Είναι το πρώτο βιβλίου του που διαβάζω και μάλλον δεν ήταν η κατάλληλη επιλογή. Περιελάβανε πολλές ιστορίες αλλά έλειπε η συνοχή και η οικονομία στην ανάπτυξη. Έχει πολλά ενδιαφέροντα σημεία να σταθεί κανείς ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει αδιάφορο. Μέσα στις τόσες σελίδες, η κούραση και η μείωση του ενδιαφέροντος για την ιστορία μέτρησαν αρνητικά, καθώς ούτε η παράθεση των ιστορικών γνώσεων του συγγραφέα ούτε η συγγραφική τεχνική αυτή καθεαυτή δεν καταφέρνουν να αλλάξουν τις εντυπώσεις προς το θετικό. Είναι ένα βιβλίο που δεν θα το πρότεινα εύκολα σε κάποιον με περιορισμένο χρόνο ή με διάσπαση προσοχής.
Ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο με πυκνά νοήματα. Είναι το πρώτο βιβλίο του που διαβάζω, με την επίγνωση ότι θα προχωρήσω και στην ανάγνωση των υπόλοιπων έργων του. Διαβάζοντας το, εκπλήσσεσαι στο πως βυθίζεσαι σε έναν κόσμο καθόλου αισιόδοξο μέσα σε ένα τόσο αυστηρό πλαίσιο ανάπτυξης (περίπου 70 σελ.), έναν κόσμο που ο συγγραφέας έχει τον απόλυτο έλεγχο στους χαρακτήρες αλλά τελικά και στα συναισθήματα του αναγνώστη. Ο μικρός Σάρτυ γεύεται από τόσο μικρή ηλικία την αντίθεση ανάμεσα στις έννοιες αλήθεια/δικαιοσύνη και σε αυτό που επιτάσσει ο δεσμός του αίματος. Για ένα παιδί θα πρέπει να είναι συντριπτικό το αίσθημα να ανακαλύπτει ότι ο γονέας του δεν ανταποκρίνεται στο πλαίσιο της ακεραιότητας & αξιοπρέπειας που ορίζει η κοινωνία , έτσι βρίσκεται συνέχεια σε ένα δίλημμα: να ακολουθήσει αυτό που προστάζει η οικογένεια ή αυτό που πιστεύει ότι είναι το σωστό; Ένα δίλημμα που πολλές φορές το έχουμε περάσει όλοι μας, πιστεύω. Σημειώνω ότι το βιβλίο δεν προσφέρει κανένα ηθικοπλαστικό μήνυμα, οι χαρακτήρες, ανεξάρτητα από το θετικό ή αρνητικό πρόσημο που φέρουν, ο συγγραφέας δεν τους συμπεριφέρεται σαν να είναι καρικατούρες, όλοι τους αποτελούν ένα οργανικό σύνολο της ιστορίας.
Δύσκολο βιβλίο. Η ανάγνωση του με δυσκόλεψε αρκετά, ίσως γιατί είχε γρήγορο ρυθμό, με εναλλαγές καταστάσεων και προσώπων με έντονες ψυχολογικές διακυμάνσεις, ίσως εγώ δεν είχα ιδιαίτερη όρεξη για να του δώσω περισσότερο χρόνο. Ο πρωταγωνιστής έχει ένα δύσκολο παρελθόν, αν και δεν μαθαίνουμε και πολλά για αυτό, για αυτό τον λόγο δυσκολεύεται να δεσμευτεί σε μια σταθερότητα στην ζωή του και προτιμά να δοκιμάζεται σε συνθήκες που υπερβαίνουν τις δικές του προσωπικές καταστάσεις, όπως συμμετέχοντας σε δημοσιογραφικές αποστολές σε εμπόλεμες περιοχές. Δεν ξέρω αν θα δοκίμαζα να το διαβάσω ξανά σε κάποια άλλη φάση αλλά μάλλον όχι.
Δεν έχω πολλά θετικά για να πω για το συγκεκριμένο βιβλίο. Στην ουσία απορώ με όλες αυτές τις κριτικές που το αποθεώνουν. Ο συγγραφέας προσπαθεί να παίξει με το μυαλό του αναγνώστη δημιουργώντας συνεχώς σκηνές για να τον μπερδέψει & αποπροσανατολίσει. Για μένα ο τρόπος που το κάνει μου φαίνεται ατελής, καμία από τις εναλλαγές δεν μου έδωσαν το στοιχείο της έντασης και της αγωνίας, παρά μόνο τον εκνευρισμό, εκνευρισμό γιατί συνεχίζω να το διαβάζω και δεν το παρατώ. Το μόνο θετικό που μπορώ να βρω είναι ότι ο συγγραφέας διαθέτει καλή γραφή (άσχετα με κάποιες μεταφραστικές αστοχίες).
Το σκοτεινό Βερολίνο είναι ένα βιβλίο που θα πρότεινα σε όποιον ενδιαφέρεται για μια καλογραμμένη περιπέτεια, με χαρακτήρες με βάθος και αληθοφάνεια. Η ιστορία αναπτύσσεται σε συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, τότε που ο ναζισμός είχε αναλάβει πλήρως τον έλεγχο σε όλες τις εκφάνσεις της εξουσίας και της κοινωνίας. Διαβάζοντας το, έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε και κάποια πράγματα για το πως ήταν η ζωή στην Γερμανία, εκείνη την περίοδο, ιδίως από την πλευρά ενός καταδιωκόμενου, μιας και ο πρώην πια επιθεωρητής της αστυνομίας είναι Εβραίος, ο οποίος είναι αναγκασμένος να φορά το άστρο στα ρούχα του όταν επιτρέπεται να κυκλοφορεί και να διαμένει σε σπίτια αποκλειστικά για Εβραίους. Επειδή το βιβλίο καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή στα όσα διαδραματίζονται, κάποιες αστοχίες στην διερεύνηση & επίλυση της υπόθεσης ξεπερνιούνται χωρίς δυσκολίες, συγκεκριμένα όταν τελειώσει το βιβλίο αρχίζουν οι όποιοι προβληματισμοί, προσωπικά δεν μπήκα σε αυτήν την διαδικασία γιατί τελικά αυτό που εγώ εκτίμησα ότι την δουλειά και τον κόπο του συγγραφέα για αυτό το αποτέλεσμα. Έχω διαβάσει και τα 2 βιβλία του Kutcher Volker, που διαδραματίζονται την ίδια χρονική περίοδο και μπορώ να πω ότι η διαφορά είναι υπέρ του Harald Gilbers.
Το διάβασα όλο περιμένοντας αν η αρχική εντύπωση θα διαψευστεί..τελικά δεν έγινε αυτό. Στην ουσία βρήκα το βιβλίο αδιάφορο, γραμμένο με προχειρότητα και άφθονα κλισέ. Οι δε χαρακτήρες κουραστικοί χωρίς βάθος, πέρασα πολλές σελίδες με την διαγώνια ανάγνωση, δεν βρήκα νόημα να διαβάσω τετριμμένες περιγραφές που μπήκαν απλά για να συμπληρώσουν τις σελίδες. Μπορεί η αποκάλυψη να προκαλεί μια αρχική έκπληξη, η οποία γρήγορα χάνεται όταν συνειδητοποιείς ότι η ιστορία πηγάζει από ένα κλασικό βιβλίο. Και εδώ είναι η μεγαλύτερη ένσταση: οι ιστορίες είναι όλες ήδη γραμμένες, η αξία του κάθε συγγραφέα είναι πως θα τις μετασχηματίσει σε κάτι δικό του. Εδώ, ο συγγραφέας δείχνει ότι ο στόχος του είναι να ακολουθήσει την πεπατημένη για τα ευπώλητα. Για μένα, χάσιμο χρόνου!
Δεύτερο βιβλίο του που διαβάζω και νομίζω ότι θα σταματήσω εδώ την σειρά. Ο συγγραφέας ήθελε να βάλει πολλές ιστορίες μέσα σε ένα βιβλίο αλλά παρόλες τις σελίδες νομίζω ότι δεν κατάφερε να αναπτύξει ένα πειστικό αποτέλεσμα. Κάπου αισθάνεσαι ότι συγγραφέας έμοιαζε να έχει την ανάγκη να συμπληρώσει ένα check σε κάθε κουτάκι από τι πρέπει να περιλαμβάνει μια αστυνομική ιστορία. Η δε ερωτική, πιο κλισέ δεν γίνεται, πραγματικά απορώ γιατί μπήκε. Η περιγραφή του κλίματος που επικρατούσε στην Γερμανία, όπως περιγράφεται μέσα από το βιβλίο, είναι τουλάχιστον ανεπαρκής. Παρόλα αυτά, είναι ένα βιβλίο που έχει πράγματα να προσφέρει, σε περίπτωση που κάποιος θέλει να διαβάσει ένα αστυνομικό βιβλίο, χωρίς να προβληματιστεί ιδιαίτερα αλλά απλά να ψυχαγωγηθεί.
Η αγαπημένη είναι η κόρη που επιστρέφει στην μητέρα της, στην οικογένεια της αλλά με ποιο σκοπό; Δύσκολο βιβλίο και δύσκολη η συγγραφέας. Προσωπικά, αν και αναγνωρίζω πόσο σημαντική συγγραφέας είναι, δεν μπορώ να την κατανοήσω πλήρως. Η Μόρρισον γράφει με απόσταση και ψυχραιμία τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης των μαύρων, χωρίς να προσπαθεί να προκαλέσει τον οίκτο μας. Υπάρχουν κομμάτια στο βιβλίο που είναι συγκλονιστικά, λειτουργούν σαν μια βιωματική εμπειρία, στην οποία συμμετέχει και ο αναγνώστης. Ίσως η μετάφραση αδικεί λίγο το βιβλίο.
Ο Ιωάννης Άγγελος είναι ένας Λατίνος, ο οποίος αφού υπηρέτησε την αυλή του Σουλτάνου, μεταπήδησε στο στρατόπεδο των Ελλήνων, για να υπηρετήσει τις ελληνικές ρίζες του. Ως ιστορικό βιβλίο περιέχει πολλές πληροφορίες που καλύπτουν το πραγματικό υπόβαθρο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Αν και έχει πολύ ενδιαφέρουσες φιλοσοφικές αναζητήσεις είναι ένα άνισο βιβλίο γιατί σε αρκετά σημεία γίνεται κουραστικό και επιπλέον ο συγγραφέας θέλει να παρουσιάσει τον ήρωα του ως ένα άτομο που είναι μπροστά από την εποχή του, ως ένα άτομο που προβλέπει καταστάσεις αλλά όμως δεν πείθει 100% γιατί όταν κάνει τις κρίσεις του ακούγεται σαν να μιλάει τώρα για ένα γεγονός του 1453. Όταν βιώνεις κοσμογονικές αλλαγές, πόσο ψύχραιμος και αποστασιοποιημένος μπορείς να είσαι; Πέρα από τον όγκο των πληροφοριών, ήταν κουραστικός και ο ήρωας και κάποιες κοινοτυπίες που εξέφραζε ήταν εξίσου κουραστικές να τις διαβάζεις.
Το βιβλίο διαπραγματεύεται την ιστορία μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, 3 γενεών. Μια αλυσίδα κακών, ουσιαστικών σχέσεων από γενεά σε γενεά. Η κεφαλή της οικογένειας ήταν ένα άτομο απλησίαστο και απόμακρο, οι γονικές σχέσεις, όπως νοούνται σε ένα κανονικό επίπεδο, ήταν ένα πεδίο που το απέφυγε πλήρως. Μεγάλωσε τα παιδιά του αγνοώντας πλήρως τις ανάγκες τους, μεταβάλλοντας σε άτομα δίχως προσωπική θέληση, που ο σκοπός της ζωής τους ήταν να μην απογοητεύσουν τον πατέρα. Αυτή η πραγματικότητα διαμόρφωσε και τα παιδιά του, έτσι ώστε όταν δημιούργησαν την δική τους οικογένεια αναπαραγάγανε αυτό το μοντέλο νοοτροπίας. Και εδώ έρχεται ο τίτλος του βιβλίου, αυτή είναι λοιπόν η ανθρώπινη κοινή μοίρα. Πίσω από τον αφηγητή του βιβλίου κρύβεται ο συγγραφέας, ο οποίος καταγράφει μάλλον δικά του, προσωπικά βιώματα. Η οξυδέρκεια και το καυστικό χιούμορ, μαζί με μια ανελέητη κριτική στο θεσμό της οικογένειας αλλά και της θρησκευτικής εξουσίας, η οποία εκείνα τα χρόνια έπαιζε ένα μεγάλο ρόλο στις ζωές των ανθρώπων είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του βιβλίου.
0
Αδιάφορο
Είναι από τα βιβλία που παρασύρεσαι να τα αγοράσεις, καθώς το θέμα είναι ιδιαίτερα ιντριγκαδόρικο και ποιος δεν θα ήθελε να μάθει ποιος κρύβεται πίσω από τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη. Αλλά αυτό το βιβλίο είναι τόσο κακογραμμένο που δεν έχει να προσφέρει ούτε καν την υποτυπώδη ελάχιστη ψυχαγωγία. Η συγγραφέας, έχοντας αναλάβει να πραγματοποιήσει έρευνα γύρω από το θέμα, αδυνατεί να κρατήσει τα ελάχιστα προσχήματα επιστημονικής αναζήτησης, αφού υπέδειξε ποιος είναι πίσω από το πρόσωπο Τζακ, δεν προσέφερε κανένα αξιόπιστο στοιχείο, που να δικαιολογεί την επιλογή της. Απεναντίας, η συγγραφέας έμοιαζε να είχε εμμονή να αποδείξει ότι είναι σωστή, ότι πάση θυσία ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης ήταν ο Walter Sickert και κανένας άλλος και γενικά ότι έλυσε το μυστήριο οριστικά. Με προχειρότητες και θεωρίες η υπόθεση δεν λύνεται. Αλλά, το σημαντικότερο για μένα, δεν ήταν η ανακάλυψη του πραγματικού δολοφόνου, δεν περίμενα ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, το διάβασα για να διαβάσω μια ιστορία μυστηρίου, ίντριγκας και αναζήτησης αλλά ούτε και αυτό το πρόσφερε το βιβλίο. Υπάρχουν πολύ καλύτερα βιβλία, που γράφουν για μυστήρια που ανήκουν στην σφαίρα του φανταστικού, προσφέροντας καλύτερη ψυχαγωγία, με πιο πειστικούς τρόπους προσέγγισης του θέματος τους.
Αυτό το βιβλίο με βρήκε απροετοίμαστη. Το αγόρασα με όχι ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες, επίσης, το είχα εντάξει στα αστυνομικού τύπου βιβλία. Κακώς, το βιβλίο έχει όλες τις προδιαγραφές ενός καλού βιβλίου και η υπόθεση του δεν εξαντλείται στην αστυνομική διερεύνηση των δολοφονιών που λαμβάνουν χώρα στο βιβλίο. Το θέμα του διαπραγματεύεται το κακό που υπάρχει μέσα μας, τις ψυχικές παρεκκλίσεις από το κανονικό, τους κανόνες που φτιάχνουμε για να πορευόμαστε και τα άγκιστρα που μας βουλιάζουν στο παρελθόν. Τα κεφάλαια είναι σύντομα, οι χαρακτήρες πολλοί, με την δική τους ιστορία ο καθένας. Η διαδοχή της μιας ιστορίας με την άλλη δεν γίνεται ανώδυνα, δεν δίνονται ανακουφιστικές ανάπαυλες, διαβάζεις και αναρωτιέσαι πόσο ακόμα κακό θα ακολουθήσει, οδηγείσαι σε μια διαδρομή στην οποία δεν ξέρεις πότε και αν θα γίνει μια σωρευτική έκρηξη. Για μένα, ο συγγραφέας έκανε πολύ καλά την δουλειά του, αυτό που διάβασα ήταν μια πολύ πειστική απεικόνιση της παράνοιας και του κακού που υπάρχει στον κόσμο. Είναι ένα βιβλίο που ενδέχεται να δοκιμάσει τις ψυχικές αντοχές του αναγνώστη, δεν προκαλούνται από ανατριχιαστικές σκηνές φόνων γιατί δεν δίνονται πολλές λεπτομέρειες για αυτές αλλά από την γνώση ότι έχουν συμβεί, ότι είναι υπαρκτές.
Τελικά το Άλεξ αποδείχτηκε ένα πολύ ικανοποιητικό ανάγνωσμα του είδους. Ο Lemaitre είναι συγγραφέας που ξέρει να γράφει και κυρίως να αποφεύγει διάφορα, φθηνά τρικ στα οποία καταφεύγουν άλλοι συγγραφείς προκειμένου να κεντρίσουν το ενδιαφέρον τον αναγνώστη. Τα σύντομα κεφάλαια και η εναλλαγή προσώπων στις αφηγήσεις δίνουν ένα γρήγορο ρυθμό. Προσωπικά θα απέφευγα να διαβάσω το οπισθόφυλλο γιατί χωρίς να έχει κάποιο spoiler κατευθύνει κάπως την σκέψη του αναγνώστη. Η γραφή γίνεται ενίοτε σκληρή, αλλά είναι και κάπως αναμενόμενο αυτό στην τελική και ενίοτε κυνική, ιδίως στα σημεία που αναφέρεται στον βασικό πρωταγωνιστή, ίσως επειδή το ύψος του είναι το ύψος ενός δεκατριάχρονου. Κλείνοντας το, σκέφτηκα τελικά αν η εξέλιξη της ιστορίας ήταν πειστική, αν οι χαρακτήρες είχαν ψυχολογικό βάθος και η απάντηση ήταν πάνω κάτω θετική. Είναι ένα βιβλίο το οποίο θα πρότεινα σε κάποιον που θα έψαχνε να διαβάσει μια αστυνομική ιστορία, με ένταση και ρυθμό, η οποία διαβάζεται σε 1-2 μέρες. Κλείνοντας, να αναφέρω ότι στην διάρκεια της ιστορίας ανέφερε αρκετά συχνά τον θάνατο της Ιρέν, χωρίς να αποκαλύπτει καμία λεπτομέρεια, για την οποία υπάρχει ξεχωριστό βιβλίο, (μάλλον προηγείται…) αλλά νομίζω ότι αν κάποιος διαβάσει πρώτα το Αλεξ, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα αποκάλυψης. Εγώ διάβασα μόνο το Άλεξ, απέκτησα ένα καλό κίνητρο να προχωρήσω με το Ιρέν μελλοντικά.
Δεν το περίμενα αλλά μου άρεσε πολύ. Ένα αστυνομικό βιβλίο, σκανδιναβικού τύπου, όπως θα έπρεπε να είναι δηλαδή, σε σύγκριση με Νέσμπο κ.α.. Αν και αυτού του τύπου η λογοτεχνία δεν είναι η αγαπημένη μου, προτιμώ τις νουαρ ιστορίες, το συγκεκριμένο μου άρεσε. Και μου άρεσε γιατί οι χαρακτήρες δεν ήταν ξύλινοι, υπακούοντας σε συγκεκριμένα πρότυπα που πατάνε όλοι οι υπόλοιποι, είχε αγωνία χωρίς την ανάγκη να χρησιμοποιεί συνεχώς ανατροπές, αχρείαστες και χωρίς λογική εξήγηση γιατί και σε αυτό το βιβλίο γίνεται χρήση της τακτικής αυτής όμως σε ένα εύλογο πλαίσιο και αρκούντως εξηγήσιμο, τουλάχιστον σε ένα επίπεδο ή πολύ απλά σε μένα λειτούργησε αυτή η ανατροπή. Το βιβλίο κλείνει αφήνοντας ανοιχτούς λογαριασμούς με το επόμενο βιβλίο της σειράς (Άμμος στα μάτια), το οποίο θέλω να πιστεύω ότι θα ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε με το τρέχον βιβλίο, γιατί διαφορετικά δεν θέλω να μπω στην διαδικασία να διαβάσω όλη την σειρά.
Η Ανάσταση είναι ένα σπουδαίο βιβλίο κυρίως για το ανθρωπιστικό πνεύμα του. Ο Τολστόι κατακεραυνώνει το κοινωνικό σύστημα, το οποίο βασίζεται στην εκμετάλλευση των φτωχών ανθρώπων, δεν διστάζει να τα βάλει και με την Εκκλησία, την κατηγορεί ότι στέκεται απομακρυσμένη από το ανθρώπινο δράμα, τι αξία έχει να μοιράζεις θρησκευτικά βιβλία ή κενά λόγια παρηγοριάς, όταν ο άνθρωπος έχει χάσει την αξιοπρέπεια του και οδηγείται στην πλήρη αποκτήνωση. Μπορεί κάποιες φορές να είναι λίγο παραπάνω διδακτικό από όσα θα ήθελα αλλά αυτό που με κεντρίζει είναι η στάση του Τολστόι απέναντι στα ανθρώπινα προβλήματα. Γίνεται μέτοχος στις δύσκολες συνθήκες επιβίωσης των χωρικών, των φυλακισμένων, πάντα στο πλευρό των αδυνάτων. Τα βιβλία μοιάζουν να προέρχονται από μια εσωτερική πάλη που συντελείται στον ίδιο τον Τολστόι.
Δεν υπάρχουν λόγια για να αποδώσουν την σπουδαιότητα αυτού του βιβλίου. Η σύνθετη και διεισδυτική γραφή του Χ.Τζεημς δημιουργούν το πορτραίτο μιας γυναίκας η οποία δοκιμάζει τις δυνάμεις της στο περιοριστικό πλαίσιο δράσης που θέτει η κοινωνία για το φύλο της. Η ανάγνωσή του γεννά ένα πλήθος συναισθημάτων, τα οποία αφήνουν μια πικρή γεύση μιας και η πρωταγωνίστρια δεν δικαιώνεται στις επιλογές που κάνει.
0
Φρικτό
Ένα από τα βιβλία που παράτησα στις πρώτες σελίδες και μόνο η υποψία για το που πήγαινε η υπόθεση, φρίκη... Πραγματικά είναι από τα βιβλία που σε κάνουν να προβληματίζεσαι για το τι βγαίνει στην κυκλοφορία...
Το βιβλίο επικεντρώνεται στην αστυνομική έρευνα που διεξάγεται από την αστυνομία για την ανεύρεση του δολοφόνου της Λίντα. Κεντρική φιγούρα ο αστυνόμος Έβερτ Μπέκστρεμ, ένας αστυνόμος διαφορετικός από αυτούς που εμφανίζονται σε άλλα αστυνομικά βιβλία. Ο Μπεκστρεμ είναι κυριολεκτικά οδοστρωτήρας...εγωπάθειας, σεξισμού και άλλων τόσων... Διαβάζεις για αυτόν και δεν ξέρεις αν πρέπει να εκνευριστείς μαζί του ή να γελάσεις μαζί του...Είναι από τα βιβλία που τα διαβάζεις ευχάριστα, μπορείς να γελάσεις με τις καταστάσεις, αλλά και να προβληματιστείς για την ποιότητα της ηγεσίας της αστυνομικής δύναμης .
Ένα βιβλίο προβλέψιμο και βαρετό. Είναι το 2ο βιβλίο του Νέσμπο που διαβάζω και η άποψη μου παραμένει η ίδια. Βιβλία γεμάτα με κλισέ (ε ναι, ο δολοφόνος είναι ο αναμενόμενος), ιστορίες τραβηγμένες από τα μαλλιά. Όσο καλός γραφέας (τουλάχιστον έτσι φαίνεται) και να είναι ο Νέσμπο, για την δική μου άποψη είναι απλώς ένας διεκπεραιωτής , με στόχο τις πωλήσεις. Τα βιβλία του δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη λογοτεχνική αξία και σίγουρα δεν αφήνουν κάτι περισσότερο από το να περάσεις την ώρα σου μέσα σε ένα απόγευμα.
Ο Σεβέκ είναι ένας χαρακτήρας που νομίζω ότι θα κουβαλάω για πάντα μέσα μου. Ο Σέβεκ είναι ένας αναρχικός, που όχι μόνο αμφισβητεί τον δικό του πυρήνα ζωής και συνύπαρξης με τους συνανθρώπους του αλλά είναι έτοιμος να δείξει έμπρακτα την θέληση του να μοιραστεί την ιδέα του (μια ανακάλυψη η οποία θα αλλάξει τον τρόπο επικοινωνίας μεταξύ διαφορετικών σημείων) μαζί με άλλους πολιτισμούς, γιατί πιστεύει ότι η γνώση πρέπει να μοιράζεται και όχι να είναι ιδιοκτησία ενός. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί, να διαβαστεί ως μια δήλωση της ανθρώπινης συνύπαρξης και συνεργασίας, της ισότιμης γυναικείας συμμετοχής αλλά και ως τον προσωπικό αγώνα ενός ανθρώπου που δοκίμασε στην πράξη να αλλάξει τον κόσμο, να τον κάνει πιο συνεργατικό, πιο ανθρωποκεντρικό. Το αποτέλεσμα δεν τον δικαίωσε, ο ίδιος αναγνώρισε ότι έκανε λάθος και επέστρεψε στον δικό του κόσμο. Είναι ένα βιβλίο, το οποίο δεν προσφέρει μια έτοιμη λύση, δεν προτείνει έναν εναλλακτικό πρότυπο οργάνωσης της ανθρώπινης παρουσίας αλλά δίνει το υλικό. Ο άνθρωπος θα πρέπει να δουλεύει με σύμμαχό και όχι αντίπαλο τον χρόνο, η διαδρομή του δεν θα πρέπει να είναι μια κυκλική διαδικασία αλλά θα πρέπει να έχει αρχή και σκοπό.
0
Nostromo
Δύσκολο και απαιτητικό βιβλίο, με την έννοια ότι δεν αφηγείται μια περιπέτεια, με αγωνία, ανατροπές και σασπένς., δηλαδή ναι τα έχει και αυτά αλλά μαζί με αυτά και άλλα τόσα. Το βιβλίο παίζει σε πολλά επίπεδα: μια ιστοριογραφία της Αμερικής των ορυχείων & του χρυσού, με ανθρώπους, σκληροτράχυλους, μαθημένους να βρίσκονται σε εγρήγορση για την υπεράσπιση της περιουσίας τους και της ίδιας τους τη ζωή. Δεν είναι από τα βιβλία που θα ταυτιστείς με έναν χαρακτήρα. Εκτός από τον Νοστρόμο, πλήθος άλλων χαρακτήρων εμφανίζονται και όλους τους σημαντικοί και απαραίτητοι.
Ένα μικρό αγόρι που διαφέρει από τα υπόλοιπα αγόρια της ηλικίας του και οι μεγάλοι το ξεχωρίζουν και σηκώνουν υψηλά το επίπεδο των απαιτήσεων τους. Ένα παιδί που πασχίζει να ανταποκριθεί σε αυτό που θέλουν οι άλλοι: ο πατέρας του, οι καθηγητές. Ομως κάτι σπάει μέσα του και πλέον είναι ένας ξένος ανάμεσα στους άλλους, δεν υπάρχει κανείς άλλος να απαλύνει τον πόνο και την μοναξιά του. Το βιβλίο ανήκει στο πρώιμο έργο του Εσσε και είναι κάτι σαν καταγγελία στο αυστηρό εκπαιδευτικό σύστημα. Παρόλα αυτά δεν μου άρεσε ιδιαίτερα.
Ένα σύντομο αλλά περιεκτικό διήγημα. Το διαβάζεις και βυθίζεσαι στην ιστορία του ζευγαριού και διαβάζοντας το, παρασυρεσαι στην γραφή του Τσέχωφ και αυτο έχει κάτι το μαγικό. Το πρώτο βιβλίο του που διάβασα. Συστήνεται ανεπιφύλακτα!
Όταν ο συγγραφέας προσπαθεί πάρα πολύ να γράψει πολύπλοκα, πολύ μοντέρνα, το αποτέλεσμα είναι (πάντα) σε βάρος του βιβλίου γιατί μοιάζει υποκριτικό και ψεύτικο. Τουλάχιστον αυτό εγώ αισθάνθηκα για αυτό και το παράτησα στην μέση (και πραγματικά προσπάθησα πολύ για να φτάσω ως εκει και να αποδεχτώ ότι είναι αδύνατη η συνέχιση του).
Βρίσκεται στην λίστα με τα παρατημένα βιβλία μου. Άντεξα να το διαβάσω ως κάποιες σελίδες. Ο τρόπος γραφής του δεν βρίσκεται καθόλου κοντά στα γούστα μου. Το να γράψεις ένα βιβλίο για να στηλιτεύσεις και αποδομήσεις την εξουσία δεν αρκεί (για μένα), άλλωστε αυτό είναι εύκολο, το κάνουμε όλοι μας. Όταν διαβάζω για αυτά τα θέματα, θέλω κάτι άλλο, θέλω μια άλλη οπτική παρουσίαση. Πραγματικά, βρήκα κάπως ενοχλητική την απουσία αντικειμενικότητας από τον συγγραφέα.
Πραγματικά μοιάζει απίστευτο ότι ένα βιβλίο με μόλις 32 σελίδες καταφέρνει να κερδίσει πλήρως το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Και όχι μόνο δηλαδή, αφού περιλαμβάνει και μια ανατροπή!
0
Το μάταιο χθες
Φοιτητές εναντίον Φράνκο:μια άνιση μάχη, όπως κάθε μάχη απέναντι σε μια εξουσία, που μέσα από τον απολυταρχισμό και την βία, μπορεί να ελέχθει και κατευθύνει την πολιτική της, απρόσκοπτα, υπό τον μανδύα του πατριωτισμού και της ασφάλειας. Αυτό που διαφοροποεί το βιβλίο, από τα υπόλοιπα με κοινό θέμα είναι ο συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται να παραδόσει ένα ακόμα μάθημα περί ιστορίας αλλά να δείξει ότι η ιστορία μπορεί να διαβάζεται και να χρησιμοποείται με πολλούς τρόπους αλλα αυτό που πρέπει να μείνει είναι η δύναμη της αλήθειας και όχι η αλλοίωση και η αποδυνάμωσή της. Γιατί η αποδοχή της ιστορίας έχει και κάποια όρια και ποτέ δεν κλείνει, ακόμα και όταν η κεντρική αιτία φεύγει απο το προσκήνιο. Οι συνέπειες πάντα μένουν και πρέπει να αντιμετωπίζονται.
0
Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας
Το βιβλίο χωρίζεται σε 2 μέρη: α) στην φυσιογνωμία του Ντουρούτι και β) στον αγώνα του ίδιου και των συντρόφων του ενάντι στις απολυταρχικές δυνάμεις του Φράνκου. Μια μικρή δύναμη, χωρίς οικονομικούς πόρους αλλά και χωρίς προηγούμενη γνώση, ξεκινά έναν αγώνα για την προστασία των εργατών και εξελίσσεται σε μια δύναμη αντίστασης κατά των φρανικικών, που όμως έχει και ένα τέλος. Γέννησε την ελπίδα αλλά δυστυχώς έσβησε υπό το βάρος των περιορισμένων μέσων και της αδυναμίας ουσιαστικής συνεργασίας με άλλες δυνάμεις για την δημιουργία ενός κοινού μέτωπου για την αντιμετώπιση του Φράνκου και των οπαδών τους.
Αφορμή για την συγκέντρωση είναι η κηδεία ενός εκ των αδερφών, μιας οικογένειας, τα μέλη της οποίας έχουν απομακρυνθεί μεταξύ τους. Στην ουσία γίνεται αποδόμηση των οικογενειακών σχέσεων και παράλληλα μια κριτική στην υλιστική διάσταση της κοινωνίας. Βέβαια όλο αυτό δίνεται αποσμασματικά, με εικόνες απο το παρελθόν να εναλλάσεται με τα τωρινά τρεχούμενα. Για μένα, αυτό το βιβλίο δεν ταίραξε στα αναγνωστικά μου γούστα, αλλά θα ήθελα να διαβάσω και κάποιο άλλο της βιβλίο κάποια στιγμή.
0
Η καλύτερη περιπέτεια
Ο κόσμος του Γαργαντούα είναι γεμάτος με περιπέτειες, μηχανοραφίες, πολέμους, φαγοπότια. Πολύ το διασκέδασα και το βρήκα και πολύ συγκινητικο μάλιστα. (Δεν το διάβασα σε αυτήν την έκδοση)
Τα Αιθιοπικά είναι γραμμένα στο πνεύμα των ομηρικών επών. Ένα νεαρό ζευγάρι που ερωτεύεται και περνά μια σειρά από κακουχίες, μέχρι τελικά ο ερωτάς τους να δικαιωθεί και να έχει το ευτυχές τέλος. Στο μεταξύ, η ανάγνωση αποτελεί και μια πραγματεία για την ζωή, από την εξουσία και διαφθορά μέχρι την αγάπη και την καλοσύνη. Παρόλο που μου άρεσε, με κούρασε κιόλας αρκετά, οι συνεχείς παρεμβολές, κάποιες υπερβολές στην εξήγηση των καταστάσεων με έκαναν να θέλω να προσπεράσω κάποιες σελίδες. Αυτό που προσπέρασα ήταν η εισαγωγή, η οποία ήταν μια εκτεταμένη περίληψη της ιστορίας, μαζί με κάποιες, ακαδημαικού τύπου, λεπτομέρειες για την ιστορία του βιβλίου και του συγγραφέα του.
Απίστευτο βιβλίο, από την εικονογράφηση μέχρι την μουσική. Όλη η σειρά είναι αξιόλογη αλλά το συγκεκριμένο έγινε το αγαπημένο μου. Ειναι η καλύτερη επιλογή για την εξάσκηση της παρατηρητικότητας και εξερεύνησης, παράλληλα με την ψυχαγώγηση ενός μικρού παιδιού.
Απολαυστικό. Ο μπόμπιρας, ηλικίας 2 ετών, το λάτρεψε και μέχρι σήμερα το έχει πιάσει στα χεράκια του άπειρες φορές. Μια ιστορία διδακτική χωρίς όμως να αγγίζει τις υπερβολές και μια εικονογράφηση, πρωτοτυπη και δημιουργική. Το συστήνω ανεπιφύλακτα!
Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι είμαι προκατειλημμένη στις κατσαρίδες. Όσο προχωρούσε η μεταμόρφωση και τα χαρακτηριστικά γινόντουσαν εικόνες στο μυαλό μου, τόσο με απωθούσε η ιδέα του βιβλίου. Μετά από όλα αυτά, αυτό το βιβλίο πρέπει να ξαναδιαβαστεί, έτσι να δοθεί η πρέπουσα σημασία που σίγουρα του αξίζει.
0
Περιπέτεια στην Κούβα!
Η φάμπρικα απατεώνων βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, με πρωταγωνιστή τον Χεμινγουει. Συνήθως αποφεύγω να διαβάζω βιβλία μυθιστορίας που πρωταγωνιστούν υπαρκτά πρόσωπα και αυτό το βιβλίο το πήρα απλά και μόνο γιατί έπρεπε να κλείσω μια παραγγελία. Και τελικά μου άρεσε πολύ! Στα θετικά του: 1) η πολύ καλή γραφή, το λεξιλόγιο δεν εξαντλείται σε μια δυο τετριμμένες προτάσεις και 2) η αναβίωση της εποχής της παντοδυναμίας του Χούβερ εν μέσω της γερμανικής λαίλαπας, διαβάζοντας το έχουμε την ευκαιρία να πάρουμε πληροφορίες για πρόσωπα και γεγονότα που διαδραμάτισαν , θετικό ή/και αρνητικό ρόλο στο ιστορικό γίγνεσθαι. Δυστυχώς το τέλος με απογοοήτευσε πολύ γιατί έκλεισε συντηρητικά, πέφτοντας στην παγίδα των κλισέ.
0
Η άλλη πλευρά
Πολύ ωραίο βιβλίο, το οποίο δεν γίνεται στιγμή κουραστικό. Ο συγγραφέας είναι ακριβής στις περιγραφές του, τίποτα δεν είναι περιττό. Εδώ διαβάζουμε για έναν δολοφόνο, ο οποίος έχει χτίσει ένα προφίλ ενός ήσυχου και καλόβουλου αστυνομικού, αγαπητού σε όλους. Πίσω από αυτο το υπολογισμένο προσωπείο κρύβεται ένα πρόσωπο επικύνδυνο, χωρίς ηθικούς φραγμούς. Ο συγγραφέας αν και δίνει το περίγραμμα αυτής της εγκληματικής φιγούρας (με αναφορά σε κάποιο παιδικό τραύμα) νομίζω ότι δεν ενδιαφέρεται να δώσει εξηγήσεις για το γιατί έγινε δολοφόνος.
Σαν υπόθεση δεν είναι τόσο δύσκολο να καταλάβεις που πάει το πράγμα. Αλλά η ουσία του συγκεκριμένου βιβλίου δεν είναι η αποκάλυψη του/ων ενόχου/ων αλλά το κίνητρο. Πυρήνας του βιβλίου είναι οι σχέσεις των γονιών και των παιδιών τους. Πρόκειται για οικογένειες που κατέχουν υψηλές θέσεις και αντίστοιχες αμοιβές. Η κριτκή ματιά του Μπάλαρντ είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου.
Πολύ ωραίο και απολαυστικό βιβλίο. Η κεντρική ηρωίδα, η Μάργκαρετ, καλείται να αλλάξει την ζωή της μέσα σε λίγες μέρες, λαμβάνοντας μια σειρά από αποφάσεις τόσο για την ίδια όσο και για όλη την οικογένεια της. Γεγονός καθόλου αυτονόητο αν σκεφτούμε ότι γράφτηκε το 1855. Η Μαργκαρετ εχει μια δυνατή προσωπικότητα, με δική της προσωπική κρίση, έτοιμη να πεί την γνώμη της, χωρίς να "χαιδεύει" τα αυτιά κανενός. Δεν συμβιβάζεται με την θέση και την εικόνα της γυναίκας της εποχής της. Ο Θόρτον είναι ένας επιτυχημένος εργοστασιάρχης, με καινοτόμες ιδέες για την επιχείρηση του. Αυτοί οι δύο αντιπροσωπεύουν τον Βορά και Νότο, τις αντιθέσεις και τις προκαταλήψεις που κάθε πλευρά έχει.
Μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα από το συγκεκριμένο βιβλίο. Με έκανε να αναρωτιέμου που πήγε ο συγγραφέας του Πόλεμου & Ειρήνης και της Αννα Καρένινα. Μου φάνηκε σαν ένα φλύαρο λογύδριο γεμάτο με ηθικολογίες, στην ουσία ένα παραλήρημα ενός άντρα που σκότωσε την σύζυγο του από τη ζήλεια του.
Περισσότερο από μια αστυνομική υπόθεση, είναι μια αφήγηση της ιστορίας της Αλγερίας σε σχέση με την Γαλλία. Η ιστορία χρονικά τοποθετείται στην περίοδο που η Αλγερία επρόκειτο να αποκτήσει την ανεξαρτησία της από την Γαλλία. Όπως είναι φυσικό αυτό δημιούργησε ταραχές τόσο στην Αλγερία όσο και στην Γαλλία ανάμεσα σε αυτούς που υποστήριζαν την ανεξαρτησία και σε αυτους που ήθελαν την Γαλλία διατηρήσει την παρουσία της στα πολιτικά τεκταινόμενα της Αλγερίας. Ακολουθούν δυο ακόμα μέρη, τα οποία για μένα δεν κράτησαν το ενδιαφέρον όσο το συγκεκριμένο. Μιας και πήρα και τα τρία μαζί, τελικά θα προτιμούσα να είχα πάρει μόνο το πρώτο μέρος. Και αυτό θα συνιστούσα: πρώτα διαβάζεις το πρώτο βιβλίο, βλέπεις αν σου ταιριάζει και μετά αποφασίζεις αν θα προχωρήσεις στα υπόλοιπα, άλλωστε οι ιστορίες δεν συνδέονται.
Αν ο σκοπός του βιβλίου ήταν να εκνευρίσει τον αναγνώστη, τότε αυτό το πέτυχε 100%. Είναι πραγματικά από τα βιβλία που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως γίνεται να πήραν την έγκριση να εκδοθούν. Ή ακόμα να αναρωτίεσαι πως γίνεται να αρέσει κιόλας σε κάποιον....Όσο το διάβαζα τόσο σκεφτόμουν τους 451 βαθμούς fahrenheit.....Δεν θα το συνιστούσα ακόμα και αν ήταν το τελευταίο βιβλίο στον κόσμο
0
Έγκλημα στο Εδιμβούργο
Πρώτη γνωρισμία με τον Ρέμπους. Διαβάζοντας το μου μετέδωσε την θέληση όχι μονο να ταξιδέψω στο Εδιμβούργο αλλά και να επισκεφτώ το Oxford Bar. Ο Ρέμπους είναι ένας απροσάρμοστος ντετέκτιβ που ακολουθεί τις δικές του μεθόδους, πράγμα που τον οδηγεί πολλές φορές σε αντιπαραθέσεις με τους συναδέλφους του. Επίσης, ο Ρέμπους είναι δυνατός γνώστης περί της μουσικής και ένας εξαιρετικός ξεναγός του Εδιμβούργου. Μου άρεσε και εκτίμησα το γεγονός ότι οι υποθέσεις στέκονται ρεαλιστικά, ο Ρέμπους δεν διαθέτει κάποια υπερφυσική δύναμη και όλα τα κομμάτια της αφήγησης δένουν μεταξύ τους χωρίς να γίνονται κουραστικά.
0
Το παιχνίδι ενός
Η Χαισμιφ παραδίνει μια αψεγιάδαστη ψυχογραφηση ενός χαρακτήρα παραβατικού, άκρως συνειδητοποιημένου ως προς τις επιλογές του. Η ψυχρή, άνευ κριτικής διάθεσης, γραφή της Χαισμιθ προσφέρει μια σχεδόν "κλινική' περιγραφή χαρακτήρων που κινούνται με άνεση στο χώρο του εγκλήματος και παράλληλα αποτελούν ενεργό μέλος στον κοινωνικό τους περίγυρο. Όλη η πενταλογία πρόκειται για μια αριστουργηματικη διήγηση μιας προσωπικότητας που γοητεύει, ακόμα και όταν αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί τυπικώς ορθό να συμβαίνει.
Το καυστικό, βρετανικό χιούμορ του Κόου δίνει ένα απολαυστικό τόνο στην ροή του βιβλίου, όπως επίσης και η περιγραφή της οικογένειας Γουίνσο. Η πολιτική διάσταση της παρουσίας της οικογένειας αυτής δίνει την ευκαιρία στον Κόου να παρουσιάσει την δική του κριτική ενάντια σε ένα σύστημα, επικέντρωμένο στο κέρδος, στο ισοσκελισμό των προυπολογισμών, αγνοώντας τους ανθρώπους.
Πρόκειται για ένα υποβλητικό βιβλίο που θέτει μια σειρά από θέματα για τον άνθρωπο, την δικαιοσύνη και την θρησκεία. Είναι πολλά βιβλία σε ένα. Διαβάζοντας το αντιλαμβάνεσαι ότι λαμβάνεις μέρος σε μια αναγνωστική εμπειρία στην οποία θα ανατρέχεις συχνά. Αν θα έπρεπε να σημειώσω 3 πράγματα που μου έμειναν χαραγμένα είναι: 1) ο ιεροεξεταστής και η αντιπαράθεσή του με τον Χριστό, 2) η διήγηση της ζωής του γέροντα Ζώσιμα και 3) οι αγορεύσεις στην δίκη του Μιτία.
Με αφορμή ένα δυσάρεστο γεγονός, μια οικογένεια, τα μέλη της οποίας έχουν απομακρυνθεί μεταξύ τους εδώ και πολύ καιρο, καλείται να συνεργαστεί για να το αντιμετωπίσει. Είναι ακριβώς η ικανότητα του Colbin, η οποία εξασφαλίζει ότι η υπόθεση θα υπερβεί όλους τους κινδύνους του εύκολου συναισθηματισμού. Όσο ανθρώπινο και συγκινητικό και αν είναι το θέμα του βιβλίου, οι ήρωες του δεν ζητάνε τον οίκτο μας. Ακόμα, η οπτική του τοπίου συμβάλει και αυτή με την σειρά της στην ανάδειξη της τραγικότητας της ανθρώπινης παρουσίας. Ό,τι περιγράφεται μοιάζει τόσο αληθινό, αποδεικνύεται από την ίδια τη ζωή.
Αν και καλογραμμένο, εμένα με κούρασε. Η ιστορία έχει να κάνει με τις πολύπλοκές σχέσεις χαρακτήρων, δύσκολων που αποφεύγουν να συνεργάζονται μεταξύ τους γιατί αισθάνονται ότι οι διαφορές που έχουν, είναι μεγαλύτερες από τα κοινά που μπορεί να μοιράζονται.
Σε ένα σκληρό περιβάλλον, μέσα απο δύσκολες συνθήκες επιβίωσης βρίσκεται η Άγκνες, τιμωρημένη με μια ιδιότυπη μέθοδο εγκλεισμού. Σαν αντικατοπτρισμό του περιβάλλοντος που ζει, η Άγκες αφηγείται την ιστορία της, μέσα σε ένα φορτισμένο κλίμα, που πότε δεν πέφτει στον εύκολο συναισθηματισμό. Νιώθεις τον πόνο της, τις δυνάμεις που πρέπει να καταβάλλει κάθε φορά για να συνεχίσει να αφηγείται την ιστορία της όσο πιο αντικείμενα γίνεται.
Υπέροχο και βαθιά ανθρώπινο. Ο Στόυνερ είναι ένας χαρακτήρας, χαμηλών τόνων, ο οποίος αποδέχεται τις ήττες του χωρίς να διεκδικει την δικαίωσή του ακόμα και όταν αδικείται, κάτι που ενδέχεται κάποιους να ξενίσει, όμως αυτό ξεπερνιέται γιατί ο Στόυνερ δεν ζητά τον οίκτο μας.
Ένα πολύ ωραίο βιβλίο, το οποίο διαθέτει γρήγορους ρυθμούς και το οποίο καταφέρνει να προσφέρει μια ζωντανή αναπαράσταση της δεκαετίας '20. Διαβάζοντας το, παρασύρεσαι από το κλίμα της εποχής και από την περιέργεια για το που θα καταλήξει ο έρωτας ανάμεσα στον Γκάτσμπυ και την Ντέιζι, τελικά, δεν μπορείς παρά να συγκινηθείς από το ανεκπλήρωτο και την ματαίωση.
Ένα βιβλίο που τα έχει όλα. Μια ερωτική ιστορία που ξεφεύγει από τις συνήθεις κοινοτυπίες και ευκολίες. Ο σκοπός δεν είναι η πρόσκαιρη αναγνωστική ικανοποίηση. Οι χαρακτήρες είναι τόσο δουλεμένοι που αντιμετωπίζονται ως υπαρκτά πρόσωπα. Δεν υπάρχει τίποτα ψεύτικο και αψυχολόγητο. Η μετάβαση από την μια κατάσταση στην άλλη δικαιολογείται. Το βιβλίο είναι μια ολόκληρη ζωή, ανθρώπων με πάθη & ελλατώματα. Για αυτό δεν είναι απλά μια ερωτική ιστορία, είναι μια πλήρη αναγνωστική εμπειρία.
Δύο μικρές, ιστορίες για ανθρώπους που διατηρούν, με ένα συγκινητικό και τρυφερό τρόπο, το πάθος τους, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ή μάλλον αποκομμένοι από την πραγματικότητα. Ένα βιβλίο γεμάτο με συναισθήματα, τόσο που αδυνατείς να σκεφτείς ότι πρόκεται για ανθρώπους γραφικούς, αντίθετα τους θαυμάζεις και αναρωτιέσαι που μπορεί κρύβεται αυτός ο ενθουσιασμός. Ο ίδιος, ο Τσβαίχ τους αναπαραστά με σεβασμό και αγάπη, άλλωστε και ο ίδιος είχε υπάρξει συλλέκτης αυτογράφων και γνωρίζει εκ των έσω αυτό το μεράκι τους.
0
Το νησί
Ένα καλογραμμένο βιβλίο, με μια δυνατή ιστορία. Αλλά σίγουρα όχι το αριστούργημα των κριτικών. Σίγουρα είναι ποιοτικότερο από κάποια άλλα του είδους αλλά ως εκεί. Ένα βιβλίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αριστούργημα απλά και μόνο επείδη συγκρίνεται με τα υπόλοιπα.
Ο γέρος και η θάλασσα είναι μια ιστορία αναμέτρησης των ψυχικών και σωματικών δυνάμεων ενός γέροντα ψαρά με την ανάγκη για μια ψαριά, απαραίτητη τόσο για την επιβίωση του αλλά όσο και για να διώξει από πάνω του την ρετσινιά του γκαντέμη. Ξεφεύγοντας από το πλαίσιο ψαράς-θάλασσα, το βιβλίο λέει κάτι περισσότερο για την ίδια την ζωή , για μας τους ίδιους, που δεν διαφέρουμε και τόσο από το ψαρά. Κάθε μέρα της ζωής μας ξεκινάμε και μια νέα πορεία για την επιβίωση μας.
0
Αριστούργημα
Το πιο αγαπημένο βιβλίο του Ντίκενς που έχω διαβάσει. Απίστευτα τρυφερό και συγκινητικό. Η γραφή του Ντίκενς αποτελεί την απόλυτη εγγύηση ότι η ιστορία δεν θα είναι ένα μελόδραμα. Ό,τι γράφει σχεδόν γίνεται βιωματικό, δεν γίνεται να μην συμπάσχεις με τους ήρωες τους και να μην θέλεις την δικαίωση τους και την ευτυχία τους.
0
Εξαιρετικό
Η πραγματική ιστορία που ενέπνευσε τον Melville να γράψει τον Μόμπι Ντικ. Εξαιρετική αφήγηση, με χρήσιμες πληροφορίες για την φαλαινοθηρία, για το νησί Ναντάκετ της Μασσαχουσέτης, σημαντικό μέρος στο κυνήγι των φαλαινων, χωρίς όμως να γίνεται κουραστικη. Μπορεί να βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και οι χαρακτήρες να είναι υπαρκτά πρόσωπα αλλά διαβάζεται άνετα από όλους, είτε ενδιαφέρονται για την φαλαινοθηρί είτε όχι.
Δεν μπορώ να πω ότι μου ταίριαξε το στυλ γραφής του Ρόμπινς. Το βρήκα χαοτικό, δεν μπόρεσα να συνδεθώ και να κατανοήσω το τελικό σκοπό του βιβλίου. Μου άρεσε το "φιλοσοφικό'' σκέλος, εντυπωσιάστηκα από τις απόψεις και ιδέες του αλλά ως εκεί. Δεν θα αναζητήσω άμεσα να διαβάσω κάποιο άλλο δικό του.
0
Εξαιρετικό!
Ένα απολαυστικό ταξίδι στην βικτωριανή εποχή. Γονείς που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τις 4 κόρες τους και κόρες που δοκιμάζουν τις δυνάμεις και το σθένος τους για να αντιμετωπίσουν τις προκαταλήψεις και τους περιορισμούς που επιβάλλονται από το κοινωνικό στάτους τους ως γυναίκες. Παρεξηγήσεις, σκανδαλιές, δεξιώσεις & χοροί και ένας αργός έρωτας που ξεκινάει μέσα από τις παρανοήσεις και την υπερβολική υπερηφάνεια. Παρόλο που εντάσσεται στα ρομαντικά αναγνώσματα, δεν είναι μια τυπική ιστορία έρωτα και αγάπης, είναι η σύνθεση και αναπαράστασης της βικτωριανής ηθικής, των εκπροσώπων της, που το κάνει κάτι παραπάνω από τα υπόλοιπα βιβλία του είδου του.
0
Η άλλη πλευρά!
Όλη η τριλογία της Γλασκώβης είναι ένα απολαυστικό αστυνομικό ανάγνωσμα. Εδώ, πρωταγωνιστές είναι οι εκτελεστές και κάθε είδους μαφιόζοι. Η γραφή είναι σύντομη, περιεκτική, χωρίς τρικ και γραφικές επινοήσεις.
0
Έπος
Δεν υπάρχουν λόγια για αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο. Πως να μην αγαπήσεις τον Δον Κιχώτη, πως να μην συμπαθήσεις τον Σαντσο. Η μια περιπέτεια διαδέχεται την άλλη, αλλά το συγκεκριμένο δεν είναι απλά ένα βιβλίο περιπέτειας, διαθέτει χιούμορ, χαρακτήρες, πλοκή. Βιβλίο που θέλω να το έχω σε όλες τις εκδόσεις.
Πρόκειται για ένα απίστευτο βιβλίο, διαβάζοντας το δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι ότι ο Herman Melville θα πρέπει να ήταν μια διάνοια. Οι γνώσεις και η ακρίβεια του στις περιγραφές φαντάζουν ανεξάντλητες και εις βάθος. Η μάχη ανάμεσα στον καπετάνιο Αχααβ και της φάλαινας, πέρα από την διάσταση της φυσικής και σωματικής αναπαράστασης διαθέτει και κάμποσες φιλοσοφικές προεκτάσεις. Γενικά είναι ένα βιβλίο που χρήζει περισσότεραπό μια αναγνώσεων.
0
Συναρπαστικό
Όταν το αγόρασα δεν γνώριζα τιποτα απολύτως για το βιβλίο, αυτό που μου κέντρισε την προσοχή ήταν ότι ο Τζ.Ντεπ είχε αγοράσει τα δικαιώματα του. Αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια από οταν το διάβασα, ακόμα θυμάμαι ότι από τις πρώτες σελίδες βυθίστηκα στην ιστορία του και ήξερα ότι το συγκεκριμένο βιβλίο θα κατέχει μοναδική θέση στα αναγνωσματά μου.
Το έχω ήδη διαβάσει 2 φορές και σκοπεύω να το διαβάζω για όσο πάει. Είναι τόσο υποβλητικό που βυθίζεσαι μέσα στην ατμόσφαιρά του και στους χαρακτήρες του. Με καμία δύναμη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα ρομαντικό μυθιστόρημα, είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Συγκαταλέγεται στα πιο αγαπημένα μου!