Όταν ξεκίνησα να διαβάζω τη σειρά θεωρούσα πως είναι υπέροχη. Συνεχίζω να πιστεύω πως η συγγραφέας έχει κάνει καλή δουλειά, όμως η ηλικία που απευθύνεται έχει περάσει πια ανεπιστρεπτί για μένα, και μαζί με αυτή και η διάθεση να βλέπω τα πράγματα με τον δικό της τρόπο. Καλό, για όλους εκείνους που θέλουν να ξαναβρούν
τα παλιά και ξεχασμένα συναισθήματα που κοιμούνται πια μέσα τους.
«Ολόκληρος ο χώρος ήταν άδειος.
Στην πραγματικότητα, όμως, δεν ήταν άδειος. Γιατί εδώ στο Θέα τα πράγματα συνεχίζονταν. Εδώ στο Θέα όλες οι εποχές γίνονταν μία.»
Ο Κινγκ δεν αναλώνεται σε σκηνές εύκολου τρόμου, αλλά χτίζει αριστουργηματικά μία κλειστοφοβική ατμόσφαιρα εγκατάλειψης, χρησιμοποιώντας κάθε στοιχείο του ξενοδοχείου για να επιτύχει τον σκοπό του. Δραματικό, αλληγορικό, κλειστοφοβικό, υπέροχα γραμμένο, θα σας κολλήσει στις σελίδες του χωρίς ελπίδα διαφυγής.
Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που αγαπάει είναι ότι αγαπάει τον εαυτό του, και φυσικά δεν αναφέρομαι στο χάιδεμα του εγώ μας. Μιλάω για τον άνθρωπο που συνειδητοποιεί, ότι δεν μπορείς να δώσεις παρά αυτό που έχεις και γι’ αυτό καλά θα κάνεις να προσπαθήσεις όσο μπορείς ν’ αποχτήσεις κάτι. Θέλεις να είσαι ο πιο μορφωμένος, ο πιο λαμπερός, ο πιο ενδιαφέρων, ο πιο πολυτάλαντος, ο πιο δημιουργικός άνθρωπος του κόσμου, γιατί έτσι θα μπορέσεις να τα δώσεις όλα αυτά. Ο μοναδικός λόγος που έχεις κάτι είναι για να το δίνεις...
Όχι. Δεν με έπεισε, ούτε στο ελάχιστο. Το βρήκα τραβηγμένο από τα μαλλιά και το λιγότερο γελοίο, χωρίς να υπολογίζει και να σέβεται, ούτε το γνωστικό, αλλά ούτε και το νοητικό επίπεδο του αναγνώστη. Λυπάμαι.
Ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβαζα από την Άτγουντ κι εντυπωσιάστηκα σε τέτοιο βαθμό, που έσπευσα να βρω όσα έργα της είχαν κυκλοφόρησε μέχρι τότε στην Ελλάδα, Μέχρι στιγμής δεν με απογοήτευσε ούτε στο ελάχιστο. Με όπλο της την υπεροχή γραφή, συνθέτει τόσο ιδιαίτερους χαρακτήρες, που όλα τα υπόλοιπα ωχριούν μπροστά στο βάθος και το μεγαλείο της σκέψης της. Αγαπημένη.
Υπήρχε ανέκαθεν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μας και συνεχίζει να βρίσκεται εκεί, Αέναος φρουρός της παιδικής ηλικίας μας, των καλοκαιρινών απογευμάτων, των σχολικών διακοπών, της ξενοιασιάς και του ονείρου. Γλυκό, νοσταλγικό, αγαπημένο.
Πολύ καλό βιβλίο, όχι όμως από τα καλύτερα του συγγραφέα. Εμένα τουλάχιστον δεν με ικανοποίησε στον βαθμό των προσδοκιών που μου δημιουργήθηκαν.
0
Συγκλονιστικό
Από τα ωραιότερα βιβλία που διαβάσα ή πρόκειται να διαβάζω πότε μου. Και, ναι, το προεξοφλώ. Είναι γραμμένο με μοναδικό τρόπο, σκιαγραφεί απίστευτα τους χαρακτήρες, παίζει με τις επιλογές και τις επιθυμίες τους, τους επιβραβεύει, τους τιμωρεί, τους λυτρώνει, τους εκμηδενίζει. Και σε μαθαίνει να ζεις μαζί τους, να τους αγαπάς, να τους μισείς, να θυμώνεις, να οργίζεσαι, να γελάει, να κλαις. Κυρίως το τελευταίο...
Η κόλαση είναι οι άλλοι... Μα η μεγαλύτερη τιμωρία δεν έρχεται από την κόλαση, ούτε έχει τη μορφή των άλλων. Την γεννά το ίδιο το μυαλό, την αναπαράγει η ψυχή, την υπομένει το σώμα. Βαθιά υπαρξιακό, απίστευτα τραγικό, σχεδόν με λυτρωτικό τρόπο.
Από τα πιο δυνατά αντιπολεμικά βιβλία, Θλιβερό και σκληρό, απογυμνώνει τον άνθρωπο από τα αξιώματα και τις καταβολές του, τον απομονώνει από αξίες και σχήματα, βάζει αποστάσεις στις σχέσεις μεταξύ των ατόμων, συγγενικών ή μη. Και περιμένει... Υπέροχα αληθινό κι αδυσώπητο.
Αγαπημένο κι απαραίτητο αναγνώσμα, πάντα πρόχειρο στο ράφι δίπλα μου, δικλείδα ασφαλείας στη μοναξιά του χρόνου (να την υποφέρω όπως οι ήρωες του), να τον υπομένω όπως η Κάθριν, να τον ροκανιζω όπως ο Χίθκλιφ, πάντα δεμένοι με αλυσίδες, πάντα ματωμένοι από τις πληγές που μπορούσε να προκαλέσει ο ένας στον άλλον, πάντα καταραμένοι.
2
Άρωμα καλοκαιριού
Πόσο νοσταλγικό και γεμάτο άρωμα από τα παιδικά καλοκαίρια, τότε που η μέρα ήταν ατελείωτη και τα μεσημέρια περνούσαν πάντα συντροφιά (και με την πολύτιμη βοήθεια) ενός βιβλίου.
Από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους αυτούς που αγαπάνε τόσο την τέχνη του λόγου, όσο κι αυτήν της δυναμικής και δημιουργικής σκέψης.
Φυσικά και δεν πρόκειται να το σχολιάσω.
Φυσικά και το έχω διαβάσει πάνω από πέντε φορές.
Φυσικά και αποτελεί το πιο αγαπημένο μου μυθιστόρημα από τις αδελφές Μπροντέ (κι όχι μόνο).
Και φυσικά θα το χαρακτηρίσω ορόσημο της γοτθικής αισθητικής λογοτεχνίας.
Και για να κλείσω, φυσικά και είναι λίγα τα δέκα αστέρια...
Ο κύριος Ζουργός, είναι εξαίρετος δημιουργός. Θεωρώ το "Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο" ως ένα από τα καλύτερα βιβλία της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Όμως, και ζητώ συγγνώμη γι' αυτό , το συγκεκριμένο το βρήκα πολύ κατώτερο του ταλέντου και των δυνατοτήτων του. Λυπάμαι...
1
Για την αποκατάσταση του μαύρου...
“Κοιτώντας τα πόδια μου
που βγάζουνε ρίζες
ξέρει πως πιο πολύ από όλα τα δέντρα σιχαίνομαι
γιατί είναι ακίνητα”
........
“Άσπρη είναι η άρια φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
Για την αποκατάσταση του μαύρου.”
Ένα πραγματικό ορόσημο στην ελληνική λογοτεχνία, που αγγίζει τόσο τον άνθρωπο όσο και τον Θεό, πόσο μάλλον τον Θεό που κατοικεί μέσα στον άνθρωπο. Και φυσικά, όπως κάθε τι αληθινό κι ανόθευτο, κυνηγήθηκε ανελέητα μέχρι να βρεθεί στη θέση που του αξίζει, στα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Βαθιά συγκινητικό, από τα πιο τρυφερά κι ευαίσθητα δημιουργήματά του. Πραγματικά ένα μάθημα ζωής.
0
Επίκαιρο όσο ποτέ
Δεν χωρά κριτική. Από τα αριστουργήματα του Καζαντζάκη, τόσο περιεκτικό και μοναδικό, όσο κι ο ίδιος ο συγγραφέας. Αλλά και τόσο επίκαιρο, όσο και η ίδια η ζωή με τις ανισορροπίες και τις ανισότητες μέσα στις οποίες σε γεννά και σε θρέφει, έως ότου καταφέρεις ν' απογαλακτιστείς απ' αυτήν, πληρώνοντας το ανάλογο κόστος.
Δεν θα σας πω ότι το παρόν είναι είναι ένα καλό ή κακό βιβλίο. Δε νομίζω πως θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω "αριστούργημα". (Τέτοια υπάρχουν πολλά τα οποία και φέρουν δικαιωματικά τον τίτλο, καθώς η αξία τους διατηρείται αναλλοίωτη στο χρόνο και η αποδοχή του έργου και του συγγραφέα είναι παγκόσμια και αναμφισβήτητη)
Αυτό που θα μπορούσα να πω, είναι πως το συγκεκριμένο, είναι το πιο έξυπνο μυθιστόρημα που διάβασα το τελευταίο διάστημα.
Υπάρχουν πολλοί καλοί νέοι δημιουργοί.
Μερικοί, καταφέρνουν να ξεχωρίσουν. Μάλλον μαζί με το ταλέντο, χρειάζεται και τύχη (η οποία τώρα τελευταία - κακώς - μεταφράζεται σε μάρκετιγκ - διαφήμιση). Από τύχη ήρθε και το παρόν στα χέρια μου, και από καθαρή τύχη το επέλεξα από το ράφι με τα αδιάβαστα. Από την αρχή έως το τέλος, δεν άλλαξα γνώμη. Είναι έξυπνο και καλογραμμένο βιβλίο, χωρίς να καταπιάνεται με κάτι πρωτόγνωρο και συνταρακτικό, χωρίς να χρησιμοποιεί ιδιάζουσα γλώσσα για να εντυπωσιάσει, χωρίς καν να προσπαθεί να μας κάνει να συμπαθήσουμε τους ήρωες.
Κι εκεί έγκειται η εξυπνάδα και το ταλέντο του συγγραφέα. Να σου σερβίρει το ίδιο πιάτο με τους άλλους, αλλά με τέτοιο τρόπο που να καταφέρνει να σε εκπλήξει και να σε κρατήσει μαζί του, μέχρι το τελος.
Στα συν, λοιπόν, ανεπιφύλακτα...
Κλασικό αριστούργημα, πάντα διαχρονικό κι επίκαιρο, καθώς δε μιλά στην ουσία για την εποχή στην οποία γράφτηκε, αλλά την ίδια την αρχέγονη ουσία που συνθέτει την ανθρώπινη φύση
Καθηλώνει με τη σκληρότητα και την αλήθεια του, που σχεδόν σου την τρίβει στα πολιτισμένα, φιλελεύθερα και καθησυχασμένα μούτρα σου, καθώς κάθεσαι και διαβάζεις στον καναπέ σου, απολαμβάνοντας την στρουθοκαμηλική λογική σου, δεν το βλέπω, άρα δεν υπάρχει...
Δυστυχώς υπάρχει...
Όχι μόνο στην άλλη άκρη του πλανήτη, μα και δίπλα μας, κρυμμένο στο σπίτι του γείτονα, προσεχτικά φυλαγμένο και στο δικό μας...
Η βία και η απαξίωση, η κάθε μορφή βίας και απαξίωσης, δεν αφορά τους άλλους. Πρωτίστως εμάς, καθώς η ανοχή είναι που την προάγει και τη διατηρεί.
Αληθινό...
Τα καλύτερα βιβλία, για μένα, είναι εκείνα που η υπόθεση κυλά φυσικά κι αβίαστα, χωρίς να μπορείς να διακρίνεις (σχεδόν) τις αγωνιώδεις προσπάθειες του συγγραφέα να δώσει απρόσμενη πλοκή, απίστευτη δράση, αλλεπάλληλες ανατροπές... Ναι, όλα αυτά είναι σίγουρα καλά, όχι όμως όταν αντιλαμβάνεσαι το επιτηδευμένο και επιμελώς κατασκευασμένο. Αφαιρεί αυτομάτως και από το υπόβαθρο και από το τελικό αποτέλεσμα.
Προσεγμένο σίγουρα, όμως σαφώς κατώτερο από αλλά έργα του.
Εξαιρετική γραφή, ωραία υπόθεση, μια μικρή ηρωίδα που ξεπηδά μέσα από τους βάλτους, όμως και βαρύ μελόδραμα, που κάπου κούραζε με την στυλιζαρισμένη υπερβολή του.
Καλό, όμως όχι για μένα...
Ο πιο σίγουρος τρόπος για να διαπιστώσεις την αξία που σου αποδίδουν οι άλλοι, κυρίως οι δικοί σου άνθρωποι, είναι να πάψεις να άγεσαι και να φέρεσαι απ' αυτούς, στην ουσία να πάψεις να κατευθύνεσαι και να συμπεριφέρεσαι με τον τρόπον που θεωρούν αποδεκτό. Αυτό δεν σημαίνει πως "μεταμορφώνεται" αυτόματα σε κάτι ξένο κι ασύμβατο, μα ό,τι αντίκειται στους κανόνες που έχουν ορίσει για την κανονικότητα και τον ομαλότητα, αποτελεί ξένο σώμα, που πρέπει να αποβληθεί από πάνω τους, ακόμη και με οριστικό τρόπο.
Εξαιρετικό, απ' όποια μορφή κι αν το δεις...
0
Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά...
Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, αφού πια θα έχω κατοικήσει εγώ σε ένα από όλα και θα γελάω σε κάποιο από αυτά, τότε για εσένα θα είναι σαν να γελάνε όλα τα αστέρια. Εσύ θα έχεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε...
Και ναι, αυτό είναι τα σημαντικότερα μάθημα αυτού του βιβλίου, γιατί καμιά φορά το να αφήνεις κάποιον να φύγει, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι τον αγαπάς.
Κάντε το δώρο σε κάθε παιδί που γνωρίζετε, μικρό ή μεγάλο. Ακόμη κι αν το έχει, θα χαρεί όπως και την πρώτη φορά που το άνοιξε κι αντίκρισε να ξεχύνονται μπρος του αστέρια, κόσμοι και τριαντάφυλλα...
Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά κάποια είναι πιο ίσα από τα υπόλοιπα»
Τέσσερα πόδια καλά, δύο πόδια κακά... Και μετά από λίγο καιρό, δύο πόδια καλά, τέσσερα πόδια κακά... Γιατί τίποτε δεν αλλάζει, παρά μόνο ο τρόπος που κοιτάζουμε, και φυσικά η θέση από την οποία το κάνουμε αυτό. Και μένει να πλανάται το ερώτημα, εμείς, αυτοί που τώρα σαρκάζουμε, επιπλήττουμε, αγανακτούμε και κατηγορούμε, ελαφρά τη καρδία, σε μια ανάλογη, ίσως, περίπτωση, θα φερόμασταν διαφορετικά;
Εξαιρετικό, βαθιά εσωτερικό, παρόλο που οι περισσότεροι θα αργήσουν να το αντιληφθούν αυτό, όμως στην ουσία είναι η ίδια η ανθρώπινη φύση που περιγράφεται κι αναλύεται εδώ, αυτή η ουσία από την οποία είμαστε όλοι φτιαγμένοι κι ονομάζεται "επικράτηση του ισχυρότερου"...
Δεν ξέρω αν είμαι το κατάλληλο άτομο για να αναλύσω ή να εξηγήσω τους προβληματισμούς που θέτει το συγκεκριμένο βιβλίο. Θεωρώ πως το έχουν κάνει ειδικοί, πολύ καλύτερα από μένα. Έτσι θα σας δώσω μόνο μια συμβουλή: Διαβάστε το.
Διαχρονικό, επίκαιρο όσο ποτέ, μιλά για την ανθρώπινη φύση, Αυτήν που κρύβει μια βαθιά και σκοτεινή πλευρά μέσα της, η οποία όμως δεν έχει να κάνει με το χρώμα του δέρματος, μα με αυτό που θεωρούμε γενικά διαφορετικό, κι ως επί τούτου, απειλητικό.
Είναι το διαφορετικό επικίνδυνο;
Επικίνδυνος είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. Και η κακία μια ανοησία, για εκείνους που δεν έχουν καταλάβει πως δε ζούμε για πάντα.
Πρέπει να το διαβάσετε...
Αρκετά εύκολο στην ανάγνωση, με σωστές δόσεις τρόμου και μυστηρίου, έτσι ώστε, ούτε να φοβάσαι υπερβολικά, ούτε όμως και να θέλεις να κλείσεις το βιβλίο.
Ενδιαφέρον κι ανατρεπτικό, σε κρατά μέχρι το τέλος.
Κι αυτό είναι όλο. Ένα καλό βιβλίου, που περνάς ευχάριστα μαζί του, αλλά το αφήνεις στο πλαίσιο και το προσπερνάς χωρίς δεύτερη σκέψη.
Όχι, δεν ήταν για μένα.
Και δεν είχε να κάνει τόσο με τη στιγμή που το κράτησα στα χέρια μου, όσο με το περιεχόμενο που με απογοήτευσε.
Ανούσιες, φλύαρες και χωρίς κανέναν λόγο ύπαρξης περιγραφές, στοιχεία που φορούσαν την υπερβολή ως δεύτερο δέρμα, καθιστώντας την ηρωίδα όχι απλώς ψεύτικη, μα ένα είδος υπέρ-γυναίκας που μπροστά της ωχριά κάθε (δική μας