Reviews
Εισαγωγή στο φεμινισμό και μικρό δείγμα γραφής
Θα έλεγα ότι το βιβλίο, με αποσπάσματα από την TEDx ομιλία της συγγραφέως, αποτέλεσε περισσότερο αφορμή για να αναζητήσω περισσότερα για την ομιλία της και το έργο της γενικότερα. Για άλλη μια φορά, τα αυτοβιογραφικά στοιχεία ήταν τα αγαπημένα του, ενώ τα σημεία με διδακτική χροιά δεν είχαν ιδιαίτερη ένταση. Ίσως, βέβαια, δεν ήταν αυτός ο σκοπός εξαρχής.
0
Κάθε πρωί ο δρόμος για το σπίτι γίνεται όλο και πιο μακρύς
Συγκινητικό, θα διαβάσω και άλλα βιβλία του συγγραφέα!
Και μου το είπαν οι κοπέλες από το φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο, "θα σε συγκινήσει αυτό το βιβλίο". Και εγώ τους είπα, αυτό θέλω ντε, το δακρύβρεχτο. Ε λοιπόν, έτσι κι έγινε. Σε λίγες σελίδες το βιβλίο μιλά για την τρυφερή αγάπη παππού - εγγονιού, αγγίζει την πολυτάραχη σχέση γονέα - τέκνου κι όλα αυτά υπό το πρίσμα ενός ανθρώπου που τον νικά η ίδια η ζωή, το ίδιο του το γήρας και η απώλεια μνήμης, αφήνοντας πίσω τον απόηχο των αναμνήσεων μιας ολόκληρης ζωής που τον κατακλύζουν.
0
Μεσάνυχτα στη Βιβλιοθήκη
Νέο αγαπημένο!
Πώς μπορεί ένα βιβλίο που ξεκινάει με την αυτοκτονία του πρωταγωνιστή να γίνει ένα αγαπημένο feel-good ανάγνωσμα; Χάρη στο Ματ Χέιγκ. Ένα βιβλίο που, από τα λίγα που γνωρίζω για τον συγγραφέα, αποτυπώνει κομμάτια της δικής του ιστορίας και σου θυμίζει γιατί αγαπάς τη ζωή. Τη δική σου ζωή. Αυτή που βιώνεις τώρα, με τις απογοητεύσεις και τους συμβιβασμούς και την ασχήμια της, γιατί απλούστατα σου δείχνει πού είναι και η ομορφιά. Καμιά φορά μαθαίνουμε να την κρύβουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά υπάρχει. Είναι παρούσα και υπομονετική, δε φωνάζει πάντα, αλλά περιμένει να τη δεις και να την εκτιμήσεις. Ουδέν κακόν αμιγές καλού και άλλα τέτοια αρχαΐζοντα και ίσως θυμοσοφικά που επαληθεύουν το μεγαλείο του διδάγματος πείρας (και ανατροφοδοτούν την περηφάνεια μας για τους αρχαίους ημών προγόνους, γιατί αν δεν παινέψουμε και το σπίτι μας, θα πέσει να μας πλακώσει). Διαβάστε το, δωρίστε το, χαρείτε το, από τα βιβλία που αξίζουν το hype που τα περιτριγυρίζει. Άπταιστη μετάφραση και ιστορία που σου ζεσταίνει την καρδιά. Εάν, μάλιστα, δε βρείτε ποτέ και πουθενά κάποιο σημείο ταύτισης με την πρωταγωνίστρια... Ε τι να πω, ελάτε να το συζητήσουμε, γιατί πολύ αμφιβάλλω!
1
Ο λόφος που ανεβαίνουμε
Σύντομο και δυνατό!
Ένα βιβλίο για την ενότητα και τη δύναμη της ανθρώπινης φύσης, μια δύναμη που οφείλουμε να αξιοποιήσουμε για την ανύψωση της ανθρώπινης υπόστασης και όχι για τον κατακερματισμό της. Η νεαρή καταξιωμένη ποιήτρια που με την απαγγελία της κατά την ορκωμοσία του νέου προέδρου των ΗΠΑ κατόρθωσε να αγγίξει τις ψυχές του κοινού της, έδειξε το δρόμο προς την ανθρωπιά και το φως που στην πραγματικότητα πηγάζουν από μέσα μας.
0
Η ξηρασία
Νέα εμμονή: Τα βιβλία Pocket!
Δεν θα πω ψέματα, ήθελα να διαβάσω την Ξηρασία απ' όταν είχε πρωτοκυκλοφόρησε, αλλά ήμουν επιφυλακτική. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως σκεφτόμουν ότι τα χλιαρά βιβλία μυστηρίου είναι μεγαλύτερη απογοήτευση, γιατί από άποψη πλοκής διαβάζεις 300+ σελίδες για να φτάσεις στην αποκάλυψη και όσο διαβάζεις, τόσο προσμένεις την ανατροπή. Στα ομολογουμένως λίγα αστυνομικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει ως τώρα, έχω παρατηρήσει ότι η δεινότητα του συγγραφέα να σε παρασύρει σε ερωτήματα και κυνήγια μαγισσών με μικρότερες εγκιβωτισμένες αφηγήσεις που καθυστερούν μεν την απάντηση στο ερώτημα "ποιος είναι ο δολοφόνος;" παρέχοντας ψήγματα στοιχείων για να εξιχνιάσεις (τάχα) την υπόθεση, αποτελεί τουλάχιστον το 50% της μαγείας των βιβλίων μυστηρίου/θρίλερ. Νομίζω πως το πιο σημαντικό δεν είναι να μαντέψεις ποιος το έκανε, αλλά να καταλάβεις γιατί. Στην Ξηρασία δεν έχουμε τα στοιχεία που μας οδηγούν στην αποκάλυψη μέχρι σχεδόν την τελευταία στιγμή, τη στιγμή που η συγγραφέας επιλέγει να αποκαλύψει τα χαρτιά της. Κι ενώ θεωρητικά προτιμώ οι ενδείξεις να είναι εκεί από την αρχή και να τις έχω χάσει, στην πραγματικότητα πάνω απ' όλα θέλω να εκπλαγώ, δηλαδή να μου έρθει κατραπακιά από εκεί που δεν το περιμένω. Έτσι κι έγινε. Υποθέτω ότι για τους φανς του είδους, μετά από αρκετό καιρό μπορούν να αποδομήσουν τα συστατικά του αστυνομικού και να καταλάβουν πού κατευθύνεται η πλοκή. Ακόμα δεν έχω φτάσει σ' αυτό το σημείο (αν συμβεί ποτέ), οπότε χαίρομαι διπλά. Ευκαιρία για περισσότερα μυθιστορήματα που μου προκαλούν αυτό:
0
Τα καλά κορίτσια δε μιλάνε
Η νέα γενιά της νεανικής λογοτεχνίας
Πριν την κυκλοφορία του βιβλίου στα Αγγλικά, ήξερα την Catugno ως συγγραφέα νεανικών ρομαντικών βιβλίων. Ψάχνοντας τη δεύτερη συγγραφέα και ανακαλύπτοντας ότι έγραψε τα βιβλία Sex & The City, αναρωτήθηκα τί μπορεί να έγραψαν αυτές οι δύο φωνές, έτσι είδα το τρέιλερ για το βιβλίο. Και λέω εδώ είμαστε! Ένα βιβλίο που ίσως ξυπνήσει στα νεαρά κορίτσια και τις απανταχού γυναίκες (και μη) το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, υποδεικνύοντας ότι η σιωπή δεν είναι χρυσός, παρά μια νοσηρή κατάσταση που εξυπηρετεί εξίσου νοσηρούς ανθρώπους και τους επιτρέπει να δρουν χωρίς όριο, ανενόχλητοι και υπεράνω υποψίας. Επίσης, με έβαλε σε σκέψεις για το πώς ρομαντικοποιούμε καταστάσεις και άτομα δίνοντας τους εξουσία χωρίς συνέπειες, όπως μπορεί να συμβεί στην σχέση μαθητή-καθηγητή.
0
Ο εκατοντάχρονος που ανέβηκε στο αερόστατο και εξαφανίστηκε
Ο αιωνόβιος Άλαν ξαναχτυπά!
Η εμπειρία μου με το σίκουελ του Εκατοντάχρονου ήταν παρόμοια με το πρώτο βιβλίο. Ξεκίνησα να το διαβάζω, άρχισε να με ταξιδεύει, μετά το έβαλα στην άκρη για αρκετό καιρό, μέχρι που μου ήρθε η όρεξη να το τελειώσω. Με κοίταζε από το κομοδίνο μήνες τώρα, τι να έκανα; Για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη: Πρέπει να δεχθεί κανείς τον αιωνόβιο πρωταγωνιστή Άλαν γι' αυτό ακριβώς που είναι: ένα μέσο για να βιώσουμε τις ιστορίες και τις γνωριμίες του με τους τρανούς ηγέτες των εποχών. Τι κι αν έχει περάσει σχεδόν μια δεκαετία από τα δρώμενα του πρώτου βιβλίου κι ο Εκατοντάχρονος δεν έκλεισε ούτε τα 101; Τι κι αν δεν καταλαβαίνουμε ποτέ πώς καταφέρνει να ξεγελάει τους πάντες (όχι δεν είναι αυτός πονηρός, οι υπόλοιποι είναι χαζοί). Ο Άλαν ήταν και θα είναι ο ορισμός του "πλέουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα". Και πάντα τα καταφέρνει. Με τον Εκατοντάχρονο vol 2, λοιπόν, το δημοσιογραφικό υπόβαθρο του συγγραφέα καθίσταται εμφανές από τη γραφή του. Ένα τουρνέ στο σύγχρονο γίγνεσθαι πασπαλισμένο με πολιτική και μια δόση χιούμορ, το είδος που δε σε κάνει να γελάς δυνατά, αλλά να μειδιάζεις σχεδόν συνωμοτικά.
0
Κανονικοί άνθρωποι
Καινούργιο αγαπημένο!
Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να πω κάτι που να φανερώνει πραγματικά πόσο μου ταίριαξε αυτό το βιβλίο. Ίσως όχι λόγω της ταύτισης, αν και μοιραία βρήκα το νεότερο εαυτό μου να αντικατοπτρίζεται ενίοτε μέσα στις σελίδες του, όσο λόγω του εσωτερικού μονολόγου των δύο πρωταγωνιστών. Δυσκολευόμουν αρκετά να διαχωρίσω ποιανού τις σκέψεις διαβάζω, καθώς έλειπαν σημεία στίξης όπως τα εισαγωγικά, ώστε να καταλάβω στο διάλογο και στον εσωτερικό μονόλογο, ενώ τα κεφάλαια δεν ήταν διαχωρισμένα ανά οπτική. Υποψιάζομαι πως το μεταφρασμένο κείμενο ίσως συνέβαλε σε αυτό, ωστόσο οφείλω να ομολογήσω πως η μετάφραση του σε καμία δεν υστερεί ούτε δυσχεραίνει τον αναγνώστη. Παρακολουθώντας την τηλεοπτική μεταφορά αμέσως αφού τελείωσα το βιβλίο ήταν ο καλύτερος τρόπος για μένα να βιώσω το βιβλίο, αφού η εικόνα, οι ερμηνείες και το σενάριο συμπλήρωσε ό,τι η φαντασία μου δεν μπορούσε να πλάσει ή έδωσε έμφαση σε ό,τι εγώ προσπέρασα κατά την ανάγνωση. Για άλλη μια φορά, να τι γίνεται όταν η συγγραφέας έχει ενεργό ρόλο στην παραγωγή/ σεναριογραφία. Δεν ξέρω αν θα σας αρέσει η ιστορία του Κόννελ και της Μαριάν. Η γραφή και οι χαρακτήρες έχουν προκαλέσει αντιδράσεις στο αναγνωστικό κοινό και μπορώ να καταλάβω γιατί. Προσωπικά ήταν το πρώτο βιβλίο για το 2021 που δεν ήθελα να αφήσω από τα χέρια μου.
1
Ένα δικό της δωμάτιο
Δεν ήταν αυτό που περίμενα
Από τα πιο δύσκολα βιβλία για "βαθμολόγηση", ίσως επειδή είναι κλασικό. Επίσης όταν το ξεκίνησα περίμενα να διαβάσω μυθιστόρημα και όχι δοκίμιο, αλλά γι' αυτό φταίω εγώ που διαβάζω αναλυτικά το οπισθόφυλλο ΑΦΟΥ τελειώσω το βιβλίο (μόνο εγώ φοβάμαι τα σπόιλ; ). Το "φεμινιστικό μανιφέστο για το γράψιμο που καταθέτει η συγγραφέας" αν και στην αρχή με δυσκόλεψε, μιας και απαιτούσε προσοχή και στοχασμό, τελικά με κέρδισε και θα έλεγα πως είναι εξαιρετικό βιβλίο για έρευνα πάνω στη λογοτεχνία. Επίσης η εισαγωγή της μεταφράστριας και η δουλειά της στο βιβλίο είναι το λιγότερο αξιέπαινη. Θα το ξαναδιαβάσω σίγουρα στο μέλλον, γι' αυτό χαίρομαι λίγο παραπάνω για τη σκληρόδετη έκδοση που θα αντέξει στο χρόνο.
0
Έξοδος προς δύσμας
Γιατί πέρασε απαρατήρητο αυτό το βιβλίο;;;
Συγκινητικό, σπαρακτικό και συνάμα ελπιδοφόρο. Ένα μυθιστόρημα που καταδεικνύει την ανάγκη του ανθρώπου για επιβίωση και για ανθρώπινη επαφή. Το βιβλίο μας ταξιδεύει σε μια χώρα που πλήττεται από πόλεμο, μια χώρα που εσκεμμένα δεν συγκεκριμενοποιεί ο συγγραφέας. Κεντρικό άξονας είναι οι δύο βασικοί χαρακτήρες, η ανατρεπτική Νάντια και ο σεμνός Σαΐντ, δύο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι που μαστίζονται από την ίδια σκληρή πραγματικότητα και αναζητούν τη συντροφικότητα και έναν τρόπο διαφυγής. Το βιβλίο παράλληλα μας ταξιδεύει σε άλλους τόπους και χώρες και ανοίγει ένα παράθυρο στις ζωές άλλων ψυχών, την ώρα που ο Σαΐντ και η Νάντια βιώνουν τις ζοφερές συνέπειες του πολέμου, ψάχνοντας καταφύγιο στο πιο δυνατό αλλά και το πιο αβέβαιο συναίσθημα: την ελπίδα. Βρήκα πολύ ευφυή τον τρόπο με τον οποίο ο Χαμίντ επέλεξε να δείξει τα αποτελέσματα της αλυσιδωτής αντίδρασης. Το μεταφρασμένο κείμενο ήταν εξαιρετικό, αν και ελαφρώς απαιτητικό, με μακροσκελείς προτάσεις και γλαφυρότητα. Πάνω απ’όλα, αυτό που αποκόμισα τελειώνοντας το βιβλίο είναι πως ποτέ τα προβλήματα των άλλων δεν είναι απλώς αυτό: ξένα. Μου έφερε στο μυαλό του ποίημα του Γερμανού Martin Niemöller (αν και είναι ευρέως γνωστό σαν ποίημα του Μπρεχτ), που σε ελεύθερη απόδοση λέει πως αν δεν αντιδράσεις όταν κυνηγήσουν τον άλλο, τον ξένο, τον διαφορετικό, όταν θα κυνηγήσουν εσένα δεν θα 'χει απομείνει πια κανείς για να αντιδράσει. Από τα αγαπημένα μου βιβλία για το 2019, το συστήνω ανεπιφύλακτα και απορώ γιατί δεν το έχω ακούσει περισσότερο στη βιβλιοφιλική κοινότητα.
0
Κορίτσι Ξύπνα!
Δεν το λάτρεψα
Όταν θέλεις κάτι πραγματικά, θα βρεις τρόπο να το συμπεριλάβεις στη ζωή σου. Όταν δεν το θέλεις πραγματικά, θα βρεις κάποια δικαιολογία. Η Ρέιτσελ Χόλις καταθέτει τις εμπειρίες και τα βιώματά της, με σκοπό να εμπνεύσει κάθε γυναίκα που θα διαβάσει αυτό το βιβλίο να πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Κινητήρια δύναμή της η πίστη της, η οικογένειά της και οι δυνάμεις της. Αυτό που εκτίμησα περισσότερο στο βιβλίο ήταν τα αυτοβιογραφικά στοιχεία του, μιας και έχω διαπιστώσει ότι οι αυτοβιογραφίες είναι το αγαπημένα μου είδος που δεν ανήκει στη μυθοπλασία. Ωστόσο, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι συχνά η φωνή της συγγραφέως ηχούσε ενοχλητικά... προνομιούχα. Μιλάει για επιτυχία, σκληρή δουλειά και εργασία με τέτοιο τρόπο που ίσως πετυχαίνει το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκει: αντί να εμπνέει, έμοιαζε να κομπάζει. Ίσως ευθύνεται η γραφή της, πάντως σε πολλά σημεία σκεφτόμουν ότι αν και καταλάβαινα τις προθέσεις της, δε μου άρεσε η εκτέλεση. Αναγνωρίζω, βέβαια, πως υπήρχαν και κάποια κεφάλαια που δεν εφάπτονταν με τη δική μου ζωή, και θα ήταν άδικο να την κρίνω αρνητικά επειδή τα συμπεριέλαβε αλλά δε με αφορούσαν άμεσα, καθώς το βιβλίο απευθύνεται στο γυναικείο φύλο σε όλο το φάσμα του. Η ένστασή μου έχει να κάνει το περιεχόμενο του βιβλίου, το οποίο απλώς δε με έπεισε. Οι επαναλήψεις των εμπειριών της, επίσης, μου έδωσε την αίσθηση ότι το βιβλίο στην ουσία "στήθηκε" πάνω σε 5-6 σημαντικές μεν στιγμές, που ωστόσο δε δικαιολογούσαν τα εκτενή κεφάλαια με διαφορετικές θεματικές γύρω από το ίδιο τελικά αντικείμενο. Θα προτιμούσα διαφορετική δομή των κεφαλαίων, αν και μάλλον φταίει η επιθυμία μου να δω το βιβλίο περισσότερο σαν αυτοβιογραφία και λιγότερο σαν προσωπικής βελτίωσης. Τελικά δεν ξέρω αν η Ρέιτσελ με έπεισε με τις συμβουλές της, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητώ το οικοδόμημα της δικής της ζωής και οικογένειας. Όπως λέει και η ίδια άλλωστε, δεν υπάρχει μόνο ένας σωστός τρόπος να κάνεις κάτι. Σκοπός είναι να διαλέξεις το σωστό τρόπο για ΣΕΝΑ.
0
Μια μέρα τον Δεκέμβρη
Ρομαντικό (;)
Από το εξώφυλλο και μόνο το βιβλίο συστήνεται ξεκάθαρα στον αναγνώστη: Μία ρομαντική ιστορία που ξεκινά... Μία Μέρα Τον Δεκέμβρη! Στις 21 Δεκεμβρίου 2008 η Λόρι συναντά με το βλέμμα της έναν νεαρό άντρα και τα αισθήματα που της προξενεί η ματιά που ανταλλάσσουν είναι τόσο δυνατά που την κυριεύουν. Καθώς οι δυο του επικοινωνούν με τα μάτια, ο άντρας ετοιμάζεται να επιβιβαστεί στο λεωφορείο που βρίσκεται η Λόρι, αλλά δυστυχώς το λεωφορείο ξεκινά προτού αυτός προλάβει να επιβιβαστεί. Ένα χρόνο αργότερα, η μοίρα φέρνει τη Λόρι μπροστά στον άντρα που δεν έχει σταματήσει να σκέφτεται εδώ και έναν χρόνο, τον Τζακ... που τυγχάνει να είναι το νέο αγόρι της κολλητής της φίλης. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να ξεκαθαρίσω το εξής: Αυτό εδώ το βιβλίο δεν πρόκειται να προσφέρει στον αναγνώστη δολοπλοκίες, συνταρακτικά plot twists και αναπάντεχες εκπλήξεις (τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του). Είναι η ιστορία αγάπης της Λόρι και του Τζακ , αλλά κυρίως πρόκειται για το ταξίδι της Λόρι με στόχο να ανακαλύψει και να αγαπήσει τον ίδιο της τον εαυτό. Το βιβλίο αυτό έχει σκοπό να προσφέρει όλα εκείνα τα ζεστά συναισθήματα και τη γλυκόπικρη αίσθηση που συνοδεύουν τις γιορτές και κάθε είδους αγάπη. Μου άρεσε η εμπειρία της ανάγνωσης για τη Λόρι, μία όχι και τόσο δυναμική πρωταγωνίστρια που ωστόσο μαθαίνει να πλοηγείται στη ζωή της, να χαράζει την πορεία της, να κάνει λάθη και να μαθαίνει από αυτά. Παλεύοντας με πολλές ανασφάλειες η πρωταγωνίστρια σε καμία περίπτωση δεν παρουσιάζεται ως η τέλεια πλην ρεαλιστική έκδοση μίας νεαρής κοπέλας, που ωστόσο δείχνει σημάδια εξέλιξης. Η σχέση της με τους γονείς της και με την κολλητή της φίλη, τη Σάρα, καταλάμβαναν μεγάλο χώρο στη ζωή της, και εκτίμησα το γεγονός ότι το βιβλίο δεν ήταν επικεντρωμένο μονάχα στο ρομαντικό στοιχείο. Το βιβλίο περιλαμβάνει μεγάλα αποσπάσματα εσωτερικού μονολόγου και λιγότερο διάλογο. Ορισμένα κεφάλαια είναι γραμμένα από την πλευρά του Τζακ, και για να είμαι ειλικρινής όσο περισσότερο διάβαζα από τη δική του οπτική γωνία, τόσο λιγότερο τον συμπαθούσα. Κατά τη γνώμη μου πιθανόν να του ταίριαζε περισσότερο η τριτοπρόσωπη αφήγηση, μιας και όταν έχουμε περισσότερες από μία οπτικές γωνίες σε ένα μυθιστόρημα, είναι αρκετά δύσκολο οι διαφορετικές φωνές να είναι γραμμένες ξεκάθαρα για άλλα πρόσωπα. Κάποια σημεία στην ροή της πλοκής με μπέρδεψαν ,ή για να το διατυπώσω σωστότερα, δε με έπεισαν. Όπως και να έχει πολλά από τα σημεία της ιστορίας επιτρέπουν στον αναγνώστη να ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστές και τα λάθη που μοιραία επέρχονται λόγω της ανθρώπινης φύσης, όπως η έλλειψη επικοινωνίας και η ανάγκη να πούμε ψέματα για να πείσουμε ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα ευκολοδιάβαστο και ανάλαφρο βιβλίο παρόλο που θίγει σημαντικά ζητήματα όπως την απώλεια, το θάνατο, την ερωτική απογοήτευση και τη δουλειά που απαιτούν οι διαπροσωπικές σχέσεις. Παρά τον τίτλο του, δεν είναι τόσο συνυφασμένο με τις χειμερινές γιορτές όσο περίμενα. Θα το διάβαζα το ίδιο ευχάριστα ένα καλοκαιρινό πρωί δίπλα από την παραλία ή ένα φθινοπωρινό απόγευμα πίνοντας ζεστό τσάι. Μου θύμισε αρκετά την πλοκή της Μικράς Αγγλίας (αν και ομολογουμένως μία λιγότερο δραματική εκδοχή).
0
Η γενιά του αίματος και της οργής
Εξαιρετική επιμέλεια, ανυπομονώ για το δεύτερο βιβλίο!
Πριν διαβάσεις ένα βιβλίο με τόσο hype, δε σου δημιουργεί άγχος; " Άραγε θα μου αρέσει τόσο, έχω υπερβολικά υψηλές προσδοκίες;" κλπ κλπ. Η νεανική φαντασία είναι ένα είδος με το οποίο είμαι επιφυλακτική, γιατί πλέον η φόρμουλα τους είναι τόσο όμοια, που συνήθως το μόνο που αλλάζει είναι το ιστορικό υπόβαθρο από το οποίο αντλούν έμπνευση και, κατά συνέπεια, οι ονομασίες τόπων και χαρακτήρων. Ίσως η αποχή μου από το είδος συντέλεσε στο πόσο απόλαυσα αυτό το βιβλίο! Και ναι, έχει τα κλασικά μοτίβα που περιμένεις να δεις στην εφηβική φαντασία, όπως ο εκλεκτός γιος με περισσότερο συναίσθημα απ' ότι θα έπρεπε να έχει σαν ηγέτης, η εκλεκτή κόρη από φτωχή οικογένεια που μετατρέπει τον πόνο σε οργή, οι επιδέξιοι έφηβοι που θα σώσουν τον κόσμο αλλά παράλληλα είναι αφελείς και οι πρωταγωνιστές που πολύ βολικά ερωτεύονται μεταξύ τους αλλά όχι-και-τόσο-βολικά είναι εχθροί. Εμένα δε με ενόχλησε τίποτα από αυτά διαβάζοντας τη Γενιά του Αίματος και της Οργής. Και ίσως να ευθύνεται η γραφή της συγγραφέως, αλλά κυρίως νομίζω ότι νοσταλγούσα το συναίσθημα που μου προκαλούσαν τα βιβλία όταν ήμουν κι εγώ στην ηλικία των πρωταγωνιστών. Επιπλέον το στοιχείο της μυθολογίας της Δυτικής Αφρικής ήταν συναρπαστικό και πολλά υποσχόμενο για τη συνέχεια. Όσοι είναι εξοικειωμένοι με την ελληνική μυθολογία και τον τρόπο με τον οποίο κάθε συμβάν συνδεόταν απόλυτα με το θέλημα των θεών, νομίζω αυτό είναι ένα βιβλίο για εσάς. Καμιά φορά δε συνειδητοποιούμε πόσοι αρχαίοι πολιτισμοί υπάρχουν εκεί έξω, όταν έχουμε μάθει(;) μόνο για το δικό μας. Οπότε η λογοτεχνία είναι μια καλή αρχή να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας. Για να είμαι ειλικρινής, η επιλογή του βιβλίου να μεταφραστεί στα Ελληνικά από έναν μικρό εκδοτικό και το αξιόλογο κείμενο της μετάφρασης έπαιξε για εμένα σημαντικό ρόλο και εξαρχής ήμουν θετικά διακείμενη. Γι' αυτό άλλωστε επέλεξα να διαβάσω το βιβλίο στα Αγγλικά, ενώ πριν κάνα-δυο χρόνια είχα αγοράσει την αγγλική έκδοση. Το μόνο που με ενόχλησε ήταν ότι οι αναφορές στα πονεμένα παρελθόντα των πρωταγωνιστών, κυρίως στην απώλεια αγαπημένων ανθρώπων, που αποτελούσαν την κινητήρια δύναμή τους για κάθε σκέψη και πράξη τους, επαναλαμβανόταν τόσο πολύ, που ορισμένες φορές καταντούσε κουραστική. Αλλά αυτό είναι κατά βάση θέμα επιμέλειας του πρωτότυπου κειμένου. Οπότε, τελικά, θα μπορούσε να έχει λιγότερες σελίδες, ώστε να καταφέρω κι εγώ να το διαβάσω πιο γρήγορα (μιλάμε για 700 σελίδες και μου πήρε μήνες να το τελειώσω- κυριολεκτώ). Ανυπομονώ για τη μετάφραση του δεύτερου βιβλίου, θέλω να δω πού θα πάει η ιστορία και αν θα έχουμε την εισαγωγή οπτικών από άλλους χαρακτήρες (στο πρώτο βιβλίο είχαμε τρεις διαφορετικές φωνές).
0
Αξίζει την ανάγνωση (;)
Τελειώνοντας το βιβλίο, ποτέ δεν αποφάσισα αν τελικά μου άρεσε ή όχι. Ένα βιβλίο που λανσάρεται ως η εξερεύνηση της ερωτικής επιθυμίας μέσα από τις οπτικές γωνίες τριών γυναικών, αλλά δεν προσφέρει αυτό που υπόσχεται, ή τουλάχιστον αυτό που περίμενα εγώ. Η γραφή ήταν μυθιστορηματική, σε σημείο που δεν αισθάνεσαι πως διαβάζεις πραγματικές ιστορίες για υπαρκτές γυναίκες, κάτι που ήταν από τα σημεία που με τράβηξαν περισσότερο σε αυτό το βιβλίο. Ας μην ξεχνάμε, βέβαια, πώς η συγγραφέας είναι ο παντογνώστης αφηγητής που διηγείται όλες τις ιστορίες των τριών γυναικών, συνεπώς αναπόφευκτα οι φωνές στο χαρτί ομοιάζουν. Το δεύτερο πρόσωπο στη διήγηση είχε ένα ενδιαφέρον, μια ειλικρίνεια, αλλά ταυτόχρονα και μια απόσταση. Το μεγαλύτερο συναίσθημα που αποκόμισα από το βιβλίο ήταν η λύπη. Αν η γυναικεία ερωτική επιθυμία αποτυπώνεται στις σελίδες αυτού του χαρτιού, τότε μόνο θλίψη μπόρεσε να μου προκαλέσει. Οφείλω να ομολογήσω πως η εμπειρία της ανάγνωσης των ιστοριών των τριών γυναικών μού ήταν δυσάρεστη, καθώς θίγονται ζητήματα σεξουαλικής κακοποίησης πλαισιωμένα από τον κοινωνικό περίγυρο που μόνο υποστηρικτικός δεν είναι. Ωστόσο δεν ήταν αυτό που με ξένισε. Διαβάζοντας για τη Μάγκι (που νομίζω ήταν η ιστορία που άγγιξε τους περισσότερους αναγνώστες), τη Λίνα (καταδικασμένη όπως και η ίδια φοβόταν στην αφάνεια, καθώς ούτε το όνομα της δεν μπορούσα να θυμηθώ) και τη Σλόαν (η πιο προνομιούχα εκ των τριών γυναικών, που δεν μπορείς να αντιληφθείς γιατί διαβάζουμε την ιστορία της που με το ζόρι αποζητάει την προσοχή μας ), αναρωτιόμουν συνεχώς: "Αυτή είναι η ερωτική επιθυμία μέσα από τα μάτια αυτών των γυναικών; Της συγγραφέως; Ίσως και του αναγνωστικού κοινού;; Δε βλέπω ελπίδα να χαράζει στον ορίζοντα." Βέβαια, το βιβλίο μου έδειξε για άλλη μια φορά πως ποτέ δεν μπορούμε να φανταστούμε τι συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες. Η Ταντέο μας ανοίγει ένα παράθυρο, αλλά οι πόρτεςστιε ζωές των άλλων πσραμένουν κλειδαμπαρωμένες. Θα μου πεις, αυτό το βιβλίο περίμενες για να το καταλάβεις; Ε λοιπόν, είναι κάποια μικρά συμβάντα στη ζωή κάθε ανθρώπου, μικρά μάλλον σε έκταση αλλά όχι σε σημαντικότητα, αφού στιγματίζουν ολόκληρες ζωές. Και αυτές οι σκηνές εντυπώθηκαν στο μυαλό μου. Οπότε τα δέοντα στη συγγραφέα γι' αυτό. Τέλος, η πλέον καλύτερη εμπειρία μου με το βιβλίο ήταν η ευκαιρία να συνομιλήσω γι' αυτό και προπάντων να ακούσω τις απόψεις των μελών μιας νέας διαδικτυακής λέσχης βιβλίου, και γι'αυτό και μόνο το βιβλίο άξιζε την ανάγνωση. Αφού κατάφερε να προξενήσει συζήτηση, νομίζω ότι πέτυχε τουλάχιστον ένα σκοπό του. *Αν και την Ταντέο ίσως μόνο αν γράψει μυθιστόρημα να την ξαναδιαβάσω, να τα λέμε κι αυτά.
0
Οι συγκάτοικοι
Γλυκό και ρομαντικό, όπως υπόσχεται
Ευχάριστο, ευκολοδιάβαστο, με κεντρικό μήνυμα την αντιπαράθεση μιας υγιούς και μίας τοξικής σχέσης, με συμπαθητικούς πρωταγωνιστές. Τέλειο για διάλειμμα από πιο "βαριά" βιβλία ή και από την καθημερινότητα.
0
Καλές ανατροπές, αλλά πολλές λεπτομέρειες
Πρώτη μου επαφή με τη συγγραφέα και με ένα βιβλίο που ακουγόταν ως το καλύτερο έργο της ως τώρα. Πίσω από την πολυτέλεια και την τεχνολογία που συνδυάζει η αγροικία Χέδερμπρι στα Χάιλαντς της Σκωτίας κρύβονται πολλά μυστικά. Μυστικά που ακόμα και οι κάμερες του σπιτιού δεν μπορούν να αποκαλύψουν. Η πλοκή έμοιαζε αρχικά σχεδόν κλισέ, με τη νταντά να πηγαίνει σε στοιχειωμένο σπίτι απομακρυσμένο από τον πολιτισμό. Ομολογώ πως τελικά είχε περισσότερα να προσφέρει στον αναγνώστη αποσπά πρόδιδε εξαρχής. Μου άρεσαν οι ανατροπές και οι εξηγήσεις που δόθηκαν για τα όσα παράξενα συνέβαιναν μέσα σ' αυτό το σπίτι. Το βιβλίο δεν ήθελες να το αφήσεις από τα χέρια σου, δείγμα ότι ο δημιουργός πέτυχε το σκοπό του. Δεν μπορώ βέβαια να παραβλέψω πως στην περισσότερη έκταση του το βιβλίο είχε περιγραφές και πληροφορίες που δεν εξυπηρετούσαν ούτε το σκηνικό αλλά ούτε και την υπόθεση. Μάλλον η συγγραφέας θέλησε με αυτόν τον τρόπο να μας αποπροσανατολίσει, και ενώ δεν έχω καμία αντίρρηση με τους αποδιοπομπαίους τράγους στα βιβλία μυστηρίου (αν δεν υπάρχουν εδώ, που θα υπάρξουν, άλλωστε;), ίσως το παράκανε λιγάκι. Γενικά περίμενα περισσότερα, αλλά σίγουρα δε μετανιώνω που το διάβασα. Επιπλέον το γεγονός ότι δεν τρόμαξα με κάποιες ανατριχιαστικές περιγραφές μου έδωσε την αίσθηση ότι αρχίζω να αποκτάω ανθεκτικότητα που σαν γνήσια φοβητσιάρα δεν είχα. 4/5 λοιπόν για τα τελευταία κεφάλαια αλλά 3/5 για το υπόλοιπο έργο, οπότε 3.5/5. Not bad, που λέμε και στο χωριό μου.
0
Ο Σάιμον ενάντια στην ανθρωπότητα
Δεύτερη ανάγνωση και μου άρεσε πιο πολύ!
Αυτό το καλοκαίρι το μέσα μου "ζητάει" βιβλία πιο χαρούμενα, που κυλάνε γρήγορα και σου αφήνουν μια γλυκιά επίγευση. Έχοντας διαβάσει σχεδόν όλα τα βιβλία της Μπέκυ Αλμπερτάλλι, ήξερα ότι με περιμένει ένα διασκεδαστικό βιβλίο που θίγει διαφυλετικά και έμφυλα θέματα χωρίς να χάνει την αμεσότητα και τη γρήγορη ροή του. Πόσω μάλλον εφόσον είχα ήδη διαβάσει το βιβλίο του Σάιμον στα Αγγλικά και είχα δει και την ταινία (super cute που λέμε και στο χωριό μου). Αυτό που με εξέπληξε πολύ ευχάριστα είναι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκαν οι μεταφραστές την ελληνική έκδοση, μιας και η γραφή της Αλμπερτάλλι έχει αργκό και διάλογο Αμερικανών εφήβων που δεν είναι τόσο εύκολο να μεταφερθεί σε άλλη γλώσσα. Έχω να πω ότι κατευχαριστήθηκα αυτό το βιβλίο ακόμη περισσότερο τη δεύτερη φορά που το διάβασα! Ο Σάιμον, λοιπόν, είναι ένα αγόρι στην εφηβεία που αρχίζει να ανακαλύπτει πράγματα για τον εαυτό του. Βλέπουμε πώς διαχειρίζεται τις φιλίες του και γνωρίζουμε την οικογένεια του. Λατρεύω το διάλογο και την τροφή για σκέψη που σου δίνει η συγγραφέας, μιας και όλα μαζί συνθέτουν ένα βιβλίο που δε θες να αφήσεις από τα χέρια σου!
2
Χάραξε το σημάδι
Αξίζει την ανάγνωση, κυρίως για εφήβους και αρχάριους στην επιστημονική φαντασία
Στα βιβλία της Ροθ με ελκύουν βασικά οι χαρακτήρες που δημιουργεί και οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους, όχι τόσο η πλοκή ούτε το λεγόμενο world building, δηλαδή ο φανταστικός κόσμος που συνθέτει. Έτσι κι εδώ η δυναμική μεταξύ των δύο βασικών χαρακτήρων, του Άκος και της Σάιρα, καθώς και όσων τους πλαισιώνουν, ήταν το βασικό κίνητρο για να συνεχίζω να διαβάσω. Αν και μου πήρε αρκετές σελίδες για να βυθιστώ στο νόημα της ιστορίας, από τα μισά του βιβλίου περίπου και μετά δεν ήθελα να το αφήσω από στα χέρια μου. Σε όσους άρεσε η Απόκλιση θα εκτιμήσουν σίγουρα το Χάραξε το Σημάδι, καθώς το ύφος, η ατμόσφαιρα και τα χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών είχαν πολλές ομοιότητες. Μάλιστα μου έκανε εντύπωση πόσο χαρακτηριστική βρήκα τη γραφή της, μιας και είχα διαβάσει την Απόκλιση στα Αγγλικά και το Χάραξε το Σημάδι στα Ελληνικά. Σε αυτό συνέβαλαν αφενός ότι διάβασα το Τέσσερα (συμβουλή: Τα Τέσσερα και Χάραξε το Σημάδι κυκλοφορούν σε σετ σε πολύ καλή τιμή, κι εγώ αυτό το σετ πήρα), και αφετέρου η πολύ καλή μετάφραση που πράγματι άφησε αναλλοίωτο το ύφος της συγγραφέως. Μου άρεσε πολύ το γεγονός ότι το βιβλίο αντικατοπτρίζει πλήθος διαπροσωπικών σχέσεων, τόσο αγαπημένων αδερφών όσο συγγενών που μισούν ο ένας το άλλο, όπως και γονιών που θα πέθαιναν για τα παιδιά τους καθώς και άλλους που θα θυσίαζαν την οικογένειά τους για ό,τι θεωρούν εκείνοι ως γενικότερο καλό, ή εν πάσει περιπτώσει για κάτι ανώτερο και μεγαλύτερο από τους ίδιους. Αναπάντεχες φιλίες, σχέσεις, διαφορετικότητα είναι στοιχεία που εκτίμησα καθώς το διάβαζα. Υπήρχαν, βέβαια, και σημεία που δε με ικανοποίησαν πλήρως. Τα γεγονότα διαδραματίζονται σ’ένα γαλαξία με την ίδια μορφή του δικού μας ηλιακού συστήματος, πράγμα που είχε προοπτικές, αλλά για μένα δεν αξιοποιήθηκε στο έπακρο. Η γραφή της Ροθ είχε αρκετές επαναλήψεις και ορισμένες φορές μία δόση υπερβολής, σαν να προσπαθούσε να πει κάτι με περισσότερες λέξεις απ’όσες πραγματικά χρειάζονταν. Η πλοκή και ο κόσμος δε με τραβούσαν ακριβώς, μιας και δυσκολευόμουν να καταλάβω προς ποια κατεύθυνση κινούνταν η ιστορία. Ως εκ τούτου το να διατυπώσω μία μικρή σύνοψη της πλοκής είναι σχεδόν αδύνατο, όχι μόνο γιατί προσωπικά μου αρέσει να διαβάζω ένα βιβλίο ξέροντας όσο το δυνατόν λιγότερα, αλλά και γιατί η ίδια η εξέλιξη των γεγονότων δε μου επιτρέπει να συμπτίξω της πλοκή σε δυο τρεις προτάσεις.
0
Οι μοίρες χωρίζουν
Καλή συνέχεια του Χάραξε το Σημάδι, αλλά όχι η αγαπημένη μου σειρά
Το δεύτερο βιβλίο της διλογίας Χάραξε το Σημάδι ξεκινά ακριβώς εκεί όπου σταμάτησε το πρώτο βιβλίο, το οποίο με έκανε να ενδιαφερθώ πολύ για τους χαρακτήρες της ιστορίας. Όταν δε είδα πως στο Οι Μοίρες Χωρίζουν προστίθενται και οπτικές γωνίες άλλων χαρακτήρων ενθουσιάστηκα ακόμη περισσότερο. Παρακάτω θα αναλύσω τα θετικά και αρνητικά στοιχεία του βιβλίου, θέλω όμως να τονίσω πρωτύτερα πως η κατάταξή τους είναι εντελώς υποκειμενική, μιας και έχουν να κάνουν με τις δικές μου προτιμήσεις. Αν δείτε κάποιο στοιχείο που σας αρέσει να περιλαμβάνεται στα θετικά, τότε αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία στη σειρά, και αντίθετα κάτι που αρέσει πολύ σ’εμένα μπορεί να μην εντάσσεται στις αναγνωστικές σας προτιμήσεις. Θετικά του βιβλίου Η προσθήκη οπτικών από περισσότερους χαρακτήρες με ενθουσίασε. Βέβαια αυτό σήμαινε πως δεν μπορούσα να έχω μία τόσο ξεκάθαρη εικόνα για το ποιοι πραγματικά είναι και με τι κίνητρα λειτουργούν όπως με τον Άκος και τη Σάιρα που είδαμε στο πρώτο βιβλίο, ωστόσο με τον τρόπο αυτό είδαμε την ροή των γεγονότων πιο σφαιρικά. Επίσης η Ροθ έδωσε προτεραιότητα στην επέκταση και αναλυτικότερη εξερεύνηση του φανταστικού κόσμου που δημιούργησε. Κατανόησα ποιος πλανήτη προφέρει τι στο γαλαξία, τι πρεσβεύει και με ποια συμφέροντα κινείται. Η Συνέλευση, το αντίστοιχο της κυβέρνησης θα λέγαμε, είχε μια χροιά αμείλικτης συμπεριφοράς και ευγενικού εξαναγκασμού που αντιπροσωπεύει την επίδραση της εξουσίας Παιχνίδια εξουσίας πολιτική ίντριγκα, εμπιστοσύνη και προδοσία, διαπροσωπικές σχέσεις, διαφορετικότητα και διεμφυλικότητα είναι μερικά από τα θέματα που θίγει το βιβλίο. Αρνητικά του βιβλίου Θεωρώ πως οι πλοκές της Ροθ δε με έχουν κερδίσει ως τώρα, όμως δε με ενόχλησε ιδιαίτερα, γιατί με ενδιαφέρουν περισσότερο οι χαρακτήρες που δημιουργεί. Είτε μπορούσα να υποθέσω τις ανατροπές της είτε δεν με εξέπληξαν, ακόμη αν δεν τις είχα προβλέψει. Γενικότερα το βιβλίο δε βασίζεται στο να σε κρατάει σε αγωνία, κατά τη γνώμη μου, με την έννοια που θα το έκανε ένα ψυχολογικό θρίλερ. Έτσι και το τέλος δεν ήταν τόσο μεγαλειώδες όσο πιθανόν αναμένει κανείς από το φινάλε μιας σειράς. Μία διλογία που με απόλαυσα και που πιστεύω ότι αξίζει να διαβάσει κανείς back-to-back, δηλαδή το ένα βιβλίο αμέσως μετά το άλλο.
0
Η αρπαγή της Άνι Θόρν
Κυλάει πολύ γρήγορα, αλλά δε με ικανοποίησε όσο περίμενα
Προειδοποίηση: το βιβλίο περιλαμβάνει περιγραφικές σκηνές βίας/θανάτου παιδιών. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής: Μόλις φέτος ξεκίνησα να διαβάζω βιβλία μυστηρίου-θρίλερ, και τα λίγα που έχω διαβάσει με είχαν ενθουσιάσει, με αποτέλεσμα οι προσδοκίες μου να αυξάνονται όλο και περισσότερο. Υπό αυτή την έννοια, το βιβλίο ήταν σε μειονεκτική θέση εξαρχής. Στα θετικά του βιβλίου ήταν η ταχύτητα με την οποία εκτυλίσσονταν τα γεγονότα, γι’αυτό και δε με άφηνε να το αφήσω από τα χέρια μου. Επιπλέον, μου άρεσε πολύ να διαβάζω για τη ζωή σ’ ένα χωριό της βρετανικής επαρχίας που κρύβει μυστικά και θρύλους. Δε συνάντησα κάποια δυσκολία με τη μετάφραση, αν και το κείμενο μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν ήταν εύκολο να μεταφραστεί πιστά και να διατηρήσει το ύφος του. Η αποφθεγματική γραφή έφερνε τον αναγνώστη αντιμέτωπο με ανείπωτες αλήθειες, πράγμα που βρήκα ευφυές. Πάμε στα όχι και τόσο καλά νέα: Το θέμα του βιβλίο ήταν ανατριχιαστικό. Προσωπικά, το κατατάσσω και στη λογοτεχνία τρόμου. Όμως το μεταφυσικό στοιχείο για μένα δεν ήταν καθόλου πιστευτό. Και ναι, αυτός είναι ο σκοπός του μεταφυσικού, ότι δεν έχει μία λογική εξήγηση, αλλά δυστυχώς η συγγραφέας δεν με έπεισε. Για εμένα το βασικό ζήτημα ήταν ότι δεν υπήρξε σωστή διαχείριση της πλοκής. Ήταν λες και η συγγραφέας είχε συγκεντρώσει όλα εκείνα τα υλικά που θεωρητικά συνθέτουν ένα βιβλίο μυστηρίου-τρόμου, αλλά τα ανακάτεψε βιαστικά και ατημέλητα. Επιπλέον, δε συνδέθηκα με κανέναν από τους χαρακτήρες. Εάν η ροή της ιστορίας δεν κυλούσε τόσο αβίαστα, δεν ξέρω αν θα συνέχιζα, αφού πραγματικά δεν με ενδιέφερε κανένας χαρακτήρας, βασικός ή δευτερεύων. Ο δε κεντρικός ήρωας ήταν αχώνευτος- γεγονός που συνήθως δε με ενοχλεί στα βιβλία, αλλά εδώ πραγματικά με εκνεύρισε. Επίσης η συγγραφέας επέλεξε έναν τρόπο για να αποκαλύπτει τα γεγονότα που προσωπικά δε μου αρέσει καθόλου: να αφήνει τον αναγνώστη στην άγνοια, πετώντας λίγες μπανανόφλουδες από δω κι από κει, και περιμένοντας να αποκαλύψει την τροπή την τελευταία στιγμή. Μόνο που καμία τροπή δε με εξέπληξε. Τελικά η έλλειψη πραγματικών εξηγήσεων και η προβλεψιμότητα με απέτρεψε από το να δώσω στην Αρπαγή της Άνι Θορν περισσότερα από 6/10.
0
Θρύλος
Μου άρεσε λιγότερο από το Κάραβαλ
Η μαγεία του Κάραβαλ συνεχίζεται στο Θρύλο, αυτή τη φορά με πρωταγωνίστρια την Τέλα, τη μικρότερη από τις αδελφές Ντράγκνα, σ'ένα παιχνίδι που δε μοιάζει με τα προηγούμενα. Όσοι λάτρεψαν την γραφή της Γκάρμπερ με τις συναρπαστικές και πολύχρωμες περιγραφές, τις εικόνες των φαντασμαγορικών φορεμάτων και την αφύπνιση όλων των αισθήσεων μέσα από την ανάγνωση, μείνετε ήσυχοι· ο Θρύλος διατηρεί τη γλαφυρή γραφή της συγγραφέως και σε μεταφέρει νοερά στον μαγικό κόσμο των ψευδαισθήσεων που έπλασε. Δυστυχώς εναπόθεσα τις ελπίδες μου στην Τέλα εις μάτην- η δυνατή και απρόβλεπτη κοπέλα που περίμενα να συναντήσω μεταμορφώθηκε σε μία ξεροκέφαλη έφηβη με ανασφάλειες. Ομολογώ ότι η πηγή της αβεβαιότητας της για την αξία της προκύπτει από την έλλειψη αγάπης των γονιών της προς εκείνη, συναίσθημα που θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο και άρα δημιουργεί βαθιές πληγές. Μπορώ να αναγνωρίσω ότι είδαμε βαθύτερα στην ψυχή της και τις αδυναμίες της που αν μη τι άλλο και οι φαινομενικά δυνατοί άνθρωποι έχουν. Παρόλα αυτά, εξερευνώντας το χαρακτήρα της ο Θρύλος μου έδωσε την εντύπωση ότι η Ντονατέλα έκανε βήματα προς τα πίσω αντί να εξελίσσεται. Θετικό για μένα ήταν ότι στο Θρύλο συμπάθησα περισσότερο τη Σκάρλετ, που εδώ έχει δεύτερο ρόλο, ενώ στο Κάραβαλ όπου ήταν πρωταγωνίστρια έγινε το αντίθετο, δηλαδή βρήκα την Τέλα πιο ενδιαφέρουσα. Υποθέτω πως η συγγραφέας έστησε καλά το κομμάτι των χαρακτήρων, ώστε να θες να διαβάσεις το επόμενο βιβλίο και το επόμενο. Επίσης μου άρεσε πολύ και η ιδέα για τη δομή της ιστορίας που καθένας από μας έχει να πει, μια ιστορία που έχει πάντα αρχή, μέση, το σχεδόν-τέλος και το πραγματικό τέλος. Για να ανακαλύψεις τη διαφορά μεταξύ του παραλίγο και του αληθινού τέλους χρειάζεται θάρρος, τόλμη και αποφασιστηκότητα. Αν το Κάραβαλ ήταν ένα θέαμα μιας μαγικής παράστασης που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια μας μαγνητίζοντας το βλέμμα μας, ο Θρύλος ήταν ένας θυελλώδης στρόβιλος εξελίξεων που έσπειρε την αμφιβολία και επιχείρησε να μας αποπροσανατολίσει ως προς το πού σταματά η αλήθεια και πού αρχίζει το ψέμα. Παρόλο που το τελευταίο κομμάτι δεν το πέτυχε πλήρως για μένα, ανυπομονώ για το τελευταίο βιβλίο της τριλογίας,ώστε να δω την τροπή της πλοκής και την κατεύθυνση που θα επιλέξει η συγγραφέας. Εσείς είστε έτοιμοι για το Φινάλε;
0
Κάραβαλ
Γοητευτικό και πλούσιο μυθιστόρημα, ιδανικό για τους αρχάριους στη λογοτεχνία του Φανταστικού
Ένα βιβλίο τυλιγμένο στο μυστήριο, τα χρώματα και τη μαγεία. Ο ευφάνταστος κόσμος που έπλασε η Στέφανι Γκάρμπερ σε περικλείει και σε θαμπώνει. Η συγγραφέας αγαπά τις περιγραφές και τις παρομοιώσεις, οπότε ο αναγνώστης μπορεί σχεδόν να δει το Ίσλα ντε λος Σουένιος, το νησί των ονείρων στο οποίο διαδραματίζεται το Κάραβαλ, μπορεί να φανταστεί τα χρώματα των περίτεχνων φορεμάτων και να μυρίσει τη γλύκα του αέρα που μαγνητίζει τους επισκέπτες. Ακόμα και το εσωτερικό του βιβλίου με τις εικόνες από σημειώματα, γράμματα και άλλα ευρήματα αντικατοπτρίζει την προσοχή στη λεπτομέρεια και τη φινέτσα του, έχει γίνει πραγματικά εξαιρετική δουλειά! Η πλοκή του βιβλίου είχε περισσότερα στοιχεία μυστηρίου απ’ότι φαντασίας, ωστόσο η συγγραφέας κατορθώνει να υφάνει μία σχεδόν απτή ατμόσφαιρα μέσα από την περιγραφή του νησιού, των περίεργων καταστημάτων και των ακόμη πιο περίεργων ιδιοκτητών τους. Η Σκάρλετ, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, είναι ένα κορίτσι που ενσαρκώνει την αθωότητα και την αμέριστη αγάπη για την αδελφή της. Δεν είναι σε καμία περίπτωση τέλεια, καθώς φοβάται, επιθυμεί την ασφάλεια ενός μέρους μακριά από τον πατέρα τους χωρίς να τολμά να του εναντιωθεί, είναι συνεσταλμένη και ντροπαλή. Τα στοιχεία του χαρακτήρα τη συγκρούονται με αυτά της Ντονατέλα, της αδερφής της, η οποία είναι δυναμική, ευρηματική και με τσαγανό. Η δυναμική μεταξύ των δύο αδελφών ήταν ένα ωραίο κίνητρο για την εξέλιξη της πλοκής, και ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα από τα άλλα βιβλία εφηβικής λογοτεχνίας που θέτουν ως βασικό θέμα του βιβλίου την ερωτική αγάπη. Βέβαια, το ρομαντικό στοιχείο δε λείπει σε καμία περίπτωση από το μυθιστόρημα, αν και η ταυτότητα και οι σκοποί του Τζούλιαν, του νεαρού ναύτη που πηγαίνει τις αδελφές στο Κάραβαλ, δεν είναι ποτέ ξεκάθαροι και διαρκώς σε κάνουν να αναρωτιέσαι και κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Θα έλεγα ότι το τέλος ήρθε κάπως γρήγορα και απότομα, με αποτέλεσμα η συγγραφέας να τυλίγει όλα τα νήματα των επιμέρους ιστοριών με υπερβολική τελειότητα, όμως ο επίλογος ήταν ο καλύτερος τρόπος και τη διαιώνιση του μυστηρίου και την συνέχεια που έπεται. Η μεταφράστρια του βιβλίου Πηνελόπη Τριαδά διαχειρίστηκε εξαιρετικά τη γλώσσα του πρωτοτύπου, με αποτέλεσμα να μην αντιμετωπίσω ποτέ κάποιο κώλυμα στην ανάγνωση. Ίσως το μόνο που θα μπορούσα να προσάψω στο βιβλίο είναι το γεγονός ότι η φωνή και οι σκέψεις της Σκάρλετ παρέπεμπαν σε αρκετά νεαρή ηλικία με μία δόση αφέλειας, αλλά αυτό είναι θέμα προτίμησης του εκάστοτε αναγνώστη. Επιπλέον , ο τρόπος που λειτουργούσε η μαγεία παρέμενε κατά κάποιον τρόπο ανεξήγητος, η υπόσχεση όμως για επόμενα βιβλία ίσως είναι η καταλληλότερη απάντηση στο ερώτημα αυτό.
0
Φωτεινή πολιτεία
Αξίζει περισσότερο ντόρο!
Ξεκινάω από τη γραφή, που ήταν ένα από τα βασικά στοιχεία της Φωτεινής Πολιτείας που με κέρδισε: λυρική με μακροσκελείς πυκνές προτάσεις που απαιτούν την πλήρη προσοχή του αναγνώστη (καμιά φορά έβρισκα τον εαυτό μου να διαβάζει την ίδια πρόταση δυο και τρεις φορές για να φτάσω στο μεδούλι του νοήματος, δεν ξέρω αν αυτό σας ξενερώνει, αλλά εγώ το λατρεύω). Καταλαβαίνω ότι τα γούστα διαφέρουν και πιθανώς κάποιος να θέλει να διαβάσει κάτι ξεκάθαρο και to-the-point που λένε και στο χωριό μου, προσωπικά, όμως, λατρεύω την αίσθηση ότι ο συγγραφέας είναι πιο έξυπνος από εμένα και με "νικάει" στο παιχνίδι που λέγεται ανάγνωση του βιβλίου του. Όχι επειδή γνωρίζει περισσότερα για την ιστορία απ' ότι εγώ- αυτό είναι δεδομένο, άλλωστε, καθώς αυτός τη δημιούργησε- αλλά επειδή κατά την εξιστόρηση πετάει μπανανόφλουδες και δίνει τόσα διαφορετικά μονοπάτια που με αποπροσανατολίζουν, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να προβλέψω τι έπεται και, για το λόγο αυτό, να παραμένω καθηλωμένη ανάμεσα στις σελίδες του. Α, και πολλές εγκιβωτισμένες αφηγήσεις, παρομοιώσεις και κάμποσες μεταφορές, όχι πεταμένες εδώ κι εκεί, αλλά εξυπηρετώντας την ιστορία και κατανόηση του κειμένου, ομολογουμένως και την πολυπλοκότητά του. Φανταστική απόδοση και εκπληκτική χρήση της ελληνικής γλώσσας από τη μεταφράστρια για να αποτυπώσει το ισπανικό κείμενο, πολλά μπράβο και σ'αυτό το κομμάτι. Και συνεχίζουμε με την πλοκή, για την οποία δεν θα πω περισσότερα από τα εντελώς βασικά, γιατί νομίζω ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να βουτήξετε στο βιβλίο: Στη μικρή κοινωνία του Σαν Κριστόμπαλ εμφανίζονται 32 παιδιά από το πουθενά, με δική τους γλώσσα, παντελή έλλειψη οικογένειας και βίαια ξεσπάσματα. Το πιο σαγηνευτικό στοιχείο της ιστορίας έγκειται στο γεγονός ότι θίγονται τόσες φαινομενικά αντικρουόμενες πλην συνυπάρχουσες πτυχές της ζωής όπως τα νομικά, οι κοινωνικές παρατηρήσεις και κώδικες που αναπτύσσονται στις μικρές κοινωνίες, η αξία της κλασικής μουσικής, τα περισσότερα από τα οποία με άγγιξαν γιατί υπάρχουν και στη δική μου ζωή. Ώρες-ώρες πίστευα ότι αυτό το βιβλίο γράφτηκε για μένα. Όχι για τη ζωή μου (απέχει παρασάγκας), αλλά για τα γούστα μου. Ο αφηγητής εξιστορείται τα γεγονότα χρόνια αφού έχουν λάβει χώρα, εμπλουτισμένα με ιστορικές πηγές του παρελθόντος- εφημερίδες, μελέτες, νομικά κείμενα. Με άλλα λόγια, ξέρεις τι γίνεται, αλλά δεν ξέρεις πώς έφτασε ως εκεί. Εδώ ενδιαφέρει η διαδρομή και όχι ο προορισμός.
1
Αχανής μοναξιά
Δυνατό, συγκινητικό, λυπηρό και συνάμα ελπιδοφόρο
Ένα βιβλίο που αποπνέει μια νότα νοσταλγίας για κάτι που σε σημάδεψε,κι ας μην μπορείς να προσδιορίσεις εσύ ο ίδιος ποιο είναι αυτό το "κάτι". Ακόμη κι αν δε βίωσες ποτέ τις συνθήκες επιβίωσης στην Αλάσκα, ακόμη κι αν δε έζησες σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που δε σου προσέφερε ποτέ ασφάλεια, η ιστορία αυτή σε κόβει στο μεδούλι. Η Λένι, η 13χρονη ηρωίδα που ακολουθούμε στο μυθιστόρημα, έχει ανάγκη να νιώσει ότι ανήκει κάπου, ότι μπορεί να αποκαλεί κάποιον τόπο σπίτι της. Διαβάζει βιβλία για να χαθεί σε ξένους κόσμους, εκεί όπου βρίσκει ένα καταφύγιο από το τοξικό περιβάλλον των παιδικών της χρόνων και συνάμα βρίσκει έναν τόπο που θα μπορεί να αποκαλεί δικό της. Αποζητά την ανθρώπινη επαφή, αλλά μετακομίζοντας στην Αλάσκα της δεκαετίας το '70 αυτό φαντάζει αδύνατο. Η μήπως όχι; Το χαρακτηριστικό στοιχείο της αφήγησης είναι οι περιγραφές με τις οποίες η συγγραφέας αποτυπώνει την εικόνα της Αλάσκα στο χαρτί. Μου θύμισε φωτογραφία Polaroid, όπως αυτές που τραβάει η πρωταγωνίστρια· στην αρχή νομίζεις ότι δεν εμφανίζεται τίποτα πέρα από το απόλυτο μαύρο και όσο προχωράει η ώρα ξεκαθαρίζει η εικόνα και αποκρυσταλλώνει το μαγευτικό τοπίο. Επιπλέον, η τριτοπρόσωπη αφήγηση επιτρέπει την προσθήκη από διαφορετικές οπτικές γωνίες χωρίς αυτές να φαντάζουν ξένες, εξυπηρετώντας την περιέργεια του αναγνώστη (με άλλα λόγια, σου σπαράζουν την καρδιά ακόμη περισσότερο). Προσωπικά δεν είχα διάθεση για τόσες περιγραφές και ήθελα περισσότερους διαλόγους ώστε το βιβλίο να κυλήσει πιο γρήγορα, γι'αυτό του στέρησα τα 5 αστέρια. Δε θεωρώ, ωστόσο, το βιβλίο φλύαρο, μιας και κατάφερναν να σε βυθίσουν στην απαράμιλλη ομορφιά και την αγριότητα που περικλείει η Αχανής Μοναξιά, το Τελευταίο Σύνορο, η πολιτεία της Αλάσκας.
1
Η Έλενορ Όλιφαντ είναι απολύτως καλά
Από τα αγαπημένα μου βιβλία όλων των εποχών
Πιστεύω πώς αυτό είναι από τα βιβλία στα οποία πρέπει να βουτήξεις χωρίς να ξέρεις και πολλά πολλά, πέραν του ότι η Έλενορ, αν και οι γύρω της λένε ότι είναι περίεργη, είναι απολύτως καλά. Είναι, όμως; Είχα μια διαίσθηση ότι θα λατρέψω αυτό το βιβλίο πριν καν καλά καλά διαβάσω τις πρώτες σελίδες του. Δεν είναι η πρώτη φορά που το παθαίνω, και πάντα αυτή η διαίσθηση επιβεβαιώνεται. Θες ένστικτο, θες ότι το είδος του είναι από τα αγαπημένα μου, θες ο πολλά υποσχόμενος υπαινικτικός τίτλος... Ήταν συγκλονιστικό, ένα βιβλίο μέσα από το οποίο ακολουθείς το ταξίδι της Έλενορ, μίας γυναίκας με συγκεκριμένη ρουτίνα που δεν έχει κάποιο λόγο να τη διαταράξει... ή μήπως έχει; Η Έλενορ είναι μία 30χρονη γυναίκα όπως όλες οι άλλες. Έχει τη δουλειά της, το διαμέρισμά της, μιλάει με τη μητέρα της μία φορά την εβδομάδα και λατρεύει τα μακαρόνια. Όπως όλοι μας, έχει καλές μέρες και κακές μέρες. Έχοντας δει κάποιες κριτικές πριν διαβάσω το βιβλίο, έβλεπα παντού πως η Έλενορ είναι πολύ συμπαθητική. Συμπαθάτε με, αλλά οφείλω να διαφωνήσω. Την Έλενορ τη βρήκα στρυφνή, οριακά δύστροπη και με μία ξερή λογική που αν τη γνώριζα από κοντά, μάλλον θα με έκανε να την αντιπαθήσω. Η ουσία όμως του βιβλίου έγκειται στο να μάθω, να καταλάβω ΓΙΑΤΙ η Έλενορ είναι και δρα τόσο διαφορετικά από την κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά του σήμερα. Προσωπικά δε με ενοχλεί να διαβάζω από τη σκοπιά χαρακτήρων που δε συμπαθώ-κάθε άλλο μάλιστα- γιατί ακόμα και σ'αυτούς τους χαρακτήρες ο αναγνώστης μπορεί να βρει σημεία για να ταυτιστεί μαζί του. Δε θέλω να μιλήσω για το τι πέρασε η Έλενορ τα προηγούμενα τριάντα χρόνια της ζωής της, γιατί αυτό ακριβώς προσφέρει το μυθιστόρημα. Το μόνο που έχω να πω γι'αυτή έχοντας διαβάσει την ιστορία της είναι πως θυμήθηκα πόσο τυχερή είμαι και ποια είναι στην πραγματικότητα τα πιο σημαντικά πράγματα που παλεύει κανείς μια ζωή για να αποκτήσει. Σπάω το κεφάλι μου να βρω κάποια αρνητικά στοιχεία ή κάποια σημεία που πιθανώς δυσαρεστήσουν τον αναγνώστη, αλλά το βρίσκω πολύ δύσκολο. Ίσως το μόνο μου θέμα είναι πως η εισαγωγή του Ρέιμοντ, που είναι ο αμέσως επόμενος βασικός χαρακτήρα του μυθιστορήματος μετά την Έλενορ, ήταν λίγο απότομη και κάπως ασύνδετη με τα γεγονότα στην αρχή. Με την έννοια αυτή, ο Ρέιμοντ φαντάζει σαν τον από μηχανής θεό που λειτουργεί ως καταλύτης για τη νέα τροπή που παίρνει η ζωή της Έλενορ. Και πάλι, ωστόσο, η συγγραφέας δημιουργεί τις συνθήκες ώστε οι δύο αυτοί χαρακτήρες να συναντηθούν ξανά και ξανά. Το γεγονός πως η ίδια η Έλενορ κάθε άλλο παρά επιδιώκει την επαφή μαζί του συνέβαλε την έξαψη του ενδιαφέροντος μου (αν και ορισμένες φορές καταντούσε κάπως εκνευριστική, να τα λέμε κι αυτά). Εξαιρετική επιμέλεια και μετάφραση από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσω πως στο εσωτερικό του βιβλίου υπήρχαν πολλές αναφορές που δεν θα γνώριζα ή δε θα ήμουν σε θέση να αντιληφθώ χωρίς τις σημειώσεις του μεταφραστή. Ένα καλοδουλεμένο βιβλίο από όλες τις απόψεις που θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε οποιονδήποτε, με μία επιφύλαξη για το νεότερο αναγνωστικό κοινό λόγω αναφορών σε θέματα όπως η κακοποίηση, ο θάνατος, οι ψυχικές διαταραχές κ.ά. Το βιβλίο με λύπησε, με συγκίνησε και με έκανε να γελάσω, άλλοτε με την καρδιά μου και άλλοτε με πικρία για την πολύπαθη Έλενορ, μια ηρωίδα που μένει τόσο πιστή στην προβλέψιμη καθημερινότητά της αλλά δεν έπαψε να με εκπλήσσει. Ήταν δύσκολο να το διαβάζεις, αλλά ακόμη δυσκολότερο να το αφήσεις από τα χέρια σου.
0
Πάντα από την αρχή
Χαίρομαι τόσο πολύ που μεταφράστηκε στα Ελληνικά!
Αν βαθμολογούσα καθαρά λόγω απόλαυσης, το βιβλίο έφτανε τα 9/10! Πολύ ευχάριστη και γοργή γραφή, με μικρά κεφάλαια, ευρηματικούς τίτλους και πολύ διάλογο ώστε να διαβάζεται αβίαστα, προσδίδοντας στο μυθιστόρημα ένα σύγχρονο χαρακτήρα που θα εκτιμήσει ο έφηβος αναγνώστης και κέρδισε κι εμένα (περιττό να σας πω ότι την εφηβεία την έχω αφήσει πίσω μου εδώ και χρόνια). Ο Τζακ, ένας Αφροαμερικανός έφηβος πρωταγωνιστής γραμμένος από άντρα συγγραφέα (κάτι που δε συναντάμε συχνά πια στη νεανική λογοτεχνία), περιτριγυρίζεται από μια όμορφη οικογένεια και φίλους που τον αγαπάνε. Γνωρίζει την Κέιτ σε ένα πάρτυ και όσο περισσότερο χρόνο περνά μαζί της, τόσο περισσότερο την ερωτεύεται . Όμως μετά από λίγους μήνες η Κέιτ... πεθαίνει. Έλα όμως που ο Τζακ έχει τη δυνατότητα να ταξιδεύει στο χρόνο και να γυρνά ακριβώς στη στιγμή γνωριμίας του με την Κέιτ! Θα καταφέρει άραγε να τη σώσει; Το βιβλίο θίγει ζητήματα που αφορούν την Αμερική του σήμερα, αλλά ανάγονται και σε ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας εν γένει. Τον πρωταγωνιστή μας απασχολούν θέματα όπως ο ρατσισμός, οι οικογενειακές σχέσεις, η φιλία, ο έρωτας, οι λανθασμένες εκτιμήσεις και ο εγωισμός απέναντι στο γενικό καλό, κι όμως γράφονται με χροιά αισιοδοξίας. Ο Τζακ είναι ένα παιδί με ανασφάλειες και απειρία, γι'αυτό και σπάει τα μούτρα του αρκετές φορές- κυριολεκτικά και μεταφορικά. Προσιτός, ρεαλιστικός και όχι εξιδανικευμένος, ο ήρωας του βιβλίου που μόνο ως ήρωας δεν παρουσιάζεται μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις για το συγγραφέα. Βέβαια, βρήκα πράγματα που με ενόχλησαν στο βιβλίο. Πρώτα πρώτα οι τελευταίες σελίδες του δεν με ευχαρίστησαν πλήρως, αλλά γνωρίζω ότι σπάνια το τέλος του βιβλίου θα με ικανοποιήσει (μόνο η σειρά της Κόκκινης Ανατολής το έχει κατορθώσει ως τώρα). Επιπλέον η Τζίλιαν, η κολλητή του Τζακ... Δε θα πω πολλά για να αποφύγω τα σπόιλερς, αλλά όχι, δεν τη λάτρεψα. Όπως και να 'χει, δεν περιμένω τελειότητα από το βιβλίο, ούτε περιμένω ο συγγραφέας να γράψει την ιστορία όπως θα την ήθελα εγώ. Δεν είναι δική μου ιστορία άλλωστε, ούτε μπορεί να είναι μέσα στο μυαλό του εκάστοτε αναγνώστη. Γι'αυτό και οι μικρή δυσαρέσκεια μου δεν επηρεάζει σημαντικά την απόλαυση και βαθμολογία του βιβλίου. Τέλος, η μεταφορά του βιβλίου στην ελληνική αγορά ήταν μια ρηξικέλευθη κίνηση κατά τη γνώμη μου, λαμβάνοντας υπόψη τα φυλετικά και κοινωνικά ζητήματα που θίγονται, ενώ η γραφή του σίγουρα παρουσίασε δυσκολίες στη μετάφραση, γι'αυτό και η βούληση της συγγραφέως να κρατήσει τη γραφή ευχάριστη, σύγχρονη και αναλλοίωτη από το αυθεντικό κείμενο ήταν πραγματικά αξιόλογη και σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένη, αν εξαιρέσουμε μερικές λέξεις που έμειναν αυτούσιες (δηλαδή μπουκμέικερ;;; Μόνο ο εξοικειωμένος με την Αγγλική γλώσσα αναγνώστης θα καταλάβει τη σημασία του.) Καταλαβαίνω ότι κάποιες λέξεις δεν έχουν ακριβή αντίστοιχη λέξη σε όλες τις γλώσσες, αλλά νομίζω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η περιφραστική μετάφραση είναι καλύτερη λύση από την παντελή απουσία μετάφρασης. Έμαθα ότι το βιβλίο θα μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη, να κι ένα κίνητρο για τους σινεφίλ.
0
Η τελευταία μαύρη γάτα
Αγαπημένο για κάθε ηλικία!
Αν και απευθύνεται κατά βάση σε παιδιά, διάβασα αυτό το βιβλίο ως ενήλικη και το λάτρεψα. Τα μηνύματα που περνάει σχετικά με την κοινωνία των μεγάλων και τρανών πλην άκαρδων ενηλίκων ήταν τόσο εύστοχα. Η γλαφυρή γραφή εμπλουτισμένη με σάτιρα και η παραστατικότητα της αφήγησης δημιουργούν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα κατά την ανάγνωση παρά τη σοβαρότητα των ζητημάτων που θίγονται.
0
Όσα δεν σου είπα ποτέ
«Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα»
Αν οι πρώτες προτάσεις του μυθιστορήματος δεν σας ελκύουν αρκετά, να το ξεκαθαρίσω: Το βιβλίο αυτό είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ! Η ιστορία, λοιπόν, ξεκινά με τη γνώση ότι η Λίντια, η μεσαία κόρη της Μέριλιν και του Τζέιμς, έχει πεθάνει. Πίσω από το πέπλο του μυστηρίου του απρόσμενου θανάτου της ξετυλίγεται το κουβάρι των σχέσεων ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας Λι. Οι δυναμικές μεταξύ γονέων και παιδιών, του ίδιου του ζευγαριού αλλά και ανάμεσα στα αδέλφια συνθέτουν ένα τόσο πολύπλοκο περιβάλλον σε μία φαινομενικά αρμονική συνύπαρξη και ήταν το βασικό και το αγαπημένο μου κομμάτι της ιστορίας. Η τριτοπρόσωπη αφήγηση με παντογνώστη αφηγητή δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να επεξεργαστεί τα γεγονότα μέσα από τα μάτια όλων των μελών της οικογένειας Λι, των γονέων, της Λίντια, του μεγαλύτερου αδελφού της Νέιθαν και της μικρότερης αδελφής της Χάνα με τέτοιο τρόπο που να σε κρατάει διαρκώς σε εγρήγορση και ανυπομονησία για την επόμενη σελίδα. Η πλοκή του μυθιστορήματος ξεκινώντας από την αδήριτη ανάγκη να απαντήσει στα ερωτήματα γιατί και πώς (Γιατί πέθανε το κορίτσι; Πώς χάθηκε; Γιατί δεν το κατάλαβε κάποιος νωρίτερα; Πώς έφτασε σ’αυτό το σημείο;) φωτίζει σημεία της ζωής των πρωταγωνιστών σε διάφορα σημεία της ζωής τους, όταν τα παιδιά ήταν ακόμη μικρά, όταν η Μέριλιν πρωτογνώρισε τον Τζέιμς, κι ακόμη νωρίτερα, όταν οι δυο τους ήταν μικρά παιδιά. Η εναλλαγή της χρονολογίας ήταν κοινωνικού πλαισίου μαγνητίζουν το ενδιαφέρον και μας φέρνουν αντιμέτωπους με τον ίδιο μας τον εαυτό. Επιπλέον, η μετάφραση του βιβλίου ήταν αριστοτεχνική, καθώς ο μεταφραστής είχε να διαχειριστεί αρκετά δύσκολα σημεία όπου αξιοποιούνταν λέξεις ή ακρωνύμια της Αγγλικής γλώσσας και το έπραξε άρτια.
0
Η τριλογία της απόκλισης: Τέσσερα
Μου άρεσε περισσότερο από την Απόκλιση(!)
Στην εισαγωγή του βιβλίου η συγγραφέας αναφέρει ότι αρχικά έγραφε την Απόκλιση από την οπτική του Τομπάιας, δηλαδή του Τέσσερα, όμως στην πορεία αισθάνθηκε ότι η ιστορία έπρεπε να ειπωθεί από άλλον χαρακτήρα. Θεωρώ ότι αυτή είναι πολύ σημαντική πληροφορία, καθώς η διήγηση παρουσιάζει ομοιότητες με την Τρις στο πρώτο βιβλίο της τριλογίας (για όσους το έχουν διαβάσει). Η επιλογή της αυτή, βέβαια, είναι απόλυτα σεβαστή, όμως από τη στιγμή που διάβασα για τον Τέσσερα πίστεψα πολύ στη δυνατότητα εξερεύνησης του χαρακτήρα λόγω των βιωμάτων και της συμπεριφοράς του, γι’αυτό και χάρηκα όταν εκδόθηκε το βιβλίο με τις ιστορίες του. Οι ιστορίες αυτές μοιάζουν περισσότερο με διηγήματα, επομένως η μικρή έκτασή τους δεν επιτρέπει ιδιαίτερη εξέλιξη της πλοκής, αλλά ανοίγει μικρά παράθυρα στην καθημερινότητα των χαρακτήρων που είδαμε στην τριλογία της Απόκλισης και σχετίζονταν σε κάποιο βαθμό με τον Τέσσερα. Η γλώσσα είναι κατανοητή και το βιβλίο ευκολοδιάβαστο, ενώ ορισμένες φορές παρατήρησα μερικές επαναλήψεις σε φράσεις/προτάσεις, γεγονός το οποίο δε με ενόχλησε όταν επρόκειτο για πληροφορίες του παρελθόντος του πρωταγωνιστή, διότι καταλαβαίνω ότι είναι διηγήματα τα οποία πρέπει να έχουν μια αυτοτέλεια (πράγμα που σημαίνει απρόσκοπτη ανάγνωση χωρίς να έχεις διαβάσει απαραίτητα τις υπόλοιπες ιστορίες) αλλά δε μου άρεσε όταν αφορούσαν την επαναλαμβανόμενη γραφή και έκφραση. Αυτό που μου έλειπε διαβάζοντας, αν και το ήξερα εξαρχής, ήταν το στοιχείο του καινούργιου, καθώς γνώριζα ήδη τι είχε συμβεί, γνώριζα όλα εκείνα τα σημεία της πλοκής που εκτυλίσσονται στο βιβλίο, μας και ο Τέσσερα είναι σημαντικός χαρακτήρας στην Απόκλιση. Σύντομη αξιολόγηση: Πλοκή: 3/5 Χαρακτήρες: 3.5/5 Αξία: 4/5 Λογική: 4/5 Γραφή: 3.5/5 Αυθεντικότητα: 3.5/5 Απόλαυση: 4/5 Η μετάταξη: 4/5 Ο μυούμενος: 3.5/5 Ο γιος:4/5 Ο προδότης: 3.5/5 Λοιπές σκηνές: 3.5/5 Σύνολο: 3.75/5
0
Στον καιρό των μάγων
Διασκεδαστικό και ευφάνταστο!
Λάτρεψα αυτό το βιβλίο από την αρχή ως το τέλος! Πιστεύω πως θα μπορούσε να διαβαστεί από μικρούς και μεγάλους, είτε παρέα είτε χώρια. Είμαι σίγουρη ότι γονείς και παιδιά θα κερδίσουν διαβάζοντας το βιβλίο μαζί. Ευκαιρία να δημιουργήσουμε και νέους αναγνώστες, μιας και οι καλές συνήθειες πρέπει να ξεκινούν από νωρίς! Μία μεστή ιστορία με δύο βασικούς χαρακτήρες, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, που οι συνθήκες και οι φυλές τους τούς ήθελαν εχθρούς, αλλά η μοίρα τα όρισε αλλιώς. Μέσα από τις περιπέτειες οι ήρωες γνωρίζονται, μοιράζονται ιδέες και στιγμές και διαπιστώνουν ότι όσο διαφορετικοί κι αν γεννήθηκαν μεταξύ τους, δε σημαίνει πως δε μπορούν να συνυπάρχουν εάν το θέλουν και το προσπαθούν. Και οι δύο πρωταγωνιστές είναι σπιρτόζοι, με ταμπεραμέντο και θέληση να ανακαλύψουν το διαφορετικό λόγω της έμφυτης περιέργειας να γνωρίσουν τον κόσμο και να ξεφύγουν από τη φούσκα της καθημερινότητας που ως τώρα ξέρουν. Δεν είναι τέλειοι, ούτε αλάνθαστοι (και ίσως ούτε μετριόφρονες ή ιδιαίτερα προσεκτικοί-αχ αυτός ο Ζαρ), αλλά έχουν ψεγάδια και ανασφάλειες με τις οποίες παλεύουν, πράγμα που τους κάνει πιο πιστευτούς. Ακόμα και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες- και είναι πράγματι αρκετοί- πλαισιώνουν εξαιρετικά την Μάγια και τον Ζαρ και εξυπηρετούν κάποιο σκοπό, συμβάλλον ο καθένας στην εξέλιξη της πλοκής. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σχολιάσω τη γραφή, την οποία βρήκα όχι μόνο ευρηματική αλλά και παραστατική. Η μετάφραση ήταν εξαιρετική, η Βούλα Αυγουστίνου διαχειρίστηκε άρτια το πρωτότυπο υλικό και ανέδειξε τον πλούτο της γλώσσας (εγώ πάντως έμαθα αρκετές καινούργιες λέξεις μέσα απ'αυτό το ανάγνωσμα), η δέ επιμέλεια του βιβλίου με την εικονογράφηση της ίδιας της συγγραφέως ήταν απλώς φανταστική!
0
Αμνησία
Το κατευχαριστήθηκα!
Η Κριστίν Λούκας έχει αμνησία. Οι αναμνήσεις που δημιουργεί μέσα στη μέρα χάνονται όταν κοιμηθεί, οπότε ξυπνάει κάθε μέρα χωρίς τις μνήμες του παρελθόντος της. Δε ζει την ίδια μέρα κάθε φορά, αλλά πασχίζει καθημερινά όχι απλώς να δημιουργήσει αναμνήσεις, αλλά και να τις διατηρήσει αφού ξυπνήσει την επόμενη μέρα. Ζει με τον άντρα της, που πρέπει να της θυμίζει καθημερινά ποιος είναι, πόσο χρονών είναι, ποια χρονιά διανύουν. Δεν είναι το είδος του μυστηρίου-θρίλερ που καταβροχθίζεται σε λίγες ώρες. Τουλάχιστον για μένα δεν ήταν έτσι. Ακριβώς, όμως, το γεγονός ότι πέρασα αρκετές μέρες με την πρωταγωνίστρια και την ιστορία ήταν το στοιχείο που απόλαυσα περισσότερο στο μυθιστόρημα. Υπήρχαν αρκετές επαναλήψεις, αλλά δεν οφείλονταν σε κακή επιμέλεια ή γραφή. Αντίθετα δίνει την αίσθηση της αμφιβολίας της πρωταγωνίστριας για τους πάντες και τα πάντα- ακόμα και για τις ίδιες της τις σκέψεις. Προσωπικά δεν προέβλεψα το τέλος, αλλά δεν μπορώ να πω πως το βρήκα ανέλπιστο. Πιθανώς οι φαν του είδους να μπορέσουν να προβλέψουν την τροπή των γεγονότων πιο εύκολα από μένα. Πάντως η μετάφραση ήταν εξαιρετική και απρόσκοπτη, μέσα απ'αυτή φαινόταν ότι η γραφή ήταν απλή χωρίς να είναι λιτή, θα τη χαρακτήριζα εύστοχη (to the point που λέμε και στο χωριό μου). Δεν μπορώ να αγνοήσω κάποια σημεία που με ενόχλησαν, όπως η γενικότητα ότι όλες οι γυναίκες θέλουν παιδιά, γενικότερα θυμάμαι κανα-δυό προτάσεις εδώ κι εκεί του τύπου: όλες οι γυναίκες κάνουν το τάδε ή όλοι οι άντρες θέλουν το δείνα, αλλά δυστυχώς δεν τις σημείωσα καθώς το διάβαζα, ώστε να μεταφέρω αυτούσια τα αποσπάσματα. Η μόνη περίπτωση που κατέγραψα κάτι ήταν όταν η πρωταγωνίστρια αναφέρεται σ'ένα παιδί με ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητα) ως " άλλος ένας ελλατωματικός, κατεστραμμένος εγκέφαλος σε υγιές σώμα". Τι να πω, ίσως μπαίνω κι εγώ στη λούμπα του politically correct, οπότε ο κάθε αναγνώστης το κρίνει ιδίοις όμμασι (κυριολεκτικά). Ένα βιβλίο που σίγουρα θα πρότεινα. Θέλω να δω άμεσα την κινηματογραφική μεταφορά, γιατί αναρωτιέμαι αν θα μου αρέσει γνωρίζοντας ήδη την πλοκή.
0
Μικρές φωτιές παντού
Αγαπώ τα βιβλία της συγγραφέως!
Για άλλη μια φορά η Celeste Ng αποδεικνύει πως είναι πολύ δυνατή φωνή στη συγγραφή του οικογενειακού δράματος, χωρίς να γίνεται δραματική. Το βιβλίο αυτό μάς συστήνει την οικογένεια Ρίτσαρντσον, με του δύο γονείς και τα τέσσερα παιδιά τους, οι οποίοι κατοικούν στο Σέικερ Χάιτς του Οχάιο, μία μικρή πόλη που περηφανεύεται για την πρωτοποριακή εικόνα της και την πίστη στον προοδευτισμό και την οργάνωση. Στην πραγματικότητα, το ανάγνωσμα αφορά τις οικογενειακές σχέσεις σε κάθε τους πτυχή, τόσο μεταξύ της ίδιας της οικογένειας Ρίτσαρντσον, δηλαδή τις σχέσεις γονέων και τέκνων, τις σχέσεις μεταξύ συζύγων αλλά και μεταξύ αδελφών, όσο και ανάμεσα σε αυτούς και τα φιλικά τους πρόσωπα, καθώς και των παιδιών τους με τη νοικάρισσα τους Μία και την κόρη της Πέρλ. Ομολογουμένως η ιστορία έχει αρκετά πρόσωπα αλλά ούτε μία στιγμή δε δυσκολεύτηκα να ακολουθήσω όλος τους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους. Δε θέλω να πω πολλά για την πλοκή, καθώς ο σκοπός του είναι ακριβώς να σε ταξιδέψει στο πώς συνέβησαν όλα. Αρκεί να γνωρίζετε πως το βιβλίο ξεκινά με τη φωτιά στο σπίτι των Ρίτσαρντσον, την άφαντη μικρότερη κόρη της οικογένειας Ίζι. Η πολυπλοκότητα των διαπροσωπικών σχέσεων και η σκιαγράφηση των χαρακτήρων ήταν πραγματικά καθηλωτικές. Έχοντας διαβάσει το Όσα Δεν Σου Είπα Ποτέ, το ντεμπούτο της συγγραφέως το οποίο αγάπησα, δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τη ρεαλιστική προσέγγιση καταστάσεων και την εθιστική γραφή. Το βιβλίο θίγει σημαντικά ζητήματα όπως αυτά της υιοθεσίας, της μητρότητας και του ανθρώπινου παράγοντα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί α αγγίξει την τελειότητα. Πάνω απ’όλα, όμως, όσο διαβάζεις για τα γεγονότα που εκτυλίσσονται, με έκανε να σκέφτομαι διαρκώ: «Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος εδώ; Άραγε υπάρχει πάντα σωστό και λάθος;» Είναι ένα ανάγνωσμα που σε κάνει να διερωτάσαι, και παράλληλα σου δίνει αρκετά στοιχεία της αμερικανικής κοινωνίας το ’90, ώστε να μπορέσεις να βρεις μόνος σου κάποιες απαντήσεις, να ψάξεις και να αναζητήσεις από πού πηγάζουν ζητήματα όπως ο ρατσισμός, ο σεξισμός, οι διαφυλετικές σχέσεις και η αντιπαλότητα κάθε είδους. Ένα εκπληκτικό κοινωνικοπολιτικό ανάγνωσμα. Οι βασικοί μου προβληματισμοί σχετικά με το βιβλίο ήταν δύο και αφορούσαν κατά βάση το πρώτο μισό του βιβλίου: Αφενός η πληθώρα ιστοριών που ήθελαν να καταδείξουν πόσο προοδευτική και συνάμα συμβατική ήταν η κοινωνία του Σέικερ Χάιτς περιείχε κάποιες επαναλήψεις που, για την εξέλιξη της πλοκής, δε φάνταζαν σκόπιμες. Καταλαβαίνω ότι συχνά μέσα από αυτές τις ιστορίες αντιλαμβανόμαστε την αντιφατικότητα του είναι και του φαίνεσθαι και τη σαθρότητα μίας κοινωνίας που βασίζεται στον ελιτισμό για να προωθήσει φιλελεύθερες ιδέες (πράγμα που μέχρι και σήμερα βρίσκω έναν ευφάνταστο τρόπο για να εθελοτυφλεί κανείς) και ως ένα σημείο το κατάφερε, αλλά ίσως κάποια σημεία θα μπορούσαν να είναι πιο ευσύνοπτα. Αφετέρου, το βασικότερο στοιχείο που αποδυνάμωσε το βιβλίο ήταν κάποια σημεία της μετάφρασης, τα οποία βρήκα κάπως πρόχειρα δουλεμένα. Λέξεις όπως «ντράγκστορ», «Ρόουντ», «ντάινερ», «τιζεράκια» και «τζιγκλάκι» με ενόχλησαν και, παρόλο που κατάλαβα το νόημά τους έχοντας εξοικείωση με την αγγλική γλώσσα, δεν μπορώ να πω και το ίδιο για κάποιον που δε γνωρίζει καλά Αγγλικά (έκανα το τεστ με κάποιους γνωστούς μου και πολλοί είχαν δυσκολία στο να καταλάβουν τι εννοούν οι προτάσεις αυτές». Υπήρχαν ακόμη και αμετάφραστες λέξεις όπως «Goodwill» και «στη χορδή E, χορδή Α», οι οποίες με μία μικρή έρευνα ή με μία περιφραστική μετάφραση, θα απέδιδαν το νόημα καθιστώντας απρόσκοπτη την ανάγνωση. Καταλαβαίνω πως κάποια πράγματα είναι δύσκολο να αποτυπωθούν επακριβώς μιας και δεν υπάρχουν πάντοτε αντίστοιχες λέξεις ή θεσμοί και σε καμία περίπτωση δε θα χαθεί κάποιος στο βιβλίο από αυτά τα λίγα σημεία, όμως για μένα το κομμάτι της μετάφρασης που ρέει αβίαστα είναι πολύ σημαντικό. Δε θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να αφαιρέσω από το μεγαλείο του βιβλίου, το οποίο ιδίως στο δεύτερο μισό δεν μπορούσα να αφήσω από τα χέρια μου. Είμαι σίγουρη πως θα διαβάσω ό,τι γράψει η συγγραφέας στο μέλλον.
0
Η όχι και τόσο τέλεια ζωή μου
Καλό για γρήγορη ανάλαφρη ανάγνωση, μέχρι εκεί.
Για άλλη μια φορά η Κινσέλα μάς δίνει μια ιστορία με ευχάριστη γραφή και γρήγορη ροή. Έχω παρατηρήσει ότι η συγγραφέας έχει ένα συγκεκριμένο μοτίβο στα βιβλία της (αυτό είναι το 4ο δικό της που διαβάζω), που αποτελείται από μία πρωταγωνίστρια που έχει ιδέες, αξίες και δυνατότητες, αλλά συχνά της λείπει το τσαγανό, ή τουλάχιστον η δύναμη να υπερασπιστεί τον εαυτό της σε επαγγελματικά, οικογενειακά και προσωπικά ζητήματα, και η οποία με κάποιο ανεξήγητο τρόπο τραβάει τα πάνδεινα. Στα θετικά του βιβλίου συγκαταλέγω την προσπάθεια της Κινσέλα να δημιουργεί πρωταγωνίστριες που εμφανίζουν εξέλιξη, αποκτούν δυναμική και διεκδικούν τη θέση τους αντί να συμβιβάζονται με τα λιγότερα. Επιπλέον το βιβλίο δε σε άφηνε να το αφήσεις, ήταν ευχάριστο και παράλληλα έθιξε καθημερινά ζητήματα με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί ο αναγνώστης. Κατά τη γνώμη μου στηρίζεται περισσότερο στην πλοκή, ώστε να σε κάνει να γυρνάς τη μία σελίδα μετά την άλλη, χωρίς να αγνοεί τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, κυρίως της πρωταγωνίστριας και της αντίζηλου-εχθρού της (αν και το εχθρός ακούγεται κάπως βαρύγδουπο για τη συγκεκριμένη περίπτωση). Επιπλέον βρήκα αναζωογονητική την επιλογή της συγγραφέως να μην δώσει τη μεγαλύτερη έμφαση στο ρομαντικό στοιχείο. Το ρομάντζο υπάρχει (και το θέλουμε), αλλά δεν καταλαμβάνει τη μεγαλύτερη έκταση του μυθιστορήματος. Όσον αφορά τη γραφή, έχω διαβάσει κι άλλα βιβλία της στα Αγγλικά και θεωρώ πλεονέκτημα ότι αναγνώρισα τα χαρακτηριστικά της γραφής της και σε μεταφρασμένο μυθιστόρημα. Αυτό που με εμπόδισε να δώσω μία υψηλότερη βαθμολογία στο βιβλίο ήταν κυρίως το γεγονός ότι δε συμπάθησα καθόλου την Κέιτι, το βασικό χαρακτήρα της υπόθεσης, από της οποίας την οπτική γωνία βιώνει ο αναγνώστης την ιστορία. Για να είμαι ειλικρινής, το παθαίνω συχνά αυτό με τα βιβλία της Κινσέλα. Εν προκειμένω, η Κέιτι παρουσιάζει το εαυτό της από μια όχι και τόσο κολακευτική γωνία, ωστόσο σου δίνει την αίσθηση ότι αυτή είναι η μόνη που θα έπραττε το σωστό ή το δίκαιο, κρίνοντας τους υπολοίπους γύρω της, χωρίς να γνωρίζει και πολλά γι'αυτούς και τα κίνητρά τους. Με ενόχλησαν, επίσης, οι απόψεις της που ήταν σαν το φύλλο που το παίρνει ο αέρας- η ίδια διαμόρφωνε άποψη για πρόσωπα και καταστάσεις ανάλογα με τους ανθρώπους έκανε παρέα την εκάστοτε στιγμή. Και ναι, όντως η ανάγκη να νιώσει μέρος του συνόλου και αποδεκτή σίγουρα την επηρέαζε, αλλά σε τέτοιο βαθμό που δεν διαβάζαμε τις σκέψεις της Κέιτι, αλλά τις απόψεις τον άλλων που σχεδόν άκριτα ενστερνιζόταν η Κέιτι. (view spoiler) Τέλος, η γραφή είχε κάποιες φραστικές επαναλήψεις που καταντούσαν κουραστικές. Δεν μπορώ να μετρήσω πόσες φορές διάβασα προτάσεις που πήγαιναν κάπως έτσι: "Ζήλεψα λίγο. Οκ, η αλήθεια είναι πως ζήλεψα αρκετά" ή"Όλα καλά. Εντάξει, την πραγματικότητα όλα χάλια." Αυτό που αξίζει να πω τελικά είναι ότι θα διαβάσω και άλλα βιβλία της συγγραφέως στο μέλλον, όταν χρειάζομαι ένα διάλειμμα ή μία γρήγορη ανάγνωση. Για του φαν της Κινσέλα νομίζω ότι το βιβλίο αυτό είναι ιδανικό. Για όσους σκέφτονται να το διαβάσουν, θα το πρότεινα μεν αλλά με ρεαλιστικές προσδοκίες. Η Όχι και Τόσο Τέλεια Ζωή Μου δεν είναι επιτηδευτό ούτε και ρηξικέλευθο- είναι ανάλαφρο, γρήγορο, ευχάριστο. Αν έχετε διάθεση για ρομαντική κομεντί, σίγουρα δώστε του μια ευκαιρία.
0
Τελετές ενηλικίωσης
Περιεκτικό βιβλίο, δεκαεφτά διηγήματα
Τα γεγονότα διαδραματίζονται μεταξύ άλλων και στην ιδιαίτερη πατρίδα του συγγραφέα (που τυγχάνει να είναι και η δική μου), τη Μαγνησία, πράγμα που ομολογουμένως που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου για όλες τις μικρές αυτές ιστορίες. Ωστόσο μπορώ να πω πως ο συγγραφέας σε τόσο μικρή έκταση κατάφερε να ξεφύγει από την επιδερμική εξερεύνηση των περιεχομένων, το οποίο με εξέπληξε ευχάριστα. Είδα στοιχεία ντοπιολαλιάς, έφτασα νοερά στα σοκάκια και την παραλία του Βόλου, είδα τον κόσμο μέσα από τα μάτια του Ανδρέα, κι αυτό σε λιγότερο από 200 σελίδες. Βέβαια, οφείλω να αναφέρω πως μερικές φορές ένιωσα επιτηδευμένη τη συναισθηματική φόρτιση που προσπαθούσε να προξενήσει ο συγγραφέας στον αναγνώστη μέσω των τραγικών συμβάντων που ανέφερε. Ίσως και εγώ η ίδια να μην αισθανόμουν άνετα με ορισμένα από τα σημεία που διάβασα. Ωστόσο, στα διηγήματα βλέπουμε την ωμότητα να συνδυάζεται άρτια με τον υπαινικτικό χαρακτήρα της γραφής. Μετά, λοιπόν, από αυτό το βιβλίο ανυπομονώ να διαβάσω το πιο πρόσφατο μυθιστόρημά του ακόμη περισσότερο!
0
Γυναίκες χωρίς έλεος
Μια καθαρά φεμινιστική προσέγγιση
Ένα βιβλίο που είχα ξεχωρίσει πριν ακόμη κυκλοφορήσει. Ήρθα σε επαφή με τη γραφή της Lackberg με Το Χρυσό Κλουβί, το οποίο ήταν από τις ευχάριστες αναγνωστικές εκπλήξεις του 2019. Εν αναμονή του σίκουελ η συγγραφέας και οι εκδόσεις Μεταίχμιο μας δίνουν μια νουβέλα αφιερωμένη στις γυναίκες που ισορροπούν σε τεντωμένο σχοινί, καταπιέζονται και τελικά ξεσπάνε. Αν και οι ιστορίες των τριών γυναικών που γνωρίζουμε σε τούτο το βιβλίο, της Ινγκριντ, της Βικτόρια και της Μπριγίτα, ουδεμία σχέση έχουν με το Χρυσό Κλουβί, πιστεύω ότι όσοι βρήκατε το χαρακτήρα της Φέι ενδιαφέρον θα θέλετε να διαβάσετε και για αυτές τις γυναίκες. Ειδικά οι ομοιότητες της Ινγκριντ με την Φέι ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό. Γρήγορα εναλλαγή κεφαλαίων μεταξύ των τριών γυναικών και των μυστικών που τους δένουν, μυστικά καλά κρυμμένα κάτω από χάλια και πίσω από κλειστές πόρτες, για να μη διαταράξουν την φαινομενική τάξη των πραγμάτων. Πόση δυστυχία μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα χαμόγελο; Πόση οργή πίσω από ανείπωτες σκέψεις; Αυτά τα ερωτήματα έρχεται να απαντήσει η Lackberg. Η ροή των εξελίξεων δε σε αφήνει να το αφήσεις από τα χέρια σου, και μιας και πρόκειται για μικρό βιβλίο, μάλλον θα το τελειώσεις μέσα με λίγες ώρες (πράγμα που σου δίνει και μια αίσθηση καταξίωσης, να τα λέμε κι αυτά). Φανερά επηρεασμένη από ότι κίνημα Me Too και λαμβάνοντας υπόψη τη δράση της συγγραφέως για την κατοχύρωση των γυναικείων δικαιωμάτων, η ίδια δημιουργεί ένα ανάγνωσμα από τις γυναίκες για τις γυναίκες. Οι αντρικές φιγούρες, λοιπόν, αν και παίζουν καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής, δεν έχουν θέση πρωταγωνιστή σε αυτές τις σελίδες. Οι ρόλοι τους είναι υποστηρικτικοί, ρόλοι κομπάρσου. Και αν επρόκειτο για ένα μυθιστόρημα 350+ σελίδων θα με ενοχλούσε κάτι τέτοιο, αλλά εδώ το μήνυμα είναι συγκεκριμένο, ξεκάθαρο και καθόλου απολογητικό. Εξάλλου οι τρεις γυναίκες που γνωρίζουμε εδώ παίρνουν αποφάσεις ψυχρές, σκληρές και προσχεδιασμένες, καταστρώνουν σχέδια, μηχαννοραφούν. Οι Γυναίκες Χωρίς Έλεος δε δρουν εν βρασμώ ψυχής-δεν το έκαναν ποτέ, άλλωστε. Πολύ θα ήθελα να ακούσω μια αντρική γνώμη για το παρόν βιβλίο. Μέχρι τότε, όμως, θα ήθελα όποια γυναίκα το διαβάσει να μου πει πώς αισθάνθηκε. Αξίζει την ανάγνωση. Περιμένω πώς και πώς τη συνέχεια του Χρυσού Κλουβιού, έ-έ-έρχεται!
0
Γάλα Μαγνησίας
Με φόντο τη Θεσσαλία του '70
Η καθημερινότητα τεσσάρων εσώκλειστων οικότροφων που φοιτούσαν στο Α' Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου το 1975. Η ωμή γραφή του συγγραφέα και η τόσο ρεαλιστική περιγραφή του τόπου όπου διαδραματίζεται η πλοκή (όσοι έχετε ζήσει στο Βόλο θα καταλάβετε τι εννοώ) σε συνδυασμό με το μυστήριο γύρω από το θάνατο ενός συμμαθητή τους (αναφέρεται ήδη στο πρώτο κεφάλαιο, οπότε δεν αποκαλύπτω υπερβολικά πολλά) κράτησαν το ενδιαφέρον μου μέχρι το τέλος. Το γεγονός ότι η ματιά των παιδιών, και κυρίως του Ζερβή, από τον οποίο βιώνουμε την ιστορία, και οι υπαινιγμοί για τις σκοτεινές αποκαλύψεις που βγαίνουν στο φως ήταν αριστοτεχνικά δομημένες και με κρατούσαν σε αγωνία και φόβο παράλληλα για αυτό που θα μάθαινα. Ως επί το πλείστον, όμως, το μυθιστόρημα προξενεί ευχάριστα συναισθήματα στον αναγνώστη, νοσταλγία και γέλιο. Η ισορροπία της εναλλαγής των συναισθημάτων ήταν ακόμη ένα από τα στοιχεία που θαύμασα στον συγγραφέα. Το πιο ενδιαφέρον για μένα ήταν ότι ο Ακρίβος δεν περιορίστηκε στην αποκάλυψη του μυστηρίου, αλλά προχώρησε και στον αντίκτυπο που είχε στις ζωές των πρωταγωνιστών, δημιουργώντας μία νέα πραγματικότητα την οποία επέλεξαν να διαχειριστούν με διαφορετικό τρόπο, αναζητώντας σε κάποιο βαθμό την πολυπόθητη λύτρωση και εσωτερική κάθαρση. Υπήρχαν, βέβαια, και κάποια μικροπράγματα που με ξένισαν κατά την ανάγνωση, όπως οι συχνές επαναλήψεις κάποιων λέξεων ή φράσεων (δεν μπορώ να μετρήσω πόσες φορές επαναλήφθηκε η λέξη ζοχάδα ή η φράση «είπα να ρωτήσω τι έγινε, αλλά εκείνη την ώρα κάτι με διέκοψε». Θεωρώ ότι θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερος τρόπος να κρατηθεί ο αναγνώστης σε άγνοια και αγωνία εξαιτίας αυτής της άγνοιας. Επίσης οι αναφορές σε όλες αυτές τις επωνυμίες της εποχής από ένα σημείο και μετά έχασαν το μανδύα της νοσταλγίας και καταντούσαν κουραστικές και σχεδόν γραφικές.
0
Ο ξένος
Ανυπομονώ ήδη για τη δεύτερη ανάγνωση.
Μυθιστόρημα που δίνει έμφαση στον κεντρικό χαρακτήρα και όχι στην πλοκή, σύντομο αλλά πυκνογραμμένο, σίγουρα θα το ξαναδιάβαζα.
0
Στον καιρό των Μάγων 2
Τόσο διασκεδαστική σειρά για τους μικρούς μας φίλους!
Για ακόμη μια φορά, η Κρεσίντα Κάουελ μας δίνει ένα κόσμο γεμάτο φαντασία, περιπέτεια, μυστήριο και ευρηματικότητα! Λατρεύω την εικονογράφηση στο εσωτερικό, η γραφή και η μετάφραση του βιβλίου είναι εξαιρετικές και παρακινούν τον αναγνώστη να διευρύνει τους ορίζοντες της φαντασίας και του λεξιλογίου του. Ιδανικό για προέφηβους, αλλά στην πραγματικότητα μπορεί να διαβαστεί από μεγάλα και μικρά παιδιά κάθε ηλικίας (σαν και του λόγου μου). Μιας και οι τελευταίες σελίδες με προϊδέασαν για τις νέες αναταραχές και αποστολές του Ζαρ, της Μάγια και της παρέας τους, ανυπομονώ για το επόμενο βιβλίο της σειράς, που κυκλοφορεί σύντομα!
0
Τα βατράχια
#TeamKapetanos
Σφιχτοδεμένη πλοκή σε μόλις 300 σελίδες, αυτό το βιβλίο μού θύμισε πόσο πολύ θέλω να στηρίξω ελληνικές προσπάθειες και Έλληνες συγγραφείς. Η έκδοση περιείχε και 3 διηγήματα: -Μικρά Εγκλήματα της Οδού Δράκου της Χίλντας Παπαδημητρίου 8/10⭐ -Καντίνα "Ο Σάββας" του Δημήτρη Μαμαλούκα 8/10⭐ -Η Δεξαμενή του Βαγγέλη Γιαννίση 9/10 ⭐
0
Στο δάσος
Χορταστικό μυστήριο-θρίλερ
Προειδοποίηση: Το βιβλίο θίγει ευαίσθητα θέματα όπως εξαφάνιση κακοποίηση και φόνος ανηλίκων, σεξουαλική επίθεση κ.ά. Ένα αστυνομικό βιβλίο μυστηρίου με περίτεχνη και περιγραφική γλώσσα που στο μεγαλύτερο μέρος του δε με ενόχλησε, θα έλεγα μάλιστα πως μου άρεσε ιδιαίτερα. Η πλοκή δεν ήταν προβλέψιμη για μένα και το ενδιαφέρον μου διατηρήθηκε αμείωτο, αν και η πραγματική δράση βρίσκεται στο τελευταίο τρίτο του βιβλίου. Νομίζω πως το καλύτερο συναίσθημα διαβάζοντας ένα αστυνομικό είναι οι υποθέσεις του αναγνώστη συλλέγοντας στοιχεία εδώ και εκεί και αξιολογώντας τα ως χρήσιμα ή μη για την ανακάλυψη της αλήθειας (όπως στη δουλειά του ντετέκτιβ). Επίσης μου άρεσε πολύ η σκιαγράφηση της ιρλανδικής εξοχής και του ιρλανδικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος γενικότερα. Ακόμη εκτίμησα το γεγονός ότι στο τέλος δεν έκλεισαν όλα με υπερβολική τελειότητα, είχε μία δόση πραγματικότητας που αναζητάς από το αστυνομικό βιβλίο. Ομολογώ πως στις τελευταίες σελίδες όταν άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι του μυστηρίου και ο διάλογος ήταν πολύ πιο έντονος δεν μπορούσα να δίνω πια τόση προσοχή στη γραφή, μιας και ανυπομονούσα να μάθω τη συνέχεια. Επίσης ο πρωταγωνιστής... είναι πολύπαθος. Το καταλαβαίνω. Και δεν περνάει εύκολα. Κι αυτό το καταλαβαίνω. Όμως από τη μέση του βιβλίου και μετά δεν μπορούσα να κατανοήσω τη συμπεριφορά του. Η συγγραφέας πότε μας έδινε τις ίδιες πληροφορίες με αυτές που είχε ο Ρομπ (ο πρωταγωνιστής) και πότε πολύ λιγότερα, αφήνοντάς μας απλώς να δούμε την εξέλιξη της πλοκής. Πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω τι στο καλό νόμιζε ότι θα πετύχει με αυτά που έκανε ο Ρομπ και γιατί το σκεφτόταν, αλλά κατέληγε σε άσκοπη περιπλοκή και αντιεπαγγελματική (ή οριακά παραβατική) συμπεριφορά. Η Κάσι, από την άλλη, η συνάδελφος του Ρομπ και ένας σημαντικός δευτερεύων χαρακτήρας, ήταν ένας χαρακτήρας εσκεμμένα ενδιαφέρων και ελκυστικός, αν και δε της βρήκα καμιά ατέλεια, που εδώ που τα λέμε δεν είναι και πολύ αληθοφανές. Ίσως, όμως, να παίζει ρόλο το ότι τη βλέπαμε μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή, ο οποίος την είχε εξιδανικεύσει. Δεν έχω διαβάσει πολλά αστυνομικά βιβλία, αλλά σίγουρα θα διαβάσω περισσότερα στο μέλλον. Ανυπομονώ να δω αν θα μεταφραστούν και τα υπόλοιπα βιβλία, μιας και το Στο Δάσος είναι το πρώτο βιβλίο σε σειρά.
0
Το χρυσό κλουβί
Πρώτη επαφή με Läckberg
Δεν ξέρω αν ευθύνεται το γεγονός τώρα αρχίζω να εξερευνώ τα βιβλία μυστηρίου/θρίλερ, αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν αντάξιο των προσδοκιών μου. Θα πρέπει να τονίσω, ωστόσο, ότι η κατάταξή του στην κατηγορία των ψυχολογικών θρίλερ πιθανώς δεν είναι πολύ εύστοχη. Η Φέι, μία γυναίκα που φαινομενικά τα έχει όλα, ένα σύζυγο, μία κόρη, ένα πολυτελές σπίτι και κάθε λογής άνεση που τα χρήματα μπορούν να της προσφέρουν, δεν είναι αυτό που φαίνεται. Στην πρώτη σελίδα του βιβλίου η αστυνομία πληροφορεί τη Φέι πως ο σύζυγός της φέρεται να έχει δολοφονήσει την κόρη τους. Από εκεί και πέρα το βιβλίο μας εξηγεί πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Η εναλλαγή χρονικών σημείων, από το πρόσφατο παρελθόν μέχρι και την παιδική ηλικία της Φέι, είναι χαρακτηριστικό του βιβλίου. Μάλιστα βρήκα πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι με αυτή την εναλλαγή χρόνου είχαμε και αλλαγή της αφήγησης από τριτοπρόσωπη σε πρωτοπρόσωπη, αν και στην πραγματικότητα ακολουθούμε τα γεγονότα από την πλευρά της Φέι καθ’ όλη την έκταση του μυθιστορήματος. Πολύ συχνά έχω διαβάσει βιβλία για τα οποία δεν ήμουν σίγουρη αν η αφήγηση σε α’ η γ΄πρόσωπο ήταν η σωστή επιλογή, εδώ όμως η εναλλαγή σου έδινε άλλοτε το χρόνο να βιώσεις την ιστορία από την πλευρά της Φέι και άλλοτε την ευκαιρία να αποστασιοποιηθείς, όπως ένας θεατής που παρακολουθεί ένα θεατρικό έργο. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό που περίμενα ήταν απλώς μια ιστορία εκδίκησης. Ο χειριστικός άντρας σκοτώνει την κόρη και η συγκαταβατική σύζυγος μετατρέπεται σε λέαινα που δε λογαριάζει τίποτα μπροστά στο παιδί της, μία ασταμάτητη και ακατανίκητη δύναμη της φύσης. Και το βιβλίο θα ήταν μια αξιοπρεπής προσέγγιση ως προς το ζήτημα αυτό. Τελικά, είχε τόσα πολλά περισσότερα να δώσει στον αναγνώστη! Ο χαρακτήρας της Φέι και η πολυπλοκότητά της ήταν αυτό που κράτησε το ενδιαφέρον μου μέχρι το τέλος. Σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα ότι η Φέι ήταν ιδιαίτερα συμπαθής- είχε ελαττώματα και ίσως το πιο εκνευριστικό χαρακτηριστικό της ήταν ότι μιλούσε και συμπεριφερόταν απαξιωτικά σε άλλους ανθρώπους ενώ είχε και η ίδια αντίστοιχη συμπεριφορά, είχε υπάρξει θύμα, είχε βολευτεί στην ζωή της, είχε κάνει επιλογές που την περιόριζαν και είχε δώσει τη δυνατότητα σε άλλους να την ποδοπατήσουν και να τη μειώσουν. Άλλωστε, ένας άνθρωπος που έχει βιώσει αδικία, καταπίεση και απαξία μπορεί να δει πίσω από τις μάσκες και το φαίνεσθαι το οποίο ευλαβικά υπηρετούσε. Όμως δεν είναι διατεθειμένη να χαρίσει τίποτα και σε κανέναν από τη στιγμή που έχει προδοθεί. Καμία εξαίρεση, κανένα έλεος- για εκείνη η ζωή της είχε πάντα ως στόχο την επιβίωση με οποιονδήποτε μέσο και θυσία. Ίσως γι’ αυτό συχνά ένιωθα ότι το κομμάτι της γυναικείας χειραφέτησης και το φεμινιστικό μήνυμα στο οποίο βασίζεται το βιβλίο δεν ήταν ιδιαίτερα πετυχημένο, ειδικά όσον αφορά το κομμάτι της γυναικείας αλληλεγγύης. Προς το τέλος του βιβλίου υπάρχει μία αποκατάσταση, που όμως δε με ικανοποίησε πλήρως. Έχει το βιβλίο στιγμές που προκαλούν σοκ ή ανατρεπτικές εξελίξεις; Ναι. Μπορούσα να προβλέψω αρκετά σημεία, αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι είχε αναπάντεχες τροπές και στιγμές ψυχολογικής φόρτισης. Έχω ακούσει ότι θα υπάρξει και δεύτερο βιβλίο, το οποίο σίγουρα θέλω να διαβάσω! Προειδοποίηση για όσους δε νιώθουν άνετα με κάποιο από τα παρακάτω, το βιβλίο περιλαμβάνει: -σκηνές βίας απέναντι σε ανηλίκους -σεξουαλικές σκηνές -σκληρή γλώσσα
0
Κόκκινη Μαδρίτη
Καλό, κυρίως προς το τέλος
Στους δρόμους της Μαδρίτης η αστυνόμος Έλενα Μπλάνκο και η ομάδα της εξιχνιάζουν εγκλήματα που καμία άλλη αστυνομική ομάδα δεν έχει καταφέρει να διαλευκάνει. Και ο φόνος μιας νεαρής τσιγγάνας μία μέρα πριν το γάμο της είναι ένα έγκλημα τόσο ειδεχθές που χρήζει της επέμβασης τους. Πόσο μάλλον όταν η αδελφή του θύματος δολοφονήθηκε με τον ίδιο τρόπο πριν από εφτά χρόνια... και ο φερόμενος δράστης βρίσκεται ήδη στη φυλακή. Το βιβλίο είναι δομημένο έτσι, ώστε να σου κρατά το ενδιαφέρον: Μικρά κεφάλαια, εσωτερικός μονόλογος πολλών χαρακτήρων που αναμειγνύονται με την υπόθεση, εκτενής διάλογος- στιχομυθία μεταξύ των χαρακτήρων αυτών. Κεντρικός άξονας φαίνεται αρχικά η τσιγγάνικη καταγωγή των δύο θυμάτων και η επιλογή τους να ζουν ως μπαλαμές, όπως λέει το μυθιστόρημα, μακριά δηλαδή από τους κώδικες, τα έθιμα και τις δουλειές της πατρικής καταγωγής τους. Πρέπει, επίσης, να ομολογήσω ότι το βιβλίο δεν είναι για λιπόψυχους. Τα εγκλήματα που αποκαλύπτονται σε αυτές τις σελίδες και οι αηδιαστικές περιγραφές αυτών ώρες-ώρες έπαιξαν με τις αντοχές μου. Οι φανς των αστυνομικών πιθανώς διαφωνήσουν, αλλά εγώ προειδοποίησα. Η δέ παράλληλη ιστορία στην αρχή κάποιων κεφαλαίων ήταν κυριολεκτικά ανατριχιαστική! Στις τελευταίες 100 σελίδες πραγματικά δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. ΟΜΩΣ! Πριν τις 100 αυτές σελίδες προηγήθηκαν άλλες 350, κι εκεί η δομή από μόνη της δεν έφτασε για να κρατήσει το ενδιαφέρον μου. Περίμενα μία αστυνόμο επιβλητική, επικεφαλής μιας αστυνομικής ομάδας-φαντάσματος. Αντ' αυτού είδα μία γυναίκα που έδειχνε να παίρνει αποφάσεις και να πιστεύει ή να αμφιβάλλει για όσα ακούει καθαρά λόγω ενστίκτου- χωρίς να έχει προηγηθεί καμία σκηνή που να με πείθει για την έγκυρότητα της διαίσθησής της. Δεν κατάλαβα ποτέ με ποιο τρόπο εμπιστευόταν τον οποιονδήποτε, καθώς οι αποδείξεις δεν υπήρχαν στο χαρτί. Η συγγραφέας μάλλον έδινε πληροφορίες και περίμενε να τις δεχτώ με κλειστά μάτια· γενικότερα θεωρώ ότι δεν περάσαμε αρκετό χρόνο με τους χαρακτήρες, ώστε να ενδιαφερθούμε γι'αυτούς, πόσο μάλλον να τους πιστέψουμε. Πιστεύω πως ο διάλογος μας στέρησε την ευκαιρία για εγκιβωτισμένες αφηγήσεις για το παρελθόν των αστυνομικών. Επιπλέον, ο τρόπος αφήγησης που επέλεξε η συγγραφέας με αποστασιοποίησε ακόμη περισσότερο από την ιστορία. Δίνοντας στον αναγνώστη τις περισσότερες πληροφορίες για το το συμβαίνει- εκτός από τις κρίσιμες για την επερχόμενη ανατροπή προς το τέλος του βιβλίου- είχε ως αποτέλεσμα να περιμένω τους χαρακτήρες να αποκαλύψουν ο ένας στον άλλο ό,τι χαρτιά κρύβουν. Εγώ, όμως, που τα γνώριζα ήδη, δε νοιαζόμουν και πολύ γι'αυτά που διάβαζα. Με άλλα λόγια, η συγγραφέας κατέστησε το ίδιο της το βιβλίο προβλέψιμο. 'Ενας αναξιόπιστος αφηγητής ή ένας παντογνώστης αφηγητής που αποκαλύπτει μόνο τα απαραίτητα συνάδει περισσότερο με τα αναγνωστικά μου γούστα. Η μετάφραση διατήρησε τη γρήγορη ροή του μυθιστορήματος και η νοερή επιστροφή μου στη Μαδρίτη με τις σύντομες αλλά περιεκτικές αναφορές της Mola ήταν από τα αγαπημένα μου στοιχεία. Θα διαβάσω τη συνέχεια της σειράς Έλενα Μπλάνκο; Για να πω την αλήθεια, η τελευταία σελίδα του βιβλίου με έκανε να θέλω να συνεχίσω. Θέλω να διαβάσω περισσότερα για αυτούς τους χαρακτήρες, να δω τι συμβαίνει με το άλυτο μυστήριο που βασανίζει την 'Ελενα για χρόνια.
0
Παράγοντας φιλί
Από τα αγαπημένα μου βιβλία ρομαντικής λογοτεχνίας
Μία φλογερή ιστορία ανάμεσα στην αυτιστική Στέλλα και τον επί πληρωμή συνοδό Μάικλ, που η ίδια προσλαμβάνει για να τη μυήσει στον κόσμο των σχέσεων, για τον οποίο έχει βαθιά μεσάνυχτα. Άραγε η σχέση τους είναι κάτι παραπάνω από επαγγελματική; (φατσούλα που κλείνει το ματάκι κλπ κλπ, ξέρετε εσείς) Ξεκάθαρα πράγματα, βιβλίο ρομαντικής λογοτεχνίας για ενήλικες- και το τονίζω γιατί περιλαμβάνει αρκετές παθιασμένες και περιγραφικές σκηνές μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών- το βιβλίο δίνει ακριβώς αυτό που υπόσχεται. Ο Παράγοντας Φιλί περιλαμβάνει αρκετά συστατικά τα οποία θα έχεις μάλλον ξανασυναντήσει είτε είσαι φανατικός αναγνώστης ή μάλλον αναγνώστρια του είδους είτε όχι. Το στοιχείο που το κάνει να διαφέρει είναι η γνωριμία μας με την πρωταγωνίστρια Στέλλα, η οποία έχει διαγνωστεί με το σύνδρομο του Άσμπεργκερ ή τον αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας, όπως έμαθα ότι είναι η πιο σύγχρονη ορολογία. Και ναι το θέμα διαφορετικότητα είναι "της μόδας" στη σύγχρονη λογοτεχνία τελευταία, λες και αν κοτσάρουμε και το diversity, το βιβλίο ακούγεται καλύτερο- μοντέρνο- πιο ενδιαφέρον, αλλά το στοιχείο αυτό δεν είναι απλώς διακοσμητικό και τρέντυ εδώ. Η ίδια η συγγραφέας έχει διαγνωστεί με αυτισμό και προσπάθησε να μεταδώσει τις εμπειρίες και την αντίληψή της για τον κόσμο στον αναγνώστη. Και για μένα το κατόρθωσε. Πιστεύω πως πολλοί έχουμε έρθει σε επαφή με ανθρώπους στο φάσμα του αυτισμού ή ακόμη και με άτομα που σκεφτήκαμε ότι είναι παράξενα, ιδιόρρυθμα ή διαφορετικά, χωρίς πιθανόν να ξέρουμε το γιατί, μιας και δεν έφεραν την ταμπέλα της διάγνωσης. Και να που η συγγραφέας ανοίγει ένα παράθυρο στη ζωή αυτών των ανθρώπων και μας δίνει την ευκαιρία να "ξεκλειδώσουμε" κάποιες πτυχές τους. Κατά τα άλλα πράγματι Ο Παράγοντας Φιλί είχε κάποια μοτίβα που κάνουν την εμφάνισή τους σε κάθε ρομαντικό βιβλίο, όπως δύο πανέμορφους πρωταγωνιστές και ανασφάλειες που οδηγούσαν σε εκτενέστατους εσωτερικούς μονολόγους με αποτέλεσμα την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των πρωταγωνιστών- πράγμα που αποτέλεσε αφορμή για την δημιουργία και εξέλιξη της πλοκής. Παρά τις διαφωνίες τους, βέβαια, δε έλειπε ο υπέρμετρος αλτρουισμός ανάμεσα στους κεντρικούς χαρακτήρες. Λίγο γλυκανάλατο, δηλαδή, αν δεν έγινα αντιληπτή. Επίσης οι δευτερεύοντες χαρακτήρες- μπανανόφλουδες για την υποψία ύπαρξης ερωτικών τριγώνων ήταν καταφανείς και ολίγον τι προβλέψιμοι. Να είναι καλά οι κριτικές χωρίς σπόιλερ που με προειδοποίησαν γι'αυτό, μιας και κατέληξα να απολαμβάνω το βιβλίο γι'αυτό που πραγματικά έχει να δώσει. Δε θυμάμαι να έχω δώσει σε άλλο ρομάντζο τόσο υψηλή βαθμολογία, οπότε για μένα αυτό μιλάει από μόνο του (τώρα θα μου πεις, αφού μιλάει από μόνο του, τι κριτική είναι αυτή; Ε είμαι πολυλογού, τί να κάνω;)
0
