Ο Νίκος Καζαντζάκης ζωντανεύει ξανά μετά από πολλά χρόνια μέσα από το αδημοσίευτο βιβλίο του και θυμίζει σε όλους εμάς τι θα πει ατόφια λογοτεχνία. Ένα κείμενο με ολοζώντανους ήρωες που χαίρονται, πονούν, αναζητούν δικαίωση ή προκαλούν αδικία. Υπήρχαν πολλά σημεία που ήθελα να υπογραμμίσω. Ένα όμως ξεχώρισε: «-Πώς πρέπει ν’ αγαπούμε το Θεό; -Αγαπώντας τους ανθρώπους. -Πώς πρέπει ν’ αγαπούμε τους ανθρώπους; -Μοχτώντας να τους φέρουμε στο σωστό δρόμο. -Ποιος είναι ο σωστός δρόμος; -Ο ανήφορος». Ο συγγραφέας φανερά φοβισμένος για το μέλλον των ανθρώπων της εποχής -αφού μόλις έχει τελειώσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος- βγάζει μια κραυγή προκειμένου να κινητοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερους πνευματικούς ανθρώπους να προστατέψουν την αλλαγή του κόσμου που σύντομα έρχεται και θα αποβεί μοιραία για τους νέους και τα παιδιά. Πριν κλείσω, θέλω να τονίσω την πιο καλογραμμένη στα δικά μου μάτια σκηνή, που δεν ήταν άλλη από τον θάνατο του πατέρα, ο οποίος από τον θυμό του για τον επερχόμενο θάνατο λυγίζει τα σίδερα του κρεβατιού. Οι κραυγές των γύρω πλαισιώνουν άψογα τη σκηνή που καταλήγει να είναι παντελώς ρεαλιστική. Ό,τι και να πω νομίζω πως θα είναι ελλιπές. Όσοι αγαπάτε τον Καζαντζάκη, διαβάστε το. Όσοι δεν έχετε έρθει σε επαφή ποτέ μαζί του, προσπαθήστε το.