ID #3393 | ημερομηνία: 2020-06-10
Δελλή Χαρά (μη εγγεγραμμένος χρήστης) |
79 κριτικές
Una noche mas...
Αριδαία. Μια κωμόπολη στο Νομό Πέλλας κάτω από την προστατευτική σκιά του Βόρα και των πυκνών δασών του. Η αφετηρία του ταξιδιού μας.
Ισμήνη. Εμμονική με την τελειότητα. Δέσμια των στερεοτύπων, χωρίς να νοιάζεται για τα δικά της θέλω. Στο παρά πέντε του γάμου της όμως όλα αλλάζουν, και μια αόρατη δύναμη της στέλνει μηνύματα πως μάλλον πρέπει να αναθεωρήσει τις κινήσεις της…
Κανένα αύριο δεν είναι δεδομένο
“Αλλά και για όλα εκείνα τα συναισθήματα που δεν εξέφρασες ποτέ επειδή σιώπησες, ενώ ήθελες να ξεσηκωθείς, να αντιταχθείς, να διαφωνήσεις. Να τσακωθείς, ν’ αρνηθείς, να υψώσεις το ανάστημά σου και να πεις όλα όσα ήξερες πως έπρεπε να δηλώσεις, όλα όσα ήταν το δικό σου δίκιο, η δική σου άποψη, το δικό σου «Φτάνει πια, μέχρι εδώ!». Και τελικά, δεν το είπες ποτέ, παραδομένος σε μια καλοσύνη που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια καλά συγκαλυμμένη παθητικότητα.”
Κάποια ταξίδια ξεκινούν με μια βαλίτσα ανά χείρας. Η Ισμήνη ξεκινά το δικό της ταξίδι όταν μαθαίνει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο…
“Δεν άφησα ποτέ την ψυχή μου να νιώσει χαρούμενη και ευτυχισμένη. Δεν είχα καταλάβει μέχρι πρότινος πως η ευτυχία είναι επιλογή. Προσκολλημένη στα «πρέπει» και στα «μη», βολεύτηκα σε συνήθειες. Έτρεμα κάθε αλλαγή, και δεν ήταν λίγες οι φορές που καμωνόμουν την ευτυχισμένη, ενώ ήθελα να ουρλιάξω από την καταπίεση. Θα ήθελα, λοιπόν, να είχα προσπαθήσει να πλησιάσω την ευτυχία.”
Μια νύχτα ακόμη
Όσο αργά ή γρήγορα κι αν τελειώσει το χρονικό σου όριο στον κόσμο, είναι λυτρωτικό να γνωρίζεις πως μέχρι εκείνη τη στιγμή έκανες αυτά που ήθελες εσύ και όχι οι άλλοι… Η Ισμήνη χρειάστηκε να το βιώσει αργοπορημένα κι αφού της ανακοίνωσαν πως περνά τις στερνές της στιγμές. Έστω και στα 35 της, αποφασίζει πραγματικά πια να αδράξει τη μέρα…
Εγώ, όμως, έτσι κι αλλιώς, δεν είχα τίποτα σοβαρό να κάνω… για το υπόλοιπο της ζωής μου. Άφησα τη μοίρα να με οδηγεί. Και φαινόταν να μου χαμογελάει, έστω και τώρα, μετά από απανωτά χαστούκια.
Ψευδαίσθηση βολικής ζωής
Ένα σύντομο ταξίδι προς την εσωτερική γαλήνη και την ισορροπία. Γιατί στη ζωή δεν πρέπει να υπάρχει χρόνος και χώρος για περιττά και ανώφελα πράγματα. Αρκεί να νιώθουμε, όχι απλώς να επιβιώνουμε. Η ψυχή δεν θρέφεται με πρέπει ή με ξένα θέλω. Αρκεί ένα ένστικτο επανάστασης για να νιώσεις την αληθινή δίψα για ζωή.
Πολύ αργά θα καταλάβεις ότι τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που δεν έκανες ποτέ. Που δεν τα τόλμησες, που δεν τα γεύτηκες.
Χόρτασα χρώματα, γεύσεις, ευωδιές, μαγευτικούς προορισμούς, μουσικές. Γιατί, αν κάτσεις να το αναλύσεις, αυτά οφείλουν να απαρτίζουν τη ζωή μας. Μάιος. Τοσκάνη.
Δεξιά και αριστερά, οι αμπελώνες κυριαρχούσαν έως εκεί όπου έφτανε το μάτι μου. Είχαν ξεμυτίσει τα πρώτα φύλλα στα κλαδιά τους, και μέσα στο καλοκαίρι θα ακολουθούσαν και οι καρποί, που θα έδιναν το χυμό τους για να δημιουργηθούν τα υπέροχα κρασιά τα οποία σκόπευα απόψε κιόλας να αρχίσω να δοκιμάζω.
Ζήλεψα με τους πρωτότυπους κι ευρηματικούς τρόπους προσέγγισης του Φελίπε και τις μποέμικες ιδέες του περί ζωής. Αχ!!!!!
Στο ανάγνωσμα πρωταγωνιστεί η ζωή. Σε κάθε της μάχη με τον θάνατο. Και η ψυχή με τα άδυτά της. Άμεση γραφή, λέξεις απλές σαν εξομολόγηση, ανθρώπινη ιστορία, απρόσμενο φινάλε, ο κύριος Κρομμύδας δε διστάζει να βουτήξει στη γυναικεία ψυχοσύνθεση, γεμίζοντάς μας σκέψεις και προβληματισμούς. Δεμένη πλοκή, συναισθηματικά φορτισμένη, ένα road trip στην Ιταλία που ξέρει να ρέει, χωρίς να πλατειάζει, συνδυάζοντας ορμή και γαλήνη. Συνιστώντας ελευθερία σε κάθε απειλή. Μοιράζει δύναμη κι ελπίζει, ζωγραφίζει όνειρα. Αυτός είναι ο Κώστας Κρομμύδας.
«Πρέπει» και «δεν γίνεται αλλιώς» ζωής προκαθορισμένης
Γεμίζουμε τις μέρες μας πίεση και υποχρεώσεις, με την καταραμένη κλεψύδρα της ζωής να μας κυνηγάει και ενώ βλέπουμε την άμμο να σώνεται, την αγνοούμε, προσποιούμενοι πως υπάρχει πάντα κι άλλος χρόνος. Αμελούμε πράγματα για αύριο, αδιαφορώντας για το μεγαλείο του τώρα, του σήμερα, του ζην… Αλλά ο χρόνος παρουσιάζεται κάθε φορά αδυσώπητος, δε συγχωρεί ούτε περιμένει.
“Αυτός ο χρόνος… ο πλάνος οδηγός στην πορεία μιας ζωής όπου έκλεισες λέξεις, σκέψεις, ανθρώπους, επιλογές που δεν τόλμησες ποτέ να κάνεις από φόβο μήπως στεναχωρήσεις τους άλλους, μήπως πληγώσεις τους άλλους –με τα «μήπως» και τους «άλλους» σε πρώτο πλάνο πάντα και παντού, σε μια ζωή που εκείνη τη στιγμή θα αναρωτηθείς αν την έζησες για σένα ή για όλους τους υπόλοιπους.”
Υποχρεώσεις, βιασύνη, ελάχιστος ύπνος, γρήγορο και πρόχειρο φαγητό σε μια κούρσα που ποτέ δε θα μας βγάλει νικητή. Ποιος ο λόγος; Αυτή είναι η ουσία του να ζεις;
Τελικά όλοι μας ένα ταξίδι ονειρευόμαστε, αλλά οι περισσότεροι δεν το κάνουμε ποτέ…
Γεννιέται η χαρά από τα σπλάχνα του πόνου; Η ζωή από το θάνατο; Η αναλλοίωτη αγάπη μέσα από τις δυσκολίες;
Μια νύχτα ακόμη
Κάθε αληθινό ταξίδι στη ζωή μας περιέχει φωτεινές και σκοτεινές εικόνες, περιέχει έντονα συναισθήματα, πασπαλισμένα με έξτρα δόση συγκίνησης, ακριβώς όπως το βιβλίο αυτό. Ο συγγραφέας παρουσιάζεται διαφορετικός, σοφότερος, γεμάτος εμπειρίες χρόνων και αριστοτεχνικά τις εναποθέτει στο χαρτί, παραδίδοντας μαθήματα, σαν οδηγό αισιοδοξίας και ζωής με ουσία. Σπέρνοντας θέληση, για να θερίσει ζωή. Κερδίζει κάθε αναγνωστικό στοίχημα από την αρχή.
…αλλά όσα δεν έζησες δεν σου χαρίζονται ποτέ και, σαν να θέλουν να αποχαιρετήσουν τη χαμένη ευκαιρία να γίνουν πράξη, σε πονούν, μέχρι να καταλάβεις πόσο λάθος έκανες που τα έχασες ή τα ξέχασες…
Κάθε αρρώστια μπορεί να πολεμηθεί με όπλα τη χαρά, τον έρωτα, τον ενθουσιασμό, την αισιοδοξία και την ευγνωμοσύνη της ζωής. Τη θέληση να αναμετρηθείς και να συνεχίσεις να ζεις με όλο σου το είναι. Γιατί κάθε μέρα που ξυπνάμε ξεγελάμε τον θάνατο και οφείλουμε να το γιορτάζουμε όπως εμείς επιλέγουμε. Η ζωή μάς δόθηκε για να βιώνεται καθημερινά στο έπακρο, με πυξίδα την καρδιά. Να αγαπάτε, να ερωτεύεστε, να γελάτε, να αγκαλιάζετε, να συγχωρείτε, να ονειρεύεστε, να ζείτε… Ζωή. Μια στιγμή, ένα ανοιγοκλείσιμο ματιών, μια αστραπή… Make it count and worth it!
Σημασία τελικά δεν έχει πόσα χρόνια ζει καθένας, αλλά πώς ξοδεύει τον χρόνο που του χαρίστηκε… Η ποιότητα της ζωής μας δεν μετριέται με τον χρόνο, αλλά με τις στιγμές. Η ζωή δεν μας ανήκει. Είναι ένα δώρο που οφείλουμε να μοιραζόμαστε κάθε μέρα με κείνους που μας αγαπάνε και μας αγαπούν… Άργησα πολύ να το καταλάβω, αλλά, έστω και τώρα, κατάφερα να νιώσω τι σημαίνει να είσαι πραγματικά ζωντανός και να αντιλαμβάνεσαι ό,τι συμβαίνει γύρω σου με όλες σου τις αισθήσεις. Αυτό κάνω κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου για πάντα…
Οι στιγμές έρχονται μια φορά και οφείλουμε να είναι ανεπανάληπτες. Να βιώνει κάθε κύτταρό μας όσα θέλουμε, όσα αμελούσαμε για αύριο, όσα δεν προλαβαίναμε. Να εκτιμάμε την υγιή καθημερινότητά μας με τους ανθρώπους μας γύρω, να ξεπερνάμε και να προσπερνάμε δύσκολες και ανώφελες καταστάσεις όσο μπορούμε. Υπάρχουν οι άνθρωποι που θεωρούν δεδομένη την καθημερινή ρουτίνα, αλλά ας υπάρχουν κι εκείνοι που δοξάζουν τον Θεό που τους αξιώνει να “χαίρονται” κάθε πρωινό ξύπνημα.