Η συγγραφέας δίνει μια οικεία εικόνα της καθημερινότητας και πως αυτή μπορεί να μας απομακρύνει από τους δικούς μας ανθρώπους που ζούμε στο ίδιο σπίτι. Δείχνει πως μπορεί κάποιος λόγο της συνήθειας να μην δίνει τόσο σημασία σε αυτά που γίνονται γύρω του με αποτέλεσμα να μην γνωρίζει τα ίδια του τα παιδιά αλλά και τον άντρα, όσο καλά νόμιζε. Είναι ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο και κάποιες φορές βαρετό. Μπορεί να γυρνάει πίσω στον χρόνο και να ξανά έρχεται στο τώρα , αλλά συνδέει κάποια από τα κομμάτια του παζλ του μυστηρίου για την εξαφάνιση της κόρης με ελάχιστες ανατροπές. Δεν είναι ένα μυθιστόρημα που με ενθουσίασε και δεν θα το έλεγα και ιδιαίτερα συναρπαστικό. Ενώ μου ήταν ξεκάθαρο για το τι γίνεται με την Ναόμι στο τέλος με άφησε τελείως μπερδεμένη.