Reviews
Χελώνες στο άπειρο
Για μια πραγματική φιλία, το άπειρο είναι λίγο
John Green. Ο λόγος που δεν έχω reading slumps πλέον. Το πρώτο βιβλίο που διάβασα είναι οι "Χελώνες στο άπειρο". Εξαιτίας του μπήκα ξανά στον μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας που είχα αφήσει για χρόνια. Επέστρεψα ίσως με τον πιο περιέργο τρόπο. Οι άποψεις διίστανται γι'αυτό το βιβλίο. Κάποιοι το λατρεύουν, κάποιο άλλοι όχι τόσο. Εϊμαι στο πρώτο γκρουπ. Χωρίς όμως να αγνοώ τα πολλά αρνητικά που έχει για μένα έχοντας ως δεδομένο ότι δεν είχα διαβάσει πριν από αυτό "Το λάθος αστέρι" ή το "Αναζητώντας την Αλάσκα". Άζα και Ντέιζι. Δύο κορίτσια, δύο χαρακτήρες που θα μπορούσα να διαβάζω τόμους απλά να μιλάνε. Η Άζα να είναι ο εαυτός της που ούτε η ίδια δεν μπορεί να τον καταλάβει πόσο μάλλον οι υπόλοιποι και η Ντέιζι να αναλύει το τελευταίο κεφάλαίο Star Wars fan fiction που έγραψε. Μεγάλο θετικό του βιβλίου η απεικόνιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Άζα (πάσχει από OCD και αγχώδης διαταραχή), αλλά και το πως το αντιμετωπίζουν οι γύρω της. Τελευταίο θετικό το γράψιμο του Green. Απλός, ζεστός, χαρούμενος με το δικό ξεχωριστό χιούμορ. Εκεί δυστυχώς σταματάνε τα θετικά. Άλλοι χαρακτήρες δεν υπάρχουν. Πρακτικά υπάρχουν προφανώς αλλά πιστέψτε με δεν θα τους θυμάστε. Ουσιαστική υποθέση δεν υπάρχει. Η υπόθεση είναι εκεί για να υπάρχει μία εξέλιξη και να δούμε παραπάνω την πορεία της Αζα. Όπως είπα και νωρίτερα, για μένα αρκούσε να διαβάζω για την Αζα, οπότε παράπονο δεν έχω. Αλλά είναι αρνητικό να μην βρίσκεις λόγω υπάρξης στην πλοκή που υπάρχει. Βιβλίο που ταυτόχρονα πετυχαίνει το καλύτερο και το χειρότερο.
0
Όποιος βαρέθηκε να διαβάζει για γοβάκια, εδώ!
Το Σίντερ είναι μια περίεργη περίτπωση. Είναι ο συνδυασμός ενός retelling (έτσι το λέμε στο χωριό μου), δηλαδή η αναδιατύπωση μιας ιστορίας που ξέρουμε όλοι, μαζί με το στοχείο της δυστοπίας. Ξεκινώντας από τα βασικά η ιστορία δεν είναι σε ένα μακρινό βασίλειο, αλλά στο Νέο Πεκινό. Επίσης η Σίντερ (η Σταχτοπούτα ντε) δεν είναι άνθρωπος ακριβώς. Είναι cyborg. Δηλαδή έχει ρομποτικά μέλη. Αυτά για να μπούμε λίγο στο κλίμα. Το θετικό είναι ότι το βιβλίο δεν μένει εκεί. Κατά την διάρκεια της ανάγνωσης, σου έρχονται εικόνες και αναμνήσεις από το γνωστό παραμύθι αλλά αυτά που συμβαίνουν είναι απλά η αφορμή για να γίνουν τελείως διαφορετικά γεγονότα. Δεν μπορώ να πω παραπάνω λεπτομέρειες γιατί θα φάμε ξύλο. Όμως, μία είναι η λέξη που χαρακτηρίζει αυτό το βιβλίο. Πρωτοτυπία. Τα 3 επόμενα βιβλία περιμένουν υπομονετικά να διαβαστούν στην βιβλιοθήκη μου
0
Ο Σάιμον ενάντια στην ανθρωπότητα
Η αγάπη δεν γνωρίζει από φύλα
Το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν στο ραντάρ μου πολύ καιρό. Όταν όμως ήρθε η ελληνική μετάφραση λύγισα στην πρώτη βδομάδα. Η Μπέκυ Αλμπερτάλλι μέσα σε ένα βιβλίο συνδύασε θέματα του τώρα αλλά και ζητήματα που δυστύχως δεν έχουν σταματήσει να υπάρχουν. Ο φόβος ενός εφήβου να εκδηλώσει την πραγματική του ταυτότητα, το bullying, οι σχέσεις ατόμων ίδιου φύλου, το διαδικτυακό φλερτ, τα εμπόδια που υπάρχουν σε πραγματικές φιλίες. Αν ήθελε μπορούσε να βάλει κι άλλα θέματα που αξίζουν σχολιασμό μέσα. Αλλά αυτά και μόνο ήταν αρκετά. Το γράψιμο της Αλμπερτάλλι σε έκανε να θες να μπεις μέσα στον κόσμο της. Όχι γιατί ήταν ένα φανταστικό μέρος. Το σχολείο που βρίσκεται στην γωνιά του δρόμου ήταν. Αλλά είχε ένα τσούρμο χαρακτήρες που ήθελες να ζήσεις μαζί τους. Ειδικά ο Σάιμον αρκεί να τον θες για κολλητό. Χιούμορ, συγκίνηση, αγάπη. Είχε μπόλικο από το καθένα. Το μόνο που θα πω για την υπόθεση είναι ότι η δόση μυστηριού για να βρεθεί ποιος είναι τελικά ο Μπλου είναι το στοιχείο που απογειώνει αυτό το βιβλίο. Ένα βιβλίο γεμάτο ζεστασιά που δεν γίνεται να μην αγαπήσεις
1
Η άλλη οπτική της μυθολογίας
Όπως έλεγε και μια ψυχή, σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Δεν είναι απαραίτητο να έχεις διαβάσει την Ιλιάδα για να ξέρει κάποιος τι είναι ο Τρωικός πόλεμος και ποια η κατάληξη του. Επίσης, οι λάτρεις και όχι μόνο της ελληνικής μυθολογίας ενδεχομένως ξέρουν 2-3 πραγματάκια για τον Αχιλλέα, τον Πάτροκλο και την μεταξύ τους σχέση. Πόσο σημαντική ήταν μάλιστα. Η Madeline Miller, όμως, πήρε μια τολμηρή απόφαση. Να πει την ιστορία αλλιώς. Ή πιο σωστά από μια άλλη οπτική. Από τα μάτια και την φωνή του Πατρόκλου. Πήρε ένα ακόμα ρίσκο βέβαια. Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, είναι κάτι αυτονόητο αλλά εγώ το θεωρώ αξιέπαινο ως κίνηση. Πήρε ως δεδομένο μια εκδοχή της σχέσης των δύο ηρώων που μπορεί να ισχύει, μπορεί και όχι. Θεώρησε ως δεδομένη την ύπαρξη ερωτικής σχέσης μεταξύ τους. Μπορούμε να κάτσουμε για ώρα να μιλάμε για το αν υπήρχε όντως αυτή η διάσταση ή όχι, αλλά νομίζω χάνουμε το όλο νόημα. Ναι παίζει σημαντικό ρόλο, όμως δεν είναι τα πάντα. Είναι ένα βιβλίο που κάθε φορά που το έπιανα στα χέρια μου, με δυσκολία το άφηνα κάτω. Κατά την γνώμη μου, δεν χρειάζεται να είσαι λάτρης της ελληνικής μυθολογίας και των έργων του Ομήρου, αλλά σίγουρα για εμένα που είμαι έδωσε το κάτι παραπάνω. Μέσα από τα μάτια του Πατρόκλου, λοιπόν, βλέπεις την ανθρώπινη μεριά ενός ημίθεου. Μιας πολεμικής μηχανής, που δεν ήταν μόνο αυτό. Ενός ήρωα που αγάπησε, αλλά ήθελε και να αγαπηθεί. Και πόνεσε πολύ. Η Miller κατάφερε σε μια γνωστή ιστορία, να θες να μάθεις τι γίνεται παρακάτω. Κι επειδή μιλάμε για Τρωικό πόλεμο, οι ξακουστοί βασιλείς που γνωρίζουμε όλοι δεν γινόταν να λείπουν. Η απεικόνισή τους δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερα. Πράγμα το οποίο διαπιστώνεις όταν θες για κολλητό σου τον Οδυσσέα και μισείς θανάσιμα τον Αγαμέμνονα. Για μένα, είναι ένα βιβλίο που αξίζει τουλάχιστον μια ματιά από όλους. ΥΓ Λατρεύω την αντιμετώπιση που έχει η Ελένη σε αυτό το βιβλίο. Είσαι απλά η αφορμή για έναν πόλεμο κοπελιά και τίποτα παραπάνω.
0
