Το βιβλίο του Alain De Botton είναι προκλητικό, όταν πρόκειται για τον εντοπισμό και τη διάγνωση των σημερινών “πολιτιστικών” ασθενειών, αλλά κάνει τον αθεϊσμό να φαίνεται μάλλον βαρετός, ένα πνευματικό μειονέκτημα, το οπιούχο των ρηχών μαζών. Ολόκληρο το βιβλίο βασίζεται στην εσφαλμένη και δυστυχώς κοινή παραδοχή, ότι όσοι δεν πιστεύουν σε κάποια θρησκεία, χάνουν κάτι ζωτικής σημασίας, ότι έχουν ένα κενό στη ζωή τους που μόνο η θρησκεία ή κάτι παρόμοιο αυτής μπορεί να καλύψει. Ο De Botton είναι άθεος, ή έτσι ισχυρίζεται, κάτι που θεωρώ απίθανο, επειδή όλη η υπόθεση αυτού του βιβλίου βασίζεται στην πιο παράλογη παρανόηση για τους άθεους, ότι δηλαδή είναι ανίκανοι για συμπόνια, καλοσύνη και ηθική λόγω της άρνησής τους να πιστέψουν σε θαύματα και θεούς. Εξαιτίας αυτού, θεωρεί ότι οι άθεοι πρέπει να υιοθετήσουν ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές και πρακτικές από τη θρησκεία για να επαναφέρουν αυτές τις ιδιότητες που λείπουν από τη ζωή τους. Το βιβλίο χωρίζεται σε δέκα κεφάλαια που καλύπτουν τους τομείς της κοσμικής ζωής που ο De Botton ισχυρίζεται ότι πρέπει να αναδιαρθρωθούν ώστε να έχουν νόημα. Στο τέλος κάθε κεφαλαίου παρουσιάζει μια δική του λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα προσπαθεί να λύσει. Συνήθως οι λύσεις αυτές είναι γελοίες, ανόητες και μη πραγματοποιήσιμες.