Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι το βρήκα καλύτερο απ’ ότι περίμενα. Μου άρεσε που οι βασικοί πρωταγωνιστές ήταν όλοι ψυχικά ασθενείς με ασθένεια που οφείλεται σε άσχημα γεγονότα που έζησαν στο παρελθόν. Μπράβο στον συγγραφέα επίσης για τον τρόπο με τον οποίο περιγράφει τα γεγονότα που συνέβαιναν στη ζωή των γυναικών πρωταγωνιστριών και τις οδήγησαν να διαμορφώσουν το χαρακτήρα με τον οποίο εμφανίζονται στο βιβλίο. Πιστεύω ότι έχει βάλει ένα σοβαρό λιθαράκι στο να περάσει τα μηνύματα που πρέπει.
Δεν είναι γρήγορη η εξέλιξη της πλοκής στο βιβλίο, είναι όμως πολύ απρόβλεπτη. Διάβαζα τις τελευταίες σελίδες και ακόμη δεν ήμουν σίγουρη για τον τρόπο με τον οποίο θα κλείσει την ιστορία ο συγγραφέας. Τι λέω, ούτε καν τώρα που το τελείωσα δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα σωστά τι έγινε στο τέλος… Οπότε ένα μεγάλο μπράβο στον συγγραφέα για αυτό. Σίγουρα ο τίτλος «Παραπλάνηση» είναι εξαιρετικά πετυχημένος, εμένα σίγουρα κατάφερε να με παραπλανήσει.
Ο συγγραφέας έχει επικεντρωθεί στην περιγραφή των γεγονότων και στη λύση του εγκλήματος χωρίς να αναλωθεί σε εξωτερικούς παράγοντες που συνήθως αποσπούν τον αναγνώστη από τη ροή της ιστορίας, όπως η περιγραφή του χαρακτήρα ή του παρελθόντος των ηρώων. Αυτό στη σύγχρονη αστυνομική λογοτεχνία είναι πια σπάνιο, αφού οι περισσότεροι συγγραφείς προτιμούν να έχουν έναν κεντρικό ήρωα- αστυνομικό με προβληματικό παρελθόν για το οποίο εμείς σταδιακά πρέπει να μάθουμε τα πάντα, οπότε το χάρηκα πραγματικά.
Φοβόμουν ότι μπορεί να με κουράσει. Ότι μπορεί να πλατειάζει στα σημεία που θα αναφέρεται στις πολιτικές πεποιθήσεις των πρωταγωνιστών, αλλά τελικά αυτό έγινε τόσο επιγραμματικά που δεν με πείραξε. Και σίγουρα χαίρομαι που το διάβασα, αν μη τι άλλο επειδή γνώρισα έναν εξαιρετικό συγγραφέα.
Είμαστε πολλοί οι λάτρεις του χειμώνα. Που διαβάζουμε για χιόνι και κρύο και χαιρόμαστε, ευχόμαστε να κάνουμε κάποια στιγμή ένα ταξίδι σε τόπους αληθινά κρύους. Για εμάς είναι αυτό το βιβλίο, οι περιγραφές του παγωμένου τοπίου, του κρύου και του χιονιού είναι δοσμένες τόσο όμορφα που σε παρασέρνουν.
Η ιστορία είναι πολύ δυνατή. Καταπιάνεται με το εξαιρετικά σοβαρό θέμα της ενδοοικογενειακής βίας τόσο περιγραφικά, που σε κάποιες σκηνές συναισθανόμουν έντονα τον πανικό και τον φόβο της Κόρα και της Λένι, την αγωνία τους μην τυχόν και προκαλέσουν την έκρηξη της οργής του Ερντ.
0
Εξαιρετικό
Είναι εξαιρετικό. Διαφορετικό από ότι έχω διαβάσει μέχρι τώρα, ένα βιβλίο που με άφησε γεμάτη απελπισία, στεναχώρια και αγάπη. Δεν πρόκειται να πω τίποτα άλλο, είναι από τα βιβλία που ό,τι λέξεις και να χρησιμοποιήσω θα το αδικήσω. Δεν χρειάζονται λόγια, απλά με την πρώτη ευκαιρία διαβάστε το.
Βρήκα την όλη ιδέα του βιβλίου εξαιρετικά πρωτότυπη και ταυτόχρονα φριχτά ανατριχιαστική. Το πρώτο μέρος, όπου βλέπουμε την απαγωγή της Κάιλι και τις ενέργειες που κάνει η Ρέιτσελ (η μητέρα) για να την πάρει πίσω, είναι πάρα πολύ καλό, αλλά δυστυχώς το δεύτερο μέρος δεν μου άρεσε και τόσο.
Είναι ένα ωραιότατο αστυνομικό μυθιστόρημα δοσμένο με εξαιρετικά χιουμοριστικό και ανάλαφρο τρόπο. Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, με τον ντετέκτιβ Στάθη Παντελιά να μας διηγείται τα όσα συμβαίνουν αλλά και τα όσα σκέφτεται.. Είναι στ' αλήθεια ο πιο συμπαθητικός ντετέκτιβ που έχω συναντήσει σε βιβλίο. Περισσότερο όμως και από την ίδια την υπόθεση είναι ο τρόπος που είναι γραμμένο το βιβλίο. Με εξαιρετικά ευχάριστο λόγο και με πολλές χιουμοριστικές ατάκες, χωρίς σκηνές βίας και περιγραφές πτωμάτων, η συγγραφέας κατάφερε και μας έδωσε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με δεμένη πλοκή, γρήγορη εξέλιξη και αρκετές ανατροπές. Ελπίζω ο ντετέκτιβ Στάθης Παντελιάς με τους περίεργους εθισμούς του να μην εξαφανιστεί και να τον συναντήσουμε και σε άλλα βιβλία.
Είναι το δεύτερο που διαβάζω από τον συγγραφέα (το πρώτο ήταν ο παγωμένος άγγελος), οπότε είναι αδύνατον να μην κάνω σύγκριση μεταξύ τους. Είναι μια καλή ιδέα που όμως δεν εκτελέστηκε τόσο καλά.
Ήταν αρκετά πιο αργό από το πρώτο και αυτή τη φορά η Μία με τα ψυχολογικά της με κούρασε λίγο. Επίσης, δεν δόθηκε αρκετός χώρος στον Μουνκ (που συμπαθώ πολύ). Και τέλος, μου φάνηκε ότι αυτή τη φορά τον δολοφόνο τον βρήκανε εντελώς στην τύχη.
Εννοείται ότι θα βρω και το άλλο που κυκλοφορεί στα ελληνικά, άλλωστε γενικά μου αρέσει ο τρόπος που γράφει ο συγγραφέας.
Σίγουρα είναι ένα από τα πιο πρωτότυπα βιβλία που έχω διαβάσει, αν όχι το πιο πρωτότυπο. Εξαιρετική έμπνευση και πολύ καλή απόδοση, αφού παρά τα πολλά πρόσωπα που μπλέκονται μεταξύ τους και τις αλληλοεπικαλυπτόμενες δράσεις τους μπόρεσα και παρακολούθησα με ευκολία την ιστορία. Νομίζω όμως ότι προς το τέλος το τράβηξε λίγο παραπάνω απ' ότι χρειαζόταν, θα μπορούσε να αφαιρέσει καμιά εικοσαριά σελίδες που στο σύνολο δεν θα κάνανε καμιά τεράστια διαφορά αλλά τουλάχιστον για εμένα θα ήταν πιο ξεκούραστο ως ανάγνωσμα.
Με απορρόφησε και το χάρηκα πραγματικά, με έπιασε απροετοίμαστη σε όλες ανεξαιρέτως τις ανατροπές του- δεν προέβλεψα ούτε μία. Ειδικά κάποιες στιγμές αν είχα καπέλο θα το έβγαζα στον συγγραφέα για τον τρόπο με τον οποίο παρουσίασε τα γεγονότα και με έκανε να πέσω από τα σύννεφα. Μόνο στο τέλος λίγο κάτι δεν μου ταίριαξε, η αιτιολόγηση ήταν μεν πλήρης και σαφής όμως ένιωσα λίγο σαν να τα έδωσε όλα ο συγγραφέας στην εξέλιξη του βιβλίου και άφησε το τέλος να είναι απλώς ικανοποιητικό. Δεν ήταν δηλαδή το ίδιο δυνατό με την υπόλοιπη πλοκή. παρόλα αυτά σίγουρα είναι είναι ένα βιβλίο που αξίζει την προσοχή μας.
Είναι πολύ ωραίος ο τρόπος που περιγράφει η συγγραφέας το χαρακτήρα όλων των ηρώων της. Τα πέντε (σε σύνολο) παιδιά που παίζουν ρόλο στην πλοκή έχουν μεγάλες διαφορές στο χαρακτήρα τους και η συγγραφέας μας μιλάει επαρκώς για τα γνωρίσματα του καθενός, ώστε να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε άποψη. Μου άρεσε εξίσου πολύ και ο τρόπος που μας δίνει τις σκέψεις και τα συναισθήματα των προσώπων που υπάρχουν στην ιστορία. Έχει επιλέξει να κάνει απλή αναφορά στα γεγονότα και να περιγράψει επαρκώς αλλά όχι φορτικά τα όσα σκέφτονται και νιώθουν οι πρωταγωνιστές, κάτι που εμένα γενικά μου αρέσει πολύ αφού σε αντίθετες περιπτώσεις νιώθω πως με εκβιάζουν για να νιώσω στεναχώρια ή συμπόνια. Γενικά μου άρεσε πάρα πολύ όλο το βιβλίο, από την αρχή μέχρι το τέλος. Και η ιστορία και η μετάφραση και ο τρόπος γραφής και τα πάντα. Μπράβο, νομίζω θα κοιτάξω και για το άλλο βιβλίο της συγγραφέως που κυκλοφορεί στα Ελληνικά.
0
Πολύ ωραίο
Πάρα πολύ ωραίο βιβλίο, ατμοσφαιρικό και με γρήγορη εξέλιξη. Δεν έχει μεγάλες εντάσεις, είναι ένα ήπιο βιβλίο μυστηρίου, πολύ καλογραμμένο ωστόσο και με μια εξαιρετική πλοκή.
Παρά το πολύ συνηθισμένο (για τη λογοτεχνία) θέμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, σίγουρα το βιβλίο αυτό καταφέρνει και κάνει τη διαφορά. Είναι το πρώτο που διαβάζω και αφορά σχεδόν εξ' ολοκλήρου τη ζωή μέσα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Πραγματικά ο συγγραφέας καταφέρνει να μεταδώσει το φόβο με τον οποίο ζούσαν οι κρατούμενοι, σφίχτηκε η καρδιά μου πολλές φορές. Επίσης η κούραση και η πείνα, είναι άλλες δυο αισθήσεις σχεδόν απτές μέσα από τις περιγραφές, έκλεινα το βιβλίο κάθε φορά εξαντλημένη ψυχολογικά.
Από αυτό το βιβλίο θα μείνει η φρίκη για το πόσο κακός μπορεί να είναι ο άνθρωπος όταν οι συνθήκες του το επιτρέψουν, δίνοντάς του την απόλυτη εξουσία να αποφασίσει για τη ζωή ή το θάνατο των συνανθρώπων του.
Είναι από τα λίγα βιβλία που ο λόγος της συγγραφέως σε παρασέρνει και καταφέρνει να σε μεταφέρει μέσα στο μυθιστόρημα. τόσο σαν ιδέα όσο και σαν εκτέλεση το βρήκα εξαιρετικό.
Κατά τη γνώμη μου το βιβλίο αυτό είναι ο ορισμός του κοινωνικού μυθιστορήματος. Τόσο οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές όσο και τα άτομα που τους περιβάλλουν είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, δεν διαφέρουν σε κάτι από εμάς και τον κοινωνικό μας περίγυρο. Είναι άνθρωποι της μεσαίας κοινωνικής τάξης που προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους όσο πιο άνετα και όμορφα γίνεται.
Βρίσκω πολύ όμορφο και πρωτότυπο τον τρόπο που είναι χωρισμένα τα κεφάλαια. Το καθένα αντιστοιχεί σε μια χρονιά που κάτι σημαντικό έγινε στη χώρα μας, κάτι που σημάδεψε τη σύγχρονη Ελληνική ιστορία. Σε κάθε μια από αυτές τις χρονιές μαθαίνουμε για την πορεία του Μάχου και της Χρύσας, παρακολουθούμε τις εξελίξεις στη ζωή τους καθώς και την πορεία τους στο εργασιακό και στο κοινωνικό τους περιβάλλον.
Το βιβλίο είναι ήρεμο, χωρίς τις εντάσεις που συναντούμε πολλές φορές σε κοινωνικά μυθιστορήματα - και εννοώ αυτά που οι πρωταγωνιστές περνούν τα πάνδεινα και στο τέλος συναντούν την πραγματική ευτυχία. Εδώ έχουμε μια όμορφη αποτύπωση της πραγματικής σύγχρονης ζωής, μια όμορφη καταγραφή της πορείας της ζωής των πρωταγωνιστών.
Γενικά, μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι ένα όμορφο ανάγνωσμα, ήρεμο και καλογραμμένο που είμαι σίγουρη ότι θα κρατήσει εξαιρετική συντροφιά σε όποιον επιλέξει να το διαβάσει.
Από τις πρώτες σελίδες το βιβλίο με απορρόφησε απόλυτα. Η ίδια η Κίρκη διηγείται την ιστορία της, ξεκινώντας από τη γέννησή της και τη ζωή στο παλάτι του Ήλιου, και στη συνέχεια περνώντας στα χρόνια της εξορίας της στην Αία και στη ζωή της ως μάγισσα και αρχόντισσα του νησιού.
Με εξαιρετικό τρόπο η συγγραφέας έχει δέσει πολλά σημεία της μυθολογίας με την ιστορία της Κίρκης. Είναι θεά αλλά ταυτόχρονα και γυναίκα, μάνα και φίλη, όλο το βιβλίο μια εξιστόρηση του αγώνα της να κερδίσει τον σεβασμό ή έστω την αναγνώριση των υπόλοιπων θεών, και πολλές φορές μια αγωνία για την πορεία της υπόλοιπης ζωής της, η οποία δεν θα έχει ποτέ το έλεος του θανάτου.
Είναι πάρα πολύ ωραίο το βιβλίο. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσω να αναλύσω κατά πόσο ανταποκρίνονται σωστά τα όσα μας διηγείται η συγγραφέας στις πηγές από τις οποίες άντλησε τις πληροφορίες της, δεν τα ξέρω εξάλλου αυτά. Το σημαντικό είναι ότι πρόκειται για ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα που σε κανένα σημείο δεν με έκανε να νιώσω ασέβεια προς την μυθολογία της χώρας μου, δεν με κούρασε και αντίθετα με άφησε απόλυτα ικανοποιημένη.
Το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Οι περιγραφές του τοπίου και των εθίμων της Μάνης, οι συνήθειες των ανθρώπων, ο τρόπος ζωής πριν από τριάντα χρόνια και ο τρόπος ζωής σήμερα, οι δυσκολίες και το κουράγιο που χρειάζεται για να μην τα παρατήσεις, ο έρωτας, η αγάπη, η αφοσίωση, η ανθρώπινη ανοησία και ο εγωισμός, όλα δοσμένα πολύ όμορφα στις σελίδες του βιβλίου. Η πλοκή ήταν ωραία και στρωτή και δεν υπήρχαν επαναλήψεις που κουράζουν. Αξιοσημείωτα όμορφη ήταν και η γραφή της συγγραφέως, οι λέξεις και η σύνταξή των προτάσεων. Μπράβο στην κ. Ζέμπη και συγχαρητήρια
Η περιγραφή της ζωής του Φώτη στο ίδρυμα είναι εξαιρετική. Δίνει αρκετά στοιχεία για την καθημερινότητα των παιδιών εκεί, αλλά το βασικό δεν είναι αυτό. Ο συγγραφέας κατάφερε και μετέφερε εξαιρετικά τα συναισθήματα εγκατάλειψης και αποξένωσης που ένιωθε ο Φώτης, καθώς και την αποφασιστικότητά του να επιβιώσει. Επίσης, ειδικά στην αρχή της ιστορίας ο τρόπος που μεταφέρει την απελπισία της μητέρας του και τη δυσκολία της να πάρει την απόφαση να αφήσει τα παιδιά της στο ίδρυμα είναι συγκλονιστικός.
Γενικά, να πω ότι πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο, που γράφτηκε με σεβασμό και αγάπη για τον πρωταγωνιστή του.
Παρά το τραγικό θέμα που πραγματεύεται το βιβλίο αυτό σου δημιουργεί όμορφες εικόνες και στο τέλος σε αφήνει με μια γλυκιά γεύση. Μέσα από τις διηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο μητέρας και γιου μαθαίνουμε ιστορία. Όλος ο πόνος μιας γενιάς που ξεριζώθηκε από τον τόπο της και άφησε πίσω άταφα τα πτώματα συγγενών, άφησε πίσω αγνοούμενους και τους τάφους των προγόνων, άφησε το σπίτι και ότι άλλο έχει μάθει να θεωρεί ως δεδομένο και ως "απάγκιο" ο άνθρωπος, όλα αυτά και άλλα πολλά είναι μέσα σε αυτό το βιβλίο. Και μάλιστα δοσμένα με τρόπο σαν να σου τα διηγείται μια "γιαγιά" που τα έζησε, τόσο απλά.
Αν έπρεπε να διαλέξω ένα βιβλίο από όλα όσα έχω διαβάσει για να προτείνω σε κάποιον, θα ήταν αυτό. Σχεδόν είκοσι χρόνια στην κορυφή των προτιμήσεών μου, διαβασμένο ξανά και ξανά, αγορασμένο πολλές φορές για δώρο, δεν το έχει ξεπεράσει κανένα άλλο.
Το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Η πλοκή είναι πρωτότυπη, είναι πολύ καλογραμμένο, η ιστορία κυλά γρήγορα και έχει και κάποιες ανατροπές. Το βασικό είναι ότι όλα τα μηνύματα που προσπαθεί να περάσει είναι πολύ σημαντικά και μάλιστα ο τρόπος που χρησιμοποιεί είναι αρκετά σκληρός, ασυνήθιστα σκληρός για κοινωνικό μυθιστόρημα.
0
Πολύ ωραίο
Ήταν μια πάρα πολύ ευχάριστη έκπληξη αυτό το βιβλίο. Δεν περίμενα ποτέ ότι ανοίγοντας ένα βιβλίο χαρακτηρισμένο ως αστυνομικό θα διάβαζα τελικά ένα από τα καλύτερα κοινωνικά μυθιστορήματα που έχουν πέσει στα χέρια μου.
Η υπόθεση είναι από τις πιο πρωτότυπες που έχω διαβάσει. Ούτε σε ένα σημείο δεν μου φάνηκε υπερβολική, η ιστορία προχωρούσε σταδιακά χωρίς να αφήνει κενά, για τα πάντα υπήρχε επαρκής αιτιολόγηση, δεν έμεινα με αναπάντητες απορίες και γενικά το έκλεισα απόλυτα ευχαριστημένη. Πρέπει να τονίσω επίσης ότι η περιγραφή του τοπίου και των καιρικών συνθηκών είναι εξαιρετικά ζωντανή.
Εκτός όμως από την ιστορία που μας διηγήθηκε ο συγγραφέας, το βάρος για εμένα πρέπει να δοθεί και κάπου αλλού: στα ιστορικά στοιχεία που μας δίνει.
Θα το χαρακτήριζα ως ένα βιβλίο δύο ταχυτήτων: μπορείτε να το διαβάσετε απλά και επιφανειακά, θα περάσει η ώρα σας με ένα πολύ όμορφα γραμμένο διήγημα. Ή αντιθέτως μπορείτε να εμβαθύνετε στις ιστορίες και να προβληματιστείτε όπως έτυχε με εμένα, που προβληματίστηκα όσον αφορά την ποιότητα των ανθρώπων και το πόσο έχει αλλάξει σε βάθος η κοινωνία μας από τα χρόνια που περιγράφονται.
Δεν είναι τρομαχτικό, δεν έχει στιγμές έντασης από αυτές που θα σε κάνουν να τρως τα νύχια σου από την αγωνία, είναι όμως πολύ ωραίο και κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο, δε βαρέθηκα ούτε στιγμή. Υπήρχαν κιόλας στιγμές που γέλασα....
Θα προσπαθήσω να κρατήσω από το βιβλίο το μήνυμα να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο στη ζωή μου, ότι όλα μπορεί αν ανατραπούν και αυτό να μην είναι απαραίτητα κακό, όσο κι αν φαίνεται έτσι αρχικά.
Είναι ένα από τα βιβλία που θα μπορούσαν να μου αρέσουν πολύ, αλλά κάτι δεν πήγε καλά και τελικά δεν ενθουσιάστηκα. Μην παρεξηγηθώ, μου άρεσε το βιβλίο, απλώς δεν ενθουσιάστηκα.
Ωραίο ήταν. Μια πολύ καλή ιδέα που εκτελέστηκε άψογα. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη ένταση, αλλά όλο το βιβλίο είναι γραμμένο με τρόπο που κρατά το ενδιαφέρον. Μου άρεσε πολύ που διηγείται εμβόλιμα σκηνές από το παρελθόν, όπως επίσης και ο τρόπος που οδηγεί στον δολοφόνο. Μπράβο της, θα διαβάσω κάποια στιγμή και το άλλο δικό της.
Το βιβλίο είναι πολύ καλό. Μου αρέσει τόσο πολύ όταν κλείνοντας ένα βιβλίο μου μένουν εικόνες στο μυαλό, ακόμη και αν αυτές είναι φρικιαστικές εικόνες μεσαιωνικών βασανιστηρίων Για εμένα αυτό σημαίνει ότι η συγγραφέας έχει κάνει πολύ σωστά τη δουλειά της και έχει πετύχει τον σκοπό της. Επίσης, να σημειώσω ότι το βιβλίο αν και έχει το ίδιο πρωταγωνιστικό δίδυμο με άλλο ένα βιβλίο της συγγραφέως, διαβάζεται αυτόνομα αφού όσα στοιχεία χρειάζονται μας τα δίνει ώστε να μην έχουμε ελλείψεις και κενά.
Ο Γιου-τζιν είναι ένας ήρωας που δεν θα ξεχάσω εύκολα. Είναι ο αφηγητής της ιστορίας και μας διηγείται σε πρώτο πρόσωπο τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, καθώς και πολλές αναμνήσεις του. Είναι εξαιρετικός ο τρόπος που περιγράφει τις σωματικές του αντιδράσεις, τις σκέψεις και γενικά την όλη κατάσταση που βιώνει μόλις ανακαλύπτει το πτώμα της μητέρας του.
Η ατμόσφαιρα του βιβλίου είναι σκοτεινή, μελαγχολική και αρκετά υποβλητική. Υπάρχουν σκηνές πολύ κινηματογραφικές, ήταν σαν να έβλεπα σε γιγαντοοθόνη άσπρα νυχτικά και μαύρα μακριά μαλλιά, κούνιες να κουνιούνται και φύλλα δέντρων να πέφτουν.
Ο τρόπος που γράφει η συγγραφέας είναι εξαιρετικός. Βρήκα πολύ "όμορφα απότομο" τον τρόπο που η συγγραφέας αφήνει τον Γιου- τζιν να ανακαλύπτει τα όσα συνέβησαν. Αυτός θυμόταν γεγονότα από το παρελθόν και εγώ διάβαζα δύο ή και τρεις φορές την ίδια πρόταση για να βεβαιωθώ ότι διάβασα σωστά τις προηγούμενες φορές.
Γενικά, είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο, καταλαβαίνω το λόγο για τον οποίο έκανε τόσο ντόρο. Έξτρα μπόνους για τις μικρές αναφορές στην Νοτιοκορεατική κουλτούρα ή μάλλον στις διατροφικές τους συνήθειες.
Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο φοβήθηκα ότι μπορεί να υπάρχουν ασεβείς παραλληλισμοί με τα Θεία, ίσως κάτι που να το θεωρήσω ύβρη, κάτι- οτιδήποτε- που να με εκνευρίσει, κι ας μην είμαι από τους ανθρώπους που πηγαίνουν συχνά στην εκκλησία. Δεν υπήρξε κάτι τέτοιο, καθόλου, ούτε στο ελάχιστο.
Η γραφή είναι στρωτή, η ιστορία ρέει όμορφα. Η ζωή της Δέσποινας με τράβηξε τόσο, που άνοιξα το βιβλίο να ρίξω μια ματιά και το έκλεισα μόνο όταν το τελείωσα, με μικρά διαλείμματα για να κάνω μόνο τα απαραίτητα. Η περιγραφή των συναισθημάτων της ηρωίδας τόσο ως γυναίκα όσο και ως μητέρα είναι εξαιρετική. Η ενσυναίσθηση (έτσι νομίζω λένε την ικανότητα κάποιου να μπαίνει στη θέση του άλλου και να κατανοεί τα αισθήματά του) του συγγραφέα έχει αποδώσει σε μεγάλο βαθμό τα όσα αισθάνεται μια μητέρα για το παιδί της.
Στην ουσία πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο αγάπη. Αγάπη και ελπίδα, ότι όσο άσχημα και αν φαντάζουν τα πράγματα, πάντα θα υπάρχει ένας λόγος για να ζήσεις. Ωστόσο, αν και ο συγγραφέας προσπάθησε να δώσει μια μικρή νότα αισιοδοξίας στο τέλος, εμένα το βιβλίο με άφησε με έναν κόμπο στο λαιμό. Ήταν στενάχωρο, αλλά όμορφα στενάχωρο και χαίρομαι πάρα πολύ που το διάβασα και είδα και την άλλη πλευρά του κ. Κορτώ.
Είναι πολύ ωραίο ως βιβλίο. Πολύ ωραίο όμως. Δεν κατάφερα να βρω έγκαιρα τον δολοφόνο - δεν έφταιγα εγώ, απλά ο συγγραφέας δεν έδινε τα στοιχεία που έπρεπε. Συνεπώς, κάθε φορά που η ερευνητική ομάδα ανακάλυπτε ένα νέο στοιχείο που αφορούσε στη δράση και στην αποκάλυψη του δολοφόνου, ήταν για εμένα μια νέα ανατροπή στην πλοκή.
Κάποιες στιγμές διαβάζοντας συνειδητοποιούσα ότι με ενδιέφερε το "Τι θα γίνει στην επόμενη σελίδα" και όχι το "ποιος είναι ο δολοφόνος", οπότε και μόνο από αυτό είναι ξεκάθαρο ότι ο συγγραφέας με κέρδισε, τουλάχιστον σε αυτό το βιβλίο. Η ροή είναι γρήγορη και δεν βρήκα κανένα σημείο να κάνει κοιλιά η ιστορία.
Αν πρέπει να επισημάνω κάτι αρνητικό, θα πω ότι πολύ σημαντικό ρόλο στη λύση του αινίγματος έπαιξε ο παράγοντας "τύχη". Το ίδιο και στην αιτιολόγηση των πράξεων του δολοφόνου. Δεν ήταν σε εκνευριστικό βαθμό, μάλιστα δεν με πείραξε ιδιαίτερα, απλά πιστεύω ότι ο συγγραφέας θα μπορούσε να είχε αποφύγει τελείως τον συσχετισμό κάποιων ατόμων χωρίς να αλλάξει κάτι πολύ σημαντικό στην πλοκή.
Περίμενα να διαβάσω για τοπία της Ισλανδίας, ομίχλες, κρύο και άλλα τέτοια, αλλά διαδραματίζεται τόσο μικρο μέρος της πλοκής εκεί που είναι σχεδόν ανύπαρκτο μπροστά στον κυκεώνα των πληροφοριών που κυριαρχούν στο βιβλίο και αφορούν τον Ροβεσπιέρο και την γαλλική επανάσταση.
Οι διάλογοι είναι τόσο εκτεταμένοι, οι πρωταγωνιστές λένε τόσα πολλά περιττά πράγματα που έπρεπε να διαβάζω πολλές φορές τον καθένα για να καταφέρω να φιλτράρω τις χρήσιμες για την πλοκή πληροφορίες και να αφήσω στην άκρη του μυαλού μου τις υπόλοιπες. Οι τόσο εκτεταμένοι διάλογοι οδηγούν επίσης σε μια εξαιρετικά αργή εξέλιξη της πλοκής- μιλάνε μεταξύ τους, ξεφεύγουν πολύ, πάρα πολύ σε όσα λένε και επί της ουσίας δεν γίνεται τίποτα.
Επίσης, υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά ονόματα. Ολόκληρη ομάδα αστυνομικών που πλαισιώνουν τους δύο βασικούς, και επίσης αρκετοί ύποπτοι ή άτομα που δίνουν πληροφορίες. Είδα ότι είναι το 10ο της σειράς με τον αστυνόμο Άνταμσμπεργκ, ίσως αν είχα διαβάσει όλα τα προηγούμενα να είχα αφομοιώσει λίγο τουλάχιστον τους αστυνομικούς και να μην ζοριζόμουν τόσο.
Τέλος πάντων, δεν μου ταίριαξε καθόλου η συγγραφέας, κρίμα.
Με εξέπληξε με τη θεματολογία του. Αυτή η καημένη η Βιολέτα... Ήδη από την αρχή τη συμπάθησα- ο πόλεμος ήρθε και όχι μόνο της στέρησε τα νιάτα της, αλλά η πείνα την εξώθησε να δώσει τον εαυτό της σε έναν Γερμανό ώστε να έχει τα ελάχιστα από όσα η καρδιά και το σώμα της επιθυμούσαν: τροφή και μια υποψία κανονικής ζωής. Συμπόνεσα και τη μάνα της- τι θα έκανα άραγε εγώ αν ήμουν στη θέση της; Και η Λένη φυσικά, τι έφταιγε και αυτή η καημένη να αντιμετωπίζει την κατακραυγή και την κακία του κόσμου μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε νόθα και μάλιστα από Γερμανό πατέρα;
Εκτός από τους βασικούς ήρωες όμως εξαιρετική είναι και η παρουσίαση των υπολοίπων. Ειδικά η ζωή του Γιόχαν είναι συναρπαστική- πολλές φορές αναρωτήθηκα πώς να ένιωθαν άραγε οι (σκεπτόμενοι) Γερμανοί μετά του τέλος του πολέμου και την αποκάλυψη των όσων φριχτών εγκλημάτων διέπραξαν οι στρατιώτες του Ράιχ και η συγγραφέας προσπάθησε να δώσει μια απάντηση στην ερώτηση αυτή.