Reviews
Foundation's Edge
H κλίμακα έχει μικρύνει σε σχέση με τη πρώτη τριλογία.
Η "κλίμακα" έχει μικρύνει σε όλους τους τομείς σε σύγκριση με ό,τι είχαμε συνηθίσει στη τριλογία του Θεμελίου. Σε αυτό το βιβλίο, συναντάμε μικρότερο αριθμό ατόμων, ταξιδεύουμε σε λιγότερους πλανήτες και η εξέλιξη της ιστορίας εστιάζει σε ένα πολύ συγκεκριμένο γεγονός, την ανακάλυψη του πλανήτη Γαία! Παρ' όλα αυτά, το βιβλίο διατηρεί τον ωραίο λόγο του Asimov, τις ενδιαφέρουσες προσωπικότητες και μία ιστορία γεμάτη ανατροπές, που κορυφώνεται μέχρι τη τελευταία πρόταση! Απλώς, διαφέρει στο ύφος των προηγούμενων και αυτό είναι που το κατατάσσει πιο χαμηλά σε σχέση με εκείνα. Συνεχίζουμε όμως δυναμικά με το 5ο!
0
Foundation- Θεμέλιο και αυτοκρατορία
To έπος του διαστήματος!
Το Θεμέλιο, είναι στη κυριολεξία ένα "θεμέλιο" για τα σύγχρονα sci fi. Διαβάζοντάς το, εντοπίζεις το ένα στοιχείο μετά το άλλο, τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον σε ταινίες, σειρές και βιβλία της κατηγορίας! Έχοντας ολοκληρώσει τη τριλογία, μπορώ να δηλώσω περιχαρής πως πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα Έπη που έχουν πέσει στα χέρια μου. Ειλικρινά, εάν είχε πέσει στα χέρια μου στην εφηβική ηλικία, θα με είχε "επηρεάσει" στο βαθμό που το έκανε ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών! Ο Asimov δημιούργησε ένα κόσμο (γαλαξία καλύτερα) με εξαιρετική λεπτομέρεια, χαρακτήρες με νόημα και μία ιστορία που όμοια του δεν έχω ξαναδεί σε "διάρκεια". Τι εννοώ; Η ανθρωπότητα έχει στη διάθεσή της μία χιλιετία για να βρει τρόπο να γλυτώσει από το "χάος" της βαρβαρότητας και των συνεπειών της πτώσης της Αυτοκρατορίας (το γνωστό σχέδιο του σπουδαίου Χάρι Σέλντον)! Με τη τριλογία, θα ταξιδέψουμε στο χρόνο και θα ακολουθήσουμε τα γεγονότα σε διάφορα χρονικά σημεία της περιόδου αυτής. Έτσι περίπου κάθε 100 σελίδες περίπου, θα μας συστηθούν νέοι χαρακτήρες, νέοι κόσμοι, νέες περιπέτειες, και νέες πιθανότητες αποτυχίας του σχεδίου Σέλντον! Όλο αυτό το ταξίδι, δε μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Ένα βιβλίο που η δύναμη του να σε "μαγνητίζει" ήταν τόσο ισχυρή πάνω μου, που με ανάγκαζε να συνεχίζω το διάβασμα ακόμα και στη...τουαλέτα! Δεν αξίζει να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες γιατί θα αναγκαστώ να γράψω spoilers. Όποιος είναι οπαδός του "φανταστικού", ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσει τη τριλογία! 10/10 με μεγάλη μου χαρά!
0
Foundation- Δεύτερο θεμέλιο
To έπος του διαστήματος!
Το Θεμέλιο, είναι στη κυριολεξία ένα "θεμέλιο" για τα σύγχρονα sci fi. Διαβάζοντάς το, εντοπίζεις το ένα στοιχείο μετά το άλλο, τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον σε ταινίες, σειρές και βιβλία της κατηγορίας! Έχοντας ολοκληρώσει τη τριλογία, μπορώ να δηλώσω περιχαρής πως πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα Έπη που έχουν πέσει στα χέρια μου. Ειλικρινά, εάν είχε πέσει στα χέρια μου στην εφηβική ηλικία, θα με είχε "επηρεάσει" στο βαθμό που το έκανε ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών! Ο Asimov δημιούργησε ένα κόσμο (γαλαξία καλύτερα) με εξαιρετική λεπτομέρεια, χαρακτήρες με νόημα και μία ιστορία που όμοια του δεν έχω ξαναδεί σε "διάρκεια". Τι εννοώ; Η ανθρωπότητα έχει στη διάθεσή της μία χιλιετία για να βρει τρόπο να γλυτώσει από το "χάος" της βαρβαρότητας και των συνεπειών της πτώσης της Αυτοκρατορίας (το γνωστό σχέδιο του σπουδαίου Χάρι Σέλντον)! Με τη τριλογία, θα ταξιδέψουμε στο χρόνο και θα ακολουθήσουμε τα γεγονότα σε διάφορα χρονικά σημεία της περιόδου αυτής. Έτσι περίπου κάθε 100 σελίδες περίπου, θα μας συστηθούν νέοι χαρακτήρες, νέοι κόσμοι, νέες περιπέτειες, και νέες πιθανότητες αποτυχίας του σχεδίου Σέλντον! Όλο αυτό το ταξίδι, δε μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Ένα βιβλίο που η δύναμη του να σε "μαγνητίζει" ήταν τόσο ισχυρή πάνω μου, που με ανάγκαζε να συνεχίζω το διάβασμα ακόμα και στη...τουαλέτα! Δεν αξίζει να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες γιατί θα αναγκαστώ να γράψω spoilers. Όποιος είναι οπαδός του "φανταστικού", ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσει τη τριλογία! 10/10 με μεγάλη μου χαρά!
1
Λωξάντρα
Καταπληκτικό ψυχογράφημα των ανθρώπων εκείνης της εποχής
Είναι ορισμένοι χαρακτήρες που θα ευχόσουν να τους συναντήσεις για λίγο, να ζήσεις τη καθημερινότητα τους, να αντικρίσεις το πρόσωπό τους, να τους ακούσεις να μιλάνε και να εκφράζονται έτσι όπως φαντάστηκες διαβάζοντας το βιβλίο. Η Λωξάντρα είναι αναμφίβολα ένας από αυτούς τους χαρακτήρες. Εύχεσαι να μπορούσες να ταξιδέψεις στο Μακροχώρι, να μπεις στο σπίτι της Λωξάντρας, να μυρίσεις το φαγητό που ετοιμάζει ο Ταρνανάς (μάλλον ντολμαδάκια γιαλαντζί), να ακούσεις τις χαρούμενες φωνές της Λωξάντρας, να παίξεις με τη μικρή Αννούλα και να γευτείς λίγη από τη μαγεία που εξέπεμπε η Πόλη της εποχής εκείνης, μίας εποχής όπου οι άνθρωποι ήταν ευγενικοί και ανοικτόκαρδοι, όχι όπως οι "μουντοί" κάτοικοι του Πειραιά που σκοτώνονταν για τα πολιτικά και βρίζουν τα Θεία για το παραμικρό...
0
Λωξάντρα
Καταπληκτικό ψυχογράφημα των ανθρώπων εκείνης της εποχής!
Είναι ορισμένοι χαρακτήρες που θα ευχόσουν να τους συναντήσεις για λίγο, να ζήσεις τη καθημερινότητα τους, να αντικρίσεις το πρόσωπό τους, να τους ακούσεις να μιλάνε και να εκφράζονται έτσι όπως φαντάστηκες διαβάζοντας το βιβλίο. Η Λωξάντρα είναι αναμφίβολα ένας από αυτούς τους χαρακτήρες. Εύχεσαι να μπορούσες να ταξιδέψεις στο Μακροχώρι, να μπεις στο σπίτι της Λωξάντρας, να μυρίσεις το φαγητό που ετοιμάζει ο Ταρνανάς (μάλλον ντολμαδάκια γιαλαντζί), να ακούσεις τις χαρούμενες φωνές της Λωξάντρας, να παίξεις με τη μικρή Αννούλα και να γευτείς λίγη από τη μαγεία που εξέπεμπε η Πόλη της εποχής εκείνης, μίας εποχής όπου οι άνθρωποι ήταν ευγενικοί και ανοικτόκαρδοι, όχι όπως οι "μουντοί" κάτοικοι του Πειραιά που σκοτώνονταν για τα πολιτικά και βρίζουν τα Θεία για το παραμικρό...
0
Σε κρατάει μέχρι το τέλος!
Η ζωή είναι σαν ένα νόμισμα που γυρίζει... Το βιβλίο πραγματεύεται ένα σενάριο που όλοι λίγο πολύ το έχουμε σκεφτεί. «Μακάρι να γυρνούσα το χρόνο πίσω»! Έτσι λοιπόν και ο Τζέικ, χωρίς να το θέλει είναι ο άνθρωπος στον οποίο έπεσε… ο κλήρος για να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο και να καταφέρει το ακατόρθωτο. Να σώσει τον Κένεντι από το θάνατο! Πέρασα υπέροχα διαβάζοντας για μία (ξένη για εμένα) εποχή η οποία με έκανε σχεδόν να ζηλέψω και να ονειρευτώ πως θα ήταν αν ζούσα και εγώ την εποχή του 1960. Βέβαια, ο Κινγκ ξέροντας ότι έτσι θα αισθάνονται οι περισσότεροι αναγνώστες, έκανε και «κακές» αναφορές για την εποχή (τσιγάρα, τουαλέτες, καθαριότητα) για να μη τα φανταζόμαστε όλα ρόδινα. Από εκεί και πέρα το βιβλίο είχε όλα τα θετικά του συγγραφέα, εξαιρετική «πλάση» χαρακτήρων, υπέροχη ατμόσφαιρα και κορυφαία δράση! Αυτό που με εξέπληξε πιο πολύ από όλα όμως ήταν το love story. Ναι, δεν το περίμενα με τίποτα ότι ένα βιβλίο που ένα μεγάλο του μέρος αφορούσε την αγάπη δύο ανθρώπων, θα με έκανε να ανατριχιάσω στις τελευταίες του σελίδες! Damn you King, DAMN YOU! Το μοναδικό πράγμα που με ξένισε προσωπικά ήταν ότι ο ήρωας μας ήταν ένας καθημερινός τύπος. Αυτό βέβαια κάνει την πλειοψηφία των αναγνωστών να ταυτίζεται, αλλά από την άλλη δεν μου «κάθεται» καλά ότι ένας καθημερινός άνθρωπος που δεν παίρνει ρίσκα στη ζωή του, μπορεί να μεταλλαχθεί σε πράκτορα 007. Ναι μεν έχει στοιχεία ρεαλισμού μέσα, αλλά και πάλι, δεν με έπεισε.
1
Η εποχή των θρύλων
Και οι έλληνες μπορούν να γράψουν υπέροχο epic fantasy!
Έχοντας παρακολουθήσει τη πορεία του βιβλίου και τις αγωνίες του Γρηγόρη μέσα από ένα forum τα προηγούμενα χρόνια, είχα ένα διακαή πόθο να πετύχει το όνειρό του. Αν και είμαι ένας απλός διαδικτυακός «φίλος», χάρηκα πολύ για τη κυκλοφορία του ύστερα από τόσα χρόνια προσπάθειας. Όταν το πήρα στα χέρια μου το μόνο που ήθελα ήταν να με ικανοποιήσει για να μου δώσει την ευκαιρία να το εξυμνήσω και να το προωθήσω όσο μπορώ σε φίλους και γνωστούς. Χθες το βράδυ διαβάζοντας τη τελευταία πρόταση, έκλεισα το βιβλίο, το περιεργάστηκα για λίγο στα χέρια μου και είπα από μέσα μου «μπράβο ρε μπαγάσα, τα κατάφερες θαυμάσια»! Το βιβλίο μας εξιστορεί τις περιπέτειες του Λίαμ και του Χόουπ, ενός πατέρα με το γιο του που αναγκάζονται να φύγουν κυνηγημένοι από το σπίτι τους ελπίζοντας να ξεφύγουν από τους διώκτες τους. Η περιπέτειά τους αυτή θα τους ταξιδέψει σε τοποθεσίες αφιλόξενες και άγριας ομορφιάς συγχρόνως, με τον κίνδυνο να παραμονεύει στην επόμενη γωνία, σε ένα κόσμο κατεστραμένο, έρημο, βεβηλωμένο από τον ακατάσχετο εγωισμό του ανθρώπου. Ο Γρηγόρης επέλεξε να καταπιαστεί με μία κατηγορία βιβλίων όπου έχουν εδραιωθεί «ιερά τέρατα» όπως ο Τolkien, ο Martin και πόσοι άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς! Έτσι λοιπόν και ο συγγραφέας μας, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα δικό του τεράστιο, πρωτότυπο και ολοζώντανο (χμμμμ) κόσμο. Όταν λέμε «μεγάλο» όμως, το εννοούμε! Ο άνθρωπος δημιούργησε ολόκληρες επαρχίες, πόλεις, βουνά, ποτάμια, φυλές και πλάσματα σε τέτοιο βαθμό που με έπιασε ίλιγγος. Εδώ έγκειται για εμένα και το μεγαλύτερο αρνητικό αυτού του συγγράματος. Ο συγγραφέας στη προσπάθειά του να μας συστήσει όλες αυτές τις πόλεις, το κοινωνικό, το μορφωτικό και το στρατιωτικό επίπεδο καθεμιάς, με «υπερφόρτωσε» με πληροφορίες τις οποίες αδυνατούσα να συγκρατήσω στη μνήμη μου. Καθώς εξελισόταν η ιστορία και κάποια ονόματα άρχισαν να επαναλαμβάνονται, δυσκολευόμουν να θυμηθώ ποιος είναι ποιος. Η πρόταση που έκανα στο Γρηγόρη ήταν να δημιουργηθεί ένας χάρτης (δε χρειάζεται τελειότητα) για να μπορεί κάποιος να ακολουθεί με μεγαλύτερη ακρίβεια τα γεγονότα. Επίσης, άλλη μία πρόταση που τη σκέφτηκα χθες, είναι η προσθήκη παραρτήματος (όπως στα έργα του Τόλκιν) με όλες τις ονομασίες προσώπων και τοποθεσιών. Δε ξέρω, ίσως, φταίει που είμαι ψυχαναγκαστικός και θέλω να απολαμβάνω στο μέγιστο το βιβλίο, αλλά θεωρώ πως μερικές τέτοιες προσθήκες θα απογείωναν τη συνολική αναγνωστική εμπειρία! Όμως, καλό είναι να περάσουμε στην ουσία του πράγματος, τη δημιουργία έντονων συναισθημάτων, και πλούσιων «εικόνων» στο μυαλό μας, κάτι που ο συγγραφέας το κατάφερε περίφημα! Διαβάζοντας την Εποχή των Θρύλων δημιούργησα πολύ ρεαλιστικές εικόνες στο μυαλό μου, καθώς δε σταματούσε στιγμή να περιγράφει τα συναισθήματα, τα τοπία, τον καιρό, και γενικά δεν άφησε την παραμικρή λεπτομέρεια να του ξεφύγει. Ήταν τόσο γλαφυρός, που σε σημεία κουράστηκα κιόλας από την υπερβολική περιγραφή. Μπορεί να λατρεύω τον Κινγκ τα βιβλία του οποίου ξεχυλίζουν από περιγραφές, αλλά σε γενικές γραμμές δεν έχω και πολύ υπομονή. Δε θα το χρεώσω σα σφάλμα όμως, καθώς ο κάθε συγγραφέας οφείλει να αποτυπώσει τις σκέψεις του όπως ο ίδιος θέλει και δεν έχω δικαίωμα να «κρίνω» κάτι πάνω σε αυτό. Αν σε κάτι βγάζω όμως το καπέλο στο κύριο Δημακόπουλο, αυτό είναι η δημιουργία των χαρακτήρων. Δε μπορώ να σκεφτώ ούτε ένα πρόσωπο που θα μπορούσα να το χαρακτηρήσω...άψυχο. Ακόμα και σε αυτούς που δε στάθηκε πολύ, νομίζω δεν έγινε λόγω... βαρεμάρας, αλλά για να διατηρηθεί ένα πέπλο μυστηρίου που έπρεπε. Όλοι οι ήρωες που διαβάσαμε ήταν ολοζώντανοι, γεμάτοι ψυχή. Ένιωθες πως διάβαζες για «αληθινούς» χαρακτήρες. Χαρακτήρες που έπραταν λόγω εμπειριών και συναισθημάτων. Δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που αναρωτήθηκα για τη συμπεριφορά των ηρώων. Ο συγγραφέας είχε φροντίσει να τους «εκθέσει» σε τέτοιο βαθμό στον αναγνώστη που όλα κυλούσαν φυσιολογικά. Επίσης, κάτι που θαυμάζω παντού (ταινίες, βιβλία, παιχνίδια κ.λπ.) είναι όταν βλέπω ανάλογη εμβάθυνση και στους «κακούς». Από όλα τα πρόσωπα που μας συνέστησε το βιβλίο, κανένας δεν ήταν «κακός» με τη κλασσική σημασία (θέλω να καταστρέψω το κόσμο μπουχαχαχαχα). Όλες οι πράξεις (καλές ή κακές), είχαν βαθύτερο νόημα και ήταν αποτέλεσμα μιας φυσιολογικής εξέλιξης! Το βιβλίο προσέφερε αρκετές δυνατές συγκινήσεις και σπάνια κουραζόμουν καθώς οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές, και η κλιμάκωση (με αποκορύφωμα τις τελευταίες 200 σελίδες) ήταν «εκρηκτική». Οι σκηνές και τα συναισθήματα εναλλάσονταν αδιάκοπα κάνοντας το βιβλίο προέκταση των χεριών μου τις τελευταίες ημέρες. Δε ξέρω τι άλλο να γράψω, αλλά το βιβλίο το αγάπησα πολύ περισσότερο από πολλά αντίστοιχα φαντασίας γνωστών συγγραφέων, γιατί είχε «ψυχή». Και όταν ένα βιβλίο έχει ψυχή το ερωτεύεσαι και το θυμάσαι για πάντα. Ανυπομονώ πάρα πολύ για τη συνέχεια, μιας και ο Γρηγόρης είχε τη «σατανική» έμπνευση να αφήσει όλα τα μέτωπα «ανοικτά» και, όπως του είπα, το θέλω με αφιέρωση! Μπράβο, μπράβο, μπράβο!
0
Το αυτό
Αγωνιώδες!
Ο King εχει έναν τρομερό τροπο γραφης που σε βυθιζει σε μια διαφορετικη εποχη παιδικοτητας, ανεμελου παιχνιδιου, bulling, αλλα και ορισμενων φρικιαστικων γεγονοτων. Ο πρωτος τομος επρεπε να "χτισει" πολλους χαρακτηρες και γεγονότα και για αυτο ειναι λιγο αργο σε σημεια. Αυτο ομως δεν μειωνει καθολου την αξια του. Ο δευτερος φανταζομαι θα έχει ακόμα περισσότερη αγωνιά και δράση!!
0
Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών
ΤΟ ΕΠΟΣ 3/3
"Tην 1η Μαρτίου του 1451, "έφυγε" ο βασιλέας Ελέσσαρ. Λέγεται ότι τα νεκροκρέβατα του Μερίαντοκ και του Πέρεγκριν τοποθετήθηκαν πλάι στο κρεβάτι του μεγάλου βασιλέα. Ο Λέγκολας ναυπήγησε ένα γκρίζο πλοίο στο Ιθίλιεν, και κατέβηκε τον Άντουιν κι από κει στη Θάλασσα. Μαζί του, λένε, πήγε ο Γκίμλι ο Νάνος. Και όταν εκείνο το πλοίο έφυγε, ήρθε στη Μέση-Γη το τέλος της Συντροφιάς του Δαχτυλιδιού." Πάντα με σαγήνευε η γραφή του Τόλκιν και πολύ συχνά αναπαράγω "σημεία" από το μεγάλο του έργο. Ήθελα να παραθέσω κάτι διαφορετικό, κάτι πιο ποιητικό, μία υπέροχη περιγραφή ενός ηλιοβασιλέματος πάνω από τα τείχη της Μίνας Τίριθ, αλλά αυτές οι τελευταίες γραμμές στο τέλος του τρίτου βιβλίου ήταν η τελική μου επιλογή, καθώς σήμανε το τέλος σε ένα επικό ταξίδι. Ένα ταξίδι που το είχα ξαναδιαβάσει στο παρελθόν, αλλά δεν το είχα εκτιμήσει. Τότε ήταν για εμένα μία σπουδαία περιπέτεια. Τώρα όμως, λίγο πιο ώριμος νομίζω, απόλαυσα τα βιβλία για αυτό που πραγματικά είναι. Το καλύτερο λογοτεχνικό έργο επί της Γης! Ένα βιβλίο που θα το ζήλευε ο κάθε συγγραφέας. Υπέροχη γραφή, λυρικότητα, δημιουργία ενός συγκλινιστικού κόσμου χιλιετιών (ναι, χιλιετιών και όχι μερικών χρόνων), δημιουργία γλωσσών με συντακτικό και γραμματική, δημιουργία χαρακτήρων με τεράστιο βάθος ( ο καθένας με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του) και την πιο επική ιστορία που θα μπορούσε να σκεφτεί ανθρώπινος νους!!! Ο Τόλκιν προσέφερε ένα πραγματικό δώρο για τη λογοτεχνία. Ένας συγγραφέας που ευτυχώς δε σκοτώθηκε στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο για να μπορέσει να το ολοκληρώσει και να μας το προσφέρει! Ένα έργο που θα μνημονεύεται και θα αποτελεί έμπνευση για πολλούς. Και για να κλείσω αυτό το μελιστάλαχτο review, θα παραθέσω άλλο ένα απόσπασμα από τα βιβλία, ίσως και το αγαπημένο μου με ένα σπουδαίο νόημα να κρύβεται πίσω από αυτό -όπως και τα περισσότερα αποφθέγματά του! “I wish it need not have happened in my time," said Frodo. "So do I," said Gandalf, "and so do all who live to see such times. But that is not for them to decide. All we have to decide is what to do with the time that is given us.”
0
Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών
ΤΟ ΕΠΟΣ 2/3
Ένα υπέροχο βιβλίο που καμία σχέση δεν έχει με τη βαρετή σε πολλά σημεία ταινία. Εμβαθύνει σε χαρακτήρες που στην ταινία δεν πρόλαβαν καν να συστηθούν, και αυτή η μαγική πένα του Τόλκιν σε καθηλώνει! Τι καταπληκτικός κόσμος, τι lore κρύβεται από πίσω, όλα τέλεια!
0
Ο Καπετάν Μιχάλης
Μνημειώδες έργο!
«Η Κρήτη δεν θέλει νοικοκυραίους, θέλει κουζουλούς. Αυτοί οι κουζουλοί την κάνουν αθάνατη». Όταν ξεφύλλιζα τις πρώτες σελίδες του "καπετάν Μιχάλης", αναρωτιόμουν εάν θα κατάφερνα να το ολοκληρώσω και εάν "ήταν για εμένα". Ήταν όπως βλέπετε, το πρώτο βιβλίο του Καζαντζάκη που αποπειράθηκα να ξεκινήσω και είχα πολλές αναστολές. Δε θα πω ψέμματα, τα ίδια συναισθήματα εξακολουθούσαν να με συντροφεύουν για τουλάχιστον 100 σελίδες. Από ένα σημείο όμως και μετά, όλα άλλαξαν. Η "δύστροπη" γλώσσα και ο τρόπος γραφής του Καζαντζάκη, αφομοιώθηκαν και μέσα από τις σελίδες του πονήματός του, ταξίδεψα στο παρελθόν του τόπου μου, της λατρεμένης Κρήτης. Ένα κόσμο τόσο διαφορετικό και ας έχουν περάσει μόλις ένας αιώνας (και κάτι). Ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι γεννήθηκαν, έζησαν και πέθαναν με ένα μόνο όνειρο. Την ελεύθερη Κρήτη και την Ένωση με τη μάνα Ελλάδα. Αυτό το όνειρο, επηρέαζε σε τρομακτικό βαθμό την συμπεριφορά των ανθρώπων και την καθημερινότητα τους και για αυτό φαντάζει τόσο "μακρινό" παρελθόν. Οι χαρακτήρες ήταν εξαιρετικά γραμμένοι και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Το μόνο κοινό τους γνώρισμα ήταν η τιμή και η αγάπη τους για την Μεγαλόνησο. Αυτή η τιμή τους όμως πολλές φορές τους έφερνε προ τετελεσμένων και αντιμέτωπους με μερικές δύσκολες καταστάσεις. Η συνύπαρξη με τους Τούρκους ήταν πολλές φορές "ειρηνική", αλλά μέσα τους οι Κρητικοί δεν άντεχαν να κυβερνιούνται από Σουλτάνο και για αυτό οι επαναστάσεις ήταν συνεχείς κάθε 10, 20 χρόνια. Μέχρι μία καινούργια γενιά να γεννηθεί και να ακολουθήσει τα χνάρια των προγόνων στα βουνά και την επανάσταση. Έτσι και εδώ, ο καπετάν Μιχάλης και οι υπόλοιποι συντοπίτες, προσπαθούν να κάνουν περήφανους τους ήρωες του Αρκαδίου. Είτε τα καταφέρουν, είτε όχι, πρέπει να προσπαθήσουν γιατί ένα πράγμα είχε σημασία. Ελευθερία ή θάνατος! Το καπετάν Μιχάλης, με γέμισε περηφάνια, θλίψη, πόνο, αγωνία και αμέριστο σεβασμό για ανθρώπους που δε γνώρισαν ποτέ την ελευθερία, μα αγάπησαν την πατρίδα τους περισσότερο από όσο εμείς θα μπορούσαμε να ονειρευτούμε ποτέ. Μακάρι στα δύσκολα, να έχουμε έστω και το μισό θάρρος του...Τίτυρου!
1
Ο τελευταίος πειρασμός
Το καλύτερο του Καζαντζάκη!
Ο Καζαντζάκης έπλασε μια ιστορία στην οποία ο Ιησούς παρουσιάζεται πιο ανθρώπινος και λιγότερο..."θεικός". Ένας νεαρός που αναζητάει τον σκοπό της ζωής του, αγαπάει μία γυναίκα, έχει ορμές και γενικά ότι κάνει το κάνει με πάθος! Βασανίζεται για χρόνια μέχρι να καταφέρει να καταλάβει ότι ο πραγματικός του σκοπός είναι να σώσει το ανθρώπινο γένος μέσα από το θάνατό του. Και εκεί είναι που αμφισβητεί την επιλογή του Θεού στο πρόσωπό του, φοβάται ότι δε θα τα καταφέρει, σκέφτεται όπως θα σκεφτόταν κάθε άνθρωπος! Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το ταξίδι ενός "έυθραυστου" προσώπου προς την κατανόηση της ύπαρξης και τη μετάβαση στην αιωνιότητα μέσα από το φόβο και την αμφιβολία! Κρίμα που έχει δεχθεί τέτοια αρνητική κριτική τόσο το βιβλίο, όσο και ο συγγραφέας...
0
Έγκλημα και τιμωρία
Must read με αστερίσκο!
Επιτέλους, τέλος! Όλοι μας κάνουμε κακές επιλογές, και μία από τις δικές μου ήταν να ξεκινήσω αυτό το βιβλίο καλοκαιριάτικα. Η ανάλαφρη διάθεση του καλοκαιριού, τα μπάνια και οι έξοδοι, δεν είναι καλός «σύντροφος» για ένα τόσο «βαθύ» βιβλίο. Έτσι αποφάσισα να το παρατήσω προκειμένου να μην το «κάψω». Δύο εβδομάδες πριν, οι μηχανές πήραν μπροστά και τέλειωσα αυτό το όμορφο ταξίδι στις πιο βαθιές σκέψεις του ανθρώπου! Ο Ντοστογιέφσκι σκιαγράφησε με τρομακτική λεπτομέρεια τους διάφορους χαρακτήρες του βιβλίου και εμβάθυνε τόσο πολύ στη ψυχολογία τους και τον τρόπο σκέψης τους, που φάνταζαν τόσο αληθινοί στη συμπεριφορά τους. Ναι, φάνταζε τόσο φυσιολογική αυτή η πάλη του Ρασκόλνικοφ με τη λογική και τις τύψεις του. Έκανε ένα έγκλημα που το σχεδίαζε πολύ προσεκτικά για μέρες, αλλά δεν το ξεπέρασε ποτέ. Κάθε μέρα που περνούσε γινόταν σκιά του εαυτού του, τον κατέτρωγαν οι τύψεις, απομακρύνθηκε από τους φίλους και τους συγγενείς του, και τόλμησε να τα βάλει με την εξουσία. Και στο τέλος έχασε. Νικήθηκε από τον ίδιο του τον εαυτό, το χειρότερο αντίπαλο όλων μας. Οι τελευταίες 40,50 σελίδες είναι ανατριχιαστικές και το τέλος απολαυστικό και λυτρωτικό! Τέλος, ένιωσα δυσφορία σε ορισμένες περιπτώσεις που αδυνατούσα να «ακολουθήσω» τον ειρμό του Φίοντορ και αναγκαζόμουν να ξανά διαβάσω το ίδιο πράγμα δύο και τρεις φορές για να το καταλάβω, ενώ με δυσκόλεψαν επίσης τα ονόματα και τα «παρατσούκλια». Δε ξέρω αν εδώ έφταιξε η μετάφραση, αλλά κάθε ήρωας αναφερόταν με δύο διαφορετικά (ρώσικα) ονόματα κάτι που με δυσκόλεψε να τα αποστηθίσω. Αν το διάβαζα άλλη περίοδο, πιθανόν να το απολάμβανα ακόμα περισσότερο. Παρόλα αυτά, υποκλίνομαι στην απίστευτη γραφή αυτού του ανθρώπου! Και στο άμεσο μέλλον θα διαβάσω άλλα δύο του που περιμένουν (Παίχτης και Υπόγειο)
0
Συγκηνιτικό!
Το «Νησί» ήταν ένα βιβλίο που κοσμούσε τη βιβλιοθήκη της μητέρας μου. Επί χρόνια, όποτε περνούσα από μπροστά του, ένα συναίσθημα αδιαφορίας με συνέπαιρνε. Είχα ακούσει πως η αντίστοιχη τηλεοπτική σειρά του Mega ήταν μία ποιοτική παραγωγή, αλλά το βιβλίο ποτέ δε μου «γέμιζε» το μάτι. Ένα Σάββατο που είχα επισκεφθεί τη μητέρα μου, είπα να το δανειστώ, πιο πολύ για την ανάγνωση των ιστορικών γεγονότων της περιόδου. Αυτό που τελικά διάβασα απείχε παρασάγγας από αυτά που πίστευα. Ένα βιβλίο που κράτησε στο παρασκήνιο τη νόσο και παρουσίασε μία υπέροχη ιστορία μίας οικογένειας που χτυπήθηκε από πολλά βάσανα, αλλά πάντα άντεχε, πενθούσε σιωπηλά και ήλπιζε για το καλύτερο. Χαρακτήρες καλογραμμένοι, δυνατά συναισθήματα, ακριβείς ιστορικές αναφορές για το νησί της Σπιναλόγκας, και άριστη παρουσίαση των παραδόσεων και των εθίμων της Κρήτης. Καμιά φορά πρέπει να αφήνουμε στην άκρη τον εγωισμό μας και να δίνουμε ευκαιρίες σε βιβλία που θεωρούμε ακατάλληλα για τα γούστα μας. Το «Νησί» ήταν άλλη μία επιβεβαίωση του λάθους μου...!
2
Το αυτό
Υπέροχο!
Εκεί κάτω όλοι επιπλέουμε… Ένα αγοράκι με κίτρινο αδιάβροχο τρέχει χαρούμενο δίπλα σ’ ένα χάρτινο καραβάκι που αρμενίζει σ’ ένα πλημμυρισμένο από τη βροχή ρείθρο. Η βροχή έχει κοπάσει πια, και πέφτει στην κίτρινη κουκούλα σαν ψιλόβροχο σε τσίγκινη στέγη. Το αγόρι με το κίτρινο αδιάβροχο είναι ο Τζορτζ Ντένμπροου, κι εκείνη τη φθινοπωρινή ημέρα ήταν έξι χρονών… Αυτό που κάνει τη μικρή πόλη του Ντέρι τόσο τρομακτικά διαφορετική από τις άλλες είναι όλα εκείνα που βλέπουν –και αισθάνονται– μόνο τα παιδιά. Στα φρεάτια και τους υπονόμους, το "Αυτό" καραδοκεί και παίρνει τη μορφή εφιάλτη, του βαθύτερου τρόμου που φωλιάζει σε κάθε παιδί. Όμως, πότε πότε, το Αυτό προβάλλει από τα ζοφερά και υγρά βάθη, αρπάζει, διαμελίζει, σκοτώνει… Τα χρόνια περνούν, τα παιδιά μεγαλώνουν, εγκαταλείπουν την πόλη, λησμονούν. Μέχρι τη στιγμή που κάποιος τους καλεί να επιστρέψουν, για να αντιμετωπίσουν για μία ακόμα φορά το Αυτό, που σαλεύει σαν ερπετό στα σκοτεινά έγκατα της μνήμης τους καθώς αναδύεται για να μετατρέψει τους εφιάλτες του παρελθόντος σε μια ανείπωτα φρικτή πραγματικότητα.
0
Το Δώρο
Βιβλίο...παραλίας
υτό το βιβλίο το είχε πάρει η αρραβωνιαστικιά μου, οπότε είπα να του ρίξω μια ματιά. Το Δώρο μέσα από δεκάδες (μην πω εκατοντάδες) μικρές ιστορίες προσπαθεί να περάσει θετικά μηνύματα για τη ζωή. Μερικές ιστορίες έχουν ενδιαφέρον, ενώ κάποιες άλλες είναι γραμμένες με τέτοια υπερβολή που πετυχαίνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Δε θα ξεχάσω μια ιστορία που θέλει να διδάξει το πόσο ωραίο είναι να μοιράζεσαι πράγματα με τους γύρω σου και η όλη ιστορία ξεκίνησε από μία τσίχλα! Μια ιστορία 3 σελίδων για να μας «διδάξει» πόσο ωραίο είναι να μοιραζόμαστε τις… τσίχλες μας. Εντάξει, οκ! Κάποια στιγμή μάλιστα είπε ότι το συναίσθημα είναι το ίδιο ό,τι και εάν μοιράζεσαι (ακόμα και το αυτοκίνητό σου)! Οοοοοοκ!! Εγώ δε «νιώθω» Μητέρα Τερέζα πάντως όταν δίνω μία τσίχλα σε κάποιον... Το βιβλίο έχει μερικές πολύ ωραίες στιγμές γραφής και κάποιες φράσεις είναι αυτό που θα λέγαμε «ψαγμένες», και είναι γεμάτο αποφθέγματα που θα μπορούσε κάποιος να βάλει στο Facebook για να εισπράξει ένα κάρο likes. Εν τέλει, εγώ δεν το ολοκλήρωσα γιατί με κούρασαν τόσες διαφορετικές ιστορίες και τα σκαμπανεβάσματα στην ποιότητά τους. Και σίγουρα δεν με επηρέασε με κάποιο θετικό τρόπο όπως διατυμπανίζει. Ίσως σε κάνει να σκεφτείς λίγο διαφορετικά την στιγμή που το διαβάζεις, άλλα όταν κλείσεις το βιβλίο, πάει, πέταξε! Βιβλίο παραλίας στην καλύτερη!
1
Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών
ΤΟ ΕΠΟΣ 1/3
Υπέροχη η Ρόουλινγκ, φοβερή φαντασία ο Μάρτιν, αλλά μεταξύ μας όταν θέλουμε να μιλήσουμε για τον κορυφαίο συγγραφέα φαντασίας, δεν νοείται σύγκριση. Ο Τόλκιν επεξεργαζόταν δεκαετίες ολόκληρες το φανταστικό κόσμο της Άρντα (κομμάτι της οποίας είναι η Μέση Γη), τις φυλές μέχρι και τις γλώσσες τους! Δε ξέρω αν μπορεί να το διανοηθεί κάποιος αλλά σίγουρα αν ο Τόλκιν είχε γράψει τη Βίβλο, σήμερα θα λατρεύαμε τον Ιλούβαταρ και θα μισούσαμε τον Μόργκοθ! Για τέτοια πληρότητα συζητάμε. Και όλα αυτά από ένα μυαλό! Έκανα αυτή την «ταπεινή» εισαγωγή για το πρώτο βιβλίο του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών γιατί τόσα χρόνια μετά, συνεχίζω να εντυπωσιάζομαι από την απλότητα, τη γραφή, τη φαντασία, την ιστορία, τις τοποθεσίες και το χτίσιμο των χαρακτήρων! Σε όλα παίρνει άριστα 10/10. Δεν υστερεί πουθενά το βιβλίο όσο «τεχνοκρατικά» και αν το επεξεργαστείς. Το απόλυτο βιβλίο φαντασίας. Το πρώτο από τα τρία βασικά. Ανυπομονώ να συνεχίσω το ταξίδι στο δεύτερο και να νιώσω ξανά την εφηβική αγωνία για την ιστορία του Φρόντο και του Άραγκορν!! Ο Άρχοντας είναι το αγαπημένο μου βιβλίο. Πραγματικά, με επηρέασε σε τεράστιο βαθμό στην ίδια μου τη ζωή. Ευχαριστώ τον Τόλκιν που υπήρξε! Και την τύχη που τον διάβασα!!!
0
Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος
Ανατριχιαστικά "ψύχραιμη" περιγραφή!
Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια εξαιρετικά «αντικειμενική» ματιά για τον τρόπο λειτουργίας των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Ο Levi αν και ήταν μέσα στο στρατόπεδο για πάνω από ένα χρόνο, κατάφερε να συγγράψει ένα έργο απαλλαγμένο από «παθιασμένο» λόγο. Είναι σχεδόν εκνευριστικό το πώς κατάφερε και περιόρισε σε μηδενικό βαθμό το μίσος του για ότι βίωσε και κατάφερε να δώσει μία περιγραφή των πραγμάτων σαν απλός παρατηρητής και όχι σαν έγκλειστος. Έτσι μπορεί κάποιος να καταλάβει από πρώτο χέρι πως λειτουργούσε το στρατόπεδο σε κάθε βαθμίδα του. Από το φαγητό, το ρουχισμό και τα ιατρεία, μέχρι την παραοικονομία που δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους… μελλοθάνατους. Μη νομίζει κανείς ότι δε θα έρθει σε δύσκολη θέση διαβάζοντας το. Όσα και αν διαβάσει ή παρακολουθήσει κάποιος, δε θα σταματάμε να εκπλησσόμαστε με τις θηριωδίες των SS και το τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος στον άνθρωπο… Κλείνω με μία φράση από το βιβλίο: «Ξέρετε πως λέμε το ποτέ στην αργκό του Λάγκερ; Αύριο το πρωί»…
1
Το κοράκι
Από τα καλύτερα του!
Το Κοράκι είχε ένα από τα πιο δυναμικά ξεκινήματα βιβλίων που έχω διαβάσει! Xωρίς χρονοτριβές, σε έβαζε κατευθείαν σε ένα μεταποκαλυπτικό κόσμο όπου η ανθρωπότητα εξαφανίστηκε και έμειναν ελάχιστοι για την μεγάλη αναμέτρηση ανάμεσα στο καλό και το κακό! Αυτό που με απογοήτευσε είναι ότι με γέμισε προσμονή και προσδοκίες για την εξέλιξη της ζωής στις δύο πόλεις και φυσικά στην μεγάλη αναμέτρηση που μας προετοίμαζε. Αντί αυτού, αναλλώθηκε πάρα πολύ στο παρασκήνιο και τις ιστορίες πολλών (υπερβολικά πολλών) χαρακτήρων και η πραγματική εξέλιξη πραγματοποιήθηκε στις τελευταίες 200 σελίδες. Ε όταν κατάλαβα ότι σε 200 σελίδες δεν πρόκειται να υπάρχει ούτε μεγαλειώδης μάχη, ούτε αναφορά στον τρόπο ζωής των επιζήσαντων, απογοητεύτηκα. Μιλάμε για ένα πολύ καλό βιβλίο αλλά έμεινα με τις προσδοκίες. Στο τέλος, όπως σε όλα τα βιβλία του Κινγκ, το βιβλίο απογειώνεται και θες να καταβροχθύσεις κάθε σελίδα του!!
1
Το ελληνικό 1984;
Το Λάθος με τράβηξε να το διαβάσω για δύο λόγους. Τα διθυραμβικά σχόλια και τις ομοιότητες που άκουγα πως έχει με το 1984 του Όργουελ. Αν και φανατικός οπαδός του 1984, δε βρήκα και πάρα πολλές ομοιότητες. Η γενική ιδέα και το ύφος μοιάζει, αλλά κατά τα άλλα τα θεωρώ πολύ διαφορετικά έργα και έτσι πρέπει να θεωρούνται για να αποφεύγονται οι άδικες συγκρίσεις. Το έργο του Σαμαράκη εκτυλίσσεται σε άγνωστη τοποθεσία, σε άγνωστη χρονική περίοδος (ένα μόνο hint δίνεται προς το τέλος, το οποίο και εγώ δε θα το αποκαλύψω), οι χαρακτήρες δεν έχουν ονόματα και γενικά οι πληροφορίες που μας δίνονται είναι μηδενικές. Αυτή η ιδιαίτερη επιλογή του συγγραφέα με έκανε εξ αρχής να διαβάσω το βιβλίο διαφορετικά. Σαν ημερολόγιο θα έλεγα. Δυσκολεύτηκα στην αρχή να προσαρμοστώ στον τρόπο γραφής, αλλά μόλις ξεπέρασα αυτό τον σκόπελο, από εκεί και πέρα όλα κύλησαν χωρίς την παραμικρή κόπωση. Ο τίτλος του βιβλίου δεν επιλέχθηκε καθόλου τυχαία και είναι ένα πραγματικό μήνυμα προς τον αναγνώστη πως κάθε σκέψη, κάθε πλάνο, κάθε διαδικασία, όλα μπορούν να διαταραχθούν από ένα λάθος. Τι λάθος μπορεί να είναι αυτό; Ένα οποιοδήποτε λάθος. Γιατί λάθος τελικά, είναι να θεωρείς πως έχεις τον πλήρη έλεγχο των καταστάσεων. Μην είσαι ποτέ τόσο σίγουρος… Πάντως σε αυτό που συμφωνούν και ο Όργουελ και ο Σαμαράκης μέσα από τα έργα τους είναι ότι η ελεύθερη σκέψη και η βούληση των ανθρώπων μπορεί να περιοριστούν ή ακόμα και να υποταχθούν σε ακραίες περιπτώσεις, αλλά υπάρχει πάντα ένας αστάθμητος παράγοντας που δύσκολα υποτάσσεται απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης, απέναντι σε κάθε φόβο, απέναντι σε οποιοδήποτε Καθεστώς. Το συναίσθημα!!!
3
Η Φάρμα των Ζώων
Συγκλονιστικό!
Ένα βιβλίο τόσο επίκαιρο όποια περίοδο και αν το διαβάσεις. Το έργο του Όργουελ περιγράφει με ωμότητα την επανάσταση για την πτώση του "δικτάκτορα" και την άνοδο των επαναστατών στην εξουσία οι οποίο έχουν μεγάλα όνειρα, αλλά σιγά σιγά μετατρέπονται στα ίδια (και χειρότερα) τέρατα από τους προηγούμενους. Τα ζώα δεν έχουν επιλεγεί τυχαία και δεν προκαλεί έκπληξη ότι τα "γουρούνια" είναι αυτά που εκμεταλλεύονται τα κουτά πρόβατα, τη δύναμη των αλόγων, την αδιαφορία των γαιδουριών, την κυνηκότητα των σκύλων (τα οποία υπέστησαν πλύση εγκεφάλου) και με μεθοδικά βήματα δημιουργούν μία τέλεια δημοκρατική χούντα!! Παραποιούν την ιστορία, δημιουργούν αόρατους εχθρούς, μετατρέπουν ήρωες σε προδότες, αλλάζουν τους νόμους, δημιουργούν πλαστές προσδοκίες, παρουσιάζουν ψευδή στοιχεία για τις εργασίες και φυσικά απολαμβάνουν τα προνόμια που τα ίδια δημιουργούν! Είναι εξοργιστικό πως όλα τα υπόλοιπα ζώα τα ανέχονται με το πρόσχημα "θέλετε να επιστρέψει ο άνθρωπος στη φάρμα;", ενώ στην πραγματικότητα υπηρετούν χειρότερα τέρατα! Οι επτά κανόνες καταπατήθηκαν όλοι τους από τα γουρούνια που είχαν γίνει δυνάστες και στο τέλος έμεινε ένας ο οποίος παραποιήθηκε προς το συμφέρον τους. "Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα". Οποιαδήποτε ομοιότητα με ελληνικές κυβερνήσεις είναι καθαρά συμπτωματική...
0
Ματωμένα χώματα
Γροθιά στο στομάχι!
Αυτό το βιβλίο όταν το έβαζα στη λίστα μου, ήμουν πολύ επιφυλακτικός κατά πόσο θα με απορροφούσε και για το κατά πόσο ευσταθούν οι υψηλές βαθμολογίες που το συνοδεύουν. Η Διδώ Σωτηρίου προσέφερε μία δομημένη, μεστή, συγκινητική, ανθρώπινη, ιστορία που προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις συναισθημάτων. Ο ήρωας μας, δεν είναι καθόλου… ήρωας και αυτός είναι ο λόγος που δένεσαι «ακαριαία» μαζί του. Είναι ένα απλό παιδί που δε θα ριχτεί μπροστά να σκοτώσει δεκάδες Τούρκους, αλλά αντιθέτως φοβάται τον πόλεμο όπως θα έκανε ο καθένας μας. Δε θέλει να πεθάνει και εκμεταλλεύεται την εξυπνάδα και το μυαλό του για να αποφύγει πολλές δύσκολες καταστάσεις. Και σαν έρθει η ώρα η δύσκολη όμως, δε θα κιοτέψει, αλλά με περηφάνια θα βρεθεί στο μέτωπο για να υπερασπιστεί το σπίτι του και ότι αγαπάει. Τα Ματωμένα Χώματα μας περιγράφουν τη δυσκολότερη ίσως στιγμή του ελληνισμού και η συγγραφέας, μας δημιουργεί πολλές παραστατικές εικόνες φρικαλεότητας και αχρείαστης βίας -τόσο από την πλευρά των Τούρκων, όσο και από τη δικιά μας. Κάθε σελίδα (ειδικά οι τελευταίες) είναι και μία γροθιά στο στομάχι. Ένα βιβλίο που πραγματικά προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα και σίγουρα θα δυσκολέψει κάποιους στην ανάγνωση ξέροντας ότι αυτά συνέβησαν όντως σε ανθρώπους, και δη Έλληνες. Αλλά θεωρώ πως πρέπει να διαβαστεί από όλους!
2
1984
ΑΝΕΠΑΝΑΛΥΠΤΟ!
Ο Orwell έγραψε ένα βιβλίο επηρεασμένος πολύ από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης και το αυταρχικό καθεστώς που κυριαρχούσε εκείνη την περίοδο. Δεν στάθηκε όμως μόνο σε αυτά. Προσέδωσε στο έργο του, πινελιές «φαντασίας» οι οποίες μερικές δεκαετίες μετά δε συνάδουν με τη φαντασία, αλλά με την ίδια την πραγματικότητα! Ελάχιστη ελευθερία (ή η ιδέα αυτής), παραποίηση πληροφοριών και ειδήσεων, και παρακολούθηση 24 ώρες το 24ώρο από τον Μεγάλο Αδερφό! Η πλοκή και οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες και τα βάσανα και οι αγωνίες τους με έκαναν να βυθιστώ στο σύμπαν του βιβλίου τάχιστα, ενώ με το πέρασμα της ώρας η ένταση κορυφωνόταν μέχρι και την τελευταία πρόταση!! Πολλοί το θεωρούν «απαρχαιωμένο» ή «παρωχημένο», αλλά εγώ δεν μπορώ να συμμεριστώ την άποψη τους. Πρόσφατα διάβασα για την καθημερινότητα των κατοίκων της Βόρειας Κορέας και είχα συγκλονιστεί με τις ομοιότητες της «ζωής» των κατοίκων του 1984… Θεωρώ πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ, και μπορούν να το διαβάσουν όλοι ανεξαιρέτως προτιμήσεων. Αψεγάδιαστο! Βαθμολογία 11/10 ;)
0
Ο ξένος
Εξαιρετικό!
Ξεκινώντας το βιβλίο "αντίκρισα" ένα χαρακτήρα που δεν ενδιαφερόταν για τίποτα. Πέθανε η μητέρα του; Ε και τι έγινε; Του πρότειναν μία καλύτερη δουλειά; Μπα το ίδιο του κάνει... Θέλει να γίνει φίλος του κάποιος; Το ίδιο του κάνει! Θέλει να τον παντρευτεί η Μαρί; Ε, το ίδιο του κάνει! Να σκοτώσει τον Άραβα; Το ίδιο του κάνει είτε πεθάνει, είτε όχι! Θα ήθελε στο τέλος μία διαφορετική ζωή; Μπα, το ίδιο του κάνει! Ο ήρωας-αντιήρωας του Κάμους, γίνεται τάχιστα αντιπαθής (όπως ο χαρακτήρας του Κάφκα στη Δίκη), αλλά στο τέλος νιώθεις να σε "πνίγει" η αδικία! Γιατί τον καταδικάζουν; Γιατί δεν τον καταδικάζουν για το έγκλημα του, αλλά αντίθετα τον καταδικάζουν επειδή είναι "αναίσθητος"; Επειδή δεν έκλαψε στη κηδεία της μάνας του; Γιατί πρέπει να καταδικάζεται επειδή είναι ένας "ξένος"; Επειδή δεν υποκρίθηκε μια συμπεριφορά που επιβάλλει η κοινωνία; Επειδή ποτέ δεν ήθελε να αλλάξει η ζωή του; Επειδή του άρεσε έτσι όπως είναι και ας μην συμβαδίζει με τα όνειρα άλλων; Του άρεσε η ζωή του όπως ήταν. Και ας μην είχε φίλους, ας μην είχε την μητέρα του πια, ας μην είχε μία καλύτερη δουλειά στο Παρίσι, ας μην είχε γυναίκα. Στη δουλειά του ήταν σωστός, στις σχέσεις του ήταν σωστός και προσπαθούσε να βοηθήσει όλους όσους του ζητούσαν. Έτσι και αλλιώς, το ίδιο του έκανε! Και όμως, δεν τους άρεσε να υπάρχει ανάμεσα τους ένας άνθρωπος "διαφορετικός"! Να μην έχεις αισθήματα και όνειρα; Αυτό είναι κάτι που φόβιζε και έπρεπε να καταδικαστεί σε θάνατο! Όχι γιατί σκότωσε, αλλά γιατί ήταν ο εαυτός του! Ακόμα και στο δικαστήριο δεν έδωσε τις απαντήσεις που "έπρεπε" γιατί δεν τις πίστευε πραγματικά! Έκανε και έλεγε αυτά που πίστευε! Και για αυτό έπρεπε να πεθάνει! Και στο τέλος, μέσα στο κελί ένιωσε "σαν το σπίτι του"! Ερχόταν η λύτρωση, είχε συμβιβαστεί και χαιρόταν για αυτό! Δεν τον ένοιαζε να να λάβει τη χάρη στο τέλος, δεν τον ένοιαζε η συγχώρεση από κάποιον "Θεό", δεν τον ένοιαζε τι έλεγε ο πάτερ ο οποίος προσπάθησε με δάκρυα στα μάτια να τον πείσει να αλλάξει τρόπο σκέψης! Όχι! Ο Μερσώ έλεγε τα πράγματα όπως πίστευε ότι ήταν! Έλεγε αλήθειες που πονούσαν και δεν ήταν ανεκτό από τον περίγυρο! Αυτός ο "ξένος" δεν είναι κάτι διαφορετικό, τον κρύβουμε όλοι μέσα μας, αλλά υποκρινόμαστε επιλέγοντας πράγματα που δεν μας εκφράζουν. Πόσα πράγματα δεν έχουμε κάνει επειδή το "επέβαλε" η κοινωνία; Πόσες γνωριμίες, πόσες δουλειές, πόσες σχέσεις; Γιατί τα επιλέξαμε ενώ καταβάθος το μισούσαμε; Φυσικά, για να μην μας πουν "ξένους" οι γύρω μας. Φοβόμαστε μην μας αποξενώσουν και δεν νιώθουμε μέρος του "συνόλου". Αυτός ο σπουδαίος ήρωας, δε φοβόταν. Ήταν τεράστιος! Εμείς απλά είμαστε πολύ μικροί μπροστά του...
0
Η δίκη
Το αντέχεις;
Ξυπνάς ένα πρωί και σε περιμένουν δύο κουστουμαρισμένοι για να σου πουν ότι συλλαμβάνεσαι! Γιατί; Δε ξέρεις. Έτσι είναι ο Νόμος, τι να κάνουμε; Ποίος είναι αυτός ο Νόμος; Γιατί κανείς δεν αντιστέκεται; Γιατί όλοι, απαθείς, αφήνονται και "παραδίνονται" απέναντι σε ένα απάνθρωπο, κλειστοφοβικό σύστημα; Ο Κ., ένας άξεστος και αντιπαθητικός (σε πολλά σημεία) χαρακτήρας, προσπαθεί λυσσαλέα να βρει το δίκιο του και να αθωωθεί απέναντι στις ανύπαρκτες κατηγορίες, αλλά το σύστημα έχει τον τρόπο του να σε φθείρει ψυχολογικά και πνευματικά, και στο τέλος να σε πατάει σαν μία κατσαρίδα! Ο συγγραφέας διάβασα πως είχε πολύ προβληματική παιδική ηλικία και ιδιαίτερα με τον πατέρα του, ο οποίος μια φορά για να τον τιμωρήσει τον σήκωσε από το κρεβάτι του και τον είχε κλειδώσει εκτός σπιτιού, στο κρύο. Πώς λοιπόν ένας τέτοιος άνθρωπος να μη δημιουργεί κόσμους εφιαλτικούς, κόσμους που όλοι μας, έστω και για μία στιγμή της ζωής μας, θα τους χαρακτηρίζαμε και "δικούς" μας κόσμους; Το βιβλίο το κατατάσσω στην ίδια κατηγορία με το 1984 και το Λάθος. Για κάποιο λόγο οι κόσμοι τους έχουν πολλά κοινά. Εφιαλτικοί, απάνθρωποι, άδικοι, αποξενωμένοι. Κοινωνίες τόσο μακρινές, αλλά συγχρόνως και τόσο κοντινές στις δικές μας...
0
Οι άθλιοι
Μνημείο της λογοτεχνίας!
«Δεν είναι τίποτα να πεθαίνεις. Είναι φριχτό να μη ζεις!» Δε θα ξεκινήσω με το κλασσικό «Θεέ μου γιατί δεν το είχα διαβάσει νωρίτερα», αλλά αντιθέτως θα πω πως νιώθω ευλογημένος που το διάβασα. Γιατί η ηλικία του αναγνώστη δεν έχει καμία σημασία. Αυτό το βιβλίο… «Βίβλος ανθρωπιάς» σε ότι ηλικία και αν διαβαστεί, θα συγκινήσει και θα ανάψει τη «φλόγα» που κρύβουμε όλοι μέσα μας, όσο Άθλιοι και αν είμαστε! Το βιβλίο μας εξιστορεί την καθημερινότητα διαφορετικών ανθρώπων του Παρισιού και μας περιγράφει την αθλιότητά τους. Άλλοι γιατί ήταν πραγματικά άθλιοι στη ψυχή και άλλοι γιατί η κοινωνία τους εξαθλίωσε και τους ανάγκασε να ζουν στο περιθώριο. Αλλά η καρδιά των περισσότερων ήταν ζεστή όσα χτυπήματα και αν είχε δεχθεί το κορμί τους, η αξιοπρέπεια τους και η ύπαρξή τους η ίδια. Αν και όλοι οι χαρακτήρες αναλύθηκαν υπέρ του δέοντος από τον «μεγάλο» Βίκτωρ Ουγκώ, ο μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν ο Γιάννης Αγιάννης. Ένας σύγχρονος… Ιησούς Χριστός ο οποίος απέδειξε ότι μία μόνο στιγμή, αρκεί για να αλλάξει η φιλοσοφία σου για τη ζωή. Ότι όσο "Άθλιος" και αν είσαι, μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου. Ο ήρωας ήταν υπερβολικά συμπαθής και «Άγιος», αλλά είχε το νόημα του αυτή η συμπεριφορά του. Χρειαζόταν προσωπική εξιλέωση και αποφάσισε να δοθεί ολοκληρωτικά σε μία ύπαρξη. Σε μία ψυχή. Σε μία εξαθλιωμένη ψυχούλα που τα μάτια της μαρτυρούσαν την απέραντη ευγνωμοσύνη προς τον Γιάννη που την έσωσε. Το βιβλίο το τέλειωσα σε μόλις μία εβδομάδα και αν και ήταν γραμμένο σχεδόν πριν δύο αιώνες , είχε τόσο ωραία ροή, καταπληκτικό λεξιλόγιο, λεπτομερή περιγραφή του Παρισιού και των δύο «κόσμων» που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή, και χαρακτήρες τόσο καλογραμμένους που δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης για την… πένα του Ουγκώ. Υπέροχο, μαγευτικό, συγκινητικό. Ένα βιβλίο που ανήκει στο Πάνθεον της λογοτεχνίας δικαίως. Ένα βιβλίο που ούτε το 10/10 μπορεί να το χαρακτηρίσει, ούτε ένα μικρό (διθυραμβικό) review μπορεί να το περιγράψει!!! (less)
0
Οι πύλες της φωτιάς
Συγκλονιστικό!
«Ξένε ανήγγειλε στους Λακαιδομόνιους πως κειτόμεθα εδώ, πιστοί στους νόμους τους». Έτσι λιτά και… λακωνικά τίμησαν οι αρχαίοι τους πεσόντες στις Θερμοπύλες. Η άποψη μου για το βιβλίο θα είναι εξίσου λακωνική, όπως του αρμόζει. Μακάρι η «αναγνωστική» χρονιά να συνεχιστεί με τέτοιου επιπέδου βιβλία!! Μόνο αυτό…
1
Η πείνα (επανέκδοση)
Δυσκολοχώνευτο...
Το βιβλίο παρουσιάζει συναισθήματα που δεν έχει ζήσει κανείς μας και είναι άκρως τρομακτικά τα μονοπάτια στα οποία μπορεί να κινηθεί ο ανθρώπινος νους σε ακραίες συνθήκες!
0
Σινουχέ ο Αιγύπτιος
Ανεπανάληπτο!
Χρόνια είχα να ταξιδέψω έτσι με ένα βιβλίο! Από μικρή ηλικία παρακολουθούμε τα ατέλειωτα ταξίδια του Σινουχέ, σε δεκάδες τοποθεσίες στις οποίες γνωρίζει πολλούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες! Ένα ιστορικό μυθιστόρημα που δε γνωρίζεις τι κρύβεται στην επόμενη σελίδα! Το καλύτερο που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής αυτή τη χρονιά!
0
