Η Μάργκαρετ Άτγουντ φαντάζεται τον κόσμο του μέλλοντος και τον σκιαγραφεί με λεπτομέρεια μέσα από τα μάτια μιας εκ των πιο αδικημένων αυτής της αποκρουστικής καινούριας κοινωνίας, με τρόπο απλό αλλά γλαφυρό, έντονα συναισθηματικό και αναπάντεχα ωμό. Το κείμενο ρέει γρήγορα και με συνοχή, τα σημεία-κλειδιά είναι σαφή και τεκμηριωμένα και κατανοητά, η αφήγηση είναι προσεγμένη και ομοιόμορφη και σ’ αφήνει στο τέλος με ένα αίσθημα αδικίας. Η απώλεια, η επιπεδότητα της ζωής χωρίς φιλικούς και συντροφικούς δεσμούς και η έμφυτη κοινωνική ανάγκη του ανθρώπινου νου υπερτονίζονται και προβληματίζουν, όπως και η ανατριχιαστική διαχρονικότητα της κατά τ’ άλλα δυστοπικής θεματολογίας. Πρόκειται για ένα ήπιο μυθιστόρημα που όμως θέτει πολλούς προβληματισμούς σχετικά με την επικαιρότητα και την πορεία μας στον χρόνο, ένα σύγχρονο κλασικό που έχει φωνή και δικαιούται να ακουστεί. Διαβάζεται εύκολα, είναι μικρό και έχει να πει πολλά για τις ανάγκες του ανθρώπου και την ευθραυστότητα της σταθερότητας που νομίζουμε πως υπάρχει στις ζωές μας. Νομίζω πως θα κάνει πολύ καλή εντύπωση στους αναγνώστες της δυστοπικής και δραματικής λογοτεχνίας.