Ένα όμορφο και υποβλητικό μυθιστόρημα, που θα γινόταν μια όμορφη και υποβλητική σινεφίλ ταινία, καθώς αυτό που σου μένει κυρίως είναι οι οπτικές εικόνες του. Αν ήταν μικρότερο σε μέγεθος θα ήταν ενδεχομένως αριστούργημα, όμως η συγγραφέας μακρηγορεί αναίτια, επαναλαμβάνεται και τελικά κουράζει. Αξέχαστες οι τρεις βασικές ηρωίδες, ωστόσο, καθώς και το μαγικό-ζοφερό μέρος όπου ζουν.
Ένα βιβλιαράκι μόλις 180 σελίδων, που θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Αν και είναι υποβλητικό και καλογραμμένο, προσωπικά με κούρασε, καθώς ένιωσα ότι ο συγγραφέας επαναλαμβανόταν, χωρίς να λέει τίποτα το ουσιώδες. Θεωρείται, βέβαια, ταμπού να κατακρίνει κάποιος τις μορφές της κλασικής λογοτεχνίας, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Ο αναγνώστης αμφιβάλλει διαρκώς για το αν τα φαντάσματα υπάρχουν ή αν βρίσκονται μονάχα στο μυαλό της νεαρής γκουβερνάντας και το τέλος είναι ενδιαφέρον και απρόσμενο, αλλά η ιστορία δεν είναι ούτε ιδιαίτερα πρωτότυπη ούτε ιδιαίτερα τρομακτική.
Το βιβλίο αυτό με εντυπωσίασε και με άγγιξε βαθιά και στάθηκε η αφορμή να γνωρίσω τόσο τον εξαιρετικό συγγραφέα Doctorow (σίγουρα θα διαβάσω κι άλλα βιβλία του) όσο και την αληθινή ιστορία των συγκινητικά απροσάρμοστων αδελφών Collyer της Νέας Υόρκης. Γενικά με ελκύουν οι άνθρωποι που διαφέρουν από τη μάζα και αυτή είναι η ιστορία δύο τέτοιων ηρώων, που χλευάστηκαν και κακοποιήθηκαν ψυχικά στην εποχή τους, ενώ ήθελαν μόνο να χτίσουν το δικό τους, ιδιαίτερο σύμπαν και να ζουν απομονωμένοι σε αυτό.
Ο Ουελμπέκ είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς και σπεύδω να διαβάσω κάθε καινούριο του βιβλίο. Το συγκεκριμένο δεν είναι από τα καλύτερά του, αν και οι πρώτες πενήντα-εξήντα σελίδες είναι απολαυστικές, ειδικά στα σημεία που περιγράφεται το δράμα του ήρωα, που δεν μπορεί να καπνίσει πουθενά. Ο συγγραφέας έχει και τη φήμη ότι είναι κάπως "προφήτης" και εδώ προβλέπει, κατά κάποιον τρόπο, την εξέγερση των αγροτών στη Γαλλία (βλέπε "κίτρινα γιλέκα"). Πάντως, δυστυχώς, δεν είναι ούτε τόσο ενοχλητικό ούτε τόσο κυνικό όσο θα περιμέναμε και θα θέλαμε.
Ένα αξέχαστο βιβλίο, που με γοήτευσε βαθιά. Αργό, νωχελικό, με το υπέροχο σπίτι να είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ιστορίας και μια διαρκή απειλητική ατμόσφαιρα, που θυμίζει παλιές γοτθικές ιστορίες. Πανέμορφο και εθιστικό.
Ένα κουραστικό και απαιτητικό βιβλίο, με γραφή που μοιάζει να αγνοεί το συντακτικό και επαναλαμβάνεται. Αν και το θέμα του έχει πολύ ενδιαφέρον, το θεωρώ υπερτιμημένο και δήθεν. Η γραφή σε κάνει να αναρρωτιέσαι αν η συγγραφέας έχει πρόβλημα ή αν επίτηδες το έγραψε έτσι, για να τραβήξει την προσοχή του αναγνώστη (με αρνητικό τρόπο, ωστόσο).
Ένα βιβλίο για τον ρατσισμό, τη βία, τις σχέσεις μαθητών-εκπαιδευτικών, την κρυφή ζωή της σύγχρονης Αθήνας, για τους τρόπους που οι ευαίσθητοι νέοι ψάχνουν να βρουν τον εαυτό τους και τον δρόμο τους. Από τα καλύτερα ελληνικά βιβλία, που διάβασα τα τελευταία χρόνια. Επίσης, σε κάνει να θες να ξαναδιαβάσεις (ή να μελετήσεις πιο προσεκτικά) την Ιλιάδα του Ομήρου....
Αν και είναι καλογραμμένο και διαβάζεται εύκολα, η πλοκή είναι ανιαρή, οι χαρακτήρες το ίδιο και μέσα σε έξι μήνες από την ανάγνωσή του το έχω ήδη διαγράψει από τη μνήμη μου. Υποτίθεται, βέβαια, ότι είναι χαρακτηριστικό της γενιάς των millennials....οπότε, ναι, επιφανειακό, ανούσιο και με ασήμαντους προβληματισμούς.
Ένα θλιμμένο και πικρό βιβλίο για το τέλος της αθωότητας, το τέλος μιας δυνατής φιλίας, τα τραύματα της παιδικής ηλικίας που δεν επουλώνονται ποτέ και τις ενοχές για πράγματα που δεν έγιναν. Καλογραμμένο και ειλικρινές.
Η συγγραφέας αυτή τελικά δεν μου αρέσει καθόλου! Είχα διαβάσει παλαιότερα και το "Μικρές φωτιές παντού" και το είχα βρει εξίσου απογοητευτικό και υπερεκτιμημένο με το συγκεκριμένο. Φλυαρία, πομπώδες και σνομπ στιλ γραφής, μια ασήμαντη ιστορία που δε καταφέρνει ούτε να συγκινήσει ούτε καν να απορροφήσει τους μη Ασιάτες αναγνώστες...
Η Κούβα είναι το ταξιδιωτικό μου απωθημένο και αυτό το βιβλίο, που είναι μάλλον αυτοβιογραφικό της συγγραφέως-ποιήτριας, προσφέρει μια ειλικρινή και διάφανη ματιά στη σύγχρονη Κούβα, που είναι ταυτόχρονα παράφορη, θλιβερή και εντελώς ανελεύθερη. Το αγάπησα από την πρώτη μέχρι την τελευταία του σελίδα!
Αγαπώ την Ευγενία Φακίνου και παρακολουθώ το έργο της. Το συγκεκριμένο, θεωρώ, είναι από τα καλύτερά της. Έντονο, με υπέροχες εικόνες, τη γνωστή μαγικορεαλιστική ματιά της και ένα σπαρακτικό τέλος.
Μια ιστορία για δυνατά στομάχια, μια και η συγγραφέας δεν μασάει τα λόγια της. Πρωτότυπη, ιδιαίτερη, μας ταξιδεύει σε μιαν αφιλόξενη και πρωτόγονη κοινωνία, που θα μας κάνει να αμφισβητήσουμε την ηθική της Δυτικής ζωής, αλλά και να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με τα ζώα και τη φύση. Ξέρω ότι θα έπρεπε να είχα ξεκινήσει από τη Λίγη Ζωή της ιδίας, ωστόσο η υπόθεση αυτού εδώ με ενδιέφερε περισσότερο. Και ναι, ξέρω πια ότι η Χάνια Γιαναγκιχάρα ειδικεύεται σε άβολα και δυσάρεστα θέματα, αλλά αυτό δε με κάνει να θέλω λιγότερο να διαβάσω κι άλλα έργα της...
Ένα ειλικρινές και καλογραμμένο βιβλίο, μια ηρωίδα που ψάχνει, όπως όλοι μας, τον έρωτα και τη συντροφικότητα....κατάλληλο για Χολιγουντιανή δραμεντί, αλλά όχι τίποτα σπουδαίο η αξιομνημόνευτο.
Ο Φίλιπ Ροθ είναι από τους συγγραφείς που εκτιμώ βαθύτατα για τη γραφή του, αλλά και την αμερικάνικη- εβραϊκή ηθική που διαπνέει όλα του τα έργα. Το συγκεκριμένο το διάβασα κατά την περίοδο της καραντίνας, μια και το θέμα του (μια επιδημία πολιομυελίτιδας που σαρώνει μια μικρή αμερικανική πόλη και ο τρόπος που την χειρίζεται ο νέος και ηθικός προπονητής του Κέντρου Υγείας της) με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Διαβάζοντάς το, έμαθα πολλά πράγματα που δεν ήξερα αλλά και συμπόνεσα βαθιά τον ήρωα, για τις επώδυνες αποφάσεις που χρειάζεται να πάρει.
Αν και ξεκινάει εντυπωσιακά και κυλάει ακόμα καλύτερα, οι τελευταίες σελίδες και ειδικά το τέλος - και η λύση του, ας το πούμε, μυστηρίου- είναι απογοητευτικές. Έχει κάποια καλά σημεία, αλλά είναι πολύ λίγο....
Αν και παρακολουθώ τα άρθρα του Σκαμπαρδώνη στην εφημερίδα Τα Νέα και πάντοτε απολαμβάνω το χιούμορ του, τον κυνισμό του και το πνεύμα του, αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο που διαβάζω. Το βρήκα εξίσου απολαυστικό, ενδιαφέρον και περιγραφικό, καθώς αναβιώνει τη Θεσσαλονίκη μιας εποχής που προσωπικά δεν έζησα, είχα όμως ακούσματα για αυτήν (την εποχή) από τη μητέρα μου.
Αγαπώ τον Ίαν Μακ Γιούαν και διαβάζω ανελλιπώς τα έργα του. Το συγκεκριμένο δεν πήρε πολύ καλές κριτικές από τους Έλληνες βιβλιοκριτικούς, όμως προσωπικά δεν με απογοήτευσε, ίσα ίσα που θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερά του. Η υπόθεση είναι σύγχρονη, πρωτότυπη και εγείρει πολλά ερωτήματα για τη σχέση ανθρώπων - τεχνολογίας, αλλά και για τα όρια της ηθικής, των σχέσεων, των μυστικών, της δικαιοσύνης. Ώρες ώρες είναι κουραστικό, όπως όλα τα βιβλία του συγγραφέα, αλλά σε αποζημιώνει με τη συνολική του θεώρηση και φιλοσοφία.