Είχα χρόνια να διαβάσω Ευγενία Φακίνου.. Πάντα όμως την ανέφερα στους 2-3 αγαπημένους μου συγγραφείς. Οξύμωρο , οπότε λέω πρέπει να διαβάσω ένα από τα καινούργια της και σχεδόν τυχαία διάλεξα τα Γράμματα στη Χιονάτη. Μου άρεσε πάρα πολύ, θυμήθηκα γιατί τη λατρεύω.. Έκλαψα πολύ στο τέλος. Και για όσους μιλούν για αυτοαναφορικότητα στο βιβλίο της, πιθανώς το θέμα δεν τους άγγιξε. Εμένα όμως , όπως κάθε αναφορά στο θέμα μητέρα- κόρη με συγκίνησε βαθειά και ήταν σαν να μιλά για τη δική μου μάνα, για τη δική μου κόρη.
Το βιβλίο δεν ήταν ένα πρωτίστως αστυνομικό μυθιστόρημα, όπως συμπέρανα από το οπισθόφυλλο, αλλά βασικά επιστημονικής φαντασίας ή μάλλον βιβλίο "για το φανταστικό τέλος του κόσμου΄. Ευτυχώς που δεν το είχα καταλάβει πριν το αγοράσω, γιατί μάλλον δε θα το επέλεγα. Πάντως με ενθουσίασε! Είναι πολύ καλογραμμένο, με πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες και πλοκή που σε κρατάει σε αγωνία. Η ατμόσφαιρα είναι κλειστοφοβική (διαδραματίζεται σε ξενοδοχείο) και η δράση κινηματογραφική. (Νομίζω θα γυριστεί και στο NETFLIX)