Reviews
Αγώνες πείνας: Κοτσυφόκισσα
Αξιέπαινο φινάλε μιας ενδιαφέρουσας τριλογίας!
Η πρωταγωνίστρια μεταμορφώνεται σε σύμβολο της επανάστασης (και τελικά σε αυτό στο οποίο αντιμάχεται, καθώς χειρίζεται τα ίδια όπλα και υποκλίνεται όπως κάθε επανάσταση στις παράπλευρες απώλειες ως αναπόσπαστο κομμάτι της αλλαγής) και φαίνεται πιο άβουλη και χαμένη από ποτέ (τελικά ο Πίτα ήταν η δύναμή της, η ισορροπία της, το μέτρο της για το τι αξίζει πραγματικά... ακριβώς γιατί για εκείνον τα πάντα ήταν ξεκάθαρα... τώρα που χάνει τον εαυτό του, χάνει και η Κάτνις τον δικό της). Κουραστικό περιγραφικά, αλλά τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα αποδεικνύουν ότι η συγγραφέας διαθέτει την ικανότητα διείσδυσης στην ουσία της ιστορίας, στον τρόπο που αναδιαμορφώνεται το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό μέσα από έναν πόλεμο, μια επανάσταση. Στη φριχτή αλήθεια κάθε καλού σκοπού που αγιάζει κάθε κακό μέσο. Ρεαλιστικά, η συγγραφέας αφήνει να περάσει ένα τεράστιο χρονικό διάστημα μέχρι να συνέλθουν οι ψυχικά τραυματισμένοι πρωταγωνιστές. Η επιλογή στο τέλος είναι συνειδητή, ξεκάθαρη και τιμά την Κάτνις (που μέχρι εκείνη τη στιγμή μού την έσπαγε με την ερωτική της αναποφασιστικότητα). Και το φινάλε κλείνει ιδανικά τους Αγώνες Πείνας. Η συνειδητή επιλογή του καλού είναι εφικτή. Είμαι απόλυτα ικανοποιημένη από την πλοκή και την αίσθηση αρτιότητας που αφήνει η τριλογία. Και ακόμα πιο ικανοποιημένη από την κινηματογραφική μεταφορά της.
0
Αγώνες πείνας: Φωτιά
Αξίζει! (αλλά η ταινία αξίζει περισσότερο)
Ενδιαφέρουσα συνέχεια - μικρή λεπτομέρεια: αγάπησα πολύ τις αναφορές στην εικαστική δράση του Πίτα! Όντας φαν της τριλογίας, συστήνω ανεπιφύλακτα και το δεύτερο βιβλίο, αν και πιστεύω ότι οι κινηματογραφική μεταφορά είναι ανώτερη του λογοτεχνικού έργου, προσφέροντας μια Κάτνις περισσότερο πολύπλοκη, αληθινή και επαναστάτρια, στη θέση της μικροπρεπούς έφηβης που παρακολουθούμε στα βιβλία.
0
Αγώνες πείνας 1
Αξίζει! (αλλά η ταινία αξίζει περισσότερο)
Ενδιαφέρουσα σύλληψη - επιτίθεται στο καπιταλιστικό σύστημα και στο αποπροσανατολιστικό παιχνίδι της προσφοράς «άρτου και θεαμάτων» προτάσσοντας ως ασπίδα μια φαινομενικά εύπεπτη περιπέτεια. Διαθέτει μια ευχάριστη αμεσότητα χάρη στην αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, αλλά υστερεί κατά πολύ της ταινίας, η οποία έχει κρατήσει τον κεντρικό άξονα για να δομήσει πάνω του μια βαθιά πολιτική ταινία, με αξιοπρεπείς πρωταγωνιστές που είναι πολύ περισσότερο επιρρεπείς σε φιλοσοφικούς στοχασμούς και έντονα συναισθήματα, σε σχέση με τις εφηβικές φονικές μηχανές του βιβλίου. Τα σημαντικότερα επιτεύγματα είναι για μένα έμφαση στην ανθρώπινη ανάγκη για σοκαριστικό θέαμα, στην παραβίαση των ορίων της αξιοπρέπειας ενώπιον της επιβίωσης, στη σημασία του να είναι κανείς κοινωνικά αποδεκτός... Ομολογώ ότι το ξεκίνησα αρνητικά προκατειλημμένη αλλά με κέρδισε & θεωρώ ότι αξίζει τον χρόνο κάθε αναγνώστη!
0
Κρυφή φωτιά
Αξιόλογη σύγχρονη εκδοχή της "Αντιγόνης"
Ενδιαφέρον εγχείρημα, αλλά τα πρώτα 2/3 του βιβλίου μού φάνηκαν ανούσια, θα μπορούσαν πολύ αποτελεσματικά να έχουν συμπυκνωθεί σε 20 σελίδες. Η αισθηματική ιστορία επιφανειακή για τα δικά μου γούστα, η επαφή του αναγνώστη με την Ίσμα/Ισμήνη μένει ανολοκλήρωτη (η συγγραφέας καταναλώνει όλο το πρώτο τεράστιο κεφάλαιο για να χτίσει τη σχέση μας μαζί της κι έπειτα την ξεχνά ολοκληρωτικά σχεδόν, γιατί μας αναγκάζει να ασχοληθούμε με την εκνευριστική Ανίκα/Αντιγόνη), έχουμε ωστόσο μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση της οπτικής γωνίας του Καραμάτ/Κρέοντα. Οι ήρωες με κούρασαν, δεν βίωσα τα προσωπικά δράματα ή τη φαινομενικά δυνατή σκηνή του τέλους αρκετά έντονα, εκτίμησα περισσότερο τον αντίκτυπο και την έκταση των προσωπικών επιλογών στην σύγχρονη κοινωνία. Συνολικά ωστόσο, το έργο αυτό αξίζει λόγω του τρίτου μέρους, όπου συνοψίζει και εκθέτει επί της ουσίας τις παθογένειες του κόσμου στον οποίο ζούμε.
0
Το μουσείο της σύγχρονης αγάπης
Απογοητευτικό
Αναμφίβολα δεν απευθύνεται σε μένα, καθώς διαφωνώ ριζικά με τον τρόπο που προσεγγίζει, περιγράφει και ορίζει την Τέχνη. Το επώδυνο και το επιφανειακά προκλητικό δεν συμφωνώ να συνδέονται με την έννοια της τέχνης. Δεν με άγγιξε σε κανένα επίπεδο, αν και στο πρώτο κεφάλαιο με κέρδισε για λίγο καθώς τοποθέτησε την Έμπνευση στη θέση του αφηγητή. Η γραφή μέτρια, συχνά κουραστική. Απομυθοποίησα τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς. Κάποια από τα έργα της παρουσιάζουν πραγματικό ενδιαφέρον ως κοινωνικά πειράματα, αλλά κανένα από τα έργα της δεν παρουσιάζει για εμένα καλλιτεχνικό ενδιαφέρον, ενώ η συνολική λογοτεχνική αξιοποίηση αυτών μού φάνηκε αρκετά επιφανειακή. Ωστόσο, είμαι σίγουρη ότι οι λάτρεις της μοντέρνας τέχνης θα αγαπήσουν αυτό το βιβλίο.
0
Επιφανειακό δυστυχώς
Παρόλο που η ομίχλη υφαίνει περίτεχνα το πέπλο της στις πρώτες δύο παραγράφους, καταλήγει να διαλύεται άτεχνα στο υπόλοιπο βιβλίο. Η βιβλιογραφική έρευνα δεν με εντυπωσίασε: διάσπαρτα ονόματα δρόμων, εδεσμάτων, αριστοκρατικών οικογενειών και διάσημων καταστημάτων της παλιάς Θεσσαλονίκης, παρέα με βιαστικά καταγεγραμμένα περιστατικά χολέρας και ηθικής παρακμής, ίσα για να πλαισιώνουν με μια αύρα ιστορικότητας το τόσο βαθύ μπλε των ματιών, το τόσο χρυσαφί των μαλλιών και τα γλυκανάλατα «σ’ αγαπώ» του Φρανκ... Μόνο θετικό στοιχείο, μια μικρή ενδιαφέρουσα ανατροπή. Το βιβλίο σίγουρα μπορεί να αγαπηθεί από πολύ κόσμο, αλλά εμένα με κούρασε.
1
Το εργαστήριο με τις κούκλες
Συμπαθητικό
Συμπαθητικό και αρκετά ατμοσφαιρικό, αλλά δεν κατόρθωσε να με απορροφήσει, ενώ περίμενα να ταυτιστώ με την πρωταγωνίστρια και την ανάγκη της να ζήσει μέσα στην τέχνη και μέσα από την τέχνη. Δεν με έπεισε η εξέλιξη της σχέσης ούτε με την αδελφή της ούτε με τον μέντορα σύντροφό της. Αξιόλογη ωστόσο και ιδιαίτερα υποβλητική η γνωριμία του αναγνώστη με την αρρωστημένη συλλογιστική του Σίλας, η οποία εμπνέει όχι μόνο τρόμο & απέχθεια (που είναι το αναμενόμενο σε αυτές τις περιπτώσεις), αλλά και ενσυναίσθηση μέσα από την κατανόηση. Το «αποστασιοποιημένο» φινάλε με την επιστολή-κριτική είναι επίσης εξαιρετικό. Θεωρώ πως ο τίτλος του βιβλίου είναι παραπλανητικός ενώ ο παραλληλισμός του έργου με το "Αρώμα" ατυχής, αλλά είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι από τους αναγνώστες του θα το αγαπήσουν.
1
Δέκα μύθοι και μια ιστορία
Ανέλπιστα καλό!
«Ο ήχος του πλήθους είναι ο ήχος της ζωής μου». Μέσα σε αυτή τη φράση συνοψίζει την ουσία και την αξία του λογοτεχνικού του έργου ένας Παπανδρέου (ενδεχομένως ο μοναδικός) που κατορθώνει να πετύχει σε αυτό που έχει αναλάβει. Καλογραμμένο, δυναμικό, δίχως ίχνος έπαρσης. Η επιβλητική μορφή του πατέρα-πολιτικού και η ακόμη πιο απειλητική σκιά της που σέρνεται πάνω στα παιδικά χρόνια των απογόνων, για να βαραίνει με το σκοτάδι της κάθε επιλογή, το καλύτερα δομημένο σασπένς ever στη σκηνή με το όπλο, η σημασία του γραφικού χαρακτήρα και η σχέση αυτού με τον έρωτα, μέσα από τη θεσπέσια οπτική της γιαγιάς, η εξύψωση του χορού («ποτέ μη δώσεις σπαθί σε άντρα που δεν ξέρει να χορεύει» - κέλτικη παροιμία), η γεύση Ελλάδας σε περιγραφές όπως αυτή: «θα σου ξέραινα έναν αστερία και θα τον κρεμούσα στον τοίχο για να μυρίζει Αιγαίο το δωμάτιό σου»… Ξεπέρασε τις προσδοκίες μου!
0
Ο μαγικός καθρέφτης και άλλα παραμύθια της γιαγιάς
Εξαιρετική συλλογή πρωτότυπων παραμυθιών για όλες τις ηλικίες!
Συμπαθητική γραφή, πρωτότυπες ιδέες, εκπληκτικό χιούμορ σε μια σειρά από παραμύθια με φιλοσοφικές προεκτάσεις και ανατρεπτικά, χαριτωμένα φινάλε. Σίγουρα κάποια από τα παραμύθια της σειράς θα σας αγγίξουν, οπότε αναμφίβολα αξίζει τον χρόνο σας!
0
Το θαύμα
Αξιόλογο, αλλά αν έχετε διαβάσει το Δωμάτιο, θα απογοητευτείτε.
Ενδιαφέρουσα σύλληψη και χωροχρονική τοποθέτηση της ιστορίας, ενδιαφέροντες χαρακτήρες και θρησκευτικές προσεγγίσεις (του κυνικού άθεου, του προβληματιζόμενου θρήσκου και των απαράδεκτων θρησκόληπτων), αγωνία για τις εξελίξεις, διάσπαρτα διαμάντια που δίνουν τροφή για σκέψη, αλλά το εγχείρημα επισκιάζεται από δύο στοιχεία: 1) την κακή, απρόσωπη, σχεδόν άχρωμη γραφή (και δεν αναφέρομαι απλώς στις ιατρικές σημειώσεις της Λιμπ) που δεν θυμίζει σε τίποτα τον πλούτο της γραφής του «Δωματίου» (η νηπιακή εκδοχή της συγγραφέως γράφει πολύ πιο εντυπωσιακά από την ενήλική της) και 2) το γεγονός ότι ως αναγνώστης καταλαβαίνεις σχεδόν από την αρχή ακριβώς τι έχει συμβεί και περιμένεις πώς και πώς να τεθούν οι σωστές ερωτήσεις για να σωθεί η Άννα (κάτι που αργεί ενοχλητικά πολύ να συμβεί και αναγκάζεσαι να παρακολουθείς επώδυνα το παιδί να σβήνει). Η μεγαλύτερη (ή μάλλον η μόνη) ανατροπή του βιβλίου βρίσκεται στον χαρακτήρα της μοναχής Μιχαήλ, που αποκαλύπτεται σταδιακά, με φοβερή δεξιοτεχνία, για να καταλήξει στην πιο συγκινητική σκηνή της ιστορίας. Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω ότι ο χαρακτηρισμός «φλογερή ερωτική ιστορία» στο οπισθόφυλλο είναι εντελώς παραπλανητικός και σχεδόν προσβλητικός απέναντι στο ίδιο το περιεχόμενο του βιβλίου.
0
Αξίζει τον χρόνο σας!
Μεγαλοφυής σύλληψη, ανεπαρκές αποτέλεσμα. Μετά τα δύο πρώτα άκρως γοητευτικά μέσα στην παράνοιά τους (και το εφικτό αυτής) κεφάλαια, όπου σκιαγραφείται ένα κοινωνικό πλαίσιο ισοπεδωτικό σε όλα τα επίπεδα και άρα απόλυτα λειτουργικό, ειρηνικό και... υπαγορευμένα ευτυχισμένο, το έργο υποτροπιάζει. Αδιάφοροι χαρακτήρες (η ανατροφή την έχει κάνει τη ζημιά της), ανύπαρκτη δράση, έλλειψη της πολυπόθητης ανατροπής, προβληματικές βουτιές στον πυρήνα συναισθημάτων, σκέψεων και καταστάσεων (θίγονται τα πάντα, αλλά βιαστικά και πρόχειρα...). Ωστόσο, το έργο σίγουρα αξίζει την προσοχή όλων μας, καθώς δίνει άφθονη τροφή για σκέψη. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι οι μέθοδοι μάθησης στο βιβλίο δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα: το ηλεκτροσόκ για την πρώιμη κατάργηση της φιλαναγνωσίας και της φυσιολατρείας (η πρώτη ευθύνεται για μια ανεπιθύμητη πολυπλοκότητα και αντίληψη, η δεύτερη δεν έχει κανένα οικονομικό αντίκρισμα σε μια καταναλωτική κοινωνία), τα Προκαταρκτικά Μαθήματα Ταξικής Συνείδησης, η δραματική αποτελεσματικότητα της επανάληψης... είναι αλήθεια τόσο μακριά από την αποπροσανατολιστική δράση της συσσώρευσης γνώσεων που απαιτείται από τους μαθητές και τη μιζέρια-παραίτηση που αιωρείται στην ατμόσφαιρα;
1
1984
Αξιόλογο
Αξίζει τον χρόνο σας για ποικίλους λόγους: για το βαθιά πολιτικό του περιεχόμενο, για την εξαιρετική γραφή του, για τη σημασία που αποδίδεται στη διαστρέβλωση της Ιστορίας (στην ευκολία με την οποία μπορεί να υπαγορευτεί το παρελθόν) και στην βαθμιαία καταστροφή των «περιττών λέξεων» σε ένα απολυταρχικό καθεστώς. Ωστόσο, ένιωσα απογοητευμένη από τους αδιάφορους πρωταγωνιστές και την πλήρη ανικανότητά τους για υπέρβαση (και ναι, ξέρω ότι αυτό ακριβώς επιδίωκε ο συγγραφέας γιατί μέσα σε ένα τέτοιο καθεστώς δεν μπορεί να ανθίσει αντίσταση, αλλά εγώ χρειάζομαι κάτι παραπάνω από τη λογοτεχνία). Με ενόχλησε επίσης η φλύαρη έμφαση σε ένα χλιαρό ρομάντζο που εκχυδαΐζει τον έρωτα. Αλλά ακόμα κι έτσι αξίζει: μπορεί να μην αφυπνίζονται οι ήρωες του βιβλίου, αλλά σίγουρα αφυπνίζονται οι αναγνώστες του!
0
Ανομολόγητες αλήθειες
Τρυφερό.
Τρυφερά μηνύματα μέσα από το λυτρωτικό μοίρασμα δύο γυναικών διαφορετικών ηλικιών. Αξιόλογο στο είδος του, με αναδρομές στις ιστορίες πολλών ηρώων και έμφαση στη βαρύτητα των επιλογών. Διαβάζεται ευχάριστα, κλείνει θετικά. Δεν με άγγιξε όσο ήλπιζα – οι ήρωες είναι ελαφρώς «μονοκόμματοι» (καλοί και κακοί δίχως ενδιάμεσες αποχρώσεις), η γραφή καλή, αλλά ενίοτε κουραστική (αυτό το «ανθρωπόμορφο τέρας» θα το συναντάτε συχνά) και το θρησκόληπτο πνεύμα του βιβλίου λίγο ενοχλητικό για τα δικά μου γούστα. Ωστόσο, επιμένω ότι πρόκειται για καλό βιβλίο, βαθιά ανθρώπινο, το οποίο σίγουρα θα λατρέψουν πολλοί.
0
Το δωμάτιο
Αριστούργημα!
Το Δωμάτιο είναι αναμφίβολα το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει για άπειρους λόγους: γιατί αντιμετωπίζει το happy end ως επώδυνο ταξίδι εξέλιξης κι όχι ως βολικό προορισμό, γιατί είναι πραγματικά πρωτότυπο, άρτιο, πανέξυπνο, απίστευτα καλογραμμένο και γιατί έχει τις απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, δίχως έπαρση ή γελοία συγγραφικά σύνδρομα και κλισέ. Αριστούργημα. Η Emma Donoghue κατορθώνει να μεταμορφώσει τον χειρότερο εφιάλτη στο ομόρφοτερο παραμύθι και να μας πείσει ότι το ιδανικό είναι πάντα εφικτό.
0
Η λέσχη φόνων της Πέμπτης
Συμπαθητικό αλλά όχι τόσο εντυπωσιακό όσο πλασάρεται.
Σίγουρα όχι αντάξιο της φήμης του ή - έστω - των προσδοκιών μου. Αρκετά συμπαθητικό ανάγνωσμα, με συνδυασμό μυστηρίων προς εξιχνίαση, καλούτσικες ανατροπές και ορισμένα διασκεδαστικά ή συγκινητικά στιγμιότυπα, που ωστόσο δεν αντισταθμίζουν τη φλύαρη διάθεση του συγγραφέα και το αδιάφορο των πρώτων 100+ σελίδων του βιβλίου. Προσωπικά, με κούρασε αρκετά η οπτική της Τζόις, νομίζω ότι θα μπορούσε να παραλειφθεί. Επιπλέον, μου πήρε πολλές σελίδες μέχρι να εξοικειωθώ με το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με ηλικιωμένους πρωταγωνιστές (δεν δίνεται επαρκώς έμφαση στην ηλικία τους, ενώ υποτίθεται ότι το βιβλίο πλασάρεται ως πρωτότυπο γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο), ενώ και ο τρόπος με τον οποίο ανακαλύπτουν στοιχεία δεν με έπεισε (ειδικά σε αντιδιαστολή με την παντελώς άχρηστη αστυνομία, την οποία πολύ εύκολα εκμεταλλεύονται ή παρακάμπτουν κατά βούληση). Το μοτίβο του άντρα που λατρεύει τη γυναίκα του και κάνει τα πάντα γι’ αυτήν, ναι μεν όμορφο και συγκινητικό, αλλά το βλέπουμε τόσο συχνά που σχεδόν καταντάει γελοίο. Μεγάλο ατού τα μικρά σε έκταση κεφάλαια (1-5 σελίδων έκαστο), που το καθιστούν ευκολοδιάβαστο, όπως επίσης και το γεγονός ότι στο τέλος ο συγγραφέας τακτοποιεί τα πάντα, δεν αφήνει ερωτήματα να αιωρούνται. Ίσως πάντως ο «ντόρος» και οι πωλήσεις να συνδέονται πολύ περισσότερο με τη φήμη του συγγραφέα παρά με το ίδιο το βιβλίο...
1
Η μικρή αδελφή
Ενδιαφέρον & αγωνιώδες!
Ενδιαφέρον ψυχογράφημα με δυνατά flashbacks, ρεαλιστικές αντιδράσεις και έντονες συναισθηματικά σκηνές. Νομίζω ότι η πραγματική πρωτοτυπία του βιβλίου έγκειται στον σπόρο της αμφιβολίας που τόσο επιδέξια φυτεύει στον αναγνώστη: δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν από τους ήρωες, ούτε να κατανοήσεις πλήρως τις πραγματικές προθέσεις τους. Ευκολοδιάβαστο, αν και η γραφή σίγουρα δεν εντυπωσιάζει (φταίει λίγο και η αυτολεξεί μετάφραση σε αρκετά σημεία). Εξαιρετική η ανατροπή στη μέση του βιβλίου, ελαφρώς γελοίες οι «ανατροπές» των τελευταίων σελίδων. Προσωπικά θα ήθελα να γνώριζα λίγο καλύτερα την Αλίσια, που μου φάνηκε η πιο ενδιαφέρουσα από τους ήρωες. Συνολικά καλό, αγωνιώδες και με σταθερή ροή αποκαλύψεων.
0
Διασκεδαστική γραφή, κακό περιεχόμενο.
Aνήθικη αυτοηθογραφία ενός τρολ παράσιτου, στην οποία ενδιαφέρον βρήκα μόνο στη δηλητηριώδη προσωπικότητα της πεθεράς Νο1, σε κάποια κομμάτια απομυθοποίησης και σε μία μικρής διάρκειας και έκτασης έκλαμψη αυτογνωσίας. Το διάβασα ολόκληρο γιατί η γραφή είναι διασκεδαστική και γιατί ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα περνούσαμε στο "Αστυνομικό θρίλερ" - πλασάρεται ως τέτοιο, αλλά είναι... σαπουνόπερα, με πολύ τσιγάρο και μπόλικη "λιγουριά" για τα δικά μου δεδομένα. Αναμφίβολα πρόκειται για έργο που μπορεί να το αγαπήσει μεγάλο κοινό, δυστυχώς όμως νιώθω ότι το κοινό στο οποίο απευθύνεται, δεν διαβάζει.
0
Αλλόκοτος συνδυασμός συναρπαστικού και κουραστικού...
Ως παιδικό-εφηβικό μυθιστόρημα (γιατί μέσα από τόσες επεξηγήσεις του προφανούς, επαναλήψεις προς εμπέδωση και σωρεία φανταστικών στοιχείων, εγώ μόνο ως τέτοιο μπορώ να το δω), είναι αρκετά συμπαθητικό. Αξιοπρεπές μέσα στην αγνότητα και την ηθική που προασπίζεται, με μπόλικες περιπέτειες στη ζούγκλα, δεν ξέρω κατά πόσο θα άγγιζε τον σημερινό έφηβο, αλλά εγώ θα το πρότεινα άνετα. Έχει χαρακτήρες που βγάζουν γέλιο με τη γραφικότητά τους ή απέχθεια, έχει την ενδιαφέρουσα περίπτωση unokaimu, της τελετής εξαγνισμού από μια δολοφονία, έχει και 2-3 ανατροπές όσον αφορά στους χαρακτήρες, οπότε διαβάζεται σχετικά ευχάριστα. Οι περιγραφές (ανθρώπων, τοπίου, καταστάσεων) είναι φτωχές και επιφανειακές, αλλά οι σχέσεις των ανθρώπων (και ιδιαίτερα η έννοια της φιλίας όπως αναπτύσσεται ανάμεσα σε Αετό και Ιαγουάρο) έχουν μια αγνότητα που συγκινεί. Δύσκολα ωστόσο θα έπιανα στα χέρια μου κάποιο άλλο έργο της συγγραφέως – θα έπρεπε να φέρει πολύ καλές συστάσεις...
0
Η σιωπηλή ασθενής
Ενδιαφέρουσα πλοκή!
Εξαιρετική ιδέα, πειστικά και σωστά δομημένα κίνητρα, συμπαθητική γραφή (αν και ελαφρώς άχρωμη/δημοσιογραφική για τα δικά μου δεδομένα). Κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον, παρόλο που ένα μεγάλο μέρος της "ανατροπής" είναι προβλέψιμο από νωρίς. Το πιο απολαυστικό στοιχείο για μένα ήταν η μυθολογική σύνδεση - και το γεγονός ότι ο πίνακας παρέχεται ως πρόκληση στον αναγνώστη από την αρχή του βιβλίου. Υπάρχουν λάθη πλοκής και κάποιες παραλείψεις, αλλά συνολικά το έργο είναι αξιόλογο και διαβάζεται ευχάριστα.
0
Αδιάφορο.
Απογοητευτικό. Το ασυγχώρητο είναι ότι αυτό καθίσταται σαφές ήδη από την περίληψη του οπισθόφυλλου που λέει τα πάντα. Προσωπικά εναπόθεσα τις ελπίδες μου στον ίδιο τον συγγραφέα, ελπίζοντας ότι δεν θα με απογοητεύσει. Η υπόθεση είναι ό,τι πρέπει για ψευτοκουλτουριάρικο κόμικ χωρίς λόγια, το "έβλεπα" να οπτικοποιείται γελοιωδώς καθώς διάβαζα. Προκαλεί μια ελαφρά υποψία οίκτου, αλλά το συνειδητό της επιλογής του πρωταγωνιστή την αποδιώχνει κι έτσι απλώς έφτασα μέχρι το τέλος χάρη στον μικρό αριθμό σελίδων.
0
Ανάλαφρες ιστορίες
Απολαυστικό!
Απίστευτα διασκεδαστικό, σπιρτόζικο, σαρκαστικό, καλογραμμένο, με τροφή για σκέψη και υπέροχες μικρές ανατροπές στο τέλος κάθε διηγήματος. Ενδιαφέρουσα συλλογή που σίγουρα θα ξαναδιαβάσω στο μέλλον!
0
Απογοητευτικό.
Μια πρωτότυπη και έξυπνη ιδέα που είχε τα φόντα συναισθηματικής επένδυσης και δυνατής ανατροπής αλλά προδίδεται αρκετά νωρίς & χαραμίζεται μέσα από τις οπτικές γωνίες αδιάφορων πρωταγωνιστριών. Κατά τόπους εμφανίζονται εύστοχα σχόλια, αλλά, για μένα, το βιβλίο συνολικά κουράζει γιατί δεν εμβαθύνει πραγματικά σε τίποτα και τα κίνητρα της δημοσιογράφου παραμένουν απεχθή, όσο κι αν η συγγραφέας προσπαθεί να μας πείσει για την ποιότητά της.
0
Ο λευκός ποταμός φλέγεται
Αστυνομικό με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις!
Ο John Verdon δεν απογοητεύει. Το αποτρόπαιο των εγκλημάτων δεν είναι ποτέ παρόν απλώς για να σοκάρει, αλλά για να καταδείξει τα κακώς κείμενα της εποχής μας, τα επικίνδυνα μονοπάτια στην εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας, τη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα – σε αντιπαραβολή με το καλό, που δεν επιβάλλεται ούτε κερδίζει θριαμβευτικά, αλλά δεν παύει ποτέ να αγωνίζεται. Οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται άριστα, μέσα από τις μικρές λεπτομέρειες που παρατηρεί ο Γκάρνεϊ, αλλά και μέσα από τις αποκαλυπτικές δηλώσεις τους. Οι περιγραφές και οι διάλογοι είναι πάντα εμπλουτισμένοι με κοινωνικοπολιτικά σχόλια. Το αστυνομικό στα καλύτερά του!
0
Η ιδιαιτέρα
Καλογραμμένο αλλά χωρίς πλοκή, δράση ή εξέλιξη.
Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο από τη σκοπιά μιας παραμορφωμένης ψυχής, που επιλέγει συνειδητά να μείνει προσκολλημένη σε μια μονομερή αντίληψη του παρελθόντος της, να κατακρίνει τους πάντες και να βουλιάζει στην αδράνεια, θεωρώντας τον εαυτό της θύμα. Μέχρι το τέλος του βιβλίου, παραμένει αυτή που είναι, μια ιδιαιτέρα (δεν είναι τίποτε άλλο – ούτε καν αυτό πλέον), δεν γνωρίζει τη χαρά της συντροφικότητας, ούτε ανακαλύπτει όσα θα μπορούσαν να την γεμίσουν χαρά... Βρήκα το βιβλίο κουραστικό και αποκρουστικό. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί η συγγραφέας – η οποία γράφει πολύ όμορφα!* – μαγάρισε τόσες σελίδες για να αφηγηθεί μια ιστορία επίπεδη, δίχως εξέλιξη, δίχως ανατροπές, δίχως άλλες οπτικές γωνίες, δίχως... τίποτα. *απόσπασμα: «Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να κλάψει. Το κακό με τα δάκρυα είναι ότι φέρνουν ανακούφιση και μετά μπορεί κανείς πάλι να αντέξει το κακό. Ή να το συγχωρήσει.»
0
Αριστούργημα!
Ομολογώ ότι ήμουν αρνητικά προκατειλημμένη απέναντι στο σχεδόν "ιερόσυλο" αυτό εγχείρημα, ωστόσο έκπληκτη διαπίστωσα ότι ήμουν κατενθουσιασμένη ήδη από την πρώτη σελίδα. Η Sophie Hannah αποδεικνύεται άξια συνεχίστρια του υπέροχου έργου της Agatha Christie. Το βιβλίο είναι αναπάντεχα απολαυστικό και τα κίνητρα πίσω από τη δολοφονία ιδιαίτερα ευφάνταστα/πρωτότυπα κι ωστόσο απόλυτα λογικά. Πλοκή, χαρακτήρες, ατμόσφαιρα, τα πάντα εξαιρετικά ενδιαφέροντα και καλοδουλεμένα. Αναμφίβολα μία από τις καλύτερες ιστορίες μυστηρίου που έχω διαβάσει.
0
Το διπλανό σπίτι
Εξαιρετική πλοκή.
Πραγματικά ενδιαφέρον, καλοστημένο και ανατρεπτικό σενάριο, που δυστυχώς ένιωσα να... "κακοποιείται" αρκετά από τη μάλλον φτωχή γραφή της συγγραφέως και την επιφανειακή προσέγγιση των πάντων. Τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα στην μαγευτική Οξφόρδη κι ωστόσο δεν γεύεσαι τίποτα από την ατμόσφαιρά της (σε όλο το βιβλίο μόνο μία πρόταση αποτυπώνει κάτι από τη μοναδικότητα της πόλης). Οι χαρακτήρες είναι κάπως "μονοκόμματοι", προδίδοντας έτσι σε σημαντικό βαθμό τις ανατροπές: αντιλαμβάνεσαι εύκολα ποιος είναι "καλός" και ποιος "κακός", αλλά ευτυχώς δεν μπορείς να διακρίνεις ακριβώς τι "παίζει". Ενδιαφέρουσα πινελιά τα tweets και αξιέπαινο το γεγονός ότι επιτέλους βλέπουμε μια ΟΜΑΔΑ ανθρώπων να συνεισφέρει εξίσου στην έρευνα κι όχι μία μεγαλοφυΐα που λύνει τα πάντα μόνη της, περιστοιχισμένη από πλήθος ανίκανων κομπάρσων. Το διάβασα ευχάριστα, νομίζω ότι θα ικανοποιήσει απόλυτα πλήθος αναγνωστών αστυνομικής λογοτεχνίας.
0
Το ευχόδεντρο
Αξιόλογο ανάγνωσμα για παιδιά 10-14 ετών.
Τρυφερό και χιουμοριστικό (αν και "αμερικάνικό", συχνά εξώ από τα ελληνικά δεδομένα), μεταφέρει τα σωστά μηνύματα με τον πιο γλυκό τρόπο. Εξαιρετική επίσης η εικονογράφηση, ενδυναμώνει καθοριστικά το κείμενο.
0
Μια πινελιά μυστήριο
Χαριτωμένο και καλογραμμένο.
Σύγχρονο και τρυφερό βιβλίο που περιλαμβάνει ένα συναρπαστικό (και ρεαλιστικό!) κυνήγι θησαυρού παιδιά ηλικίας 10-14 ετών. Παράλληλα, αποτελεί μια πολύ αξιόλογη εισαγωγή στο λογοτεχνικό/ποιητικό λόγο, καθώς επενδύει με προσεγμένο λεξιλόγιο σε αρώματα, γεύσεις, εικόνες, ήχους, υφές. Επιπλέον, νιώθω ότι ενθαρρύνει τους αναγνώστες να προβούν σε ποικίλες αναζητήσεις, να ανακαλύψουν πράγματα και να ξεπεράσουν τους φόβους τους. Μοναδικό ελάττωμα η μη επαρκής επένδυση στις καλλιτεχνικές ανησυχίες της Αριάδνης: θα ήθελα να δω περισσότερα ημερολογιακά αποσπάσματα και καλλιτεχνικά... "ξεσπάσματα" στον καμβά.
0
Εμένα με νοιάζει
Μέτριο, παρά τις αγνές προθέσεις
Συμπαθητικό ανάγνωσμα με σαφή ευαισθητοποίηση απέναντι στο περιβαλλοντικό "κόστος" των επιλογών μας. Όμορφες, αγνές και ρεαλιστικές προτάσεις για έναν καλύτερο κόσμο, ενδιαφέρουσες μεταστροφές ηρώων, συνολικά πρόκειται για βιβλίο με αγνές προθέσεις. Ωστόσο, με ενόχλησαν η έντονη διδακτική του διάθεση και η ανεπαρκής επένδυση στους γυναικείους χαρακτήρες (αρκετά παθητικοί - και έχουμε και την "χαζούλα της τάξης", απαράδεκτη ταμπέλα για βιβλίο που απευθύνεται σε παιδιά). Επίσης, όσον αφορά στον κεντρικό χαρακτήρα (δάσκαλος), ως παρουσία στην τάξη δεν με έπεισε.
0
Ένιωσα εξαπατημένη.
Κρίμα. Μία εκ πρώτης όψεως υπέροχη ιδέα ανθρώπινης επαφής και ουσιαστικού μοιράσματος κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες (καλόγρια προσπαθεί να δώσει πνοή ζωής σε βαρυποινίτη) χαντακώνεται. Περίμενα τον απόλυτο ορισμό της φιλίας, αλλά η καλόγρια είναι υπερβολικά νέα και όμορφη, οπότε η ερωτική εξέλιξη καθίσταται αναπόφευκτη. Και η κατάληξη-αποκάλυψη γελοία αν όχι εμετική. Πραγματική απογοήτευση για μένα αυτό το βιβλίο, κατόρθωσε όμως να με ξεγελάσει με την περίληψή του, οπότε του αναγνωρίζω αν μη τι άλλο το εντυπωσιακό φαίνεσθαι.
0
Αξίζει τον χρόνο σας!
Πραγματικά αξιόλογο λογοτεχνικό έργο, ατμοσφαιρικό, εξαιρετικά καλογραμμένο, με δυνατούς συμβολισμούς και τρομακτικά βαθιά σκιαγράφηση της σχέσης των δύο αδελφών και της παρουσίασης ενός δυστοπικού μέλλοντος. Έχω ποικίλες ενστάσεις (π.χ. με εξοντώνει η απομυθοποίηση των ονείρων των δύο κοριτσιών και η απεξάρτηση από αυτά) και βρήκα σοκαριστικές κάποιες επιλογές των δύο ηρωΐδων, αλλά νιώθω ότι διευρύνθηκε το φάσμα της κατανόησής μου. Θαύμασα τον δυναμισμό του βιβλίου, την πίστη στη ζωή και στην ικανότητα αναπροσαρμογής, την αρτιότητά του. Αξίζει πραγματικά να το διαβάσετε, για όλα όσα θα σας αναγκάσει να σκεφτείτε και να δείτε διαφορετικά.
0
Η σκιά του ανέμου
Χλιαρό.
Πραγματικά δυναμικό και πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα στις πρώτες σελίδες (μυστήριο και τρυφερότητα, όμορφος λόγος, ο κόσμος μέσα από τα μάτια ενός παιδιού), αλλά η συνέχεια αποδεικνύεται απογοητευτικά υποτονική. Με κούρασε αρκετά η προβλεψιμότητα του βιβλίου και οι εκνευριστικές συμπτώσεις, ενώ βρήκα αρκετά χλιαρή την κεντρική ερωτική ιστορία… Το βιβλίο είναι καλογραμμένο και υπάρχουν σκέψεις-διαμαντάκια, αλλά στο σύνολό του μου φάνηκε αδιάφορο.
0
Metro 2033
Φοβερά ατμοσφαιρικό αλλά... ανούσιο!
Ανούσια και αποκρουστικά μοιρολατρική περιπλάνηση ενός καθόλα αδιάφορου «εκλεκτού» σε ένα φοβερά ατμοσφαιρικό σκηνικό ενός ζοφερού μέλλοντος. Μια εξαιρετική ιδέα που… υποαναπτύσσεται σε ένα επίσης εξαιρετικό σκηνικό. Πεζοί διάλογοι, σκηνές περιορισμένης δράσης και ανύπαρκτου ψυχολογικού βάθους ή συναισθηματικού μοιράσματος, αδιάφοροι χαρακτήρες με αδιάφορες κοσμοθεωρίες, ηλίθιες συμπτώσεις, καμία γυναικεία παρουσία, εντελώς απογοητευτική οικοδόμηση της κεντρικής ιδέας. Το βιβλίο κατορθώνει να σε "ρουφήξει" μέσα σε ένα συγκλονιστικό δυστοπικό μέλλον, αλλά σε παρατάει εκεί, δίχως σενάριο, δίχως ήρωες, δίχως φιλοσοφία.
0
Το αίνιγμα της πεταλούδας
Ένα από τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει.
Κακογραμμένη απομίμηση Dan Brown, με γελοίες πινελιές Ιντιάνα Τζόουνς και μερικές σκηνές παιδικής εκμετάλλευσης/κακοποίησης, για την αποφυγή της ταμπέλας «άρλεκιν». Η αλήθεια είναι ότι εντυπωσιάστηκα με τη συσσώρευση τόσων κλισέ σε ένα μόνο λογοτεχνικό έργο και με την παντελή έλλειψη ανατροπών, κοινής λογικής και ενδιαφέροντων χαρακτήρων.
0
Απολαυστικό!
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα υπόθεση, απολαυστικοί χαρακτήρες (γραφικοί, στενόμυαλοι και αληθινοί σε στυλ Jane Austen), εκπληκτικές περιγραφές αρχιτεκτονικού περιεχόμενου στις οποίες η συγγραφέας επενδύει συναισθηματικά και συγκινητικές πράξεις αλτρουισμού! Μοναδικό αρνητικό στοιχείο το εμφανές κόλλημα της συγγραφέως με το μη αναστρέψιμο της κληρονομικότητας (η ανατροφή/παιδεία δεν μπορεί να την αντισταθμίσει) και με τη θεϊκή παρέμβαση. Τέλος, θα χρειαστεί να επιστρατεύσετε την υπομονή σας στη συγκεκριμένη έκδοση για να αντέξετε το πλήθος ορθογραφικών και γραμματικών λαθών.
0
Γοητευτικό βιβλίο!
Παρότι φαινομενικά απλό, το βιβλίο αυτό είναι πραγματικά πρωτότυπο (μια πρωταγωνίστρια που αρχίζει να ΖΕΙ στα πενήντα της), εξαιρετικά καλογραμμένο και απίστευτα θετικό! Υμνεί τη συνειδητότητα των επιλογών, την ειλικρίνεια και τη φιλία! Δείγμα υπέροχης γραφής: «Το μυαλό σου και η ψυχή σου να ‘χουνε μέσα τους φυτεμένο ένα χαμόγελο, ένα μεγάλο ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ κι ένα ακόμα πιο μεγάλο ΜΠΟΡΩ. Όλοι μπορούμε, αλλά πρώτα πρέπει να μάθουμε να θέλουμε.» Τα μόνα αρνητικά στοιχεία είναι η... μπεκρουλίαση που πλασάρεται ως προϋπόθεση βαθυστόχαστων σκέψεων ή κεφιού, η εκδικητικότητα που ρίχνει το επίπεδο, ορισμένες ισοπεδωτικές σκέψεις τύπου "Οι Γερμανοί έχουν χρήμα, οι Έλληνες καρδιά" και το γεγονός ότι τα χρήματα ήταν τελικά αυτά που εξασφάλισαν την ελευθερία στην ηρωίδα (κάπως αποκαρδιωτικό/επιφανειακό σε ένα τόσο θετικό βιβλίο). Κατά τα άλλα, το βιβλίο είναι πραγματικό διαμάντι!
0
Κινέζικα κουτιά
Αδιάφορο σε όλα τα επίπεδα.
Πλοκή, χαρακτήρες, γραφή, τα πάντα παντελώς αδιάφορα. Καταιγισμός κλισέ, βαρετοί διάλογοι (η ρεαλιστική αποκρουστικότητά τους δεν έχει να προσφέρει κάτι - σε μένα τουλάχιστον), ανύπαρκτες ανθρώπινες σχέσεις, μηδενιστικές τάσεις και κουραστική εμμονή με την κινέζικη αστρολογία. Κακό νουάρ. Το μόνο "θετικό": ξεγελάει στην αρχή, με την άχρωμη καταγραφή τραγικών στατιστικών και τις αόρατες συνδέσεις αυτών τις οποίες υπαινίσσεται. Ξεγελάει και σε πείθει να προχωρήσεις μέχρι το τέλος. Οφείλω ωστόσο να πω ότι αν κάποιος ενδιαφέρεται για την εικόνα των κακών συνοικιών της Νέας Υόρκης του σήμερα, σίγουρα θα βρεί κάτι να εκτιμήσει στο εν λόγω βιβλίο.
0
Ο νάνος
Κουραστικά "ομοιόμορφο" έργο.
Δυναμική εκκίνηση, απογοητευτική εξέλιξη, αδιάφορη κατακλείδα. Αυτό που ξεκινά ως ευφυής πικρόχολη αυτοβιογραφία και δριμεία κριτική στην κοινωνική δομή και στις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης, καταλήγει κακιασμένος βερμπαλισμός, που εξηγείται βέβαια αφού ο πρωταγωνιστής δεν γνώρισε ποτέ συντροφικότητα, αλλά προσωπικά δεν μου αρκεί. Η ομοιομορφία του έργου κουράζει: δεν υπάρχει ανατροπή, δεν υπάρχει εξέλιξη ή δράση, δεν υπάρχει τίποτα πέρα από μια απλοϊκή (νοηματικά και από άποψη γραφής) μαρτυρία, η οποία θα πρέπει να εμπνεύσει σεβασμό γιατί; Επειδή στο επίκεντρο βρίσκεται ο κοινωνικός αποκλεισμός; Αρκεί αυτό;
0
Έρως φαρμακοποιός
Αριστούργημα που... έχασε τον δρόμο του!
Η συγγραφέας πλάθει εικόνες πανίσχυρες και τολμάει απίστευτες ψυχολογικές βουτιές, προκαλώντας έντονα συναισθήματα (σας εγγυώμαι ότι θα βιώνετε κάθε φράση στο έπακρο και θα μαγευτείτε από τους συμβολισμούς!). Το βιβλίο θα ήταν πραγματικά αριστουργηματικό αν δεν το χαντάκωναν: 1) Το άθλιο, προβλέψιμο και αποκρουστικά μοιρολατρικό φινάλε που αρνείται κάθε έννοια ανατροπής και συνειδητότητας. (το βίωσα ως φριχτή προδοσία μετά από τόσες υπέροχες σελίδες) 2) Το αναξιοποίητο όλων των γνωριμιών της πρωταγωνίστριας (υπέροχα, ενδιαφέροντα πρόσωπα για τα οποία λαχταράμε να μάθουμε περισσότερα, κάτι που δεν συμβαίνει ποτέ) 3) το ανούσιο σεξουαλικό κομμάτι που δεν συνεισφέρει σε κάτι. Κρίμα.
0
Best seller??? Σοβαρά;
Το εν λόγω βιβλίο αποτελεί παγκόσμιο best seller, ωστόσο για μένα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια βαρετή επίδειξη μόδας και πολυτέλειας, στηριζόμενη σε έναν ύμνο πάνω στο αναπόφευκτο του... αργόσχολου και του «άγομαι και φέρομαι». Πολύ επιφανειακό πέρασμα των ηρώων, αδιάφοροι διάλογοι και περιγραφές τοπίου, καμία εξέλιξη, καμία ανατροπή, καμία συμπάθεια ή αντιπάθεια για οποιονδήποτε άνθρωπο ή οποιαδήποτε κατάσταση... Αδιάφορο.
0
Άνθρωπος στο πηγάδι
Έξυπνη σύλληψη, κακή ανάπτυξη.
Πανέξυπνη ιδέα. Και απαράδεκτα αναξιοποίητη. Φλύαρο και ανούσιο με μπόλικα συντακτικά λάθη. Κουραστικές οι επαναλαμβανόμενες σκέψεις του ήρωα (άλλες ρεαλιστικά πεζές, άλλες αφόρητα περαστικές και καμία μα καμία πραγματικά ενδιαφέρουσα...), κλισέ συναιθηματισμοί, απογοητευτικό φινάλε.
0
Τοκορόρο
Δυναμικό ξεκίνημα!
Αξιόλογο ντεμπούτο του συγγραφέα στην ελληνική αστυνομική λογοτεχνία. Κινηματογραφική γραφή που εισάγει τον αναγνώστη στην ατμόσφαιρα της εποχής, αποκαλυπτικά flashbacks στα τραγικά γεγονότα του παρελθόντος των ηρώων που «τεκμηριώνουν» τις προσωπικότητές τους, εύστοχη αποτύπωση του κλίματος διαφθοράς και αρκετοί ηθικοί προβληματισμοί. Καλοδουλεμένο έργο με καλή έρευνα στο παρασκήνιο. Οι αποκαλύψεις του τέλους δεν θα σας εκπλήξουν (θα τις μαντέψετε πολύ νωρίτερα), ωστόσο κάπου μετά τη μέση θα συναντήσετε ένα ιδιαίτερα απολαυστικό ανατρεπτικό γεγονός, οπότε δεν θα μείνετε ανικανοποίητοι και στο θέμα των plot twists. Οφείλω επίσης να υποκλιθώ στο ευφυές και εύστοχο του τίτλου. Τέλος, παρόλο που απεχθάνομαι τα στοιχεία νουάρ, Ταραντίνο και τους ανήθικους, παρακμιακούς χαρακτήρες (θα τα βρείτε όλα εδώ σε αφθονία), το βιβλίο με κέρδισε, γεγονός που θεωρώ ότι είναι και το μεγάλο του επίτευγμα: ακόμα κι αν ορισμένα στοιχεία σας ενοχλήσουν, θα σας εντυπωσιάσουν άλλα όποτε η συνολική αποτίμηση θα είναι θετική.
0
Μερτζανή το δάκρυ της Θράκης
Σπάνιο λογοτεχνικό διαμάντι!!!
Αριστούργημα με τη μαγική αύρα του Βενέζη (όχι, δεν είναι αντιγραφή, αναφέρομαι στα συναισθήματα που εγείρει). Εντυπωσιακά καλογραμμένο και ατμοσφαιρικό, γεμάτο συναισθηματικά φορτισμένες εικόνες, προσφέρει απλόχερα βιώματα και κατανόηση της ιστορίας του περασμένου αιώνα, της θέσης μας στον κόσμο, της ανθρώπινης φύσης. Το τρυφερό συνυπάρχει μαγικά, διδακτικά με το σκληρό. Ο λόγος που τα αστεράκια μου είναι 9 κι όχι 10 είναι οι τελευταίες 20 σελίδες του βιβλίου, που μοιάζουν ανεξήγητα προχειρογραμμένες και ελαφρώς γελοίες. Κατά τα άλλα, κάθε πρόταση σχεδόν αποτελεί διαμάντι ανεκτίμητο: «Για λόγους ιδεολογικούς, άνθρωποι απλοί ασπάζονται μια πολιτική ταμπέλα και μετατρέπονται σε ένα κουβάρι ματωμένο» - χρειάζεται να ειπωθεί κάτι παραπάνω για τον Εμφύλιο;
0
Ο ψίθυρος της πεταλούδας
Αδιάφορο, παρά τα όσα φαίνεται να υπόσχεται.
Χρονοτριβεί ενοχλητικά, παρόλο που υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνές. Αδύναμοι πρωταγωνιστές με μετριοπαθή ηθική και κουραστικές εμμονές. Περιμένεις ανατροπές να δικαιολογήσουν τη χλιαρή πορεία, αλλά το φινάλε είναι εξοργιστικά συμβατικό σε όλα τα επίπεδα. Διαβάζεται εύκολα εν αναμονή εξελίξεων, ξεχνιέται ευκολότερα.
0
Το χρυσάφι της ζωής
Άχρωμο.
Ένα άχρωμο... ρεπορτάζ με αδιάφορες προσωπικότητες πρωταγωνιστών· οι δεύτεροι ρόλοι έχουν μεγαλύτερη πολυπλοκότητα και πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες (π.χ. ο Ελιέζερ), αλλά η συγγραφέας αρνείται να ασχοληθεί – προέχουν τα κουραστικά επαναλαμβανόμενα σχόλια πάνω στην εξωπραγματική ομορφιά της πρωταγωνίστριας και η υπενθύμιση του πόσο δυνατός είναι ο έρωτάς της. Από ιστορική άποψη παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον (και αποδεικνύει ότι αν μη τι άλλο έχει γίνει έρευνα - εξ ου και τα 4 αστεράκια), καθαρά πληροφοριακό όμως, γιατί σε καμία περίπτωση δεν κατορθώνει να μεταφέρει την ατμόσφαιρα της εποχής ή να συγκλονίσει, διεγείροντας συναισθήματα και σκέψεις. Δεν με άγγιξε σε κανένα επίπεδο...
0
Το άλικο γράμμα
Συγκλονιστικό έργο.
Καλογραμμένο και ενδιαφέρον. Ένα "ερωτικό" τρίγωνο που μελετάται σε όλο του το ψυχολογικό και κοινωνικό βάθος. Ψυχολογικές μεταπτώσεις και ηθικοί προβληματισμοί αντανακλώνται στο φυσικό τοπίο και αποκαλύπτονται μέσα από την επιφανειακή αυστηρότητα της πουριτανικής κοινωνίας της Νέας Αγγλίας του 17ου αιώνα. Τρεις ζωές στοιχειωμένες από τις επιλογές τους, τρεις διαφορετικοί τρόποι διαχείρισης. Αργές εξελίξεις, αλλά ουσιαστικές. Δυνατές σκηνές. Πλήρης έλλειψη σεβασμού απέναντι στο παιδί. Ο Θεός ως πρώτη έγνοια, εγωιστική και πανικόβλητη, να εξατμίζει την ανθρωπιά, να μειώνει κάθε πραγματική σκέψη. Η Έστερ Πριν να προφυλάσσει τους άλλους, αποδεχομένη πλήρως τις παράλογες κοινωνικές συνέπειες της δικής της επιλογής, κουβαλώντας και μεταμορφώνοντας το άλικο γράμμα από σύμβολο ντροπής σε σύμβολο συνειδητότητας και παράλληλα απαξιώνοντάς το ως στίγμα, αφού παρά τον πόνο που της προσφέρει, δεν αλλάζει σε τίποτα την ουσία της. Ο ιερέας, δειλός και πιο βασανισμένος από όλους, αγγίζει τελικά την κάθαρση. Ο γιατρός που βρίσκει στην εκδίκηση ένα νέο λόγο ύπαρξης, εξουδετερώνεται όταν οι άλλοι δύο αναλαμβάνουν ευθύνη και δράση. Με τρομάζει λίγο η στενομυαλιά του συγγραφέα σε κάποια σημεία και νιώθω ότι το βιβλίο θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον μέσα από τα μάτια της Περλ, αλλά συνολικά πρόκειται για αξιόλογο έργο. Όμορφο απόσπασμα: «Μένει ακόμα να μάθουμε τη λησμονημένη τέχνη της χαράς.» (Σημείωση: η κινηματογραφική εκδοχή είναι αρκετά αξιόλογη αλλά δεν έχει καμία σχέση με το βιβλίο)
0
Το ακατέργαστόν μου
Ένα αλλοπρόσαλλο, μεγαλοφυές παιχνίδι!
Το έργο αυτό αποτελεί κατηγορία από μόνο του - και αξίζει την προσοχή μας και μόνο γι' αυτόν τον λόγο! Εκπληκτική σύλληψη (το απόλυτο συγγραφικό δίλημμα και οι επιπτώσεις μιας απεχθούς επιλογής), κωμικοτραγική, μα βαθιά φιλοσοφική προσέγγιση των πάντων, υπέροχη δομή (ή μάλλον απουσία δομής!): αυθαίρετα κεφάλαια, ημερολογιακές καταγραφές, ανορθόγραφα μετριοπαθή σχόλια, φρικιαστικές συμβολικές σκηνές και γελοίες συνεντεύξεις, όλα παρατίθενται εν μέρει μα πλήρη ως προς την ουσία τους. Κοινός παρονομαστής η προσωπική ηθική. Τα όρια, η παραβίαση, η γελοιότητα του τρόμου... Ή θα το λατρέψετε ή θα το μισήσετε. Σε κάθε περίπτωση θα σας στοιχειώσει. Για μένα είναι αναμφίβολα αριστουργηματικό!
0
Πραγματικό παλάτι!!!
Εντυπωσιακό παλάτι, ισχυρό έργο (παρόλο που ορισμένες φορές είναι λίγο φλύαρο). Παρακολουθούμε μια πορεία ζωής στοιχειωμένη από το δίπτυχο φυγή-επιστροφή και δομημένη πάνω στην ουσία της τέχνης. Η τέχνη ως καταφύγιο, ως συνεχής υπενθύμιση εαυτού και ευθύνης, ως ελπίδα και κάθαρση, ως τρόπος οργάνωσης σκέψης, ως η ίδια η ζωή. Αγάπησα τη συγγραφέα για τις αγωνίες της, την ικανότητά της να αλλάζει ριζικά τη ζωή της και να επιβιώνει κάτω από όλες τις συνθήκες, τις προβολές της ύπαρξής της μέσα στην τέχνη (μουσική, λογοτεχνία, ζωγραφική, γλυπτική, τα πάντα!)! Επιπλέον, μια εξαιρετική διατριβή στη σχέση γονέων-παιδιών.
0
Ο Θεός των μικρών πραγμάτων
Το λατρεύεις και το μισείς ταυτόχρονα...!
Ενδιαφέρουσα γραφή με κοινωνικά καυστικές περιγραφές που βρίθουν πολιτικών επεκτάσεων και οπτικοποιούν άριστα το κλίμα της Ινδίας (φυσικό/γεωμορφολογικό & κοινωνικό). Ατμόσφαιρα γεμάτη ένταση, σε απορροφά. Απολαυστικές σκηνές συνθέτουν ενα ενδιαφέρον μείγμα παιδικής αθωότητας και αλλοπρόσαλλης εμβρίθειας. Η πλοκή ωστόσο με απογοήτευσε. Ιεροτελεστία εξαγνισμού μέσα από αδελφικό έρωτα (too much για τη δική μου ηθική) μέσα σε ένα γενικότερο πνεύμα αποδοχής της αθλιότητας. Τα παιδιά (μιας εγωκεντρικής μάνας) απλοί κομπάρσοι της Ιστορίας, γίνονται αναπόφευκτα ενήλικες που αδιαφορούν για τα πάντα και που είναι και οι ίδιοι αδιάφοροι ως άνθρωποι. Δεν είναι ότι αδυνατώ να μπω βαθύτερα στο βιβλίο, είναι ότι δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω στο βάθος και αδυνατώ να το δικαιολογήσω. Όπως αδυνατώ να δεχτώ τις ελάχιστες λέξεις που αφιερώνονται στον πραγματικό πρωταγωνιστή, τον παρουάν Βελούτθα, τον Θεό των Μικρών Πραγμάτων.
0
Το κορίτσι με το κόκκινο παλτό
Απογοητευτικό.
Απογοητευτικό από όλες τις απόψεις. Ενδιαφέρουσα ιδέα που δεν αναπτύσσεται προς καμία ουσιαστική κατεύθυνση. Απαράδεκτο έλλειμμα λογοτεχνικότητας στη γραφή· «εντείνεται» από πλήθος αδόκιμων εκφράσεων που δεν συνάδουν με την ηλικία των προσώπων που αφηγούνται (ιδιαίτερα της 8χρονης Κάρμελ) και δεν έχουν να συνεισφέρουν κάτι σε κανένα επίπεδο. Κρατάω μια μικρή επιφύλαξη ότι μπορεί να οφείλεται σε κακή μετάφραση. Οι χαρακτήρες παντελώς αδιάφοροι (έχουμε ένα κοριτσάκι που λατρεύει το κόκκινο χρώμα και κάπου εκεί τελειώνει η προσωπικότητά του), δεν αναλύονται σε βάθος, ούτε επιτυγχάνεται δέσιμο/ταύτιση. Τα σύμβολα (π.χ. τα κόκκινα παπουτσάκια) πραγματοποιούν φευγαλέες εμφανίσεις και ουδεμία συναισθηματική επένδυση λαμβάνει χώρα. Τα γεγονότα επίσης αδιάφορα απλώς συμβαίνουν χωρίς να εμπνέουν σκέψεις, επιλογές, αποφάσεις. Το μεταφυσικό στοιχείο είναι εκνευριστικό ήδη από την αρχή που υφίσταται ως υπόνοια – πόσο μάλλον μετά, που επιβεβαιώνεται. Κατά καιρούς ξεφυτρώνουν μικρές καφρίλες έτσι για να τρομάξουμε (η συλλογή φωτογραφιών της Ντόροθι κ.ά.) που δεν εξυπηρετούν σε τίποτα, δεν ταιριάζουν καν με τις προσωπικότητες των ηρώων. Αυτό όμως που είναι το χειρότερο όλων είναι το ΜΕΤΑ την επανασύνδεση, που δεν απασχολεί τη συγγραφέα και καταδικάζει το έργο της σε φτηνή περιπετειούλα με επιφανειακό happy end. Ύβρις ο παραλληλισμός του βιβλίου με το συγκλονιστικό αριστούργημα της Donoghue «Το Δωμάτιο».
0
Παγωμένος άγγελος
Σε κρατάει!
Ενδιαφέρουσες εξελίξεις, δράση, εμβάθυνση στους χαρακτήρες (ψυχολογικές βουτιές ακόμα και στους κομπάρσους!). Διαβάζεται πολύ ευχάριστα, έχει ανατροπές και θέτει διακριτικά προβληματισμούς. Προσωπικά, είναι το μοναδικό έργο σκανδιναβικής αστυνομικής λογοτεχνίας που κατόρθωσε να με εντυπωσιάσει. Υπάρχουν ορισμένα ενοχλητικά στοιχεία, όπως το βάθος διαλόγων που θυσιάζεται στο βωμό του ρεαλισμού, πράγματα που δεν στέκουν ή αφήνονται μετέωρα (π.χ. Γιατί έμεινε αφύλαχτο το διαμέρισμο της Μίριαμ; κ.ά.), και κλισέ ατάκες ενός/μιας ευφυέστατου/της κατά τα άλλα δολοφόνου... (αποφυγή spoiler) Ωστόσο, το βιβλίο σε κρατάει και αξίζει!
0
Η ταυτότητα
Αριστούργημα!
Αριστουργηματικό!!! Η φαινομενικά απλή πλοκή αποδεικνύεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και προκλητική, καθώς άπτεται μιας σειράς προβληματισμών που αποσυνθέτουν τα δεδομένα της ζωής στην ασημαντότητά τους, για να τα βοηθήσουν να αναγεννηθούν με ένα νέο είδος αρτιότητας, λιγότερο απόλυτο, αλλά απείρως πιο γοητευτικό μέσα στις αντιφάσεις του… Η γραφή του Kundera άψογη όπως πάντα. Ένα γοητευτικό εγχείρημα που τοποθετεί στο μικροσκόπιο κάθε σωματίδιο της υπαρξιακής σκόνης για να το γιγαντώσει στις φιλοσοφικές του διαστάσεις! Θα σας συγκλονίσει! Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει - και με ανέλπιστα όμορφο φινάλε! (η "Ταυτότητα" και "Το αστείο" αποτελούν νομίζω τα καλύτερα έργα του εν λόγω συγγραφέα, αντί του υπερεκτιμημένου "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι")
0
Τα σακιά
Λογοτεχνικό διαμάντι!
Αριστούργημα, λογοτεχνικό διαμάντι που πρέπει να διαβάσετε! Η Καρυστιάνη καταπιάνεται με το δυσκολότερο ίσως θέμα ρεαλιστικά, αλλά και τρυφερά, βαθιά ανθρώπινα. Ενδιαφέρουσα πλοκή, άψογη διαπραγμάτευση του άχθους που βαραίνει μάνα και γιο, καθηλωτική γραφή που διεγείρει αισθήσεις και εξακτινώνει σκέψεις και συναισθήματα σε σύμπαντα φρικιαστικά που νοηματοδοτούν τελείως διαφορετικά τα πάντα. Κατάβαση στα έγκατα της ψυχής, ηρώων και αναγνωστών. Η απόλυτη κάθαρση δεν είναι εφικτή κι ωστόσο θα δείτε φως στις τελευταίες σελίδες!
0
Το άρωμα
Συναρπαστικό!
Συναρπαστικό: αφήγηση, πλοκή, ατμόσφαιρα εποχής... Μια τρομακτικά εμβριθής βιογραφία, ένας νέος τρόπος αντίληψης του κόσμου και μια γερή σφαλιάρα στη δομή της κοινωνίας του 18ου αιώνα. Μαγευτικό βιβλίο, σε ρουφάει μέσα του και καταλήγεις να βιώνεις εκστατικά τον κόσμο του μέσα από τα ανήσυχα... ρουθούνια του Ζαν Μπατίστ! Με ενόχλησαν μόνο 2 στοιχεία (προσοχή, spoilers!): 1) το ατελείωτο κεφάλαιο της απομόνωσης που θεωρώ κουραστικό και ανούσιο στην έκτασή του και 2) η έλλειψη ανατροπής: προσωπικά ήθελα απεγνωσμένα να βρισκόταν κάποιο πρόσωπο που θα έπειθε τον Ζαν Μπατίστ να το δει σαν πρόσωπο κι όχι σαν μυρωδιά... να υπήρχε το μοίρασμα, η ανακάλυψη της αξίας της συντροφικότητας... γιατί εν τέλει, προς τι όλο αυτό το ταξίδι; Αρνούμαι να δεχτώ ότι εγκατέλειψε την τρύπα του μόνο και μόνο για να κατακτήσει το τέλειο άρωμα. Πιστεύω πως αποζητούσε τη συντροφικότητα, την αποδοχή και τον θαυμασμό – κι αυτό που τον σκότωσε ψυχικά ήταν το γεγονός ότι δεν μπορούσε να την έχει όντας ο εαυτός του, αλλά μόνο ξεγελώντας, επικεντρωμένος στο ύψιστο έργο του... (Εναλλακτικό φινάλε: Θα ήθελα να δω κάποια κοπέλα να γοητεύεται από το ιδιαίτερο ταλέντό του και να του παραχωρεί το προσωπικό της άρωμα... οικειοθελώς - κι εκείνος να μην "αναγκάζεται" να την σκοτώσει.)
1
Gift
Φιάσκο.
Η εκ πρώτης όψεως ενδιαφέρουσα λογοτεχνική προσέγγιση της κυτταρικής μνήμης, πλεγμένη εξαίρετα με τις αγωνίες και τα απτά προβλήματα ανάρρωσης της πρωταγωνίστριας-αφηγήτριας, θυσιάζεται τραγελαφικά στον βωμό του μεταφυσικού, του γελοιωδώς νομιμοποιημένου ανήθικου (η δότρια προστάζει και η δόλια πρωταγωνίστρια δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει την μεταμοσχευμένη της καρδιά… έλεος!) και μιας προχειρότητας που πασχίζει να μπαλώσει τα plot holes. Αδιάφορη η τελική ανατροπή, υπερβολική η χρήση επιτηδευμένου σασπένς που κουράζει όλο και περισσότερο… Σίγουρα ένα από τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει.
0
Ευφάνταστο και παράλληλα τρομακτικά ρεαλιστικό!
Παραμερίζοντας τις τραβηγμένες σκηνές δράσης, το σασπένς τελευταίου δευτερολέπτου, τις σκόρπιες εξυπνακίστικες ατάκες και κάποιες απλές προφυλάξεις που για κάποιον ακατανόητο λόγο οι πρωταγωνιστές δεν μπόρεσαν να διανοηθούν, ομολογώ πώς αγάπησα το εν λόγω βιβλίο. Για όσα μελέτησε ο συγγραφέας και για την ικανότητά του να τα απλοποιήσει ώστε να γίνουν κατανοητά από τον καθένα: παρακολούθηση και εφαρμογή των συντονισμένων συμπεριφορών εντόμων στο πεδίο της νανοτεχνολογίας. Για την παρουσίαση των τραγικών συνεπειών, για το ρεαλιστικό στοιχείο μέσα στην επιστημονική φαντασία, για τους προβληματισμούς που έθεσε (με αποκορύφωμα αυτόν που μας σερβίρεται λιτά στο τέλος, χωρίς καμία διάθεση μηδενισμού ή ηλίθιας ανωτερότητας). Η απροθυμία του ανθρώπινου νου να συλλάβει την αλλαγή και την εξέλιξη. Οι ιατρικές εφαρμογές ως μόνιμη βιτρίνα να καλύπτουν την πολεμική φύση/χρήση κάθε έρευνας. Κι όλα αυτά, παρέα με μια πολύ σαφή απεικόνιση του τι εστί μεγαλώνω παιδιά: απομυθοποιημένη όλη η καθημερινότητα ενός γονέα και τα προβλήματα που αναδύονται ανάμεσα στο ζευγάρι με κινητήριο μοχλό μια κούραση που ποτέ δεν κατακάθεται. Ενδιαφέρουσα ως περιπέτεια δράσης, αλλά και ως έργο επιστημονικής φαντασίας με ρεαλιστικό υπόβαθρο και απτά ερωτηματικά. Πραγματικά αξιόλογο.
0
Ανεπαρκές σε πολλά επίπεδα.
Προσωπικά κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να προχωρήσω μετά τις πρώτες 100 σελίδες (καθώς η συγγραφέας έχει τη φαεινή ιδέα να μας αποκαλύψει τον δολοφόνο)... Περίμενα εναγωνίως ανατροπές που ποτέ δεν ήρθαν (αντ’ αυτού ήρθε απλώς ένα κλισέ σοκαριστικής σεξουαλικής εμπειρίας). Το βιβλίο είναι συμπαθητικά γραμμένο, οι αποκαλύψεις εντελώς λανθασμένα τοποθετημένες, οι συμπτώσεις αφόρητα γελοίες και το γεγονός ότι το happy end τιμά υποκριτές/εκμεταλλευτές μάλλον ενοχλητικό... Η (επιμέρους) ιστορία της Μπέκι είναι το μοναδικό πραγματικά ενδιαφέρον στοιχείο του βιβλίου.
0
Αξιόλογο ανάγνωσμα!
Λιτό και όμορφο! Ενδιαφέρουσες πληροφορίες γύρω από το εμπόριο τέχνης, ρεαλιστικοί ήρωες που περιγράφονται έξυπνα μέσα από μικρες λεπτομέρειες και πολύπλοκα κίνητρα, συνεχής αγωνία για τις εξελίξεις και ανατροπές, πλάγιοι ηθικοί προβληματισμοί κι ένα κομψό αποτύπωμα της Ρώμης (δεν έχω πάει, αλλά ένιωθα σαν να ήμουν εκεί). Με ενόχλησαν μόνο κάποια γελοία κλισέ στο τέλος (στα πλαίσια του σασπένς) και η μη γραμμικότητα των αποκαλύψεων που αφήνει ορισμένα ερωτηματικά. Συνολικά, ενδιαφέρουσα λογοτεχνική εμπειρία!
0
Κράτα τα μάτια σου κλειστά
Ακόμη ένα αριστούργημα από τον John Verdon!
ΥΠΕΡΟΧΟ. Κάθε πρόταση εμπεριέχει μια εύστοχη ψυχολογική παρατήρηση. Η επικοινωνία, ο ψυχισμός, οι εσωτερικές συγκρούσεις, η ουσία των ανθρώπινων σχέσεων επιβάλλονται στη φρίκη του εγκλήματος, γύρω από το οποίο στήνεται η πλοκή. Νομίζω πως κανένας άλλος στο αστυνομικό μυθιστόρημα δεν τόλμησε ποτέ να επενδύσει σε φιλοσοφικούς στοχασμούς και στην ανάγκη επαναπροσδιορισμού των αξιών στην ανθρώπινη ζωή. Τρανταχτό παράδειγμα, η διάλεξη για την «Πλάνη του Εύρηκα», η οποία είναι αριστουργηματική. Ο Ντέιβ Γκάρνει, ο πρωταγωνιστής, είναι πραγματικά ευφυής και καθόλου «κλισεπαρακμιακός» (δεν είναι αλκοολικός, δεν έχει τρελή επιτυχία στις γυναίκες, δεν παίζει ξύλο κάθε τρεις και λίγο, ούτε νεκρανασταίνεται, δεν είναι περιθωριακός). Είναι ηθικός, ενοχικός, εθισμένος στη δουλειά του και απολαυστικά υπεραναλυτικός. Κι επιλέγει συνειδητά κάθε στιγμή της ζωής του να μένει πιστός στην υπέροχη σύντροφό του. (στα βιβλία του Verdon, παράλληλα με τις αστυνομικές υποθέσεις, παρακολουθούμε και την εξέλιξη της σχέσης των πρωταγωνιστών) Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι σε αυτό το έργο, ο συγγραφέας καταπιάνεται με τα χείριστα σεξουαλικά εγκλήματα, χωρίς να ξεπέφτει ποτέ σε πορνογραφικές περιγραφές. Ως μοναδικό αρνητικό στοιχείο (που κόστισε 1 αστεράκι) η έλλειψη ανατροπών. Θα βρείτε εύκολα το ποιος και το γιατί, αλλά ακόμα κι έτσι, το έργο είναι αριστουργηματικό και αξίζει την προσοχή σας, αν αγαπάτε τα ψυχολογικά θρίλερ. Tip: Αν θέλετε να διαβάσετε Verdon, ξεκινήστε από το "Σκέψου έναν αριθμό". Εκτός του ότι είναι το πρώτο της σειράς, είναι ένα βιβλίο για το οποίο δεν έχω ακούσει αρνητική κριτική από κανέναν (εργαζόμουν σε δανειστική βιβλιοθήκη).
0
Μετριότητα με μεταφυσικό άρωμα...
Τα σκίτσα των θυμάτων που ξεφυτρώνουν ανάμεσα στις σελίδες αποτελούν ένα ενδιαφέρον στοιχείο (ως σύλληψη τουλάχιστον) και λειτουργούν ως πόλος έλξης σε ένα κατά τα άλλα αδιάφορο λογοτεχνικό έργο με ελάχιστες μεγαλειώδεις σκέψεις ή βουτιές στην ψυχοσύνθεση των ηρώων. Απλοϊκά γραμμένο, ασφυκτικά γεμάτο από «εξυπνάδες», υπερβολικά «πνευματιστικό» για τα δικά μου δεδομένα (ξεφεύγει από το αστυνομικό, κινείται κυρίως στο μεταφυσικό), με εκνευριστικά αδιάφορους χαρακτήρες. (ελαφρυντικό στοιχείο: αποτελεί το πρώτο έργο του συγγραφέα)
0
Ιδιάζουσα περίπτωση.
Δεν υπάρχει κανένα προφανές αρνητικό στοιχείο κι ωστόσο για κάποιον απροσδιόριστο λόγο το βιβλίο δεν κατόρθωσε να με απορροφήσει. Το νοσηρό παιχνίδι του/της serial killer (ας μην κάνω spoiler) μαζί με όλα τα ηθικά διλήμματα που συνεπάγεται, ενώ θεωρητικά φαντάζει άκρως ενδιαφέρον, νιώθω ότι δεν μεταδίδεται ικανοποιητικά και κράταει τον αναγνώστη απ' έξω, δίχως να τον εμπλέκει συναισθηματικά ή να τον προβληματίζει ουσιαστικά. Καλή η γραφή, ενδιαφέροντες οι ήρωες, οι σκέψεις και οι ζωές των οποίων παρουσιάζονται ικανοποιητικά. Ενοχλητικά κλισέ ή plot holes δεν υπάρχουν (με εξαίρεση μία πολύ συγκεκριμένη επιβίωση που δεν στέκει με τίποτα, αλλά αυτό είναι πταισματάκι). Θα βρείτε εύκολα ποιος κρύβεται πίσω από όλα, οπότε μην περιμένετε ανατροπή. Παρόλο που προφανώς δεν ενθουσιάστηκα, θεωρώ ότι ο Arlidge αξίζει σίγουρα μια ευκαιρία από όλους τους λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας, καθώς έχει πράγματι να προσφέρει κάτι καινούριο.
0
Ανεπαρκές
Μια καλή κινηματογραφική μεταφορά (με εμφατικά flashbacks στο δωμάτιο μελέτης και τις άλλες ακραίες παιδαγωγικές μεθόδους των γονέων του πρωταγωνιστή) που θα άφηνε στην άκρη την κουραστική "νεκρανάσταση" του κακού στο τέλος, θα μπορούσε να το απογειώσει σε αριστουργηματικό ψυχολογικό θρίλερ. Καλό, αλλά προσωπικά θα προτιμούσα λιγότερες σκηνές δράσης και περισσότερη ανάπτυξη όλων των ενδιαφέρουσων ιδεών του συγγραφέα, περισσότερη εμβάθυνση. Αν απολαμβάνετε τις σκηνές δράσης, αξίζει να του δώσετε ευκαιρία.
0
