«Ο ήχος του πλήθους είναι ο ήχος της ζωής μου». Μέσα σε αυτή τη φράση συνοψίζει την ουσία και την αξία του λογοτεχνικού του έργου ένας Παπανδρέου (ενδεχομένως ο μοναδικός) που κατορθώνει να πετύχει σε αυτό που έχει αναλάβει. Καλογραμμένο, δυναμικό, δίχως ίχνος έπαρσης. Η επιβλητική μορφή του πατέρα-πολιτικού και η ακόμη πιο απειλητική σκιά της που σέρνεται πάνω στα παιδικά χρόνια των απογόνων, για να βαραίνει με το σκοτάδι της κάθε επιλογή, το καλύτερα δομημένο σασπένς ever στη σκηνή με το όπλο, η σημασία του γραφικού χαρακτήρα και η σχέση αυτού με τον έρωτα, μέσα από τη θεσπέσια οπτική της γιαγιάς, η εξύψωση του χορού («ποτέ μη δώσεις σπαθί σε άντρα που δεν ξέρει να χορεύει» - κέλτικη παροιμία), η γεύση Ελλάδας σε περιγραφές όπως αυτή: «θα σου ξέραινα έναν αστερία και θα τον κρεμούσα στον τοίχο για να μυρίζει Αιγαίο το δωμάτιό σου»… Ξεπέρασε τις προσδοκίες μου!