Από την πρώτη σελίδα, η ιστορία με συνεπήρε. Ίσως γιατί επρόκειτο για 3 παιδιά που έψαχναν την μητέρα τους--όχι δεν έχω παιδιά, αλλά είναι τόσο έντονη η αίσθηση του πόσο ανυπεράσπιστα είναι χωρίς κάποιον ενήλικο να τα φροντίζει. Μετά από αυτό το περιστατικό (inciting incident αγγλιστί) πηγαίνουμε μερικά χρόνια μπροστά και βλέπουμε πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα για την οικογένεια. Γνωρίζουμε και 1 ομάδα αστυνομικών που κυνηγάει ένα κλέφτη αλλά και μια έγκυο γυναίκα και το σύζυγό της. Αρχικά, δεν είναι ξεκάθαρο πώς συνδέονται αυτοί οι 3 κόσμοι μεταξύ τους, αλλά όσο προχωράει η ιστορία μας δίνονται τα κομμάτια του πάζλ και η αγωνία αυξάνεται όσο πλησιάζουμε στην ολοκλήρωση της εικόνας. Υπάρχουν σημεία στα οποία η αφήγηση κάνει μια μικρή κοιλιά αλλά όχι σε ενοχλητικο βαθμό--κ ίσως μου φάνηκε γιατί αγωνιουσα να μάθω κάτι που αφορούσε άλλο χαρακτήρα.
Γενικά το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ και στο τέλος όλα δένουν πολύ ωραία. Η Bauer σκιαγραφεί πολύ καλά τους χαρακτήρες. Κανείς δεν είναι άγγελος, κανείς δεν είναι διάβολος, και ακόμα και όταν κάποιος με εκνεύριζε αργότερα είχε κάποια στιγμή εξιλέωσης. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, δεν έφαγα για μεσημέρι για να τελειώσω βιβλίο.
Μου ταιριάζει ο τρόπος γραφής της Bauer. Δεν έχει σχεδόν καθόλου περιττές σκηνές, κ όλα τα στοιχεία που μας δίνει δένουν μεταξύ τους αρμονικά ώστε στο τέλος σκέφτεσαι "α, γι αυτοοοοό...." Δεν ξέρω, διστάζω να διαβάσω κ άλλο βιβλίο της γιατί δε θέλω να απογοητευθώ χαχαχα
