ID #41353 | ημερομηνία: 2020-10-10
Δημήτριος Ντούρλιας | 3 κριτικές
Δυνατό και καθηλωτικό
Μετά το πρώτο του μυθιστόρημα, την "Θεραπεία", και την πολύ καλή εντύπωση που μου έκανε το ταξίδι μέσα από τα μονοπάτια της ψυχής ενός διαταραγμένου ψυχικά ανθρώπου, δεν μπορούσα να μην πιάσω και το αμέσως επόμενο βιβλίο του συγγραφέα, "Το δέμα". Και έκανα πολύ καλά... Καθώς "Το δέμα" είναι σαφέστατα ανώτερο, κατά την άποψη μου, από το πρώτο του έργο. Πιο ολοκληρωμένο, με καλύτερη πλοκή και με σαφή υπόθεση την οποία ο αναγνώστης μπορεί να την αντιληφθεί και να την παρακολουθήσει από την αρχή.
Η Έμα Στάιν είναι μία διακεκριμένη ψυχίατρος που δίνει μία διάλεξη σε ένα συνέδριο, στο οποίο, προκειμένου να ξεφύγει από ένα ανηλεές σφυροκόπημα ερωτήσεων και μίας ατμόσφαιρας έντονης αμφισβήτησης, ομολογεί το υποκείμενο της έρευνας της. Αποκαμωμένη το βράδυ γυρνά στο ξενοδοχείο της, αλλά εκεί πέφτει θύμα επίθεσης από έναν άγνωστο άντρα. Ξυπνά στο νοσοκομείο και όλα δείχνουν πως ο άντρας που της επιτέθηκε δεν είναι άλλος, από έναν καταζητούμενο δολοφόνο που ήδη έχει σκοτώσει 4 γυναίκες. Όμως αυτή ακόμα ζει. Γιατί; Όσα συνέβησαν έγιναν στην πραγματικότητα ή είναι προϊόν μίας νοσηρής φαντασίας που ξυπνάει μνήμες από τα δύσκολα παιδικά της χρόνια; Και ξαφνικά ένα δέμα που έρχεται στην πόρτα της πυροδοτεί μία αλληλουχία γεγονότων που με τίποτα δεν μπορεί να ελέγξει.
O Sebastian Fitzek σε αυτό του το μυθιστόρημα δημιουργεί μία πλοκή με πολυσχιδή δράση. Η κεντρική ηρωίδα, η Έμα, την μία στιγμή έχει ξεκάθαρες τις εικόνες όσων της έχουν συμβεί στο μυαλό της και την άλλη στιγμή αμφιβάλει. Στα ερωτήματα που προκύπτουν και στην προσπάθεια να τα απαντήσει, πέφτει σε μία νοητική άβυσσο, παρασέρνοντας μαζί της και τους αναγνώστες. Αυτό είναι το μεγάλο ατού του βιβλίου. Ο αναγνώστης ζει μέσα από τα μάτια της Έμα την υπόθεση και παραδόξως πως, την πιστεύει! Δεν μπορεί να είναι πια τόσο διανοητικά άρρωστη. Κάποια λογική εξήγηση υπάρχει για όλα.
Εννοείται πως όλο το βιβλίο έχει μία ταχύτητα και μία ροή που μπορεί να το τελειώσει οποιοσδήποτε απροβλημάτιστα. Σε ένα δύο σημεία μόνο, ενδεχομένως κάποιος θα χρειαστεί να γυρίσει κάποιες σελίδες για να προσέξει λίγο καλύτερα, αλλά κατά τα άλλα, η υπόθεση σε βάζει στον ρυθμό της. Οι χαρακτήρες όλοι είναι μυστήριοι, μυστικοπαθείς και απρόσιτοι. Δημιουργούν μία σκοτεινή και απαισιόδοξη ατμόσφαιρα, που δένει βέβαια με τα παιχνίδια που μπορεί να παίξει το μυαλό σε κάποιον που έχει προδιάθεση για ψυχικά νοσήματα. Όμως οι ανατροπές είναι αυτές που προκαλούν και σε αυτό το έργο του Fitzek, τις μεγαλύτερες εκπλήξεις. Με αποκορύφωμα φυσικά το τέλος που έρχεται με οδυνηρό τρόπο να αποκαλύψει την τρομερή αλήθεια.
Ο Sebastian Fitzek δεν έχει γνωρίσει αδίκως την τεράστια συγγραφική επιτυχία. Καταρχάς είναι ένας γνώστης του αντικειμένου που κάθε φορά περιγράφει. Γράφει απλά, καθημερινά και έτσι υπάρχει μία σύνδεση με τον αναγνώστη που διαφέρει παρασάγγας από το επιτηδευμένο λεξιλόγιο ενός επιστήμονα της ψυχολογίας ή της ψυχιατρικής. Οι υποθέσεις του είναι πρωτότυπες, με πλοκή ικανή να κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο και ανατροπές που εκπλήσσουν. Όλα αυτά είναι στοιχεία που κάνουν ένα βιβλίο επιτυχημένο και φαίνεται πως ο Fitzek αυτή τη συνταγή την έχει πια κατακτήσει!