Διαβάζοντας το βιβλίο, αισθάνθηκα πως κρατούσα στα χέρια μου κάτι περισσότερο από μια απλή ανθολογία γοτθικών ιστοριών· ήταν μια κατάβαση σε έναν κόσμο, όπου το σκοτάδι δεν είναι απλώς το φόντο, αλλά η ουσία. Αυτό που με κέρδισε από την πρώτη στιγμή, ήταν η επιλογή των συγγραφέων: γυναίκες που, αν και συχνά παραγνωρισμένες, αποδεικνύουν πως το γοτθικό δεν ανήκει αποκλειστικά στους Poe, Le Fanu ή Stoker. Αυτό που εκτίμησα ιδιαίτερα είναι, ότι οι ιστορίες δεν περιορίζονται στον απλό τρόμο, αλλά μεταφέρουν μια βαθύτερη, σχεδόν υπαρξιακή αγωνία. Σελίδα τη σελίδα, έβρισκα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν αυτό που πραγματικά στοιχειώνει αυτές τις ιστορίες είναι τα φαντάσματα ή οι ανθρώπινες εμμονές, η απώλεια και ο φόβος του αγνώστου. Η ατμόσφαιρα είναι πυκνή, σχεδόν ασφυκτική, γεμάτη μελαγχολία και μια αίσθηση ανείπωτου τρόμου που δεν βασίζεται στο προφανές, αλλά στο υποδόριο. Η μετάφραση και η επιμέλεια με ικανοποίησαν απόλυτα, αφού κατάφεραν να διατηρήσουν το ύφος και τη γλωσσική υφή της εποχής χωρίς να κουράζουν. Νιώθω πως αυτή η συλλογή δεν είναι απλώς μια ακόμη βικτωριανή ανθολογία, αλλά ένας καθρέφτης μιας εποχής που φοβόταν τον θάνατο όσο και τον ίδιο της τον εαυτό. Αν αγαπάς το γοτθικό με τη λεπτότητα και τη λυρικότητα που του αξίζει, τότε θα βρεις εδώ κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Το εξώφυλλο είναι, δυστυχώς, πολύ κακό.