Είχα τύψεις που δεν είχα διαβάσει τον πολυγραφότατο Βέλγο συγγραφέα ως τώρα και δικαιώθηκαν. Επιλέγοντας αυτό που ο ίδιος θεωρεί το κορυφαίο του έργο διάβασα ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα. Ο natural born killer Φρανκ ψάχνει μανιωδώς να συναντήσει τη μοίρα του. Έχοντας την έλλειψη της πατρικής φιγούρας να τον καταδιώκει, το κτήνος μεγαλώνει μέσα του μέχρι που συλλαμβάνεται. Στην εξαιρετική σκηνή της ανάκρισης όπου διαπιστώνει ότι τον έπιασαν για τα λάθος εγκλήματα, του φεύγει η μαγκιά στην κυριολεξία. Ο Σιμενόν με τη γυμνή και αιχμηρή γλώσσα του που θυμίζει Καμύ αλλά και ήρωες που θα μπορούσαν να μοιάζουν με του Κάφκα, δημιουργεί ένα δικό του πραγματικά σκληρό μυθιστόρημα.