Υπέροχη, υπέροχη, πραγματικά πολύ όμορφη γραφή, που χαίρεσαι να τη διαβάζεις. Μέτρια, αδιάφορη και ανούσια υπόθεση που ανυπομονείς να τελειώσει. Πώς συνδυάζονται αυτά; Σίγουρα είναι κάτι που μόνο η κ. Ακρίτα μπορεί να καταφέρει. Συνεχίζω να είμαι φαν.
ΠριγκιπΆτο -ΠριγκιπΌτο... Τα λάθη είναι τυχαία ή μήπως εσκεμμένα προσπαθούν να μας δείξουν κάτι, να στρέψουν την προσοχή μας εκεί που θα έπρεπε από την αρχή, να δώσουν άλλοθι στις επιλογές μας; Ενδιαφέρουσα η γραφή της κ. Κουρτζή, όμορφα δεμένο και δοσμένο το πρώτο μέρος του βιβλίου, αλλά κάπως αδύναμο, προβλέψιμο και μάλλον αδιάφορο το δεύτερο μέρος, όπου το αστυνομικό στοιχείο χωλαίνει αρκετά.
0
5
Το περίμενα πιο εσωτερικό, ίσως κάπως περισσότερο φιλοσοφημένο πάνω στις σχέσεις και τις εξαρτήσεις της ανεξαρτησίας, με ανατρεπτικό χιούμορ και έξυπνες ατάκες. Φυσικά η υπόθεση δεν περιμένεις να είναι πρότυπη ή να βασίζεται σε ανατροπές, οπότε μένουμε στα πρώτα. Μέχρι κάποιο βαθμό ήταν λίγο από αυτά που περίμενα, σε καμιά περίπτωση όμως δεν κέρδιζε στα σημεία, ούτε κρατούσε τα στοιχειώδη προσχήματα όπου θα σεβόταν τον αναγνώστη, τουλάχιστον αυτόν που θα είχε τη λογική να σκεφτεί τι ακριβώς διαβάζει. Η γάτα, μακράν, ήταν η καλύτερη όλων.
Ευχάριστα κλισέ, όπου μαντεύεις εύκολα τι πρόκειται να συμβεί, όμως αυτό δεν του στερεί ιδαίτερα σε ομορφιά και ενδιαφέρον. Με υπεροχή περιγραφική γλώσσα η κ. Οικονόμου μας ταξιδεύει σε μελαγχολικά φθινοπωρινά τοπία όπου το μυστήριο περπατάει αντάμα με το συναίσθημα, κρατώντας σφιχτά δεμένα τα χέρια τους.
Δεν ήταν από τις καλύτερες στιγμές της κ. Μαντά, καθώς έδωσε απίστευτη υπερβολή στην κάθε ιστορία. Την πότισε με μπόλικο μελόδραμα, χρυσόσκονη και συναίσθημα, τα ανέπτυξε όλα πρώτα ξεχωριστά σε πέντε ιστορίες και ύστερα τα έδεσε στην κοινή κατάληξη, όπου επέρχεται η κάθαρση του καθενός. Ήταν περισσότερο απ'όσο μπορούσα να καταπιώ και να χωνέψω. Την εκτιμώ και σίγουρα έχει γράψει πολύ καλύτερα βιβλία. Μένω σ' εκείνα.
"Η θάλασσα ανταριασμένη, κουνούσε πέρα δώθε δυο τουμπανιασμένα κορμάκια παιδιών σαν να τα νανούριζε: «Κοιμηθείτε! Δε θέλει πια η γης παιδιά!». Τα μικρά κεφαλάκια χτυπούσανε τα ύφαλα του εγγλέζικου καταδρομικού μ' επιμονή: «Ανοίξτε μας να μπούμε! Δε βλέπετε; Δεν ακούτε;» Δεν βλέπουνε! Δεν ακούνε!"
Ο κ. Αγγελάκας γίνεται δάσκαλος. Αλλά εξακολουθεί να παραμένει μαθητής. Κι ενώ θέλει να διδάξει τον εαυτό του, νιώθει τόσο κουρασμένος που αφήνεται να διδαχτεί από τον νεότερο εαυτό του, εκείνον που περιμένει με ανυπομονησία να διδαχτεί, αλλά μέχρι να γίνει αυτό, διδάσκει για να περνά ο χρόνος. Και ο χρόνος περνά. Διχάζοντας τον εαυτό του, ο συγγραφέας, με τη μορφή σπαρταριστών, όσο και σπαρακτικών διαλόγων, δημιουργεί τον αντίλογο στον οποίο όλοι καταλήγουμε κάποια στιγμή, ελλείψει ευκαιρου ακροατηρίου. Αξιόλογη προσπάθεια. Θα ήθελα το παρόν να είχε δουλευτεί καλύτερα, όμως αυτός παραμένει ένας χαρισματικός δημιουργός
«Τελικά όλοι μας ένα ταξίδι ονειρευόμαστε αλλά οι περισσότεροι δεν το κάνουμε ποτέ»
Αρκετά κλισέ, αρκετά τα πράγματα που θέλει να περάσει ο κ. Κρομμύδας στους αναγνώστες, ίσως υπερβολικά πολλά γιατί φορτώνει απίστευτα το βιβλίο σε σημείο να αποστασιοποιείσαι για να μπορέσεις να συνεχίσεις, κόβοντας κάθε επαφή με την ηρωίδα, κάθε συναισθηματικό δεσμό με την υπόθεση.
1
9+
Ένα βιβλίο που δεν απασχολεί απλώς την σκέψη σου αλλά τη βάζει σε κίνηση. Και δεν είναι τόσο η υπόθεση, απλή και με γνωστή έκβαση κατά βάθος, αλλά τα ιστορικά στοιχεία που συνθέτουν το όλο μυθιστόρημα, χωρίς να κουράζουν, χωρίς διάθεση διδακτισμού, χωρίς περιττούς κομπασμούς ανωτερότητας, δεμενα όλα με όμορφη γλώσσα, Το τέλος δεν με ικανοποίησε απόλυτα, όμως μπορώ να το παραβλέψω μπροστά στο σύνολο της δουλειάς που έχει γίνει. Από τα ωραιότερα ιστορικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει.
Δεν κατάφερα να διακρίνω κάτι που θα με έκανε να το αγαπήσω, να το συμπαθήσω έστω. Αρκετά καλή η γραφή της κ. Παναγοπούλου, ενδιαφέρουσα εν μέρει, αν και υπερβολική η υπόθεση, όμως μου έλειπαν τα στοιχεία που θα με κέρδιζαν. Ευχάριστο και προσφερόμενο για μια χαλαρή ανάγνωση
0
7+
Σε γενικές γραμμές αξιοπρεπής και αξιόλογη δουλειά, χωρίς το ιδιαίτερο σασπένς που θα με καθήλωνε, αλλά με υπέροχο στήσιμο της όλης ατμόσφαιρας. Σε κάποια σημεία θα ήθελα καλύτερη επιμέλεια, αλλά αυτό έχει να κάνει περισσότερο με τον εκδοτικό κι όχι τον συγγραφέα.
0
8
[Τίποτα και κανείς δεν είναι όπως φαίνεται σε αυτό τον τόπο...} Και αυτό που φαίνεται από την αρχή είναι πως η κ. Ανδρονίκου-Βασιλάκη κατάφερε να συνθέσει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία, με σωστές δόσεις σασπένς και μυστηρίου, που ίσως της ξέφυγε λίγο προς το αισθητικό στοιχείο αλλά δεν ήταν κάτι που προσωπικά με χάλασε. Οι όποιες αδυναμίες χάνονται μπροστά στη δύναμη της γραφής της.
Γελάς, κλαίς, συγκινείσαι, θυμώνεις, ονειρεύεσαι....
Όλα όσα κρύβει μέσα της η ζωή, η κοινωνία.
Ενα βιβλίο μικρογραφία της κοινωνίας, που με όμορφο τρόπο και όπλο την ενδιαφέρουσα γραφή, καταφέρνει να σου περάσει αλήθειες και ψέματα, όλα μέσα στο παιχνίδι είναι, αρκεί να καταφέρεις να τα διακρίνεις και να έχεις το θάρρος και την δύναμη να ράψεις τα κομμάτια σου.
Δύσκολο, σκοτεινό, ενίοτε αγχωτικό και κλειστοφοβικό, δεν θα μπορούσες να το διαβάσεις χαλαρά για να περάσει η ώρα, αλλά είναι ανάγκη να βουτηχτείς μέσα του, να βρωμισεις, να γεμίσεις λάσπη και σκοτάδι. Βιβλίο που σου δημιουργεί μια παράξενη αίσθηση και προκαλεί έντονα συναισθήματα.
[Οι γυναίκες σ' αγαπούν για το χαρακτήρα σου, για τη δύναμή σου, για την εξυπνάδα σου. Ή επειδή μπορείς να προστατεύσεις ένα παιδί. Γιατί είσαι καλός άνθρωπος, γιατί είσαι τίμιος και αξιοπρεπής. Μια γυναίκα ποτέ δεν σε αγαπά με τον ανόητο τρόπο που οι άντρες αγαπούν τις γυναίκες. Δεν σ' αγαπά επειδή έχεις ωραίες γάμπες ή επειδή είσαι τόσο όμορφος με κοστούμι που οι γυναίκες συνάδελφοί της τη ζηλεύουν όταν σε συστήνει. Υπάρχουν και αυτές οι γυναίκες, αλλά μόνο ως παράδειγμα προς αποφυγή για τις άλλες...]
Αυτό!!!!
Γλυκό, τρυφερό, ρομαντικό, διδακτικό, κι όλα αυτά στον υπερθετικό βαθμό, κάτι που άλλες φορές μου άρεσε κι άλλες με χαλούσε. Πάντως μου έχει αφήσει αρκετά για να θυμάμαι και να χαμογελάω.
Επαναλαμβανόμενο στα κύρια μέρη, τη δομή και τον σκελετό, θυμίζοντας έντονα προηγούμενα έργα της, όμως ακόμη κι όταν επαναλαμβάνεται η κ. Ευσταθίου το κάνει με όμορφο, κομψό και επιδέξιο τρόπο. Εύκολη και αβίαστη ανάγνωση, όπου γνωρίζεις το τέλος σχεδόν από την αρχή, ισως γι'αυτό και το απολαμβάνεις χωρίς άγχος.
Ευχάριστη και άνετη ανάγνωση, απλή γραφή. Όχι από τα καλύτερα της κ. Δημουλιδου όμως έχει στοιχεία που σε κρατάνε κοντά του. Ίσως όχι για πολύ μετά το τέλος της ανάγνωσης, όμως σίγουρα καθ'όλη τη διάρκεια της.
Προβλέψιμο κατά το μεγαλύτερο μέρος του και χωρίς ανατροπές που θα εντυπωσίαζαν, όμως η μελαγχολία που στάζει σχεδόν από κάθε σελίδα εμένα μου δημιούργησε τη σωστή ατμόσφαιρα, μου προκάλεσε τα ανάλογα συναισθήματα, με κράτησε, σχεδόν με μαγνήτισε, ανάμεσα στις σελίδες.
Ασφαλώς δεν είναι το δυνατό έργο της κ. Φακίνου και ασφαλώς δεν αποτέλεσε ένα βιβλίο που θα κατάφερνε να κρατήσει το δικό μου ενδιαφέρον. Συγχωρείται, μου έχει δώσει εξαιρετικές στιγμές στο παρελθόν (Αστραδενή) πράγμα που μου δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον.
Αποσπασματική αφηγηματική ροή, σε σημείο που δεν μπόρεσα να συνδεθώ αρκετά με κάποια από τις ιστορίες του βιβλίου. Ωραία η γραφή όπως πάντα, λυρική, γλαφυρή, γεμάτη εικόνες, νοήματα και διδάγματα, όμως απουσίαζε αυτό το κάτι που σε προσηλωνει και σε κρατά με αγωνία πάνω από τις σελίδες Η μεγαλύτερη ιστορία, μακράν η καλύτερη του βιβλίου. Οι υπόλοιπες στερούνται πρωτοτυπίας και
ιδιαίτερου ενδιαφέροντος.
Πολλά τα δεινά και οι κακοτοπιές της ηρωίδας, που κατά τόπους άγγιζαν την υπερβολή, όμως δοσμένα μέσα από τη ματιά και την επιδέξια γραφή της κ. Τραυλού, κατάφερναν, παραδόξως, να ισορροπήσουν το όλο αποτέλεσμα. Για άλλη μία φορά, εξαιρετική γραφή!
0
8
Καλοδομημένες και σφιχτά δεμένες ιστορίες που σε ταξιδεύουν στα όρια του μεταφυσικού, και λίγο πιο κει, με άκρως ενδιαφέρον και ανατριχιαστικό τρόπο, φτιάχνοντας μοναδική ατμόσφαιρα αγωνίας.
Μια ανάσα φρεσκάδας και ρομαντισμού μέσα στην πιεστική και ασφυκτική πραγματικότητα των ημερών μας. Σε ταξιδεύει, σε κάνει να ξεχνάς, σε κάνει να ονειρεύεσαι. Ωραία γραφή, σε μια κατά τα άλλα μάλλον κοινότυπη και προβλέψιμη υπόθεση, χωρίς όμως αυτό να αφαιρεί κάτι από την δροσιά και τηνομορφιά του.
Πολλά πράγματα να σκεφτείς, κάτι που θέλει χρόνο και ηρεμία. Αυτό είναι το Εβόρα, συνεχίζει να δουλεύει μέσα σου ακόμη κι όταν έχεις κλείσει πια το βιβλίο. Όχι συγκλονιστικό σαν θέμα, αλλά τρυφερό, γεμάτο αγάπη, σε γαληνεύει και σου αφήνει άρωμα δάσους να πλανάται γύρω σου.
Αρκετά μελοδραματικό, όμως έχει καλή ροή λόγου και σκέψης, πράγμα που σε κάνει να συνεχίζεις να το διαβάζεις,. γεννώντας ταυτόχρονα διαφορετικά και αντικρουόμενα συναισθήματα μέσα σου.
Πόσο αγαπώ τον τρυφερό τρόπο με τον οποίο σε βάζει η κ. Μαντά μέσα σε κάθε ιστορία της, σε γυρίζει γύρω σαν ανεμοστρόβιλος, σε αφήνει να πάρεις πότε-πότε καμιά ανάσα και στο τέλος σε κοιμίζει γλυκά.
0
10+
"Θα προτιμούσα να ζήσω όλη μου τη ζωή σε μια σκηνή παρά να προσκυνήσω το γερμανικό είδωλο, το γερμανικό τρόπο πλουτισμού.
Λοιπόν εδώ η κάθε οικογένεια είναι υποταγμένη, τυφλά υποταγμένη στον πατέρα. Δουλεύουν όλοι σαν τα ζώα και κάνουν οικονομία σαν Εβραίοι. Όταν ο πατέρας συγκεντρώσει κάποιο σημαντικό ποσό, μεταβιβάζει τη δουλειά ή τα κτήματα του στον πρωτότοκο γιο του. Για αυτό αρνιέται να δώσει προίκα στη κόρη του που έτσι καταδικάζεται να μείνει γεροντοκόρη. Ο μικρότερος γιος είναι αναγκασμένος να δουλέψει σκληρά, κι όσα κερδίζει, τα προσθέτει στο κεφάλαιο της οικογένειας που όσο πάει και αυξάνεται. Ναι αυτό γίνεται εδώ, το έχω ερευνήσει. Και το μοναδικό κίνητρο για όλα είναι η τιμιότητα, μια τιμιότητα που φτάνει σε τέτοιο σημείο, ώστε ο μικρότερος γιος φαντάζεται ότι τον εκμεταλλεύονται από τιμιότητα…»
Μεγαλώσαμε, αλλά ο έφηβος ζει πάντα μέσα μας. Σ' αυτόν τον έφηβο απευθύνεται ο κ. Παπαθεοδώρου, με έξυπνο και πνευματώδη τρόπο, στον έφηβο που νιώθει να πνίγεται,που δεν χωρά πουθενά, που πράττει με απρόσκοπτη αφέλεια κάθε τι, καλό ή κακό, όλα είναι καλά, όλα είναι κακά, αρκεί να βρεθεί κάποιος που θα τα χαρακτηρίσει έτσι, που θα κάνει τον έφηβο να μεγαλώσει, να κρυφτεί μέσα μας, αποτολμώντας κρυφές ματιές.
Ενδιαφέρουσα και προσεγμένη δουλειά.
Φιλίες, μουσική, ναρκωτικά και η νέα Υόρκη της δεκαετίας του '90. Ένα Σαββατόβραδο όλη η ζωή και ο αναγνώστης στην άκρη της πόλης να αναρωτιέται γιατί η νεότητα νιώθει τόσο κουρασμένη από τον χρόνο, που δεν πέρασε, αλλά βρίσκεται μπροστά περιμένοντας αμείλικτος. Νομίζω το καλύτερο βιβλίο της κ. Τριανταφύλλου.
Άστοχη επιλογή. Σίγουρα δεν ήταν για μένα αυτό. Μου έδωσε την εντύπωση του κούφιου, όπως όταν ανοίγεις το ένα εντυπωσιακό περιτύλιγμα μετά το άλλο και στο τέλος μένεις με ένα άδειο κουτί. Ενω το ξεκίνημα σου δημιουργούσε προσδοκίες, η συνέχεια αποδείχτηκε αδύναμη και το τέλος μάλλον απογοητευτικό. Πάντως μπορείς να διακρίνεις αρκετά καλά στοιχεία του συγγραφέα, που ίσως βγουν σε μεταγενέστερη δουλειά.
(Αν πρόκειται για το βιβλίο Σκορπιός του κ. Καραθύµιου, καθώς το bookfriends δεν μου βγάζει ούτε εξώφυλλο ούτε συγγραφέα)
1
7
Ενδιαφέρουσα πλοκή, εντελώς εξώ όπως από τα δικά μου ενδιαφέρονται. Αναγνωρίζω την καλή δουλειά που έχει γίνει. Η ανταπόκριση είναι καθαρά υποκειμενική.
Η Δημουλίδου ποτέ δε με απογοητεύει. Έχει σταθερή ροή στον λόγο της, συγκεκριμένη συγκινησιακή κατεύθυνση, πλοκή και σαπένς, ανάλογα με τις διακυμάνσεις της υπόθεσης. Προσεγμένο και ενδιαφέρον.
Αντιπολεμικού, βαθιά ανθρώπινο, θα συγκινήσει και θα ανοίξει μέσα σας δρόμους που ίσως δισταζετε να προχωρήσετε. Όμορφα γραμμένο και οπωσδήποτε βγαλμένο μέσα από την ιστορία μας.
Σίγουρα εφηβική - ρομαντική λογοτεχνία, που όμως αρέσκομαι προσωπικά να διαβάζω, καθώς με ξεκουράζει και με ταξιδεύει στον χρόνο. Όχι για όλες τις ώρες, αλλά ώρες-ώρες την αποζητώ.
Καλογραμμένο και σιγουρα λεπτομερέστατο (ίσως πέρα από όσο αντέχω πια εγώ) ιστορικό μυθιστόρημα, που αξίζει να διαβαστεί, καθώς αποδίδει με μοναδική μαεστρία το κλίμα της εποχής.
Πολύ καλή η διαβάθμιση της αγωνίας, καθώς και η εξέλιξη της γραφής του κ. Σίμου. Ο ήρωας κάπου έχει αρχίσει να με εκνευρίζει, όμως είναι κάτι που το καλύπτει η πλοκή και η σφιχτή δομή.
Είχα καιρό να διαβάσω βιβλία της κ. Ζαΐρη κι όταν άνοιξα το "Ολίβια" ένιωσα πραγματική συγκίνηση, σαν να μην πέρασε ούτε μέρα από τη στιγμή που έκλεισα το "Αστέρια στην άμμο". Όλα ήταν εκεί, ακριβώς όπως τα θυμόμουν, ήρωες, γεγονότα, καταστάσεις, δοκιμασίες, τιμωρία, δικαίωση. Σταθερή αξία.
0
7
Δεν ήταν από τα βιβλία που διάβασα άνετα ή με ενδιαφέρον. Ίσως ήταν το θέμα που δεν με τράβηξε, ίσως η γραφή που κάποιες φορές έμοιαζε αμήχανη. Πάντως θα έλεγα πως πρόκειται για αξιοπρεπή προσπάθεια.
Πλατειάζει πολύ σε σημεία που δεν είναι απαραίτητο κι αυτό αφαιρεί πόντους και ενδιαφέρον από το βιβλίο. Κατά τα άλλα έχει ενδιαφέρουσα υπόθεση και τελειώνει πολύ καλύτερα απ' όσο αρχίζει.