Η εκ πρώτης όψεως ενδιαφέρουσα λογοτεχνική προσέγγιση της κυτταρικής μνήμης, πλεγμένη εξαίρετα με τις αγωνίες και τα απτά προβλήματα ανάρρωσης της πρωταγωνίστριας-αφηγήτριας, θυσιάζεται τραγελαφικά στον βωμό του μεταφυσικού, του γελοιωδώς νομιμοποιημένου ανήθικου (η δότρια προστάζει και η δόλια πρωταγωνίστρια δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει την μεταμοσχευμένη της καρδιά… έλεος!) και μιας προχειρότητας που πασχίζει να μπαλώσει τα plot holes. Αδιάφορη η τελική ανατροπή, υπερβολική η χρήση επιτηδευμένου σασπένς που κουράζει όλο και περισσότερο… Σίγουρα ένα από τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει.