ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Πρώτα από όλα αξίζει να σημειώσουμε πως αυτό το μυθιστόρημα είναι μια φυσική συνέχεια του «ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ» που σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε πριν από αυτό.
Είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός πως η κυρία Παπαδημακοπούλου καταπιάνεται πάντα με πολύ επίκαιρα θέματα. Αυτή τη φορά είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και οι δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή.
Μη ξεχνάμε και μη παραβλέπουμε πως ο έρωτας και η απλή και ανιδιοτελή αγάπη κινούν τα νήματα της ζωής. Και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για άλλη μια δακρύβρεχτη ιστορία αγάπης. Κάθε άλλο μάλιστα.
Αρκετοί από μας έχουμε ερωτευθεί και αγαπήσει πάρα πολύ, πέρα από κάθε όριο, και πολλοί μας θεώρησαν πολύ τυχερούς που καταφέραμε να ζήσουμε τέτοιες καταστάσεις. Όταν όμως μια τέτοια ιστορία λήγει άδοξα κι αφήνει εμάς χίλια κομμάτια και μέσα σε αφόρητο πόνο, να προσπαθούμε να τα μαζέψουμε ένα προς ένα, αισθανόμαστε κενοί και είμαστε απόλυτα βέβαιοι πως δεν θα ξαναβιώσουμε κάτι παρόμοιο. Νομίζουμε πως έχουμε θωρακίσει καλά τη καρδιά μας, έτσι ώστε να μην ξαναπληγωθούμε, αλλά έλα που εκείνη παίρνει από μόνη της πρωτοβουλία και αρχίζει και κάνει πάλι τα δικά της και μας βάζει σε νέες περιπέτειες.
Οι χαρακτήρες της ιστορίας είναι άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, της διπλανής πόρτας, ίσως κι εμείς οι ίδιοι. Πολύ καλά σκιαγραφημένοι, απόλυτα πειστικοί πως θα μπορούσαν να είναι πρόσωπα υπαρκτά. Παλεύουν με τους δαίμονες τους και μέσα από αυτόν τους τον αγώνα μας γεμίζουν κι εμάς ελπίδα. Δεν αφήνουν κανέναν μας ασυγκίνητο.
Μερικοί αναγνώστες μπορεί να θεωρήσουν πως η συγγραφέας μακρηγορεί, ίσως να υπερβάλει κιόλας ως προς την ανάλυση, αλλά στα περισσότερα σημεία είναι απολύτως απαραίτητη για να έχουμε μια πλήρη εικόνα των όσων συμβαίνουν γύρω από τους ήρωες και την ψυχοσύνθεσή τους. Σε καμία περίπτωση δεν φλυαρεί ασύστολα. Η γραφή της καταφέρνει πάντα να είναι μοναδική, έντονα συναισθηματική που στην κυριολεξία μας παρασέρνει. Η ιστορία είναι πολύ καλά δεμένη αφηγηματικά.
Όσο διαβάζουμε αυτό το βιβλίο, αν και φτάνει τις 536 σελίδες, δεν θέλουμε να το αφήσουμε στιγμή από τα χέρια μας, κι αυτό μέχρι να φτάσουμε στο τέλος, για να δούμε οι ήρωες πως θα προχωρήσουν στη ζωή τους.
Ένα μεγάλο μάθημα μας δίνει η κυρία Παπαδημακοπούλου και οι ήρωές της ιστορίας μας. Να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο σε αυτή τη ζωή, πρέπει να ζούμε τη κάθε στιγμή και να τη ξεζουμίζουμε στη κυριολεξία.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Ένας επιβλητικός τίτλος και στο ίδιο πνεύμα είναι και το εξώφυλλο. Στο σύνολο έχουμε ένα δυνατό κοινωνικό μυθιστόρημα.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται τη δεκαετία του ’50. Αυτά τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια υπήρχε μεγάλη οικονομική δυσχέρεια – πολλοί θα έλεγαν εξαθλίωση – στις περισσότερες οικογένειες, και παρατηρούσε κανείς το φαινόμενο πολλές κοπέλες να πηγαίνουν εσωτερικές σε «μεγάλα» αστικά σπίτια, ως οικιακοί βοηθοί, και οι ίδιες έφεραν το τίτλο της «ψυχοκόρης». Αρκετές φορές αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας ψυχρής οικονομικής συναλλαγής.
Αν κάποιος παρέκλινε έστω και λίγο από την «άρτια», καλή κοινωνία και τους αυστηρούς κανόνες της, είχε κάποιου είδους ιδιαιτερότητες, και δεν είχε κάποιου είδους προστασία από τον «στιγματισμό» που προβαίνει ο κοινωνικός περίγυρος, κατέληγε ως παρίας της.
Ήρωες της ιστορίας είναι μια κοπέλα προερχόμενη από μια σκληρή οικογένεια της επαρχίας, κι ένα αγόρι με ψυχικές και νοητικές ιδιαιτερότητες, που η ζωή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τους φέρνει κοντά. Οι δυο τους ανακαλύπτουν τις ιδιαιτερότητές τους και καταφέρνουν βάση αυτού να αλληλοσυμπληρωθούν, να αλληλοπροστατευθούν και να πορευτούν μαζί στη ζωή. Καταλυτικό ρόλο στη ζωή των δύο νέων παίζουν οι γονείς του αγοριού.
Ο συγγραφέας με την εξαιρετική του γραφή, αγκαλιάζει με ευγένεια και σε σεβασμό τους ήρωές του και ταυτόχρονα καταγγέλλει όλα αυτά τα κακώς κείμενα της εποχής αυτής.
Καταφέρνει και αναπαριστά δεξιοτεχνικά το ύφος, γεύσεις και αρώματα αλλά και την ατμόσφαιρα της εποχής αυτής.
Η αφήγηση είναι απολύτως ισορροπημένη, κινηματογραφική θα έλεγα, που μοιάζει πολύ με την αίσθηση που έχουμε όταν παρακολουθούμε μια παλιά, ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. Ακολουθεί μια πολύ καλή ροή και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Διαβάστε το, θα σας ταξιδέψει, αλλά ταυτόχρονα θα σας προβληματίσει αρκετά.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Αν και πρόκειται για το πρώτο πόνημα του κυρίου Καραθύμιου, με εξέπληξε ευχάριστα.
Μας πείθει πως τα ελληνικά αστυνομικά μυθιστορήματα δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα αντίστοιχα σκανδιναβικά.
Ένας μύθος που αυξάνει στο ορεινό και απομονωμένο χωριό Καστρί την ήδη υπάρχουσα dark ατμόσφαιρα. Κι ένας φόνος, την επιδεινώνει περισσότερο. Κι εδώ καλείται ο ιδιωτικός ερευνητής Γαβριήλ Γάκος να δώσει τα φώτα του, ή κοινώς να λύση αυτή την υπόθεση.
Εξαιρετική αφήγηση, μια παγωμένη ατμόσφαιρα που επηρεάζεται αναμφίβολα και από τις καιρικές συνθήκες της ιστορίας, έχει μια μεταφυσική χροιά, δράση που κλιμακώνεται, το ίδιο συμβαίνει και με την ένταση.
Οι χαρακτήρες της ιστορίας είναι πολύ περίεργοι, αψυχολόγητοι, μυστήριοι, μέσα στον φόβο, δεν μπορεί να καταλάβει κανείς αν λένε αλήθεια ή ψέματα, ή ακόμα κι αν κρύβουν κάτι. Μήπως είναι όλοι τους ένοχοι; Όλα αυτά βρίσκονται κάτω από ένα πέπλο μυστηρίου, που το θρέφει και η απομονωμένη τοποθεσία του χωριού.
Ο αναγνώστης που διαβάζει αυτό το βιβλίο, τον έχουν ζώσει οι αμφιβολίες, το εξώφυλλο αλλά και η όλη εξιστόρηση βουτηγμένη στο μεταφυσικό και στο μυστήριο, του φέρνουν μια απόκοσμη ανατριχίλα.
Ο ήρωάς μας, με αρκετά θέματα μέσα του, αλλά πάντα με λεπτό χιούμορ, έχει όλες τις ικανότητες ενός πολύ καλού ερευνητή. Το θέμα είναι, ο ίδιος το γνωρίζει, έτσι ώστε να αφυπνιστεί και να φτάσει στη λύση των περίεργων φόνων;
Το τέλος είναι εντελώς απρόσμενο και συνταρακτικό. Εκεί γίνεται η μεγάλη ανατροπή.
Κάτι μου λέει πως θα ξανασυναντηθούμε με τον ιδιωτικό αστυνομικό-ερευνητή κύριο Γαβριήλ Γάκη.
Αναμένουμε τη συνέχεια λοιπόν.
0
βιβλιοκριτική
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Το βιβλίο αυτό είναι ένα πολύ όμορφο και καλογραμμένο κοινωνικό μυθιστόρημα, με έντονα στοιχεία ψυχογραφήματος. Το δίχως άλλο ανήκει σε αυτά τα υπέροχα που μας χαρίζει η κυρία Μπουρίκα.
Είναι γεμάτο από δυνατά συναισθήματα, πολλές φορές αντικρουόμενα μεταξύ τους, συνεχή πλοκή και ανατροπές. Η αφήγηση έχει μια απόλυτη συνοχή, έτσι ώστε ο αναγνώστης να μη χάνει ούτε στιγμή το ενδιαφέρον του.
Υπέροχη χαρτογράφηση χαρακτήρων, η οποία έχει γίνει με απόλυτη αληθοφάνεια και παρουσιάζονται από κάθε άποψη ολοκληρωμένοι. Όλοι μαζί δρουν μέσα στο κοινωνικό τους γίγνεσθαι, και κανένας δεν φαίνεται να είναι ένα ξεκομμένο και ξένο κομμάτι της ιστορίας.
Η ηρωίδα της ιστορίας, μια έφηβη κοπέλα, ζει στις αρχές της δεκαετίας του ’80 σε ένα χωριό της επαρχίας. Θα περίμενε κανείς πως θα ζούσε ανέμελα την εφηβεία της και καλά προστατευμένη από τον πατέρα της, αλλά κάθε άλλο παρά αυτό συνέβαινε. Μια πραγματικά μαρτυρική ζωή την οδηγεί στη απόφαση να δραπετεύσει στη κυριολεξία από αυτή. Ανοίγει τα φτερά της και ακολουθεί τον «δρόμο της πεταλούδας». Με μεγάλο αγώνα και περνώντας από πολλά στάδια, αλλά πάντα σαν φυγάς της ζωής, μεταλλάσσεται από θύμα σε κυρία του εαυτού της. Μυστικά και ψέματα αποκαλύπτονται στο τέλος, κι έρχεται η ισορροπία. Όλα μπαίνουν στη θέση τους, γιατί υπάρχει η ανιδιοτελή αγάπη, που δεν κοιτάει μόνο τους δεσμούς αίματος, αλλά μοιράζεται απλόχερα σε όλους. Ένας ύμνος στη φιλία αλλά και στον έναν και μοναδικό έρωτα που μας στιγματίζει και ουσιαστικά δεν μας αφήνει ποτέ.
Ένα υπέροχο, απόλυτα χορταστικό μυθιστόρημα, με το πολύ επίκαιρο μήνυμα, πως όποιος αγωνίζεται σκληρά δεν βγαίνει χαμένος, όσο δύσκολος και δύσβατος κι αν είναι ο δρόμος από το απόλυτο σκοτάδι στο φως.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Ένα πολύ ενδιαφέρον αστυνομικό μυθιστόρημα που διατηρεί την κλασσικά σκοτεινή, νουάρ ατμόσφαιρα των συγγραφέων των δυτικών χωρών.
Ακόμα και το εξώφυλλο είναι πολύ πετυχημένο. Εντυπωσιακό και απόλυτα εναρμοσμένο με το πνεύμα της ιστορίας. Όποιος το βλέπει, δύσκολα το προσπερνάει.
Αληθινή έκπληξη ήταν για μένα η υπόθεση που εκτυλίσσεται στη Βαυαρία της Γερμανίας, μιας και γνωρίζουμε πως ο συγγραφέας σπούδασε στην Ιταλία και αρθρογραφεί σε ένα από τα ιταλικά, μουσικά περιοδικά. Έπιανα τον εαυτό μου να προσπαθεί να διαβάσει «σωστά» τα ονόματα των χαρακτήρων.
Ένα βιβλίο πολύ καλογραμμένο και κερδίζει εύκολα τους φίλους του είδους. Διαβάζεται αναμφισβήτητα απνευστί.
Αν και στην αρχή ο ρυθμός κυλάει με πιο αργό ρυθμό, στη πορεία όλα εκτελύσονται πιο γρήγορα, οι προβληματισμοί μας σχετικά με την υπόθεση αυξάνονται, η μια ανατροπή διαδέχεται την άλλη και στο τέλος με τη μεγάλη και απόλυτη ανατροπή όλα τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους.
Κεντρικός ήρωας της ιστορίας είναι ένας αστυνομικός επιθεωρητής που προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες ανάμεσα στο καθήκον και την οικογένειά του. Ένας άνθρωπος ικανότατος, που αγαπά τη δουλειά του, με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του, αλλά και η οικογένειά του παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή του.
Σχετικά με την υπόθεση του βιβλίου, ο συγγραφέας, μας κάνει να αμφιβάλλουμε κι εμείς μαζί με όλο το αστυνομικό τμήμα, για το αν είναι όντως ένοχος ο ύποπτος, κι αυτή η αίσθηση μας ακολουθεί μέχρι την τελική κλιμάκωση, και να απορούμε πραγματικά μέχρι που θα φτάσει το μυστήριο. Πόσο μακριά θα πάει τελικά η βαλίτσα; Όλο αναρωτιόμαστε «Βρε, μήπως δεν…»
Τελικά είναι ή δεν είναι ο πραγματικός δολοφόνος της ιστορίας; Ανακαλύψτε το και δεν θα βγείτε χαμένοι!
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Μετά την πρώτη τους Περιπέτεια ο Κίνε το σκιουράκι και ο Κόνι το λαγουδάκι έρχονται με μία νέα περιπέτεια που θα σας συναρπάσει στη Λίμνη των Ζαχαρωτών.
Όλα εκτυλίσσονται σε ένα μαγικό και παραμυθένιο δάσος. Οι δύο αυτοί αχώριστοι φίλοι είναι περίεργοι και θέλουν να εξερευνήσουν τα πάντα. Αυτή τη φορά θα συναντήσουν το χωριό των Αρωματικών Χαρουπιών, όπου θα γνωρίσουν τα δύο γουρουνάκια. Τι θα ανακαλύψουν για τη Λίμνη και ποια θα είναι η νέα τους αποστολή; Θα τα καταφέρουν άραγε;
Μία ιστορία όπου οι δύο φίλοι παραμένουν ενωμένοι σε κάθε δυσκολία και εμπόδιο που συναντούν. Μαθαίνουν πόσο σημαντικός και συνάμα διαφορετικός είναι ο ρόλος που επιτελεί ο καθένας, ενώ για ακόμη μία φορά αισθάνονται πολύ τυχεροί που έχουν ο ένας τον άλλο. Μία χαρούμενη και αισιόδοξη ιστορία με θετική στάση απέναντι στη ζωή και τις δυσκολίες της.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Όλα ξεκινούν ένα χρυσαφένιο ηλιόλουστο πρωινό στο χωριό της Ασημένιας Κανέλας. Πρωταγωνιστές ο Κίνε το σκιουράκι και ο Κόνι το λαγουδάκι. Οι δυο τους θέλουν να εξερευνήσουν τα πάντα. Είναι δύο αχώριστοι φίλοι που μέσα από τις περιπέτειες που ζουν αντιλαμβάνονται τη σημασία της αγνής φιλίας.
Οι δύο ήρωες στην «Πρώτη τους περιπέτεια» έχουν ένα και μοναδικό σκοπό! Να βρουν τα σπάνια μοβ βατόμουρα! Θα τα καταφέρουν άραγε ξεπερνώντας όλες τα δυσκολίες που θα συναντήσουν; Στη διαδρομή θα συναντήσουν νέους φίλους, το Πεταλολούλουδο, τον Υάκινθο και τη σοφή κουκουβάγια Αγριππίνα που θα τους διδάξουν τη δύναμη της φιλίας, κάνοντάς τους να αισθανθούν πολύ τυχεροί. Στα δύσκολα θα είναι εκεί ο ένας για τον άλλο. Μία τρυφερή και γλυκιά ιστορία με έμφαση στην ομαδικότητα και τη συνεργασία και το σεβασμό απέναντι στη διαφορετικότητα του καθενός.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Σε κάθε της βιβλίο η κυρία Γαληνού μας εκπλήσσει ευχάριστα, μιας και καταπιάνεται κάθε φορά με μια διαφορετική θεματολογία.
Αυτή τη φορά μας προσφέρει ένα εσωτερικό ταξίδι, γεμάτο πνευματικότητα που οδηγεί στο φως.
Δανειζόμενη μεταφυσικά στοιχεία στην αφήγησή της, μας τονίζει πως πολύ πιθανόν να έχουμε χάσει τον δρόμο μας και η ζωή μας να έχει μετατραπεί (το ίδιο και η κοινωνία) σε κάτι στείρο και πεζό. Αναλωνόμαστε σε ένα ανούσιο ταξίδι που κινείται μόνο στη επιφάνεια των πραγμάτων και δεν ασχολούμαστε με την ουσία τους. Η ζωή μας δίνει συνέχεια σημάδια, εμείς κατά πόσο όμως είμαστε διατεθειμένοι να τα αντιληφθούμε;
Μια εξαιρετικά δεμένη τριτοπρόσωπη αφήγηση, εύκολα κατανοητή για τον αναγνώστη, με σωστές δόσεις μυστηρίου και ανεξήγητου έτσι ώστε να μας κρατάει δέσμιους μέχρι την τελευταία του σελίδα.
Ταξιδεύουμε μαζί με τους ήρωες από Αθήνα, σε Ρώμη, Πράγα, Παρίσι και Αμοργό. Χρονικά ξεκινά από την αρχαιότητα και φθάνει μέχρι και τις μέρες μας. Ένα μυθιστόρημα που τα έχει πρακτικά όλα, περιπέτεια, αγωνία, ανατροπές, αγάπη σε όλες τις μορφές της αδερφική, φιλική, ερωτική, έρωτα σε σημείο να πιστεύει κανείς πως πρόκειται για καρμική σχέση, μυστικά, ψέματα και τα συναισθήματα που δημιουργούνται στον αναγνώστη είναι πολλά και δυνατά.
Να είναι άραγε όλα αυτά παιχνίδια της μοίρας και του πεπρωμένου, απ’ όπου δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς μας; Και η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου σε ποιο σημείο της ζωής του μπαίνει;
Είναι στην ουσία ένα βιβλίο που επιδέχεται πολλές αναγνώσεις. Ανάλογα το τι ζητάει ο αναγνώστης, αυτό ακριβώς θα βρει.
Διαβάστε το, απολαύστε το. Θα σας δώσει αρκετή τροφή για προβληματισμό.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
«Ό,τι σπάει ξανακολλάει και ό,τι καταστρέφεται μπορεί να φτιαχτεί από την αρχή, ακόμα και ένα καλό μπλε σερβίτσιο». Αυτό το αισιόδοξο μήνυμα θέλει να μας μεταφέρει η κυρία Τέκου. Εγώ θα προσθέσω αυτό που λένε πως κάνουν οι Κινέζοι: «Ό,τι σπάει ξανακολλάει με χρυσό».
Ποια να είναι η σημασία του μηνύματος; Η ζωή ξεκινάει και πάλι, και φέρνει μαζί της ακόμα πιο όμορφα πράγματα. Ποτέ όμως δεν πρέπει να αρνούμαστε τις μνήμες του παρελθόντος. Συγχωρούμε, αλλά ποτέ δεν ξεχνάμε.
Ξέρω πως το έχω ξαναπεί, αλλά αξίζει να το αναφέρω και πάλι. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η εξέλιξη της γραφής της κυρίας Τέκου. Κάθε φορά μας εκπλήσσει με ένα ακόμα, καλύτερο πόνημα.
Μπορεί αυτή τη φορά να δίστασε να ασχοληθεί με τα γεγονότα της Σμύρνης, αλλά αυτό το πάντρεμα πραγματικών γεγονότων και μυθοπλασίας πραγματικά απογειώνει την αφήγηση και το αποτέλεσμα αποζημιώνει τόσο τη συγγραφέα όσο και εμάς.
Εδώ δεν έχουμε πρωταγωνιστή τα ιστορικά γεγονότα, αυτά κρατούν περισσότερο τον δεύτερο ρόλο. Η λεπτομερή περιγραφή όμως των γεγονότων αλλά και της ίδιας της Σμύρνης, δίνοντας παράλληλα ολοζώντανες εικόνες, καταφέρνει και μας μεταφέρει πολύ πετυχημένα χωροχρονικά εκεί. Είναι σαν να συμβιώνουμε με τους ήρωες της ιστορίας και να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα που αναπνέουν κι εκείνοι. Γινόμαστε κι εμείς κοινωνοί αυτής της κοσμοπολίτικης ατμόσφαιρας που είχε τότε η πόλη αυτή. Καταφέρνει έτσι να μας γεμίσει με νοσταλγία για αυτές τις χαμένες πατρίδες που έχουν ποτιστεί εδώ και χιλιάδες χρόνια με Ελληνικό αίμα και που η γη κρύβει στα σπλάχνα της ιερά κόκκαλα των προγόνων μας.
Το μυθιστόρημα αυτό είναι ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα, που έχει περισσότερο ένα γυναικείο άρωμα. Δίνεται μεγαλύτερη βαρύτητα στους γυναικείους χαρακτήρες και προβάλλει το πως βίωναν και έβλεπαν τη ζωή και τα γεγονότα από τη δική τους πλευρά.
Μπορεί η αφήγηση να είναι αρκετά συναισθηματική, δεν στερείται όμως στο ελάχιστο ρεαλισμού.
Η συγγραφέας εστιάζει περισσότερο στη Σμύρνη και δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη ζωή εκεί, αλλά η αφήγηση μεταφέρεται κάποια στιγμή και μετά, και στην Αθήνα, στην Αγγλία, στη Γαλλία αλλά και στη Γερμανία.
Δίνει παράλληλα ιδιαίτερη έμφαση στις ανθρώπινες σχέσεις, στον ψυχικό πόνο και τις δυσκολίες της ζωής, στον έρωτα, στην αγάπη, στη φιλία, στη αξία της οικογένειας, είτε είναι εξ αίματος ή όχι, ή εξ αγχιστείας. Εκφράζεται με πολύ αγάπη και σεβασμό για τα άτομα με ιδιαίτερες ανάγκες.
Πρόκειται για 480 σελίδες δεμένες και καλοδουλεμένες, έτσι ώστε να μη θέλει ο αναγνώστης να τις αφήσει στιγμή από τα χέρια του.
Και το τέλος αφήνει μια επίγευση πληρότητας.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Κάθε φορά ο κύριος Πετρουλάκης κάνει τη μεγάλη έκπληξη και καταπιάνεται με ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Πρέπει να παραδεχτούμε πως το κάνει πάντα με μεγάλη επιτυχία, και κάθε φορά είναι και καλύτερος.
Αυτό το ναυάγιο, ο «ελληνικός Τιτανικός», ακόμα και τώρα, 56 ολόκληρα χρόνια μετά, συνεχίζει να μας συγκλονίζει. Ένα μεγαθήριο των ακτοπλοϊκών γραμμών που έμελε να γίνει ίσως και για πάνω από 250 ζωές ο υγρός τάφος τους. Δεν ήσαν ούτε 50 τα άτομα που περισυλλέγησαν ζωντανοί. Καμία γυναίκα κι ούτε ένα παιδί ανάμεσά τους.
Ο συγγραφέας με την έντονη και ρεαλιστική γραφή του καταφέρνει πολύ καλά να αναπαραστήσει όλο αυτό το δραματικό γεγονός. Διαβάζοντας το, νιώθουμε ένα δυνατό σφίξιμο στο στομάχι. Πολύ έξυπνα μας μεταφέρει μια από το παρελθόν στο σήμερα, και από αυτό το χρονικό σημείο και πάλι στο παρελθόν. Έτσι λειαίνει τις εντάσεις και τη φρίκη του γεγονότος αυτού. Μας γεμίζει με απίστευτες εικόνες και ήχους.
Έκανε μια πολύ καλή έρευνα του γεγονότος και πλέκοντας μαζί την μυθοπλασία εκτοξεύει τα συναισθήματα και την αδρεναλίνη του αναγνώστη στα ύψη.
Βιώνουμε πολλά πράγματα μαζί, όπως φρίκη, θλίψη, οργή, πόνο. Σίγουρα και μεγάλη αγανάχτηση ως προς τους λόγους που οδήγησαν σε αυτή την τραγωδία, οι οποίοι αναφέρονται μέσα στο βιβλίο.
Με τη μυθοπλασία του ο κύριος Πετρουλάκης μας δίνει μια πολύ γλαφυρή εικόνα για το τι γίνεται στις ζωές αυτών που επέζησαν από αυτό το ναυάγιο. Τελικά είναι όντως αυτοί οι τυχεροί που προσπαθούν να ξεπεράσουν αυτή την τραγωδία και να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως όπως, έστω κι αν αυτή είναι τσακισμένη και μισή; Που παραμένει ένα μέρος τους ακόμα στα ανοιχτά της Φαλκονέρα και το βιώνουν σχεδόν κάθε νύχτα στον ύπνο τους για πολλά χρόνια ή ακόμα για όλη τους τη ζωή; Πόσο άνιση είναι η σύγκριση της ζωής τους πριν το ναυάγιο και μετά, όταν όλα έχουν ανατραπεί και μερικοί δυστυχώς έχουν βουτηχτεί μέσα στην κόλαση; Ή μήπως πιο τυχεροί είναι αυτοί που τους έχει καταπιεί η μαύρη θάλασσα και το έρεβος κι έχουν γλιτώσει από τη μισή ζωή που θα προσπαθούσαν να ζήσουν ανάμεσα σε εφιάλτες, σκοτάδια και δαίμονες; Θα με ρωτούσατε: «μα υπάρχουν μόνο δύο μέτρα και δύο σταθμά;» Σίγουρα όχι!
Ένα εξαιρετικό κοινωνικό μυθιστόρημα από μια μοναδική κινηματογραφική πένα που καταφέρνει και μας δείχνει πως η ζωή μας μπορεί πολύ εύκολα να ανατραπεί από έναν πολύ αστάθμητο παράγοντα. Δεν θα ήταν καθόλου άσχημο, αν η υπόθεση του βιβλίου αυτού γινόταν τελικά τηλεοπτική ταινία.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Ολική έκλειψη καρδιάς, ή στο γνωστότερο A total eclipse of the heart, ένα τραγούδι που κυριολεκτικά σάρωσε τη δεκαετία του ’80 και αναμφισβήτητα μας στιγμάτισε. Η κυρία Παναγοπούλου πατάει μερικά «μαγικά κουμπιά» και ξυπνάει μνήμες και γεγονότα, μερικές φορές ίσως και ξεχασμένα σε αρκετούς από μας. Αυτό που αφυπνίζει σίγουρα είναι η αίσθηση της δεκαετίας αυτής.
Μιας εποχής επαναστατικής, γνήσιας, πιο ξεκάθαρης, ελεύθερης από το διαδίκτυο, κοινωνικά δίκτυα και κινητή τηλεφωνία, με την ύπαρξη μόνο της κρατικής ραδιοφωνίας (Υπήρχαν και οι πειρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί. Eντάξει, η αλήθεια είναι πως προς το τέλος της δεκαετίας αυτής υπήρξε μια έκρηξη ιδιωτικών ραδιοφωνικών σταθμών) και τηλεόρασης, όπου οι προσωπικές επαφές έπαιζαν τον πρωταρχικό ρόλο.
Ένα νοσταλγικό ταξίδι στη πραγματική φιλία, στον έρωτα, στα ψέματα, την προδοσία. Όλα αυτά γεμάτα με την μουσική της εποχής, στη διαπασών φυσικά, γραμμένη σε βινύλιο αλλά και σε κασέτες. Μα πόσο διαφορετική γεύση είχαν όλα τότε.
Η συγγραφέας μας, με την κινηματογραφική της γραφή, που δεν βαλτώνει, καταφέρνει και μας μεταφέρει με τη μαγική της πένα στο παρελθόν, όπου μας δίνει μια ρεαλιστική και καταιγιστική περιπέτεια γεμάτη αγωνία, και ανατροπές. Από τις πρώτες κιόλας γραμμές, μας κρατά δέσμιους της ιστορίας αυτής, η πλοκή δεν προβλέπεται με τίποτα και τα συναισθήματα που μας μεταφέρει είναι πολύ έντονα. Θυμώνουμε με τους κακούς, συμπονούμε την ηρωίδα και ζηλεύουμε το πόσο δεμένη είναι η όλη παρέα.
Το τέλος διόλου αναμενόμενο, εκπλήσσει και επέρχεται η λύτρωση.
Χωρικά η παρέα κινείται από Αθήνα στη Πάτρα, και φτάνει και μέχρι την Τήνο.
Οι χαρακτήρες της ιστορίας είναι απόλυτα αληθινοί, σκιαγραφημένοι με κάθε λεπτομέρεια. Και οι καλοί, και οι κακοί, αλλά ακόμα και οι πιο κακοί.
Ένας ύμνος στη σημασία της γνήσιας, πραγματικής και αγνής φιλίας, που βρίσκεται μακριά από τις όποιες σκοπιμότητες, στην καλά δεμένη παρέα, στα αδέλφια της καρδιάς, χωρίς δήθεν και φαίνεσθαι, που κρατάει με το πέρασμα των χρόνων. Τότε οι κοινωνικές επαφές, η κοινή έξοδος, ήταν ό,τι βασικότερο υπήρχε για μας. Θα μπορούσε να πει κανείς, πως είχε τη σημασία του οξυγόνου. Κάτι που σήμερα αρχίζει και σπανίζει.
Σας συνιστώ να το διαβάσετε. Δεν είναι μια απλή ρομαντική ιστορία. Είναι πολλά παραπάνω. Εσείς οι συνομήλικοι των ηρώων της ιστορίας, για να ξαναγευτείτε πράγματα, που πολύ πιθανόν να νοσταλγείτε και οι νεότεροι για να πάρετε μια, έστω και μικρή, γεύση για την εποχή που έχει ξοδευτεί τόσο πολύ μελάνι.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Με αυτό το εντυπωσιακό εξώφυλλο, η κυρία Πετροπούλου μας παρουσιάζει ένα πολύ όμορφο και καλογραμμένο μυθιστόρημα και μας δίνει την ευκαιρία να δούμε τη ζωή με μια άλλη, ελεύθερη ματιά. Μια τέτοια ερμηνεία θα μπορούσαμε να δώσουμε και στον τίτλο αυτού του βιβλίου. Στο σπίτι ανοίγουμε το παράθυρο για να εισβάλλει το φως αλλά και ο φρέσκος αέρας, ένας αέρας ανανέωσης και η αίσθηση που δίνει, αν και ζούμε παγιδευμένοι μέσα στους τέσσερις τοίχους, είναι μια ανάσα ελευθερίας, ή έστω την απατηλή αίσθησή της τουλάχιστον.
Μέσα σε αυτό το υπέροχο αφήγημα θίγεται το θέμα της γυναικείας φιλίας. Υπάρχει άραγε πραγματικά, ή εξυπηρετεί απώτερους σκοπούς; Ή μήπως ισχύουν και τα δύο; Ένας παλιός γνωστός μου έλεγε, πως σε μια πραγματική φιλία βάζεις πλάτη και δίνεις αίμα. Μόνο αυτά την κάνουν δυνατή, να μπει σε δυνατά θεμέλια και να αντέχει στον χρόνο.
Ένα μυθιστόρημα με προσεγμένη γραφή, ευκολοδιάβαστο, με δεμένη αφήγηση και κρατάει τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα του. Δεν του λείπουν η αγωνία, οι εντάσεις, οι ανατροπές και οι εκπλήξεις.
Πανέμορφα δομημένοι χαρακτήρες, ολοζώντανοι, και αυτοί χαμένοι στις αδυναμίες τους, γεμάτοι όνειρα, λαχταρούν κι αυτοί με τη σειρά τους το μερίδιό τους στην αγάπη, την οικογενειακή ευτυχία, την επαγγελματική επιτυχία.
Η ηρωίδα της ιστορίας μας, μια γυναίκα σημερινή που αναζητά μια σταθερά για να ακουμπήσει, το δικαίωμα στη ζωή και στον έρωτα, μιας και ζωή της έχει φέρει τα πάνω κάτω, έχει νιώσει τη πικρή γεύση της προδοσίας, τον θάνατο, τον πόνο, την αδικία και αποζητά επιτέλους τη δικαίωση, τη χαρά αλλά και τη λύτρωση.
Είναι αναμφίβολα ένα πολύ όμορφο βιβλίο που διαβάζοντάς το ανοίγει την ψυχή, τη γεμίζει με φως και χρώματα και μπαίνει νέος και φρέσκος αέρας.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Οφείλω να παραδεχτώ πως η κυρία Τζιρίτα κάθε φορά καταφέρνει και μας εκπλήσσει ευχάριστα. Σε κάθε βιβλίο της, καταπιάνεται και με ένα διαφορετικό, αλλά πολύ σοβαρό θέμα.
Με την πολύ δυνατή πένα της, καταφέρνει και μας δίνει ένα υπέροχο ψυχογράφημα, καλογραμμένο, άρτιο από κάθε άποψη, γεμάτο από έντονο συναίσθημα και συγκίνηση. Συνεχίζει και μας παραδίδει μαθήματα ζωής. Η αλήθεια είναι πως διαβάζοντας βιβλία της, δεν πλήττει κανείς ποτέ.
Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, και εδώ αξίζει να τονίσουμε πως η ζωή η ίδια ξεπερνάει την όποια φαντασία του ανθρώπου.
Πόσες φορές δεν έχουμε πει, αρκετοί από μας τουλάχιστον, την έκφραση «και που θα πέσει το μήλο; Κάτω από τη μηλιά θα πέσει.» Είναι όμως όντως έτσι; Η πορεία που ακολουθούμε στη ζωή μας είναι πράγματι από πριν χαραγμένη; Μα ό,τι και να κάνουμε, πεπρωμένο φυγείν αδύνατον; Ή μήπως δεν χρειάζεται να είναι έτσι; Μήπως τελικά πρέπει να αγωνιζόμαστε και να παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και για όποιες λάθος αποφάσεις, είμαστε εμείς και μόνο εμείς υπεύθυνοι και να υποστούμε τις όποιες συνέπειες και να μην ψάχνουμε για δικαιολογίες και άλλοθι;
Τρεις γενιές γυναικών, της ίδιας οικογένειας, με τόσες πολλές ομοιότητες, αλλά και με τόσες πολλές διαφορές συνάμα. Η συγγραφέας μας με τη χαρισματική και σαφώς πολύ πιο ώριμη γραφή της, καταφέρνει να μας φέρει πολύ κοντά στις ηρωίδες της ιστορίας, και μας ξεδιπλώνει την ψυχοσύνθεσή τους, για να κατανοήσουμε καλύτερα τι ακριβώς κρύβουν στη ψυχή και τη καρδιά τους, να αγαπάμε και πονάμε μαζί τους, να μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς τους, να νιώθουμε τι τις βαραίνει.
Όλοι οι χαρακτήρες, ακόμα και οι δευτεραγωνιστές, δεν είναι διόλου χάρτινοι, απεναντίας πατάνε πολύ γερά στη γη. Τους βλέπουμε ολοζώντανους μπροστά μας.
Το βιβλίο αυτό μας δίνει άφθονη τροφή για προβληματισμό, μιας και πραγματεύεται πολλά ζητήματα, όπως αυτό των οικογενειακών δεσμών, για το αν θα πρέπει να ακολουθούμε πιστά το «γονιδιακό πεπρωμένο» ή να πατήσουμε γερά στα πόδια μας και με θάρρος να ακολουθήσουμε τον δικό μας δρόμο, το ζήτημα των ευθυνών που φέρουμε σχετικά με όλα όσα κάνουμε, κι όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, να μπορούμε να έχουμε τη δύναμη να συγχωρούμε τα λάθη της προηγούμενης γενιάς ή και γενικά των γύρω μας, για να μπορεί να έρθει η λύτρωση για όλους.
Να το διαβάσετε! Έχει να σας δώσει πολλά και θα βγείτε απόλυτα κερδισμένοι!
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Ειλικρινά χαίρομαι πάρα πολύ που η αστυνομική λογοτεχνία στην Ελλάδα γνωρίζει τέτοια άνθιση και ξεφυτρώνουν συνεχώς τόσο εξαιρετικοί συγγραφείς αυτού του είδους με μοναδικά δείγματα γραφής, σαν αυτό της κυρίας Κορδέλλα. Με ικανοποιεί απόλυτα και το γεγονός πως όλο και περισσότερες γυναίκες συγγραφείς ασχολούνται με ιδιαίτερη επιτυχία με αυτό το είδος. Και ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στις έμπειρες εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ που στηρίζουν με το παραπάνω αυτό το είδος της λογοτεχνίας. Σίγουρο είναι πως η ελληνική αστυνομική λογοτεχνία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την ξένη.
Αν και είναι μόλις το δεύτερο πόνημα της κυρίας Κορδέλλα, διαθέτει μια αξιοπρόσεκτη πένα και μας αποδεικνύει περίτρανα το ταλέντο της στη συγγραφή.
Κεντρικός ήρωας της ιστορίας είναι ο Δημήτρης Χατζηλαδάς, αστυνομικός της ΥΔΕΖΙ, γίνεται και ο ίδιος στόχος από τον serial killer, κάτι που αντιλαμβανόμαστε από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου.
Καταλυτικό ρόλο στη ζωή του αστυνόμου είναι μια γυναίκα, η Βερονίκη, ένας πραγματικά πολύ καλός άνθρωπος γεμάτος από σοφία και γνώση. Χωρίς εκείνη πολύ πιθανόν η έκβαση της ιστορίας να ήταν εντελώς διαφορετική.
Μια άμεση και απόλυτα κινηματογραφική γραφή, μια γρήγορη, πρωτότυπη και πολύ καλά δεμένη πλοκή που δεν αφήνει πουθενά κενά. Ο αναγνώστης συμβιώνει κάθε λεπτομέρεια της υπόθεσης στο πετσί του.
Όσο προχωράει το μυθιστόρημα η αγωνία κορυφώνεται. Ένα βιβλίο γεμάτο δράση, σασπένς και ανατροπές. Το τέλος δε, εντελώς απρόβλεπτο.
Όλοι οι χαρακτήρες της υπόθεσης αυτής έχουν μια μεγάλη αληθοφάνεια, θα μπορούσαν να ζουν ανάμεσά μας, με τα πάθη και τις αδυναμίες τους, όπως όλοι μας άλλωστε.
Η συγγραφέας μας καταφέρνει πέρα από το αστυνομικό μυθιστόρημα, να μας παρουσιάσει ένα πρώτης τάξεως ψυχογράφημα, αλλά και άφθονη τροφή για προβληματισμό.
Λάθη και ψέματα και καλά κρυμμένα μυστικά και ορισμένες συμπεριφορές από κάποιους μπορούν να οδηγήσουν άτομα του στενού τους περιβάλλοντος σε λανθασμένες κριτικές, μερικούς ακόμα και σε παράνομες και ακραίες συμπεριφορές. Μπορούν να τους οδηγήσουν ακόμα και στην εκδίκηση, γιατί πολύ απλά θεωρούν, πως αυτοί που τους πόνεσαν πολύ, δεν αξίζουν κανένα είδος συγχώρεσης. Όταν όμως γνωρίζουν την αλήθεια, μπορούν να κατανοήσουν πολλά και στο τέλος την πραγματική αξία της συγχώρεσης και μπορεί να επέλθει η λύτρωση.
Όσοι από σας αγαπούν αυτού του είδους την λογοτεχνία, διαβάστε το! Θα σας ενθουσιάσει!
0
Κριτική βιβλίου
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Παίρνω το θάρρος και παραφράζω τον τίτλο του βιβλίου της αγαπημένης μας κυρίας Τζαβάρα, και το ονομάζω Η ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Μπορεί το μυθιστόρημα αυτό να είναι καθαρά μυθοπλασία, η μαγική πένα της συγγραφέα μας όμως, δίνει μια απόλυτη αληθοφάνεια στην ιστορία, και ο αναγνώστης αδυνατεί να πιστέψει πως δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Και η πραγματική ζωή είναι έτσι ακριβώς όπως παρουσιάζεται.
Ένα μαγικό ταξίδι στη δεκαετία του ’70, ίσως και του ’80, σε ονειρεμένα τοπία όπως οι Πρέσπες, Φλώρινα κλπ, όπου ο αναγνώστης γίνεται μάρτυρας διαφόρων γεγονότων που συμβαίνουν εκεί.
Ένα βιβλίο που πραγματικά τα έχει όλα, πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή, πάθη, μυστήριο, ανατροπές, έρωτες και μίση, προδοσία, φωτεινά και σκοτεινά σημεία, αλλά στο τέλος αναζητείται πάντα η λύτρωση.
Πάντα στα βιβλία της κυρίας Τζαβάρα κεντρική ηρωίδα είναι μια γυναίκα. Με πολύ αγάπη και σεβασμό καταφέρνει και αγγίζει και προβάλει με ευαισθησία πολύ σοβαρά ζητήματα. Εδώ έχει να κάνει με τη γυναικεία κακοποίηση, ψυχική και σωματική, ένα πολύ φλέγον ζήτημα που μας απασχολεί πάρα πολύ, ακόμα και στις μέρες μας.
Η αφήγηση είναι πολύ καλά δεμένη, γεμάτο από πολύ όμορφες εικόνες και έντονες καταστάσεις που κρατάνε το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο μέχρι την τελευταία του σελίδα.
Η κυρία Τζαβάρα καταφέρνει και παντρεύει δεξιοτεχνικά τη λογική με το συναίσθημα, και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό.
Οι ήρωες της ιστορίας αυτής δεν είναι διόλου χάρτινοι, είναι ολοκληρωμένοι, έχουν μια απόλυτα αληθινή διάσταση, μέσα στα πάθη τους, τα λάθη τους, τα προβλήματά τους, τις εμμονές τους, τις ελπίδες τους, τα όνειρά τους, και τις προσδοκίες τους, τα ελαττώματά τους, όπως είναι άλλωστε όλοι οι άνθρωποι στη πραγματική ζωή, σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτής της γης.
Είναι το τέταρτο βιβλίο της συγγραφέα μας, η γραφή της βρίσκεται στα καλύτερά της και καταφέρνει και μας παρασύρει στη ΔΙΝΗ ΤΩΝ ΟΜΟΡΦΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ της.
Να το διαβάσετε!
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Και ποιος δεν θυμάται τη θρυλική τηλεοπτική διαφήμιση γνωστής μάρκας ζυμαρικών, όπου όλοι ακούγαμε το εξής: «Ακάκιε, μη ξεχάσεις τα μακαρόνια να είναι….». Μας έχει στοιχειώσει όλους. Ο ίδιος χαρακτήρας, είναι ακόμα, μέχρι και σήμερα, σήμα κατατεθέν πάνω στη συσκευασία αυτών των ζυμαρικών. Συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας να κρατά την κορυφή μέσα στις καρδιές μας.
Και ναι, αυτό το βιβλίο βασίζεται στην πραγματική ιστορία του ιδρυτή της εταιρίας αυτής. Είναι θαυμάσιο το γεγονός πως ο συγγραφέας είχε την τύχη να γνωρίσει από κοντά αυτόν τον εκπληκτικό άνθρωπο, ο οποίος ήταν αυτοδημιούργητος, και παρ’ όλες τις δυσκολίες, τις στερήσεις και τις αντιξοότητες, με εργατικότητα, πείσμα, αξιοπρέπεια και ταπεινότητα κατάφερε να φτάσει ψηλά αλλά και να παραμείνει πάνω από όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Ένα νοσταλγικό ταξίδι που διαρκεί σχεδόν έναν αιώνα και ξεκινά από τις αρχές του προηγούμενου, από το χωριό Λιγοψά των Ιωαννίνων της Ηπείρου, συνεχίζει στην Αθήνα και φτάνει μέχρι και την Πάτρα. Τη γενέτειρά του, ωστόσο, δεν την ξέχασε ποτέ, όσο ψηλά κι αν έφτασε.
Ο συγγραφέας μας καταπιάνεται αυτή τη φορά με ένα πολύ πρωτότυπο θέμα, τη ζωή μιας, αναμφισβήτητα, πολύ σημαντικής προσωπικότητας του τόπου μας. Με πολύ σεβασμό και με την ευγένεια που τον διακρίνει την ανάγει, πολύ δίκαια, σε σύμβολο της σωστής και υγιούς ελληνικής επιχειρηματικότητας. Αποδεδειγμένα ο κύριος Λευτέρης Ματζίκας αφοσιώνεται σιωπηρά στον στόχο του, παρουσιάζει κατόπιν σωστής εμπορικής σκέψης ένα καινοτόμο προϊόν στην τότε αγορά και με τη σκληρή δουλειά και αθόρυβα, πετυχαίνει να το επιβάλλει. Δεν ξέχασε ποτέ από πού και πως ξεκίνησε, κι έτσι βοήθησε πολύ και τον τόπο του και πολλούς συνανθρώπους του, κι αυτό χωρίς ποτέ να αδικήσει κανέναν
Ο κύριος Κρομμύδας αποδεικνύει πως έχει μελετήσει πολύ προσεχτικά κάθε πτυχή της ζωής του ήρωά μας. Αν και ένα μέρος της αφήγησης είναι προϊόν μυθοπλασίας, αυτό βοηθά απόλυτα στην πλοκή της ιστορίας. Την κάνει να είναι απόλυτα δεμένη, αληθοφανής, δεν χάνει στο ελάχιστο σε ενδιαφέρον και κάθε σελίδα του βιβλίου του είναι μια αποκάλυψη. Είναι απόλυτα ξεκάθαρος σε όλα τα γεγονότα και όσο προχωρά η αφήγηση, όλα αποκτούν νόημα. Όλοι οι χαρακτήρες είναι ολοζώντανοι, απόλυτα αληθοφανής και κατέχουν ένα σημαντικό ρόλο στην πλοκή της ιστορίας.
Αυτό το βιβλίο δεν είναι ένα απλό μυθιστόρημα, είναι ένα πολύ σημαντικό μάθημα ζωής που έρχεται από τα παλιά, όπου υπήρχαν ακόμα αξίες όπως η ανθρωπιά, η εργατικότητα, η αξιοπρέπεια, η τιμιότητα, η ακεραιότητα του χαρακτήρα, οι σωστές και ηθικές αρχές.
Διαβάστε το, κατ’ επέκταση αποτελεί κι αυτό ένα μάθημα ιστορίας, και πιστέψτε με, τελειώνοντάς το, θα βγείτε απόλυτα κερδισμένοι!
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λϊτσα Κοντογιάννη
Μου αρέσει πολύ η γραφή της κυρίας Κακαλοπούλου, γιατί κάθε φορά πετυχαίνει να μας συμπαρασύρει σε ένα απίστευτο ταξίδι με οδηγό πάντα τον Έρωτα, τον απόλυτο, τον ένα και μοναδικό, τη κινητήρια δύναμη της ζωής, που τα σαρώνει όλα.
Μια εξαιρετική κινηματογραφική γραφή, γεμάτη συναισθήματα που καταφέρνει και μας τα μεταδίδει. Μια απίστευτα ταξιδιάρικη πένα που μας σεργιανάει στην πιο ερωτική πόλη του κόσμου, στο Παρίσι, στα σοκάκια της, στα μοναδικά αξιοθέατά της και στα ιστορικά μνημεία της. Το μυαλό του αναγνώστη γεμίζει με μαγευτικές εικόνες και υπέροχα χρώματα. Η ατμόσφαιρα δε είναι άκρως μαγευτική, δεν στερείται του φωτός και δεν του λείπει το καλό και εκλεπτυσμένο χιούμορ.
Ένα εκπληκτικό εξώφυλλο με μια γυναίκα να στέκεται μπροστά από τον πύργο του Άιφελ, με απλωμένα τα χέρια, έτοιμη να αγκαλιάσει τον κόσμο όλο. Η εικόνα αυτή μας εγκλιματίζει απόλυτα στην υπόθεση του βιβλίου.
Η ηρωίδα της ιστορίας μας, η Καρίνα, ένας χαρακτήρας γεμάτο συναισθήματα, ευαισθησίες και ρομαντισμό, βρίσκεται στο Παρίσι για επαγγελματικούς λόγους, κυνηγώντας όμως και μια καλή ευκαιρία στα αισθηματικά της. Εκεί κάνει μια εκρηκτική συνάντηση με τη μοίρα της. Για άλλα αγωνίζεται να αποκτήσει, και με άλλα έρχεται αντιμέτωπη.
Οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν είναι διόλου χάρτινοι, είναι πολύ καλοδουλεμένοι, απόλυτα ανθρώπινοι, με τις αδυναμίες τους και με τα προτερήματά τους. Υπάρχουν στιγμές μέσα στο βιβλίο που παρασυρόμαστε από την αφήγηση, γιατί γίνεται πολύ έντονη, και είναι σαν να τα βιώνουμε όλα αυτά μαζί τους.
Αυτά τα ποιητικά ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ πλαισιώνουν πολύ πετυχημένα το μυθιστόρημα. Του δίνουν τον απαραίτητο ρομαντισμό και τον ερωτισμό που του χρειάζεται.
Λένε πως τα αντίθετα έλκονται. Μεγάλη αλήθεια αυτό. Αλλά αφού είναι έτσι, μπορούν κάλλιστα και να αλληλοσυμπληρωθούν, οπότε ο συνδυασμός είναι εκπληκτικός. Δεν συμφωνείτε;
Συμβουλή μας: Διαβάστε το, απολαύστε το και αφήστε το να σας ταξιδέψει!
1
Κριτική βιβλίου
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
13 ιστορίες βουτηγμένες στο σκοτάδι. Μετά το άπλετο φως του ηλίου την ημέρα ακολουθεί το πυκνό σκοτάδι της νύχτας, χωρίς φεγγάρι και αστέρια. Αλλά μετά το πολύ πυκνό και μαύρο σκοτάδι, ακολουθεί πάντα το πρώτο φως της αυγής. Έτσι ακριβώς αισθανόμουν όσο διάβαζα αυτό το βιβλίο. Οι ιστορίες μπορεί να είναι βουτηγμένες στη μαυρίλα, αλλά κάποιες τελειώνουν με έναν τόνο αισιόδοξίας, ή λύτρωσης ή επεμβαίνει τελικά η θεία δίκη, έστω εν αγνοία και ερήμην των χαρακτήρων της ιστορίας. Πρόκειται για την αέναη μάχη καλού και κακού που διακατέχει όλα τα βιβλία του κυρίου Καρακατσάνη. Η μεγάλη ασχήμια του κόσμου απέναντί στην ομορφιά της ζωής.
Σας αρέσουν οι ιστορίες τρόμου; Αν ναι, τότε αυτό θα το λατρέψετε!
Για αυτό το απόκοσμο μας προετοιμάζει το σκληρό εξώφυλλο, του οποίου η εικονογράφηση είναι λιτή και απέριττη. Όσο για τις εσωτερικές σελίδες του βιβλίου, είναι εξαιρετικής ποιότητας. Όσοι το αποκτήσετε και αρχίσετε να το διαβάζετε, θα καταλάβετε τι εννοώ.
Ο συγγραφέας μας, με τη πένα του να τη βουτάει αντί στο μελάνι στο σκοτάδι, μας παρουσιάζει ιστορίες ναι μεν σκοτεινές, μερικές φορές διαστροφικές, αλλά με εξαιρετική απλότητα γραμμένες, πολύ συχνά τραγικές. Xωρίς να φλυαρεί ασύστολα φτάνει στα όρια του μεταφυσικού. Λατρεύουμε να ανατριχιάζουμε από τρόμο.
Αρκετά αληθοφανείς χαρακτήρες, δοσμένοι από μια εξαιρετική κινηματογραφική γραφή. Η κάθε ιστορία διαφορετική από την άλλη, αλλά ταυτόχρονα με τόσα κοινά στοιχεία. Η κάθε μια είναι εντελώς ανεξάρτητη από την άλλη και μπορούν να διαβαστούν με όποια σειρά αποφασίσει ο αναγνώστης.
Εσείς πολύ απλά καθίστε αναπαυτικά στη πολυθρόνα σας, ανοίξτε το βιβλίο, και το ταξίδι αρχίζει….
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Η πένα του κυρίου Τζιτζικάκη σε αυτό το ρεαλιστικό, θα έλεγα, μυθιστόρημα, είναι καλύτερη από κάθε άλλη φορά. Όχι απλώς εκφράζει αμεσότητα, αλλά έχει κανείς την αίσθηση πως βρίσκεται ο ίδιος απέναντί μας και ακούμε την ίδια του τη φωνή να μας διηγείται όλα αυτά. Το γεγονός πως μπορεί αρκετές φορές και καταφέρνει να αυτοσαρκάζεται, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο.
Δεν παραδίδει μόνο ένα μάθημα ζωής, απλώνει μπροστά μας την ίδια τη ζωή, τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Πολύ πιθανόν μερικοί από σας να αναρωτηθούν, μα γιατί να γράψει κάτι τόσο προσωπικό, όπως τον «Ανεμόγερτο»;
Ο λαός μας δε λέει «Μοιρασμένη χαρά είναι διπλή χαρά, και η μοιρασμένη στεναχώρια είναι μισή στενοχώρια»; Πολύ σοφός ο λαός μας, αλλά γιατί πρέπει να φτάνουμε στη πολυθρόνα του ψυχολόγου για να το διαπιστώσουμε αυτό;
Πόσοι από μας έχουμε τα κότσια να πετάξουμε τις παρωπίδες μας, να καθίσουμε απέναντί μας, στη πολυθρόνα του ψυχολόγου τον εαυτό μας και να κάνουμε – όχι αυτοκριτική, η λέξη αυτή μπορεί να θεωρηθεί ισοπεδωτική – μια σωστή αυτοαξιολόγηση των πεπραγμένων μας;
Και γιατί να φοβόμαστε να είμαστε ειλικρινής με τον εαυτό μας; Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε, ήττες βιώνουμε, αρκεί να τα συνειδητοποιούμε, να τα παραδεχόμαστε και να μπορούμε, με αξιοπρέπεια, να διορθώσουμε ό,τι φταίει, γιατί μπορεί να φταίμε κι εμείς. Αν μη τι άλλο μας αξίζει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, και να πάψουμε να είμαστε ελαστικοί με τον εαυτό μας και αυστηροί με τους άλλους.
Αν το καλοσκεφτούμε, πόσο όμοια ή έστω παρόμοια προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίζουμε κι εμείς. Και ποιος δεν έχει αντιμετωπίσει, έστω και μια φορά στη ζωή του, μια κρίση πανικού ή μια κρίση άγχους; Και τα ψυχοσωματικά νοσήματα νομίζω πως είναι πολύ γνωστά σε όλους μας.
Κακά τα ψέματα, κανείς μας δεν τρέχει στην ουσία, και μάλιστα τέτοια εποχή, ξένοιαστος και ευτυχισμένος σε καταπράσινα λιβάδια.
Δεν είναι ένα απλό βιβλίο, και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αντιμετωπιστεί σαν ένα απλό μυθιστόρημα. Περιέχει μπόλικο υλικό για προβληματισμό. Αξίζει να ανατρέξει κανείς σε αυτό παραπάνω από μια φορά.
Η ζωή είναι σκληρή αλλά και γλυκιά συνάμα. Οι δυσκολίες της ζωής είναι σαν το φύσημα του ανέμου που προσπαθεί να μας λυγίσει, να μας σπάσει. Για να μην συμβεί κάτι τέτοιο, και να παραμείνουμε απλά και μόνο «ανεμόγερτοι», πρέπει να δούμε τις δυσκολίες κατάματα, να βρούμε τη δύναμη να τις αντιμετωπίσουμε με το κεφάλι ψηλά και με αισιοδοξία. Γιατί τελικά τη δύναμη την έχουμε όλοι μας μέσα μας. Μένει να την ανακαλύψουμε.
Κύριε Τζιτζικάκη, σας ευχαριστούμε που αλήθειες σας γίνονται αφορμή να ανακαλύψουμε τη δική μας.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Η γραφή της κυρίας Παπαδάκη πάντα μου άρεσε πολύ, για έναν κύριο λόγο, γιατί είναι πολύ προσγειωμένη και παρουσιάζει τα προβλήματα όπως ακριβώς είναι, χωρίς φανφαρολογίες και ωραιοποιήσεις.
Και σε αυτό της το βιβλίο το συναντάμε αυτό, αλλά παράλληλα με την ευαισθησία της αγκαλιάζει τους ήρωές με απόλυτο σεβασμό και τρυφερότητα.
Η συγγραφέας μας, με τη γνωστή πλέον σε όλους ευαισθησία της, προσεγγίζει την ιστορία της Πολυξένης με μεγάλη τρυφερότητα. Καταδικάστηκε πριν ακόμα γεννηθεί, να μη νιώσει τη μητρική αγάπη, και μεγαλώνοντας να μη μπορεί να «κουμπώσει» συναισθηματικά πουθενά, για να νιώσει πραγματικά, σαν στο σπίτι της. Η ίδια να νιώθει απέραντη αγάπη, αλλά κανένας να μη μπορεί ή να μη θέλει να τη δεχθεί. Και όλο αυτό είναι κάτι παραπάνω από αρκετό να γεμίζει με θλίψη και απορία τα μάτια της, και τη ψυχή της με ένα τεράστιο «Γιατί;».
Πολλοί από μας κάνουμε το σφάλμα να πιστεύουμε ακράδαντα, πως όχι μόνο έχουμε το ακαταλόγιστο σε ό,τι κάνουμε, αλλά είμαστε απόλυτα δικαιολογημένοι σε όσα πράττουμε, κι ας καταδικάζουμε τους άλλους να ζουν στην κόλαση της απόλυτης μοναξιάς. Έτσι, παιδιά σαν τη Πολυξένη μεγαλώνουν έχοντας μόνιμα την αίσθηση πως κανείς, μα κανείς δεν τους αποδέχεται και δεν έχουν κανένα δικαίωμα στην αγάπη.
Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που θίγει το ζήτημα για το αν μια απλή συγνώμη από αυτούς που μας έχουν φέρει στη ζωή μπορεί να διορθώσει όλα τα δεινά και τις περιπέτειες τις οποίες υπομείναμε με την άρνησή τους να μας αναθρέψουν στην αυτονόητη για τους περισσότερους, οικογενειακή εστία.
Βέβαια την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία αυτή, η δεκαετία του εξήντα, οι συνθήκες ήσαν πολύ δύσκολες και οι κοινωνικές αξίες πολύ αυστηρές για τις γυναίκες, και πολλά νεογέννητα μωρά, κατέληγαν κάπως έτσι, όπως η ηρωίδα μας.
Η συγγραφέας μας καταφέρνει να μας μεταδώσει πολύ έντονα συναισθήματα διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, τα οποία όμως μας συντροφεύουν ακόμα κι όταν το έχουμε τελειώσει.
Η μόνη αλήθεια είναι, πως μόνο η συγχώρεση μπορεί να μας λυτρώσει, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται αυτό, μόνο αυτή μπορεί να μας φιλιώσει με το παρελθόν και να μας δώσει τη δύναμη να προχωρήσουμε μπροστά στη ζωή.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Σε κάθε βιβλίο της η κυρία Χατζή μας επιφυλάσσει κι ένα ξεχωριστό και μαγικό οδοιπορικό, το οποίο εγώ τουλάχιστον το περιμένω κάθε φορά με μεγάλη ανυπομονησία. Αυτή τη φορά μας ταξιδεύει στην παλιά Μεγάλη Ελλάδα, στην νότια Ιταλία, στη Σικελία και πιο συγκεκριμένα στην ελληνόφωνη Καλαβρία, όπου από την αρχαιότητα η καρδιά της χτυπούσε δυνατά Ελληνικά. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι από μας δεν γνωρίζουμε για αυτή και πολλά πράγματα. Όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται, έχουμε ακόμα περισσότερα κοινά με τους κατοίκους αυτής της περιοχής, από ότι με τους υπόλοιπους Ιταλούς.
Η υπόθεση της ιστορίας έχει ως χωροχρονική αφετηρία τη Γερμανοκρατούμενη Αθήνα του 1941, συνεχίζει στη Ορεινή Μπόβα της Καλαβρίας το 1946, όπου ο Μουσολίνη δεν χαρίζεται με την αγριότητά του σε κανέναν Ελληνόφωνο κάτοικο της περιοχής αυτής και καταλήγει το 1995 στο Ρήγιο της Καλαβρίας, όπου βρίσκει ανακουφισμένους τους ήρωες της ιστορίας μας, από τις δυσκολίες της ζωής.
Κεντρικός χαρακτήρας του μυθιστορήματος αυτού, μια γυναίκα, η Αντονέλλα, μια πολύ δυναμική προσωπικότητα, η οποία ερχόμενη από τη μητέρα Ελλάδα στη Καλαβρία, την καλοδέχτηκαν οι ντόπιοι με μεγάλη χαρά, σαν να έφερνε μαζί της τον ήλιο της πατρίδας της. Καταφέρνει με το πείσμα της και την αποφασιστικότητά της να προχωρήσει μπροστά ξεφεύγοντας από την απόλυτη φτώχεια και την μιζέρια, και να χτίσει το δικό της πανδοχείο, που θα γίνει το αραξοβόλι της.
Η «μυθιστορία» όπως αγαπά η συγγραφέας μας να λέει, είναι απόλυτα πετυχημένη. Ο συνδυασμός της μυθοπλασίας και των πραγματικών γεγονότων έδωσαν ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα. Γινόμαστε μάρτυρες γεγονότων της ιστορίας, και το μυαλό μας γεμίζει με εικόνες, ήχους, μυρωδιές και χρώματα της κάθε εποχής και κάθε τόπου στον οποίο αναφέρεται. Καταφέρνει και αποδίδει απόλυτα και την ατμόσφαιρα κάθε εποχής.
Όλα τα πρόσωπα, -που είναι ολοκληρωμένες προσωπικότητες- της ιστορίας αυτής είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, από θέμα ηλικίας, χαρακτήρα, εμπειριών αλλά με τον τρόπο τους συμπληρώνουν και πλαισιώνουν το μυθιστόρημα και συντελούν στην αληθοφάνεια της ιστορίας.
Το γεγονός ότι κάνει μια παράλληλη αφήγηση δύο εποχών, σε καμία περίπτωση δεν δημιουργεί οποιαδήποτε σύγχυση στον αναγνώστη.
Διαβάστε το… κι ας γίνει αυτό το βιβλίο η αιτία να ανακαλύψετε ακόμα περισσότερα για τις Ελληνικές ρίζες που έχουμε με την «Μεγάλη Ελλάδα».
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Με αυτό το βιβλίο, φτάσαμε στο τέλος της τριλογίας. Και φτάσαμε αισίως στην ΕΥΤΟΠΙΑ. Με πόσα αισιόδοξα συναισθήματα και μηνύματα, μας γεμίζει η συγγραφέας μας! Όχι μόνο αυτό, μας δείχνει τον δρόμο, πως για την επίτευξη ενός τέτοιου κοσμοϊστορικού γεγονότος θα πρέπει να είμαστε εμείς, οι πολίτες του κόσμου μονιασμένοι, προσανατολισμένοι στον σκοπό μας, σωστά οργανωμένοι και αυστηρά πειθαρχημένοι. Παράλληλα τα σφάλματα του παρελθόντος να μας έχουν γίνει μάθημα, έτσι ώστε να μπορούμε να προφυλάξουμε αυτόν τον νέο, καλύτερο κόσμο από όλες τις ανθρώπινες «παθογένειες».
Η κυρία Παπαθεοδώρου, ένα βαθιά σκεπτόμενο άτομο και απόλυτα πολιτικοποιημένο (όχι κομματικοποιημένο, έχει μεγάλη διαφορά), μας καλεί με τον τρόπο της να προβληματιστούμε κι εμείς με τη σειρά μας για ό,τι έχει να κάνει με τον δικό μας, τον πραγματικό κόσμο.
Υπάρχουν τόσα κοινά προβλήματα με την ΕΥΤΟΠΙΑ και τον δικό μας κόσμο, όπως η ανεργία, η φτώχεια, η μετανάστευση, η εγκληματικότητα, η τρομοκρατία, τα προβλήματα στην υγεία, στην παιδεία, η παγκοσμιοποίηση, η κρίση αξιών, αλλά και η καταστροφή του περιβάλλοντος, κι αντί να παραιτούμαστε και να δηλώνουμε συνέχεια «δεν αλλάζει τίποτα» ή και το πιο απαράδεκτο «μη σε νοιάζει, τι συμβαίνει στον διπλανό σου», - γιατί όπως έλεγε η γιαγιά μου «ό,τι συμβαίνει στον γείτονά σου, καρτέρα τα στη πόρτα σου» -, θα έπρεπε να θυμώνουμε και μάλιστα πολύ, έτσι ώστε να κινητοποιηθούμε, να αντιδράσουμε, όλοι μαζί, γιατί αυτά τα προβλήματα τα βιώνουμε όλοι μας και να κάνουμε την ολοκληρωτική ανατροπή, να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε ένα κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι. Όχι να επιστρέψουμε στον παλιό, που όλοι γνωρίζουμε, αλλά έναν ολοκαίνουργιο, πιο φωτεινό, σε νέες βάσεις. Το οφείλουμε στον εαυτό μας, μα προ πάντων στους δικούς μας και στα παιδιά μας. Πολύ απλά, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας!
Η γραφή της συγγραφέα μας, έχει εξελιχθεί, έχει ωριμάσει και συνεχίζει να μας απογειώνει και ταυτόχρονα να μας καθηλώνει. Το ίδιο εξελίχθηκαν και οι ήρωές της ιστορίας μας, προχώρησαν πιο αποφασισμένοι για ένα καλύτερο μέλλον.
Η ρυθμοί της αφήγησης είναι γρήγοροι, οι εικόνες πολλές, με πολλές και συνεχόμενες ανατροπές και όλα είναι λουσμένα σε ένα ιδιόμορφο φως που δυναμώνει.
Διαβάστε το, και να είστε σίγουροι, πως ο τρόπος που βλέπετε τα πράγματα θα αλλάξει, προς το πιο αισιόδοξο.
0
Κρητικές Βιβλίων
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Ακρωτήρι Καπράγια, Τοσκάνη Ιταλίας, αρχές του προηγούμενου αιώνα. Μια ατμόσφαιρα χρωματισμένη έντονα γκρίζα και κλειστοφοβική, όπως ακριβώς κυριαρχεί στο εξώφυλλο του βιβλίου. Θα μπορούσε να πει κανείς πως έχει έντονα στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ.
Ένας άγονος και υγρός διαολότοπος, μια απίστευτα ρεαλιστική αφήγηση, χαρακτήρες παγιδευμένοι στα λάθη και τη μοίρα τους, προκαλώντας και τη μοίρα των συντοπιτών τους. Αμαθής και αγράμματοι, θύματα των προκαταλήψεων, να προσπαθούν να γιατρέψουν τη τρέλα και τις ψευδαισθήσεις με ξόρκια και μαντζούνια.
Ένα απίστευτα δυνατό, με γερές βάσεις στη πραγματικότητα μυθιστόρημα, που προκαλεί πολύ δυνατά συναισθήματα στον αναγνώστη.
Μια ολοζώντανη γλώσσα που ρέει αβίαστα και μπορεί να μας κάνει να περιπλανηθούμε σε μια κοινωνία που υπήρξε κάτι παραπάνω από 100 χρόνια πριν, να γίνουμε μάρτυρες για το πόσο διαφορετικό πνευματικό επίπεδο κυριαρχούσε τότε και τις πραγματικά σπαταλημένες ζωές ανθρώπων που τους κατάπιε η λήθη και κανείς δεν τους θυμάται πια, καθώς το στίγμα τους χάθηκε για πάντα, αφού δεν κατάφεραν να αφήσουν πίσω τους ένα σημάδι αξιομνημόνευτο.
Μια εποχή εξαιρετικά δύσκολη για τις γυναίκες, ειδικά σε αυτό το νησί, μιας και οι περισσότερες μικροπαντρεύονταν. Ή ήσαν σκληρές για να μπορέσουν να επιβληθούν και να επιβιώσουν, ή μαλθακές, υποταγμένες για να αντέξουν το ξύλο, την ταπείνωση, την απαξίωση, την ειρωνεία για να μπορούν να υπηρετούν συζύγους, πεθερικά, και ολόκληρο το σόι τους.
Οι δε άντρες σκληροί σαν τους βράχους του νησιού, ναυτικοί ριζωμένοι σε λιμάνια και θάλασσες, αλλά παρ’ όλα αυτά γεμάτοι με αντιθέσεις στην ψυχοσύνθεσή τους.
Ένα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα που το συνιστούμε στους αναγνώστες, που τους αρέσει ένα ρεαλιστικό ταξίδι στο χθες.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Κβάντι ή Ιστορίες αίματος
Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο του κυρίου Ευσταθιάδη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, με κεντρικό ήρωα τον Ελληνογερμανό ιδιωτικό ερευνητή Κρις Πάπας, ένα άτομο παρορμητικό που η δεινή οικονομική του θέση τον αναγκάζει – πολλές φορές χωρίς καν να το πολυσκεφθεί-να αναλάβει οποιαδήποτε υπόθεση πέσει στα χέρια του. Ένας άνθρωπος με διαλυμένη μέση και με συντροφιά τα παυσίπονά του, που δεν παύει να αυτοσαρκάζεται και χωρίς καν να το καταλάβει, πάντα μπλέκει .
Αν το προηγούμενό του πόνημα σας ικανοποίησε, τότε αυτό θα σας συναρπάσει.
Ένα εξαιρετικά φιλοτεχνημένο εξώφυλλο γεμάτο σύμβολα, που μας παραπέμπει σε άλλους πολιτισμούς, μας προϊδεάζει για το τι θα αντιμετωπίσουμε διαβάζοντας το βιβλίο αυτό.
Μια ατμόσφαιρα αρκούντως σκοτεινή, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό, βουτάει στη σκοτεινιά της ανθρώπινης ψυχής, συναντώντας ατέλειες, πάθη και δαίμονες των ηρώων του, παρουσιάζοντας μας αυτούς, στις πιο ανθρώπινες διαστάσεις τους.
Ένα ταξίδι που μας οδηγεί από το Αίγιο, στη Μονμάρτη της Γαλλίας και από εκεί στην έρημο Καλαχάρι της Αφρικής. Καταφέρνει και προβάλει με γλαφυρότητα την πολιτισμική διαφορά ανάμεσα στη Δύση και τη Μαύρη Ήπειρο η οποία δυστυχώς πια βρίσκεται στον πάτο του πλανήτη. Μια ιστορία μυστηρίου γεμάτη από την απόλυτη noir ατμόσφαιρα, που εμείς οι λάτρεις του είδους συναντάμε στις παλιές, ασπρόμαυρες, ατμοσφαιρικές αστυνομικές ταινίες του ’50.
Ένα μυθιστόρημα που είναι δομημένο γύρω από τα ταξίδια του κυρίου Ευσταθιάδη στην Αφρική. Ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της ιστορίας βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά.
Μετά το δεύτερο μισό της ιστορίας γίνεται η μεγάλη ανατροπή που μπορεί να παγώσει σε πολλούς το αίμα. Μιας και βασίζεται σε μεγάλο μέρος στην πραγματικότητα, μη ξεχνάμε πως αυτή και μόνο αυτή έχει την ιδιότητα και ξεπερνάει κάθε φαντασία.
Ο συγγραφέας μας αρχίζει να εξελίσσεται σε δεξιοτέχνη του είδους και μας προσφέρει μέσα στις μόλις 256 σελίδες μια τόσο σφιχτοδεμένη αφήγηση, τόσο χορταστική, που θα τη ζήλευαν άλλα αστυνομικά του είδους, δυτικοευρωπαϊκής προέλευσης, που ίσως να ξεπερνούν και τις 500 σελίδες.
Η συμβουλή μας είναι μόνο μία: Απολαύστε το!
0
Κρητικές Βιβλίων
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Είναι γνωστό σε πολλούς από μας, το πόσο σκληρά και επικριτικά γίνονται τα παιδιά απέναντί σε μας τους μεγάλους. Άλλοτε έχουν δίκιο, άλλοτε γίνονται άδικα. Και δυστυχώς συμβαίνει αρκετές φορές, να μην έχουν καθόλου άδικο. Κι αυτό γιατί δεν είναι όλοι φτιαγμένοι να γίνουν γονείς. Και ξέρουμε πως δεν είναι γονιός αυτός που πολύ απλά φέρνει ένα παιδί στον κόσμο, αλλά αυτός που το μεγαλώνει, το αναθρέφει, το αγαπά, το πονά και δίνει και τη ψυχή του για αυτό. Τι γίνεται όμως με αυτά τα παιδιά που δεν έχουν την τύχη και μεγαλώνουν χωρίς όλα αυτά, χωρίς να νιώσουν το τρυφερό χάδι, τη ζεστή αγκαλιά της μάνας; Τι γίνεται όταν ο γονιός βάζει αποκλειστικά και μόνο τα δικά του θέλω μπροστά και τα διεκδικεί, θυσιάζοντας χωρίς τύψεις τα ίδια του τα παιδιά; Και που εγωιστικά πιστεύει πως έχει κάθε δικαίωμα να φέρεται έτσι κι έχει το ακαταλόγιστο; Τα υπέρμετρα εγωιστικά άτομα δυστυχώς το συνηθίζουν.
Πολλοί από σας θα μου πείτε πως «μα το αίμα νερό δεν γίνεται». Η γιαγιά μου όμως συνήθιζε να λέει με στόμφο «βρε, και νερό, και ξύδι γίνεται». Η ζωή η ίδια έχει αποδείξει περίτρανα πως αυτό συμβαίνει.
Σε αυτές τις μόλις 264 σελίδες θα βρείτε μόνο αλήθειες, και θα γράψουν ανεξίτηλα σημάδια στη ψυχή σας. Αυτό κάνουν άλλωστε οι πραγματικές ιστορίες της ζωής.
Η συγγραφέας με την δυνατή γραφή της, και αρκετές φορές ωμά και κυνικά αλλά με απίστευτή καθαρότητα περιγράφει σαν σε αρχαία τραγωδία το πόσο ισοπεδωτική μπορεί να γίνει η – κατά τα’ άλλα δεδομένη – η απουσία της μητρικής αγάπης στη παιδική ψυχή.
Πόση δύναμη ψυχής όμως μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, ο οποίος παρ΄ όλα αυτά καταφέρνει να υψώσει ανάστημα, να γλείψει τις πληγές του για να επουλωθούν, να πιστέψει στον εαυτό του και με την δίψα που διαθέτει για τη ζωή να καταφέρει να προχωρήσει μπροστά.
Ένα πραγματικά συγκλονιστικό βιβλίο που παρουσιάζει και μια μη ρόδινή πλευρά της ζωής.
Έκανα όμως και την εξής σκέψη: είναι όντως μεγάλη κουβέντα το «δεν σε συγχωρώ!». Μήπως θα ήταν καλύτερα να συγχωρούμε, αλλά ποτέ, μα ποτέ να μην ξεχνάμε, και να τραβήξουμε μπροστά, έστω και με το ζόρι, χωρίς να κοιτάμε πίσω, πολύ περισσότερο για να διατηρήσουμε την ψυχική μας υγεία;
Διαβάστε το… γιατί η ζωή δεν είναι μόνο γλυκιά, αλλά πονά συνάμα!!!
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Με μεγάλη ανακούφιση διαπιστώνω πως παρ’ όλη την πολύ δυστοπική εποχή που ζούμε, κάποιοι δεν βάζουν φραγμούς στα όνειρα και τους στόχους τους και με πολύ πείσμα, αγάπη και μεράκι ανοίγουν νέους εκδοτικούς οίκους και κυκλοφορούν βιβλία. Είμαι πάντα της άποψης πως σε μικρότερους εκδότες μπορεί να βρει κανείς διαμαντάκια.
Επίσημη πρώτη, τόσο για τον Έντυ Διαμαντόπουλο, όσο και για τις εκδόσεις BOOKLab, είναι αυτό το βιβλίο, που παρ’ όλο που γράφτηκε μέσα στην πανδημία και την καραντίνα είναι απίστευτα ταξιδιάρικο, ένα βιβλίο που μέσα στον εγκλεισμό μας, όλοι το έχουμε, για την πνευματική μας διαφυγή, ανάγκη, μήπως κάποια στιγμή ανακαλύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Ένας ύμνος στα ανήσυχα πνεύματα, που αναζητούν την εσωτερική τους ελευθερία. Με ποιο κόστος όμως;
Διανθισμένο με υπέροχα τραγούδια, τα οποία αρκετοί από μας, δεν μπορεί, φροντίζουμε να ακούμε, όταν διασχίζουμε με το ΙΧ μας κάποια εθνική οδό. Εξ ου και ο τίτλος «Τραγούδια για τον δρόμο».
Όταν παίρνει κάποιος στα χέρια του αυτό το βιβλίο, διαπιστώνει την εξαιρετική ποιότητά του, από το εξώφυλλο, μέχρι και τις μέσα σελίδες. Διαβάζοντάς το, ικανοποιείται απόλυτα από την πολύ καλή επιμέλεια που έχει γίνει.
Με Βραζιλιάνική διάθεση η ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος, αρχής γενομένης από το σκίτσο του εξωφύλλου, με τη γυναικεία φιγούρα να λικνίζεται στον ρυθμό αυτής της μουσικής. Δεν μαρτυράω την ταυτότητά της, μπορείτε μόνοι σας να την ανακαλύψετε.
Έχουμε την αίσθηση πως παρακολουθούμε μια ταινία μικρού μήκους με κεντρικό ήρωα ένα Έλληνα και το οδοιπορικό του. Μια συνεχόμενη τάση φυγής, σαν να προσπαθεί να ξεφύγει από τα φαντάσματά του και να παλεύει να ανακαλύψει την ταυτότητά του.
Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση δίνει την προσωπική σφραγίδα του συγγραφέα, που αρκετές φορές μπαίνει ο ίδιος στον ρόλο του πρωταγωνιστή.
Γινόμαστε μάρτυρες μιας ερωτικής ιστορίας δύο ανθρώπων, που ενώ ξέρουν πως τελικά θα χωρίσουν, τολμούν να βιώσουν τον απόλυτο έρωτα.
Προσωπικά εντυπωσιάστηκα και δίνω όλα τα εύσημα, τόσο στον νεοσύστατο εκδοτικό οίκο όσο και στον συγγραφέα και περιμένω μια εξαιρετική και ανάλογη συνέχεια και από τους δύο.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Ένα καθαρόαιμο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα έκπληξη, επίκαιρο και απόλυτα αληθινό, ένα ψυχολογικό θρίλερ με φιλοσοφικούς τόνους. Κεντρικός χαρακτήρας ένας ψυχίατρος, ο οποίος είναι αυτιστικός υψηλής λειτουργικότητας με σύνδρομο Άσπεργκερ. Ένας ψυχίατρος ασυνήθιστος, με «ειδικές ικανότητες» θα έλεγα, του οποίου ο εγκέφαλος λειτουργεί διαφορετικά από ότι σε ένα συνηθισμένο άνθρωπο. Αυτό και μόνο σαν θέμα είναι για τους περισσότερους από μας άγνωστο πεδίο και γι’ αυτό ο συγγραφέας φροντίζει να μας κατατοπίσει σχετικά, ακόμα και για τα όποια προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει ο εν λόγο γιατρός. Από τον τρόπο που προσπαθεί να προσαρμοστεί στην καθημερινότητά του, τον τρόπο σκέψης του, το πώς να ανταπεξέλθει σε όσα αφορά το επάγγελμά του, στις σχέσεις με τους γύρω του, ακόμα και με τον ίδιο του τον εαυτό, το πώς να διαχειριστεί τα συναισθήματά του και τι όποιες σκέψεις του. Για έναν απλό άνθρωπο που δεν γνωρίζει, ο ψυχίατρος Τυπάλδος είναι ένας άνθρωπος μοναχικός, χωρίς φίλους, ιδιότροπος και μυστήριος.
Η όλη υπόθεση είναι απόλυτα δεμένη αφηγηματικά, η γραφή του συγγραφέα ξεχωρίζει για την καθαρότητά της και είναι απλή, διατηρεί έναν πολύ καλό ρυθμό και καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος. Βρίσκει κανείς σε ίσες αλλά και σε ικανοποιητικές ποσότητες τη δράση, τις ανατροπές και το μυστήριο.
Οι χαρακτήρες που πλαισιώνουν τον ψυχίατρο είναι ολοκληρωμένοι και γήινοι, και γίνονται απόλυτα πιστευτοί.
Ο συγγραφέας μας, καταφέρνει να μας κάνει να προβληματιστούμε για πολλά θέματα όπως τον ρατσισμό, την διαφορετικότητα, την κατάθλιψη, για τα βαθύτερα αίτια της όποιας παραβατικότητας, αν πρέπει κάποιος να τιμωρηθεί παραδειγματικά, να οδηγηθεί ίσως και μέχρι τον θάνατο ή να γίνει θεραπεία του; Τι είναι αυτό που πυροδοτεί την όποια παραβατικότητα στον ανθρώπινο εγκέφαλο; Ο άρρωστος ψυχισμός τους, η κακοποίηση που έχουν δεχτεί στο παρελθόν που τον μετέτρεψε από θύμα σε θύτη;
Αυτό που θαυμάζω στον κύριο Κατσούλα είναι πως ο ίδιος είναι αυτιστικός με σύνδρομο Άσμπεργκερ και καταφέρνει και μας δίνει μέσα από τον ήρωά του, πρώτης τάξης πληροφορίες για αυτή την λειτουργικότητα.
Προσωπικά σας συμβουλεύω να το διαβάσετε με προσοχή, να το απολαύσετε και θα βγείτε απόλυτα κερδισμένοι.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που παρ’ όλο το ζοφερό και δύσκολο θέμα του - τις νεοπλασματικές ασθένειες που χτυπούν πλέον και πολύ νέους ανθρώπους , - σφύζει από αισιοδοξία και θέληση για ζωή. Πρόκειται για ένα βιβλίο υπέροχα γραμμένο, μιλάει κατευθείαν στη καρδιά, μια απόλυτα δεμένη αφήγηση, δεν κάνει κοιλιά πουθενά, σε κερδίζει από τις πρώτες κιόλας σελίδες και διαβάζεται κυριολεκτικά απνευστί.
Ο συγγραφέας μας, με τη δυνατή συγγραφική του πένα, πολύ σοφά επενδύει στο συναίσθημα που διακατέχει τους ήρωες του, στοιχείο που αφήνει ανεξίτηλα ίχνη στον ψυχικό κόσμο αλλά και στη μνήμη του αναγνώστη. Η γραφή του δείχνει πως τους περιβάλλει με περίσσια αγάπη και σεβασμό.
Ιστορικά η υπόθεση διαδραματίζεται στην Ελλάδα κυρίως τη δεκαετία του ’70, εποχή πολύ δύσκολη για τους πολίτες αυτής της χώρας, και ειδικότερα για τις γυναίκες, που βίωναν τη βία και την τρομοκρατία της χούντας των συνταγματαρχών και κατ’ επέκταση μέσα στα πλαίσια της οικογένειάς τους. Η οποία αποδεικνύεται πως, λόγω των προκαταλήψεων που υπάρχουν στους κόλπους της, μπαίνει τροχοπέδη σε μια γυναίκα που αγωνίζεται να βρει τον εαυτό της, την ευτυχία της και την ανεξαρτησία της.
Απόλυτα προσγειωμένη ιστορία, ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα και το τέλος μας αφήνει μια πικρή γεύση. Γιατί η ζωή δεν αφήνει πάντα τη σφραγίδα του happy end. Είναι όμως επιλογή δική μας, μετά από και από την πιο σφοδρή καταιγίδα να μπορούμε να βλέπουμε τον ήλιο κατάματα και να λέμε «Είχε λιακάδα σήμερα!» και να κάνουμε κάθε στιγμή της ζωής μας να αξίζει, άσχετα με το πόσο θα διαρκέσει αυτή.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Είναι πραγματικά αξιέπαινο το γεγονός πως αυτό το πρώτο πόνημα του κυρίου Πασπαλά έχει αυτή την εξαιρετική ποιότητα γραφής, που θα τη ζήλευαν αρκετοί που γράφουν εδώ και χρόνια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά βρίσκουμε τόσο ωραίες προσπάθειες να κυκλοφορούν από μικρότερους εκδοτικούς οίκους, που δυστυχώς μόνο λίγοι τους ξέρουν.
Το μυθιστόρημα αυτό, είναι έντονα βιωματικό, μιας και ο ήρωας της ιστορίας μας επιστρέφει στα πάτρια εδάφη μετά από αρκετά χρόνια απουσίας του, ξαναζεί την παιδική και εφηβική του ηλικία. Τα δύσκολα αλλά και τα όμορφα χρόνια. Ένα ταξίδι ζωής, ένα ταξίδι στην αθωότητα. Βαθιά νοσταλγικό και καταφέρνει να μας μεταδώσει όλο αυτό το συναίσθημα κι αρχίζουμε και εμείς με τη σειρά μας να αναζητούμε τις αντίστοιχες όμορφες στιγμές μας. Μια ιστορία που μοσχομυρίζει θάλασσα κι ένα πανέμορφο οδοιπορικό στο φυσικό περιβάλλον των χωριών της Μαλεσίνας Φθιώτιδος.
Αν και είναι περίπου 500 σελίδες, είναι πολύ καλά δεμένο αφηγηματικά, έχει ενδιαφέρουσα πλοκή και διαβάζεται εύκολα και γρήγορα και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Αυτό που το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι πως δανείζεται στοιχεία και από την αστυνομική λογοτεχνία, μιας και έχει μια απρόσμενη «εγκληματική» εξέλιξη. Μια πολύ φρέσκια και «νεανική» γραφή που στοχεύει στην αφύπνιση του δικού μας συναισθηματικού κόσμου, θέλει να μας συγκινήσει, και πράγματι το καταφέρνει.
Μια ιστορία πραγματικής αγάπης, που έχει και αυτή την τραγικότητά της αλλά στο τέλος, με το επέρχεται η λύτρωση, η κάθαρση και η προσωπική δικαίωση, μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους.
Είναι πολλά που μπορεί να ανακαλύψει ο αναγνώστης διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Αλλά προ πάντων μπορεί να ανακαλύψει πράγματα για τον ίδιο του τον εαυτό, πράγματα ξεχασμένα, αφημένα στη λήθη. Αξίζει να κάνουμε αυτό το οδοιπορικό.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Αυτό το βιβλίο δεν είναι ένα απλό αστυνομικό μυθιστόρημα. Είναι αρκετά πράγματα μαζί. Θα μπορούσα να πω πως είναι κατά βάση ένα αστυνομικό θρίλερ, αλλά κι ένα ψυχογράφημα, κι ένα σκοτεινό ψυχολογικό θρίλερ ταυτόχρονα.
Η χαρισματική γραφή της κυρίας Μεταξά ξέρει να μας παρασύρει στη δίνη της υπόθεσης και να μας κρατά δέσμιους μέχρι τη τελευταία σελίδα. Όσο περισσότερο το διαβάζουμε και προχωράει η πλοκή, τόσο περισσότερο πωρωνόμαστε και θέλουμε να το διαβάσουμε απνευστί.
Η συγγραφέας μας, αυτή τη φορά τολμά και καταπιάνεται με ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, που δεν το βρίσκει κανείς εύκολα στην ελληνική λογοτεχνία.
Καταπιάνεται με την θρησκοληψία και τον θρησκευτικό φανατισμό.
Το μοναδικό δίδυμο του Μάνου Βαρσάμη και της Έλσας Γληνού καλείται να διαλευκάνει μια σειρά δολοφονιών που γίνονται στο όνομα της Αγίας Γραφής. Έτσι μετατρέπεται η προσωπική αίσθηση του δολοφόνου σε εκδίκηση. Πόσο πραγματικά επικίνδυνοι γίνονται όλοι αυτοί που εκφράζουν ένα τέτοιο δόγμα; Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η θρησκευτική χειραγώγηση με απώτερο σκοπό την απόδειξη της πίστεως στο Θεό; Πόσο αρρωστημένη μπορεί να γίνει μια τέτοια κατάσταση; Και οι ύποπτοι στη υπόθεση αυτή δεν είναι λίγοι.
Τα υπόλοιπα πρόσωπα που αναφέρονται στην ιστορία κάθε άλλο παρά κομπάρσοι είναι, έχουν μια άμεση σχέση με την εξέλιξή της.
Μια μυστηριώδης ατμόσφαιρα σε dark αποχρώσεις, μια απόλυτα κινηματογραφική γραφή, ολοζώντανη, γεμάτο ένταση, δράση και αγωνία, έχει μια απίστευτη πλοκή, όπου κυριαρχεί το σασπένς και οι συνεχείς ανατροπές, με τη κυριότερη να λαμβάνει χώρα στο τέλος.
Είναι πραγματικά μαγικό που η συγγραφέας μας δεν μας παρουσιάζει απλά και μόνο την εξιστόρηση ενός εγκλήματος και τη λύση του, αλλά καταφέρνει και κάνει μια ανατομία στην ανθρώπινη ψυχή, μια απόπειρα να καταλάβει κάποιος τι ωθεί ένα άτομο στον φόνο, τι οπλίζει το χέρι του και τον οδηγεί να αφαιρέσει μια ζωή.
Πόσο πραγματικά κακό μπορεί να γίνει το καλό, και πως η αγάπη μπορεί έτσι απλά να χαθεί και να πάρει τη θέση της το μίσος και ο άνθρωπος να γίνει ο απόλυτος και αδέκαστος κριτής και αντί να συγχωρεί να εκδικείται; Όψεις του ιδίου νομίσματος άραγε;
Αγαπητέ αναγνώστη, είναι η σειρά σου να το ανακαλύψεις.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Κατά την ταπεινή μου γνώμη θεωρώ πως η κυρία Τραυλού ανήκει στις εξαιρετικά ταλαντούχες συγγραφείς της εποχής μας, που κατέχει μια μοναδική γραφή. Ειδικά μετά την τριλογία της Στάχτης ανήκει αναμφισβήτητα σε αυτή την κατηγορία.
Αυτό το βιβλίο βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία και η κεντρική ηρωίδα ήταν υπαρκτό πρόσωπο.
Λαμβάνει χρονικά χώρα κατά τη δεύτερη δεκαετία του περασμένου αιώνα, διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, και χωρικά σε μια επαρχιακή πόλη της τότε Αυστροουγγαρίας. Μια εποχή πολύ δύσκολη και σκοτεινή για τις γυναίκες, όπου μόνο ένας άντρας έχει όλα τα δικαιώματα, ενώ μια γυναίκα έχει μόνο τόσα δικαιώματα όσα έχουν τα αντικείμενα. Ήταν μια κατάσταση που δεν άφηνε σε αυτές και πολλές επιλογές. Η κακοποίηση των γυναικών ήταν κάτι το συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια.
Η ιστορία αυτή από τη φύση της μπορεί να διχάσει πολλούς αναγνώστες και ως εκ τούτου δεν θα διστάσουν να την καταδικάσουν. Θα πρέπει όμως να αναλογιστούμε τις τότε σκοταδιστικές εποχές, να δούμε με συμπάθεια και να κατανοήσουμε τα όποια κίνητρα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δικαιολογήσουμε. Μην ξεχνάμε πως, όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε πως η κοινωνία του σήμερα έχει προχωρήσει, φυλετικά κατάλοιπα της εποχής εκείνης αντιμετωπίζουμε και τώρα. Μπορεί ο κεντρικός χαρακτήρας να είναι μια γυναίκα, αλλά και οι υπόλοιποι χαρακτήρες που την πλαισιώνουν κάθε άλλο παρά κομπάρσοι είναι. Οι περισσότεροι είναι κι αυτοί γυναίκες και παίζουν πολύ σπουδαίο ρόλο στη εξέλιξη της υπόθεσης. Είναι τόσο αντίθετοι και διαφορετικοί μεταξύ τους και θα μπορούσε να πει κανείς πως αποτελούν μια μεγάλη ποικιλία.
Μια εσωστρεφής κοινωνία, γεμάτη στερεότυπα και προκαταλήψεις, μια ατμόσφαιρα σκοτεινή και γκρίζα όπου βρίσκει πρόσφορο έδαφος και ανθεί η απόλυτη υποκρισία.
Μέσα σε αυτό το αφήγημα δεν λείπει ο έρωτας, η προδοσία και η εκδίκηση. Βλέπουμε δε τον έρωτα σε όλες του τις μορφές.
Η ηρωίδα μας, προσπαθεί και βρίσκει με τον δικό της, και ουσιαστικά τον μοναδικό τρόπο, να αντιμετωπίσει το όλο κατεστημένο, και ο τρόπος διαφυγής της γίνεται τελικά και λύτρωσή της.
Η πένα της συγγραφέα είναι απόλυτα στρωτή, δεν υπερβάλει, δεν κουράζει και κρατάει τον αναγνώστη δέσμιο μέχρι την τελευταία του σελίδα. Τα πραγματικά γεγονότα έχουν μπλεχτεί τέλεια με τη μυθοπλασία και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Η φύση της όλης υπόθεσης πιθανόν να κουράσει, όπως και η συνεχή αναφορά σε ιστορικά γεγονότα. Δεν γίνεται όμως διαφορετικά.
Όλη αυτή η υπόθεση γεννά προβληματισμό για το πώς ήταν η θέση της γυναίκας τότε, και πως ακόμα και τώρα, έχουμε ακόμα μακρύ δρόμο μπροστά μας να διανύσουμε για να καταφέρουμε να εξαφανίσουμε όλα τα κατάλοιπα.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Για να είμαι ειλικρινής, παρ’ όλο που μου αρέσει η Ελληνική αστυνομική λογοτεχνία, ως τώρα δεν έτυχε να «πέσω» πάνω σε κάποιο βιβλίο του κυρίου Δάμτσιου. Ώσπου σε μια από τις αναρίθμητες επισκέψεις μου σε κάποιο βιβλιοπωλείο, βρήκα αυτό το συγκεκριμένο ακριβώς μπροστά μου, να μου κλείνει προκλητικά το μάτι. Δεν δίστασα ούτε στιγμή να το αποκτήσω. Και το ένστικτό μου δεν με ξεγέλασε. Το βιβλίο αυτό είναι πραγματικά κάτι το απίστευτο. Ανακάλυψα μια αληθινή ροκ πένα.
Μπορεί να αποτελεί το τρίτο μέρος μιας τριλογίας, αλλά διαβάζεται πολύ άνετα και μόνο του. Έχει πολύ μυστήριο, σασπένς, δράση, ανατροπές και είναι πολύ πολύ σκοτεινό και διαφορετικό. Δεν είναι ένα αμιγώς αστυνομικό θρίλερ, αλλά κατά βάση έντονα ψυχολογικό. Ο τρόμος και η αγωνία περπατάνε αγκαζέ με τη δράση.
Είναι δύο παράλληλες ιστορίες που εξελίσσονται και παράλληλα. Θα συναντηθούν κάπου προς το τέλος ή μήπως και όχι;
Το κλειδί είναι τα πολύ καλά κρυμμένα μυστικά. Αυτά που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποκαλυφθούν, γιατί αλλιώς θα ανατραπούν τα πάντα. Αν όμως αποκαλυφθούν τι γίνεται; Θα πρέπει να τα ομολογήσουμε μόνοι μας, ή θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να μην βγουν στην επιφάνεια; Με ποιο κόστος;
Οι χαρακτήρες είναι άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, απλοί, καθημερινοί, της διπλανής πόρτας, κάποιοι που μπορεί να γνωρίζουμε προσωπικά, πιθανόν να είναι και συγγενείς μας, αλλά που δεν πάει το μυαλό μας, τι μπορεί να κρύβουν μέσα τους. Οι πρόγονοί μας δεν έλεγαν «η ψυχή του ανθρώπου είναι ένα κλειδωμένο μπαούλο»;
Το ταξίδι στο χρόνο που γίνεται στην αφήγηση, πραγματοποιείται με απόλυτη σαφήνεια και δεν δημιουργεί κανενός είδους σύγχυση. Χωρικά κινείται μέσα στα πλαίσια της επικράτειας, ανάμεσα σε Βέροια και Νάουσα.
Η πλοκή είναι πολύ στρωτή, ο ρυθμός αφήγησης εξαιρετικός χωρίς υπερβολές και είναι τόσο όσο πρέπει για να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία του σελίδα.
Η συμβουλή μου: Αράξτε και διαβάστε το! Δεν θα σας απογοητεύσει.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Ξεκινώντας και μόνο να διαβάσω την περίληψη που υπάρχει στο οπισθόφυλλο, εγώ προσωπικά είχα την αίσθηση πως θα βρω και δικά μου κομμάτια μέσα σε αυτό, σαν σκόρπια κομμάτια του παζλ. Και σαν ξεκίνησα να το διαβάζω, συγκλονίστηκα.
Αυτό το βιβλίο του κυρίου Τζιτζικάκη είναι εντελώς διαφορετικό από αυτά που μας έχει συνηθίσει έως τώρα. Η γραφή παραμένει βέβαια το ίδιο εξαιρετική και έντονη, μόνο η θεματολογία αλλάζει. Βρίθει από αλήθειες. Τολμάει να τις καταθέσει, χωρίς ίχνος ωραιοποίησης, με περίσσιο θάρρος αλλά και με θράσος, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα οξύτατη χωρίς να κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Θέλει πολύ τόλμη για να μπορέσει κάποιος να παραδεχτεί όλη την αλήθεια και να την πει στον ίδιο του τον εαυτό. Οι περισσότεροι από μας είμαστε αθεράπευτα επιεικής με τον εαυτό μας, αλλά τρομερά αυστηροί με τους άλλους. Μόλις φτάσουμε σε αυτή την απομυθοποίηση του εαυτού μας, θέλει πολλούς τόνους δύναμης για να αυτοπροσδιοριστούμε εκ νέου μέσα στο κοινωνικό σύνολο, αντιλαμβανόμενοι και αποδεχόμενοι την διαφορετικότητά μας, αποφεύγοντας πάντα τον κίνδυνο να χαθούμε εκ νέου, ή και να περιθωριοποιηθούμε. Γιατί πολύ απλά το περιβάλλον μας συνήθως δεν μπορεί να μας καταλάβει, οπότε ούτε και την επανάστασή μας, κι αφού δεν θέλουμε να «αφομοιωθούμε» από το μαντρί, δεν είναι διατεθειμένο να μας σεβαστεί. Κακά τα ψέματα, το να βρεθεί η σωστή ισορροπία, και περισσότερο η ψυχική, είναι καθαρά δική μας υπόθεση. Και δεν είναι ντροπή να ζητήσουμε βοήθεια. Μεγάλη υπόθεση να μπορεί να αισθάνεται ο άνθρωπος πραγματικά ελεύθερος, και μάλιστα από απωθημένα.
Ο παραθεριστής κάνοντας καλοκαιρινές διακοπές σε κάποιο ελληνικό νησί, μετατρέπεται σε παρατηρητή και διαπιστώνει και καταγράφει με τον δικό του τρόπο πράγματα εντελώς διαφορετικά με την ψυχοσύνθεσή του. Διαισθάνεται την διαφορετικότητά του, και διαπιστώνει με τα ίδια του τα μάτια σε τι καλούπια μπαίνουν οι περισσότεροι, πόσο πολύ είναι διατεθειμένοι να συμβιβαστούν, αρκεί να είναι αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο. Μένουν στην επιφάνεια χωρίς καμία διάθεση εμβάθυνσης.
Εξαιρετικές ιστορίες, αφιλτράριστες, αγνές καταθέσεις ψυχής όλων των χαρακτήρων, απόλυτα πραγματικές, θυμίζουν έντονα και κάποιες δικές μας. Κουμπώνουν άριστα μεταξύ τους, γιατί πολύ απλά αναδύουν τη μυρωδιά της αληθινής ζωής.
Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε αυτό το βιβλίο. Και μάλιστα πολύ προσεκτικά. Θα σας δώσει άφθονη τροφή για προβληματισμό και σκέψη. Τελειώνοντάς το θα βιώσετε μια πρωτοφανή διαύγεια και καθαρότητα σκέψης. Με μια προϋπόθεση: πριν ξεκινήσετε την ανάγνωσή του, να πετάξετε όποιες παρωπίδες φοράτε, και να ανοίξετε διάπλατα τη ψυχή και το μυαλό σας. Θα βγείτε απόλυτα κερδισμένοι.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Η κυρία Παναγοπούλου καταπιάνεται αυτή τη φορά με ένα θέμα που πολλοί θα θεωρούσαν «καυτή πατάτα». Μα αναφερόμαστε φυσικά στην σχέση πεθεράς και νύφης. Για πολλούς θεωρείται ως μια σχέση που τη χαρακτηρίζει η ατέρμονη κόντρα. Αν και ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς, καταλήγει σε πολύ άσχημες κι ατέλειωτες εχθροπραξίες. Η αγάπη της μάνας ανταγωνίζεται τον έρωτα του ζευγαριού, δύο ειδών αγάπες και δύο οπτικές που είναι εκ διαμέτρου αντίθετες μεταξύ τους, αλλά καμία από τις δύο πλευρές να μην το παραδέχεται και καμία να μην λέει να κάνει πίσω.
Μια σχέση τοξική μερικές φορές.
Ένα μυθιστόρημα εξαιρετικό, από κάθε πλευρά, κοινωνικό με έντονα στοιχεία από το αστυνομικό είδος, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Δύο παράλληλες ιστορίες που διαδραματίζονται σε δύο γεωγραφικά αντίθετα μέρη της Ελλάδας. Πώς να συνδέονται άραγε αυτές οι αντίθετες ιστορίες μεταξύ τους; Η συγγραφέας μας μέσα από συνεχείς εναλλαγές και ανατροπές με αρκετές δόσεις δράματος, χιούμορ και σαρκασμού το κατορθώνει.
Μπορεί να σκοτώσει άραγε η πεθερά τον Έρωτα, ή θα την προλάβει ο Έρωτας;
Οι ρόλοι στην αφήγηση εναλλάσσονται, το ίδιο και ο αφηγητής. Δυστυχώς διαπιστώνουμε πως αν και η αφήγηση λαμβάνει χώρα στο σήμερα κάποια στερεότυπα και κάποιες κοινωνικές δομές δεν έχουν αλλάξει και πολύ.
Μια γραφή ολοζώντανη, όπου ο αναγνώστης συμβιώνει μαζί με τους ήρωες πολλά πράγματα. Οι χαρακτήρες της ιστορίες είναι άψογα ψυχογραφημένοι. Διαπιστώνουμε πως η κυρία Παναγοπούλου έκανε μια εξαιρετική και εκτενή έρευνα. Δίνει άφθονη τροφή για προβληματισμό και σκέψη.
Η συμβουλή μας: Διαβάστε το, μην διστάσετε να συζητήσετε για αυτό και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα. Μην ξεχνάτε όμως ποτέ, πως ο κανόνας έχει πάντα τις εξαιρέσεις του.
0
Κρητικές Βιβλίων
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Ένα υπέροχο ιστορικό μυθιστόρημα, που αφορά την μαρτυρική μας Κύπρο, που μαζί με την μυθοπλασία και έναν μεγάλο εφηβικό έρωτα, καταφέρνει και απογειώνει την αφήγηση. Αναφέρεται στην εποχή της αποικιοκρατίας στην Κύπρο. Ο κύριος Στυλιανού, ως μάρτυρας όλων αυτών των γεγονότων, μιας κι έχει γεννηθεί στο νησί της Αφροδίτης, καταφέρνει και ζωντανεύει για μας όλες αυτές τις μνήμες.
Η αφήγηση ξεκινά από το 1956, όπου μια χούφτα 17χρονων νεαρών παιδιών – παιδιά, αλλά λιοντάρια στη ψυχή - βγαίνουν στα βουνά και γίνονται οι αληθινοί ήρωες της αντίστασης κατά των Βρετανών. Οι σχέσεις μεταξύ τους περνούν από σαράντα κύματα και τις ζωές τους στιγματίζει ο έρωτας αλλά και η προδοσία. Χωρικά μας ταξιδεύει στην Αγγλία της εποχής εκείνης αλλά και στην Ελλάδα. Ένα ταξίδι που διαρκεί περίπου είκοσι χρόνια. Όλοι μας ξέρουμε τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξαν οι Άγγλοι στην ιστορία της Κύπρου.
Κεντρικοί χαρακτήρες της ιστορίας είναι δύο νέοι, των οποίων η σχέση σημαδεύτηκε βίαια από πολιτικές έριδες, συγκρούσεις και ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν και χάραξαν ολοκληρωτικά το Κυπριακό έθνος . Ειδικά η μοίρα της ηρωίδας μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την μοίρα της πατρίδας της, πάνε παράλληλα, μια χάνουν μια κερδίζουν. Ο δε ήρωάς μας παλεύει ασταμάτητα να αποδείξει την αθωότητά του και να φέρει στο φως τον πραγματικό ένοχο.
Εδώ αξίζει να σημειώσουμε πως οι προδότες ναι μεν ευημερούν, αλλά όχι για πάντα. Έρχεται ο καιρός και φανερώνονται οι προδότες και δικαιώνονται οι προδομένοι.
Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, που αν και έχει κεντρικό θέμα τον έρωτα, δεν του λείπουν η τραγικότητα και οι ανατροπές. Πέρα από την μυθοπλασία, γίνονται αναφορές σε υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις που καθόρισαν την τύχη του κυπριακού λαού.
Στο τέλος, που φυσικά δεν αποκαλύπτουμε, επέρχεται η κάθαρση και η λύτρωση και οι πραγματικοί ένοχοι λαμβάνουν την τιμωρία που τους αξίζει.
Αξίζει να το διαβάσετε, να αφεθείτε αλλά και να σκεφτείτε και να αναλογίστε για όλα όσα έχουν γίνει στο παρελθόν.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Μια σύγχρονη ιστορία αγάπης ανάμεσα σε μια νεαρή Τουρκάλα φοιτήτρια στη Πόλη και έναν νέο Έλληνα επιχειρηματία. Δεν είναι μια απλή και αφελής αφήγηση μιας ακόμα ιστορίας αγάπης, κάθε άλλο μάλιστα. Το μυθιστόρημα πατάει 100% στη πραγματικότητα του σήμερα και ο συγγραφέας με απόλυτο σεβασμό στο ζευγάρι αλλά χωρίς ωραιοποιήσεις παραθέτει ακριβώς τα προβλήματα που μπορούν να προκύψουν όταν υπάρχουν διαφορές πολιτισμικές, εθνικότητας, νοοτροπίας και θρησκείας. Το ζευγάρι περνάει στη κυριολεξία δια πυρός και σιδήρου μέχρι να μπορέσουν τελικά να καταλήξουν μαζί κι αυτό λόγω των προκαταλήψεων που υπάρχουν ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Κι έτσι αναρωτιέται κανείς, αν όντως υπάρχει αυτή η περιβόητη Ελληνοτουρκική Φιλία.
Ένα μεγάλο μυστικό, που αφορά και τις 2 οικογένειες τελικά έρχεται εξ’ ολοκλήρου στη επιφάνεια για να ανατρέψει τα πάντα;;;
Κάνει πολλές ιστορικές αναφορές στον διωγμό των Ελλήνων από τη Πόλη τόσο το 1955 αλλά και το 1964. Αναφέρεται με τρομακτικές λεπτομέρειες στο προσφυγικό και στο πρόβλημα με τους λαθρομετανάστες και τους πρόσφυγες που ταλανίζει τα τελευταία χρόνια τη χώρα μας, αλλά και με αναλύσεις για τον πόλεμο της Συρίας.
Ένα απόλυτα «χορταστικό» βιβλίο, μια πολύ καλά δεμένη αφήγηση, ενδιαφέρουσα πλοκή, ανατροπές, μεταδίδει πολλές και χρήσιμες γνώσεις και κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο μέχρι την τελευταία του σελίδα.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Ξέρω πως το έχω ξαναπεί, αλλά ειλικρινά, δεν μπορώ να το αποφύγω και θα το πω και πάλι, πως πρόκειται για μια έντονη συναισθηματική γραφή και για άλλη μια φορά ο συγγραφέας «μπαίνει» με μεγάλη επιτυχία στα παπούτσια μιας γυναίκας. Από κάποιο σημείο και μετά διάβαζα συνεχώς με τα μάτια βουρκωμένα.
Αυτό που κυριαρχεί και εντυπωσιάζει, είναι η απόλυτη καθαρότητα σκέψης των ηρώων της ιστορίας. Όσο για την ιστορία μας, είναι η τρανή επιβεβαίωση αυτού που λέμε συνήθως: κάνουμε σχέδια αλλά ο Ύψιστος εκεί ψηλά γελά. Απαισιόδοξη ματιά της ζωής; Κάθε άλλο. Περιέχει ένα πολύ μεγάλο και αισιόδοξο μήνυμα για τους αναγνώστες, και μάλιστα γραμμένο με τεράστια γράμματα: ΖΗΣΕ!!! Και ΖΗΣΕ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ!!! ΤΩΡΑ!!!
Κάτι που ο σύγχρονος τρόπος ζωής και ειδικά μέσα στις μεγαλουπόλεις, μας το στερεί, μας αναγκάζει να το ξεχνάμε, να το προσπερνάμε, λες και έχουμε όλη την πίστωση χρόνου που θέλουμε.
Και δεν ξεχνάμε μόνο αυτό. Ο συγγραφέας μας ταξιδεύει μέσα στην καρδιά της άγριας, παρθένας, πανέμορφης και χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση φύση, όπου κυριαρχούν πολύ διαφορετικοί ρυθμοί. Και το καταφέρνει τόσο καλά που θαρρεί κανείς πως περιφέρεται μαζί με τους ήρωες στην Εβόρα!
Σε αυτό βοηθάει η πολύ παραστατική περιγραφή η οποία κυριολεκτικά ρουφάει τον αναγνώστη και κρατάει το ενδιαφέρον του αμείωτο μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου.
Μιλάει για την αγάπη άνευ όρων.... για την πραγματική ανιδιοτελή αγάπη. Αλλά για να μπορέσει να τη νιώσει κανείς θα πρέπει να παραμερίσει τον όποιο εγωισμό και την αλαζονεία του.
Πέρα από τις μελαγχολικές στιγμές που συμβιώνουμε με τους ήρωές μας, ο συγγραφέας μας, μας βοηθάει να δούμε τη ζωή αισιόδοξα, και να διαπιστώσουμε πόση γαλήνη μεταδίδει η ομορφιά της παρθένας φύσης.
Συμβουλή μας: μη διστάσετε να βιώσετε μια τέτοια εμπειρία διαβάζοντάς το!
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Ένα υπέροχο βιβλίο, καλογραμμένο, άρτιο από κάθε άποψη, γεμάτο από συναίσθημα, συγκίνηση και άδολη, απόλυτη και πραγματική αγάπη, από την πρώτη μέχρι την τελευταία του σελίδα, στοιχεία που σπανίζουν στη σημερινή ζωή μας. Πραγματικά τυχεροί όσοι μπορούν να τη βιώσουν και να ξεπερνούν κάθε εμπόδιο που στήνει το εκάστοτε κοινωνικό περιβάλλον, σε ότι αφορά τη διαφορετικότητα. Οι περισσότεροι από μας ξέρουμε πολύ καλά πως πολλά από αυτά τα εμπόδια βρίσκονται μόνο στο μυαλό μας.
Η συγγραφέας μας, έχει πάντα το θάρρος και καταπιάνεται στα βιβλία της με πολύ σημαντικά θέματα της εποχής μας. Έτσι κι αυτή τη φορά καταπιάνεται με τη υιοθεσία ενός παιδιού διαφορετικού χρώματος.
Οι ήρωες της ιστορίας, αποτελούν τρεις γενιές μιας δεμένης ελληνικής οικογένειας, είναι χαρακτήρες απόλυτα ολοκληρωμένοι και αληθινοί, μιας και η υπόθεση του βιβλίου βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία. Όλα αυτά τα αληθινά γεγονότα «πλέκονται» αριστοτεχνικά με τη μυθοπλασία και το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ δυνατό βιβλίο.
Μια απίστευτη περιπέτεια που μας ταξιδεύει στο χρόνο και από τη Σύρο, στην Αιθιοπία και μετά στην Αθήνα.
Μέσα από μια γραφή απλή και προσιτή, μας μιλάει για τον ρατσισμό, για εφηβικούς αλλά και πανίσχυρους έρωτες, φιλίες, οικογενειακά θέματα, μυστικά, αγωνία αλλά και συγκίνηση. Δεν πραγματεύεται μόνο τον ρατσισμό του χρώματος. Αλλά κάθε είδος ρατσισμού.
Ένα βιβλίο αφιερωμένο στα σοκολατένια παιδιά της χώρας μας, παιδιά της καρδιάς, που καθημερινά δίνουν φως σε πολλές οικογένειες, και αφήνει ανεξίτηλο αποτύπωμα στην καρδιά του αναγνώστη. Σε αυτά τα παιδιά όμως τίποτα δεν έχει χαριστεί απλόχερα και άκοπα. Παλεύουν κάθε μέρα με την προκατάληψη, την καχυποψία, το χλευασμό, τον ρατσισμό, τον αφορισμό που δείχνει η κοινωνία απέναντι στο διαφορετικό είτε πρόκειται για χρώμα δέρματος, είτε για επιλογή συντρόφου, είτε για πολιτική πεποίθηση, είτε για κοινωνική διαστρωμάτωση.
Αυτοί οι άνθρωποι που σκέφτονται τόσο αρνητικά για τους άλλους, είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι δυστυχισμένοι, που όχι μόνο δεν δέχονται την όποια διαφορετικότητα, όχι μόνο δεν την καταλαβαίνουν, αλλά πολύ απλά δεν θέλουν και να την καταλάβουν.
Για αυτό κατά την ταπεινή μου άποψη, εμείς οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε ταπεινοί, να έχουμε αυτογνωσία και να αγαπάμε χωρίς εγωισμό. Να μπορούμε να συγχωρούμε, να προσπερνάμε το κακό και το άδικο και να μην αφήνουμε τίποτα αρνητικό να μας επηρεάζει. Μόνο έτσι θα μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι.
Αυτό που θα κρατήσω είναι η φράση του Αλέκου που λέει στην κόρη του: «όποιος έχει πρόβλημα μαζί σου, απλά έχει πρόβλημα. Γιατί να πρέπει το δικό του πρόβλημα να γίνει και δικό σου;»
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Για να πω την αλήθεια, η ΑΜΥ μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά αυτό το δεύτερο βιβλίο, στην κυριολεξία το λάτρεψα! Μου άρεσε πολύ περισσότερο από το πρώτο.
Η επιστροφή της ανέτρεψε τα πάντα, τα σάρωσε όλα. Η μία ανατροπή ακολουθεί την άλλη σε σημείο σοκαριστικό. Το ένα απρόσμενο γεγονός διαδέχεται το άλλο και εκεί που φαντάζεσαι ότι ξέρεις τι έχει συμβεί... να η επόμενη ανατροπή.
Εξαιρετικά δεμένη αφηγηματικά γραφή, μας δένει κυριολεκτικά μαζί της και δεν θέλουμε να αφήσουμε το βιβλίο από τα χέρια μας. Και όταν φτάνουμε στο τέλος, πολύ απλά θέλουμε κι άλλο.
Βίωσα μαζί με τους ήρωες, και πολύ περισσότερο με την κεντρική ηρωίδα την απόλυτη απομυθοποίηση της όλης υπόθεσης. Η απόλυτη προσγείωση στη πραγματικότητα. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό! Οι περιγραφές των καταστάσεων όσο και των σκέψεων των ηρώων είναι κάτι το απίστευτο! Από τη πρώτη σελίδα μέχρι και την τελευταία σε καθηλώνει. Σκληρό και ανθρώπινο ταυτόχρονα.
Όλοι οι χαρακτήρες είναι απόλυτα πραγματικοί, παρ’ όλο που πρόκειται για μυθοπλασία. Θα
μπορούσε να τους συναντήσει κανείς οπουδήποτε. Εκφράζουν την αέναη μάχη καλού και κακού, και καταφέρνουν να μας γεμίζουν οργή και θυμό και μας κάνουν να φωνάζουμε δυνατά: «Φτάνει, αρκετά, ως εδώ!»
Για να είμαι ειλικρινής, η Αμυ, ειδικά στο πρώτο βιβλίο δεν μου ήταν ιδιαίτερα συμπαθής. Μέσα σε αυτό το βιβλίο όμως, όπου όλα τα πράγματα μπαίνουν ένα ένα στη θέση τους και μέσα από την όλη ιστορία, που κυριολεκτικά δεν με άφηνε να πάρω ανάσα, κατάλαβα το πώς και το γιατί πολλών γεγονότων.
Αυτό το μυθιστόρημα είναι ένα πολύ όμορφο και ενδιαφέρον ταξίδι γεμάτο ανατροπές, πόνο, θλίψη, αγανάκτηση, αγάπη, συμπόνια και δικαίωση.
Για αυτό αγαπητοί αναγνώστες προσδεθείτε και απολαύστε το ταξίδι.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Η αλήθεια είναι πως αυτό το βιβλίο με εξέπληξε, γιατί τίποτα δεν με προϊδέασε για το τι θα αντιμετωπίσω, διαβάζοντάς το. Μια μικρή γεύση δίνει ο τίτλος του, αλλά δεν τα μαρτυρά όλα.
Η υπόθεση τοποθετείται χρονικά περίπου δέκα χρόνια στο μέλλον. Ένα πολύ επίφοβο και πολύ πιθανόν μέλλον, και μιλάμε για αυτό των παιδιών μας.
Είναι αρκετά δυστοπικό, βιώνουμε μια πολύ ζοφερή εκδοχή του, όπου κυριαρχεί η πολύ μουντή ατμόσφαιρα, και τα χρώματα που «βλέπουμε» δεν είναι ζωηρά, υπάρχουν δε, αλλά είναι ξεπλυμένα, ξεθωριασμένα, ακολουθούν πιστά το τι συμβαίνει. Θα μπορούσε να πει κανείς πως η ατμόσφαιρα είναι μάλλον άχρωμη, άγευστη.
Σε αυτή την εποχή κυριαρχεί μια αέναη μάχη επιβίωσης, όπου ο λιμός και η καθολική ανέχεια έχει μετατρέψει την κοινωνία μας σε μια ζούγκλα. Δεν κυριαρχεί καμία κανονικότητα, έχει επέλθει ο ηθικός ευτελισμός και ο κοινωνικός ξεπεσμός.
Ο θυμός και η οργή μεταμορφώνεται σε απελπισία, και κυριαρχούν πλέον μόνο τα ένστικτα.
Ήρθε άραγε η χρονική στιγμή όπου πληρώνουμε την αλαζονεία μας, ως ανθρώπινο είδος; Κι αυτό γιατί ενώ μεταλλάσουμε καλλιέργειες με απώτερο σκοπό την ποσοτικά καλύτερη διατροφή, αυτό γυρίζει μπούμερανγκ εναντίων μας και το όλο εγχείρημα αποτυγχάνει παταγωδώς. Αυτό ισχυρίζονται τουλάχιστον οι τότε κυβερνώντες.
Τείνουμε να ξεχνάμε πως τέτοιου είδους πειράματα φέρουν αλυσιδωτές αντιδράσεις (η μαμά φύση εκδικείται) και κατά συνέπεια φέρνει το αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.
Αυτό το βιβλίο μας μιλάει για μια γενιά, αυτή των παιδιών μας πολύ πιθανόν, η οποία ηττήθηκε πριν προλάβει να έχει την επιλογή αν θα ηττηθεί ή όχι. Και δεν παύει να μετράει αμέτρητες απώλειες στη ζωή τους.
Κεντρικός ήρωας της ιστορίας μας και εκφραστής της εποχής του, ένας νεαρός και μοναχικός άντρας, που είναι συνέχεια γεμάτος θυμό και οργή, και μέσα από το ταξίδι του, ένα ταξίδι αυτογνωσίας, όπου ταυτόχρονα αποκαλύπτει την υποκρισία της κοινωνίας, τον ομοφοβισμό και τον ρατσισμό, όπου κυριαρχεί η ιδιοτέλεια και η άκρατη βία . Είναι σκληρός, ειλικρινής και κάνει την επιλογή να μη απορροφηθεί από τις «αξίες» της κοινωνίας του, αλλά επιθυμεί έναν κόσμο αληθινό, ελεύθερο από κάθε άποψη, και κυρίως όπου θα κυριαρχεί η ελεύθερη σκέψη.
Ο συγγραφέας μας μπορεί να μας παρουσιάζει μια Ελλάδα, μια Αθήνα του μέλλοντος όπου κυριαρχεί η υποκρισία, ο μισανθρωπισμός, η αλαζονεία, η πείνα, ο θάνατος και η θλίψη (η οποία έχει καλύψει τα πάντα σαν ένα αόρατο πέπλο διώχνοντας μακριά το χαμόγελο από τα πρόσωπα των ανθρώπων) και για αυτό η απώτερη αιτία είναι που ολόκληρες σοδειές ίσως και εσκεμμένα να καταστρέφονται με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του πλανήτη να μειωθεί κατά πολύ και όσοι απομείνουν να αγωνίζονται καθημερινά για μια μερίδα φαγητό, για το αυτονόητο δηλαδή. Επιχειρεί να μας αφυπνίσει, για αυτό που είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει, γιατί κακά τα ψέματα, δεν βλέπουμε ήδη εμφανή σημάδια για το κακό που περιμένει τις επόμενες γενιές στο μέλλον; Δεν πρέπει να αναλογιστούμε τι θα παραδώσουμε ή για το τι παραδίδουμε ήδη στην αμέσως επόμενη γενιά;
Ως ελπίδα διαφορετικότητας και κάποιας ποιότητας ζωής αφήνει να αχνοφαίνεται η ελληνική επαρχεία, χωρίς βέβαια να ξεκαθαρίζει αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά, κακά τα ψέματα, πόσο αλώβητη μπορεί να μείνει κι αυτή από μια τόσο δυνατή διατροφική κρίση;
Μπορεί να πρόκειται για μια καθαρή μυθοπλασία, ένα δυστοπικό παραμύθι για αρκετούς, αλλά, πόσες πολλές αλήθειες καταφέρνει ο συγγραφέας μας να μας δώσει μέσα από αυτό!
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Μια πέρα για πέρα αληθινή ιστορία και τόσο καλά αφηγημένη που μπορεί να πονέσει κι εμάς. Διαδραματίζεται τα ματωμένα χρόνια του ελληνικού εμφυλίου και μάλιστα μεταξύ 1946 έως 1949 στην πολύπαθη Ήπειρο.
Πρόκειται για το πρώτο μέρος μιας τριλογίας που αφορά αυτή την εποχή που πολλοί θεωρούν πως είναι η μεγάλη ντροπή, μιας και ο Έλληνας στράφηκε εναντίον του Έλληνα κι όχι μόνο.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, αυτά τα γεγονότα συνέβησαν και θα πρέπει να τα μάθουμε όσο καλύτερα μπορούμε, στις πραγματικές τους διαστάσεις, όσο κι αν μας τσακίζουν. Αυτό το βιβλίο είναι καλύτερος εκπρόσωπος αυτής της περιόδου, μιας και η συγγραφέας μας αφηγείται την αληθινή ιστορία του παππού της, που στα είκοσι του χρόνια απήχθη από τους αντάρτες και εκτελέστηκε από αυτούς. Τραγικές φιγούρες της ιστορίας η μάνα του και η γυναίκα του, όπως και τόσες μάνες και γυναίκες που οι σύζηγοί τους δυστυχώς είχαν την ίδια μοίρα.
Εξαιρετική η γραφή της κυρίας Σουλή, που καταφέρνει να μας μεταδώσει όλο αυτό το συγκλονιστικό κλίμα της εποχής μέσα σε αυτό το μυθιστόρημα. Θεωρώ πολύ δύσκολο εγχείρημα να περάσει σε κάποιες γραμμές ένας συγγραφέας τόσο πολύ πόνο, πίκρα και σπαραγμό που προκάλεσαν αυτά τα εγκλήματα και από τις δύο πλευρές, «εις το όνομα του δίκαιου αγώνα». Με το τελικό αποτέλεσμα καμία πλευρά να μη λογοδοτήσει ποτέ στη δικαιοσύνη για τα πεπραγμένα της.
Μη διστάσετε να το διαβάσετε και μη φοβάστε να αποκτήσετε ιστορική μνήμη. Ο Στέφος Σουλής είναι παππούς όλων μας, ή τουλάχιστον θα μπορούσε να είναι, έτσι τουλάχιστον θα πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε. Και μην κάνετε το σφάλμα να διαλέξετε πλευρά, και οι δύο θέρισαν και πότισαν με ζεστό ελληνικό αίμα τη γη της πατρίδας μας.
Τολμήστε να το διαβάσετε, μήπως κάποια μέρα μάθουμε από τα λάθη μας.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Με την εξαιρετική μα πάντα κοφτερή, σαν ένα καλά ακονισμένο μαχαίρι, αλλά τώρα ακόμα καλύτερη από ποτέ γραφή της, η κυρία Κορινθίου μας παρουσιάζει ένα απόλυτα σημερινό βιβλίο που πατάει στη πραγματικότητά εν καιρώ καραντίνας, και όχι μόνο, χωρίς καμία ωραιοποίηση.
Μιλάει για την πλασματική, εικονική και ωραιοποιημένη πραγματικότητα που παρουσιάζουμε οι περισσότεροι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ανούσιες κοινοποιήσεις παρουσίας. Πόσο καλοστημένη ζωή έχουμε, πόσο πετυχημένοι και καλοί οικογενειάρχες είμαστε, πόσο πραγματικά υπέροχα περνάμε αφού … Μένουμε σπίτι! Προσπαθούμε να δώσουμε αυτή την εικονική πραγματικότητα της ζωής μας μέσα από πλαστικά χαμόγελα και φιλτραρισμένες φωτογραφίες προφίλ. Αλλά προς Θεού κανένας να μη μπορέσει να δει μέσα στη ψυχή μας, να μη τολμήσει να δει μέσα από τη ΔΙΑΦΑΝΗ ΨΥΧΗ μας. Να μη δει τα δράματά μας, τη απέραντη μοναξιά μας, την απόρριψη που βιώνουμε, την κόλασή μας που μας έφτασε στο ναδίρ και είμαστε ένα βήμα πριν το χείλος του γκρεμού και προσπαθούμε να βρούμε σανίδα να σωθούμε. Ή μήπως δεν θέλουμε κιόλας;
Ένα βιβλίο επίκαιρο και απόλυτα αληθινό, με αληθινούς χαρακτήρες και γεμάτο με συναισθήματα, λάθη, πάθη, έρωτες, βία κάθε μορφής, συνωμοσίες, και λίγα λέω. Δεν δίνει άφεση αμαρτιών σε κανέναν, δεν χαρίζεται πουθενά και σε κανέναν. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για αυτό το γίγνεσθαι.
Προς το τέλος του βιβλίου ανεβαίνει η θεατρική εκδοχή της μεγάλης επιτυχίας του συγγραφέα της ιστορίας, όπου ένα ένα σαν κομμάτια από παζλ, μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους.
Προσωπικά σας συμβουλεύω να διαβάσετε αυτό το βιβλίο γιατί καλό είναι να προβληματιστούμε όλοι για τις αλήθειες του.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Ένα εξαιρετικό κοινωνικό μυθιστόρημα με έντονα αστυνομικά στοιχεία, αγωνία, ανατροπές και αποκαλύψεις, από τη μοναδική γραφή του κυρίου Πετρουλάκη. Διαφορετική θεματολογία, αλλά από την πάντα δυναμική πένα του και με τον πήχη να έχει ανέβει ακόμα ψηλότερα. Καταφέρνει – όπως πάντα άλλωστε – να μας κρατήσει από τις πρώτες κιόλας γραμμές του, έως την τελευταία του σελίδα.
Γνωρίζοντας την ποιότητά του, και τις εντάσεις που προσφέρει σε κάθε πόνημα του, διαπιστώνω πως επιδιώκω να διαβάζω κάθε του βιβλίο. Αλλά και σε κάποιον που τον διαβάζει πρώτη φορά, όποιο βιβλίο του και να διαλέξει, θα του τραβήξει το ενδιαφέρον. Κι αυτό γιατί πρώτα απ’ όλα, είναι καλά βιβλία.
Σε αυτή την ιστορία αναδεικνύονται αξίες όπως η μητρότητα, η οικογένεια και η πίστη στον άνθρωπο και θριαμβεύει η δικαιοσύνη, έναντι του μίσους και της απληστίας.
Αν και το κύριο μέρος της ιστορίας διαδραματίζεται στην Αθήνα, αφετηρία του είναι μια απαγωγή που λαμβάνει χώρα σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση και σταδιακά ξετυλίγεται το κουβάρι, από την αρχή της ιστορίας, που βρίσκεται χρονικά στην εποχή της κατοχής, και χωρικά στην Ιθάκη και στη πορεία μας βρίσκει στα βουνά της Ευρυτανίας και συνεχίζει στην Πάτρα.
Πέντε, εκ πρώτης όψεως, εντελώς διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων, που λογικά δεν θα μπορούσαν να συναντηθούν πουθενά. Κι όμως… Η ειρωνεία της ζωής τις κάνει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους.
Κάθε χαρακτήρας έχει τη δική του θέση στην όλη ιστορία. Όλοι είναι «συμπρωταγωνιστές».
Ο συγγραφέας μας δεν φλυαρεί, δεν κουράζει, η αφήγηση πατάει γερά στη γη και είναι καλά δεμένη, χωρίς να κάνει κοιλιά πουθενά.
Όσοι το επιλέξετε, πολύ απλά αράξτε και απολαύστε το!
0
Κρητικές Βιβλίων
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Ξεκινώντας το διάβασμα αυτού του βιβλίου, στη πορεία πραγματικά με συνεπήρε. Παρ’ όλες τις 456 σελίδες του, είναι απίστευτα καλογραμμένο και ευκολοδιάβαστο.
Όμορφο κι περιποιημένο εξώφυλλο, εξαιρετική γραφή, με πολύ καλή συνοχή στην αφήγηση, κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο, μέχρι τη τελευταία του σελίδα.
Η όλη αφήγηση είναι απόλυτα προσγειωμένη και χωρίς φανφαρολογίες. Οι χαρακτήρες της ιστορίας πατούν πολύ καλά στη γη, και θα μπορούσαν να είναι οικογένειες της διπλανής πόρτας, ίσως και συγγενείς μας. Κακά τα ψέματα, είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουν οι νέοι μας πως οι μόνοι που μπορούν να εμπιστεύονται είναι οι γονείς τους. Αλλά πολλές φορές αυτή η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις γενιές, κάνει αυτό το επικοινωνιακό κανάλι πολύ δύσβατο.
Το θέμα του είναι πολύ επίκαιρο. Μιλάει για τον «σκοτεινό» και παράνομο κόσμο του διαδικτύου, τους κινδύνους που παραμονεύουν και πόσο εύκολα μπορεί να την «πατήσει» κάποιος, -ανεξαρτήτου ηλικίας-, αν αποφασίσει να σερφάρει σε τέτοιου είδους σελίδες. Κι αυτό γιατί το άγνωστο ήταν και παραμένει πάντα πολύ ελκυστικό. Ισχύει απόλυτα αυτό που λένε, πως στο διαδίκτυο μπορεί να βρει κανείς τα πάντα.
Πρέπει όμως οι γονείς, με απόλυτη ηρεμία, να συζητήσουν με τα παιδιά τους σχετικά με αυτούς τους κινδύνους κι όσο μπορούν να πάρουν μέτρα προστασίας. Αυτό όσο είναι νωρίς, όχι κατόπιν εορτής, γιατί τα τέρατα καραδοκούν εκεί έξω.
Η υπόθεση διαδραματίζεται στο Γκριν Φολς της Αμερικής, αλλά θα μπορούσε να διαδραματίζεται σε οποιαδήποτε άλλη πόλη του κόσμου, μεγαλούπολη ή επαρχιακή, που έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο.
Το μυθιστόρημα είναι πλούσιο σε αγωνία, σασπένς, μυστήριο και τρόμο, αλλά παράλληλα μας γεμίζει με συναισθήματα μιλώντας μας για την φιλία, την οικογένεια και την αγάπη.
Το τέλος της όλης ιστορίας – αν μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει τέλος – μας αφήνει μια ζοφερή γεύση φρίκης και τρόμου.
Όλο το βιβλίο είναι μια εξαιρετική διδαχή, και ταρακουνάει τον αναγνώστη. Σας προκαλούμε να την ανακαλύψετε!
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Αυτά τα βιβλία με τις λιγότερες σελίδες, πολλές φορές σε εκπλήσσουν ευχάριστα. Σε αυτή την κατηγορία θεωρώ πως ανήκει και αυτό το βιβλίο.
Μπορεί να μην λέει πολλές λεπτομέρειες, ή να μην κάνει μια υπέρ-ανάλυση για την οδύσσεια των μεταναστών και των προσφύγων, και αυτό να απογοητεύει μερικούς, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη ο συγγραφέας μας, αναφέρει ακριβώς τόσα όσα χρειαζόμαστε για να πάρουμε μια ξεκάθαρη εικόνα για τον «Γολγοθά» τους, για το ταξίδι τους προς το άγνωστο.
Και ο κύριος Ξένιος, βρίσκει έναν μαγικό τρόπο και «κουμπώνει» παράλληλα την ιστορία του βασιλιά Ματθία και της Μερσούδα.
Δύο παράλληλες ιστορίες, η μια πραγματική, πατάει στο σήμερα και η δεύτερη στον 16ο αιώνα, που γνωρίζουν έναν κοινό παρανομαστή: την πορεία από την καταπίεση προς την Ελευθερία.
Μια ομολογουμένως πολύ όμορφη γραφή που παρουσιάζει με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια μια ιστορία ξεριζωμού, και την αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής, αναπνέοντας πλέον τον αέρα της ελευθερίας. Κατά πόσο όμως ο λεγόμενος πολιτισμένος, δυτικός κόσμος έχει την διάθεση να τους δώσει καταφύγιο από την κόλαση που προσπαθούν να ξεφύγουν, χωρίς να τους δείξει κι εκείνος, το πιο άσχημο και σκληρό πρόσωπό του; Πόσο αδύναμη είναι να δείξει την αυτονόητη ανθρωπιά και να αποδείξει έμπρακτα τον «καλύτερο κόσμο» που πρεσβεύει; Και ποιες να είναι άραγε οι επιλογές της Μερσούδα για να ξεφύγει από τη σκλαβιά ενός ανεπιθύμητου γάμου με τον βασιλιά Ματθία;
Με πολλή τρυφερότητα ο συγγραφέας μας, παρουσιάζει πραγματικές καταστάσεις, μακριά από οποιεσδήποτε πολιτικές θέσεις, χωρίς καμία απολύτως εμπάθεια. Για να μπορέσουμε όμως να καταλάβουμε σε βάθος αυτή την κατάσταση, ας σκεφτούμε κι εμείς, πως ο καθένας μας θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να βρεθεί σε αυτή τη θέση των κατατρεγμένων. Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο, τα πάντα αλλάζουνε.
Αυτή η νουβέλα είναι ένα πραγματικό δώρο για τον εαυτό μας, ας το δούμε σαν μια πολύ καλή ευκαιρία να προβληματιστούμε λίγο.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Πρόκειται για μια ολοζώντανη ιστορία, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Η αφήγηση ξεκινά την περίοδο του β’ παγκόσμιου πολέμου και μας ταξιδεύει στη Πάτρα της εποχής αυτής και στη συνέχεια φτάνει στα ορεινά χωριά των Καλαβρύτων και μέχρι τα Αλβανικά σύνορα και καταλήγει στην Ιταλία του 1998.
Βασίζεται σε περιγραφές πραγματικών ανθρώπων της εποχής αυτής, που έζησαν, βασανίστηκαν, χάθηκαν ή επιβίωσαν μέσα από εξοντωτικές περιπέτειες της κατοχής, γεγονός που καθιστά το έργο γροθιά στο στομάχι, αφού πρόκειται για αληθινά γεγονότα και όχι κατασκευές της φαντασίας. Μπορεί να μην είναι αυτοσκοπός η συγγραφή ενός ιστορικού μυθιστορήματος, αλλά η συγγραφέας μας είναι αυστηρή και στον έλεγχο ιστορικών πληροφοριών. Το μυθιστόρημα αυτό είναι απολύτως ανθρωποκεντρικό και όπως ακριβώς και στα προηγούμενα βιβλία της, εντυπωσιάζομαι κάθε φορά για το με πόση αγάπη, τρυφερότητα αλλά και κατανόηση και σεβασμό συνάμα αγκαλιάζει τους ήρωές της.
Καταφέρνει με αρκετή δεξιοτεχνία να διεισδύει στους μοχλούς των σκέψεων και των δράσεων των ηρώων της ιστορίας αυτής, ενσκήπτοντας με ιδιαίτερη αφοσίωση στον ψυχισμό τους. Αναδεικνύει όλη τη γκάμα των συναισθημάτων που μπορεί να βιώνει ο άνθρωπος ανάλογα με τις συγκυρίες της ζωής του και την ιδιοσυγκρασία του χαρακτήρα του. Κυρίαρχο ρόλο σε όλα της τα βιβλία παίζει ο έρωτας. Είναι άλλωστε βασικός – ίσως και ο βασικότερος - κινητήριος μοχλός της ζωής που αναπτύσσεται τόσο σε καιρό ειρήνης και ακόμα περισσότερο σε καιρό πολέμου.
Ο έντιμος έρωτας, ο απατηλός, ο δολοπλόκος, ο ψυχοφθόρος και ο ειρηνιστής. Ο έρωτας που πρωταγωνιστεί ισότιμα με την πολιτική στη ζωή των ανθρώπων. Ο έρωτας εδώ δεν εξιδανικεύεται, είναι απόλυτα γήινος, Ακριβώς όπως ταιριάζει σε ήρωες που είναι ακέραιοι και διαυγείς. Ξεκάθαρα έντιμοι ή ανέντιμοι, με τα συμπλέγματα και τις πληγές τους. Είναι αυτοί που κινούν τα νήματα όλου του μυθιστορήματος.
Για αυτό, ανοίξτε τις πύλες του μυαλού και της ψυχής σας, χαλαρώστε και απολαύστε το!
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Παρ’ όλο που πρόκειται για το πρώτο πόνημα της κυρίας Πατσέλη, το οποίο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, είναι ένα εξαιρετικό και δυνατό βιβλίο, με μια έντονα συναισθηματική γραφή, με πολύ καλή ροή στην αφήγηση, πολύ σωστά δομημένο, όπου δεν λείπουν οι ανατροπές.
Καθώς το διαβάζουμε ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας η νεότερη ιστορία της Ελλάδας, αποτέλεσμα εντατικής έρευνας και υπάρχουν στιγμές που νιώθει κανείς πώς υπήρξε και κομμάτι αυτής της ιστορίας.
Η συγγραφέας μας δεν παραμένει στην απλή εξιστόρηση των γεγονότων αυτών. Μας παρουσιάζει επί της ουσίας τις τραγικές συνέπειες που έχει ο πόλεμος στις ζωές των απλών ανθρώπων είτε σε οικονομικό είτε σε πολιτικό επίπεδο. Μέσα λοιπόν από όλο αυτό το σκηνικό ζούμε την πορεία της οικογένειας Αρζόγλου, που ξεκινάει από το Αϊβαλί το 1922 όταν ξεκίνησε ο ξεριζωμός της Μικράς Ασίας, περνάει στη Λέσβο όπου γεννήθηκε η ηρωίδα της ιστορίας, και φτάνει περίπου σαράντα χρόνια μετά και κάνοντας πολλές άλλες στάσεις, να καταλήγει και πάλι στη Λέσβο, μέσα από μια πολύ δύσκολη πορεία στη συγχώρεση και στη λύτρωση.
Όλη η ζωή της ηρωίδας, είναι ένα ταξίδι όπου ψάχνει να βρει την ταυτότητά της, μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και να καταφέρει να φτάσει στην ολοκλήρωση και να ανακαλύψει ποιες είναι ουσιαστικά οι αξίες της ζωής.
Ο αναγνώστης δεν μπορεί να αποφύγει κάποια στιγμή και μετά να φορτίστει έντονα συναισθηματικά, μιας και μπαίνει εύκολα μέσα στον ψυχισμό της γυναίκας-ηρωίδας και συμβιώνει μαζί της κάθε εμπειρία που είναι και ένας σταθμός μοιραίος που επιφυλάσσει θύελλες και σπαραγμό.
Όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες του μυθιστορήματος δεν είναι διόλου χάρτινοι, μιας και έχουν χαρακτηριστικά προσώπων που έχουν υπάρξει στην πραγματικότητα και μάλιστα στην εξέλιξη της ιστορίας μας.
Ένας ολόκληρος κύκλος ζωής που σε στροβιλίζει μέσα του και σε φέρνει σε επώδυνα και δύσβατα μονοπάτια, μέχρι να καταφέρεις να πολεμήσεις του δαίμονές σου και να βρεις τη λήθη.
ΜΕΣΟ...ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Ξέρω, το είχα πει και στο παρελθόν, αλλά θα το ξαναπώ και τώρα: Ειλικρινά χαίρομαι που βλέπω τον τελευταίο καιρό την Ελληνική αστυνομική λογοτεχνία να παίρνει τόσο πολύ τα πάνω της. Οι Έλληνες συγγραφείς του είδους δεν έχουν να ζηλέψουν απολύτως τίποτα από τους ξένους, και ειδικά από την λεγόμενη σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει πλέον και η Κική Τσιλιγγερίδου. Μπορεί το πρώτο μέρος της αστυνομικής τριλογίας της Στέλλας Άνταμς, να είναι και το πρώτο δείγμα γραφής της, αλλά την κατατάσσει αναμφισβήτητα σε αυτή την κατηγορία.
Μια αφήγηση σε μια απόλυτα dark ατμόσφαιρα, και σε αυτό βοηθά και ο σκοτεινός, μόνιμα βροχερός καιρός των Αθηνών, σε μια Ελλάδα της κρίσης.
Κεντρικό πρόσωπο, μια γυναίκα αστυνόμος, αντισυμβατική, ασυνήθιστη, εκκεντρική, και σε αυτό μας προϊδεάζει και το εξώφυλλο του βιβλίου. Σε καμία περίπτωση δεν θα την χαρακτήριζε κανείς σαν τη γυναίκα της διπλανής πόρτας, κάθε άλλο μάλιστα. Απόλυτα ανθρώπινη, με τα πάθη της, τους φόβους της, γεμάτη με απόγνωση και πανικό, με τους δαίμονές της, που αγωνίζεται να τους διαχειριστεί. Ξεφεύγει εντελώς από κάθε πρότυπο γυναίκας, αυτό της συντρόφου, συζύγου ή υποψήφιας μητέρας. Αυτού του είδους τα καλούπια τα έχει σπάσει κι έχει ξεφύγει πλέον από κάθε κανονικότητα. Μια αντι-ηρωίδα, η οποία δεν έχει ως προτεραιότητα να γίνει συμπαθής από όλους. Έχει σαν βασικό καθοδηγητή το ένστικτό της.
Ένα εξώφυλλο εξαιρετικά φιλοτεχνημένο, βρίσκεται μέσα στο πνεύμα της υπόθεσης και παραπέμπει σε κάτι που βρίσκεται ανάμεσα σε cartoon και sin city.
Πολύ καλή αφήγηση που κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο και η συγγραφέας δεν αναλώνεται σε περιττές λεπτομέρειες και πληροφορίες. Είναι αρκετά ξεκάθαρη στην υπόθεση που μας παρουσιάζει, δεν αφήνει κρυφά και σκοτεινά σημεία πουθενά, ούτε αφήνει να εννοηθεί τίποτα. Δεν στερείται δράσης, μυστηρίου και αγωνίας. Οι χαρακτήρες ευτυχώς δεν είναι πάρα πολλοί, έτσι ώστε ο αναγνώστης να πελαγώνει ψάχνοντας το ποιος είναι ποιος. Όλοι τους είναι όμως το άκρως αντίθετο από ότι είναι η Στέλλα Άνταμς.
Έξυπνοι και ολοζώντανοι διάλογοι, γρήγορη πλοκή όπου δεν λείπουν και τα απρόοπτα. Όλα αυτά είναι σίγουρο πως θα δικαιώσουν τους φίλους του είδους.
Για αυτό αγαπητοί φίλοι, ας ετοιμαστούμε να απολαύσουμε την συνέχεια.
ΜΕΣΟ ... ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Μια υπέροχη γραφή και μια ιστορία τόσο υπέροχα δοσμένη, με πολύ ωραίες εικόνες και δράση που μας κρατάει δέσμιά της μέχρι την τελευταία σελίδα.
Έμπνευση για να γραφτεί το μυθιστόρημα ήταν η ακουαρέλα που κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου.
Η μισόγυμνη κοπέλα που αγναντεύει.
Ο αγοραίος έρωτας προέκυψε σαν το κεντρικό θέμα της ιστορίας,. Παρ’ όλο το σκληρό θέμα, η πένα της συγγραφέα μας παραμένει άκρως συναισθηματική και ευαίσθητη, γεμάτη χρώματα και αρώματα, και σέβεται τους ήρωές της. Σε καμία περίπτωση δεν είναι απαισιόδοξη η ατμόσφαιρα, κάθε άλλο μάλιστα. Οι χαρακτήρες μπορεί να είναι κατά κάποιον τρόπο τραγικοί και απόλυτα αταίριαστοι, ατενίζουν με μεγάλες προσδοκίες το μέλλον, κι αυτό γιατί καταφέρνουν και μετατρέπουν την απαισιοδοξία σε αισιοδοξία και ελπίδα.
Οι ήρωες της ιστορίας μας είναι απόλυτα αληθοφανής, μπορεί να τους συναντήσει κανείς οποιαδήποτε στιγμή, μέσα σε μεγαλουπόλεις της Ελλάδας, αλλά και στην Ελληνική επαρχία, χωρίς καν να το υποψιαζόμαστε. Πιθανόν και να τους γνωρίζουμε, ίσως και να είναι συγγενείς μας.
Διαβάζουμε για γεγονότα της ζωής χιλιοειπωμένα και πονεμένα αλλά απόλυτα αληθινά.
Η ροή του μυθιστορήματος είναι πολύ ικανοποιητική και δεμένη αφηγηματικά. Φθάνοντας κάπου μετά τη μέση, ο αναγνώστης είναι όλο αγωνία, η οποία όσο προχωρούν οι σελίδες δυναμώνει, κι εύχεται με ένταση το τέλος να είναι αισιόδοξο.
Τον πρώτο λόγο έχει ο έρωτας, που είναι ο ένας και μοναδικός, που τα σαρώνει όλα, αφήνει ανεξίτηλα το σημάδι του, στη ψυχή του ανθρώπου και δίνει την αναμφισβήτητη βεβαιότητά για την ύπαρξή του.
Το βιβλίο είναι γεμάτο από μηνύματα με κυρίαρχο να είναι αυτό της αγάπης, που για να βρει τόπο και τρόπο να ανθίσει δεν θα πρέπει να είναι εγωιστική. Κι όσο κι αν βάζουμε εμπόδια στην ίδια μας την ζωή, η ίδια μας κλείνει το μάτι και μας χαμογελάει. Ό,τι είναι να συμβεί, θα συμβεί και οι συμπτώσεις είναι πολλές φορές σατανικές.
Η συμβουλή μας: Αφεθείτε συναισθηματικά σε αυτή την ιστορία και αφήστε τη να σας παρασύρει!
ΜΕΣΟ ... ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Την Ισμήνη Μπάρακλη την πρωτογνώρισα με το «Μυστικό της πεταλούδας», κι από τότε με μάγεψε τόσο η γραφή της, όσο και η προσωπικότητά της.
Και σε αυτό της πόνημα, ομολογουμένως πιο ώριμο, μας κρατά δέσμιους του τρόπου αφήγησής της, μέχρι τη τελευταία σελίδα του.
Μέσα από τα μάτια της κεντρικής ηρωίδας του βιβλίου, μιας δυναμικής γυναίκας με καταγωγή από τα Γιαννιτσά, βλέπουμε να εκτυλίσσεται η ιστορία της Ελλάδας, ο Μακεδονικός Αγώνας, η Κατοχή, η Χούντα. Σε καμιά περίπτωση δεν θέλει να μας κάνει μαθήματα ιστορίας, μιλάει απλά και με ειλικρίνεια και με απόλυτο σεβασμό για την κάθε εποχή και για τα ιστορικά γεγονότα που τη συνοδεύουν, κάνοντας το απλούστερο που μπορεί, όχι μόνο να αποτίνει φόρο τιμής σε αυτά, αλλά και στον Καραγκιόζη που αποτέλεσε αναπόσπαστο μέρος της.
Η αφήγησή της ξεκινά από τα Γιαννιτσά στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, συνεχίζει στη συμπρωτεύουσα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, φτάνει στην Αθήνα του 1967 και καταλήγει στο σήμερα.
Απόλυτα ανθρώπινες ιστορίες από αληθινούς ανθρώπους που αγαπούν, ερωτεύονται παράφορα, αγωνίζονται, πραγματικά δυνατές αδελφικές φιλίες, δυνατές οικογενειακές σχέσεις.
Παιδιά που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο, γονείς που αγωνίζονται για το καλύτερο για τα παιδιά τους.
Ένα βιβλίο που υμνεί τη ζωή και προσπαθεί ταυτόχρονα να εξορκίσει τον φόβο του θανάτου. Ένας τεράστιος μπερντές η ζωή, όπου παίζουν όλα, και η κακή αλλά και η καλή πλευρά της, και παρ’ όλες τις πίκρες και τη θλίψη που μας δίνει τις περισσότερες φορές, και τις αμέτρητες δυσκολίες, η συγγραφέας μας προκαλεί να μη παραιτούμαστε, να μετριάζουμε τους φόβους μας, να μάθουμε να τη χαιρόμαστε γιατί έχει και αμέτρητες χαρές και αστείρευτη γλύκα. Οφείλουμε πρώτα από όλα να μάθουμε να ζούμε!
ΜΕΣΟ ... ΤΕΧΝΗΣ !! Λίτσα Κοντογιάννη
Ένα αστυνομικό, ψυχολογικό θρίλερ με 480 απόλυτα χορταστικές σελίδες, από τη συγγραφέα Ελευθερία Μεταξά και τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.
Η γραφή της συγγραφέας μας αυτή τη φορά ακόμα καλύτερη, με απίστευτο σασπένς όπου προτρέπει τον αναγνώστη να ανακαλύψει τη λύση της υπόθεσης, που όμως αποκαλύπτεται μόλις στο τέλος του βιβλίου. Όχι, δεν αποκαλύπτεται σε κανένα σημείο της αφήγησης, προς τα πού το πάει η κυρία Μεταξά.
Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, που τα έχει όλα, ένταση, δράση, αγωνία, γρίφους, ανατροπές, γεμάτα με πληροφορίες και ιστορικές λεπτομέρειες, μιας και η μεγάλη αγάπη της κυρίας Μεταξά είναι η έρευνα.
Η συγγραφέας μας δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από συγγραφείς ξενόγλωσσης αστυνομικής λογοτεχνίας της δυτικής Ευρώπης. Αν συνεχίσει αυτή την ανοδική της εξέλιξη στη ποιότητα γραφής της, θα καταφέρει να τους ξεπεράσει κιόλας.
Από ηθικής πλευράς προβληματίζει αρκετά η υπόθεση αυτή. Ποιος έχει το δικαίωμα να επιβάλει από μόνος του δικαιοσύνη; Είναι κατανοητό πως πρόκειται για βαθιά λαβωμένους ανθρώπους, αλλά αυτό τους δίνει το ακαταλόγιστο για να προβούν σε οποιαδήποτε μορφής κάθαρση; Ποιος έχει το δικαίωμα να παραβιάζει τη νομοτέλεια της κοινωνίας των ανθρώπων και να την μετατρέψει σε ζούγκλα;
Είναι γνωστό σε όλους μας πως, άσχετα αν πραγματικά είναι ένοχοι ή όχι, όλοι θεωρούνται αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίον. Όμως πολλοί έχουν τον δικό τους κώδικα δικαιοσύνης και προσπαθούν ή έως κάποιο σημείο καταφέρνουν κιόλας να τον επιβάλλουν, κι αυτό γιατί πιστεύουν πως το επίσημο σύστημα δικαιοσύνης είναι ανεπαρκής και «μπάζει» από όλες τις μεριές. Έτσι στο στρεβλό μυαλό τους έχουν έναν διαφορετικό αξειακό κώδικα που τους απενοχοποιεί, νομίζουν πως έχουν το ακαταλόγιστο για τις πράξεις τους. Εξ ου και ο τίτλος του βιβλίου, ΑΘΩΟΙ ΕΝΟΧΟΙ, ένοχοι που αισθάνονται παρ’ όλα αυτά αθώοι.
Το σοφότερο είναι να μην προχωρήσουμε σε βιαστικά και αυστηρά συμπεράσματα, μιας και η πραγματική όψη της ζωής δεν απολύτως επιεικής. Το σωστό είναι να κατανοούμε, όχι να δικαιολογούμε.
Η συμβουλή μας: Πάρτε αυτό το βιβλίο στα χέρια σας, αφεθείτε στην υπόθεση αυτή και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα: Ποιος είναι αθώος, ποιος είναι ένοχος;
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!!
Χωρίς καμία αμφιβολία, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα εξαιρετικό, δυνατό και κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο μέχρι την τελευταία σελίδα του.
Σε κάθε βιβλίο της η κυρία Κακαλοπούλου καταπιάνεται και με ένα διαφορετικό θέμα, όπως τη μεταφυσική, τη διαφορετικότητα κλπ., αλλά κάθε φορά έχει σαν «καπετάνιο» τον έρωτα, τον απόλυτο, τον ένα και μοναδικό, τη κινητήρια δύναμη της ζωής, που τα σαρώνει όλα.
Αυτό το μυθιστόρημα διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου σε περιοχές της μαγικής Μονεμβασιάς, από την άκρη του χωριού Γεωργίτσι, που θεωρείται «το μπαλκόνι ου Ταΰγετου», στη Καστροπολιτεία της Μονεμβασιάς και στη θάλασσα που τη βρέχει.
Ήρωες αυτής της ιστορίας ένα ζευγάρι, απόλυτα ανθρώπινο, με τις αδυναμίες του, και με απίστευτη δύναμη ψυχής, αλλά μέχρι να γίνουν πραγματικά ζευγάρι γίνονται πρώτα θύματα ατόμων που είναι γεμάτοι από μίσος, μοχθηρία, απληστία ακόμα και του πολύ στενού τους περιβάλλοντος. Πρέπει να παλέψουν με πολλά, ακόμα και για τη ζωή τους, αλλά προ πάντων με τον εαυτό τους, και με τις τύψεις τους για όλα όσα κάνουν. Το ερώτημα είναι, θα βγουν αλώβητοι από όλον αυτόν τον κυκεώνα παθών που τους μετατρέπει αυτόματα από θύματα και σε θύτες;
Κατά τη διάρκεια της αφήγησης ανακαλύπτουμε πως το κακό και το καλό συνυπάρχουν μέσα μας, αλλά τελικά κάνουμε μια συνειδητή επιλογή, τι θα ακολουθήσουμε. Όλοι οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος, που είναι απόλυτα αληθοφανείς, αποδεικνύουν αυτή τη διαπίστωση.
Ακόμα και ο μεγάλος έρωτας μπορεί να μετατραπεί πολύ εύκολα σε απέραντο μίσος, και το αντίθετο μάλιστα. Για αυτό μας έχουν διαβεβαιώσει και άτομα παλιότερων γενεών. Πολλοί από μας θα το θυμούνται αυτό.
Παρ’ όλο που βλέπουμε πως η ψυχή των κύριων χαρακτήρων καταλαμβάνεται αρκετές φορές από το σκοτάδι, η γραφή της συγγραφέως μας δεν είναι διόλου απαισιόδοξη και σκοτεινή, αντιθέτως παραμένει απόλυτα φωτεινή κατά τη διάρκεια όλης της αφήγησης, και μέχρι το τέλος.
Είναι ένα βιβλίο με μπόλικο μυστήριο, πλεκτάνη και αγωνία. Θα επέλθει στο τέλος η κάθαρση και η λύτρωση; Μένει σε σας να το ανακαλύψετε, αλλά προπάντων απολαύστε την όλη ιστορία.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!
Η συγγραφέας μας, καταπιάνεται αυτή τη φορά με ένα απόλυτα σύγχρονο θέμα της κοινωνίας μας, την απιστία, βάζει στο μικροσκόπιο τον θεσμό του γάμου και της οικογένειας. Με όσα μας καταθέτει, καταφέρνει να μας προβληματίσει.
Είναι απόλυτα αντικειμενική, δεν χρησιμοποιεί ωραιοποιήσεις και παρουσιάζει το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις. Αλήθειες που πονάνε, αλήθειες που τσούζουν και θα προτιμούσαμε να παραβλέπουμε, έτσι ώστε να έχουμε την ψευδαίσθηση πως δεν υπάρχουν.
Όλοι οι χαρακτήρες είναι απόλυτα αληθοφανής και μπορούμε άνετα να βρούμε αντιστοιχίες στο στενό μας περιβάλλον. Άτομα της διπλανή πόρτας, συγγενής μας ή μήπως βρίσκουμε αντιστοιχίες και στο πολύ άμεσο περιβάλλον μας; Μήπως και σε μας;
Η κυρία Κερκοπούλου αφηγείται απόλυτα αντικειμενικά τις ιστορίες, χωρίς να παίρνει μέρος στην αφήγηση. Είναι και παραμένει αποστασιοποιημένη. Μέσα από την αφήγησή της, που δεν κουράζει καθόλου, μας αποδεικνύει περίτρανα, πως όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης, είτε μεγαλύτερο είτε μικρότερο. Πολύ απλά μας δείχνει πως πολύ εύκολα και ελαφρά τη καρδία κατηγορούμε εξωγενής παράγοντες όπως το τέλμα της καθημερινότητας μετά από κάποια χρόνια γάμου. Διστάζουμε πολύ να βρούμε τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος και δεν βλέπουμε σε βάθος τις ανθρώπινες σχέσεις, τα θεωρούμε όλα αυτονόητα και δεδομένα. Και πόσο εύκολα γκρεμίζουμε το οικοδόμημα που λέγεται γάμος και οικογένεια, αφήνοντας πίσω μας μόνο σκόνη και συντρίμμια.
Ξεχνάμε πολλές φορές τον ατέρμονο και καθημερινό αγώνα διεκδίκησης και ποια είναι η πραγματική αξία της συγχώρεσης.
Η συγγραφέας σε καμία περίπτωση δε μας παραδίδει κανενός είδους μαθήματα. Μας παρουσιάζει ένα απόλυτα ανθρώπινο, σύγχρονο βιβλίο, όπου παρουσιάζει από όλες τις πλευρές ένα σημερινό πρόβλημα. Έγκειται σε μας, πως θα το διαχειριστούμε, αλλά να μη ξεχνάμε ποτέ, πως παρ’ όλες τις αδυναμίες μας, αντλούμε τη δύναμη από μέσα μας, να αντιληφθούμε τι πραγματικά αξίζουμε και να έχουμε τη ψυχραιμία να μπορούμε να έρθουμε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας εαυτό.
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!! Λίτσα Κοντογιάννη
Τα Σπλάχνα, τίτλος μιας θεματικής έκθεσης ζωγραφικής στο Βερολίνο, δημιουργεί τον κατάλληλο συνειρμό στον πρωταγωνιστή της ιστορίας, να ανασύρει μια ανάμνηση «κλειδί» και να τον οδηγήσει στη βαθύτερη γνώση του εαυτού του.
Σε αυτό το μυθιστόρημα του κυρίου Ξένιου, με έναν τρόπο ολοζώντανο και επιβλητικό, βλέπουμε την ιστορία του κεντρικού ήρωα Άλκη Δομέτσικου που ξεκινάει την εποχή του μεσοπολέμου στη Θεσσαλονίκη ως τις αρχές του αιώνα μας.
Μια ιστορία χωρισμένη σε τέσσερα μέρη, που με την αφηγηματική εναλλαγή προσώπων, μας κάνει μάρτυρες της δημιουργίας της προσωπικότητας του αμφιλεγόμενου, εκκεντρικού, κατά βάση ιστορικού, αλλά επί της ουσίας φιλόσοφου της ζωής, αρνητικού ήρωα του συγγραφέα μας.
Μέσα από μια απλή, μικροαστική, καθημερινή ζωή προσπαθεί, χωρίς μεγάλη επιτυχία, όχι μόνο να ισορροπήσει το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε αυτόν και τους συνανθρώπους του, αλλά και να ξεχωρίσει πνευματικά και να αφήσει το στίγμα του, με τον δικό του, στρεβλό τρόπο.
Οι συμπρωταγωνίστριες που πλαισιώνουν τον Άλκη Δομέτσικο παίζουν έναν πολύ καθοριστικό ρόλο στη ζωή του, όχι μόνο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, αλλά η κάθε μια θα τον στιγματίσει ανεξίτηλα σε κάποια στάδια της ζωής του.
Είναι ένα αναμφισβήτητα πολιτικό βιβλίο όπου φαίνεται ολοκάθαρα η Ευρώπη να είναι το λίκνο, όπου εκκολάπτονται οι αυταρχικές ιδεολογίες και υλοποιούνται τα σχέδια των ακραιφνών εθνικιστών. Στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις των δεκαετιών ’60 και ’70 οι μάζες φαίνονται να απορροφώνται από τους ηγέτες και γι’ αυτό ο Άλκης Δομέστικος καταφεύγει σε αυτές: η Ελλάδα δεν τον χωρά γιατί συνεχίζει να αναπνέει ελεύθερα. Αρχίζει σιγά σιγά να χάνει την ισορροπία του και η ψυχική του κατάσταση γίνεται ετοιμόρροπη, με εγγενείς αδυναμία επικοινωνίας.
Νοσεί ο ίδιος, όπως ακριβώς η σημερινή Ευρώπη, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα απολίθωμα μετα-αποικιακών εμμονών και μια παθολογική προσκόλληση στα κεκτημένα μετά τον πόλεμο. Δεν υπάρχουν επί της ουσίας οι συνεκτικοί δεσμοί των λαών της Ευρώπης, παρά μόνο η αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο εθνικισμός αναβιώνει, ο τοπικισμός ενισχύεται, οι επιμέρους ομάδες υπερτονίζουν τα εθνικά τους χαρακτηριστικά και περιφρονούν τους ενοποιητικούς παράγοντες που πιθανόν να γεφύρωναν τις αντιθέσεις.
Ένα υπέροχο οδοιπορικό στην πολυπολιτιστική κοινωνία της Αλεξάνδρειας του Καβάφη, μια ακόμα από τις χαμένες πλέον πατρίδες του Ελληνισμού, που χρονικά ξεκινά το 1905 και μας οδηγεί μέχρι το Κάιρο του σήμερα. Παρακολουθούμε την μαγική αυτή πόλη, την «άλλη Ελλάδα», που βρίσκεται στην εύφορη Χώρα του Νείλου και βρίσκεται στην υπέρτατη ακμή της, γεμάτη από χρώματα και αρώματα και φτάνει μέχρι τη σημερινή παρακμή της.
Η ώριμη γραφή της κυρίας Χατζή μας δίνει ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, απίστευτα καλογραμμένο, ένα αδιαμφισβήτητο νοσταλγικό ταξίδι μέσα στο χρόνο γεμάτο ιστορικά γεγονότα.
Τρεις γενιές γυναικών, πιο συγκεκριμένα τρεις γυναίκες είναι οι κεντρικές ηρωίδες αυτής της ιστορίας, που διαγράφουν τη πορεία τους μέσα από πολλές αντιξοότητες και ανισότητες. Τα ιστορικά και πολιτικά γεγονότα της εποχής αφήνουν το στίγμα πάνω τους και πολλές φορές αναγκάζονται να αλλάξουν στη πορεία τις απόψεις τους.
Όλοι οι χαρακτήρες είναι πέρα για πέρα ανθρώπινοι. Δεν είναι τέλειοι, κάνουν τα λάθη τους, εισπράττουν τις εκάστοτε συνέπειες, και μερικές φορές σε ακριβό νόμισμα.
Αυτό που σίγουρα ξεχωρίζει σε αυτό το βιβλίο, είναι πως η μοναδική πένα της συγγραφέα μας καταφέρνει και αναπαριστά έντονα μια ολόκληρη εποχή και μας συμπαρασύρει κι εμάς και συμβιώνουμε μαζί με τους ήρωες της ιστορίας όλα τα γεγονότα, αισθανόμαστε κι εμείς οι ίδιοι όλη της ατμόσφαιρα που κυριαρχεί, ακόμα και την ζεστή αύρα της ερήμου, μυρίζουμε τα αρώματα που κυριαρχούν και βιώνουμε τις γεύσεις. Πονάμε κι εμείς μαζί τους, όταν είναι αναγκασμένοι να διαφύγουν στην Ελλάδα για να μπορέσουν να συνεχίσουν τη ζωή τους. Είναι κατά τη γνώμη μου μεγάλο κατόρθωμα, που μας κάνει κοινωνούς της ιστορίας του Ελληνισμού της Αιγύπτου.
«Οι Αλεξανδρινές» της κυρίας Χατζή κερδίζουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του αναγνώστη, μιας και μιλάνε για έναν τόπο όπου μεγαλούργησε το Ελληνικό στοιχείο από κάθε άποψη και έχει αγγίξει τα όρια του μύθου. Και όσα χρόνια και να περάσουν, η ιστορία του θα συνεχίσει να συγκινεί και να μαγεύει ακόμα και όσους δεν την γνώρισαν.
Η πρώτη συγγραφική προσπάθεια της κυρίας Προδρόμου στο αστυνομικό μυθιστόρημα ήταν κατά την ταπεινή μου γνώμη πολύ πετυχημένη.
Tο δε εξώφυλλο, απόλυτα εναρμοσμένο με την υπόθεση, μας βάζει από τη πρώτη στιγμή μέσα στο κλίμα του βιβλίου.
Το πόνημα αυτό της συγγραφέως αποτελεί αληθινή έκπληξη, είναι απόλυτα καλογραμμένο, με πλοκή, δράση, μυστήριο, αγωνία, περιπέτεια, που βασικά τα περιέχει όλα.
Οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος δεν είναι σε καμία περίπτωση καρικατούρες. Είναι άριστα δομημένοι, πολύπλευροι και ολοζώντανοι.
Η παρουσίαση δε της ελληνικής επαρχίας, όπου διαδραματίζεται η ιστορία είναι αληθινά μαγική. Στην κυριολεξία είναι μια περιγραφή που σφύζει από ζωή.
Και ο τίτλος του βιβλίου παίζει και αυτός το ρόλο του στην υπόθεση.
Η αφήγηση είναι απόλυτα ισορροπημένη, εξιτάρουν οι σκέψεις του δολοφόνου στην αρχή κάθε κεφαλαίου. Κάπου στη μέση του βιβλίου αρχίζει να αχνοφαίνεται ο δολοφόνος, αλλά ….. είναι άραγε αυτός; Μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα. Απολαύστε την ιστορία και αφήστε τη να σας παρασύρει, δεν θα χάσετε. Η λύση του μυστηρίου είναι αληθινά αναπάντεχη, και στο τέλος τα συμπεράσματα … δικά σας.
Σε αυτό το μυθιστόρημα ο κύριος Στυλιανού μας παρουσιάζει τις αλήθειες του trafficking, το βάναυσο έγκλημα της εμπορίας ανθρώπων, αυτήν τη σύγχρονη μορφή δουλείας που δύσκολα ανιχνεύεται και ακόμη πιο δύσκολα καταπολεμάται.
Είναι αφιερωμένο στις γυναίκες όλου του κόσμου που αγωνίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις για να επιβιώσουν και να απελευθερωθούν από τα δεσμά του εξαναγκασμού στην πορνεία. Τις ηρωίδες που βιώνουν στην ψυχή και το κορμί τους όλη τη νοσηρότητα της ανθρώπινης κοινωνίας.
Μετά από μεγάλη έρευνα του συγγραφέα, όπου διείσδυσε στα σκοτεινά κυκλώματα της σωματεμπορίας εδώ στην Ελλάδα, από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και όχι μόνο καταφέρνει με την βοήθεια της μυθοπλασίας και την απόλυτα κινηματογραφική του γραφή να μας δώσει ένα καταπληκτικό κοινωνικό και κατ’ επέκταση αστυνομικό μυθιστόρημα.
Κεντρικό πρόσωπο είναι μια γυναίκα, θύμα ενός τέτοιου κυκλώματος, η οποία για να μη χάσει τον εαυτό της, δηλώνει συνέχεια στον καθρέφτη «εγώ είμαι η Ρωξάνη!». Δεν αντιμετωπίζει μόνο τα όνειρά της που γκρεμίζονται, αλλά και όλες τις συνέπειες από τις προσπάθειες διαφυγής της από αυτό τον σκοτεινό κόσμο της νύχτας.
Όλοι οι χαρακτήρες του υποκόσμου «παρελαύνουν» εδώ, χαφιέδες, πουλημένοι αστυνομικοί και εξαίρεση δεν αποτελούν διεφθαρμένοι κοινωνικοί λειτουργοί, που κατά τη γνώμη του συγγραφέα ευτυχώς αποτελούν την μειοψηφία.
Ένα εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο, με πλούσια πλοκή και αγωνία, δεν λείπουν οι συνεχής ανατροπές, κεντρίζει απόλυτα το ενδιαφέρον του αναγνώστη και το κρατάει αμείωτο μέχρι την τελευταία του σελίδα.
Οφείλουμε ένα μεγάλο Ευχαριστώ στον συγγραφέα μας, που με αυτό του το πόνημα, μας διδάσκει ένα πολύ σπουδαίο πράγμα: όποιες σκληρές αντιξοότητες και να συναντήσουμε στη ζωή μας, δεν πρέπει για κανέναν λόγο να χάσουμε τον Εαυτό μας, το Εγώ μας, την μοναδική προσωπικότητά μας.
Για να πω την αλήθεια, δεν είχα ιδέα πως υπήρχε ο Σασμός στη Κρήτη. Μόνο η στυγνή και αιματηρή βεντέτα. Και τι είναι τελικά αυτό; Ακριβώς το αντίθετο της βεντέτας, η άγνωστη παράδοση των Κρητικών που επιβιώνει μέχρι τις ημέρες μας και υπαγορεύει την μεσολάβηση σε συμβιβασμούς για να μην κλιμακωθεί η βία στα χωριά του Ψηλορείτη. Κάποια επιφανή και αξιόπιστα άτομα της κρητικής κοινωνίας αναλαμβάνουν εδώ και μισό αιώνα περίπου τον ρόλο του «ειρηνοποιού» και μεσολαβούν και συμφιλιώνουν, να «σάσουν» δηλαδή τις αντιμαχόμενες πλευρές για να μη μιλήσουν τα όπλα.
Θεωρείται ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος για να σταματήσει αυτή η αιματηρή γραμμή της αυτοδικίας.
Με αυτό το κοινωνικό θέμα καταπιάνεται ο συγγραφέας μας αυτή τη φορά.
Και ό,τι και να πούμε για αυτό το βιβλίο είναι πραγματικά λίγο.
Μια ολοζώντανη γραφή που κυριολεκτικά τα «σπάει». Τόσο η υπόθεση-που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα-όσο και η αφήγηση είναι συγκλονιστικά. Από τις πρώτες γραμμές του βιβλίου συν-βιώνουμε όλες τις καταστάσεις μαζί με τους ήρωες, που πολλές φορές είναι γροθιές στο στομάχι και μας κόβει την ανάσα.
Ένα βιβλίο που τα έχει όλα, συναίσθημα, γρήγορη και δυναμική πλοκή που ξεκινά από τις πρώτες κιόλας γραμμές του, ανατροπές, αγωνία, που χτυπάει κόκκινο, παραστατική περιγραφή, με έντονες εικόνες και γεμάτες από το άρωμα της Κρήτης και όχι μόνο, ολοζώντανους διαλόγους και χαρακτήρες.
Είναι τόσο μεγάλη η ένταση της γραφής του συγγραφέα που κάποιες φορές ο αναγνώστης θα βρεθεί σε σημείο να μην αντέχει να διαβάσει αμέσως παρακάτω.
Η αιτία της βεντέτας αλλά και το ποιος είναι ο δολοφόνος αποκαλύπτονται στο τέλος και η δύναμη της συγχώρεσης καταφέρνει και μετατρέπει αυτή την αιματηρή αντιπαράθεση γεμάτη θάνατο σε δρόμο που οδηγεί μόνο στη ζωή.
Τολμώ να πω πως θα μου άρεσε η ιδέα να το έβλεπα να παίρνει σάρκα και οστά σαν εβδομαδιαία μίνι-σειρά με ξένη συμπαραγωγή φυσικά.
Ένα πολύ δυνατό βιβλίο με θέμα που οι περισσότεροι από μας, ακόμα και σήμερα, συνήθως το προσπερνάμε, προσπαθούμε να το αγνοήσουμε, να του δώσουμε πιο ήπια ονόματα, λες και έτσι θα καταφέρουμε να εξορκίσουμε το κακό από τη ζωή μας.
Ναι αγαπητοί φίλοι, μιλάμε για τον Καρκίνο, μια πολύ «μοντέρνα» και απόλυτα «δημοκρατική» ασθένεια, που δεν κάνει ηλικιακές ή οικονομικές διακρίσεις.
Αυτό το βιβλίο είναι μια κατάθεση ψυχής γιατί μιλάει για το προσωπικό βίωμα της κυρίας Δαφτσίδου, για τον δικό της πόλεμο με τον καρκίνο του μαστού βήμα βήμα, και μέσα από τη λυρική γραφή της συγγραφέως εμείς συμπάσχουμε συναισθηματικά μαζί της, συγκινούμαστε, και η ίδια καταφέρνει να μεταδώσει δύναμη και αισιοδοξία σε όσους πάσχουν από αυτή την ασθένεια.
Και όσο κι αν φαίνεται απίθανο ή έστω περίεργο, ναι, ο καρκίνος μπορεί να γίνει το ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΗ ΖΩΗ, στη ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ, και να ζήσει κανείς κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία και να εκτιμήσει τα αυτονόητα. Ζωντανή απόδειξη είναι η ίδια.
Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου γεννά πληθώρα συναισθημάτων και σκέψεων που είναι αριθμητικά αδύνατον να αποτυπωθούν σε μερικές γραμμές.
«Το μόνο που έχει σημασία, τελικά, είναι ότι είμαι ακόμα εδώ! Είμαι ακόμα εγώ! Κλαίω, γελάω, ονειρεύομαι, ελπίζω, ζω!»
Και δεν υπάρχει νύχτα που να μην πολεμήσει τους δαίμονές της. Όμως, πάντα σηκώνεται το πρωί, για να λέει στον καρκίνο «Φτου ξελευτερία!»
Ο συγγραφέας μας δίνει μέσα από την καταπληκτική γραφή του την συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου του, την «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ». Διαβάζεται όμως και ανεξάρτητα, χάρη στην πολύ καλή δουλειά του ιδίου αλλά και της συγγραφικής του ομάδας.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ βασίστηκε σε ιστορικά και πραγματικά γεγονότα και σε συγκλονιστικές αφηγήσεις πραγματικών ηρώων.
Μια απόλυτα κινηματογραφική και χωρίς κενά γραφή, με τους χαρακτήρες να είναι ολοκληρωμένοι και αληθοφανής, όπου σε αυτό το βιβλίο φτάνουν στην ολοκλήρωσή τους, μερικές φορές με την επέμβαση της Θείας Δίκης, που είναι πανταχού παρούσα, φτάνοντας έτσι στη Λύτρωση.
Οι εναλλαγές τόπου και χρόνου γίνονται, διατηρώντας την ισορροπία, χωρίς να κουράζουν, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον μας έως την τελευταία σελίδα.
Μας παραθέτει ολοζώντανες, έντονες και ρεαλιστικά ωμές εικόνες της φρίκης του πολέμου, που μπορεί και να σοκάρουν.
Η αφήγηση τελειώνει με μια ερώτηση, μια απορία …..
Κύριε Πετρουλάκη, σίγουρα δεν θα υπάρξει άλλη συνέχεια;
Ένα βιβλίο που στην αρχή μπορεί να κουράσει με τις πολλές λεπτομέρειές του, η συνέχεια όμως θα σας αποζημιώσει, θα το αγαπήσετε πραγματικά, θα το λατρέψετε, θα το βρείτε ευφυές και πρωτότυπο.
Με λίγα λόγια: Ένα βιβλίο ιδιαίτερο αλλά ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!
Σε όλο το κείμενο κυριαρχούν ατμοσφαιρικές εικόνες με ωραία μεταφορά στον χωροχρόνο. Το πέρασμα από την μια εποχή στην άλλη είναι εξαιρετική και ευφυής και οι ήρωες δεν παύουν να μας συγκινούν και να τους αγαπάμε.
Η συγγραφέας καταπιάνεται πολύ υπεύθυνα και πετυχημένα με τη μεταφυσική, δίνοντάς μας ένα βιβλίο δυνατό, σαγηνευτικό και συναρπαστικό. Η γραφή της παραμένει εκπληκτικά ποιοτική.
Διαβάστε το……
Πρόκειται για ένα βιβλίο που υμνεί τη δύναμη της αγάπης, το ταξίδι του θα μαγεύσει και θα συγκινήσει τον αναγνώστη, με ενδιαφέρουσα πλοκή που σε κρατάει σε εγρήγορση.
Για τον έρωτα ο λόγος. Και δεν μιλάμε για το μικρό φτερωτό αγγελάκι – μωράκι που μας σημαδεύει με τα τόξα του. Εδώ έχουμε να κάνουμε, όπως μας δηλώνει και ο τίτλος του βιβλίου ΕΡΩΣΦΟΡΟΣ με ένα διαβολάκι που μας γελάει χαιρέκακα και φυτρώνει στη κυριολεξία εκεί που δεν το σπέρνουν.
Είναι μια ιστορία απόλυτα προσγειωμένη, χωρίς ωραιοποιήσεις και γλυκανάλατη πλοκή και χωρίς happy end που στάζει από υπερβολή. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον ΕΡΩΤΑ στις απόλυτα ανθρώπινες διαστάσεις του, με τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, με τις ανασφάλειες που μας δημιουργεί και το πώς μπορεί ο καθένας να τον διαχειριστεί.
Μέσα από τη μυθοπλασία, τις ανατροπές και δια της «ατόπου απαγωγής» ο συγγραφέας καταφέρνει να μας φέρει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Μας αποδεικνύει περίτρανα πως Έρωτας σημαίνει αισθάνομαι, αισθάνομαι άρα ζω και πως ο Έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη της ζωής, και ας σημαίνει πολλές φορές αφόρητος πόνος που γεμίζει τη ψυχή μας με σημάδια και ουλές που το πρώτο καιρό αιμορραγούν ασταμάτητα κι αν τραβήξεις μετά από καιρό τη κλωστούλα από τα ράμματα, στάζει πάλι αίμα η πληγή από αυτό που λέμε νοσταλγία.
Οι χαρακτήρες του βιβλίου απόλυτα ανθρώπινοι, με τα ελαττώματά τους, άνθρωποι καθημερινοί, της διπλανής πόρτας, και ίσως κάποιοι από μας βρουν και κοινά στοιχεία μαζί τους.
Ένα εκπληκτικό βιβλίο, μοναδικό στο είδος του τολμώ να πω, μια απολύτως ολοζώντανη και κινηματογραφική γραφή που ειλικρινά εκπλήσσει, μιας και πρόκειται για το πρώτο συγγραφικό πόνημα του κυρίου Καστέλλη, ένα βιβλίο που δεν μπορεί κανείς παρά να το ερωτευθεί.
Ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα για απαιτητικούς αναγνώστες. Δεν είναι περίπλοκο, δεν είναι δύσκολο. Είναι άριστα δομημένο και κρατά το ενδιαφέρον μέχρι τη τελευταία σελίδα.
Η πρωταγωνίστρια, η Νόρα, μια γυναίκα αληθινή, γεμάτη δίψα για ζωή, μια γυναίκα που βαριέται εύκολα, που δεν μπαίνει σε στερεότυπα, σε μια διαρκή φυγή από όλους, ….ίσως και από τον ίδιο της τον εαυτό;
Η συγγραφέας με τη ξεχωριστή γραφή της μας δίνει ένα εξαιρετικό βιβλίο με θέμα μια γυναίκα που αγωνίζεται συνεχώς για τα θέλω της, που παράλληλα πολεμά να γνωρίσει τον εαυτό της.
Διαβάστε το ….
……γατί παρ’ όλο που η Νόρα έζησε μια συνταρακτικά αλλόκοτη ζωή, δεν μπορεί κανείς παρά να τη λατρέψει!
Ο συγγραφέας αυτή τη φορά καταπιάστηκε με θεματολογία στη οποία δεν μας έχει συνηθίσει. Το τόλμημά του όμως μας ικανοποίησε απόλυτα.
Πρόκειται για ένα αστυνομικό, κοινωνικό μυθιστόρημα με μεταφυσικά στοιχεία και διαδραματίζεται μέσα σε μια ατμόσφαιρα μυστηριακή.
Ο σατανισμός, η μαγεία και η πάλη Καλού και Κακού υπήρξαν και παραμένουν πάντα επίκαιρα θέματα.
Άτομα που μεγάλωσαν σε ένα άρρωστο οικογενειακό περιβάλλον και έφτιαξαν ο καθένας μια άρρωστη προσωπική ζωή. Χωρίς ιδανικά, χωρίς ηθική, φραγμούς, ανεξέλεγκτοι στις πράξεις τους, άτομα χωρίς συνείδηση. Κανείς δεν είναι αθώος σε αυτό το βιβλίο, μα κανείς δεν είναι και απόλυτα ένοχος. Όλα έχουν να κάνουν με την θεωρία του χάους. Όλα είναι αλυσιδωτές αντιδράσεις που στο τέλος οι ήρωες παίρνουν αυτό που τους αξίζει αλλά και ο αναγνώστης παίρνει την κάθαρση που του χρειάζεται και έχει ανάγκη. Στον αντίποδα δε, μια έφηβη που νομίζει πως κάνει την επανάστασή της διασχίζοντας εν αγνοία της πολύ σκοτεινούς δρόμους, τιμωρώντας έτσι τη μητέρα της θεωρώντας την υπεύθυνη για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Και μέσα σε όλα, ένας σε απόλυτα ανθρώπινες διαστάσεις αστυνόμος που προσπαθεί να βγάλει άκρη.
Μια εξαιρετική αφήγηση γεμάτη ένταση, όπως μας έχει μάθει σε προηγούμενα μυθιστορήματά του ο κύριος Πετρουλάκης κι εδώ είναι σε αυξημένο βαθμό. Καταφέρνει και κρατάει τον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας λέξης της ιστορίας μέχρι το τέλος. Οι χρονικές εναλλαγές είναι απόλυτα ισορροπημένες και δεν δημιουργούν σε καμία περίπτωση σύγχυση. Οι δε χαρακτήρες παρουσιάζονται επιβλητικοί και με ένταση. Η ιστορία ρέει με απόλυτη αρμονία. Σε αυτό το βιβλίο τολμάει και θίγει θέματα ταμπού, όπως η παιδική κακοποίηση, η αιμομιξία, η χαρτομαντεία, ο σατανισμός.
Ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο από αυτά που μας έχει συνηθίσει ο κύριος Πετρουλάκης, αλλά μας εκπλήσσει ευχάριστα, γεμάτο ένταση και μια λυτρωτική κορύφωση στο τέλος που θα δικαιώσει όλους. Μπορεί να αριθμεί 520 σελίδες, αλλά η ευχάριστη επίγευση που αφήνει ακολουθεί τον αναγνώστη για αρκετό καιρό.
Τρεις γενιές γυναικών, τρεις εποχές, τρεις έρωτες. Λάθη, που έγιναν πολύ καλά κρυμμένα μυστικά αλλά μόλις αποκαλύπτονται, συμπαρασύρουν σαν χιονοστιβάδα τα πάντα στο πέρασμά τους και οι ζωές των απογόνων δεν μένουν πια το ίδιο. Τα ψέματα, ο πόνος, οι απώλειες, τους στιγματίζουν ανεπανόρθωτα. Πολύ σοφά είπε ο λαός μας, «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα».
Ένα μυθιστόρημα που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα με κύριο φόντο τη λίμνη Παμβώτιδα και το Κάστρο. Η ιστορία ξεκινά την εποχή της γερμανικής κατοχής και φτάνει στα δικά μας χρόνια, στα Γιάννενα.
Ένα υπέροχο, ατμοσφαιρικό εξώφυλλο που βάζει τον αναγνώστη στο κλίμα της υπόθεσης. Η δε γραφή είναι λυρική, ρεαλιστική, αλλά και έντονα συναισθηματική παρ’ όλο που πολλές φορές περιγράφει σκηνές σκληρές.
Οι χαρακτήρες είναι απόλυτα ανθρώπινοι, 100% πραγματικοί, με τα ελαττώματά τους, τις αδυναμίες τους, τα προτερήματά και τις ευαισθησίες τους και δεν παραπέμπουν καθόλου σε προϊόντα μυθοπλασίας.
Στην αφήγηση αυτή δεν λείπουν η πλοκή και οι ανατροπές, παραμένει στην ουσία μια ιστορία τρυφερή που σε πολλά σημεία της μας συγκινεί πολύ. Στον επίλογο επέρχεται η κάθαρση και οι ήρωες μας μπορούν πλέον να προχωρήσουν μπροστά, παρά το αβάσταχτο βάρος της κληρονομιάς.
Ένα απίστευτα αφηγηματικά βιβλίο, γεμάτο συναισθήματα, που κρατάει τον ενδιαφέρον μας αμείωτο μέχρι τη τελευταία του σελίδα. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την μοναδική πένα της κυρίας Τσούνη, αλλά και με το γεγονός πως η ιστορία που μας περιγράφει είναι βγαλμένη από τη ζωή, βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και οι χαρακτήρες είναι πέρα για πέρα αληθινοί.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται στα πανέμορφα Κύθηρα και στη μαγική Κρήτη και ξεκινά χρονικά στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Μια αφήγηση ζωής, μια εξομολόγηση απίστευτων δινών βγαλμένα κυριολεκτικά μέσα από τα βάθη της καρδιάς της ηρωίδας, που κερδίζει τον αμέριστο σεβασμό του αναγνώστη. Η ηρωίδα στερημένη από την μητρική αγάπη και στοργή, μεγαλωμένη μέσα στο μίσος και με την μια κακουχία να διαδέχεται την άλλη. Μια ζωή γεμάτη βία και εξευτελισμό, αλλά παρ’ όλα αυτά καταφέρνει να πραγματοποιήσει τα όνειρά της, όσο άπιαστα και αν φαίνονταν. Η περιγραφή είναι απολύτως παραστατική και μπορούμε πολύ επιτυχημένα να συμπάσχουμε με την εξομολόγηση της αφηγήτριας της ιστορίας.
Η ιστορία εκτυλίσσεται μια στο παρών και μια στο παρελθόν και η χρονική μετάβαση γίνεται με επιτυχία χωρίς να υπάρχουν χρονικά κενά. Μια ολόκληρη εποχή αναπαράγεται πολύ πειστικά. Όλη η οπισθοδρομική νοοτροπία του προηγούμενου αιώνα, αλλά και η δυσμενή κοινωνική θέση της γυναίκας που όφειλε να σκύβει το κεφάλι στα πρέπει και στα θέλω του άντρα αφέντη, βρίσκει έκφραση σε αυτό το μυθιστόρημα. Μπορούμε και βλέπουμε ακόμα και το κοινωνικό περίγυρο να δικάζει και να καταδικάζει μη σύμφωνες για αυτόν συμπεριφορές, ως αδέκαστος δικαστής.
Με αυτό το μυθιστόρημα η κυρία Τσούνη μας δείχνει το αληθινό και σκληρό πρόσωπο της ζωής χωρίς ωραιοποιήσεις. Έχει δύο πρόσωπα, αυτό που είναι σκληρή και τιμωρεί και αυτό που αγαπά, διδάσκει αγάπη και χαρίζει ελπίδα. Δημιουργεί θύτες αλλά και θύματα και ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανατρέψει τις ισορροπίες. Η μεγαλύτερη σχολή είναι αυτή και παραδίδει τα καλύτερα μαθήματα. Είναι επιλογή δική μας ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε, οφείλουμε να δεχόμαστε το κόστος της εκάστοτε απόφασής μας, και να αντιμετωπίζουμε τα πάντα που μας φέρνει στο διάβα μας με αξιοπρέπεια αλλά και να μην ξεχνάμε αξίες όπως την αγάπη και τον σεβασμό για την οικογένεια, τους φίλους, τον συνάνθρωπο, το παιδί, τον σύντροφο, η αγάπη για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Είναι πάντα μεγάλη μας χαρά να διαπιστώνουμε την πολύ αξιόλογη πορεία που διανύουν μερικοί συγγραφείς και το πόσο πολύ βελτιώνεται και ωριμάζει η γραφή τους. Σε αυτή την κατηγορία θεωρώ πως ανήκει η κυρία Τέκου.
Μας παρουσιάζει ένα υπέροχο, ατμοσφαιρικό νέο βιβλίο, που κινείται χωρικά στο χωριό των σφουγγαράδων στην Κάλυμνο και φτάνει μέχρι τη Γαλλία. Χρονικά ξεκινά από τα χρόνια της ιταλικής κατοχής το 1934 και καταλήγει στη γερμανική κατοχή, μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ένα μυθιστόρημα που υμνεί την πραγματική αδελφική φιλία, ένα από τα πιο σημαντικά και καθοριστικά πράγματα στη ζωή του ανθρώπου και όποιος την βιώνει είναι πραγματικά πάρα πολύ τυχερός. Μια τέτοια φιλία μπορεί να γίνει η οικογένεια που ποτέ δεν είχαμε ή μπορεί να μας καταστρέψει από κάθε άποψη.
Γύρω από αυτόν τον άξονα υπάρχει και η συζυγική αλλά και η αγάπη που έχουν τα μέλη μιας οικογένειας και κρατά αυτά τα μέλη δεμένα μεταξύ τους.
Η γραφή της συγγραφέα είναι μεστή, ρεαλιστική αλλά και πολύ καλά δεμένη αφηγηματικά, δεν φλυαρεί, δεν κάνει πουθενά κοιλιά, δίνει μια άψογη εικόνα της κοινωνίας της εποχής, τόσο στην Κάλυμνο, όσο και στη Γαλλία μέσα σε έναν φόντο γεμάτο με πολλά ιστορικά γεγονότα.
Πώς να μην λατρέψει κανείς τους ήρωες της ιστορίας, να συγκινηθεί με όσα αντιμετωπίζουν στη ζωή τους, όσο ζουν στην Κάλυμνο, πώς να μη συμπάσχουμε με τον αγώνα των σφουγγαράδων και με τον αγώνα επιβίωσης σε ένα ξένο τόπο, στη προσπάθειά τους να χτίσουν ένα σπιτικό από την αρχή. Και μην ξεχνάμε τον αγώνα τους ενάντια σε ένα τέρας που έχει άπειρα πρόσωπα, όπως εκείνο της φτώχειας, του ιταλού κατακτητή, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, αυτού που κακοποιεί μικρά αγόρια κλπ.
Στον αντίποδα υπάρχουν τα κίτρινα λουστρίνια. Αυτά συμβολίζουν ότι πραγματικά αξίζει στη ζωή, τη φιλία, την αγάπη και τον έρωτα, την αντίσταση στο κακό, την ελπίδα και την ανθρωπιά.
Στα καλύτερα και πιο δυνατά μυθιστορήματα αυτού του έτους ανήκει και αυτό το πόνημα της κυρίας Τέκου. Αναζητήστε το!
Ένα συγκλονιστικό βιβλίο από την πρώτη έως την τελευταία του σελίδα, με τον μοναδικό τρόπο που μόνο η ίδια η Victoria Hislop θα μπορούσε να δώσει. Αποδεικνύει περίτρανα με αυτό της το πόνημα, πως όχι μόνο αισθάνεται Ελληνίδα, αλλά γνωρίζει πολύ καλά ιστορία, όπως κάθε Έλληνας και Ελληνίδα θα έπρεπε να ξέρει. Κι αυτό είναι αποτέλεσμα εξονυχιστικής έρευνας, για να μπορεί να είναι, όσο καλύτερα γίνεται, πιο ακριβής στην αφήγησή της.
Αυτό δεν στερεί τη δυνατότητα στη γραφή της να είναι απόλυτα αντικειμενική, παραστατική, σκληρή και ωμή.
Της αρέσει πολύ να γράφει για την Ελλάδα.
Η μυθοπλασία δένει τόσο πετυχημένα με την ιστορία, που το αποτέλεσμα απλά συναρπάζει.
Οι χαρακτήρες της ιστορίας είναι πολύ καλά σκιαγραφημένοι και μπορεί κανείς να ταυτιστεί πολύ εύκολα μαζί τους, μιας και πρόκειται για πολύ απλούς, καθημερινούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας, ίσως και μέλη της οικογένειας μας. Κακά τα ψέματα, αυτοί οι απλοί άνθρωποι γράφουν τελικά την ιστορία.
Ο τίτλος του βιβλίου της είναι εμπνευσμένος από στίχο του «Επιταφίου» του Γιάννη Ρίτσου. Μας δείχνει ξεκάθαρα πως όλοι αυτοί που αγαπήσαμε, δεν ξεχνιούνται, γιατί πολύ απλά ζούνε μέσα μας.
Η αφήγηση ξεκινά στη σημερινή εποχή και βρίσκει την ηρωίδα, μια απλή γυναίκα, να γιορτάζει σε προχωρημένη ηλικία, ανάμεσα σε δισέγγονά της, τα γενέθλιά της. Αυτό γίνεται έναυσμα να κάνει μια αναδρομή αλλά και έναν απολογισμό της ζωής της. Έτσι την παρακολουθούμε να διηγείται σε όλους την ιστορία της, που ξεκινά για αυτή, από πολύ μικρή ηλικία, τη δεκαετία του ’30, στον απόηχο της Μικρασιατικής Καταστροφής, και μέσα από τα μάτια της, γινόμαστε μάρτυρες όλων των γεγονότων της ζωής της, αλλά και σχεδόν όλης της Ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας, από τα χρόνια της Κατοχής μέχρι και σήμερα. Χρόνια δύσκολα, που σημάδεψαν βαθιά ένα ολόκληρο Έθνος. Σε μια εποχή τόσο διχασμένη, η συγγραφέας μας καταφέρνει και δεν παίρνει πολιτική θέση.
Ο στόχος της είναι να μας κάνει να νιώσουμε, να σκεφτούμε. Και το πετυχαίνει.