Διάδοχοι, Η Πληγή του Δράκου
Συνολική βαθμολογία (1-10):
8.0
Κριτικές
4
Παρακολούθηση βιβλίου
Εγγράψου δωρεάν στο Bookfriends.gr, επίλεξε Παρακολούθηση βιβλίου και θα σε ενημερώνουμε κάθε φορά που ένας αναγνώστης γράφει ένα νέο review για το βιβλίο αυτό!
Γράψε τη δική σου κριτική
Κριτικές βιβλίου: 4
ID #11931 | ημερομηνία: 2020-07-09
ΕΥΣΤΡΑΤΙΑ ΜΑΤΘΑΙΟΥ | 1138 κριτικές
Η λογοτεχνια του φανταστικου στα καλυτερα της
Πολυ ενδιαφερουσα πλοκη! Συναρπαστικο
ID #6637 | ημερομηνία: 2020-07-02
Χρύσα Αναστασίου | 14 κριτικές
Διάδοχοι #1
Η Πληγή του Δράκου είναι ένα από τα βιβλία που ήθελα πάρα πολύ καιρό να διαβάσω αλλά η λίστα με τα αδιάβαστα έμπαινε πάντα μπροστά μου και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολος αντίπαλος είναι. Κατάφερα, όμως, να την παλέψω και να πιάσω επιτέλους στα χέρια μου αυτό το πανέμορφο βιβλίο. Είπαμε έχετε και support group, ε; Αρχικά, αυτό που με κέρδισε αμέσως είναι άμεσος τρόπος γραφής της Μαρίας που σε βάζει στον κόσμο της ιστορίας λες και σε πιάνει αγκαλιά και σε οδηγεί με αγάπη σε αυτό το μαγικό μέρος. Μετά βέβαια σε βασανίζει αργά και σταθερά με τις εξελίξεις και τις ανατροπές που σου εμφανίζονται στις γωνίες και ακόμα και όταν περιμένεις πως κάτι θα αποκαλυφθεί καταλήγεις για λίγο με το στόμα ανοιχτό. Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία στο βιβλίο είναι ένα παραμύθι που αφηγείται ένα κεντρικό πρόσωπο στην Λίνα μας και αυτό γιατί καταλαβαίνεις πως είναι κάτι σημαντικό, πως είναι ένα κομμάτι που θα αναφερθεί ξανά αργότερα και από εκεί και πέρα αγωνιάς και ανυπομονείς μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα. Μιας και έπιασα τα αγαπημένα μου, δεν μπορώ να μην ονοματίσω δύο αγαπημένους χαρακτήρες, την Βίβιαν και τον Έκτορα. Πραγματικά ελπίζω να τους συναντήσω ξανά στα επόμενα βιβλία και να τους γνωρίσω ακόμα καλύτερα. Ο μαγικός κόσμος των Διαδόχων μοιάζει πολύ ενδιαφέρον και ο τρόπος που είναι δομημένος μας δείχνει πως η Μαρία έχει χτίσει πραγματικά κάτι πολύ σταθερό και πως σιγά-σιγά θα αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε περισσότερες από τις πτυχές του, μαζί με την Λίνα. Σε βάζει από την αρχή σε σκέψεις σχετικά με το τι θα αντιμετωπίσει όταν τελικά βρεθεί ανάμεσα σε δυνατές μάγισσες και μάγους, όταν σταθεί εμπόδιο στα σχέδια τους και όταν ξεκινήσει να αφήνει και η ίδια το προσωπικό της στίγμα. Πεθαίνω να δω από κοντά τις διαφορετικές φυλές και να παρακολουθήσω να μπαίνουν σε χρήση τα διαφορετικά χαρίσματα που έχει ο κάθε μάγος ενώ θα βλέπω και την Λίνα να ανακαλύπτει αυτό που κρύβει μέσα της. Το πρώτο βιβλίο της μεγάλης μας ιστορίας απαντά μερικά ερωτήματα αλλά βλέπουμε πως ο καθένα ανοίγει μια νέα διαδρομή προς ανακάλυψη, γεμάτη σκιές και αναμνήσεις ενός παρελθόντος αγνώστου και ίσως αρκετά τρομακτικού και σκοτεινού. Θεωρώ πως θα δούμε την Λίνα να ωριμάζει σαν χαρακτήρας και μαζί της θα πάρουμε κι εμείς τη θέση μας ανάμεσα στους Διαδόχους. Λόγω της έκτασης του βιβλίου περίμενα να δω λίγη περισσότερη δράση στον κόσμο της μαγείας νωρίτερα στην ιστορία και σε μερικά σημεία θα προτιμούσα να βλέπω τις σκηνές να εκτυλίσσονται μπροστά στην Λίνα παρά να μαθαίνει τις πληροφορίες μέσω διαλόγου από άλλους χαρακτήρες. Το τρίτο κομμάτι του βιβλίου είναι το αγαπημένο μου και μου έδωσε να καταλάβω πως η ευχή μου θα πραγματοποιηθεί στη συνέχεια. Γνωρίζοντας πια τον κόσμο των Διαδόχων δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι: “Be careful what you wish for...” και να ανυπομονώ για το δεύτερο βιβλίο.
ID #2472 | ημερομηνία: 2020-06-05
Δανάη Ιμπραχήμ | 68 κριτικές
Η αρχή μιας περιπέτειας
Είναι μια φυσιολογική μέρα. Ξυπνάς αργοπορημένα, πας στην δουλειά και -ω τι κρίμα- μαθαίνεις ότι το αφεντικό σου πέθανε. Εντάξει, ήταν μεγάλος σε ηλικία και όλα μπορούν να σε συμβούν σε έναν άνθρωπο. Μόνο που το αφεντικό της Λίνας δεν είναι κοινός θνητός. Και το ίδιο ισχύει για τον γιο του και την ίδια! Η μαγεία είναι αλήθεια και η Μελίνα Ανδρεάδη καλείται να αφομοιώσει το γεγονός ότι είναι μέρος του μαγικού κόσμου. Προσπαθώντας να ανακαλύψει από πού προέρχεται, πώς να ελέγχει τις δυνάμεις της και φυσικά στον αγώνα να αποδεχτεί ότι τα παραμύθια δεν είναι παρά η ιστορία της καταγωγής της έρχεται αντιμέτωπη και με μια μεγάλη πρόκληση: Τον Ντάνιελ Φιλντ! Έναν σατανικό διάδοχο που αρέσκεται στον πόνο των άλλων; Ή μήπως όχι; Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση της Πληγής του Δράκου και μου είναι πολύ δύσκολο να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου και να γράψω μια αξιοπρεπή κριτική. Αλλά αυτό είναι αδύνατον κι ίσως να είναι μια τρανή απόδειξη ότι αξίζει να μπείτε στον κόσμο των Διαδόχων. Σε κάθε σελίδα θα καρδιοχτυπάτε και θα συμμερίζεστε πλήρως τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών γιατί η γραφή της Μαρίας έχει τον μαγικό τρόπο να μιλάει στην καρδιά σας κι όχι στην λογική σας. Το μυαλό σας θα κάνει συνεχώς δέκα στροφές το λεπτό προσπαθώντας να δώσει μόνο του απαντήσεις στην ταραγμένη Μελίνα με την αμφιλεγόμενη καταγωγή. Και κάπου κάπου θα χαλαρώνετε με τρυφερές σκηνές ανάμεσα σε ένα φαινομενικά εύθραυστο πλάσμα και έναν σκληροπυρηνικό δράκο. Όμως η αλήθεια θα αποδείξει το αντίστροφο. Μην διστάσετε να πιάσετε στα χέρια σας τους Διαδόχους και δεν θα χάσετε. Οι 692 σελίδες θα είναι σε θέση να σας πουν περισσότερα από τον μέσο αναγνώστη. Κάθε παράγραφος θα σας παρασύρει σε ένα μαγικό μονοπάτι και θα θέλετε να γυρίσετε με αγωνία την σελίδα για να βρουν την λύτρωση όσοι πόνεσαν από την ματαιοδοξία του παρελθόντος. Πιάστε λοιπόν τα ραβδιά σας, πάρτε αγκαλιά τα δαιμόνια σας και περάστε την πύλη της Ιερής Πηγής. Και αν είστε τυχεροί, μπορεί να ενεργοποιήσετε την sassy πλευρά του υποσυνείδητου σας!
ID #1241 | ημερομηνία: 2020-06-03
Αλέξης Ζησιμόπουλος | 37 κριτικές
Διάδοχοι 1#
Πριν συνεχίσετε την ανάγνωση της άποψής μου για το βιβλίο «Διάδοχοι: Η Πληγή του Δράκου» θα ήθελα να αναφέρω πως όσα πω ίσως να και θα περιέχουν spoilers για το περιεχόμενο του βιβλίου σε κάποιο βαθμό, ειδικά στις τελευταίες παραγράφους. Θα το καταλάβετε. Επιπλέον, όσα ξεκινήσω εδώ συμπληρώνονται με όσα γράφω στο σχόλιό μου για το δεύτερο μέρος της σειράς «Διάδοχοι: Το Δάκρυ της Νεράιδας» και, προφανώς, αυτή είναι άποψή μου έχοντας διαβάσει και τα δύο βιβλία τη στιγμή που την γράφω. Ο καθένας μπορεί να διαβάσει ένα οπισθόφυλλο και να ξεφυλλίσει ένα βιβλίο. Δεν έχω σκοπό να σταθώ σε πληροφορίες όπως τι είδους φαντασίας βιβλίο είναι, ότι η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη, πόσο μεγάλο είναι και άλλα τέτοιες κατά βάση ανούσιες για το περιεχόμενο πληροφορίες αν αναφερθούν απλά σαν πραγματολογικά στοιχεία της έκδοσης. Η ιστορία του βιβλίου και ο τρόπος που η πλοκή εξελίσσεται με έκαναν αρκετές φορές να στριφογυρίσω τα μάτια μου, αναμένοντας μια απογοήτευση που δεν ήρθε τελικά (ευτυχώς) ποτέ. Εννοώ πως, όταν έχουμε να κάνουμε ένα φιλόδοξο σύμπαν όπου οι λέξεις μαγεία, προφητεία, ξόρκια, ραβδιά, πνεύματα, δράκοι, μαγικά πλάσματα και τα λοιπά πετάγονται και πλαισιώνουν το σύμπαν που η συγγραφέας έχει δημιουργήσει, δεν θα μπορούσα παρά να ανησυχώ. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να καταφέρεις να πιάσεις έννοιες, στοιχεία και «κλισέ» αν θέλετε που ήδη ο κάθε αναγνώστης του φανταστικού έχει τουλάχιστον μια φορά κάπου συναντήσει ξανά και να τα παρουσιάσεις με τον δικό σου τρόπο, χωρίς να επαναπαύεσαι στην ασφάλεια που σου προσφέρει η ίδια η δύναμη που από μόνα τους φέρουν τα αρχέτυπα που ντύνουν την ιστορία σου. Και εδώ, σε όλα δίνεται ένα νόημα ή τα ψήγματα ενός βαθύτερου μύθου (μιας και μιλάμε για σειρά βιβλίων) ταιριαστό και ξεχωριστό, ραμμένο και φορεμένο στα μέτρα της ιστορίας που θέλει να πει το βιβλίο για να ταιριάζουν στην πλοκή που εκτυλίσσεται. Η συγγραφέας πλάθει έναν δικό της κόσμο και όχι μόνο καταφέρνει να σε πείσει ότι το έχει κάνει μεθοδικά και σωστά, μα όντως είναι έτσι. Τα περιθώρια υπάρχουν για να αναλογιστεί ο καθείς το βάθος και τη συνέχεια που θα μπορούσε να υπάρξει, ενώ ταυτόχρονα οι πληροφορίες που δίνονται είναι αρκετές για να σε γεμίζουν και να ασχολείσαι μόνο με αυτές. Το κάθε στοιχείο που εισάγεται έχει, ως επί το πλείστον, τον χώρο και τον χρόνο του για να τα αποδεχθείς και να το καταλάβεις. Θα μπορούσε, ομολογουμένως, να έχει γίνει κάποια καλύτερη διαχείριση του στησίματος του κόσμου ήδη απ’ το πρώτο βιβλίο, παρότι δεν είναι σε αυτό το στάδιο το βασικότερο μέλημα της ιστορίας ένα εξονυχιστικό world building. Εμένα δεν με πειράζει ιδιαίτερα, γιατί μπορώ να κρατώ τις απορίες μου και προτιμώ τις ιστορίες που ανθίζουν σταδιακά. Ωστόσο, αν είχα το κάτι παραπάνω θα είχα δεθεί ακόμη περισσότερο με το όλο concept του μαγικού σύμπαντος νωρίτερα. Ο κεντρικός άξονας λοιπόν είναι η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές, τη Μελίνα και τον Ντάνιελ (για τους οποίους θα μιλήσω παρακάτω σε αναλυτικότερη έκταση). Το ρομαντικό στοιχείο κυριαρχεί, μα δεν θεωρώ ότι το βιβλίο καταλήγει σε ένα ρομάντζο μασκαρεμένο από φανταστικά στοιχεία. Έχει όλες τις προδιαγραφές και είναι στην ουσία της μια ιστορία αγάπης, μα αυτό δεν είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να περιγράψει το σύνολο του έργου. Περισσότερο θα το χαρακτήριζα σαν ένα (και πολύ πολύ κεντρικό σημαντικό) πρώτο στάδιο για την εξέλιξη των χαρακτήρων. Μιας και η ιστορία δίνεται απ΄ την οπτική των δύο χαρακτήρων, περισσότερο της Μελίνας, είναι λογικό όλες οι αλληλεπιδράσεις και η ανάπτυξη των λιγότερο σημαντικών χαρακτήρων να είναι σε αντιστοιχία με τους πρωταγωνιστές. Από τη μία αυτό, σε συνδυασμό με τον όμορφο τρόπο που δίνεται η ιστορία μέσω της άρτιας γραφής της Μουστοπούλου, καταφέρνει να σε δέσει με τους δυο χαρακτήρες. Δεν σε υποχρεώνει να ταυτιστείς με κανέναν, αλλά παραθέτει ενδόμυχα όλους τους λόγους για να επιλέξεις αν θες να δεθείς μ’ αυτούς. Όσο για τους υπόλοιπους, δυστυχώς αναλαμβάνουν μια καταδικαστική δεύτερη μοίρα. Οι περισσότεροι άλλοι χαρακτήρες δεν έχουν ιδιαίτερη εξέλιξη και βάθος που να μην το απαιτεί η εξέλιξη της πλοκής. Έχουν περισσότερο χαρακτηριστικά γνωρίσματα, παρά δομημένες προσωπικότητες. Δεν είναι ότι υστερούν σαν ολοκληρωμένοι χαρακτήρες μακροπρόθεσμα, αλλά δεν έχουν τον χώρο και τον χρόνο να αναδειχθούν τόσο σε αυτό το βιβλίο. Αυτό που σε κρατάει πέρα απ’ το περιεχόμενο της ιστορίας είναι πράγματι ο τρόπος γραφής στον οποίο αναφέρθηκα. Είναι μεγάλη επιτυχία να μπορείς να δίνεις σωστά μια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, ειδικά όταν διαχειρίζεσαι παραπάνω από έναν αφηγητές. Θα πρέπει ταυτόχρονα να δίνεται η περιγραφή των γεγονότων στον αναγνώστη, αλλά να υπάρχει το σχόλιο και η προσωπικότητα του χαρακτήρα που αφηγείται. Θα πρέπει να υπάρχει ισορροπία στις σκέψεις και τις πληροφορίες. Θα πρέπει να υπάρχει αρμονία ώστε όσα γίνονται, να γίνονται αναγκαστικά μπροστά στα μάτια των πρωταγωνιστών. Θα πρέπει οι προσωπικότητες που συντροφεύουν τον αναγνώστη να μοιάζουν ταυτόχρονα άνθρωποι, αλλά και να λειτουργούν σαν λογοτεχνικοί αφηγητές. Τόσα θα. Τα οποία θα σας πω ότι επιτυγχάνονται και κανένα παράπονο δεν μου άφησαν. Το επισημαίνω διότι οι πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις δεν είναι κάτι που απολαμβάνω σαν αναγνώστης, ειδικά για όλη την έκταση του βιβλίου. Επομένως, νιώθω ευχάριστα που μπόρεσα να απολαύσω την αφήγηση απ’ την αρχή ως το τέλος και που είναι τόσο καλογραμμένο και προσεγμένο σαν βιβλίο. Υπάρχουν ψεγάδια. Κάποιες σκηνές νιώθω ότι τραβούν αρκετά, καταντώντας αργές χωρίς λόγο. Μέσα σε ένα βιβλίο που κινείται αργά αλλά έχει ροή, οπότε δεν κάνει κοιλιά, είναι εύκολο να διακρίνω μερικά μετρημένα στα δάχτυλα παραδείγματα σκηνών που απλά δεν χρειαζόταν να είναι τέτοιας έκτασης ή αδυνατώ να βρω τη σημασία τους. Μια μικρή αδυναμία εντοπίζω σε ορισμένες περιγραφές προσώπων ή συγκεκριμένων σκηνών, όπου θα ήθελα το κάτι παραπάνω. Βέβαια, μιλώ για ψεγάδια. Αυτά όπως και άλλα σχόλιο που χρωματίζονται ως αρνητικά είναι στο επίπεδο των λεπτομερειών και του expertise. Το βιβλίο καταφέρνει όλα τα υπόλοιπα σωστά και θα ήταν αδύνατον να τα απαριθμήσω όλα. Στέκεται σαν ιστορία φαντασίας με κυρίαρχο το ρομαντικό στοιχείο. Έχει άρτια δομημένους χαρακτήρες, μια ενδιαφέρουσα ιστορία, μια μεθοδική πλοκή, ένα καλοδουλεμένο και προσεγμένο setting και φυσικά, μερικές ανατροπές. Θα ήθελα να αφιερώσω το τελευταίο κομμάτι μιλώντας για τη Μελίνα σ’ αυτό το βιβλίο και σε βάθος χρόνου της σειράς των βιβλίων: Η Μελίνα είναι μια «απλή» κοπέλα που καλείται να αποδεχθεί απόκοσμες ευθύνες. Χώνεται σε έναν κόσμο που δεν γνωρίζει, μαθαίνει τους κανόνες του, ανατρέπονται αρκετά απ’ όσα ξέρει για την ίδια και τα κοντινά της πρόσωπα και παράλληλα ερωτεύεται. Ο έρωτας της Μελίνας με τον Ντάνιελ είναι η κινητήριος δύναμη όλων των υπόλοιπων που συμβαίνουν και στα πλαίσια του πρώτου βιβλίου, το καθοριστικότερο πράγμα που ευθύνεται για την εξέλιξη της Μελίνας σαν χαρακτήρα. Η Λίνα σαν χαρακτήρας είναι ημιδιάφανη. Είναι αρκετά δεκτική ώστε να μαθαίνει όσα πρέπει να μάθει, αλλά αρκετά αντιδραστική ώστε να ξεσπά, να σχολιάζει και να κάνει άλλοτε σωστές και άλλοτε λανθασμένες επιλογές. Μοιάζει να μην έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της και να είναι η κοπέλα της διπλανής πόρτας που της έτυχε κάτι φοβερό. Πραγματικά, η Μελίνα είναι ωστόσο αρκετά δυναμική και αυτόνομη απ’ τη φύση της. Είναι περισσότερο απ’ τα άτομα που επαναπαύονται σε μια ανασφάλεια γιατί δεν τους αρέσει η συνειδητοποίηση του πόσες ευθύνες φέρει το κομμάτι του εαυτού τους που συνηθίζουν να θάβουν. Όχι ότι πρέπει να γίνει κάτι που δεν είναι, απλά πρέπει να αλλάξει την οπτική της και να δει την βέλτιστη εκδοχή του εαυτού της. Όλοι μας περνάμε τέτοιες φάσεις θαρρώ εξάλλου. Εκτός απ’ τον Ντάνιελ, όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες θα παίξουν ο καθένας τον ρόλο του σε συγκεκριμένο βαθμό και σε κατάλληλες στιγμές ώστε η Μελίνα να ωριμάσει σταδιακά. Ειδικά περνώντας στο επόμενο βιβλίο όπου, μετά το τέλος του πρώτου, αρκετά έχουν αλλάξει. Και εννοώ και στον συναισθηματικό της κόσμο. Οι χαρακτήρες που πλαισιώνουν τη Μελίνα είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται η ψυχοσύνθεσή της κάθε φορά για να πάει ένα βήμα παραπέρα. Είναι αριστοτεχνικά προσεγμένος ο τρόπος που βηματίζει η Μελίνα σαν πρόσωπο στον κόσμο γύρω της, χωρίς να χάνει αλλά να εξελίσσει τον εαυτό της για να γίνει αυτό που θα απαιτήσει κάποτε η πλοκή. Δεν μπορώ να πω ότι ταυτίζομαι τόσο με τη Μελίνα σε αρκετά θέματα, μα μπορώ να τη συμπαθήσω και να την αποδεχτώ σαν πρωταγωνίστρια που θέλω να βλέπω στα βιβλία. Και ανυπομονώ για τη συνέχεια της δικιάς της ιστορίας, που διαπερνά και ενώνει τις ιστορίες όλων…
Top5 βιβλίων με τις περισσότερες κριτικές στην κατηγορία
Αγώνες πείνας 1 (32)
Collins Suzanne
Ψυχογιός
Λυκόφως (30)
Meyer, Stephenie
Ψυχογιός
Ο κύριος Μερσέντες (18)
King Stephen
Bell / Χαρλένικ Ελλάς
Η εποχή των θρύλων (16)
Δημακόπουλος Γρηγόρης Κ.
Εκδόσεις Πηγή
Σκανδιναβική μυθολογία (15)
Sελίνι