Ως λάτρης των αστυνομικών βιβλίων, φαν της Αγκάθα Κρίστι από τα εφηβικάτα μου κιόλας, αγόρασα το Παλέρμο με πολύ ζέση και χαρά να διαβάσω άλλη μια μυστηριώδη περιπέτεια, έχοντας όμως στο μυαλό μου τη σιγουριά του νικητή. Διάβαζα πως κανείς δεν έχει μαντέψει το δολοφόνο και ο μικρός Πουαρό μέσα μου έκανε πάρτυ, άλλη μια παγκόσμια πρώτη για μένα, σκέφτηκα. Αμ, δε! Ξεκίνησα λοιπόν να το διαβάζω, βέβαιη για τη νίκη μου και με τον όρο να το πάω σιγά σιγά, για να μη στεναχωρηθώ πολύ μόλις τελειώσει, να μου φτουρήσει ένα τριήμερο έστω ρε παιδί μου! Αμ δε εις τη δευτέρα. Η γρήγορη πλοκή, οι τρομερά ενδιαφέροντες χαρακτήρες, οι γνώσεις που αποκομουσα από κάθε σελίδα με έκαναν να έχω φτασει στα μισά του βιβλίου μέσα σ'ένα απόγευμα δίχως να το έχω καταλάβει! Περιττό να σας πω πως δεν ήμουν καν κοντά στην ανίχνευση του δολοφόνου, διόλου όμως με ενδιέφερε. Με είχε συνεπάρει τόσο πολύ ο κ.Κιναλόπουλος με τη γοητευτικοτατη γραφή του, που αποφάσισα πως αυτή η "ήττα" θα ήταν ακόμα και για μένα απολαυστική! Και πράγματι, φτάνοντας στο τέλος του βιβλίου -το ίδιο κιόλας βράδυ- συνειδητοποίησα πόσο μακριά ήμουν από την λύση του μυστηρίου. Μέσα σε αυτές τις 400 παρά κάτι σελίδες, ο συγγραφέας κατάφερε να μου προσφέρει ένα απολαυστικοτατο ρόλερ κοστερ συναισθήματων. Γέλασα, έμαθα, θύμωσα, έκλαψα, όλα αυτά μέσα από το Παλέρμο. Το μόνο μου παραπονο από το συγκεκριμένο ανάγνωσμα; Ότι τελείωσε. Θα ήθελα να συνέχιζε αέναα. Σίγουρα το καλυτερο βιβλίο που έχω διαβάσει μέσα στο 2020, ίσως το καλυτερο της τελευταίας πενταετίας, θα τολμήσω να πω ακόμα και στο top 3 μου γενικότερα στο είδος του, ακόμα κι αν φανώ υπερβολική! Spoiler alert: καθόλου υπερβολική δεν είμαι. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα, σχεδόν απαιτώ να το διαβάσετε και περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο έργο του συγγραφέα!
