Σας έτυχε να ξεκινάτε ένα βιβλίο επιφυλακτικά αλλά τελικά να αποδεικνύεται διαμάντι?Ε,αυτό συνέβη με το συγκεκριμένο.Διάφορες ανήσυχες σκέψεις κ προβληματισμοί μου δημιουργήθηκαν διαβάζοντας το.Ποιος είναι ο άνθρωπος τελικά που κρύβεται πίσω από το γονεϊκό ρόλο? Συνειδητοποίησα ότι από τους ανθρώπους που ξέρω από την πρώτη μου ανάσα,ενδεχομένως να ξέρω μόνο μία πλευρα,έχετε αναρωτηθεί πώς μπορεί να είναι οι γονείς σας ως φίλοι,ως εραστές ή σύντροφοι?Ακούμε ιστορίες που μας φαίνονται ξένες κ αποκομμένες εικόνες από αυτό που γνωρίζουμε. Ένα βιβλίο που θα σας κάνει να αναρωτηθείτε για το πρόσωπο πίσω από έναν ρόλο κ φυσικά θίγει ένα άλλο σπουδαίο θέμα,τη θνητότητα,τα γηρατειά, το σημείο που δεν μπορείς να αναγνωρίσεις το σώμα,το πνεύμα κ τις δυνάμεις σου,καθώς τα βλέπεις όλα αυτά σταδιακά να ξεμακραίνουν.Ένα βιβλίο που με έκανε να πάρω μία γεύση από το πόσο επώδυνο είναι το τελικό φινάλε της ζωής μας,πόσο παραδομένος μπορείς να νιώσει αυτός που φεύγει κ πόσο εγκαταλελειμμένος αυτός που μένει... Δεν είναι μυθιστόρημα αλλά πρόκειται για ένα ημιαυτοβιογραφικό βιβλίο της Linn Ullmann ,κόρη του Ingman Bergman κ της Liv Ullmann.Νοσταλγία πλημμυρίζει τον αναγνώστη καθώς η Linn ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων της.Πόσο εύκολο μπορεί να είναι ένα παιδί να μεγαλώνει με δύο διάσημους γονείς?Η συγγραφέας μέσα από τα θραύσματα των αναμνήσεων της,πραγματοποιεί μία ειλικρινή κ επίπονη καταγραφή καταστάσεων.Λύπη κ μελαγχολία μας κατακλύζει καθώς βουτάμε στα άδυτα της ψυχής της...μπορεί να αποφεύγει την βαθιά συναισθηματική ενδοσκόπηση αλλά μέσα από περιγραφές σκηνών μπορεί να αντιληφθεί ο αναγνώστης πόσο μοναχική ένιωθε η παιδική ψυχή της.Μικρά πασπαλίσματα ελπιδοφόρων στιγμών με νοιάξιμο ,αλλά κρατάνε τόσο λίγο σαν το ουράνιο τόξο που εμφανίζεται κ χάνεται μέσα σε ελάχιστα λεπτά από τα μάτια μας... Μέσα από μαγνητοφωνημένες συνομιλίες με σκοπό τη συγγραφή ενος βιβλίου για τον πατέρα της,βιώνουμε αυτό το τελικό στάδιο κ τα πράγματα που χάνονται όταν κάποιος γερνάει...λέξεις κ αναμνήσεις σβήνονται κ τα καθημερινά πράγματα που κάποτε είχαν σημασία τώρα πια δεν έχουν...