Reviews

20

Followers

14

Following

17

Βιβλία

0

Reviews

20

Followers

14

Following

17

Αγαπημένα βιβλία

0

Reviews

Ο Kαστανάνθρωπος



7/10

Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα βασισμένο σε μία πολύ ενδιαφέρουσα αρχική ιδέα . Οφείλω δυστυχώς να ομολογήσω ότι ενώ η γραφή του Sveistrup με κέρδισε, δε με ενθουσίασε η εκτέλεση. Αρχικά, θεωρώ ότι η όλη ιστορία θα μπορούσε να συμπτιχθεί κάλλιστα σε ίσως και 100 λιγότερες σελίδες, ενώ παρά του ότι σε ορισμένα σημεία πλατείαζε, δεν αφιέρωσε αρκετό χρόνο στο να μας συστήσει τους χαρακτήρες. Η δε αποκάλυψη του "Καστανανθρώπου" , μπορώ να πω ότι με ψιλοαπογοήτευσε. Περίμενα κάτι διαφορετικό, κάτι που θα δικαιολογούσε λίγο καλύτερα ορισμένα πράγματα που λαμβάνουν χώρα στο βιβλίο. Σαν σύνολο δεν με άφησε δυσαρεστημένη, μα ούτε και απόλυτα ικανοποιημένη. 7/10 θα έλεγα.

1



8/10

Ο συγγραφέας του βιβλίου τολμά να διηγηθεί την ιστορία ενός έγχρωμου αγοριού που καταλήγει στον οίκο αναμόρφωσης νέων Νίκελ τη δεκαετία του 60΄. Και λέω τολμάει διότι το έργο αυτό κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Το Νίκελ επρόκειτο για ένα κολαστήριο – σίγουρα όχι το μοναδικό στην Αμερική – όπου χιλιάδες παιδιά υφίσταντο επί σειρά ετών σωματική, σεξουαλική και ψυχική κακοποίηση. Παρά το γεγονός ότι στο ίδρυμα αυτό κατέληγαν και λευκά και έγχρωμα αγόρια, οι αδικίες σε βάρος των τελευταίων ήταν οφθαλμοφανείς. Δε θα πω ψέματα, η μετάφραση θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Θέλω όμως να εστιάσουμε στην κρισιμότητα του θέματος που πραγματεύεται το βιβλίο. Σκηνές ανείπωτου πόνου διανθίζουν το σύνολό του, ενώ κάθε τόσο μαθαίνεις τη θλιβερή ιστορία κάποιου διαφορετικού παιδιού-τροφίμου του σχολείου, κάποιου παιδιού που στιγματίστηκε, σακατεύτηκε και επέστρεψε στον σκληρό κόσμο ακόμα πιο φοβισμένο από ό,τι πριν. Μολαταύτα, αξίζει να επιστήσουμε την προσοχή μας στην στάση του νεαρού πρωταγωνιστή. Ο Έλγουντ, οπαδός του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και των ιδεών του «Ρίξτε μας στη φυλακή, και θα σας αγαπάμε και πάλι», επιχειρεί με αυτοθυσία να κλονίσει τα θεμέλια του κολαστηρίου της Φλόριντα. Η ιστορία αποτελεί αναμφισβήτητα μια γερή γροθιά στο στομάχι, ένας κουβάς με παγωμένο νερό που σε ξυπνάει βίαια από την ανέμελη πραγματικότητα. Ένα βιβλίο που θα σε κάνει να αντιδράσεις αλλιώς απέναντι στο επόμενο «δεν μπορώ να αναπνεύσω».

0

Το βασίλειο



8,5/10

Αρχικά παρ'ότι έργο του Νέσμπο, αστυνομικό δεν ειναι. Πρόκειται για ενα καλοδουλεμένο οικογενειακό δράμα γεμάτο ανατροπές και ιδιόρρυθμους χαρακτήρες. Αγάπησα τη γραφή του Νεσμπο η οποία με βοήθησε να ενταχθώ αμέσως στην ιστορία και το αφιλόξενο μα επιβλητικό νορβηγικό τοπίο. Ειλικρινά σε πολλα σημεια απόρησα με την ανύπαρκτη ηθική της οικογένειας Όπγκαρντ, μα δεν μπόρεσα στο τέλος να τους κρατήσω κακία. Στο μυθιστόρημα αυτό θίγονται θέματα όπως η σεξουαλική κακοποίηση, ωστόσο ο συγγραφέας δεν καταδικάζει το θύμα και τη ζωή του, αφήνει αντιθετα τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Λάτρεψα τη σκιαγράφηση των ηρώων και ενθουσιαζομουν με κάθε νέα πληροφορία που μου δινόταν για αυτούς. Στα πλην του, το τελος ήταν καπως άδοξο, ενώ η ανικανότητα της νορβηγικής αστυνομίας ξεκάθαρα ουτοπική. Χάρηκα πάρα πολυ που το πρώτο βιβλίο του Νέσμπο που διάβασα ήταν αυτοτελές και σίγουρα θα αναζητήσω ξανά κάτι δικό του.

1

ΕΠΤΑ ΨΕΜΑΤΑ



6,5-7/10

Η συγγραφέας σκιαγραφεί με τρομακτική επιτυχία μία τοξική σχέση εξάρτησης. Δεν μπόρεσα παρά να νιώσω αποστροφή για την – φανερά διαταραγμένη – πρωταγωνίστρια, η οποία καθ΄όλη τη διάρκεια του βιβλίου πάσχιζε να μας πείσει ότι υπήρχε κάποια λογική σε ό,τι έκανε. Το γεγονός αυτό μου άφησε μια πολύ αρνητική γεύση και με οδήγησε στο να κόψω και τις 3,5 μονάδες. Συμπληρωματικά, θα ήθελα στο τέλος να αποδοθεί δικαιοσύνη και μερικές μερικές να βρεθούν στη στενή (ή σε μια καλή ψυχιατρική κλινική). Ως προς τα θετικά, η γραφή της Ελίζαμπεθ Κέϊ ήταν ευχάριστη και ζωντανή, ενώ η γενική ιδέα ήταν αρκετά έξυπνη και πρωτότυπη. Οφείλω ακόμα να της αναγνωρίσω ότι δημιούργησε έναν χαρακτήρα τρομερά ιδιαίτερο, τον οποίο τελικά κατάφερε να καθοδηγήσει με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο. Δεν ήταν καθόλου κακό, ωστόσο είχε τις προδιαγραφές για κάτι καταπληκτικό που ποτέ δεν έγινε.

1

Σκέφτομαι να βάλω ένα τέλος



5,5/10

Αρχικα πρόκειται για ενα βιβλίο που αλλιώς το περίμενα και αλλιώς εξελίχθηκε. Η αλήθεια είναι ότι το βασικό πρόβλημα με το συγκεκριμένο ήταν η γραφή του Ριντ. Δεν μου ταίριαξε, με κουρασε, νοτ ε φαν αφτερ ολ. Η ιστορία ηταν οκαυ, η ανατροπή ήρθε στο τέλος και δεν με τρέλανε κιολας. Σε ορισμένα σημεία υπηρχε η επιθυμητή ένταση που κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον μου αλλα αυτη η αισθηση δεν διατηρήθηκε σε όλο το βιβλίο. Στα θετικά του, στην αφηγηση συνάντησα πολλους φιλοσοφικούς προβληματισμούς που αποτέλεσαν τροφή για σκέψη.

0

Girl Woman Other



9,5/10

Τι να πει κανείς για το βιβλίο αυτο. Το ξεκίνησα με τις υψηλότερες προσδοκίες και για καλή μου τύχη αυτες δικαιώθηκαν! Πρόκειται αναμφισβήτητα για ενα σπουδαίο έργο, ενα βιβλίο που δεν θα εκπλαγω αν καποια στιγμή φτάσει να θεωρείται κλασσικό. Καθε ιστορία του καταφέρνει να σε αγγίξει, σου δημιουργεί αναρίθμητα συναισθήματα και σε προκαλεί να διαβάσεις κι αλλο, κι αλλο, κι αλλο. Ευχάριστοι και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, καταστάσεις ρεαλιστικές και γρήγορη πλοκή. Λάτρεψα αφενός το γεγονός ότι ασχολείται με ποικίλα κοινωνικά θεματα, και αφετέρου ότι καθε ιστορία πηγάζει από τον πραγματικο κόσμο και οχι μια φούσκα πανω σε ενα ροζ σύννεφο. Ίσως το πιο σύγχρονο μυθιστόρημα που έχω διαβάσει, με έκανε να το αγαπήσω και να το προτείνω ανεπιφύλακτα. Το μόνο μειονέκτημα -που κατά τη γνώμη μου ωχριά μπροστά στο μεγαλείο του βιβλίου- είναι το γεγονός οτι δεν εχει καθολου τέλειες και έτσι μέχρι να το συνηθίσεις κάπου κουραζει.

1

Η γενιά του αίματος και της οργής



8,5/10

Αρχικά να πω ότι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας προέρχονται από Αφρικανικές φυλές, γεγονός που μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω αρκετές παραδόσεις και έθιμα του πολιτισμού τους. Παράλληλα, έμμεσα αναφέρεται σε φαινόμενα ρατσισμού, στις διακρίσεις σε βάρος ομάδων, στη φρίκη των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Η συγγραφέας κατάφερε να με φέρει κοντά με τους ήρωες και να με εντάξει στο μαγικο περιβάλλον της Ορίσα. Μια προσεκτικά δομημένη ιστορία με σφιχτοδεμένη πλοκή και αρκετά εύκολο σύστημα μαγείας. Χάνει 1,5 βαθμό γιατί σε ορισμένα σημεία πλατειαζε και κάποιες φορες μου την έσπασαν αρκετά οι χαρακτήρες.

1



7/10

Το συγκεκριμένο βιβλίο το διάβασα αρκετό καιρό πριν, ωστόσο σήμερα μόλις βρήκα το ψυχικό σθένος να γράψω για αυτό. Μια ιστορία-δυναμίτης που μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα, μα αναμφίβολα θα το πρότεινα σε κάθε γυναίκα. Πρόκειται για το λεπτομερέστατο ψυχογράφημα μιας τραυματισμένης κοπέλας, η οποία έχοντας υπάρξει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατηθεί από την ψευδαίσθηση ότι πίσω από την κακοποίηση υπήρξε κάποιος έρωτας. Η ακρίβεια και ο ωμός ρεαλισμός με τον οποίο η συγγραφέας αφηγείται την ιστορία σου δίνει την εντύπωση ότι μιλάει στην ψυχή σου, ότι μοιράζεται ένα καλά κρυμμένο μυστικό που οφείλεις να κρατήσεις. Δικαίως θεωρείται ένα βιβλίο που παρουσιάζει με μαεστρία τις λεπτές γραμμές ανάμεσα στη συναίνεση, τη συνενοχή και τη θυματοποίηση. Δυστυχώς παραήταν σκληρό για μένα και δεν το διάβασα με ικανοποίηση. Αναγνωρίζω την αξία του όμως και ένα έχω να πω : για να το διαβάσεις θέλει γερό στομάχι. Φαντάσου να το γράψεις κι όλας. Στα πλην του, η γραφή ήταν για μένα λίγο μεχ.

1



7,5

Μολονότι ο κύριος Μάρκαρης εχει αφήσει εποχή στον χώρο της παγκόσμιας αστυνομικής λογοτεχνίας, για 'μένα το συγκεκριμένο βιβλίο υπήρξε η πρώτη επαφή με το έργο του (μα σίγουρα όχι και η τελευταία). Η γραφή του μου άφησε μια εξαιρετικά θετική εντύπωση καθώς αφενός είχε χιούμορ και αφετέρου απέπνεε έναν αέρα σιγουριάς, την αυτοπεποίθηση μιας πένας καλά εξασκημένης στο χαρτί. Αγάπησα τους χαρακτήρες και ειλικρινά ανυπομονώ να μάθω περισσότερα για την οικογένεια του περιβόητου αστυνόμου Χαρίτου, για τον Λάμπρο και το κίνημα των φτωχών. Θα έρθω όμως να διαφωνήσω με τον χαρακτηρισμό του βιβλίου ως "αστυνομικό μυθιστόρημα", καθώς ναι μεν υπήρξαν 2-3 φόνοι, ωστόσο το περιεχόμενο του εστιάζει κυρίως σε ένα διαχρονικό κοινωνικό φαινόμενο, τη φτώχεια. Δευτερευόντως, αναφέρεται στις κοινωνικές μεταβολές που λαμβάνουν χώρα καθημερινά, στις αλλαγές του περιεχόμενου των σημερινών διεκδικήσεων, στον τρόπο διεξαγωγής τους κλπ. Οι φόνοι που σας ανέφερα πριν ήταν αρκετα "παραμελημένοι", δεν υπήρξε καποια συγκεκριμένη πορεία στις έρευνες και μάλλον η διαλεύκανση τους ήταν τελικά θέμα τύχης. Παρ' όλα αυτα, για κάποια θεματα πρέπει να μιλάμε, αξίζει να εφιστούμε την προσοχή μας στην καθημερινότητα και όχι απαραίτητα στο παρελθόν ή το μέλλον, και για αυτό ακριβώς εκτίμησα ιδιαίτερα το βιβλίο. Στα συν του, ο τίτλος πολύ ταιριαστός, εκεί του βγάζω το καπέλο.

0

Η θάλασσα



9,5

Τι να πει κανείς για αυτό το βιβλίο… Αρχικά, συνδυάζει με μαεστρία την κατηγορία της "επιστημονικής φαντασίας" με την απολαυστικότατη, λυρική γραφή του Μακρόπουλου.  Στη νέα αυτή ιστορία πρωταγωνιστούν ξανά οι ολέθριες συνέπειες μια οικολογικής καταστροφής , η οποία στην προκειμένη περίπτωση επηρέασε την ανθρωπότητα στο σύνολό της. Εικόνες αποκάλυψης στοιχειώνουν την ιστορία από την αρχή έως το τέλος της. Ωστόσο, κάπου μέσα στην καταστροφή, ο συγγραφέας βρίσκει τον τρόπο να μας καθησυχάσει, να απαλύνει τη φρίκη, με την σκιαγράφηση μιας σχέσης φιλίας, έρωτα και συντροφικότητας. Θεματολογία τολμηρή και ασυνήθιστη, σίγουρα κάτι διαφορετικό για τα δεδομένα της ελληνικής λογοτεχνίας.  Θα το ήθελα λίγο μεγαλύτερο (αν και αρχίζω να αγαπώ τη λακωνική και μυστικοπαθή προσέγγιση του Μακρόπουλου), γεγονός που με αναγκάζει – εγώ καθόλου δε θέλω – να αφαιρέσω μισή μονάδα.

0

Ματωμένος ήλιος



Πολυ πολυ καλο

Το συγκεκριμένο ανάγνωσμα μου άρεσε πολύ διότι αφενός διαδραματίζεται στον Μεσαίωνα (δεν το βλέπεις συχνά στα σημερινά βιβλία) και αφετέρου εστιάζει στο παιχνίδι του στέμματος

0

Ο χορός των νεκρών



Πολυ πολυ καλο

Ακου να δεις. Πρωτα θα εξηγησω γιατι εκοψα 2 μοναδες και μετα βγαλε τα δικά σου συμπεράσματα. Λόγος νουμερο 1, ηθελα να γινει λιγο πιο αναλυτικος σε ορισμενες σκηνες, ενω γενικα σε καποια σημεια μου φανηκε σαν να βιαστηκε να τα προσπεσαει και να παει παρακάτω. Και λογος νουμερο 2, παιδιά εχω διαβασει το Αμαροκ τι μου λετε τωρα; Παμε ομως στα καλα γιατι θα παρεξηγηθώ στο τελος. Λοιποοοον. Εξαιρετικά ευχαριστη γραφη, πολυ συμπαθητικος πρωταγωνιστής, ρεαλιστικες αντιδράσεις χωρις περιττο μελοδραμα. Οσον αφορα την πλοκη, ηταν πολυ πολυ εξυπνη, αρκετα διαφωτιστική οσον αφορα το μπακγκραουντ του Οικονομιδη και -κατι που παντα εκτιμω- ο συγγραφεας εθιξε ενα τεράστιο και πολυ σημαντικό προβλημα της εποχης μας, τα δίκτυα παιδεραστών και γενικως η παιδοφιλία. Στο βιβλίο αυτο οι ηρωες έρχονται αντιμετωποι με τις ηθικες τους αξιες, βλεπουμε πολιτικες συνωμοσίες και εκνευριζομαστε με την Φρεντριξεν και την Μοντιν (ευτυχως η μια απο τις δυο παιρνει δρόμο καποια στιγμή). Να το διαβασεις, αξίζει.

0



Αγαπημένο

Πρόκειται για ενα εξαιρετικά καλοδουλεμένο αστυνομικό μυθιστόρημα. Καθ' όλη τη διάρκεια του δοκιμάζει την υπομονή σου αφού ο κύριος Αζαριάδης δεν λέει να αποκαλύψει ποιος είναι αθώος, ποιος ένοχος, τις πταίει τελος παντων. Χωρίζεται σε μικρά κεφάλαια, ενώ υπάρχουν διαρκώς εναλλαγές στα πρόσωπα που αφηγούνται. Τα τοπία, οι χαρακτήρες και οι σκεψεις τους ζωντανεύουν μεσα απο την ιδιαίτερη γραφή του Αζαριάδη και σε προκαλούν να παίξεις μαζι τους, να ακολουθήσεις την ιδιόρρυθμη συμφωνία τους. Ένα φινάλε διαφορετικό, με την αδρεναλίνη σου να ανεβαίνει σε κάθε λέξη! Κόβω 1 βαθμό διότι πλέον οι προσδοκίες μου είναι μεγάλες, και παρ' ότι έξυπνο, το τέλος δεν ήταν τόσο του γούστου μου. Αξίζει να το διαβάσεις!

0



Σωσε με

Αρχικά χαίρομαι να διαπιστώνω ότι στον χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας  προστίθενται διαρκώς νέες φωνές, ιδίως όταν έχουν πράγματι κάτι να πουν.  Διαβάζοντας το βιβλίο του κύριου Σίμου, ξεχώρισα μία πλοκή σύγχρονη και  πρωτότυπη, ήρωες σε γενικές γραμμές συμπαθητικούς (αυτό βοηθάει διότι ο αναγνώστης ταυτίζεται διαδοχικά με όλους και δεν ξέρει τελικά ποιον ή τι  να υποπτευθεί ) καθώς και ένα κλίμα σχεδόν απόκοσμο και μυστηριώδες. Θα παραδεχτώ το χιλιοειπωμένο «δε μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου» - ρε παιδιά αλήθεια είναι πώς να το κάνουμε?- και θα προσθέσω ότι πρόκειται για ένα  ανάγνωσμα γεμάτο αγωνία, ανατροπές και δράση. Κυλάει ευχάριστα και γρήγορα, ενώ συνδέει τα στοιχεία με τρόπο αριστοτεχνικό, ώστε όταν η αλήθεια αποκαλυφθεί να μην ξέρεις από πού σου ήρθε (κι ας ήταν κάτω από τη μύτη σου). Και θα μου πεις εσύ τώρα –σε βλέπω εδώ το΄χεις- «αφού ήταν τόσο καλό ρε κοπελιά, τον 1 βαθμό γιατί τον τσιγκουνεύεσαι?» και εγώ θα σου απαντήσω ότι το μόνο μειονέκτημα που βρήκα στο βιβλίο ήταν ότι σε ορισμένα σημεία (πολύ λίγα μη φανταστείς) οι προτάσεις δεν είχαν τόσο καλή σύνταξη. Δατς ολ. Να το διαβάσεις αξίζει.

0

Η διερμηνέας



Η διερμηνέας

Το βιβλιο αυτο λοιπον αναφέρεται στην ανέμελη Γερμανία του 1963, σε μια χώρα που προσπαθεί να ξεχάσει, σε ανθρώπους που κρύβονται πίσω από το προσωπείο της άγνοιας και της λήθης. Σε γενικες γραμμες μου αρεσε πολυ, ήταν ενα αξιοπρεπες γυναικειο ψυχοχράφημα, ενω διεθετε πολλα κοινωνικα στοιχεια και πληροφοριες για την εποχη και τα ηθη της. Δεν ελειπαν οι αναφορες στον ερωτα, στον θεσμο της οικογενειας, στην παρακμιακη ηθικη της Φρανκφούρτης των 60's. Το βιβλίο αυτό σε βάζει σε σκέψεις αναφορικά με πολλά θέματα. Ένα από αυτά είναι το εξής ερώτημα : Πώς μπορείς να κρίνεις την αθωότητα; Στο τέλος δε σας κρυβω οτι εκλαψα κιολας. Κατα τη γνώμη μου, το βασικο του προβλημα ήταν το γεγονος οτι παρ'όλο που φτανει δε φτανει τις 350 σελιδες, ορισμένα σημεια απλα με αναγκαζαν να ευχομαι να μπει στο ψητό. Ε οχι βρε αδερφε, δε με πολυενδιαφερει η ψητη παπια που εφαγε η οικογενια το 1948, ειδικα εφοσον δεν εξυπηρετει την πλοκή.

0

Χαμηλή βλάστηση



Πολύ πολύ καλό

Το βιβλίο αυτό χωρίζεται σε 3 κεφάλαια, το πρώτο ονομάζεται Θάμνοι, το δεύτερο Πόες και το τρίτο Μπονσάι. Όσο προχωράς τα διηγήματα μικραίνουν, καθώς  μεταφέρεσαι από το ένα φυτουλάκι στο άλλο – εγώ το βρήκα πολύ έξυπνο και ήθελα να το αναφέρω. Αυτό που με κέρδισε στα διηγήματα εκείνα, ήταν το γεγονός ότι μπορεί κάποια να είχαν ακόμα και μισή σελίδα έκταση, αλλά τα συναισθήματα που κατάφεραν να μου προκαλέσουν ήταν απίστευτα δυνατά. Όλες οι ιστορίες μου φάνηκαν τόσο ξεχωριστές, τόσο ανθρώπινες και τρυφερές  που απλά στεναχωρήθηκα απίστευτα όταν το σύντομο ταξίδι τους τελείωσε. Στα συν του, η γραφή της κυρίας Στασινοπούλου είναι απλά απολαυστική, να τα λέμε και αυτά. Αξίζει να το αποκτήσεις, κάν΄το και θα με θυμηθείς. Θα σου αφήσω εδώ ενδεικτικά ένα απόσπασμα από το αγαπημένο μου διήγημα-παράγραφο, έτσι για να πάρεις μια ιδέα. «Άκουσα πρόσφατα κάτοικο των πολύπαθων, κοντινών στη γειτονική τουρκική ακτή νησιών μας να αφηγείται ότι πρόσφερε σε έναν Σύρο πρόσφυγα νερό και φαΐ και τον περιέθαλψε. Εκείνος, φεύγοντας, του είπε: "Δεν έχω τίποτε να σου δώσω για να σε ευχαριστήσω. Πάρε, σε παρακαλώ, το κλειδί του σπιτιού μου στη Συρία αυτό έχω μόνο". Πρόσφερε τη μοναδική αυταπάτη του, ότι θα μπορούσε τάχα να γυρίσει κάποτε πίσω.»

0

Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες



Αγαπημένο

Δεν ξέρω αν πάει κάτι λάθος μαζί μου, αλλά άπαξ και κλάψω σε βιβλίο, κερδίζει αμέσως μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου – κυρίως στη γωνίτσα με τα all time favourites- και ναι, καλά το κατάλαβες έπεσε  πολύ πολύ κλάμα εδώ. Η  ιστορία αυτή με έκανε να νιώσω τόσα διαφορετικά συναισθήματα , μεταξύ άλλων λύπη, θυμό αλλά και χαρά. Μαζί με την αξιαγάπητη πρωταγωνίστρια, εξοικειώθηκα με το αφιλόξενο μα μαγευτικό βιότοπο του βάλτου. Πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν σε αφήνει να το αφήσεις, ενώ παράλληλα σε κρατάει σε αγωνία  και είναι ευανάγνωστο. Το ερώτημα που μου γεννήθηκε διαβάζοντάς το ήταν το εξής : είναι πράγματι η οργανωμένη κοινωνία με τους νόμους και τις ανέσεις της πιο πολιτισμένη από την ελεύθερη και άγρια φύση? Να τονίσω ακόμα ότι εάν το σενάριο αυτό μεταφερόταν στη μεγάλη οθόνη θα σάρωνε βραβεία. Τι? Μια ιδέα πέταξα. Εν ολίγοις, αν βρεθείς σε κάποιο βιβλιοπωλείο και ψάχνεις την επόμενη σου περιπέτεια, ΑΠΑΙΤΩ (χτύπημα χεριού στο τραπέζι)  να επιλέξεις το συγκεκριμένο. Χωρίς πλάκα τώρα, είναι απλά συγκλονιστικό γεμάτο υπέροχα κοινωνικά μηνύματα.

2

ΑΜΑΡΟΚ



Αμαροκ

Λοιπόν, λοιπόν, λοιπόν. Μέχρι το τέλος του βιβλίου που έγινε και η απόλυτη ανατροπή, ο συγγραφέας σε αφήνει να πιστεύεις κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα, στοιχείο που προσωπικά λατρεύω στα αστυνομικά μυθιστορήματα. Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων αλλά και οι περιγραφές του βιβλίου ισορροπούν αρμονικά και αν μη τι αλλο δεν σε κουράζουν ούτε λεπτό. Να σημειωθεί ακόμα ότι ο πρωταγωνιστής μου έγινε τρομερά συμπαθής, αφού ξέφευγε από το μοτίβο του κλασικού ντετέκτιβ . Το βιβλίο θίγει πολλαπλά θέματα, ένα εκ των οποίων την παρενόχληση των γυναικών, ένα φαινόμενο παγκοσμιο. Ο συγγραφέας μιλάει για τη δυσπιστία με την οποία αντιμετωπίζονται ακόμα και από τις υπόλοιπες γυναίκες, εκείνες που καταγγέλλουν ένα περιστατικό παρενόχλησης, ενώ με τον τρόπο του έμμεσα υποδεικνύει τι είναι πράγματι ηθικό να συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις (πολυ έξυπνο που αποφάσισε να εντάξει και αυτό το στοιχείο στο βιβλίο του). Τέλος, η πλοκή ήταν γρήγορη και ευχάριστη, ο,τι συνέβαινε είχε έναν συγκεκριμένο ρόλο στην ιστορία και σίγουρα θα επιλέξω κάποιο ακόμα βιβλίο του κυρίου Γιαννιση.

1

Η Βιβλιοθηκάριος του Άουσβιτς



Η βιβλιοθηκάριος του Άουσβιτς

Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτό το βιβλίο. Μέσα σε αυτές τις 528 σελίδες φωλιάζει η σπαρακτική ιστορία ενός έθνους, ανθρώπων σαν εμένα και εσένα που βίωσαν ίσως την πιο σκληρή πλευρά τοσο του πολέμου όσο και του ανθρώπινου είδους. Ωστόσο ο συγγραφέας δεν θρηνεί. Αντίθετα μάλλον πρόκειται για ένα βιβλίο-ύμνο στη ζωή.  Η ιστορία της Ντίτα αποτέλεσε για εμένα μια γροθιά στο στομάχι, ένα ωμό ανάγνωσμα γεμάτο συναισθήματα.  Ο κύριος Ιτούρμπε δεν εξωραΐζει την πραγματικότητα, από το βιβλίο του δε λείπει στιγμή το στοιχείο του ρεαλισμού. Στα συν του, θα προσθέσω ότι μιας και λατρεύω τα βιβλία που μιλούν για βιβλία δεν θα μπορούσε να με απογοητεύσει αυτή  η ιστορία.  Παρουσιάζει τα βιβλία ως παράθυρα σε νέους κόσμους, όσο ζοφερή και αν μοιάζει  η πραγματικότητα. Η Ντίτα, η 14χρονη βιβλιοθηκάριος του Άουσβιτς-Μπιρκενάου παραδίδει μαθήματα θέλησης, δύναμης και κουράγιου.

1

Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς (Μεταίχμιο Pocket)



Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς

Με λίγα λόγια και χωρίς υπερβολή, δεν μπόρεσα (ούτε θέλησα) να το αφήσω από τα χέρια μου. Η απολαυστικότατη και μοντέρνα πένα της κυρίας Παπαδημητρίου με άφησε απόλυτα ικανοποιημένη. Αγάπησα και μίσησα χαρακτήρες, ένιωσα να με παρασύρει η γαργαλιστική δίνη της καλοδουλεμένης ιστορίας. Πρόκειται μάλλον για ένα μουσικό οδοιπορικό, στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, ιδίως στο "έντεχνο" των 80ς και 90ς. Το αγάπησα, αν και δεν μπορώ να πω ότι διάθετε την καταιγιστική δράση και τις ανατροπές που ενδεχομένως αποζητούν οι λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας. Η Χίλντα Παπαδημητρίου συνδυάζει άψογα τις μουσικές της γνώσεις σε μία υπόθεση δολοφονίας, προσαρμόζοντας το βιβλίο της στο ιδιαίτερο μουσικό της ύφος, με διαρκείς αναφορές σε συνθέτες, καλλιτέχνες και συγκροτήματα. Ένα βιβλίο για τους λάτρεις (και μη) της μουσικής.

0