Πικρό γάλα
Συνολική βαθμολογία (1-10):
9.2
Κριτικές
18
Παρακολούθηση βιβλίου
Εγγράψου δωρεάν στο Bookfriends.gr, επίλεξε Παρακολούθηση βιβλίου και θα σε ενημερώνουμε κάθε φορά που ένας αναγνώστης γράφει ένα νέο review για το βιβλίο αυτό!
Γράψε τη δική σου κριτική
Κριτικές βιβλίου: 18
ID #84109 | ημερομηνία: 2024-08-30
Δ. (μη εγγεγραμμένος χρήστης) | 1 κριτικέςΕξαιρετικό
Μετρημένη γραφη, απλή αλλά οχι απλοϊκή, εξαιρετικά ψυχογραφηματα των ηρώων και η ιστορία του Φωτη, της Ελλαδας εκείνης της περιόδου, της ζωής των ανθρώπων που πάλευαν με την επιβίωση χαραχτηκαν βαθειά στην ψυχή μου. Ο κ. Φώτης δε που αν τον πετύχει κανείς στο μουσείο του εκει στο υπέροχο νησάκι της παμβωτιδας λιμνης σε ζεσταίνει με την ανθρωπια και το χιουμορ του αποδεικνύεται περίτρανα ενα πνεύμα αειθαλές ανήσυχο και αντισυμβατικο που το περιεγραψε εξαιρετικά ο Μενιος Σακελλαροπουλος στο βιβλίο του. Must read!!
ID #80931 | ημερομηνία: 2024-06-14
ΡΑΠΤΗ ΑΜΑΛΙΑ (μη εγγεγραμμένος χρήστης) | 2 κριτικέςΑΜΑΛΙΑ
Υπεροχο,συγκινητικο!με εκανε να κλαψω αρκετες φορες!
ID #70568 | ημερομηνία: 2023-01-05
ΓΙΩΤΑ ΓΕΡΟΔΗΜΟΥ (μη εγγεγραμμένος χρήστης) | 1 κριτικέςΠικρό Γάλα
Εξαιρετικό βιβλίο για μια περίοδο της ιστορίας που πολλοί αγνοούν. Σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι αλλά ταυτόχρονα θέλεις να το διαβάσεις όλο μεμιάς...
ID #42877 | ημερομηνία: 2020-11-14
Μερόπη Πουλάκη | 35 κριτικές
΄Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για τις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης
Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον αυτό το βιβλίο που αφορά την πραγματική ιστορία του Φώτη Ραπακούση που έζησε για πολλά χρόνια σε παιδουπόλεις της Φρειδερίκης. Περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο την σκληρή καθημερινή ζωή των παιδιών που η φτώχια και ο διχασμός του εμφυλίου τα οδήγησε σ' αυτά τα ιδρύματα. Όπως και σε άλλα βιβλία του, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος έχει κάνει τη σχετική έρευνα του και διαφωτίζει κι εμάς τους αναγνώστες για τις συνθήκες που επικρατούσαν εκεί. Διαβάστε το, είναι καλογραμμένο, αξίζει τον κόπο.
ID #42216 | ημερομηνία: 2020-11-04
Ζηλιασκοπούλου Βίκυ | 34 κριτικές
Πολύ ωραίο
Η περιγραφή της ζωής του Φώτη στο ίδρυμα είναι εξαιρετική. Δίνει αρκετά στοιχεία για την καθημερινότητα των παιδιών εκεί, αλλά το βασικό δεν είναι αυτό. Ο συγγραφέας κατάφερε και μετέφερε εξαιρετικά τα συναισθήματα εγκατάλειψης και αποξένωσης που ένιωθε ο Φώτης, καθώς και την αποφασιστικότητά του να επιβιώσει. Επίσης, ειδικά στην αρχή της ιστορίας ο τρόπος που μεταφέρει την απελπισία της μητέρας του και τη δυσκολία της να πάρει την απόφαση να αφήσει τα παιδιά της στο ίδρυμα είναι συγκλονιστικός. Γενικά, να πω ότι πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο, που γράφτηκε με σεβασμό και αγάπη για τον πρωταγωνιστή του.
ID #34817 | ημερομηνία: 2020-08-30
Χρυσομερη Σοφια | 942 κριτικές
πικρό γάλα
Ένα βιβλίο βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα όπου δείχνει τις συνέπειες της φτώχιας πόσο στις παιδικές ψυχούλες όσο και σε μια μάνα που προσπαθεί να δώσει ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά της. Μια "σπαρακτική" ιστορία που συγκινεί από τις πρώτες κιόλας σελίδες.
ID #26349 | ημερομηνία: 2020-07-23
Πέττα Κατερίνα | 833 κριτικές
Εξαιρετικό
Ένα βιβλίο που απεικονίζει τις ιστορίες ανθρώπων που ακόμα κι όταν τους γονάτισαν οι δυσκολίες, εκείνοι βρήκαν τον τρόπο να σηκωθούν και να συνεχίσουν την πορεία τους. Σημαδεμένοι μεν αλλά με τη θέληση να διαχειριστούν τον πόνο τους και να μετατρέψουν το δηλητήριό τους σε κινητήρια δύναμη.
ID #24824 | ημερομηνία: 2020-07-19
Eleni Maragou (μη εγγεγραμμένος χρήστης) | 1 κριτικέςΕξαιρετικό
Τόσο αληθινό και καθηλωτικό βιβλίο που δεν θέλεις να τελειώσεις !!
ID #24566 | ημερομηνία: 2020-07-19
τραχανάς κώστας | 109 κριτικές
πικρό γάλα
Πικρό γάλα» Μ.Σακελλαρόπουλος Εκδόσεις Ψυχογιός 2019 σελ.480 Ένας πρώην φούρναρης , ο Φώτης Ραπακούσης, δημιούργησε το Μουσείο του Αλή Πασά στο Νησάκι της Παμβώτιδας λίμνης, ξοδεύοντας την περιουσία του, για να αγοράσει σε δημοπρασίες τα πολύτιμα αντικείμενα εκείνης της περιόδου .Ο Φώτης Ραπακούσης ήταν εκείνος που οραματίστηκε αυτό το Μουσείο για τους Γιαννιώτες, τους Ηπειρώτες και όλους τους Έλληνες .Εκείνος ανέλαβε να φωτίσει την Ελληνική Ιστορία. Το βιβλίο «Πικρό γάλα» είναι μια ιστορία από καρδιάς. Είναι μια αληθινή ιστορία. Είναι η ιστορία του Φώτη Ραπακούση. Πρόκειται για μνήμες των παιδικών του χρόνων, που δεν έσβησαν ποτέ. Πρόκειται για μια ιστορία ή μάλλον πολλές ιστορίες ,τα πέτρινα εκείνα χρόνια, στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης. Ο Φώτης Ραπακούσης ,από το Αηδονοχώρι της Κόνιτσας Ιωαννίνων ,ήταν ένα παιδί ορφανό από πατέρα ,που βρέθηκε από έξι χρονών στα ιδρύματα της Φρειδερίκης (πέρασε σε τέσσερα ορφανοτροφεία).Το πρώτο που τον πήγαν ,επειδή η μάνα του η Σοφία και η γιαγιά του η Φωτεινή ,δεν είχαν να θρέψουν αυτόν και τον αδελφό του Σπύρο , ήταν το ορφανοτροφείο Ζηρού Φιλιππιάδος (τον αδελφό του τον στείλανε στις Φιλιάτες) . Όταν δεν έχεις ούτε ένα πιάτο φαΐ , όταν βλέπεις τα παιδιά σου να υποφέρουν , κοιτάς να τα σώσεις .Όποιος κι αν είναι ο σωτήρας. Ας γνώριζαν οι μεγαλύτεροι ,ότι στις παιδουπόλεις της βασίλισσας θα αποκόβονταν τα παιδιά από τους γονείς, θα είχαν παραπληροφόρηση και προπαγάνδα , σκληρή πειθαρχία και πολλά θα στέλνονταν για υιοθεσία στην Αμερική… Έμεινε ο Φώτης στον Ζηρό ,έξι ολόκληρα χρόνια, από τα έξι έως τα δώδεκα χρόνια του, όλα του τα παιδικά του χρόνια. Αυτό το ταξίδι από το χωριό του στη Ζηρόπολη , θα ήταν καθοριστικό για όλη του τη ζωή. Είναι εκείνα τα χρόνια που στην παιδική ηλικία , τα γεγονότα συνοδεύουν ανεξίτηλα την ψυχή και το μυαλό ενός παιδιού, και το ακολουθούν για πάντα σε όλη του τη ζωή. Πολλές φορές αργότερα δεν ήθελε να θυμάται τίποτα , και προσπαθούσε να κλείσει τις πληγές της ψυχής του από την πολύ πικρή και τραυματική αυτή εμπειρία. Το μόνο που ήθελε να θυμάται ο Φώτης ήταν το σκυλάκι του την Κανέλα και τον Νιόνιο τον παιδικό του φίλο, που ήταν αχώριστοι, που ήταν σαν αδέλφια ( με το σημάδι από το σταυραδέλφωμα) , που παίζανε μαζί , που περνάγανε μαζί ατέλειωτες ώρες , που μοιραζότανε τα πάντα, όλα αυτά τα μαύρα χρόνια της παιδούπολης του Ζηρού , τις αγωνίες τους αν έρθει κάποιος να τους επισκεφτεί, αν λάβανε κανένα γράμμα και ίσως κάποιο δέμα με λίγες καραμέλες , αν θα τους πιάνανε να κάνουνε αταξίες («αγρίμι» αποκαλούσαν τον Φώτη, που ήταν απείθαρχος) και πόσο πολύ ξύλο θα τρώγανε (μέχρι και στο νοσοκομείο της Άρτας τον στείλανε τον Φώτη ,για αιματουρία από το πολύ ξύλο) και ποιες θα ήταν οι συνέπειες αν την κοπανούσαν για την ελευθερία!! Δεν ήθελαν να θυμούνται τίποτα και ο Φώτης και ο Διονύσης ,γιατί είχαν περάσει πολύ άσχημα στο ίδρυμα του Ζηρού .Κάθε μέρα τρώγανε πολύ ξύλο. Λυσσαλέο ξυλοδαρμό. Τους πονούσε όλο το σώμα αλλά και η ψυχή , από το πολύ ξύλο. Κάθε μέρα και νέες τιμωρίες για σωφρονισμό. Δέσιμο σε δέντρο και φτύσιμο από όλα τα άλλα παιδιά .Υπερβολική πειθαρχία και μίσος για τα παιδιά από την Προκοπία ( που θεωρούσε τον εαυτό της βασίλισσα του Ζηρού) ,την Αυγουστία και τον Μουστάκα-Μπαγάσα. Αδιανόητες στερήσεις, ατέλειωτες αγγαρείες, ασφυκτικό περιβάλλον, κρύο στους θαλάμους, προσευχές, επιθεωρήσεις, τραγούδια για τη μητέρα-βασίλισσα, προδοσίες του Ιούδα, βλακείες του Ποντικού, του Ψείρα και του Κατουρημένου… Ο Φώτης κι ο Διονύσης περνάνε μαζί με την Ελλάδα τον δικό τους Γολγοθά. Δυο τρομοκρατημένες παιδικές ψυχές γνωρίζουν σκληρούς επιτηρητές και ομαδάρχες, μακριά από την αγκαλιά και την ασφάλεια της μάνας. Νιώθανε και οι δυο μεγάλη απέχθεια για το προσωπικό του ιδρύματος και το ορφανοτροφείο Ζηρού. Αναρωτιόντουσαν πώς γίνεται να αγαπάς τον Θεό όταν δεν αγαπάς τους ανθρώπους ; Όταν τους σιχαίνεσαι ; Γιατί τόσο μίσος προς τα παιδιά ; Εκεί στου Ζηρού ,ο Φώτης ήπιε σταγόνα σταγόνα το πικρό γάλα , έγινε αγρίμι της Ηπείρου , υπέφερε, φτύστηκε ,λοιδορήθηκε , έκλαψε πικρά, αντέδρασε έντονα και τιμωρήθηκε πολύ σκληρά. Έχανε πάντα ότι αγαπούσε. Και ό,τι ήταν δίπλα του έφευγε. Ένιωθε μεγάλη μοναξιά. Θυμόταν με πίκρα τη μάνα του, τη γιαγιά του, τον αδελφό του και το χωριό του. Με τέτοια αγκάθια στην ψυχή δεν ησύχαζε ποτέ , είτε ξύπνιος είτε στον ύπνο του… Πενήντα ολόκληρα χρόνια έψαχνε ο Φώτης να βρει τον φίλο του τον Διονύση Αναστόπουλο, που ήταν από τον Πύργο Ηλείας και τελικά τον βρήκε ηλικιωμένο πια ,να ζει στην Αθήνα. Με τον Διονύση ζήσανε τα έξι χρόνια στην παιδούπολη του Ζηρού. Με τον Διονύση χωρίσανε οι δρόμοι τους μετά το δημοτικό , αυτόν τον έστειλαν για το ορφανοτροφείο του Βόλου για γυμνάσιο ( τα έπαιρνε τα γράμματα) και τον Φώτη στο Ληξούρι Κεφαλλονιάς για να μάθει την τέχνη του ξυλουργού, αλλά τελικά ο Φώτης έγινε φούρναρης. Το βιβλίο «Πικρό γάλα» είναι η πολύπαθη ζωή ενός παιδιού που ανδρώθηκε παράλληλα με την ενηλικίωση της βασανισμένης Ελλάδας. Κι αυτό το πέρασμα -βασιλεία, ταραχές, δικτατορία, Μεταπολίτευση-είχε τεράστιο ενδιαφέρον .Μια άλλη εποχή , η τρομερή δύναμη του παρελθόντος .Σάμπως δεν είχε κατάληξη ; Ένα χιλιοταλαιπωρημένο παιδί έμεινε όρθιο και δυνατό , ζυμωμένο στα σκληρά καζάνια της ζωής. Ένα χαμίνι που δεν είχε ούτε τρόπο να φάει ούτε μέρος να κοιμηθεί , ένα αγρίμι της Ηπείρου, ένα παιδί των ορφανοτροφείων, των ξυλουργείων, του κρύου, του αέρα, του φόβου, έβλεπε για πρώτη φορά ,τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να τον χαιρετάει για τον συλλεκτισμό του. Ένας ταλαιπωρημένος φτωχοδιάβολος νίκησε την μοίρα του κι είδε δύο Προέδρους Δημοκρατίας να στέκονται προσοχή μπροστά του, για το Μουσείο του Αλή Πασά ,που έφτιαξε μόνος του. Διαβάζεις αυτό το βιβλίο και λες πως ακούς παιδικά κλάματα, ξυλοδαρμούς, λυγμούς , μοιρολόγια Ηπειρώτικα, τραγούδια Ηπειρώτικα «…καίγομαι και σιγολιώνω, τι καημός…» Ο συγγραφέας Μένιος Σακελλαρόπουλος καταφεύγει στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας , μια στιγμή που η ζωή και η επιβίωση παραμένουν αβέβαιες, καταδεικνύοντας τον θεραπευτικό χαρακτήρα της μνήμης. Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία είναι λυρικό αριστούργημα , όπου ο ωμός ρεαλισμός και η αποτύπωση της παιδικής οδύνης ,γίνονται ένας ύμνος προς την ελευθερία. Μια σπαρακτική ιστορία, μέσα από τα μάτια ενός αγριμιού της Ηπείρου, που συγκλονίζει και τον πιο ψυχρό αναγνώστη. Μια συναρπαστική αφήγηση ,γραμμένη από έναν μεγάλο συγγραφέα. Ο ΜΕΝΙΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ δεν ασχολήθηκε με αποτρόπαια εγκλήματα, μετά τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θράκης, παρά μόνο πολύ αργότερα, στα μυθιστορήματά του. Τον είχε κερδίσει ήδη η δημοσιογραφία, την οποία ταλαιπωρεί επί σαράντα συναπτά έτη. Ξεκίνησε μαθητής λυκείου ακόμα από το Φως, μύρισε το μελάνι στις εφημερίδες Βραδυνή, Έθνος, Ελεύθερος Τύπος, Αθλητική, Sportime, Derby, στα περιοδικά Εικόνες, Nitro, Active, Επίκαιρα, βούτηξε στα ερτζιανά (ΕΡΑ, Sport FM, Sentra FM, SPORT 24) κι από το 1992 ως το 2017 ήταν στο Mega Channel. Έκανε τρεις φορές τον γύρο της Ευρώπης, φτάνοντας ως τη Νότια Αφρική, με εκατοντάδες ρεπορτάζ και χιλιάδες βίντεο, όλα με ένα δικό του χρώμα. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και του ΠΣΑΤ, από τον οποίο έχει βραβευτεί τέσσερες φορές για τηλεοπτικά θέματα. Άλλα έργα του είναι : «Το σημάδι», «Δεκατρία κεριά στο σκοτάδι», «Ο χορός των συμβόλων», «Η πυραμίδα της οργής» κ.α. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς
ID #23287 | ημερομηνία: 2020-07-16
χριστοδουλακη μαρια | 9 κριτικές
Ενδιαφερον
Το πικρό γάλα ξεκινάει με πικρή γεύση και φτάνει σε κάτι σπουδαίο και γλυκο
ID #23204 | ημερομηνία: 2020-07-16
ΜΑΖΑΡΑΚΗ ΕΥΗ | 51 κριτικές
ΠΙΚΡΟ ΓΑΛΑ
Στο βιβλίο ο Σακελλαρόπουλος παρουσιάζει άκρως κατατοπιστικά τη ψυχολογία 2 παιδιών που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν να μεγαλώνουν σε ένα ξένο περιβάλλον,χωρίς να γνωρίζουν ακριβώς το γιατί αλλά και καλούμενοι πια να επιβιώσουν με κάθε τρόπο.
ID #15057 | ημερομηνία: 2020-07-10
ΚΑΤΣΟΥΛΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ | 505 κριτικές
Φοβερός Σακελλαρόπουλος!
Πραγματική ιστορία, που σε συγκλονίζει!
ID #14824 | ημερομηνία: 2020-07-10
Christina Stefanopoulou | 891 κριτικές
Υπεροχο
Η γραφή του αξιοπρεπέστατη δεν είναι ιδιαίτερα φορτωμένη ώστε να προκαλέσει τη συμπάθεια ως προς τον ήρωα.Ειναι ένα βιβλιο που με κράτησε.
ID #12221 | ημερομηνία: 2020-07-09
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΑΪΠΕΤΗ | 37 κριτικές
Πολύ δυνατή βιωματική ιστορία
Η βαθιά αληθινή συγκινητική ιστορία του ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του στη δημιουργία του μουσείου Αλή Πασά στο Νησάκι των Ιωαννίνων, του Φώτη Ραπακούση. Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος, ύστερα από την τυχαία γνωριμία μαζί του, αποφάσισε να αφηγηθεί την συναρπαστική ιστορία του Φώτη., ενός ανθρώπου που στερήθηκε πολλά, ένα από αυτά και η μητρική αγάπη, όμως παρόλα αυτά κατάφερε να σταθεί στα πόδια του και δεν το έβαλε κάτω ποτέ. Το Πικρό Γάλα αποτελεί ένα βιβλίο που μιλά στην καρδιά του αναγνώστη, που χωρίς μελοδραματισμούς αγγίζει την ψυχή οποίου το διαβάσει γεμίζοντας τον συναισθήματα....
ID #3412 | ημερομηνία: 2020-06-10
Εβελίνα Κατραδάκη | 163 κριτικές
Αληθινό, άρτιο ρεαλιστικό
Μέσα από μια τυχαία συνάντηση του συγγραφέα με τον πρωταγωνιστή είναι το αποτέλεσμα της γέννησης αυτού του βιβλίου. Ένα οδοιπορικό στα ταλανισμένα βουνά της Ηπείρου από πολέμους, διωγμούς και από τα πολιτικά γεγονότα της ελληνικής σκηνής διαμορφώνουν την καθημερινότητα και τιη συνείδηση των κατοίκων τους! Μια άτυχη μάνα, δύο παιδιά κατατρεγμένα από τις στερήσεις και την πείνα, μία απόφαση που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή του πρωταγωνιστή. Η υπομονή, η επιμονή και η θέληση θα κερδίσουν τις τιμές που τους αξίζουν στο τέλος! Άκρως αληθινό, απόλυτα ρεαλιστικό το χρονογράφημα πολλών ζωών!
ID #3401 | ημερομηνία: 2020-06-10
Δελλή Χαρά (μη εγγεγραμμένος χρήστης) | 79 κριτικέςΠικρό γάλα
Μην τα ξαναλέμε. Για μένα, όπου Μένιος Σακελλαρόπουλος must read. Ακολούθησε αυτό που λάτρεψε κόντρα σε όλους και σε όλα. Ερωτεύτηκε από μικρός τα αθλητικά και μαγεύτηκε από τη μυρωδιά της εφημερίδας. Ακόμα κι όταν μπήκε στη Νομική, η δίψα του ήταν άλλη… Στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία και να προσέχεις πώς βαδίζεις στη ζωή όταν κοιμάσαι άλλος γράφει ιστορία και κάποιος παίζει τη δική σου την ψυχή… 16 χρόνια διηγείται ιστορίες που αφορούν τον άνθρωπο, φροντίζοντας να τις γεμίσει με εικόνες και χρώματα. Επέλεξε να μην είναι ευχάριστες. Κάμποσες μάλιστα είναι σκληρές, αλλά θεωρεί ότι περνούν πολλά μηνύματα, ίσως και να δίνουν παρηγοριά στον κόσμο. Βούτηξε σε έρευνες που τον συνέθλιψαν. Βρέθηκε σε φυλακές, ψυχιατρεία, χειρουργεία, ανακριτικά γραφεία, ακόμα και μοναστήρια. Μετά από πολλά χρόνια έντονης και πιεστικής δουλειάς, ένιωσε την ανάγκη να πει ιστορίες στον κόσμο. Και το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Στην παρούσα φάση, ένας ύμνος στην φιλία και στη δύναμη ψυχής, ένας φόρος τιμής στην ανθρώπινη υπέρβαση. Ένα χρέος τιμής που έπρεπε να «εξοφληθεί»… Δεν υπήρχε περίπτωση να μου ξεφύγει. Πικρό γάλα – Μένιος Σακελλαρόπουλος Μια αληθινή, πικρή ιστορία για ένα αγόρι που αντιδρούσε σε κάθε σκλαβιά, βία, κακοποίηση και εκμετάλλευση… Γιατί η ψυχή του είχε γεννηθεί ελεύθερη. Η λύπη έγινε θυμός για τον πατέρα του που δεν έβλεπε πού πάτησε, για τη μάνα του που είχε κλειστεί στον εαυτό της και δεν της έπαιρνε λέξη, για τον αδελφό του που δεν ήταν μαζί του εκείνη τη μέρα, κι αν ήταν, θα μπορούσε να μαλώσει με τον Τάσο. Ένας θυμός ήταν όλο του το είναι. Αγώνας αγάπης, ξεθωριασμένη μάνα λησμονιάς, μοναξιά… 1960, στην Ήπειρο, σε μια ρευστή, κατακρεουργημένη Ελλάδα μετά τον εμφύλιο, γινόμαστε μάρτυρες των εσώψυχων του Φώτη, του πρωταγωνιστή του βιβλίου. Η -πέρα για πέρα αληθινή- ιστορία είναι σπαρακτική και δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Γάλα με γεύση εγκατάλειψης Τραγικός πρωταγωνιστής, ο μικρός Φώτης, που χάνει την παιδικότητά του χάνοντας ό, τι πολυτιμότερο έχουν τα παιδιά σε αυτή την ηλικία, την αγάπη και τη φροντίδα της μάνας. Ο Φώτης Ραπακούσης βιώνει σε κάθε του ίνα τη ζωή μέσα στα ορφανοτροφεία της Φρειδερίκης την εποχή του εμφυλίου και μετά. Ένα παιδάκι που βρέθηκε σε ορφανοτροφείο φιλοβασιλικής προπαγάνδας από τα 6 του χρόνια, δίχως αγάπη και στοργή, δίχως ένα χέρι να τον κρατήσει και δοκίμασε μόνο πικρό γάλα. Πώς να μη σπαράξεις με ένα παιδάκι που η ζωή τον κάνει αγρίμι, παρατημένο απ’ όλους; Πώς να μην σκεφτείς τις μέρες που δραπέτευε και κοιμόταν σε παγκάκια ή σε χωράφια; Πώς να χαρακτηρίσεις τη ζωή ενός παιδιού, που έμεινε ορφανό από πατέρα, που σύρθηκε στα σκληρά ορφανοτροφεία της Φρειδερίκης δίχως μητρικό χάδι στην πιο τρυφερή ηλικία, που τράβηξε τα πάνδεινα, έγινε αγρίμι και τελικά κατάφερε να επιβιώσει και να μεγαλουργήσει, χαρίζοντας στην Ήπειρο και την πατρίδα ένα σπάνιας ομορφιάς Μουσείο, αυτό του Αλή Πασά; Ασυμβίβαστος, αντικοινωνικός… Απροσάρμοστος, ανένταχτος… Η Φιλίτσα μπορούσε να καταλάβει πολύ καλά τα συναισθήματά της. Παρόλο που η καθεμιά τους ήταν φτιαγμένη από άλλο υλικό, έβραζαν στο ίδιο καζάνι, εκεί όπου πραγματικά οι ιδεολογίες εξαϋλώνονται και μένει η βαριά γεύση του πόνου… Παιδοφύλαγμα επιβίωσης ή πείνα και ανέχεια; Μοιάζει σαν ένα ιστορικό οδοιπορικό με φόντο τη βασιλεία, τη δικτατορία, τις ταραχές κατά την Μεταπολίτευση, καθόλα διαφορετικό από τα υπόλοιπα βιβλία του συγγραφέα. Σαρωτής. Σταμπάρει, έχει τη δύναμη να σε σημαδέψει εφ’ όρου ζωής. Τους χάρτινους ήρωες τους κάνεις ό, τι θέλεις. Τους αληθινούς; Πρέπει να φιλτράρεις πράγματα, ειδικά όταν το θέμα είναι τόσο λεπτό κι όλοι είναι εν ζωή. Έχει τις δυσκολίες του, ορισμένες στιγμές ανυπέρβλητες. Όταν μάλιστα οι απόψεις διίστανται, χρειάζεται τεράστια προσοχή. Παιδιά που ήταν στον ίδιο θάλαμο, έβλεπαν τα πράγματα από εντελώς διαφορετική γωνία. Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος όφειλε να τηρήσει αποστάσεις και ισορροπίες. Αυτοί οι διαφορετικοί χειρισμοί αποτελούν τη διαφορά. …σε μια διχασμένη σε όλα πατρίδα, καθώς οι διχασμοί μάς χαρακτήριζαν ανέκαθεν ιστορικά, σαν μια προαιώνια στάμπα, μια μαύρη κηλίδα… Μερικά παιδιά που έζησαν στις παιδουπόλεις, βάφουν μαύρες τις λέξεις τους για κολαστήρια επί γης που λάβωσαν κάθε ρανίδα της συνείδησής τους, γεμάτα αφόρητη, ψυχαναγκαστική, στρατιωτική πειθαρχία που δεν αρμόζει σε παιδιά. Άλλα θεωρούν πως ευεργετήθηκαν, γλιτώνοντας από την ασιτία, με έτοιμη στέγη, κανόνες, φροντίδα, πρόσβαση στα γράμματα και στις τέχνες. Πικρό γάλα – Μένιος Σακελλαρόπουλος Πάντα το κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις και δεν θα μπορούσαν να είναι εξαίρεση οι παιδουπόλεις. Λιμάνια σωτηρίας ή κάτεργα φρίκης; Ασφάλεια χωρίς οξυγόνο; Δε βρήκα ό, τι χρειαζόταν για να δικαιολογήσω τη θυσία της Σοφίας. Έτσι όπως εκείνη δε βρήκε θάρρος ή σθένος, επέλεγε να μείνει κλειστή, βουβή, στη γωνία, χωρίς άποψη ή θέληση. Είχε σε κάτι να ελπίζει, αλλά επέλεξε να βολευτεί προσωρινά, χωρίς πρωτοβουλίες. Να υπακούει και να σκύβει… Υπάρχει «πρέπει» στην αγάπη; Υπάρχει καταναγκασμός; Τρύπωσα από μια μεριά πλάι στο Φώτη και τον Διονύση κι έμαθα να υποχωρώ στις επιθυμίες του άλλου και πάντα να βρίσκω ένα κοινό δρόμο με τον άλλο, όπως εκείνοι. Αδέλφια ενωμένα από την απώλεια… Μια φιλία πραγματική, ανιδιοτελής, χωρίς σκοπιμότητες, γεμάτη άδολη αγάπη και κοινά βιώματα. Έγινα Κανέλα για να κλέψω χάδια και να δώσω αγάπη κι αφοσίωση… Δαμάζοντας το αγρίμι Το κεντρικό μήνυμα είναι ο θρίαμβος του ανθρώπου στη ζωή. Όταν ένα εγκαταλελειμμένο χαμίνι, ένα ορφανό παιδί χωρίς αγάπη καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του, να ορθοποδήσει και τελικά να μεγαλουργήσει, τότε όλοι μπορούμε να σκεφτούμε ότι δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο στη ζωή. Γιατί αυτό που έκανε ο Φώτης είναι ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ προς όλους μας. Τις πίκρες που συνάντησε στο διάβα της ζωής του, τις μετουσίωσε σε δημιουργία, προσπάθεια, αγώνα και συναισθήματα. Φτιάξε τα φτερά σου και πέτα… Πίστεψε στη δύναμή σου… Πάλεψε… Μια ζωή ψάχνεις κάπου να δώσεις την αγάπη σου, να στηριχτείς. Μια δύσκολη ζωή λυγμών, γεμάτη από ανθρώπους που φεύγουν. Έμπηξε τα νύχια του από λαχτάρα στο δέρμα της, κι ήταν μαζί αγάπη και μίσος, αγαλλίαση και πόνος, χαρά και λύπη, ήταν ο ίδιος ένας στεναγμός που ακουγόταν ως τη λίμνη και το βουνό, τον Ζηρό και το Αηδονοχώρι, την Κεφαλλονιά, ολούθε. Χάνεται μόνο όποιος χάσει τα όνειρά του. Κι ο φωτεινός Φώτης δεν τα έχασε ποτέ. Τα φύλαξε μέσα του, τα ζέστανε, τα μεγάλωσε, τα έβγαλε να πετάξουν μαζί του. Δεν αφέθηκε στην τραγική του μοίρα. Την άρπαξε και την πήγε εκεί που ήθελε, με πείσμα και σκληρή δουλειά. Διεκδίκησε μια θέση στη ζωή, το δικαίωμα να ζει ανθρώπινα και να αναζητά συνεχώς την αγάπη που στερήθηκε. Παλεύει ακόμα με τους σαν θεριά εφιάλτες του, εκεί, στο Μουσείο του Αλή Πασά στο Νησάκι των Ιωαννίνων… «Μετατράπηκε σε μανιώδη συλλέκτη, άοκνο ερευνητή της ιστορίας και του πολιτισμού μας, κατάφερε να διασώσει κειμήλια, να ανακαλύψει ιστορικά ντοκουμέντα, να καταγράψει μοναδικές ιστορίες. Τίποτα από αυτά δεν κράτησε για τον εαυτό του. Τα μοιράστηκε και τα μοιράζεται όλα με το κοινό. Αυτό είναι το μεγαλείο ψυχής» Μωυσής Ελισάφ, Δήμαρχος Ιωαννίνων Γρήγορη και δομημένη πλοκή, δυνατοί χαρακτήρες, ζωηρή αφήγηση Ο Μένιος γράφει πάντα αληθινούς, ζωντανούς δυναμίτες που σε καθηλώνουν και πυροδοτούν τις σκέψεις σου, τους προβληματισμούς σου, τα συναισθήματά σου. Η ζωή στην πιο γόνιμή της έκφανση. Ο συγγραφέας έχει εξοικειωθεί με τους κανόνες της μυθιστορηματικής γραφής, κρατώντας γερά το ενδιαφέρον τού αναγνώστη αμείωτο, με μια αβίαστη ροή στην τριτοπρόσωπη αφήγηση που επιλέγει. Η εξομολογητική γραφή του σε μεταφέρει στους χώρους της δωρικής μεν αφήγησης, αλλά κυρίως σε κάνει να νιώσεις όλα τα πικρά συναισθήματα, τον πόνο, την ταπείνωση, την οργή, την απελπισία, την μοναξιά, την απογοήτευση, το αίσθημα εγκατάλειψης που βίωσαν αυτά τα παιδιά. Χάνω πάντα ό, τι αγαπάω. Κι ό, τι είναι δίπλα μου φεύγει… Εκεί όπου ο θυμός δίνει τη θέση του στη λύπη και στη μελαγχολία, εκεί όπου το άγνωστο γεννά αγωνίες και φόβους, εκεί όπου η προδοσία φέρνει υπερένταση και σκέψεις. Εκεί όπου τα δάκρυα σχηματίζουν πέτρες στην ψυχή. Εκεί όπου η ζωή ξεπερνάει κάθε φαντασία. Συγκινεί, βρίθει πόνου, απώλειας, μίσους, κακουχιών, σκληρότητας μα και μιας γλυκιάς αισιοδοξίας, πυγμής και υπερηφάνειας. Έτσι ανελέητη δεν είναι και η πραγματικότητα; Και η ζωή; Ένας καθημερινός πόλεμος. Ένας μπαγάσας.
ID #3357 | ημερομηνία: 2020-06-10
Λιάνα Μ. Ίλια | 7 κριτικές
Καθηλωτικό και αληθινό μέχρι ανατριχίλας
Είναι δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωσα διαβάζοντας το Πικρό Γάλα. Ενα καθηλωτικό βιβλιο με μια αληθινή ιστορία που σε ανατιρχιάζει. Πρέπει να το διαβάσετε για να καταλάβετε τι εννοώ. Το γεγονός ότι μετά από αυτό το αριστούργημα, θυμήθηκαν όλοι να γράψουν κοινωνικές σπαραξικάρδιες ισοτρίες, είναι ίσως η καλύτερη απόδειξη της μεγάλης επιτυχίας του κυρίου Σακελλαρόπουλου.
ID #1211 | ημερομηνία: 2020-06-03
Όλγα Σδρακα | 82 κριτικές