Το κοινωνικό αυτό μυθιστόρημα έχει ενδιαφέρουσα πλοκή, απλή γραφή και καταπιάνεται με θεσμούς και διαχρονικά προβλήματα όπως οι οικογενειακές σχέσεις, η φιλία, η μητρότητα, η εφηβική σεξουαλικοτητα, το ηθικό και συναισθηματικο δίλημμα μιας άμβλωσης, η αναμονή μιας υιοθεσίας. Μου άφησε διφορούμενα συναισθήματα. Συμφωνώ με την άποψη ότι συχνά οι άνθρωποι μεγαλώνοντας πέφτουν σε τέλμα και παύουν να διευρύνουν τους ορίζοντες τους και να δουλεύουν τις σχέσεις τους με τους δικούς τους. Όμως διαφωνώ στο ότι η μποέμικη ζωή σε κάνει σε κάθε περίπτωση πιο σοφό και γεμάτο με αγάπη και κατανόηση άνθρωπο. Αυτός ο διαχωρισμός στις δύο μητέρες που η μία ειχε πάντα μια καλή κουβέντα να πει, ενώ η άλλη είχε μια επιφανειακη σχέση με τα παιδιά της, μου κάνει πολύ άσπρο - μαύρο. Ήθελα να ξεφύγει λίγο από το κλισέ η βολεμένη αστή και η αντισυμβατική καλλιτέχνιδα. Εν κατακλείδι διαβάζεται ευχάριστα αλλά δεν είναι το είδος της λογοτεχνίας που σου μένει.