Όποιος έχει διαβάσει το πρώτο κεφάλαιο δεν θα το ξεχάσει ποτέ! Ένα από τα δυνατότερα στο είδος του και μακάρι να συνέχιζε(αν κι έχει κι άλλες τέτοιες σκηνές) και το υπόλοιπο βιβλίο έτσι. Είναι ένα βιβλίο που σε μεγάλο του μέρος θεωρείται αστυνομικό αλλά γρήγορα το υπερφυσικό στοιχείο σε χτυπάει σαν χαστούκι. Έξυπνο και βίαιο δεν απογοητεύει τους οπαδούς του είδους, αλλά δυστυχώς έχει κάποιες κοιλιές στην δράση ενώ το τέλος είναι μάλλον «κλασσικό» για τον συγγραφέα.
0
Όχι άλλα ποταμόπλοια!
Εδώ ο Μάρτιν ξεφεύγει από το medieval high fantasy με το οποίο έγινε διάσημος και δοκιμάζει την πένα του σε κάτι πολύ διαφορετικό, και το κάνει με επιτυχία πιστεύω. Μας μεταφέρει στον Αμερικάνικο νότο την εποχή που τα ποταμόπλοια ήταν από τα κυριότερα μέσα μεταφοράς τόσο πολιτών όσο και εμπορευμάτων με ένα αιμοδιψές τουίστ. Οι χαρακτήρες του είναι ρεαλιστικοί (ακόμα κι εκείνοι που δεν θα έπρεπε να είναι) η ατμόσφαιρα καλοφτιαγμένη ενώ η πλοκή είναι πυκνή με πολλές συναρπαστικές ανατροπές. Όμως υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα. Οι περιγραφές των ποταμόπλοιων ήταν τουλάχιστον υπερβολικές σε αριθμό. Βαρέθηκα να διαβάζω για καταστρώματα, φουγάρα, φτερωτές και τα χρώματα αυτών. Δεν γνωρίζω αν όντως του αρέσουν τόσο ή αν ήθελε απλά να γεμίσει σελίδες αλλά κάλλιστα θα μπορούσαν να λείπουν το 80% αυτών. Γι αυτό και ο βαθμός σε ενα μυθιστόρημα που κατά τ'άλλα είναι πολύ απολαυστικό.
Ο Neil Gaiman είναι από τους μεγαλύτερους παραμυθάδες της γενιάς μας κι εδώ το αποδεικνύει περίτρανα. Δεν είναι τυχαίο πως αυτό το βιβλίο σάρωσε τα βραβεία το ΄02 που εκδόθηκε (Hugo, Nebula, Stoker,Locus). Είναι ένα βιβλίο που μπερδεύει το φανταστικό με το ρεαλιστικό βασισμένο στην πεποίθηση πως οι θεοί δημιουργούνται και τρέφονται με την πίστη των ανθρώπων προς αυτούς ειδάλλως πεθαίνουν και σβήνονται. Μα είναι τόσα περισσότερα απο αυτό! Βρίθει απο συμβολισμούς όσον αφορά την αέναη μάχη μεταξύ παλιού και νέου καθώς και το ρόλο του Ανθρώπου μεταξύ τύχης, πεπρωμένου κι ελεύθερης βούλησης. Για μένα το καλύτερο του αν και δυστυχώς η ελληνική μετάφρασε έπασχε σε κάποια σημεία.
Τα τελευταία δύο χρόνια διαβάζω κυρίως βιβλία τρόμου. Από τα πιο μικρά και άγνωστα μέχρι τους τιτάνες του χώρου όπως τους Λαβκραφτ, Κινγκ, Μπαρκερ, Μάστερτον κ.ο.κ. Για τον Κέλλη και την πένα του είχα ακούσει πολύ καλά λόγια αλλά δεν είχα την τιμή να έχω διαβάσει κάποιο έργο του. Όντως ήταν μεγάλη μου τιμή που το διάβασα κι έτσι «γνωρίστηκα» με τον συγγραφέα. Για την ακρίβεια όσα είχα ακούσει ήταν λίγα. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από οποιοδήποτε ξένο έχω διαβάσει, μάλλον που θα μπορούσαν να διδαχτούν από αυτό. Πρόκειται για ένα άριστα στημένο βιβλίο που παρόλο που κυμαίνεται σε γνώριμα νερά (φάντασμα που στοιχειώνει παλιό κτήριο) το κάνει με τόσο μεγάλη μαεστρία εισάγοντας τον ψυχολογικό τρόμο τόσο της απώλειας όσο και της γονεϊκής ευθύνης με τέτοιο τρόπο που σε αφήνει προβληματισμένο όσο και τρομοκρατημένο. Είναι το μόνο βιβλίο που πραγματικά με τάραξε και το προτείνω τόσο σε φίλους του είδους αλλά και σε όσους θα ήθελαν να γνωριστούν με αυτό!
Το Νεκρονομικόν του ταλαντούχου συγγραφέα και αδυσώπητου ερευνητή Αντώνη Αντωνιάδη είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και με ευκολία στα 5 πιο αγαπημενα μου γενικά. Πρόκειται για την ιστορία του πως το διαβόητο αυτό χειρόγραφο του παράφρων Άραβα Αμπντούλ Αλ Χαζρέντ έπεσε στα χέρια του Έλληνα λόγιου και πως και γιατί εκείνος το μετάφρασε και το τιτλοφόρησε Νεκρονομικόν, ένα όνομα με το οποίο θα γινόταν γνωστό σε όλον τον κόσμο. Με απεριόριστο σεβασμό στην κληρονομιά του πατέρα του κοσμικού τρόμου Χ.Φ. Λάβκραφτ, είναι δομημένο άριστα σε ένα άψογο ιστορικό πλαίσιο, με ζωντανούς χαρακτήρες και πλοκή που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Δεν λείπουν βεβαίως και τα βαθύτερα φιλοσοφικά ζητήματα περί της ανθρώπινης φύσης και της θέσης μας στον φυσικό σύμπαν, χωρίς όμως να κάνει καμία κοιλιά. Το διάβασα με ευκολία σε ένα διήμερο και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε φίλους ιστορικών, φαντασίας και τρόμου,