κιφ Κέλμαν, τις ανοησίες του Τζίγκι , τις παράλογες και εξωφρενικές ιστορίες του , επιδιώκοντας να συμβιβάσει κάπως τα καινούργια του ψέματα με τα παλιά δικά του. Οι ιστορίες του όπως ο ίδιος επέλεγε να τις λέει , να τις επανερμηνεύει και να τις επαναφευρίσκει , βδομάδα με τη βδομάδα και μήνα με τον μήνα. Κάθε ιστορία που έλεγε ο Τζίγκι εν μέρει απέρριπτε και εν μέρει συμπλήρωνε την τελευταία , μόνο για να παραλειφθεί από μιαν άλλη ιστορία. Το μόνο που παρέμενε ήταν ο χορός της αφήγησης. Η ιστορία του δεν ήταν ποτέ η ιστορία του , αλλά μανίες που σε καλούσε να μοιραστείς -ο ASO (μια φιλανθρωπική Οργάνωση) ,ο φόνος, ο κατάσκοπος, η CIA, ο δολοφόνος, οι μυστικές επιχειρήσεις, ο τρομοκράτης Κάρλος, το Λάος, το Διαστημικό Κέντρο, η Νugan Hand .Ο μέγας δημιουργός ιστοριών ήταν πανταχού παρών στα δημιουργήματά του , αλλά παντού αόρατος. Την επιθυμία για πίστη είχε καλλιεργήσει τόσο επιμελώς στους άλλους .Αυτό τον οδήγησε στην κλοπή των 700 εκατομμυρίων δολαρίων από τις τράπεζες. Μπορούσε ο Τζίγκι να σε ξαφνιάζει. Για πολλά έδειχνε ανίδεος , αλλά περιστασιακά θα έδινε παράξενα αποδεικτικά στοιχεία που δεν ήταν . Ο Τζίγκι είχε πολλές μάσκες ,ήταν πολλές persona. Ο Κιφ Κέλμαν αρχίζει να νιώθει μια παράξενη, υπνωτιστική έλξη για τον κόσμο του Τζίγκι. Ο Τζίγκι εισχωρούσε μέσα στον Κιφ κι ο Κιφ δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι΄αυτό. Ο Τζίγκι τον είχε του χεριού του από την αρχή της γνωριμίας τους. Σύντομα δεν ξέρει πια αν εκείνος ο Κιφ γράφει την αυτοβιογραφία του Τζίγκι ή ο Τζίγκι ξαναγράφει τη ζωή του από την αρχή – το ποιος είναι, το μέλλον του, την ίδια την πραγματικότητα. Εκείνο τα θαυμαστό δημιούργημα που υπήρξε ταυτόχρονα αυτός ο Τζίγκι και η επινόηση του εαυτού του και τώρα ήταν η επινόηση του Κιφ Κέλμαν και η επινόηση του εαυτού ,του Κέλμαν . Τελικά το βιβλίο που έγραψε ο Κέλμαν ήταν η δική του ιστορία και-χωρίς να είναι ο ίδιος -ήταν τελικά αυτός... Ο Κιφ Κέλμαν ανακαλύπτει πως , για να βρει την αλήθεια , δεν πρέπει να κολλάς τόσο πολύ στα γεγονότα . Στο κάτω κάτω η μυθοπλασία δεν είναι ψέμα, αλλά αλήθεια , που τη χρειαζόμαστε .Χωρίς τη μυθοπλασία δηλητηριαζόμαστε με τα ψέματα σε πρώτο πρόσωπο και ίσως αυτό να είχε φοβηθεί ο Κιφ Κέλμαν, μήπως γίνει το πρώτο πρόσωπο , παγιδευμένο στα ψέματα του Τζίγκι… Άλλοτε ειρωνικό, άλλοτε ανατριχιαστικό, το μυθιστόρημα «ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ» αποτελεί μια σπουδή στις συνθήκες απώλειας της ηθικής και μια διεισδυτική ματιά σε μια εποχή όπου το γεγονός δεν ξεχωρίζει από την επινόηση, και η αλήθεια, όπως άλλωστε και η μνήμη, δεν είναι παρά μια έννοια σχετική. Ο ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΦΛΑΝΑΓΚΑΝ γεννήθηκε το 1961. Έχει γράψει έξι μυθιστορήματα, τα οποία έχουν βραβευτεί και έχουν εκδοθεί σε 26 χώρες. Ζει στη γενέτειρά του, την Τασμανία. Το μυθιστόρημά του «ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΓΙΑ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ» τιμήθηκε το 2014 με το βραβείο Man Booker. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Δημοκρατία και Οικονομία

«Δημοκρατία και Οικονομία-Μια αναλυτική Ιστορία της Δημοκρατίας από τη γέννησή της μέχρι σήμερα» Ν.Κυριαζής- Ε.Μ.Οικονόμου Εκδόσεις Ενάλιος 2015 σελ. 558 Στη διάρκεια της ιστορίας τα δημοκρατικά πολιτεύματα αποτελούσαν την εξαίρεση παρά τον κανόνα. Η δημοκρατία ξεκίνησε σε ορισμένες ελληνικές πόλεις-κράτη στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. διαδόθηκε περισσότερο τον 4ο αιώνα που είναι ο Χρυσός Αιώνας της αρχαίας δημοκρατίας και συνεχίστηκε στον ελληνικό χώρο μέχρι τα μέσα του 2ου αιώνα π.Χ. και τη ρωμαϊκή κατάκτηση .Στη Ρώμη , μέχρι τα τέλη του 2ου , αρχές του 1ου αιώνα π.Χ. υπήρχε ένα μεικτό πολίτευμα , με στοιχεία δημοκρατίας .Από τον 2ο αιώνα π.Χ. πρέπει να μεσολαβήσουν σχεδόν 15 αιώνες για να ξαναεμφανισθεί ένα δημοκρατικό πολίτευμα , στα τρία αρχικά καντόνια της Ελβετίας…Παντού και πάντα η δημοκρατία ήταν εύθραυστη και αντιμετώπιζε εχθρούς που ήθελαν να την καταργήσουν , ολιγαρχικούς, τυράννους, βασιλείς και αυτοκράτορες, εχθρούς εσωτερικούς και εξωτερικούς. Τα δημοκρατικά πολιτεύματα στην ιστορία υπερείχαν από τα μη δημοκρατικά στην οικονομική τους απόδοση. Έτσι, υπάρχει στενή αλληλεξάρτηση ανάμεσα στη δημοκρατία και την οικονομία: Η δημοκρατία προάγει συνήθως την οικονομία και μία ισχυρή οικονομία διατηρεί και εμβαθύνει τη δημοκρατία και τους πολιτικούς θεσμούς που τη συναποτελούν. Η καλή λειτουργία της δημοκρατίας απαιτεί ισχυρή οικονομία. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης , η αμφισβήτηση της δημοκρατίας αυξάνεται , η αστάθεια μεγαλώνει και σε ορισμένες περιπτώσεις η δημοκρατία καταρρέει , ενώ τα ακραία κόμματα ενισχύονται. Η ιστορία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης είναι πολύ γνωστή , αλλά βέβαια όχι η μοναδική. Η πολιτική αστάθεια σε χώρες της λατινικής Αμερικής ήταν και είναι αποτέλεσμα οικονομικής κρίσης και η άνοδος ακραίων κομμάτων όπως σε Ελλάδα , Γαλλία, κ.λ.π. είναι επίσης αποτέλεσμα της οικονομικής δυσπραγίας. Βασικό επιχείρημα αυτού του βιβλίου είναι πως η σχέση δημοκρατίας και οικονομίας είναι αλληλένδετη. Η δημοκρατία λειτουργεί καλά όταν η οικονομία είναι ισχυρή και το αντίθετο .Η οικονομία επίσης είναι μέχρι τώρα ισχυρή σε δημοκρατικά καθεστώτα , επειδή αυτά προστατεύουν τα περιουσιακά δικαιώματα , περιορίζουν κάθε μορφής αυθαιρεσία και έτσι δίνουν ισχυρά κίνητρα για επενδύσεις , επιχειρηματικές πρωτοβουλίες κ.λ.π., Η δημοκρατία προσφέρει το καλύτερο θεσμικό πλαίσιο για ανάπτυξη. Ακόμη και πολιτικά μη δημοκρατικές χώρες, όπως η Κίνα , πέτυχαν ισχυρούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης , όταν , τουλάχιστον στην οικονομία τους, υιοθέτησαν το «δυτικό» δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας , με προστασία περιουσιακών δικαιωμάτων , ιδιωτική πρωτοβουλία και ιδιωτικές επιχειρήσεις, κέρδος κ.λ.π. Είναι η δημοκρατία το καλύτερο πολίτευμα ; Γιατί γεννήθηκε η δημοκρατία στην αρχαία Ελλάδα και όχι αλλού ; Είναι οι Έλληνες που δημιουργούν τις πρώτες ομοσπονδίες ; Είχε εθνικό κτηματολόγιο από το 1200 π.Χ. το παλάτι της Πύλου ; Υπάρχουν στα Ησιόδεια ποιήματα, θέματα περιουσιακών δικαιωμάτων ; Οι πρώτες τράπεζες δημιουργούνται στην αρχαία Αθήνα και στον Πειραιά ; Η αθηναϊκή ασημένια δραχμή , οι περίφημες γλαύκες, χρησιμοποιούνταν τον 5ο και 4ο αιώνα ως διεθνές μέσο συναλλαγής ; Πρώτοι οι Αθηναίοι εφαρμόζουν αυτό που ονομάζουμε οικονομική δημοκρατία ; Οι Αθηναίοι δημιουργούν την πρώτη σύγχρονη οικονομία ; Τι ρόλο έπαιξε στη δημοκρατία, ο Ναυτικό Νόμος του Περικλή ; Τι ήταν η Σεισάχθεια του Σόλωνα ; Ήταν η τριηραρχία των Αθηναίων μια συγκαλυμμένη μορφή φορολογίας ; Είναι οι Ελβετοί που ξανα-ανακαλύπτουν την άμεση δημοκρατία από τον 13ο αιώνα μ.Χ. ; Τι σχέση έχει με τη δημοκρατία η ελληνική οπλιτική φάλαγγα και οι τριήρεις ; Οι Αθηναίοι οπλίτες μεταβάλλονται σε πολίτες της πόλης και δημοκράτες ; Τι σχέση έχουν με τη δημοκρατία τα Αγγλικά τμήματα τοξοτών ; Ποιες είναι οι βασικές πολιτικές αρχές της Magna Carta ; Γιατί υπερίσχυσαν οι ευρωπαϊκοί δημοκρατικοί νάνοι εναντίον των ασιατικών αυτοκρατορικών γιγάντων ; Ποιοι ήταν οι ζητιάνοι και οι σκύλοι της θάλασσας ; Η Αθηναϊκή Δημοκρατία , η Αγγλία και οι Ενωμένες Επαρχίες ακολουθούν παράλληλες ιστορικές πορείες ; Ήταν ο 17ος αιώνας ο χρυσός αιώνας των Επτά Ενωμένων Επαρχιών των Κάτω Χωρών ; Ήταν το Άμστερνταμ η «αγορά» της πληροφορίας και το διακομετακομιστικό κέντρο του κόσμου, όπως ο Πειραιάς για τη Μεσόγειο της Κλασσικής Περιόδου ; Τι σχέση έχουν τα μπαχαρικά με τη δημιουργία νέων θεσμών και την χρηματοοικονομική επανάσταση του 17ου αιώνα ; Ποιες είναι οι σύγχρονες μορφές άμεσης δημοκρατίας ; Ποια ήταν η αυτοκρατορία του Ωκεανού ; Πώς εμπνεύστηκαν οι Αμερικανοί Πατέρες του συντάγματος από τις ελληνικές ομοσπονδίες ; Ποια είναι η φημισμένη Πρωτοβουλία 13 ; Η σημερινή Πολιτεία της Καλιφόρνιας εφαρμόζει συχνά ψηφοφορίες για οικονομικά θέματα ; Οι υπερβολικοί φόροι δεν αρμόζουν σε ελεύθερους ανθρώπους γιατί περιορίζουν την ελευθερία τους ; Γιατί η Ελλάδα κατατάσσεται ως η λιγότερη δημοκρατική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ; Τι σημασία έχει το δόγμα του Θουκυδίδη «μέγαν το της θαλάσσης κράτος» ; Διαβάστε το. Πρόκειται για Αριστούργημα. Ο Νίκος Κυριαζής έλαβε το δίπλωμα και το Διδακτορικό του (Ph.D) στα Οικονομικά από το Πανεπιστήμιο της Βόννης στη Γερμανία. Ήταν επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια του Harvard και του Trier. Από το 1995 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και από το 2013 είναι Πρόεδρος του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας με έδρα τον Βόλο. Παλαιότερα είχε διατελέσει ειδικός για νομισματικά θέματα στη Γενική Διεύθυνση Μελετών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας, σύμβουλος των Υπουργείων Οικονομικών και Εθνικής `Αμυνας, αποτελώντας έναν από τους βασικούς σχεδιαστές του ελληνικού Συστήματος Διοίκησης και Ελέγχου (C4I) καθώς και Γενικός γραμματέας του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης. Επιπλέον, είναι μέλος του ΔΣ της Alpha-Trust-Andromeda ΑΧΕΠΕΥ (εισηγμένης στο ΧΑΑ), αντιπρόεδρος στην Ergoman Telecommunications (εταιρία παροχής υπηρεσιών), αντιπρόεδρος στην Black Orange (ελληνική εταιρία παραγωγής ταινιών) και πρόεδρος του Ιδρύματος Κώστας Κυριαζής. Έχει δημοσιεύσει 43 άρθρα σε διεθνή ακαδημαϊκά περιοδικά με κριτές και 7 επιστημονικά βιβλία, 16 άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικούς τόμους (8 ελληνόγλωσσους και 8 ξενόγλωσσους), ενώ έχει συμμετάσχει σε πολλά επιστημονικά ακαδημαϊκά συνέδρια, διεθνή και ελληνικά. Ως συγγραφέας έχει δημοσιεύσει 17 μυθιστορήματα (τέσσερα έχουν δημοσιευτεί και στα Αγγλικά ως Nicholas Snow). Το 2005 τιμήθηκε από τον Γάλλο Πρόεδρο με το ανώτατο παράσημο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής (Chevalier de la Legion d' Honneur) για τη συνεισφορά του στη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την προετοιμασία της ΟΝΕ, ως μέλους της ομάδας εργασίας των Delors-Moreau. `Αρθρα του, κυρίως οικονομικού ενδιαφέροντος, δημοσιεύονται στον ημερήσιο τύπο (Το Βήμα, Καθημερινή, Κηφισιά, Θεσσαλία, Ταχυδρόμος, Ελευθερία κ.λπ.). O Εμμανουήλ-Μάριος Οικονόμου σπούδασε Οικονομικά στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (αποφοίτησε το 2004) ενώ το 2010 ολοκλήρωσε σε αυτό τις Μεταπτυχιακές του σπουδές με ειδίκευση στα Εφαρμοσμένα Οικονομικά. Το 2014 έλαβε το διδακτορικό του με ειδίκευση στην ανάλυση της αρχαίας ελληνικής οικονομίας, την ανάλυση της μετα-μεσαιωνικής οικονομίας της Αγγλίας και τις σύγχρονες πολιτικές στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στην οικονομική ιστορία, στην ανάλυση της αρχαίας ελληνικής και μετα-μεσαιωνικής οικονομίας στην Ευρώπη, στα θεσμικά οικονομικά, την πολιτική οικονομία, τα οικονομικά της άμυνας και τις Ευρωπαϊκές πολιτικές. Έχει δημοσιεύσει σε 12 ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά, 5 ελληνικούς και ξένους συλλογικούς τόμους, στον ελληνικό πολιτικό, οικονομικό και αμυντικό τύπο και έχει συμμετάσχει σε πολλά ξένα και ελληνικά επιστημονικά συνέδρια. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Οι φύλακες της λίμνης

«Οι φύλακες της λίμνης» Β.Διαμαντή Εκδόσεις Ωκεανός 2019 σελ.494 Οι άνθρωποι βρίσκονται εκεί που η Μοίρα θα ορίσει… Δυο άγνωστοι άνθρωποι με το ίδιο όνομα, θύματα της Ιστορίας και του πολέμου, θα συναντηθούν στην κορυφή του Χαλεάκαλα, στο νησί Μάουι της Χαβάης. Ο ένας γεννήθηκε στο Καλπάκι Ιωαννίνων και ο άλλος στα Κάτω Πεδινά Ζαγορίου Ιωαννίνων. Τα Πεδινά δεν υπάρχουν πια , όλο το χωριό μετακόμισε στο Καλπάκι , μετά τον πόλεμο του ΄40. Ο ένας, ο Θόδωρος-Τεντ Σταύρου ,γεννημένος στο Καλπάκι Ιωαννίνων, κυνήγησε το όνειρο με τέτοιο ζήλο που τον έφερε μέχρι τα πιο εξωτικά μέρη της Αμερικής. Από την απόλυτη φτώχεια στη χλιδή, από τη μοναξιά της ξενιτιάς στον έρωτα, από την νοσταλγία της πατρίδας στην επιστροφή. Ο άλλος, ο Θεόδωρος Σταύρου , άγνωστο από πού… Χωρίς οικογένεια, γονείς, πατρίδα, αναμνήσεις. Λευκή σελίδα η ζωή του μέχρι την ημέρα της συνάντησης τους… Εσθήρ. Πάνω στα τρένα που περίμεναν ακινητοποιημένα στις ράγες , πάγωσε η ματιά τους .-Που πάμε ; ρώτησε η Εσθήρ , τη μάνα που της έπιανε το χέρι. Έτρεμαν από το κρύο και τον φόβο, εγκλωβισμένες μέσα σε ένα βρώμικο βαγόνι που έμοιαζε με αποπνικτικό κελί μιας φρικαλέας φυλακής… Θεόδωρος. Την αλήθεια έψαχνε πάντα. Της ύπαρξής του, της οικογένειά ς του, της ταυτότητάς του, της πατρίδας του. Ξέρεις πως είναι να μην έχεις οικογένεια ; Να μην ξέρεις την αλήθεια για την καταγωγή σου και να υποψιάζεσαι ότι έζησες τα πάντα μέσα στο ψέμα ; Τεντ. Γερνούν τα χρόνια του γλυκά, μες τα μαβιά σοκάκια της μνήμης. Βαραίνουν από του νόστου την αδρή πίεση κι απ΄ τη μυρουδιά των φυλαγμένων αναμνήσεων. Κι όταν ανοίγει το σεντούκι της ψυχής , ξεχύνονται γλυκόπικρα σκιρτήματα, που απαλά σαρώνουν στην αρχή και ύστερα γίνονται θύελλες μανιασμένες. Τ΄ αυλάκια του μυαλού του , γέμισαν αναμνήσεις , αεικίνητες , ρυτιδιασμένες από το πέρασμα του χρόνου , φρουροί ακοίμητοι της θύμησης, ορθώνονται σοφά μπροστά του, ζωντανεύουν σαν χορός αρχαίας τραγωδίας. Τις κοιτάζει, τις ξομπλιάζει , ξέρει την κάθε λεπτομέρειά τους, τις μετράει μια μια , σαν χάντρες του κομπολογιού που γράφει πάνω του «η ζωή μου»… Ο Τεντ φέρνει στο μυαλό του τις μνήμες που κουβάλησε από αυτήν την πόλη και από το χωριό του, μέχρι τα πέρατα της γης. Γύρισε επιτέλους στο σπίτι του, στην πατρίδα του... Ο Θεόδωρος κοίταζε τη λίμνη Παμβώτιδα και γέμιζε τα κενά της ζωής του. Τα κομμάτια ενώνονταν σαν παζλ στο μυαλό του και την ολοκλήρωναν. Αυτή που έζησε λειψή, αυτή που έζησε χωρίς να ξέρει ποιος είναι. Κι εκεί μπροστά στη λίμνη , έφτιαξε αναμνήσεις που του λείπανε , φαντάστηκε γεγονότα που συνέβησαν και τοποθέτησε στον εαυτό του μέσα στις εικόνες. Έγινε κάποιος , απέκτησε ταυτότητα, βρήκε τις ρίζες του. Ένιωθε δυνατός , άντεξε τη μοναξιά . Χωρίς τους ανθρώπους σου ,όλοι οι τόποι είναι ξενιτιά. Πατρίδα είναι εκεί που θέλει να ακουμπάει η ψυχή σου , εκεί που θέλεις να ανήκεις , εκεί που άφησες κομμάτι της ψυχής σου φεύγοντας να τη φυλάει. Φεύγοντας άφησε πίσω την ψυχή του , φύλακα όσων έζησε εδώ. Φύλακα των αναμνήσεων του χωριού του , αυτής της πόλης και της λίμνης. Στον βυθό της λίμνης Παμβώτιδας είναι πολλοί, υπάρχουν ψυχές ανθρώπων, που έφυγαν από εδώ χωρίς την θέλησή τους .Εκείνες έμειναν εδώ , γιατί εδώ ήθελαν να ζήσουν , εδώ κρυβόταν ο θησαυρός της ζωής τους και δεν ήθελαν να τον αφήσουν αφύλακτο .Κι έτσι έγιναν φύλακες της μνήμης και φύλακες αυτής της λίμνης Παμβώτιδας. Ήθελε αυτή τη στιγμή να βουτήξει στα νερά της λίμνης , να ενωθεί η ψυχή του με την ψυχή του Τεντ και με των άλλων που βρίσκονται στο βυθό της. Θέλει και αυτός να είναι ένας από τους φύλακες της λίμνης … Μνήμες καλές, μνήμες κακές, θα μένουν καλά φυλαγμένες στα νερά της. Στην επιφάνεια της λίμνης ένα σμήνος πολύχρωμες πεταλούδες βουτούσαν στα νερά. Ήταν οι ψυχές που γίνονται Φύλακες της Ιστορίας της Ηπείρου και της λίμνης της Παμβώτιδας , ζωντανεύοντας μνήμες, με μάρτυρες τα ζωντανά στοιχειά που κρύφτηκαν στον βυθό της… Πιάνεται το όνειρο; Πιάνεται το χάδι; Κερδίζεται ο χρόνος; Φυλακίζεται η αγάπη στην αιωνιότητα μέσα σε μια ματιά ; Το χάδι που καλύπτει το σώμα , λυτρώνει την ψυχή ; Έχει γιατρειά η ξενιτιά ; Έχει η ξενιτιά πολύ πίκρα ; Μπορούν να μας κλέψουν τη ζωή , τις αναμνήσεις ,τις ρίζες της ύπαρξής μας ; Είναι λειψός ο άνθρωπος χωρίς γονείς ; Μόνο όταν αγαπάς αρχίζεις να ζεις ; Ο έρωτας έχει μονάχα αρχή και δεν έχει τέλος ; Είναι αλήθεια ότι η φτώχεια έχει περισσότερη δύναμη πάνω στον άνθρωπο απ΄ ό,τι ο πλούτος ; Αν τη ζωή δεν την σεβαστείς ,δεν πρόκειται να σε σεβαστεί κι αυτή ; Παλεύεται η ψυχή άμα κουραστεί ; Μοιάζουν οι ψυχές των ανθρώπων με πεταλούδες ; Οι τόποι χωρίς ανθρώπους και αναμνήσεις δεν είναι τίποτε… Η λίμνη Παμβώτιδα , η βασίλισσα της πόλης των Ιωαννίνων, γκρίζα, παγωμένη και καταθλιπτική στεκόταν μάρτυρας της τραγωδίας κι έγραφε στη μνήμη τις εικόνες .Είδε και άκουσε τα πάντα… Τέτοια σφαγή στην Ήπειρο δεν είχε ξαναγίνει (Λιγκιάδες, Κεφαλόβρυσο, Κομμένο…), σαν αυτή που κάνανε οι Γερμανοί. Βάφτηκαν κόκκινα τα βουνά από το αίμα αθώων, γέμισαν τα ποτάμια, στράγγιξαν αίμα μέσα στην Παμβώτιδα ,που έχασε το χρώμα της και την ομορφιά της… Οι ψυχές τσαλαβουτούσαν στα νερά της λίμνης , αθέατες για τους πολλούς και φανερές για όσους είχαν τη χάρη να τις δουν… Οι φύλακες της λίμνης ήταν όλοι εκεί… Χορτάσαμε σ΄όλη την Ήπειρο από θάνατο… Ένα βιβλίο για την Ήπειρο, την ζωή, την ανθρωπιά , το χάδι, την οικογένεια, τους στραγγισμένους ανθρώπους, την πατρίδα, την αγάπη, τον ανεκπλήρωτο έρωτα, την ταυτότητα, τον ρατσισμό, την εξολόθρευση των Εβραίων, την αντίσταση στον πόλεμο, την ανέχεια, την φτώχεια, την ξενιτιά, τον ξεριζωμό, τους μετανάστες, το νόστο, τη μοναξιά, την φιλία, την μπέσα, τις αναμνήσεις, τον ρόλο της μνήμης, την μοίρα, την βία, το μοιρολόι, τον θάνατο ,την χαβανέζικη λέξη aloha (αντίο, αγάπη, ειρήνη, συμπόνια, έλεος , δηλώνει επίσης τη χαρά να μοιράζεσαι την αναπνοή της ζωής). Η συγγραφέας Διαμαντή Βασιλική αντλώντας από βιώματα και οικείες , ελληνικές μνήμες, φτιάχνει αριστοτεχνικά ένα συγκλονιστικό ,ποιητικό και συγκινητικό μυθιστόρημα. Συναρπαστικά, σχεδόν πνιγηρά όμορφο. Ζωντανό και βαθύ. Αναφέρεται η συγγραφέας στην μαρτυρική, φτωχή και κλειστή Ήπειρο. Έναν τόπο όπου οι κάτοικοι μασάνε τις λέξεις και την καλημέρα τους... Η ανθρώπινη κατάσταση όπως είναι , χωρίς περιτύλιγμα… Ίσως το μυθιστόρημα της χρονιάς. Η Διαμαντή Βασιλική γεννήθηκε στο χωριό Μαυραχάδες του Ν. Καρδίτσας. Σπούδασε Hλεκτρολόγος Mηχανικός και Μηχανικός Η/Υ στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Από το 2000 και μετά εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Διετέλεσε σύμβουλος Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού στα σχολεία της περιοχής της και υποστήριξε τις καινοτόμες και βιωματικές δράσεις στο χώρο των σχολείων. Είναι αναπληρωματικό μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Λογοτεχνών Β. Ελλάδος και του συλλόγου «Καρδιτσιωτών» Θεσσαλονίκης. Είναι παντρεμένη, έχει τρία παιδιά και ζει μόνιμα στη Νέα Μαγνησία Θεσσαλονίκης. Έχουν εκδοθεί τα μυθιστορήματά της: «Μοιραίες Παρεμβάσεις» τον Ιούνιο του 2015 και «Η Υφάντρα της Πόλης» τον Δεκέμβριο του 2016. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

1

Δεξί κίτρινο λουστρίνι

«Δεξί κίτρινο λουστρίνι» Ι.Τέκου Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 439 1934. Πόθια Καλύμνου .Ιταλική Κατοχή. Οι δύο φίλες – αδελφές η Θεμελίνα και η Χριστίνα έχουν πολλά μοιραστεί. Το νησί ,την Κάλυμνο και όλες οι ιστορίες που τις ένωναν μαζί του , το χωριό τους την Πόθια, ένα ζευγάρι κίτρινα λουστρίνια, τις απώλειες που βίωσαν , ο αιφνίδιος αποχωρισμός τους που τις άφησε χαμένες και μισές και το βασικότερο …μοιράζονταν ένα τέρας. Κάποιο τέρας , ένας Ιταλός κατακτητής , βίαζε μικρά παιδιά και μετά τα σκότωνε. Ο ένοχος μαγάριζε τα παιδιά και μετά τα κακοποιημένα παιδιά ,έβρισκαν φρικτό θάνατο Οι δυο φίλες τυχαία είδαν την αποτρόπαια πράξη του τέρατος και από τότε η Χριστίνα βρίσκεται υπό διαρκή παρακολούθηση, έως ότου ξαφνικά χάθηκε, λες και την κατάπιε η γη ή η θάλασσα... Η Θεμελίνα θα χάσει τον πατέρα της σε κάποιο ταξίδι με τα σφουγγαράδικα της Καλύμνου . Λόγω φτώχιας και λόγω των Ιταλών κατακτητών, η Θεμελίνα θα φύγει το 1935 ,στην ξενιτιά (στο Σαλέν ντε Ζιρό και το Σολβέ της Νότιας Γαλλίας), με τη μητέρα της Νομική μαζί και με άλλους συμπατριώτες: την Σεβαστή , τον Ιορδάνη και τον Στέφανο . Όλοι οι άντρες εργάζονται σε άσχημες συνθήκες, στα εργοστάσια της Πεσινέ και του Σολβέ. Η Θεμελίνα θα κρατήσει στη Γαλλία , το δεξί κίτρινο λουστρίνι ,που στα μάτια της είχε μετουσιωθεί στην ίδια την φίλη της την Χριστίνα, η οποία είχε εξαφανιστεί στο νησί της Καλύμνου . Εκεί στη Γαλλία η Θεμελίνα θα παντρευτεί τον Αντρέ (Μαξ) και θα γεννήσει μια κόρη την Κατερινούλα. Ένα κορίτσι χωρίς όνομα, θα βρεθεί στην ψυχιατρική κλινική -Βίλα Σαλέντο, στο Λέτσε της Ιταλίας . Ώσπου ξαφνικά μια μέρα στο Σολβέ , στο κατώφλι του σπιτιού της Θεμελίνας ,βρέθηκε ένα κίτρινο λουστρίνι… Τα πάντα είναι πιθανά αρκεί να μην παραιτείται κάποιος από τα όνειρά του!! Ένα βιβλίο για την αληθινή φιλία, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, το παράλογο της βίας και του πολέμου, τον θάνατο και τον έρωτα. Σημείο αναφοράς στην ξέγνοιαστη νιότη και την ελπίδα: ένα ζευγάρι κίτρινα λουστρίνια. Ένα βιβλίο με μυθοπλαστική δύναμη , σε μια ρέουσα γλώσσα. Διαβάστε το. Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και πήρε μεταπτυχιακό τίτλο από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Εργάστηκε ως διοικητική υπάλληλος για αρκετά χρόνια σε πολυεθνικές εταιρείες, ενώ πλέον κάνει μεταφράσεις και παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματα της ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΩΣ και Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ, καθώς και το βιβλίο της για εφήβους YOLO – ΖΕΙΣ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Ο μεγάλος υπηρέτης

«Ο μεγάλος υπηρέτης» Δ.Σωτάκης Εκδόσεις Κέδρος 2019 σελ. 349 Ο Μάριος είναι ένας πιστός υπηρέτης , αφοσιωμένος στα καθήκοντα του θείου του. Μέχρι την ηλικία των σαράντα δύο ετών υπηρέτησε αυτόν σωστά, όταν όμως πέθανε , δέχεται να υπηρετήσει έναν συνομήλικο επιχειρηματία, ο οποίος του μοιάζει καταπληκτικά. Προσλαμβάνεται ως υπηρέτης με κανονικό μισθό , να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού, να περιποιείται τον κήπο και να φροντίζει διάφορα γραφειοκρατικά θέματα. Ο Μάριος πηγαίνει να ζήσει στο σπίτι του επιχειρηματία , είναι πάντα κοντά του , πιστός και αφοσιωμένος εργάτης. Φροντίζει για την καθαριότητα του σπιτιού, φροντίζει τον κήπο, κάνει τα ψώνια, μαγειρεύει , πληρώνει τους λογαριασμούς . Μία μέρα την εβδομάδα που δεν εργάζεται και έχει ρεπό, δεν βγαίνει από το σπίτι, γιατί δεν έχει που να πάει , δεν έχει κάποιο ερωτικό δεσμό και έτσι κάθεται στο σπίτι και βλέπει συνέχεια τηλεόραση , χωρίς να ενοχλεί το αφεντικό του. Ο Μάριος ήταν ένας εσωτερικός υπάλληλος , πάντα διακριτικός , δεν ενοχλούσε καθόλου και ήταν αθόρυβος και αόρατος μέσα στο σπίτι. Έμοιαζε με ένα παιδί που δεν είχε ενηλικιωθεί. Ήταν ένας παράξενος άντρας ,ο Μάριος ,που σε τέτοια ηλικία ζούσε μέχρι τότε, σαν ταπεινός υπήκοος , σαν κατοικίδιο ζώο!! Η ζωή μέσα στο σπίτι του επιχειρηματία, έχει αποκτήσει έναν ρυθμό και μία τάξη . Υπήρχε μια ώριμη σχέση μεταξύ των δύο ανθρώπων με πλήρη συνείδηση των ρόλων τους .Ο ένας ήταν αυτός που διέταζε , ο άλλος ήταν αυτός που υπάκουε στις διαταγές .Μερικές φορές έτρωγε και καμιά γροφιά ή ξυλιά ο Μάριος , όταν ο κύριός του βρισκόταν σε υστερία ή σε μεγάλο εκνευρισμό. Αυτή η ηρεμία και απραξία του Μάριου ,η εμμονή στη δουλειά , το να βλέπει συνέχεια τηλεόραση και να μην κάνει τίποτε άλλο, δεν μπορούσε να την διαχειριστεί ο κύριός του. Όλα αυτά τον κύριο του σπιτιού, τον αποπροσανατόλιζαν. Τα νεύρα του αφεντικού ,ήταν σπασμένα , η ψυχολογία του ήταν στο ναδίρ, είχε πέσει σε κατάθλιψη. Η αποσβολωμένη εικόνα του Μάριου ερέθιζε περισσότερο τον επιχειρηματία, τον βασανιστή μέσα του. Δεν ανεχόταν πια την αθώα εικόνα αυτού του ανθρώπου , του Μάριου, ο οποίος αντί να κυνηγήσει τη ζωή , βούλιαζε σε μια εξωφρενική οκνηρία, ήταν ένας δούλος στην ψυχή και αηδίαζε με αυτό του τον ρόλο. Του ξυπνούσε μέσα του ένας παράξενος θυμός και ορισμένες φορές ήθελε να του χυμήξει , τον εξόρκιζε η ίδια του η ύπαρξη και έτσι κάθε φορά ξεσπούσε εναντίον του. Αυτός ο άνθρωπος , για ένα αδιευκρίνιστο λόγο τον έκανε έξαλλο, δεν ήξερε τι ήταν αυτό πάνω του που τον εξόργιζε , ενώ ήταν συμπαθέστατος , ήρεμος και δεν είχε κανένα ελάττωμα. Δεν μπορούσε να τον δει μπροστά του , αν και όλα μέσα στο σπίτι ήταν στην εντέλεια. Ολοένα αυξανόταν η σκοτεινιά μέσα του και πάντα ξεσπούσε χωρίς λόγο στον Μάριο , εκσφενδονίζοντας ανυπόστατες κατηγορίες εναντίον του , ταπεινώνοντάς τον. Η ζωή του αφεντικού μέσα στο σπίτι είχε γίνει αφόρητη, το ίδιο και οι επαγγελματικές του ενασχολήσεις. Ήταν ο ένας εξουσιαστής και ο άλλος εξουσιαζόμενος. Ώσπου ένας φίλος ρίχνει την ιδέα στο αφεντικό του Μάριου , για να ξεφύγει από αυτή την άσχημη ψυχολογική κατάσταση , να βρει μια γυναίκα μέσα από το ίντερνετ. Χρειαζόταν μια γυναίκα , για να ξεφύγει από αυτή την κατάσταση. Έτσι άρχισε να ψάχνει σε μια ηλεκτρονική σελίδα γνωριμιών , στον «Κόσμο». Οπότε γνωρίζει μέσω της ηλεκτρονικής αυτής σελίδας , την Άννα , την οποία ξεχώρισε μέσα από αρκετές άλλες γυναίκες ,που ζητούσαν γνωριμία. Άρχισε λοιπόν ένα ερωτικό παιχνίδι στρατηγικής και ο πόθος του για την Άννα μεγάλωνε με τις ατελείωτες και βασανιστικές συνομιλίες . Όμως η σκέψη και μόνο μιας επικείμενης συνάντησης τον γονάτιζε. Ενώ είχε απελευθερωθεί με την εικονική γνωριμία της Άννας , από την άσχημη ψυχολογική κατάσταση, που του δημιουργούσε ο Μάριος , τώρα άρχισε να αγχώνεται ,για την πρώτη πραγματική συνάντηση με την Άννα. Την λύση θα την δώσει ο Μάριος. Του ζητάει , αφού μοιάζουν σαν αδέλφια, να πάει αυτός στο πρώτο ραντεβού με την Άννα … Αν και ακοινώνητος και απαίδευτος ,το πρώτο ραντεβού του Μάριου είχε τεράστια επιτυχία. Έτσι ακολούθησε το δεύτερο ραντεβού. Το αφεντικό του μένει έκπληκτος με τις απροσδόκητες ικανότητες του βοηθού του… Ο Μάριος απασχολημένος πλέον με τα ερωτικά παιχνίδια με την Άννα ,εγκαταλείπει σιγά σιγά την καθαριότητα του σπιτιού , το μαγείρεμα, τα ψώνια, την περιποίηση του κήπου. Όλα αυτά αρχίζει να τα κάνει δειλά δειλά ο επιχειρηματίας , ο οποίος αρχίζει και αυτός να βλέπει πάρα πολύ τηλεόραση. Όμως θα ακολουθήσουν και άλλες εκπλήξεις στη συνέχεια… Τελικά η αλληλοϋποκατάσταση ρόλων του επιχειρηματία με τον Μάριο ,εκτρέπεται σ΄ ένα επικίνδυνο παιχνίδι!!! Ένα συγκλονιστικό βιβλίο που περιγράφει την κυριαρχία από άνθρωπο σε άνθρωπο , τα επικίνδυνα μονοπάτια που οδηγεί η εξουσία, τη σχέση εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου και η αντιστροφή των ρόλων, το μάταιο κυνήγι της ευτυχίας, η αχόρταγη ανάγκη μας να είμαστε πάντα νικητές και τέλος το θέμα της μοναξιάς του σύγχρονου ανθρώπου. Διαβάστε το. Ο Δημήτρης Σωτάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα Η πράσινη πόρτα (2002), Η παραφωνία (2005), Ο Άνθρωπος Καλαμπόκι (2007), Το θαύμα της αναπνοής (2009), Ο θάνατος των ανθρώπων (2012), Η ανάσταση του Μάικλ Τζάκσον (2014), Η ιστορία ενός σούπερ μάρκετ (2015), Ο κανίβαλος που έφαγε έναν Ρουμάνο (2017), Ο μεγάλος υπηρέτης (2019). Το θαύμα της αναπνοής κατέκτησε το βραβείο The Athens Prize for Literature και ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας, καθώς και για το βραβείο Jean Monnet στη Γαλλία. Βιβλία του κυκλοφορούν στα γαλλικά, τουρκικά, σερβικά, ολλανδικά, ιταλικά, δανέζικα, αραβικά, κινεζικά κ.ά. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

0

Ο λύκος της Στάζι

«Ο λύκος της Στάζι» Ν.Γιούνγκ Εκδόσεις Κέδρος 2019 σελ. 406 1975. Μια πόλη ,η Χάλε-Νόιστατ της Ανατολικής Γερμανίας ,μ