Το 1847 γίνεται η έκδοση του πρώτου βιβλίου της Σάρλοτ Μπροντέ, με τίτλο “Τζέυν Έυρ” στο οποίο παρακολουθούμε τη ζωή της ομώνυμης ηρωίδας, από την παιδική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση της, τα συνεχή εμπόδια που συνατά και τον έρωτα που τρέφει για τον κ. Ρότσεστερ. Το μυθιστόρημα αυτό, αποτελεί μία από τις βάσεις της Αγγλικής Λογοτεχνίας, μιας και το συγκεγκριμένο έργο προσεγγίζει θέματα πολύ πιο μπροστά από το χρόνο γραφής και γενιάς του. Κάποια από αυτά είναι η κοινωνική κριτική, η σεξουαλικότητα, το βάθος της θρησκείας και ο φεμινισμός. Η περιγραφή, η πλοκή, η εξέλιξη των χαρακτήρων, η αντιμετώπιση των περισσότερεων καταστάσεων για μένα είναι αξιοθαύμαστα. Σε μια εποχή που οι γυναίκες αναμενόταν να είναι μονάχα διακοσμητικά, χωρίς γνώμη, χωρίς ανάστημα .. η Σάρλοτ Μπροντέ δείχνει πως αρνείται να υποκύψει σε αυτές τις προσδοκίες.
Το συγκεκριμένο έργο, δεν πρόκειται ξεκάθαρα για ένα μυθιστόρημα. Περισσότερο θα μπορούσα να το ορίσω ως ένα ημερολόγιο στο οποίο ο Αντόνιο εξιστόρησε κάθε συναίσθημα του, ένα τρόπο να εκφράσει το θυμό που έτρεφε για τους πάντες και τα πάντα καθώς κυλούσε η εφηβεία του. Για κάποιους αυτό το βιβλίο είναι ένα «αριστούργημα» και για κάποιους άλλους κάτι καθόλου ιδιαίτερο. Προσωπικώς, δεν βρίσκω κάποια αρνητικά στο συγκεκριμένο έργο, βέβαιώς όμως δε βρίσκω και κάποιο μεγάλο θετικό που να το κάνει εξίσου ένα αξιοσημείωτο έργο. Για εμένα η γραφή, η ωμή αλήθεια και τα στεγνά λόγια του Αντόνιο ήταν κατά κύριο οι λόγοι οι οποίοι με καθήλωσαν και με έκαναν να διαβάσω αυτό το βιβλίο γρήγορα μέχρι την τελευταία του σελίδα. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀
0
Αγαπημένος Μικρός Νικόλας!
Η κλασσική συλλογή ιστοριών από τη Γαλλία που ξεχωρίζει στην καρδιά κάθε αναγνώστη. Μια ειδυλλιακή συλλογή γεμάτη χιούμορ και ιστορίες για να διδάξουν και να μείνουν αξέχαστες!
Στη δεκάδα με τα πρώτα βιβλία, τα οποία διάβασα, ανήκει και το συγκεκριμένο. Η Τζάκλιν Ουίλσον είναι Αγγλίδα συγγραφέας γνωστή για το ταλέντο της πάνω στην παιδική λογοτεχνία. Κάποια από τα έργα της παρουσιάζουν συχνά ώριμα θέματα όπως είναι η υιοθεσία, το διαζύγιο και η ψυχική υγεία. Τέσσερα από τα βιβλία της βρέθηκαν μάλιστα στη δημοφιλή δημοσκόπηση του BBC για τα 100 δημοφιλέστερα βιβλία στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 2004 λοιπόν η επιτυχημένη συγγραφέας κυκλοφορεί το “Κολλητές για Πάντα” και πέντε χρόνια μετά, το βιβλίο έρχεται στην Ελλάδα. Το διάβασα κατευθείαν όταν ήρθε στη χώρα μας, άρα από τότε μετράω περίπου έντεκα χρόνια με την ιστορία του να έχει μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μου. Δύο νεαρά κορίτσια, η Ρουμπίνη και η Εβίτα είναι φίλες από τη μέρα που γεννήθηκαν. Είναι απόλυτα διαφορετικές μα συγχρόνως ψυχικά ίδιες. Μοιράζονται τα πάντα ως που μία απόφαση, ένα μυστικό, φέρνει ρήξη στη φιλία τους και στο αν θα εξακολουθήσουν να είναι κολλητές για πάντα. Πρόκειται για μια συγκινητική αλλά και διασκεδαστική ιστορία για την αξία της φιλίας και το πως δοκιμάζεται όπως οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη σχέση από πολύ μικρή ηλικία. Όπως και οι υπόλοιποι αναγνώστες κατά κύριο λόγο, έτσι κι εγώ, το λάτρεψα γιατί έθεσε το τότε παιδικό μου μυαλό σε σκέψεις και αναλογισμούς. Καλογραμμένο, με μια μεν απλή γραφή, η συγγραφέας προσπαθεί έμμεσα να περάσει στους αναγνώστες μικρούς και μεγάλους, κάθε μήνυμα και συναίσθημα της ιστορίας αυτής. Ένα από τα πιο σπουδαία πράγματα στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι η αισιοδοξία και η ελπίδα που κρύβεται σε κάθε σελίδα αυτού για ό,τι κι αν ακολουθήσει. Μιλάμε για μια ευχάριστη και διασκεδαστική ιστορία γεμάτη από περιπέτειες.
0
Για τους ρομαντικούς αναγνώστες...
Για να είμαι ειλικρινής η συγγραφέας του “Όλα για Σένα” Νίκολα Γιούν με έκανε να εμπιστευτώ το τρόπο συγγραφής της εύκολα και είμαι έτοιμη να περάσω ανεπιφύλαχτα στο δεύτερο βιβλίο της. Δε μπορώ να εντοπίσω ξεκάθαρα αρνητικά χαρακτηριστικά στο έργο αυτό, βέβαια όμως έχω μικρές ατάκες και σκηνές που μου άρεσαν ιδιαίτερα σε αυτό, πράγματα που με έκαναν να πάρω με καλό μάτι εξ αρχής τον έρωτα του κοριτσιού που αδυνατούσε να βγει από το σπίτι λόγω της ανοσοποιητικής αρρώστιας της με το αγόρι αυτό που ήταν έτοιμο να εξορμήσει από τη βίαιη και τεταμένη σχέση που είχε με τον πατέρα του, πρόθυμοι και οι δύο να ρισκάρουν τα πάντα για να νιώσουν πραγματικά ζωντανοί και ευτυχισμένοι ο ένας πλάι στον άλλον. H Μάντι και ο Όλι έφτασαν στο γλυκό τέλος που περίμενα να έχει εξ αρχής η ρομαντική ιστορία τους.
0
Πολύ καλύτερο από το «The Notebook»
Μέσα από την ανάλαφρη αλλά άκρως ελκυστική γραφή του Σπάρκς μαθαίνουμε για τη ζωή της 17χρονης Ρόνι, η οποία γύρισε ανάποδα όταν οι γονείς της αποφάσισαν να χωρίσουν. Τρία χρόνια μετά, αναγκάζεται να επιστρέψει για το καλοκαίρι πίσω στο σπίτι του πατέρα της στη Βόρεια Καρολίνα, τότε έρχεται αντιμέτωπη με τον πραγματικό εαυτό της, τα μυστικά των γονιών της και τον Γουίλ, τον γοητευτικό νεαρό που γνώρισε στην παραλία. Πρόκειται για ένα βιβλίο αρκετά διαφορετικό από το περίφημο «Ημερολόγιο» του Νίκολας Σπάρκς, στο συγκεκριμένο δεν επικεντρώνεται μονάχα στο να δώσει στους αθεράπευτα ρομαντικούς αυτό που θέλουν κάθε φορά, αλλά στοχεύει στο να συγκινήσει τους αναγνώστες κάθε ηλικίας. Ένα βιβλίο με πολλές λεπτομέρειες και όμορφες σκηνές, που λάτρεψα και με έκανε να έχω δάκρυα στα μάτια καθ'όλη την διάρκεια που το διάβαζα. Αυτό το βιβλίο διαφέρει από τα υπόλοιπα στο πόσο αληθινό είναι, οι χαρακτήρες αποπνέουν μια ατμόσφαιρα πραγματικότητας που στα βιβλία αυτό παραλείπεται τις περισσότερες φορές. Μέσα από τη συγκεκριμένη του συγγραφική απόπειρα βουτά για τα καλά στο πόσο μεγάλη σημασία έχουν στη ζωή μας τα δεσμά της οικογένειας, ο αληθινός έρωτας, η μουσική, η πίστη και η εμπιστοσύνη.
Με μια αρκετά πρωτότυπη ιστορία, η οποία διαδραματίζεται λίγο μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο συγγραφέας μας μιλά για τη ζωή ενός άτεκνου ζευγαριού που ζει στη δυτική Αυστραλία. Ο Τομ Σέρμπουν και η Ίζαμπελ Γκρέισμαρκ βρίσκονται σε αδιέξοδο όταν στη ζωή τους δεν έρχεται αυτό που ποθούν περισσότερο, ένα παιδί, κάτι που από το πουθενά εμφανίζεται στον μικρό νησί όπου ζουν, μέσα σε μια βράκα που ξέβρασε το κύμα. Ενάντια στην ηθική του ο Τομ, αλλά χάρης του αφόρητου έρωτα για την Ίζι, συμφωνεί να κρατήσουν ένα παιδί που δεν είναι δικό τους, δίχως να το ξέρει κάνεις. Ποιο είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί με την απόφαση τους αυτή; Υπάρχει νόμος σε μια τέτοια περίπτωση; Το συγκεκριμένο έργο, κρύβει στις σελίδες ανάμεικτα συναισθήματα, συγκίνηση, χαρά, πίστη, φόβο, συγχώρηση. Μέσα από μια όμορφη γραφή, ο αναγνώστης ζει κάθε χρόνο που περνά πάνω από το αγαπημένο ζευγάρι λες και ζει πράγματι μαζί τους κάθε στιγμή, κάτι που με έκανε να μη χάσω ούτε στιγμή το ενδιαφέρον μου για το συγκεκριμένο δημιούργημα. Ένα δυνατό μήνυμα που μου πέρασε το συγκεκριμένο βιβλίο, είναι πως κάποιες φορές η βαθιά αγάπη δύο ατόμων μπορεί να τους οδηγήσει σε λάθος αποφάσεις .. και τότε δεν υπάρχει επιστροφή.
Με μια αρκετά απλοϊκή γραφή το μυθιστόρημα αυτό σε κάνει να νιώσεις κάθε συναίσθημα που αναπτύσσεται ανάμεσα στον δημοφιλή Τέιτ Κόλλινς και την απλή Σάρλοτ Μπρίκ. Μια ουτοπία που ειλικρινά πρόκειται για το όνειρο κάθε έφηβου κοριτσιού. Ομολογώ ταυτίστηκα με τη βιβλιοφάγο Σάρλοτ, θα πέθαινα να φιλήσω τα χείλη του αγαπημένου μου σούπερ σταρ όπως κατάφερε να κάνει εκείνη, να ζήσω ένα ειδύλλιο παρόμοιο με αυτό που έζησε η ίδια με τον γοητευτικό Τέιτ. Διάφορα εμπόδια που προκύπτουν στην πορεία της σχέσης τους αλλά και το σκοτεινό παρελθόν του ποπ σταρ σε κάνει να διαβάζεις το ένα κεφάλαιο μετά το άλλο ασταμάτητα. Ένα βιβλίο που φέρνει τα αρνητικά και θετικά του σε μια ισορροπία, ένα βιβλίο που για να είμαι ειλικρινής ανήκει σίγουρα στη λίστα με τα αγαπημένα μου. Για πολλούς αναγνώστες το συγκεκριμένο έργο δημιούργησε ανάμεικτα συναισθήματα, είτε θα σου αρέσει απολύτως βρίσκοντας το ευχάριστο, είτε δε θα σου αρέσει καθόλου δίχως να μπορείς να βρεις κάποια ξεκάθαρη ουσία σε ότι διαβάζεις. Αξίζει όμως πιστεύω μια ευκαιρία, κατά την άποψη μου σε όλα τα βιβλία πρέπει να δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία. ⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Το βιβλίο παρουσιάζει το «κακό» με ένα διαφορετικό και ωμό τρόπο απέναντι στο παιδικό κοινό. Ομολογώ πως το διάβασα πρώτη φορά στο δημοτικό μα η «σκοτεινή» αυτή ιστορία με έλκει τόσο πολύ όσο με τότε.
Το 2012, η Αγγλίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας Τζότζο Μόις, κυκλοφορεί το ένατο βιβλίο της με τίτλο “Πριν έρθεις εσύ” το πρώτο από την ομώνυμη τριλογία, με τα δυο επόμενα βιβλία να ακολουθούν τα επόμενα χρόνια... Η πλοκή ακολουθεί την χαριτωμένη Λουίζα Κλάρκ, ένα συνηθισμένο κορίτσι το οποίο ζει τη ζωή της με έναν υπερβολικά συνηθισμένο σύντροφο και μια σταθερή οικογένεια ενώ μόλις μετά βίας έχει βγει λίγο μακριά από το μικροσκοπικό της χωριό. Όταν βρίσκει νέα δουλειά, έρχεται αντιμέτωπη με τον Γουίλ Τρέινορ του οποίου η ζωή δεσμεύεται σε μια αναπηρική καρέκλα μετά από ένα σοβαρό ατύχημα. Ο Γουίλ πάντα ζούσε μια τεράστια ζωή – μεγαλοία, αθλήματα, ταξίδια ανά τον κόσμο και τώρα είναι σίγουρος πως δεν μπορεί να συνεχισει να ζει, όπως είναι. Ένα σύγχρονο ρομαντικό δράμα με μια ανάλαφρη γραφή που κέρδισε θετικές κριτικές από τους περισσότερους αναγνωστές όμως αρκετοί από αυτούς βγαίνουν προβληματισμένοι απ’αυτό. Η όχι τόσο ψηλή βαθμολογία από εμένα οφείλεται στις διαφωνίες που είχα με τα πράγματα που παρουσιάζε ενώ πραγματικά μου άρεσε ο ρομαντισμός του. Δεν αισθάνομαι όμως άνετα να τοποθετήσω υψηλότερη βαθμολογία εφόσον συμφωνώ με τους περισσότερους για το πόσο επιβλαβές είναι αυτό το βιβλίο απέναντι στα άτομα με αναπηρίες.⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Το “Τίποτα Περισσότερο” πρόκειται για ένα spin off βιβλίο από τη δημοφιλή σειρά βιβλίων After της Anna Todd. Η πλοκή ακολουθεί τη ζωή του Λάντον Γκίμπσον, συγκάτοικου και καλύτερου φίλου της Τέσα Γιάνγκ. Μπορεί η γενιά να παράμενει η ίδια, αλλά ο τρόπος γραφής της Todd έχει αλλάξει ριζικά, ώριμη, με πιο προσεκτικό και εκλεκτό τρόπο. Εάν γινόταν θα έβαζα κάτι λίγο παραπάνω από το After και λιγότερο από το Before, ίσως τρεισίμιση αστεράκια, αλλά θα περιοριστώ στα τρία μονάχα (6/10), για τους λόγους που θα εξηγήσω ακολούθως. Μιλάμε για μια ρομαντική ιστορία ερωτικού τριγώνου γεμάτη πάθος και εδώ που τα λέμε και αρκετό άγχος. Λάντον. Ντακότα. Νόρα. Υπάρχουν μικτά σχόλια για το βιβλίο αυτό κι εγώ έρχομαι τώρα να θέσω κάποια αρνητικά που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα παρέβλεπτα αλλά εδώ πραγματικά με ενόχλησαν. Η συνεχόμενη υπενθύμιση της ιστορίας του Χάρντιν και της Τέσα, έκανε στο βιβλίο «κοιλιά», κάποιες φορές πραγματικά δεν χρειαζόντουσαν οι αναφορές τους, θα μπορούσε η πλοκή να συνεχιστεί χωρίς αυτήν την αναγκαστική αναφορά, σαν να θέλει ντε και καλά το After να ζήσει και μες το Nothing More. Δεν λέω πως δεν έχει καλογραμμένους χαρακτήρες, δομή και τα σχετικά .. Δεν είχα πρόβλημα να ακολουθήσω την ιστορία και μπορούσα εύκολα να καταλάβω τους χαρακτήρες και να μπω στη θέση τους. ⠀⠀
Η καλύτερη φίλη της Κόντι, η Μέγκ, αυτοκτονεί με τον χειρότερο δυνατό τρόπο και η Κόντι θέτει ως αποστολή στον εαυτό της να βρει πώς και γιατί κατέληξε εκεί η καλύτερη της φίλη, χωρίς να της έχει πει και να έχει καταλάβει τίποτα. Καθώς η «αποστολή» της ξεκινά ανακαλύπτει ότι υπάρχουν πολλά που δεν της είχε πει η Μέγκ για τους συγκατοίκους της, για τον Μπεν Μακάλιστερ και για ένα κλειδωμένο αρχείο στον υπολογιστή που, όταν καταφέρνει να το ανοίξει, θα την κάνει να αμφισβητήσει ακόμη περισσότερα όλα όσα πίστευε ότι ήξερε για τον θάνατο της φίλης της. Για μια ακόμη φορά η συγγραφέας με εντυπωσίασε, τα βιβλία της είναι απλώς καταπληκτικά, επειδή είναι τόσο αληθινά. Τα συναισθήματα είναι ωμά, οι χαρακτήρες αποτελούν πρόσωπα που συναντάμε ο καθένας στην καθημερινοτητα του και ο τρόπος γραφής της σε κάνει να μην μπορείς να αφήσεις το βιβλίο κάτω. Η ιστορία αυτή είναι γλυκόπικρη, συγκινητική και άκρως αληθινή μιας και δείχνει τα επακόλουθα μιας αυτοκτονίας παράλληλα με την αξία της οικογένειας και το πώς μπορεί κανείς να ξεπεράσει μια απώλεια και να προχωρήσει στη ζωή του.
0
«We are infinite»
Ο Αμερικανός συγγραφέας Stephen Chbosky κυκλοφορεί το 1999 για πρώτη φορά το επιστολικό μυθιστόρημα «Τα πλεονεκτήματα του να είσαι στο περιθώριο» μιλώντας για την ιστορία του Τσάρλι, ενός εσωστρεφή εφήβου ο οποίος διανύει την πρώτη τάξη του Λυκείου. Μέσα από ένα ασυνήθιστο στυλ σκέψης ο Τσάρλι μας μιλά για την μετάβαση από τον κόσμο της εφηβείας στην ενηλικίωση προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τα οδυνηρά ερωτήματα που προκαλούνται από τις αλληλεπιδράσεις του με τους φίλους και την οικογένειά του. Ο συγγραφέας χρειάστηκε περίπου πέντε χρόνια για να γράψει το έργο αυτό, δημιουργώντας τους χαρακτήρες και άλλες πτυχές της ιστορίας από τις δικές του προσωπικές αναμνήσεις. Θέματα τα οποία απασχολούν σε μεγάλο βαθμό νέους και εφήβους αναπτύσσονται στις σελίδες του βιβλίου, συμπεριλαμβανομένου της σεξουαλικότητας, των ναρκωτικών, της κακοποίησης και κατά κύριο λόγο της ψυχικής υγείας. «Τσάρλι, δεχόμαστε την αγάπη που πιστεύουμε ότι αξίζουμε» είναι ένα από τα γνωμικά που δε θα ξεχάσω ποτέ από αυτό. Και είναι αλήθεια. Όπως επίσης αλήθεια είναι το πόσο λατρεύω τον Τσάρλι. Επέλεξα να σας προτείνω το αριστούργημα αυτό, ένα από τα μακράν αγαπημένα μου βιβλία, επειδή πράγματι δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να είσαι από αυτούς που παραμένουν στο περιθώριο, που ξέρουν να περνούν καλά αλλιώς… μιας και ολοι, με οποιονδήποτε τρόπο, μπορούμε να νιώσουμε… απέραντοι.
Δεν ξέρω πως το καταφέρνει κάθε φορά, μα ο αγαπημένος (πλέον για εμένα) Κουμανταρέας με κάνει κάθε φορά να αγαπώ όλο και πιο πολύ την Αθήνα. Μέσα από τις σελίδες του η μεγαλούπολη παίρνει ξανά και ξανά άλλο νόημα για εμένα, λες και πραγματικά ζω κάθε σκηνή στα στενά, στα στέκια και στους δρόμους που περιγράφει!
Σε μια παράξενη εποχή μια νεωτεριστική ιστορία εξελίσσεται, η παντρεμένη γυναίκα βλέπει τον νεαρό φοιτητή καθημερινά στο βαγόνι του ηλεκτρικού, μια ίδια μονότονη διαδρομή που πλάθει έναν όχι τόσο μονότονο έρωτα. Το βιβλίο αυτό μου έδωσε την κάθαρση που ακριβώς χρειαζόμουν στο τέλος, προσφέροντας ακριβώς αυτό που ήθελα στις υποσυνείδητες διαφωνίες που έκανα με τον εαυτό μου καθώς το διάβαζα. Το ρομαντικό αυτό μυθιστόρημα, με μάγεψε, με έκανε να ζήσω κάθε στιγμή λες και ήμουν παρόν μέσα στο κρύο βαγόνι και στη μικρή εκείνη γκαρσονιέρα στον Άγιο Νικόλαο. Τίποτε δε με απογοήτεψε, αντιθέτως κάθε λέξη με έκανε να απολαύσω αυτό το μικρό βιβλίο λες και ζούσα εγώ αυτόν τον μεγάλο έρωτα. Κι εκείνη η σελίδα .. Εκείνη η σελίδα που πάντα διαβάζω, ακόμη κι αν δεν διαβάζω ολόκληρο το βιβλίο. Στη σελίδα 52, έχω αφήσει μια στάλα από την καρδιά μου, κάθε αμφιβολία, ανασφάλεια και φόβο που έχω για τον έρωτα. ⠀⠀⠀
Για μια ακόμη φορά, η Maggie Stiefvater συγκλονίζει δημιουργώντας ένα νέο φανταστικό κόσμο σε μια ιστορία που εμπνέεται από στοιχεία της κελτικής μυθολογίας, θρύλους των υδάτινων αλόγων και τη δική της απέραντης φαντασίας. Ένα αγωνιώδες, τρομακτικά όμορφο ανάγνωσμα!
Στο φινάλε της γλυκόπικρης ερωτικής ιστορίας της Άμπι και του Τράβις, δεν παρακολουθούμε πολλά, θα έλεγα το γνωστό «happily ever after» ρίχνοντας φως όμως και σε μια άλλη πλευρά της ιστορίας τους ώστε να δοθούν μερικές ακόμη απαντήσεις και πληροφορίες στους αναγνώστες.
0
Η γνωστή ιστορία του «κακού αγοριού»
Το έργο αυτό, διχάζει τους αναγνώστες, αλλά προσωπικώς το βρίσκω ως ένα ανάγνωσμα κοντά στο μέτριο. Καθώς το διάβαζα αντιλαμβανόμουν την χαμηλή ποιότητα του βιβλίου αλλά δεν μπορούσα συγχρόνως να το σταματήσω ούτως ή άλλως. Ο τρόπος γραφής δεν ήταν αυτός που επιλέγω συχνά, αλλά ταιριάζει γάντι στον τομέα γενιάς του βιβλίου. Μου άρεσε όμως και ξέρω πως και σε όλους τους άλλους λάτρεις της νεανικής λογοτεχνίας είναι αρκετά πιθανό να αρέσει εξίσου αυτή η ιστορία με το «κακό αγόρι»...
Ένα από τα πιο αληθινά αλλά εξουθενωτικά βιβλία που έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό. Σίγουρα. Μπορεί η συγγραφέας να πετυχαίνει στο να περάσει το μήνυμα των κανονικών ανθρώπων, μα το συγκεκριμένο βιβλίο με διέλυσε ψυχικά, με κούρασε, με τσάντισε και θεωρώ πως το τράβηξε παραπάνω απ' όσο έπρεπε κάνοντας το για εμένα υπερτιμημένο. Πολλές φορές ήμουν με τις φράσεις «δεν ξέρω τι γίνεται τέλος πάντων» και «όχι πάλι τα ίδια» μες το μυαλό...
0
Ο φανταστικός κόσμος της Μάγκι Στιφβάτερ
Μια καταπληκτική σειρά βιβλίων η οποία υπερτερεί από άλλες με παρόμοιο θέμα. Ο τρόπος γραφής της Στιφβάτερ είναι λυρικός, οι περιγραφές είναι εκπληκτικές και μπορείτε να αισθανθείτε έντονα τη λαχτάρα μεταξύ των δύο εφήβων και τον απελπισμένο αγώνα τους μέχρι το τέλος που δίνει ακριβώς την κάθαρση που χρειάζεται ο κάθε αναγνώστης...! Το λάτρεψα!⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀
Το sequel του «Μια Μέρα Μόνο» δεν κούρασε αντιθέτως ήταν αναγκαίο για να μας δείξει πως πολλές φορές η μοίρα είναι αυτή που καθορίζει ποτέ και αν θα μπει κόμμα ή τελεία στη ζωή μας. Η εξέλιξη των χαρακτήρων, ειδικά της Άλισον, ήταν μεγάλη. Δεν μπορώ να διαλέξω ποιο είναι αγαπημένο μου από τα βιβλία αλλά έχω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Γκέιλ Φόρμαν για όσα συμπεριέβαλε σε όλο αυτό... τον Σαίξπηρ, αληθινους καθημερινους χαρακτηρες, αληθινές οικογενειακές σχέσεις και βέβαια την αληθινή αγάπη. Αυτά τα βιβλία ήταν όλα όσα χρειαζόμουν και δεν το ήξερα πως τα ήθελα.
Με μια προσεκτική και ώριμη γραφή η Γκέιλ Φόρμαν παρουσιάζει στο νεαρό κοινό μια τριλογία σαν ένα συναρπαστικό ταξίδι προς την αυτοανακάλυψη και την αληθινή αγάπη. Θα είμαι ειλικρινής, ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα διαβάσει ένα τόσο ρεαλιστικό εργο και γι’ αυτο πιστεύω με εντυπωσίασε εξ αρχής. Δε μπορούσα να σταματήσω να το διαβάζω και δε μπορούσα παράλληλα να σταματήσω να μιλώ για την Λούλου και τον Βίλεμ, ειδικά για τον Βιλέμ. Το λάτρεψα!
0
Θανάσιμα Εργαλεία!
Μία από τις καλύτερες σειρές φαντασίας που έχω διαβάσει, από μία χωρίς αμφιβολία εξαιρετική συγγραφέα, όπως η βραβευμένη Κασσάνδρα Κλέρ.
0
Το βιβλίο που αγαπώ από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα...
Το πρώτο μυθιστόρημα της Ρέινμποου Ρόουελ είναι μια όμορφη, συγκλονιστική ιστορία αγάπης. Το έργο αυτό αναπτύσσει την πλοκή του γύρω από την ελευθερία, την ενδοοικογενειακή βία, την παιδική κακοποίηση, τον εκφοβισμό και τα «πρότυπα» του ανθρωπίνου σώματος σύμφωνα με την κοινωνία μας. Το περίφημο γνωμικό, «Eleanor was right. She never looked nice. She looked like art, and art wasn't supposed to look nice; it was supposed to make you feel something.» είναι αυτό που κυκλοφορεί παντού κι αν και δεν είναι γνωστό πως προέρχεται από την συγκεκριμένη ιστορία, έχει τραβήξει ήδη μεγάλο κοινό. Η ιστορία αυτή έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μο!
Ένα ακόμη συνταρακτικό έργο από την Τζέννιφερ Νιβέν στο οποίο αναφέρονται σημαντικά ζητήματα των νέων. Αυτοεκτίμηση. Αποδοχή εαυτού. Σχολικός εκφοβισμός. Ακόμη κι αν επιλέξετε να διαβάσετε αυτό το έργο ή όχι, το παρακάτω γνωμικό του βιβλίου πρέπει να το ακούσετε όλοι. «Είσαι επιθυμητός. Μεγαλόσωμος. Μικρόσωμος. Ψηλός κοντός. Χαριτωμένος. Απλός. Φιλικός. Ντροπαλός. Μην αφήσεις κανέναν να σου πει κάτι διαφορετικό, ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό.» ⠀⠀⠀
Το βιβλίο αναντίρρητα είναι μακράν καλύτερο από την ταινία... Αφορά τη ψυχική υγεία και πρέπει κάθε νέος να το διαβάσει. Λάτρεψα την Βάιολετ τόσο πολύ, ίσως βέβαια όχι όσο αγάπησα τον Φίντς. Όταν σκέφτομαι το αγαπημένο μου γνωμικό από αυτό το βιβλίο πάντα θα ακούω τη φωνή του να λέει αργά, «Είσαι όλα τα χρώματα σε ένα, σε πλήρη φωτεινότητα.»
Μπορεί κανείς να τη θεωρήσει μια ακόμη ρομαντική ιστορία αγάπης του σήμερα, όμως όπως λέμε οι βιβλιόφιλοι «Ποτέ μην κρίνετε ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του!» - Επρόκειτο όντως για μία γλυκιά ιστορία αγάπης η οποία όμως αποδεικνύει πως τα πραγματικά συναισθήματα και η πραγματική ουσία της ζωής κρύβεται σε όσα θεωρούμε πολλές φορές δεδομένα... Ένα άγγιγμα, ένα βλέμμα, μια κουβέντα, μια αγκαλιά...
Με έναν «άλλο» τρόπο ο Ντέιβιντ Λεβίθαν θέλει να δείξει σε όλο τον κόσμο και στους πιστούς αναγνώστες του πως η αγάπη είναι αγάπη όπως κι αν τρυπώσει στη ζωή ενός ανθρώπου. Επειδή απλούστατα η αληθινή αγάπη δεν κρίνεται από πρόσωπα αλλά από ψυχές.
Κάθε φορά με έναν δικό του τρόπο έτσι και τώρα οι «Χελώνες στο Άπειρο» έρχονται να μείνουν στην καρδιά αλλά και στο μυαλό του αναγνώστη μέσα από τον ιδιαίτερο και διαφορετικό τρόπο γραφής του Γκρίν που ξέρει καλά να «μιλά» στις ψυχές των νέων και να τις αγγίζει...
“Σκεφτόμουν πως, έτσι και οι άνθρωποι ήταν βροχή, εγώ ήμουν ψιλόβροχο και εκείνη τυφώνας.” Αυτή είναι η Αλάσκα Γιάνγκ και αποτελεί μία από τις μακράν αγαπημένες μου χαρακτήρες βιβλίων! Μέσα από μια ωμή, συγκλονιστικά όμορφη γραφή ο Τζον Γκριν μαγεύει νέους και μεγαλύτερους...
Θεωρώ πως η συγγραφέας θα έπρεπε να σταματήσει στην τριλογία. Η αφήγηση της ιστορίας από την πλευρά του Κριστιάν ήταν περιττή. Βαρετό και έως ένα βαθμό αδιάφορο...
Διαβάζοντας «μονορούφι» την τριλογία των Πενήντα Αποχρώσεων, έδωσα περισσότερη προσοχή στα συναισθήματα, στις βαθύτατες λεπτομέρειες της ιστορίας παρά στην πλοκή. Απεχθάνομαι κάθε ερωτική σκηνή, με μια-δυό μονάχα σε εξαίρεση, κάθε όμως σκηνή όπου τα συναισθήματα έφταναν στην κορυφή και μαθαίναμε πιο βαθιά το παρελθόν του Κρίστιαν μου προκαλούσε ενδιαφέρον, κάτι που δεν μου προκάλεσε τίποτε άλλο από τη ζωή εκείνου ή της Αναστάζια. ⠀⠀⠀⠀⠀
Παρόλο τους δισταγμούς και με όσα δεν συμφωνούσα, θεωρώ πως στην έντονη αποκρουστική διαφορετικότητα του AFTER θα ταίριαζε κι ένα διαφορετικό τέλος κι όχι το «ζήσανε αυτά κι εμείς καλύτερα»...
Πολλά πράγματα τα οποία συμβαίνουν στο τρίτο βιβλίο έρχονται κοντά στην υπερβολή και στην απόλυτη τοξικότητα. Σε πολλά σημεία το έργο κάνει «κοιλιά» και σε άλλα τα ήδη «αμφιλεγόμενα» ζητήματα του χτυπάνε κόκκινο!
Το δεύτερο βιβλίο της σειράς είναι το αγαπημένο μου και αυτό που ξεχωρίζει λίγο παραπάνω για εμένα. Πολλές σκηνές του χαράχτηκαν στην καρδιά μου και έκλαψα μαζί με τους πρωταγωνιστές, χωρίς πολλές φορές να συμφωνώ μαζί τους. Αυτό ίσως το κάνει και πιο ρεαλιστικό... Οι κανονικοί άνθρωποι τείνουν να κάνουν πολλά πράγματα με τα οποία δε συμφωνούμε, αμέτρητα λάθη, μα αυτά όλα τους κάνουν αληθινούς και εύθραυστους...
Ο Χάρντιν και η Τέσα θα μπορούσαν εύκολα να θυμίζουν τον Χίθκλιφ και την Κάθριν του σήμερα... Αν σκεφτεί αυτό και μόνο κάνεις καταλαβαίνει πως η «τοξικότητα» και «κακία» μπλέκεται εύκολα με το «πάθος» και τον «έρωτα» στις σελίδες του πρώτου βιβλίου της σειράς...
Το να διαβάσει κανείς γι' αυτήν την τραγική μοντέρνα ιστορία αγάπης από την πλευρά του πρωταγωνιστή, είναι ακόμη πιο «ελκυστικό» από την κανονική σειρά του "After"