Βρισκόμαστε σ'ένα χωριό της μετεμφυλιακής Ισπανίας και παρακολουθούμε τη ζωή μιας οικογένειας. Ο πατέρας "κόκκινος" άνεργος, η μητέρα σκίζεται στη δουλειά, ο δάσκαλος στο σχολείο μεθύστακας φασίστας. Όμως δε μένουμε εκεί. Βλέπουμε όλο το σύμπαν του παιδιού της φαμίλιας, του Αντρέου και τον κόσμο μέσα από τα μάτια των παιδιών. Ο μικρός γοητεύεται από τον πατέρα του, τον οποίο έχει πρότυπο. Αυτός θα του κάνει λόγο για ιδανικά, ελευθερία, ηθική αλλά ο ίδιος δεν εμπνέει εμπιστοσύνη, ίσως γιατί και γι'αυτόν πολλά έχουν ακουστεί. Όταν κατηγορείται για τη δολοφονία ενός αμαξά κι ενός μικρού αγοριού, κρύβεται και ο Αντρέου πηγαίνει να ζήσει με τη γιαγιά του σε ένα σπίτι μόνο με χήρες. Εκεί θ'ανακαλύψει ένα άλλο μυστικό που σχετίζεται με τη σεξουαλική ηθική της ξαδέρφης του Νούρια. Ταυτόχρονα, όταν ο πατέρας του πιάνεται από την αστυνομία, θα δει τη μητέρα του να κάνει, κυριολεκτικά τα πάντα για να τον σώσει, κάτι που επίσης θα του φανεί απωθητικό. Αρχίζει να εξερευνά το παρελθόν του χωριού του και από την τρελή του χωριού μαθαίνει αίσχη. Σαπίλα. Παντού γύρω του. Ο μικρός δεν ξέρει ποιον να εμπιστευτεί, δυσκολεύεται να κατανοήσει τι γίνεται και γιατί και στο τέλος δε μπορεί να ξεχωρίσει το καλό από το κακό. Και όχι μόνο αυτός, αλλά τα περισσότερα παιδιά μετατρέπονται σε μικρά τέρατα λόγω της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της διχόνοιας, που έχει σπείρει ο πόλεμος. Η μόνη παρέα που πραγματικά νιώθει ότι τον καταλαβαίνει, ένας φθυσικός νεαρός, στον οποίο ο Αντρέου εξομολογείται τα προβλήματά του, ενώ παράλληλα του πηγαίνει φαγητό. Αυτές είναι και οι πιο όμορφες -κατ'εμέ- σκηνές του βιβλίου. Ερχονται σε αντίθεση με το υπόλοιπο έργο κάνοντας λόγο για την αθωότητα που χάθηκε.