Γραμμένο σε μία περίοδο απελπιστική για την Αυστραλία το νέο βιβλίο του Φλαναγκαν είναι ένα δοκίμιο άλγους μέσα σε ένα κόσμο που χάνεται οριστικά... Εμπνευσμένος, όπως αναφέρει ο ίδιος ,σε συνέντευξή του από την περιβαλλοντική καταστροφή που συντελείται στην ιδιαίτερη πατρίδα του αλλά και σε όλον τον κόσμο περιγράφει με ωμό ρεαλισμό τη θλίψη για την απώλεια αλλά κ την ομορφιά που αυτή κρύβει. Μία άρρωστη μάνα που πεθαίνει κ δεν πεθαίνει κ τρία αδέρφια είναι τα πρόσωπα μέσω των οποίων υφαίνεται η διήγηση.Η καταστροφή από τις φωτιές τρέχει παράλληλα με τα συναισθήματα θλίψης, αγάπης, παραίτησης, ονείρων αλλά κ το γεγονός της εσωτερικής μετανάστευσης-προσφυγιάς είναι ενα από τα αγαπημένα θέματα του συγγραφέα που ανέπτυξε αριστουργηματικά στο βιβλίο του . Η αλήθεια κ το ψέμα στην υποκειμενική της μορφή κάτω από στρεσογόνες καταστάσεις αναιρεί τα κοινώς παραδεκτά καθώς η πραγματικότητα υποχωρεί μπροστά στο φανταστικό και το παράλογο μοιάζει λογικό. Η Νιτσεϊκή άποψη ότι η αλήθεια όπως κ η μνήμη είναι έννοιες σχετικές αποδυναμώνουν τις λέξεις καθώς οι ήρωες μας υποκρίνονται, ψεύδονται, υπεκφεύγουν παλεύοντας με τη θλίψη κ την αίσθηση καθήκοντος. Το τέλος δεν υπάρχει. Η δικαιοσύνη χάνεται και οι από μηχανής θεοί έχουν κλείσει τα αυτιά τους. Το αιώνιο θέμα γονιών παιδιών που ενέπνευσε τόσα έργα ανά τους αιώνες ούτε εδώ θα βρει τη λύση του. Ένα βιβλίο με δύναμη που χαρτογραφεί εξαιρετικά τη θλίψη και την αγάπη.