Λοιπόν κοίτα που ο Saramago έγινε καλός μου φίλος! Όταν πήρα στα χέρια μου το συγκεκριμένο βιβλίο ήμουν ήδη εξοικειωμένος με το ιδιαίτερο συγγραφικό του στυλ από το "Περί Τυφλότητος"... Τι ιδιαίτερο δηλαδή, αντικειμενικά κουραστικό, αφού ο άνθρωπος έχει τσακωθεί με τα σημεία στίξης. Αν ξεπεράσεις το εμπόδιο των προτάσεων που μπορεί να καλύπτουν μισή σελίδα με αποτέλεσμα να παλεύεις με το μυαλό σου να συμμαζέψεις λέξεις και σκέψεις επί σκέψεων του συγγραφέα τι απομένει; Μια απίστευτα ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που η αγωνία χτίζεται λέξη-λέξη μέχρι την τελευταία σελίδα. Η χρήση του Doppelgänger από τον Saramago γίνεται με πρωτοφανή μαεστρία και επιδεξιότητα και δεν υπάρχει ούτε μια φορά στη πλοκή μια εύκολη, απλοϊκή εξήγηση. Είναι σίγουρο ότι θα διαβάσω κι άλλα βιβλία του συγγραφέα, και τολμώ να πω ότι για μένα ο Saramago ήταν η αποκάλυψη της χρονιάς!