Οι συζητήσεις μας γύρω από το ζήτημα της τεχνολογικής εξέλιξης και την αφομοίωση της στην καθημερινότητά μας, στο πλαίσιο ενός μαθήματος στο πανεπιστήμιο ήταν ο λόγος που επέλεξα να το αγοράσω. Ο ΜακΓιούχαν βασιζόμενος στις εξελίξεις της τεχνολογίας, παρουσιάζει ένα τεχνολογικό επίτευγμα, ένα ανθρωπόμορφο ρομπότ, το οποίο έχει τις ίδιες βασικές ανάγκες όπως ένας άνθρωπος, αλλά σε μικρότερο ποσοστό. Το ενδιαφέρον σημείο της κατασκευής του είναι ο προγραμματισμός πίσω από τον χαρακτήρα αυτής της νέας ύπαρξης. Ο αγοραστής είναι εκείνος που μέσα από μια πληθώρα επιλογών θα διαμορφώσει, κατά πως κρίνει, την προσωπικότητα του νέου του αποκτήματος. Κρίσιμο στοιχείο της αφήγησης είναι η ηθική του "μηχανήματος" απέναντι στον ¨δημιουργό"-αγοραστή, η ικανότητα του να "νιώσει" ανθρώπινα συναισθήματα όπως ο έρωτας, αλλά και την στάση του απέναντι στα ηθικά ζητήματα που παρουσιάζονται μπροστά του. Ένα βιβλίο ενδιαφέρον, έξυπνο, που μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα περιβάλλον όπου οι καινοτομίες θα αναταράξουν όρους όπως αυτός της ανθρώπινης ύπαρξης.
Επέλεξα να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο λόγω τίτλου και εξωφύλλου, τόσο γιατί η αρχιτεκτονική είναι το αντικείμενο που με απασχολεί, όσο γιατί το εξώφυλλο ήταν πανέμορφο.
Η Elif Shafak μέσα από το ταξίδι του νεαρού Τζαχάν και του ξεχωριστού φίλου του, του λευκού ελέφαντα Τσότα, καταφέρνει να περιγράψει την Ινσταμπούλ μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, που μεγαλώνοντας μαγεύεται από την τέχνη και επιστήμη της αρχιτεκτονικής κάνοντας την κτήμα του. Η αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, των μεγαλόπρεπων τζαμιών και της κουλτούρας ενός έθνους, περιγράφονται μέσα από μια ιστορία με ενδιαφέρουσα πλοκή, δίνοντας παράλληλα και πληροφορίες για ένα πραγματικό πρόσωπο, τον Πρώτο Βασιλικό Αρχιτέκτονα, Σινάν.
Καθαρή γραφή που δεν κουράζει τον αναγνώστη, πλοκή που κρατά το ενδιαφέρον, μέσα από τις δολοπλοκίες των θηριοδαμαστών, την μυστικότητα και τις πολεμικές περιγραφές, την αθώα αγάπη, τους απαγορευμένους έρωτες, αναφέροντας ιδεολογικά στοιχεία και προκαταλήψεις της εποχής από την σκοπιά ποικίλων λαών, που παρουσιάζονται στο βιβλίο.
Ήταν ένα από αυτά τα βιβλία που είχα καιρό σε αυτήν την παραφορτωμένη λίστα "to read". Ο εγκλεισμός και ο διαθέσιμος χρόνος ήταν το έναυσμα που με έκανε να πω "Άντε, ας το παραγγείλω, ήρθε η ώρα!". Αν και θυμόμουν σε γενικό πλαίσιο την ιστορία του βιβλίου,από μια γρήγορη ματιά στο οπισθόφυλλο κατά την επίσκεψη μου σε ένα βιβλιοπωλείο, ξεκίνησα την ανάγνωση του με την απορία "Γιατί να χρειάζονται τόσες σελίδες για αυτήν την ιστορία;". Αποδείχτηκε ότι ήξερα λίγα πράγματα.
Η "Λίγη ζωή" είναι ένα από τα πιο σύγχρονα, ανατριχιαστικά βιβλία που έχω διαβάσει. Οι περιγραφές της Yanagihara, σε συνδυασμό με τα θέματα που θίγει είναι μια μπουνιά στο στομάχι. Την περίοδο που το διάβαζα σκεφτόμουν διαρκώς "Γιατί είμαστε έτσι;", "Γιατί καταστρέφουμε τους ανθρώπους μας;", "Γιατί στο όνομα της αγάπης γίνονται τέτοια εγκλήματα;". Αυτό το βιβλίο ήταν η τροφή για πολλές τέτοιες αναζητήσεις, απορίες.. Ένιωθα μια αποστροφή, μόνο γιατί ήξερα πόσο πραγματικό είναι αυτό που διαβάζω σε σχέση με την κοινωνία...Σίγουρα είναι από αυτά τα βιβλία που σου μένουν αξέχαστα αν τα διαβάσεις, αλλά ίσως να είσαι από αυτούς που δεν θα θες να τα ακουμπήσεις καν.