Η πρώτη μου επαφή με τον Μουρακάμι ήταν το Νορβηγικό Δάσος ( το οποίο λάτρεψα), εδώ όμως χάθηκα απο την απίστευτη φλυαρία που υπάρχει. Καταρχάς σου δίνεται η αίσθηση ότι η κεντρική ιστορία του βιβλίου γράφτηκε με το ζόρι πάνω από την υπο-ιστορία του πολέμου ( Μια εκ των πολλών) . Ασχολούμαστε με τα πάντα εκτός απο τον κεντρικό πρωταγωνιστή, με περιγραφές διάφορων γεγονότων που δεν εξυπηρετούν με κανένα τρόπο εν τέλει την εσωτερική κάθαρση του. Το βιβλίο εμπεριέχει αρκετές σουρεαλ περιγραφές ( όπως και χαρακτήρες) οι οποίες και πάλι, δεν έχουν λόγω ύπαρξης στο βιβλίο, δεν έχουν ενταχθεί οργανικά σε αυτό , οπότε για εμένα λειτουγούν και εναντίον του αναγνώστη.