Εφηβικό αδιάφορο ανάγνωσμα, που δεν έχει να προσφέρει τίποτε πέρα από συναισθηματικές συγκινήσεις στο άγουρο κοινό στο οποίο απευθύνεται. Αφήστε τους... Θα το ξεπεράσουν γρήγορα.
Ενώ μου άρεσε η τετραλογία της Νάπολης, αυτό ουσιαστικά το βαρέθηκα, καθώς σε αρκετά σημεία ένιωσα πως διάβαζα αποσπάσματα από τα προηγούμενα βιβλία. Καλό, αλλά θα πιο ευδιάκριτα τα όρια ανάμεσα σ' εκείνα και σ' αυτό.
Η Γαλαάδ βρίσκεται εκεί που παλιά υπήρχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, μόνο που πλέον το καθεστώς αυτό έχει καταλυθεί και τη θέση του έχει πάρει ένα απολυταρχικό, ανδροκρατούμενο και θρησκευτικό καθεστώς. Δεν υπάρχουν πολλές ελευθερίες, για τις γυναίκες ουσιαστικά καμία. Οι γυναίκες στη Γαλαάδ δεν έχουν καμία ιδιοκτησία, αντίθετα οι ίδιες είναι ιδιοκτησίες των αντρών. Υπάρχουν οι Σύζυγοι, οι Μάρθες, που είναι ουσιαστικά οι υπηρέτριες, οι θεραπαινίδες, υπηρέτριες πάλι, με σκοπό ύπαρξης να δώσουν παιδιά στις άτεκνες οικογένειες και υπάρχουν και οι Θείες, οι οποίες φροντίζουν να εκπαιδεύουν και να τιμωρούν τις Θεραπαινίδες.
Καλώς ήρθατε στην Δημοκρατία της Γαλαάδ... Το πρώτο που πρέπει να κάνετε, είναι να ξεχάσετε την έννοια Δημοκρατία και Ελευθερία...
Τι να πει κανείς, πέρα από: ευτυχώς που υπάρχουν κάποια βιβλία πού σε κάνουν να πιστεύεις στο ανεξάρτητο πνεύμα, το ταλέντο, τη μαεστρία και την επιδεξιότητα του συγγραφέα. Και που βάζουν το μυαλό σε κίνηση αντί να το αποχαυνώνουν. Εύγε!
Ο Αμυράς σε πολύ καλές στιγμές, μας δίνει ένα συγκλονιστικό αστυνομικό μυθιστόρημα, χωρίς να επωφεληθεί του κλίματος της εποχής για να εκβιάσει το συναίσθημα, άλλα ζωγραφίζοντας ένα υποβλητικό σκηνικό που αγγίζει κάθε αναγνώστη.
Συγκλονιστικό. Με γέμισε με τρόμο κι ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας και κατά πόσο όλα κινούνται στην ίδια πορεία με εντελώς πανομοιότυπους ρυθμούς