Reviews
Το κορίτσι του τρένου
Μχμχμχ
Ήταν ένα βιβλίο που, ενώ αρκετά ωραία γραφή, ήταν βαρετό και κουραστικό. Το άφησα στην μέση...
0
Half Bad - Το σκοτάδι μέσα μου
Goodbye everybody, I've got to go
Ήταν ένα καλό βιβλίο απλά αδιάφορο, άμα μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι. Αν και η λέξη «αδιάφορο» είναι πολύ βαριά αλλά είναι η μόνη που μου έρχεται στο μυαλό αυτήν την στιγμή. Το καλό είναι ότι σου δημιουργεί την ανάγκη να διαβάσεις το επόμενο κυρίως για να δεις τι γίνεται μετά. Ενώ η ιδέα ήταν καταπληκτική φαινόταν σαν η πλοκή να έτρεχε σαν να προσπαθούσε να προλάβει κάτι και εσύ λαχάνιαζες για να την προλάβεις. Κάποια στιγμή είχε γίνει κουραστικό. Ακόμα και οι χαρακτήρες περνούσαν γρήγορα. Ενώ εμφανίζονταν για λίγες σελίδες, μετά εξαφανίζονταν και δεν τους ξαναέβλεπες. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να συνδεθώ μαζί τους ή έστω να νιώσω κάτι άμα πέθαιναν, γιατί πολύ απλά δεν τους έβλεπες αρκετά.
1
Ο ανεψιός του μάγου
Too late, my time has come
Άμα το είχα διαβάσει λίγα χρόνια πριν θα το απολάμβανα. Τώρα μου φάνηκε πολύ παιδικό για την ηλικία μου, όμως ήθελα να αρχίσω την Νάρνια εδώ και αρκετά καιρό. Ήταν ωραίο και μαγικό. Ένα κλασικό παραμυθάκι.
0
Κυνηγός φαντασμάτων
As if nothing really matters
Στην αρχή φαινόταν αρκετά ωραίο αλλά μετά από ένα σημείο και έπειτα καταντούσε βαρετό. Άρχισε να επικεντρώνει περισσότερο στην ζήλια του πρωταγωνιστή παρά στο μυστήριο. Τις τελευταίες 50 σελίδες τις πέρασα γρήγορα γρήγορα μιας και δεν θεώρησα ότι έχασα κάτι και τελικά είχα δίκιο. Οι τελευταίες 10 σελίδες είχαν ένα recap με τις εξηγήσεις και μια χαρά. Το μόνο που εισέπραξα ήταν μια βαρεμάρα. Ούτε οι χαρακτήρες είχαν ενδιαφέρον. Ούτε η πλοκή είχε μια εξέλιξη. Και ο πρώτος ενικός με εκνεύριζε, ειδικά όταν έλεγε: Που να ήξερα τότε ή Τόσο λίγα ήξερα τότε. Ή πες το ή όχι, δεν μπορείς να το λες αυτό να μου δημιουργείς ενδιαφέρον και απλά να μην μου λύνεις ποτέ την απορία.
0
Now you're just somebody that I used to know
Hello Rowling my old friend! Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί είναι μάλλον ένα από τα καλύτερα fanfiction του Χάρι Πότερ που έχω διαβάσει στην ζωή μου και με αυτό το σκεπτικό μπήκα να το διαβάσω, αλλιώς δεν θα το απολάμβανα καθόλου. Ας αρχίσουμε με τα κακά. Τον Άλμπους τον αντιπάθισα αρκετά και με εκνεύριζε άλλα όχι τόσο όσο η Ρόουζ, η οποία με έφτασε να θέλω να πεθάνει. Η Ερμιόνη σαν χαρακτήρας ήταν ένα πρωταπριλιάτικο αστείο και δεν θα κάνω καν το κόπο να μιλήσω για εκείνη. Ο Χάρι από την άλλη ήταν πιο ώριμος και συμπαθητικός. Τα καλά είναι ότι αγάπησα τον Σκόρπιους και απλά θέλω βιβλία με αυτόν πρωταγωνιστή και κανέναν άλλο, ενώ ο Ντράκο για μια ακόμη φορά με έβγαλε ασπροπρόσωποι. Τώρα γενικά για το βιβλίο. Το πλασάρισμα ως συνέχεια του Χάρι Πότερ (και καλά η όγδοη ιστορία) ήταν απλά λάθος. Δεν είχε τίποτα σαν συνέχεια και δεν είχε, τουλάχιστον για μένα, τα vibes του Χάρι Πότερ, έτσι όπως το γνώρισα και το αγάπησα. Ήταν καλό. Ήταν μέσες άκρες ικανοποιητικό. Είδες ξανά τα πρόσωπα που τόσο αγάπησες, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, το διαβάσαμε γιατί μας έλειψε ο κόσμος της Μαγείας και όχι επειδή πρόσθετε κάτι. Ο κόσμος της Μαγείας αποτελεί μια ατμόσφαιρα νοσταλγίας για εμένα. Μπορεί να μην μεγάλωσα με τα βιβλία και μην με μαχαιρώσετε για αυτό, αλλά μεγάλωσα με τις ταινίες. Κάθε ταινία για μένα αποτελεί μια ξεχωριστεί ανάμνηση να πηγαίνω στον κινηματογράφο με τους γονείς μου και να γυρνάω... σπίτι μου... γιατί αυτό ήταν ο Χάρι Πότερ, το σπίτι μου. Έχω περάσει αμέτρητες ώρες βλέποντας fanmade βιντεάκια και διαβάζοντας fanfiction, ακόμα και το δικό μου fanfiction έχω γράψει. Νιώθω περισσότερο pride για τον κοιτώνα μου στο Χόγκουαρτς παρά για το ίδιο μου το σπίτι (συγνώμη μαμά). Κάποιοι είπαν ότι επειδή λατρεύουν τόσο πολύ το Χάρι Πότερ, αυτό το βιβλίο του έφερε πίσω στον κόσμο και ένιωσαν την μαγεία. Εγώ απλά ένιωσα ότι οι δημιουργοί του βιβλίου απλά με κορόιδευαν και με εκμεταλλεύονταν για να βγάλουν λεφτά. Αυτό με πείραξε περισσότερο από το γεγονός ότι οι χαρακτήρες ήταν λίγο διαφορετικοί ή από το ότι η πλοκή ήταν λίγο τραβηγμένη. Ο κόσμος της Μαγείας πάντα θα με προσελκύει και θα με τραβάει και πολύ πιθανό να διαβάσω αυτό το βιβλίο και άλλες φορές. Απλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου θα νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά. All in all, το Καταραμένο παιδί αξίζει να το διαβάσετε, ήταν αρκετά καλό.
2
Γένεση
You're perfect for me
Το ωραιότερο βιβλίο που έχω διαβάσει είναι και ένα από τα πιο άγνωστα εκεί έξω. Μιλάω για το βιβλίο «Γένεση» του Bernard Beckett. Βιβλίο Φαντασίας που επίκειται στο είδος της δυστοπιας γεμάτο με φιλοσοφικά ερωτήματα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το που βρίσκεσαι και τι θες να κάνεις. Η ιστορία ακολουθεί την Άναξ, η οποία ζει στο μακρινό μέλλον, σε ένα νησί που ονομάζεται Πολιτεία. Το μόνο όνειρο της είναι ναι μπει στην Ακαδημία, η οποία διοικεί την Πολιτεία, για να γίνει αυτό πρέπει να κάνει μια εργασία. Αντικείμενο της εργασίας της είναι η μελέτη του βίου του Άνταμ Φορντ, ενός ευφυή επαναστάτη ο οποίος αγωνίστηκε για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ενάντια στην απολυταρχική κοινωνία του νησιού της. Τώρα, μόνη ενώπιον τριών Εξεταστών, καλείται να διαπραγματευτεί την ιστορία του τόπου της, καθώς και ζητήματα όπως «τι είναι άνθρωπος» και «τι σημαίνει να έχεις συνείδηση και ψυχή». Πριν, όμως, συμπληρωθούν οι ώρες της εξέτασης της, θα έρθει αντιμέτωπη με ένα τρομακτικό ερώτημα: Τι σημαίνει στ’ αλήθεια να είσαι άνθρωπος; Μια συναρπαστική αλληγορία επιστημονικής φαντασίας με τη μορφή φιλοσοφικού θρίλερ. Ενώ ξεκινάει ήρεμο και αργό γεμάτο flashbacks με την ζωή του Ανταμ, φτάνει σε ένα καταπληκτικό κρεσέντο γεμάτο ανατροπές. Θα το παραλλήλιζα με τις τέσσερις εποχές του Βιβάλντι. Κάθε κεφάλαιο και διαφορετική εποχή, διαφορετική νότα. Έχει τις εντάσεις του χειμώνα και την ηρεμία της άνοιξης. Την γλυκάδα του καλοκαιριού και την σκληράδα του φθινοπώρου
0
Οδηγός φόνων
Why don't you hurt me a little bit more?
Αποτελεί ένα πολύ καλό βιβλίο και η γραφή του Γκολτσου είναι καταπληκτική, αλλά λίγο μετά την μέση και έπειτα κατάντησε λίγο κουραστικό. Το τέλος προβλέψιμο. Ο Αλκιβιάδης αντιπαθέστατος αλλά θεωρώ ότι αυτό προσπαθούσε ο συγγραφέας και δεν με πείραξε αρκετά, αντίθετα με εξέπληξε η παρουσίαση μιας τέτοιας φυσιογνωμίας. Γενικά είναι ένα διαφορετικό αστυνομικό μυθιστόρημα το οποίο όμως δεν χάνει σε σχέση με άλλα ελληνικά αστυνομικά. Κάπου εδώ να προτείνω να διαβάσετε πρώτα το βιβλίο του "Η αφιέρωση" καθώς κάνει αναφορές σε γεγονότα που διαδραματίστικαν στην άλλη ιστορία και κάπου χάνεσαι. All in all αποτελεί ένα πανέξυπνο βιβλίο το οποίο όμως θα μπορούσε να έχει περάσει περισσότερη επεξεργασία μιας και ενώ η πλοκή είναι έξυπνη (αν και λίγο προβλέψιμη όπως είπα και παραπάνω) και η γραφή είναι πολύ καλή, κάπου έχανε λίγο λάδια. Βέβαια θα ήθελα να διαβάσω και άλλα βιβλία του ίδιου συγγραφέα γιατί μου έχει εξάψει το ενδιαφέρον.
0
Η γυναίκα του Ίσνταλ
You and i have unfinished business
Η ιστορία δεν αποτελεί μια δημοσιογραφική προσέγγιση του εγκλήματος αλλά ακολουθεί τον αστυνόμο Στόλεσεν και την ομάδα του στην αναζήτηση του υπεύθυνου του εγκλήματος. Αναλώνεται περισσότερο στο τι γίνεται στην ζωή των αστυνομικών παρά για το έγκλημα καθεαυτό. Γενικότερα σαν ιστορία ήταν εξωφρενική αλλά ο συγγραφέας κατάφερε να την φέρει στα πλαίσια της πραγματικότητας και να σε κάνει να πιστέψεις ότι όντως έχει πλεκτεί αυτό το παράξενο κουβάρι γεγονότων. Για μια ακόμα φορά ο Γιαννίσης παρουσιάζει χαρακτήρες χτυπημένους από την μοίρα για επιπλέον τραγικότητα που, από ένα σημείο και έπειτα, απλά αναρωτιέσαι τι ακόμα θα φάνε στην μούρη. Είναι οι λεπτομέρειες που σε κρατάνε μέχρι τελευταία στιγμή εθισμένο στο βιβλίο για να δεις τι θα γίνει μετά περιμένοντας την κλιμάκωση, η οποία ήρθε με έναν δυνατό γδούπο και κοίταζες άφωνος το βιβλίο. Ήταν μια πολύ καλή προσπάθεια. Είχε έναν ευφυή τρόπο γραφής. Ο άνθρωπος ξέρει να παίζει με την γλώσσα και να την φέρνει στα μέτρα του ώστε να δημιουργεί αυτές τις καταπληκτικές περιγραφές και εικόνες. Δημιουργεί συναισθήματα τόσο έντονα που απορείς εάν το νιώθει ο χαρακτήρας ή εσύ. Ξέρει να χειρίζεται τον αναγνώστη του και το βιβλίο «Η γυναίκα του Ίσνταλ» είναι το καλύτερο παράδειγμα. Με λίγα λόγια, εάν δεν έχετε το έχετε διαβάσει ακόμα, τότε πρέπει να πάτε στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο και να το αγοράσετε. Δεν θα μετανιώσετε καμιά σελίδα του, αν και θα μπερδευτείτε με τα τόσα ονόματα που χρησιμοποιεί (Αν το διαβάζεις αυτό Γιαννίση, σε παρακαλώ λιγότερα ονόματα την επόμενη φορά).
1
Φόνος 5 αστέρων
Kill me baby one more time
Έχω να πω αρκετά για αυτό το βιβλίο και δεν ξέρω καν αν οι 20.000 χαρακτήρες φτάσουν. Όμως θα προσπαθήσω να είμαι περιεκτική. Λοιπόν, δεν είχα πολλές προσδοκίες για αυτό το βιβλία, ας το ξεκαθαρίσω από τώρα. Έπεσε στα χέρια μου στην δουλειά (δουλεύω πρακτική ως βιβλιοθηκονόμος σε δημοτική βιβλιοθήκη) και βαριόμουν. Έτσι είπα να αρχίσω να το διαβάζω για να απασχολήσω τον εαυτό μου και ΚΟΛΛΗΣΑ. Με τις πρώτες 10 σελίδες ήθελα κι άλλο κι άλλο κι άλλο. Αμέσως έτρεξε και το δανείστηκα -μαζί με τα άλλα 4 βιβλία που έχω στο σπίτι μου... είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως- γιατί δεν μπορούσα να σταματήσω να το διαβάζω. Η Έλενα Ακρίτα γράφει σε πρώτο ενικό, υπάρχουν και κάποια κεφάλαια σε τρίτο πληθυντικό αλλά σε αυτά θα αναφερθώ πιο μετά, και κυρίως εναλλάσσεται η οπτική γωνία μεταξύ της Ελσινόρης και της Σόνιας. Η Ελσινόρη Χατζή είναι δημοσιογράφος σε μια ιστοσελίδα και ασχολείται με την αστυνομική κυρίως έρευνα αλλά γράφει και κανένα άρθρο γενικού ενδιαφέροντος. Η Σόνια Ασλάνογλου -ένα επώνυμο που έχει αναφερθεί τόσες πολλές φορές που το έμαθα απέξω- είναι γόνος της γνωστής και πάρα πολύ πλούσιας οικογένειας των Ασλάνογλου που έχουν μια επιχείρηση για τον τουρισμό, γνωστή σε όλη την Ευρώπη και μπλα μπλα μπλα μπλα διαβάστε το βιβλίο για παραπάνω. Η σχέση μεταξύ τους; Κολλητές από μωρά. Όπως και οι πατεράδες τους πριν από αυτές. Η χρήση του πρώτου ενικού, εμένα προσωπικά σαν άτομο, με κουράζει. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι εδώ έρεε η ανάγνωση τόσο ωραία που η ενόχληση (για τον πρώτο ενικό) δεν εμφανίστηκε. Μεγάλο επίτευγμα Έλενα Ακρίτα. Μπράβο Η υπόθεση έχει ως εξής ο Γιάννος Ασλάνογλου πατέρας της Σόνιας, πεθαίνει από καρδιά. Η Σόνια υποψιάζεται φόνο και αρχίζει με την κολλητή της, Ελσινόρη, να ψάχνουν το ποιος το έκανε. Έτσι ρέει η ιστορία. Όλα συνδέονται με τις 17 Δεκέμβρη και ούτω κάθε εξής. Η ιστορία ήταν πολύ καλή. Οι χαρακτήρες στερεότυπα, να το πούμε και αυτό, αλλά καλογραμμένοι. Η εναλλαγή μεταξύ οπτικών γωνιών γινόταν ομαλά και χωρίς να σε μπερδεύει και να ψάχνεσαι στο ποιος μιλάει -μου έχει συμβεί και είναι εκνευριστικό-. Η εναλλαγή πρώτου με τρίτο ενικό εξίσου ομαλή. Γενικά είναι ένα ωραίο βιβλίο. Το τέλος βέβαια δεν το περιμένεις. Η Έλενα Ακρίτα μαέστρος των λέξεων δημιούργησε ένα μυθιστόρημα που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον και σε φέρνει κοντά στους ίδιους τους πρωταγωνιστές που νιώθεις ότι νιώθουν. Αυτά έχω να πω, αλλιώς μπορώ να γράψω κι άλλα!!! Κι όμως.... Το προτείνω ανεπιφύλακτα ειδικά στους λάτρεις του είδους (Αστυνομικό Μυθιστόρημα for the win)
0
Καλοί οιωνοί
Is it you or is it me, is this love not meant to be?
Θα ξεκινήσω ρίχνοντας στο τραπέζι κάποια πράγματα που μπορεί να μην αρέσουν σε όσους διάβασαν αυτό το βιβλίο. Είναι υπερεκτιμημένο. Ναι ήταν εξαίσιο, ναι ήταν αστείο, αλλά όχι όσο το λένε όλοι. Όταν βούταγα στα νερά του Pratchett και του Gaiman ήμουν έτοιμη για ένα βιβλίο το οποίο πρόκειται να με συνεπάρει και να μου δώσει ώρες απείρου κάλους. Στην πραγματικότητα οι πρώτες 150 σελίδες με δυσκόλεψαν αρκετά. Η ιστορία κυλούσε αργά. Οι χαρακτήρες έμεναν στάσιμοι. Ακόμα και η πλοκή είχε βαλτώσει. Τα αστεία βέβαια έρχονταν και έφευγαν. Δεν γέλαγα με την ψυχή μου όπως μου έλεγαν, αλλά διασκέδαζα. Να πω την αλήθεια όμως το διάβασα μεταφρασμένο, αυτό σημαίνει ότι μπορεί πολλά από τα αστεία λίγο να έχαναν στην μετάφραση. Το καλό είναι ότι ο αγαπητός μας μεταφραστής (Θάνος Καραγιαννόπουλος, για όποιον ενδιαφέρεται) το εξηγούσε με ένα καταπληκτικό ΣτΜ (Σημείωμα του Μεταφραστή) και οφείλω να ομολογήσω ότι τα ΣτΜ ήταν πολύ πιο αστεία από το πραγματικό κείμενο. Η πλοκή άρχισε να τσουλάει και ειδικά όταν μπήκε ο Αρμαγεδδών όλα σε κράταγαν σε μία αγωνία. Δεν μπορούσα να το αφήσω. Ειδικά τις τελευταίες 200 σελίδες απλά τις κατασπάραξα. Το πιο εκνευριστικό είναι ότι πηδάει από την μία οπτική γωνία στην άλλη αρκετά γρήγορα και σε αφήνει να αναρωτιέσαι ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ!!! Γενικά είναι ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο το οποίο αξίζει να διαβάσετε. Το λάτρεψα, γι αυτό τα 3 αστέρια. Το αγάπησα. Δεν ενθουσιάστηκα να πω την αλήθεια, αλλά θα το ξαναδιάβαζα, παραλείποντας τις πρώτες 150 σελίδες να πω την αλήθεια. Το ξέρω αυτά που λέω είναι λίγο αντικρουόμενα αλλά αυτήν την επίγευση μου άφησε.
2
Σκοτεινά βήματα
I caught in a summer dream babe
Σαν φανατική αναγνώστρια φανταστικής λογοτεχνίας πάντα σνόμπαρα την Ελληνική Φανταστική Λογοτεχνία μέχρι που ήρθαν βιβλία σαν και αυτό και μου άλλαξαν την γνώμη. Είναι αρκετά ωραίο βιβλίο, με μια πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή. Συνεχώς σε κρατάει σε αγωνία και θες να μάθεις τι γίνεται παρακάτω. Επίσης συνεχώς συμβαίνουν καινούρια πράγαματα και σε κρατάει σε εγρήγορση. Οι χαρακτήρες του είναι ενδιαφέροντες με βάθος και εξέλιξη. Ταυτίζεσαι μαζί τους και δένεσαι. Από άποψη γραφής είναι κάπως ανώριμος ο τρόπος γραφής του αλλά είναι βιβλίο ντεμπούτο από καινούργιο συγγραφέα έτσι δεν δίνω πολύ βάση. Αν και ανώριμη η γραφή σε κρατάει να θες να το διαβάσεις χωρίς να σε αποθαρρύνει και φαίνεται ότι ο Ζησιμόπουλος θα κάνει αρκετά πράγματα στο μέλλον. Αξίζει να το διαβάσει κανείς, είναι αρκετά ωραίο. Το προτείνω ανεπιφύλακτα!
0
Κυνηγός
And im asking why
Είναι ένα βιβλίο που πιάνει φιλοσοφικά θέματα για την ζωή και μπορεί να φτάσει και στα όρια της ενδοσκόπησης και τις αυτοβελτίωσης αλλά μέχρι εκεί. Δεν λέω, η συγγραφέας γράφει πολύ όμορφα αλλά πιστεύω ότι το ταλέντο της χάθηκε μέσα σε αυτό το βιβλίο. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή με άφησε ανικανοποίητη. Έχει διαμορφώσει μια πανέμορφη ιστορία χωρίς όμως να την αναπτύσσει. Τα γεγονότα τρέχουν υπερβολικά γρήγορα σε σημείο να αναρωτιέσαι τι διαβάζεις. Το τέλος άξιζε πολύ και ήταν πανέμορφο αλλά μέχρι εκεί.
0
Φλογισμένη σελήνη
Please take it back or so help me
Άμα μπορούσα να βάλω λιγότερα αστέρια θα το έκανα, αλλά πρέπει να γράψω μια κριτική για να σας αποτρέψω από το να διαβάσετε αυτό το πράγμα. Ήταν απαίσια, εκνευριστικό, κουραστικό και αν δεν είχε το θέμα που είχε θα ήταν και αδιάφορο. Πρώτη φορά εκνευρίζομαι τόσο πολύ με βιβλίο.
0
Neil Gaiman and Charles Vess' Stardust
Once Upon A Time
Ήξερα ότι ήταν βασισμένο σε βιβλίο αλλά ποτέ δεν μπήκα στην διαδικασία να το αποκτήσω, πράγμα που μετανιώνω καθώς είναι εκτός κυκλοφορίας πλέον, γιατί δεν ήθελα να χαλάσω την τόσο όμορφη ταινία στο μυαλό μου. Τελικά, το έπιασα, το διάβασα και έχω να πω ένα μόνο πράγμα: ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΕΞΙΣΟΥ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΑ! Ο Neil Gaiman έδειξε για μια ακόμα φορά την ευφυΐα του στην συγγραφή παραμυθιών. Τα γεγονότα εκτιλίσσονται με μια περιτεχνία και το βιβλίο δεν καταντάει βαρετό ούτε για μια στιγμή. Η φαντασία αυτού του ανθρώπου δεν έχει όρια -the limit doesn't exist-. Κάθε φορά με εκπλήσσει. Έχει στήσει έναν τόσο όμορφο κόσμο και σου δίνει συνεχώς πληροφορίες για το backstory του, τόσες όσες χρειάζονται για να το καν όσο το δυνατός πιο ρεαλιστικό γίνεται. Και τα καταφέρνει, σε κάνει να νιώθεις αρκετά χαζός που δεν γνώριζες τις τοποθεσίες του όπως όταν σε ρωτάει η καθηγήτρια της Γεωγραφίας ποια είναι η πρωτεύουσα της Τσεχοσλοβακίας και δεν ξέρεις να απαντήσεις. Το βιβλίο, βέβαια, είναι πιο λυρικό. Είναι γραμμένο στην γλώσσα του κλασσικού παραμυθιού, μόνο έτσι θα μπορουσά να αποκαλέσω τον τρόπο που είναι γραμμένο και την χρήση της γλώσσας. Αμέσως μεταφέρεσαι στις ιστορίες που άκουγες όταν ήσουν μικρό και άρχιζαν όλες με το "Μια φορά κι έναν καιρό". Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν ήταν ένας νεαρός, αρκετά αφελής για να δώσει μια υπόσχεση χωρίς να ξέρει άμα θα μπορέσει να την φέρει εις πέρας, και ερωτεύτηκε ένα αστέρι. Είναι ένα ωραίο παραμυθάκι και εκεί μένει ως ένα παραμυθάκι. Δεν κάνει το βήμα το παραπάνω.
0
They Both Die at the End
Cry me a river
Είναι ένα βιβλίο για τον θάνατο και σου δίνει ελπίδα. Όχι ότι όλοι είμαστε αθάνατοι και δεν θα πεθάνουμε ποτέ αλλά για το πως πρέπει να ζήσεις την ζωή σου. Πρέπει να παίρνεις τις ευκαιρίες που σου εμφανίζονται, πρέπει να γνωρίζει καινούργιο κόσμο, πρέπει να βγαίνεις έξω και να προσπαθείς ακόμα και αν όλος ο κόσμος είναι εναντίον σου. Είναι ένα τόσο δυνατό βιβλίο και πανέμορφο. Ο Adam Silvera εκτός από ότι γράφει πάρα πολύ όμορφα, δίνει πολύ ωραίες εικόνες. Ακόμα φαντάζομαι το πάρκο με τα αγάλματα από τους ήρωες της "Αλίκης στην χώρα τον θαυμάτων". Νιώθω λες και έχω μπει στο instagram του Rufus και κοιτάζω τις εικόνες του. Ήταν τόσο έντονο οπτικά με τόσο όμορφες περιγραφές που έβαζες τον εαυτό σου μέσα στην ιστορία. Να πω την πικρή αλήθεια, δεν μου άρεσε να είμαι τόσο στο υπερπροστατευτικό μυαλό του Mateo. Προτιμούσα την οπτική γωνία του Rufus. Είναι ένα πολύ όμορφο βιβλίο και αξίζει να το διαβάσεις ακόμα κι αν ξέρεις ότι έχεις υπογράψει σε μια ώρα κλάματος και δυστυχίας. Εγώ το προτείνω ανεπιφύλακτα (με χαρτομάντιλα κοντά σου και όχι στο λεωφορείο όπως έκανα εγώ το λάθος).
1
You spin my head right round, right round
Ταξίδι στον χρόνο. Ρομάντζο Δυνατός γυναικείος χαρακτήρας Ρεαλιστικοί χαρακτήρες (well εκτός από το γεγονός ότι ταξιδεύουν στον χρόνο) Μια τριλογία που έχει πολλά να δώσει και κάνει την καρδούλα μου να χτυπάει πιο δυνατά και από όταν έδωσα το πρώτο μου φιλί.
0
I want it that way
Η τριλογία "Έρωτας πέρα από τον χρόνο" είναι από τα βιβλία που δεν περίμενα να μου αρέσουν. Κι όμως η Gier συνδυάζει τόσο όμορφα την δράση με το ρομάνς όπου υπάρχει ισορροπία χωρίς να σε κουράζει. Το δεύτερο βιβλίο μας βρίσκει σε ένα σημείο όπου δεν ξέρεις τι θα ξημερώσει στους πρωταγωνιστές. Αγωνιάς μαζί τους. Του φωνάζεις που κάνουν βλακείες και απλά φτάνεις στο σημείο να αναρωτιέσαι τι στο καλό γίνεται και ποιον πρόκειται να πιστέψεις. Είναι επικό. Εντάξει μην με κρίνετε, είναι σίγουρα young adult και δεν πρέπει να περιμένετε ένα βαθυστόχαστο ρομαντικό μυθιστόρημα. Αντίθετα είναι ένα δροσερό μυθιστόρημα που βγαίνει γρήγορα και δεν κουράζεσαι καθόλου.
0
Oh Baby i did it again
Το ‘Πράσινο Σμαράγδι’ είναι το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της τριλογίας ‘Έρωτας πέρα από τον χρόνο’ της Κερστιν Γκιερ, η οποία συνδυάζει με επιτυχία ρομάντζο με περιπέτεια και ταξίδια στον χρόνο. Το τρίτο βιβλίο είναι το καλύτερο και το αγαπημένο μου γιατί οι χαρακτήρες σταματάνε να αντιδρούν και αρχίζουν να δρουν. Τα γεγονότα τρέχουν και τα plot twist πάνε και έρχονται. Aπλά το αγαπάω. Απορώ γιατί δεν έχει συζητηθεί αυτή η τριλογία τόσο και πιστεύω ότι πρέπει να διαβαστεί από όλους.
0
Dorothy Must Die
We are not in Kansas anymore
Καλωσορίσατε στον Οζ. Κοιτάξτε τον δρόμο με τα κίτρινα τούβλα. Ωραίο δεν είναι; Κοιτάξτε τα δέντρα και φυτά τριγύρω. Ωραία, τα κοιτάξαμε. Τώρα κάντε μεταβολή και τρέχτε όσο πιο μακρυά μπορείτε. Να ελπίζετε ότι ο ανεμοστρόβιλος θα επιστρέψει και θα σας πάρει πίσω στο Κάνσας και στην άθλια ζωή σας. Γιατί ρωτάτε; Επειδή ο Οζ είναι πλέον σκατά! Πως όμως έγινε όλο αυτό; Που πήγε ο πανέμορφος Οζ, με τα ποτάμια του και τα πουλάκια του και αυτούς τους περίεργους κοντούς ανθρώπους. Εξαφανίστηκε από τότε που η Dorothy επέστρεψε και έβαλε τους δικούς της κανόνες. Φυλακισμοί, δημόσιοι εξευτελισμοί και δημόσιες εκτελέσεις. Τι στο διάολο γίνεται. Αυτό αναρωτιέται και η νεαρή Amy, που η μοίρα την πήρε από την άθλια ζωή της με έναν ανεμοστρόβιλο και την πέταξε (κυριολεκτικά) στην μέση ενός πολέμου. Η Amy γνώριζε ήδη πόσο σκατά μπορεί να είναι η ζωή. Με μητέρα αλκοολική, πατέρα εξαφανισμένο και μια ζωή γεμάτη από τις κοροϊδίες της Madison (του μεγαλύτερου μπουλι του σχολείου), ευχόταν να φύγει όσο πιο μακρυά μπορούσε από το Κάνσας. Η ευχή της πραγματοποιήθηκε, με τον χειρότερο τρόπο, όταν ένας ανεμοστρόβιλος σήκωσε το τροχόσπιτο, στο οποίο ζούσε, την Star, το κατοικίδιο ποντίκι της μητέρας της και τους μετέφερε στον Οζ. «Star, We’re not on Kansas anymore». Η Amy είναι η αγαπημένη μου ηρωίδα μέχρι στιγμής. Είναι λογική, ρεαλιστική και έχει επίγνωση της βλακείας της. Άμα κάνει βλακεία, διαβάζουμε ότι το μετανιώνει και το σχολιάζει. Δεν είναι τέλεια και μια τέλεια πρωταγωνίστρια δεν θα ταίριαζε σε αυτό το παραμύθι. Για να πολεμήσει στον επικείμενο πόλεμο εκπαιδεύεται. Δεν της έρχονται όλα φυσικά. Προσπαθεί. Παλεύει. Παλεύει να γίνει καλή μαχήτρια. Παλεύει να μπορεί να χρησιμοποιεί την μαγεία. Προσπαθεί συνεχώς και υπερβολικά πολύ. Είναι ανθρώπινη και όχι υπερηρωίδα, που ξαφνικά είναι τέλεια σε όλα και γαμάει και δέρνει. Βλέπεις την ανάπτυξη του χαρακτήρα της. Βλέπεις την πρόοδο που έχει κάνει. Εγώ πάντως το λάτρεψα. Ήταν ένα μείγμα περιπέτειας, μαγείας και λιγου ρομάντζου έτσι για να γίνουν πιο Spicy τα πράγματα!
0
Cinder
Πολύ καλό πρώτο βιβλίο
Αυτό το βιβλίο σε εισάγει πολύ όμορφα στην ιστορία και σε κάνει να θες να διαβάσει όπως και δήποτε την συνέχεια. Πολύ καλό retelling χωρίς να σε κάνει να ξενερώνεις που βλέπεις μια διαφορετική σταχτοπούτα. Γενικά κάνει καλά την δουλειά της η Meyer. Αναμένουμε για την συνέχεια.
1
Σκάρλετ
Ο Γουλφ είναι έρωτας
Εκτός από την καταπληκτική γραφή της Marissa Meyer (που αποδίδει πολύ ωραία στα ελληνικά ο Αλέξανδρος Καλοφωλιάς), η όλη ατμόσφαιρα του βιβλίου σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι μέσα σε αυτήν την δυστοπία (άμα μπορώ να την αποκαλέσω έτσι) και ζεις ότι ζουν οι χαρακτήρες. Έχει πολύ ωραίες περιγραφές και δημιουργεί έναν τόσο ζωντανό κόσμο που θα ορκιζόσουν ότι υπάρχει στα αλήθεια. Να πω την αλήθεια το Σίντερ μου άρεσε λίγο περισσότερο. Δεν είχε την δυναμικότητα του πρώτου βιβλίου και φαίνεται από μακριά ότι αποτελεί το δεύτερο βιβλίο τετραλογίας. Εννοώ ότι απλά ήταν μετάβαση για τα γεγονότα των υπόλοιπων βιβλίων και πιστεύω ότι υπήρχε μόνο για να δώσει παραπάνω πληροφορίες για την ιστορία. Ενώ είχε δράση, δεν ήταν ο σκοπός του βιβλίου αλλά ήταν το background που αναγκαστικά έπρεπε να υπάρχει μιας και είμαστε στην μέση ενός πολέμου. Θα μπορούσε να το κάνει λίγο πιο δυνατό κατά την άποψη μου. Στο τέλος όμως, συνεχίζει να είναι ένα πολύ καλό βιβλίο και να σε κάνει να θες να διαβάσεις την συνέχειας, να μάθεις τι θα γίνει στους χαρακτήρες. All in all ήταν ένα καταπληκτικό βιβλίο και άμα δεν έχετε ξεκινήσει την σειρά ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΑΚΟΜΑ;
0
Κρες (Η τετραλογία της Σελήνης βιβλίο 3)
Καταπληκτικό
Από την Σίντερ στην Σκάρλετ, τώρα πάμε στην Κρες. Το πρώτο βιβλίο της σειράς «The Lunar Chronicles» με άφησε άφωνη με την φαντασία που είχε βάλει η συγγραφέας. Το δεύτερο βιβλίο με άφησε να θέλω λίγο παραπάνω. Το τρίτο βιβλίο με καθήλωσε σε σημείο που δεν το είχε κάνει κανένα από τα προηγούμενα. Είχες το ρομάντζο σου, είχες περιπέτεια, είχες άγχος αλλά είχε και μια ηρεμία. Σε σχέση με τα προηγούμενα δύο είχε περισσότερη δράση και εξέλισσε την ιστορία. Εννοώ ότι κάναμε βήματα παρακάτω, δεν ήταν απλά για να ενωθεί η παρέα αλλά σου πρόσφερε και μια συνέχεια της ιστορίας. Για παράδειγμα, το «Σκάρλετ» ήταν απλά ένα μαξιλαράκι, χωρίς αρκετή δράση, απλά για να φέρει το γκρουπ κοντά και να δείξει κάποιες λεπτομέρειες για τα γεγονότα που έγιναν πριν την αρχή της ιστορίας. Το «Κρες» ήταν όντως η συνέχεια. Είναι γεμάτο δράση και περιπέτεια. Μάχες με πολύπλευρες απώλειες, χάνουμε αγαπημένο χαρακτήρα, νιώθουμε το άγχος και την πίεση από τα γεγονότα. Όσον αφορά την γραφή συνεχίζουμε να μιλάμε για την Meyer. Γράφει πολύ ωραία δημιουργώντας ζωντανές εικόνες στο μυαλό σου και η φαντασία της είναι αξεπέραστη. Συνδυάζει στοιχεία και χαρακτηριστικά από όλο τον κόσμο χωρίς να φοβάται να εξαπλώσει την ιστορία παντού. Πάμε από την Κοινοπολιτεία στο διάστημα και πίσω στην Γη με την ανάδειξη της Σαχάρας και μιας φουτουριστικής Αφρικής και ξανά πίσω στο διάστημα με μια αμυδρή παρουσίαση της Αρτεμίσιας (την βασική πόλη των Λουναρ). Αυτό μου αρέσει σε αυτήν την συγγραφέα, ότι δεν φοβάται να επεκτείνει τον κόσμο της χωρίς όμως να πλατειάζει.
0
