Reviews
Κόντο η καμηλοπάρδαλη
Ένα πανέμορφο παραμύθι συναισθηματικής ανάπλασης!
Οι μικροί αναγνώστες ακολουθούν την περιπέτεια του μικρού Κόντο, μιας καμηλοπάρδαλης με κοντό λαιμό και μακριά στριφογυριστή ουρίτσα! Ο Κόντο είναι διαφορετικός από τις άλλες καμηλοπαρδάλεις αλλά αυτό δεν τον σταματάει από το να χρησιμοποιεί τα δικά του, εξίσου χρήσιμα χαρακτηριστικά, υπέρ του! Μια ευαίσθητη και πολύ διασκεδαστική ιστορία! Καλές αναγνώσεις !
0
Σκέφτομαι να βάλω ένα τέλος
Συγκλονιστικό!!
Όλες αυτές οι εκδοχές της ζωής, όλα αυτά που θα μπορούσε να έχει ζήσει μονάχα αν του το επέτρεπαν οι καταστάσεις. Μονάχα αν ήταν κάποιος άλλος... Πιο τολμηρός, πιο κοινωνικός... Ο συγγραφέας διατυπώνει με μαεστρία καθημερινά ερωτήματα και προβληματισμούς μέσα σε μια παράλογη ιστορία. Υπαρξιακές και φιλοσοφικές συζητήσεις μπλέκονται με το κείμενο σε μια φανταστική πανδαισία.
0
Ο Στόουνερ
Ένα αντισυμβατικό ψυχογράφημα. Μια ενδοσκόπηση ενός αφόρητα μέτριου ανθρώπου.
Ο Στόουνερ δεν είναι ιδιαίτερος, δεν ξεχωρίζει, είναι αδιάφορος. Από αγροτόπαιδο καταφέρνει να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου, με μια άλλη κλίμακα θα μπορούσαμε να αποδώσουμε αυτή την επιτυχία ως "έγινε αστροναύτης!", αλλά δεν του το αναγνωρίζουμε, δεν φαίνεται τόσο εξαιρετικό κατόρθωμα εντέλει. Ακολουθούμε τον πρωταγωνιστή από μικρή ηλικία εως και τον θάνατό του, δίνοντας περισσότερη έμφαση στη μέση ηλικία. Ο συγγραφέας χωρίς φορτωμένο κείμενο, απλοϊκά παρουσιάζει τις επιλογές και τους προβληματισμούς του. Ο Στόουνερ, χαμηλών τόνων και λιγομίλητος δυσκολεύεται να εκφράσει την διαφωνία του με την γυναίκα του, ή ακόμα και τον απαράμιλλο έρωτά του. Η μόνη διένεξη που δέχεται να ξεκινήσει φαίνεται να γίνεται για λόγος δεοντολογικούς, ό,τι αφορά τον εαυτό του, την προσωπικότητά του, τα συναισθήματα του, είναι μικρότερης σημασίας, έτσι ο Στόουνερ δεν χάρηκε τίποτα στο έπακρον. Έφυγε με ένα βιβλίο στο χέρι αλλά με μια πικρία, με μια αμφιβολία για το αν έκανε τελικά την σωστή επιλογή.
0
Οι κατσαρίδες
Το δεύτερο βιβλίο με τον Χάρι Χόλε
Δεν με κράτησε όπως το πρώτο βιβλίο της σειράς με τον Χάρι Χόλε. Λιγότερο ενδιαφέρουσα πλοκή. Βέβαια ο Νέσμπο κρατάει όλα εκείνα που με ικανοποίησαν στο πρώτο, όπως οι ευφάνταστες περιγραφές, η ευχάριστη διάθεση του πρωταγωνιστή και η περιγραφή της ζωής σε έναν εξωτικό τόπο.
0
Η νυχτερίδα
Φανταστικές περιγραφές και build up
Όταν διαβάζεις ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, δε περιμένεις ποιητικό λόγο κι ένα κείμενο με ιδιαιτερότητες (είναι κάτι που θα λειτουργούσε κι αρνητικά), περιμένεις σασπένς, μια ενδιαφέρουσα πλοκή, λίγη βία, έναν πιστευτό εγκληματία με ψυχολογικά (που να σε κάνει να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου που δε του μοιάζεις), άντε και κανένα τουίστ στην πλοκή αν έχεις πολλές προσδοκίες από τον συγγραφέα. Ο Νέζμπο δίνει όλα τα παραπάνω συν του ότι δημιουργεί έναν ιδιαίτερο πρωταγωνιστή (που θες να γνωρίσεις καλύτερα) και λέει συνέχεια ιστορίες. (Το μόνο που θα ήθελα να σημειώσω για τον Χάρι Χόλε είναι πως είναι διαολεμένα ευφυής!!! μιας και είναι το πρώτο βιβλίο μ' αυτόν που διαβάζω, θα έχω πιο ολοκληρωμένη άποψη αργότερα). Προσωπικά θέλω το κείμενο να είναι γρήγορο, να μη μου προσφέρει περιγραφές που δεν είναι απαραίτητες για την υπόθεση ή για τους χαρακτήρες και επιπλέον σκηνές και ιστοριούλες απλά για να κάνουν το βιβλίο μεγέθους τούβλου, χάνεται το ενδιαφέρον και η ουσία. Ο Νέζμπο όμως χρησιμοποιεί ιστορίες, που μπορεί να μη ταιριάζουν απόλυτα στην σκηνή στην οποία την τοποθετεί, αλλά δημιουργεί ένα άνετο κλίμα, δεν αφήνει τον αναγνώστη να ξεχάσει πως διαβάζει για έναν συγκεκριμένο τόπο, που έχει τις τάδε παραδόσεις και τις δείνα συνήθειες. Κάνει τεχνάσματα με το κείμενο ο συγγραφέας που τα βρήκα εντυπωσιακά, όπως το να ξεκινάει μια σκηνή βίαιου καβγά με το να μας πληροφορεί για τα κόκαλα που πρόκειται να σπάσουν και τι είδους πόνο προξενεί αυτό. Ξεκινάει με μικρές άκυρες πληροφορίες και καταλήγει εκεί που θέλει με έναν ευφάνταστο τρόπο. Θίγει, επιφανειακά, κάποια σοβαρά θέματα (ό,τι δεν επηρεάζει την υπόθεση δε δέχεται ιδιαίτερη ανάλυση). Τα προβληματικά κομμάτια είναι εκεί και φαίνονται, όπως: τι είναι διατεθειμένο ένα Σώμα να παρουσιάσει στο κοινό ώστε να μη φανούν τα τρωτά του σημεία ή το θέμα του αλκοόλ . Γίνονται και νύξεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η αστυνομία με τον Τύπο). Το θέμα των Αβορίγινων κυριαρχεί φυσικά. Το τέλος είναι κάπως άτσαλα απλωμένο, θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη έκταση ώστε να μη νιώσει ο αναγνώστης πως τελειώνει απότομα. Βέβαια, αυτό βοηθάει διότι η σειρά με τον Χάρι Χόλε μόλις ξεκίνησε!
0
Στο πίσω κάθισμα
comme ci comme ça
Είχα πολύ καιρό να διαβάσω αστυνομικό μυθιστόρημα και είχα εναποθέσει όλες μου τις προσδοκίες στο συγκεκριμένο. Ίσως επειδή μου το έχουν εκθειάσει, ίσως γιατί το παρουσιαστικό και η καλαισθησία της έκδοσης με συνεπήρε. Μέχρι και την μέση περίπου του βιβλίου ήμουν αρκετά θερμή και σκεφτόμουν να προμηθευτώ με ολόκληρη την τριλογία ώστε να περάσω όμορφες αναγνωστικές μέρες παρέα με την Γιαννάκη και τους χαρακτήρες της, όπως και να 'χει, σε τελική ανάλυση δεν με άφησε ικανοποιημένη. Αρχικά χτίζει σταθερά μια ατμόσφαιρα, μυστήριο σε ένα θέατρο της Αθήνας, ένας άνθρωπος της τέχνης φαινομενικά φιλικός αλλά όσο ξετυλίγεται το κουβάρι με τις ανομίες του βλέπουμε πόσο απέχει από τον αρχικό υπολογισμό. Ένα οικογενειακό δράμα, η κούραση της γραφειοκρατίας, ένας φορτικός δημοσιογράφος. Ακούγεται πολλά υποσχόμενο αλλά από την μέση περίπου κι έπειτα κάνει μια κοιλιά και κάπως ξεχνάει ό,τι έχει χτιστεί μέχρι εκείνο το σημείο. Το οικογενειακό δράμα ξεχνιέται, η ομάδα βρίσκεται σε πλήρη αποδιοργάνωση, ο δε επικεφαλής, Χάρης Κόκκινος δεν ξέρει σε τι να συγκεντρωθεί. Η επίλυση του εγκλήματος και η εύρεση της δολοφόνου είναι ένα ακόμα αρνητικό καθώς θέτεται ως "άσσος στο μανίκι", διόλου ευρηματικό. Όταν συναντάμε για πρώτη φορά την χαρακτήρα, έμμεσα δημιουργείται μια υποψία για την σχέση της με το έγκλημα, αλλά ούτε λόγος για την ταυτότητά της.
0
Middlesex
Η αυτοψία ενός οικογενειακού δράματος κι όχι η βιογραφία ενός ίντερσεξ
Αποδίδω την υψηλή βαθμολογία κυρίως στη λογοτεχνική του αξία αφού σε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια μπορώ να πω πως απογοητεύτηκα. Περίμενα πιο ουσιαστική εξέλιξη χαρακτήρων και καλύτερη επαφή με το θέμα της σεξουαλικότητας κι επίσης λιγότερη έλλειψη συνοχής και μοτίβων των χαρακτήρων.. Η γραφή του Ευγενίδη είναι άριστη (όχι τόσο λυρική όσο θα περίμενε κανείς) αλλά ιδιαίτερη μέσα στην απλότητά της. Έμεινα επαρκώς ικανοποιημένη από την απεικόνιση της ελληνικής οικογένειας και των στερεοτυπικών χαρακτηριστικών που συναντάμε στην λογοτεχνία συνέβαλλε θετικά στο ύφος του βιβλίου. Στο ιστορικό του κομμάτι το βιβλίο, επίσης, με κράτησε, η ορφάνια των αδελφών στο Βιθύνιο και η προσφυγιά τους με συγκίνησε, (μέχρι εκεί έφτασε βέβαια, δεν κατάφερε ο συγγραφέας να με κάνει να συνδεθώ με τους χαρακτήρες). Μια θετική ερμηνεία που μπορώ να δώσω καθώς είχα πολλή θέληση να μου αρέσει αυτό το βιβλίο, είναι πως η δεισιδαιμονική και εμμονική φύση της γιαγιάς του πρωταγωνιστή, Δεισδαιμόνας, καθώς και η αυτοκαταστροφική και ενοχική της σκέψη την οδήγησαν στο να βλέπει μια σύνδεση και μια συσχέτιση με την σεξουαλικότητα του εγγονού και την αιμομικτική σχέση της με τον σύζυγο της και ως επέκταση του γιου και της ανιψιάς της. Υπό αυτό το πρίσμα βλέπω κάτι το λογοτεχνικό, κάτι το δραματικό, και προσωπικά αρνούμαι να συμφωνήσω με την επικείμενη θεία δίκη που η Δεισδαιμόνα έβλεπε να παίρνει σάρκα και οστά στους εφιάλτες της.
0
Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας
Το δράμα του προικισμένου παιδιού
Η Μίλερ με προσιτό λεξιλόγιο για τον μέσο αναγνώστη που δεν διαθέτει γνώσεις ψυχιατρικής, αναλύει το κομμάτι της παιδικής ψυχολογίας που καταστρέφεται κάτω από την κακοποιητική συμπεριφορά των γονέων και πως αυτό ακολουθεί το παιδί και στην ενηλικίωση. Η Μίλερ υποστηρίζει πως το κλειδί για να συμφιλιωθείς με όλες τις αρνητικές σκέψεις κι αναμνήσεις είναι να αγαπήσεις το παιδί που ήσουν γι' αυτά που κατάφερε να επιτύχει.
1
Το αυτό
Το βιβλίο πραγματεύεται τον φόβο καθαυτό και το πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί εις βάρος ενός αθώου μυ
Ακόμα και στο δεύτερο μεγαλύτερο βιβλίο του, ο Κινγκ έχει αυτό το χάρισμα να κρατάει την προσοχή του αναγνώστη πάντα χωρίς να κουράζει. Είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του άλλωστε... Όπως είναι δεδομένο και το ταλέντο του στο να χαλάει με διάφορους τρόπους το τέλος. Μετά από αυτή μου την ανάγνωση δύο πράγματα επιβαιβεώθηκαν, το πόσο υπέροχα σκηνοθετεί ο Κινγκ με τις λέξεις του και το πόσο καλός είναι στο να απεικονίζει την παιδική ηλικία. Την περίοδο εκείνη που το καλοκαίρι και περιπέτειες είναι ο κύριος άξονας της ζωής.
0
