Reviews
Έντονα συναισθήματα και μηνύματα
ίχα την τύχη να διαβάσω αυτό το βιβλίο ως beta reader πριν περίπου ένα χρόνο. Αγάπησα την ιστορία και τους χαρακτήρες από την πρώτη ανάγνωση. Διαβάζοντας τώρα το βιβλίο με τις διορθώσεις που έγιναν όλους αυτούς τους μήνες το αγάπησα ξανά από την αρχή. Συνήθως, αυτοί οι έρωτες που εξελίσσονται τόσο γρήγορα μου φαίνονται μη ρεαλιστικοί, κι όμως η χημεία μεταξύ τους είναι τόσο δυνατή που μου φάνηκε εντελώς φυσικό. Αγαπώ το μικρό μου nerdάκι, τον Αχιλλέα, ο οποίος στην αρχή του βιβλίου πετάει γνώσεις δεξιά κι αριστερά και διορθώνει τους πάντες. Κι έπειτα τον γνωρίζουμε καλύτερα και βλέπουμε όλη την εσωτερική μάχη που δίνει για να αποδεχθεί τον εαυτό του και τα συναισθήματά του. Κι αγαπώ τον Έντουαρντ με την υπέροχη αυτοπεποίθησή του και τη σιγουριά του. Θεωρώ πολύ σημαντική την παρουσία του Έντουαρντ σε αυτό το βιβλίο γιατί, πέραν του ότι σπάνια βλέπουμε άτομα με κάποια αναπηρία σε βιβλία, ακόμα πιο σπάνια τα βλέπουμε να ζουν μια τόσο πλήρη ζωή και να μη βρίσκονται παραγκωνισμένα. Αυτό δε σημαίνει ότι ο συγγραφέας παραλείπει να μιλήσει για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα κωφό άτομο τόσο στην στην Αγγλία όσο και στην Ελλάδα. Αντιθέτως, μας παρουσιάζει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα κωφά άτομα σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Ο τρόπος γραφής είναι επίσης κάτι που με κέρδισε στο βιβλίο. Είναι γνωστό ότι προτιμώ την πρωτοπρόσωπη αφήγηση γιατί μου επιτρέπει να γνωρίζω καλύτερα τον χαρακτήρα και τις σκέψεις του και εδώ ο συγγραφέας καταφέρνει να κάνει τον αναγνώστη να κατανοήσει τον πρωταγωνιστή και να δεθεί μαζί του. Επιπλέον, οι χαρακτήρες εξελίσσονται καθ'όλη τη διάρκεια του βιβλίου και ο Αχιλλέας έχει τη μεγαλύτερη εξέλιξη. Τέλος, μου άρεσε πολύ ο τρόπος που έδεσε το υπερφυσικό σε μια τόσο ρεαλιστική ιστορία. Γενικά, δεν τα πάω και πολύ καλά όταν αυτά τα δύο μπλέκονται, αλλά εδώ έχει δωθεί η σωστή ισορροπία. Μπορώ να πω ότι το υπερφυσικό κομμάτι ήταν πιο ρεαλιστικό από μια δίκη που έγινε μέσα σε τρεις μήνες από το αδίκημα. Spoiler section Δε θα μπορούσα εδώ να μην αναφέρω ότι ΠΥΘΑΓΟΡΑ ΣΕ ΜΙΣΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ΣΤΑ ΑΓΟΡΙΑ ΜΟΥ. Ήρεμα το λέω. Σπάνια θέλω να δω happy ending σε ιστορία κι αυτή ήταν σίγουρα μια από αυτές. Φυσικά, ο Πυθαγόρας μας μισεί όλους κι έτσι μας έκανε να πλαντάξουμε στο κλάμα στο τέλος του βιβλίου, όπως και δύο φορές κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Πέρα απ'την πλάκα τώρα. Το τέλος του βιβλίου είναι πραγματικά ανατριχιαστικό κι αν δε σας συγκινήσει τότε απλά δεν είστε άνθρωποι. Ο πιο σημαντικός λόγος όμως που ήθελα να κάνω αυτό το spoilers section δεν ήταν για να βρίσω τον Πυθαγόρα, αυτό το έκανα και κατ' ιδίαν. Ήταν γιατί θέλω να σχολιάσω το γεγονός ότι ο Αχιλλέας μετά το τραυματικό γεγονός που βιώνει (είπαμε spoilers, αλλά δε θα τα πούμε και όλα) φέρει το τεράστιο βάρος του να ενημερώσει ο ίδιος τον κόσμο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η λοάτκι κοινότητα στην Ελλάδα. Αυτό είναι κάτι που, δυστυχώς, έχω δει πολύ συχνά να συμβαίνει. Η κοινωνία αδιαφορεί μέχρι να συμβεί ένα τραγικό γεγονός και τα άτομα του κοντινού περίγυρου του ατόμου αναγκάζονται να γίνουν οι ίδιοι η φωνή του αδικημένου σηκώνοντας τόσο το βάρος της θλίψης τους όσο και το βάρος του να ενημερώσουν την κοινωνία για το τι συμβαίνει καθημερινά μπροστά στα μάτια τους. Είναι φανερό ότι ο Αχιλλέας δεν ήταν σε καμία περίπτωση έτοιμος να μιλήσει για τη λοάτκι κοινότητα τόσο από ψυχολογικής πλευράς, όσο και από θέματα γνώσεων, αφού πέραν των δικών του προσωπικών εμπειριών δεν είχε άλλες επαφές με την λοάτκι κοινότητα. Αυτό φαίνεται στις ομιλίες του και ιδιαίτερα στην τελευταία όταν προσπαθεί να εξηγήσει τη διαφορά της σεξουαλικής ταυτότητας από την ταυτότητα φύλου χρησιμοποιώντας λάθος όρους όταν μιλάει για τη δεύτερη. Κι όμως, αναγκάζεται να το κάνει, έστω κι έτσι, προσπαθώντας να βοηθήσει άλλα παιδιά ώστε να μην βιώσουν τον κοινωνικό αποκλεισμό που δέχτηκε ο ίδιος στην εφηβεία του.
0
Ηλιακή καταιγίδα
Fun to read
Αν και δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούργιο στην επιστημονική φαντασία, είναι πολύ καλύτερο από τις κλασικές χολιγουντιανές ταινίες καταστροφολογίας αφού αντικαθιστά τους γρήγορους ρυθμούς ενός διαστημικού θρίλερ με ένα συναρπαστικό διαστημικό δράμα που απορροφά τον αναγνώστη. Αυτό που αγάπησα στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι ότι, όσο περίπλοκες κι αν είναι οι επιστημονικές γνώσεις που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς, φροντίζουν πάντα ώστε να γίνουν απλές και κατανοητές ακόμα και από αναγνώστες, σαν εμένα, που δε σκαμπάζουμε και πολλά πέρα από 2-3 βασικούς νόμους της φυσικής. Νομίζω ότι είναι ο Clarke που έβαλε το χεράκι του σε αυτό μιας και όσο θυμάμαι τις γεωλογικές αναλύσεις του Baxter στο Proxima ανατριχιάζω και όχι από ευχαρίστηση. Τόσο στο Μάτι του Χρόνουρόνου όσο και στην Ηλιακή Καταιγίδα οι συγγραφείς έχουν φέρει στο προσκήνιο του επιστήμονες, και φυσικά δε λείπει ο αποστασιοποίημένος επιστήμονας που το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι η δουλειά του. Το αγαπημένο trope του Clarke. Κι ενώ και οι δύο συγγραφείς προτιμούν να επικεντρώνονται στην επιστήμη, εδώ έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, γεγονός που με εξέπληξε ευχάριστα. Έκπληξη αποτέλεσε για μένα και το γεγονός ότι υπάρχουν δύο gay χαρακτήρες στο βιβλίο. Μέχρι τώρα δεν είχα συναντήσει ομοφυλόφιλους χαρακτήρες σε βιβλίο κανενός απ' τους δύο συγγραφείς. Θα υποθέσω όμως ότι σε αυτό έβαλε το χεράκι του ο Baxter, ώντας νεότερος. Οι εικασίες που έχουν κάνει όσον αφορά την επιστήμη του κοντινού μέλλοντος (γραμμένο το 2006, εξελίσσεται το 2037-42) είναι αρκετά ρεαλιστικές. Δε μπορώ παρά να εύχομαι να έχει γίνει προσεδάφιση στον Άρη τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2030 αλλά και να έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε τόσο εξελιγμένη Τεχνίτη Νοημοσύνη όπως η Αθήνα ή έστω ο Θαλής.
0
Το παιχνίδι των ψεμάτων
Πολύ προβλέψιμο
Αν αυτό το βιβλίο αξίζει για κάτι πέρα από το να περάσεις μερικές ώρες ευχάριστα, αυτό είναι η παρουσίαση του θηλασμού ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό. Η πρωταγωνίστρια δε διστάζει να θηλάσει σε οποιοδήποτε μέρος κι αν βρίσκεται και κάνεις δεν αντιδρά. Πολύ σημαντικό μήνυμα. Όσον αφορά την υπόθεση του βιβλίου, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Μόλις διαβάσεις τις 50-60 πρώτες σελίδες ξέρεις τι να περιμένεις. Όλη η πλοκή είναι βασισμένη σε ένα ψέμα κι όμως δεν υπάρχει το thrilling του να μάθεις την αλήθεια. Οι πρωταγωνίστριες του βιβλίου δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο ως χαρακτήρες. Είναι τυποποιημένες και δισδιάστατες. Επίσης, αν εν έτη 2017 και σε μια πόλη όπως το Λονδίνο, η αντίδραση όταν μαθαίνεις ότι μια γυναίκα έχει επιλέξει να είναι μουσουλμάνα είναι να σοκάρεσαι τόσο πολύ που να είναι διαρκώς θέμα συζήτησης, έχουμε σοβαρό πρόβλημα.
1
Middlesex
Πολύ επιδερμική προσέγγιση
Το Middlesex είναι ένα βιβλίο που ήθελα να διαβάσω εδώ και χρόνια καθώς περίμενα ότι μέσα από αυτό θα μάθω περισσότερα για τα intersex άτομα και τις εμπειρίες τους. Δυστυχώς, ο συγγραφέας αναλώθηκε επί 500 σελίδες στο να μας μιλάει για τη Μικρασιατική καταστροφή και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι Έλληνες που μετανάστευσαν στην Αμερική. Δε λέω ότι δεν είναι ενδιαφέρον σαν θέμα, αλλά δεν επέλεξα να διαβάσω το βιβλίο για αυτό. Πουθενά στην επίσημη περίληψη του βιβλίου δε φαίνεται ότι το θέμα του βιβλίου είναι άλλο από τον Καλ. Κι όμως αναγκάστηκα να μάθω για όλο του το σόι πριν φτάσουμε στον ίδιο. Και όταν τελικά ο συγγραφέας αποφασίζει να μας μιλήσει για τον Καλ, μας παρουσιάζει τα intersex άτομα από μια εντελώς κλινική μάτια. Επί 500 σελίδες επαναλαμβάνει ότι οι ενδοοικογενειακοί γάμοι είναι η αιτία που γεννιούνται intersex άτομα και πιο γονίδιο φταίει, σα να είναι πιο σημαντικό το γιατί γεννήθηκε κατ' αυτόν τον τρόπο και όχι το πως νιώθει και ποιές είναι οι εμπειρίες του. Είναι φανερό ότι ο συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται για τον πρωταγωνιστή του και δεν έχει γνώσεις για τα intersex άτομα, παρά μόνον επιδερμικά, αφού σχεδόν ποτέ δε βλέπουμε πως νιώθει ο ίδιος ο Καλ. Δε μαθαίνουμε τίποτα για τη ζωή του από τα δεκαπέντε του μέχρι τα 30-κάτι του χρόνια που και για αυτή την περίοδο της ζωής του μαθαίνουμε ελάχιστα. Αντιθέτως, βλέπουμε ένα παιδί που επί δεκατέσσερα χρόνια μεγαλώνει ως κορίτσι, που λέει ξανά και ξανά ότι ποτέ δε σκέφτηκε ότι είναι κάτι άλλο πέρα από κορίτσι, και όμως, με το που μαθαίνει για τα γονίδια και την επικείμενη εγχείριση, απ' τη μια στιγμή στην άλλη αποφασίζει να ζήσει ως αγόρι. Είναι απόλυτα κατανοητό ότι τρόμαξε με την ιδέα της εγχείρησης, αλλά δε μου φάνηκε καθόλου ρεαλιστικό το γεγονός ότι επαναπροσδιόρισε τον τρόπο που έβλεπε τον εαυτό του μέσα σε λίγες ώρες. Επιπλέον, είναι λάθος το ότι η περίληψη του βιβλίου αναφέρει ότι πρόκειται για "την ιστορία της Καλλιόπης". Είναι η ιστορία του Καλ, το να χρησιμοποιείται το Καλλιόπη είναι deadnaming και προσβλητικό. Θα έπρεπε να γνωρίζει μέχρι εκεί ο συγγραφέας αφού επέλεξε να γράψει για αυτό το θέμα. Όπως θα έπρεπε να γνωρίζει ότι και ο όρος "ερμαφρόδιτος" είναι προσβλητικός και δε χρησιμοποιείται για ανθρώπους. Το βιβλίο γράφτηκε το 2003 όχι το 1950. Επίσης, δεν ξέρω κατά πόσο ένα intersex άτομο θα αναφερόταν στο παρελθόν του με το φύλο που του δόθηκε στη γέννησή του από τη στιγμή που δε συνάδει με το φύλο που πραγματικά είναι. Βλέπουμε τον Καλ να μιλάει για τον εαυτό του στο παρελθόν και να αυτοαποκαλείται Καλλιόπη. Με τις μη επαρκείς γνώσεις που έχω πάνω στο θέμα, πιστεύω ότι ένα τρανς άτομο δε θα αναφερόταν στο παρελθόν του χρησιμοποιώντας το φύλο με το οποίο δεν ταυτίζεται. Άρα, πιθανότατα το ίδιο θα συνέβαινε και με ένα intersex άτομο που δεν ταυτίζεται με το φύλο που του απέδωσαν στη γέννηση του. Όσο για τη λογοτεχνική αξία του βιβλίου πέραν όσων προανέφερα, σίγουρα ο Ευγενίδης είναι εξαιρετικός στις περιγραφές του και παρουσιάζει με μεγάλο ενδιαφέρον τις δυσκολίες των Ελλήνων που μετανάστευσαν στην Αμερική. Υπάρχει όμως άλλο ένα μεγάλο πρόβληματα. Έχουμε έναν παντογνώστη αφηγητή ο οποίος όμως αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο. Αυτό κάνει την όλη ιστορία μη ρεαλιστική. Πως θα μπορούσε ο Καλ να γνωρίζει με ακρίβεια όχι μόνο γεγονότα, αλλά και συναισθήματα πολλών διαφορετικών ατόμων 50 και πλέον χρόνων πριν από τη γέννησή του; Αλλά και ακόμα κι όταν αφηγείται για καταστάσεις την περίοδο της ζωής του, μας μεταφέρει σκέψεις και συναισθήματα ατόμων που δε θα μπορούσε να γνωρίζει.
0
Το δεξί χέρι
γεμάτο παρασκηνιακή δράση, με εξελίξεις που προκαλούν έντονα συναισθήματα.
Το δεξί χέρι με έκανε να αγαπήσω το πολιτικό θρίλερ. Ήξερα ότι με ενδιαφέρει σαν θεματολογία από μια δυο σειρές που είχα δει στο Netflix, αλλά δεν περίμενα να κολλήσω τόσο πολύ με αυτό το είδος βιβλίου γιατί θεωρούσα ότι απαιτεί κινηματογραφική δράση που δε χωράει σε ένα βιβλίο. Κι όμως! Με κέρδισε από τις πρώτες σελίδες και με κράτησε μέχρι τις τελευταίες. Το πρώτο που κερδίζει τον αναγνώστη είναι σίγουρα η γραφή του Ανδριωτάκη με την πολύ καλή χρήση της ελληνικής γλώσσας. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση βοηθά στο να δεθούμε και να κατανοήσουμε τον Χρήστου, ακόμα κι αν θέλουμε να του σπάσουμε τη μούρη. Θα επανέλθω σχετικά με αυτό. Η αφήγηση διακόπτεται από κάποια mail που στέλνει ο Χρήστου στον Άγγελο, τον σύζυγο της Σωτηρίας. Μέσα από αυτά τον γνωρίζουμε ακόμα καλύτερα και προοικονομούνται κάποια γεγονότα. Όσον αφορά τον πρωταγωνιστή τώρα, τον Πέτρο Χρήστου, δε θυμάμαι να έχω συμπαθήσει πιο ενοχλητικό χαρακτήρα ποτέ μου. Ο τύπος είναι σεξιστής και το ξέρει. Κατηγορεί τη μάνα του, τις πρώην του και γενικά όλες τις γυναίκες για αυτό, σίγουρα πάντως όχι τον εαυτό του. Η μόνη γυναίκα την οποία σέβεται και εκτιμά είναι η Σωτηρία, την οποία όμως έχει εξιδανικεύσει. Γενικά, ο Πέτρος είναι ένας εντελώς αδιάφορος τύπος. Μέτριο τον χαρακτηρίζει ο συγγραφέας. Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο ή ενδιαφέρον, εκτός από το να κράζει και να γκρινιάζει για την πολιτική κατάσταση σε ένα μπλογκ και να ασχολείται με τον αστρολογία! Κι όμως αυτός ο τόσο μέτριος τύπος καταφέρνει όχι μόνο να γίνει το δεξί χέρι της πρωθυπουργού, αλλά και σημαίνον πολιτικό πρόσωπο. Και αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια θεωρώ. Ότι οι περισσότεροι κυβερνώντες είναι ακριβώς αυτό. Απόλυτα μέτριοι. Και πιθανόν να το γνωρίζουν, όπως ο Πέτρος, αλλά παρ'όλα αυτά δε διστάζουν να κυνηγήσουν μια θέση στο Κοινοβούλιο προσφέροντας το λιθαράκι τους στην τελμάτωση της χώρας. Στο τέλος, όμως, ο Πέτρος δρα ανέλπιστα σωστά. Στα όρια του φανταστικού θα έλεγα. Για εμένα έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο το γεγονός ότι το βιβλίο διαδραματίζεται στην Ελλάδα. Όταν συνέβη ένα αναπάντεχο γεγονός ένιωσα σα να είχε συμβεί στην πραγματικότητα. Αναγκάστηκα να κλείσω το βιβλίο αμέσως μετά το γεγονός αυτό για να αλλάξω μέσο μεταφοράς και ειλικρινά αναρωτιόμουν για μερικά λεπτά πως γίνεται να μην το σχολιάζουν όλοι γύρω μου. Δε νομίζω να μου έχει προκαλέσει τέτοια σύγχυση πραγματικότητας άλλο βιβλίο. Εν κατακλείδι, είναι από τα βιβλία που τα κλείνεις και ψάχνεις αμέσως τι άλλο έχει γράψει ο συγγραφέας και πότε θα βγει το επόμενο βιβλίο του.
0
Πίσω από τα μάτια της
Ανατροπή για γέλια
Ξεκίνησα αυτό το βιβλίο με πολύ χαμηλές προσδοκίες και μπορώ να πω ότι πέρασα καλά διαβάζοντάς το. Έχει αρκετό μυστήριο, οι χαρακτήρες του είναι πιο καλογραμμένοι σε σχέση με κάποια άλλα του είδους και έχει γρήγορους ρυθμούς, χωρίς να γίνεται καταιγιστικό. Η συγγραφέας δίνει τον απαραίτητο χρόνο στους χαρακτήρες της να εξελιχθούν και να τους γνωρίσουμε καλύτερα. Σε γενικές γραμμές, μου άρεσε ο τρόπος που παρουσίασε τη Λουίζ. Είναι μια αρκετά δυναμική γυναίκα η οποία όμως έχει και τις αδυναμίες και τις επιθυμίες μιας μητέρας που μεγαλώνει μόνη της ένα μόνη της ένα παιδί. . Η Αντέλ και ο Ντέιβιντ είναι πάνω - κάτω όπως περίμενα να είναι. Εκείνος ο πανέμορφος, πετυχημένος , πετυχημένος στη δουλειά του κι εκείνη η πανέμορφη σύζυγος που ζει για να τον κάνει ευτυχισμένο. Όλα αυτά μέχρι λίγο το τέλος βέβαια. Καθ'όλη τη διάρκεια του βιβλίου η συγγραφέας έχει προσθέσει ένα μεταφυσικό στοιχείο, το οποίο, μιας και δεν είναι κάτι το εξωφρενικό για να μην ταιριάζει στο ρεαλισμό που απαιτεί ένα ψυχολογικό θρίλερ, δε με ενόχλησε. Δυστυχώς όμως, η συγγραφέας έχει στηρίξει επάνω του τη μεγάλη της ανατροπή, κάνοντας το γελοίο. Όταν δε πρόσθεσε και το κερασάκι στον τούρτα, απλά δε μπορούσα να σταματήσω να γελάω. Οπότε ναι, η Πίνμπορο κατάφερε να δώσει κάτι καινούργιο στο trope "φαινομενικά τέλειος γάμος"
0
The Metal Chapters Volume One
Πρωτότυπο project
Η metal δεν είναι το είδος μουσικής που ακούω συνήθως, παρ'όλα αυτά μου ασκεί μια έλξη έτσι, απ'την πρώτη στιγμή που έμαθα για το βιβλίο ενθουσιάστηκα πολύ με την ιδέα. Και το βιβλίο δικαίωσε τον ενθουσιασμό μου. Οι συγγραφείς μας δείχνουν την πιο βίαιη και σκοτεινή πλευρά του δημιουργικού τους ταλέντου μέσα από τα βγαλμένα από εφιάλτες διηγήματά τους. Ξεχώρισα το Machines of fear, το όποιο μέσα σε 11 σελίδες μας δίνει μια ιστορία που θα μπορούσε άνετα να αναπτυχθεί σε κανονικό δυστοπικό μυθιστόρημα. Το τραγούδι που ενέπνευσε το διήγημα είναι το αγαπημένο μου απ'όλο το cd και το ακούω συνεχώς σε επανάληψη. Μου άρεσε επίσης πολύ το Inure, που αφορά τα ψυχικά τραύματα και την δύναμη που πρέπει να βρει κάποιος για να τα ξεπεράσει. Οι δύο συγγραφείς μας αποδεικνύουν επίσης το μουσικό τους ταλέντο με το εξαιρετικό τραγούδι που έγραψαν για το διήγημα του Graham Masterton, το οποίο κατά τα άλλα με άφησε αδιάφορη, και λέγοντας αυτό να επισημάνω ότι είναι η θετικότερη εντύπωση που μου έχει κάνει μέχρι τώρα ο Masterton.
0
Η δικαιοσύνη της Τορέν
Πρωτότυπο!!
Αυτό το βιβλίο μου είχε τραβήξει την προσοχή πριν μερικά χρόνια, αλλά έμελε να μείνει στη λίστα "προς αγορά" πάνω από τρία χρόνια, μέχρι που μια bookstagramer μου το πρότεινε όταν πριν ένα μήνα έψαχνα βιβλία με Τεχνίτη Νοημοσύνη και LGBT+ χαρακτήρες. Αυτό το βιβλίο συνδιάζει και τα δύο με μεγάλη επιτυχία και με έκανε να απορήσω που δεν υπάρχουν πολλά ακόμα ένα αυτό. Τι κάνει αυτό το βιβλίο τόσο ιδιαίτερο; Αρχικά, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι μια ΤΝ η οποία κάποτε ήταν μέρος ενός διαστημοπλοίου. Εκτός απ'το ότι ήταν η νοημοσύνη του πλοίου, βρισκόταν μέσα σε αρκετά ακόμη σώματα. Έτσι λοιπόν, ο τρόπος που ατιλαμβανόταν τον κόσμο ήταν τελείως διαφορετικός από τον τρόπο που τον αντιλαμβάνεται ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος. Όμως, μετά από κάποια γεγονότα, το διαστημόπλοιό καταστράφηκε και ένα και μόνο σώμα της κατάφερε να επιβιώσει, αναγκάζοντάς τη να μάθει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως μια και μόνο υπόσταση. Κάτι ακόμα που κάνει το βιβλίο να ξεχωρίζει είναι το γεγονός ότι στην αυτοκρατορία της Ραντς, η οποία είναι η μεγαλύτερη του γαλαξία, δεν υπάρχουν γένη και φύλα. Τα σώματά τους δεν έχουν διαφορές που να κάνουν τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν κατ' αυτό τον τρόπο, με αποτέλεσμα να μην ξεχωρίζουν γένη ούτε και στη γλώσσα τους. Στην πραγματικότητα λοιπόν, δεν ξέρουμε αν η Μπεκ, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, είναι όντως θηλυκότητα. Το πιθανότερο είναι ότι είναι άφυλη, μιας και είναι Τεχνίτη Νοημοσύνη. Η συγγραφέας πάντως, έχει επιλέξει το θηλυκό ως κυρίαρχο γένος στην ομιλία σχεδόν όλων των χαρακτήρων, και ιδιαίτερα στης Μπεκ, η οποία δυσκολεύεται να ξεχωρίσει τα φύλα ακόμα και από άτομα φυλών που υπάρχουν εμφανείς, για τα δικά μας δεδομένα, διαφορές. Θεωρώ ότι το καλύτερο είναι να θεωρηθούν απ' τους αναγνώστες όλοι οι χαρακτήρες άφυλοι, τουλάχιστον όλοι όσοι ανήκουν στην αυτοκρατορία της Ραντς, μιας και αυτό φαίνεται να θέλει να μας περάσει η συγγραφέας. Αν διαβάζαμε το πρωτότυπο θα ήταν πιο κατανοητό, μιας και η ελληνική γλώσσα απαιτεί τη χρήση γένους. Αυτή η απελευθέρωση από το φύλο, μας κάνει να δούμε τους χαρακτήρες από μια διαφορετική οπτική, αδέσμευτους από τις οποίες προσδοκίες θα είχαμε για αυτούς αναφορικά με το φύλο τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να νιώσει και ο ίδιος ο αναγνώστης απελευθερωμένος από τα πρότυπα και τις προσδοκίες που άλλοι έχουν ορίσει για αυτόν. Όσον αφορά την πλοκή της ιστορίας, η εξέλιξή της είναι αρκετά αργή, αφού δεν εστιάζει τόσο στη δράση, όμως για πρώτη φορά αυτό δε με ενόχλησε καθόλου. Η ιστορία χωρίζεται σε δύο μέρη, το παρελθόν που αφορά τα γεγονότα πριν την καταστροφή της Δικαιοσύνης της Τόρεν, και το παρόν όπου η Μπεκ βρίσκεται σε έναν πλανήτη μακριά απ' τα σύνορα της αυτοκρατορίας της Ραντς και ετοιμάζει την εκδίκησή της. Αυτό που μου έλειψε από το βιβλίο είναι η επεξήγηση κάποιων όρων τους οποίους έχει εφεύρει η συγγραφέας. Ομολογώ ότι μέχρι και το τέλος κάποιοι εξ αυτών δεν ξεδιαλύθηκαν στον μυαλό μου. Παρ' όλο που δε με απέτρεψε από το να ακολουθήσω την ιστορία, σίγουρα θα με είχε βοηθήσει πολύ να την καταλάβω καλύτερα.
0
Καθηλωτικό και καλογραμμένο
Πριν από μερικούς μήνες ο Δημήτρης Σίμος μου είχε στείλει τις πρώτες σελίδες του βιβλίου του για να του πω την άποψή μου. Το πρώτο που του είπα ήταν ότι είχα ενθουσιαστεί από τους γυναικείους χαρακτήρες του. Διαβάζοντας την τελική μορφή του βιβλίου, συνειδητοποιώ ότι είχα μια ελάχιστη μόνο ιδέα του πόσο καλογραμμένες και βαθιά ψυχογραφιμένες είναι. Η Νικόλ ήταν αυτή που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον εξ' αρχής, δυναμική, ταλαντούχα και μυστηριώδης, αλλά ποτέ δε φανταζόμουν τα μυστικά που έκρυβε. Θυμάμαι ότι ένιωθα ότι ήθελα να γνωρίσω καλύτερα την Άλκηστη, τη μικρή αδερφή της Νικόλ, και όντως, την έμαθα πολύ καλά. Η γραφή του εξελίσσεται με κάθε βιβλίο του. Θυμάμαι να διαβάζω πέρσι τα Τοξικά Μάτια και να εκπλήσσομαι από το ποσό είχε εξελιχθεί από τα Τυφλά Ψάρια. Τώρα, διαβάζοντας το Σώσε Με, δε μπορώ παρά να τον θαυμάσω. Είναι από αυτά τα σπάνια - όταν έχεις διαβάσει τόσα πολλά- βιβλία που σε κάνουν να βυθιστείς στην ιστορία τους. Ξεχνάς που βρίσκεσαι και τι κάνεις και τα ζεις με όλο σου το είναι. Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν και οι ανδρικοί χαρακτήρες, με τον Ιάσονα να είναι ο πιο άρτιος και ξεχωριστός. Ο Δημήτρης Σίμος χειρίζεται την πλοκή της ιστορίας του αριστοτεχνικά, δίνοντας στον αναγνώστη τα απαραίτητα μόνο στοιχεία όποτε είναι αναγκαίο για την εξέλιξη της ιστορίας. Παράλληλα, δημιουργεί την ιδανική ατμόσφαιρα κάνοντας τον αναγνώστη από τη μια να νιώσει την ασφάλεια της επιστροφής στην οικογένεια και τον τόπο καταγωγής περιγράφοντάς μας ταβερνάκια με μοσχοβολιστά μεζεδάκια και από την άλλη κάνοντας μας να ανατριχιάζουμε στην περιγραφή και μόνο του Δάσους των Μανιταριών και της βίας που είχε υποστεί το πτώμα της γυναίκας. Ο συγγραφέας εξερευνά τα όρια της ηθικής, τη λεπτή γραμμή μεταξύ νομικής και ηθικής αποδοχής και τη δύναμη που έχει μια υπόσχεση, ακόμα κι αν αυτή δε δόθηκε ποτέ με λόγια. Θίγει επίσης κάποια από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθημερινά η μουσουλμανική κοινότητα της Θράκης όπως την αδιαφορία από τις αρχές και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
0
Πίσω από κλειστές πόρτες
Μια χιλιοειπωμένη ιστορία στην οποία το βιβλίο δεν προσφέρει κάτι καινούργιο.
Πήρα αυτό το βιβλίο με πολύ χαμηλές προσδοκίες γιατί είχα διαβάσει αρκετά αρνητικά σχόλια και ήθελα απλά να διαπιστώσω πόσο κακό είναι. Τελικά είναι χειρότερο απ' όσο περίμενα, αφού όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούργιο σε μια ιστορία που έχουμε διαβάσει και δει χιλιάδες φορές, αλλά καταφέρνει να κάνει μια τέτοια ιστορία άνευρη και ανούσια. Δεν ξέρω ποιός ήταν ο σκοπός της συγγραφέως όταν έγραφε αυτό το βιβλίο, αλλά νιώθω ότι απέτυχε. Η ενδοοικογενειακή βία είναι φυσικά ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, η συγγραφέας όμως δε χρησιμοποιεί το βιβλίο της για να αναδείξει το πρόβλημα αυτό ή περάσει ένα μήνυμα. Οι χαρακτήρες της είναι κακογραμμένοι και επίπεδοι. Ο Τζακ αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη. Ρίχνει ξαφνικά το προσωπείο του "τέλειου τζέντλεμαν" και ανακοινώνει στην Γκρέις τι είναι αυτό που θέλει πραγματικά. Κάτι για το οποίο μας δίνει μια εντελώς επιφανειακή δικαιολογία, όπως επιφανειακή είναι και όλη του η παρουσία. Απ'την άλλη έχουμε την Γκρέις η οποία ήταν τόσο απελπισμένη να βρει άντρα που πήγε και παντρεύτηκε τον πρώτο τύπο που συμπεριφέρθηκε ευγενικά σε εκείνη και την αδερφή της μέσα σε ένα εξάμηνο. Απ' τη μια μας την παρουσιάζει ως τη γυναίκα που κατάφερε να προσληφθεί σε μια πολύ καλή δουλειά απλά με το λέγειν της και απ' την άλλη ως εντελώς αδύναμη. Γενικά, η συγγραφέας έχει καταφέρει να την κάνει τόσο αδιάφορη που δε σε νοιάζει καν αν θα καταφέρει να ξεφύγει από τον Τζακ. Όσο για την αδερφή της Γκρέις, τη Μίλι ήταν η μόνη ελπίδα να δώσει κάτι ενδιαφέρον στο βιβλίο. Δυστυχώς, αν και γνωρίζω ελάχιστα πράγματα για τα άτομα που πάσχουν από σύνδρομο ντάουν, ένιωθα ότι η συγγραφέας γνωρίζει ακόμα λιγότερα. Όσο εξελίσσεται η υπόθεση του βιβλίου, αντί να νιώθω πιο κλειστοφοβικά και ασφυκτικά, ένιωθα να κουράζομαι. Καταστάσεις επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, χωρίς όμως να εντείνονται. Το αντίθετο θα έλεγα. Και στο τέλος, εκεί που ελπίζεις ότι η πρωταγωνίστρια θα πάρει το αίμα της πίσω, όλα γίνονται βιαστικά, σα να τα ξεπέταξε η συγγραφέας στα γρήγορα. Οι τελευταίες σελίδες είναι και οι λιγότερο ρεαλιστικές του βιβλίου. Γενικά, δε νομίζω ότι θα δώσω άλλη ευκαιρία στην B. A. Paris
2
Ο Σάιμον ενάντια στην ανθρωπότητα
Γλυκό, τρυφερό και διασκεδαστικό.
Έχοντας διαβάσει το βιβλίο δύο χρόνια πριν σε audiobook, η ιστορία μου ήταν γνωστή. Ήθελα όμως πολύ να το έχω στη βιβλιοθήκη μου και αποφάσισα να το ξαναδιαβάσω γιατί θυμόμουν πόσο με είχε κάνει να γελάσω την πρώτη φορά. Μέσα από την αθωότητα ενός παιδιού που απλά θέλει να ερωτευτεί και να είναι ευτυχισμένος ξυνπούν στον αναγνώστη αναμνήσεις της λαχτάρας αυτού του πρώτου έρωτα. Για μια ακόμα φορά ένιωσα να δένομαι με τον Σάιμον. Είναι σαν το μικρό αδερφό που πάντα ήθελα να έχω. Γλυκός, έξυπνος και με θέληση να μάθει τα πάντα για τη ζωή. Σίγουρα, για κάποιον που δεν έχει περάσει τη διαδικασία του να πρέπει να αποκαλύψει στους ανθρώπους που τον αγαπούν ότι διαφέρει από την εικόνα που έχουν για αυτόν, είναι δύσκολο και να καταλάβει τον τρόμο και την πίεση που έζησε ο Σάιμον όσο βρισκόταν υπό τον εκβιασμό του Μάρτιν. Και είναι φανερό πως ούτε και η Albertalli το κατανοεί. Η συγγραφέας δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ψυχολογία και των χαρακτήρων της και οι φίλοι του Σάιμον είναι σχεδόν μονοδιάστατοι. Έχει επικεντρωθεί στο να πει μια διασκεδαστική ιστορία και να περάσει κάποια μηνύματα, χωρίς όμως να εμβαθύνει στα πραγματικά προβλήματα. Επιπλέον, η γραφή της είναι εντελώς απλοϊκή. Γενικά, θεωρώ πως, ενώ είναι μια ιστορία για ένα έφηβο gay αγόρι στην πραγματικότητα δεν απευθύνεται σε gay αγόρια αλλά σε straight κορίτσια που τους αρέσει να γράφουν fanfictions με gay χαρακτήρες. (Και αν νομίζετε ότι αυτό είναι κάτι που δε συμβαίνει, τότε μάλλον δεν έχετε κάνει μια βόλτα στο Tumblr). Πάντως, δεν παύει να είναι μια διασκεδαστική ιστορία που σε κάνει να χαμογελάς διαρκώς και σε αφήνει με θετικά συναισθήματα.
0
Ένα βιβλίο γρίφων βασισμένο στην γνωστή τηλεοπτική σειρά.
Ο συγγραφέας έχει εκμεταλλευτεί αρκετά καλά την ιστορία του La casa de papel και μέσα από το βιβλίο μαθαίνουμε κάποιες λεπτομέρειες από το παρελθόν του Καθηγητή, ενώ μας βοηθάει να θυμηθούμε τα γεγονότα της πρώτης σεζόν, αφού η ιστορία του βιβλίου διαδραματίζεται μετά την απόδραση της ομάδας του Σέρχιο από το Νομισματοκοπείο. Οι γρίφοι του όμως είναι πολύ απλοϊκοί. Ο δημιουργός βασίστηκε στην ιδέα των οριγκάμι, αλλά δεν κατάφερε να φτιάξει γρίφους ανάλογους της ευφυΐας του Σέρχιο. Κι έτσι, ενώ η ιστορία απευθύνεται σε ενήλικες, οι γρίφοι απευθύνονται σε παιδιά δημοτικού.
0
Η μαμά έχει άδικο
Ευφυές και καλογραμμένο
Δε θυμάμαι σε πιο λογαριασμό στο ινσταγκραμ είδα αυτό το βιβλίο, αλλά ένιωσα να με καλεί από την πρώτη στιγμή. Αν με παρακολουθείτε λίγο καιρό ξέρετε την τρέλα μου με τα αστυνομικά βιβλία που έχουν να κάνουν με παιδιά. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Bussi, και νομίζω δε θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερη αρχή. Η γραφή του μου ταίριαξε απόλυτα. Ο ρυθμός του βιβλίου είναι γρήγορος, κι όμως ο συγγραφέας εμβαθύνει αρκετά στην ψυχολογία των χαρακτήρων του. Η πλοκή είναι πολύ έξυπνα στημένη και το γεγονός ότι βλέπουμε πολλά απ' τα γεγονότα μέσα από τα μάτια ενός τρίχρονου παιδιού το οποίο στηρίζει τις αναμνήσεις του στις ιστορίες που του λέει το λούτρινο ζωάκι του κάνει την ιστορία ιδιαίτερη. Ο Bussi παίζει πολύ έξυπνα με το μυαλό μας καθ'όλη τη διάρκεια της ιστορίας και η λύση του μυστηρίου είναι ικανοποιητική και ρεαλιστική. Η οξυδέρκεια και η ευφυία του συγγραφέα αλλά και η αγάπη του για τους γρίφους συντελούν στο να έχουμε στα χέρια μας ένα βιβλίο αρκετά ξεχωριστό από τα περισσότερα του είδους. Δεν είναι απλά ένα βιβλίο με το οποίο θα περάσεις την ώρα σου. Αντιθέτως, σε βάζει στην ιστορία και προσπαθείς μαζί με τους πρωταγωνιστές να λύσεις το μυστήριο. Είναι από τα λίγα βιβλία που δε μου επέτρεψε να σκεφτώ τη λύση στις 100-150 πρώτες σελίδες. Η προσεκτική έρευνα που έχει κάνει ο συγγραφέας πάνω στην παιδική ψυχολογία και το μνημονικό έχει αποδώσει και μου άρεσε πολύ που πήρε το χρόνο μέσα στο βιβλίο να το αναλύσει αρκετά ώστε να κάνει πιο αληθοφανή την ιστορία του. Τέλος, ο συνδυασμός του σκληρού ρεαλισμού με την αθωότητα των παραμυθιών και η εναλλαγή μεταξύ της ενήλικης και της παιδικής ματιάς στο βιβλίο προσφέρουν στον αναγνώστη έντονα συναισθήματα και μια αναζωογονητικά διαφορετική αναγνωστική εμπειρία.
0
Η εποχή των θρύλων
Για τους λάτρεις του φάντασι
Ένα βιβλίο που θα αγαπήσουν οι αναγνώστες που αγαπούν το κλασικό φάντασι. Η λογοτεχνία του φανταστικού είναι από τα λιγότερο αγαπημένα μου είδη. Αποφάσισα να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο γιατί διάβασα πολύ θετικά σχόλια από άτομα που εμπιστεύομαι και δεν απογοητεύτηκα. Ο Γρηγόρης Δημακόπουλος έχει δημιουργήσει έναν υπέροχο, λεπτομερή κόσμο τον οποίο παρουσιάζει πολύ όμορφα μέσα από τις περιγραφές του. Ο συγγραφέας χειρίζεται τη γλώσσα με τόσο ωραίο τρόπο που σε κάνει να νιώθεις ότι περιπλανιέσαι ο ίδιος στις ερημιές των εξορίστων. Ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής, θα αναφέρω ότι, όσο κι αν εκτίμησα το συγγραφικό του ταλέντο, όλες αυτές οι περιγραφές με κούρασαν ΑΛΛΑ τονίζω ότι το φάντασι δεν είναι το είδος λογοτεχνίας που προτιμώ. Οπότε αν και μπορώ να καταλάβω το πόσο καλογραμμένο είναι, εμένα προσωπικά δε μου ταιριάζει. Νιώθω ότι οι εκτενείς περιγραφές των τοπίων μου αποσπούσαν την προσοχή από αυτό που πραγματικά με ενδιέφερε, τους θρύλους για τους Αρχαίους και τα μυθικά πλάσματα που ζουν κρυμμένα στα δάση αυτού του κόσμου. Ο συγγραφέας φαίνεται να γνωρίζει τα πάντα για τον κόσμο που έχει δημιουργήσει. Δεν ξέρω αν πρόκειται για συγγραφικό τρικ ή αν όντως τον έχει μελετήσει τόσο καλά, αλλά και στις δύο περιπτώσεις του βγάζω το καπέλο. Το μόνο που θα ήθελα, αν ισχύει το δεύτερο, είναι ένας χάρτης. Το θεωρώ must στα βιβλία του είδους. Οι χαρακτήρες του είναι πολύ προσεγμένα γραμμένοι και μου άρεσε ότι βλέπουμε τα πράγματα και από την πλευρά των "κακών" της ιστορίας και μας επιτρέπεται να κατανοήσουμε τις πράξεις και τα συναισθήματά τους. Οι γυναικείοι χαρακτήρες, δυστυχώς, ήταν ελάχιστοι, αν και φαίνεται να έχουν προοπτικές για τη συνέχεια της ιστορίας. Μου άρεσε πολύ όμως που είδαμε μια διαφορετική σχέση, τη σχέση πατέρα - γιού και την αγάπη μεταξύ τους. Δυστυχώς, ελάχιστα βιβλία εστιάζουν σε τέτοιου είδους σχέσεις. Προσωπικά, θεωρώ μεγαλύτερο ατού του βιβλίου το πάντρεμα της φαντασίας με την (χαμένη) επιστήμη. Είναι το στοιχείο που με έκανε να πω "θέλω να ξέρω τι θα γίνει μετά". Για αυτό το λόγο, όπως και εξαιτίας της έλλειψης πολλών περιγραφών, οι τελευταίες 200 σελίδες του βιβλίου είναι και οι καλύτερες, κατά τη γνώμη μου.
0
Θα σε βρω
Βαρετό
Ευχαριστώ τις εκδόσεις που μου έστειλαν ένα αντίτυπο του βιβλίου για να γράψω τη γνώμη μου. Μια ιστορία που θα μπορούσε να έχει κάποιο ενδιαφέρον, αλλά κατέληξε αδιάφορη. Αυτό το βιβλίο ήθελα να το διαβάσω εδώ και αρκετό καιρό, κυρίως λόγω του εξωφύλλου του παρά της περιγραφής του, τις οποίες σπάνια διαβάζω και ποτέ δε θυμάμαι. Τελικά ο ελληνικός τίτλος είναι παραπλανητικός και η υπόθεση δεν έχει σχέση με αυτό που είχα στο μυαλό μου. Παρ' όλα αυτά, στην αρχή μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Σύντομα όμως άρχισαν να με ενοχλούν διαφορά. Αρχικά έχουμε μια συνεχή επανάληψη - υπενθύμιση ότι όλοι έχουν μυστικά. Οκ το καταλάβαμε, πάμε παρακάτω. Αμ δε. Η συγγραφέας προτιμά να μας το υπενθυμίζει, χωρίς να το αξιοποιεί, δίνοντάς μας μόνο ψήγματα, μέχρι περίπου τα 2/3 του βιβλίου. Επίσης, η εναλλαγή πρωτοπρόσωπης και τριτοπρόσωπης αφήγησης, αντί να κάνει το κείμενο πιο ζωντανό καταφέρνει να το κάνει κουραστικό. Το χειρότερο κομμάτι του βιβλίου είναι τα κεφάλαια που τιτλοφορούνται "Παρακολουθώντας" που υποτίθεται ότι είναι από τη μεριά του ατόμου που ξέρει τι έχει συμβεί στην Άννα και στέλνει τις κάρτες στην Έλλα. Συνήθως, όταν υπάρχουν τέτοια κεφάλαια σε βιβλία, είναι τα αγαπημένα μου, αφού πάντα μου αρέσει να ρίχνω μια ματιά στις σκέψεις του "κακού της υπόθεσης". Όμως η συγγραφέας έχει καταφέρει με τη γλώσσα που χρησιμοποιεί να τα κάνει μη ρεαλιστικά και ανούσια. Γενικά, η γλώσσα, το ύφος και ο τρόπος γραφής της Driscoll δε με κέρδισε. Ενώ, κατά κύριο λόγο προτιμώ την απλή, στρωτή γραφή σε βιβλία αυτού του είδους, εδώ κάτι πήγε λάθος. Ίσως φταίει η εναλλαγή, που ανέφερα και πιο πάνω, από πρωτοπρόσωπη σε τριτοπρόσωπη αφήγηση. Ίσως έχασε και λίγο στη μετάφραση. Δεν το προσδιόρισα ακριβώς, απλά το ένιωθα λάθος. Οι χαρακτήρες τίποτα το ιδιαίτερο. Ίσως αν δεν προσπαθούσε να γράψει τόσες διαφορετικές οπτικές ταυτόχρονα και επικεντρωνόταν σε μία - δύο να τα είχε αρτιότερα αποτελέσματα. Για παράδειγμα η οπτική του ιδιωτικού ντετέκτιβ είναι εντελώς ανούσια αφού το 95% δεν αφορά την υπόθεση αλλά τα συναισθήματά ενός νέου πατέρα. Όσο για τη λύση της υπόθεσης, ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Απ'τις πιο βαρετές λύσεις υποθέσεων που έχω διαβάσει. Ο δε τρόπος που αποκαλύφθηκε δείχνει έλλειψη τεχνικής από τη μεριά της συγγραφέως.
0
Μερικές φορές λέω ψέματα
Page turner
Το ντεμπούτο της Alice Feeney είναι ικανοποιητικό και υπόσχεται πολλά για το μέλλον. Τα μικρά κεφάλαια και η εναλλαγή από το παρόν στο άμεσο αλλά και το μακρινό παρελθόν κάνουν το βιβλίο ευκολοδιάβαστο και κρατούν τον αναγνώστη σε εγρήγορση. Έχοντας δημιουργήσει μια αναξιόπιστη αφηγήτρια, η Feeney φαίνεται να ξέρει πολύ καλά πότε και τι στοιχεία να δώσει στον αναγνώστη ώστε να τον στρέψει εκεί ακριβώς που θέλει και με ευκολία να του αποκρύψει την αλήθεια. Παίζει με μαεστρία με το μυαλό μας και χειρίζεται με δεξιοτεχνία τους χαρακτήρες της. Ένας αρκετά προσεκτικός αναγνώστης ίσως αντιληφθεί κάποιο από τα ψέματα της Άμπερ, εγώ πάντως προτίμησα να αφεθώ στα λεγόμενά της και να την δω όπως εκείνη ήθελε. Και ομολογουμένως τα κατάφερε εξαιρετικά. Δε θα πω περισσότερα γιατί όσο λιγότερα ξέρετε γι'αυτό το βιβλίο, τόσο περισσότερο θα το απολαύσετε. Μένει να δούμε τι θα μας προσφέρει η Feeney τα επόμενα χρόνια.
0
Τρυφερό και δυναμικό
Ευχαριστώ τις εκδόσεις που μου έστειλαν ένα αντίτυπο του βιβλίου για να γράψω τη γνώμη μου. Η Madeline Miller ξαναγράφει την ιστορία του Αχιλλέα ειδομένη μέσα από τα μάτια του ανθρώπου που τον αγάπησε περισσότερο. Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους όσους έχουν ασχοληθεί στο ελάχιστο με την Ελληνική μυθολογία, παρ'όλα αυτά θα προσπαθήσω να μην αναφέρω γεγονότα τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν spoilers. Ο Αχιλλέας είναι ένας ήρωας ξακουστός σε όλα τα μήκη τα και πλάτη της υφηλίου, όπως ακριβώς ήλπιζε. Δε γνωρίζουμε όμως και πολλά γι'αυτόν, πέρα απ' το ότι ήταν μια φονική μηχανή. Η Miller επιλέγει να μας δείξει ποιός ήταν ο Αχιλλέας μέσα από τα μάτια του Πάτροκλου. Μπορεί αυτό το βιβλίο να είναι κατά μεγάλο μέρος μυθοπλασία, αλλά μήπως το ίδιο δεν είναι και όλες οι υπόλοιπες πηγές απ' τις οποίες μαθαίνουμε για τον Αχιλλέα; Αυτό που έχει σημασία είναι το γεγονός ότι όσα γράφει η Miller θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι πραγματικά γεγονότα. Είναι φανερό, διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, ότι η συγγραφέας αγαπάει πραγματικά την Ελληνική μυθολογία και έχει ξοδέψει πολύ χρόνο ώστε να τη διαβάσει και να την κατανοήσει. Σε πολλά σημεία του βιβλίου ξεχνούσα ότι το βιβλίο είναι γραμμένο από ξένη συγγραφέα. Οι περιγραφές της Ελληνικής υπαίθρου, των ακτών, των δασών και των βουνών, τόσο γνώριμα και οικεία, βοηθούν τον αναγνώστη να μπει στον κόσμο της Miller και να ζήσει την ιστορία μαζί με τους χαρακτήρες. Οι χαρακτήρες της είναι προσεκτικά γραμμένοι και εξελίσσονται διαρκώς. Είναι από τις σπάνιες φορές που διαβάζω μια ιστορία αγάπης και δε θέλω να φύγω τρέχοντας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ότι η σχέση εξελίσσεται ομαλά μέσα στα χρόνια και ο τρόπος που περιγράφει η συγγραφέας τα συναισθήματα του Πάτροκλου είναι ρεαλιστικός. Ακόμα και τα "για πάντα" τους δε φαίνονται βεβιασμένα και υπερβολικά λόγια δύο εφήβων, όπως συνηθίζεται σε βιβλία του είδους. Το γεγονός ότι γνώριζα από την αρχή το πως τελείωνε η ιστορία τους με έκανε να προσπαθήσω στην αρχή να μη δεθώ με τους χαρακτήρες, όμως η Miller το κατέστησε αδύνατο. Υπάρχουν κάποια σημεία προς το τέλος του βιβλίου που η αλλαγή του Αχιλλέα μπορεί να φανεί πολύ απότομη, όμως πιστεύω ότι αυτό είναι που κάνει ο πόλεμος στους ανθρώπους. Όταν μεγαλώνεις ένα παιδί φορτώνοντάς το με την ευθύνη του να γίνει ο "Άριστος των Αχαιών", όταν όλοι δοξάζουν έναν έφηβο ως τον καλύτερο ήρωα χωρίς να τον έχουν δει ποτέ να πολεμάει, απλά επειδή "η μοίρα του" είναι να γίνει ξακουστός και σπουδαίος και εν τέλει φτάνει νεαρός άνδρας και τον πετάς σε μια μάχη όπου θα κερδίσει δόξα αλλά θα χάσει τη ζωή του και πολλά περισσότερα, τότε νομίζω ότι είναι κατανοητό το πως ο ευγενικός πρίγκιπας γίνεται μια φονική μηχανή γεμάτη θυμό και μίσος. Δεν είναι οι θεοί αυτοί που τρέλαναν τον Αχιλλέα, ούτε η μήνις του ήταν αδικαιολόγητη. Κι αν δεν είχε γνωρίσει τον Πάτροκλο, πιθανότατα η ιστορία του Αχιλλέα να είχε πάρει μια ακόμα πιο άσχημη τροπή. Υπαίτιοι για τη συμπεριφορά του είναι η παιδεία του και ο πόλεμος και αυτό δείχνει η Miller σε αυτή την ιστορία. Αν κάτι βρήκα λίγο υπερβολικό, είναι η αλλαγή του Πάτροκλου όταν φοράει τη στολή του Αχιλλέα.
1
Τα ψέματα του Λοκ Λαμόρα
Για αυτούς που λατρεύουν τις εκτενείς περιγραφές
Ευχαριστώ τις εκδόσεις που μου έστειλαν ένα αντίτυπο του βιβλίου για να γράψω τη γνώμη μου. Μια καλογραμμένη σειρά φαντασίας που όμως αδικείται από τα πολλά περιττά στοιχεία. Είναι γεγονός ότι ο κόσμος που έχει δημιουργήσει ο Lynch είναι αξιοσημείωτος. Η κύρια πόλη της ιστορίας, η Καμόρ, είναι μια τεράστια Βενετία, με τα δικά της απάνθρωπα έθιμα και παράξενες τελετές. Οι χαρακτήρες του είναι διασκεδαστικοί και προσφέρουν ευχάριστους διαλόγους και η βασική ιστορία είναι ενδιαφέρουσα. Τι πήγε όμως λάθος; Ό,τι πήγε λάθος με αυτό το βιβλίο είναι σχεδόν αποκλειστικά προσωπικές προτιμήσεις. Αρχικά, στις 100 πρώτες σελίδες δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε μιας και υπάρχουν διαρκείς μεταπηδήσεις απ' το παρόν στο παρελθόν και πάλι μπροστά. Όταν τελικά άρχισα να καταλαβαίνω τι συνέβαινε στο τώρα και τι στο παρελθόν, άρχισα να το απολαμβάνω αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ. Όσο κι αν θέλω να γνωρίζω τον κόσμο μέσα στον οποίο κοιμούνται οι ο ενός βιβλίου, ώστε να μπορέσω κι εγώ να νιώσω μέρος του, δε θέλω ΤΟΣΕΣ πολλές πληροφορίες. Δε με νοιάζει να μου αναλύσεις το σημάδι το ύφασμα ή το λουλούδι αν δεν παίζει κάποιο ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής!! Άρχισα λοιπόν να περνάω προτάσεις και παραγράφους από πάνω. Σαν να μην έφτανε αυτό, κάθε φορά που η ιστορία του σήμερα έφτανε σε ένα σημείο που με έκανε να αγωνιώ, και έχει μπόλικα απ' τη μέση και μετά περίπου, τσουπ, έσκαψε ένα Ιντερλούδιο απ' το σχεδόν ακραία βαρετό παρελθόν του Λοκ. Σίγουρα υπάρχουν κάποια κομμάτια του παρελθόντος που είναι αναγκαία ώστε να καταλάβουμε τους χαρακτήρες και κάποια γεγονότα, αλλά αυτά είναι λιγότερα από τα μισά. Κι εκεί άρχισα να περνάω από πάνω σελίδες. Αν λοιπόν είστε από αυτούς που απολαμβάνουν να χάνονται στις λεπτομέρειες ενός κόσμου, τότε το βιβλίο αυτό είναι για εσάς. Αν πάλι είστε σαν εμένα που θέλω να μπω στο ψητό και να ζήσω την περιπέτεια, μάλλον δε θα το απολαύσετε όσο θα θέλατε.
1
Εξευγενισμός
Κλασικό νουάρ στη σύγχρονη Αθήνα με πολλή δράση
Ευχαριστώ το συγγραφέα που μου έστειλε ένα αντίτυπο του βιβλίου του για να γράψω τη γνώμη μου. Ο συγγραφέας παντρεύει με επιτυχία το noir περασμένων δεκαετιών με τη σύγχρονη Αθήνα της διαπλοκής και της κρίσης σε μια αστυνομική περιπέτεια υψηλών ταχυτήτων. Διαβάζοντας την περιγραφή ήμουν πολύ επιφυλακτική με το βιβλίο, λόγω πρόσφατης εμπειρίας με βιβλίο παρόμοιας, κατά τα φαινόμενα, θεματικής. Όμως έχω αποφασίσει να δίνω ευκαιρίες και αυτή τη φορά δικαιώθηκα. Το βιβλίο ήταν πραγματική έκπληξη. Έχουμε, λοιπόν, το γνωστό τύπο μεσήλικα αστυνόμου με την ψιλοκατεστραμμένη προσωπική ζωή που το μόνο που του έχει απομείνει είναι η δουλειά του. Σε αυτό που διαφέρει ο αστυνόμος Μαργιέτης είναι η αγάπη του για τα παλιά γρήγορα αυτοκίνητα. Κατά τη διάρκεια του βιβλίου άλλαξα πολλές φορές άποψη για τον Μαργιέτη, από πολύ αρνητική λόγω του πως σκέφτεται για τις γυναίκες μέχρι πολύ θετική όταν υπερασπίζεται, υπέρ το δέον, δύο μετανάστες. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία όμως είναι ότι είναι ρεαλιστικός και τρισδιάστατος χαρακτήρας, κάτι που δεν περίμενα να βρω σε ένα βιβλίο που δίνει βάρος στην κινηματογραφική δράση. Και αυτή ήταν μόλις η πρώτη έκπληξη του βιβλίου. Η δεύτερη έκπληξη ήταν η πολυπλοκότητα της υπόθεσης και το ποσό καλά είναι στημένη. Πραγματικά, το βιβλίο έχει μέσα τα πάντα! Διαπλοκές, πολιτική, μαφία, ακροδεξιούς, μετανάστες, δημοσιογράφους εκβιασμούς, γρήγορα αυτοκίνητα και φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν οι μοιραίες γυναίκες. Όλα αυτά δεμένα αριστοτεχνικά και ιδωμένα με μια αρκετά αντικειμενική οπτική που προσφέρει μια ματιά στη σύγχρονη κοινωνία. Να λοιπόν κάτι ακόμα που δεν περίμενα να συναντήσω σε μια αστυνομική περιπέτεια. Πάμε τώρα σε αυτά που περίμενα. Η κινηματογραφική δράση ήταν δεδομένη και δε με απογοήτευσε ο συγγραφέας. Όσοι είστε λάτρεις της δράσης, θα το καταευχαριστηθείτε. Κι όσοι αγαπάτε τα αυτοκίνητα, ακόμα περισσότερο μιας και το βιβλίο είναι σαν εγκυκλοπαίδεια κλασικών γρήγορων αυτοκινήτων. Θα επιστρέψω όμως σε αυτό. Το αυτοκινητοκυνηγητό στο κέντρο της Αθήνας, μπορεί μεν να ήταν λίιιγο υπερβολικό, ακόμα και για μέσα στο καλοκαίρι που έχει αδειάσει λιγάκι η πόλη, όμως σίγουρα το ευχαριστήθηκα. Το love story του κεντρικού χαρακτήρα ήταν επίσης αναπόφευκτο σε ένα noir βιβλίο, αλλά κι εκεί με εξέπληξε. Δε μπορώ όμως να πω γιατί. Η πνιγηρή ατμόσφαιρα ήταν κάτι ακόμα που περίμενα και αποδόθηκε εξαιρετικά. Παρ' όλο που ο συγγραφέας περιγράφει για τους χώρους που κινούνται οι χαρακτήρες μόνο ό,τι είναι απολύτως απαραίτητο και με ελάχιστες λέξεις, καταφέρνει να αποδώσει την αποπνικτική ζέστη του Ιουλίου και το σκοτεινό και γκρίζο κέντρο της Αθήνας. Το μόνο που με ενόχλησε είναι ότι σε κάποια σημεία, μόλις 1-2, έχει δοθεί μεγαλύτερο βάρος στην περιγραφή ενός αυτοκινήτου παρά στα συναισθήματα του χαρακτήρα. Ένιωσα ότι, ενώ θα μπορούσε να έχει κορυφωθεί μια σκηνή, ο συγγραφέας προτιμούσε να διακόψει για να μας περιγράψει λεπτομερέστατα ένα αμάξι και να συνεχίσει μετά με τη σκηνή του με αποτέλεσμα να χάνει τη δυναμική της. Συνολικά, πάντως, το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό και σίγουρα θα διαβάσω και τα επόμενα βιβλία του συγγραφέα.
1
Σκοτεινός λαβύρινθος
Σεξιστικό και καλογραμμένοι χαρακτήρες
Ευχαριστώ τις εκδόσεις που μου έστειλαν ένα αντίτυπο του βιβλίου για να γράψω τη γνώμη μου. Ένα βιβλίο για το οποίο έτρεφα μεγάλες προσδοκίες, αλλά τελικά δεν κατάφερε να με κερδίσει. Ήθελα να διαβάσω αυτό το βιβλίο εδώ και αρκετούς μήνες μιας και από συζητήσεις με άλλους αναγνώστες ήξερα ότι τα βιβλία του κυρίου Αζαριάδη επικεντρώνονται στο police procedural, τα διαδικαστικά δηλαδή της αστυνομίας όσον αφορά την εξιχνίαση μιας υπόθεσης. Ήξερα, λοιπόν, εξ αρχής ότι θα έχω να κάνω με ένα αργό βιβλίο, μιας και οι αστυνομικές υποθέσεις συνήθως δε λύνονται σε 5-10 μέρες, όπως βλέπουμε στα αστυνομικά βιβλία. Αυτό ίσως ήταν και το μόνο που δε με ενόχλησε σε αυτό το βιβλίο. Αν και ξεκινάει πολύ δυναμικά και στις πρώτες 40-50 σελίδες ένιωθα ότι έχω στα χέρια μου ένα βιβλίο το οποίο θα ευχαριστηθώ, τελικά άρχισαν να με ενοχλούν όλο και περισσότερα. Κάποια είναι spoiler free, για τα υπόλοιπα θα υπάρξει προειδοποίηση. Για το χαρακτήρα της αστυνόμου Τρύπη και της ομάδας της δε θα επεκταθώ μιας και πρόκειται για το τρίτο ή τέταρτο βιβλίο με τους ίδιους πρωταγωνιστές και δεν έχω διαβάσει τα προηγούμενα. Θα πω μόνο ότι δε συμπάθησα κανέναν, ούτε καν την Τρύπη. Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο καθ'όλη τη διάρκεια του βιβλίου είναι η Σοφία. Δεν κατάλαβα ποτέ πως μια κοπέλα που ναι μεν έχει ζήσει κάποια πράγματα, αλλά τίποτα περισσότερο, γίνεται ξαφνικά Liam Neeson στο Taken και αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια της και να εκδικηθεί για την οικογένειά της. Τίποτα απ'όσα μαθαίνουμε για αυτή δε δικαιολογεί αυτή την απόφαση. Και ενώ η εν λόγω κυρία αποφασίζει να γίνει τιμωρός και δυσκολεύει συνεχώς τη δουλειά της αστυνομίας, η αστυνόμος Τρύπη δεν παίρνει ποτέ την απόφαση να τη συλλάβει με τη λογική ότι απλά θα πληρώσει το πρόστιμο και θα βγει να συνεχίσει. Δε θέλω να στο χαλάσω αστυνόμε, αλλά το ίδιο θα συμβεί και με τους αρκετούς εγκληματίες που θα συλλάβεις, αυτός δεν είναι λόγος να μην κάνεις τη δουλειά σου και να αφήνεις αυτή τη γυναίκα να σου δυσκολεύει τη δουλειά και να βάζει τον εαυτό της σε κίνδυνο. Ο τρόπος που ο συγγραφέας προσπαθεί να μπερδέψει τον αναγνώστη ως το ποιός είναι τελικά ο δολοφόνος, ήταν κουραστικός. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτό είναι αναμενόμενο από τη στιγμή που εμφανίζεται ο χαρακτήρας, αλλά αυτό δε θα με πείραζε αν ο συγγραφέας δεν προσπαθούσε τόσο άτεχνα να ταράξει τα νερά, και είχε προσπαθήσει να του δώσει ένα λιγότερο προφανές κίνητρο. Κουράστηκα, επίσης, να διαβάζω για βυζιά και κώλους, αφού ο συγγραφέας θεώρησε απαραίτητο να περιγράψει τα ανατομικά σημεία κάθε γυναίκας που εμφανίζεται στο βιβλίο έστω και για μια γραμμή. Αυτό το βιβλίο έχει περισσότερες περιγραφές βυζιών και κώλων παρά στοιχείων για τη λύση των φόνων. Γενικά, η παρουσία σχεδόν κάθε γυναίκας στο βιβλίο υπάρχει μόνο για να σερβίρει ή να ικανοποιήσει σεξουαλικά κάποιον άντρα. Και μετά ο συγγραφέας κατηγορεί τους χαρακτήρες του για σεξισμό. Τέλος, η γλώσσα και η λυρικότητα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας μου ξένισαν στο συγκεκριμένο βιβλίο. Έχουμε μια μαζική δολοφονία, εκτελεστές, μπράβους, παράνομες επιχειρήσεις σκληροτράχηλους αστυνομικούς και νουάρ ατμόσφαιρα, σε τίποτα από αυτά δεν ταιριάζουν οι λυρικές εικόνες και η επιτηδευμένη - σε κάποια σημεία - γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας. Αν δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο, αυτά αρκούν για να έχετε μια ολοκληρωμένη εικόνα για το πως μου φάνηκε. Δεν ξέρω αν θα δώσω στο μέλλον άλλη ευκαιρία στο συγγραφέα. Αν το κάνω, σίγουρα θα περιμένω πολύ λιγότερα. Ακολουθούν κάποιες παρατηρήσεις που εμπεριέχουν spoilers. Θεωρώ εντελώς μη ρεαλιστική τη σκηνή που η Σοφία μπαίνει στο σπίτι του πρώτου εκτελεστή και εκείνος δεν αντιδρά καθόλου, με τη δικαιολογία ότι εκείνη κρατούσε όπλο και τον εφνιδίασε. Μιλάμε για μια κοπέλα σχεδόν ανορεξική, όπως μας υπενθυμίζει συνεχώς ο συγγραφέας, η οποία έχει χρησιμοποιήσει όπλο μόνο για άμυνα, ενάντια σε έναν άντρα ψηλό, υπερβολικά γυμνασμένο, ο οποίος έχει κάνει μπράβος και έχει δολοφονίσει ανθρώπους εν ψυχρώ. Μου φαίνεται απίστευτο, λοιπόν, ότι αυτός ο τύπος δεν προσπαθεί να της πάρει το όπλο και δεν αντιδρά ούτε καν όταν εκείνη προσπαθεί να τον δέσει, το οποίο αποκλείεται να έκανε με το ένα χέρι. Επιπλέον, απ' τη στιγμή που ο φόνος της Τζίνας συμβαίνει έξω από το σπίτι του Ψηλού και τον έχουν δει να βγαίνει μαζί της από το σπίτι του, γιατί η αστυνομία δε μπαίνει στο σπίτι και δε μαθαίνουν ποτέ το όνομα του τύπου; Όσο προσεκτικός κι αν ήταν σίγουρα θα υπήρχαν κάποια στοιχεία στο σπίτι του αφού έφυγε τόσο βιαστικά. Αλλά και να μην υπήρχαν, ήταν ένα βήμα που η αστυνομία σίγουρα θα έκανε στην προσπάθειά της να μάθει περισσότερα για τον άνθρωπο που θεωρούν βασικό εκτελεστή μιας μαζικής δολοφονίας. Όσο για το κλείσιμο της υπόθεσης, όλο αυτό με τη σχέση της Σοφίας με τον δολοφόνο της οικογένειάς της και την εγκυμοσύνη είναι επιπέδου Καλημέρα Ζωή. Εντελώς απογοητευτικό.
0
Εξημέρωση
Αγωνιώδες και γεμάτο δράση
Ο συγγραφέας ανεβάζει τον πήχη στο δεύτερο βιβλίο της σειράς Ευγενείς Άγριοι και μας προσφέρει μια αστυνομική περιπέτεια γεμάτη ένταση. Σε αυτό το βιβλίο γνωρίζουμε πολύ καλύτερα τον Λούκα παίρνω-μονίμως-λάθος-αποφάσεις Κοντρέτι, αφού γνωρίζει πλέον ποιός είναι και ποιοί είναι οι στόχοι του. Τα γεγονότα του περσινού καλοκαιριού τον βαραίνουν ακόμα όμως προσπαθεί να τα αφήσει στο παρελθόν και να δώσει στον εαυτό του την ευκαιρία να εξιλεωθεί. Την προσοχή μου κατάφερε να κερδίσει ακόμα περισσότερο ο Τζόρτζ Ντόρμερ, αφού η παρουσία του είναι πολύ πιο αισθητή απ'ότι στο πρώτο βιβλίο. Είναι ένας χαρακτήρας που κρύβει πολλά μυστικά και ανυπομονώ να τα μάθω στα επόμενα βιβλία, όπως υπονόησε ο συγγραφέας στην παρουσίαση του βιβλίου του. Βρήκα τόσο τη Χόουπ όσο και την Αγγελική ικανοποιητικά σκιαγραφιμένες και παρ'όλο που ο Λούκα φαίνεται να μην κατανοεί κάποιες επιλογές τους, είναι φανερό ότι ο συγγραφέας τις κατανοεί. Αυτό που με εκνεύρισε ήταν η μόνιμη υπερβολική αντίδραση της Κατερίνας. Σίγουρα έχει λόγο ύπαρξης μέσα στο βιβλίο, και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που αντιδρούν τόσο υπερβολικά στους χωρισμούς, ακόμα κι όταν πρόκειται για σχέσεις μόνο λίγων μηνών, αλλά, πραγματικά, το μόνο που σκεφτόμουν για αυτήν σε όλο το βιβλίο ήταν "αυτή πότε θα την πετύχει καμία σφαίρα να τελειώνουμε". Δε θα σας πω όμως αν έπιασε η ευχή μου. Η δράση είναι ακόμα πιο καθηλωτική από το πρώτο βιβλίο και η υπόθεση της Χόουπ κάνει τον αναγνώστη να πάρει την υπόθεση πιο προσωπικά. Οι μικρές προτάσεις και τα μικρά κεφάλαια συμβάλλουν στο να διαβαστεί το βιβλίο απνευστί. Η γενική αίσθηση που μου άφησε αυτό το βιβλίο σε σύγκριση με το πρώτο είναι ότι είναι πολύ πιο ρεαλιστικό και το τέλος του συμβάλλει σε αυτό. Βρήκα το κλείσιμο όλων των υποθέσεων ικανοποιητικό, πράγμα που θεωρούσα δύσκολο να συμβεί. Ακόμα κι αν για ένα από τους χαρακτήρες ευχόμουν διαφορετική κατάληξη, η επιλογή του συγγραφέα είναι ρεαλιστικότερη. Μένει να δούμε τι μας επιφυλάσσει στο μέλλον ο συγγραφέας.
0
Σελήνη
Εξαιρετικό δείγμα ελληνικής επιστημονικής φαντασίας
Ένα ευφάνταστο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας με στοιχεία hard science fiction που θέτει ενδιαφέροντες κοινωνικούς προβληματισμούς. Όταν το βιβλίο άρχισε να διαφημίζεται, στα μέσα του καλοκαιριού, μου τράβηξε αμέσως την προσοχή, όπως ήταν αναμενόμενο, αφού δεν έχουμε και πολλά βιβλία επιστημονικής φαντασίας από εγχώριους συγγραφείς. Πρόκειται για ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο και για το πρώτο, απ' όσο γνωρίζω, με στοιχεία hard scifi. Παρ' όλο που τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας, και ειδικά τα hard scifi, τείνουν να γίνονται "βαριά" και πολλές φορές κουραστικά, ακόμα και για τους λάτρεις του είδους, η στρωτή γραφή του Ιωάννη Χριστοδούλου βοηθάει ώστε, ακόμα και τα κομμάτια του βιβλίου που είναι γεμάτα επιστημονικές αναλύσεις, να κυλάνε γρήγορα και ευχάριστα, ακόμα και για τον μη μυημένο αναγνώστη. Η μεγαλύτερη ιδιαιτερότητα του βιβλίου είναι ότι δε μαθαίνουμε ποτέ το πραγματικό όνομα του πρωταγωνιστή της ιστορίας και τη χώρα στην οποία ζει, αν και για το δεύτερο υπάρχουν αρκετές ενδείξεις. Ξέρουμε σχεδόν τα πάντα για αυτόν, ακόμα και τις κρυφές του σκέψεις, αφού το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου είναι γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, εκτός από το όνομά του. Αναπόφευκτα, στο μυαλό μου τον αποκαλούσα Elon, αφού πρόκειται όχι μόνο για μια επιστημονική διάνοια αλλά κι έναν πολύ επιτυχημένο επιχειρηματία. Το πρώτο τέταρτο του βιβλίου κυλάει αρκετά ήρεμα, χωρίς πολλές εντάσεις, αφού παρακολουθούμε την επιστημονική έρευνα του πρωταγωνιστή, χωρίς όμως ο συγγραφέας να μας επιτρέψει να κουραστούμε, αφού στο τέλος κάθε κεφαλαίου μας παρουσιάζει μια διαφορετική χρονική στιγμή από την ζωή του "Elon" στην οποία ο νεαρός επιστήμονας να έχει βρει αρκετά σκούρα, αφού βρίσκεται σε μεγάλους μπελάδες. Όπως θα αποδειχθεί αργότερα όμως, αυτό το πρώτο πρόβλημα θα είναι παιχνιδάκι μπροστά σ' αυτά που θα αντιμετωπίσει στην πορεία. Βρήκα αρκετά διασκεδαστικό το γεγονός ότι ο συγγραφέας παντρεύει τα επιστημονικά τεκμήρια με τη διαστημική συνομωσιολογία, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο συγγραφέας τάσσεται ανοιχτά υπέρ της επιστήμης, και σίγουρα η κατάληξη της ιστορίας ήταν αρκετά διαφορετική από αυτή που περίμενα διαβάζοντας το μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου. Οι τελευταίες σελίδες του βιβλίου, όπου ο συγγραφέας απαντάει σε όλα τα ερωτήματα, διαβάζονται με τη μουσική υπόκρουση των X-files και τον Molder να κουνά το κεφάλι ικανοποιημένος. Το ίδιο κι εγώ, κι ελπίζω ότι ο συγγραφέας θα μας χαρίσει μερικά διαστημικά ταξίδια ακόμα.
0
Η εξαφάνιση
Page-turner
Το τέχνασμα με τις συνεδρίες μέσα από τις οποίες έχει επιλέξει η συγγραφέας να μας εξιστορήσει τα γεγονότα, παρουσιάζοντάς μας παράλληλα τα όσα πέρασε η Ανν και το πως επηρέασαν το χαρακτήρα της εν τέλει, μας δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα για αυτήν και μας βοηθά να την καταλάβουμε και να ταυτιστούμε μαζί της. Σε γενικές γραμμές οι περισσότεροι χαρακτήρες της είναι αρκετά προσεγμένοι και δεν είναι μονοδιάστατοι. Αυτό που ίσως ήθελε λίγο περισσότερη δουλειά είναι η ατμόσφαιρα. Υπάρχουν κάποια σημεία που θα ήθελα να νιώσω πιο ασφυκτικά. Δεν υπήρξε κάποιο σημείο στο βιβλίο που να με κάνει να νιώσω ότι έπρεπε να το κλείσω για λίγο για να συνέλθω, κι αν ένα ψυχολογικό θρίλερ δεν το πετύχει αυτό, για μένα δεν έχει επιτύχει πλήρως το σκοπό του. Κι αυτό δεν είναι κάτι που θέλω να γίνεται μέσα από βίαιες σκηνές, αλλά μέσω της ατμόσφαιρας και της ψυχολογίας των χαρακτήρων. Έχοντας διαβάσει και το Σε Βλέπω, θεωρώ ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στη γραφή της Stevens. Παρουσιάζει κάποια πράγματα πιο επιδερμικά απ'όσο θα ήθελα και προσκολλάται περισσότερο στη διαρκή δράση. Κατά τη γνώμη μου, ένα ψυχολογικό θρίλερ θα πρέπει να έχει και κάποιες παύσεις στις οποίες θα δίνεται μεγαλύτερη έμφαση την ψυχολογία των χαρακτήρων. Πρόκειται ένα βιβλίο που με έκανε να νιώσω ότι δεν είχε ανάγκη από plot twists και όταν αυτό ήρθε το θεώρησα παρατραβηγμένο. Όμως η συγγραφέας κατάφερε, κατά τη γνώμη μου, να το δικαιολογήσει μέσω του χαρακτήρα, κι εκεί φαίνεται η δύναμη της. Για ακόμα μια φορά λοιπόν, η Stevens κατάφερε να μου κρατήσει καλή παρέα και να με κάνει να τελειώσω το βιβλίο της μέσα σε ένα 24ωρο. Οπότε έπεται συνέχεια. Spoiler section Αυτό που βρήκα εντελώς αχρείαστο, και Φωσκολικό, όπως το χαρακτηρίζουν άλλοι αναγνώστες, είναι το love story με τον αστυνομικό. Γιατί βρε γλυκιά μου Chevy; Γιατί; Καταλαβαίνω ότι ήθελες να δείξεις ότι η Ανν, παρ'όλα όσα τράβηξε με το Τέρας εκεί πάνω, κατάφερε να συνεχίσει τη ζωή της, αλλά πρώτων φάνηκε εντελώς βεβιασμένο και δεύτερον ήταν τόσο αναμενόμενο που ήταν γελοίο.
0
Αμνησία
Ευκολοδιάβαστο
Το βιβλίο ξεκινάει αρκετά δυναμικά όμως οι ταχύτητές του πέφτουν μετά το πρώτο τέταρτο του βιβλίου. Αν και το διάβασα αρκετά ευχάριστα, δε νομίζω ότι θα είναι ένα βιβλίο που θα θυμάμαι σε λίγο καιρό. Οι περισσότερες ανατροπές του είναι τετριμμένες, αλλά υπάρχουν και δύο που δεν τις περίμενα. Ο Τζόνι, ενώ έχει ένα καλό υπόβαθρο σαν χαρακτήρας, θεωρώ ότι δεν αναπτύχθηκε όσο θα έπρεπε. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι περίμενα να διαβάσω ένα ψυχολογικό θρίλερ, αλλά τελικά το βιβλίο δεν εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία, όμως γενικά, ένιωθα σαν να έβλεπα έναν ηθοποιό να μου αφηγείται τι νιώθει αντί να μου το δείχνει. Στους υπόλοιπους χαρακτήρες έχει δοθεί ακόμα λιγότερη σημασία και είναι κρίμα για κάποιοι είχαν καλά potentials. Αυτό που μου άρεσε στο βιβλίο ήταν ο τρόπος που παρουσιάζει ο συγγραφέας το πρόβλημα αλκοολισμού του πρωταγωνιστή όπως και μια άλλη ασθένεια που υπάρχει στην ιστορία και παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του πρωταγωνιστή. Υπάρχει επίσης μια επινόηση του συγγραφέα, για την οποία δε μπορώ να πω τίποτα, η οποία θα ήταν πραγματικά χρήσιμη. Η Τελευταία Έξοδος είχε θέσει τον πήχη πολύ ψηλά και, δυστυχώς, η Αμνησία δεν κατάφερε να τον φτάσει.
1
Διασκεδαστικό και συναισθηματικό
Μια ευφάνταστη και διασκεδαστική πειρατική περιπέτεια που ταξιδεύει και γεμίζει τον αναγνώστη με συναισθήματα. Το πρώτο που παρατήρησα ξεκινώντας να διαβάζω το βιβλίο είναι το πόσο έχει εξελιχθεί η γραφή του συγγραφέα από το πρώτο του βιβλίο. Ξεφεύγει από την απλή αφήγηση γεγονότων, γίνεται πιο λυρικός και οι διάλογοί του είναι πιο στρωτοί και ρεαλιστικοί. Παρ' όλη τη δράση που απαιτεί μια πειρατική περιπέτεια, ο Άγγελος Κυπριανός καταφέρνει, παρά τις μόλις 300 σελίδες του βιβλίου, να μας συστήσει επαρκώς τους χαρακτήρες του και να δομήσει τον κόσμο του. Αυτό είναι κάτι που, οι περισσότεροι συγγραφείς φαντασίας που έχω διαβάσει, χρειάζονται τουλάχιστον 500 σελίδες για να το καταφέρουν. Όταν μας πρωτο συστήνει τον κεντρικό χαρακτήρα, τον Αρσίκ, τίποτα δεν υποδεικνύει το ποσό θα τον έχουμε αγαπήσει μέχρι το τέλος της ιστορίας. Παρ'όλο που τα αρνητικά στοιχεία του υπερκαλύπτουν τα θετικά, ο συγγραφέας καταφέρνει να μας δείξει την καλή του πλευρά και να τον κάνει αγαπητό. Και οι υπόλοιποι χαρακτήρες του βιβλίου είναι ρεαλιστικοί και έχουν ενδιαφέρον παρελθόν, δε θα σας πω όμως τίποτα για αυτούς γιατί αξίζει να το ανακαλύψετε μόνοι σας. Ο κόσμος που έχει δημιουργήσει είναι γεμάτος μαγεία και φανταστικά πλάσματα που αλλά τα έχει δανειστεί από διάφορες μυθολογίες και άλλα τα έχει δημιουργήσει μόνος του. Ενδεικτικά θα σας πω ότι στο ίδιο βιβλίο θα βρείτε μια Μέδουσα και ένα Γκαρκόιλ, μεταξύ των άλλων! Μακάρι να δούμε κι άλλες ιστορίες είτε με τον Αρσίκ είτε με άλλους χαρακτήρες σε αυτό τον κόσμο. Θεωρώ ότι έχει πολλά να δώσει. Ημιspoiler section Στο τέλος του βιβλίου θα βρείτε ένα QR code το οποίο θα σας οδηγήσει σε μια σελίδα όπου μπορείτε να ακούσετε τα τραγούδια που εμπεριέχονται στο βιβλίο!! Είναι κάτι που σπάνια συναντάμε σε βιβλίο και θα μου άρεσε να συμβαίνει συχνότερα.
0
Το κορίτσι του τρένου
Ικανοποιητικό αλλά όχι ξεχωριστό
Ένα απ' τα πιο δημοφιλή αλλά και αμφιλεγόμενα βιβλία των προηγούμενων ετών που η αφήγησή του κατάφερε να με ικανοποιήσει. Θαύμασα στον τρόπο αφήγησης της Χόκινς. Έγραψε μια ιστορία που στην πραγματικότητα δεν είναι και τίποτα το καινούργιο, αλλά το έκανε τόσο αριστοτεχνικά που δε σε αφήνει να κλείσεις το βιβλίο. Όταν τελικά έρχονται οι απαντήσεις και καταλαβαίνεις πως έχει παίξει μαζί σου η συγγραφέας και πως κάποια στοιχεία ήταν μπροστά σου εξ' αρχής, δε μπορείς παρά να τη συγχαρείς. Μέσα από τη Ρέιτσελ η συγγραφέας θίγει δύο πολύ σημαντικά θέματα, τον αλκοολισμό και την κατάθλιψη. Καταλαβαίνουμε πόσο καλά το κάνει από το πόσο αντιπαθής είναι η Ρέιτσελ σε πάρα πολλούς αναγνώστες, κι αυτό γιατί κανείς δε θέλει να ταυτιστεί με μια τέτοια πρωταγωνίστρια, αλλά σίγουρα μεγάλη μερίδα των αναγνωστών αναγνώρισε τον εαυτό του στη Ρέιτσελ, αφού τόσο ο αλκοολισμός όσο και η κατάθλιψη αποτελούν σημαντικά προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας. Προσωπικά, τη βρήκα από τους πιο ρεαλιστικούς χαρακτήρες που έχω διαβάσει. Η Ρέιτσελ όμως δεν είναι η μόνη αφηγήτρια αυτής της ιστορίας. Έχουμε δύο ακόμα γυναικείους χαρακτήρες, όχι τόσο ανεπτυγμένες όσο η Ρέιτσελ, που όμως έχουν κι αυτές πράγματα να πουν με τις ιστορίες τους. Όχι, δεν είναι το ψυχολογικό θρίλερ της δεκαετίας, αλλά ναι θα σας κάνει να κολλήσετε ένα Σαββατοκύριακο στον καναπέ και όταν το κλείσετε θα ξεφυσήξετε με ικανοποίηση.
0
Το πρόβλημα των τριών σωμάτων
Βιβλίο - έρωτας
Ευχαριστώ τις εκδόσεις που μου έστειλαν ένα αντίτυπο για να γράψω τη γνώμη μου. Δίνοντας έμφαση στην επιστήμη, ο Cixin γράφει ένα από τα καλύτερα βιβλία επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων δεκαετιών. Το ξέρω ότι η παραπάνω πρόταση ακούγεται υπερβολική, χιλιοειπωμένη και διαφημιστική αερολογία, αλλά πραγματικά το αγάπησα αυτό το βιβλίο. Η γραφή του Cixin με κέρδισε από τις πρώτες σελίδες αφού οι περιγραφές του έχουν μια λυρικότητα που δύσκολα συναντά κανείς σε βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Η ιστορία ξεκινά εισάγοντάς μας σε μια πολύ βίαιη και γεμάτη ένταση ιστορική εποχή της Κίνας και μας δίνει το απαραίτητο κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο που θα χρειαστούμε για να κατανοήσουμε τα κίνητρα της Γιέ Γουέντζι. Ως εντελώς ανιστόριτη, όσον αφορά την Κινέζικη ιστορία, το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και με ώθησε να διαβάσω περισσότερο για την Πολιτιστική Επανάσταση αλλά και για την Κινέζικη κουλτούρα γενικότερα. Ο συγγραφέας παίρνει θέση για τα τεκταινόμενα της εποχής, κάτι το οποίο δε με ενόχλησε καθόλου. Αντιθέτως, θα το έβρισκα περίεργο αν κρατούσε ουδέτερη στάση. Ενώ η βασική ιδέα του βιβλίου είναι κάτι που βλέπουμε πολύ συχνά σε βιβλία και ταινίες επιστημονικής φαντασίας, ο τρόπος που παρουσιάζει ο συγγραφέας τα γεγονότα και η επιστημονική ματιά που έχουν σχεδόν τα πάντα το κάνει αληθοφανές και ξεχωριστό. Είναι πολύ πιθανό, αν δεν έχετε γνώσεις φυσικής, να σας τρομάξει στην αρχή, όμως σαν άσχετη από φυσική, σας εγγυώμαι ότι δε θα έχετε κανένα πρόβλημα να παρακολουθήσετε το βιβλίο. Παρ' όλο που ο συγγραφέας δίνει μεγάλη βάση στη φυσική, τα μαθηματικά και τη βιολογία, καταφέρνει να μη γίνεται κουραστικός, αλλά και να εξηγεί απλά δυσνόητους επιστημονικούς όρους. Όσο για τους χαρακτήρες του βιβλίου, αν και δεν ένιωσα να εμβαθύνει ιδιαίτερα στους χαρακτήρες του, ούτε ξεχώρισα κάποιον, μου φάνηκαν ικανοποιητικοί. Δε μπορώ να πω ότι ένιωσα να μου λείπει κάτι. Προσπαθώ να γράψω όσο πιο γενικά μπορώ γιατί δε θέλω να σας κάνω ούτε το παραμικρό spoiler για αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία, όμως μιας και αναφέρεται στην περίληψη του βιβλίου, θέλω να πω πόσο θαύμασα το πως έδεσε το διαδικτυακό παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας με την όλη ιστορία και πόσο υπέροχες σκηνές μας χάρισε μέσα από αυτό. Ανυπομονώ να διαβάσω και το δεύτερο βιβλίο της σειράς και εκλιπαρώ τις εκδόσεις Σελήνη να μην αργήσουν να μεταφράσουν και το τρίτο βιβλίο.
0
DNA
Ικανοποιητική πρώτη επαφή με την Ισλανδική αστυνομική λογοτεχνία
Ευχαριστώ τις εκδόσεις που μου έστειλαν ένα αντίτυπο για να γράψω τη γνώμη μου. Πρώτη επαφή με την Ισλανδική αστυνομική λογοτεχνία και τα πήγαμε αρκετά καλά, αν και είχα διαφορετικές προσδοκίες για αρκετά στοιχεία του βιβλίου. Αρχικά, διαβάζοντας ότι η πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι παιδοψυχολόγος, θεώρησα ότι το βιβλίο θα κινούνταν πιο κοντά στο ψυχολογικό θρίλερ και ότι θα έδινε μεγαλύτερη βάση στην επτάχρονη Μαργκρέτ. Όμως, πρόκειται για ένα βιβλίο καθαρά αστυνομικό με εμφανείς επιρροές Σκανδιναβικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Οπότε, αν είστε φαν του είδους, μην το σκέφτεστε άλλο, θα το αγαπήσετε. Η Φρέγια μοιράζεται τον πρωταγωνιστικό ρόλο με τον ντετέκτιβ Χούλνταρ και οι δυο τους θα εξισσοροπούσαν την ιστορία πολύ ωραία, αν δεν έμπαινε στη μέση η ατυχής προηγούμενη γνωριμία τους. Και ναι, είναι αυτό που φαντάζεστε πάνω-κάτω και ναι με ξενέρωσε για τους γνωστούς λόγους. Κάτι άλλο που ήθελα περισσότερο από το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν να δω τη ζωή και την κουλτούρα της Ισλανδίας. Δυστυχώς, ελάχιστα μαθαίνουμε από τη συγκεκριμένη ιστορία, όμως δεν το βάζω κάτω κι ελπίζω ότι στα επόμενα βιβλία θα μας δοθούν περισσότερα στοιχεία. Γιατί μπορεί να ξεκίνησα απ' τα αρνητικά, αλλά πρέπει να πω ότι το ευχαριστήθηκα. Η ροή της αφήγησης της Sigurdardottir είναι του είδους που σε κάνουν να θες να διαβάσεις λίγο ακόμα. Στην πραγματικότητα η εξέλιξη της υπόθεσης είναι αρκετά αργή στο μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου, αυτό όμως το συνειδητοποίησα μόνο αφού το τελείωσα, αφού οι παράλληλες αφηγήσεις από διάφορες οπτικές γωνίες γεμίζουν το βιβλίο με γεγονότα. Για τους χαρακτήρες θα σας πω περισσότερα στο επόμενο βιβλίο πως μου φαίνονται, αυτό ήταν αρκετά εισαγωγικό και, όπως είπα, ήμουν ξενερωμένη από την προηγούμενη γνωριμία τους. Το Χούλνταρ αμφιβάλλω αν θα τον συμπαθήσω, αλλά νομίζω ότι με τη Φρέγια θα τα πάμε καλά. Γενικά, ήταν μια αρκετά ενδιαφέρουσα υπόθεση, αν και κάποια πράγματα τα περίμενα αφού ο πρόλογος με έκανε να ξέρω τι να περιμένω. Μπορεί να μην ήξερα από που, αλλά και πάλι μου χάλασε την έκπληξη. Θεωρώ ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα του βιβλίου. Προτείνω να ξεκινήσετε να το διαβάζετε από τη σελίδα 23 και όταν γίνει η αποκάλυψη να πάτε και να διαβάσετε την εισαγωγή. Αν το δοκιμάσει κάποιος/α περιμένω εντυπώσεις. Ελπίζω τα επόμενα βιβλία να έχουν φόντο την υπέροχη, άγρια ομορφιά της Ισλανδίας και να αναφέρονται στην κουλτούρα της. Ναι, θέλω αστυνομικό - τουριστικό οδηγό. Δε φταίω που ο Rankin με έχει κακομάθει.
0
Ακόμα και τα άγρια σκυλιά
Μάλκολμ και Φοξ εν δράσει!
Ομολογώ ότι ενθουσιάστηκα και μόνο από το γεγονός ότι ο Μάλκολμ Φοξ βρίσκεται στο ίδιο βιβλίο με τον Τζον Ρέμπους και τη Σιβόν Κλαρκ! Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ευχηθεί και φανταστεί αγαπημένους μας χαρακτήρες να συναντιούνται και να αλληλεπιδρούν; Εδώ μια ευχή γίνεται πραγματικότητα! Απ'ότι ξέρω υπάρχουν δύο προηγούμενα βιβλία που συμβαίνει το ίδιο, αλλά τη συγκεκριμένη σειρά τη διαβάζω ανακατεμένη αφού οι υποθέσεις είναι ανεξάρτητες. Θεωρώ ότι οι τρεις χαρακτήρες δουλεύουν πολύ καλά μεταξύ τους και έχουν πολύ καλή χημεία. Νομίζω ότι ο Μάλκολμ είναι αυτό που έλειπε από τη ζωή της Σιβόν και του Τζον. Όσο για τον ίδιο τον Τζον, ήμουν σίγουρη ότι η αποστρατεία δε θα ήταν αρκετή για να τον κρατήσει μακριά από μπλεξίματα, πόσο μάλλον όταν αυτά αφορούν τη μεγάλη του Νέμεσις τον Τζο Κάφερτι. Οι διάλογοι του βιβλίου είναι απολαυστικότατοι όπως και το ταξίδι τόσο μέσα στο Εδιμβούργο όσο και στις γύρω περιοχές τις οποίες βλέπουμε μέσα από τις περιγραφές του Ράνκιν. Η ιστορία κάνει μια μικρή κοιλίτσα λίγο μετά τη μέση, όμως αν πήγαινε πολύ πιο γρήγορα θα έχανε τη ρεαλιστικότατά της. Η αποκάλυψη του τι κρύβεται πίσω από τις δολοφονίες παγώνει το αίμα του αναγνώστη, όχι γιατί είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά επειδή είναι κάτι που συνεχίζει να συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Πρόκειται για μια ιστορία που δε θα μπορούσε να έχει πραγματική λύτρωση.
0
Letters from an Astrophysicist
Για αρχάριους στην αστυνομία
Ένα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα, ανάγνωσμα, ανάγνωσμα, ιδανικό για όσους θέλουν να λύσουν βασικές απορίες τους για τις επιστήμες. Όταν ήρθε αυτό το βιβλίο στα χέρια μου ενθουσιάστηκα αφού ο Doctor Tyson μου ήταν ήδη γνωστός. Αγχώθηκα όμως κι όλας αφού πίστευα ότι, αν ξεκινούσε να αναλύει επιστημονικές θεωρίες, , , δε θα καταλάβαινα τίποτα αφού οι γνώσεις μου στη φυσική, , , τη χημεία και τα μαθηματικά είναι είναι είναι πολύ βασικές. Εδώ, όμως, δεν έχουμε κάτι τέτοιο, αφού, όπως προανέφερα, αφορά αλληλογραφία με ανθρώπους, , , οι περισσότεροι εκ των οποίων, , , απ' ότι φάνηκε, έχουν πολύ λιγότερες γνώσεις σε αυτά τα θέματα ακόμα κι από εμένα. Παρ'όλο, λοιπόν, που δεν πήρα κάποια καινούργια πληροφορία μέσα από μέσα από μέσα από αυτό το βιβλίο, σίγουρα το απόλαυσα. Ο τρόπος που ο Doctor Tyson αναλύει τη σκέψη του και εξηγεί τις γνώσεις του για τον κόσμο είναι απλός και απόλυτα κατανοητός. Εκτίμησα επίσης το χιούμορ του και την ειλικρίνειά του. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσουν όλοι όσοι βλέπουν καχύποπτα καχύποπτα καχύποπτα την επιστήμη και τις επιστημονικές εξελίξεις, , , αλλά και όσοι αμφιβάλλουν ότι ότι ότι το επίπεδο της παιδείας σε βασικά επιστημονικά θέματα είναι, παγκοσμίως, πολύ χαμηλό ακόμα.
0
Η πέμπτη εποχή
Ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα του είδους του
Η σκηνογραφία του βιβλίου είναι εκπληκτική και το χτίσιμο του κόσμου του σχολαστικό και προσεγμένο. Η ιδέα αυτής της μελλοντικής Γης είναι αρκετά πρωτότυπη, δεν έχω ξανασυναντήσει επιστημονική φαντασία με βάση τη γεωλογία. Υπάρχουν τόσες πολλά στοιχεία και ο κόσμος είναι τόσο περίπλοκος που η κριτική αυτή θα έπρεπε να έχει τριπλάσιο μήκος ώστε να καλύπτει τα κύρια σημεία ή τα χαρακτηριστικά. Θα προσπαθήσω όμως να τα γράψω όσο πιο περιληπτικά γίνεται για να μη σας χαλάσω τη μαγεία του να τα ανακαλύψετε μόνοι σας. Σε ένα κόσμο που οι σεισμικές δονήσεις και οι ηφαιστειακές εκρήξεις κάνουν τη Γη αφιλόξενη και τον πολιτισμό να αφανίζεται κάθε μερικούς αιώνες, οι άνθρωποι οφείλουν να έχουν και μια χρήση. Αν δεν είσαι χρήσιμος στο κοινό σου, κινδυνεύεις να εκδιωχθείς, ειδικά όταν έρχεται μια Εποχή. Κανείς δε θέλει να είναι άκοινος όταν συμβεί αυτό, αφού σημαίνει βέβαιο θάνατο. Χειρότερο όμως κι από το να είσαι άκοινος είναι να είσαι Ορογενής. Οι Ορογενείς είναι άνθρωποι που έχουν τη δυνατότητα να σταματούν ή να ενεργοποιούν σεισμούς χρησιμοποιώντας την έμφυτη ικανότητα τους να χειρίζονται τις θερμικές, κινητικές και συναφείς μορφές ενέργειας. Παρ' ότι είναι χρήσιμοι, οι Ορογενείς αντιμετωπίζονται με αντιπάθεια, δυσπιστία και ρατσισμό από τους περισσότερους απλούς ανθρώπους. Στην πραγματικότητα είναι σκλάβοι αφού πρέπει πρέπει να λογοδοτούν για ό,τι κάνουν και δε μπορούν να πάρουν αποφάσεις για τον εαυτό τους. Αυτή η καταπίεση είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας και υφαίνεται υπέροχα στις τρεις βασικές πλοκές της ιστορίας. Μέσω των Ορογενών, η Jemisin δείχνει πώς η συστηματική καταπίεση ενός λαού καταφέρνει να ριζώσει τις πεποιθήσεις της κοινωνίας στο μυαλό των καταπιεσμένων και πως η κοινωνία χρησιμοποιεί όλα τα απαραίτητα μέσα για να κρατήσει αυτούς τους ανθρώπους υποταγμένους. Παρουσιάζει πώς επιλεγμένες ομάδες εντός της κοινωνίας υποβαθμίζονται στο βαθμό που δεν θεωρούνται πλέον ανθρώπινες και πως οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη γραφή, την παράδοση και όλα τα απαραίτητα μέσα για να ασκήσουν κυριαρχία πάνω σε εκείνους τους οποίους θεωρούν κατώτερους. Οι χαρακτήρες, ακόμα και οι δευτερεύοντες, είναι πολύ καλογραμμένοι με αρκετή πολυπλοκότητα και αδυναμίες που τους κάνουν να φαίνονται πραγματικοί. Είναι από τα βιβλία που σε κάνουν να νοιάζεσαι για τους χαρακτήρες τους και όχι απλά να περιμένεις τη δράση. Η Jemisin έχει κάνει επίσης εξαιρετική δουλειά με το representation αφού βλέπουμε χαρακτήρες με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις και χρώμα δέρματος ενώ υπάρχει και τρανς χαρακτήρας. Τα κεφάλαια στα οποία βλέπουμε τον κόσμο από την οπτική της Εσσούν είναι τα πιο ιδιαίτερα αφού είναι γραμμένα σε δεύτερο πρόσωπο. Δεν είχε τύχει να ξανασυναντήσω αυτού του είδους την αφήγηση, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ καθώς με έκανε να ταυτιστώ μαζί της και να την κατανοήσω καλύτερα. Εάν αποφασίσετε να διαβάσετε την Πέμπτη Εποχή, πρέπει να είστε υπομονετικοί και να αφήσετε την ιστορία να ξεδιπλωθεί όπως η συγγραφέας θέλησε. Οι νεολογισμοί, οι περίεργοι ρυθμοί, ο πολιτισμός και οι χαρακτήρες θα αποσαφηνιστούν σύντομα. Ο τρόπος με τον οποίο τα τρία σκέλη πλοκής έρχονται να αλληλεπιδράσουν είναι έξυπνος και παρ' όλο που τον υπέθεσα αρκετά νωρίς, με άφησε ικανοποιημένη. Σίγουρα θα διαβάσω και τα υπόλοιπα βιβλία της τριλογίας και ελπίζω να μεταφραστούν σύντομα.
0
Φάντασμα στο χιόνι
Ιδανικό για τους λάτρεις της Ιαπωνίας
Ευχαριστώ τη συγγραφέα που μου έστειλε το βιβλίο της για να γράψω τη γνώμη μου. Τα φαντάσματα και τα πνεύματα πάντα με εξίταραν σαν θεματολογία, όχι επειδή πιστεύω σε αυτά, αλλά επειδή μου αρέσει να παρατηρώ τους τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος προσπαθεί να κάνει το άγνωστο γνωστό και κατανοητό. Η Ιαπωνία από την άλλη δεν ήταν από τις χώρες οι οποίες είχαν τραβήξει την προσοχή μου. Αυτό το βιβλίο όμως κατάφερε να ου την παρουσιάσει όπως δεν την είχα δει ποτέ και πλέον βρίσκεται στις που θέλω να επισκεφτώ τα επόμενα χρόνια. Είναι φανερό ότι η συγγραφέας έχει κάνει μεγάλη έρευνα και είναι γνώστης της κουλτούρας και των εθίμων της Ιαπωνίας, λαμβάνει, όμως, υπόψιν της την άγνοια που πιθανόν θα έχει η μεγάλη μερίδα των αναγνωστών της και εντάσσει τον αναγνώστη σταδιακά στο αντικείμενο. Οι πληροφορίες που δίνει είναι αρκετές ώστε να βοηθήσουν στην κατανόηση του εκάστοτε θέματος, χωρίς όμως να ξεφεύγει γεμίζοντας σελίδες με λεπτομέρειες. Έτσι, δίνει στους αναγνώστες της την ευκαιρία να ψάξουν μόνοι τους πάνω στα κομμάτια που τους κίνησαν περισσότερο το ενδιαφέρον. Δεν ήταν λίγες οι φορές που άφησα το βιβλίο και άρχισα να ψάχνω στο ίντερνετ για περισσότερα στοιχεία πάνω σε ό,τι μου τραβούσε την προσοχή. Δεν είχα ιδέα πόσο εντεταγμένα στην καθημερινότητά τους έχουν οι Ιάπωνες τα πνεύματα. Φαίνεται ότι η χώρα βρίθει μύθων και ιστοριών για τα γιουρέι, όπως τα αποκαλούν. Επίσης, η συγγραφέας κατάφερε να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον μου για το Ιαπωνικό horror, με το οποίο είχα κολλήσει τα χρόνια που σπούδαζα σκηνοθεσία. Είναι πολλά τα όσα θα ήθελα να σχολιάσω για την κουλτούρα των Ιαπώνων και το πως η πίστη τους στον κόσμο των πνευμάτων επηρεάζει την καθημερινότητά τους, όμως το νόημα αυτού του άρθρου είναι να σας παρουσιάσω το βιβλίο και όχι τις απόψεις μου πάνω σε αυτά που διάβασα. Αν λοιπόν είστε φαν του horror, των πνευμάτων, της Ιαπωνίας, του μεταφυσικού ή αν θέλετε να τα εξερευνήσετε, αυτό το βιβλίο το θέλετε στη βιβλιοθήκη σας.
0
Το Ινστιτούτο
Ο Βασιλιάς επανήλθε δυναμικά
Ευχαριστώ τις εκδόσεις που μου έστειλαν ένα αντίτυπο για να γράψω τη γνώμη μου. Μετά τις τελευταίες απογοητεύσεις, ο Stephen King επανέρχεται δυναμικά με ένα μυθιστόρημα που θα αγγίξει τους αναγνώστες. Θυμάμαι πέρσι τέτοια εποχή να διαβάζω το Outsider, τις Ωραίες κοιμωμένες και την Εξύψωση και να αναρωτιέμαι αν ο αγαπημένος μου συγγραφέας είχε στερέψει πια από ιδέες ή αν τα αναγνωστικά μου γούστα είχαν αλλάξει τόσο πολύ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μη διαβάσω άλλο βιβλίο του όλη τη χρονιά, εκτός από το Τέλος Βάρδιας, που ούτε αυτό με ενθουσίασε. Διαβάζοντας όμως Το Ινστιτούτο, κατάλαβα από τις πρώτες 150-200 σελίδες ότι ο Βασιλιάς έχει επιστρέψει! Η ιστορία του είναι έξυπνη, ενδιαφέρουσα και γεμάτη αγωνία. Παρ' ότι πρόκειται για θρίλερ, το χιούμορ δε λείπει από το βιβλίο. Αν έλειπε, θα γινόταν αβάσταχτο. Σίγουρα, αν έχετε διαβάσει πολλά βιβλία του King θα βρείτε κοινά θέματα με άλλα βιβλία του. Εκτός από το βασικό, ότι δηλαδή διαδραματίζεται κι αυτό στο Μέιν, έχουμε ένα ίδρυμα στη μέση του πουθενά που κρατάει εγκλωβισμένα άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες, όπως στην Πύρινη Οργή. Έχουμε επίσης πρωταγωνιστές μια ομάδα παιδιών και βλέπουμε στον κόσμο μέσα από τα μάτια τους, όπως στο Αυτό. Ο Ρυθμός του βιβλίου είναι πολύ ευχάριστος, παρ'ότι σίγουρα κάποιοι θα ενοχληθούν από τη γνωστή φλυαρία του. Εγώ έχω μάθει να την αγαπώ και να την αναζητώ, αφού συνήθως καταφέρνει να με βάλει πιο βαθιά στον κόσμο του βιβλίου. Δέθηκα πολύ με τους πρωταγωνιστές του βιβλίου. Είναι από τις λίγες φορές που δεν εκνευρίζομαι με εφήβους πρωταγωνιστές βιβλίων, κι αυτό γιατί οι χαρακτήρες του είναι ρεαλιστικοί. Ακόμα και ο Λουκ, που η νοημοσύνη του είναι υψηλότερη του μέσου ανθρώπου, δεν παύει, στο βάθος, να είναι ένα παιδί. Εκτός από τους χαρακτήρες του όμως, το βιβλίο είναι αληθοφανές και στα γεγονότα του. Έχει καταφέρει να βάλει στοιχεία όπως την τηλεπάθεια και την τηλεκίνηση σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο με κανόνες. Μπορεί οι χαρακτήρες του να κατέχουν υπερδυνάμεις, αλλά αυτό δεν τους κάνει παντοδύναμους υπερανθρώπους. Όσοι διαβάζετε τις κριτικές μου καιρό, θα έχετε καταλάβει πόσο εκτιμώ το ρεαλισμό και την αληθοφάνεια σε ο,τιδήποτε διαβάζω. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο ένιωθα σα να γύρισα σπίτι μου από ένα πολύ μακρύ και κουραστικό ταξίδι. Ο King είναι από τους ελάχιστους συγγραφείς που το καταφέρνει αυτό.
0
Χρήσιμοι ηλίθιοι
Έξυπνος τρόπος αφήγησης
Αυτό το βιβλίο είχε μπει στο λίστα μου τόσο για τον ενδιαφέρον τίτλο του όσο και γιατί είχα διαβάσει κάποια σχόλια του συγγραφέα σε σελίδες που αφορούν τη αστυνομική λογοτεχνία που μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Όταν λοιπόν το έλαβα ως δώρο στην ανταλλαγή βιβλίων των bookstagramers της Αθήνας χάρηκα πάρα πολύ και το έβαλα ψηλά στη σειρά προτεραιότητας. Φαίνεται ότι ήταν μια πολύ καλή απόφαση. Τον τελευταίο ένα χρόνο έχω κατασταλάξει ότι τα αστυνομικά μυθιστορήματα που με ενδιαφέρουν κυρίως είναι τα polar (political noir, αυτά δηλαδή που ασχολούνται και με την πολιτική) και τα ψυχολογικά θρίλερ. Το συγκεκριμένο βιβλίο εμπίπτει στην πρώτη κατηγορία, κι αυτό φαίνεται από τις πρώτες κιόλας σελίδες του. Αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα, αφού ήξερα ότι ακόμα κι αν δε με κερδίζεται συγκεκριμένο μυθιστόρημα, ο συγγραφέας με είχε κερδίσει, οπότε θα του έδινα κι άλλες ευκαιρίες. Τελικά φαίνεται πως η μία ήταν αρκετή, αφού, για πρώτη προσπάθεια το βιβλίο είναι αρκετά ικανοποιητικό. Αρχικά, μου κέντρισε την προσοχή η θεματολογία του, η οποία αφορά μια ληστεία. Απ'όσο γνωρίζω είναι ένα υποείδος (το heist) το οποίο δεν έχει ιδιαίτερη αντιπροσώπευση στη Ελλάδα. Βασικά, εγώ δεν ξέρω κανένα άλλο, αν και είναι πιθανό να υπάρχουν 2-3. Τόσο το πρωτότυπο, για μένα, θέμα του όσο και ο τρόπος που επέλεξε ο συγγραφέας να αφηγηθεί την ιστορία του, περνώντας από το παρόν στο μέλλον και το παρελθόν μέσα στο ίδιο κεφάλαιο, είναι τα δύο βασικά στοιχεία που με κράτησαν κολλημένη στο βιβλίο. Το Χρήσιμοι Ηλίθιοι είναι διαφορετικό σε ένα ακόμα σημείο. Έχει τέσσερις διαφορετικούς πρωταγωνιστές, ενώ ταυτόχρονα βλέπουμε την ιστορία και από την οπτική τριών ακόμα χαρακτήρων. Πρόκειται για ένα βιβλίο που απαιτεί την προσοχή του αναγνώστη γιατί σε αντίθετη περίπτωση είναι πολύ εύκολο να μπερδευτεί μιας και οι οπτικές γωνίες αλλάζουν κάθε μερικές παραγράφους. Ο συγγραφέας πάντως, φροντίζει να δίνει στοιχεία κάθε φορά που συμβαίνει αυτή η αλλαγή. Προσωπικά, αντιμετώπισα δυσκολίες στο να θυμάμαι κάποιες λεπτομέρειες που αναφέρθηκαν στην αρχή του βιβλίου αλλά δεν ξανά αναφέρονται μέχρι αρκετά αργότερα. Οι χαρακτήρες του, αν και δε μου ήταν αδιάφοροι, θεωρώ ότι ήταν πολλοί για ένα τόσο μικρό βιβλίο κι έτσι δεν πρόλαβα να τους γνωρίσω όσο θα ήθελα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μείνω με κάποιες απορίες όσον αφορά κάποιες αποφάσεις που πάρθηκαν. Τέλος, ενώ στη μέση, περίπου, του βιβλίου γίνεται μια πολύ καλή ανατροπή, κάνοντάς με να περιμένω ένα εξίσου ανατρεπτικό τέλος, αυτό ήταν τελικά αρκετά αναμενόμενο. Παρ'όλα αυτά ήταν ικανοποιητικό. Γενικά, είναι σίγουρα ένα βιβλίο το οποίο αξίζει μια ευκαιρία και από αυτό το πρώτο δείγμα, περιμένω ότι ο συγγραφέας θα μας χαρίσει ακόμα πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες στο μέλλον.
0
Το ίδρυμα
Αν ήταν πιο ρεαλιστικό θα το λάτρευα
Ξεκινώντας αυτό το βιβλίο ένιωθα ότι δε θα αντέξω να το τελειώσω. Οι λεπτομερείς περιγραφές του ιδρύματος των ηλικιωμένων και των όσων διαδραματίζονται μια οποιαδήποτε μέρα μου γεννούσαν συναισθήματα και σκέψεις που δεν ήθελα να αντιμετωπίσω. Η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας είναι ιδανική για να πει την ιστορία του. Πλαστικές μοκέτες, πλαστικά καλύμματα στους καναπέδες, έντονες, όξινες μυρωδιές και ασταθής καιρός. Αυτό μου έδωσε την ελπίδα ότι ίσως ήταν αυτό που έψαχνα, το βιβλίο που θα με έκανε να θέλω να κοιμηθώ με τα φώτα ανοιχτά. Και πιθανότατα θα τα είχε καταφέρει, αν δεν έμπαινε το υπερφυσικό στοιχείο στη μέση. Ήταν αυτό που μου χάλασε όλη την αίσθηση ρεαλισμού, που για μένα ήταν απαραίτητος για να δώσει την τελική ώθηση που θα με οδηγούσε σε σκοτεινά μονοπάτια. Ο συγγραφέας ασχολείται με δύο πολύ σημαντικά θέματα. Την εγκατάλειψη των ηλικιωμένων και τον τρόμο του να χάνεις σταδιακά τον εαυτό σου εξαιτίας της άνοιας. Δύο θέματα τα οποία από μόνα τους είναι υπέρ-αρκετά για να προκαλέσουν τρόμο και, σε συνδιασμό με την εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες του Γιούελ, θα μπορούσαν να προκαλέσουν εφιάλτες και στους πιο απαιτητικούς αναγνώστες. Αν δεν είχε προσπαθήσει να βάλει το υπερφυσικό στοιχείο, ή αν το είχε βάλει ως υπόνοια και το είχε απορρίψει, φέρνοντας την άνοια στο προσκήνιο, θα ήταν, ίσως, το καλύτερο βιβλίο τρόμου που θα είχα διαβάσει. Τα υπερφυσικά στοιχεία με τα οποία στόλισε ο συγγραφέας την ιστορία του για να υπογραμμίσει το ποσό τρομακτικό είναι να χάνει κανείς τον εαυτό του, σε εμένα, δυστυχώς, είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα, αφού μου δημιούργησαν την αίσθηση του μη ρεαλιστικού κι έτσι ένιωθα ότι δεν κινδυνεύω. Όσον αφορά τους χαρακτήρες, οι τρόφιμοι της Σκιάς μου φάνηκαν πολύ πιο πολυεπίπεδοι και ενδιαφέροντες από τον Γιούελ και τη Νίνα. Ειδικά η δεύτερη μου φάνηκε παγερά αδιάφορη και ό,τι διάβαζα για το παρελθόν και τις αντιδράσεις της μου φαινόταν εντελώς επιφανειακό. Τον Γιούελ δεν ένιωσα να τον συμπαθώ ούτε στιγμή, αλλά τουλάχιστον δε μου φάνηκε τόσο επιφανειακός. Σε γενικές γραμμές πάντως, αν δεν είστε σαν εμένα να απαιτείτε τη ρεαλιστικότητα παντού, μάλλον θα απολαύσετε αυτό το βιβλίο που περισσότερο από μένα. Και σας το εύχομαι. Νομίζω όμως ότι θα δώσω κι άλλη ευκαιρία στον Strandberg κάποια στιγμή.
0
Συνδιασμός φαντασίας και αστυνομικού
Ένα πρωτότυπο βιβλίο που συνδιάζει έξυπνα το αστυνομικό μυθιστόρημα με το φανταστικό στοιχείο, δεμένα εξαιρετικά με τα μαγευτικά τοπία της Ισλανδίας. Ξεκίνησα αυτό το βιβλίο με χαμηλές προσδοκίες γιατί ένιωθα ότι το εξώφυλλο μου υποσχόταν πολλά, ενώ δεν το είχα ξανακούσει ποτέ. Τελικά, με άφησε πολύ ικανοποιημένη και με εξέπληξε ευχάριστα. Να πω εξ' αρχής ότι αυτό το βιβλίο δεν είναι για 'σας που ψάχνετε βίαια, αποτρόπαια εγκλήματα και δεν είναι ούτε για όσους δε θέλουν στοιχεία φαντασίας μπλεγμένα στα αστυνομικά τους ή δεν τους αρέσει ο κόσμος του Τόλκιν μιας και παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Έχετε καταλάβει ότι κι εγώ είμαι απ'αυτές που δεν πολυθέλουν τέτοιες μείξεις, όμως ο συγγραφέας άφησε το υπερφυσικό σχεδόν εντελώς εκτός της ιστορίας, οπότε τα πήγαμε μια χαρά. Να τονίσω δεν είναι απαραίτητο να έχετε διαβάσει / δει τον Άρχοντα του δαχτυλιδιού ή το Χόμπιτ για να καταλάβετε τι συμβαίνει, αφού ο συγγραφέας φροντίζει να βάλει στο νόημα και τον πιο άσχετο επί του θέματος αναγνώστη. Φυσικά οι φαν θα το ευχαριστηθείτε ακόμα περισσότερο. Το βιβλίο διαδραματίζεται στην Ισλανδία, κατά κύριο λόγο, και θα μπορούσα να το είχα αγαπήσει μόνο και μόνο γι'αυτο, μιας και, σε περίπτωση που δεν το έχετε εμπεδώσει ακόμα, έχω έρωτα με τη χώρα. Οι ζωντανές περιγραφές των άγριων, θεαματικών τοπίων αλλά και της ζωής και κουλτούρας της Ισλανδίας βοηθούν στο να νιώσει ο αναγνώστης πως είναι ο ίδιος ο παρατηρητής. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι ο συγγραφέας δεν είναι Ισλανδός, το έλεγξα πάνω από 3 φορές. Είναι φανερό πάντως ότι την έχει επισκεφτεί επανειλημμένα και τη γνωρίζει πολύ καλά. Οι χαρακτήρες του είναι αρκετά προσεγμένοι και ρεαλιστικοί, ειδικά όσοι παίζουν αρκετά μεγάλο ρόλο στην υπόθεση, δε θα έλεγα όμως ότι είναι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτοι, αφού ο συγγραφέας έχει ρίξει το βάρος στην ιστορία. Τέλος, αυτό είναι απ'τα βιβλία στα οποία καλό θα ήταν να αποφύγετε να διαβάσετε το οπισθόφυλλο, αφού το μόνο που δεν αποκαλύπτει είναι ποιός είναι ο δολοφόνος. Πάλι καλά.
0
Ιδιαίτερο, όπως τα περισσότερα βιβλία του
Στο τελευταίο του βιβλίο, ο Philip Dick καταπιάνεται με τα αγαπημένα του θέματα: την πολιτική καταπίεση, την παρακμή της Αμερικάνικης κοινωνίας, τις ψυχικές ασθένειες και τα ναρκωτικά. Κάθε φορά που διαβάζω κάποιο μυθιστόρημα του Philip Dick μου είναι δύσκολο να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά ώστε να γράψω μερικά πράγματα για αυτό. Οπότε αυτή τη φορά αποφάσισα να αφήσω μερικές μέρες να περάσουν ώστε να ξεφύγω από την επήρεια των όσων διαδραματίζονται στην ιστορία. Διαβάζοντας τα βιβλία του μου δημιουργείται πολύ συχνά η αίσθηση του μη πραγματικού και της αλλοίωσης της πραγματικότητας, όσον αφορά τον κόσμο του βιβλίου. Και αυτός είναι φυσικά ο σκοπός του, να κάνει τον αναγνώστη να αναρωτηθεί για το τι είναι πραγματικό, τι βιώνει και να τον προτρέψει να έχει κριτική σκέψη απέναντι στα πάντα. Μέσα από ασυμβίβαστους χαρακτήρες ο συγγραφέας μας παρουσιάζει την παρακμή της κοινωνίας και την αστυνομική βία καταφέρνοντας ταυτόχρονα να μιλήσει για τις ψυχικές ασθένειες και τα ναρκωτικά, ενώ δεν παραλείπει να ταιριάξει και έναν τηλεπαθητικό εξωγήινο στη ιστορία. Μόνο ο Philip Dick θα μπορούσε να τα βάλει όλα αυτά μαζί και να κάνει την ιστορία να βγάζει νόημα. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε τρεις ενότητες. Στο πρώτο και τρίτο μέρος αφηγητής είναι ο ίδιος ο συγγραφέας και μοιάζει με αυτοβιογραφικό. Η αφήγηση είναι στρωτή και είναι πολύ εύκολο να τα παρακολουθήσει ο αναγνώστης. Στο δεύτερο μέρος πρωταγωνιστής είναι ο φίλος του Philip Dick, Ο Νίκολας Μπρέντι. Αυτό το κομμάτι είναι πιο tricky εξαιτίας των ονείρων και της περίεργης ψυχικής κατάστασης του πρωταγωνιστή, απαιτεί έτσι την αμέριστη προσοχή του αναγνώστη για να μη χαθεί σε κάποια αλλοίωση της πραγματικότητας. Πρόκειται για κοινό γνώρισμα σε αρκετά βιβλία του συγγραφέα, ιδιαίτερα στην τριλογία του, Valis, μέρος της οποίας θα μπορούσε να είναι και το παρόν βιβλίο, αφού χαρακτηριστικό ρόλο παίζει και εκεί η οντότητα που αποκαλείται Βάλις. Γενικά, παρ'όλο που ο Philip Dick είναι από τους καλύτερους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, δε θα τον πρότεινα σε κάποιον που τώρα θέλει να ξεκινήσει με την επιστημονική φαντασία, μιας και απαιτεί περισσότερη συγκέντρωση απ'όση απαιτούν άλλα βιβλία του είδους.
0
Ιδανικό για να γνωρίσετε το είδος
Μια αξιόλογη συλλογή που θα αγαπήσουν οι λάτρεις του είδους και μια πολύ καλή εισαγωγή για κάθε αναγνώστη που θέλει να γνωρίσει το είδος. Είχα την τύχη να βρω το δεύτερο τόμο της συλλογής στην πρωτότυπη έκδοση του 1976. Έτσι, από τη μια μπόρεσα να θαυμάσω το υπέροχο εξώφυλλο της Γιώτας Καλλιακμάνη και από την άλλη να συγκρίνω ποιοτικά τις δύο εκδόσεις. Ξεκινώντας λοιπόν από αυτό, να πω ότι η καινούργια έκδοση είναι μακράνωκαλύτερη, όπως ήταν αναμενόμενο. Πολύ πιο προσεγμένη σε όλα της. Αλλά αν είστε συλλέκτες, τότε αξίζει να βρείτε τη σειρά στο πρωτότυπο. Πάμε τώρα στα σημαντικά. Αυτές οι ιστορίες με άγγιξαν με διαφορετικό τρόπο από τις ιστορίες του πρώτου βιβλίου. Αν και το πρώτο είχε μεγάλες δώσεις φαντασίας, ο δεύτερος τόμος φέρνει στο προσκήνιο κοινωνικούς προβληματισμούς μέσα από την οπτική της επιστημονικής φαντασίας και θέτει προβληματισμούς στον αναγνώστη. Αυτή τη φορά θέλω να σας πω λίγα λόγια για κάποιες απ' τις ιστορίες που ξεχώρισα. Όλες οι ιστορίες μου άρεσαν πολύ, αλλά αυτές πιστεύω ότι αξίζει να τις διαβάσετε ακόμα κι αν η επιστημονική φαντασία σας αφήνει παγερά αδιάφορους. Στο Λουλούδια για τον Άλγκερνον πρωταγωνιστεί ένας άντρας 37 ετών με νοητικές δυσκολίες και βλέπουμε την εξέλιξή του όταν έπειτα από μια επέμβαση αρχίζει και ξεπερνά αυτό το πρόβλημα. Αυτή η ιστορία με άγγιξε περισσότερο συναισθηματικά γιατί ήταν απίστευτα επίπονη σε πολλά σημεία, με δυνατότερη τη στιγμή που ο Τσάρλι καταλαβαίνει το πως τον βλέπουν οι γύρω του. Ακόμα κι αν δεν αποφασίσετε να διαβάσετε αυτό τον τόμο, ψάξτε να βρείτε αυτή την ιστορία. Είχε βγει στα Ελληνικά από τον Κέδρο το 1996, αλλά πλέον θεωρείται εξαντλημένο, αλλά ίσως το πετύχετε σε κάποιο παζάρι. Έχει επίσης μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη τουλάχιστον 3 φορές. Το Πέρα από την τρέλα και Η συμφορά του Μίδα μας δείχνουν δύο κοινωνίες που λειτουργούν αντίθετα από τη δική μας. Στο πρώτο η σχιζοφρένεια θεωρείται φυσιολογική και όλοι οι άνθρωποι έχουν δύο εαυτούς ενώ στο δεύτερο οι άνθρωποι έχουν εξαναγκαστεί στον υπερκαταναλωτισμό με αποτέλεσμα η λιτότητα και η φτώχεια να είναι αυτά που πρέπει να κατακτήσει κάνεις για να θεωρείται πετυχημένος στη ζωή. Ο Άνθρωπος-π είναι το διήγημα που με δίχασε περισσότερο απ' όλα. Ο τρόπος που είναι γραμμένο μου άρεσε πάρα πάρα πολύ, αλλά τα μηνύματα που περνάει μέσα από την ιστορία του είναι προβληματικά. Υποτίθεται ότι ο πρωταγωνιστής έχει μια ιδιαιτερότητα η οποία τον αναγκάζει να εξισορροπεί τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Θα περίμενε κανείς ο Αβραάμ να πρέπει να κάνει τόσες καλές πράξεις που θα ήταν αδύνατο για έναν άνθρωπο. Κι όμως ο συγγραφέας φαίνεται να έχει την άποψη ότι αυτό που λείπει από τον κόσμο είναι η βία. Ή τουλάχιστον προτιμά να εστιάσει σε αυτό, αφού ο Αβραάμ μιλάει συνεχώς για όλες τις φορές που αναγκάστηκε και θα αναγκαστεί να δράσει με βάναυσο τρόπο επειδή κάποιος έκανε κάτι από αγάπη. Για να μη μιλήσουμε για το σεξισμό που κυριαρχεί στο συγκεκριμένο κείμενο. Ο λόγος που πιστεύω ότι πρέπει να διαβαστεί είναι η εκκεντρικότητα του τρόπου γραφής που σίγουρα θα ξένιζε πολλούς αναγνώστες και ίσως να το απέρριπταν μόνο και μόνο γι'αυτο. Και σε αυτό τον τόμο, λοιπόν, ανακάλυψα συγγραφείς ότι δε γνώριζα, κανέναν εκτός από τον Philip Dick δηλαδή. Κάποιοι Απού αυτούς έχουν ασχοληθεί ελάχιστα με την επιστημονική φαντασία ή τη συγγραφή γενικότερα, όμως θα ψάξω σίγουρα και άλλες δουλειές τους.
0
Επικεντρώνεται στο οικογενειακό δράμα αντί για την επιστημονική φαντασία
Ο κόσμος που έχει δημιουργήσει ο Reynolds θα μπορούσε να είναι πολύ κοντά στη πραγματικότητα του 22ου αιώνα, και πραγματικά το εύχομαι. Ένας κόσμος χωρίς πολέμους και εγκληματικότητα όπου η ανθρωπότητα έχει φτάσει να κατοικεί μέχρι και στα φεγγάρια του Κρόνου φαίνεται αρκετά ιδανικός. Έχει πολύ καλή επιστημονική βάση και μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες που δεν έχει τύχει να διαβάσω σε άλλα βιβλία. Έχει όμως και ένα πολύ μεγάλο ελάττωμα. Αντί να επικεντρωθεί στα τεχνολογικά επιτεύγματα και τις επιστημονικές ανακαλύψεις, βάζει στο επίκεντρο το οικογενειακό δράμα με αποτέλεσμα το βιβλίο να γίνεται κουραστικό και αδιάφορο. Αν δεν το άκουγα ταυτόχρονα και σε audiobook, ώστε να φεύγουν πιο γρήγορα οι σελίδες, είναι πολύ πιθανό να το είχα παρατήσει. Δεν είναι ότι οι χαρακτήρες του είναι αδιάφοροι, αλλά αντί να δούμε τις ενδιαφέρουσες πλευρές τους, βλέπουμε τις πιο ανούσιες και η προσοχή μας εστιάζει στους πιο ενοχλητικούς. Όσο για το μεγάλο μυστήριο, σίγουρα η απαντήση είχε μεγάλο ενδιαφέρον, τόσο που με έκανε να θέλω να διαβάσω και το επόμενο βιβλίο, όμως τα όσα συνέβησαν για να φτάσουμε στην απάντηση φάνηκαν κάπως ανούσια. Ίσως αν δεν είχαν θαφτεί κάτω από τόνους οικογενειακού δράματος να μου είχαν φανεί πιο ενδιαφέροντα.
0
Η μοναξιά της βαρύτητας
Πολύ ωραία βασική ιδέα
Αυτό το βιβλίο με μπέρδεψε αρκετά. Θα προσπαθήσω να τα πάρω με τη σειρά. Η ιδέα του βιβλίου ότι όταν γίνεται μια μεταμόσχευση αυτός που παίρνει το όργανο παίρνει και κάποιες ιδιότητες του προκατόχου του μου ήταν γνωστή. Δεν είναι κάτι που πιστεύω ότι γίνεται, είναι όμως ένα ενδιαφέρον θέμα για να εξερευνηθεί σε ένα βιβλίο. Αυτός είναι και ο λόγος που ήθελα να το διαβάσω. Άλλος ένας λόγος για να το διαβάσω ήταν και ο χώρος και ο χρόνος του βιβλίου, το οποίο διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1980 στην τότε Τσεχοσλοβακία και παρακολουθούμε, εκτός των άλλων, την πτώση του Κομμουνισμού στην Ευρώπη. Η γλώσσα του βιβλίου και ο τρόπος γραφής στην αρχή μου άρεσαν πολύ, ήταν λυρική και κυλούσε πολυ ωραία, όμως κάπου το έχασε και έγινε πολύ ξερή και επίπεδη. Δεν ξέρω αν έγινε επίτηδες για να τονίσει την αλλαγή του πρωταγωνιστή, όμως εμένα με ενόχλησε. Ο πρωταγωνιστής μου ήταν αντιπαθής σε όλο το βιβλίο, κυρίως λόγο των σεξιστικών του σκέψεων και πράξεων. Επίσης ένιωσα ότι δεν τον γνωρίσαμε όσο καλά θα έπρεπε για ένα βιβλίο με θεματολογία που αφορά την ψυχολογία και τα όρια της πραγματικότητας. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες αδιάφοροι. Όσον αφορά την υπόθεση, στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου δεν ήξερα καν που το πήγαινε ο συγγραφέας κι αυτό με εξίταρε, όμως στο τέλος με μπέρδεψε με αποτέλεσμα να με κουράσει και να θέλω να τελειώσει.
0
Οι θεοί του καταραμένου δέντρου
Φαντασία με έντονες φιλοσοφικές αναζητήσεις
Ευχαριστώ το συγγραφέα που μου έστειλε το βιβλίο του για να γράψω τη γνώμη μου. Αυτό το βιβλίο των μόλις 130 σελίδων είναι μια μικρή εισαγωγή στον κόσμο που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας, και ως τέτοιο θα το κρίνω. Οι δύο πρωταγωνιστές του βιβλίου είναι δύο νεαρά αγόρια που μόλις έχουν μπει στην ενηλικίωση. Και οι δύο έχουν μεγαλώσει με αρκετές στερήσεις, βλέπουμε όμως πόσο διαφορετικά βλέπουν τη ζωή λόγω της ανατροφής τους. Ο Δαίδαλος, έχοντας έναν πατέρα που προσπαθεί να βλέπει τη θετική πλευρά των πραγμάτων, είναι ονειροπόλος και θέλει να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Ο Δάντης, έχοντας για πατέρα έναν πολιτικό, βλέπει τον κόσμο πιο κυνικά. Καθώς η ιστορία εξελίσσεται βλέπουμε πόσο διαφορετικά πράττουν και εξελίσσονται οι ήρωες της ιστορίας. Μέσω των πράξεων και των ιδεών τους για τον κόσμο, ο συγγραφέας θέτει τις σκέψεις του για ζητήματα όπως πως βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο, πως μας επηρεάζουν οι άνθρωποι που έχουμε ως πρότυπα, τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ώστε να επιτύχουμε τους στόχους μας. Παρά τα φιλοσοφικά ερωτήματα, το βιβλίο διαβάζεται πολύ εύκολα και ευχάριστα, αφού ο συγγραφέας έχει φροντίσει να το εμπλουτίσει με αρκετό χιούμορ και δράση. Η γραφή του έχει σίγουρα δυνατότητες βελτίωσης, όμως είναι ένα πολύ καλό πρώτο δείγμα. Σίγουρα ανυπομονώ να εξερευνήσω περισσότερο τον κόσμο που έχει δημιουργήσει και να γνωρίσω καλύτερα τους χαρακτήρες του.
0
Ένα πάντα επίκαιρο βιβλίο.
Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι όλοι ανώνυμοι, το ίδιο και η χώρα στην οποία λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα. Δε χρειάζονται όνομα γιατί θα μπορούσαν να είναι ο οποιοσδήποτε και θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Γραμμένο στην εποχή της Χούντας, το βιβλίο έχει καθαρά αντιστασιακό χαρακτήρα και, δυστυχώς, το θέμα του είναι ακόμα επίκαιρο. Αυτό είναι κάτι που εκτίμησα στο βιβλίο, όμως ήταν και το μόνο. Οι χαρακτήρες του, μάλλον λόγω εποχής, είναι εντελώς απλοϊκοί. Θα μπορούσα να το αγνοήσω, αν δεν έπαιζε τόσο σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, αλλά, φυσικά οι πράξεις των χαρακτήρων παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο. Εκτός από απλοϊκοί βέβαια, είναι και κατάφωρα σεξιστές. Σε σημείο που κάποια στιγμή σκέφτηκα σοβαρά να παρατήσω το βιβλίο. Με κέρδισε όμως η περιέργεια του γιατί έχει τόσο διθυραμβικές κριτικές. Τελειώνοντάς το, συνειδητοποίησα ότι ο μόνος λόγος είναι το αντιστασιακό - αντιεξουσιαστικό μήνυμα που περνάει το βιβλίο. Σε αυτή τη φάση, δε μου ήταν αρκετό. Αν το είχα διαβάσει πριν 10-15 χρόνια, πιστεύω ότι θα το είχα λατρέψει.
1
Η πιο μακρινή ακτή
Συνδιάζει τη φαντασία με τη φιλοσοφία
Στο τρίτο βιβλίο της σειράς η le Guin συνδιάζει τη φαντασία με φιλοσοφικές σκέψεις πάνω στο θάνατο και την αιώνια ζωή. Όλο το βιβλίο είναι ένα ταξίδι βαθιά φιλοσοφικό και αλληγορικό. Ασχολείται με τη φύση του ανθρώπου, το φόβο του θανάτου και της μη ύπαρξης και την αναζήτηση της αθανασίας. Και αυτό είναι ένα απ' τα ταλέντα της le Guin, να παίρνει μια φαινομενικά απλή ιστορία περί καλού και κακού και να την κάνει κάτι ξεχωριστό. Η σχέση μεταξύ του Κίρκου και του Άρρεν εξελίσσεται πολύ ωραία και ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Ο Άρρεν είναι παθιασμένος και παρορμητικός, ενώ ο Κίρκος στωϊκός και σταθερός. Κι ενώ η ιστορία φτάνει προς το τέλος της, οι ισορροπίες ανατρέπονται.
0
Φωνές από την άβυσσο
Ενδιαφέρουσα ιδέα
Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο με μεγάλη ανυπομονησία, μιας και το προηγούμενο βιβλίο του συγγραφέα ήταν από τα καλύτερα που διάβασα πέρσι. Δυστυχώς όμως, είχε θέσει τον πήχη πολύ ψηλά και με αυτό το βιβλίο δεν κατάφερε να τον φτάσει. Τρία βασικά αρνητικά στοιχεία βρήκα σε αυτό το βιβλίο. Πρώτον, αντί ο συγγραφέας να δημιουργήσει ατμόσφαιρα μέσω της αφήγησης, όπως έχει κάνει εξαιρετικά στους Μακάριους, έχει προσπαθήσει να το κάνει οπτικά μέσω της σελιδοποίησης. Είναι σα να διαβάζουμε ήχους που θα ακούγαμε σε μια ταινία. Μπορεί να ακούγεται ενδιαφέρον σαν ιδέα, κι εγώ ενθουσιάστηκα στην αρχή, όμως δυστυχώς, δε δούλεψε για μένα. Σε αντίθεση με το τι ήθελε να προκαλέσει ο συγγραφέας με αυτό το εύρημα, ένιωθα διαρκώς σα να με πέταγε έξω από την ιστορία. Το δεύτερο πρόβλημα του βιβλίου είναι ότι οι χαρακτήρες του, εκτός από τον πρωταγωνιστή, μου φάνηκαν επίπεδοι και ανούσιοι. Κάποιοι θα μπορούσαν να απουσιάζουν ολότελα από την ιστορία και το νόημά της δε θα άλλαζε καθόλου. Κι έτσι ερχόμαστε στο τρίτο πρόβλημα του βιβλίου. Έχει ένα subplot χωρίς καμία ουσία. Εμφανίζεται από το πουθενά, ταλαιπωρεί τον Ανδρέα σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας και λύνεται χωρίς ο ίδιος να κάνει την παραμικρή προσπάθεια αλλά και χωρίς να έχει παίξει κάποιο ρόλο στην ιστορία ή στον τρόπο δράσης του χαρακτήρα. Υπήρχαν όμως και πράγματα που μου άρεσαν. Η ιδέα στην οποία βασίζεται το βιβλίο είναι ενδιαφέρουσα και έχει αποδοθεί ωραία. Επίσης, το βιβλίο εμπεριέχει φοβερές μουσικές προτάσεις, που ταιριάζουν πολύ ωραία με το βιβλίο. Τέλος, παρ'όλα τα προβλήματά του, μου κράτησε το ενδιαφέρον μέχρι τέλους και με έκανε να θέλω να διαβάσω έστω και λίγες σελίδες κάθε μέρα, αν και ήμουν διακοπές.
2
Δέσποινα
Η ιστορία της Παναγίας αλλιώς
Η Δέσποινα είναι από αυτά τα βιβλία που αν δεν τα είχε γράψει ο Κορτώ δε θα τα διάβαζα ποτέ μιας και η θεματολογία τους μου είναι αδιάφορη. Κι όμως εκείνος καταφέρνει και με κάνει όχι απλά να τα διαβάσω, αλλά να μη μπορώ να σηκώσω κεφάλι μέχρι να τελειώσουν. Αυτό οφείλεται στον μοναδικό τρόπο γραφής του που είναι λες και κάποιος σε παίρνει μια αγκαλιά και σου αφηγείται μια ιστορία μπροστά στο τζάκι. Η ιστορία του Χριστού είναι γνωστή και χιλιοειπωμένη, όμως ο Κορτώ αποφασίζει εδώ να μας πει την ιστορία από την οπτική της Παναγίας. Της μητέρας που έχασε τον γιό της στην ηλικία των 33 ετών. Και αλήθεια πόσοι έχουμε κάτσει να το σκεφτούμε αυτό; Πολύ έξυπνα μεταφέρει την ιστορία στην Ελλάδα, σε μια εποχή εξίσου ταραχώδη με την εποχή της γέννησης του Χριστού. Έτσι, όχι μόνο την κάνει πιο οικεία, αλλά έχει και την ευχέρεια να αναπτύξει τους χαρακτήρες του όπως εκείνος τους φαντάζεται γλιτώνοντας λίγο απ' τον εξάψαλμο που θα ακούσει από τους φανατικούς (ή ίσως και να τα ακούσει χειρότερα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις με τους φανατικούς). Όπως και να χει, η μεταφορά είναι πολύ πετυχημένη. Έχει εκμεταλλευτεί έξυπνα κάποια συμβάντα της ζωής του Χριστού, όπως αυτό που μίλησε στη συναγωγή στην ηλικία των 11, τη φυγή στην έρημο και τα χαμένα χρόνια εκεί και τα έχει εκσυγχρονίσει για να ταιριάζουν στην ιστορία του. Το πιο ενδιαφέρον, φυσικά, είναι όλα τα συναισθήματα και οι σκέψεις της Δέσποινας, καθώς αυτή αφηγείται την ιστορία της από τη ζωή στο χωριό, την εγκυμοσύνη, τον ερχομό της στην Αθήνα και τη γνωριμία της με τον Σήφη μέχρι τα γεγονότα που οδήγησαν στη δολοφονία του Χρήστου και τη ζωή της μετά. Συγκλονιστική κατάθεση ψυχής και πάντα εκπλήσσομαι με το πόσο ρεαλιστικά και με βαθιά κατανόηση γράφει ο Κορτώ τους γυναικείους χαρακτήρες του.
0
Το διπλανό σπίτι
Καλογραμμένο και γεμάτο δράση
Το δεύτερο βιβλίο με πρωταγωνιστή τον επιθεωρητή Άνταμ Φόλεϊ είναι πολύ πιο καλογραμμένο και δυνατό από το πρώτο. Όταν έμαθα ότι θα εκδοθεί το δεύτερο βιβλίο της σειράς χάρηκα γιατί θα είχα επιτέλους την ευκαιρία να διαπιστώσω αν η πρόβλεψή μου για την Cara Hunter θα έπεφτε μέσα. Τελικά, χαίρομαι που ανακάλυψα ότι έπεσα μέσα και το Μπροστά στα μάτια τους ήταν ένα πολύ μικρό δείγμα του τι θα μας δώσει στο μέλλον. Η ιστορία της είναι πιο προσεγμένη και δουλεμένη, οι χαρακτήρες της έχουν περισσότερο βάθος και η εξέλιξη των γεγονότων είναι πιο ρεαλιστική. Η αγωνία είναι στα ύψη για μια ακόμα φορά και η συγγραφέας έχει χρησιμοποιήσει ακόμα πιο έντονα το τέχνασμα της χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Γνωρίζουμε λίγο καλύτερα τον επιθεωρητή Φόλεϊ και την ομάδα του, οι οποίοι αρχίζουν να δένουν πολύ ωραία. Ο ίδιος ο Φόλεϊ μου φάνηκε πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας και θέλω να μάθω περισσότερα για το γιό του. Σε αναμονή για το επόμενο, λοιπόν. Προβλέπεται η Cara να γίνει απ' τις συγγραφείς που θα ακολουθώ πιστά.
1
Παγωμένος κόσμος
Γεμάτο δράση και φαντασία
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Anubis που μου έστειλαν ένα αντίτυπο του βιβλίου για να γράψω τη γνώμη μου. Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας με πολύ καλές επιστημονικές βάσεις και γεμάτο δράση. Αυτό το βιβλίο έχει όλα όσα ζητάει ένας αναγνώστης επιστημονικής φαντασίας: επιστημονικές βάσεις, ένα καλογραμμένο κόσμο, καλογραμμένους χαρακτήρες, και μπόλικη δράση. Η Γη παγώνει. Σκεφτείτε πόσο απροετοίμαστοι είμαστε για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, απ' τη στιγμή που η θερμοκρασία ανεβαίνει και οι πάγοι λιώνουν. Διαβάζοντας το βιβλίο στην Ισλανδία, ήταν σα να ζούσα μέσα στο βιβλίο. Όλες οι περιγραφές του συγγραφέα για τη διαρκή χιονόπτωση και τον ήλιο που μοιάζει μικρότερος και αδύναμος ζωντάνευαν μπροστά στα μάτια μου! Οι περιγραφές του πάντως είναι επαρκείς για να ζωντανέψει ο αναγνώστης στο μυαλό του τις εικόνες που περιγράφει, ακόμα κι αν έχει δει χιόνι μόνο σε φωτογραφίες. Στο πρώτο μισό, ο συγγραφέας δεν εμβαθύνει στα κοινωνικοπολιτικά πρόβληματα, ούτε στις καταστροφές που θα επέφερε μια τέτοια αλλαγή. Μας κρατάει σε ασφαλή απόσταση, στο διάστημα, κάνοντας μόνο αναφορές στα πρόβληματα που έχει να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα και αφήνοντάς μας να φανταστούμε τα χειρότερα. Φυσικά, στο διάστημα οι πρωταγωνιστές του βιβλίου είναι ακόμα λιγότερο ασφαλείς. Σα να μην έφταναν οι συνήθεις δυσκολίες του διαστήματος, οι αποκαλύψεις έρχονται η μία πίσω από την άλλη. Κι έπειτα, εκεί που άρχισα να σκέφτομαι ότι είναι κρίμα που δε θα δούμε καθόλου την κατάσταση στη Γη και φοβόμουν ότι η ιστορία θα αρχίσει να κουράζει, με ένα έξυπνο τρόπο ο συγγραφέας "προσγειώνει" την ιστορία του και βλέπουμε την απελπιστική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ανθρωπότητα. Όσα διαδραματίζονται εκεί από τις κοινωνικές δομές και τα πολιτικά παιχνίδια μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, φαίνονται ρεαλιστικά, κι ας είναι απλά το σκηνικό για να εξελιχθεί η ιστορία. Έχουμε επίσης χαρακτήρες για τους οποίους μπορεί να ενδιαφερθεί ο αναγνώστης και να δεθεί μαζί τους. Αυτό σπάνιζε στην κλασική επιστημονική φαντασία, όπου είχαμε τον εκκεντρικό, μονόχνοτο επιστήμονα που έπαιρνε όλη την ιστορία πάνω του. Εδώ όμως έχουμε δύο πρωταγωνιστές, τον πανταχού παρών εκκεντρικό επιστήμονα τον οποίο συμπληρώνει τόσο η συμπρωταγωνίστριά του, επίσης επιστήμονας αλλά και αστροναύτης, όσο και όλη η επιστημονική ομάδα που τον περιβάλλει. Είναι από τις ομάδες που δένουν αρμονικά μεταξύ τους, αποδεχόμενοι ο ένας τις ιδιαιτερότητες του άλλου. Είναι φανερό ότι ο συγγραφέας έχει δώσει βάση ακόμα και σε δευτερεύοντες χαρακτήρες που παίζουν πολύ μικρό ρόλο. Κάτι ακόμα που μου άρεσε στον Παγωμένο Κόσμο είναι το γεγονός ότι ενώ υπάρχει μια διαρκής εξέλιξη, δράση και αγωνία, δε γίνεται τίποτα βεβιασμένα. Δεν έχει βάλει, για παράδειγμα, τεχνολογία που να επιτρέπει διαστημικά ταξίδια σε ελάχιστο χρόνο. Τα έχει εξελίξει σε λογικά πλαίσια, σύμφωνα με τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα. Το ίδιο αργά και σταθερά εξελίσσεται και το love story του βιβλίου. Όταν αρχικά αντιλήφθηκα τις προθέσεις του συγγραφέα ξενέρωσα λίγο είναι η αλήθεια, γιατί, όπως έχω ξαναπεί, δεν τα πάω καλά με τα ρομάντζα στα βιβλία. Όμως, ο Riddle έδωσε στους χαρακτήρες το χρόνο που χρειάζονταν και δεν έκανε τίποτα βεβιασμένα, οπότε τελικά δε με ενόχλησε ούτε αυτό. Τέλος, μου άρεσε η ιδέα για το τι είναι αυτό που κάνει τη Γη να παγώσει και το ποσό καλά το εξέλιξε. Θα ήθελα να πω πολλά πάνω σε αυτό, αλλά δε θα σας κάνω spoilers. Είναι ένα βιβλίο που, αν δεν είχα άλλες υποχρεώσεις, θα το είχα τελειώσει σε δύο μέρες το πολύ. Και ανυπομονώ να διαβάσω και τα άλλα δύο βιβλία της σειράς. Ελπίζω οι εκδόσεις Anubis να τα εκδόσουν άμεσα!
1
Ένα πολύ αργό βιβλίο γεμάτο επαναλήψεις.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Κλειδάριθμος που μου έστειλαν ένα αντίτυπο του βιβλίου για να γράψω τη γνώμη μου. Όταν πήρα αυτό το βιβλίο στα χέρια μου και διάβασα το οπισθόφυλλο ήξερα ότι είτε θα το λατρέψω είτε θα με απογοητεύσει. Δυστυχώς, συνέβη το δεύτερο. Ποιό είναι για μένα το πρόβλημα του βιβλίου; Η ακατάσχετη φλυαρία του. Θα μπορούσε να είναι το μισό σε μέγεθος και να μην του έλειπε τίποτα. Αυτό είναι κάτι που δεν συγχωρώ πλέον στους συγγραφείς. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γεμίζουν σελίδες επί σελίδων χωρίς να δίνουν κάτι ουσιαστικό στην ιστορία. Την πρώτη φορά που διάβασα μια περιγραφή του Kaiser για ένα παλιό δερματόδετο βιβλίο ενθουσιάστηκα. Ένιωθα, σχεδόν, τα δάχτυλά μου να αγγίζουν το εξώφυλλο, μπορούσα να μυρίσω τις σελίδες του. Τη δεύτερη φορά το απόλαυσα εξίσου. Όταν όμως περιγραφές σάν σάν αυτή επαναλαμβάνονται ίσα με 50 φορές μέσα στο βιβλίο, καταλαβαίνετε ότι όχι μόνο χάνουν το γόητρό τους, αλλά κουράζουν τον αναγνώστη. Όσο κι αν αγαπάει κανείς τα βιβλία, αυτή η επανάληψη δεν προσφέρει κάτι. Η ίδια επαναληπτικότητα υπάρχει για διάφορα άλλα θέματα στο βιβλίο. Κατανοώ ότι ο συγγραφέας ήθελε να μας δείξει την εμμονή του Αϊζενστάιν με τα δερματόδετα, αλλά εντάξει το καταλάβαμε με τις 2-3 πρώτες φορές. Πάμε τώρα στους χαρακτήρες. χαρακτήρες. Εκτός από την αγάπη τους για τα βιβλία, οι δύο άντρες μοιράζονται την απαξίωσή τους για τις γυναίκες. Το εξώφυλλο αναφέρει ότι ο Γιόζεφ διδάσκει τον Τζόναθαν "την τέχνη της ερωτικής αποπλάνησης". Αυτό που τον διδάσκει στην πραγματικότητα είναι πως να μεταχειρίζεται τις γυναίκες, να κάνει σεξ μαζί τους και μετά να πηγαίνει στην επόμενη. Τον μαθαίνει να θεωρεί ότι τους κάνει την τιμή και ότι δεν αξίζουν τίποτα περισσότερο. Και ο Τζόναθαν μαθαίνει γρήγορα. Η μεταξύ τους σχέση είναι προβληματική και με άλλους τρόπους. Ο Τζόναθαν εξαρτάται τόσο πολύ από τον Γιόζεφ και επιζητά τόσο πολύ την έγκριση και την αποδοχή του που δε θα διστάσει να καταστρέψει την προσωπική του ζωή για να τον ευχαριστήσει. Ο Γιόζεφ απ' την άλλη είναι ένας άντρας χειριστηκός με τους ανθρώπους και ελιτιστής με τα βιβλία. Δεν είναι πραγματικά λάτρης της λογοτεχνίας. Αυτό που αγαπάει στα βιβλία είναι το φαίνεσθαι. Το δέσιμο, το εξώφυλλο και φυσικά το να ανήκει το βιβλίο στην ανώτερη, κατά τη γνώμη του, λογοτεχνία. Το οποίο μυστήριο του βιβλίου λύνεται στη μέση του βιβλίου σε μόλις μισή σελίδα. Φυσικά, έχουν δωθεί ενδείξεις νωρίτερα και αν έχεις διαβάσει Το Άρωμα, του οποίου ο πρωταγωνιστής, σύμφωνα με τον εκδοτικό, συγκρίνεται με τον Γιόζεφ, εύκολα φτάνεις σε συμπεράσματα. Ο συγγραφέας βέβαια θεώρησε ότι χρειαζόμασταν άλλες 300 σελίδες εξήγησης ενώ θα μπορούσαν να είχαν δοθεί όλες στις πρώτες 300 σελίδες, αν έλειπαν οι ανούσιες επαναλήψεις.
0
ΑΜΑΡΟΚ
Δυνατό, καλογραμμένο και με ωραία μηνύματα
Πόσα κοινωνικά θέματα μπορεί να θέσει κάνεις σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, χωρίς να παραγκωνίσει το αστυνομικό κομμάτι. Απ'ότι φαίνεται, αν είσαι ο Βαγγέλης Γιαννίσης, ΠΟΛΛΑ! Το bullying και η φυλάκιση ενός, ίσως, αθώου είναι τα βασικά του θέματα, αρκετά πολυεπίπεδα και τα δύο. Δε σταματά όμως εκεί. Κάθε μερικά κεφάλαια, και καθώς η έρευνα εξελίσσεται, θίγει περισσότερα θέματα. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ευχαριστήθηκα αυτό το βιβλίο. Δε μένει μόνο στην αστυνομική έρευνα, αλλά την εκμεταλλεύεται για να μιλήσει για προβληματισμούς που μας αφορούν όλους μας. Επίσης, ο Γιαννίσης δεν ξεχνάει ότι οι χαρακτήρες του είναι και άνθρωποι εκτός από αστυνομικοί. Μια απ' τις πιο αγαπημένες μου σκηνές στο βιβλίο είναι κάπου στη μέση, νομίζω, που ο Άντερς κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τη γυναίκα του, τη Λίσμπεθ, πάνω σε αυτό το θέμα. Ο Άντερς Οικονομίδης θα έπρεπε να είναι πρότυπο για κάθε αστυνομικό. Καθώς διάβαζα το Αμαρόκ σκεφτόμουν ότι αν όλοι οι αστυνομικοί σκέφτονταν έστω και λίγο όπως ο Άντερς, θα μπορούσαμε να νιώθουμε όντως ασφαλείς και όχι απειλούμενοι από αυτούς. Δεν εστιάζει όμως αποκλειστικά στον πρωταγωνιστή του, αλλά πάντα μας δίνει στοιχεία για τη ζωή και των άλλων αστυνομικών της ομάδας του. Μέσω της Άριελ Ριβέρα, για παράδειγμα, μας μιλάει για την αναδοχή και τα πρόβληματα που αντιμετωπίζει σε αυτή μια μόνη, εργαζόμενη γυναίκα. Πολύ εύστοχα, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί το χιούμορ για να ελαφρύνει το κλίμα σε κάποια σημεία και να κυλήσει η ιστορία πιο άνετα. Επιπλέον, δε λείπουν αναφορές στην ποπ κουλτούρα, οι οποίες είναι πάντα καλοδεχούμενες. Όσο για τη λύση του μυστηρίου, εκεί που νομίζεις ότι σου έχει δώσει την απάντηση στο πιάτο, έκπληξη!
0
Ο καλός γιος
Αργό αλλά καθηλωτικό
Είχα πολλά expectations από αυτό το βιβλίο και χαίρομαι που ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου. Η συγγραφέας έχει συνδιάσει τρια στοιχεία που αγαπώ πολύ: Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, είναι επίσης από την οπτική του πιθανού δράστη, ο οποίος είναι ταυτόχρονα ένας αφηγητής τον οποίο δε μπορείς να εμπιστευτείς απόλυτα λόγω της έλλειψης μνήμης του. Και τα έχει εκτελέσει όλα άκρως ικανοποιητικά. Αν κάτι με ενόχλησε είναι ότι ενώ ξεκινάει πολύ δυναμικά, για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι αρκετά αργό. Επίσης, κάτι που με ξένισε σε σχέση με από ψυχολογικά θρίλερ είναι ότι ήταν αρκετά αποστασιοποιημένο συναισθηματικά. Ενώ σίγουρα ήθελα να πάρω απαντήσεις, δεν ένιωσα κάποιο δέσιμο με τον Γιου-τζιν, ούτε και τον αντιπάθησα όμως. Σίγουρα πάντως δεν είναι ένας αδιάφορος χαρακτήρας, κάθε άλλο. Οι τελευταίες σελίδες πάντως, έχουν καταιγιστικές εξελίξεις και αποκαλύψεις και μας αποζημιώνει με το παραπάνω. Αυτό που εκτίμησα πολύ είναι η ρεαλιστικότητα του βιβλίου, ακόμα και στις ανατροπές του. Ελπίζω να μεταφραστούν και άλλα βιβλία της συγγραφέως, όπως και άλλων Κορεατών συγγραφέων αστυνομικής λογοτεχνίας. Κι αν αναρωτιέστε αν η αισθητική του βιβλίου θυμίζει τις ταινίες τους, η απάντηση είναι ΝΑΙ!
0
Κάθε μέρα άλλος
Γλυκό και με ωραία μηνύματα
Αποφάσισα να διαβάσω αυτή την ιστορία, αν και δεν ανήκει στα είδη που προτιμώ, επειδή μου κίνησε την περιέργεια το εύρημα της αλλαγής σώματος κάθε μέρα. Φυσικά βοήθησαν και τα διθυραμβικά σχόλια του Πυθαγόρα. Και είχε δίκιο! Ο τρόπος που έχει χειριστεί το μηχανισμό της αλλαγής από σώμα σε σώμα και τις πληροφορίες που μπορεί το Α να αντλήσει κάθε φορά ήταν αρκετά έξυπνος όπως και οι περιορισμοί για την περιοχή και την ηλικία. Σίγουρα είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται σε εφήβους, έχει να δώσει όμως πράγματα και σε ενήλικες αναγνώστες. Ενώ είναι μια ανάλαφρη ιστοριούλα αγάπης, ο συγγραφέας καταφέρνει να περάσει αρκετά μηνύματα. Πέρα από τα αντιρατσιστικά και αντιομοφοβικά, αγγίζει θέματα όπως ο αλκοολισμός, τα ναρκωτικά, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες, η κατάθλιψη και άλλα. Το θέμα που θεωρώ ότι δεν παρουσίασε σωστά είναι η παχυσαρκία, την οποία παρουσιάζει ως έλλειψη ενδιαφέροντος από το άτομο να φροντίσει τον εαυτό του. Είναι και η μόνη φορά που δε βλέπουμε κανέναν απ' τους δύο πρωταγωνιστές να δείχνει κατανόηση και αποδοχή σε μια μορφή διαφορετικότητας. Αυτό πάει μπορεί να πάρει ο αναγνώστης από αυτό το βιβλίο είναι η σκέψη του πόσο μεγάλο ρόλο παίζει για όλους μας η εξωτερική εμφάνιση και πόσο προσκολλημένοι είμαστε οι περισσότεροι τόσο σε αυτή όσο και στο φύλο μας και στις από πού έχουν οι γύρω μας λόγω αυτού. Όσο για το τέλος, θεωρούσα αδύνατο να είναι ικανοποιητικό, αλλά νομίζω ο συγγραφέας έδωσε το καλύτερο δυνατό. Δε με έκανε να θέλω να διαβάσω τα επόμενα πάντως. Νιώθω ότι πήρα ό,τι ήταν να πάρω από αυτή την ιστορία.
0
Ανώνυμη 52
Έξυπνο και γρήγορο
Είναι δύσκολο να μιλήσω για αυτό το βιβλίο χωρίς να σας το χαλάσω. Θα προσπαθήσω σας γράψω κάποια πολύ γενικά πράγματα αρχικά, και θα ακολουθήσει section με προειδοποίηση για λίγο πιο αναλυτική παρουσίαση, προσπαθώντας και πάλι να πω όσα λιγότερα γίνεται. Αυτό που μου άρεσε κυρίως σ'αυτό το βιβλίο είναι ότι ήταν αρκετά απρόβλεπτο για μένα. Διαβάζοντας την υπόθεσή του είχα σχηματίσει στο μυαλό μου μια πολύ ωγενική ιδέα για το τι θα διαβάσω. Αυτό ανατράπηκε, όπως ανατράπηκε και η ιδέα που σχημάτισα στις 50-60 πρώτες σελίδες του βιβλίου. Αυτή, λοιπόν, είναι μια πολύ καλή νίκη για τις Hendricks και Pekkanen. Μου άρεσε επίσης ο τρόπος που είναι δομημένο και γραμμένο. Χωρίζεται σε κεφάλαια που τα μισά είναι από την οπτική της Τζέσικα και η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο και τα άλλα μισά από την οπτική ενός άλλου ατόμου με αφήγηση σε δεύτερο πρόσωπο, το οποίο απευθύνεται στη Τζέσικα. Έτσι το βιβλίο αποκτά μια ιδιαίτερη δυναμική αποκαλύψεων και αποκρύψεων. Ας περάσουμε τώρα σε μια περιεκτικότερη ανάλυση. Αν αυτά σας αρκούν και σας έπεισαν να το διαβάσετε, καλύτερα να σταματήσετε εδώ. Αυτό που κρύβεται πίσω από το πείραμα, δεν είναι κάτι συνταρακτικό, στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ κοινότυπο, έως και βαρετό. Ο τρόπος όμως που οι δύο συγγραφείς έχουν δέσει τα πάντα στην ιστορία τους, είναι αυτό που το κάνει ξεχωριστό. Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο περίμενα την τρομερή αποκάλυψη για το παρελθόν της Τζες. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που αφήνει το οπισθόφυλλο να εννοηθεί, αλλά σίγουρα την έχει στιγματίσει. Σε γενικές γραμμές βρήκα τη Τζες αρκετά καλογραμμένη και ενδιαφέρουσα ακόμα και όταν μιλούσε για τη δουλειά της, η οποία γενικά με βρίσκει αδιάφορη. Για το άλλο άτομο δυσκολεύομαι να μιλήσω γιατί να αποφύγω τα spoilers. Έχω διφορούμενα συναισθήματα, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν ικανοποιητικά γραμμένο.
0
Ο μαύρος χάρτης της ρατσιστικής βίας
Πάντα επίκαιρο δυστυχώς
Δε μπορώ παρά να επαινέσω αυτή την καμπάνια του ΙΡΛ. Όλοι όσοι ενδιαφερόμαστε για το τι συμβαίνει γύρω μας έχουμε διαβάσει για κάποια από αυτά τα εγκλήματα ρατσιστικής βίας, όμως αυτό το βιβλίο δεν παύει να είναι μια γροθιά στο στομάχι. Μακάρι να διαβαστεί και από όσους βλέπουν τα πράγματα πιο "αποστασιοποιημένα". Γιατί η ρατσιστική βία και ο φασισμός είναι κάτι που μας αφορά όλους. Δεν είναι καν "σήμερα είναι αυτοί, αύριο θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς" γιατί όπως, φαίνεται μέσα από αυτές τις σελίδες, τα μέλη της Χρυσής Αυγής και άλλων παρόμοιων οργανώσεων, δε δυσκολεύονται να επιτεθούν σε ομοεθνείς τους, αν αυτοί δε συμμερίζονται τις απόψεις τους. Θέλω επίσης να αναφερθώ στο πόσο προσεγμένο είναι το Βάλ' τους Χ και οπτικά, τόσο από άποψη στησίματος του βιβλίου όσο και εικονογράφησης. 25 διαφορετικοί καλλιτέχνες, Έλληνες και ξένοι, αποτυπώνουν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, περισσότερες από 100 ρατσιστικές επιθέσεις. Το Βάλ' τους Χ δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο. Σε γεμίζει οργή και αγανάκτηση. Είναι εκείνο το βιβλίο που έψαχνες, αυτό που θα σε κάνει να ανατριχιάσεις και να βλέπεις εφιάλτες, γιατί ξέρεις ότι αυτό δεν είναι μυθιστόρημα, είναι πραγματικότητα. Σου περνάει όμως και ένα πολύ σημαντικό μήνυμα που κανείς μας δεν πρέπει να ξεχνάει. Την επόμενη φορά που θα δεις κάτι, μίλα, μπορεί να σώσεις μια ζωή!
0
13
Καλογραμμένο και με ενδιαφέρον πρωταγωνιστή
Το 13 είναι μόλις το δεύτερο δικαστικό θρίλερ που διαβάζω και με εξιτάρει σαν είδος. Η εμπειρία και οι γνώσεις του συγγραφέα γύρω από το αμερικανικό δικαστικό σύστημα είναι εμφανείς και όλες αυτές οι λεπτομέρειες που αφορούν τη διεξαγωγή μιας δικής σε συνδυασμό με έναν πολύ ενδιαφέρον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα κάνουν το βιβλίο να ξεχωρίζει. Θεωρώ τον Έντι Φλιν το μεγαλύτερο ατού του βιβλίου. Είναι ένας χαρακτήρας διαφορετικός απ' ότι έχω συνηθίσει μέχρι τώρα. Καθώς διάβαζα το βιβλίο σκεφτόμουν διαρκώς ότι θέλω οπωσδήποτε να μάθω το παρελθόν του και ευτυχώς για μένα υπάρχουν άλλα τρία βιβλία πριν από αυτό. Ελπίζω να μεταφραστούν σύντομα. (Αχ, αυτή η μανία των εκδοτικών να μην τα βγάζουν με τη σειρά...) Θετική εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι ο Έντι συνεργάζεται ενεργά με το FBI ώστε να φέρει στο φως όλα τα στοιχεία της υπόθεσης και δεν το παίζει μοναχικός καουμπόι, όπως έχουμε δει επανειλημμένα να συμβαίνει με πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες που δεν ανήκουν σε κάποιο αστυνομικό σώμα. Όσο για την υπόθεση αυτή καθ'αυτή, δε με ενθουσίασε και τόσο, ιδιαίτερα το κίνητρο της δολοφονίας μου φάνηκε αδιάφορο. Μοιάζει σαν ο συγγραφέας να απευθυνόταν σε συγκεκριμένη μερίδα του αναγνωστικού κοινού. Αυτό που ήταν πράγματι ενδιαφέρον ήταν το γεγονός ότι ο δολοφόνος τρύπωσε στη δικαστική αίθουσα ως ένορκος και ο τρόπος που το έκανε. Αλλά, αυτό το στοιχείο δε θα έπρεπε να αναφέρεται στο εξώφυλλο και την περίληψη του βιβλίου!! Μου χάλασε ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας το ότι το γνώριζα εξ' αρχής. Αν ήταν κάτι που το ανακάλυπτα καθώς διάβαζα, σίγουρα θα μου είχε αρέσει πολύ περισσότερο το βιβλίο.
0
Το μήνυμα
Ένα αστυνομικό χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές
Δεύτερο βιβλίο της Yrsa Sigurdardottir που διαβάζω και ακόμα να καταλάβω γιατί εκθιάζεται τόσο. Η ιστορία είναι χιλιοειπωμένη και προβλέψιμη, κυλάει απίστευτα αργά και δεν έχει καθόλου εντάσεις. Κάνοντας αυτές τις παρατηρήσεις όμως, με έβαλε σε σκέψεις. Έχουμε εκτεθεί τόσο πολύ σε αποτρόπαια και απεχθή εγκλήματα μέσω της λογοτεχνίας, του κινηματογράφου, αλλά και της πραγματικότητας, που πλέον ούτε μια υπόθεση σαν αυτή δε μας κάνει αίσθηση. Αυτό από μόνο του είναι ανατριχιαστικό. Αν μη τι άλλο λοιπόν, μέσα από τα βιβλία της Sigurdardottir μπορούμε να συγκρίνουμε κουλτούρες και τρόπους ζωής. Εντύπωση μου έχει κάνει, από το προηγούμενο βιβλίο της ακόμα, το γεγονός ότι η αστυνομία του Ρέικιαβικ δεν οπλοφορεί. Φανταστείτε λοιπόν, πόσο ασυνήθιστοι πρέπει να είναι οι Ισλανδοί, όχι μόνο σε βίαια εγκλήματα, σαν αυτά που περιγράφονται στο Μήνυμα, αλλά ακόμα και σε μικρότερου βαθμού εγκλήματα, όπως οι επιθέσεις και οι κλοπές. Όσον αφορά τους χαρακτήρες της, θεωρώ ότι η Φρέιγια αδικείται. Απ' τη στιγμή που η σειρά λέγεται Children's house, θα περίμενα να είχε στηρίξει τα βιβλία πάνω της και όχι να υπάρχει μόνο για να είναι το ερωτικό ενδιαφέρον του Χούλνταρ. Περάσαμε ένα ολόκληρο βιβλίο να προσπαθεί, και καλά, ο Χούλνταρ να της δείξει ότι τη βλέπει σαν κάτι παραπάνω από τη σχέση της μιας βραδιάς και να αποτυγχάνει παταγωδώς επανειλημμένα. Ελπίζω στο επόμενο βιβλίο να τον στείλουν σε κάνα γραφείο στο υπόγειο να ταξινομεί αποδεικτικά στοιχεία. Όπως καταλαβαίνετε δεν τον έχω και σε ιδιαίτερη εκτίμηση, όχι μόνο ως άντρα αλλά και ως αστυνομικό. Αν και οφείλω να τον παραδεχτώ για μια του κίνηση στο τέλος του βιβλίου. Και μιας που αναφέρθηκα στο τέλος του βιβλίου, οι δύο τελευταίες σελίδες κρύβουν τη μόνη έκπληξη όλου του βιβλίου. Θα συνεχίσω πάντως να διαβάζω τα βιβλία της Sigurdardottir, πρώτον γιατί με ταξιδεύουν πίσω στην Ισλανδία και δεύτερον γιατί ελπίζω ότι οι επόμενες υποθέσεις θα είναι πιο ενδιαφέρουσες.
0
Η γυναίκα στο παράθυρο
Αρκετά καλό αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο
Η γυναίκα στο παράθυρο είναι απ' τα βιβλία που ξεκινάω κρατώντας μικρό καλάθι λόγο του ντόρου που έχουν προκαλέσει. Τελικά ήταν πιο ικανοποιητικό απ' ότι περίμενα αλλά σίγουρα δεν πρόκειται για κάτι το ιδιαίτερο. Απ' τη μία έχουμε την κλασική αναξιόπιστη πρωταγωνίστρια η οποία, εκτός από αμέτρητα λίτρα αλκοόλ, καταναλώνει και αρκετά χάπια για να καταπολεμήσει τόσο τους πόνους στο σώμα της όσο και την αγοραφοβία και την κατάθλιψη. Κι απ' την άλλη έχουμε τη φαινομενικά τέλεια οικογένεια, η οποία κρύβει ένα τρομερό μυστικό. Κλασική συνταγή. Η γραφή του Finn είναι αυτή που δίνει το κάτι παραπάνω στο βιβλίο. Πρωτοπρόσωπη, ευκολοδιάβαστη, με μια καλή ανατροπή και η αφήγηση του παρελθόντος της Άννα σταματάει πάντα σε σημείο που σε κάνει θα θες οπωσδήποτε να μάθεις τι ακριβώς συνέβη. Όμως, όπως είπα, δεν έχω να προσθέσω διθυραμβικά σχόλια εδώ. Περίμενα η δουλειά της Άννα να παίζει μεγαλύτερο ρόλο στο παρελθόν της. Ήθελα να νιώσω πιο κλειστοφοβικά. Ήλπιζα ότι θα είχε κάτι που θα το έκανε να ξεχωρίζει. Οπότε, αν και πέρασα ευχάριστα διαβάζοντάς το, δε θα έχανα και τίποτα αν δεν το είχα διαβάσει.
0
Οι διαθήκες
Πολύ ικανοποιητικό κλείσιμο της ιστορίας
Αγόρασα αυτό το βιβλίο με αρκετά χαμηλές προσδοκίες απλά και μόνο επειδή αγάπησα τον κόσμο που είχε δημιουργήσει η Άτγουντ στο πρώτο της βιβλίο. Δεν ήξερα τι να περιμένω για να είμαι ειλικρινής, όχι αυτό που διάβασα πάντως, αφού ως γνωστόν αποφεύγω να διαβάζω τις περιγραφές των βιβλίων. Μπορεί κάποια σημεία να μου φάνηκαν κάπως βιαστικά και να είναι πιο ανάλαφρο από το πρώτο βιβλίο και πολύ πιο οπτιμιστικό, αλλά σίγουρα το απόλαυσα. Αρκετή δυστοπία ζούμε ούτως ή άλλως. Σε αυτό το βιβλίο ακολουθούμε τρεις χαρακτήρες που είναι διατεθειμένες να ανατρέψουν το σύστημα και να διακινδυνεύσουν τα πάντα για να συντρίψουν την πατριαρχία. Η μία εξ' αυτών είναι η θεία Λίντια, τα κεφάλαια της οποίας ήταν και τα πιο απολαυστικά. Ναι, ναι σας βλέπω που κουνάτε τα κεφάλια λέγοντας "α, καλά αυτή έχει πρόβλημα", αλλά διαβάστε το και μετά ελάτε να μου πείτε. Ήταν μια εξαιρετικά έξυπνη κίνηση της συγγραφέως να μας δείξει τη Γαλαάδ από μια άλλη οπτική, μέσα απ' τα μάτια μιας πολυεπίπεδης γυναίκας. Οι άλλες δύο οπτικές γωνίες είναι δύο εφήβων κοριτσιών, η μία μεγαλώνει μέσα στη Γαλαάδ και η άλλη στον Καναδά. Θεωρώ ότι η Άτγουντ έκανε αρκετά καλή δουλειά και με τους δύο αυτούς χαρακτήρες αναδεικνύοντας τις διαφορές και τις ομοιότητές τους και μας χάρισε μερικές στιγμές γέλιου με τους διαλόγους τους. Αν λοιπόν, έχετε την απαίτηση να διαβάσετε κάτι εξίσου αυστηρό αλλά και μοναδικό όσο το πρώτο βιβλίο, τότε ίσως αυτό το βιβλίο σας απογοητεύσει. Αν όμως είστε ανοιχτοί στο να δείτε μια ιστορία για τη Γαλαάδ με διαφορετικό τρόπο, τότε αυτό το βιβλίο δε θα σας απογοητεύσει.
1
Σκοτεινό δάσος
Η επιστημονική φαντασία στα καλύτερά της
Πρόκειται για ένα βιβλίο βαθιά φιλοσοφικό και κοινωνικό που ταυτόχρονα επικεντρώνεται σε επιστημονικά θέματα. Αυτός ο συνδυασμός το κάνει αρκετά αργό στις πρώτες 400 σελίδες, δεν παύει όμως να είναι απολαυστικό. Είναι σαν μια πόρτα στην ανθρώπινη ψυχή, την πολιτική, την ψυχολογία και τη φιλοσοφία σε περιόδους που η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει μια μεγάλη κρίση. Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός επιστημονικών ιδεών που ξεπερνούν την κατανόησή μου και θεωρώ ότι στο πρώτο βιβλίο οι επεξηγήσεις που έδινε ο συγγραφέας πάνω σε επιστημονικά θέματα γίνονταν πιο εύκολα κατανοητές από κάποιον χωρίς επιστημονικές γνώσεις. Η γραφή είναι καταπληκτική, μερικά από τα κεφάλαια είναι σχεδόν ιδιοφυή, κατά τη γνώμη μου. Η ιστορία έχει ειπωθεί από πολλές πλευρές, μέσα από αρκετούς καινούργιους χαρακτήρες, αλλάζοντας συνεχώς ρυθμούς και στυλ και διάθεση• από απαισιοδοξία σε αισιοδοξία, σε απόγνωση, σε έξαψη, σε καταστροφή, σε... spoilers. Κι ενώ οι ανδρικοί χαρακτήρες σε αυτό το βιβλίο είναι πολύ πιο καλογραμμένοι απ'ότι στο πρώτο και ο συγγραφέας έχει εμβαθύνει πολύ στους χαρακτήρες τους, ο πρωταρχικός, αν μπορούμε να τον πούμε καν έτσι, γυναικείος χαρακτήρας της ιστορίας υπάρχει μόνο για να χρησιμεύσει ως όμηρος εις βάρος του πρωταγωνιστή αργότερα στο βιβλίο. Δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να φαίνεται ονειρική και να μιλά ποιητικά. *Μικρό spoiler* Αν λάβουμε υπόψη και το γεγονός ότι ο κύριος γυναικείος χαρακτήρας στο Πρόβλημα των Τριών Σωμάτων δολοφονεί τον σύζυγό της και καταστρέφει ολόκληρο τον κόσμο όπως και ότι μια άλλη γυναίκα ξοδεύει όλη της τη ζωή σε μία μακρά δολοπλοκία εναντίον του συζύγου της *Τέλος μικρού spoiler* , συμπεραίνω ότι ίσως ο συγγραφέας έχει κάποια προβλήματα με τις γυναίκες που πρέπει να επιλυθούν. Οι τελευταίες 200 σελίδες πάντως Είναι άκρως ικανοποιητικές και οι εξελίξεις πολύ πιο γρήγορες. Ο συγγραφέας μας ταξιδεύει 200 χρόνια στο μέλλον. Ένα μέλλον απίστευτα εντυπωσιακό, παρ'όλα τα θλιβερά ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν πριν από αυτό. Θέλω να σας πω τόσα πολλά για την τεχνολογία του μέλλοντος, αλλά δε θα σας το χαλάσω. Σίγουρα πάντως θα ήθελα να ζω σ'αυτό το μέλλον, ακόμα και με τα αρνητικά του. Τέλος, το κλείσιμο του βιβλίου είναι απίστευτα αισιόδοξο, κάτι που, ενώ έρχεται σχεδόν σε πλήρη αντίθεση με το απαισιόδοξο, σε γενικές γραμμές, κλίμα του βιβλίου, το βάζει στα καλύτερα τέλη βιβλίου που έχω διαβάσει ως τώρα. Ανυπομονώ για το τρίτο βιβλίο της σειράς. Πραγματικά δεν έχω ιδέα που σκοπεύει να το πάει ο συγγραφέας.
0
Η αλυσίδα
Πολύ έξυπνη ιδέα
Θεωρώ την ιδέα του McKinty από τις πιο έξυπνες που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια σε ψυχολογικό θρίλερ. Και είναι τόσο έξυπνο ακριβώς επειδή είναι ρεαλιστικό και θα μπορούσε να συμβαίνει στην πραγματικότητα οπουδήποτε στον κόσμο. Πιστεύω επίσης ότι καλό θα ήταν να μη διαβάσετε την περίληψη του βιβλίου γιατί κλασικά θα μάθετε περισσότερα από ότι χρειάζεται να ξέρετε πριν το ξεκινήσετε. Εκτός από πολύ καλή ιδέα όμως αυτό το βιβλίο έχει και εξαιρετικά απεικονισμένους χαρακτήρες. Τόσο η Ρέιτσελ όσο και ο Πιτ είναι ρεαλιστικοί και προσιτοί στους αναγνώστες. Ακόμα και κάποιες πράξεις τους που θα μπορούσε να φαντάζουν υπερβολικά τολμηρές οι σκληρές δικαιολογούνται από τα γεγονότα. Η αγάπη ενός γονιού για το παιδί του θα μπορούσε να τον φτάσει στα άκρα. Δυστυχώς, δεν κατάφερε να με ικανοποιήσει στην αποκάλυψη του τι βρίσκεται πίσω από την Αλυσίδα. Θεωρώ ότι η αιτιολόγηση ήταν πολύ κλισέ για μία τόσο ιδιαίτερη ιδέα. Προσωπικά πάντως δεν μου χάλασε το βιβλίο όπως συνέβη με πολλούς αναγνώστες γιατί έψαχνα απλά ένα βιβλίο με γρήγορους ρυθμούς για να περάσω την ώρα μου και ο McKinty μου έδωσε κάτι παραπάνω.
2
Πολλά περισσότερα από ένα ακόμα ψυχολογικό θρίλερ
Λέξεις όπως καθηλωτικό και συγκλονιστικό είναι πολύ μικρές για να περιγράψουν αυτό το βιβλίο. Έχουν χρησιμοποιηθεί τόσο για βιβλία που ναι μεν είναι σοκαριστικά και page-turner αλλά τίποτα παραπάνω, που δε μπορούν να αποδώσουν την αρτιότητα αυτού του βιβλίου. Πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο δεν υπερτερεί ως προς την υπόθεση ή τους χαρακτήρες, αλλά είναι τέλεια ισορροπημένο. Η ψυχογράφιση των χαρακτήρων, οι οποίοι λειτουργούν μεταξύ τους σαν καλολαδομένα γρανάζια μιας μηχανής, το κάνει ουσιώδες και ρεαλιστικό. Οι χαρακτήρες είναι τόσο καλοδουλεμένοι που ταιριάζουν μαζί απόλυτα, σαν κομμάτια ενός παζλ και όλοι μαζί δίνουν την εικόνα μιας μικρής κοινωνίας και πως αυτή αντιδρά στην εξαφάνιση ενός παιδιού. Ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να σοκάρει μέσα από φτηνά κόλπα, αφήνει το θρησκευτικό φανατισμό να το κάνει, και τα καταφέρνει εξαιρετικά. Οι σκληρές, αδιανόητες εικόνες που περιγράφονται είναι ένα διαφορετικό είδος τρόμου και ανατριχίλας απ' ότι έχουμε συνηθίσει στα περισσότερα αστυνομικά βιβλία. Σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί μέσω των περιγραφών του, το καθιστούν απαράμιλλο. Αν αυτό είναι το ντεμπούτο του Christian White, τότε φανταστείτε τι θα διαβάσουμε τα επόμενα χρόνια!
0
Το σπίτι με τις κούκλες
Διαβάζεται εύκολα αλλά τίποτα το ιδιαίτερο
Αν και πρόκειται για το τρίτο βιβλίο της σειράς, είναι το πρώτο που διαβάζω μιας και δε βρήκα τα δύο προηγούμενα στο βιβλιοπωλείο. Μιας και είναι ξεχωριστές υποθέσεις δεν είχα κανένα πρόβλημα να το παρακολουθήσω, αν και έφαγα κάμποσα spoilers για τα δύο προηγούμενα βιβλία. Σαν υπόθεση δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Πρόκειται για μια ιστορία που με διάφορες παραλλαγές έχουμε κει και διαβάσει αρκετές φορές. Σίγουρα ο Arlidge ξέρει να κρατά τη δράση καθ'όλη τη διάρκεια της ιστορίας, οπότε διαβάζεται ευχάριστα, αλλά δεν καταφέρνει το κάτι διαφορετικό. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο στο βιβλίο είναι οι εσωτερικές κόντρες στην αστυνομία. Οι περισσότεροι χαρακτήρες του βιβλίου είναι γυναίκες, άλλες υψηλά ιστάμενες και άλλες που τώρα ανεβαίνουν. Για το κατά πόσο είναι καλογραμμένες θα προτιμούσα να μη βγάλω ακόμα συμπεράσματα, θα σας πω αφού διαβάσω μερικά ακόμα της σειράς. Γιατί θα διαβάσω κι άλλα της σειράς αφού δε με ενθουσίασε; Επειδή μερικές φορές θέλω απλά ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα μου. Δε με ενδιαφέρει να με καταπλήξει ή να με κάνει να προβληματιστώ. Αν με κάνει να ξεφύγω για μερικές ώρες μου είναι αρκετό.
0
Κυνηγώντας τους νεκρούς
Καλύτερο απ'ότι περίμενα
Πήρα αυτό το βιβλίο με αρκετά χαμηλές προσδοκίες, κυρίως επειδή πιστεύω ότι θα με ενδιαφέρουν οι επόμενες υποθέσεις που θα αναλάβει ο Ρέικερ. Χάρηκα που ανακάλυψα ότι ήταν πιο καλογραμμένο και ενδιαφέρον απ' όσο περίμενα. Η υπόθεση, αν και αρκετά περίπλοκη, δεν ξεπερνάει τα όρια του ρεαλισμού. Σίγουρα αυτό που κρύβεται πίσω από την εξαφάνιση του Άλεξ είναι μεγαλεπήβολο και αρκετά δύσκολο στην πράξη, αλλά δε μου φάνηκε απίστευτο. Ίσως σε κάποια σημεία τα γεγονότα να εξελίσσονται λίγο πιο γρήγορα απ'ότι θα περίμενε κανείς, το προτιμώ όμως από το να πλατείαζε και να κούραζε. Ο Ρέικερ είναι αρκετά ενδιαφέρον χαρακτήρας. Θέλω να δω την εξέλιξή του μετά από όλα όσα έζησε σε αυτό το βιβλίο. Μάλλον θα είναι πολύ διαφορετικός. Νομίζω πως θα ήθελα να τον γνωρίσω λίγο καλύτερα πριν βιώσει γεγονότα που θα τον αλλάξουν τόσο πολύ. Θα προτιμούσα δηλαδή αυτό να ήταν το τρίτο ή τέταρτο βιβλίο της σειράς. Για να δούμε όμως που σκοπεύει να το πάει ο συγγραφέας.
0
Διαβάζεται εύκολα αλλά δεν έχει να δώσει κάτι διαφορετικό
Απ'ότι φαίνεται η Chevy Stevens δεν καταφέρνει να δώσει το κάτι παραπάνω στα βιβλία της. Ενώ διαβάζονται ευχάριστα και είναι καλά για να περάσεις την ώρα σου, είναι και αρκετά προβλέψιμα από ένα σημείο και μετά. Στο συγκεκριμένο βιβλίο θεωρώ ότι η μεγαλύτερή του έλλειψη είναι ότι η συγγραφέας δεν καταφέρνει να κάνει τον αναγνώστη να νιώσει την φρίκη που περνούσε η Λίντσεϊ τα εφτά χρόνια που ήταν με τον Άντριου. Σίγουρα μας δείχνει κάποιες αρκετά τρομακτικές καταστάσεις όμως ένιωθα σα να παρακολουθώ τα γεγονότα από μακριά και από ασφάλεια. Δε με έκανε να ξεχάσω ότι διαβάζω βιβλίο και να ζήσω την ιστορία. Και σε ένα ψυχολογικό θρίλερ η έλλειψη ατμόσφαιρας και συναισθημάτων είναι μεγάλα μείον. Η λύση της υπόθεσης, αν και πάλι δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί ή που δεν το βλέπουμε να έρχεται από ένα σημείο του βιβλίου και μετά δεν είναι και τελείως αδιάφορη. Πιο πολύ με προβλημάτισε μια σκέψη της Λίντσεϊ την οποία δυστυχώς φοβάμαι πως έχουν κάνει αρκετές γυναίκες που έχουν συνηθίσει να βρίσκονται σε κακοποιητικές και τοξικές σχέσεις. Όσον αφορά τους χαρακτήρες της, αν και δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο και δεν υπάρχει ιδιαίτερη ψυχογράφιση, στέκονται αρκετά καλά στην ιστορία.
0
Κάπου αλλού
Κάτι που έλειπε από την ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού
Γράφω αυτή την κριτική στις 2:30 τη νύχτα γιατί μου είναι αδύνατον να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου. Αυτό το βιβλίο είναι όλα όσα έψαχνα εδώ και καιρό και δεν ήξερα ότι το είχα ήδη στη βιβλιοθήκη μου. Είχα αγανακτήσει ψάχνοντας βιβλία με λοατκι χαρακτήρες που να μην είναι young adult fantasy ή κοινωνικό. Ήθελα κάτι διαφορετικό και επιτέλους το βρήκα. Οι πρωταγωνίστριές της είναι εξαιρετικά ψυχογραφημένες. Βλέπουμε την ιστορία κυρίως από τη μεριά της Εύας, μιας 33χρονης δασκάλας, η οποία αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο και ενεστώτα χρόνο, κάνοντας την ιστορία μία προσωπική εμπειρία για τους αναγνώστες. Υπάρχουν επίσης κάποια κεφάλαια που βλέπουμε από την πλευρά της Δάφνης, μιας 25χρονης δημοσιογράφου η οποία μετά από ατύχημα βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, γραμμένα σε τρίτο πρόσωπο, τα οποία αφορούν το παρελθόν και μας δίνουν μία ακόμη οπτική της σχέσης τους. Η Νατάσα Παυλίτσεβιτς έχει εξισορροπήσει πολύ καλά το μυστήριο και τον τρόμο με την κοινωνική διάσταση του βιβλίου της. Δεν έχει αφήσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δύο γυναίκες λόγω της διαφορετικότητάς τους να υπερβούν το μυστήριο και τον τρόμο των γεγονότων, αλλά τα έχει συνταιριάξει τόσο καλά που το ένα συμπληρώνει το άλλο, εγκλωβίζοντας τις πρωταγωνίστριές της σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον που μοιάζει να είναι χωρίς διαφυγή. Όσο για το ίδιο το στοιχείο του μεταφυσικού τρόμου, της βγάζω το καπέλο μιας και κατάφερε να φέρει το υπερφυσικό στα μέτρα μου, πράγμα δύσκολο αφού έχω μια τάση να τα θέλω όλα ρεαλιστικά. Είναι ο τρόπος που παρουσιάζει τον κόσμο της εξ αρχής αυτό που έδωσε τα σωστά θεμέλια στο να χτίσει την ιστορία της και να κάνει τα γεγονότα να φαίνονται πιθανά. Ο τρόπος γραφής της έχει ένα δυναμισμό που μου αρέσει πολύ και οι διάλογοί της, που είναι μεγάλο πρόβλημα σε πολλά ελληνικά βιβλία, εδώ είναι φυσικοί και αυθόρμητοι. Με λίγα λόγια, απέκτησα καινούργια αγαπημένη συγγραφέα, οπότε ετοιμαστείτε να σας ζαλίσω. Νατάσα ελπίζω να γράφεις ήδη το επόμενο.
0
Η διαθήκη του δολοφόνου
Εμπνευσμένο από τα κλασικά noir
Η διαθήκη του δολοφόνου είναι ένα νουάρ αστυνομικό μυθιστόρημα, εμπνευσμένο από τα κλασικά του είδους. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, μυστικά, εκβιασμοί, χλιδή, μυστηριώδεις γυναίκες και ένας αστυνομικός παντρεμένος με τη δουλειά του και με κατεστραμμένη προσωπική ζωή. Δε μένει όμως μόνο στα επιφανειακά. Η λαβυρινθώδης πλοκή που έχει δημιουργήσει ξετυλίγεται αργά και προσεκτικά καθ'όλη τη διάρκεια του βιβλίου. Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο που θα σε κρατήσει σε αγωνία καθισμένη στην άκρη της καρέκλας, αλλά που θα σε βυθίσει στον καναπέ και θα σε κάνει να χαλαρώσεις θαυμάζοντας τη γραφή του Νίκου Γκίκα. Ο Άρης Δριμός, αν και ανήκει στην κατηγορία των αστυνομικών που έχω κουραστεί να διαβάζω, με έκανε να τον συμπαθήσω και να θέλω να διαβάσω κι άλλες υποθέσεις με τον ίδιο ως πρωταγωνιστή. Απ'την άλλη, νομίζω ότι ο συγγραφέας το έχει παίξει πολύ έξυπνα εδώ, συστήνοντάς μας ένα χαρακτήρα που μας κάνει να τον συμπαθήσουμε ενώ γνωρίζουμε ήδη ότι, με το που τελειώσει η ιστορία, θα τον χάσουμε για πάντα. Το μόνο μειονέκτημα που βρήκα στο βιβλίο είναι κάποιες περιγραφές του. Σε κάποια σημεία είναι εξαιρετικές γιατί μας δίνουν μία πλήρη εικόνα του ποιόν έχουμε απέναντι μας και που βρισκόμαστε, αλλά σε κάποια σημεία η περιγραφή ενός χώρου μας δίνει πολλά περισσότερα στοιχεία απ'όσα χρειαζόμαστε. Τέλος, δε μπορώ παρά να θαυμάσω το κλείσιμο τόσο της υπόθεσης όσο και του βιβλίου. Το πρώτο πολύ έξυπνο και το δεύτερο απροσδόκητα συγκινητικό. Ελπίζω τους επόμενους μήνες το βιβλίο αυτό να ακουστεί περισσότερο, γιατί το αξίζει.
1
Έντονα συναισθήματα και πολύ σημαντικά μηνύματα
Ο Γιώργος Γιώτσας είναι από τους συγγραφείς που ακολουθώ εδώ και πέντε περίπου χρόνια και χαίρομαι που βλέπω να εξελίσσεται μέσα από το κάθε βιβλίο του. Όταν ανακοίνωσε ότι θα έγραφε ένα βιβλίο έξω από τα συνηθισμένα του, τον τρόμο και το φανταστικό δηλαδή, ενθουσιάστηκα γιατί μου αρέσει όταν οι συγγραφείς δεν κολλάνε σε ένα είδος που το υπηρετούν καλά, αλλά πειραματίζονται. Το κουτί, παρ' ότι είναι πράγματι πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα βιβλία του συγγραφέα, έχει ταυτόχρονα και τη σφραγίδα του. Για όποιον τον έχει παρακολουθήσει αρκετά, δεν είναι δύσκολο να βρει στοιχεία του από άλλες δουλειές του. Αυτό που ήθελε να πετύχει ο συγγραφέας με αυτό το βιβλίο είναι να περάσει ένα μήνυμα. Ο ρατσισμός και το μπούλινγκ δεν είναι αστεία πειράγματα μεταξύ παιδιών. Είναι πράξεις βίας, σωματικής και λεκτικής, που μπορούν να καταστρέψουν ανεπανόρθωτα έναν άνθρωπο. Μας δείχνει πόσο αναγκάζονται κάποιοι άνθρωποι να παλεύουν για μια στιγμή ευτυχίας και για πράγματα που οι περισσότεροι τα θεωρούμε δεδομένα. Τα καταφέρνει εξαιρετικά να περάσει το μήνυμά του, και το κάνει πολύ φυσικά μέσα από την ιστορία του χωρίς καθόλου διδακτισμό. Οι χαρακτήρες του είναι προσεκτικά γραμμένοι και έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στην ψυχογράφιση της Ζένιας. Το πιο δύσκολο εγχείρημα όμως, νομίζω ότι ήταν ο χαρακτήρας του καθηγητή. Δεν είναι κι εύκολο πράγμα να γράψεις έναν από τους πιο μισητούς χαρακτήρες στην ιστορία της λογοτεχνίας. Το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται για ένα δημιούργημα της φαντασίας του συγγραφέα. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω σαν αυτόν. Δυστυχώς, τίποτα απ' όσα περιγράφει στο βιβλίο του δεν είναι λογοτεχνικές υπερβολές. Κάποια πράγματα μπορεί να είναι και πολύ χειρότερα. Το βιβλίο εμπεριέχει πολλές συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές και κάποιες απίστευτα σκληρές και βίαιες. Κάποιες, εκεί λίγο πριν το τέλος, πιο περιγραφικές απ' ότι θα ήθελα, εξυπηρετούν όμως ένα σκοπό. Ίσως εμένα να μου περνούσε αυτό που ήθελε και με λιγότερες περιγραφές, όμως ίσως κάποιον άλλο αυτές ακριβώς οι περιγραφές να τον κάνουν να μείνει ποτέ ξανά σιωπηλός μάρτυρας ενός περιστατικού βίας. Μακάρι αυτό το βιβλίο να διαβαστεί από ανθρώπους που δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα πόσο μπορούν να βλάψουν έναν άλλο άνθρωπο με τις λέξεις και τις πράξεις τους και να τους κάνει να συνειδητοποιήσουν ότι το να πληγώνεις τον άλλο δεν είναι μαγκιά. Μαγκιά είναι να προσφέρεις αγάπη, ακόμα κι αν δεν την έλαβες ποτέ, όπως η Ζένια. Κλείνοντας θέλω να πω ότι μπορεί το κουτί να μην είναι ένα βιβλίο τρόμου, όπως μας έχει συνηθίσει ο συγγραφέας, σίγουρα όμως είναι απ' τα πιο τρομακτικά βιβλία που έχουν γραφτεί.
0
