Μετά την ιστορία της γνωριμίας και της αρχής της σχέσης αυτού του ιδιαίτερου ζευγαριού από την πλευρά του καθένα τους στα 2 πρώτα βιβλία,ήρθε η ώρα για την κοινή συνέχεια..Το αγαπημένο σημείο!Εκεί όπου οι πράξεις,οι σκέψεις,τα συναισθήματα του ενός εναλάσσονται με εκείνα του άλλου και αλληλοσυμπληρώνονται. Εκεί που αρχίζει να 'δένει' το πράγμα περισσότερο και να αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον η υπόθεση.
Η υπέροχη γραφή της Tara Sue Me βοηθάει επίσης.Η γυναίκα απλά το 'χει!Μου άρεσε το περιβάλλον που κατάφερε να δημιουργήσει,με χαρακτήρες ανθρώπινους,καθημερινούς,αναμφισβήτητα με ελαττώματα,αλλά νορμάλ,από αυτά που όλοι αναγνωρίζουμε στους γύρω μας.Οι εξελίξεις είναι γρήγορες,το βιβλίο ενδιαφέρον σε κάθε σελίδα του,δεν κάνει καθόλου κοιλιά και,ολοκληρώνοντάς το,έχουν λυθεί όλες οι πιθανές απορίες του αναγνώστη,έχουν καλυφθεί όλα τα κενά του,οι ήρωες έχουν τραβήξει το δρόμο τους,πιο ώριμοι,πιο ολοκληρωμένοι απ' όσο τους συναντήσαμε.
5 αστεράκια για το happy end και την όμορφη διαδρομή ως αυτό!
Ουσιαστικά, είναι το πρώτο βιβλίο με την οπτική του πρωταγωνιστή.
Πόσο πιο ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι τελικά η ίδια ιστορία,όταν τη διαβάζεις και από την άποψη του αρσενικού;ΠΟΛΥ,είναι η απάντηση - και ο "Κυρίαρχος" είναι η απόδειξη! Μου άρεσε περισσότερο από την "Πειθήνια" γιατί από την αρχή με εξίταρε ο χαρακτήρας του Ναθάνιελ και πέθαινα να διαβάσω και τη δική του πλευρά!
Διαβάζοντας λοιπόν κανείς το βιβλίο αυτό,το δεύτερο μέρος της τριλογίας,καταλαβαίνει πολλά πράγματα για το χαρακτήρα του και για τη συμπεριφορά του σε καταστάσεις που είδαμε και στο πρώτο βιβλίο - εδώ όμως,η οπτική είναι πολύ διαφορετική,αλλά και πολύ περισσότερο ενδιαφέρουσα. Στο πρώτο βιβλίο ο Ναθάνιελ μου άρεσε,σ' αυτό τον ερωτεύτηκα!'Αντρας με τα όλα του!
Το ίδιο το βιβλίο συνεχίζει στο μοτίβο του πρώτου,αφού ουσιαστικά περιγράφει τα ίδια γεγονότα στο μεγαλύτερο μέρος του,αλλά αυτό δεν προκαλεί πλήξη,αντίθετα το ενδιαφέρον δεν μειώνεται καθόλου.Οι σκέψεις του ήρωα και οι αντιδράσεις του ξετυλίγονται σιγά σιγά,σελίδα με σελίδα και γεγονός με γεγονός,αφήνοντάς σε στο τέλος ικανοποιημένη απ' όσα διάβασες και ανακάλυψες για το χαρακτήρα του κεντρικού ήρωα,που δένει επιπλέον τρελά με την ηρωίδα,και με μια γλυκιά προσμονή για το τρίτο μέρος και τα όσα αυτό μας επιφυλάσσει!
0
Πολύ καλό!
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!Ένα 'ενήλικο' βιβλίο του είδους του..Εδώ οι ήρωες είναι συνειδητοποιημένοι ενήλικες,όχι κακομαθημένα ανώριμα πλουσιόπαιδα και παρθενόπες με εσωτερικές θεές και κυκλοθυμική ψυχολογία.Α,και φαίνεται πως το έγραψε συγγραφέας,που ξέρει να χρησιμοποιεί και γλώσσα,και γραμματική και συντακτικό!Μόνο και μόνο γι' αυτό,τα αξίζει τα αστεράκια του!Χώρια που η ιστορία είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα,πιο καθημερινή,πιο..προσιτή να το πω συγκριτικά με άλλες παρόμοιες σε βιβλία του ίδιου είδους,κατά την ταπεινή μου άποψη!Με κέρδισε απ' όλες τις απόψεις..Κι ας σιχαίνομαι το όνομα "Άμπι"... :Ρ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!!!
Το συγκεκριμένο βιβλίο το διάβασα σε ηλεκτρονική μορφή,πράγμα που σημαίνει πως ήταν πολύ ευκολότερο απλά να διαλέξω κάτι άλλο από τη λίστα του τάμπλετ μου και να ξεχάσω πως το 'χα αφήσει στη μέση,παρά αν το είχα σε έντυπη και το έβλεπα συνεχώς μπροστά μου..Ίσως φταίει που το βρήκα ολίγον βαρετό (το βιβλίο,όχι τον ήρωα,όχι ΑΥΤΟΝ τον ήρωα!)
Ο Μαξ Στέλαρ είναι όμορφος,αλλά καθόλου κάθαρμα όπως ο κολλητός του.Προσωπικά εκπληρώνει πολλά από τα όσα θέλω και μου αρέσει να βλέπω σ' έναν άντρα - από την εμφάνισή του(για πάντα μελαχρινοί,αχ βαχ!)μέχρι τα χόμπι του.Επιπλέον,σε ένα τέτοιου είδους βιβλίο αποδεικνύεται ιδιαίτερα "αγαπούλης" μιας κι είναι εκείνος που έχει καταλάβει εξ'αρχής πως τρέφει βαθιά αισθήματα για το κορίτσι.Το οποίο κορίτσι ΔΕΝ κατάφερα να συμπαθήσω..ΟΚ κούκλα μου κάηκες από το χυλό,αλλά έπρεπε να ξεπετσιάσεις και το έρμο το γιαούρτι από το φύσημα;!Εκνευριστική η συμπεριφορά της σε όλο σχεδόν το βιβλίο...Κι άλλες γνώρισαν Μ....ΕΣ στη ζωή τους και έκαναν το σταυρό τους όταν ήρθε ο Κύριος Τέλειος,όχι σαν εσένα που έχτιζες στο δρόμο σας εμπόδια!Απαπα όχι όχι χίλιες φορές η Χλόη,η απόλυτη ηρωϊδα της σειράς για μένα!
Ίσως ένας ακόμα λόγος για τη βαρεμάρα μου να ήταν η έλλειψη της δράσης.Υπήρχε μεν δράση,αλλά το μόνο επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε όλο το βιβλίο ήταν το "πού θα βρεθούμε μετά" και "πώς και πότε θα το κάνουμε".Όπως και η ίδια η πράξη βεβαίως βεβαίως...Το 'χω ξαναπεί πως ίσως είμαι υπερβολικά αυστηρή με μερικά βιβλία του είδους - ξέρω πως διαβάζω ερότικα και σε βιβλίο ερότικα το κυρίαρχο στοιχείο οφείλει να είναι το σεξ - αλλά κανέναν δεν πείραξε και λίγη εξωτερική δράση.Σεξ,ξεσάλωμα,μεθύσια,σεξ,ξεσάλωμα,μεθύσια...Να είμαι άραγε περισσότερο συντηρητική κατά βάθος ή να έχω δίκιο όταν θεωρώ πως δεν κάνουν μόνο αυτά ένα βιβλίο,πως δε γίνεται να είναι αρκετά;
Έχω επίσης ξαναπεί πως μου άρεσε το "Κάθαρμα",το βρήκα ως ένα ευχάριστο τρόπο για να σκοτώσεις την ώρα σου,αλλά ποτέ δε θεώρησα πως αυτή η σειρά βιβλίων ή οι χαρακτήρες τους έχουν βάθος ή μπορεί να σου μείνουν στο μυαλό για πολύ μετά την ανάγνωση.Δε νομίζω κάποιος πολυ-αναγνώστης με δεκάδες βιβλία στο ενεργητικό του να θυμάται πρώτο-πρώτο στη λίστα με τα αγαπημένα του ζευγάρια κάποιο από αυτά εδώ.Αν ήταν γλυκό,θα ήταν μους σοκολάτα - αμαρτωλά γλυκό όταν το τρως,αλλά στην ουσία αφρός,δε σε χορταίνει..Θα αναζητήσεις και κάτι πιο "στέρεο" για να ικανοποιηθείς.
4 αστεράκια λοιπόν καθαρά και μόνο για το Μαξ,αυτόν τον υπέροχο τύπο,τον αμαρτωλά όμορφο ξένο..Όλο το υπόλοιπο περιτύλιγμα με άφησε εντελώς αδιάφορη.
Ο Μαξ Στέλαρ στον ρόλο του πατέρα που λιώνει για την μικρή Λατρεία του είναι ο μοναδικός λόγος που έβαλα κι αυτά τα αστεράκια. Εκτός αυτού,δεν υπήρχε λόγος να γραφτεί αυτό το βιβλίο και δεν υπάρχει λόγος να διαβαστεί,επίσης.
H ευχάριστη έκπληξη της σειράς! :) Εκεί που νόμιζα πως θα διαβάσω ένα βιβλίο σκέτο "μπλα μπλα μπλα..." για ένα bachelor party στο Las Vegas,ανακάλυψα ένα βιβλίο που ναι μεν το θεωρώ 'ξεπέτα' - από την άποψη πως πραγματικά πιστεύω πως ο κυριότερος λόγος που γράφτηκε ήταν το κέρδος,μιας και το στόρυ ούτε πρόσθεσε ούτε αφαίρεσε κάτι από τη συνέχεια της ιστορίας - αλλά διαβάζεται πολύ ευχάριστα.
Η αντροπαρέα είναι σκέτη καφρίλα,αλλά τουλάχιστον είναι κάφροι με χιούμορ.Την τρομερή χημεία ανάμεσα στον Μπένετ και τον Μαξ έρχεται να σιγοντάρει ο Γουίλ (η ιστορία του είναι αυτή του επόμενου βιβλίου) και έπιασα τον εαυτό μου να γελάει αρκετές φορές με τη συμπεριφορά τους,το βιτριολικό τους χιούμορ και τις στοχευμένες τους ατάκες. Ίσως το πιο ευχάριστο βιβλίο της σειράς και ένας πολύ όμορφος τρόπος για να περάσετε την ώρα σας! Αυτά.
0
Μακριά!
Μπήκα στον κόπο να βαθμολογήσω αυτό εδώ το "ούτε-καν-βιβλίο-παραλίας-όταν-δεν-έχεις-να-κάνεις-τίποτα-άλλο"... ανάγνωσμα, μόνο για έναν λόγο: για να αποτρέψω όποιον διαβάσει αυτές τις γραμμές από το να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Ξαμολυθείτε σε ένα περίπτερο και πάρτε μια εφημερίδα, ένα περιοδικό, διαβάστε μια συνταγή στο ίντερνετ, τις οδηγίες χρήσης του σαμπουάν σας... Αλλά όχι αυτό!
Μου άρεσε. Μου άρεσε πολύ!
Η αλήθεια είναι πως, σε γενικές γραμμές, ξέρεις τι θα διαβάσεις κυρίως σε ένα τέτοιο βιβλίο. Οπότε ψάχνεις τα...περιφερειακά στοιχεία που θα το κάνουν να ξεχωρίσει. Εδώ τα βρήκα και με το παραπάνω. Καλογραμμένη ιστορία, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, σκηνές που μπορεί να περιέχουν σεξ, σεξ και σεξ, αλλά δεν επαλαμβάνονται και δεν κουράζουν, και ένα ύφος ανάλαφρο αλλά όχι 'φθηνό'.
Πέρασα πολύ καλά διαβάζοντάς το, συμπάθησα τους ήρωες, απόλαυσα το ότι η συγγραφέας ΞΕΡΕΙ τη γλώσσα και πώς να συντάξει μια πρόταση με περισσότερες από 5 λέξεις (υπάρχουν και συγγραφείς που ΔΕΝ το ξέρουν κι ας μοσχοπουλούν, πιστέψτε με) και γενικά κύλησε ευχάριστα η ανάγνωσή του. Μιας κι από τέτοια βιβλία δεν περιμένω το σασπένς του αστυνομικού ή τον τρόμο του θρίλερ, δεν ζητώ και πολλά παραπάνω. Το θεωρώ από τα καλύτερα του είδους του.
Προφανώς (ακόμα και) το Σύμπαν κουράστηκε να με ακούει να σιχτιρίζω την ώρα που έμπλεξα με τους 'όμορφους' και τα ταίρια τους και θέλησε επιτέλους να με αποζημιώσει. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι, μετά τους καταπληκτικούς Γουίλ και Χάνα, μου έστειλε τον Νάιαλ και τη Ρούμπι. Σύμπαν, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Στο "Όμορφο μυστικό" συναντούμε ένα απολύτως νορμάλ ζευγάρι. Συγκριτικά με αυτά που μας έχει συνηθίσει το συγκεκριμένο συγγραφικό δίδυμο, ΝΑΙ είναι νορμάλ! Κι ας έχει τα θεματάκια του ο Νάιαλ. Προσωπικά καθόλου δεν με πείραξαν. Ίσα ίσα, που τον έκαναν πιο γλυκό και ανθρώπινο.
Ο Νάιαλ Στέλαρ λοιπόν, αδελφός του Μαξ (καρδούλες εδώ) αγάπησε μια γυναίκα στη ζωή του. Και την παντρεύτηκε. Και την χώρισε. Και έκτοτε δεν λέει να ξαναδοκιμάσει το...σπορ. Μέχρι που συνειδητοποιεί την παρουσία της Ρούμπι στη ζωή του. Η οποία Ρούμπι είναι εδώ και καιρό ερωτευμένη με το αφεντικό της, αλλά δεν έχει τολμήσει να εκδηλωθεί. Έως τώρα, τουλάχιστον. Όμως ένα επαγγελματικό ταξίδι των δύο τους στη Νέα Υόρκη θα αλλάξει τα δεδομένα, αλλά και τη φύση της σχέσης τους. Ο Νάιαλ έχει ένα σωρό πετριές, και η ερωτευμένη Ρούμπι θα πρέπει να επιδείξει υπομονή και επιμονή, προκειμένου να καταφέρει να γκρεμίσει τα τείχη του Νάιαλ και να ζήσουν οι δυο τους το πολυπόθητο happy end.
Προσωπικά, ταυτίστηκα με το στόρυ και το ζεύγος. Ακόμα κι αν κάποιος δεν έχει ζήσει ακριβώς τον ανεκπλήρωτο έρωτα που νιώθει η Ρούμπι, ή δεν τον έχουν πνίξει οι αμφιβολίες και η αβεβαιότητα που ταλανίζουν τον Νάιαλ, μπορεί εύκολα να έρθει στη θέση τους και να κατανοήσει τη συμπεριφορά τους. Οι καταστάσεις που βιώνουν είναι 'γήινες', καθημερινές, τίποτα εξωπραγματικό ή...κουλό. Και οι δυο τους είναι ήρεμες προσωπικότητες -ήρεμες, όχι βαρετές- και γίνονται αμέσως συμπαθητικοί. Η Ρούμπι είναι ευάλωτη απέναντι στο αντικείμενο του πόθου της, αλλά και αξιοπρεπής και δυναμική - όχι όμως με τον άγαρμπο τρόπο της Χλόης. Κι ο Νάιαλ οπωσδήποτε είναι συγκρατημένος, αλλά παρόλο που δεν έχει την γαϊδουριά του Μπένετ ή το ιστορικό σχέσεων του αδελφού του, σε καμία περίπτωση δεν είναι 'λαπάς'. Για να μην τα πολυλογώ, είναι δύο άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που θα μπορούσαν να είναι φίλοι ή γνωστοί μας ή συνάδελφοι, και την ιστορία τους είτε την έχουμε ζήσει κι εμείς, είτε ξέρουμε σίγουρα κάποιον που έζησε κάτι παρόμοιο.
Αμφιταλαντευόμουν για το αν έπρεπε να βάλω τρία ή τέσσερα αστεράκια. Η γραφή είναι μοντέρνα,η γλώσσα σε κάποια σημεία σοκαριστική-όπως αναμένεται άλλωστε σε ένα βιβλίο του είδους.. Το στόρυ,κλασικό.Αφεντικό και γραμματέας.Το αφεντικό γοητευτικό κάθαρμα και η γραμματέας δυναμική τσαούσα.Αυτά μου άρεσαν!
Πάμε τώρα σ' αυτά που δε μου άρεσαν.Η κατάληξη της ιστορίας,μάλλον φανερή..Δε μπορώ να πω πως κόλλησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου - το άφησα για κάποιο διάστημα,δύο φορές μάλιστα,πράγμα αδιανόητο όταν μιλάμε για εμένα κι ένα βιβλίο! Μπορώ επίσης να πω πως έχω διαβάσει Άρλεκιν με στόρυ πολύ πιο ενδιαφέρον από αυτό εδώ.Καμία έκπληξη,καμία ανατροπή για τις "υποψιασμένες" αναγνώστριες.Μου άρεσε που το διάβασα μία φορά,αλλά δεν είμαι σίγουρη αν θα θυμάμαι περί τίνος πρόκειται σε ένα μήνα.
0
Ένα ακόμα από τα πολλά του είδους...
Ένα ακόμα βιβλίο του είδους adult romance/erotica που έχουν κατακλύσει τον πλανήτη, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Light ιστορία που 'πατάει' στο κλασικό μοτίβο: γυναίκα σχετικά ή εντελώς άβγαλτη,με ελάχιστες εμπειρίες στη ζωή της αλλά με ένα τεράστιο φορτίο καταπιεσμένης σεξουαλικότητας και κρυφών φαντασιώσεων, αναζητά τον κατάλληλο άντρα που θα της... ξυπνήσει τον kinky εαυτό. Η ηρωίδα του συγκεκριμένου, η Κέισι Ρόμπινσο, χτύπησε τζακ ποτ, αφού αντί για έναν άντρα βρήκε ένα ολόκληρο μυστικό club γυναικών που προθυμοποιούνται να κάνουν κάθε φαντασίωσή της πραγματικότητα.
Το βιβλίο είναι σαν light φαγητό, που συνήθως τρώγεται γρήγορα, χωνεύεται αμέσως και σε κάνει να πεινάς σε σύντομο χρονικό διάστημα. Έτσι και το S.E.C.R.E.T.: είναι ανάλαφρο και εύπεπτο, διαβάζεται γρήγορα,'χωνεύεται' αμέσως και το ξεχνάς σε σύντομο χρονικό διάστημα. Οπωσδήποτε δεν ενδείκνυται για προβληματισμό -νομίζω πως δεν μπορείς να ταυτιστείς καν με την ηρωίδα,άλλωστε εδώ τα βαθιά ψυχογραφήματα περιττεύουν- αλλά για μερικές ανάλαφρες αναγνωστικές ώρες είναι μια χαρά. Πολλές φορές άλλωστε, δεν ζητάμε εμείς οι αναγνώστες τίποτα περισσότερο!
Αυστηρά και ΜΟΝΟ για τους ΠΟΛΥ φανατικούς της σειράς.
2,5 αστεράκια,με το ζόρι. Μόνο και μόνο για τους φίλους του ζευγαριού και τις ξεκαρδιστικές σκηνές τους.
Στο πλαίσιο της απόφασής μου να ξεμπερδεύω επιτέλους με όσες σειρές βιβλίων έχω αφήσει στη μέση,έπιασα ξανά τους "Όμορφους..." Για το ζευγάρι Μπένετ-Χλόης τι άλλο έχει μείνει άραγε να ειπωθεί; Όχι και τόσα πολλά,καθώς φαίνεται.
Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει 2-3 κεφάλαια στο τέλος του "Όμορφου καθάρματος" και να μην μας ταλαιπωρήσει ως ξεχωριστό βιβλίο. Αλλά το έχω ξαναπεί,και χαίρομαι που πολλοί αναγνώστες έχουν την ίδια άποψη: το χρήμα είναι γλυκό,και το συγγραφικό δίδυμο των Christina Lauren έχουν βρει τον τρόπο να θησαυρίζουν,αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια,ξεχειλώνοντας την ιστορία τους από παντού και μετατρέποντας ένα αρχικά αγαπημένο ζευγάρι σε καρικατούρες.
Ελάχιστες οι στιγμές χιούμορ (από τους πρωταγωνιστές,ευτυχώς που υπήρχαν και τα άλλα ζευγάρια να 'σπάνε' λίγο την χαζομάρα),πολλές οι στιγμές της υπερβολής και του κιτς. ΟΚ, μιλάμε για ένα Κάθαρμα και για μια Σκύλα,αλλά κάπου το 'χουν παρακάνει πια.
Πουριτανή δεν με λες με τίποτα,αλλά είμαι υπερβολική που ξινίστηκα επειδή η ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΗ δεν μπορεί να ζήσει τρεις μέρες χωρίς σεξ ή επειδή δεν μου άρεσε το ότι 2 μ@λ@κισμένα κ@λόπαιδα μπούκαραν με το έτσι θέλω στην κουζίνα ενός ξενοδοχείου πολυτελείας και παραλίγο να προσφέρουν στους εργαζόμενους τζάμπα θέαμα; Είμαι υπερβολική που,αντί να διαβάσω μια ιστορία που αφορά ένα πάρτυ προ-γάμου και έναν γάμο ονειρεμένο -μιας και δεν τους λείπει τίποτα,από καμία άποψη- διαβάζω τελικά σκηνές μιας κακομαθημένης Σκύλας που απαιτεί τα πάντα στα πόδια της και έτσι όπως τα θέλει,απλά επειδή θα παντρευτεί κάποιον πλούσιο;! Είμαι υπερβολική που δεν αναγνώρισα σ' αυτό το κακομαθημένο πλάσμα την δυναμική γυναίκα που είχα γνωρίσει στο "Κάθαρμα",ενώ έφτασα στο σημείο να συμπονώ τον Μπένετ,που προσπαθεί να συγκρατηθεί ο χριστιανός έστω για τρεις μέρες και για καλό σκοπό; Ε δεν νομίζω πως είμαι υπερβολική!
ΟΚ,το διάβασα,καλούτσικο ήταν,πάμε παρακάτω...Προσωπικά δε μου πρόσφερε αυτό το "κάτι παραπάνω" που περιμένεις από μια συνέχεια,έστω και στη σύντομη εκδοχή της.Φωνάζει πως γράφτηκε απλά για την αρπαχτή και για να πει το συγγραφικό δίδυμο πως μας χάρισε μια συνέχεια,χωρίς να δοθεί περαιτέρω σημασία στη λεπτομέρεια της πλοκής.Διαβάζεται και στην αίθουσα αναμονής του οδοντίατρου.
Ιδιαίτερο, με αρκετά μηνύματα και ένα συγκινητικό τέλος.
Ο Philip Kerr υπήρξε ένας από τους καλύτερους συγγραφείς του σύγχρονου αστυνομικού νουάρ, με τα βιβλία του με ήρωα τον Μπέρνι Γκούντερ να κερδίζουν τις εντυπώσεις και τις καρδιές του αναγνωστικού κοινού. Όμως δεν περιορίστηκε σε αυτά, αφού έγραψε και αρκετά μυθιστορήματα ακόμη, όπως και παιδικά βιβλία. «Η πιο τρομακτική ιστορία όλων των εποχών» είναι ένα από αυτά και αποτελεί τρανή απόδειξη του πόσο ταλαντούχα ήταν η πένα του, με οποιοδήποτε είδος κι αν επέλεξε να καταπιαστεί.
Η πλοκή διαδραματίζεται στη μικρή πόλη του Χίτσκοκ και ο κεντρικός ήρωάς της είναι ο δωδεκάχρονος Μπίλι Σίβερς. Λάτρης των βιβλίων, ο μικρός Μπίλι περνά πολύ χρόνο στη δημόσια βιβλιοθήκη της πόλης, αφού αναρρώνει από ένα τροχαίο και δεν του επιτρέπεται να κουράζεται και να περνάει πολύ χρόνο στο ύπαιθρο.
Όταν ανακαλύψει ένα παράξενο βιβλιοπωλείο, που ειδικεύεται αποκλειστικά στα βιβλία τρόμου, ο Μπίλι βρίσκει τον προσωπικό του παράδεισο. Γνωρίζει τον παράξενο ιδιοκτήτη του, τους ανθρώπους που συχνάζουν στο βιβλιοπωλείο και όλους τους θησαυρούς που κρύβουν τα ράφια του. Όπως επίσης και τις διάφορες ατραξιόν που έχει ετοιμάσει ο ιδιόρρυθμος ιδιοκτήτης, προκειμένου να κάνει πιο εντυπωσιακό το κατάστημά του. Το «Στοιχειωμένο σπίτι των βιβλίων» θα γίνει το στέκι του Μπίλι, ο οποίος νιώθει εκεί σαν το σπίτι του!
Όμως οι δουλειές δεν πάνε και τόσο καλά, μιας και τα παιδιά σνομπάρουν τα βιβλία και το διάβασμα. Προκειμένου να διαφημιστεί το βιβλιοπωλείο, η… συμμορία του Μπίλι, του κυρίου Ραπσκάλιον και της παρέας τους αποφασίζει να διοργανώσει έναν πρωτότυπο διαγωνισμό: πέντε τολμηροί μικροί αναγνώστες θα περάσουν μια νύχτα στο βιβλιοπωλείο, ακούγοντας από τα χείλη του ιδιοκτήτη την πιο τρομακτική ιστορία όλων των εποχών. Μια ιστορία τόσο φρικιαστική, που κανείς απ’ όσους την άκουσε δεν ήταν ο ίδιος μετά από αυτό. Ποιος από αυτούς θα φανεί αρκετά γενναίος, ώστε να την ακούσει μέχρι το τέλος;
Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «παράδεισος» για μικρούς και μεγάλους αναγνώστες. Η περισσότερη δράση του εκτυλίσσεται μέσα σε ένα «μαγικό» βιβλιοπωλείο, γεμάτο τρικ και τρομακτικές εκπλήξεις. Κάθε επίσκεψη εκεί μοιάζει με μια μικρή (ή όχι και τόσο μικρή) περιπέτεια. Τα ράφια του είναι γεμάτα από κάθε είδους βιβλία σχετικά με τον τρόμο, ενώ κάποια από αυτά είναι παλιά και συλλεκτικά κομμάτια. Στην πλειοψηφία τους, οι χαρακτήρες είναι λάτρεις των βιβλίων, τα οποία αγαπούν και σέβονται. Συνεπώς, είναι επόμενο και για τον βιβλιόφιλο αναγνώστη οποιασδήποτε ηλικίας να νιώσει οικεία από τις πρώτες κιόλας σελίδες, να ταυτιστεί με τους ήρωες και να επιθυμεί να μπορούσε και αυτός να επισκεφτεί το περιβόητο βιβλιοπωλείο!
Ο Philip Kerr εμπνέεται από μερικούς από τους μεγαλύτερους συγγραφείς τρόμου για να πλάσει την ιστορία του, όμως δεν ξεχνά πως το βιβλίο ανήκει στο είδος της παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας, επομένως ας μην περιμένει ο αναγνώστης να διαβάσει έντονες σκηνές τρόμου, όπως σε ένα αντίστοιχο «ενήλικο» μυθιστόρημα. Ο συγγραφέας σέβεται τις μορφές που τον ενέπνευσαν και φροντίζει να τις συστήσει στους νεαρούς αναγνώστες με έναν τρόπο που δεν θα τους απωθήσει ή θα τους σοκάρει. Καταφέρνει και δημιουργεί έναν μικρόκοσμο φαντασίας και ήπιου τρόμου, μια ιστορία που ξεχωρίζει ανάμεσα στα υπόλοιπα νεανικά αναγνώσματα του είδους.
Σπεσιαλίστας (και) στο πλάσιμο χαρακτήρων, ο Kerr δημιουργεί την περσόνα του Μπίλι, ενός μικρού αγοριού που γίνεται αμέσως συμπαθής στους αναγνώστες. Μικροκαμωμένος, ευαίσθητος κι εσωστρεφής, ο Μπίλι θα μπορούσε να είναι εύκολο «θύμα» για τους τραμπούκους της ηλικίας του: ένα παιδί που περνάει όλο τον χρόνο του κλεισμένο σε μια βιβλιοθήκη ή ένα βιβλιοπωλείο, που φαινομενικά δεν έχει φίλους, που είναι μονίμως χλωμό και προέρχεται από μια φτωχή οικογένεια. Όμως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν του στερεί το χαμόγελό του, την αγάπη του για τα βιβλία και τους ανθρώπους, την ευγένεια της ψυχής του, τους καλούς τρόπους και την ανατροφή του. Καταφέρνει να κερδίσει τον -συνήθως- γκρινιάρη ιδιοκτήτη του βιβλιοπωλείου, την επίσης ιδιόρρυθμη κόρη του, τους άλλους πελάτες και όσους ακόμη συναντούν στον δρόμο τους. Κάθε γονιός θα ήταν υπερήφανος να έχει έναν γιο και κάθε παιδί έναν φίλο σαν τον Μπίλι. Η δική του προσωπικότητα μάς κάνει να θυμόμαστε αυτά που αξίζουν πραγματικά στη ζωή – και θέλω να ελπίζω πως οι νεαροί αναγνώστες θα πάρουν παράδειγμα από τη συμπεριφορά του Μπίλι και απ’ όσα θέλει να περάσει ο συγγραφέας μέσω αυτού. Το μήνυμα είναι: ζήστε την παιδικότητά σας, αφεθείτε να γνωρίσετε έναν φανταστικό κόσμο μέσα από τα βιβλία, μη βιάζεστε να μεγαλώσετε, σεβαστείτε και αγαπήστε τους γύρω σας.
Ένα άλλο μήνυμα που περνά με έξυπνο και σαρκαστικό τρόπο ο συγγραφέας αφορά την εικόνα των σημερινών παιδιών, με τα περισσότερα από αυτά να περνούν τον χρόνο τους με ένα κινητό ή τάμπλετ παρά με ένα βιβλίο. Τα… καρφιά του Kerr για την εισβολή της τεχνολογίας ακόμα και στην παιδική ηλικία προκαλούν ειρωνικά μειδιάματα αλλά αφήνουν και μια πικρή γεύση, γιατί το φαινόμενο αυτό είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα στην εποχή μας.
«Η πιο τρομακτική ιστορία όλων των εποχών» προφανώς και δεν είναι ό,τι πιο τρομακτικό θα διαβάσετε. Όμως είναι μια ιστορία γεμάτη μηνύματα, τρυφερότητα και αγάπη. Το ανατρεπτικό τέλος της θα κάνει τον αναγνώστη να πιστέψει λίγο περισσότερο στη μαγεία και στη φαντασία, ενώ δεν αποκλείεται να τον κάνει να βουρκώσει κιόλας! Είναι γλυκόπικρο, συγκινητικό και πασπαλισμένο με το ιδιαίτερο χιούμορ του συγγραφέα του – ένα κλείσιμο του ματιού με λίγο σαρκασμό και πολλή λογοτεχνική αγάπη.
Ενδεικτικό δείγμα γραφής του συγγραφέα - τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
O γνωστός μας από τη σειρά "Ανατριχίλες" R. L. Stine επιστρέφει στην "Οδό του Τρόμου", που τον έκανε διάσημο, με μια ιστορία κομμένη και ραμμένη στην πένα του.
Ήρωες μια παρέα εφήβων και σκηνικό του τρόμου ένα ιδιόκτητο νησί. Τα παιδιά πηγαίνουν εκεί μετά από πρόσκληση του Μπρένταν Φίαρ,για να γιορτάσουν τα γενέθλιά του στο νησί της οικογένειάς του. Ανάμεσα στους καλεσμένους και η 17χρονη Ρέιτσελ, που είναι ερωτευμένη με τον Μπρένταν. Τίποτα δεν προϊδεάζει τους νεαρούς για όσα πρόκειται να συμβούν στο νησί κατά τη διάρκεια του περιβόητου πάρτυ - και οπωσδήποτε δεν πτοούνται από τις φήμες που ακολουθούν την οικογένεια Φίαρ. Φήμες που λένε πως είναι όλοι τους καταραμένοι. Όμως τα τρομακτικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο νησί Φίαρ ίσως καταφέρουν να τους αλλάξουν τελικά γνώμη. Το πάρτυ γενεθλίων μετατρέπεται σε έναν αγώνα επιβίωσης, και η Ρέιτσελ σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως κάθε λεπτό που περνούν εκεί μπορεί να είναι το τελευταίο τους...
Το βιβλίο είναι χαρακτηριστικό του Stine, και δεν μπορώ να καταλάβω την γκρίνια μερικών για την "απλή" του υπόθεση. Ο Stine δεν είναι Stephen King, Dean Koontz ή Graham Masterton. Δεν νομίζω καν πως ισχυρίστηκε ποτέ πως τους μοιάζει. :Ρ Ο τρόμος του είναι εφηβικός, 'ανάλαφρος'. Γράφει εμπνευσμένες μεν ιστορίες με...υποδόριο τρόμο, αλλά όχι εκείνο το είδος που θα σε κρατήσει ξάγρυπνο τα βράδια - απλά αντί για τα 12χρονα των "Ανατριχίλων" αυτή τη φορά η ηρωίδα του είναι μια 17χρονη έφηβη και η παρέα της. Το στόρυ είναι αρκετά καλογραμμένο,στο γνώριμο ύφος του συγγραφέα,αλλά αν κάποιος περιμένει να καταφάει τα νύχια του από τον τρόμο, μάλλον επέλεξε λάθος βιβλίο. Και λάθος συγγραφέα. Οι υπόλοιποι απλά απολαμβάνουμε μια καλογραμμένη,καλοστημένη ιστορία,που προσωπικά με έκανε να νοσταλγήσω και τα "Ανατριχιαστικά" μου νιάτα. Για τα μέτρα του, δηλαδή, το βρήκα πολύ πολύ ικανοποιητικό.
0
Καλή επιλογή για "αιγυπτιολάτρεις".
Οποιοδήποτε βιβλίο μιλάει για την Αίγυπτο και τους Φαραώ θα πρέπει να είναι τρομερά κακογραμμένο και βαρετό για να με απογοητεύσει. Και ο "Ακενατόν" οπωσδήποτε ΔΕΝ είναι ούτε το ένα,ούτε το άλλο.
Ο Ζιλμπέρ Σινουέ,'μαέστρος' σε ό,τι αφορά τη μυστηριακή χώρα των πυραμίδων,παρουσιάζει την ιστορία του αιρετικού Φαραώ Ακενατόν,βάσει ιστορικών πηγών και επιστημονικών μελετών. Όμως η αφήγηση δεν είναι καθόλου βαρετή,μιας και έχει επιλέξει το έξυπνο τρικ να παρουσιάσει τις πηγές ειπωμένες μέσα από διαλόγους,ανάμεσα σε 2 σύγχρονους του Φαραώ Αιγύπτιους,αλλά και δύο σύγχρονους της εποχής μας ανθρώπους -έναν ηλικιωμένο καθηγητή αιγυπτιολογίας και μια νεαρή αιγυπτιολόγο και πρώην μαθήτριά του. Μέσα από τις αφηγήσεις των παπύρων και τις λεκτικές αψιμαχίες των δύο επιστημόνων θα ενημερωθούμε για όσα δεδομένα έχουν επιβιώσει ως τις μέρες μας και αφορούν τις μέρες του Ακενατόν -μιας κι ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας και της δράσης του έχουν χαθεί για πάντα,έχουν καταστραφεί ήδη από τα πρώτα χρόνια μετά το θάνατό του.
Ένα άκρως κατατοπιστικό κι ενδιαφέρον βιβλίο για τους λάτρεις της ιστορίας,του μυστηρίου που καλύπτει τη Φαραωνική Αίγυπτο και,φυσικά,του Ακενατόν,αλλά ίσως ένα κάπως βαρετό βιβλίο γι' αυτόν που ψάχνει κάτι απλά για να περάσει την ώρα του.
Την "Τάξη που πετάει" την είχα διαβάσει πολλά πολλά χρόνια πριν,κάπου στα 9 μου. Με θυμάμαι να κλαίω στις τελευταίες σελίδες και να σκέφτομαι πως είναι ένα από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ! Δυστυχώς,τότε την είχα δανειστεί και μετά δεν μπορούσα να την βρω πουθενά για αγορά.
Φέτος τις γιορτές αγόρασα την επανακυκλοφορημένη έκδοση των εκδόσεων Ψυχογιός (να 'ναι καλά οι άνθρωποι,πραγματικά!) 21 χρόνια μετά έκλαψα ξανά στις τελευταίες σελίδες και βεβαιώθηκα -μετά από πολλά πολλά πολλά πολλά πολλά πολλά βιβλία που μεσολάβησαν- πως είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ!
Αληθινό,ρεαλιστικό,απόλυτα συγκινητικό,με μαθήματα ζωής που μένουν στην καρδιά σου για καιρό. Ο Έριχ Κέστνερ,από τους καλύτερους διαχρονικά συγγραφείς παιδικών βιβλίων,αποτυπώνει στη χριστουγεννιάτικη ιστορία του όλον τον μικρόκοσμο ενός κολεγίου αρρένων. Τα γέλια,τα πειράγματα,οι προβληματισμοί,οι χαρές και οι πίκρες των παιδιών,όλα αυτά κι άλλα πολλά ακόμα περιγράφονται με τρόπο γλαφυρό,παραστατικό και πολύ αληθινό,έτσι που φέρνει σε όλους μας αναμνήσεις από τα δικά μας παιδικά και σχολικά χρόνια.
Πρωταγωνιστές -ανάμεσα σε άλλους- μια μικρή παρέα πέντε παιδιών που φαίνεται πως θα έχουν ένα σπουδαίο μέλλον ως ενήλικες. Διαφορετικοί μεταξύ τους,που όμως δεν αφήνουν όσα τους χωρίζουν να μπουν εμπόδιο στη φιλία τους. Έχουν ως πρότυπό τους τον υπεύθυνο καθηγητή του κολεγίου κι έναν καλό φίλο που μένει σε ένα τροχόσπιτο στο διπλανό οικόπεδο. Αυτοί οι δύο ενήλικες είναι οι μόνοι που χωράνε ισότιμα στον παιδικό τους μικρόκοσμο,εκείνοι που τα παιδιά θα επισκεφτούν για να εκθέσουν τα προβλήματά τους ή να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους. Θα δώσουν και θα πάρουν μαθήματα ζωής.
Όσο για τις τελευταίες σελίδες,όπου κλαίω με μαύρο δάκρυ ΚΑΘΕ φορά που διαβάζω το βιβλίο,απλά εκεί αποτυπώνεται τόσο μα τόσο όμορφα και συγκινητικά το πόσο απλή μπορεί τελικά να είναι ευτυχία,αν είσαι αρκετά ευλογημένος ώστε να την πιάσεις. Πράγματα που για τους περισσότερους από εμάς θεωρούνται δεδομένα για ένα μικρό παιδί,που η φτώχεια το έχει αναγκάσει να μεγαλώσει απότομα,δεν είναι. Κι ενώ όλοι ετοιμάζονται για τις σχολικές διακοπές,εκείνο αναγκάζεται να μείνει στο σχολείο γιατί δεν έχει τα χρήματα για το εισιτήριο της επιστροφής. Θα πρέπει λοιπόν να εμφανιστεί ένας ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ για να δώσει τη λύση και να ζήσει ο μικρός Μάρτιν (αλλά και οι αξιαγάπητοι γονείς του) το θαύμα των Χριστουγέννων. Για τη δική του οικογένεια το μεγαλύτερο δώρο είναι να μπορέσουν να είναι μαζί τις γιορτές. Και είναι ένα εξαιρετικό δείγμα ταπεινότητας και απλότητας,που με έκανε να κλάψω με το πόσο καλογραμμένο είναι το συγκεκριμένο σκηνικό και τα πόσα μηνύματα περνάει στην κάθε γενιά,διαχρονικά. Όποιος δεν το έχει διαβάσει δεν θα καταλάβει τι ακριβώς εννοώ - και τον προτρέπω να το διαβάσει το συντομότερο για να το συνειδητοποιήσει κι ο ίδιος!
Μπορεί η "Τάξη που πετάει" να χαρακτηρίζεται παιδικό βιβλίο,όμως θεωρώ πως οποιοσδήποτε ενήλικας θα νιώσει τυχερός όταν το διαβάσει και θα το τοποθετήσει σε περίοπτη θέση στα ράφια της βιβλιοθήκης του. Είναι ένα βιβλίο με αξίες και μηνύματα για κάθε ηλικία,που συγκινεί και μαγεύει και σκορπάει χαμόγελα και δάκρυα σε όποιον έχει την τύχη να το πάρει στα χέρια του και να το διαβάσει. Ειλικρινά!
Αντικειμενικά,με μία λέξη: ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από την πένα του αγαπημένου μου συγγραφέα, εξάλλου! Με το μυθιστόρημά του «Καλοί άνθρωποι σε σκοτεινούς καιρούς» ο Arturo Pérez-Reverte μάς αποδεικνύει για άλλη μία φορά γιατί είναι μία από τις πιο δυνατές και ταλαντούχες πένες της γενιάς του.
Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και πρόσωπα, το βιβλίο αυτό αφηγείται την αποστολή δύο μελών της Βασιλικής Ισπανικής Ακαδημίας, οι οποίοι επιφορτίστηκαν με το καθήκον να ταξιδέψουν στο Παρίσι προκειμένου να αποκτήσουν την περίφημη Encyclopédie, γραμμένη από τον Ντ’ Αλαμπέρ και τον Ντιντερό, απαγορευμένη στην Ισπανία εξαιτίας του περιεχομένου της. Οι δύο επιφανείς ακαδημαϊκοί ξεκινούν το ταξίδι τους γνωρίζοντας μεν ότι θα είναι δύσκολο και επίπονο, χωρίς να φαντάζονται όμως ότι μπορεί επίσης να αποδειχτεί επικίνδυνο. Γιατί οι καινοτόμες επιστημονικές ιδέες που αποτυπώνονται στην Encyclopédie δεν γίνονται δεκτές με ενθουσιασμό από όλα τα μέλη της Ακαδημίας· σε μια Ισπανία που ζει στον σκοταδισμό και υπό τον φόβο της Αιώνιας Τιμωρίας και της Ιεράς Εξέτασης, για κάποιους καθετί καινούριο φαντάζει επικίνδυνο.
Παρ’ όλα αυτά, οι δύο ακαδημαϊκοί θα φτάσουν στο Παρίσι, μια πανέμορφη πόλη που όμως βρίσκεται σε αναβρασμό. Βρισκόμαστε στις παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης και η πόλη παρουσιάζει δύο όψεις: τη λαμπερή εικόνα με τα πολυτελή καφέ, τα κοσμικά σαλόνια και την αριστοκρατία, και τη σκοτεινή πλευρά του φτωχού όχλου, που αναγκάζεται να υπομένει στερήσεις και να ζει σε απελπιστικές συνθήκες. Οι ήρωες μας θα γνωρίσουν και τα δύο πρόσωπα του Παρισιού, ενώ ταυτόχρονα αναζητούν την περίφημη Εγκυκλοπαίδεια και έχουν τη χαρά να συγχρωτιστούν με επιφανείς προσωπικότητες της επιστήμης, της φιλοσοφίας και του πνεύματος.
Εκτός από την εξιστόρηση των γεγονότων που συνέβησαν στο παρελθόν, ο συγγραφέας αφιερώνει ένα σεβαστό μέρος της αφήγησης στο πώς διαχειρίστηκε ο ίδιος τα στάδια συγγραφής του βιβλίου, από την αρχή έως το τέλος του. Τα κομμάτια παρεμβάλλονται σε πρωτοπρόσωπη γραφή ανάμεσα στην τριτοπρόσωπη κυρίως αφήγηση, αποκαλύπτοντας στον αναγνώστη τις πηγές του και προετοιμάζοντάς τον για ό,τι ακολουθήσει στη συνέχεια. Πρόκειται οπωσδήποτε για ένα πολύ έξυπνο τέχνασμα που κάνει το βιβλίο ακόμα πιο ενδιαφέρον, μιας και δεν κουράζει καθόλου – ο Reverte το αποδίδει με μυθιστορηματική γραφή και όχι με ‘στεγνή’ λογοτεχνική ορολογία και ξύλινη γλώσσα, που θα το έκανε να μοιάζει με ένα επιτηδευμένοι, ανοίκειο και κουραστικό ανάγνωσμα.
Όσοι έχουν διαβάσει βιβλία του συγκεκριμένου συγγραφέα γνωρίζουν καλά πως συνηθίζει να πλάθει τις ιστορίες του με έναν εξαιρετικά πιστευτό και αληθοφανή τρόπο, έτσι που ο αναγνώστης αναρωτιέται αν είναι αληθινά ακόμα και εκείνα τα κομμάτια της πλοκής που -εξακριβωμένα- είναι προϊόντα της φαντασίας του. Έτσι κι εδώ κατορθώνει να συνδυάσει τα όσα συνέβησαν πραγματικά με τη γόνιμη και πλούσια φαντασία του, με το αποτέλεσμα να ξεπερνά τελικά κάθε προσδοκία.
Οι περιγραφές είναι εξαιρετικές. Είτε αυτές αφορούν τις πόλεις του Παρισιού και της Μαδρίτης και τα φυσικά τοπία της διαδρομής, είτε τα πρόσωπα και τις περιγραφές των ρούχων, της συμπεριφοράς, των συνηθειών και του τρόπου σκέψης τους, όλα είναι προσεκτικά μελετημένα μέχρι τη λεπτομέρεια. Ο συγγραφέας διένυσε ο ίδιος το δρομολόγιο που ακολούθησαν πριν από τόσα χρόνια οι δύο ακαδημαϊκοί και κατέγραψε κάθε σημείο του με τη μεγαλύτερη πιστότητα· επιπλέον, μελέτησε τα αρχεία της Βασιλικής Ακαδημίας -όπου είναι και ο ίδιος μέλος-, έκανε αυτοψία στα μέρη του Παρισιού όπου σύχναζαν τότε οι ήρωές του, συμβουλεύτηκε μια σεβαστή βιβλιογραφία για όλα όσα αφορούσαν την εποχή και τα σημαίνοντα πρόσωπά της… Αποτέλεσμα, ένα λεπτομερώς προσεγμένο ανάγνωσμα που σέβεται τον αναγνώστη, τον συγγραφέα του, τα αναφερόμενα σ’ αυτό πρόσωπα ή γεγονότα και, πάνω απ’ όλα, τον ίδιο του τον εαυτό.
Μπορεί η συνεχής δράση και οι ανατροπές να βρίσκονται σε δεύτερο πλάνο, όμως η γραφή και το περιεχόμενο μας αποζημιώνουν γι’ αυτό. Εντρυφώντας σε αναφορές και πηγές για βιβλία, πρόσωπα και καταστάσεις εκείνης της εποχής, ο συγγραφέας ‘βομβαρδίζει’ το κοινό του με πληροφορίες, με έναν τρόπο όμως που κάνει τον αναγνώστη να επιζητεί περισσότερες. Εξάλλου, τα θέματα που κυριαρχούν στην πλοκή είναι κάτι παραπάνω από ικανά να διατηρήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον: οι άνθρωποι και οι ιδέες του Διαφωτισμού, οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες στα τέλη του 18ου αιώνα σε Ισπανία και Γαλλία, αλλά και οι συνθήκες στις παραμονές της Επανάστασης είναι μερικά από αυτά.
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η σκιαγράφηση των ηρώων. Από τον ίδιο τον συγγραφέα -που βάζει μοιραία τον εαυτό του στη θέση ενός από αυτούς- και τους κεντρικούς ήρωες, δύο αξιότιμους και «καλούς ανθρώπους», όπως μαρτυρά και ο τίτλος, μέχρι τον ‘κακό’ της υπόθεσης, όσους αποτελούν τον κύκλο των δύο ηρώων σε Μαδρίτη και Παρίσι, αλλά και όσους σύγχρονους βοήθησαν τον συγγραφέα στην έρευνά του. Όλων οι προσωπικότητες ξεχωρίζουν με το δικό τους προσωπικό φως, χαρίζοντας ενέργεια και ζωντάνια στην αφήγηση.
Το «Καλοί άνθρωποι σε σκοτεινούς καιρούς» είναι ένα μυθιστόρημα για τους φανατικούς αναγνώστες του συγγραφέα· για όσους αγαπούν τα ιστορικά γεγονότα και τα βιβλία ανάλογου περιεχομένου· για τους βιβλιόφιλους οπωσδήποτε· για όσους ψάχνουν ιστορίες ξεχωριστές, καλογραμμένες και χορταστικές, που αφήνουν πάντα μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος. Γλυκιά γιατί όντως κάθε σελίδα άξιζε τον κόπο, και πικρή γιατί δεν μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και να τη ξαναδιαβάσεις με τον ενθουσιασμό εκείνου που το κάνει για πρώτη φορά.
Έξυπνο και ενδιαφέρον - η πλοκή θα κερδίσει ειδικά τους βιβλιόφιλους!
Αυτό το βιβλίο απλά το λάτρεψα.Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του Ρεβέρτε που έχουν εκδοθεί στα ελληνικά,και αυτό είναι μέσα στο top 3 μου.Καλογραμμένο,καταιγιστική δράση,ζωντανοί χαρακτήρες,ένας αξιολάτρευτος πρωταγωνιστής,πολύ μυστήριο,ιστορία σε δύο επίπεδα...Από τη μία η αναζήτηση του αυθεντικού βιβλίου κι από την άλλη η "Λέσχη Δουμάς"...Στα συν,το ότι ο πρωταγωνιστής είναι "κυνηγός" βιβλίων και οι πάμπολλες πληροφορίες σχετικά με διάφορα βιβλία,εκδόσεις,βιβλιοπωλεία κτλ.,καθώς και οι σκηνές που περιλαμβάνουν μικρά μαγαζάκια,μυστικές συλλογές και βιβλία,βιβλία,βιβλία... :)
Αν έχετε δει την "9η Πύλη" με τον Τζόνι Ντεπ και σας άρεσε,διαβάστε και το βιβλίο,μιας και η υπόθεση της ταινίας είναι βασισμένη πάνω του!
Αν πρέπει να διαβάσετε μόνο ένα βιβλίο του Ρεβέρτε, επιλέξτε αυτό!
Ακόμα ένα εξαιρετικό βιβλίο του Ρεβέρτε,που συμπληρώνει το top 3 μου από βιβλία του.Αν "Η λέσχη Δουμάς" είναι ένα βιβλίο που θα σύστηνα στους βιβλιόφιλους,αυτό εδώ θα το σύστηνα στους λάτρεις της τέχνης και του σκακιού.Ο Ρεβέρτε αναμειγνύει με θαυμαστό τρόπο το παρελθόν και το παρόν,στήνοντας μια ιστορία χωρίς κανένα κενό,χρονικό,θεματικό,λεπτομερειακό ή άλλο.Είναι φανερό πως ο συγγραφέας κατέχει όχι μόνο τη λογοτεχνική γλώσσα,αλλά κι εκείνη της έρευνας για κάθε ένα από τα αντικείμενα που απαρτίζουν μέρος του έργου του και δε γράφει κάτι στον αέρα,απλά για να το γράψει.Όσοι έχετε μια ιδέα έστω από Ιστορία Τέχνης,θα το καταλάβετε. ;) Το μυστήριο κρατάει ως τις τελευταίες σελίδες, όπου πια φανερώνεται στους αναγνώστες η λύση του,δοσμένη για μια ακόμα φορά με τρόπο που σε καταπλήσσει.Λυπάσαι που θα το αποχωριστείς,κι αυτό και τους ήρωές του.Υπέροχο απλά!
Τον Arturo Pérez-Reverte τον αγαπώ όσο λίγους συγγραφείς. Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του που έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά και πάντα ανυπομονώ για το επόμενο. Ακόμα κι όταν δεν εκπληρώνει όλες μου τις προσδοκίες ή διαφωνώ μαζί του, συνεχίζω να δηλώνω φανατική αναγνώστριά του.
Ο Φαλκό είναι ένας ήρωας που (θα μπορούσε να) έχει να πει πολλά. Είναι μυστηριώδης, γοητευτικός, ικανός, πολυμήχανος, αδίστακτος. Σε μια δύσκολη εποχή, γεμάτη κινδύνους για την Ισπανία, εκείνος ξέρει πώς να ελίσσεται και να φέρνει εις πέρας οποιαδήποτε αποστολή του ανατεθεί. Η επιτυχία του ως κατάσκοπος συναγωνίζεται την επιτυχία του στο γυναικείο φύλο.
Κι όμως, παρόλο που ο ήρωας αυτός με κέρδισε, η ίδια η ιστορία δεν κατάφερε να με κερδίσει. Τη βρήκα πολύ αδύναμη, λίγη. Πολύ μπλα μπλα για το τίποτα, πολλή προετοιμασία για τόσο πενιχρά αποτελέσματα. Πολλές πληροφορίες που προσωπικά δεν με ενδιέφερε να μάθω. Φαντάζομαι πως στους Ισπανούς η ιστορία της δεκαετίας του '30 θα είναι περισσότερο γνώριμη και πολλά από τα γεγονότα που αναφέρονται στην πλοκή οικεία. Σε εμένα δεν ήταν. Και ενώ αγαπώ να μαθαίνω ιστορικά γεγονότα μέσω ενός μυθιστορήματος, εδώ όχι απλά με άφησαν αδιάφορη αλλά και με κούρασαν επιπλέον. Η γραφή του Reverte παραμένει γλαφυρή και πλούσια, όμως εδώ η ίδια η πλοκή τη χωλαίνει. Απλά δεν είναι αρκετή.
Το βιβλίο το διάβασα και δεν με ταλαιπώρησε ιδιαίτερα. Όμως δεν λυπήθηκα που τελείωσε. Λυπήθηκα που ένας χαρακτήρας σαν τον Φαλκό δεν αξιοποιήθηκε όπως του έπρεπε και του άξιζε. Αν ο συγγραφέας επιχειρήσει να επιστρέψει σε αυτόν τον ήρωα, ελπίζω να το κάνει με μια ιστορία αντάξια της προσωπικότητάς του. Και εννοείται πως θα τον ακολουθήσω στις νέες του περιπέτειες!
Πάντα θα ευχαριστώ την καλή μου τύχη και τη μαμά μου,που διάλεξε να μου χαρίσει αυτό το βιβλίο για την Πρωτοχρονιά του 2010.Ήταν η αφορμή για να γνωρίσω έναν συγγραφέα,ο οποίος έμελλε να γίνει ένας από τους top 5 αγαπημένους μου ever.
Η ιστορία της Τερέζα Μεντόθα είναι ιδιαίτερη.Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που ξεκίνησε από τις φτωχογειτονιές της Σιναλόα και κατέληξε να γίνει η βασίλισσα του εμπορίου ναρκωτικών σε 3 ηπείρους.Η πολυκύμαντη ζωή της σημαδεύτηκε από απώλειες και νίκες,χρήματα και αίμα,δάκρυα και πείσμα.Δεν είναι αγαπουλίστικο βιβλίο,είναι σκληρό σε πολλά σημεία του - όχι όμως βάναυσο,αυτό δε θα το έλεγα.Είναι η εν δυνάμει ιστορία όλων των γυναικών που οι άντρες τους ασχολούνται με τα καρτέλ των ναρκωτικών,είναι μια μάχη για επιβίωση σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο.Είναι μια ιστορία ωμά ρεαλιστική,που αφυπνίζει και προκαλεί τόσο προβληματισμό,όσο και θαυμασμό για την ηρωίδα..Είναι τόσο αληθοφανώς γραμμένη,που για αρκετό καιρό μετά την ανάγνωσή του επέμενα να πιστεύω πως πρόκειται για μυθιστορηματική βιογραφία ενός αληθινού προσώπου και είχα φάει τον κόσμο για να ανακαλύψω ποια είναι αυτή η Τερέζα Μεντόθα του βιβλίου!
Περιεκτικό και ενδιαφέρον, αν σας αρέσουν οι πολεμικές ιστορίες.
Ο "Ουσάρος" είναι το πρώτο μυθιστόρημα που έγραψε ο Arturo Pérez-Reverte, πίσω στο μακρινό 1983. Έχοντας διαβάσει όλα του τα βιβλία μέχρι σήμερα, μπορώ να πω πως αναγνωρίζω το ύφος που προφανώς διαμόρφωσε εξαρχής και συναντάμε και στα κατοπινά συγγραφικά του βήματα.
Πρωταγωνιστής αυτής της -μικρής σε έκταση- ιστορίας είναι ο δεκαεννιάχρονος Γάλλος Ουσάρος Φρεντερίκ Γκλυντς, ανθυπίλαρχος του ναπολεόντειου στρατού. Η αφήγηση ξεκινά την παραμονή της πρώτης του μάχης και περιγράφει την προετοιμασία, τις προσδοκίες, το αίσθημα αναμονής που τον έχει κυριεύσει, τη δίψα για δόξα και τιμή στο πεδίο της μάχης. Τις σελίδες του βιβλίου διατρέχουν σκέψεις και συναισθήματα ενός αμούστακου αγοριού που δεν έχει δει ακόμα νεκρό στρατιώτη στη ζωή του, δεν ξέρει πώς είναι να αφαιρείς μια ζωή, που οραματίζεται τη μάχη σαν μια παρέλαση, πάνω στο περήφανο άλογό του, με την αστραφτερή στολή του και το καπέλο του, από την οποία θα βγει αλώβητος και ήρωας. Που θεωρεί το μέλλον σίγουρο, τη νίκη ακόμα σιγουρότερη και που τρέφει για τους "απολίτιστους", "χωριάτες" Ισπανούς μια περιφρόνηση που μετατρέπεται σε λυσσαλέα οργή και μίσος, που τον κάνει να επιθυμεί να τους εξοντώσει μέχρι να μη μείνει κανένας στρατιώτης τους ζωντανός. Που ονειρεύεται ήδη την επιστροφή του στα γαλλικά σαλόνια και στην εκλεκτή της καρδιάς του, με την ταμπέλα του "ήρωα πολέμου" -και ίσως κανένα παράσημο- να τον συνοδεύει.
Η αλαζονεία που του εξασφαλίζει η προστατευμένη ζωή του και η έπαρση των δεκαεννιά του χρόνων θα δοκιμαστούν σκληρά, όμως, όταν μπει για τα καλά στη μάχη σώμα με σώμα και συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είναι ο πόλεμος: όχι δόξα και νικητήρια εμβατήρια και ιαχές για τον αυτοκράτορα, αλλά "αίμα, σκατά και λάσπη". Και τότε, όλη η κοσμοθεωρία του νεαρού Ουσάρου θα αλλάξει εκ βάθρων και το μόνο σίγουρο είναι πως, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, εκείνος δεν θα 'ναι ποτέ πια ο ίδιος άνθρωπος που ήταν πριν το ξημέρωμα εκείνης της μέρας...
Η αφήγηση είναι επικεντρωμένη στη μάχη, στα γεγονότα που διαδραματίζονται ουσιαστικά μέσα σε κάτι περισσότερο από ένα εικοσιτετράωρο. Οι περιγραφές είναι λιτές μα ταυτόχρονα γλαφυρές, αφού μπορεί να μη χρησιμοποιεί ο συγγραφέας πληθώρα λέξεων, όμως όλες τους είναι εξαιρετικά δυνατές και καταφέρνουν να αποδώσουν πλήρως τα τεκταινόμενα. Σε πρώτο πλάνο είναι η συγκεκριμένη μέρα, η τόσο σημαντική για τη ζωή του νεαρού Ουσάρου. Η στρατιωτική ρουτίνα του, η προετοιμασία για τη μάχη, η περιγραφή των γεγονότων, η συμπεριφορά του Ουσάρου και των συντρόφων του. Ο τρόπος που φέρεται και σκέφτεται ο νεαρός Φρεντερίκ αντανακλά κι εκείνον πολλών νεαρών συναδέλφων του.
Σε δεύτερο πλάνο, όμως, μέσα από κάποια περιστατικά, πρόσωπα ή λόγια, αποτυπώνονται και οι απόψεις του Reverte σχετικά με τον παραλογισμό του πολέμου, τη ρεαλιστική φρίκη που συναντά κανείς σε ένα πεδίο μάχης, τις προσδοκίες που διαψεύδονται, το αίσθημα της δόξας και της τιμής που κουρελιάζεται στις λάσπες, τα ανθρώπινα υπολείμματα των άλλοτε περήφανων στρατιωτών με τις αστραφτερές στολές και την άψογη εμφάνισή τους. Ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε σπαθιά και δεν κάνει διακρίσεις σε εθνικότητα, ηλικία, πολεμική εμπειρία ή βαθμό στο στράτευμα. Η ωμή πραγματικότητα της μάχης, οι κραυγές των πληγωμένων, τα λεηλατημένα σώματα των νεκρών, οι εφιάλτες που στοιχειώνουν τους επιζήσαντες, όλα αυτά μαρτυρούν τη ματαιότητα του πολέμου, που γίνεται για μια αυτοκρατορική σημαία και στο όνομα ανθρώπων που ίσως δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους στο πεδίο της μάχης.
Οι δύο αντίπαλοι, Γάλλοι και Ισπανοί, κουβαλούν εξίσου την τραγικότητα του τυφλωμένου πατριώτη που πολεμά μέχρις εσχάτων, δίνοντας τη ζωή του για την πατρίδα. Οι πρώτοι μάχονται για να... εκπολιτίσουν την Ισπανία, μπολιασμένοι με παχιά λόγια των "φωτισμένων" ηγετών τους. Και οι δεύτεροι μάχονται για να υπερασπίσουν τον τόπο τους - έναν τόπο φτωχό, στερημένο, που τους παίρνει ό,τι έχουν και τους πληγώνει και τους σκοτώνει κάθε μέρα, όμως είναι δικός τους. Καθένας έχει δίκιο από την πλευρά του. Αυτό άλλωστε δεν συμβαίνει πάντα σε κάθε πόλεμο; Κάθε πλευρά νομίζει πως το δίκιο είναι με το μέρος της, και η νίκη επίσης.
Και μετά έρχονται ιστορίες σαν αυτή, για να γκρεμίσουν αυτό το σαθρό όραμα και την πίστη για μια αναίμακτη νίκη, που είναι τόσο εύθραυστη όσο ένας πύργος χτισμένος στην άμμο, που θα καταρρεύσει με το πρώτο κύμα. Για να καταδείξουν την κενότητα του ίδιου του πολέμου, τη ματαιότητα των μεγάλων λόγων, το πόσο σύντομη είναι η ζωή και πόσο ιερόσυλο το να τη σπαταλάς για πράγματα που τελικά αποδεικνύονται ανούσια και ανώφελα.
Ο Reverte ξέρει να γράφει. Ξέρει να περιγράφει εξαιρετικά τις εκάστοτε σκηνές - είτε αυτές αφορούν σε μια πολεμική μάχη, σε μια μονομαχία με σπαθιά, στις περιπέτειες του Αλατρίστε, σε ένα μυστήριο κρυμμένο σε έναν ζωγραφικό πίνακα ή μια παλιά εκκλησία, σε οτιδήποτε άλλο με το οποίο έχει καταπιαστεί η πένα του. Τα βιβλία του διακρίνονται για τον ρεαλισμό τους, την αλήθεια τους -είτε αυτή αρέσει είτε όχι- αλλά και για τη λεπτή ειρωνεία και το μαύρο τους χιούμορ. Ακόμα κι εδώ, ακόμα και στις δυσκολότερες στιγμές, μπορεί κανείς να τα διακρίνει όλα αυτά. Και είναι πολύ σημαντικό να καταφέρνει να χωρέσει κανείς λίγο χιούμορ μέσα στο αιματηρό σκηνικό μιας μάχης - έστω κι αν αυτό είναι μαύρο, κατάμαυρο.
Έχουν γραφτεί πολλά βιβλία για τον πόλεμο. Γενικά για τον πόλεμο και ειδικά για συγκεκριμένες μάχες. Πολλά απ' αυτά ίσως είναι καλύτερα, κάποια άλλα προφανώς ογκωδέστερα, με γλαφυρότατες περιγραφές και πληθώρα ιστορικών στοιχείων, χρονολογικούς πίνακες, ιστορικά και μη πρόσωπα... Όμως, αν μου έλεγε κάποιος να επιλέξω ένα βιβλίο που αποτυπώνει ξεκάθαρα την ουσία μιας αληθινής μάχης μεταξύ αληθινών ανθρώπων, χωρίς πλατειασμούς, μεγάλα λόγια, εντυπωσιακές πράξεις και περιττές φιοριτούρες, ένα βιβλίο από το οποίο ξεχειλίζουν τα συναισθήματα που πρέπει στο μέτρο που πρέπει, σίγουρα ο "Ουσάρος" θα ήταν μία από τις πρώτες μου επιλογές.
Ένα ακόμα από τα βιβλία του Ρεβέρτε που αποτελούν την ιερή μου "Αγία Τριάδα" των βιβλίων του! Μία παλιά εκκλησία στη Σεβίλλη,που "σκοτώνει" όποιον προσπαθεί να τη γκρεμίσει. Ένας ειδικός απεσταλμένος-ιερέας του Βατικανού που καλείται να εξιχνιάσει την υπόθεση.Άνθρωποι που επιδιώκουν το γκρέμισμα ή τη σωτηρία του ναού,ο καθένας για τους δικούς του λόγους.Κι όλα αυτά με περιτύλιγμα τη μοναδική ατμόσφαιρα της όμορφης Ισπανίας,με την ώρα της σιέστας και τα έθιμά της,τα μυστικά και τη μουσική της,τους ανθρώπους της με τα 1000+1 πρόσωπά τους και τις συνήθειές τους,τους θρήσκους,τους φιλότεχνους,τους αριβίστες..Ένα εξαιρετικό "πακέτο",γραμμένο από τον μάστερ της Ισπανικής λογοτεχνίας,ένα βιβλίο που θα σας μαγέψει τόσο που δε θα θέλετε να το αφήσετε από τα χέρια σας μέχρι να τελειώσει..Τα έχει όλα,σε απολαυστικά ικανοποιητικές αναλογίες.
Ξεκινώντας να διαβάσεις βιβλίο του Ρεβέρτε, 3 πράγματα πρέπει να έχεις στο μυαλό σου:
1)πρέπει να είσαι συνεχώς συγκεντρωμένος,γιατί αν χάσεις το νόημα,το 'χασες..
2)ακόμα κι αν ξεκινάει βαρετά,στη συνέχεια με τρόπο μαγικό θα σε απορροφήσει και δε θα θέλεις να τελειώσει
3)το τέλος θα είναι,αν όχι λυπητερό,στην καλύτερη γλυκόπικρο(what the hell is "happy end"?)
To "Tανγκό της Παλιάς Φρουράς" είναι μια αποκάλυψη για το νέο αναγνώστη και ένας αγαπημένος σύντροφος από τα παλιά για το φανατικό.Χωρίς αυτό να σημαίνει πως θυμίζει προηγούμενα βιβλία ή πως είναι προβλέψιμο - το αντίθετο: χαίρεσαι που έρχεται αυτός ο παλιός φίλος να σε επισκεφτεί ξανά,με μία εντελώς νέα ιστορία,διαφορετική από όσες έχεις ακούσει ως τώρα!
Ο Ρεβέρτε ως συγγραφέας δε σε αφήνει να "παίξεις" ενώ διαβάζεις(βλέπε κανόνα 1).Η γραφή του μαρτυρά άνθρωπο που ξέρει να χειρίζεται τόσο το λόγο όσο και την πένα και,παρόλο που οι περιγραφές του είναι όσο πρέπει γλαφυρές,παραστατικές ή λογοτεχνικές,δεν είναι ποτέ περιττές.Αναφέρει όσα πρέπει να γνωρίζει ο αναγνώστης για να οικειοποιηθεί την ιστορία - τίποτα περισσότερο,τίποτα λιγότερο.
Γραμμένο σε δύο χρονικά επίπεδα,μεταπηδώντας με χαριτωμένη άνεση και απόλυτη φυσικότητα από το παρόν στο παρελθόν και τούμπαλιν,η ιστορία των δύο κεντρικών ηρώων,του Μαξ και της Μέτσα,προκαλεί,ιντριγκάρει,εξάπτει την περιέργεια και συγκινεί.Ταυτόχρονα,αποκαλύπτεται η ευρεία γκάμα γνώσεων του συγγραφέα και η απίστευτη ικανότητά του να περιγράφει σε λεπτομερέστατο βαθμό από την ταπεινότερη γειτονιά ως το κοσμικότερο σαλόνι και από την ευγενή τεχνική του σκακιού έως εκείνη του κλεψίματος.Για ακόμα μια φορά,αποδεικνύεται "κοσμοπολίτης" συγγραφέας,ικανοποιώντας και αυτήν την πτυχήν του αναγνώστη,εκείνη που αναζητά το γεωγραφικό ταξίδι μέσα στο γενικότερο ταξίδι της ανάγνωσης.
Το λάτρεψα,το αγάπησα και κατατάχτηκε κιόλας ως το τέταρτο πιο αγαπημένο μου βιβλίο του!Ανυπομονώ από τώρα για το επόμενο! :)
Αυτή τη φορά, οι εκδόσεις Διόπτρα προχωρούν σε μια ιδιαίτερη έκδοση που αφορά την αστυνομική λογοτεχνία και μας παρουσιάζουν το μυθιστόρημα της Agatha Christie «Μια σκιά στην ομίχλη» σε μορφή κόμικ!
Η διασκευή και η εικονογράφηση είναι του Emilio van der Zuiden και η αξιόλογη και καίρια μετάφραση στα ελληνικά της Τατιάνας Γαλάτουλα.
Πρόκειται για την πρώτη περιπέτεια του διδύμου Προύντενς Κάουλι και Τόμι Μπέρεσφορντ, ήρωες της σειράς βιβλίων «Tommy & Tuppens». Η ιστορία ξεκινάει το 1915, όταν το κρουαζιερόπλοιο Λουζιτάνια βυθίζεται καθώς ταξιδεύει από τις ΗΠΑ προς την Αγγλία. Ένας από τους επιβάτες ζητάει από μια κοπέλα να παραδώσει ένα άκρως απόρρητο και σημαντικό έγγραφο στην αμερικάνικη πρεσβεία, αμέσως μόλις πατήσει το πόδι της στην Αγγλία…
Στη συνέχεια, μεταφερόμαστε στο Λονδίνο του 1919, όπου συναντιούνται οι δύο ήρωές μας. Νέοι, ονειροπόλοι και ριψοκίνδυνοι, φιλοδοξώντας να πλουτίσουν και να ζήσουν την περιπέτεια, οι δυο τους αποφασίζουν να ιδρύσουν μια ιδιότυπη «εταιρεία τυχοδιωκτών». Την κουβέντα τους ακούει ένας παράξενος άντρας, που τους προτείνει να τους προσλάβει εκείνος. Όμως όλα περιπλέκονται μόλις η Τούπενς ξεστομίζει, άθελά της, ένα όνομα που ασκεί περίεργη επίδραση στον ‘εργοδότη’ τους.
Η υπόθεση αυτή ιντριγκάρει τους δύο νέους και τους οδηγεί στο να μπλεχτούν σε μια περιπέτεια που μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά επικίνδυνη, μιας και αφορά μια υπόθεση διεθνούς κατασκοπείας, στην οποία εμπλέκονται ακόμα και σημαίνοντα πρόσωπα. Στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν τον μυστηριώδη και επικίνδυνο κύριο Μπράουν, που φαίνεται να είναι ο εγκέφαλος της συμμορίας, και να βρουν τη δεσποινίδα Τζέιν Φις και το πολύτιμο έγγραφο που κουβαλάει μαζί της και αποτελεί το κλειδί του μυστηρίου, ο Τόμι και η Τούπενς θα συνειδητοποιήσουν πως όλοι όσοι σχετίζονται με αυτή την υπόθεση είναι εν δυνάμει ύποπτοι και πως ο κίνδυνος παραμονεύει σε κάθε βήμα, απειλώντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή…
Το να μεταφέρεις ή να διασκευάσεις ένα λογοτεχνικό βιβλίο σε κόμικ είναι οπωσδήποτε ενδιαφέρον, όμως εμπεριέχει και ένα ρίσκο. Ιδιαίτερα όταν μιλάμε για ένα κλασικό αριστούργημα μιας δημιουργού όπως η Agatha Christie. Χρειάζεται σκέψη, μελέτη και πολλή προσοχή, ώστε να καταφέρεις να αποδώσεις σωστά την ατμόσφαιρα και να διατηρήσεις το σασπένς. Οι αφηγηματικές περιγραφές που μπορεί να καλύπτονται σε δεκάδες αράδες θα πρέπει να καταφέρουν να «χωρέσουν» σωστά και επαρκώς στις εικόνες, οι εκφράσεις των ανθρώπων να αποδοθούν σε σκίτσα, οι διάλογοι να περιοριστούν σε μπαλονάκια χωρίς να χάσουν τη δυναμική τους. Μια τέτοια έκδοση, λοιπόν, μπορεί να αποδειχτεί τόσο πετυχημένη όσο το πρωτότυπο βιβλίο, κάποιες φορές ανώτερη ακόμα σε σχέση με εκείνο, κάποιες άλλες ελλιπής.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η έκδοση της Διόπτρας είναι -με μια λέξη- αξιοπρεπέστατη. Η δουλειά του Emilio van der Zuiden στα σκίτσα απλά εξαιρετική. Αποτυπώνει με γλαφυρότητα και περιεκτικότητα συνάμα την κάθε σκηνή, αποδίδει αριστοτεχνικά και παραστατικά τις εκφράσεις ή τις κινήσεις των ηρώων, ζωντανεύει ένα Λονδίνο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και ζωγραφίζει μια ολόκληρη ιστορία σε μερικά μόνο καρέ, που όμως είναι αρκετά για να κερδίσουν τις εντυπώσεις και ακόμα και τον δυσκολότερο αναγνώστη. Τα κείμενα είναι επίσης απόλυτα πιστά στον τρόπο ομιλίας και έκφρασης της εποχής, αλλά και «κουμπωμένα» στους ήρωες που αντιστοιχεί το κάθε κομμάτι μονολόγου ή διαλόγου. Μέσα σε ελάχιστες γραμμές, όλα όσα πρέπει να ειπωθούν καταφέρνουν να το κάνουν.
Γενικά, το βιβλίο είναι άψογο και προσεγμένο ως τη λεπτομέρεια. Το χοντρό εξώφυλλο εγγυάται την προστασία του περιεχομένου του, ενώ η εικόνα του δίνει μια πρώτη γεύση της υπόθεσής του. Οι σελίδες αναδίδουν αυτή τη μοναδική μυρωδιά του «φρέσκου» βιβλίου. Η βιβλιοδεσία, η ποιότητα του χαρτιού και των εικόνων, τα χρώματά τους – όλα πιστοποιούν και επικυρώνουν την ποιότητα στην οποία μας έχει συνηθίσει ο συγκεκριμένος εκδοτικός σε ό,τι αφορά τα βιβλία του.
Κατά τη γνώμη μου, κανένας δεν έχει να χάσει τίποτα απολύτως διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Όσοι αγαπάμε ούτως ή άλλως τη λογοτεχνία και την Agatha Christie, θα βρούμε εδώ μια αναζωογονητική εκδοχή ενός βιβλίου της, όπου το μάτι θα μπορεί να «ξεκουράζεται» ταυτόχρονα με την ανάγνωση και να απορροφάται από τη δράση που εκτυλίσσεται στο κάθε καρέ. Όσοι δεν αγαπούν τόσο το διάβασμα ενός αμιγώς λογοτεχνικού βιβλίου, εδώ θα έχουν τη δυνατότητα να διαβάσουν ένα δυνατό δείγμα της δουλειάς της Christie -αυτής της ιέρειας του αστυνομικού νουάρ- χωρίς καμιά δικαιολογία περί κούρασης και χρονοβόρας ανάγνωσης. Και πιθανότατα θα εθιστούν τόσο, που μετά θα ζητάνε περισσότερα!
Προσωπικά, θα ήθελα πολύ να διαβάσω περισσότερες κλασικές ιστορίες σε μορφή κόμικ και ανυπομονώ να τις προτείνω σε όσους φίλους και γνωστούς μου δεν δελεάζονται και τόσο με την επιλογή ενός «παραδοσιακού» βιβλίου. Ο εναλλακτικός τρόπος αποδεικνύεται πως παρουσιάζει εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον!
0
Διαβάστε το!
Η πρώτη διλογία βιολογικού τρόμου από Έλληνα συγγραφέα, τον ταλαντούχο Μανώλη Παλαβούζη, ολοκληρώνεται με το δεύτερο μέρος, «Ο τέταρτος καβαλάρης – Ο όλεθρος».
Σε συνέχεια των όσων εκτυλίχθηκαν στο πρώτο βιβλίο της σειράς, η πανώλη εξακολουθεί να εξαπλώνεται σε παγκόσμια κλίμακα με ταχύτατους ρυθμούς, ενώ η ανθρωπότητα παρακολουθεί τις εξελίξεις ανήμπορη να αντιδράσει και μετρώντας εκατομμύρια νεκρούς καθημερινά. Ο Άλεξ Κομνηνός, η συνεργάτιδά του Σκάρλετ Ο’ Χάρα και η ομάδα τους το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να περιθάλπουν τους ασθενείς και να τους προσφέρουν την ελάχιστη φροντίδα. Οι υπόλοιποι ήρωες, που γνωρίσαμε στο πρώτο βιβλίο, προσπαθούν κι αυτοί να συνεχίσουν τη ζωή τους. Δεν ξεχνούν τους αγαπημένους τους που έχασαν, όμως πλέον προσπαθούν να επιβιώσουν οι ίδιοι εν μέσω μιας πρωτόγνωρης κατάστασης.
Η εξάπλωση της πανώλης στα περισσότερα κράτη της υφηλίου φέρνει στην επιφάνεια και άλλου είδους προβλήματα, που προκαλούν μεγαλύτερες εντάσεις στην ήδη τεταμένη κατάσταση που επικρατεί παγκοσμίως. Θέματα εξουσίας έρχονται στο προσκήνιο, οι σχέσεις μεταξύ των κρατών διαταράσσονται, οι αναπτυσσόμενες χώρες παρουσιάζουν σοβαρές αδυναμίες σε σύγκριση με τον ανεπτυγμένο κόσμο, τα βασικά αγαθά μειώνονται συνεχώς, ενώ ορισμένοι ηγέτες θεωρούν πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να επιβάλλουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους.
Παράλληλα με τα γεγονότα που εκτυλίσσονται εν έτει 2017, παρακολουθούμε και την εξέλιξη της ιστορίας του Πάμφιλου. Ενός ανθρώπου που ξεκίνησε από τη μακρινή Ανατολή, για να καταλήξει στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη, όπου επίσης δεν θα αργήσει να εξαπλωθεί η επιδημία της πανώλης. Πώς θα αντιμετωπίσει ο Πάμφιλος αυτή την εξέλιξη; Θα καταφέρει να γλιτώσει από την αρρώστια; Και ποιο θα είναι άραγε το τέλος της δικής του ιστορίας;
Όσοι είχαμε διαβάσει ήδη το πρώτο βιβλίο του Μανώλη Παλαβούζη, έχοντας ενθουσιαστεί τόσο με το θέμα που επέλεξε να καταπιαστεί όσο και με την εξέλιξη της πλοκής, περιμέναμε με αγωνία το δεύτερο μέρος. Για να δούμε πώς θα προχωρήσουν τα γεγονότα, πώς θα συνεχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι της ιδιαίτερης αυτής ιστορίας ο συγγραφέας, αν θα μας κάνει να συνεχίσουμε να καρδιοχτυπάμε ή αν κάπου θα το «χάσει» και θα πέσει στη παγίδα κάποιας υπερβολής.
Αν κάποιος αναγνώστης φοβόταν αυτό το τελευταίο ενδεχόμενο, μπορεί να ησυχάσει! Η συνέχεια της ιστορίας είναι εξίσου συναρπαστική, εξίσου ενδιαφέρουσα και άκρως αγωνιώδης. Η πλοκή κλιμακώνεται δραματικά, με συνέπεια και με μια φυσικότητα που μοιάζει λίγο τρομακτική, αν σκεφτεί κανείς πόσο καλά (απο)δέχεται ο αναγνώστης το ενδεχόμενο ξεσπάσματος μιας επιδημίας ικανής να αποδεκατίσει τον παγκόσμιο πληθυσμό! Η αφήγηση γίνεται πιστευτή γιατί είναι προσεκτικά δομημένη και καλοδουλεμένη, από μια ταλαντούχα πένα που εξαντλεί σε αυτήν όλη τη δημιουργική της φαντασία κι όλο το πλούσιο εύρος της λογοτεχνικής γλώσσας και έκφρασης. Παραστατικές, λεπτομερείς και ζωντανές εικόνες, γλαφυρές περιγραφές όπου είναι αναγκαίο και κοφτές όπου είναι απαραίτητο, γνώσεις που καλύπτουν όλο το φάσμα του βιβλίου (σχετικά με τη βιολογία, την ιστορία, την αρχιτεκτονική, τη γεωγραφία κτλ.) και τόσες απανωτές ανατροπές και εξελίξεις, που δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για -μια μικρή έστω- ανάσα.
Συγκριτικά με το πρώτο βιβλίο, εδώ τα ψυχογραφήματα των ηρώων δεν είναι τόσο λεπτομερή. Όχι γιατί ο συγγραφέας έχασε ξαφνικά το ταλέντο του σε αυτό, αλλά γιατί πλέον έχουν προτεραιότητα οι εξελίξεις που τρέχουν συνεχώς. Όλος ο πλανήτης είναι σε αναβρασμό· στο προσκήνιο έρχονται όλα εκείνα που μπορούν να προκύψουν από μια παγκόσμια κρίση τέτοιου είδους: παιχνίδια εξουσίας, θέματα επιβίωσης, κρίσεις στις σχέσεις των χωρών, εκμετάλλευση των αδύναμων από τους ισχυρούς, χάος, αναρχία... Το κακό πρόσωπο της ανθρωπότητας μάχεται με το καλό -εκείνο της βοήθειας, της αλληλεγγύης, της έγνοιας για τον συνάνθρωπο-, ενώ η ίδια παλεύει ενάντια σε έναν σκληρό, αμείλικτο εχθρό. Η φύση έχει τον πρώτο λόγο. Αυτή παίρνει, κατά κάποιον τρόπο, την εκδίκησή της και όλοι παρακολουθούν την πορεία αυτού του φαινομένου χωρίς ανάσα. Σοκ προκαλεί, ως σκέψη και μόνο, η εφιαλτικά δραματική μείωση του πληθυσμού, ο ρυθμός της οποίας αναγράφεται στην αρχή κάθε κεφαλαίου.
Εκτός από ένα πραγματικά συναρπαστικό μυθιστόρημα που κόβει την ανάσα, ο Μανώλης Παλαβούζης γράφει μια ιστορία που θα μπορούσε -εν δυνάμει- να είναι κάτι παραπάνω από μια εφιαλτική πιθανότητα. Οι ρυθμοί της ζωής μας, η τεχνολογία και η αλόγιστη χρήση της, η αύξηση του πληθυσμού και η κακοποίηση του πλανήτη από τα ανθρώπινα χέρια δεν μπορούν να μείνουν για πάντα ατιμώρητα. Οι σελίδες αυτού του βιβλίου, εκτός από το να συγκινήσουν και να καθηλώσουν, έχουν επιπλέον σκοπό να αφυπνίσουν, να προβληματίσουν, να παρουσιάσουν ένα ενδεχόμενο που φαντάζει αδύνατο να συμβεί στις μέρες μας – είναι όμως έτσι; Πόσο έτοιμη είναι η ανθρωπότητα να αντιμετωπίσει μια πανδημία τέτοιου είδους; Παρ’ όλα αυτά, όμως, το τελικό μήνυμα είναι η ελπίδα. Αυτή που μας κρατά όρθιους και που πάντα, ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες, θα βρει τρόπο να επιβιώσει και να ανακάμψει.
Βιβλία σαν τη διλογία του «Τέταρτου καβαλάρη» του Μανώλη Παλαβούζη σπάνια έχουμε τη χαρά να βλέπουμε από Έλληνα δημιουργό. Πρωτότυπη ως σκέψη, καλογραμμένη ως ιστορία, συναρπαστική ως αφήγηση. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη σας παρασύρει στους φρενήρεις ρυθμούς της και να μη σας ταξιδέψει, με παραπάνω από έναν τρόπους. Χορταστικό, εθιστικό και καθηλωτικό, το βιβλίο αυτό (αλλά και το πρώτο «αδελφάκι» του) θα σας κάνει να μην το αφήνετε από τα χέρια σας και, την ίδια στιγμή, να μη θέλετε να τελειώσει!
Οι περισσότεροι γνωρίζουν τον Philip Kerr ως έναν από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της αστυνομικής νουάρ λογοτεχνίας, αλλά η ταλαντούχα πένα του «γέννησε» και αρκετά παιδικά βιβλία.
Το «Φρίντριχ, ένας σπουδαίος ντετέκτιβ» είναι ένα από αυτά, καθώς επίσης και το κύκνειο άσμα του σ’ αυτό το είδος.
Η ιστορία διαδραματίζεται στο προπολεμικό Βερολίνο, ανάμεσα στα 1931 και 1933. Ο Φρίντριχ Κίσελ είναι ένα δεκατριάχρονο αγόρι που αγαπάει τις αστυνομικές ιστορίες και τα μυστήρια. Είναι επίσης φανατικός θαυμαστής, γείτονας και φίλος του συγγραφέα Έριχ Κέστνερ, ενώ το Ο Αιμίλιος και οι ντετέκτιβ είναι το αγαπημένο του βιβλίο. Όταν μεγαλώσει, ονειρεύεται να γίνει ένας πραγματικός ντετέκτιβ. Μέχρι τότε όμως αρκείται στο να παριστάνει τον ντετέκτιβ μαζί με τους αγαπημένους φίλους του, τα δίδυμα Άλμπερτ και Βικτόρια. Οι τρεις τους τριγυρίζουν στους δρόμους και τα πάρκα του Βερολίνου με όλη την ανεμελιά της ηλικίας τους, όμως τα πράγματα γύρω τους αρχίζουν να μη δείχνουν πια το ίδιο ανέμελα. Η σκιά του Χίτλερ και του ναζιστικού κόμματος έχει αρχίσει να πέφτει βαριά πάνω από τη Γερμανία και οι πρώτες συνέπειες της πολιτικής του δεν αργούν να φανούν.
Όταν ένας ντετέκτιβ της αστυνομίας ζητά από τα παιδιά να παρακολουθήσουν τις κινήσεις ενός άντρα που θεωρείται κατάσκοπος, ο Φρίντριχ δεν φαντάζεται πόσο θα αλλάξει η ζωή του. Όμως ο ενθουσιασμός του για την «αποστολή» ξεφουσκώνει, όταν ανακαλύπτει πως πρόκειται για τον Έριχ Κέστνερ. Οι τρεις φίλοι μπλέκουν σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι και γίνονται άθελά τους μάρτυρες ενός εγκλήματος. Καθώς ο καιρός περνάει και η Γερμανία αλλάζει πρόσωπο, ο Φρίντριχ νιώθει ότι ωριμάζει απότομα και ότι παράλληλα η παιδική του ηλικία χάνεται σιγά σιγά, παίρνοντας μαζί της την αθωότητά του. Αυτά που θα παλέψει να διατηρήσει τώρα ο Φρίντριχ ανέπαφα είναι η ψυχή του και η πίστη του στο καλό, την αλήθεια και τη δικαιοσύνη…
Λίγοι συγγραφείς μπορούν ν’αναπλάσουν την ατμόσφαιρα της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου με τέτοια πιστότητα όσο ο Philip Kerr. Και πράγματι, ζωντανεύει μπροστά στα μάτια του αναγνώστη με έναν γρήγορο παλμό που ακολουθεί πιστά τις εξελίξεις και με μια συγκλονιστική αληθοφάνεια. Επίσης, λίγοι συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας μπορούν να αποδώσουν μια από τις πιο σκληρές και ζοφερές περιόδους του 20ου αιώνα με έναν τρόπο απλό και κατανοητό, που διαπαιδαγωγεί το παιδί ή τον έφηβο και παρουσιάζει τα γεγονότα χωρίς απόπειρα ωραιοποίησης, αλλά ταυτόχρονα έτσι ώστε να μη μεταδίδουν με ωμότητα τη βαναυσότητα ή τη φρίκη που συναντά κανείς σε ένα αντίστοιχο ενήλικο μυθιστόρημα. Μέσα από τις περιπέτειες του Φρίντριχ και των φίλων του, θίγονται θέματα όπως η άνοδος των Ναζί στην εξουσία, η «θεοποίηση» του Χίτλερ, ο διωγμός των Εβραίων και των αντιφρονούντων, η λογοκρισία, η πλύση εγκεφάλου -ιδίως των νέων ανθρώπων- και η μετατροπή της δημοκρατίας σε ένα επικίνδυνο μόρφωμα. Ταυτόχρονα όμως εξυμνούνται οι έννοιες της παιδικής αθωότητας, του καλού και του κακού, της φιλίας, της εμπιστοσύνης, της πίστης στα ιδανικά και τις αξίες. Μέσα από την αφήγηση, όλα αυτά βρίσκουν τον δρόμο τους για τα μάτια, το μυαλό και την καρδιά του αναγνώστη.
Στο πρόσωπο του Φρίντριχ αποτυπώνονται η ψυχολογία και η προσωπικότητα του Βερολινέζου εφήβου, που βλέπει την καθημερινότητά του και τις συνθήκες της ζωής του να αλλάζουν· κι όχι προς το καλύτερο. Ο ήρωάς μας βλέπει τον αδελφό του να ασπάζεται τη ναζιστική ιδεολογία, τον καλύτερό του φίλο να φεύγει από την πόλη επειδή είναι Εβραίος, τα αγαπημένα του βιβλία να καίγονται λόγω μιας παρανοϊκής μανίας, ανθρώπους του πνεύματος να καταδιώκονται γιατί θεωρούνται επικίνδυνοι για το καθεστώς. Βλέπει τις αξίες με τις οποίες μεγάλωσε να αλλοιώνονται και ο ίδιος νιώθει να παρασύρεται από το νέο, επικίνδυνο αυτό ρεύμα, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Γιατί ο φόβος και η λογοκρισία έχουν εισχωρήσει για τα καλά στη ζωή όλων, παίρνοντας τη θέση της αισιοδοξίας και του αισθήματος ελευθερίας.
Όπως στα περισσότερα βιβλία του Kerr, έτσι κι εδώ «συμμετέχουν» ιστορικά πρόσωπα της εποχής – με πρώτο και καλύτερο τον ομότεχνό του Έριχ Κέστνερ, αλλά και πολλές ακόμα προσωπικότητες του πνεύματος που ήταν αντίθετες στο ναζιστικό δόγμα. Στο σημείωμα που υπάρχει στο τέλος του βιβλίου, ο Kerr αναφέρεται στην τύχη του καθενός κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος του πολέμου. Ο Κέστνερ, ένας σπουδαίος συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας που έχει αγαπηθεί από ολόκληρες γενιές αναγνωστών, συστήνεται εδώ με την πιο ανθρώπινη πλευρά του: ως συγγραφέας που αγαπάει να γράφει παιδικά βιβλία, ως ενήλικας που συναναστρέφεται με παιδιά και απολαμβάνει τον χρόνο που περνά μαζί τους και ως Γερμανός που με θλίψη βλέπει το έργο του να χαρακτηρίζεται επικίνδυνο και να οδηγείται στην πυρά και την πατρίδα του να μετατρέπεται σ’ ένα επικίνδυνο «τέρας», που θέλει να καταλύσει οποιαδήποτε έννοια δημοκρατίας και ανθρωπιάς.
Ο επίλογος είναι αναντίρρητα το πιο συγκινητικό κομμάτι του βιβλίου. Εκεί αποδεικνύεται περίτρανα η ματαιότητα αυτού του καταστροφικού πολέμου. Με έναν αφοπλιστικά λιτό τρόπο, ο συγγραφέας «αποχαιρετά» τον ήρωά του και επιβεβαιώνει ότι, τελικά, ποτέ δεν πρόδωσε τον εαυτό του και τα πιστεύω του – και ίσως να ήταν ένας από τους λίγους που δεν το έκαναν. Από την αρχή ως το τέλος, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα που μορφώνει, προβληματίζει και συγκινεί, κι οπωσδήποτε αξίζει τον αναγνωστικό χρόνο και μια θέση στα ράφια σας.
Καλογραμμένο, συναρπαστικό και (δυστυχώς) μάλλον... τρομακτικά επίκαιρο!
Ο «Τέταρτος καβαλάρης – Η επώαση» είναι το πρώτο μέρος της διλογίας του συγγραφέα Μανώλη Παλαβούζη.
Η ιστορία ξεκινά πίσω στο 1346 μ.Χ., στις στέπες της μακρινής Κιργισίας. Εκεί γεννιέται ένας θανάσιμος εχθρός, με τη μορφή ενός θανατηφόρου ιού. Κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς ξεκίνησε, όμως τα επίπονα συμπτώματά του οδηγούν γρήγορα σε έναν επώδυνο θάνατο. Ένας από τους ανθρώπους που θα έρθουν αντιμέτωποι με αυτόν τον καταστροφικό ιό θα είναι και ο νεαρός Πάμφιλος, ένας ικανός πολεμιστής. Μετά από την επιδημία που έπληξε την πόλη της Κάφφα, επιβιβάζεται, μαζί με τους επιζώντες, σε ένα πλοίο με προορισμό την Κωνσταντινούπολη. Αυτό που κανείς τους δεν φαντάζεται είναι πως μαζί τους θα μεταφέρουν τον ιό αρχικά στη Βασιλεύουσα κι αργότερα και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Στη σύγχρονη Θεσσαλονίκη, ένας εργάτης του μετρό θα έρθει αντιμέτωπος, εντελώς τυχαία, με μια σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη: μία υπόγεια κρύπτη, που χρονολογείται μερικούς αιώνες πίσω. Η περιέργειά του θα τον οδηγήσει στο να ανοίξει τη μολύβδινη σαρκοφάγο που βρίσκεται στην αίθουσα, φέρνοντας έτσι στο φως όχι μονάχα τον σκελετό του ατόμου που θάφτηκε εκεί, αλλά και σωματίδια του θανατηφόρου ιού, που «κοιμόταν» για εκατοντάδες χρόνια.
Σύντομα, μια επιδημία ξεσπά στην πόλη. Κι ακόμα πιο σύντομα απ’ όσο θα φανταζόταν κανείς μετατρέπεται σε πανδημία, παρουσιάζοντας συνεχώς κρούσματα ανά τον πλανήτη. Ο Άλεξ Κομνηνός, επιδημιολόγος του ΚΕΕΛΠΝΟ, μεταβαίνει αμέσως στη Θεσσαλονίκη, ώστε να ενημερωθεί για την κατάσταση. Τα κρούσματα ολοένα πληθαίνουν και η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη με έναν θανάσιμο εχθρό από το παρελθόν: τον Μαύρο Θάνατο, την πανώλη. Το μέλλον όλων είναι αβέβαιο και κανείς δεν ξέρει αν και το δικό του όνομα θα προστεθεί στη μακάβρια λίστα θανάτου, που ολοένα μεγαλώνει…
Ο συγγραφέας έχει επιλέξει να καταπιαστεί με ένα θέμα που η σκέψη του και μόνο προκαλεί τρόμο. Ο εφιάλτης ενός ιού που μεταδίδεται ανεξέλεγκτα είναι ένα σενάριο που μοιάζει με επιστημονική φαντασία, όμως είναι ένα ζήτημα που φαίνεται πως προβληματίζει συχνά πυκνά την ανθρωπότητα. Δεν είναι τυχαίο που έχει επιλεγεί πολλές φορές ως θέμα μιας ταινίας ή ενός βιβλίου.
Η πλοκή του βιβλίου καταφέρνει να συνδυάσει με έναν τρόπο αρμονικό και ισορροπημένο το παρελθόν με το παρόν, ξετυλίγοντας το ιστορικό κουβάρι του ιού και το ταξίδι του στον χρόνο. Με έναν τρόπο που επίσης ακούγεται απόλυτα φυσικός, τον «επαναφέρει» στην εποχή μας. Καθένας από εμάς θα μπορούσε δυνητικά να είναι στη θέση του εργάτη στο εργοτάξιο του μετρό, οπότε το συγκεκριμένο σενάριο δεν φαντάζει καθόλου τραβηγμένο στον αναγνώστη.
Δεκάδες ιστορίες ανθρώπων παρελαύνουν στις σελίδες του εν λόγω βιβλίου. Άνθρωποι που έζησαν στο χθες και το σήμερα, που είχαν οικογένειες και αγαπημένα πρόσωπα που έχασαν, που άφησαν ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο χνάρι στον κόσμο. Άνθρωποι που βίωναν την κάθε μέρα τους ανυποψίαστοι για το επερχόμενο κακό, που ονειρεύονταν, γελούσαν, έκαναν σχέδια για το μέλλον… Και ξαφνικά χάθηκαν, ξεχάστηκαν, έγιναν ένα ακόμη νούμερο στις στατιστικές, ένα νέο θύμα της πανώλης. Σκληρό σαν σκέψη, σκληρό και να το διαβάζει κανείς.
Η γραφή είναι προσεγμένη, ζωηρή, ενώ εξίσου φανερή είναι και η έρευνα που έκανε ο συγγραφέας ώστε να μείνει πιστός στα ιστορικά, επιστημονικά και άλλα γεγονότα που παραθέτει. Αξιοπρόσεκτος ο τρόπος με τον οποίο κατορθώνει να δένει την πλοκή, η οποία όσο προχωρά η υπόθεση γίνεται ολοένα και πιο εθιστική. Κι ενώ πολλά γεγονότα μοιάζουν προδιαγεγραμμένα, κάθε τόσο μια νέα ανατροπή έρχεται να σε κλονίσει και ένας καινούριος θάνατος να σε ταράξει – και αποτελεί ένα μεγάλο επίτευγμα του συγγραφέα το ότι το κατόρθωσε (και) αυτό. Να προσδώσει δηλαδή μια ξεχωριστή ταυτότητα σε όλους ανεξαιρέτως τους ήρωες, κεντρικούς ή δευτερεύοντες, έτσι ώστε το προσωπικό δράμα του καθενός να ενσταλαχτεί βαθιά στην ψυχή του αναγνώστη και να τον λυπήσει για το τέλος του. Δεν συμβαίνει πάντα αυτό· και όταν συμβαίνει σε τόσο μεγάλο βαθμό, οπωσδήποτε αξίζει να αναφερθεί!
Μέσα σε όλο αυτόν τον καταιγισμό των εξελίξεων, η καλοδουλεμένη μορφή του δόκτορα Άλεξ Κομνηνού ξεχωρίζει, καταφέρνοντας να εντυπωθεί στη μνήμη του αναγνώστη ως μια μορφή καθησυχαστική – που, ακόμα κι αν δεν έχει καταφέρει να βρει τη θεραπεία προς το παρόν, μπορεί να δώσει κουράγιο έστω με την επιβλητική του παρουσία, την ψυχραιμία και τη γενικότερη συμπεριφορά του. Η σχέση του με την ειδική απεσταλμένη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, τη Σκάρλετ Ο’ Χάρα, κινείται σε εξίσου γρήγορους ρυθμούς και παρουσιάζει το δικό της ενδιαφέρον· όμως σε καμία περίπτωση δεν υπερβαίνει το κεντρικό μοτίβο της αφήγησης, το κυνήγι με τον χρόνο και τον θανατηφόρο ιό.
«Ο τέταρτος καβαλάρης» είναι ένα από εκείνα τα μυθιστορήματα που εύχεσαι να μην είχαν δεύτερο μέρος. Γιατί, πολύ απλά, δεν αντέχεις να περιμένεις ώσπου να μάθεις τη συνέχεια! Εκπληρώνει στον μέγιστο βαθμό τις προσδοκίες του αναγνώστη κι αποτελεί ένα συναρπαστικό, καλογραμμένο, άκρως συγκινητικό και «εξοντωτικό» από άποψη ρυθμών βιβλίο· ένα αξιόλογο και αξιοπρεπέστατο συγγραφικό ντεμπούτο και ένα από τα καλύτερα του είδους που έχουμε δει από Έλληνα συγγραφέα εδώ και πολύ, πάρα πολύ καιρό!
Ο Αλέξης και η Δανάη ερωτεύτηκαν "με την πρώτη ματιά". Και μπορεί τότε να ήταν νεαρά παιδιά, γεμάτα όνειρα και προσδοκίες για το κοινό τους μέλλον, και μπορεί η ζωή να τους διέψευσε στην πορεία, όμως η αληθινή αγάπη πάντα βρίσκει τον τρόπο να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Και τα όνειρα μπορούν να πραγματοποιηθούν, ακόμα κι αν χρειαστεί να περιμένει κανείς χρόνια ολόκληρα και να περάσει πολλές ξάγρυπνες νύχτες και μέρες που φαντάζουν κενές κι ατέλειωτες.
Η Ευαγγελία Πρατσόλη έχει δημιουργήσει μια σύγχρονη ιστορία, που από τη μία μοιάζει βγαλμένη από παραμύθι αλλά από την άλλη είναι εντελώς ρεαλιστική. Η πλοκή διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που την κάνουν ενδιαφέρουσα και πετυχημένη: έρωτα, φιλία, ίντριγκα, προδοσία, ψέματα, μυστικά, χωρισμούς, επανασυνδέσεις και πολλές εκπλήξεις και ανατροπές... Την εξέλιξη κάποιων γεγονότων μπορεί να τη μαντέψει ο αναγνώστης πριν τα διαβάσει, βέβαια, όμως αυτό καθόλου δεν τον αποτρέπει από το να συνεχίσει την ανάγνωση με την ίδια δίψα, την ίδια περιέργεια και την ίδια αφοσίωση. Κι αυτό γιατί η συγγραφέας ξέρει να χειρίζεται καλά τη γλώσσα, τη γραφή της, την ιστορία που έχει πλάσει με μεράκι και επιμέλεια. Το ύφος του βιβλίου κάνει το περιεχόμενο ακόμα πιο όμορφο, η γραφή "ντύνει" την αφήγηση όπως της πρέπει και της αξίζει και ο αναγνώστης ταξιδεύει: στον χώρο, στον χρόνο, στα πιο βαθιά συναισθήματα, στις πιο μύχιες σκέψεις. Γίνεται συνοδοιπόρος του Αλέξη και της Δανάης, συμπάσχει μαζί τους, θυμώνει με όσα τους χωρίζουν, "καρδουλίζει" με την αγάπη που τους ενώνει, καρδιοχτυπά για την τύχη αυτού του έρωτα, του πρώτου, του αξέχαστου, του άσβεστου, του προδομένου, μα ξεχωριστού.
Ο Αλέξης και η Δανάη είναι δύο καλοδουλεμένοι χαρακτήρες, δύο καθημερινοί άνθρωποι με τα σφάλματα και τις αδυναμίες τους, τα προτερήματά τους, τους φόβους και τις αμφιβολίες τους. Δεν είναι τέλειοι, αλλά είναι αληθινοί. Δεν θυμίζουν καρικατούρες, είναι προσωπικότητες ολοκληρωμένες. Ωριμάζουν μέσα από όσα τους συμβαίνουν, αγαπούν και πληγώνονται, κάνουν λάθη, πέφτουν και ξανασηκώνονται, πεισμώνουν και θυμώνουν, αλλά δεν παραιτούνται. Όταν συνειδητοποιούν τι θέλουν (ο ένας τον άλλον και ένα κοινό μέλλον μαζί) θα κάνουν πέρα τον εγωισμό και την περηφάνια και θα ανοίξουν δρόμο στην αγάπη τους, που ποτέ δεν πέθανε, ώστε να ξανανθίσει. Πιο δυνατή και ζωντανή και γερή από ποτέ. Γιατί, πολύ απλά, αυτοί οι δυο άνθρωποι ήταν εξαρχής γραφτό να είναι μαζί.
"Από την πρώτη ματιά", λοιπόν, το βιβλίο της Ευαγγελίας Πρατσόλη δίνει ένα δείγμα για το τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια και βυθίζει τον αναγνώστη σε μια ιστορία που συναρπάζει, καθηλώνει, συγκινεί. Σε κάνει να χαμογελάς νοσταλγικά στη θύμηση της πρώτης αγάπης, να νιώθεις ευγνωμοσύνη για την ύπαρξη της τωρινής, να ονειρεύεσαι αυτή που θα έρθει. Σε κάνει να χαίρεσαι που υπάρχουν τέτοιες ιστορίες, τέτοια βιβλία. Και σε κάνει να χαίρεσαι που επέλεξες να τα διαβάσεις και να ταξιδέψεις μαζί τους, μένοντας στο τέλος με ένα χαμόγελο στα χείλη και ένα αμυδρό αίσθημα λύπης, γιατί όλα τα ωραία (βιβλία) κάποτε τελειώνουν...
Υπάρχουν βιβλία που, τελειώνοντάς τα, νιώθεις μια βαθιά ικανοποίηση που τα διάβασες. Μια ιδιαίτερη χαρά. Έναν ενθουσιασμό για το happy end των ηρώων, λες και είναι δικοί σου άνθρωποι.
Υπάρχουν βιβλία που, τελειώνοντάς τα, νιώθεις έναν κόμπο στον λαιμό από συγκίνηση επειδή αυτό ήταν, δεν έχει άλλο. Μια αδιόρατη θλίψη που δεν θα σου κρατήσουν άλλη συντροφιά οι ήρωές τους στο εξής - τουλάχιστον με αυτή την αίσθηση του άγνωστου και της ανακάλυψης, που κουβαλά μαζί της η πρώτη ανάγνωσή τους.
Και υπάρχουν βιβλία που, τελειώνοντάς τα, νιώθεις απλά ΤΥΧΕΡΗ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ που είσαι αναγνώστρια και τα διάβασες, που τα επέλεξες, που επένδυσες τον χρόνο σου στην ιστορία τους, που είχες την ευκαιρία να γίνεις μάρτυρας όλων εκείνων των υπέροχων γεγονότων που κρύβονται στις σελίδες τους.
Το "Μαργαριτάρι της Ροδεσίας" της Μαρίας Στεφάνου είναι ένα τέτοιο βιβλίο. Ένα από εκείνα τα σπάνια κοσμήματα της λογοτεχνίας, που δικαιώνει τον τίτλο του. Χωρίς φανταχτερά μα περιττά στολίδια, λαμπερό, αρχοντικό, αγνό, πολύτιμο, πανέμορφο - όπως ένα αληθινό μαργαριτάρι. Ένα κόσμημα για κάθε βιβλιοθήκη.
Tι να πρωτοπώ; Το λάτρεψα, από την αρχή ως το τέλος του.
Νομίζω πως σε 316 σελίδες συμπυκνώνεται μια ιστορία αγάπης τόσο δυνατή, ισχυρή, παθιασμένη, πολύπλοκη και χορταστική από κάθε άποψη, που δεν αφήνει κανέναν αναγνώστη ασυγκίνητο. Μια ιστορία που όλες θα επιθυμούσαμε να ζήσουμε. Μια ιστορία που, ακόμα και στις δύσκολες και σκοτεινές στιγμές της, η αγάπη, η ελπίδα και η πίστη βρίσκουν τον τρόπο να ανθίζουν και να διαπερνούν τα σκοτάδια, δείχνοντας τον δρόμο προς το φως. Υπενθυμίζοντας με τον καλύτερο τρόπο πως τα όνειρα μπορούν να βγουν αληθινά, αρκεί να πιστέψουμε σε αυτά με όλη μας την καρδιά, και πως η αγάπη είναι το υπέρτατο αγαθό και το πολυτιμότερο όπλο μας στην πάλη με τη δύσκολη, ρεαλιστική καθημερινότητα.
Οι κεντρικοί ήρωες, ο Έντουαρντ και η Μάντριγκαλ, επίσης με κέρδισαν απόλυτα - ο καθένας με τον τρόπο του.
Ο Έντουαρντ είναι πράγματι ο βασιλιάς του παραμυθιού. Όμορφος, δίκαιος, προσγειωμένος, ήρεμος και ευγενικός. Με πλήρη επίγνωση του καθήκοντός του, αποφασίζει να παντρευτεί ξανά προκειμένου να φέρει στον κόσμο έναν διάδοχο για τη Ροδεσία, αποφασισμένος όμως να μην αγαπήσει τη δεύτερη σύζυγό του, μιας και νιώθει πως η καρδιά του πέθανε μαζί με την πρώτη. Πιστός, αφοσιωμένος, παθιασμένος. Κι όμως, η Μάντριγκαλ θα βρει τον δρόμο για την καρδιά του και θα καταφέρει να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και τα τείχη που έχει ορθώσει γύρω του εκείνος. Και τότε ναι, ο Έντουαρντ θα μετατραπεί στον άντρα εκείνον που κάθε γυναίκα (όλες κρύβουμε ρομαντισμό μέσα μας, ας το παραδεχτούμε!) ονειρεύεται!
Η Μάντριγκαλ... Μια ηρωίδα που αξίζει για εκατό. Όμορφη, με μια καρδιά γεμάτη αγάπη και αφοσίωση για τους ανθρώπους της. Έχοντας επίσης χάσει τον αγαπημένο της, δέχεται να γίνει γυναίκα του βασιλιά, ελπίζοντας σε έναν ήρεμο γάμο αμοιβαίας κατανόησης, συμπάθειας και σεβασμού. Όμως η αγάπη θα πλέξει τα μαγικά της δίχτυα γύρω από την καρδιά της, και η Μάντριγκαλ θα θελήσει να γίνει η μόνη βασίλισσα της καρδιάς του Έντουαρντ. Θα βάλει λοιπόν τα δυνατά της να το πετύχει, χωρίς να ξέρει πως αρκεί και μόνο να είναι ο εαυτός της ώστε τελικά να τα καταφέρει.
Οι σκηνές ανάμεσά τους ξεχωριστές, εκρηκτικές, απολαυστικές, άκρως παθιασμένες. Από τις καλύτερες σκηνές που έχω διαβάσει σε ανάλογα βιβλία, ειλικρινά! Η μία καλύτερη από την άλλη. Η χημεία τους ξεσηκωτική, τα βλέμματά τους όλο φωτιά, ο δεσμός μεταξύ τους κάθε φορά δυνατότερος. Ο έρωτας υποβόσκει, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να χτυπήσει με τα βέλη του. Οι αναγνώστες έχουν ήδη ερωτευτεί τους ήρωες, μένει τώρα να παραδεχτούν κι εκείνοι τι νιώθουν ο ένας για τον άλλον.
Η Μαρία Στεφάνου είναι μια συγγραφέας που, πέρα από το αναμφισβήτητο λογοτεχνικό της ταλέντο -το οποίο έχει αποδείξει πως διαθέτει στη διάρκεια της πορείας της- γνωρίζει και ξέρει πώς να χρησιμοποιεί την ελληνική γλώσσα και τον λόγο. Μπορεί να ακούγεται κάπως οξύμωρο αυτό -ίσως θα πει κάποιος, "ποιος συγγραφέας δεν ξέρει/δεν μπορεί να το κάνει;-, όμως οι έμπειροι αναγνώστες γνωρίζουμε καλά πως αυτό δεν είναι πάντα αυτονόητο. Λοιπόν, είναι υπέροχο να διαβάζεις μια όμορφη, συναρπαστική ιστορία, που είναι εκτός από καλοκαμωμένη και καλογραμμένη, προσεγμένη, πλούσια και εκφραστική.
Έχοντας διαβάσει αρκετά βιβλία που ανήκουν στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, θέλω να πω με το χέρι στην καρδιά πως ελάχιστα από αυτά έχω απολαύσει τόσο πολύ όσο αυτό, χωρίς καθόλου να νιώσω πως κουράζομαι ή βαριέμαι, ούτε για μια σελίδα! Από κάθε άποψη, είναι εφάμιλλο των καλύτερων ιστοριών που έχει να επιδείξει το είδος από φτασμένες συγγραφείς του εξωτερικού, και δεν έχει τίποτα μα τίποτα να ζηλέψει από πολλά best sellers. Και όσοι με ξέρετε, ξέρετε επίσης πως δεν είμαι υπερβολική στα λόγια μου (μάλλον το αντίθετο συμβαίνει πολλές φορές!)
Θα ήθελα να διαβάσω περισσότερες ρομαντικές ιστορίες εποχής από την πένα της ταλαντούχας κ. Στεφάνου. Και, μιας και η ίδια δηλώνει πιστή Ροδεσιανή, θα ήθελα να διαβάσω μελλοντικά και τις ιστορίες άλλων ηρώων και ηρωίδων που εμφανίζονται εδώ. Προσωπικά, ξεχώρισα τον χαρακτήρα της Εστέλα, την οποία βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κοπέλα. (Έξτρα credits στη συγγραφέα και για την ιδιότητα που της έδωσε, "προικίζοντάς" τη με καινοτόμες ιδέες και πρακτικές για την εποχή της.) (view spoiler)
Πραγματικά, θα μπορούσα να... παραληρώ για πολλή ώρα ακόμη γι' αυτό το βιβλίο. Όμως τα πολλά λόγια είναι περιττά. Γι' αυτό, θα πω απλά και περιεκτικά το μόνο που χρειάζεται να ξέρετε: ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!