Τέσσερις γενιές ανθρώπων περνούν μπροστά σου σε μία γρήγορη αφήγηση που καταλύει τον χρόνο σε αφρισμένους καιρούς. Παρά τα καταιγιστικά γεγονότα που εμφανίζονται υπάρχει μία απύθμενη εσωτερικότητα λες και οδηγεί στην αρχή του χρόνου. Είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Ζάλτσμσν που είναι μία θεατρική συγγραφέας και νομίζεις ότι ξαφνικά αισθάνεσαι την ελευθερία που ένιωσε στην μυθιστορηματική γράφη δημιουργώντας ένα έργο κλασικής λογοτεχνίας και υψηλού επιπέδου. Τα θέματα που αγγίζει είναι η μετανάστευση, ο αντισημιτισμός, η απολυταρχία, η ενδοοικογενειακή βία, η αυτόδιερεύνηση του φύλου και πάνω από όλα ο χρόνος και η μνήμη. Η μνήμη παρουσιάζεται σαν ένα ξεχωριστό DNA που είναι μία συνισταμένη των πάντων, παρελθόντων (Αν μου επιτρέπεται η έκφραση) και λειτουργεί δημιουργώντας μέλλον... Πρωταγωνιστούν δύο δίδυμα αδέλφια σαν μία διττή υπόσταση σε μία αέναη αναζήτηση του έσω κ του έξω ψάχνοντας την ταυτότητα στο εγώ και στο εμείς της οικογένειας. Αποστασιοποίηση "εκτός εαυτού"για να μπορέσει να δεχτεί και να βιώσει γεγονότα χωρίς πληγές και πόνο. Πολλοί συμβολισμοί σε όλα τα επίπεδα της αφήγησης.Για παράδειγμα υπάρχει και η λέξη "συγνώμη" που πρέπει να πει στα γερμανικά ένα μικρό εβραιόπουλο που πατάει για πρώτη φορά το πόδι του στη Γερμανία... Μικρά διαμαντάκια κρυμμένα παντού... Όπως λέει η συγγραφέας "όταν έχεις μία χώρα δεν μπορείς να την εγκαταλείψεις την κουβαλάς πάντα μαζί σου"με τον ίδιο αυτό τρόπο μένει και αυτό το βιβλίο μαζί σου!