ID #6628 | ημερομηνία: 2020-07-02
Χρύσα Αναστασίου | 14 κριτικές
Τα θαυματουργά πλάσματα πρέπει να εξαλειφθούν
Η παρακάτω κριτική δεν μιλάει για την ιστορία ή τους χαρακτήρες του βιβλίου μιας και υπάρχουν ήδη πολύ καλές (πχ της Μαρίας Αλεξοπούλου του One Girl, One Pen). Εγώ θα δώσω απλώς τις σκέψεις που στροβιλίζουν στο μυαλό μου από τη στιγμή που έκλεισα το βιβλίο.
Οι μεταλλάξεις είναι επικίνδυνες και πρέπει να πεθάνουν μα αν διαβάσετε τον υπότιτλο τότε θα καταλάβετε πως η ιστορία που τόσο όμορφα μας αφηγήθηκε η Ναταλία Βαϊοπούλου δεν έχει να κάνει μονάχα με τους ανθρώπους που κατέχουν το γονίδιο Ρ5. Μας αφορά όλους.
Τα θαυματουργά πλάσματα πρέπει να εξαλειφθούν.
Τι θεωρείται θαυματουργό πλάσμα; Είναι μόνο οι μεταλλάξεις ή μήπως είναι ο κάθε άνθρωπος που ζητά κάτι διαφορετικό, που ερευνά πέρα από αυτό που βλέπει, πέρα από αυτό που έχει μάθει;
Το βιβλίο είναι τρομακτικά κοντά σε μια πραγματικότητα που θα μπορούσαμε να ζήσουμε, αν όχι εμείς τουλάχιστον οι επόμενες γενιές. Βλέπουμε τον τρόπο που ο κόσμος αντιλαμβάνεται το διαφορετικό, το πώς το ορίζει και το φοβάται, το πώς το αποδιώχνει και το κυνηγά. Οι επιπτώσεις των πράξεων των «πολλών» κάνουν μια ισορροπημένη κατάσταση να χάσει την πορεία της, να εκτροχιαστεί και την μεταμορφώνουν τελικά στον εφιάλτη τους.
Η γνώση πολλές φορές δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη και οι αλλαγές που επιφέρει στον κόσμο, στις συμπεριφορές των ανθρώπων και στην καθημερινότητα μπορεί να μοιάζουν τρομακτικές. Είναι ευκολότερο να αντιμετωπίζεις συνεχώς τα ίδια εμπόδια γιατί έχεις μάθει πια να τα ξεπερνάς ή ακόμα και να τα αγνοείς μα όταν στέκεσαι απέναντι από κάτι νέο, κάτι που βλέπεις πως θα φέρει τα πάνω-κάτω τότε βάζεις τα δυνατά σου για να το διώξεις, να το κρύψεις και να το φιμώσεις. Η αλλαγή, όμως, βρίσκει πάντοτε τον τρόπο της να λάμψει σαν καθαρή αυγή έπειτα από μια βροχερή νύχτα.
Οι χαρακτήρες που γνωρίζουμε βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια των παραπάνω καταστάσεων και παλεύουν να σταθούν σε έναν κόσμο που δεν είναι φτιαγμένος για εκείνους. Δεν έχουν θέση, δεν έχουν δικαιώματα, δεν έχουν φωνή. Έχουν θυμό και λύπη, συναισθήματα δυνατά που καίνε μέσα τους και τους ωθούν να αλλάξουν, να πράξουν, να ακουστούν.
Δέθηκα με πολλά από τα παιδιά της Μετάλλαξης μα περισσότερο ξεχωρίζω την Ελίζα. Ανυπομονώ, όμως, να δω με τι άλλο θα χρειαστεί να παλέψουν οι χαρακτήρες της Ναταλίας, πώς θα αντιδράσουν στη νέα κατάσταση γύρω τους, πώς θα αντισταθούν -γιατί ξέρω πως δεν θα πάψουν να ζητούν μια θέση στην κοινωνία που τους αποδιώχνει, που τους φοβάται χωρίς ποτέ να τους έχει ακούσει.
Ξέρω πως η κριτική μου είναι αρκετά αόριστη και δεν ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες της πλοκής (υπάρχει ένα ολόκληρο βιβλίο που σας περιμένει για να σας αποκαλύψει ότι θέλετε να μάθετε) μιας και το βιβλίο αυτό με άφησε με σκέψεις, τις οποίες κουβαλάω καθημερινά μέσα μου.
Κοιτάζω γύρω μου και αναρωτιέμαι πώς θα αντιδρούσε ο κόσμος αν οι μεταλλάξεις γίνονταν πραγματικότητα σήμερα και η αλήθεια είναι πως η έκβαση των πραγμάτων δεν καταλήγει ποτέ θετικά. Παλεύουμε ακόμα για απλά και βασικά πράγματα, για να καλύψουμε ανάγκες και να σταματήσουμε αισχρές συμπεριφορές ανθρώπων που θεωρούν πως είναι ανώτεροι, πως είναι άξιοι να κατέχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, που αρπάζουν την ελευθερία άλλων με το έτσι θέλω.
Ίσως τελικά ο κόσμος μας να χρειάζεται όσο τίποτα άλλο τις Μεταλλάξεις, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Υ.Γ. Ναταλία, με διέλυσες ψυχολογικά. Το όνομά σου είναι πρώτο πια στη λίστα μου.