Είναι Φερράντε δηλαδή η γραφή της συνεπαίρνει, βλέπω ακόμα μπροστά μου το πρόσωπο της θείας, τα θρυμματισμένα κάτοπτρα με τα οποία προσπαθει να ταυτιστεί η Τζοβάννα στο δρόμο προς την ενηλικίωση.
Η γραφή της Φερράντε με έκανε να ασθμαίνω, να δακρύζω, να αισθάνομαι πως βρίσκομαι στη Νάπολη της βίας και της φτώχειας παρέα με τις δύο αξέχαστες ηρωίδες. Μια τετραλογία που με σημάδεψε.
Ένα page turner που λατρεύτηκε στο εξωτερικό, κυλάει πολύ γρήγορα αλλά δεν ξέρω αν έχει τόσα να προσφέρει σε όσους γνωρίζουν ήδη τη μυθολογική παράδοση για την Κίρκη, δεν ξεκλείδωσε κάποια πολύ διαφορετική οπτική.