Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που γράφτηκε αυτό το βιβλίο. Πολλά πράγματα άλλαξαν, η ζωή, οι συνθήκες, οι νόμοι και κυρίως ο τρόπος που οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται το σωστό, το δίκαιο, το ίσο. Αυτό που παραμένει το ίδιο είναι η μισαλλοδοξία, ο φόβος για το διαφορετικό, η ανάγκη για επιβολή και κυριαρχία έναντι των άλλων, περισσότερο εκείνων που είναι ανίσχυροι να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Πολλά πράγματα άλλαξαν, όμως αν δεν αλλάξει ο ίδιος ο άνθρωπος, τότε η αλλαγή και η δικαιοσύνη είναι απλώς κούφιες λέξεις χωρίς νόημα.
Βιβλίο πάντα επίκαιρο (δυστυχώς...).
«Ο Ιησούς παρακολουθεί από τον τοίχο,
αλλά το πρόσωπό του είναι κρύο σαν πέτρα,
Και αν με αγαπάει,
καθώς μου λέει
γιατί νιώθω τόσο μόνη;»
Η Κάρυ είναι ένα από τα πρώτα βιβλία του Κινγκ που διάβασα και νομίζω αυτό που μέχρι εκείνη τη στιγμή με έκανε να τρομάξω περισσότερο, όχι για το κακό που κρύβεται εκεί έξω, αλλά για το κακό που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Και, ναι, δε μιλάω για την Κάρυ, αλλά για το περιβάλλον, άμεσο και έμμεσο, που την ανάγκασαν να γίνει αυτό που δεν ήθελε.
Υπέροχο!
Τόσο διαφορετικό από τα άλλα του, αστυνομικής κατεύθυνσης, σε σημείο που στην αρχή σε ξαφνιάζει. Εξίσου δυνατό στην γραφή, ξετυλίγει ένα πολύπλευρο, μοναδικό ταλέντο που σε καθηλώνει.
0
Καλό
Πολύ καλό και διαβάζεται με σχεδόν αμείωτο ενδιαφέρον. Νομίζω πως της ταιριάζει αυτό το είδος λογοτεχνίας.
Αρκετά μπερδεμένο αν δεν συγκεντρωθεις σε πρόσωπα, ημερομηνίες και εναλλαγές, με σχετικά αργή πλοκή και μάλλον αρκετά κενά, τουλάχιστον για μένα. Δεν ήταν για μένα, σίγουρα.
Ήταν αρκετά ευχάριστο και αστείο, αλλά λίγο έξω για τα γούστα μου. Ενώ καταλαβαίνω ότι πολλά από τα τρελά και μη ρεαλιστικά πράγματα που συμβαίνουν εκεί ήταν για κωμικό αποτέλεσμα, τελικά με κούρασε αρκετά.
Αν ψάχνετε για ένα πνευματώδες, αστείο και ανάλαφρο παραμύθι, τότε σας το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Πολύ δυνατό βιβλίο που ίσως δεν μπορείς να δεθεις μαζί του, ούτε φυσικά να ταυτιστείς με τον πρωταγωνιστή, για να τον αγαπήσεις ούτε λόγος, όμως σίγουρα θα του δώσεις ελαφρυντικά στα κίνητρα, άφεση και μια θέση στη σκέψη σου για πάντα.
Ο Στέφεν Κινγκ παίρνει έναν από τους πιο δημοφιλης μύθους σε παγκόσμιο επίπεδο, εκείνον του κόμη Δράκουλα, και καταφέρνει να δημιουργήσει ένα απίστευτα επιβλητικό βιβλίο, με εξαιρετικές περιγραφές, ζωντανούς χαρακτήρες και αγωνία στο κόκκινο. Το σκοτεινό κλίμα που επικρατεί σε απορροφά από την αρχή και σε καθηλώνει μέχρι το τέλος.
Με απλή και άμεση γλώσσα ο Τσβάιχ καταφέρνει να δημιουργήσει μια υπέροχη νουβέλα, κλασική σε κάθε επίπεδο, που η ανάγνωσή της κυλάει γρήγορα και η πλοκή είναι σίγουρα απολαυστική, γεγονός που με εξέπληξε ευχάριστα καθώς περίμενα ένα βαρύ και δύσκολο βιβλίο. Η σκιαγράφηση των ηρώων είναι υπέροχη. Το προτείνω ανεπιφύλακτα..
Ευφυέστατο!!!!!
Απίστευτο βιβλίο, μοναδική γραφή, υπέροχη γεύση ακριβής και πολύτιμης λογοτεχνίας.
(Ίσως κάπως δύσκολο στην ανάγνωση και την κατανόηση, όμως αποζημιώνει τον αναγνώστη στο έπακρο)
Σε κρατά σε κάποιο ενδιαφέρον. Αξιοπρεπής προσπάθεια.
0
Καλό
Προφανώς όταν γράφτηκε άγγιξε και επηρέασε πολλούς. Ακόμη το κάνει. Καταφέρνει να παρουσιάσει το κοινότυπο και το τετριμμένο με τρόπο που σου κινεί το ενδιαφέρον και σε γεμίζει αισιοδοξία.
Λεπτομερής αποτύπωση της ηθογραφίας μιας εποχής, ακριβής σκιαγράφηση χαρακτήρων με έμφαση στην λανθάνουσα αντίληψη ως προς τη θέση και τα δικαιώματα των γυναικών, χωρίς όμως επαναστατικό κρεσέντο, αλλά με μια συμβιβαστική διάθεση όπου ο καθένας απολαμβάνει ή επωμίζεται αυτά που έχει ενσπείρει στην πορεία της ζωής του.
Ρομαντικό, με έντονο χιούμορ και την κοφτερή ματιά της Ώστιν πάνω στην κοινωνία της εποχής της, διανθισμένο με λυρική, αλλά καθόλου κουραστική γλώσσα, καταφέρνει να σε παρασύρει μέσα στον κόσμο του και να σε κάνει να συμπάσχεις, να λυπάσαι, να θυμώνεις, να χαίρεσαι και να αγαπάς μαζί με τους ήρωες.
Πολυεπίπεδο, μάλλον δύσκολο και αρκετά σκληρό στο μυαλό, σε κάνει να αναρωτηθείς για ό,τι θεωρείς εφικτό, καθημερινό και δεδομένο, και αυτό αφορά τις ανθρώπινες επαφές και τις σχέσεις που τις διέπουν. Τολμήστε το.
Όσο περισσότερα υλικά αγαθά αποκτάμε οι άνθρωποι, τόσο μεγαλώνει η αποξένωση και η μοναξιά μας, καθώς αντικαθιστούμε τις πραγματικές σχέσεις με τις πλασματικές που μας δένουν με αντικείμενα, σκλαβωνοντας τον χρόνο και την ελευθερία μας. Πολύ όμορφο και νοσταλγικό.