Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο από τη σκοπιά μιας παραμορφωμένης ψυχής, που επιλέγει συνειδητά να μείνει προσκολλημένη σε μια μονομερή αντίληψη του παρελθόντος της, να κατακρίνει τους πάντες και να βουλιάζει στην αδράνεια, θεωρώντας τον εαυτό της θύμα. Μέχρι το τέλος του βιβλίου, παραμένει αυτή που είναι, μια ιδιαιτέρα (δεν είναι τίποτε άλλο – ούτε καν αυτό πλέον), δεν γνωρίζει τη χαρά της συντροφικότητας, ούτε ανακαλύπτει όσα θα μπορούσαν να την γεμίσουν χαρά... Βρήκα το βιβλίο κουραστικό και αποκρουστικό. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί η συγγραφέας – η οποία γράφει πολύ όμορφα!* – μαγάρισε τόσες σελίδες για να αφηγηθεί μια ιστορία επίπεδη, δίχως εξέλιξη, δίχως ανατροπές, δίχως άλλες οπτικές γωνίες, δίχως... τίποτα. *απόσπασμα: «Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να κλάψει. Το κακό με τα δάκρυα είναι ότι φέρνουν ανακούφιση και μετά μπορεί κανείς πάλι να αντέξει το κακό. Ή να το συγχωρήσει.»