Δεν υπάρχει κανένα προφανές αρνητικό στοιχείο κι ωστόσο για κάποιον απροσδιόριστο λόγο το βιβλίο δεν κατόρθωσε να με απορροφήσει. Το νοσηρό παιχνίδι του/της serial killer (ας μην κάνω spoiler) μαζί με όλα τα ηθικά διλήμματα που συνεπάγεται, ενώ θεωρητικά φαντάζει άκρως ενδιαφέρον, νιώθω ότι δεν μεταδίδεται ικανοποιητικά και κράταει τον αναγνώστη απ' έξω, δίχως να τον εμπλέκει συναισθηματικά ή να τον προβληματίζει ουσιαστικά. Καλή η γραφή, ενδιαφέροντες οι ήρωες, οι σκέψεις και οι ζωές των οποίων παρουσιάζονται ικανοποιητικά. Ενοχλητικά κλισέ ή plot holes δεν υπάρχουν (με εξαίρεση μία πολύ συγκεκριμένη επιβίωση που δεν στέκει με τίποτα, αλλά αυτό είναι πταισματάκι). Θα βρείτε εύκολα ποιος κρύβεται πίσω από όλα, οπότε μην περιμένετε ανατροπή. Παρόλο που προφανώς δεν ενθουσιάστηκα, θεωρώ ότι ο Arlidge αξίζει σίγουρα μια ευκαιρία από όλους τους λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας, καθώς έχει πράγματι να προσφέρει κάτι καινούριο.