Reviews
Κακό χαρτί
Κακό Χαρτί
Με την όμορφη γραφή, την καταιγιστική πλοκή, την ατμοσφαιρικότητα και την εντυπωσιακή έρευνα του συγγραφέα, το Κακό Χαρτί πρόκειται σίγουρα για ένα μυθιστόρημα που μπορεί να σταθεί περήφανα πλάι σε άλλα πολύ δημοφιλή που έχει να επιδείξει η κατηγορία της νουάρ λογοτεχνίας, και να αποδειχθεί εξίσου καλό. Νομίζω ότι θα κάνει πραγματικά καλή εντύπωση στους αφοσιωμένους αναγνώστες του είδους.
0
Little Friend
The Little Friend
Με φόντο την αμερικανική επαρχία της δεκαετίας του '70, η Ντόνα Ταρτ συστήνει στο κοινό της ακόμη μια συγκλονιστική ιστορία. Μια οικογένεια που διαλύεται, πρακτικά και νοητικά, από τον θάνατο του εννιάχρονου αγοριού της, έρχεται αντιμέτωπη, δώδεκα χρόνια μετά, με την οργή της νεαρότερης κόρης. Η μικρή Χάριετ, που μεγάλωσε δίχως αγάπη σε ένα σπίτι που δεν συνήλθε ποτέ από την απώλεια του παιδιού, αποφασίζει να εκδικηθεί για την τρυφερότητα που στερήθηκε σκοτώνοντας τον δολοφόνο του αδελφού της. Έξυπνα δοσμένη μέσα από αρκετές διαφορετικές οπτικές, η ιστορία καταπιάνεται με τα ζητήματα της παιδικής παραμέλησης, της εμμονής, της κατάθλιψης, του ρατσισμού και της ανέχειας, σκιαγραφώντας εύγλωττα μια κοινωνία που, παρά το πέρασμα των χρόνων, φαίνεται να μην έχει ακόμη αλλάξει.
1
Η καρδερίνα
Η Καρδερίνα
Ένα όμορφο, θλιμμένο μυθιστόρημα που πραγματεύεται την απώλεια, τον θρήνο και την εμμονή, με μια ξεχωριστή ευαισθησία και μια ευθραυστότητα που, ακριβώς λόγω της ισορροπίας τους, σου επιτρέπουν, αν έχεις ορισμένα ανάλογα βιώματα, να βρεις στον Θίο Ντέκερ τον εαυτό σου. Η ιστορία, αργή και μελαγχολική αλλά εντυπωσιακά αληθινή παρά τα στοιχεία, ιδίως στο τέλος, της υπερβολής της, ακολουθεί την πορεία του δεκατετράχρονου αγοριού που χάνει την μητέρα του σε τρομοκρατική επίθεση και που, μέσα στην σύγχυσή του, επιστρέφει στο σπίτι με τον αγαπημένο της πίνακα. Η περιπλοκότητα της ζωής του δυσχεραίνει όταν αναγκάζεται να αφήσει πίσω το περιβάλλον του, την αγαπημένη του Νέα Υόρκη, για να ζήσει με τον πατέρα του στο Λας Βέγκας ώσπου οι συγκυρίες τον φέρνουνε πάλι πίσω, τώρα σ' έναν κόσμο βουτηγμένο στην απάτη, στην φιλοχρηματία και στην καταφυγή στις ουσίες για την αντιμετώπιση μιας πραγματικότητας που βρίθει ενοχών, εμμονών και θλίψης. Ο συναισθηματικός πλούτος της αφήγησης, η πηγαία μελαγχολία και οι διακριτικές πινελιές εύπεπτα δοσμένης φιλοσοφίας διαμορφώνουν αριστοτεχνικά ακόμη ένα κορυφαίο έργο της Ντόνα Ταρτ, που προκαλεί τον θαυμασμό, την δυσπιστία και την διχογνωμία του κοινού όπως τα υπόλοιπα.
0
Handmaid's Tale
The Handmaid's Tale
Η Μάργκαρετ Άτγουντ φαντάζεται τον κόσμο του μέλλοντος και τον σκιαγραφεί με λεπτομέρεια μέσα από τα μάτια μιας εκ των πιο αδικημένων αυτής της αποκρουστικής καινούριας κοινωνίας, με τρόπο απλό αλλά γλαφυρό, έντονα συναισθηματικό και αναπάντεχα ωμό. Το κείμενο ρέει γρήγορα και με συνοχή, τα σημεία-κλειδιά είναι σαφή και τεκμηριωμένα και κατανοητά, η αφήγηση είναι προσεγμένη και ομοιόμορφη και σ’ αφήνει στο τέλος με ένα αίσθημα αδικίας. Η απώλεια, η επιπεδότητα της ζωής χωρίς φιλικούς και συντροφικούς δεσμούς και η έμφυτη κοινωνική ανάγκη του ανθρώπινου νου υπερτονίζονται και προβληματίζουν, όπως και η ανατριχιαστική διαχρονικότητα της κατά τ’ άλλα δυστοπικής θεματολογίας. Πρόκειται για ένα ήπιο μυθιστόρημα που όμως θέτει πολλούς προβληματισμούς σχετικά με την επικαιρότητα και την πορεία μας στον χρόνο, ένα σύγχρονο κλασικό που έχει φωνή και δικαιούται να ακουστεί. Διαβάζεται εύκολα, είναι μικρό και έχει να πει πολλά για τις ανάγκες του ανθρώπου και την ευθραυστότητα της σταθερότητας που νομίζουμε πως υπάρχει στις ζωές μας. Νομίζω πως θα κάνει πολύ καλή εντύπωση στους αναγνώστες της δυστοπικής και δραματικής λογοτεχνίας.
0
Δεσμώτες της στάχτης
Σκιαμάχος
Με τους Δεσμώτες της Στάχτης, το πρώτο του μυθιστόρημα, ο Βαγγέλης Τσατσαλής κάνει το δυναμικό του ντεμπούτο στον χώρο της λογοτεχνίας του φανταστικού. Θέτει τα θεμέλια μιας σειράς γεμάτης πάγο, μαγεία, περιπέτεια, παράξενα πλάσματα και χαρακτήρες με τους οποίους δένεσαι παρά τις αδυναμίες και τις παραξενιές τους, διεκδικώντας δικαιωματικά μια θέση ανάμεσα στους περισσότερα υποσχόμενους Έλληνες συγγραφείς του είδους.
1
Η γιαγιά μου σας χαιρετά και ζητάει συγγνώμη
Η γιαγιά μου σας χαιρετά και ζητάει συγγνώμη
Ένα πραγματικά όμορφο μυθιστόρημα, που προβληματίζει σχετικά με την παιδική ηλικία, την απώλεια, την ειλικρίνεια και την δύναμη για συγχώρεση όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα λάθη όσων αγαπάμε. Όπως υπόσχεται, προκαλεί γέλιο και συγκίνηση ακόμη και στους πιο απαιτητικούς αναγνώστες.
0
Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίυ
Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίυ
Ο αφελής νεαρός που δεν αντιλαμβάνεται την ομορφιά του και αφήνεται να διαφθαρεί από τον ωριμότερο άντρα που, λίγο λόγω ζήλιας και λίγο λόγω δέους, απολαμβάνει να τον παρακολουθεί να καταπατά την ηθική του, παρακάμπτει τους δισταγμούς και τις αμφιβολίες του ζωγράφου του πορτραίτου του, που τον θαυμάζει, και εν τέλει ερωτεύεται τον εαυτό του· ανταλλάσσει την αγνότητα και τις αξίες του με την αέναη νιότη παρά το πέρασμα του χρόνου, με αποτέλεσμα να μην φθείρεται ο ίδιος, αλλά το πορτραίτο του. Με πανέμορφη γλώσσα, ισχυρούς χαρακτήρες που αλλάζουν με τρόπους ιδιαίτερους, την πιο όμορφη εξομολόγηση έρωτα που έχω διαβάσει και έναν μεγάλο πολιτισμικό αντίκτυπο στην διαμόρφωση της λογοτεχνικής σκηνής του σήμερα, ο Όσκαρ Ουάιλντ αφηγείται μια ιστορία εντυπωσιακή τόσο για την εποχή του, όσο και για την δική μας.
0
Η δίκη
Η Δίκη
Αν και ανολοκλήρωτη (πρόκειται για ένα από τα κείμενα που ο ίδιος ο Κάφκα προσπάθησε να κάψει και ο Μαξ Μπροντ, καλός του φίλος, περιέσωσε και δημοσίευσε μετά τον θάνατό του), η Δίκη καταφέρνει, ακόμη και ημιτελής, να ξαφνιάσει, να τρομάξει και να προβληματίσει. Το ιδιότυπο άγνωστο δικαστήριο που διώκει τον Γιόζεφ Κ. για ένα έγκλημα που ποτέ δεν του διευκρινίζεται και η αυξανόμενα αγωνιώδης του μάχη για να απαλλαγεί από την κατηγορία, που παρά την έντασή της τον οδηγεί ούτως ή άλλως στην έσχατη καταδίκη, σκιαγραφούνται με τέτοια σύγχυση και τέτοια ανάγκη αγκίστρωσης από την λογική, ώστε ο αναγνώστης αγωνιά, και μάλιστα το ίδιο απέλπιδα, μαζί με τον ήρωα. Η αλληγορία μιας βραδυκίνητης, ακατανόητης γραφειοκρατίας που σε πολλές περιπτώσεις επιβιώνει μέχρι σήμερα καθιστά το κείμενο διαχρονικό, και ο Κάφκα, με την ευφυΐα, την ξεχωριστή του πένα και την φαντασία του, παραδίδει ακόμη ένα αριστούργημα.
0
Ο Πύργος
Ο Πύργος
Αν και το μυθιστόρημα είναι ανολοκλήρωτο, αφήνοντας έτσι πολλά αναπάντητα ερωτήματα και κενά που είναι δύσκολο να τα καλύψει κανείς με την λογική –δεδομένου, δηλαδή, ότι κανένας στον Πύργο, εκτός από τον Κ., δεν συμπεριφέρεται ορμώμενος από μια κανονική συλλογιστική–, εντούτοις δίνει την αίσθηση ενός συνόλου πλήρους, μιας συμπαγούς οντότητας που, αν σε ενδιαφέρει περισσότερο να την αφήσεις να σε καταπιεί και λιγότερο να την κατανοήσεις, είναι καλά δομημένη και σε απορροφά. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι, λίγο-πολύ, ότι εξηγήσεις δίνονται, και μάλιστα με το παραπάνω, αλλά αφήνονται ασχολίαστες ορισμένες λεπτομέρειες που είναι στην πραγματικότητα πολύ σημαντικές για την αφηγηματική ανωδομή αυτής της εφιαλτικής αλληγορίας που ενσαρκώνει ο Πύργος· κάτι το οποίο ο Κάφκα φαίνεται να γνωρίζει και, παρά την πιεστική τους αναγκαιότητα, να τις αφήνει έτσι επίτηδες. Θεωρώ ότι, προς ενίσχυση αυτής της ατμόσφαιρας της κάπως παραληρηματικής, ολοκληρωμένες εξηγήσεις δεν θα δίνονταν ποτέ· κι ας έφτανε το έργο ως τον επίλογο.
0
Το όνομα του ρόδου
Το Όνομα του Ρόδου
Σε μία μονή Βενεδικτίνων της Ιταλίας του δεκάτου τετάρτου αιώνα, όπου άλλοι παρεκτρέπονται του μοναστικού τους όρκου και άλλοι τιμωρούν την αμαρτία, ένας πρεσβύτερος μοναχός, περίφημος για την ευφυΐα του, και ο νεαρός του εκπαιδευόμενος καλούνται να ερευνήσουν μια δολοφονία. Κατά την διάρκεια της παραμονής τους οι φόνοι εξακολουθούν, ενώ παράλληλα τώρα εξαφανίζονται βαρυσήμαντοι τόμοι από την διαβόητου πλούτου βιβλιοθήκη του συγκροτήματος. Συνυφαίνοντας την ιστορία με το μυστήριο και την φιλοσοφία ο Ουμπέρτο Έκο διαμορφώνει ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα του εικοστού αιώνα, κάπως δυσανάγνωστο από τις εκτενείς φιλοσοφικές αναφορές μεν –δίχως τις οποίες δύσκολα όμως θα στεκόταν η ιστορία–, εντούτοις πολυεπίπεδα ρηξικέλευθο όσον αφορά στην πλοκή, στα κίνητρα, στις ανατροπές και στους χαρακτήρες του. Σκοτεινό, βαθύτατα φιλοσοφικό και ιδιότροπα διαχρονικό, το Όνομα του Ρόδου προβληματίζει σχετικά με τα ήθη και την υποκρισία που πυροδοτούν, το ανεξέλεγκτο της ανθρώπινης φύσης και την πολύπλευρη διάσταση, ιδίως από άποψη ερμηνευτική, της πίστης και της θρησκείας.
1
Mindhunter
Mindhunter
Όπως αναφέρει και ο ίδιος στην αρχή, ο Τζον Ντάγκλας είναι πραγματικά καλός στο να αφηγείται όλων των τύπων ιστορίες. Από το πώς περιέγραψε στον ιερέα που τον πάντρεψε τον τρόπο με τον οποίο γνώρισε την γυναίκα του μέχρι και το πώς κατέληξε στο ψυχολογικό προφίλ και την σύλληψη ενός δράστη που δολοφονούσε μικρά παιδιά, κάθε του ανάμνηση είναι δοσμένη έτσι ώστε να εγείρει την περιέργεια, να τραβάει και, παρά την επίγνωση του ότι αυτά τα φρικτά πράγματα συνέβησαν σε πραγματικούς ανθρώπους, να ενθουσιάζει. Ο Τζον Ντάγκλας παρουσιάζει τα γεγονότα με ευαισθησία και σεβασμό προς τα θύματα και τις οικογένειές τους αλλά και όσους συμμετείχαν στην εκάστοτε έρευνα, δεν προσπαθεί να χαϊδέψει τα αυτιά του FBI κι ούτε παραλείπει να παραθέσει την προβληματική πλευρά της εργασίας του, όπου φαίνεται να υπάρχει, και, ως έναν βαθμό, χωρίς να συγχωρεί ή να επιρρίπτει τις ευθύνες στα θύματα, δικαιολογεί τον δράστη. Μέσα από την οπτική ενός πράκτορα του FBI εξετάζουμε την δράση ορισμένων περισσότερο ή λιγότερο διαβόητων δολοφόνων κατά συρροή, και μέσα από λογική σκέψη, παρατήρηση και τεκμηρίωση παρακολουθούμε την διαδικασία έρευνας, εντοπισμού, σύλληψης και δίκης τους. Πρόκειται για ένα βιβλίο με μεγάλο ενδιαφέρον, παρά την φρίκη των εγκλημάτων στα οποία αφιερώνεται.
0
Το θεώρημα του παπαγάλου
Το Θεώρημα του Παπαγάλου
Ο κύριος Ρυς (πάντα κ. Ρυς στο μυθιστόρημα) είναι ένας σπουδαγμένος φιλόσοφος που πολέμησε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθηλωμένος πια σε αναπηρική πολυθρόνα λόγω ατυχήματος που τον παρέλυσε από την μέση και κάτω λίγο αφότου διάβηκε το κατώφλι της τρίτης ηλικία, ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου 1001 Φύλλα και τώρα ογδόντα τεσσάρων ετών. Η Περέτ είναι ανύπαντρη μητέρα, κοντεύει τα σαράντα, έχει τρία παιδιά, εργάζεται στα 1001 Φύλλα και κατοικεί μαζί με τον κ. Ρυς παρόλο που δεν έχουν κάποια συγγένεια. Οι Ι&Λ (Ιωνάθαν και Λέα) είναι τα έφηβα δίδυμα της Περέτ, δεκαέξι ετών, που, όπως αναφέρει ο συγγραφέας «μοιάζουν όπως δυο σταγόνες νερό: δηλαδή καθόλου». Ο Μαξ είναι δώδεκα ετών, σχεδόν ολότελα κουφός, ο μικρότερος γιος της Περέτ και μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Ο Μαξ, λοιπόν, σε μια από τις βόλτες του στις αντικερί του Παρισιού, έρχεται αντιμέτωπος με την εικόνα δυο καλοβαλμένων αντρών που προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν έναν παπαγάλο. Ο παπαγάλος, πριν πέσει αναίσθητος από το χτύπημα που του κατάφερε ο ένας από τους διώκτες του, τους αποκαλεί δολοφόνους. Αποφασισμένος να σώσει το πουλί, ο Μαξ επεμβαίνει, το αρπάζει και φεύγει. Το φέρνει στο σπίτι της οδού Ραβινιάν, όπου ο κ. Ρυς, η Περέτ (με λίγη δυσκολία) και οι Ι&Λ τον υποδέχονται, και τον ονομάζουν Αμμέλοντα. Την ίδια στιγμή, ο κ. Ρυς λαμβάνει ένα γράμμα από τον παλιό καλό του φίλο Ελγκάρ Γκροσρούβρ, μαθηματικό, που έχει να τον δει από τα χρόνια του Β' Π.Π., ο οποίος ισχυρίζεται πως έχει αποδείξει δυο από τα μεγαλύτερα θεωρήματα, του Φερμά και του Γκόλντμπαχ, που ως τότε δεν είχαν απόδειξη. Αναφέρει, ωστόσο, ότι μία σπείρα απειλεί να του κλέψει τις αποδείξεις που εκείνος θέλει να κρατήσει μυστικές, τις οποίες έχει αποκαλύψει μονάχα σ' έναν πιστό του σύντροφο. Και, επειδή θεωρεί πως κινδυνεύει, του εμπιστεύεται την βιβλιοθήκη του. Κυριολεκτικά ολόκληρη την βιβλιοθήκη του, που, όπως συνειδητοποιούν και οι ίδιοι οι κάτοικοι της οδού Ραβινιάν όταν τα κιβώτια εμφανίζονται στην πόρτα τους, αποτελείται από πολύτιμες εκδόσεις που όλες τους αφορούν στα μαθηματικά. Λίγο αργότερα φτάνει και η είδηση ότι ο Γκροσρούβρ είναι νεκρός: έχασε την ζωή του σε μια πυρκαγιά, που κατέκαψε όλα του τα υπάρχοντα· μαζί και ολόκληρο το σπίτι του, στα περίχωρα του Μανάους. Στο δεύτερο γράμμα από τον Γκροσρούβρ, που φτάνει μαζί με τα βιβλία, ο κ. Ρυς παρατηρεί ότι ο φίλος του τού απευθύνεται κωδικοποιημένα. Σε τέτοιον βαθμό, που οι κάτοικοι του αριθμού 3 της οδού Ραβινιάν αποφασίζουν πως, μέσα από τα στοιχεία που τους αποκαλύπτει ο Γκροσρούβρ, θα προσπαθήσουν να λύσουν το έγκλημα. Κι έτσι ξεκινάει μια εύγλωττη, απόλυτα αναγνώσιμη περιήγηση στην ιστορία των μαθηματικών, μέσω του κ. Ρυς που, διαβάζοντας τα βιβλία της ΒΤΔ (Βιβλιοθήκης του Δάσους - έτσι ονόμασαν την βιβλιοθήκη του Γκροσρούβρ επειδή τους ήρθε από τα δάση του Μανάους), ανακαλύπτει στοιχεία που ο Ελγκάρ χρησιμοποιεί στην επιστολή του για να καταλήξει στο ποιος ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο του καλού του φίλου. Η αναδρομή ξεκινά από τα ελληνικά μαθηματικά και καταλήγει στις προόδους του 19ου-20ου αιώνα, μέσα από μια αφήγηση απλή και κατανοητή, που βοηθάει τον αναγνώστη, ασχέτως της σχέσης του με τα μαθηματικά, να κατανοήσει όλα όσα ο συγγραφέας του παρουσιάζει και να συμπορευθεί μαζί με τους πρωταγωνιστές ομαλά μέχρι το τέλος. Ο τρόπος που ξετυλίγεται η ιστορία των μαθηματικών, καθώς και όλα όσα βοηθούν τον αναγνώστη να καταλάβει τα θεωρήματα και τις κοινώς αποδεκτές σταθερές που αναπτύσσονται και εξηγούνται στα κεφάλαια, είναι απλός, λιτός και προσιτός. Τα μαθηματικά δεν τρομάζουν τον αναγνώστη έτσι που παρουσιάζονται· αντιθέτως, πιθανώς να τον ωθούν να θέλει να διαβάσει περισσότερα. Επίσης αξιοσημείωτο είναι και το ότι έθεσα ένα προσωπικό στοίχημα με τον εαυτό μου, να καταλάβω δηλαδή όλα όσα αναφέρονται στο μυθιστόρημα παρόλο που είμαι των ανθρωπιστικών σπουδών, και τα κατάφερα χωρίς μεγάλη δυσκολία. Παρόλο που είχα να ασχοληθώ με τα μαθηματικά πάνω κάτω πέντε χρόνια. Ο τρόπος που προσεγγίζονται είναι βατός και σταδιακός, πρώτα θεωρητικά κι έπειτα μερικώς πρακτικά, ενώ το πώς σερβίρονται, δηλαδή μέσω του - επίσης των ανθρωπιστικών σπουδών - κ. Ρυς, που τα παρουσιάζει στους υπόλοιπους κατοίκους της οδού Ραβινιάν (κάποιες φορές και σε μερικούς άλλους, όπως στον ταξιτζή και φίλο Αλμπέρ ή τον ιδιοκτήτη ψιλικών Χαμπίμπι), είναι ευρηματικό και βοηθητικό σε όσους δυσκολεύονται, μιας και το κοινό του κ. Ρυς δεν είχε, όπως και πολλοί αναγνώστες, καμία σχέση με τα μαθηματικά. Η γλώσσα ήταν απλή, το χιούμορ ιδιαίτερο και η αφήγηση ευαίσθητη, με μια ηπιότητα και μια γλυκύτητα που σ' έκανε να θέλεις να συνεχίσεις την ανάγνωση. Είναι πολύ εύκολο να δεθείς με τους χαρακτήρες, που είναι ένας κι ένας, και που είναι όλοι τους ζεστοί και με βάθος παρόλο που ο συγγραφέας τους αναλύει ελάχιστα. Αν και πολυσέλιδο, το μυθιστόρημα δεν κουράζει καθόλου και σου δίνει εναύσματα για να επιθυμείς να διαβάσεις περισσότερο, ενώ το μυστήριο γύρω από τον Γκροσρούβρ, που είναι και ο πυρήνας της αφήγησης, παίρνει μια τροπή που δεν την περιμένεις, και που, κατά μία έννοια, ξεπερνά τα όρια που έχει θέσει ο συγγραφέας αλλά χωρίς να τα προσβάλλει, εν τέλει σαν να μην τα ξεπερνάει ακριβώς. Προσωπικά μου άρεσε πολύ και μ' έκανε να σκεφτώ πολλά πράγματα που δεν ήξερα πως με απασχολούσαν, και, το κυριότερο, με βοήθησε να καλύψω αρκετά κενά στα μαθηματικά - που ήταν βέβαια και το αρχικό μου αίτημα όταν το επέλεξα για ανάγνωση. Θα αρέσει πολύ σε όσους αγαπούν την ιστορία και τα μαθηματικά, αλλά σίγουρα και σε όσους τρομάζουν στην ιδέα του μαθηματικού μυθιστορήματος αλλά έχουν την περιέργεια να του δώσουν μια ευκαιρία. Αυτή η ιδιότροπη ηπιότητα και η ευαισθησία του, βέβαια, θα κερδίσουν, κατά τη γνώμη μου, οποιονδήποτε αποφασίσει να το διαβάσει.
2
In the Month of the Midnight Sun
Το μυθιστόρημα In the Month of the Midnight Sun είναι το δεύτερο της Cecilia Ekbäck, και με κάνει να περιμένω μια πιθανή ελληνική μετάφραση με ακόμη περισσότερη ανυπομονησία. Είναι το ίδιο καλό με το πρώτο - το οποίο φέρει έναν εξίσου εντυπωσιακό τίτλο: Wolf Winter -, λαμβάνει κι αυτό χώρα στο βουνό Blackåsen, και αφιερώνει επίσης ένα σημαντικό μέρος της αφήγησης στην παρουσία του λαού των Λαπώνων, αν όχι ως τους καλούς της ιστορίας, τουλάχιστον ως ανθρώπους τόσο παρεξηγημένους όσο και εξαιρετικά ενδιαφέροντες. Την ιστορία αφηγούνται τρία διαφορετικά άτομα: η ηλικιωμένη Biija από την φυλή των Λαπώνων, ο νεαρότερος Magnus, υιοθετημένος γιος του Σουηδού κυβερνήτη και παντρεμένος με την μεγαλύτερη κόρη του ανάδοχου πατέρα του, και η Lovisa, η μικρότερη αδελφή της συζύγου του Magnus. Η πλοκή εκτυλίσσεται στα μέσα του 19ου αιώνα, και το νήμα της ξεκινά όταν ο Magnus στέλνεται στο Blackåsen για να ερευνήσει ένα τριπλό φονικό που φαίνεται να διαπράχθηκε από έναν ηλικιωμένο Λάπωνα· υπό το πρόσχημα ότι πρόκειται να χαρτογραφήσει το βουνό. Αναγκάζεται να πάρει μαζί του την Lovisa, η οποία εξορίζεται από το σπίτι της λόγω μιας πράξης τόσο κακής, που της στοιχίζει τα πάντα. Η Biija, από την άλλη, ζει στο βουνό μαζί με τους υπόλοιπους ημινομάδες της φυλής της, ωστόσο απομακρύνεται από τους άλλους για να θρηνήσει τον θάνατο του συζύγου της. Οι τρεις αφηγήσεις πλέκονται αριστοτεχνικά και αποκαλύπτουν μια ιστορία που δεν σου επιτρέπει να την αφήσεις, και που είναι τόσο ανατρεπτική όσο και συγκινητική, για ένα χωριό χωρίς παιδιά, για σημαντικούς ανθρώπους που κάνουν μεγάλα λάθη και για λιγότερο σημαντικούς που, για διαφορετικούς λόγους, τα ξεσκεπάζουν. Οι χαρακτήρες είναι αληθινοί, δένεσαι μαζί τους και μπορείς να τους νιώσεις, να τους καταλάβεις. Όταν τελειώνει το βιβλίο σου λείπουν. Η ιστορία κυλάει εύκολα και στρωτά, δεν αφήνει κενά, και παρέχει δυναμικές εξηγήσεις για κάθε ερώτημα που προκύπτει όσο η πλοκή ξετυλίγεται. Πρόκειται, γενικώς, για ένα ιστορικό αστυνομικό μυθιστόρημα που διαβάζεται εύκολα, και που μένει με τον αναγνώστη ακόμη και μετά την τελευταία σελίδα.
0
Lethal White
Το Lethal White, η πιο πρόσφατη προσθήκη στην ταραχώδη ζωή του ιδιωτικού ερευνητή Κόρμοραν Στράικ, αρχίζει με ένα σαφές, αρκετά γλυκόπικρο ξεκίνημα που σύντομα επεκτείνεται σε μια υπόθεση τόσο πολύπλοκη, ώστε καταλήγει σε διάφορες παράπλευρες ιστορίες που τις παρακολουθείς με την ανάσα κομμένη. Στο σύνολό του είναι ένα μυθιστόρημα πολύ δύσκολο να το περιγράψει κανείς, επειδή υπάρχουν τόσο πολλές γραμμές που πολύ γρήγορα αρχίζουν να πλέκονται και να επηρεάζουν η μια την πορεία της άλλης, ώστε πάντα θα αφεθεί κάτι σημαντικό απ' έξω. Το εντυπωσιακό είναι ωστόσο ότι αυτές οι γραμμές είναι πεντακάθαρες και σαφείς παρόλο που επεμβαίνουν η μια στην άλλη, και είναι τόσο καλοστημένες που είναι αδύνατο να τις μπερδέψεις ή να τις ξεχάσεις. Ό,τι ερωτήματα εγείρονται απαντώνται στο τέλος χωρίς να αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης, οι χαρακτήρες είναι αληθινοί και πειστικοί, ενώ τα κίνητρά τους δυνατά και κατανοητά. Επιπλέον, αν και αρκετά ογκώδες, το βιβλίο διαβάζεται με μεγάλη ευκολία παρά των χείμαρρο πληροφοριών που ο αναγνώστης σιγά σιγά ξεσκεπάζει. Πολύ αριστοτεχνικά δομημένο και πολύ καλογραμμένο, χωρίς να αφήνει κενά ή αρνητικές εντυπώσεις, το Lethal White σίγουρα θα συνεπάρει τόσο τους θαυμαστές της αστυνομικής λογοτεχνίας, όσο και αναγνώστες που θέλουν να περάσουν ώρα με κάτι ανάλαφρο και απαιτητικό ταυτόχρονα.
0
The Rabbit Hunter
Το συγγραφικό δίδυμο που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Λαρς Κέπλερ, πρόκειται οπωσδήποτε για μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις συγγραφέων που δεν παύουν να εκπλήττουν ποτέ. Το συγκεκριμένο είναι ήδη το έκτο βιβλίο της σειρά με πρωταγωνιστή τον έκπτωτο πλέον Γιούνα Λίνα, κι όμως, αφήνει την εντύπωση πως θα μπορούσε να είναι και το καλύτερο. Γενικώς, το φαινόμενο Λαρς Κέπλερ είναι ένα περίεργο εύρημα για μένα. Δεν μπορώ με σιγουριά ν' αποφασίσω ποιο βιβλίο τους μου άρεσε καλύτερα, παρόλο που κλίνω προς την Μάρτυρα της Φωτιάς, που ωστόσο κι αυτό την συναγωνίζεται επάξια. Το ένα βιβλίο είναι καλύτερο από τ' άλλο. Το Rabbit Hunter ξεκινά με τον Γιούνα στην φυλακή, που σύντομα, με την υπόσχεση εγγύησης, επιστρέφει στα μουλωχτά στην αστυνομία για να βοηθήσει στην επίλυση μιας σειράς παράδοξων φόνων, των οποίων το μόνο κοινό είναι το δεκαεννιάλεπτο μαρτύριο του θύματος - από το πρώτο επώδυνο πλήγμα που δέχεται ως και το τέλος του. Παράλληλα, ένας σελέμπριτι σεφ προσπαθεί ν' αναδειχθεί νικητής στον δικό του προσωπικό πόλεμο, τόσο όσον αφορά στην μάχη του με το αλκοόλ όσο και στις προσπάθειες που καταβάλλει για να κερδίσει τον έφηβο γιο του. Οι δυο αφηγήσεις φαίνονται απ' την αρχή να διασταυρώνονται μ' έναν αναπάντεχα αριστοτεχνικό τρόπο, που με τίποτα δεν προϊδεάζει τον αναγνώστη για το τέλος. Μια πιο εκτενής εμφάνιση της Σάγκα Μπάουερ, που εξακολουθεί να είναι υπέροχα ξεροκέφαλη και απολαυστικά πεισματάρα, χαρίζει οπωσδήποτε δυναμισμό και τσαχπινιά σ' ολόκληρο το κείμενο, κι ας μην συνεργάζεται με τον Γιούνα - που εννοείται ότι ακόμη είναι ο ίδιος ξύπνιος, ήρεμος, εύστροφος και γλυκύτατος εαυτός του - όσο θα μου άρεσε περισσότερο. Αξίζει βεβαίως να σημειωθεί ότι, μπορεί οι χαρακτήρες τους να μην μεταβάλλονται όπως ατυχώς πολλές φορές συμβαίνει σε αμέτρητες σειρές βιβλίων, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως δεν εξελίσσονται με το πέρασμα του χρόνου. Κι αυτό είναι ακόμη ένα από τα στοιχεία που καθιστούν τον Λαρς Κέπλερ μοναδικό. Εν ολίγοις, δεν υπάρχει τίποτα που να λείπει από το κείμενο. Ούτε καν, καταπώς φαίνεται, η μεγαλύτερη νέμεση του ίδιου του πρωταγωνιστή. Κι αυτό μας κάνει απλώς να αγωνιούμε για το επόμενο.
0
Greeks Bearing Gifts
Η ελληνική περιπέτεια του Μπέρνι Γκούντερ ήταν γρήγορη, ελαφριά μα και βαριά ταυτόχρονα, γεμάτη ενδιαφέρουσα ιστορία και χαρακτήρες που εξελίσσονται. Ο ίδιος ο χαρακτήρας του Μπέρντι Γκούντερ υπήρξε για εμένα μια ευχάριστη έκπληξη. Και, μαζί της, ό,τι πιο ειλικρινές έχω συναντήσει σε αστυνομικό μυθιστόρημα. Το μαύρο χιούμορ του και η απόλυτη ευθύτητα με την οποία αντιμετωπίζει τον εαυτό του έδεναν απόλυτα με την εμπειρία και την ηλικία του, όπως ακριβώς και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζε όλους τους άλλους. Ήρεμα και συγκρατημένα, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι δεν εξέφραζε συναισθήματα. Εν ολίγοις, στην ουσία υπό την πίεση (οριακά λόγω εκβιασμού) του δικηγόρου Μαξ Μέρτεν ο Μπέρνι Γκούντερ ταξιδεύει στην Ελλάδα με την ιδιότητα του ασφαλιστικού, και όταν ο συμπατριώτης του - του οποίου τις υποθέσεις είχε σταλεί να διευθετήσει - δολοφονείται, αναγκάζεται να συνεργαστεί με τις ελληνικές αρχές για να βοηθήσει, ως Γερμανός, στην επίλυση της δολοφονίας του. Αρχίζει έτσι να ξετυλίγεται ένα νήμα που οδηγεί κατευθείαν μέσα στις οικονομικές ατασθαλίες - πλην των ειδεχθών εγκλημάτων πολέμου - των γερμανικών αρχών στην καρδιά της ελληνικής κατοχής. Το Greeks Bearing Gifts είναι από τα καλύτερα αστυνομικά/ιστορικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει, με τους πιο αληθινούς χαρακτήρες που έχω συναντήσει, και με μιαν αρκετά αξιοπρεπή - επίσης αρκετά οριενταλιστική, ωστόσο - εκπροσώπηση των Ελλήνων ως αντικείμενο της διεθνούς λογοτεχνικής παραγωγής.
0
Το μυστικό
Το Μυστικό
Ο αρθρογράφος Αντόνιο Φεράρι, που για χρόνια ασχολήθηκε με την δημοσιογραφική κάλυψη της τρομοκρατίας, μέσα από Το μυστικό, που είναι και το μοναδικό του μυθιστόρημα, δημοσιοποιεί λογοτεχνικά τα όσα κατάφερε να ανακαλύψει σχετικά με την υπόθεση της απαγωγής και της δολοφονίας του Άλντο Μόρο. Όπως αναφέρει και ο ίδιος ο συγγραφέας, η γραμμή ανάμεσα στην ιστορική πραγματικότητα και την διακριτική μυθοπλασία είναι εξασθενημένη, θολή, με αποτέλεσμα το ιδιότροπο αυτό ιστορικό και δημοσιογραφικό ντοκουμέντο να θυμίζει πολιτικό και συμμιγώς αστυνομικό θρίλερ. Η πολιτική αστάθεια, η γενικευμένη ροπή προς την βία και το αντιδραστικό πνεύμα του Ψυχρού Πολέμου, με αποκορύφωμα στην Ιταλία τις Ερυθρές Ταξιαρχίες που αποτελούν τον πυρήνα του μυθιστορήματος, έχουν σκιαγραφηθεί αναλυτικά και οι εμπλεκόμενες προσωπικότητες, όποιον ρόλο κι αν διαδραματίζουν στην ιστορία, έχουν δοθεί με προσοχή και σεβασμό. Η συνεχής αντιπαράθεση μεταξύ των διαπλεκόμενων και η αδιάκοπη αίσθηση του κινδύνου, όπως και οι πολύπλοκες σχέσεις που συνδέουν τις διάφορες πλευρές που ενεργούν παράλληλα και διασταυρώνουν τις δράσεις τους, διατηρούν το ενδιαφέρον αμείωτο και καθιστούν το κείμενο, αν και βαρύ ως ουσία, ένα ελαφρύ - για όσους ενδιαφέρονται - και γρήγορο ανάγνωσμα. Αν και θα προτιμούσα να μην βαθμολογήσω το μυθιστόρημα, μιας και πρόκειται για μια πραγματική ιστορία που κατέληξε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο και που είναι, ωστόσο, διαμορφωμένη υπό το πρίσμα της λογοτεχνίας, θα επικεντρωθώ στον άψογο χειρισμό από τον κύριο Φεράρι μιας υπόθεσης που για χρόνια γνώριζε - επιεικώς - την λογοκρισία.
0
Κάτω από την επιφάνεια
Κάτω από την επιφάνεια
Η Ντέιζι Τζόνσον εμπλουτίζει την λογοτεχνία του μαγικού ρεαλισμού με ένα πραγματικά ιδιαίτερο μυθιστόρημα. Το Κάτω από την επιφάνεια ανήκει και δεν ανήκει στο είδος, με τα μεταφυσικά στοιχεία να εμφανίζονται τόσο αδιόρατα ώστε κατά την ανάγνωση πολλές φορές να τα ξεχνάς. Πρόκειται για μια ιστορία μελαγχολική, βαθύτατα συναισθηματική μ' έναν τρόπο που προβληματίζει και ανησυχεί και γεμάτη συμβολισμούς, που από την στιγμή που θα τους αποκωδικοποιήσεις ξεκλειδώνεις την ουσία της. Αυτό το μελαγχολικό, θλιμμένο μυθιστόρημα και οι συμβολισμοί του έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να χειραγωγούν συναισθηματικά, να στενοχωρούν και να ανησυχούν, και πρωτίστως προβληματίζουν σχετικά με την αποδοχή μας από την οικογένεια, την αγάπη μας για τους πιο κοντινούς συγγενείς μας και την διαχείριση του χαμού τους, και το πώς ο φόβος καθορίζει την ζωή μας και την κατευθύνει εάν του το επιτρέψουμε. Πρόκειται, γενικώς, για μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία, μια κάπως αφηρημένη μεταφορά της τραγωδίας του Οιδίποδα, που ακριβώς λόγω αυτής της της ιδιαιτερότητας ενδεχομένως να δυσκολέψει τους αναγνώστες που προτιμούν κάτι ελαφρύτερο, κάτι λιγότερο φορτισμένο, κάτι λιγότερο συμβολιστικό. Για εμένα ήταν από τα καλύτερα μυθιστορήματα που διάβασα τα τελευταία τρία χρόνια.
1
