Reviews
The Infernal Devices 1- Clockwork Angel Bk. 1 Clockwork Angel
Infernal Devices #1
My friend Christina said : " The Infernal Devices is the main story of the Shadowhunters Universe. Main story meaning the best ". That's why I love this girl. And because she always suggests me great books. I've been in the Shadowhunters universe mostly thanks to the movie and the TV series. Last year, I decided to give the books a shot and everyone urged me to start with this trilogy. So I did. Clockwork Angel invites us to explore Victorian London with a lot of magic and a little bit of steampunk. In the Institute lives a team of missfits and soon joins them Tessa, a shapeshifter. While they're trying to find her brother, the reason why humans get killed and Tessa's identity, the missfits create a story of adventure, secrets and love. I really liked the story, the plot twists, THE MAGNUS BANE GUEST STARRING and the characters. Each had their own personality, very well fit into the era. I know that some people might dislike Tessa's attitude or Jessamine's but let's not forget that this is the 19th century, an era not so very close to ours. I also admired the relationships, especially the sweet and understanding one between Charlotte and Henry. I'm actually very confident that as soon as he concentrates a little bit, he'll make something great. The first part left me with a lot of questions and that's good because there's a lot of hype for the sequel. I hope it lives up to my expectations and see more of Magnus Bane!
0
Stars Above: A Lunar Chronicles Collection
Beautiful
The Lunar Chronicles was the best series I read in 2020. After this amazing and breathtaking adventure, I wanted to get a glimpse of the past of the protagonists so I bought Stars Above immediately. However, I couldn't bring myseld to read it right away because I wanted the story to stay with me a little longer. I knew there was a short story from the future so I waited and waited until I was ready to say the big Goodbye. The stories from Stars Above are mostly flashbacks from the past of the main characters. All those people we loved struggled from a young age, therefore their stories were sad and melancholic. Nevertheless, I knew that things got better when they grew up so I didn't cry as much. (Apart from the Cress part because come on, the baby deserved better). There was also a bonus story, the retelling of the Little Mermaid. In this case we had the Little Android and that story broke my heart into tiny pieces. Another person that deserved the world. The conclusion was of course the wedding. THE WEDDING! Our beloved characters got together once more for a huge event and it was so refreshing to see them more relaxed, when their lives weren't at stake. That was of course the best part of the book. My darling kids, thank you for being part of my life. I will miss you and treasure you for ever and ever.
0
Jane Eyre
Μελαγχολικό
Η γραφή της Brontë είναι απλώς μαγική. Με έντονο ρομαντικό και μελαγχολικό ύφος μας ταξιδεύει στην εποχή της, σε μια Αγγλία καθωσπρεπισμού, που δεν υπήρχε χώρος για το παραμικρό ελάττωμα, είτε αυτό αφορούσε την εμφάνιση είτε τα χρήματα. Μια εποχή τόσο μακρινή και ταυτόχρονα τόσο κοντινή μας. Ο λυρισμός ήταν έντονος, και σε συνάρτηση με την αφήγηση της Jane, μου προκαλούσε έντονα συναισθήματα. Συγκίνηση, θυμός, αγανάκτηση, αγάπη. Ζούσα ό,τι και η πρωταγωνίστρια χάρις την εξαιρετική γραφή της Charlotte. Είναι από τις λίγες φορές που παλαιό κείμενο καταφέρνει να με ενθουσιάσει. Δεν τα θεωρώ κατώτερα, σε καμία περίπτωση. Απλώς είμαι ένα παιδί του 21ου αιώνα που έχει μάθει σε μια ρεαλιστική γραφή και η θεατρικότητα του παρελθόντος μου ξενίζει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, η συγγραφέας δημιούργησε τέτοιες συνθήκες, που ούτε που το κατάλαβα. Ήταν τόσο ρεαλιστικό και προσιτό! Οι χαρακτήρες ήταν κλασική αναπαράσταση της εποχής – αναμενόμενο θα μου πείτε, αφού η συγγραφέας γράφει για την περίοδο της – και ο καθένας κουβαλάει τα θετικά και τα αρνητικά που απάρτιζαν την κοινωνία. Ρηχοί άνθρωποι που κρίνουν με βάση την εμφάνιση και το χρήμα, καλοσυνάτοι και πράοι που νοιάζονται για τους γύρω τους, νεαρά παιδιά που μπαίνουν στα καλούπια των γονιών τους προκειμένου να ακολουθήσουν ένα μονοπάτι που πιθανόν δεν τους ταιριάζει. Ένα από τα θετικά βιβλίων εποχής είναι και η προβολή τέτοιων αξιών, ώστε να μαθαίνουν οι νέοι. Τα μαθήματα ζωής άλλωστε είναι αρκετά και χάρηκα που η Brontë δίνει στον αναγνώστη να καταλάβει ότι τα συναισθήματα υπερισχύουν της εμφάνισης και των χρημάτων. Ακόμα κι αν δεν πίστευε στην ανωτερότητα της ψυχής, το βιβλίο το τονίζει, σε αντίθεση με τον Φρανκενστάιν που δυστυχώς η συγγραφέας κρίνει με βάση την εμφάνιση και την τάξη.
0
The Stand
Ένα μεταποκαλυπτικό θρίλερ
Η ιστορία με κρατούσε ως επί τω πλείστον σε εγρήγορση και το βιβλίο κυλάει σχετικά εύκολα παρά το μέγεθος του. Υπήρχαν σημεία που με κούρασαν, μολονότι ταυτίζομαι με την πρακτική του King, των πολλών λεπτομερειών. Θα προτιμούσα σε σημεία εκτενών αφηγήσεων του παρελθόντος των πρωταγωνιστών να υπήρχαν περισσότερες λεπτομέρειες για τον ιό, όπως για παράδειγμα τον λόγο που ορισμένοι είχαν ανοσία. Να σημειώσω πάντως πως το 73ο κεφάλαιο ήταν κατ’ εμέ το πιο δυνατό και από εκεί μέχρι το τέλος δεν το άφησα ούτε για να πιω νερό. Επιπλέον, όπως πάντα, οι χαρακτήρες του King είναι αληθινοί και εκπροσωπούν κάθε ομάδα. Δεν υπάρχει κάποιο μέλος της κοινωνίας που να απουσίασε, καθώς υπήρξαν η πολλά υποσχόμενη νεαρά που έμεινε κατά λάθος έγκυος, ο εργάτης ενός βενζινάδικου, ένας τραγουδιστής, ένας εγκληματίας, ένα άτομο με αναπηρία, ένας κοινωνιολόγος. Άνθρωποι που απαρτίζουν κάθε ανθρώπινη κοινωνία και έτσι κι αλλιώς παίζουν καθημερινά το παιχνίδι καλού εναντίον κακού. Το Stand λοιπόν είναι ένα μεταποκαλυπτικό θρίλερ που σε αφήνει ξέπνοο και σου προκαλεί ένα σωρό συναισθήματα. Είναι μια περιπέτεια που θα σε καθηλώσει και ταυτόχρονα θα θέσει κοινωνικούς προβληματισμούς που εξακολουθούν να μας απασχολούν τριάντα χρόνια μετά. Ανάμεσα σε αυτούς είναι η καταστροφική φύση του ανθρώπου, ένα θέμα που έχει απασχολήσει τον King και στις Ωραίες Κοιμωμένες. Οφείλουμε όμως να παραδεχτούμε πως αυτό και άλλα πολλά βιβλία είναι απόδειξη ότι ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει και κάτι όμορφο. Ας προσπαθήσουμε αυτές οι πράξεις να υπερβούν τις καταστροφικές για να γλιτώσουμε τα χειρότερα.
0
Φρανκενστάιν
Φρανκενστάιν
Η ιστορία του Φρανκενστάιν είναι από εκείνες που τις γνωρίζεις ακόμα κι αν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο. Εκεί φυσικά έγκειται και η μεγάλη επιτυχία της συγγραφέως, που κατάφερε να δημιουργήσει ένα κτήμα ες αεί. Είτε σε κινούμενα σχέδια, είτε σε σύγχρονες παρωδίες, είτε ενσωματωμένο σε ταινίες με άλλες θεματικές, ο Βίκτωρ και το δημιούργημα του - το οποίο θα αποκαλώ Πλάσμα κι όχι τέρας (εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Frank N' Furter) έρχονται για να μας θυμίσουν τη διαχρονικότητα τους. Ο Φρανκενστάιν είναι, λοιπόν, ένα κλασικό έργο, αλλά δυστυχώς δε με άγγιξε όσο περίμενα. Δεν είμαι της άποψης ότι επειδή κάτι είναι κλασικό, αυτομάτως πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σαν αριστούργημα. Πρώτα από όλα, έχουν γραφτεί σε μια πολύ μακρινή περίοδο, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να ενστερνιστούμε τα ιδανικά και - θέλω να πιστεύω - ότι δεν ταυτιζόμαστε με τις κλειστόμυαλες κοινωνίες. Δεν είναι όλα τα κλασικά, βέβαια, το ίδιο παλιακής φύσης, όμως τα περισσότερα γνώρισαν τόση επιτυχία, ακριβώς γιατί υπάκουγαν στις νόρμες της εκάστοτε εποχής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο έντονος ρομαντισμός και η εξύψωση του δυτικού τρόπου ζωής και του χριστιανισμού ήταν φανερή και ορισμένες φορές ενοχλητική. Μιλάω φυσικά για την αναφορά στον διεφθαρμένο Τούρκο και τη λανθασμένη άποψη για τη ζωή στην Ανατολή (Συγγνώμη, αλλά το μικρόβιο της Οθωμανολόγου δεν χρήζει θεραπείας). Επιπλέον, η αναφορά στο ελληνικό κάλλος και μάλιστα από τη μεριά του Πλάσματος δε με συγκίνησε, καθώς γνωρίζω την αντίληψη της εποχής για την αρχαιότητα, η οποία φυσικά δεν ήταν έτσι όπως ήθελε να φαντάζεται ο κόσμος του Διαφωτισμού. Ένα άλλο φαινόμενο που με ξενίζει στα παλιά έργα, ακόμα και των μέσω του 20ου αιώνα, είναι η απουσία ρεαλισμού, το γεγονός ότι όλα γίνονται αρκετά βολικά προκειμένου να πάει η ιστορία εκεί που θέλει ο δημιουργός. Μου λείπουν οι λεπτομέρειες και τα ψυχογραφήματα, ενώ η θεατρικότητα των διαλόγων με κουράζει. Θέλω να ταυτίζομαι όσο το δυνατόν περισσότερο με αυτό που διαβάζω κι αυτό δε με βοηθάει. Στην προκειμένη περίπτωση είχα σκοπό να μην το αφήσω να με επηρεάσει τόσο, όπως σε έργα της Σίρλεϊ Τζάκσον ή ακόμα και της Αγκάθα Κρίστι, διότι γράφτηκε πριν δυο αιώνες. Όταν όμως όλες οι σχέσεις περιγράφονταν με υπερβολικό ρομαντισμό και καθωσπρεπισμό, δεν μπορούσα να το παραβλέψω. Όλοι ήταν υπερβολικά ευαίσθητοι και λεπτεπίλεπτοι για τα δεδομένα της κοινωνίας. Επιπλέον, πώς είναι δυνατόν ένα πλάσμα που δημιουργήθηκε από το πουθενά να μπορεί να μιλάει σαν gentleman της εποχής και να κατανοεί την ελληνορωμαϊκή ιστορία και έννοιες όπως η προκατάληψη; Ως ένα βαθμό, το Πλάσμα δρούσε με το ένστικτο και το επικροτούσα, άλλες όμως φερόταν αψυχολόγητα μόνο και μόνο γιατί η συγγραφέας είχε αποφασίσει ότι αυτός είναι ο κακός της υπόθεσης και όχι ο ματαιόδοξος επιστήμονας που τόσες φορές τον αντιμετώπισε αλλά δεν κατάφερε να το σκοτώσει ο ίδιος. Ένιωθα ότι το δίδαγμα δεν ήταν να μην κρίνουμε από την εμφάνιση, αλλά το ότι η τάξη σου και η καταγωγή σου σου δίνουν εύκολα άφεση αμαρτιών. Είχα όλη την καλή διάθεση να απολαύσω το συγκεκριμένο βιβλίο και φυσικά θαυμάζω την επιτυχία της Mary Shelley να δημιουργήσει ένα δικό της θρύλο. Ωστόσο, ο κόσμος της και οι αντιλήψεις της είναι άκρως αντίθετες με τις δικές μου, οπότε δεν το απόλαυσα όπως πιθανόν περίμενε κανείς.
0
Μεθυσμένες αλήθειες
Υπέροχο!
Για μία ακόμα φορά η Τατιάνα Τζινιώλη με τη φρέσκια γραφή της και τις εικόνες ενός μακρινού κόσμου μας προσκαλεί να εξερευνήσουμε τη σχέση του Κόνορ και της Χέιζελ. Ρομαντικό, τρυφερό, σέξι και απίστευτα απολαυστικό!
2
Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου
Συγκινητικό !
Το βιβλίο είναι μια ωδή στον αγώνα κάθε ατόμου με τα ψυχικά νοσήματα. Μέσα από την εξομολόγηση της, η Μαρία Αλεξοπούλου δίνει φωνή σε όσους σιωπούν από φόβο και τα στερεότυπα της κοινωνίας. Ένα συγκινητικό και μελαγχολικό ταξίδι με υπέροχη γραφή και πάρα πολλά μηνήματα.
1
Six of Crows
No mourners, no funerals
I am beyond grateful that I dived into the Grishaverse and I don't plan on coming back, ever. No matter how many books Leigh writes revolving around the universe, I'll always be there to follow her protagonists and their adventures. This time, I travelled to Kerch where a group of six was gathered to pull off something... impossible! Six very different people, of various origins and with different beliefs sailed all the way to Fjerda (my list favourite place for so many obvious reasons) to get a scientist whose work threatens the Grisha. And of course, no one really cares about my precious babies and one day you're all gonna pay for it. Six of crows was spectacular. I couldn't put it down but this time, I decided to be a better buddy reader and didn't finisht in one night. The book was 495 pages long, but way before the middle I felt as if I had three pages left. So much action, so many emotions, so very strong ships!!! I didn't feel bored or relaxed at any point and thank the Saints I have the second part, otherwise I would get into prison, because I would break the Quarantine and reid every bookstore to get Crooked Kingdom. Leigh Bardugo, you're my 2020 miracle!
0
Circe
Κίρκη
Στον οίκο του τιτάνα Ήλιου γεννιέται μια κόρη, αλλιώτικη από τις άλλες. Η Κίρκη μεγαλώνει στη σκιά των παντοδύναμων συγγενών της. Δεν είναι εκθαμβωτική ή δυνατή όπως η Πασιφάη ή ο Πέρσης. Στην αρχή, μοιάζει σχεδόν θνητή. Έτσι, γίνεται ο παρίας της οικογένειας της, μέχρι που η συνεχής απόρριψη τη φέρνει σε απόγνωση και αυτή με τη σειρά της την οδηγεί στην εξορία, στο γνωστό νησί της Αίαιας. Καθώς προχωρούσε η ιστορία, γεμάτη λυρισμό και μελαγχολία, είχα καταλάβει πως η συγγραφέας ήθελε να δείξει μια πιο ανθρώπινη πλευρά της Κίρκης. Άλλωστε, η μυθολογία δημιουργήθηκε από θνητούς, που έδιναν χαρακτηριστικά τους σε θεότητες για να δικαιολογήσουν τις κακουχίες που ταλάνιζαν την καθημερινότητα τους. Γνωρίζοντας το γνωστό μύθο περί μεταμόρφωσης, έλεγα πως επρόκειτο για την ιστορία του πώς κάποιος γίνεται ο κακός. Επηρεασμένη από τη γενική προκατάληψη με την οποία ανατράφηκαν γενιές και γενιές Ελλήνων, περίμενα να τη δω να γίνεται το τέρας που οι περισσότεροι τη θεωρούν. Και φυσικά έκανα λάθος. Η συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά την ελληνική μυθολογία και πιάνοντας το κουβάρι της, υφαίνει μια θλιμμένη ιστορία γεμάτη μοναξιά και αγώνα. Αγώνα για αποδοχή, επιβίωση, αγάπη. Δεν με πείραξε το γεγονός ότι αναμίχθηκαν πρόσωπα από άλλους μύθους, καθώς το γενεαλογικό δέντρο της Κίρκης το επέτρεπε και η Miller το χειρίστηκε με απόλυτη μαεστρία. Δεν υπήρξε στιγμή που να θεώρησα τον εαυτό μου ανώτερο των γνώσεων της λόγω καταγωγής ή ακόμα και σπουδών. Η συγγραφέας ήξερε πολύ καλά τι είναι αυτό για το οποίο έγραψε και φρόντισε να το περάσει και στους αναγνώστες της.
0
Finale
You're my forever
The third part of a trilogy is always the one that changes everything. Caraval did that from the second book and the third part added more anticipation and magic. In the final chapter of the most colorful series I've ever read the two sisters had to deal with a huge threat. The Fates. A huge secret was revealed to Scarlet. Tella had to choose between love and the pain of losing someone in order to keep them safe. Julian had to fight his game self and Legend... well Legend just had to stop being so stubborn. There's so many things I wanna say but I'm incapable of controling my emotions and I fear that I might spoil something. Caraval is the kind of series that was made of magic and mystery. It's the kind of series that will have you question your own existence and doubt anything you take for granted. It's a majestic game worth playing. Can you handle it?
0
Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες
Μαγευτικό
Το συγκεκριμένο σύγγραμμα πρόκειται για ένα αριστούργημα με όλη την έννοια της λέξης. Βαδίζει στα σκοτεινά μονοπάτια της μοναξιάς και υπογραμμίζει τα κακώς κείμενα της κάθε κλειστόμυαλης κοινωνίας με έντονη τη μελαγχολία. Πρέπει κάθε αναγνώστης να του δώσει μια ευκαιρία.
2
Ruin and Rising
Grisha #3
Mindblown. Absolutely fantastic! Leigh isn't the kind of author that will give us a good time. She's been giving plenty of twists and making me like everyone - even the villain - since book N1. Everyone had a reason, a justification. Leigh's world is realistic and filled with humans. I'm not talking about the race but the emotions, the motives. Ruin& Rising has me sobbing over the beautiful cover. The epilogue to this great adventure was majestic. I will always be a Darlking girl & the bonus material in my copy just made me love him more fiercely. The arcs were great, the plot was breathtaking, the suicide sqaud the best part of the book and those massive plot twists? I don't even have time during this lockdown to squeal about. I'm glad the GrishaVerse is not over with this one. I really want to keep traveling through Ravka, Fjerda, Shu and back again. And if Leigh ever sees this, PLEASE GIVE ME AN ALINA PREQUEL, I HAVE SO MANY QUESTIONS!
0
Siege and Storm
Grisha #2
I'm really sad. And overwhelmed. But mostly sad. When is little Alina gonna take a break? When is someone gonna show her some sympathy? Or when will she accept the Darkling and the two of them become the most devious couple ever? Apart from the great plot and the breathtaking beginning & finale, Siege & Storm walked us through darker paths. Alina is struggling with lonliness and depression. Leigh never fails to talk about serious matters like that, even if it's not the main theme. Both Ninth House and The Shadow & Bone trilogy are very open with the issue. I can tell because I have my own problems and I can see myself in the lonely girls. The new characters were something! Especially Nikolai. I had a love - hate relationship with him but in the end it was mostly love. The siblings were very badass and far more likable than Mal. Whoever dislikes that stuck up dude, please contact me. Enemies bring friends closer.
0
Shadow and Bone
Couldn't put it down
It was probably the first time I started reading a book without having any idea about the plot. Even though the Shadow & Bone trilogy is everywhere, I hadn't undrestood what it's about. Someone ought to have spared me the pain! Leigh Bardugo is my 2020 sensation. My first encounter with her was through Ninth House, something very different from Grisha Verse. However, the hints of darkness were also there. In the first part of the trilogy, we're thrown into a world of war and monsters, so we know that the adventure is going to be big. Just like the heartache. I particularly enjoyed the emotional challenge with Darkling and I still find myself liking him or hoping that things will be very different in the next chapters. All and all, Shadow and Bone is a page turner fantasy adventure, with a really interesting world based of Russian culture. That was a huge plus for me, because I get tired of mainstream-english-like worlds. I'm not saying that they are not good, just that other cultures deserve equal represantation. Another thing I admired is about the bonus material my copy had, so if you've read a different edition be prepared for minor spoilers Leigh doesn't exclude from her books women who have been abused and always explores the desperation that will suffocate them in order to find a moment of peace. I tried to find excuses for Genya, even though I knew that her betrayl is huge and I would personally not forgive her. But as I read about her pain and struggles I couldn't hold a grunge. She's a warrior, more than a pretty thing and I hope that she gets her revenge on anyone who has eploited her and hurt her. That means you too, Darkling. Sorry.
0
Colorful!
Caraval series is probably the most colorful books I've ever read. Literally! Stephanie Garber's writing is so poetic and majestic that I wouldn't imagine her writing anything else. In the second part of the trilogy, it's Donatella's turn to play and just like her sister that decision was made by someone else. Scarlet was luckier though, because her sister wanted her to be swept by the magical world and be free. Tella is the opposite of free. The colours of the second part were darker shades since the mystery and the dangers were greater. I loved every part of the journey and even though the huge revelation was not that big of a surprise, I felt a little betrayed just like Tella. A part of me was happy though, because I have a thing for villains getting the girl. My only complain is that I would prefer more Julian & Scarlet, not just together. I think that their appearance would have made Legendary even more dramatic. But I have a feeling that Finale will make it up to me. After all, Scarlet did a very very very naughty thing and we need to see Julian's reaction!
0
Οι μάγισσες της Σμύρνης
Οι μάγισσες της Σμύρνης
Μια ιστορία που μυρίζει Ανατολή, γεμάτη ατμοσφαιρικότητα και μυστήριο. Ήταν όμως κάπως πρόχειρα γραμμένη και της έλειπε η ένταση που υπήρχε στην σειρά.
0
Θα σε περιμένω
Θα σε περιμένω
Πόσο μπορεί να περιμένει ο έρωτας; Μερικούς μήνες; Χρόνια; Μια αρκετά καλή ιστορία που αποδεικνύει το μεγαλείο της αγάπης. Θα το ήθελα όμως πιο τολμηρό και με περισσότερη δράση.
0
Μάλαμα κι ασήμι
Μάλαμα κι ασήμι
Ένα ταξίδι στον χρόνο σε κοινωνίες και ήθη αρκετά μακρινά από εμάς. Μια συμπαθητική δουλειά της συγγραφέως που όμως δεν με συγκίνησε αρκετά. Άργησε πολύ να έρθει η κορύφωση. Παρόλα αυτά είναι μια καλή επιλογή για τους λάτρεις του είδους.
0
Λίλιθ
Λίλιθ
Πρόκειται για ένα πάρα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο και κάπως τολμηρό για την εποχή που γράφτηκε αλλά και τον ίδιο τον συγγραφέα. Παρά τον τίτλο, η ιστορία δεν επικεντρώνεται στην γνωστή δαιμόνισσα, αλλά σε μια υπερκόσμια διάσταση που παραπέμπει στην Κόλαση και τον Παράδεισο. Ουσιαστικά πρόκειται για μια προσωπική θεία κωμωδία του συγγραφέα και έντονες φιλοσοφικές - μεταφυσικές ανησυχίες που αγκαλιάζουν όλο το φάσμα της Βίβλου. Η Λίλιθ δεν είναι η συνηθισμένη femme fatale που συναντάμε σε άλλα έργα και η ευάλωτη υπόσταση της έγκειται σαφέστατα στις απόψεις του δημιουργού περί κάθαρσης και λύτρωσης. Είναι μια μίξη η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη και όλα εκείνα τα έργα που πραγματεύονται την Κατάβαση, αλλά με πολύ πιο σκοτεινή κι αλλόκοτη χροιά.
0
Outlander 1 Outlander
Sassenach
Ένα βιβλίο που συνδυάζει την φαντασία με το ιστορικό μυθιστόρημα. Με το μοναδικό ταλέντο της Diana Gablon μεταφερόμαστε στην Σκοτία του 18ου αιώνα λίγο πριν το ξέσπασμα ενός αιματηρού πολέμου. Γνωρίζοντας πολύ καλά την εποχή για την οποία γράφει, δεν μπορούμε παρά να ζήσουμε μαζί με την Κλαιρ την μετάβαση από το παρόν στο μακρινό παρελθόν. Μια δυνατή αρχή μιας πολλά υποσχόμενης σειράς βιβλίων.
0
Vampire & Succubus
Succubus Blues
Μετά το YA η Ρισέλ Μιντ στρέφεται στο ερωτικό φάντασυ και εμείς δεν θα μπορούσαμε να είμαστε περισσότερο χαρούμενοι. Το πρώτο μέρος της εξαλογίας με τίτλο Τζωρτζίνα Κινκέιντ, μας βάζει στον κόσμο μιας Σούκουμπους που σαν ερωτική δαίμονας τρέφεται μέσω της ερωτικής επαφής. Σε αυτό το βιβλίο βλέπουμε την ικανότητα της συγγραφέως να μεταπηδά στο αγαπημένο μου - πια - New adult με τόλμη.
0
The Great Gatsby
The american dream
Όλοι σε αγαπούν όταν είσαι στην κορυφή, αλλά όχι όταν πέσεις. Ο Μεγάλος Γκάτσμπυ, ένα από τα κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, πραγματεύεται έντονα τις διαφορές ανάμεσα στις τάξεις και το αμερικάνικο όνειρο που οδήγησε αρκετούς στην καταστροφή. Όλα μπορούν να φαντάζουν παραδεισένια όταν κρατάς τον κόσμο στα χέρια σου, αλλά όταν σου ξεφύγει είσαι μόνος και προδομένος από τους πάντες. Ένα μελαγχολικό βιβλίο που παρουσιάζει με κάθε λεπτομέρεια την εποχή στην οποία διαδραματίζεται και τις νόρμες που διαμόρφωσαν αμφιλεγόμενες προσωπικότητες.
0
To Kill A Mockingbird
To kill a mockingbird
Μια συγκλονιστική ωδή κατά του ρατσισμού και των στερεοτύπων. Ένα διαχρονικό διαμάντι και μια δυνατή πένα που κάθε αναγνώστης οφείλει να έχει μελετήσει.
0
Τελευταία θυσία
#6
Το επικό φινάλε σε ένα μαγικό ταξίδι. Με όλα τα δεδομένα να ανατρέπονται, οι χαρακτήρες βαδίζουν σε τεντωμένο σκοινί προσπαθώντας να αποτρέψουν την κατάρρευση του κόσμου τους. Η βασίλισσα είναι νεκρή και ο εχθρός δεν είναι μόνο τα αιμοσταγή Στριγκόι. Τώρα πρέπει να αφήσουν όλοι τις διαφορές πίσω για να σώσουν τα νταμπίρ και τα Μορόι από την καταστροφή. Εξακόσιες σελίδες που τις διαβάζεις με κομμένη την ανάσα.
0
Δεσμώτες ψυχών
#5
Ένα ακόμα page turner βιβλίο της σειράς, που εξακολουθεί να βαδίζει σε σκοτεινά μονοπάτια. Αυτή τη φορά όμως η Ρόουζ δεν βρίσκεται μόνη της. Η φιλία παραμένει το μεγαλύτερο ιδανικό στο βιβλίο και είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει για μία ακόμα φορά τον θάνατο.
0
Υπόσχεση αίματος
#4
Η Ρόουζ έδωσε στον Ντιμίτρι μια υπόσχεση και τώρα καλείται να την τηρήσει. Για να το καταφέρει όμως θα αναγκαστεί να γυρίσει την πλάτη στην Λίζα και όλα όσα πάλεψε να καταφέρει στην ακαδημία. Το τέταρτο μέρος είναι μια συγκλονιστική ωδή στην δύναμη της αγάπης, σε κάθε της μορφή και στον πόνο της απώλειας.
0
Φιλί της σκιάς
#3
Καθώς ο κίνδυνος των Στριγκόι μεγαλώνει, η Ρόουζ ανακαλύπτει τι είναι αυτό που την συνδέει στα αλήθεια με την Λίζα και πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει για την ίδια. Όσοι οι δυο φίλες μπαίνουν πιο βαθιά στην αλήθεια για τις δυνάμεις της Λίζα και τις σχέσεις τους με τους αγαπημένους τους, η ακαδημία απειλείται από μια ομάδα αιμοσταγών βρικολάκων. Η συνέχεια της εξαλογίας φτάνει στην απόλυτη κλιμάκωση κρατώντας τον αναγνώστη αιχμάλωτο των σελίδων του.
0
Παγωμένα χείλη
#2
Η μαγευτική συνέχεια του Vampire Academy φέρνει εμάς και την αγαπημένη Ρόουζ αντιμέτωπους με νέους και χθόνιους κινδύνους. Μια απόδραση από την ρουτίνα που μετατρέπεται σε λουτρό αίματος, ένας θάνατος που αναγκάζει την Ρόουζ να μεγαλώσει απότομα και η συνεχής υπενθύμιση ότι η καρδιά της δεν μπορεί να έχει αυτό που θέλει για χάρη της καλύτερης της φίλης.
0
Vampire Academy
#1
Η φιλία είναι δύσκολο πράγμα, ειδικά αν είσαι νταμπίρ και πρέπει να το σκάσεις από την προστατευτική ακαδημία βρικολάκων με την κολλητή σου που είναι Μορόι. Όταν όμως η υπόλοιπη κοινότητα παίρνει τις φυγάδες στο κατόπι και τις γυρίζει στην ακαδημία, τότε η φιλία αποδεικνύεται σχεδόν επικίνδυνη. Το ίδιο και η εμπιστοσύνη. Το συγκλονιστικό πρώτο μέρος μιας επικής περιπέτειας βασισμένης στην σκλαβική μυθολογία καταρρίπτει όσα έχετε δεδομένα για τα YA.
0
Queen of Nothing
By you I am forever undone
A magnificent epilogue to a great trilogy. The characters gather up for one finale battle against all odds.
0
Wicked King
A puppet king or a spy?
Much better than the first one. Full of schemes and agony. Not your average YA fiction.
0
Cruel Prince (The Folk of the Air)
If I cannot be better than them, I will become worse
I am really conflicted about this book. The idea is great. The setting is beautifu. The story has potentional but something bothered me. I've been seeing The Cruel Prince around Bookstagram for quite some time and after five monts of literally chasing it, I finally got the the trilogy in my bookcase. The hype was huge and the Goodreads rate is surprisingly high but I didn't love it. I didn't hate it either ofc. Up until the bloody coronation I've been forcing myself to keep going. I wasn't going to stop reading it, because it wasn't boring. But it wasn't thrilling. I missed the action for a long time, even though the troublesome characters could be more... troublesome. After the big plot twist, the book turned out to be a page turner. The characters stopped being pushed around by the author and actually acted on their own. They were all interesting since the moment we met them, because Holly Black built a world where it's ok to be naughty. And me likey lawful evil / chaotic neutral characters. But for the most part, it was obvious that she was setting the rules and that they were just puppets. Jude was my favourite ofc. She was a fighter, a badass mortal willing to bend the entire kingdom to her will, to have it lived by her own rules. She was sensitive and sometimes vulnerable. But all the things that made her weak in the Feys' eyes she turned them into her golden armour. You go girl! I'm so rooting for you. (And your enemy to be lover ofc!)
0
Secret History
Ο δρόμος της ψυχικής κάθαρσης
Όταν ολοκληρώνουμε ένα βιβλίο νιώθουμε ένα μικρό κενό. Έχοντας αγαπήσει την ιστορία και έχοντας ταξιδέψει σε έναν ξένο κόσμο κάτι μέσα μας λείπει μόλις γυρίσουμε και την τελευταία σελίδα. Τις περισσότερες φορές με βλέπετε να κάνω ξεδιάντροπο fangirling για τα βιβλία μιλώντας για το πώς μου ρούφηξαν τα συναισθήματα. Η μυστική ιστορία όμως δεν έκλεψε την καρδιά μου. Η μυστική ιστορία με οδήγησε στον κόσμο του Ρίτσαρντ και της ομάδας του και θα μείνω για πάντα μαζί τους. Η μυστική ιστορία ήταν μια μαύρη τρύπα που με ρούφηξε και δεν νομίζω ότι σκοπεύω να γυρίσω. Σε ένα φαινομενικά απλοϊκό πανεπιστήμιο, μια μικρή ελίτ παρακολουθεί μαθήματα ελληνικών υπό την επίβλεψη του πιο αμφιλεγόμενου καθηγητή που θα μπορούσε να υπάρξει. Ο Ρίτσαρντ μαγεύεται από αυτή την μυστικότητα που περιβάλλει τον Τζούλιαν και την ομάδα του και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να γίνει μέλος αυτής της ελίτ. Σκοπός του δεν είναι τα χρήματα ή η κοινωνική ανέλιξη, αλλά να μυηθεί σε έναν κόσμο βγαλμένο από τον κλασικό πολιτισμό. Μόνο που αυτή η κουλτούρα περιέχει και τα πιο χθόνια μυστικά. Η ιστορία του Ρίτσαρντ, του Χένρυ, της Καμίλλα, του Φράνσις και του Τσαρλς δεν είναι παρά ένας φόνος και μια μακρά πορεία προς την κάθαρση. Η Ντόναρτ Ταρτ με την υπέροχη γραφή της, την γλαφυρότητα της και το σκοτεινό aesthetic της βαδίζει στα επικίνδυνα μονοπάτια του ανεξέλεγκτου ενθουσιασμού με το άγνωστο, το οποίο πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει σε κάτι άσχημο. Όταν τέσσερα άτομα διαπράττουν μια διπλή ύβρις δεν μπορούν παρά να οδηγηθούν στην νέμεσις και την τίσις. Το αιώνιο τρίπτυχο της τιμωρίας καταδιώκει τους θαυμαστές της αρχαιοελληνικής κουλτούρας συνυφασμένο με την έννοια της αμαρτίας και της κόλασης (inferno). Εξαίρετοι συγγραφείς της παγκόσμιας λαογραφίας κάνουν συχνά την εμφάνιση τους για να τονίσουν μέσα σε όλα τον βιασμό της ανθρώπινης ψυχής μετά από μια βίαιη πράξη. Ένα από τα πράγματα που θαύμασα πολύ ήταν τα ψυχογραφήματα των πρωταγωνιστών. Με εξαίρεση τον Μπάνι, που για προσωπικούς λόγους δεν μπορούσα με τίποτα να συμπαθήσω, οι υπόλοιποι ήταν ανθρώπινοι. Αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις προσωπικές μου απόψεις, μπόρεσα να δω καθαρά τα κίνητρα τους και να τους δικαιολογήσω. Ειδικά ο Χένρυ, που αποτελεί το πλέον αμφιλεγόμενο άτομο, ήταν για μένα η μεγαλύτερη πρόκληση. Πέρασα μαζί του όλα τα στάδια επαφής με έναν χαρακτήρα, από συμπάθεια, απέχθεια, θαυμασμό και θλίψη για την κατάληξη του. Όλοι είχαν το έντονο ταμπεραμέντο χωρίς την βαρετή υπόσταση του πολύ-αγνός-για-όλα-ήρωα, αλλά νομίζω πως εκείνος με συγκλόνισε περισσότερο. Πολλές φορές τα κίνητρα του δεν ήταν ξεκάθαρα, ενώ φαινόταν απλά τρελαμένος -κυριολεκτικά και μεταφορικά - με ιδέες και πρακτικές πολύ μακρινές από αυτόν. Στην πραγματικότητα, άφησε τα εγκλήματα του να τον επηρεάσουν περισσότερο καταλαβαίνοντας καλύτερα από όλους την ύβρι που είχε διαπράξει. Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για την Μυστική Ιστορία, τους αμφιλεγόμενους μαθητές, τον εγωπαθή καθηγητή που αρνούταν να δει την αλήθεια μέχρι να σκάσει μπροστά του και εν τέλει εγκατέλειψε την ομάδα σαν δειλός που ήταν. Κι ίσως τελικά αυτό να κάνω. Με άγγιξε με έναν τρομακτικό τρόπο και με ανάγκασε να δω και τα δικά μου σκοτεινά μυστικά. Όποιος δεν φοβάται να αντικρίσει την κόλαση που κρύβει μέσα του, δεν έχει παρά να διαβάσει το μυθιστόρημα και να βυθιστεί σε μια ιστορία μυστηρίου και πολύ αλκοόλ!
1
Go Set a Watchman
You don't see colours. You only see people
What do you do when your whole world comes crushing down? You take a trip down to memory lane and try to see all the hints that you've missed. Our little Scout is all grown up and lives in New York. She occasionally visits her home town to keep company to her old father and see her on and off boyfriend, Henry. Her last visit though will be the most unpleasant of all. Being still the unconventional girl, unwilling to follow her time's rules, she comes across a devastating truth about her father. Atticus's new attitude is what makes this book so controversial, yet I find it the most challenging thing in Go set a watchman. It's hard to compare this old racist to the lawyer that defended an Afroamerican almost two decades ago. But what was his true motive? I think the answer is all over Go Set a watcman. First of all, "To kill a mockingbird" was pretty much the POV of Jeane Louise, a little girl that admired her daddy. Her loving hero avoided the whitewashed community and became an Afro's defender. Maybe that dream was nothing but childish thoughts. Atticus is a lawyer above all and defends only the law, a law he's not willing to see changed. After all, years have passed and not all people grow up to become better. Despite his character undevelompent, Atticus cannot but admire his daughter's mind for she is the independent woman he'd always wanted her to be. Therefore, we all know that Jeane Louise will change the world and will not stop fightint for equal rights. As they've said she's colourblind and all she sees is people. And that's exactly what a narrow - minded community like Maycomb needs. That's exactly what we all need even almost 6o years later...
0
Βραδινά ραντεβού
Το λευκό της στο μαύρο μου
Χθες το βράδυ είχα ένα όμορφο Ραντεβού. Πήγα στο Σικάγο και γνώρισα την Κάλι με τον Κέιν. Ναι, το διάβασα μέσα σε μια μέρα, διότι άπαξ και αρχίσεις αυτό το βιβλίο δεν μπορείς να το αφήσεις κάτω. Επιπλέον, η ροή κυλάει σαν νερό χάρις την γραφή της Τατιάνας. Η ιστορία ταξιδεύει τον αναγνώστη στο Σικάγο και παρουσιάζει τις ζωές δυο απλών ανθρώπων. Ο καθένας έχει τις δικές του ανησυχίες για τις σχέσεις κι όταν τελικά συναντούνται, η ανατροπή όσων πίστευαν ταρακουνάει την πόλη συθέμελα. Απόλαυσα κάθε στιγμή της Κάλι με τον Κέιν και χάρηκα πολύ βλέποντας την ωρίμανση τους μαζί. Τα ερωτικά μυθιστορήματα βλέπετε δεν αφορούν μονάχα την ερωτική συνεύρεση, αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις στον 21ο αιώνα. Μπορείς να ταυτιστείς ή να δεις γνωστούς σου στους πρωταγωνιστές και ίσως να συλλογιστείς για όλα όσα θεωρείς δεδομένα. Αξίζει να αναφερθεί πως το βιβλίο δεν πραγματεύεται μόνο τις ερωτικές σχέσεις, αλλά και τις τοξικές φιλίες που σίγουρα μας έχουν βασανίσει σε κάποια στιγμή της ζωής μας. Έτσι, χωρίς (ίσως) να είναι ο βασικός στόχος της Τατιάνας, μας δίνει σημαντικές συμβουλές με παραστατικά παραδείγματα. Και κάπως έτσι περνάς ένα από τα πιο όμορφα βράδια.
0
Η ομίχλη
Τι κρύβεται εκεί μέσα;
Τα βιβλία μου τοποθετούνται στα ράφια ανάλογα με το είδος και έπειτα το ύψος. Στο section του τρόμου λοιπόν μπήκε πρόσφατα και η Ομίχλη και με βάση το ύψος της, τοποθετήθηκε δίπλα στο Νεκρονομικόν. Όταν το διάβασα συνειδητοποίησα ότι έτσι κι αλλιώς η θέση του είναι δίπλα του. Η Ομίχλη είναι μια σύντομη μεταφυσική ιστορία τρόμου με έντονο το Λαβκραφτιανό στοιχείο. Σε μια ακόμα άτυχη πόλη του Μέιν ξεσπάει μια καταιγίδα και έπειτα περικυκλώνεται από μια φονική πάχνη. Μια ομάδα ανθρώπων εγκλωβίζεται σε ένα σούπερ μάρκετ και πασχίζουν να βρουν τρόπο να ξεφύγουν από τα δαιμονικά πλάσματα που ευδοκιμούν μέσα στην ομίχλη. Ήταν ένα ακόμα έργο που φώναζε Stephen King χάρις την ρεαλιστικότητα, την ωμότητα όποτε έπρεπε, το πατρικό στοιχείο και το ανοιχτό τέλος. Έλειψε και εδώ το γυναικείο στοιχείο σε πολλά σημεία του έργου, πράγμα που συμβαίνει σε πολλά βιβλία του. Ξέρω πως μπορεί να δώσει πολλά παραπάνω ως προς αυτό, απλά στα παλιά του έργα θυμώνω βλέποντας περισσότερους άντρες, ενώ οι γυναίκες συναντούν γρήγορα το τέλος τους. (Και μάλιστα η σύντροφος του πρωταγωνιστή. Αν ήμουν η γυναίκα του, θα ανησυχούσα πάρα πολύ!) Ανακουφίζομαι βέβαια γνωρίζοντας για την ύπαρξη των Ωραίων Κοιμωμένων.
0
Σάλεμς Λοτ
Μια ασυνήθιστη πόλη
Όταν ήμουν μικρή μου άρεσε να αποκοιμιέμαι με την τηλεόραση ανοιχτή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ξυπνάω στην μέση της νύχτας και να αντικρίζω σκηνές από ταινίες αρκετά βίαιες για ένα παιδί. Πολλές αποτυπώθηκαν στο υποσυνείδητο μου και είτε με έκαναν να λατρέψω το είδος της ταινίας ή να φοβηθώ. Μία από αυτές τις σκηνές ήταν μιας ασπρόμαυρης ταινίας με βρικόλακες. Μια όμορφη κοπέλα έπεσε θύμα ενός βαμπίρ και την μύησε στα σκοτεινά μονοπάτια της νύχτας. Το αποτέλεσμα ήταν να την παλουκώσει κάποιος (ο αρραβωνιαστικός της;) και ποτάμι αίματος να αναβληθεί από την καρδιά της. Θα μου πείτε, τι σας νοιάζει; Μια παρόμοια σκηνή συνάντησα στο Σάλεμς Λοτ και ξύπνησε τόσες αναμνήσεις σε ένα κομβικό σημείο. Γιατί το Σάλεμς Λοτ δεν είναι το συνηθισμένο βιβλίο για βρικόλακες. Γραμμένο σε μια εποχή που οι απέθαντοι ήταν ο φόβος και ο τρόμος και δεν τους δίνονταν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά που αναπτύχθηκαν στον 21ο αιώνα, μου θύμισε πόσο μου έλειψε αυτή η αναπαράσταση. Ομολογώ πως αγαπώ και τους ευαίσθητους βρικόλακες με νεωτερικά στοιχεία (Matthew De Clairmont με ακούς;) αλλά υπάρχουν και φορές που έχω ανάγκη την πρωτότυπη λαογραφία, όπως την πρωτοαγάπησα. (Ναι, στα έξι μου εκστασιάστηκα με το παλούκωμα. Εσείς είχατε καλύτερη παιδική ηλικία;) Η ατμοσφαιρική και γλαφυρή γραφή του Κινγκ μας παρουσιάζει μια επαρχιακή πόλη με τις αναποδιές της και τα μυστικά της. Τίποτα διαφορετικό. Μέχρι που φτάνει στο Τζερούσαλεμς Λοτ μια αινιγματική παρουσία και ξεχύνεται ο θάνατος. Μερικοί πολίτες, ανάμεσα τους και ένας συγγραφέας που θέλει να ξεπεράσει τους δαίμονες του, πασχίζουν να δώσουν φως στο μυστήριο των θανάτων, αλλά πόσος ήλιος μπορεί να χωρέσει σε μια τόσο μικρή κοινότητα; Το σκοτάδι βρίσκει πρόσφορο έδαφος και έτσι η πόλη βρίθει από τα πλάσματα που αγαπούν την νύχτα.
2
Σκοτώνοντας το παιδί των καταρρακτών
Σκοτώνοντας το παιδί των καταρρακτών
Τι να πρωτοπώ γι' αυτό το βιβλίο; Είναι ένα βιβλίο φαντασίας, αφού τοποθετείται σε ένα τελείως φανταστικό χωροχρόνο που όμως θυμίζει τόσο έντονα την δική μας πραγματικότητα. Οι χαρακτήρες αν και πολλοί, γεμίζουν ευχάριστα τις σελίδες με τις έντονες προσωπικότητες τους και το ξεκαρδιστικό χιούμορ τους, φανερό απότοκο του συγγραφέα. Δεν θα ήθελα να σταθώ τόσο στην πλοκή, την οποία λάτρεψα και περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια. Εκεί που θέλω να εστιάσω -και να συγχαρώ τον Σταύρο γι' αυτό- είναι πως δεν διστάζει να μιλήσει για τον σεξισμό (πολύ ενθαρρυντικό όταν μιλάμε για άντρα συγγραφέα), γράφει και LGBTQ χαρακτήρες εδραιώνοντας και την δική τους παρουσία σε κάθε κόσμο (φανταστικό ή μη), ενώ δεν λείπει το πολυπολιτισμικό στοιχείο. Τα περισσότερα βιβλία φαντασίας χτίζονται πάνω σε ένα καθαρά δυτικό πρότυπο αποκλείοντας και την άλλη μεριά του πλανήτη. Ο Σταύρος όμως όχι μόνο αρνείται να κάνει διακρίσεις, αλλά γράφει χαρακτήρες μεσανατολίτικης καταγωγής με μηδενική προκατάληψη. Συστήνω το βιβλίο ανεπιφύλακτα και σας εγγυώμαι ότι θα έχετε εμπλουτίσει και ποιοτικά την βιβλιοθήκη σας.
2
Διάδοχοι, Η Πληγή του Δράκου
Η αρχή μιας περιπέτειας
Είναι μια φυσιολογική μέρα. Ξυπνάς αργοπορημένα, πας στην δουλειά και -ω τι κρίμα- μαθαίνεις ότι το αφεντικό σου πέθανε. Εντάξει, ήταν μεγάλος σε ηλικία και όλα μπορούν να σε συμβούν σε έναν άνθρωπο. Μόνο που το αφεντικό της Λίνας δεν είναι κοινός θνητός. Και το ίδιο ισχύει για τον γιο του και την ίδια! Η μαγεία είναι αλήθεια και η Μελίνα Ανδρεάδη καλείται να αφομοιώσει το γεγονός ότι είναι μέρος του μαγικού κόσμου. Προσπαθώντας να ανακαλύψει από πού προέρχεται, πώς να ελέγχει τις δυνάμεις της και φυσικά στον αγώνα να αποδεχτεί ότι τα παραμύθια δεν είναι παρά η ιστορία της καταγωγής της έρχεται αντιμέτωπη και με μια μεγάλη πρόκληση: Τον Ντάνιελ Φιλντ! Έναν σατανικό διάδοχο που αρέσκεται στον πόνο των άλλων; Ή μήπως όχι; Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση της Πληγής του Δράκου και μου είναι πολύ δύσκολο να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου και να γράψω μια αξιοπρεπή κριτική. Αλλά αυτό είναι αδύνατον κι ίσως να είναι μια τρανή απόδειξη ότι αξίζει να μπείτε στον κόσμο των Διαδόχων. Σε κάθε σελίδα θα καρδιοχτυπάτε και θα συμμερίζεστε πλήρως τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών γιατί η γραφή της Μαρίας έχει τον μαγικό τρόπο να μιλάει στην καρδιά σας κι όχι στην λογική σας. Το μυαλό σας θα κάνει συνεχώς δέκα στροφές το λεπτό προσπαθώντας να δώσει μόνο του απαντήσεις στην ταραγμένη Μελίνα με την αμφιλεγόμενη καταγωγή. Και κάπου κάπου θα χαλαρώνετε με τρυφερές σκηνές ανάμεσα σε ένα φαινομενικά εύθραυστο πλάσμα και έναν σκληροπυρηνικό δράκο. Όμως η αλήθεια θα αποδείξει το αντίστροφο. Μην διστάσετε να πιάσετε στα χέρια σας τους Διαδόχους και δεν θα χάσετε. Οι 692 σελίδες θα είναι σε θέση να σας πουν περισσότερα από τον μέσο αναγνώστη. Κάθε παράγραφος θα σας παρασύρει σε ένα μαγικό μονοπάτι και θα θέλετε να γυρίσετε με αγωνία την σελίδα για να βρουν την λύτρωση όσοι πόνεσαν από την ματαιοδοξία του παρελθόντος. Πιάστε λοιπόν τα ραβδιά σας, πάρτε αγκαλιά τα δαιμόνια σας και περάστε την πύλη της Ιερής Πηγής. Και αν είστε τυχεροί, μπορεί να ενεργοποιήσετε την sassy πλευρά του υποσυνείδητου σας!
0
Σκοτεινά βήματα
Πού θα σας βγάλουν;
Σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόνος, η μιζέρια και η διαφθορά ένα χαρωπό ξωτικό κάνει την εμφάνιση του και υπόσχεται να μετατρέψει αυτή την δυστοπία σε κάτι καλύτερο. Παρέα με τέσσερις ανθρώπους, που κατέχουν μαγικές δυνάμεις, ξεκινάει ένα ταξίδι γεμάτο κινδύνους και περιπέτεια. Μέσα από τις σελίδες των Σκοτεινών Βημάτων γνωρίζουμε όχι μόνο τους πρωταγωνιστές, αλλά και τους ανθρώπους που θα βρεθούν στο διάβα τους, καθώς και τον κόσμο τους. Με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν, που προσωπικά με βοήθησαν να είμαι σε εγρήγορση και τις εκτίμησα λίγο παραπάνω- μας παρουσιάζεται η ιστορία των πόλεων, των θεών και των ξωτικών και φυσικά όλων εκείνων που μπλέκονται σε ένα κουβάρι για χάρη των ανώτερων πλασμάτων. Μέσω αυτών, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τα κίνητρα που οδήγησαν τους ήρωες σε αυτή την περιπέτεια, είτε θέλοντας να βοηθήσουν τους πρωταγωνιστές, είτε όχι. Να τονίσω σε αυτό το σημείο πως η λέξη "ήρωας" που χρησιμοποίησα παραπάνω, δεν έχει την έννοια του γενναίου και ηθικού ατόμου, όπως την γνωρίζουμε σε άλλα βιβλία. Πρόκειται απλώς για μια άλλη λέξη όσον αφορά τους χαρακτήρες. Ο λόγος είναι γιατί όσοι πραγματοποιούν τα σκοτεινά τους βήματα προς τον ναό της θεάς Θέλις, είναι άνθρωποι με ό,τι συνεπάγεται αυτός ο χαρακτηρισμός. Έχουν πάθη, αδυναμίες, κάνουν μεγάλα λάθη και στο τέλος αναζητούν την λύτρωση που τους προσφέρει ένας μύθος. Άνθρωποι που θυμίζουν αποβράσματα, τυραννικούς ηγέτες, αδιάφορους ένστολους πασχίζουν να πραγματοποιήσουν το όνειρο μιας θεάς. Βέβαια το όνειρο ενός είναι πάντα ο εφιάλτης κάποιου άλλου. Μέσα λοιπόν από μια απλή και κατανοητή γλώσσα και τις φιλοσοφικές ανησυχίες του Αλέξη Ζησιμόπουλου ταξίδεψα κι εγώ σε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο από αυτόν που ξέρω σήμερα, αλλά και αρκετά όμοιο. Αξίζει να πραγματοποιήσετε κι εσείς τα δικά σας Σκοτεινά Βήματα, όπου κι αν σας βγάλουν.
0
Η εποχή του κυνηγιού
LGBTQ+ Pride
Η Έρση Λάβαρη είναι μια πολλά υποσχόμενη συγγραφέας την δουλειά της οποίας θαυμάζω και ακολουθώ όσο πιο πιστά γίνεται τους τελευταίους μήνες. Έπρεπε λοιπόν να πιάσω στα χέρια μου και το πρώτο έντυπο "μωρό" της και μου δημιουργήθηκε μια έντονη απορία: Γιατί στα κομμάτια δεν το είχα διαβάσει νωρίτερα; Η συγγραφέας μας ταξιδεύει στην Σκανδιναβία, όπου μας ξετυλίγεται μια ιστορία γεμάτη περιπέτεια, κίνδυνο, έρωτα και πολύ φαντασία. Συνδυάζει άψογα λογοτεχνικά είδη χωρίς να ξενίζει σε έναν λάτρη της περιπέτειας τα ψήγματα φαντασίας ή το ανάποδο. Το μόνο που σου λείπει είναι περισσότερες σελίδες, γι' αυτό και την ξορκίζω να δώσει special κεφάλαια στον λαό! Η γραφή της ήταν άψογη με πλούσιο λεξιλόγιο και άριστη χρήση της γλώσσας. Το βιβλίο τεχνικά στέκει άψογα πλάι σε πονήματα ενηλίκων και καταξιωμένων συγγραφέων και να σημειωθεί πως η Έρση έγραψε την Εποχή του Κυνηγιού όταν ήταν έφηβη. Αυτό δίνει στο βιβλίο ακόμα μεγαλύτερη αξία όχι μόνο στο κομμάτι της γλώσσας, αλλά και στην ωριμότητα του ύφους της. Επιπλέον, είναι από τα λίγα έργα που έχουν πρωταγωνιστές LGBTQ+, οι οποίοι φυσικά δεν θυμίζουν σε τίποτα καρικατούρες σειρών των 90's. Το λαβ στόρυ τους ήταν δυνατό, ανατρεπτικό και απόλαυσα κάθε ρομαντική στιγμή του Ντάντε και του Όσσιαν, οι οποίοι έχουν αποκτήσει επάξια μια θέση στα τοπ OTPs μου. Αξίζουν λοιπόν πολλά συγχαρητήρια στην συγγραφέα, η οποία αγγίζει την πρωτοτυπία με την ιστορία που μας είπε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου.
1
Ο προφήτης του Θεού
Μια ιστορική αλήθεια
Αυτό το βιβλίο το περίμενα όλη μου την ζωή και το κατάλαβα μόλις το ολοκλήρωσα. "Ο Προφήτης του Θεού" είναι ένα έργο που ισορροπεί ανάμεσα στην ιστορική έρευνα και το μυθιστόρημα. Ο συγγραφέας έκανε μια εκτενή έρευνα για τον Μοχάμμαντ Ιμπν Αμπντ'άλλαχ και φάνηκε τόσο μέσα από το έργο όσο κι από την βιβλιογραφία και τις παραπομπές. Μια τόσο μεγάλη δουλειά -τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά- είναι το λιγότερο αξιέπαινη. Σε όλη την διάρκεια του έργου, ο συγγραφέας δείχνει τον ύψιστο σεβασμό στα ιστορικά πρόσωπα, μέσα από τους τρεις πρωταγωνιστές, και κυρίως στον βασικό χαρακτήρα, τον Προφήτη. Δεν βρίσκεις πουθενά την προπαγάνδα του σήμερα σε βάρος μιας πίστης που όλοι αγνοούν, αλλά όλοι κακολογούν. Η βαθιά φιλοσοφία του Ισλάμ, η γέννηση και τα πρώτα βήματα εξάπλωσης του παρουσιάζονται με την μορφή θεατρικής σχεδόν παράστασης, χάρις τον μεγάλο αριθμό διαλόγων ανάμεσα στον παντογνώστη σύντροφο του Μοχάμμαντ και τον γραφέα με τις εύλογες απορίες. Πολλές φορές μπορεί να φάνταζε βλάσφημος, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για την αναπαράσταση εκείνου του πιστού που αγαπάει τον θεό του, αλλά αμφισβητεί ένα κατεστημένο που εδραιώθηκε από τρίτους. Είναι ίσως ένας πρόδρομος των μυστικιστών, αφού η ιστορία τοποθετείται το 672 μ.Χ., την εποχή των Ομεϋαδών οι οποίοι δεν διατήρησαν την βαθιά θεοκρατία των προκατόχων τους. Επιπλέον, σε σύντομο χρονικό διάστημα θα προκύψουν οι σούφι. Μέσα στο έργο, αλλά κυρίως στο τέλος, υπάρχουν όμορφα αποφθέγματα με σημαντικά μηνύματα, τα οποία δεν έχουν σκοπό να υπονομεύσουν την Ανατολή και την πίστη της, αλλά να υπογραμμίσουν την αδυναμία των ανθρώπων κάθε κοινωνίας να διατηρήσει την ομορφιά κάτι θείου. Μακάρι αυτό το βιβλίο να πέσει στα χέρια εκατοντάδων αναγνωστών και να το αντιμετωπίσουν με τον σεβασμό και το καθαρό μυαλό που το αξίζει. Έχει να πει πολλά περισσότερα από όσα προοικονομεί η περίληψη του οπισθόφυλλου.
0
Εφιάλτες: Αποδέσμευση
Η καρδιά μου είναι μέσα σου
Έτσι ακριβώς νιώθω για αυτό το βιβλίο, για ολόκληρη την τριλογία. Μόλις την ολοκλήρωσα της έδωσα ένα κομμάτι μου, γιατί εκείνη μου χάρισε πληθώρα συναισθημάτων. Για μία ακόμα φορά η πλοκή ήταν καταιγιστική, τα plot twist σου έκοβαν την ανάσα, η Ονόρα με τον Ρέι ήταν δέκα φορές πιο υπέροχοι και η αποκάλυψη της μεγάλης αλήθειας με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Η φαντασία και η προσεγμένη δουλειά της Άρτεμις έφεραν ένα μαγικό αποτέλεσμα που θα είναι για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου. Είναι από τα βιβλία που με γέμισαν πληθώρα συναισθημάτων για ένα σωρό λόγους -όπως η αληθοφάνεια των χαρακτήρων- και δύσκολα μπορώ να σταθώ στην πλοκή ή στον τρόπο γραφής. Έτσι κι αλλιώς έχω αναφέρει και στα άλλα βιβλία πως είναι εξαιρετικά. Θα κλείσω μόνο με την ίδια κουβέντα που είπα και στην συγγραφέα: Οι εφιάλτες με σημάδεψαν και σίγουρα θα τους διάβαζα και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φορά. Και κάθε φορά θα ένιωθα ακριβώς τα ίδια πράγματα. Αντίο Ρέι και Ονόρα. Είθε το μέλλον σας να είναι ένα όμορφο όνειρο.
0
Εφιάλτες – Ψευδαίσθηση
Ποια είναι η αλήθεια;
Μετά το συγκλονιστικό και τραγικό τέλος του πρώτου μέρους της τριλογίας βρισκόμουν σε δίλημμα. Από την μία ήθελα να ξεκινήσω αμέσως το δεύτερο μέρος για να σωθεί ό,τι απέμεινε από την ραγισμένη μου καρδιά, από την άλλη όμως μου ήταν αβάστακτο να διαβάσω ένα βιβλίο δίχως την Ονόρα. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα ότι θα ήταν... Ξεκίνησα την ανάγνωση μου το Σάββατο το απόγευμα και την ολοκλήρωσα Κυριακή βράδυ. Φυσικά και ενδιάμεσα έκανα διαλείμματα για να κλάψω. Μέχρι τα μισά βρισκόμουν σε κατάσταση θρήνου και από ένα σημείο και μετά η ελπίδα επέστρεψε δριμύτερη και αρνούμουν να σταματήσω την ανάγνωση αν δεν συμφιλιωνόταν το αγαπημένο μου ζευγάρι. Σαφώς και το θέμα του βιβλίου είναι τα φαντάσματα, αλλά είμαι ένας hardcore shipper σε όλα τα φάντομς, οπότε θέτω πάντα ως προτεραιότητα τα ζεύγη. Όμως δεν μπορούσα να παραβλέψω στο ενδιάμεσο όλα όσα θαύμασα και στο "Συμβόλαιο Ψυχής", όπως η εξαιρετική πένα της Άρτεμις, η πλούσια λαογραφία, η ατμοσφαιρικότητα και τα ψυχογραφήματα των πρωταγωνιστών. Φυσικά και την ώρα που γράφω αυτή την κριτική έχω ξεκινήσει ήδη την ανάγνωση του τρίτου μέρους, γιατί πολύ απλά από την στιγμή που μπεις στον κόσμο των Εφιαλτών, δεν υπάρχει επιστροφή. Κάντε λοιπόν το μεγάλο βήμα και δεν θα χάσετε.
0
Εφιάλτες: Συμβόλαιο ψυχής
Πρόσεχε την ασπροφορούσα
Το "Συμβόλαιο ψυχής" είναι ένα βιβλίο Σκούπα. Τα βιβλία Σκούπα είναι για μένα αυτά που μόλις τα ανοίγω είναι σαν να πατώ έναν διακόπτη και μέχρι το τέλος μου έχουν ρουφήξει όλα τα συναισθήματα. Όταν λοιπόν το ολοκληρώνω, πέφτω κατάκοπη στο κρεβάτι νιώθοντας το απόλυτα κενό, γιατί ό,τι είχα και δεν είχα το έδωσα απλόχερα στην ιστορία. Το πρώτο μέρος της τριλογίας "Εφιάλτες" είναι ένα άρτια γραμμένο και δομημένο έργο, πλήρως ατμοσφαιρικό, γεμάτο ευχάριστες εκπλήξεις. Η πρώτη ήταν ο αστείος πρωταγωνιστής που είχε πάντα την τέλεια ατάκα για να ελαφρύνει την βαριά ατμόσφαιρα. Ο Ρέιμοντ Κνάιτ με το βιτριολικό του χιούμορ είναι σίγουρα ένας από τους χαρακτήρες που σου μένει στο μυαλό με κάθε επιτυχημένο του comeback και διαφέρει από άλλους πρωταγωνιστές που δύσκολα χαμογελούν. Το δεύτερο φαινόμενο που αξίζει να αναφερθεί είναι η αντισυμβατικότητα των ηρώων. Ενώ στην αρχή η συγγραφέας μας βομβαρδίζει με ορισμένα κλισέ -με τρόπο που δεν σε ενοχλούν- συνειδητοποιείς στην συνέχεια ότι σκοπός της είναι να τα ανατρέψει. Κι έτσι η γλυκιά Ονόρα μετατρέπεται σε δυναμική γυναίκα έτοιμη να υπερασπιστεί ό,τι αγαπά, αλλά και να στάξει το δηλητήριο της σε όποιους την πλήγωσαν, ο σατανικός Έρνεστ δεν είναι παρά ένας απεγνωσμένος πατέρας που επιτέλους βρήκε ευκαιρία να πλησιάσει τον γιο του και φυσικά η υγιής σχέση παιδιού γονιού συνεχίζεται και με την Σάντρα και βλέπουμε τον Ρέιμοντ να μην έχει θέμα να είναι τρυφερός με την μητέρα του. Επιπλέον, ένα ακόμα κλισέ που ανατράπηκε ήταν η στιγμή που οι πρωταγωνιστές συναντούνται για πρώτη φορά και ο άλλοτε Καζανόβας Ρέι δεν επιθυμεί να προσθέσει την Ονόρα στην μακρά λίστα των κακτήσεων του, αλλά να μείνει μακριά από το "Φρικιό" Όλα αυτά ίσως για τους περισσότερους να είναι ψύλλοι στα άχυρα, για μένα όμως ήταν μερικοί λόγοι παραπάνω να αγαπήσω το βιβλίο. Είναι οι μικρές λεπτομέρειες που το βοηθούν να ξεχωρίσει και να κερδίσει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Και σαν βασίλισσα των κλισέ, χαίρομαι να βλέπω κάτι διαφορετικό και δεν μπορώ παρά να το χειροκροτήσω.
0
Η εποχή των θρύλων
Ένα βιβλίο επικού χαρακτήρα
Η Κόκκινη Αυγή είναι ένα βιβλίο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα έργα high fantasy των ξένων συγγραφέων. Ο Γρηγόρης Δημακόπουλος μας δίνει έναν δικό του χωροχρόνο που όμως είναι φανερά τα στοιχεία που έχει δανειστεί από την δική μας πραγματικότητα. Η ιστορία του φανταστικού του κόσμου, τα πολιτικά μορφώματα, οι Νομάδες, οι γνώσεις Αρχαίων που πολλές φορές ταυτίζονται με μαγεία -αλλά δεν είναι παρά η ύψιστη μορφή επιστήμης- είναι μερικά από τα παραδείγματα που με έκαναν να ταυτίσω τον φανταστικό κόσμο της Εποχής των Θρύλων με τον δικό μας. Και ως αναγνώστρια αρέσκομαι στην ταύτιση. Η ιστορία εξελίσσεται με τον τρόπο που πρέπει, χωρίς να είναι γρήγορη ή κουραστικά αργή. Παράλληλα, ο συγγραφέας βρίσκει τις σωστές ευκαιρίες να μας στήσει τον κόσμο του γεωμορφολογικά και ιστορικά, κάτι που δεν σταματάει μέχρι το τέλος του βιβλίου. Είναι κάτι που υπογραμμίζω, γιατί προσωπικά θα με κούραζε να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο σε ένα μέρος του μυθιστορήματος ασχέτως με την πλοκή. Οι περιγραφές ήταν γλαφυρές κι ένιωθες ότι έβλεπες μπροστά σου τα κτίρια, τις βουνοκορφές, το χωριό των... Αρυανών (Συγγνώμη, αλλά δεν κρατήθηκα) ή ακόμα και το μνήμα της συζύγου του πρωταγωνιστή. Δεν ήταν όμως κουραστικές, καθώς ο λυρισμός έκανε συχνά πυκνά την εμφάνιση του και στην αφήγηση, αλλά και στους διαλόγους. Οι χαρακτήρες παρουσιάζονταν με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, και ακόμα και ο καλοκάγαθος πρωταγωνιστής, Λίαμ, είχε τις στιγμές του. Δεν εξιδανικεύτηκε κανένας, πράγμα που επίσης επέτρεπε την ταύτιση του αναγνώστη. Προσωπικά λάτρεψα τον Βέιλαν, έναν άξιο ηγέτη, πιστό στον σύμβουλο του και επίσης τρυφερό πατέρα. Ήταν παθιασμένος, έκανε λάθη, αγαπούσε βαθιά την εκλιπούσα γυναίκα του και γενικά είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός "κακού" που τελικά δεν είναι τόσο "κακός" κι άρα δεν μπορείς παρά να τον αγαπήσεις. Το δεύτερο πρόσωπο που κέρδισε την συμπάθεια μου ήταν ο Ιππότης Γκερτρούν, επίσης παθιασμένος, άξιος στρατιώτης, με αρχές και επιρρεπής στο καρδιοχτύπι. Και φυσικά το αντικείμενο του δικού του πόθου δεν μπόρεσε να περάσει απαρατήρητο από μια αναγνώστρια που εκτιμά τις σκληροπυρηνικές Αμαζόνες, όπως την Ωρόρα. Είναι η τρίτη προσωπικότητα που λάτρεψα και πραγματικά ελπίζω να διαβάσω περισσότερο για εκείνη στην συνέχεια. Ένα ακόμα σχόλιο που θα ήθελα να κάνω, αφορά την τρυφερότητα των πατεράδων απέναντι στους γιους τους. Πριν ξεκινήσω την ιστορία, διάβασα τις ευχαριστίες του συγγραφέα και στάθηκα στην ειδική μνεία που έκανε για τον γιο του. Όταν γνώρισα τον Γρηγόρη στην Θεσσαλονίκη, παρατήρησα αμέσως την τρυφερότητα της προσωπικότητας του και επιβεβαιώθηκα περίτρανα στην συγκεκριμένη μνεία και στον τρόπο που παρουσίασε την πατρική αγάπη από την πλευρά του Λίαμ και του Βέιλαν. Κάθε φορά που υπήρχαν σκηνές και διάλογοι ανάμεσα σε αυτούς και τον Χόουπ με τον Νέιθαν αντίστοιχα, ένιωθα να δέχομαι η ίδια αυτή την πατρική αγάπη. Ήταν τόσο δυνατή η γραφή και σε αυτά τα σημεία. Κατά γενική ομολογία, το πρώτο μέρος της Εποχής των Θρύλων με μάγεψε, με συγκίνησε, με δίδαξε, με έκανε να ανυπομονώ για την συνέχεια και φυσικά να προτείνω το βιβλίο σε κάθε λάτρη της φαντασίας.
1
Μια θαλασσινή περιπέτεια
Αρχικά θα πρέπει να πω την μεγάλη μου αλήθεια. Η μόνη μου επαφή με τον πειρατικό κόσμο ήταν ο Τζακ Σπάροου και ο Μαύρος Πειρατής. Με βάση το δεύτερο καταλαβαίνετε πόσο ψηλές προσδοκίες είχα για το βιβλίο του Άγγελου. (Αστειεύομαι! Περίπου...) Όπως και να έχει, η ιστορία δεν με απογοήτευσε καθόλου. Αντίθετα, μπήκα στον μαγικό κόσμο του Άγγελου χθες το απόγευμα και στην μία το βράδυ είχα ολοκληρώσει την ανάγνωση. Δεν μπορούσα να αφήσω το βιβλίο στην άκρη, γιατί έπρεπε να μάθω την επόμενη περιπέτεια του Αρσίκ, έπρεπε να γνωρίσω τον κόσμο του, έπρεπε να δω πού θα τον οδηγούσαν οι ατελείωτες φουρτούνες του -κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αυτό που χάρηκα ιδιαίτερα στο Ναυάγιο της Καράντρα ήταν τα ψυχογραφήματα των χαρακτήρων, καθώς και το ότι ο πρωταγωνιστής ήταν πολύπλευρος και έρμαιο των παθών του. Έχω μια αδυναμία στους κατεστραμμένους τύπους, οπότε ήταν αναμενόμενο να αγαπήσω τον Αρσίκ. Όσον αφορά την κοσμογονία του βιβλίου, δεν μου έλειψε καμία πληροφορία. Μπορεί να είναι μόλις 294 σελίδες, αλλά ο συγγραφέας καταφέρνει να σου δώσει όλες τις γνώσεις που χρειάζεσαι για το χωροχρόνο του βιβλίου. Εκτίμησα επίσης τα τραγούδια που ο ίδιος συνέθεσε και μας έδωσε στο σύγγραμμα του, σε στιγμές μάλιστα που η καρδιά μου είχε μεθύσει από την αλμύρα και το ρούμι, με αποτέλεσμα να νιώσω κάθε στίχο μέσα στην παραζάλη μου. Αν λοιπόν θέλετε ένα βιβλίο με περιπέτεια, φαντασία, μαγεία και έξυπνες, χιουμοριστικές ατάκες, το Ναυάγιο της Καράντρα είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεστε! Και μην ξεχάσετε το ηθικό δίδαγμα του βιβλίου: Φροντίζουμε πάντα την οδοντοστοιχία μας!
0
Η κοιλάδα του πράσινου κρυστάλλου
Μια ατμο....σφαιρική περιπέτεια
Το steampunk ήταν μέχρι πρόσφατα μία από τις ελάχιστες υποκατηγορίες του fantasy που αγνοούσα και δεν είχα διαβάσει. Η πρώτη μου επαφή με το είδος προέκυψε στο Φαντασμαγόρια 2019, όπου και άκουσα την Χρύσα Αναστασίου να παρουσιάζει το βιβλίο της. Κι αφού δεν έκανα κανένα κόπο να μειώσω την λίστα με τα αδιάβαστα το καλοκαίρι, φέρθηκα για μία ακόμα φορά άπληστα και πήρα την Κοιλάδα του Πράσινου Κρυστάλλου στο Φαντάστικον. Αλλά ήταν μία αγορά που τελικά έπρεπε να είχα κάνει πολύ νωρίτερα. Το είδος του stempunk μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον και ιδιαίτερο. Μέσα στο βιβλίο της Χρύσας συνάντησα κατασκευές και μαραφέτια (για μένα έτσι λέγονται όλα τα εργαλεία) που θα με έβαζαν στον πειρασμό να δοκιμάσω να κατασκευάσω κάτι. Ευτυχώς για τον κόσμο, ξέρω ότι είμαι μαστροχαλαστής, οπότε και μάλλον θα μείνω στο διάβασμα. Επιπλέον, δεν έλειψε από την Κοιλάδα το φαινόμενο της μαγείας, που κατείχαν υπερφυσικά όντα, αλλά και η φίλη της πρωταγωνίστριας, η πολυαγαπημένη μου Νόρα. Οι χαρακτήρες ήταν ένας προς ένας, συμπαθείς και αξιολάτρευτοι. Δεν ήταν too good to be true, αλλά ούτε και τέρμα αντισυμβατικοί. Η Χρύσα κατάφερε να ισορροπήσει ανάμεσα στο συνηθισμένο και την νέα τάση και να δημιουργήσει κάτι αρκετά καινοτόμο. Αγνοί αλλά ζαβολιάρικοι χαρακτήρες. Παιδάκια θα λέγαμε, αλλά τελικά ήταν έφηβοι. Φυσικά υπήρχαν και οι εξαιρέσεις, όμως ήταν τέτοια η ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει η συγγραφέας, με αποτέλεσμα ακόμα κι αυτοί να μην φαντάζουν χθόνιοι. Η ροή κύλησε ευχάριστα, το κείμενο ήταν άρτιο, οι σκηνές που ανέβαζαν την αδρεναλίνη τόσο όμορφα γραμμένες που από την μία αγωνιούσες κι από την άλλη θαύμαζες την γραφή μιας ανερχόμενης συγγραφέως. Ειλικρινά, δεν μπόρεσα να βρω κάτι που μου έλειψε ή με ενόχλησε έστω και στο ελάχιστο, καθώς βάδισα σε τελείως ξένα μονοπάτια, τα οποία με έκαναν να τα αγαπήσω. Ίσως αν είχα διαβάσει κι άλλα steampunk να είχα υψηλότερες προσδοκίες, όμως το υλικό που έχω στα χέρια μου είναι τεχνοτροπικά άψογο κι ανεξαρτήτως του πόσο βαθιά είμαι στο είδος, θα το διάβαζα ξανά με χαρά. Κι αυτό από μόνο του λέει πολλά. Αλλά ίσως η Χρύσα να μας ετοιμάσει κάτι καινούριο και να συνεχίσω να εντρυφώ στο steampunk!
0
Του χειμώνα ψίθυροι
Ιστορίες του χειμώνα
Μια σειρά διηγημάτων με χριστουγεννιάτικη διάθεση. Το καθένα γραμμένο από διαφορετικό δημιουργό, ο οποίος δίνει την δική του πινελιά στην ανθολογία. Το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Αξίζει να κρατήσετε στα χέρια σας το βιβλίο και να ταξιδέψετε στις ιστορίες που έχουν να σας πουν οι συγγραφείς πλάι στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Θα συγκινηθείτε, θα ενθουσιαστείτε, θα το χαρείτε. Η δουλειά τους είναι προσεγμένη και αξίζει την προσοχή σας.
0
18 Σκαλιά
Ο έρωτας ανεβαίνει και χωρίς ασανσέρ
Τέσσερις άνθρωποι. Δύο ιστορίες αγάπης. Μία πολυκατοικία. Οι ένοικοι της οδού Beacon δεν είναι συνηθισμένοι. Είναι αστείοι, ετοιμόλογοι και η ένοχη απόλαυση κάθε αναγνώστη. Μέσα από τα μάτια τους βλέπουμε τον αγώνα τους προς την κατάκτηση του έρωτα. Δεν είναι εύκολος, αλλά το αποτέλεσμα δικαίωσε πρωταγωνιστές και αναγνώστες. Απόλαυσα κάθε σελίδα των "18 σκαλιών" που με ταξίδεψε στον Βοστόνη και ήταν λες και ζούσα κι εγώ εκεί. Θύμωσα, γέλασα, ερωτεύτηκα κι εγώ κάθε έναν εκεί μέσα, που μέσα στις δυσκολίες της ζωής δεν έχασε την ελπίδα του να βρει το άλλο του μισό. Σαν αθεράπευτα ρομαντική δεν έχω να προσάψω τίποτα για την ευτυχή κατάληξη, αφού όλοι μας ονειρευόμαστε το φαντασμαγορικό μας φινάλε. (Με το άλλο μας μισό, δεν το γυρνάω στο μακάβριο αυτή την φορά). Μου άρεσε επίσης, το γεγονός ότι οι χαρακτήρες δεν ακολουθούσαν τα κλισέ των ρομαντικών ιστοριών. Οι γυναίκες είχαν τις εμπειρίες τους, οι άντρες έδειχναν τις ευαισθησίες τους, η Ολίβια δεν ήθελε από την αρχή το φανταχτερό δαχτυλίδι, ο Κάρτερ κυνήγησε το κορίτσι με την προοπτική σχέσης, ο Τζούλιαν μπήκε γρήγορα στα βαθιά και η Έμμα δυσανασχετούσε στην ιδέα της σχέσης. Ένα σύγχρονο έργο, απαιτεί και σύγχρονες φιγούρες. Και η συγγραφέας μας το έδωσε στο έπακρο. ΥΓ1: Ο αγαπημένος μου ήταν ο Μάφιν. ΥΓ2: Πάνω από την Britney Spears δεν βάζουμε κανένα αγόρι!
1
Μετάλλαξη
Τα θαυματουργά πλάσματα πρέπει να εξαλειφθούν
Καλώς ήρθατε στην Ενότητα Ειρήνης, μια πολιτεία που δημιουργείται χίλια χρόνια μετά την σημερινή εποχή με σκοπό να λήξουν οι εχθροπραξίες και οι άνθρωποι να ζουν ήρεμα και ... ειρηνικά. Η οικονομία και η τεχνολογία γνωρίζουν ρυθμούς εξέλιξης που κανείς δεν θα τολμούσε να φανταστεί σήμερα, η κοινωνία ζει ασφαλής χάρις την πανταχού παρούσα αστυνομία και γενικώς όλα προμηνύουν μια γαλήνια εποχή. Σωστά; Λάθος! Μεγάλη μερίδα του πληθυσμού παρουσιάζει γενετική μετάλλαξη, για την οποία καταδιώκονται. Ο λόγος; Η αδυναμία του ανθρώπου να δεχτεί το διαφορετικό. Ό,τι κάποτε ήταν άξιο επαίνου, τώρα έχει γίνει προϊόν κυνηγητού. Η Μετάλλαξη δεν είναι ένα συνηθισμένο δυστοπικό βιβλίο. Η συγγραφέας δίνει την δική της γενετική διαφοροποίηση στην σειρά βιβλίων που ετοιμάζει, καθώς τα κοινωνικά προβλήματα του σήμερα φορούν την κάλυψη της δυστοπίας, η οποία ζευγαρώνει με την επιστημονική φαντασία. Είναι ένα βιβλίο που θα σε ελκύσει για έναν συγκεκριμένο λόγο, αλλά θα σε συγκινήσει για πολλούς. Μέσα από τις σελίδες βιώνεις μια όχι και τόσο μακρινή πραγματικότητα, όπου δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο. Υπάρχουν ανθρώπινα πάθη, πόνος και αγανάκτηση. Και ακριβώς αυτά τα συναισθήματα θα γνωρίσετε κι εσείς διαβάζοντας το βιβλίο. Και παρόλα αυτά, θα προσφέρετε απλόχερα την ραγισμένη σας καρδιά στην συγγραφέα ζητώντας περισσότερο από το γλυκό της δηλητήριο.
0
Η μήτρα της βίας
Από πού ξεκινάει η βία;
Δυο γυναίκες δολοφονούνται στο ίδιο σημείο με διαφορά μια χιλιετία. Ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος; Τι οδηγεί κάποιον σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα; Ποια είναι η πραγματική μήτρα της βίας; Αρκεί μια σπίθα για να πάρει φωτιά ένα δάσος. Αρκεί μια πράξη βίας για να προκύψει μια σειρά βαναυσοτήτων. Μέσα από τους φιλοσοφικούς προβληματισμούς του συγγραφέα και το έντονο στοιχείο τρόμου, ακόμα και με υπερφυσική χροιά, κάνουμε ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι στον χρόνο μελετώντας την εξέλιξη της βίας. Γιατί τα πραγματικά τέρατα είναι οι δαίμονες που κρύβονται μέσα μας
0
Η πέμπτη εποχή
Έτσι τελειώνει ο κόσμος
Κάποτε η γη έδινε δώρα στους ανθρώπους. Ήταν ανιδιοτελής και ανοιχτοχέρα αλλά εκείνοι το εκμεταλλεύτηκαν. Έτσι ήρθε η ώρα για εκδίκηση. Για χιλιάδες χρόνια ο κόσμος βάλλεται από ηφαίστεια και σεισμούς. Η ζωή προσαρμόζεται στις ταραχές των τεκτονικών πλακών και στα επακόλουθα κάθε εποχής, μιας περιόδου με νέα χαρακτηριστικά που προέκυψαν από το εκάστοτε φυσικό φαινόμενο. Ο κόσμος είναι χωρισμένος σε κάστες, ανάλογα με τις ικανότητες του. Η ιστορία γράφεται σε πλάκες και λειτουργεί ως μπούσουλας του. Για να συμφέρει όμως την μάζα και να λειτουργεί σε βάρος των χαρισματικών, κομμάτια της έχουν "χαθεί". Ποιοι είναι οι χαρισματικοί; Άλλοι τους αποκαλούν ορογενιτικούς, όταν υποτάσσονται στο σύστημα και δεν είναι παρά κινούμενα χειριστήρια κι άλλοι ρόγκα, όταν τολμούν να ζουν ελεύθεροι, αδέσποτοι. Για να επιβιώσει η πλειονότητα αυτή η ομάδα πρέπει να θυσιάσει την προσωπικότητα της. Η διαφορετικότητα τους είναι αυτό που στρέφει τον κόσμο εναντίον τους. Αλλά για πόσο θα μείνουν υποταγμένοι; Η Πέμπτη εποχή δεν είναι το μέσο δυστοπικό μυθιστόρημα. Η συγγραφέας καινοτομεί στο είδος και με παραστατικότητα και γλαφυρές περιγραφές σου συστήνει έναν τρομακτικό κόσμο. Αυτή η δυστοπία είναι μια κατάρα και δεν ρομαντικοποιείται στιγμή. Είναι μια γροθιά στον μέσο αναγνώστη και τροφή για μπόλικη σκέψη. Η δράση δεν λείπει από κανένα κεφάλαιο, ενώ τα τεχνάσματα της δημιουργού σε κάνουν στο τέλος να αμφισβητείς και τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
0
Η ιστορία του χειρούργου
Η απόλυτη φρίκη
Είχα καιρό να πιάσω κάτι στα χέρια μου και να με τρομάξει, να μου προκαλέσει την ένταση, το thrill που λένε και στο χωριό μου. Η ιστορία του χειρούργου είναι ωδή στην διαστροφή και την φρίκη και στα όρια που εύκολα μπορεί να ξεπεράσει ένας άνθρωπος για τους δικούς του λόγους. Λάτρεψα το τέλος που δεν έβαλε οριστική τελεία στην ιστορία, ενώ δεν συνάντησα ούτε έναν μη ρεαλιστικό χαρακτήρα παρά την υπερβολή που διακατείχε όλο το έργο. Την καλή υπερβολή. Το μόνο μικρό αγκάθι είναι ότι δεν χόρτασα την Πολέτ, ενώ θα μου άρεσε να την βλέπαμε σε μια τόση δα σκηνή με την κόρη της
0
Γουίντερ
Once upon a time
Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα! Ήθελα να διαβάσω την Τετραλογία της Σελήνης εδώ και πολύ καιρό κι όταν βρέθηκε η κατάλληλη ευκαιρία την παρήγγειλα. Δεν θεωρώ ότι έχω κάποιο είδος αναγνωστικού ενστίκτου, εντούτοις όταν κάτι μου κάνει κλικ κάνω τα πάντα για να το αποκτήσω και μέχρι στιγμής δεν έχω απογοητευτεί. Η ιδέα μιας δυστοπικής Σταχτοπούτας με είχε εξιτάρει και ενθουσιάστηκα ακόμα περισσότερο όταν μπήκαν στην ιστορία τρεις ακόμα γνωστές ηρωίδες παραμυθιών. Η αγρότιτσσα Κοκκινισκουφίτσα (Σκάρλετ), η χάκερ - αιχμάλωτη Ραπουνζέλ (Κρέσεντ), η μισητή από την μητριά της πριγκίπισσα Χιονάτη (Γουίντερ) ήταν πέρα για πέρα η καλύτερη μεταφορά τους στο πολύ μακρινό μέλλον. Οι προσωπικότητες τους ποίκιλαν καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα γυναικείας ιδιοσυγκρασίας. Η συγγραφέας δεν δίστασε να αγκαλιάσει την ποικιμολομορφία είτε αυτό αφορούσε τα χρώματα και τις καταγωγές, είτε την προσωπικότητα των ηρώων της. Παρά το γεγονός ότι υπήρχε η ρομαντική χροιά των μεσαιωνικών παραμυθιών, δεν έλειπε η δράση, το σκαμπανέβασμα, αυτές οι αιματηρές σκηνές που σου έκοβαν τα φτερά και σε γέμιζαν με απαισιοδοξία. Εντούτοις, οι χαρακτήρες κατανικούσαν τα χτυπήματα της μοίρας και φόρεσαν τις ουλές τους σαν τα πιο φανταχτερά ενδύματα όταν παρευρέθηκαν στην στέψη της βασίλισσας Σελίν. Θα πω μόνο τούτο αφού πρώτα σας προτείνω ξανά να διαβάσετε την τετραλογία για μια μοναδική περιπέτεια: Η Marissa Meyer είναι μια ιδιοφυΐα κι η φαντασία της μας έδωσε το πιο αξιομνημόνευτο υλικό μιας YA ιστορίας.
0
Νεκρωταφίο Ζώων
Hey ho, let's go
Μερικές φορές ο θάνατος είναι προτιμότερος. Αυτό μας διδάσκει το Νεκρωταφίο ζώων. Όταν μου μίλησαν γι' αυτό το βιβλίο, έμαθα όλη την ιστορία ακόμα και το τέλος. Μου κίνησαν λοιπόν την περιέργεια και το αγόρασα. Κι ενώ λοιπόν ήξερα ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας κι ενώ ο ίδιος ο Κινγκ μας δίνει στην εισαγωγή του την εξήγηση για την δημιουργία του έργου κι ενώ συνέχεια υπήρχαν υπόνοιες για το τι θα ακολουθήσει δεν έλειπαν η ένταση και το σασπένς. Ήταν φανερή η αγωνία του πατέρα - δημιουργού σε όλο το έργο, καθώς οι προβληματισμοί του για τον θάνατο και μάλιστα ενός τόσο αγαπημένου προσώπου καταλάμβαναν ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας. Αυτό βέβαια δεν την έκανε να υστερεί από άλλα έργα του Κινγκ. Ο τρόμος και η φρίκη καλά κρατούσαν και έπιανες συχνά τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Είχα κι εγώ κάποτε έναν σκυλάκο (που φυσικά ήταν ΙΠΠΑΚΟΥΟΣ) και ο χαμός του μου στοίχισε. Ίσως μέσα στην απόγνωση να έκανα το λάθος να ανέβω σε εκείνον τον λόφο. Αν μάλιστα έχανα ένα κοντινό μου πρόσωπο οι αμφιβολίες θα ήταν ελάχιστες έως μηδενικές. Η ταύτιση λοιπόν με τον πρωταγωνιστή ήταν τεράστια και δεν μπορούσα να τον κατηγορήσω για τις επιλογές του. Ήταν από αυτούς τους χαρακτήρες που κάνουν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής τους, αλλά σε έχει συγκινήσει τόσο το δράμα τους που εν μέρει το επικροτείς. Με δυο λόγια, ήταν ένα ακόμα δυνατό και αρκετά συγκινητικό βιβλίο του Κινγκ.
1
A whole new world
It began with absence and desire. It began with blood and fear. It began with a discovery of witches. And it ends with a whole new world. (No, Aladdin is not involved). In a world of fear and hatred the Bishop - Clairmont scion fights hard to protect what's most important: Love & Family. The Book of Life aka Elias Ashmole's manuscript reminded everyone that every war and bloodshed begins with fear for the unknown. For hundreds of years prejudice and propaganda rules with the Congretion's help in order to keep the four humanoids apart. The idea of pure lineages seems stronger than the possibility of survival and it's time to pay the price. Unless they're willing to accept the truth: We are all the same and tiny differences shouldn't be a reason to keep us devided. All Souls was a trilogy of magic, science, love and big life lessons. I cherished every heartache, the agony and the joyous tears throughout the long journey. Even if one had a hard time liking the series, they should aknowledge the author's effort to remind us that narrowminded and self - centered people cause bloody conflicts. Whether they're called Hitler, Benjamin or Peter Knox their hatred and fear forced their worlds to take a lot of steps back and never trully recover. I will miss Diana and Matthew (& untammed Cora) and I hope that their family will keep growing with lots of alchemical unions.
0
Shadow of Night
Blast from the past
Breathtaking. That's the only word that comes to mind about the second book of "All souls Trilogy". Diana and Matthew travel to Elizabethan London in order to find Ashmole 782 and to figure out Diana's magic. During their journey we meet tones of people we've read about in the previous book and historic texts. Fiction mixes perfectly with fact thanks to the historian writer. She knows very well the names she's writing about and so she gives them their supernatural characteristics without damaging their legacy. The scenes with magic were even better and stronger since we met a whole coven of Tudor era witches and Diana finally found out who she is. I really liked the fact that familiars were not the regular type, such as cats or tods. They were more mythical and close enought to the Alchemical creatures. And that was not a coincidence. The character developments were satisfying and the realistic presentation of royals such GLORIANA, THE GREAT ELIZABETH TUDOR (Yes, I'm a fangirl, do not judge) was spectacular. There was even a hint that Elizabeth wanted Ashmole 782 in order to bring back her murdered mother, Anne Boleyn and boy did my heart break! I really missed the modern era though and the creatures that live there, but now I will miss the past and Elizabeth of course. Every person that came served such a great purpose even if we saw them for no more than two chapters. Yet their names will always be remembered and that is one of the many things for which we should congratulate the author. I'm looking forward to what comes to the next chapter and learning about the book of life that reeks of death. And I highly recomment the trilogy to anyone that has a thing for mystery, witches and untamed firedrakes. P.S. There's an alternative universe where Elizabeth I brings her mother back and Anne serves her only child as her most loyal advisor. And maybe she saves her teeth.
0
It begins with absence and desire
I learned about the "All souls" trilogy when I came across the series. I admit that I started watching the show for Ayisha Hart since witches, demons and vampires weren't the most original trop. However, the main idea seemed very interesting and even though I rarely read books I've watched on TV, "All Souls" found a place on my bookshelf. I've read some reviews before bying it and I was surprised to see that most reades were disappointed. I feared I'd be one of them but thankfully I'm the opposite. "A discovery of witches" left me breathless with all these complex yet likable characters and the well written story, of course. Diana Bishop, a fellow colleague - historian is a witch that refused to use her powers, mostly because she doesn't know that she posses every witchy power. Matthew de Clairmont, a predator - vampire and scientist gets close to that complicated creature in order to get his hands on a rare alchemy book. It wasn't a big surprise that they turned out star - crossed lovers, and maybe Matthew fell for her sooner than I would've liked but that was the only thing that made me frown. The rest was... magical. I like the historical references (of course) and I adored the fact that Matthew, Miriam and Marcus (I'll be calling them the 3 Ms) tried to give scientifical explanations about the supernatural world. They were conducting DNA tests to vampires, witches and deamons to find out why they exist and why they're different from one another and humans. That was very original and very 21st -century -like. I also enjoyed the fact that the author gave us equal stays in France and the witchy house in order to see the differences between the species. And I'd by lying if I said I don't want to live in a house that is alive and haunted. To sum up, it was a great book and a great start. It sure makes you excited about the next chapter and the moment when the alchemy book will come to Diana's hands and everything she already knows will turn into a mass knowledge about the unkown. Who knows, maybe a vampire and a witch can reproduse after all. And maybe there are more creatures out there...
0
Σκοτεινά βήματα
Είθε η ψυχή να καθοδηγεί την πίστη σου
Η Πλειάδα αποτελεί το prequel των Σκοτεινών Βημάτων και μας δίνει σημαντικές πληροφορίες για την τελευταία περίοδο της Μάχης των Πυλών. Στον συγκεκριμένο πόλεμο οι θεοί διχάστηκαν για τον κόσμο των ανθρώπων (και των ξωτικών) και οι πιστοί τους ρίχτηκαν στα πεδία μάχης με σκοπό την επικράτηση της δικής τους παράταξης. Το ποια τελικά τα κατάφερε μένει ακόμα να το ανακλύψουμε. Το βιβλίο μου θύμισε παραμύθι, αλλά όχι με την έννοια των παιδικών που μας αφηγούνταν οι γονείς μας. Μου θύμισε περισσότερο εκείνες τις μεσαιωνικές παραδόσεις που δεν έκρυβαν την βαρβαρότητα του κόσμου και υπήρχε έντονα το μεταφυσικό στοιχείο. Χάρις την αφηγηματικότητα, την ροπή προς την λυρικότητα και την γρήγορη ροή της ιστορίας αισθάνθηκα σαν να έκανα ένα ταξίδι στον χρόνο, τότε που ο κόσμος μαζευόταν για να ακούσει μια μαγική περιπέτεια από τους παραμυθάδες. Συνεχώς φανταζόμουν ένα ξωτικό να αφηγείται ό,τι διάβασα στην παρέα που γνώρισα στα Σκοτεινά Βήματα, ώστε να καταλάβουν καλύτερα τι βοήθησαν την Λίλιαν να φέρει σε πέρας, αλλά και τι είναι στα αλήθεια η σύντροφος τους. Οι χαρακτήρες ήταν όλοι ένας προς ένας, με την δική τους προσωπικότητα και χαρακτηριστικά με αποτέλεσμα να τους ξεχωρίζεις εύκολα κι ας μην θυμάσαι το όνομα τους. Ήταν μεν αρκετοί, αλλά ο Αλέξης κατάφερε να τους δώσει ξεχωριστή ταυτότητα, χωρίς να πέφτει στην παγίδα να τους ταυτίσει, δεδομένης μάλιστα της μικρής έκτασης του βιβλίου. Χάρηκα ιδιαίτερα που είδαμε μια πιο "ανθρώπινη" μορφή του Νταλξ και την δική του πονεμένη ιστορία, η οποία έλυσε έναν σημαντικό γρίφο. Τουλάχιστον εγώ είχα απορήσει γιατί μια θεά προτίμησε ένα φαινομενικά αφελές ξωτικό όπως η Λίλιαν (βέβαια η παιδικότητα της με έκανε να την αγαπήσω), αλλά όλα απαντήθηκαν στην Πλειάδα. Επιπλέον, η ιστορία των δράκων και η παρουσία της Κελαίνης μου έδωσαν έναν ακόμα λόγο να ανυπομονώ για την συνέχεια των Σκοτεινών Βημάτων. (2021 αργείς;) Κατά γενική ομολογία απόλαυσα την Πλειάδα, ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό από τα Σκοτεινά Βήματα. Ο λόγος είναι καθαρά υποκειμενικός, διότι σαν ιστορικός έχω μια αγάπη στο παρελθόν. Ο κόσμος πάντως μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον εξ αρχής, γιατί ήταν αρκετά κοντά στον δικό μας και ο συγγραφέας δεν δίστασε να υπογραμμίσει τα αρνητικά στοιχεία ως απόρροια των προσωπικών του φιλοσοφικών ανησυχιών. Στην Πλειάδα μάλιστα επέμεινε στο ζήτημα της ψυχής και μπορώ να πω ότι με έπεισε! Ολοκληρώνοντας να πω πως χάρηκα ιδιαίτερα βλέποντας την εξέλιξη της γραφής του Αλέξη και την ωρίμανση της. Μαγεύτηκα από τις εκτενείς περιγραφές και τα σχήματα λόγου που μου έλειψαν στα Σκοτεινά Βήματα και είμαι σίγουρη πως στο σίκουελ θα μας δώσει έναν ακόμα καλύτερο εαυτό. Αυτό άλλωστε είναι και το προσόν ενός καλού συγγραφέα: να μην μένει ποτέ στάσιμος.
0
The wolves are at the door
Daughter of Lethe, Galaxy Stern is not the typical protagonist. She struggles with many demons, both natural and supernatural. Born with a special gift that most of the times feels like a curse, she went through a horrific childhood and a traumatic adolescence. After one terrible event during which she lost her best friend (or maybe someone more special?) a life changing opportunity appears. But will it make it better? Alex becomes a Yale student and part of the supernatural societies. Through flashbacks and the current events we get to know the dark parts of one of the most respected universities. All the monsters are real but most of the times they are less harmful than a brunch of ambitious college students. But Alex Stern doesn't compromise and will not take their sh*t. The gifted damaged girl wears her scars with pride and turn them into weapons. Ninth House was a badass adult novel that swallowed my soul which I gave away gladly. Leigh's writing was vivid, the plot did not tire me at any point and the plot twists on the final chapters had me wailing like a Gray. I'm not just looking forward to the sequel. I demand it! I'm more than ready to go to Hell.
0
Κάραβαλ
Είναι μόνο ένα παιχνίδι!
Καλώς ήρθατε στο Κάραβαλ, το μαγικό παιχνίδι που σε παρασέρνει σε μια περιπέτεια. Δέξου την πρόκληση του Λέτζεντ και θα κερδίσεις μία ευχή. Είσαι έτοιμος να παίξεις; Η Σκάρλετ Ντράγκνα σίγουρα δεν ήταν προετοιμασμένη γι' αυτό που έζησε. Από μικρή ονειρευόταν να επισκεφτεί το μεγάλο Κάραβαλ και να ζήσει την μαγεία του. Ιστορίες της γιαγιάς της ταξίδευαν εκείνη και την αδερφή της Ντονατέλα στα χρωματιστά σοκάκια του υπερθεάματος που παρασέρνει τον κόσμο στο μυστήριο του. Σαν όμως βρεθεί στο παιχνίδι οι προσδοκίες της γκρεμίζονται από μια διαστροφή. Η ευαίσθητη Σκάρλετ θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες του Κάραβαλ ανήσυχη πως καθένας που την προσεγγίζει δεν έχει ειλικρινή σκοπό. Άλλωστε, όλοι την προειδοποίησαν πως τίποτα δεν είναι αληθινό. Ή μήπως όχι; Μην διστάσετε να μπείτε στον μαγευτικό κόσμο του Κάραβαλ. Θα σας συνεπάρει από την πρώτη κιόλας στιγμή. Υπάρχουν πολλά περισσότερα στην ζωή από την ασφάλεια!
0
Ο κύριος Μερσέντες
Μια δολοφονική Μερσέντες
Ο Κύριος Μερσέντες είναι ένα σκοτεινό αστυνομικό θρίλερ με την ρεαλιστική και ωμή γραφή του Κινκγ να συναρπάζει. Παρά το γεγονός ότι δεν είμαι μεγάλη φαν του είδους, αυτό ήταν από τα λίγα που μου κράτησε το ενδιαφέρον. Μπορεί να μην υπήρχε αγωνία να γνωρίσουμε τον μεγάλο κακό, αφού μελετάμε και την δική του πλευρά, εντούτοις δεν έλειπε η αδρεναλίνη. Μια βαρετή μέρα ο πρώην αστυνομικός Μπιλ Χότζες λαμβάνει ένα γράμμα από τον δολοφόνο με την Μερσέντες, ο οποίος πριν έναν χρόνο είχε σκοτώσει και τραυματίσει δεκάδες άτομα με το αντίστοιχο αυτοκίνητο. Τότε αρχίζει ένα ανθρωποκυνηγητό με τον αστυνόμο να προσπαθεί να κατανικήσει την νέμεση του και με τον Μπρέιντι να ετοιμάζεται για το μεγάλο φινάλε. Πρόκειται για δυο ευφυέστατους χαρακτήρες με αλλόκοτη προσωπικότητα, με αποτέλεσμα να βρεθώ πολλές φορές διχασμένη. Ένας καλογραμμένος villain πάντα υπερτερεί στην καρδιά μου από τον ήρωα. Η πλοκή κυλάει σαν νερό και το ύφος του Κινκγ είναι απλό, αλλά όχι πρόχειρο. Και σε αυτό το βιβλίο διέκρινα έναν υποβόσκον ερωτισμό και από τις δυο μεριές. Στον Μπρέιντι ίσως λίγο παραπάνω, εξαιτίας της ιδιαίτερης προσωπικότητας του. Παρόλα αυτά δεν ήταν χυδαίο. Φαντάζομαι πως αυτό είναι το ύφος του Κινκ γενικά και λογικά θα το διαπιστώσω και σε άλλα έργα. Οι λοιποί χαρακτήρες είναι εξίσου ενδιαφέροντες και αξιομνημόνευτοι. Με τα ελαττώματα τους και την αλλόκοτη συμπεριφορά τους καταφέρνουν να ξεχωρίσουν και να γίνουν συμπαθείς. Άλλες φορές είναι λίγο ενοχλητικοί, αλλά αυτό είναι και το πλέον ρεαλιστικό. Ίσως το λιγότερο ρεαλιστικό να ήταν κάποιες πράξεις που προσωπικά τις θεώρησα αψυχολόγητες και προέκυψαν ξαφνικά για χάρη της πλοκής. Κατά τα άλλα δεν ήταν ένα συνηθισμένο αστυνομικό μυθιστόρημα με τον άγιο ήρωα και τον απόλυτα διεστραμμένο κακό. Ήταν μια σύγχρονη πινελιά στο είδος και μια ευχάριστη πρόκληση για μένα. Υ.Γ. Κάτι που με ενόχλησε πάρα πολύ από πλευράς του μεταφραστή ήταν ο τρόπος που απέδωσε την αργκό του Τζερόμ. Την βρήκα αρκετά ρατσιστική. Όλοι μας έχουμε ακούσει αφροαμερικάνικη αργκό και σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται με αυτό που διάβασα.
1
Ωραίες κοιμωμένες
Μην τις ξυπνήσεις
Ειλικρινά δεν έχω λόγια για αυτό το έπος. Μολονότι δεν είναι από τα γνωστά βιβλία του Κινγκ, είναι απίστευτα δυνατό και γεμάτο μηνύματα, ενώ αποτελεί μια κραυγή φεμινισμού. Και είναι γραμμένο όχι από έναν, αλλά ΔΥΟ άντρες, πατέρα και γιο. Parenting done right. Στις Ωραίες Κοιμωμένες οι δυο Κινγκ βάζουν όλη τους συγγραφική μαεστρία πλάθοντας μια τρομακτική μυθολογία. Αυτό όμως δεν αποτρέπει την ύπαρξη ρεαλισμού. Και αυτός είναι έντονος και ωμός και υπογραμμίζει τα εγκλήματα των αντρών. Οι συγγραφείς δεν φοβούνται να επιδείξουν τα λάθη του φύλου τους με αφορμή ένα τραγικό γεγονός. Οι γυναίκες πέφτουν για ύπνο, αλλά δεν φαίνονται πρόθυμες να ξυπνήσουν. Ο αντρικός πληθυσμός κυριεύεται από τις ορμές του και κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: Καταστρέφει. Η απόγνωση και ο φόβος κατανικάει την λογική και σαν άγρια θηρία μετατρέπουν τον κόσμο σε ζούγκλα. Σκοτώνουν, κακοποιούν, καταστρέφουν. Χύνουν αίμα και δάκρυα. Στον αντίποδα, όσες γυναίκες δεν δολοφονούνται στον ύπνο τους ζουν σε μια ήρεμη κοινωνία, χωρίς πολέμους και κλιματική αλλαγή. Δεν είναι μια ουτοπία. Και εκεί υπάρχει παραβατικότητα. Επικρατεί όμως πιο εύκολα η λογική, ενώ οι γυναίκες είναι ασφαλείς. Δεν φοβούνται να περπατήσουν στο σκοτάδι, τολμούν να μην κοιτάζουν όλη την ώρα το ποτήρι τους μήπως τις υπνωτίσουν για να ασελγήσουν πάνω τους και δεν χρειάζεται να επιβληθούν για να αποδείξουν την αξία τους. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι το ένα φύλο είναι κακό και το άλλο μπορεί να επιζήσει μόνο του. Σίγουρα το ένα έχει περισσότερα χρόνια ζωής δεδομένης της ηρεμίας, όμως δεν παύουν να χρειάζονται ο ένας τον άλλον. Οι Ωραίες Κοιμωμένες δεν θέλουν να κουνήσουν το δάχτυλο, αλλά να θυμίσουν ότι το ένα φύλο χρειάζεται το άλλο όχι μόνο για βιολογικούς λόγους. Επιπλέον, κάνουν την εμφάνιση τους κι άλλα σημαντικά κοινωνικά φαινόμενα, όπως η παραπληροφόρηση εν καιρώ κρίσης (αρκετά επίκαιρο δεν βρίσκετε;), η κατάχρηση εξουσίας, οι ψυχικές διαταραχές και η βία σε βάρος των Αφροαμερικάνων. Ένα τεράστιο μπράβο στον πατέρα και γιο Κινγκ για αυτό το μυθιστόρημα κι ένα μεγαλύτερο ευχαριστώ από πλευράς γυναικών.
0
Κρες (Η τετραλογία της Σελήνης, βιβλίο 3)
Η χάκερ Ραπουνζέλ
Η Ραπουνζέλ έμεινε για χρόνια κλεισμένη στον πύργο με τα μαλλιά της να γίνονται ένα τεράστιο βάρος. Σύντομα όμως θα γευτεί την ελευθερία και το αναζωογονητικό συναίσθημα ενός bob haircut. Το τρίτος μέρος της Τετραλογίας της Σελήνης μας συστήνει την νεαρή Κρες που αναλαμβάνει να εκσυγχρονίσει το παραμύθι της Ραπουνζέλ. Η συγγραφέας έχει καταφέρει να δώσει με πολύ χαριτωμένο τρόπο έναν αλλόκοτο χαρακτήρα στην κοπέλα που δεν είχε γευτεί την πραγματική ζωή μέχρι την στιγμή που βρέθηκε στην έρημο Σαχάρα. (+12 πόντους στην Marissa για τον οριεντάλ αέρα και την αγάπη στην πολυπολιτισμικότητα). Η δράση φτάνει στην κορύφωση της με τους χαρακτήρες να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν χωρίς να χάνουν την αγνότητα που μας έκανε να τους αγαπήσουμε.
0
Σκάρλετ
Η πιο badass Κοκκινοσκουφίτσα
Μια φορά κι έναν καιρό, η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας απήχθη από μια αγέλη λύκων. Η Κοκκινοσκουφίτσα ζήτησε βοήθεια από την γειτονιά, μα κανείς δεν ήταν πρόθυμος να την συνδράμει. Δεν είχε άλλη επιλογή από το να συνεργαστεί με έναν λύκο. Ήξερε από την αρχή ότι ο κίνδυνος ήταν μεγάλος, μα δεν υπολόγιζε στο μεγαλύτερο λάβωμα του σώματος, αυτό της καρδιάς. Το δεύτερο μέρος της τετραλογίας της Σελήνης μας παρουσιάζει την νεωτερική μορφή του παραμυθιού της Κοκκινοσκουφίτσας και δεν μπορώ παρά να πω ότι ΤΟ ΛΑΤΡΕΨΑ. Ανυπομονούσα για κάθε στιγμή της Σκάρλετ και του Γουλφ, οι οποίοι είναι το αγαπημένο trope enemies to lovers. Μου άρεσε επίσης η εξέλιξη της ιστορίας της Σίντερ, που βρήκε έναν απροσδόκητο σύμμαχο, ενώ αρχίζει να στέκεται ακόμα περισσότερο στα πόδια της. Η πλοκή ήταν καταιγιστική, η δράση ήταν ακόμα περισσότερη από το πρώτο μέρος και ανυπομονώ για την συνέχεια.
0
Cinder
Κι αν η Σταχτοπούτα ήταν μηχανικός;
Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τα παραμύθια να παντρεύονται την δυστοπία. Η Marissa Meyer παραταύτα άνοιξε ένα νέο δρόμο στο είδος μαγεύοντας μας. Το πρώτο μέρος της τετραλογίας της Σελήνης μας ταξιδεύει στο μακρινό μέλλον, στο Νέο Πεκίνο. Ο κόσμος διαφέρει σημαντικά από αυτόν που ξέρουμε, καθώς έχουν ακολουθήσει δυο ακόμα παγκόσμιοι πόλεμοι και τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά. Η Κοινοπολιτεία της Ανατολής δεν βάλλεται όμως μόνο από τις επιπτώσεις μαχών, αλλά από μια επιδημία που πιθανόν προέκυψε από τον ερχομό Λούναρ στην Γη. Ναι, καλά διαβάσατε. Η Σελήνη κατοικείται και μάλιστα διοικείται από μια όχι και τόσο αγαπητή βασίλισσα. Τι θα γίνει λοιπόν όταν η χειριστική Λεβάνα έρθει στο Νέο Πεκίνο; Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν θα ξεχάσει τόσο την επίσκεψη της όσο και την παρουσία της Σίντερ (Ναι, παραπέμπει στην Σταχτοπούτα). Το γνωστό παραμύθι λαμβάνει πιο νεωτερική μορφή με την επιστημονική φαντασία να παίζει επίσης σημαντικό ρόλο και τις κατασκευές να κυριαρχούν. Η άλλοτε Σταχτοπούτα ήταν μια καλή νοικοκυρά, αλλά η Σίντερ είναι μηχανικός και τα χέρια της λερώνονται με γράσο, όχι σκόνη. Βρήκα πολύ έξυπνες τις παραλλαγές και αρκετά κοντά στον δικό μου αιώνα, παρόλο που πρόκειται για δυστοπικό βιβλίο. Η πρωταγωνίστρια ντύνεται με τον μανδύα του μέλλοντας αποβάλλοντας το μεσαιωνικό πρότυπο. Και έτσι, δεν χρειάζεται τον πρίγκιπα να την σώσει με ένα γοβάκι. Αυτή την φορά, η πριγκίπισσα θα τα καταφέρει μόνη της
0
